Het was donderdag avond. Vandaag was een speciale dag want Nina mocht opgroeien! Wat voor Milou nogal emotioneel lag, aangezien ze zo snel groot werd. Sophie had samen met haar dochter een speciale prinsessen taart gekocht voor haar kleindochter.Iedereen zwaaide met een ratel of blies op een toeter, Nina glimlachte ervan.

Voorzichtig kietelde Milou haar over haar buikje. ‘Ben je een beetje zenuwachtig, meiske?’ vroeg ze speels.

Nu was het tijd om de kaarsjes uit te blazen. Nick keek trots toe, zijn kleine meisje, al zo volwassen. Er werd luid gezongen voor de jarige.

‘Daar ga je dan!’ riep Milou nog voor ze haar dochter de lucht in gooide.

En weer kon opvangen als schattig peutertje. ‘Kijk dan wat schattig, die vlechtjes.’ zei Sophie vertederd. Nick en Jesse waren het volkomen met haar eens. ‘Ze lijkt wel veel op haar vader.’ zei Milou teleurgesteld. ‘Maar je bent toch mijn mooie meisje hoor, Nina! Kom we gaan taart eten en dan gaan we jou eens even een make-over geven.’ zei Milou met een lach op haar gezicht.

Na de taart had Milou haar dochter even mee naar boven genomen om andere kleertjes aan te doen. Die vlechtjes stonden haar wel leuk! Iedereen zat beneden gezellig te kletsen. ‘Tadaaa!’ riep Milou die voorzichtig de trap afliep.

Stralend van trots stond ze daar, met haar dochtertje op haar arm. ‘Is ze niet cute?’ ‘Echt wel.’ zei Jesse die nu al gek was op zijn nichtje. ‘Kijk, dat is een blokkendoosje, die heb je van mij gekregen, ga maar gauw kijken.’ zei Jesse. ‘Jaa!’ riep Nina vrolijk.

‘Pele?’ vroeg ze met van die twinkelende oogjes. ‘Natuurlijk mag je spelen.’ zei Milou en gaf haar dochter een kus. Elke keer als Nina een woordje zei smolt ze bijna, zo schattig, zo’n lief stemmetje. Voorzichtig zette ze haar dochtertje op het kleed.

Het werd erg gezellig en iedereen amuseerde zich alleen al door naar Nina te kijken en haar te observeren. Ze zat echt in haar eigen wereldje. Ze had een poppenhuis gekregen van haar mama en opa en oma hadden haar een wiebelpaard gegeven, voor in de tuin. Milou had ook nog een cadeau voor haar ouders. Ze mochten een weekendje verblijven in een hotel in Maastricht en vannacht was de eerste nacht al geboekt dus ze konden meteen vertrekken. ‘Om jullie te bedanken voor jullie steun, alle hulp en alle liefde die jullie Jesse, mij en Nina geven.’ ‘Dat is onwijs lief van je schat!’ zei haar moeder.

Het was inmiddels half elf en Nina viel bijna in slaap achter haar blokkendoosje. Sophie zette haar op het potje en deed een poging om haar te laten plassen, wat lukte!

‘Goed gedaan hoor meisje, oma is trots op jou!’ zei ze trots, ze moest lachen als ze zag hoe schattig Nina in haar oogjes wreef. ‘Honge.’ zei ze zachtjes.

‘Doe ik wel,’ zei Nick. ‘Ga jij je koffer maar pakken en stop er ook wat kleding voor mij in.’ glimlachte hij. Hij wist dat zijn vrouw daar wel even mee bezig zou zijn. Hij pakte een flesje uit de koelkast en gaf het aan Nina. ‘Zo, drink maar lekker, dan kun je straks lekker slapen.’ zei hij.

Nadat hij het flesje had opgeruimd, liep hij naar boven en trok Nina haar pyjamaatje aan. ‘Ga jij nu lekker voor het eerst slapen als peutertje? Ga jij naar bedje toe?’ vroeg hij speels. ‘Taaaa! Opie!’ riep het meisje.

Hij legde haar voorzichtig in haar wiegje en gaf haar een kus. ‘Droom zacht, kleine meid.’ fluisterde hij in haar oortje en zong nog een slaapliedje. Nadat hij haar lekker had ingestopt, liep hij naar beneden waar hij zijn vrouw hoorde roepen.

Na een kort afscheid met een kus en een knuffel waren Nick en Sophie vertrokken. Nu Nina op bed lag konden ze beiden doen wat ze wouden! Milou begon te gamen en Jesse las de krant en keek een filmpje.

Nick en Sophie reden net Abordale uit. ‘Weet je zeker dat we niets vergeten zijn?’ zei Sophie twijfelend. ‘Lieve schat, we zijn hoogstens 3 dagen weg. Het is goed oké.’ zei hij met een glimlach. ‘Oké.’ zei Sophie. ‘Je hebt gelijk! We maken er wat gezelligs van lieffie.’ zei ze en glimlachte naar hem. Toen ze op de snelweg reden, reed er iemand nogal vreemd over de weg. Opeens nam hij de verkeerde rijstrook! ‘Een spookrijder!’ gilde Sophie.

