Het was druk geweest, afgelopen maanden in huize Sanders. Twee babies, dat was veel werk. Maar vanavond zou de tweeling opgroeien tot peuter. En dat betekende nóg meer werk. Dus namen ze nu nog even hun rust. Nathan was verdiept in een prachtig boek en Sara probeerde wat punten voor techniek te halen, voor haar volgende promotie. En Ruben, die vond het heerlijk om in de weer te zijn met de kleintjes.

Die avond, was het zover. Ruben had Yuri in zijn armen en Sara droeg Dave. Nathan werd er ook bij geroepen en de ouders knuffelden hun kleintjes nog even goed. Want hierna kwamen er zéker geen kleine Sara’s of Ruben’s meer bij.

‘Ik heb zin in een feestje!’ riep Nathan vrolijk.

Sara lachte, zij en Ruben gingen allebei voor een taart staan.

‘Zo, daar gaan we dan.’ zei Ruben.

Nathan begon verjaardagsliedjes te zingen.

Samen met Yuri blies Ruben de kaarsjes uit.‘Goedzo knulletje, kijk zo.’ deed Ruben voor.

Yuri pruttelde wat met z’n lipje, maar er kwam weinig lucht uit.

Sara genoot van dit moment, de tweeling, Ruben, Nathan, haar dierbaren. ‘Het lijkt wel gister, toen ik ze voor het eerst in mijn armen had. Deze twee schatjes.’ glimlachte ze.

‘Zullen wij ook de kaarsjes uit blazen? Dave?’ vroeg Sara, terwijl Yuri al bezig was met opgroeien.

‘Kom op knul!’ riep Ruben nog.

‘Voorzichtig hé.’ zei Sara. Samen met Dave blies ze de kaarsjes uit.

Inmiddels was Yuri al als peutertje terug gekomen in Ruben’s armen.‘Haha dat pakkie.’ lachte Nathan.

‘Ja daar gaan we wat aan doen.’ lachte Ruben.

Nu was het Dave’s beurt. Sara straalde gewoon helemaal toen ze haar kleintje hielp met opgroeien en hem voorzichtig omhoog gooide.

‘Doe je best lieverd.’ riep ze.

En daar was Dave, de peuterversie.‘Wat een schatje!’ riep Sara uit.

‘Die kleertjes zijn wel leuk.’ merkte Nathan op.

‘Ja en het valt me op dat hun gebitjes al helemaal goed zijn. Das apart!’ lachte Sara.

Nadat ze Dave’s haartjes leuk had gekamd, nam ze hem mee terug naar de woonkamer.‘Wat ben je schattig zo.’ glimlachte Sara.

Het jongentje begon hard te giechelen.‘Haaaa Dave hattig!’ gilde het ventje.

Sara kon haar lach niet inhouden toen ze hem ‘schattig’ hoorde zeggen, ze was zo vertederd door zijn koppie. En ze moest zeggen dat hij best veel van haar weg had.

Yuri kreeg andere kleertjes en een ander kapsel van zijn papa.‘Vind je het mooi Yuri?’ vroeg zijn vader.

‘Jaa mooi Yuri!’ gilde hij vrolijk.

‘Dat is heel fijn, dat je Yuri mooi vind.’ zei Ruben, die niet meer bij kwam.

Nadat Ruben Yuri op de grond zette, zette Sara Dave ook op de grond. Het was tijd voor taart. ‘Ga maar lekker spelen met je broertje.’ zei ze en drukte een kus op zijn voorhoofd.

Nathan was al gauw klaar met het stuk taart, want hij vond het erg lekker. Dus zocht hij zijn iets grotere broertjes maar eens op.

‘Ik ga je kietelen hoor!’ dreigde Nathan speels.

‘Neeee..aaah!’ riep Dave die helemaal aan het lachen was.

Nathan kon daar alleen maar om glimlachen.

Hij liep ook even naar Yuri toe. ‘Zo, jij lijkt echt op Dave.’ ‘Kiekeboeee!’ riep hij vrolijk.

‘Hihi, Yuri zag je al.’ lachte hij.

‘Mam, waarom praten ze zo raar over zich zelf?’ vroeg Nathan.

‘Dat doen peuters nou eenmaal lieverd, komt wel goed.’ zei Sara lachend.

