Zo, dat was gedaan. Sara had samen met Nathan het huis een beetje gezelliger gemaakt met een kerstboom, en leuke decoraties voor aan de muur. Sara miste de liefde, niet die van Nathan, die kreeg ze altijd. Hij maakte haar aan het lachen, en als hij zelf lachte, gloeide haar hart. Maar ze zocht liefde, in een partner. Een partner die er na die verschrikkelijke Goofy, niet meer was geweest..

‘Hebben Nathan en mama dat mooi gedaan?’ vroeg Sara, terwijl ze met haar hand door zijn haartjes streelde. Nathan lachte zijn tandjes bloot en dat deed Sara smelten.

‘Zal mama jou de kieteldood geven?’ lachte Sara. En kietelde haar zoontje. Nathan kirde van de pret, maar zijn oogjes waren gefocust op de mooie lichtjes in de kerstboom. ‘Vind jij die lichtjes zo mooi manneke?’

Lachend zette ze Nathan op de grond. ‘Kom schatje, we gaan eventjes stapjes oefenen.’ zei Sara. Ze zakte door haar hurken, en maakte een gebaar dat hij naar haar toe moest komen. Stapje voor stapje en heel wiebelig, stapte Nathan op haar af. En na het laatste stukje liet hij zich in Sara’s armen vallen.

‘Goedzo! Goedzo Nathan! Goedzo lief jochie! Mama is zóoo trots op jou!’ ze tilde hem boven haar hoofd en Nathan lachte een kreetje. Ze oefende nog eventjes verder en na een poosje…

Kon Sara hem gerust op de grond zetten. Nathan kon lopen! ‘Nawnie?’ vroeg Nathan, zijn hoofdje schuin houdend. ‘Nee schat, het is Mama. We oefenen gelijk war woordjes.’ zei Sara.

‘Kom op, zeg maar ‘mama’ goed?’ zei ze. ‘Mama?’ zei hij onzeker en zachtjes. ‘Jaa! Goedzo knul!’ en zo gingen ze nog wel eventjes door..

En aan het einde van de avond, rond half 11, kon Nathan ook praten. Maar doodmoe was ie! ‘Kom schatje, nog eventjes en dan mag je naar je bedje.’ Sara tilde hem op en zette hem in de kinderstoel.

Sara warmde een flesje op en gaf het aan de slaperige Nathan. ‘Is het lekker jochie?’ vroeg Sara. Nathan zoog gulzig aan het tuutje. ‘Dat betekent vast ja!’ lachte Sara.

Sara tilde hem uit de kinderstoel en gaf hem een kusje. ‘Ik hoop maar dat je lekker doorslaapt vanavond. Morgen word je al weer een grote jongen. En wat gaat de tijd snel.. Ik weet nog toen je in mijn buik zat, hoe graag ik je wou, en je vader, hoe hij..’ nee dacht Sara, niet aan denken. Dat is verleden, nu leef ik met Nathan en we zijn gelukkig. ‘Kom schatje, mama gaat je op het potje zetten en dan mag je slapen.’ zei ze en veegde de tranen uit haar ogen.

Rode hakken tikte op het houten laminaat. Ze trok zijn broekje naar beneden en zette hem op het potje. ‘Doe maar een plasje lieverd.’ zei Sara met een brok in haar keel. ‘Mama drietig?’ vroeg Nathan. ‘Nee schatje, mama is moe.’ zei ze maar.

Snel trok ze hem zijn pyjamaatje aan, en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Lekker slapen knul, je laatste nachtje in dit bedje als peutertje. Weltrusten!’ fluisterde Sara, en liep naar haar eigen kamer.

De volgende morgen vroeg, was Sara al weer op. Door alle zorg voor haar kleintje, was haar moestuin erg verwaarloosd. Toch maar even in de tuin werken dan, terwijl de meeste planten al half dood waren door het vriezen. Wat was dat? Nathan? Mmm.. Eventjes kijken!

Het was inmiddels licht, en Nathan was net wakker. ‘Goedemorgen ventje!’ zei Sara vrolijk. ‘Heb jij je broekje weer vol gepoept?!’ lachte ze.

Sara verschoonde haar zoontje. ‘Zo, even wat babypoeder.’ Sara was al zeer gevorderd als moeder. Luiers verschonen ging zorgvuldig en snel. Verbaasd keek Nathan naar zijn moeder. ‘Koude bille!’ riep hij.

