‘Wat doet papa nou?’ zei Noëlle speels tegen haar zoon die vol verbazing de lucht in keek, naar zijn vader. ‘Gekke papa!’ kirde Levi. Noëlle genoot. Ze hadden van de buffer die ze nog hadden toch een zwembad laten bouwen. Niet de verstandigste keuze maar wel de leukste. Ze konden altijd wat geld bijverdienen door bijbaantjes, maar de baan in het onderwijs was bij beide nog niet op het pad gekomen.

Levi was een lieve peuter, hij had bijna overal plezier in en was gek op zijn papa en mama. Zijn nieuwe wiebelpaard die het stel in de tuin had laten bouwen, vond hij het einde. Noëlle vond het maar niets dat zijn verjaardag al zo dichtbij kwam, ze wou dat hij voor altijd haar kleine ventje zou blijven!

De hele woensdag had het gezin rond het zwembad doorgebracht. Joshua was echt gék dat hij met dit weer ging zwemmen. Terwijl Noëlle haar zoontje vol geduld op het potje zette, belde hij zijn moeder op om het hele gezin uit te nodigen voor Levi’s verjaardag. Zijn moeder stemde in en begon meteen een praatje, maar Noëlle had het eten klaar en dus hing Joshua op en aten ze met z’n drietjes, voor de laatste keer voerde Noëlle haar zoontje een Olvarit potje, binnenkort was hij er te groot voor.

Na het eten en spelen was het toch echt bed tijd voor het kleine mannetje. Joshua trok hem voorzichtig zijn pyjamaatje aan en legde hem in zijn ledikantje. ‘Weltrusten jongen, morgen ben je dan eindelijk jarig! Fijn dromen.’ zei hij en gaf zijn zoon een kus.

Die avond, om twaalf uur, vierde het koppel de verjaardag van hun zoontje op hun eigen manier. Na een fles wijn konden ze ook niet anders meer. Ze gingen voor het eerst sinds tijden weer helemaal in elkaar op.

De volgende morgen hadden beiden dan ook geen zin om op te staan. Ze haalden herinneringen op aan hun studentenleven, maar toen Levi het op een brullen zetten, logisch, het was zijn verjaardag, konden ze niet langer blijven liggen.

Joshua had Noëlle bijna moeten dwingen om niet uit bed te komen. Ze verdiende het om nog even te blijven liggen. Dus nu deed hij Levi in bad. ‘Er is er een jarig..’ begon hij. ‘Hoela! Hoela!’ riep het kleine mannetje. ‘Ik jarig!’ zei hij. ‘Jazeker! Vandaag is jou dag.’

Na het ontbijt en het laatste bordje pap dat Noëlle had gemaakt voor Levi, bij alles dacht ze zo, maar ze liet het haar humeur niet verpesten, was het tijd om Levi’s kleertjes aan te doen. De hele dag stond er al leuke en vrolijke muziek op.

‘Wat wil je doen?’ had Joshua zijn zoon gevraagd. Nou, Levi had niet lang na hoeven denken. ‘Spele! Spele met de blokke en de trein!’ zei hij en wees naar zijn speelgoed. Dus zo zaten ze daar, ruim een uur. ‘Kijk Levi, leg dat blauwe blokje maar in de wagon.’ benadrukte Joshua. ‘Blauwe blokje in de wagen.’ herhaalde Levi. ‘Ohjee, ben jij een papagaaitje geworden?’ zei Joshua speels. Het ventje lachte.

Die avond kwam iedereen om zeven uur binnendruppelen. Rick, Fay, Jaiden, Marsha..maar waar was Felice? ‘Waar hebben jullie die deugniet gelaten?’ vroeg Joshua zijn broer. ‘Die had haar huiswerk niet gemaakt, dus dat doet ze nu. En daarna moet ze naar bed. Ze vond het helemaal niet leuk, maarja, dan had ze haar huiswerk maar moeten maken. Misschien kan ze morgen langskomen.’ Joshua gaf een kort knikje. Hij wou dat Levi nu alle aandacht zou krijgen en de anderen begonnen te zingen.

Het knulletje werd op de grond gezet, pal in het midden. Iedereen stond juichend om hem heen. Ook opa en oma. Hij kreeg alle aandacht en dat vond hij maar wat prachtig.

Dat gaf hem dan ook het laatste duwtje in de rug voor zijn groeispurt. Hij ging al wiebelend op zijn beentjes staan en sprong in de lucht!

Toen hij weer op de grond neer kwam, was hij sprekend zijn vader. En een stukje groter als eerst natuurlijk. Een flink stuk!

