V e r e n i g i n g o u d e r s v a n e e n v e r m o o r d k i n d

Cocon

Een schaduw, levenslangEen schaduw, levenslang

JAARGANG 17 NUMMER 3

SEPTEMBER 2017

JAARGANG 17 NUMMER 3

SEPTEMBER 2017

REDACTIE COCON

Paul Kuiper tel. 074-2439826 kuiper.p@tiscali.nl Rien Verbiest tel. 023-5263518/06-51346075 rienverc@xs4all.nl

Reacties, verhalen, gedichten en nieuws naar: Rien Verbiest Rechthuisstraat 24 2024ED HAARLEM

De volgende Cocon verschijnt uiterlijk op 16 december 2017. Kopij vóór 15 november 2017 sturen naar het redactieadres. De redactie behoudt zich het recht voor te lange bijdragen indien nodig in te korten.

BESTUUR VOVK

Jan van Kleeff voorzitter telefoon 06-46 09 88 71 Ron Sluijs secretaris Samenweid 42, 1935 AX Egmond-Binnen Frans Martens penningmeester bankrekening: NL 92 INGB 0000283350 Jef Rijsbergen bestuurslid

Redactie en bestuur

Cocon is het ledenblad van de V e r e n i g i n g o u d e r s v a n e e n v e r m o o r d k i n d

1

Daar valt de naam: Cocon. En nou kijk ik nog een keer naar de voorplaat en zie een vlinder. Een vlinder, ooit begonnen als cocon, in een veilig nest, maar uitgegroeid en uitgevlogen en zo hoort het ook. Alleen: onze geliefden, met hen is het anders ge-gaan. Begonnen in de moederschoot, in een veilig nest, maar uitgegroeid en uitgevlogen. Maar ook: soms alleen maar begonnen in de moederschoot, in die veilige cocon en daar hun leven al beëin-digd. Hoe wreed kan het zijn. Het is zomeravond terwijl ik dit zit te schrijven en als ik naar buiten kijk zie ik in de verte een ballon zweven. Hij hangt bijna stil en er moeten mensen in het mandje zitten die ik niet kan zien en ze kun-nen mij ook niet zien. Toch zullen ze zich veilig voelen. Die vlinder van de voorplaat heeft geen weet van zijn bestaan in zijn cocon en heeft geen weet van morgen. Hij leeft nu en dat is voor hem voldoen-de. Of hij zorgen heeft, weet ik niet. Hij heeft hoogstens honger en trek in een andere vlinder. Dat is zijn hele bestaan. Wij, mensen, hebben wel degelijk weet van giste-ren, van vorig jaar, van twintig jaar geleden, van toen hèt gebeurde. Dat wat ons leven zo'n ver-schrikkelijke klap heeft gegeven, zo'n enorme in-vloed op ons hele wezen heeft. Dat ons wel eens het gevoel geeft dat daar ons leven is blijven stil-staan.

Toch probeer ik te blijven zien en te blijven beleven dat er ook toekomst is. Daar heeft die vlinder geen flauw idee van, daar is hij vlinder voor. Maar ik ben mens en ik blijf het leven liefhebben. Wij, de redactie, wij hopen dat het leven leefbaar blijft, on-danks al het verdriet.

Namens de redactie, Paul Kuiper

Soms moet ik invallen voor een pianiste bij een kerkkoor en de dirigent laat dan wel eens als in-zingoefening – een soort warming-up dus - zin-gen 'namen noemen, namen noemen, namen noe-men noe-oe-oe''. En als dat goed gegaan is wordt het programma verder afgewerkt. Namen noemen – wat is dat belangrijk! Stel je voor dat bij een begrafenis of een crematie de naam van de overledene niet zou worden ge-noemd! Onvoorstelbaar. 'Zolang haar naam nog wordt genoemd, is zij nog aanwezig', heb ik wel eens ergens gehoord en zo is het maar net. Ik blijf maar heel dicht bij huis: de schoonmoeder van een van onze kinderen heet Maaike. Toen ze in het begin eens bij ons kwam, vroeg ze: “Hebben jullie er moeite mee die naam te noe-men?” Ja, dat hadden we, hebben we ronduit toe-gegeven, want die naam is zozeer verbonden met onze oudste dochter dat we door een ander met die naam aan te spreken dat bijna misbruik van die naam vonden. Maar tegenwoordig gaat het prima. Laatst zag ik tot mijn verrassing bij de prijswin-naars van een cryptogram mijn eigen naam staan en dan kijk je toch even raar op. Mijn grootvader heette Paulus, ik heet Paulus en een van mijn kleinkinderen heet Olivier Paulus en dat is niet zomaar. Een bewust gekozen naam. Mijn vader heette Hendrik en mijn oudste zoon heet Henk. Ook heel bewust gekozen. En zo kan ik ook van mijn andere kin-deren wel een verhaal rond hun naam vertellen. Weer staan op de voorplaat van deze Cocon namen van onze dierbaren. Alweer? Ja, alweer en ze kunnen niet vaak genoeg worden ge-noemd, want om hen gaat het allemaal. Zonder hen zou de VOVK niet bestaan. Nee, dat klopt niet: mèt hen zou de VOVK niet hebben bestaan. Want het wrange is: zij zijn er niet meer en daar-om is de VOVK er en daar-om verschijnt vier keer per jaar de Cocon.

VAN DE REDACTIE

1

2

Terwijl ik deze bijdrage van het bestuur aan het schrijven ben, is de zomervakantie nog niet voorbij. Beleidsmedewerkers van de organisa-ties waar wij als lotgenotenorganisatie mee te maken hebben, genieten nog van hun vakanties en zijn nieuwe verwikkelingen beperkt.

In de vorige Cocon (Juni) noemde ik twee wets-voorstellen, die in verband met de demissionai-re staat van het kabinet, niet controversieel wa-ren verklaard en in stemming zouden komen bij 2e en 1e Kamer. Het betrof het wetsontwerp Affectieschade en het wetsontwerp Positie van kinderen als nabestaanden van Geweldsslacht-offers. Het is verheugend dat beide wetsvoor-stellen vrijwel unaniem door beide Kamers zijn aangenomen. De Wet Affectieschade zal het mogelijk maken aan nabestaanden een bedrag tussen €12.500 en €20.000 te betalen. Het vast-gestelde bedrag moet worden betaald door de dader. De Wet Positie Kinderen regelt dat de rechter (en niet langer de Jeugdbescherming zoals nu het geval is) op basis van advies van de Raad van de Kinderbescherming bepaalt of om-gang met de dader/ouder in het belang van het kind is.

Begin juni waren bestuursleden aanwezig bij een expertmeeting, georganiseerd in het kader van het promotietraject van Pien van de Ven, dat een eerste uitkomst is van de Academische Werkplaats Slachtofferhulp 2020: een samen-werking tussen INTERVICT en Slachtofferhulp Nederland. Het promotieonderzoek gaat over lotgenotencontact en de effectiviteit daarvan.

Ondergetekende was op uitnodiging van Rob Keet, teamleider TGO Noord-Holland (TGO = Team Grootschalig Onderzoek), aanwezig bij een landelijke bijeenkomst medio juni van alle TGO‟s in Nederland om de teamleiders bij te praten over de doelstellingen en werkzaamhe-den van de FNG. Uit dit overleg is een afspraak gekomen met de met landelijk slachtofferbeleid belaste politiefunctionaris. Dit overleg vindt begin september plaats. Over dit gesprek zal ik u in de volgende Cocon nader informeren.

Op 17 juni gaven we invulling aan onze jaarlijk-se familiedag en scheepten we ons in Drimme-len in voor een vaartocht door de Biesbosch en brachten we een bezoek aan het Biesbosch Mu-seum. Het weer was prachtig en de sfeer ont-spannen. Gezien de ontvangen reacties kunnen we terugzien op een zeer geslaagde familiedag.

Eind juni waren alle juridische stappen gezet en was de oprichting van de Stichting Herdenken Geweldslachtoffers een feit. In de nieuwe Stichting zijn alle herdenkingsactiviteiten van de FNG ondergebracht. Momenteel zijn dat de Dag Herdenken Geweldslachtoffers en De Muur. De bestuursleden van de FNG zijn te-vens de bestuursleden van de Stichting Herden-ken Geweldslachtoffers.

Op 23 september vindt de DHG plaats in Rot-terdam. De Laurenskerk zal het middelpunt zijn van deze bijeenkomst. De traditionele wande-ling met het namenlint is in het centrum van Rotterdam. Het belooft weer een indrukwek-kende manifestatie te zijn.

Op het moment dat u deze Cocon leest heeft de eerste VOVK bijeenkomst na de zomervakan-tie, een wandeling in de bossen van Leusden, plaatsgevonden. Helaas moest het bestuur vorig jaar de wandeling annuleren bij gebrek aan vol-doende deelnemers. Hopelijk dit jaar beter.

Jan van Kleeff Voorzitter

VAN HET BESTUUR

2

3

FAMILIEDAG IN DE BIESBOSCH – 17 JUNI 2017

Er zijn jaren geweest waarin we er niet aan moesten denken: familiedag! Lekker een dagje uit zeker? Nee hoor, niks voor ons. Maar toch kan er blijkbaar iets in je veranderen, want nu zijn we al voor de derde keer meegeweest.

Deze keer stond er een boottocht door de Biesbosch op het programma en omdat dat vanuit Hengelo niet naast de deur is, waren we al vroeg op weg. Bij de boot aangekomen zie je dan al gauw bekenden en dan raak je onmiddellijk met elkaar in gesprek.

De verzorging aan boord was uitstekend en het weer ook al prima. Wat doe je nou zo'n hele dag? Nou, je praat met elkaar, je deelt elkaars verdriet, maar ook elkaars plezier. En je kunt ook heel goed een tijdje stil zijn en van de prachtige en bijzondere omgeving genieten

Plotseling zwommen er vlak voor de boot een vader en een moeder met hun kind: zwanen. Met inspanning van al hun krachten wisten ze net aan het gevaar te ontsnappen, maar het maakte een diepe indruk op mij want zo hoort het in het leven te gaan: ouders zor-gen ervoor dat hun kind niets overkomt. En het lukte hen.

Tijdens zo'n tocht is er alle gelegenheid voor informeel overleg en daar wordt dan ook druk gebruik van gemaakt.

Later vroeg een van onze kinderen heel voorzichtig: “Maar is het nou ook leuk, zo'n dag?”

Ach, kijk maar naar de volgende foto.

Bestuur, bedankt voor deze bijzondere dag!