‘Nu niet meer?’ zei Sara, toen ze hem had aangekleed. ‘Nee, mama lief!’ riep hij vrolijk. ‘Nathan is ook heel lief! Zal mama lekker pannenkoeken maken schat?’ vroeg ze. Nathan knikte hevig van ja.

Dus even later zat Nathan in zijn vertrouwde kinderstoeltje, en stond Sara de pannenkoekenmix te roeren. ‘Nog even wachten kerel.’ lachte ze vanuit de keuken. Ze was zó blij dat ze Nathan had.

Uiteindelijk waren de pannenkoeken verbrand. ‘Hé getsie, wees maar blij dat ik nog pap had knul. Dit is niet te eten!’ zei ze. ‘Pap lekker!’ schreeuwde Nathan opeens. Dat zal wel ja, dacht Sara, en ze lachte.

‘Nathan eet pap! Papapapapapap! Mama? Pap lijkt op papa. Waar is papa?’ vroeg Nathan nieuwsgierig, terwijl hij zijn vinger aflikte. ‘Pap is eten en papa is iemand. Iemand die ons allebei veel verdriet heeft gedaan liefje.’ zei ze realistisch.

Het had Nathan aan het denken gezet, maar hij liet het niet merken. Sara had de bordjes opgeruimd, en de hele middag speelde ze met Nathan. ‘Nee schatje, daar zit de driehoek. Je kan geen driehoek in een cirkel duwen.’ legde ze uit.

Tegen drie uur, was het tijd voor een middag dutje, dus Sara deed Nathan zijn pyjama aan, en legde hem in zijn bedje. ‘Dag moppie, doe maar eventjes een slaapje, dan ben je vanavond lekker uitgerust, als je groot word.’ zei ze. ‘Nathan groot!!!’ riep hij blij. ‘Ja, maar eerst slapen.’ zei ze, en gaf hem een kus.

Zo, nu had Saartje even wat tijd voor zichzelf. Mmm. Wat zou ze eens gaan doen? Werken aan haar skills? Ja, ze moest er een punt voor techniek bij, als ze promotie wou. Dus aan de slag!

Het was vijf uur, en al pikkedonker buiten. Er lag een dik pak sneeuw, en Sara’s maag rammelde. Ze maakte een luchtige salade.

De kinderstoel had ze inmiddels al weggezet. In plaats daar van, stond er een gewone stoel. Nathan zou straks kind worden. Ze was benieuwd naar Milou, het kindje van haar broer en Sophie. En ze had mam ook al lang niet gezien, wel gesproken, maar niet gezien. Misschien hoorde dat wel, als je volwassen bent. Ze had haar eigen leven, met Nathan. Toch knaagde het aan haar, dat ze niemand had om haar gevoelens mee te delen, om haar liefde aan te geven, om het bed mee te delen, om alles aan te kunnen vertellen.

Na haar salade, hoorde ze zacht gebrabbel uit Nathans kamer komen. Ze pakte hem uit zijn bedje, en deed hem zijn kleertjes aan. ‘Zo mannetje, op naar de taart!’

En daar stond ze, voor de taart. Samen met haar zoontje, op haar arm. Hij lachte, als gevolg dat zij lachte. Herinneringen kwamen naar boven, goede maar ook slechte. Als kind zou hij meer willen weten over zijn vader. Ze moest echt goed nadenken hoe ze het hem ging vertellen. ‘Kom op liefje.’ zei ze.

‘Nathan Jarig! Nathan groot! Nathan houd van mama!’ zei hij opeens. Dat voelde speciaal. ‘Mama ook van jou lieverd, en nu moet je het waar maken. Je moet opgroeien, zullen we de kaarsjes uitblazen?’ vroeg ze.

‘Ja blaze!’ zei hij vrolijk. Sara blies hard en Nathan hielp mee. Alle vier de kaarsjes waren in een keer uit. ‘Je mag een wens doen!’ zei ze blij.

Sara moedigde hem aan. Nietwetend, dat het jongetje zo net een nieuwe papa had gewenst. ‘Kom op schatje, staan! Je moet groot worden nu!’

Hij zette z’n twee beentjes op de grond, en wiebelde wankelig. ‘Nathan word een grote jongen.’ zei Sara emotioneel. ‘Ja!’ sprak hij, en dat was het laatste woordje dat hij als peuter uitbracht.