Nadat Nathan was vertrokken naar zijn kamertje, zochten de peuters elkaar op.‘Broetje!’ gilde Yuri, die zijn broertje bijna kilde, maar het was lief bedoeld.

‘Yuri!’ zei Dave en knuffelde zijn broertje.

Sara draaide zich om, wat zag dat er lief uit.‘Kijk dat dan schat, wat aandoenlijk.’ zei ze met een glimlach vol moederliefde.

‘Ah wat lief! Die twee kunnen het wel vinden geloof ik.’

‘Dat denk ik ook wel.’

De tweeling werd naar hun kamertje gebracht en er werd aan allebei een stuk speelgoed gegeven. Heel braaf speelde ze er uren mee, totdat papa en mama hun in bedje kwamen leggen.

Daarna, werd het hartstikke stil in huize Sanders.Iedereen was vol in dromenland..

Zo ook Nathan, hij had een prachtige droom, hij droomde dat hij zijn vader kende, dat zijn vader een lieve man was. Dat ze samen naar de dierentuin gingen, samen op vakantie. Waarom kende hij zijn vader niet?

Buiten begon het inmiddels een beetje te druppelen.Opeens klopte er iemand op het raam, heel zachtjes.Nathan werd er niet echt wakker van.

Toen werd er harder geklopt op het raam achter Nathan.Verschrikt werd hij wakker, stapte uit bed.Wie was dat?

Nathan durfde zich niet om te draaien, want er stond iemand achter het raam.Een gevoel van angst nam bezit van zijn lichaam.

Voorzichtig draaide hij zich om en begon zijn bed op te maken, hij wou niet naar het raam kijken. Hij durfde het niet.‘Nathan kijk me aan!’ zei Goofy, niet te hard Sara mocht absoluut niet wakker worden.

Nu begon Goofy harder op het raam de tikken.Nu keek Nathan omhoog en slaakte een gil van angst..

‘Wie..wie bent u! Een inbreker?’ vroeg het ventje bang.

‘Ik ben je vader Nathan. Je echte vader. Kom naar de voordeur. Doe de deur open, we moeten praten.’ bulderde hij.

‘Néé, jij bent mijn vader niet. Ik blijf binnen.’ zei Nathan.

‘Stom joch, kom naar die voordeur. Ik zal je even laten zien dat ik je vader ben. En als je niet naar die deur komt, en hem voor me opent, zal het je bezuren!’ riep hij.Jezus wat een stom kind was dat zeg, net zo irritant als zijn moeder, Sara Diaz. Wat een verschrikkelijk wijf.

‘Ik wil jou niet zien, ik vind je eng!’ schreeuwde Nathan.

‘Hé dim die stem is, anders word je moeder wakker.’

‘Dat wil ik! Want ik ben bang.’ zei hij.

‘Als jij nu niet naar voor komt vermoord ik je moeder.’ dreigde Goofy.

Goofy begon vast naar de voordeur te lopen, hij keek naar de omgetrapte vuilnisbak, dat deed hij elke dag. Hij wou zijn zoon.

Zo stonden ze daar.Nathan binnen, Goofy buiten.Het leek Sara’s hart wel.

‘Wat wil je vertellen? Zo kan het ook, ik wil je niet zien, je bent gevaarlijk.’ zei Nathan wijs, maar hij was erg bang.

‘Open die deur of je moeder is er morgen niet meer.’ zei hij.‘Zoek je problemen ventje?’

Nathan draaide alle sloten open en kwam naar buiten.Wat was die man groot en eng zeg. Was dit zijn vader?‘Wat wil je vertellen. Ik wil naar binnen ik heb het koud.’ zei Nathan eerlijk.

‘Neem hier de tijd voor sukkel. Dit is belangrijk.’ legde Goofy uit.

‘Ik ben geen sukkel.’ zei Nathan voorzichtig.

‘Als ik zeg dat je dat bent, ben je dat, begrepen? En nu die deur dicht.’ bulderde Goofy.

Braaf deed Nathan wat hij zei.

‘Oké wat kwam je zeggen.’

‘Ik ben je vader. Ik ben je échte vader. Je moeder heeft me uit huis gezet toen ze zwanger was van jou.’ vertelde hij.

‘Jij bent mijn vader niet, dat is Ruben. Ik wil mijn vader niet kennen.’

