“Zo meisje, ga maar lekker slapen. Mama heeft een sollicitatiegesprek en Tara komt op je passen.” Daphne antwoord met een gaap en kijkt verlangend naar haar bedje. Nora hoopt maar dat Daphne goed naar Tara zal luisteren.

Ze doet bij Daphne haar pyjama aan en legt haar dan vervolgens in haar bedje.“Lekker slapen, liefje. Voor je het weet is mama weer thuis.” Om vervolgens iets leuks te gaan doen met Paul. Ze geeft Daphne een kus en loopt dan de kamer uit.

Tara staat in de woonkamer netjes te wachten, totdat Nora haar van alles uitlegt.“Ik heb weer een briefje op het aanrecht klaar gelegd. Er staat eten in de koelkast en de broodjes liggen rechtsonder in de la. Het beleg in de la erboven. Mocht je nog vragen hebben dan kun je me altijd bellen.” Tara knikt.

“Goed dan. Als het goed is slaapt Daphne nog wel even door, en je weet wat je moet doen als ze wakker word.” Weer knikt Tara en begint de hele lijst op te noemen.“Goed zo. Nou, dan ben ik ervandoor.” Nora loopt haar appartement uit en voelt de zenuwen door haar lijf gieren.

Ook Tara voelt de zenuwen opkomen en snelt naar het balkon om te zien of Nora echt weg is. Ze heeft met haar vriendje Dylan afgesproken dat hij meteen hier naar toe kan komen als Nora weg is. Ze hoopt dat hij nog wilt komen.

Als ze Nora echt weg ziet lopen, gaat er een zucht van opluchting door haar heen. Maar meteen slaat dat om in angst. Wat nou als Nora erachter zal komen, dat Dylan hier ook is geweest. Ze mag eigenlijk geen vreemden in het appartement toe laten. Maar Dylan is toch geen vreemde? Tenminste, niet voor haar

Na enige tijd neemt Tara een besluit en haalt haar mobieltje tevoorschijn. Ze toetst het haarbekende telefoonnummer in en na een paar keer overgaan, hoort ze de jongensstem.“Je kunt komen.” Meer hoeft ze niet meer te zeggen, want hij heeft al opgehangen.

Omdat Dylan niks over de telefoon had gezegd en meteen had opgehangen, weet Tara niet of hij echt zal komen. Ze hoopt natuurlijk van wel en ze kijkt er echt naar uit om met hem samen te zijn. Niet veel later als ze wilt gaan zitten, hoort ze iemand op de deur kloppen.

Bijna rent Tara naar de deur en vliegensvlug gooit ze de deur open. Dylan grijnst en trekt haar in zijn armen.“Ik heb je zo gemist!” roept Tara uit.“Ik jou ook schatje,” fluistert hij in haar oor en kust haar.

“Kom dan gaan we naar binnen. Daphne slaapt, Nora is weg, dus we hebben het hele rijk voor ons alleen!” Ze pakt Dylan bij de hand en trekt hem naar binnen. Daardoor ziet ze niet dat Dylan vals, maar geluidloos, lacht. Het perfecte vriendinnetje...

Om haar te laten zien hoe dankbaar hij is dat ze hem binnen heeft gelaten, trekt hij haar weer naar zich toe voor een kus. Afleidingsmanoeuvre één. Tara trapt er volop in en heeft niks in de gaten. Gelukkig maar, anders was hij er geweest.

“Is hier… ergens een… slaapkamer?” mompelt hij tussen een paar zoenen door. Tara kijkt hem verschrikt, en dan vervolgens hoopvol aan.“Meen je dat? Hier nu? In dit huis… eh appartement?”“Dit is waarschijnlijk de enige keer dat we alleen zijn, dus ja, ik meen het.” Ze neemt hem mee naar de slaapkamer.

Als ze allebei op bed zitten, voelt Tara de zenuwen door haar lijf gieren. Dit mag eigenlijk niet! Zeker niet in het bed van, van de moeder van haar oppaskindje! Dylan trekt Tara naar zich toe voor een kus en meteen is Tara al haar zorgen vergeten.

“Weet je het echt zeker?” vraagt Dylan. Hij wil niet dat ze denkt dat hij te graag wilt. Ze moet er niets achter gaan zoeken.“Ja, heel zeker!” zegt Tara en trekt hem omlaag voor nog een kus.

Zo zijn ze nog wel even een tijdje zoet, en als ze dan eindelijk klaar zijn, pakt Tara Dylan’s hand vast.“Het was geweldig. Ik heb er echt geen spijt van!” Dylan zelf ook niet en gaat met een voldaan gevoel op zijn rug liggen. Tara is intussen in slaap gevallen.