Nick trapte vol op de rem. ‘FUCK!’ riep hij.

De spookrijder reed vol op Nick en Sophie in. Op slag dood.

Een halfuur later, reed er een politieauto Moonstreet in. Zo laat nog, dacht Jesse. Hij besloot buiten een kijkje te nemen.

De man uit de auto stapte op Jesse af. ‘Wat is er loos meneer?’ vroeg hij. ‘De Boer.’ stelde de man zich voor. ‘Bent u familie van Nick en Sophie Diaz?’ vroeg de agent. ‘Jazeker, dat zijn mijn ouders. Wat doet u hier zo laa..’ Jesse stopte zijn zin, hij werd bezeten door angst. Hij werd helemaal warm en begon te zweten. ‘Wat is er met ze gebeurd?’ vroeg hij bang. Zijn ooghoeken vulde zich al met tranen. ‘Het spijt me om dit te moeten mededelen. Maar ze zijn om kwart over één betrokken geraakt bij een auto-ongeluk. Een spookrijder heeft ze geraakt, ze waren op slag dood en de auto is total loss.’

‘En u denkt zomaar even langs te komen en te zeggen dat mijn ouders dood zijn?!’ zei Jesse boos, hij kon zijn tranen niet inhouden. ‘Het spijt me echt, maar het is de waarheid jongeman. Ik heb u handtekening nodig om ze te identificeren.’

‘Hoho, u denkt dat ik even een handtekening zet en het dan goed vind dat ik mijn ouders nooit meer zal zien?! Dan heeft u het mis! Mijn zus is tienermoeder, ze heeft pap en mam nodig! We redden het niet zonder hen meneer!’ hij was verdrietig , maar ook kwaad en razend. ‘Ik wou dat ik iets aan de situatie kon veranderen..Het is nu eenmaal een feit, als u wilt kunt u slachtofferhulp krijgen..’ probeerde de man. ‘Hoeft niet. Ga maar.’ zei Jesse, hij staarde als in trance voor zich uit.

Hij dacht na. Hij kon het niet beseffen. Milou en Nina lagen al in bed. Hoe moest hij dit zijn zus vertellen? Hij kneep in zijn arm. Was het maar niet waar.

In trance liep Jesse de trap op. Hij deed voorzichtig de kamer deur van Milou’s kamer open. Opnieuw voorzichtig maakte hij zijn zus wakker. ‘Wat is er?’ zei Milou slaperig.

‘Papa en mama zijn omgekomen bij een auto-ongeluk.’ zei hij en hij keek in Milou’s ogen. Die van slaperig, naar paniekerig gingen. Ook Nina werd wakker. ‘Wat?’ zei Milou. Ook zij kreeg nu natte ogen, net als haar broer.

Ze viel hem in de armen en begon keihard te huilen. Net als Jesse. En zo stonden ze daar enkele minuten gewoon te huilen. ‘Hoe? Hoezo? Waarom zij..’ jammerde Milou. ‘We staan er alleen voor zusje.’ snotterde Jesse. Nu begon Nina te schreeuwen. ‘Ik ga in bed liggen ik wil niets nu.’ zei Jesse en liep naar zijn kamer.

Milou begon haar dochtertje te troosten terwijl ze zelf vol zat met verdriet. Ze moest het hele verhaal nog horen maar ze was wel haar ouders verloren! Verloren! Ze zou ze nooit meer zien! ‘Stil maar meisje,’ troostte ze haar dochter. ‘Mama huilie! Mama drietig!’ huilde Nina. ‘Ja mama is een beetje verdrietig. Opa en oma zijn er niet meer Nina.’ vertelde Milou, met dat ze het zei, voelde het alsof er een mes in haar hart stak. Ze kon het maar beter meteen vertellen aan Nina, ookal zou ze er weinig van begrijpen.

Nadat ze zichzelf met moeite had weten aan te kleden, Nina beneden bij haar speelgoed had gezet en Jesse wat te eten had gebracht, liep Milou naar de slaapkamer van haar ouders. Hoe kon dit mogelijk zijn? Het zag er zo levend uit, de nepkaarsen brandden zoals altijd, het dekbed lag nog open, mama’s gala jurk hing er nog. Het leek of ze elk moment thuis zouden komen. Maar dat kwamen ze niet. Ze kwamen nooit meer thuis, ze zouden nooit meer op Nina passen, haar nooit meer een knuffel geven. Ze zouden Nina niet zien opgroeien. Ze zijn er niet meer. En toen werd het Milou allemaal teveel.