Paul Kuiper

INGEZONDEN:

Wij, Wim en Diny Lambrechts, zijn op 17 juni mee geweest met de familiedag, op een grote boot naar de Biesbosch. Het was allemaal goed geregeld door het bestuur en het museum was heel interessant. Dat ging over dijken bouwen in het verleden met rieten vlotten.

Op de terugweg kwam een vrijwillige gids aan boord om over interessante dingen te vertellen. Jammer dat de speakers te hard stonden waardoor het geluid vervormd werd en niet te volgen was.

Het is nu 24 jaar geleden dat Barry vermoord werd en de Vereniging Ouders van een Vermoord Kind werd opgericht. Ik heb daar veel bewondering voor, de Cocon is mooier geworden, maar de verhalen blijven gruwe-lijk, zoals iedereen weet. Veel sterkte allemaal.

Diny Lambrechts, de moeder van Barry Bennemeer.

3

4

HET VERHAAL VAN….

Johnny van Wanrooij 19-11-1982 † 27-12-2006

Johnny is pas 24 jaar oud, als hij geconfronteerd wordt met zijn oom, die er kennelijk op uit is om de vader van Johnny de les te lezen. Johnny neemt het op voor zijn vader, waarna Guus plotseling een wapen trekt en hem door het hoofd schiet.

“Mijn zoon Cees (21) woont nu op de plek waar Johnny zou gaan wonen, tegenover zijn vader, fijn voor hem hoor. Bovendien heeft hij verkering nu, dus dat is zeker leuk voor dat stel. Hij is er blij mee en ik heb liever dat hij in het huisje van Johnny zit dan iemand anders”, vertelt Marry me vrijwel met-een wanneer ik haar ontmoet om het zo trieste ver-haal van haar zoon Johnny van Wanrooij te regi-streren. Jaarlijks is er op Tweede Kerstdag een voetbaltoer-nooi in een sporthal waaraan Johnny, vanaf zijn vierde jaar al, met een aantal van zijn vrienden deelneemt. Marry gaat als trotse moeder elk jaar mee kijken en haar zoontje en het team aanmoedi-gen. Wanneer ze gescheiden is van haar man gaat ze de Tweede kerstdag van 2006 niet mee. Haar ex gaat met hun zoontje Kees wel het vriendenteam aanmoedigen. Marry brengt die dag door met haar vriend en ze hebben in de namiddag een etentje met de leden van de kookclub van haar vriend. Ze hoort door het gekwebbel van het gezelschap niet dat ze inmiddels twaalf oproepen heeft gemist. In het ge-zelschap is een vriend van haar broer die haar zijn telefoon in de hand stopt. Buiten telefonerend krijgt ze te horen dat John (dat is Marry‟s ex) is neerge-schoten. Wanneer ze wat onthutst terug binnen komt krijgt ze van haar vriend te horen dat het niet John maar Johnny betreft. Het nieuws had zich in-middels al via vele telefoontjes verspreid.

“Ik weet het zelf niet meer zo, maar kennelijk ben ik gillend de straat op gerend”, weet Marry te ver-tellen. “Zowat onder de auto‟s maar ik was echt letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Mijn Johnny neergeschoten.! Een nichtje van me die in het zie-kenhuis was waar Johnny naar toegebracht was, bevestigde dat door een telefoontje. Mijn broer haalde ons op en we zijn direct naar het AMC gereden”. In Amsterdam aangekomen treft ze haar ex onder het bloed met familie, bekenden en vrienden van Johnny . Marry krijgt daar het relaas beetje bij beetje te horen. Guus, de broer van John woont naast de sporthal. Of hij John en Johnny daar naar binnen heeft zien gaan is niet duidelijk. Duidelijk is wel dat Guus zijn broer opzoekt omdat hem iets niet lekker zit. Met zijn schoonzoon irriteert hij daarop het gezelschap, er vallen woorden en nadat Guus een biertje aanbiedt wat door de anderen wordt geweigerd, is het pas goed mis. Guus en zijn schoonzoon maken het zo bont dat ze er uit-eindelijk door drie personen inclusief de uitbater worden uitgezet. Niet veel later meldt een neefje van Guus zich bij het gezelschap en weet te vertellen dat Guus bui-ten de sporthal staat te wachten op John die hij wil spreken. Voordat het berichtje goed en wel de juiste bestemming bereikt pakt Johnny het voor zijn vader op en gaat naar buiten om zijn oom aan te horen. Buitenkomend treft hij een schreeuwen-de oom aan die hem te verstaan geeft dat hij niet Johnny, maar zijn vader moet hebben. Wanneer Johnny vragend zegt: „joh, laat mijn vader met rust, kun je het met mij niet af‟, wordt hem toege-beten dat hij dat inderdaad kan en haalt vervol-gens een pistool tevoorschijn wat hij al die tijd achter zijn rug in de hand had. Op een meter af-stand schiet hij Johnny dwars door het hoofd. Op de herrie afgaand vindt het gezelschap een hevig bloedende Johnny, neergestort voor de deur van de sporthal. Door wanhopige en vergeefse pogingen van John om nog iets van een reanima-tie toe te passen, komt hij volledig onder het bloed van zijn zoon te zitten. Diverse vrienden en fami-lieleden volgen in het spoor van de ambulance op weg naar het AMC, waarbij ook later Marry zich aansluit. In het ziekenhuis wordt die avond op de 26e de-cember geconstateerd dat Johnny geen hersen-functie meer heeft; de 27e wordt om 01.00 uur officieel zijn overlijden bevestigd.

4

5

Ondertussen heeft Guus zich volledig lam van de drank bij het politiebureau –breeduit liggend voor de deur– gemeld. Bij het verschrikkelijke gebeuren komt bij Marry in het begin ook nog boosheid en onbegrip naar haar ex naar boven. Het geheel betreft niet John-ny maar John, haar ex. Kennelijk was er in de verstandhouding tussen John en zijn broer iets broeierigs. Marry weet de oorzaak van de escala-tie van haar ex-zwager nog steeds niet. In het be-gin kwamen ze als familie regelmatig bij elkaar over de vloer. Die goede relatie was al aardig bekoeld en ze meden elkaar vaak. Maar waarom er nou een pistool aan te pas moest komen is en blijft een raadsel. Marry gist als ze vertelt over een kruiwagen die zoek is geraakt: “Guus had een zo goed als nieuwe kruiwagen van John na een tuinklusje, kennelijk niet teruggebracht. John vond dat die kruiwagen hoe dan ook terug moest komen, waaraan geen gevolg werd gegeven. Mis-schien wilde hij daarom op John verhaal halen omdat hij er anders over dacht”? Hoe dan ook…op het einde van een gezellige toernooi-dag wilde hij niet dat zijn vader met ruzie en narigheid zou worden opgezadeld. Deze goedbedoelde poging moest hij echter met de dood bekopen. John is kapot van de dood van zijn zoon. Hij voelt zich verschrikkelijk schuldig en kan op geen enkele manier omgaan met het besef dat niet Johnny maar hij de spil was van de wraakactie. John weet niks meer en kan niks meer. Marry moet daardoor alles alleen. In de kerk bij de be-grafenis ziet Marry hoe geliefd haar zoon is; de kerk stroomt stampvol met familie, vrienden en kennissen. Het geeft wat steun maar zware tijden zullen nog volgen. Bij de rechtszaak wordt duidelijk hoe Guus ge-handeld heeft nadat hij met zijn schoonzoon de sporthal was uitgezet. Thuis aangekomen geeft hij zijn schoonzoon opdracht om in een luik on-der de wagen zijn pistool te pakken; Guus kon zich lijfelijk geen toegang meer door dat gat ver-schaffen. De schoonzoon voldoet desgevraagd aan Guus zijn verzoek. Dan vraagt Guus aan een neefje om zijn broer uit de sporthal naar buiten te roepen, zodat hij hem op kan wachten. Op die oproep reageert dus Johnny. Voor de politie en voor de familie van Wanrooij was een maand voordat het fatale schot gelost werd al bekend dat Guus in de wagen van zijn dochter met een pistool op zijn schoonzoon had geschoten. Kennelijk was dat minder catastrofaal maar er werd wel aangifte gedaan.

Een paar dagen na die aangifte wordt het echter door de dochter weer ingetrokken. Ook dat is voor Marry onbegrijpelijk dat deze vreemde situ-atie niet tot een afdoende actie van de politie heeft geleid. De Officier van Justitie eist voor Guus 14 jaar gevangenisstraf; waarvan er 12 worden gehono-reerd. Zijn schoonzoon gaat in beroep tegen een uitspraak van drie maanden zitten en drie maan-den voorwaardelijk. Bij de volgende rechtszitting is Marry met gevolg aanwezig. Ze maakt gebruik van haar spreekrecht en oppert dat wanneer de handlanger niet door het luik gekropen zou zijn om het pistool tevoorschijn te halen er überhaupt geen pistool in Guus‟zijn handen terecht zou zijn gekomen. Door zijn medewerking is Johnny doodgeschoten. In dat hoger beroep wordt de schoonzoon tot een jaar gevangenisstraf veroor-deeld. “Wat was ik blij met het hoger beroep”, zegt Marry enthousiast. Een half jaar lang is Marry niet in staat om het werk weer op te pakken. Ze wordt door iemand van de gemeentelijke sociale dienst gebeld met het aanbod om een sociaal werkster te consulte-ren. Die helpt haar door de eerste zware maanden heen. Daarna moet ze zelf opdraaien voor de kos-ten van een deskundige, maar ze weet dat ze het zelf niet zal redden. Kort daarna kan ze in Doorn vier weekeinden meedraaien met de door Slacht-offerhulp georganiseerde dagen. Samen met an-dere stellen van de VOVK vindt ze veel baat bij die dagen. Inmiddels is ze dan 2,5 jaar verder en pakt Marry het leven langzamerhand weer op. Het blijft wel een hard gelag vooral ook omdat het om familie gaat. Inmiddels is, al na zeven jaar, Guus vrijgekomen. Marry vertelt dat ze er van schrok toen er een politieagent kwam vertellen dat hij binnenkort los zou komen. Ze was direct van slag en vroeg zich af hoe dat nou al mogelijk was. Van de twaalf jaar dient men twee/derde te zitten en zodoende komt men op acht jaar. Mede om aan de vrijlating te wennen mag men, weliswaar met een enkel-band, nog een jaartje eerder vrij. Marry heeft dit moeten accepteren maar zegt tri-omfantelijk: “Ik zou niet weten waar hij woont, ik denk dat hij het ook niet durft om zijn gezicht te laten zien binnen de familiekring. En hij zal mis-schien bang zijn van John‟s reacties. Maar ik wil niet dat er ook maar iets gebeurt. Het is al erg genoeg zo”.