‘Oh, heeft Sara een nieuwe vent? Mishandeld ze hem ook?’ vroeg Goofy.‘Ik zal je een ding zeggen jongen, jij bent mijn zoon. Ik heb je verwekt en je moeder heeft me uit huis gezet.’

‘Volgens mij, waren de rollen andersom. Jij hebt mijn moeder opgesloten, bedrogen, geslagen, vernederd, een slechte naam gegeven en verkracht.’ zei Nathan.‘Mama koos voor mij en jij wou haar abortus laten plegen, zo ging het toch?’

Goofy keek star voor zich uit.‘Slim ventje hoor, heeft je moeder je dit verteld?’

‘Ja, en het is waar. Ik zie nu wat voor een klotevader ik heb. Voor mij besta jij niet meer, ik heb geen echte vader, als iemand die titel verdiend is het Ruben.’ zei Nathan.

‘Zo praat je niet tegen je vader.’ zei Goofy en liep weg.

‘Je bent mijn vader niet, accepteer dat oké? Je koos ervoor toen je tegen mama zei dat ze me weg moest laten halen. En nu, 13 jaar later kom je aankakken. Wat een stom mens ben jij. Ik snap waarom mama nooit over jou wou vertellen, je bent het niet waard. Je bent een eikel die iedereen alleen maar pijn doet!’ zei Nathan, hij was best trots dat hij dit allemaal durfde te zeggen, voor zijn mama, maar ook voor zich zelf. Hij was doodsbang.

Nu was Goofy écht kwaad. Hij draaide zich om en sloeg op Nathan in.‘En ik doe je nog veel méér pijn als je niet toegeeft dat ík je vader ben en naar me luistert. Goofy Kardinaal is geen eikel, begrepen? Zo’n toon sla je niet aan tegen je vader.’ bulderde hij.

‘Je hoort geen kinderen te slaan..’ zei Nathan die star voor zicht uit keek.Bloed droop over zijn gezicht.‘Je slaat me. Net als wat je met mama deed. Je bent echt helemaal gestoord.’ zei Nathan.

Nu voelde Nathan de pijn, pijn in zijn hart, maar ook in zijn neus.Bloed sijpelde over zijn lippen.

‘Mama!’ huilde Nathan‘Mama, Goofy sloeg mé!’ huilde hij.

Nu sloeg Goofy hem op zijn slaap en Nathan verloor bijna zijn bewustzijn.‘Je maakt je moeder wakker, eikel.’ bulderde hij nu.

‘Mama. Lieve mama, ik ben zo bang.’ huilde Nathan.

En daar was ze. Zijn mama, ze herkende de stem van haar zoon uit duizenden, maar die van Goofy had ze al lang niet meer gehoord. Sara begon te koken.De man die haar zoveel pijn had bezorgd, stond weer voor haar.‘WAAR! WAAR BEN JE MEE BEZIG KLOOTZAK!’ schreeuwde ze ‘Kom hier heen lieverd.’ zei Sara tegen haar zoon.

Snel rende hij naar zij moeder en vloog haar om haar middel.

‘Mama, dat kan mijn vader niet zijn, hij heeft mij geslagen! Ik heb een bloedneus.’

En nu brak er iets in Sara.‘Lieverd dit komt allemaal goed, ga naar binnen en haal Ruben, dit lukt me niet alleen, hij is gevaarlijk. Ik hou van je.’ fluisterde ze tegen Nathan terwijl Goofy dat niet hoorde.

Nu keek ze Goofy vuil aan.‘Jij achterbakse eikel. Hoe krijg je het voor elkaar, midden in de nacht, mijn zoon uti zijn bed halen, en je hebt hem geslagen?’ vroeg ze.‘Jij bent zo gestoord.’ ze liep op hem af.

‘Het is ook mijn zoon Sara..en hij had een grote mond. Netjes opgevoed..’ zei hij sarcastisch. ‘HET IS JOU ZOON NIET.’ schreeuwde ze nu.‘DIE RECHTEN HEB JE VERSPILD, TOEN JE ME DWONG ABORTUS TE PLEGEN! JE BENT DE GROOTSTE ZÁK DIE IK KEN. WIE AAN MIJN KINDEREN KOMT, KOMT AAN MIJ.’

Goofy lachte haar uit.‘Saartje toch, je maakt je veels te druk.’ zei Goofy, alsof het niks was.