Nina had aandacht nodig en Milou moest haar verdriet verwerken. Ze probeerde voor Nina te zorgen wat ze kon maar het was haast onmogelijk. Nina had veel driftbuien omdat het kleine meisje zich nog niet zo goed kon uiten in woorden en ze blijkbaar dondersgoed door had wat er was gebeurt.

Jesse moest op zoek naar een baan, anders zouden ze het niet eens redden. Dat maakte het nog zwaarder. Bij alles dacht hij aan zijn moeder, aan zijn vader. Wat ze zouden zeggen, het was altijd zo gezellig en nu waren ze nog maar met drie.

De volgende morgen was zoals alle afgelopen dagen. Stil, leeg, kaal, ongezellig en verdrietig. Milou sloeg de krant open. Het stond als hoofdpagina nieuws van het plaatselijke krantje. Twee doden door spookrijder. Milou sloeg de krant dicht, ze kreeg alleen al de rillingen van de krantenkop! Normaal had ze het vervelend gevonden, maar nu ging het om háár ouders! Daar ging het stuk over!

Jesse vond dat het leven geen zin had en dook zijn bed in. Hij had geschreeuwd dat hij er nooit meer uit zou komen. Hij was kwaad, heel kwaad. En heel verdrietig..

Bij alles dachten ze aan hun ouders. Zo ook de carpool van haar vader. Het leek zo normaal of ze hem nu zou roepen en dat hij dan kwam en ging werken. Maar dat was niet zo. Ze moest de man achter het stuur vertellen dat hij hier nooit meer hoefde te komen, haar vader was overleden. En haar moeder. Kon ze nog maar even lekker tussen ze in kruipen, ze knuffelen. ‘Meneer,’ stamelde ze. ‘Mijn ouders zijn eergisternacht beide overleden bij een auto-ongeluk.’ ‘Gecondoleerd, het spijt me dit te moeten horen. Sterkte!’ zei hij en reed weg. Ach, dacht Milou, voor hem is haar vader maar een nummer, maar voor haar betekende hij zoveel meer. En weer kwamen de tranen.

Ook school zei ze af. Ze meldde Jesse en zichzelf ziek omdat ze echt niet naar school konden. En bovendien, wie moest er bij Nina blijven? Ze zou wel gaan werken, want anders hadden ze geen geld.

Milou belde een kindermeisje voor Nina, wat voor haar dan al weer een rib uit haar lijf was, en besloot Jesse te laten liggen.

Maar toen ze Nina eenmaal zag zitten, het kindermeisje er was en ze zag hoeveel verdriet ze had. Kon ze het niet meer. ‘U kunt weer gaan, ik móet bij mijn dochter blijven. Anders trekken we het beiden niet. Bedankt voor u komst.’ zei ze beleefd en duwde twintig euro in de vrouw haar handen. Ze begon te snikken. De vrouw legde troostend een arm op haar schouder. ‘Hou het maar kindje, je hebt het zwaar zat. Sterkte!’ zei ze en legde het geld neer, voor ze het huis verliet.

De dag vorderde en duurde lang. Maar uiteindelijk brak de volgende morgen aan. Jesse had de hele dag verder in bed gelegen en was dus vroeg op. Slapen leek zijn medicijn. Milou had geen medicijn. Ze sliep gewoon niet en had wallen tot de grond. ‘Ga je je zo ook aankleden Jess, vandaag is de begrafenis.’ mompelde Milou moe. Jesse knikte. Nina leunde moe op Milou’s schouder.

Milou zag in dat ze haar dochter ook wel een leuke jeugd moest geven. ‘Zullen we jou eens gaan aankleden?’ vroeg ze spelenderwijs, van binnen huilde ze. ‘Jaa!’ riep het meisje vrolijk.

Ze zette haar in haar eetstoeltje en gaf haar het flesje. Zelf maakt ze een croissantje en keek naar boven. ‘We maken er een speciale dag van!’ probeerde ze lachend te zeggen. Maar ook dit zorgde weer voor een huilbui. Ze zag er slecht uit. En Jesse staarde enorm veel. Het leek het einde van de wereld. Hoe moesten ze nou verder?

Ze hadden twee mensen van het plaatselijke kerkhof geregeld die hun ouders zouden begraven. Ze wouden dit met z’n drietjes doen. Sara en andere familie konden altijd later nog langs komen. Dit was in de allerkleinste kring. ‘Mam, pap, wat het leven ons nog zal brengen. Bij alles zal ik aan jullie denken. Jullie zitten voor altijd hier.’ zei Milou. En legde haar hand op haar hart. Nina deed het na. ‘Ook mij!’ zei ze. Jesse lachte door zijn tranen heen. ‘Pap, mam, ik zal goed voor de dames zorgen. Al is het ‘t laatste wat ik doe. Ik zal altijd van jullie blijven houden. Rust in vrede..’ zei hij nog, voor ze alle drie in huilen uitbarstten.

Heavy update he?Meer kan ik er ook niet over zeggenn..Ben benieuwd naar de comments.Liefs, Megan.