5

6

De begraafplaats heeft voor Marry van het begin af aan een grote betekenis; de allereerste dagen bezoekt ze Johnny‟s graf dagelijks. Inmiddels is dat wel verminderd maar gaat ze er nog altijd re-gelmatig naar toe. Afgelopen Kerstmis was het tien jaar geleden dat Johnny is overleden. “We zijn toen met de vriendengroep van Johnny gezamenlijk op de begraafplaats geweest. Een van hen heeft daar nog een mooi stukje voorgedra-gen”. Enthousiast laat Marry mij het stukje lezen. “Natuurlijk denk ik nog alle dagen aan mijn oud-ste, maar ik geniet er van dat het met Kees goed gaat, dat hij nou een meissie heeft en een toe-komst. Ook vond ik mooi dat de vriendenkring van Johnny nog steeds heel intens met elkaar om-gaan, alsof dat hechter geworden is. Johnny was een sociale jongen, hij zat in de bouw. Van daaruit kon hij nogal eens zijn vrienden helpen en mij ook hoor. Kreeg ik voor Moederdag een paar blikken verf van hem. Niet veel later kwam hij met vier vrienden aanzetten om met zijn allen mijn huisje op te knappen. Gezellig met zijn allen en zo ge-fikst, dat was Johnny ten voeten uit. Die sfeer vind ik terug in zijn vriendenkring en dat is een mooi aandenken.

Laten we hem nog maar eens even in het zonnetje zetten”, zegt Marry dan en steekt een kaarsje aan bij het hoekje wat ze voor hem heeft samenge-steld.

Rien Verbiest

Ik wilde ik kon u iets geven Tot troost diep in uw leven

Maar ik heb woorden alleen, Namen, en dingen geen

Herman Gorter

Wat is het Schadefonds Geweldsmisdrijven? Wat zijn de voorwaarden om in aanmerking te komen voor een financiële tegemoetkoming? We merken vaak dat nabestaanden vragen hebben over het Schadefonds. We proberen nabestaanden zoveel mogelijk te informeren en te wijzen op hun rech-ten. Wij beseffen ook dat onze wettelijke regeling onvermijdelijk beperkingen met zich meebrengt, waardoor wij helaas niet voor iedereen iets kunnen betekenen. Tegelijkertijd weten niet alle nabestaan-den het Schadefonds te vinden, terwijl zij mogelijk wél voor een financiële tegemoetkoming in aan-merking komen. De belangrijkste informatie zetten we daarom op een rij. Erkenning voor nabestaanden Het Schadefonds Geweldsmisdrijven geeft een fi-nanciële tegemoetkoming aan mensen die slachtof-fer zijn geworden van een geweldsmisdrijf met ern-stig psychisch of fysiek letsel tot gevolg. Nabe-staanden van een slachtoffer dat door een gewelds-misdrijf om het leven is gekomen kunnen ook aan-spraak maken op het Schadefonds. Een tegemoet-koming neemt de pijn en het verdriet van het ver-lies van een naaste niet weg. Met de financiële te-gemoetkoming erkent het Schadefonds - namens de samenleving en vanuit de overheid - wel het on-recht dat nabestaanden is aangedaan. Hiermee wil-len wij het geschade vertrouwen waar mogelijk herstellen en nabestaanden (financieel) vooruithel-pen. De uitkering voor een nabestaande is een vast be-drag van € 5.000. Dit is voor het verdriet, de pijn en het verlies aan levensvreugde door het overlij-den van uw dierbare. Ook is dit bedrag bedoeld voor eventuele financiële schade die door het over-lijden is ontstaan, zoals therapiekosten. Daarnaast kan het Schadefonds een extra uitkering toekennen voor materiële schadeposten als uitvaartkosten en derving van levensonderhoud. Deze laatste uitke-ring verschilt per nabestaande en bedraagt maxi-maal € 25.000. Wanneer komt u in aanmerking?

Als nabestaande komt u in aanmerking voor een tegemoetkoming als u voldoet aan een aantal wettelijke voorwaarden:

In de Wet schadefonds geweldsmisdrijven is bepaald wie als nabestaande kunnen worden aangemerkt. Het gaat dan in hoofdzaak om de echtgenoot, geregistreerd partner, ouder, kind, broer of zus van het door geweld over-leden slachtoffer. Elk van deze nabestaanden kan een aanvraag indienen.

HET SCHADEFONDS GEWELDSMISDRIJVEN

6

7

Contact In dit artikel hebben we u zoveel moge-lijk informatie willen geven. De infor-matie is evenwel beperkt tot de hoofd-lijnen van de regeling die veel details bevat. Heeft u vragen? Op www.schadefonds.nl staat meer infor-matie over het Schadefonds en de crite-ria om in aanmerking te komen voor een financiële tegemoetkoming. Ook vindt u hier een korte vragenlijst, die een indicatie geeft of het zinvol is om een aanvraag in te dienen, en het aan-vraagformulier voor nabestaanden. Me-dewerkers van Slachtofferhulp Neder-land kunnen u kosteloos helpen bij het invullen van het formulier. Ons alge-mene telefoonnummer is 070 - 414 2000. Wij staan u graag te woord op werkdagen tussen 8:30 en 17:00 uur.

Kleine elegie Zonder jou

Groeit geen roos; Geen blad wordt groen

Als het nooit ziet Jouw zeldzaam mooi gezicht;

Geen vogel is bont Of weet te zingen, En niets kan ooit

Nog leuk of aardig zijn, Want jij bent nergens

Elinor Wylie

Ook een nabestaande van een slachtoffer van een zogenaamd dood door schulddelict kan in aan-merking komen voor een financiële tegemoetko-ming. Dan moet aannemelijk zijn dat er sprake is van schuld in de zin van artikel 6 Wegenver-keerswet 1994 (dood door schuld in het verkeer), of artikel 307 Wetboek van Strafrecht (dood door schuld in algemene zin).

Het geweldsmisdrijf of dood door schulddelict is in Nederland gebeurd. Uw nationaliteit is niet van belang. U hoeft niet in Nederland te wonen om een aanvraag te kunnen indienen. Soms kun-nen we bij een misdrijf dat plaatsvond in een van de EU-landen wel helpen met het indienen van een aanvraag bij het schadefonds in dat land. Ieder land hanteert daarbij zijn eigen nationale regels en procedures, die erg verschillend zijn verschillend zijn.

Uw dierbare had geen eigen aandeel in het mis-drijf. Als hij of zij zich bijvoorbeeld bezighield met criminele activiteiten en het geweldsmisdrijf is daar een gevolg van, dan kan het zijn dat dit een belemmering is voor een uitkering. Wij hou-den hierbij rekening met alle omstandigheden.

Het Schadefonds kent ook tegemoetkomingen toe aan naasten die psychisch letsel (shockschade) oplopen doordat zij getuige zijn van een geweldsmisdrijf of dood door schuldde-lict, waarbij hun dierbare is overleden, of deze onverwachts op de plaats delict aantreffen. Dan merkt het Schadefonds de „waarnemer‟ aan als een slachtoffer.

De schade is niet al vergoed door bijvoorbeeld de dader of verzekeringsmaatschappij. Soms kan de dader worden aangesproken. U hoeft echter niet te wachten met het indienen van een aan-vraag totdat u weet of u de schade ergens anders vergoed krijgt. Als u een tegemoetkoming krijgt van het Schadefonds en later ook van de dader, dan wordt het bedrag dat u krijgt van de dader in beginsel verrekend met het bedrag dat u al van ons heeft gekregen.

Uw aanvraag moet binnen tien jaar na de datum van het geweldsmisdrijf/dood door schuld bij het Schadefonds zijn ingediend. Voor een nabe-staande gaat deze termijn lopen op de dag van het overlijden van het slachtoffer. Als een aan-vraag te laat is ingediend moet hiervoor altijd een goede reden worden opgegeven. Wij beoor-delen dan of wij uw aanvraag toch in behande-ling kunnen nemen.

U kunt alleen een aanvraag indienen voor een geweldsmisdrijf of dood door schulddelict dat op of na 1 januari 1973 heeft plaatsgevonden.

7

8

HET IS AL ZO LANG GELEDEN….

Alex Willem Walkier 30-04-1969 † 10-07-2001

Al weer 16 jaar geleden en ook nog in de week dat hun Alex het leven liet, bezoek ik de ouders van Alex, Door en Henk Walkier-Weppner. Een aller-aardigst seniorenstel waarvan met name Door, on-danks de jaren die er inmiddels overheen zijn ge-gaan, de levensvreugde van voor die tijd niet meer vol kan „pakken‟.

“De eerste jaren zijn we nog wel naar Leusden ge-gaan, maar dat doen we al tijden niet meer”, zijn min of meer de eerste woorden van Door. “We wor-den ook een dagje ouder en het is toch telkens een eindje rijden, dan komt het er niet meer van. We zijn direct lid geworden, dat kwam door onze advo-cate. Die kwam met telefoonnummers van enkele slachtoffers aan en zo zijn we in contact gekomen met de VOVK. Henk vult aan met: “We zijn toch de eerste vijf jaar daar wel heen geweest”. “Slachtofferhulp is overigens niet mijn ding”, laat Door weten. “Ik ben naar die persoon van slachtof-ferhulp erg boos geweest en daarmee is het contact verbroken. Misschien lag het aan mij en aan de tijd, maar het was niet anders”. En ik ben ook sinds „Alex‟ gaan sukkelen. Kort daarna is er bij mij borstkanker geconstateerd en moest ik geopereerd worden. Inmiddels is het alle-maal wel weer goed maar het blijft toch latent aan-wezig”. “In een bejaardenhuis krijgen ze me niet”, gaat Door verder. “Ik heb er een bepaalde angst voor, daarom zie ik er ook tegenop om alleen te blijven. Als Alex er nog geweest zou zijn dan zou hij altijd voor me hebben gezorgd. Het was zo‟n lieve jon-gen. Als kind al, een brave knul met heel veel vriendjes. En ja, dan zijn ze ineens 16 en willen ze van alles”.