‘Jeeeeeeeh! Wohee! Mama, ik ben nu echt groot!’ zei hij springend van vreugde. ‘Ik weet het jongen. Je bent mooi!’ zei ze, ze stamelde een beetje. Hoe moest ze hiermee omgaan? Ze voelde zich weer even net zo onzeker als toen ze Levi voor het éérst in haar armen had.

Iedereen kreeg een stuk taart en kletste gezellig met elkaar. Noëlle zocht even een rustige barkruk op. Ze wou even nadenken, zich afzonderen. Ze draaide zich om en Marsha’s ogen vonden haar. Ze stond gelukkig met Levi te praten die niets in de gaten had. De broers hadden ook een gezellig babbeltje. ‘Kijk eens, volgens mij riep opa jou net.’ zei Marsha en weg was Levi, naar Rick toe. Als een echte vriendin liep ze naar Noëlle toe en troostte haar. Ze begreep immers het gevoel!

En opa had hem inderdaad geroepen. Jaiden was vast naar huis gegaan, nadat hij iedereen gedag had gezegd. Hij ging maar even naar Felice kijken, of ze al lag te slapen. Nu zat Levi lekker te praten met zijn vader en zijn opa. Stiekem keek hij af en toe naar zijn oma, tante en mama. Wat stonden ze daar te smoezen in de keuken?

‘Wil je nu gaan vissen? Met dit weer?’ zei Rick tegen zijn kleinzoon. ‘Ja, nachtvissen dat lijkt me leuk.’ zei hij pienter. ‘Nou, de sloten zijn nu bevroren, maar misschien neem ik je ooit nog eens mee.’ zei hij lachend. Iedereen nam afscheid van elkaar en gasten vertrokken naar huis.

‘Dacht jij dat oma weg zou gaan zonder jou een hele dikke knuffel en een pakkerd te geven?’ glimlachte Fay. ‘Dat zou ik heel raar vinden.’ zei Levi met een grimas. Oma deed wat ze zei.

Na nog even nagekletst te hebben, mocht Levi naar zijn cadeau kijken: een nieuwe kamer. Het nieuwe kledingsetje had hij van zijn oom en tante gekregen. En van opa en oma zou hij nog wat krijgen. Hij was super benieuwd!

Zijn kamer was in ieder geval prachtig. Zijn moedertje had weer flink haar best gedaan. Levi hoorde zijn ouders afsluiten en naar boven komen.

‘Super bedankt pap en mam! Je hebt er echt een mooie kamer van gemaakt mama, ik ben er super blij mee.’ zei Levi met twinkelende oogjes. ‘Dan is mijn doel in ieder geval bereikt.’ zei ze met een glimlach. Ze gaf Levi een kus. ‘was je verdrietig vandaag mama?’ vroeg hij, hij wist het. ‘Ik wou dat je het niet zou weten, maar ik heb het er moeilijk mee dat mijn kleine jongen zo groot word.’ zei ze, weer sprongen de tranen in haar ogen en Joshua legde zijn hand op haar schouder. ‘Ik hou nog steeds heel veel van je hoor mama!’ zei Levi en omhelsde haar buik. Joshua sloeg zijn armen om hen heen en zo stonden ze daar even, met z’n drietjes.

Ze stopten hun zoontje in bed en die viel meteen als een blok in slaap. Ze omhelsde elkaar en stonden even naar hem te kijken, hij lag daar zo vredig. ‘Dat is ons wondertje.’ zei Noëlle en legde haar hoofd op zijn schouder. Samen liepen ze naar de slaapkamer.

De volgende morgen stond Levi om half zeven al onder de douche. Hij was zo blij dat hij vandaag naar school mocht! Hij had er helemaal zin in.

Nadat hij zijn kleren aan had getrokken rende hij de trap af. ‘Kijk je uit lieverd.’ zei Noëlle. Ze moest even om zich zelf lachen, het was zo apart. Een jaar of zeven geleden had ze nooit gedacht aan kinderen, alleen aan carrière maken. Nou dat was haar niet gelukt, ze had niet eens een vaste baan. Nee, ze stond speelgoed op te ruimen, rommel die de belangrijkste persoon in haar leven gemaakt had.

Zoals elke dag, keek ze ook nu weer naar vacatures die open stonden. Joshua maakte drie kommetjes yoghurt met cruesli. En Levi? Die zat er een beetje bedroefd bij.

‘Waarom mag ik nou niet naar school?’ jammerde hij. ‘Levi, wees blij, want later zul je er om lachen dat je er nu zo’n probleem van gemaakt hebt. Je hebt sneeuwvrij! We gaan vandaag lekker buiten in de sneeuw spelen’, goed?’ stelde Joshua voor. ‘Oké dan! Maar alleen als mama ook mee doet!’ zei hij enthousiast, hij keek Noëlle smekend aan. ‘Vooruit.’ zei ze met een glimlach, ze genoot van de manier waarop zijn ogen van smekend naar vrolijk gingen.

