INTERVIEW MARLOES TEERENSTRA I FOTO’S SJOERD GEUKE

‘Ik ben altIjd op zoek naar een

beterevan mezelf’

versIeVictoria Koblenko (33) houdt niet van hokjes. Ze is presentatrice,

actrice, Oekraïne-deskundige, voorvechter voor duurzame initiatieven en modekenner. In ‘Spuiten en slikken’ zien we voor

het eerst ook haar onzekere kant. ‘Ik heb een coach ingeschakeld omdat het maar niet lukte met die autocue.’

20 VIVA

persoonlijk

n“Nog even het kamertje voor kleine meisjes opzoeken hoor,” zegt Victoria, als ze enthou-siast het terras komt op lopen. Ze zet haar tas op de stoel, legt haar iPhone en zonnebril op tafel en loopt het café binnen. Het is zondag-middag, 17 uur. Victoria ziet er gelukkig uit. Niet gestrest, en eerlijk: als je haar werk-schema zou zien, zou je dat wel verwachten. Ze schuift aan tafel. “Ik doe mijn bril op hoor, want ik heb gebleekte wenkbrauwen en weet echt niet wat ik ermee aan moet.” Gis-teren heeft ze een campagne geschoten voor een haarmerk. “Het is totaal onherkenbaar, hè. Vind je het mooi? Ja. Ik moet er ook nog aan wennen.” Ze pakt haar telefoon en laat wat foto’s zien van de shoot. “Kijk, lachen hè. Oh, hallo.” De serveerster staat naast de tafel.“Wil je wat drinken?”“Graag. Wat voor gin heb je?”“Bombay en Hendrick’s.”“Top. En wat voor tonic heb je?”“Royal Club.”“Oh nee, daar ga ik het niet mee doen. Een thee alsjeblieft. Kruidenthee.”Het is duidelijk: Victoria houdt van basic-spartaans óf over de top met alles erop en eraan. “En niks ertussen,” lacht ze.

Hoe gaat het met je?

“Hartstikke goed. Ik ben bezig met een jeugdserie voor de Tros: ‘Caps club’. We draaien op locaties door heel Nederland. Vannacht heb ik in Valkenburg geslapen, eergister in Arnhem en de nacht ervoor in Antwerpen. Daar was ik te gast in een

Belgisch ‘DWDD’-achtig programma, ‘Café Corsari’, om over Oekraïne te spreken. Ver-der heb ik opnames staan voor ‘Spuiten en slikken’. En ik doe een project in Rusland waar ik binnenkort nog een paar draaidagen voor heb. Daarnaast ben ik bezig met een aantal duurzame initiatieven op het gebied van fashion. Heel tof: ik ben het gezicht van een expositie in Den Haag, Humanity House. En ‘Bloedverwanten’ komt er weer aan. Dus ik mag geloof ik niet klagen.”Wat heeft je voorkeur?

“Mijn ambitie gaat alle kanten op. Ik wil mezelf blijven ontwikkelen op meerdere gebieden. Als ik mijn ambitie stellig op het acteren hou, dan zou ik nooit zelf dingen kunnen creëren. Bij acteren heeft iemand anders het script bedacht. En hoe ik moet spelen, wat voor make-up ik op heb, welke kostuums ik draag. Ik ben daarin maar een klein onderdeel van het proces en merk dat ik sterk behoefte heb om zelf dingen uit te denken. Om te kijken wie ik ben, wat mijn waarden zijn. Hoe kan ik groeien? Waar is nog ruimte voor ontwikkeling? In mode, acteren en politiek wil ik verder. Maar ik heb nog veel andere ideeën. In Kiev heb ik een nieuwe wodka ontdekt en die ga ik in Neder-land op de markt proberen te brengen. Ik loop ook al lang met het idee om iets met chocolade te doen. Een chocoladewinkeltje of chocolademerk opzetten. Dat is mijn droom.”Uitdagende combinaties. Kun je je voorstellen

dat mensen denken: hóe dan?