Alex vindt werk in een tapijtwinkel en na twee maanden kan hij een dagje mee lopen met het leg-gen. Dat bevalt hem zo goed dat hij kort daarna voor zich zelf begint. Hij heeft er plezier in en doet het ook fantastisch. Voor kinderkamers maakt hij een Ajax-motief in de vloerbedekking en op een Kampioenschap wordt hij de tweede van Nederland. Tijdens een van de vele vakanties in Spanje is hij inmiddels verliefd geworden op een Spaanse. Binnen no-time bezoekt hij haar na zijn vakantie weer en daarna komt zijn geliefde naar Amsterdam. In Spanje wordt er getrouwd en jaren lang zijn ze een gelukkig stel. Zij heeft in-middels als kapster een bloeiende zaak opge-bouwd en Alex stort zich immer op zijn eigen be-drijf. Voor beiden is hun werk het hoogste doel en ze maken meer uren van het werk dan dat goed is voor hun relatie. Als goede vrienden besluiten ze na zes jaar uit elkaar te gaan en tot op de dag van vandaag hebben Door en Henk nog steeds contact met hun „schoondochter‟. Henk en Door zijn in juni 2001 een dagje naar een trouwfeest van een kennis van Henk en wanneer ze s ‟avonds laat thuis komen zien ze geld op de kast liggen. Dat is voor hen een teken dat Alex binnen is geweest en daar het geld heeft gelegd, wetende dat zijn moeder daar zich verder over bekommert zodat hij niet nog eens naar de bank moet. Even later belt een buurjongen aan met de mededeling dat „Alex in het ziekenhuis ligt‟. Iet-wat naïef denkt Door nog „dat kan niet want hij heeft hier net zijn centen op de kast gelegd‟. Na-dat ze hebben uitgezocht om welk ziekenhuis het dan wel gaat, gaan Door en Henk naar het AMC waar ze Alex al aan zijn hoofd hebben geope-reerd. Alex blijkt op die dag na zijn werk ‟s avonds naar het nabijgelegen buurthuis te zijn gegaan. Hij heeft daar genoeg vrienden en het is er altijd ge-zellig, totdat een bezoeker onder de drank en drugs vervelend gaat doen. Alex neemt het initia-tief door te zeggen: „zullen we hem buiten zetten‟, en de daad wordt bij het woord gevoegd. Op dat moment wordt Alex door de jongen in zijn buik getrapt en wanneer Alex verschrikt reageert met: „Wat doe je nou‟, en zijn woorden nog niet uitge-sproken heeft, wordt hij vol in zijn gezicht ge-trapt. Kort daarna ligt Alex met hersenletsel in de ambulance. Na een schedeloperatie ligt Alex zo‟n vier weken in coma tot hij ontwaakt en de enkele woorden spreekt: „‟ Hé moeder‟. Hij probeert te praten maar het lukt niet meer, zijn hersenen blijken te veel beschadigd te zijn. Er zal veel geoefend moe-ten worden maar de „oude Alex' zal het niet meer worden zo veel is wel zeker.

8

9

Aangezien zijn omstandigheden echter stabiel zijn dient hij naar een verpleegtehuis te worden overge-plaatst. Alvorens dat mogelijk is dient hij een tweede operatie, het terug zetten van een stukje schedel, te ondergaan. Dit wordt hem fataal, Alex blijft in coma en door een hersenbloeding overlijdt hij op 10 juli 2001. “Het zou nooit meer goed zijn gekomen”, zegt Door treurig,” maar het was ons enig kind, nu hebben we niets meer”. “Die zes weken hebben we een hele moeilijk peri-ode gehad. Als ik in een ziekenhuis kom zie ik die hele toestand weer voor mijn geest met Alex en ben ik helemaal van slag. Daarom heb ik ook zo‟n afkeer van een bejaardenhuis met slangetjes en toestanden, het brengt me helemaal terug op af. Alles wat we hadden was onze Alex, ik had zo‟n goede band met Alex”, laat Door weten. “Intussen had ik dus eerst dat gedoe met mijn borstkanker en toen werd Henk ziek”. Henk heeft zware hartproblemen gekend waarbij zo nu en dan het functioneren tijdelijk wegvalt. Daarbij blijkt hij ook nog schildklierproblemen te hebben waardoor hij lange tijd uit de roulatie is. “Het waren zware tijden voor me en ik kon eigenlijk met niemand over mijn problemen praten. Ondanks dat ik een lieve zus en schoonzus heb, die me altijd zullen steunen, had ik niet het begrip dat ze mijn verdriet kenden. Je kan tegen niemand zeggen hoe je je voelt. Ik heb dan het gevoel dat ik de hele zaak teveel opblaas en dat wil ik niet. Om zo maar te vertellen over Alex doe ik niet en om in gesprek te treden met anderen mijd ik meestal. Door de tele-foon met mijn schoondochter lukte dat nog wel eens en dan moest ik ook vreselijk huilen. Ook zij was kapot van het overlijden van Alex, maar na het overlijden van haar grote liefde is ze na een jaar of vijf terug gekeerd naar haar geboorteland.”. “Weet je, na Alex hield het op. We hebben geen kleinkinderen en dat weerhoudt me ook in een gesprek omdat dat meestal bij onze leeftijdsgeno-ten de gespreksstof is. Daar kunnen wij niet aan meedoen, bovendien doet het me dan te veel pijn. Het gemis van Alex komt dan weer naar boven dus houd ik liever mijn mond en zoek het contact niet op. Ja met Alex zelf, elke avond praat ik even met hem en sluit ik af met „krijg ik nog een kus van je‟, en dat is het. Overigens uit ik me nog wel eens naar Henk, die kan zich moeilijk uiten en kan ook niet goed met mijn huilen omgaan”. Henk is een echte „binnenvetter‟ die zijn verdriet en emoties in de sport wel weet kwijt te raken. “Ik was timmerman en kon met vervroegd pensioen met mijn 57,5 en heb dat toen gedaan. Ik heb ma-rathons gelopen, die van Amsterdam en New York, en ook gefietst. Alpe d‟Huez en de Marmot-te Cyclo [174 km hooggebergte in de Alpen]. Te-genwoordig fiets ik nog drie keer per week twee uurtjes en ga ik twee keer in de week naar de atle-tiekvereniging om hard te lopen, ik kon in de sport heel veel kwijt, het waren prima afleidingen”.

Daar waar Henk een vorm heeft weten te vinden om met het verlies om te gaan, blijft Door ietwat gelaten hangen in het verlies dat ze nog dagelijks voelt. Ondanks dat is er ontzettend veel begrip naar elkaar toe en weten ze elkaar zeer te vertrou-wen. “Ja, bij iedereen werkt het anders‟, zegt Henk nog.

Alex houdt door zijn lange werkdagen, jaren lang achter elkaar, een paar versleten knieën over aan het tapijtleggen. Hij begint dan maar als taxi-chauffeur en ook daar bouwt hij een leuk eigen bedrijfje op.. “De jongen die het gedaan heeft, is door Alex wel eens thuis gebracht in zijn taxi, ze kenden elkaar! Die schop tegen zijn hoofd was gelijk fataal. Zijn moeder heeft gelijk na die agressieve daad een ticket voor hem gekocht naar Spanje. Van een rechercheur hoorden we dat hij „gevlogen‟ was naar Spanje. Dat konden we haast niet geloven”. Maar zijn vader was anders”, weet Henk, “die ken ik goed en was een totaal ander figuur, niks verkeerds mee. “Die is er ook aan onderdoor gegaan”, vult Door aan, “die man is inmiddels overleden”.

Door vertelt over de rechtszaak: “Zijn advocaat beweerde dat Alex niet op stap had hoeven te gaan, dan was het niet gebeurd. Nou ja zeg, wat een onzin! Zijn cliënt had een moeilijke jeugd gekend, was aan de drank en drugs en daar moest men begrip voor hebben. Ik heb de dader voor moordenaar uitgescholden en ben op hem afge-stormd maar werd door drie parketwachters te-gengehouden. Van de mensen die in het buurthuis getuigen waren hoorden we dat er door Alex of zijn vrienden niets onoorbaars is gedaan en het verder een gezellige avond was. De dader is voor 36 maanden veroordeeld, zes maanden voorwaar-delijk en 1/3 er vanaf. Kort na zijn vrijlating is hij verhuisd naar Purmerend. Hij zei dat hij zich be-dreigd voelde, waar we aan twijfelen. Maar ja, mijnheer kreeg gelijk een woning elders. Ik had het er moeilijk mee en psychiatrische hulp werkt bij mij niet. Zo begon er een psycholoog bij mij van „wat hebben je vader en moeder ge-daan en zo‟, wat doet dat er toe, ik miste Alex en wat moet ik dan met die vragen, daar kan ik niets mee. Henk gaat in het begin ook elke dag de hond uit-laten van Alex. De husky zat na de dood van Alex steeds voor de deur van Alex zijn woning om de hoek, op zijn baasje te wachten. “Ze voe-len dat”, zegt Henk, “ik ging er elke dag 1,5 uur mee wandelen, ik was toch met pensioen”. „Doepie‟ blijft nog jaren een trouwe makker van Henk en Door totdat ze merken dat hij ‟s morgens een plasje voor de deur gedaan heeft. Dezelfde dag constateert de dierenarts dat Doepie zwaar ziek is en dat betekent een gedwongen afscheid van hun huisdier.

9

10

Alex was een graag geziene jongen. Tot zijn zeven-tiende ging hij altijd mee op vakantie met zijn ou-ders in de auto naar Spanje. Later ging hij, eerst met beide ouders, maar later met Henk en familie zowat jaarlijks naar de wintersport. Hij was een echte fa-milieman en de familie hield van Alex. Ook op het pleintje voor het ouderlijk huis was hij een graag geziene persoonlijkheid. “Ik kreeg zelfs brieven van mensen die hij in zijn taxi had vervoerd, dat hij zo lief en behulpzaam was naar die klanten. Iedereen in de buurt was er stuk van ook omdat hij voor iedereen klaar stond. Overeenkomstig zijn wens is zijn as over zee uitge-strooid. Door heeft liever geen graf en was dus blij met de wens van Alex zelf. “Ik zou elke dag naar zijn graf toegaan en daar willen blijven, het zou niet goed zijn”, bekent ze, “zo is het beter”. “Alex was ook stapel met kinderen”, weet Door te vertellen. “Dus vanuit dat idee bouw je een ver-wachtingspatroon op dat wreed verstoord wordt op het moment dat je je realiseert dat er nooit kleinkin-deren zullen komen. En dan zie je allerlei kleine kinderen op het pleintje spelen en dat doet zo‟n pijn”. “Ze is nou eenmaal zo”, zegt Henk, “je went er aan”. “Maar ik laat het niet blijken, ik probeer het voor mezelf te houden”, pareert Door hem en ze neemt me het huis mee in om op welke plek dan ook haar Alex te laten zien. Overal in het huis, in elke kamer tot aan de zolder toe zijn er foto‟s opge-steld en opgehangen van Alex in alle leeftijden. Grote en kleine, met ouders of zonder maar steeds weer het beeld van hem, hun lieve zoon Alex

“Op de plaats waar alles zich heeft afgespeeld, voor de ingang van het dorpshuis, hebben we een lieve-heersbeestje als gedenksteen geplaatst. De eerste 10 jaar zijn we daar op 10 juli trouw heengegaan. Nu zit er een andere eigenaar in en dan wordt het alle-maal anders dus laten we dat bezoek, maar die dag beleven we nog steeds heel intens”, eindigt Door.