Trots keek ze toe. Ze had een grote zoon. Een lieve jongen, dat wist ze. Hij leek gelukkig niet zo heel veel op zijn vader. Het leek wel gister, dat ze hem voor het eerst in haar armen had. Haar lieve knulletje.

‘Joepie! Joepie! Mama, kijk mij nou!’ riep hij blij. Ja, hij was groot geworden. En hij zou binnenkort naar school gaan! Wat gaat de tijd toch snel…

‘En wat heb ik grote handen! En wat een leuke kleren!’ riep hij. Hij was zó enthousiast. ‘Ja, leuke kleren he? Zullen we een lekker groot stuk taart nemen?’ vroeg zijn mama. ‘Lekker!’ riep hij enthousiast.

Hij zag zijn moeder de taart snijden. Zijn gedachten dwaalde af..Zijn vader. Ooit zou hij weten wie het was geweest. Maar nu zou hij zijn moeder een nieuwe papa willen geven. Iemand die ook van mama houd, ookal moesten ze dan mama delen, dan was mama gelukkig.

‘Wat sta je te denken knul? Kom ik heb taart gesneden. We hebben wat te vieren! Gefeliciteerd schat.’ zei Sara. ‘Dankjewel mama, je hebt gelijk.’ zei hij, en liep met zijn stuk taart naar de bank.

‘Zozo, meneer had je honger? Je hebt hem al op voor ik zit!’ lachte Sara, en plofte op de bank. Nathan schrokte zijn taart naar binnen. ‘Mwhet iws geeweon zloe leweekkel.’ smakte hij. ‘Eet jij eerst je mond maar eens leeg, jongeman.’ lachte zijn moeder. Snel kauwde Nathan en veegde met zijn hand zijn snoet schoon. ‘Het is gewoon zo lekker, bedoelde ik.’ lachte hij.

Nadat ze samen fluitend de afwas hadden gedaan. Sara kietelde haar zoon. ‘Hé, jochie, ga jij eens in je kamer kijken! Daar is een verassing!’ lachte ze. En weg was hij! Wat een lekker ventje was het ook.

Nathan rende naar zijn kamer. ‘WAUW! MAMA! ALLES PAST BIJ ELKAAR.’ hij was zo gelukkig. Snel keek hij zijn hele kamer rond, en testte alles uit.

Alles was in dag & nacht stijl gemaakt. Overal zag hij sterretjes en ook op het plafond zaten ze geplakt. ‘Wat mooi…’ hij was zo overdondert. Een hele nieuwe kamer!

Naast de kast staat nog een speelgoed kist. :’)

Sara kwam binnen lopen. ‘Dankjewel mama! Echt heel erg bedankt!’ zei hij en gaf zijn moeder een kus. ‘Geen dank lieverd, voor jou heb ik alles over.’ zei ze. Het was waar, Nathan was haar alles.

Nadat Nathan zijn kamer had ontdekt en er wat had gespeeld en gelezen, ging hij naar de badkamer, waar hij zijn moeder aantrof. ‘Hé mam.’ zei hij, en zakte op de grote-mensen wc. ‘Hé schat, laat je je moeder zo eventjes met rust in bad?’ vroeg ze lief. ‘Ja, ik kwam alleen even plassen.’ zei hij. ‘Goed.’

Na een bad, trof ze Nathan springend op zijn bed aan. ‘Hé mafkees, dat bed is net nieuw hé.’ lachte ze. ‘Sorry mama, maar ik ben nog lang niet moe.’ zei hij verontschuldigend. ‘Toch moet je slapen schatje, morgen moet je naar school hè.’ zei ze.

‘Oke dan, ik heb er zin in!’ zei hij. Na een nacht kusje, zocht ook Sara haar bed op.

Onder zijn kussen vond Nathan een pyjama. Snel deed hij hem aan en dook zijn bedje in.

Na een glaasje wijn en eventjes tv gekeken te hebben, was Sara kapot, en kroop ze haar bed in. Ze keek naar de lege plek naast haar. Zou er dan nooit meer iemand komen waarmee ze alles kon delen? Verdrietig viel ze in slaap, dromend over een nieuwe liefde.

Om half 6 werd ze wakker. Ze veegde de slaap uit haar ogen. Snel keek ze achterom, nee er lag niemand. Het was een droom. Eten maken, dacht ze.