Daardoor hoort ze Daphne’s gehuil en gegil niet en Dylan wenst dat dat kind even haar mond kan houden. Hij wilt niet dat Tara wakker word, anders valt heel zijn plan in duigen. Maar gelukkig slaapt ze door het gekrijs heen en een paar minuten later is Daphne toch stil geworden.

Als Dylan de rustige en regelmatige ademhaling van Tara hoort, slaat hij de dekens van zich af en gaat rechtop in bed zitten. Hij mist meteen de warmte en trilt als hij op zoek gaat naar zijn kleding. Als hij ze even later gevonden heeft, kleedt hij zich razendsnel, maar geluidloos weer aan.

Na een paar minuten, sluipt Dylan de woonkamer weer in, en staat in dubio of hij nog even bij het kind moet gaan kijken. Straks heeft het zich gestoten en dan is hij verantwoordelijk. En Tara. Maar als hij de laptop van Nora ziet, is hij het kind alweer vergeten.

Snel loopt hij ernaar toe en kijkt achterom om te kijken of Tara niet ineens achter hem staat. Als dat niet het geval is, pakt hij zijn usb-stick uit zijn broekzak en steekt hem in de laptop.“Net James Bond!” fluistert hij triomfantelijk.

Maar dat duurt niet lang, als Dylan merkt dat Nora’s laptop goed beveiligd is met een wachtwoord. Na een tijdje heeft hij het wachtwoord gevonden en kan hij in het systeem. Na een tijdje zoeken, vind hij eindelijk wat hij zocht.

Dylan kopieert de bestanden op de stick en zoekt nog verder naar meer materiaal voor zijn opdrachtgever. Snel controleert hij haar mail, foto’s en documenten. Alles zet hij op de USB-stick, aangezien het wel eens belangrijk kon zijn.

Als Dylan zijn geld heeft ontvangen, zal hij Tara mee uit eten nemen, zodat ze hem niet zal verlinken. Hij hoopt maar dat ze zo verlief dop hem is, dat ze dat niet zal doen. Maar eerst moest hij hier weg zien te komen voordat ze wakker werd. Als hij langs de boekenkast loopt, ziet hij een kleine envelop liggen.

Dylan’s nieuwsgierige aard komt naar boven en hij bekijkt de inhoud. Op zijn gezicht verscheen weer diezelfde gemene glimlach als eerder die middag. Snel doet hij de helft in zijn broekzakken en legt de envelop netjes op zijn plaats terug. Nog heel even gaat hij bij Tara kijken om te zien of ze niks gemerkt heeft.

Zodra hij weet dat dat niet het geval is, draait Dylan zich om en vertrekt meteen naar zijn opdrachtgever. Wel nadat hij al zijn sporen heeft uitgewist zodat niemand weet dat hij hier is geweest. Tara zal, als ze slim is, er met geen woord over reppen.“Kom maar op met dat geld!”

Tara word met een ruk wakker als ze de klap van de voordeur hoort. Meteen schiet ze overeind en voelt ze haar hart in haar keel schieten. Was ze in slaap gevallen? Waar is Dylan? Was dat Nora die al thuis kwam?

Als ze op de wekker, op het nachtkastje kijkt, ziet ze dat het pas drie kwartier geleden is dat Nora was vertrokken. Opgelucht haalt Tara diep adem en zoekt haar kleren bij elkaar die verfrommeld op de grond liggen.

Snel maakt ze het bed op, zodat Nora niets afweet wat zij en Dylan die middag hadden uitgespookt. Ze zou zelf wel eens willen weten waar Dylan nu uithing, en waarom hij ervandoor was gegaan. Tara kreeg niet lang om daarover na te denken, want ze hoorde een felle kreet uit de slaapkamer van Daphne komen.

Meteen snelt ze ernaar toe en kijkt bezorgd naar het kleine blonde meisje in haar bedje. Daphne ontbloot haar witte tandjes en kijkt met een stralende lach naar de bezorgde oppas. Tara haalt opgelucht adem en haalt Daphne uit haar bedje en trekt haar weer haar gewone kleertjes aan.

Als ze naar het kleine meisje kijkt, beseft ze opeens hoe dom ze was geweest. Hoe kon ze in hemelsnaam een vreemde in huis halen en dan met hem liggen rotzooien in de slaapkamer van Daphne’s moeder! Nora vertrouwt haar, evenals Daphne. Dit was de laatste keer dat ze Dylan hiernaartoe vraagt.