Rien Verbiest

INGEZONDEN: door Diny Lambrachts Ik kreeg dit gedicht van een lief buurmeisje van vroeger, voor mijn verjaardag in 1995. [redactie: op 26 juni 1993 werd Barry Bennemeer (23) de zoon van Mary vermoord; Cocon decem-ber 2015] Gedicht Als je nog éénmaal in ons midden stond, zou ik niet zeggen hoezeer we je missen en liet ik je beslist ook in het ongewisse van het verdriet dat ons geluk verslond. Als je nog éénmaal in ons midden stond, zou ik genieten van je woorden, van alles, wat we lange tijd niet hoorden en van de liefde, die ons met elkaar verbond. Als je nog éénmaal in ons midden stond, zou ik echt alles voor jouw leven willen ruilen, om weer te lachen na het vele huilen, want elke dag en nacht schrijnt die open wond. Als je nog éénmaal in ons midden stond, oh, als dat hier toch eens kon gebeuren! wat zou die ene keer ons leven weer doen kleuren als je nog éénmaal in ons midden stond,

10

11

Rick Geelen 10-10-1987 † 17-03-2012

Toen Rick 17 Maart 2012 werd vermoord, stond ons leven even stil, het ergste wat je als ouders kunt meemaken is ons overkomen, het verlies van een kind. Tijd om te rouwen krijg je niet, er moet zoveel geregeld worden, je wordt geleefd door de omge-ving, Er gaat veel langs je heen, er spookt zoveel door je hoofd, waarom, waarom jij, je was toch een goeie jongen. Zijn vriendin was 4 maanden zwanger van zijn zoon, een nieuw huis, nog zoveel te doen.` Ricks vriendin kwam bij ons wonen, het huis was immers nog niet af, het verdriet was er, maar moest even weggestopt worden, want wij moes-ten zorgen dat het huis een thuis werd voor onze schoondochter en haar zoon. Vijf maanden later toen hun zoon zich aankon-digde, was niet Rick, maar ik, zijn moeder bij de bevalling. Het was bijzonder, speciaal, en zeer emotioneel om bij zijn geboorte te zijn. Het was heel dubbel, de blijdschap van zijn ge-boorte, het gemis van Rick zo groot. Ik heb een hele speciale band met hun zoon, al weer bijna 5 jaar, dat zal altijd zo blijven, dat wordt steeds hechter, maar …… Er is ook het verdriet dat hij zijn vader nooit zal leren kennen, tja van verhalen en foto`s, dat is wat ons rest. Heel vaak zeggen mensen dat het zo fijn is dat Rick iets achter heeft gelaten, aan de ene kant hebben ze gelijk en aan de andere kant is het zo ontzettend moeilijk, hij lijkt in alles op Rick, voor ons zaak om hem als onze kleinzoon te zien en niet als zoon, het is zijn vlees en bloed. Gelukkig zien we hem vaak en genieten we van hem met volle teugen, net zoals van onze andere twee kleinkinderen.

Wij hebben een goede band met Ricks vriendin, in principe hebben wij er een dochter bij. Dan komt er weer wat rust in je leven en kun je beginnen aan het rouwproces, niets is minder waar. Het verdriet, de boosheid, de wraakgevoe-lens, haat, verwensingen naar de daders toe ko-men in alle hevigheid op je af, de daders zijn ge-pakt, dan de rechtszaken, iedere keer weer oog in oog met de daders staan is vreselijk, ze hebben hun straf, veel te kort, wij levenslang. We moeten door, voor onze andere zoon, klein-kinderen, familie en vrienden, waar we zo onge-looflijk veel steun van hebben gehad, en nog steeds krijgen. Wat blijft zijn de wraakgevoelens, heel verve-lend, want wat bereik je er mee, krijgen we daar Rick mee terug….Nee dus!! De knop ging om, weg met die nare gevoelens, we moeten door, de daders zijn het niet waard om nog maar 1 seconde over na te denken. We willen verder, het leven is te mooi om te blij-ven hangen in die nare gevoelens. Nu 5 jaar verder kunnen wij zeggen dat het aardig lukt en dat wij (vooral ik) zonder schuldgevoel weer kunnen genieten van het leven, Rick zou niets anders willen. Rick is altijd bij ons. We moeten door. Live life, never forget, always forgive, and remember the last word: Gemis Van buiten zie je niets, binnenin zit de pijn, Ik wou dat je nog bij ons kon zijn. Ik kan je niet vertellen hoe erg ik je mis, Dat het leven zonder jou zo anders is. Jou te moeten missen doet zo`n pijn, Niets in mijn leven zal nog hetzelfde zijn. Ik wil je zeggen hoeveel ik van je hou, Als ik kon toveren je terug toveren zou. Ooit zullen wij weer samen zijn, Tot die tijd moet ik sterk zijn. Met een lach en een traan, Het is tijd om verder te gaan. Till we meet again Karin Geelen

WE MOETEN DOOR….

11

12

Dag Wil, Vroeger had je de dorps-pomp waar de nieuwtjes (en de roddels!) werden uitgewisseld. In het dorp waar ik voor Hengelo

woonde, Hemmen in de Betuwe, staat nog zo'n dorpspomp, maar hij heeft geen enkele functie meer dan er alleen maar mooi te staan. Vlakbij ons staat een prachtig modern winkelcen-trum en daar komen we vrijwel dagelijks. Dan is het net de dorpspomp van weleer: als je haast hebt, moet je er beslist niet naar toe gaan, want er gaat geen keer voorbij of we worden wel aan-gesproken. Laatst ook weer: iemand, een bekende, vroeg me of ik naar huis ging. “Ja”, zei ik. En toen vroeg zij mij of ik even wilde wachten. Na tien minuten kwam ze weer terug met een prachtige bos bloe-men. “Ik moet jullie iets bekennen, want ik heb iets gedaan wat eigenlijk niet zomaar mag. Ik was onlangs bij een begrafenis en toen heb ik twee gedichtjes van Maaike voorgelezen, zonder daar eerst aan jullie toestemming voor te hebben gevraagd. En daarom zijn deze bloemen voor jullie. En ook een beetje voor Maaike”. Kijk, dan heb je moeite om je tranen de baas te blijven (alsof dat belangrijk is!). Van ontroering. Van dankbaarheid. Van verrassing. We namen afscheid met een stevige wederzijdse omhelzing. En dit zou je een blijde boodschap kunnen noe-men. Ik heb het al vaker geschreven, maar het blijft me verwonderen: ik ben zo blij met die blijken van medeleven, van liefde, maar vooral van het feit dat Maaike niet vergeten is. Je zou bijna vergeten dat het al ruim twintig jaar geleden is dat ze werd vermoord.. Hieronder staat één van die gedichtjes. Hartelijke groet, Paul alles heeft een definitie behalve dat ene ongrijpbare onwerkelijke zo ver weg zo dichtbij behalve dat ene ze noemen het liefde, per definitie Maaike Kuiper

Maaike en Caroline. Twee meisjes van 24 jaar. In 1996 nog in de bloei van hun leven. Maaike, jouw dochter, Caroline mijn dochter. Beiden vermoord, Maaike bijna 21 jaar geleden, Caroline op het moment dat ik dit schrijf 21 jaar geleden. Twee verschillende meisjes van twee verschillende fa-milies. „Hoewel ik je nu schrijf is mijn gemoedstoestand niet om over naar huis te schrijven.‟ Het is een zin uit de laatste brief van Caroline die ze schreef toen ze onderweg was op wat voor haar haar laatste reis zou zijn. In Portugal, Salto, bezocht ze de bijeenkomst The Rainbow Gathering, een eve-nement waar jongeren bij elkaar komen om van gedachten te wisselen over Vrede, de toekomst en alles waar jongeren zich mee bezig houden. Zoe-kende was ze, ze droeg de scherven door de schei-ding van haar ouders met zich mee. En: „Ik wilde dat ik aan een meertje kon zitten waar ik kon rus-ten maar ik weet niet waar ik dat kan vinden.‟ De zinnen uit haar laatste brief springen in deze periode weer in mijn hoofd. Want het is weer de periode van drie maanden waarin de hel van 1996 regelmatig voorbij komt. Daar kan de Tos-caanse zon en de blauwe zee geen verandering in brengen. Jouw verhaal, mijn verhaal, verschillende bele-vingen. Ik weet hoe jij Maaike hebt gevonden. Je hebt me wel eens gezegd dat je je niet met de da-der wenst bezig te houden. Zou dat verschil van het „weten‟ hoe en wat dan toch veel uitmaken? Mij lukt dat namelijk niet, ik blijf me afvragen wat er is gebeurd en wat het verhaal van Carolines dood is. Hartelijke groet, Wil

