Appartementencomplex 2– Mees.

‘Dat worden dan de vaste lasten. Het boven appartement is erg gewild dus wat duurder, ik neem aan dat je dat geen probleem vind?’ sprak de man van de woningbouw. ‘Nee, ik wil het graag hebben. Ik kon er per direct in hé?’

‘Als u daar even tekent wel.’ zei de man glimlachend. Mees was enthousiast. ‘Oké, prima.’ Hij las het even door en zetten zijn krabbeltje. Het appartement was van hem!

Na een korte kennismaking met de buren, zag hij dat Uma, Sebastiaan en Nadine zijn onderburen waren. Je kon veel zeggen maar het was wel een mooie vrouw, Nadine was ook een mooi kindje, kopie van haar moeder. Iedereen in Abordale wist dat ze de man van Suze had ingepikt, hij vond het ook echt wel zielig voor zijn achternichtje en inderdaad, Sebastiaan was een eikel, maar het was een mooie vrouw, dat was gewoon zo!

Hij belde meteen naar zijn ouderlijk huis, even melden dat hij was aangekomen, hoe mooi hij zijn appartement had ingericht. Helemaal enthousiast. Ze beloofden gauw eens te komen kijken.

Hij genoot van de stilte, maar miste zijn drukke familie toch ook wel een beetje. Hij kon wel zeggen dat hij ze niet zou missen maar dat deed hij echt wel. Nu voelde hij zich alleen niet meer zo buitengesloten, gelukkig. Hopelijk zouden de vrouwen ook snel langskomen in zijn hippe stekkie.

Astrid, ook een van zijn buren, stond opeens voor de deur. Misschien kon dat wat worden? Oké, ze kon een make-over gebruiken, maar toch, de basis was er! Ja. Dat ging wel goed komen, met de vrouwtjes.

Moonstreet 4 – Rick, Fay, Jaiden, Marsha en Felice.In huize Kannebrij ging het er niet zo vrolijk aan toe. Na een doordeweeks maaltje, stond Magere Hein daar. Hij kwam voor Fay, zo onverwacht. Het familie leed een groot verlies die avond, de vrouw die de familie draaiende hield, zorgde voor iedereen, altijd vrolijk was. Ze was er niet meer.

Ze schrok zelf ook onwijs, ze voelde zich nog zo vitaal, ze zat zo lekker in haar vel. Ze wou nog niet dood!

Ze vocht tot op het laatste moment voor haar leven, iedereen barste in huilen uit. Het was ook zo’n groot verlies.

Haar urn kreeg een mooie plek op een tafeltje onder haar portret. Het gezin had wat te verwerken, vooral Rick, die altijd op zijn vrouw gesteund had. Hij miste haar zo ontzettend, er zat zo’n lege plek nu in zijn leven.

Wat rouwen en huilen later, zochten ze toch maar hun bed op, Felice was door haar moeder naar bed gebracht, even als vanouds, ze moest op tijd slapen, wat ze natuurlijk niet kon. Maar de volwassenen moesten nog even praten, dat ging redelijk goed, Rick had uitgesproken dat hij hoopte dat hij haar gauw weer zou zien en de dood hem ook zou ophalen, Jaiden was boos geworden daarom, ook uit onmacht, maar uiteindelijk hadden ze de slaap toch nog gevat, zonder ruzies.

Omdat het leven wel door moest gaan, omdat ze weer terug in hun ritme moesten komen (hoe kon dat zonder hun bouwsteen, hun Fay? Die dappere dame!) Gingen ze maar weer aan het werk en naar school.

Rick was blij, want hij kwam thuis met een promotie, het was zo’n oppepper, hij had het echt even nodig. Hij wist dat hij zichzelf moest blijven, dat had Fay ook gewild, hij had de laatste dag zoveel nagedacht over hun tienerjaren, ze had altijd mooie lange haren gehad. Ze was altijd mooi geweest, zijn Fay, binnenkort was het ook zijn tijd en tot die tijd kon hij er maar beter het beste van maken.

Felice had die dag ook een meisje meegenomen uit school. Ze maakten samen plannen om haar achterneefjes op te zoeken op de campus, niet voor een bezoekje maar om te studeren. Het leek ze allebei wel wat. Ze konden het ook goed vinden samen, ze had het liever met Nina of Flora gedaan, maar het zag er niet naar uit dat die twee levensgenieters dat zouden gaan doen.

Ze at die avond gezellig mee en Felice en haar vriendin informeerde haar familie van hun idee. Gelukkig reageerde iedereen positief. Ze vond het fijn dat haar opa trots was, haar ouders ook, omdat ze natuurlijk hen opvolgden.

Die volgende morgen was de vrolijkheid lichtelijk teruggekeerd. Felice was zo enthousiast over haar wilde plannen. Ze had de universiteit al gebeld voor de beurzen, ze kreeg 2500 simdollars mee en dat was een mooi bedrag.

Die middag, na school, vonden ze Rick dood in de slaapkamer. Die arme man, was gestorven in zijn eentje. Het tweede verdriet in korte tijd. Gelukkig wisten ze dat hij er tevreden mee was, hij wou bij zijn vrouw zijn, zijn tijd op aarde was geweest.

De volgende dag waren de meisjes er klaar voor. Jaiden maar vooral Marsha vond het verschrikkelijk, ze kon niet wachten tot ze samen kon zijn met Jaiden, zoals vroeger. Niet bang dat er een kind kwam binnenstormen, maar aan de andere kant zou ze haar lieve dochtertje echt wel missen. ‘Jullie moeten gewoon vaak langskomen!’ Ze nam goed afscheid van haar ouders, haar papa fluisterde haar nog wat goede woordjes in.

Haar moeder moest bijna huilen, gelukkig kon Felice haar kalmeren en ze wenste hun samen nog een fijne tijd, even kindloos, ja ze was een wijze meid. ‘Ik heb er zoveel zin in, we bellen paps en mams.’ ze dacht even niet aan haar grootouders, was dat egoïstisch?

Die avond nog arriveerde ze op Academie de Keizer. Beiden waren nu opgegroeid tot jongvolwasenen. Ze hadden zin om te slagen, al moest daar nog wel wat voor gebeuren. Maar met feestjes in het vooruitzicht, konden ze dat wel aan.

Jaiden en zijn vrouwtje hadden er ook zin in. Samen met Ollie, veel tijd voor elkaar. Ze werkten allebei niet veel dus ze konden goed aan hun relatie werken en veel van elkaar genieten. Ze waren gelukkig, ze vulden elkaar aan, zelfs zonder zijn ouders, had hij zin in de toekomst. Het was goed zo.

~

Peepz!Hoe vonden jullie deze update? Ik vond hem te kort, er was niet veel boeiends gebeurt dus heb hem ingekort. Hoop dat je m toch wel leuk vond, thanks for reading. Liefs Megan. ♥