Huilend rende Nathan naar binnen, hij moest zo snel mogelijk bij Ruben zijn, voordat hij zijn moeder wat aandeed.

‘Ruben! Ruben! Wakker worden! Mama is buiten en haar ex vriend ook, die haar sloeg! Je moet ons helpen.’ zei Nathan paniekerig.

‘WAT?!’ riep Ruben en hij kwam meteen uit bed.‘Hij heeft jou ook geraakt zie ik, knul.’

Nathan knikte en trok hem mee naar buiten.‘We moeten snel zijn, voor hij mam iets aan doet.’ Nathan was bang.

Nathan moest binnen blijven van Ruben en Ruben liep zelf op het tweetal af.‘Schat wat is het probleem?’ vroeg hij aan Sara.

‘Oh kijk, daar hebben we haar nieuwe vriend. Stoere vent hoor.’ lachte Goofy hun weer uit.

Sara begon te koken.‘Hij heeft Nathan uit zijn slaap gehaald, bedreigd en geslagen. Kun jij met hem praten, als ik een pistool had schoot ik hem namelijk zó door zijn hoofd. Ik ben nu erg kwaad en verlies mijn zelfbeheersing.’ legde Sara uit.

‘Ahh, zelfbeheersing. Wat be-heerst van je Saartje.’

‘Ga maar naar je zoon lieverd,ik handel dit wel af.’ sprak Ruben. Ze moesten het nu niet over de tweeling hebben.Straks deed hij hun ook nog wat aan!

‘Bedank schatje.’ Sara huilde.

‘Oké, wáár ben je mee bezig? Het is middernacht. Je denkt, laat ik Sara even opzoeken en haar zoon in elkaar slaan? Volgens mij mogen we blij wezen dat Sara nog niets is overkomen. Je bent helemaal gestoord jij, je hoort in een gesticht.’ tierde Ruben. Al zijn woede die hij had opgespaard na het gesprek waarin Sara haar verleden had uitgelegd, kwam er nu uit.

‘Ach ik luister en praat niet met jou mannetje.’ wimpelde Goofy zijn woorden weg.

Binnen omhelsde Sara haar zoontje die met een dekentje in het hoekje van de kamer zat te trillen. ‘Lieverd, het komt allemaal goed. Hij is je biologische vader, dat is waar, maar hij wou jou niet. Ik heb voor jou gekozen, je bent echt gewild hoor lieverd. Ruben zorgt nu dat hij vertrekt. Je hoeft niet bang meer te zijn schat, en je neus, die gaan we verzorgen. Heeft hij je verder nog geslagen?’ vroeg ze terwijl ze hem gerust probeerde te stellen.

‘Mama, voor mij is hij dood, voor mij heb ik alleen jou. Alleen een moeder. En ik vind dat Ruben de titel vader verdiend, hij maakt jou gelukkig, hij is lief voor mij.’

‘Dat heb je mooi gezegd schat,Goofy, hij is echt gek. Hij moetopgesloten worden.’ zei ze.

‘Ik wil gewoon dat hij weet dat ik zijn vader ben. Ik wil een bezoekregeling.’

‘EEN BEZOEKREGELING? Er zit echt iets niet helemaal goed he bij jou daar boven.’ zei Ruben en tikte op zijn voorhoofd.‘Je bent gestoord. Wij voelen niets voor een bezoekers regeling.’

‘Jij hebt niets te vertellen over Nathan! Hij is míjn zoon.’

‘Ohja, waar was je dan tijdens de bevalling, tijdens de zwangerschap? Waar was je dan bij zijn eerste stapjes, zijn eerste verjaardag, zijn eerste schooldag?’ vroeg Ruben. ‘Juist, je was er níet!’

Nu was Goofy boos, Ruben vertelde de waarheid.

‘Ik wil hem nu toch zien.’ zei Goofy en wierp een vuile blik op de jongen tegenover hem.

‘Daar is het te laat voor.’ zei Ruben.

‘Ohja, dat bepaal ik zelf wel. Ik wil gewoon twee keer per week mijn zoon zien! Gesnopen?’ vroeg Goofy.

‘Dat gaat niet door.’ zei Ruben simpel.

‘Haha, meneer leest mij, mij Goofy, Goofy Kardinaal, even de les? Dat het niet door gaat?’ lachte Goofy.