Aangezien de pannenkoeken gister nogal in de soep liepen. (^^) Maakte ze vandaag heel simpel havermoutpap. ‘Nathan, wakker worden! Je moet naar school, en ik heb eten voor je!’ riep ze.

‘Mwuaaaaaaaaaaah!’ een gaap ontsnapte Nathans mond. ‘Ik kom!’ nadat hij zijn bed op had gemaakt. slofte hij naar de keuken.

Het ontbijt was gezellig en ging grotendeels over school. ‘Ik heb zo’n zin om vriendjes te maken en dingen te leren mama!’ riep hij verrukt. ‘Dat is alleen maar goed schat. Moet ik je uitzwaaien?’ vroeg ze. ‘Ik moet toch met de bus naar school?’ vroeg hij verbaasd. ‘Ja, maar ik bedoel gewoon buiten schat.’ lachte ze. ‘Ja is goed. Leuk! Ik ga douche!’ riep hij.

De meeste kinderen zijn heel onzeker als ze voor het eerst naar school gaan, maar Nathan niet. Die had er zin in! Vrolijk zingend stond hij onder de douche.

Sara hoorde hem zingen en er toverde een lach op haar gezicht. ‘Schat schiet je wel op, over 10 minuten is de schoolbus er.’ riep ze. ‘Jaaa!’ hoorde ze uit de douche, ze ruimde de kommetjes op en deed haar jas aan.

En ja hoor, tien minuten later stond de bus er. ‘Nou dag liefje. Je lunchpakketje heb je he? Nou veel plezier. Je kunt het wel, daar ben ik van overtuigd.’ zei ze zeker. ‘Ja, ik heb alles. Dag mam!’ met een knuffel namen ze afscheid.

Tevreden keek ze hoe een lief jongetje de bus instapte, vol zelfvertrouwen maar niet egoïstisch of arrogant, maar lief. En het was haar zoon. En ze was trots op hem! Ze wist zeker dat hij later een gevoelige jongen zou worden.

De bus verdween uit het zicht, en Sara keek tot dat hij uit het zicht verdwenen was. Het was de eerste keer sinds Nathans geboorte, dat ze alleen thuis was. Altijd had ze zorg over haar kleine jongen, en nu had ze eventjes tijd voor zichzelf. Ze had nog steeds verlof.

Eventjes geen verantwoordelijkheden, dus nam ze het er van en douchte een kwartier, deed een lekkere laag make-up op, en zorgde dat ze er verzorgd uit zag. Ze belde een taxi en..

Ging ze op mannenjacht! Ze was niet zo het eerste-stap zettende typ, maar als de mannen niet naar haar toe kwamen, moest zij maar naar de mannen!

Eerst maar eens naar het centrum, daar lopen de meeste. Ze trof een leuke donkere man aan. ‘He, ik ben..’ ze kon haar zin nog niet af maken of ze werd afgesnauwd. ‘Uhm, alsof ik niet weet wie jij bent! Ik zit heus niet te wachten op een vrouw met een kind hoor. Iedereen hier weet dat jij een kind hebt, en wie wil er nou een vrouw die al een kind heeft he? Schaam je.’ sprak hij. Sara voelde tranen opkomen, het liefst gaf ze die man een harde klap, maar slaan was bij haar verboden, exit, over nooit meer!

Ze liep naar de taxi paal om weer naar huis te gaan. ‘Hallo, met Sara, ja die u net heeft weggebracht ik wil naar huis.’ snikte ze. ‘Wat is er meisje?’ vroeg de vrouw aan de telefoon. Sara legde het uit, en de vrouw gaf haar advies om naar het park te gaan. Sara bedankte de vrouw, en liep naar het park.

Ze zag meteen een leuke man. Ze liep op hem af, hij stelde zich voor als Victor Vos, het werd een leuk gesprek, maar toen de man er achter kwam dat ze meer wou dan een gezellig babbeltje maken, vertelde hij maar meteen dat hij homo was.

‘Oh echt! Oh wat dom van me, sorry!’ ze gaf Victor een knuffel. ‘Jij kon het toch niet weten? Je bent een leuke vrouw Sara, jij vind wel iemand.’ zei hij gemeend. ‘Dankje, en ik wil je bedanken, het was leuk om kennis met je te maken.’ lachte ze, ze belde de taxi en ging naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen, stond er een man voor haar huis. Ze zwaaide de taxi-juffrouw uit, en stapte op de man af.