“Zeker. Er zullen genoeg mensen zijn die het moeilijk vinden te snappen dat iemand de ene dag in een bikini op de cover van FHM staat, en de volgende dag bij ‘Pauw en Witteman’ aanschuift om een verhaal over Oekraïne te vertellen. En nu zegt dat ze een chocoladewinkel wil. Zij ervaren dat als onverenigbare uitersten. Ze gaan ervanuit dat meisjes die op de cover staan in het linker laatje passen, en vrouwen die over politiek praten in het rechterlaatje. Dan komt

er opeens iemand die in meerdere laatjes past en dat zorgt voor verwarring. Maar zegt dat iets over mij? Of over mensen die niet kunnen omgaan met het feit dat er veel laatjes kunnen openstaan?”Door je op meerdere disciplines te richten, durf

je ook risico’s te nemen.

“Ja, risico’s nemen is typisch een Koblenko-ding. Ik spring zonder tactiek de afgrond in en kijk wel weer hoe ik boven kom.”

Dapper.

“Dat wel, maar het heeft ook een keerzijde. Kijk naar ‘Spuiten en slikken’. Ik ben er heel dankbaar voor dat BNN me vanuit het niets zomaar in een format heeft gezet. Het was een geweldige kans, maar ik vond het ook lastig. Ik moest opeens best veel dingen kun-nen. En toegegeven: ik ben wat overmoedig geweest. Ik dacht: ik presenteer al jaren lijst-trekkersdebatten en congressen, interview regelmatig politici over zware zaken, dus ‘Spuiten en slikken’ presenteren? Dúh, dat kan ik zéker. Ik had mezelf hoog zitten. Die letters op een autocue kan iedere mongool lezen, dacht ik, dus dat doe ik wel even. Maar ik struikelde erover. Het was zo erg. Mensen thuis realiseren zich niet hoe het backstage gaat. Die zien alleen iemand zitten die te snel praat en met haar ogen over het scherm dwaalt, ze verstaan niet wat ze zegt en denken: whatever. Ik zat daar en dacht: oké Vic, dit is typisch zo’n voorbeeld van in de oceaan geworpen worden en kijken of je terug naar de kant kunt zwemmen.”

‘Ik sprIng zonder tactIek de afgrond In en kIjk wel

weer hoe Ik boven kom’

‘ als mensen schrIjven over ‘dIe oost-europese hoer bIj ‘spuIten en slIkken’’, dan raakt dat me’

VIVA 23 22 VIVA

›

persoonlijk

Heb je inmiddels de kant bereikt?

“Ja, haha. Het gaat beter. Ik heb een coach ingeschakeld om te kijken waarom het maar niet lukte met die autocue. Is het de afstand van de camera? Of is het omdat de teksten door iemand anders geschreven zijn en ik ze op die manier niet voel? Moet ik die tek-sten misschien zelf schrijven? Uiteindelijk is de camera niets anders dan een grote lachspiegel. Ik moest leren welke kant die vervorming op werkt. Als ik hard lach, komt dat op tv dan net zo over als in de studio? Of groter of kleiner? Dat is een techniek die ik moet leren. Het is alleen een beetje zuur dat heel Nederland getuige is van mijn leer-proces en mijn glorieuze mislukking.”Nou, mislukking. Zie je dat echt zo?

“Oké, het valt wel mee. Maar op Twitter waren de mensen in het begin mee-do-gen-loos, écht meedogenloos. Ali B zei toen: ‘Vic, komende twee maanden geen Twitter, want dat is gif voor je ziel.’ Zo voelde het ook. Ik heb er niets op tegen dat mensen hun mening uitspreken. Maar als mensen anoniem schrij-ven over ‘die Oost-Europese hoer bij ‘Spuiten en slikken’’, dan raakt dat me wel.”