Ruben keek hem woest aan.

‘Nou meneer, ik was degene die hem er in heeft gedouwd bij Sara, daardoor is Nathan nu hier. Mijn zaad.’ bulderde Arie.

‘Tegen haar wil ja.’ schreeuwde nu ook Ruben en zijn vuisten jeukten.‘Je hebt haar verkracht, je bent echt de zieligste persoon die ik ken. Eigenlijk moet jij naar een psychiater of zo. Jij bent een gevaar voor de maatschappij.’

‘Pardon? Je weet niet waar je mij allemaal voor uit maakt jongeman.’

‘Ik ga hier niet op in. Je bent het niet waard.’

Nu was het genoeg. Een harde vuist volgde in het oog van Ruben.‘Nu is het genoeg.’ schreeuwde Goofy.‘Nu lach je niet meer hé?’

‘Ik kan niet lachen als ik jou gestoorde, achterlijke, imbeciele hoofd zie, gore eikel.’ En nu sloeg Ruben hem keihard op zijn neus.

‘Zo die zit, ik hoop dat hij gebroken is. En nu opzouten! Laat ons met rust of ik bel de politie.’ zei Ruben.

‘Ik pak jou nog wel een keer terug, klootzak.’ siste Goofy en verdween.

‘Loser..’ zei Ruben nog.Met zijn hand op zijn oog liep hij naar binnen.

Sara was Nathan nog steeds aan het troosten. ‘Ben ik weer.’ zei Ruben.

‘Lieverd!’ riep Sara.

‘Ruben je oog!’ zei Nathan geschrokken.

Het begon licht te worden. Nathan gaf Ruben een knuffel en ging vast aan tafel zitten. ‘Lieverd, heeft hij je op je oog geslagen?’ vroeg Sara bezorgd.

Ruben knikte. ‘Maar ik heb hem voor dat hij afdroop ook nog even op zijn neus gemept.’ lachte hij.

‘Mm, als hij nu maar weg blijft.’ zuchtte Sara.

‘Ik denk het wel, ik dreigde met de politie.’ zei hij.

Nu was het tijd voor een goed gesprek.‘Lieverd, Goofy is echt gestoord. Als je hem ooit ziet, moet je mij waarschuwen, oké?’

‘Doe ik mama. Maar ik heb hem ook alles heel erg eerlijk verteld, wat ik wist, wat hij met jou heeft gedaan.’

Nathan legde het uit.

‘Mijn stoere jongen. Heb je dat echt gezegd toen hij zo boos was? Alleen voor mij?’‘Ik moest hem terugpakken, hij heeft jou beschadigd mama.’ huilde Nathan.‘Je bent een schatje.’Er volgde nog een heel gesprek over Goofy.‘Maar nu moet je echt even het bloed weghalen lieverd, doe het maar met een oud washandje.’ zei ze bezorgd.‘Die man is helemaal gestoord, kinderen slaan.’ zei Ruben nu.

‘Klaar.’ zei Nathan op weg naar zijn kamertje.

‘Ja, doet het nog pijn?’ vroeg ze.

‘Ja hij had me ook nog op mijn slaap geslagen, maar gelukkig kon ik mijn hoofd een beetje wegdraaien, de klap kwam minder hard aan. Maar verder heb ik geen last.’ zei hij nuchtertjes. ‘Ik ga me nu aan kleden en dan naar school.’

‘Oké lieverd. Wil je niet thuisblijven?’ vroeg Sara.

‘Nee hoeft niet. Ik moet er juist niet aan denken.’ vertelde Nathan.

Ietsje vrolijker liep hij naar zijn kleding kast.Vanavond zou hij opgroeien. Tot een tiener, dat was echt groot.Hij had er zin in.

Na een vluchtig ontbijt, vertrok hij naar school, zijn neus was een beetje blauw, maar het viel niet op. Gelukkig maar, anders zouden ze er op school allemaal naar vragen. Zijn enige probleem was dat hij erg moe was, hij had vannacht bijna niet geslapen.

De peutertjes hadden de hele avond doorgeslapen, gelukkig. En nu zaten ze een beetje te brabbelen en met zich zelf te spelen in hun wiegje.

‘Goedemorgen Yuri.’ zei Sara liefjes.

‘Mama!’ zei het ventje.

