Victor EN DE MAGISCHE AMULET

Er was eens een jongen die Victor heette. Hij was 11 jaar oud en ging net als jij gewoon elke dag naar school. Victor hield ervan om naar de sterren te staren. Dat deed hij ook die ene avond toen het allemaal gebeurde... Victor mocht die nacht buiten in de tent slapen omdat er volgens de weerman veel vallende sterren te zien waren.

(Heb jij al eens een vallende ster gezien? Het ziet er ongeveer zo uit… … Euh. Deze is wel erg groot!)

De hemel lichtte op. De aarde begon te beven. De ster zoefde voorbij en belandde met een luide knal en een grote lichtflits in de tuin.

Victor veerde op en hapte naar lucht. Wat was dat in hemelsnaam? Met een bang hartje sloop Victor dichterbij.

Maar wat hij op de grond zag, was helemaal geen ster. Er lag geen komeet. Er lag ...een... neen, dat kon toch niet waar zijn... Er lag een... ruimteschip...? Victor wreef in zijn ogen. Ja, toch, een echt ruimteschip met een klein hulpeloos en groen wezentje ernaast. ‘Wiewiewie ben jij?!”, riep Victor zo moedig als hij kon. Geen antwoord. Ademde het vreemde wezen nog? Victor sloop angstig dichterbij. Voorzichtig raakte hij het aan. Er gebeurde niets.

Victor nam het wezen in zijn armen en schudde erg voorzichtig met het kleine ding. Hij hoorde een kreun. Eindelijk. Het wezen werd stilletjes wakker. “Wie ben jij?”, vroeg Victor hem nog eens. “Ik ben a… a… Aster. Ik kom van Asteroïde X107 om je te waarschuwen.” “Waarschuwen? Waarom dan?”, vroeg Victor verbaasd. “Wij hebben gezien dat er rond jullie Aarde vreemde dampen hangen. Zo begon het bij ons ook, toen onze planeet nog bestond.”

“Waar heb je het over?”, Victor begreep er niets van.

“Asteroïde X107 was ooit de mooiste mini-planeet die er bestond, met schattige bossen en mooie kleine watervallen. Een echt paradijsje. Eigenlijk leek mijn planeet erg veel op die van jou. Maar plots ging het helemaal mis. Ruimtewezens op X107 begonnen steeds meer afval te maken. Lege blikjes en flesjes belandden in onze mooie blauwe meren. Onze afvalberg werd groter en groter. Voor we het wisten zaten we met een stinkende, rottende vuilnisbelt, zo groot als jullie Mount Everest. Voor mijn planeet kwam alle hulp te laat. Maar jullie kunnen de Aarde nog redden. Hier, neem mijn amulet, het zal je helpen.”

Victor deed het blinkende gouden medaillon rond zijn nek. En plots voelde hij een kracht die hij nooit eerder had gevoeld. Hij wist meteen wat hij moest doen: hij moest sorteren, recycleren en bricoleren! En iedereen zou het leren! Hij was er zeker van: hij zou de aarde redden.

Zijn rode cape wapperde in de wind.“Victor, ik denk dat jij er klaar voor bent!” Zei Aster. “Klaar om te sorteren, recycleren en bricoleren!”

Heb jij al enkele ideeën om Victor te helpen het afvalprobleem op onze aarde aan te pakken?