Na een klein uurtje tv kijken en jammeren over dat ze nóg geen baan hadden, gingen ze naar buiten. Levi begon met een sneeuwbal en zo ontstond een gevecht.

Het was Levi en Noëlle tegen Joshua. ‘Neee niet doen!’ gilde hij aanstellerig, wat Levi aan het lachen maakte. ‘Kom op mama!’ Samen gooide ze tegen Joshua.

Zo hard, dat hij zijn evenwicht verloor en met zijn kont in de sneeuw plofte.

En die andere twee bleven hem uitdagen! ‘Kom dan! Watje’ zei Levi stoer. En daar kwam een reuze sneeuwbal zijn kant op, maar hij sprong weg!

‘Hahahahahaaa’ lachte hij. ‘Mispoes!’ Joshua gaf het op. ‘Zullen we naar binnen gaan, ik krijg het koud.’ zei hij. ‘Jaja, je durft niet meer!’ zei Levi lachend en gaf zijn moeder een high five. ‘Zal ik binnen dan warme chocomel maken?’ stelde Noëlle voor. De jongens stemde in.

Zo gezegd zo gedaan. ‘Mama, mama! Mag ik ook chocomel?’ vroeg Levi. ‘Lusten jongentjes van jou leeftijd dat wel?’ vroeg Noëlle met een serieus gezicht. ‘Jaaa! Echt wel.’ zei hij en glimlachte. ‘Vooruit dan.’ zei ze en gaf hem een kopje met een beertje erop. Ze bleef het schattig vinden.

Als laatste schonk Joshua een beker in. ‘Het ruikt heerlijk.’ zei hij.

‘Mmm, hier warm ik heerlijk van op.’ zuchtte Noëlle. ‘Vond je het leuk Levi?’ vroeg Joshua aan hem, terwijl hij voor zich uit zat te staren. ‘Jahoor.’ zei hij. Noëlle gebaarde naar haar man dat ie gewoon een beetje moe was. Joshua gaf een kort knikje.

Na een heerlijk rustig nachtje in huize Kannebrij, mocht Levi dan eindelijk naar school. Hij kon niet wachten om zijn nichtje te zien! In de bus ging hij meteen naast haar zitten, ze was erg sympathiek.

Die middag verveelde Joshua zich en aangezien Jaiden als mileugoeroe maar een dag per week werkte, kon hij mooi even langskomen. Samen keken ze een rugby wedstrijd.

De wedstrijd was afgelopen en nu kwam de nabespreking. Levi kwam net thuis, mét Felice. ‘Wat leuk dat je je nichtje mee hebt gebracht! Was het leuk op school?’ vroeg ze, ze had hem erg gemist. ‘Ja héél leuk, is het goed als we nu buiten gaan spelen?’vroeg hij. ‘Jahoor. Ga maar fijn spelen.’ zei ze. Felice gaf haar vader een zoen en trok haar jas weer aan.

Buiten speelden ze diefje met verlos Noëlle kwam nog even zeggen dat Levi zijn jas aan moest doen maar daar wou hij niets van weten. ‘Moet je ook niet huilen als je ziek bent, hé.’ zei zijn moeder waarschuwend. ‘Kom doe je jas aan joh, straks word je ziek!’ zei Felice zorgzaam. ‘Nee, ik ben een stoere jongen en die hebben geen jas nodig. Het is heerlijk weer.’ zei hij. ‘Wat jij wil.’ zuchtte ze en ze speelden verder.

Ze speelden de hele middag en even nadat zij begonnen waren kwamen hun vaders ook buiten. Ze gooiden over met een rugbybal. ‘Ze zijn vast geïnspireerd door die wedstrijd.’ giechelde Felice. Levi snapte niets van dat lange woord maar knikte lachend ja.

Tegen het eind van de middag moest het tweetal afscheid nemen. Ookal hadden ze niet de zelfde huidskleur, leken ze misschien niet op elkaar. Ze vonden elkaar heel aardig en beschouwden elkaar nú al als broer en zus.

* Hun neus is wel hetzelfde. Hihi, grappig joh.

Hopelijk vonden jullie het een leuke update! Ik vind de twee kindjes super lief. Hoe vinden jullie dit lettertype?Ik vind hem wel leuk, maar misschien vinden jullie de andere fijner.Nouja, hoop dat jullie genoten hebben!Liefs, Megan.