Ruben was inmiddels naar zijn werk vertrokken.

Nadat ze de tweeling een flesje had gegeven en ze had aangekleed.Had ze Yuri en Dave samen in bad gedaan, nou dat was me toch een feestje geweest.En nu zaten ze met z’n tweetjes met hun verjaardagscadeau te spelen.Poppen waren voor meisjes, maar Sara wist gewoon dat zij het geweldig zouden vinden.

Het begon te regenen buiten. Sara betaalde wat rekeningen en bekeek de post.Een brief, van Goofy. Ze las de regel.Ooit pak ik hem van je af, slet.

Sara liep naar de vuilnisbak verscheurde het briefje en gooide de snippers weg.‘Dat lukt je niet, achterlijke mongool.’ snauwde ze.

Nadat ze zich had gedoucht, begon ze een boek te lezen voor haar techniek punten.Gelukkig vermaakte de tweeling elkaar, die twee konden het erg goed vinden.

Na nog een uurtje spelen waren ze het wel zat. Ze stonden op en begonnen elkaar weer te knuffelen.

‘Mama, Dave moe.’ zei Dave.

‘Yuri ook moe!’ gilde Yuri er boven uit.

* Love this picture. <3

Een voor een bracht ze de tweeling naar hun bedje.‘Zo, doe maar een lekker middag dutje.’

Nathan was inmiddels uit school. Hij had zijn moeder even gedag gezegd en was meteen naar de speeltuin gerend, hij had echt geen zin in zijn huiswerk.

Even later moest hij er toch aan geloven.Maar hij zou wel strakjes opgroeien, dus maakte hij vlug zijn sommetjes.

Zijn moeder had inmiddels al een taart neer gezet.‘Mam, waneer komt Ruben nou thuis?’ zei hij ongeduldig.

‘Hij komt zo, wacht nou even. Heb geduld schat.’ lachte zijn moeder.

En vijf minuutjes later kwam hij binnenlopen.‘Ruben!’ riep Nathan vrolijk.

‘Schatje.’ zei Sara.

‘Hoi lieverds. Ik heb promotie gemaakt! Ik ben nu Lobbyist.’ zei hij trots.

‘Goed van je.’ zei Nathan.

‘Maar nu gaan we een verjaardag vieren.’ knipoogde Ruben.

Voorzichtig blies hij alle vijftien kaarsjes uit.‘Zo, nu mag ik een wens doen.’ dit keer wenste hij in zich zelf, dat hij zijn vader nooit meer zou zien. Hopen dat die wens uit kwam.

Nathan werd flink aangemoedigd door zijn ouders en hij werd er zelf ook helemaal vrolijk van. Sara was hartstikke nieuwsgierig naar hoe haar zoon er uit zou komen te zien. Ze wist nog zo goed dat ze de beslissing nam om het alleen te gaan doen, ze wist nog zo goed hoe de zwangerschap, zijn geboorte, flashbacks flitste door haar hoofd. Het was fijn om het gelukkig te zien.

De bekende gloed verspreidde zich om Nathan. Het tintelde door zijn hele lichaam en hij waagde de sprong, de gróte sprong.

‘Je kunt het.’ zei zijn moedertje nog.

Het was leuk om te zien hoe zijn ouders, zo noem ik ze voor het gemak, in spanning afwachtten. Ruben met een blauw oog, Sara met haar mooiste glimlach.

En daar was hij, de tienerversie van Nathan.En hij zag er goed uit, met dat surfkapsel.

‘Mijn jongen, al weer zo groot.’ zei Sara emotioneel, ze voelde zich nu best oud.

‘Ahh, mammie toch, vind je t wel leuk?’ glimlachte hij.

‘Tuurlijk wel.’ zei Sara.‘Alleen al zo groot.’

‘Je ziet er goed uit hoor.’ zei Ruben.

‘Thanks Daddy.’ zei hij.

‘Wow, kijk wat een spieren.’ lachte Nathan.Hij vond het wel jammer dat hij de joekel van een neus van zijn vader had geërfd. Ach ja, hij vergat het wel gewoon.

‘Ik ben even iets anders aantrekken. Ik zie jullie zo wel.’ zei Nathan.

‘Is goed.’ zei Sara.