Je toont jezelf kwetsbaar. Heb je bewust mee

gedaan met het programma ’24 uur met’, om ook

een andere kant van jezelf te laten zien?

“Ali was degene die me heeft overgehaald. Hij wist dat ik voor het derde seizoen had bedankt voor het programma, maar hij heeft er zelf in gezeten en vond het echt iets voor mij. Dus ik dacht: oké, ik ga het doen.”Je schreef op Facebook dat je door je deelname

met een andere blik naar jezelf kijkt.

“Ja. Ik heb gemerkt dat ik misschien meer mijn zachte, aaibare kant moet laten zien. Terwijl ik juist altijd zo veel moeite heb gedaan om die kant te beschermen. Maar ik vind nu dat ik niet alleen in programma’s moet verschijnen waarin mijn harde kant naar voren komt. Want die boterzachte Vic ben ik ook.”Je kreeg veel kritiek op ’24 uur met’. Mensen

vonden het overdreven dat je als krolse kat

over de bank kroop en Theo een zoen gaf.

“Ik geef mensen gewoon niet graag een hand. Liever een kus of knuffel. In het voorgesprek dat ik met de mensen van de VPRO had, zei ik: ‘Als Theo dat niet kan handelen, wordt het voor mij een heel eenzame 24 uur.’ Die kritiek heeft me wel weer geleerd dat je je niet verplicht moet voelen de diepe krochten van je karakter en ziel te laten zien. Er zullen altijd meedogenloze mensen zijn, zelfs als je je van je meest kwetsbare en zachte kant laat zien.”Is dat iets waar je mee worstelt?

“Nou, ik moet eerlijk zeggen dat ik vooral worstel met welke rol onze generatie inneemt in de maatschappij. Een tijd lang waren die rollen duidelijk: onze ouders hadden werk en vakantie. Nu lijkt dat allemaal te verschuiven. Er zijn legio aan keuzes. Qua werk, interesses en relaties. Maar nog steeds lijken we van het idee van die romantische film, huisje-boompje-beestje, allemaal nog een soort slaaf te zijn. Ik denk dat ik daarom al die verschillende dingen wil. Omdat het me dynamisch houdt. Omdat dat mij het gevoel geeft dat ik minder slaaf ben van het voorgeschreven boekje.”Waar ben je naar op zoek?

“Ik ben altijd op zoek naar een betere versie van mezelf.” En dat is?

“Iemand die helemaal in balans is, een bepaalde geestelijke onafhankelijkheid heeft. Er zijn zo veel verwachtingen vanuit de maat-schappij. Al die verwachtingen scheppen een kader waarlangs ik leef. Soms kunnen die

principes me ook gijzelen. Ik rij bijvoorbeeld in een mooie auto. Het liefst wil ik dezelfde auto, maar dan duurzaam. Maar om een auto te kopen die én sexy én duurzaam is, heb ik wel een ton nodig. En om die ton te verdie-nen, moet ik soms dingen doen die niet altijd even duurzaam zijn. Daarin moet ik nog de juiste balans vinden.”

Streef je in jouw gezinssituatie ook naar een

ideaalplaatje?

“Ja. Ik ben enig kind, mijn moeder ook. Mijn oma, mijn ouders en ik: that’s all there is. In mijn gezinssituatie heb ik bepaalde ambities. Ik wil graag elke zondag met z’n allen gezellig aan de grote tafel zitten. Dat is natuurlijk niet hoe het is. We zijn heel hecht, maar het lukt niet altijd om elke week bij elkaar te zijn. Sterker: het lukt niet eens een keer in de twee weken.”Je verhuisde op je twaalfde naar Nederland.

Hoe was je als puber?