IEDER ZIJN MENING

Dag Paul,

12

13

WIJ HERDENKEN IN OKTOBER, NOVEMBER, DECEMBER 2017

Martine Haan * 02-10-1980 † 16-03-1997 Isabelle Kwakernaat * 04-10-1993 † 20-06-2008 Raymond Kuiper * 08-10-1968 † 16-07-2009 Patty Sablerolle * 09-10-1977 † 01-10-2000 Suzanne Martens * 09-10-1983 † 02-11-2008 Rick Geelen * 10-10-1987 †17-03-2012 Judith Beelen * 14-10-1966 † 03-11-1985 Quincy Schumans * 15-10-1993 † 02-09-2010 Mariska Peters * 18-10-1993 † 09-02-2015 Dario Britvec * 18-10-1969 † 02-02-2003 Esther Sinke * 26-10-1979 † 30-08-2005 Noëllie Blondelle * 28-10-1967 † 17-02-2004 Tamara Patricia Wolvers * 02-11-1977 † 12-07-2006 Rick Haster * 04-11-1961 † 22-02-2008 Bart Postma * 06-11-1966 † 12-05-2001 Annemarie Sluijs * 07-11-1977 † 12-12-2006 Rudij Oordt * 08-11-1961 † 30-07-2004 Lidewij Zegers * 15-11-2001 † 24-02-2008 Afke Kuipers * 16-11-1987 † 08-03-2013 Joanne Noordink * 17-11-1981 † 11-12-2008 Johnny van Wanrooij * 19-11-1982 † 27-12-2006 Saskia Hellendoorn * 23-11-1980 † 02-02-1999 Stephan Buczynski * 24-11-1986 † 13-01-2013 Ellis Windhorst * 24-11-1976 † 19-06-2002 Lorraine Vanessa Wijnberge * 25-11-1981 † 29-06-1985 Jari van Peer * 25-11-2004 † 28-12-2004 Linda Rijsbergen * 27-11-1970 † 19-01-1993 Najwa Anfield * 28-11-1992 † 27-11-2001 Carmine Barberio * 28-11-1984 † 30-05-2004 Mariska Esmeralda Mast * 30-11-1984 † 22-08-2008 Janine Smeets * 01-12-1967 † 24-11-1994 Jeanny Wagemans * 04-12-1986 † 07-01-2005 Melissa Ulrich * 04-12-1986 † 23-05-2006 Floris Sebregts * 07-12-1970 † 14-12-1996 Patricia Bouwens * 09-12-1977 † 09-11-2003 Frank Hermsen * 24-12-1984 † 21-11-2004 Sabrina Bout * 28-12-1986 † 06-06-2011

13

14

Martine Haan

Isabelle Kwakernaat

Raymond Kuiper

Patty Sablerolle

Suzanne Martens

Rick Geelen

Judith Beelen

Quincy Schumans

14

15

Mariska Peters

Dario Britvec

Esther Sinke

Noëllie Blondelle

Tamara Patricia Wolvers

Rick Haster

Bart Postma

Annemarie Sluijs

Rudij Oordt

15

16

Lidewij Zegers

Afke Kuipers

Joanne Noordink

Johnny van Wanrooij

Saskia Hellendoorn

Stephan Buczynski

Ellis Windhorst

.

Lorraine Wijnberge

Jari van Peer

16

17

Linda Rijsbergen

Najwa Lena Anfield

Carmine Barberio

Mariska Mast

Janine Smeets

Melissa Ulrich

Jeanny Wagemans

.

Floris Sebregts

Patricia Bouwens

17

18

Frank Hermsen

Sabrina Bout

De jaren deden minutieus hun werk en kneedden mijn gemoed in stille diepe eenzaamheid

terwijl ik hard bleef roepen het gaat goed

Nu keer ik rustig op mijn schreden terug en zie het landschap achter mij

het leven is gewoon zo doorgegaan met telkens weer dat nieuwe jaargetij

In het moeras van mijn herinnering blijf jij mij steeds nabij

Januari 2007 Wil Vreeburg

In het moeras van mijn herinnering

ligt in gestolde tijd jouw lief gezicht je zachte lichaam

ik raakte je zo intens kwijt

18

19

Nicole van den Hurk 04-07-1980 † 06-10-1995

Er is bij ons niet echt sprake van een altaartje voor Nicole. Ook omdat ik twee plekjes heb voor haar. Eén in de bossen bij Lierop waar ze uiteindelijk gevon-den is en dan ook thuis natuurlijk. Men kan dat in het bos wel vreemd vinden misschien maar het is wel de plek waar ik mijn kind na bijna zeven weken terugkreeg! Ik ga daar nog steeds wel naar toe om haar daar te begroeten. Er staat een foto van haar opgesteld, een knuffelbeer en er worden regelmatig bloemen gezet en er staan kandelaars voor een kaarsje.

En thuis heb ik naast de kast in de kamer een ruimte gereserveerd voor allerlei dinge-tjes. Foto‟s van Nicole en een prachtige tekening aan de muur. Foto‟s van haar op het tafeltje evenals wat kaarsen. Ik brand die wanneer er iets speciaals is. Dus op de da-gen dat er weer iets voor moet komen, op dagen die met Nicole te maken hebben of gewoon wanneer ik dat wil. Dit plekje met die dingetjes van Nicole is voor mij een houvast dat ze er nog steeds bij hoort. En ik kan haar opzoeken als ik verdrietig ben. En dat is best vaak! Jolanda van der Weijden, de stiefmoeder van Nicole.

Testament En als ik doodga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood, moet je weten. ´t Is maar een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten. En als ik doodga, treur maar niet. Ik ben niet echt weg, moet je weten. Het is de heimwee die ik achterliet. Dood ben ik pas, als jij die bent vergeten.

En als ik doodga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood, moet je weten. ´t Is het verlangen dat ik achterliet. Dood ben ik pas, als jij dat bent vergeten. Dood ben ik pas, als jij mij bent vergeten. Bram Vermeulen

HET ALTAARTJE VAN ...

19

20

HET GAAT EROM SIGNALEN VROEGTIJDIG TE HERKENNEN Hyacinthe van Bussel (algemeen directeur van de Rooyse Wissel en voorzitter van het algemeen directeuren-overleg van TBS Nederland) gaf een interview aan 'Het brein', de thema-uitgave die op 21 juni 2017 bij de Volkskrant verscheen. Vanaf de eerste dag dat een patiënt in een forensisch psychiatrisch centrum (fpc) of forensisch psychiatrische kliniek (fpk) wordt opgenomen, is alles gericht op het verminderen van het risico dat iemand opnieuw een ernstig misdrijf pleegt. Er wordt toegewerkt naar een veilige, gefaseerde terugkeer in de samenleving. Daar zijn een intensieve behandeling met therapie, training, scholing, dagbesteding, (hersteld) contact met familie en vrienden en verlof voor nodig. 99,9 procent van de gemiddeld 50.000 verlofbewegingen per jaar verloopt zonder incidenten. Natuurlijk moet er altijd worden gekeken hoe het nog beter kan, vindt Hyacinthe van Bussel, algemeen direc-teur van FPC de Rooyse Wissel en voorzitter van het algemeen directeurenoverleg van TBS Nederland. “We blijven onderzoeken hoe we die 0,1 procent nog verder kunnen verkleinen.” Hoe wordt bepaald of iemand geschikt is om na een tbs-behandeling terug te keren in de maatschappij? “Een tbs-behandeling duurt gemiddeld zevenenhalf jaar. De meeste patiënten komen in een fpc of fpk terecht nadat ze een gevangenisstraf hebben uitgezeten. In het fpc of de fpk start de tbs-behandeling. Daar wordt in kaart gebracht waarom en onder welke omstandigheden iemand een bepaald misdrijf heeft gepleegd. Het is belangrijk om te weten welke specifieke factoren tot het misdrijf hebben geleid, zodat de behandeling daarop kan worden toegespitst. Verlof is essentieel voor een veilige en gefaseerde terugkeer in de samenleving. Ver-lof wordt stap voor stap opgebouwd. Iedere verlofaanvraag wordt zorgvuldig getoetst door in- en externe commissies. Uiteindelijk geeft het ministerie toestemming voor verlof. Voor iedere patiënt worden steeds op-nieuw de risico‟s ingeschat. Daarvoor worden risicotaxatie-instrumenten gebruikt, maar ook de behandelrela-tie die medewerkers met de patiënt hebben. Zij kennen de patiënt heel goed en kunnen afwijkend gedrag daar-door snel signaleren. Als het niet goed gaat, gaat een verlof niet door. De meeste patiënten komen, als de be-handelresultaten goed zijn, op een gegeven moment in aanmerking voor verlof. Gemiddeld wordt na twee jaar begeleid verlof aangevraagd. In eerste instantie gaat het om kort verlof, samen met een beveiliger en een soci-otherapeut. Als dat goed gaat, dan volgt verlof met twee sociotherapeuten en daarna met één sociotherapeut. Na weer (gemiddeld) twee jaar volgt onbegeleid verlof. Dit houdt in dat de patiënt onbegeleid naar buiten mag. Bijvoorbeeld om te gaan werken, een opleiding te volgen of om familie te bezoeken. Als ook dit verlof goed verloopt, kan transmuraal verlof worden aangevraagd.” Hoe ziet transmuraal verlof eruit? “De patiënt valt dan nog volledig onder de verantwoordelijkheid van de kliniek, maar hij woont erbuiten. Hij verblijft bijvoorbeeld in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking, in een psychiatrisch ziekenhuis, in een beschermde woonvorm of in een door de kliniek gehuurd woonhuis. Patiënten worden ook in deze verloffase intensief gevolgd. Medewerkers van bijvoorbeeld ambulante teams zoeken patiënten op om te kijken hoe het met iemand gaat, of afspraken worden nageleefd, om hun financiën door te nemen en om alcohol- en drugscontroles uit te voeren. Dat kan overdag, maar ook ‟s nachts. Pas na het succesvol doorlopen van deze fase van transmuraal verlof kan proefverlof worden aangevraagd. Bij proefverlof wordt het toezicht overgenomen door de reclassering, maar is het fpc of de fpk nog steeds eindverantwoordelijk voor de patiënt. Proefverlof kan uiteindelijk leiden tot een voorwaardelijke beëindiging altijd samen met een forensisch psy-chiatrisch toezicht. Dat wil zeggen dat de kliniek nog contact onderhoudt met de reclassering en dat een pati-ënt in geval van een terugval tijdelijk opgenomen kan worden in het fpc of de fpk. Een patiënt wordt dus niet zomaar losgelaten.” Wat zijn de risico‟s waar een patiënt na beëindiging van de tbs-maatregel mee te maken krijgt? “De risico‟s zijn voor iedere patiënt verschillend. Over het algemeen is wel bekend dat een goede dagstructuur en dagbesteding essentieel zijn voor een veilige terugkeer in de samenleving. Als dat wegvalt, kan er een te-rugval ontstaan. We zorgen er daarom voor dat patiënten tijdens hun behandeling in het fpc of de fpk werken aan zinvolle dagbesteding, zoals het bezoeken van een activiteitencentrum of het verrichten van betaald of vrijwilligerswerk. De contacten met familie of vrienden worden, als dat mogelijk en wenselijk is, hersteld en begeleid. Soms is het nodig om een nieuw netwerk van vrienden op te bouwen. Daar helpen we patiënten bij”.