Even later lag hij op zijn bed, in zijn nieuwe kleding. Een witte broek met een lichtblauwe blouse. Hij lag na te denken, hij was hier gister zo geschrokken. Maar nu was hij groot. Zijn vader mocht dood neer vallen, zijn biologische dan. Hij dacht na, als hij nou naar de universiteit ging, wat hij toch graag wou met zijn kennis wens, dan zou hij hem sowieso niet vinden. Ook geen gezeik. Dus twee redenen om nu al te vertrekken..

Sara en Ruben waren inmiddels even naar de kas gegaan, de plantjes moesten er weer even goed uit komen te zien, want ze stonden er maar droog bij.Ruben begon ze te verzorgen en Sara gaf ze water. Nathan kwam naar buiten.‘Mam, pap? Kan ik jullie even spreken?’ vroeg hij.

‘Ja hoor, we komen zo.’ zei Sara en Ruben knikte.

‘Mooi.’

Gauw liep hij naar binnen en trok de tweeling hun kleertjes aan.‘Dave! Ben jij zo’n lief broertje?’ vroeg Nathan speels.

Dave knikte heftig van ‘ja’.

‘Mm, dat vind ik ook wel. Kom, we gaan je bij het speelkasteel neerzetten. Kun je lekker spelen met Yuri.’ lachte hij.

‘YURI!’ riep Dave opgewonden.

Dave kroop naar zijn tweelingbroertje en samen begonnen ze te spelen.Nathan zat inmiddels aan tafel, bij zijn ouders. Te wachten tot Sara was uitgepraat.

‘Mam, ik wil graag naar de universiteit.’ zei Nathan, het gesprek startend.

‘Nu al?’ zei Sara verschrikt.

‘Ja, ik heb gebeld en er is een mogelijkheid.’ legde hij uit.

‘Ik snap het wel, hij heeft een kenniswens.’ zei Ruben.

‘Dat is een reden ja.’ glimlachte Nathan.

‘De tweede rede is dat ik daar Goofy niet tegen hoef te komen, hij kan me daar niet vinden. Daarmee zeg ik niet dat ik bang ben, maar daarmee zeg ik dat ik problemen wil voorkomen. Het liefst hoor ik vandaag nog dat hij is overleden, maar goed.’ legde Nathan uit. ‘Ik wil het echt heel graag, ik heb genoeg geld en jullie hebben ook voor me gespaard toch, dan koop ik gewoon een klein huisje.’ zei hij.

‘Ik vind dat hij er goed over heeft nagedacht, het is voor zijn toekomst ook goed. Als de kans er is, moet hij, als kennissim deze zeker grijpen.’ stelde Ruben voor.

‘Ik vind dat Ruben gelijk heeft. Volg je hart.’ zei Sara.

‘Dus ik mag gaan.’

Sara knikte.

‘Ik wil het horen mam.’ zei hij glimlachend toen hij in zijn moeders ogen tranen zag opkomen.

‘Ja je mag.’ zei ze met een glimlach, terwijl haar ooghoek-en zich vulde met traanvocht.

Na het bellen van een taxi, het inpakken van koffers en nog wat geklets was het nu tijd voor afscheid.‘Mam ik zal je missen, maar we bellen.’ zei hij.

‘Dag liefje, zorg goed voor je zelf en als je meer geld nodig hebt moet je even bellen, dan maak ik wat over.’ glimlachte ze.‘Vergeet nooit dat ik onwijs veel van je houd.’ sprak ze.

‘Doe ik niet, don’t worry. Love you to!’ zei hij.

‘Dag Ruub, je voelt als een echte vader voor me. Dus zorg je een beetje goed voor mams?’ lachte hij.

‘Zal ik doen. Als jij goed voor je zelf zorgt! Maak er wat van! Leer en ontmoet. De rest zal volgen.’ sprak hij plechtig.

‘Dat zei je mooi.’ glimlachte Nathan.‘Maar nu moet ik echt gaan.’

Er volgde een knuffel.‘Dag zoon.’

Die woorden maakte zowelNathan als Sara een tikkieemotioneel.

‘Dag pa.’ zei Nathan.

En daar was zijn taxi. Zijn koffers werden ingeladen en hij stapte in. Al gauw reed de taxi de staat uit. Weg van Abordale, op naar Academie de Keizer. Op weg naar een nieuwe plek, misschien wel een heel nieuw leven.

Tot de volgende update! <3