“Ik kan me niet herinneren dat ik echt gepuberd heb. Op m’n twaalfde was ik vooral bezig met integreren en de taal leren. Mijn ouders ook. Het ging mij als kind alleen beter af. Dus ik nam bepaalde taken over, zoals papieren invullen, telefoontjes plegen, dat soort zaken. Graag, maar toch. Voor mijn gevoel liep alles destijds supersoepel, maar ik kan in dit stadium niet ontkennen dat het invloed heeft gehad op onze verhouding nu. Er is geen verschil tussen kind en ouder. Ik denk weleens: wie is het familiehoofd? Mijn werk bepaalt bijvoorbeeld de agenda van de familie. Ben ik daarmee ook de belangrijkste persoon in de familie? Nee, maar niemand neemt die rol echt op zich. Niemand neemt

‘Ik was al vroeg zelfstandIg. maar soms zou Ik nog wel

even kInd wIllen zIjn’

‘ mIjn oma, mIjn ouders en Ik: that’s all there Is’

‘ mIsschIen moet Ik mIjn zachte, aaIbare kant meer laten zIen’

VIVA 25 24 VIVA

persoonlijk

‹

›

HA

AR

& M

AK

E-U

P: E

D T

IJSE

N F

OR

FAC

E ST

OC

KH

OLM

@ A

NG

ELIQ

UE

HO

ORN

MA

NA

GEM

ENT

STY

LIN

G: I

NG

E D

E R

IDD

ER

Vic Voor mekaarVictoria Koblenko werd op 19 december

1980 geboren in Oekraïne. Op haar

twaalfde verhuisde ze met haar ouders

naar Krimpen. Daar ging ze naar het

gymnasium, en vervolgens naar de

Universiteit Leiden om politicologie te

studeren. In 2008 rondde ze haar studie

af. Tijdens haar middelbareschoolperio-

de werkte ze mee aan reclamespotjes.

Daarna speelde ze Isabella Kortenaer in

‘Goede tijden, slechte tijden’ en werd in

één klap bekend. Vervolgens ging haar

carrière hard en had ze onder andere

een rol in ‘Van Speijk’, ‘Bloedverwanten’

en ‘Feuten’. Momenteel presenteert ze

‘Spuiten en slikken’, heeft ze een rol in

een Russische film en werkt ze mee aan

duurzame initiatieven.

initiatief om iets te ondernemen, wat wel-eens voor spanning zorgt. Tussen mij en mijn moeder vooral. Mijn puberteitproces lijkt wel vertraagd. Ik denk dus dat ik nu een beetje aan het puberen ben.”Ben je op zoek naar een plek waar je gewoon

even kind kunt zijn?

“Ja, ik denk dat dat het is, dat ik daar erg naar op zoek ben. Mijn ouders hebben me vanaf jonge leeftijd gestimuleerd om zelf-standig te zijn. Daardoor ben ik nu een sterke vrouw, onafhankelijk. Maar uiteindelijk ben ik ook maar een meisje, en enig kind. De laatste tijd plan ik steeds vaker uitjes met mijn ouders afzonderlijk, zodat we elkaar niet alleen in de gezinssituatie zien. Ik ga binnenkort met mama naar Berlijn. Dat heb ik haar gegeven voor haar verjaardag.”Hebben je ouders jou gestimuleerd te doen wat

je leuk vindt?

“Dat ik zou gaan studeren stond als een paal boven water. Met een studie politicologie zou ik later zicht hebben op die goedbetaalde, zekere baan. Achteraf denk ik: ik had eigen-lijk mode moeten gaan studeren of zoiets. Destijds kwam dat niet in me op, misschien omdat het ook niet gestimuleerd werd. Mijn ouders hebben nooit uitgesproken dat ik politicologie móest studeren hoor, maar onderhuids heb ik dat wel altijd gevoeld. Zo’n betere toekomst als die zij kregen toen ze in Nederland gingen wonen, kreeg je door een goede studie te volgen, vonden ze. Mijn studie heb ik afgemaakt, maar dat ik er nu minder geld mee verdien en in de creatieve

stroming terecht ben gekomen, daar hebben mijn ouders echt aan moeten wennen. Hoe modern en vooruitstrevend ze ook zijn.”Vind jij één goede baan het sleutelwoord voor

succes?