VOOR U GELEZEN

20

21

ROEP OM MAATWERK LEVENSLANG GESTRAFTEN Haarlems Dagblad, 27 juli 2017, Sam Prompert Verlof is voor de levenslang gestrafte Edwin S nog ver weg. De rechtbank in Den Haag wijst zijn verzoek om volgende week eens buiten te zijn af. S. moet bij de Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming (SRJ) zijn, zoals hij in eerste instantie ook van plan was. De RSJ gaat namelijk over dit soort zaken. Edwin S. en zijn advocaat José Lindhout hadden daar aanvankelijk ook aangeklopt, maar omdat dat een wel heel lang-durige procedure dreigde te worden besloot hij toch tot een gang naar de rechtbank. Lindhout vreesde voor een „onredelijke vertraging‟. Terwijl haast geboden is, want volgend jaar zit S. 25 jaar vast en dient zijn gratiever-zoek. Het beroep bij de SRJ werd dus ingetrokken. De rechter ziet echter niet in waarom de uitkomst van een procedure bij de RSJ niet kan worden afgewacht. Te meer omdat zijn advocaat had kunnen aandringen op een spoedige behandeling. De beroepsmogelijkheid is echter verspeeld en dus zit er voor S. niets anders op dan te wachten op een beslissing van de staatssecretaris Klaas Dijkhoff. --- BUITENCATEGORIE De rest van je leven achter de tralies. Dat stond je te wachten als een rechter je veroordeelde tot een levenslan-ge gevangenisstraf.. Tot vorig jaar, want sindsdien kunnen levenslang gestraften proberen vrij te komen. Het Europees mensenrechtenverdrag (EVRM) schrijft voor dat ook levenslang gestraften perspectief moeten heb-ben op vrijlating. Daarbij hoort de mogelijkheid tot herbeoordeling van de straf. Als dat veilig kan, kan iemand vrijkomen. Tot nu toe is dat in Nederland nog niet gebeurd. Die beoordeling stuit op problemen. In april beslo-ten de Raad voor Strafrechttoepassing en RSJ dat Edwin S. binnen drie maanden met verlof mocht. Inmiddels verstreken er zo‟n vier maanden en moest S. nog altijd geduld hebben. Staatssecretaris Dijkhoff wil meer on-derzoeken afwachten. Advocaat Lindhout plaatste vorige week vraagtekens bij de betrouwbaarheid van die onderzoeken. Het is las-tig een goede inschatting te maken, bij gebrek aan informatie en een duidelijk verlofplan. “Mijn cliënt krijgt wel bepaalde tools mee van zijn behandelaars, maar kan die vervolgens niet in de praktijk brengen, vertelt ze de rechter. Behandelaars kunnen niet testen of S. , of een andere levenslang gestrafte, zich handhaaft in de maatschappij. Zonder verlof is dat niet te doen. Zo ontstaat een vicieuze cirkel: de levenslang gestrafte krijgt geen verlof omdat hij geen verlof heeft gehad. En zonder verlof geen gratie. Want wie durft te zeggen dat dat veilig is, zonder test?

Ook hoogleraar Reclassering Peter van de Laan (VU) denkt dat het instrumentarium waarmee (levens)lang gestraften beoordeeld worden nu te beperkt is. “Voldoet dat? Ik heb mijn twijfels daarbij, zegt hij. De groep levenslang gestraften is een „buitencategorie‟. Aan de hand van een aantal factoren wordt geprobeerd in te schatten hoe groot de kans is dat een veroordeelde opnieuw de fout in gaat. Een sociaal netwerk, huisvesting en dagbesteding zijn bijvoorbeeld van belang. Maar iemand die 25 jaar vastzit heeft nauwelijks sociale contac-ten „buiten‟, geen woning en geen werk, of uitzichten daarop. Op die punten scoort zo iemand dus laag. “Het instrumentarium is ontwikkeld voor doorsnee delinquenten, niet voor de buitencategorie”, aldus Van der Laan. Hij pleit voor maatwerk. Directeur Sjef van Gennip (Reclassering Nederland) erkent dat maatwerk noodzake-lijk is. “Ook voor ons is dit een „nieuwe doelgroep‟, maar het is niet volledig onbekend terrein. We werken wel met lang gestraften en hebben daar programma‟s voor. Maar die hebben wel een upgrade nodig, om ze ook geschikt te maken voorlevenslang voor levenslang gestraften”, aldus Van Gennip. Tot die upgrade er is zal er voor de levenslang gestraften die nu te maken krijgen met de veranderende uitvoeringspraktijk inder-daad „Maatwerk‟ nodig zijn.

Zeer gevaarlijk Edwin S. is in 1994 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, wegens doodslag, tweemaal poging tot doodslag, diefstal, inbraak en bedreiging. Tijdens een inbraak schoot hij een man in Badhoevedorp dood, de vrouw raakte levensgevaarlijk gewond. De rechter noemde hem destijds een „uitzonderlijk ge-vaar voor de samenleving‟. Een koele kikker, met een belang: dat van hemzelf, in de woorden van de aanklager tijdens het hoger beroep in 1994. “Hij kan niet terug, dan vallen er nog meer onschuldige slachtoffers”, motiveerde procureur generaal P. Koolschijn haar strafeis.

21

22

Er zijn van die opmerkingen die, hoe goed bedoeld ook, niet echt goed overkomen. Een paar voorbeelden. “Heb je je verdriet al een plekje gegeven?” Ik zou niet weten waar ik mijn verdriet neer zou moeten leggen en als ik het al wist – wat dan nog? Zou ik het dan kwijt zijn? Zou het over zijn? Ik geloof er niets van. Dat plekje, dat ben ik zelf. Het is een deel van mijn leven. “Het leven gaat verder.” Ook zoiets. Dat weet ik ook wel dat het leven verder gaat. Dat wil zeggen: 'mijn leven gaat verder' en gelukkig maar, maar het gaat wel gehavend verder. Het pijnlijke is dat het leven van mijn dochter Maaike niet verder is gegaan. “Heb je het al verwerkt?” En met zo'n vraag kan ik helemaal niets. Vroeger op school leerde ik lesschema's maken en die moesten steevast eindigen met de 'Verwerking'. Tijdens dat slotdeel moesten de leerlingen zich de aangeboden leerstof eigen maken. En bij de milieubedrijven wordt het afval ver-werkt. En dat is nog tot daar aan toe, maar rouwverwerking? Ik vind het een verschrikkelijk woord en het zou eigenlijk verboden moeten worden, want het klopt niet. Rouw verwerk je niet. “Zo, ik heb mijn rouw verwerkt.” Dat kan toch niet! Rouwen is iets wat je doet. Rouwen is een werkwoord. In Trouw van 24 juni 2017 staat een heel verhaal van Manu Keirse, een veelgevraagd rouwspecialist. Ik citeer een stukje uit het uitgebreide artikel. “Iemand die een dierbare heeft verloren, krijgt vaak de vraag: “Heb je het al verwerkt, ben je er al overheen?” In mijn eerste boek 'Helpen bij verlies en verdriet' beschrijf ik hoe mensen hun verdriet verwerken. In mijn heruitgave – die totaal anders is, maar dezelfde titel heeft – heb ik dat idee helemaal losgela-ten. Want hoe kun je nu een groot verlies accepteren? Dat kan niet. Als je een kind verliest, raak je daar niet overheen. Je blijft altijd de ouders van dat gestorven kind. Je leert wel met het verlies te leven, maar dat is iets anders dan verwerken of aanvaarden. De meest gestelde vraag aan mij als rouwdeskun-dige, door de jaren heen, is: “Kom ik ooit dit verdriet nog te boven? Kan ik ooit nog een dag gelukkig zijn?” En dan antwoord ik altijd: “Ik geloof erin. Sterven is een mo-ment. Het verlies overleven duurt een hele tijd en het gemis zal nooit echt overgaan. Maar ooit zullen de herinneringen aan het leven van je geliefde dat moment van sterven en verdriet overstijgen?” Tot zover het citaat. Het is mij uit het hart gegrepen. En ik moet iets bekennen. Ik was altijd nogal sceptisch als er rouwdeskundigen, verliesspecialisten of andere agogen aan het woord waren. Maar ik heb zo langzamerhand begrepen dat er heel zich goede luisteraars onder hen bevinden. Dat er deskun-digen zijn die niet hun wijsheid op jou willen overplanten, maar die naar jou luisteren en dan voorzichtig, tastenderwijs als het ware, proberen een eind mee te lopen op jouw weg. Ze kunnen je een perspectief bieden, een weg wijzen, mogelijkhe-den aanreiken. Maar je moet het perspectief zelf leren zien, zelf jouw weg gaan en zelf zoeken naar wat jouw mogelijkhe-den zijn. Paul Kuiper

TAAL

Twaalf verboden relaties in tbs 8 juli. Zeker twaalf medewerkers van tbs-klinieken hebben de afgelopen drie jaar een seksuele relatie gehad met een patiënt. Dat blijkt uit informatie van de Inspectie voor de Gezondheidszorg die door het ANP is opge-vraagd. In de periode 2014-2016 is ieder jaar vier keer melding gemaakt van seksueel grensoverschrijdend gedrag van medewer-kers. Tbs-klinieken zijn verplicht om seksue-le relaties tussen personeel en patiënten bij de IGZ te melden. Het ministerie van Veilig-heid en Justitie laat weten dat (seksuele) re-laties tussen medewerkers en patiënten on-toelaatbaar zijn.

Cipiers vrezen voor gevolgen als gevange-ne sleutel van eigen cel krijgt 12 juli. Het lijkt een gevalletje van de kat op het spek binden: gevangenen de sleutel van hun eigen cel geven. Na een aantal eerdere experimenten gaat dat nu gebeuren in Arn-hem. De proef is bedoeld om gevangenen 'zelfredzamer' te maken en hun meer verant-woordelijkheid te geven, aldus het ministerie van Veiligheid en Justitie, maar gevangenbe-waarders zijn er niet blij mee. Ze zijn niet alleen bang dat gevangenen vanuit de gevan-genis hun criminele zaakjes gewoon zullen voortzetten, maar ook dat er sprake is van een verkapte bezuiniging. Het ministerie van Veiligheid en Justitie wuift de bezwaren weg." Er zijn voorwaarden om de veiligheid te waarborgen. Gedetineerden kunnen niet zomaar vrij bewegen en ook internet is be-perkt."

'Criminele vreemdeling niet uitgezet' 13 juli. Criminele vreemdelingen in Neder-land worden niet vaak uitgezet, schrijft de Volkskrant. Volgens de krant heeft de over-heid grote moeite om ze hun verblijfsvergun-ning af te nemen. Het kabinet versoepelde in 2012 de regels om buitenlandse veroordeel-den die al lang in Nederland wonen uit te kunnen zetten. Maar rechters houden dat vaak tegen.

Meer papierwerk door nieuwe wet 18 juli. Politiewerk dreigt volgens de politie-top ,,complexer en stroperiger'' te worden door de plannen die het ministerie van Vei-ligheid en Justitie heeft met het Wetboek van Strafvordering. Korpschef Erik Akerboom vindt dat de plannen politiemensen opzade-len met meer administratief werk. De wet draagt volgens hem ook nog ,,onvoldoende bij aan het versterken van de opsporing''. Akerboom heeft verantwoordelijk minister Stef Blok gevraagd de plannen aan te passen.

NIEUWSFLITSEN

22

23

Roep om snel meer personeel in gevangenis 26 juli. Er moet snel meer personeel in de gevange-nissen komen werken. De sterke toename van ge-weld door gedetineerden tegen personeel van ge-vangenissen en tbs-klinieken, moet stoppen. Dat meldt de Centrale Ondernemingsraad (COR) van de Dienst Justitiële Inrichtingen in een brief aan de directie. De COR zegt een ,,duidelijke grens'' te willen stellen. Zij vinden dat de directeur van de DJI direct maatregelen moet nemen. Het gaat vol-gens de COR om ,,maatregelen die alles te maken hebben met de onveilige situaties binnen veel DJI onderdelen die veroorzaakt zijn door de jarenlange bezuinigingen‟‟. Jaar cel voor kinderporno in cel 9 aug. Het OM heeft een celstraf van een jaar ge-ëist tegen een veroordeelde pedofiel die kinderpor-no downloadde in de gevangenis in Vught. De man van 37 uit Eindhoven had afbeeldingen op een usb-stick gezet. De pedofiel werd in 2014 veroordeeld tot zeven jaar cel en tbs, omdat hij jonge kinderen seksueel had misbruikt. In zijn woning vond de politie destijds duizenden video's en foto's met kin-derporno. Deskundigen stelden vast dat hij psychi-atrische en seksuele stoornissen had. De man zou volgend jaar juni met zijn tbs-behandeling begin-nen. Maar vorig jaar juli bleek dat hij ook in zijn cel in de PI in Vught kinderporno had verzameld. Het ging om 292 foto's en 6 video's. Politie breidt zorg voor agenten met PTSS uit 12 aug. De politie gaat meer middelen vrijmaken om agenten met stressstoornissen (PTSS) te hel-pen. Onder meer door extra mensen neer te zetten op het Meldpunt PTSS van de politie. Ook is het de bedoeling leidinggevenden te trainen, zodat ze vroeg agenten met stressstoornissen kunnen signa-leren. Sinds 2015 zijn er bij ruim duizend politie-medewerkers PTSS als beroeps gerelateerde ziekte erkend. Onderzoek werkklimaat gevangenissen HD, 17 aug. Iedere gevangenis moet een plan van aanpak maken om de relatie tussen management en het personeel te verbeteren. Ook gaat een externe partij onderzoek doen naar het werkklimaat en wordt gekeken of er in alle inrichtingen wel ge-noeg personeel inzetbaar is. Dat is de uitkomst van donderhandelingen tussen de directie van de DJI en de centrale ondernemingsraad. De ondernemings-raad had aandacht gevraagd voor onder meer de veiligheid van het personeel nadat vorige maand cijfers over geweld in gevangenissen, jeugdinrich-tingen en tbs-klinieken waren gepubliceerd. Hierin was een flinke toename te zien van geweldsinci-denten en bedreigingen tegen personeel.

Politie mag meer om vermiste te vinden 19 juli. De politie krijgt meer bevoegdheden om de mogelijke verblijfplaats van een vermiste te achter-halen. Het gaat om het opvragen van telefoongege-vens, pinpasgebruik, informatie over reizen met bus en tram, incheckgegevens van luchtvaartmaat-schappijen en camerabeelden. Dat staat in een nieuw wetsvoorstel van minister Stef Blok (Veiligheid en Justitie). Op dit moment ontbreekt het de politie aan deze bevoegdheden. Vooral in de eerste fase van een vermissing kan snel optreden levens redden, is de gedachte. De bevoegdheden mogen alleen worden ingezet in urgente gevallen. Duizenden positieve drugscontroles in cel 20 juli. Gedetineerden en tbs’ers worden in groten getale betrapt op drugsgebruik. Met vele duizen-den positieve tests is vooral het gebruik van canna-bis hoog. In een aantal gevangenissen is bijna de helft van de cannabiscontroles positief. Het aange-toonde gebruik van cannabis, maar ook cocaïne, neemt bovendien toe. Dat blijkt uit uitslagen van urinecontroles die op verzoek van het ANP zijn vrijgegeven. Het is de eerste keer dat het ministerie van Veiligheid en Justitie de cijfers bekendmaakt. Vorig jaar is in totaal ruim 16.600 keer cannabis-gebruik vastgesteld, tegen 14.500 keer in 2014. Drugstesten vinden steekproefsgewijs plaats, als er aanwijzingen zijn of als iemand vaker is betrapt. Verdubbeling straf zwaar verkeersdelict 21 juli. Daders van ernstige verkeersdelicten moe-ten rekening houden met een verdubbeling van hun straf. Mogelijk staat er in de nabije toekomst zes maanden cel op rijden onder invloed of doorrijden na een ongeluk. Minister Stef Blok (Veiligheid en Justitie) maakte dat donderdagmiddag duidelijk, nadat hij eerder die dag al had aangekondigd zwaardere straffen te willen voor dergelijke ver-keersdelicten. Hij acht het haalbaar dat de plannen eind volgend jaar ingaan. Blok wil met de hogere straffen bereiken dat er minder slachtoffers vallen in het verkeer en dat het aantal verkeersmisdrijven afneemt. Hij hoopt op een afschrikwekkende wer-king en dat ,,er in ieder geval recht wordt gedaan aan de slachtoffers''. Met helft aangiftes doet politie niets 22 juli. De politie neemt minder dan de helft van alle aangiftes die jaarlijks worden gedaan in be-handeling. Dat bevestigt de Nationale Politie zater-dag na berichtgeving hierover in het AD. In 2016 registreerde de politie 930.000 misdrijven, zo'n 511.000 zaken legde de politie af, bijvoorbeeld omdat er geen dader in beeld was. De politie moet elke dag keuzes maken, legt woordvoerder Frank van der Voort van de Nationale Politie uit.

23

24

23 september FNG Dag Herdenken Geweldsslachtoffers Rotterdam 28 oktober : VOVK bijeenkomst en Extra ALV ( onder voorbehoud) Leusden 4 november VVRS Lichtjesavond De Wolde 16 december VOVK December-bijeenkomst De Kom Leusden

Lotgenotenbijeenkomsten 2017 van de LOvNG (v.m. ADS), de VVRS en de VOVK. De nauwere samenwerking tussen de lotgenotenorganisaties heeft geresulteerd in een open uitnodiging aan VOVK leden om het bijwonen van regionale bijeenkomsten mogelijk te maken.

Bij de lamp Bij de lamp blijf ik alleen. Waar uw kus en lach verdween, Sluit de stilte rond mij heen Tot den effen glans waarin, Liefelijkste droombegin, Ik mij klaarst op u bezin. En mijn oogen lezen niet 't Oud verhaal van vreemd verdriet, Waar ik straks den wijzer liet. . . : Door bezonken wolkepracht, Heel den dag om u herdacht, Gaat de ziel in tot haar nacht: Door zoo helder avondrood Naar een nacht zoo diep en groot Als uit leven naar den dood: Of ge al zonder morgen ging Buiten levens duistren ring Rusten in verheerlijking, Wijl ik hier bij 't lampelicht, De oogen naar mijn boek gericht, Nog wat van u droom en dicht, Tot het uur van slapen slaat En niets blijft dan uw gelaat Als de droom in droom vergaat. P. C. Boutens (1870-1943)

ONDERSCHEIDING voor LEO FIJEN Ons erelid Leo Fijen heeft op zaterdag 24 juni j.l. 26 een ho-ge pauselijke onderscheiding mogen ontvangen. Hij is be-noemd tot Ridder in de Orde van Sint-Gregorius de Grote. Dit is een van de hoogste eretekenen in de katholieke Kerk. Leo ontving de onderscheiding zaterdag tijdens de Inspiratie-dag van de KRO uit handen van bisschop Frans Wiertz van Roermond, die binnen de Nederlandse Bisschoppenconferen-tie referent is voor communicatie en media. De orde van Sint-Gregorius wordt, ongeacht geloofsovertui-ging, verleend aan hen die in interdiocesaan of landelijk ver-band opmerkelijke verdiensten hebben geleverd voor geloof, kerk of maatschappij. De VOVK wil bij dezen Leo van harte gelukwensen met deze mooie onderscheiding, een bekroning voor zijn vaak belange-loze inzet.

24

Van de redactie Paul Kuiper 1

Van het bestuur Jan Van Kleeff 2

Familiedag, 17 juni 2017 Paul Kuiper 3 Idem Diny Lambrechts 3

Het verhaal van…. 4 Johnny van Wanrooij Rien Verbiest 5

Gedicht Herman Gorter 6

Het schadefonds geweldsmisdrijven 6 Kleine elegie (gedicht) Elinor Wylie 7

Het is zo lang geleden... 8 Alex Willem Walkier Rien Verbiest 9

Ingezonden gedicht Diny Lambrechts 10

We moeten door Karin Geelen 11

Ieder zijn mening Paul Kuiper/Wil Vreeburg 12

Wij herdenken… Onze kinderen 13

tot / met bladzijde 18

Het altaartje van..Nicole va den Hurk Jolanda v.d. Weijden 19

Testament (gedicht Bram Vermeulen 19

Voor U gelezen Signalen vroegtijdig herkennen; Het Brein, VK, 21-06 20 Roep om maatwerk, Haarlems Dagblad, 27-07 21 Taal Paul Kuiper 22 Nieuwsflitsen 22 Bij de Lamp (gedicht) P.C. Boutens 24

Pauselijke onderscheiding, Leo Fijen 24

Agenda 24

Inhoud 25

INHOUD

Redactie en bestuur

Cocon is het ledenblad van de V e r e n i g i n g o u d e r s v a n e e n v e r m o o r d k i n d

V e r e n i g i n g o u d e r s v a n e e n v e r m o o r d k i n d

Cocon

Een schaduw, levenslangEen schaduw, levenslang