“Nee. Het maakt mij gelukkiger om mijn aandacht tussen verschillende uitdagingen te verdelen. Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik, als mijn focus niet op één ding ligt, nooit het hoogste haalbare op een bepaald gebied ga bereiken, omdat ik daar niet fulltime mee bezig ben. Dat betekent niet dat ik slechtere projecten ga doen, maar wel dat ik de kans op een Gouden Kalf kan uitsluiten. Voor dat soort uitzonderlijke successen heb je die focus nodig. En dat is best een bittere pil om te slikken.”Wat betekent succes voor jou?

“Ik ben nog op zoek naar mijn persoonlijke recept voor succes. Niet geformuleerd door de maatschappij om me heen, maar door mijzelf. Ik denk vooral dat het leven een groot spannend gerecht is dat je met zo veel mogelijk genot moet opeten. En vooral klaarmaken. En dat bestaat niet uit heel veel van dit, of heel veel van dat. Het is een balans van pittig, zuur en zoet door elkaar heen. Ik ben die taart steeds opnieuw aan het bakken. Beetje meer gember, wat meer chocola, haha.” Bij ’24 uur met’ zei je dat je alleen knappere en

succesvollere vriendinnen hebt, omdat je iets

van hen wilt leren. Is goed niet goed genoeg?

“Dat bedoelde ik daar niet mee. Het is meer dat ik geen ja-knikkers om me heen wil. Ik wil mensen die met me op het podium staan in de vriendschap. En dat ze mij ook op hun podium trekken. Dat ze niet in het publiek zitten te klappen als ik in hun ogen weer een succesje heb behaald. Vrienden moeten actief participeren in mijn zoek-tocht naar een betere ik. Dat doe ik ook bij hen. Ik geloof dat vriendschap daarover gaat. Vriendschap die je tussen zes plankjes meeneemt, gaat niet over bier, chips en met elkaar naar de film gaan. Dat is een onder-

deel ervan, maar het belangrijkste is dingen samen meemaken en zo ontdekken wie je bent. En het beste in elkaar naar boven halen.”

Je verandert vaak van stijl. Wie ben je dan

echt?

“Dat heeft niets te maken met onzekerheid, het is zoeken naar bepaalde grenzen. Ik wil experimenteren. Ik verdien mijn geld met hoe ik eruitzie. Ik heb diverse rollen. En doe ik niets met mijn gezicht, dan zou dat betekenen dat steeds meer mensen denken: oh, heb je haar weer. Ik vind het interessant om langs die randen van herkenbaarheid te schuren. En daarbij: waarom hebben we ooit afgesproken dat rood op de lippen gaat en blauw op de ogen? Hóezo? Waar komt dat vandaan? Ik zoek graag grenzen op.”Ook in je sexleven?

“Nee, hoor, valt mee. Ik heb eens een keer gezegd dat we naar een soort systeem gaan, waardoor het traditionele man-vrouwsysteem steeds losser wordt. Ik zie dat ook wel in mijn buurt, een kennis van mij heeft drie relaties. Ik zou dat niet kunnen; ik zou geneigd zijn het tegen die mannen te zeggen. Misschien niet met naam en toenaam, maar ik zou het niet volhouden om alle drie het gevoel te geven dat hij de enige is. Qua relaties weet ik het voor mezelf niet. Ik vind het lastig, want ik heb best hoge eisen.” Net als die gin-tonic. Het is extreem goed, of

niet.

“Precies! En dat heb ik met alles.” •

‘een gouden kalf zal Ik nooIt wInnen, daar moet je

meer focus voor hebben’

‘ relatIes zIjn best lastIg voor mIj. Ik heb hoge eIsen’

VIVA 27 26 VIVA

‹

persoonlijk