‘Uhm, mag ik u vragen voor wie u hier bent meneer?’ vroeg Sara beleefd. ‘Oh, mijn excuses, voor niemand, ik heb een kavel hier in de buurt gekocht, en in deze straat zag ik veel huizen staan, dus ik dacht, ik maak een rondje. U bent de eerste bewoner die ik tegen kom, met welke mooie dame heb ik het genoegen?’ sprak hij beleefd.

‘Ik voel me gevleid! Ik ben Sara, Sara Bloomwood. Bijna iedereen in deze straat heet Bloomwood, we zijn in elk geval allemaal familie.’ zei ze. ‘En hoe heet jij?’ ze voelde dat ze al wat losser werd. Wat een knappe man! ‘Ik ben Ruben Sanders. Geen familie meer sinds ik op mezelf ben. Ze zijn overleden bij een ongeluk.’

‘Wat rot voor je! Hoelang is het geleden?’ vroeg ze, pas later ontdekte ze dat het niet zo netjes was dat te vragen. ‘Sorry.’ ze bloosde. ‘Geeft niet, al 4 jaar. Ik ben nu 27. En jij, schone Sara.’ zei hij, en lachte. ‘Ik ben net 27.’ bloosde ze. Wat was die man aantrekkelijk! Als het kon zou ze hem meteen op zijn mond nemen.

Ze babbelde een hele poos, tot Ruben zijn armen om Sara heen sloeg. Wat voelde dat heerlijk, die gespierde armen om haar heen, het gevoel van veilig heid. Vlinders fladderde door haar buik, ze zuchte. ‘Bestaat er zoiets als liefde op het eerste gezicht?’ vroeg Ruben.

Zijn mond kwam langzaam bij de hare, hun lippen streelde elkaar voor enkele seconden en hun ogen vonden elkaar. Sara werd week van binnen, was dit hem? Was dit de man van haar dromen?

‘Dat was, heerlijk, fantastisch, geweldig.. Ik heb er geen andere woorden voor Sara.’ zei hij en pakte haar handen. ‘Ik.. Ook niet. Het lijkt wel of je voor mij bent gemaakt.’ Sara zat echt op een roze wolk.

‘Dat denk ik ook.’ hij pakte haar kin en gaf haar een tedere zoen. ‘Hoe zit het met ons? We kennen elkaar pas een uur en ik ben stapelgek op je.’ zei hij.

‘Ik ook op jou Ruben! Ga nooit meer bij me weg. Blijf bij mij, ik wil je armen altijd om me heen hebben.’ zei ze. ‘Het is gek, maar ik ook bij jou.’

En daar stond ze, Sara. De vrouw die eeuwen alleen was geweest, maar daar stond ze, te zoenen met een heerlijke man, iemand die haar het gevoel gaf dat ze speciaal was, die haar mooi liet zijn.

Ze zoende de hele middag, en kletste tussen door. Maar elkaar zo opwindend, hun lichamen waren aan elkaar vastgeplakt, ze konden elkaar niet loslaten, ze wilden elkaar strelen, zoenen, aanraken, bij elkaar zijn, van elkaar houden, alles delen, samen zijn.

De vonken vlogen eraf!

Sara vergat alles om haar heen, zelfs dan ze een kind had dat nu op school zat, en dat was zó fout. ‘Oh Ruben, niet doen! Ik wil jou.’ zei ze. Ruben was een lieve man, en versierde haar goed.

Sara voelde haar hand in zijn hand liggen. Dit voelde zó vertrouwd. Of hij het was waar ze al eeuwen verliefd op was. Alsof ze al jaren samen waren. Het voelde zo speciaal, dit, dit gevoel.

‘Kom, we gaan naar binnen, dan kan ik je mijn huis laten zien.’ zei ze. Ze kon haar zin niet afmaken of ze werd meegesleept in een passionele kus.

Al zoenend liepen ze naar binnen. Ruben gaf complimentjes over de inrichting, en ze belanden op de bank. Nathan! NATHAN! Schoot door haar hoofd.

Ruben sloeg zijn arm om haar heen. ‘Ruben?’ vroeg ze. Ze hoopte zo dat hij het niet erg zou vinden, dat ze een kind had. Anders zou hij moeten vertrekken, ze zou Nathan nooit laten stikken. ‘Ja lieverd.’ zei hij. Sara werd warm van binnen. Hij noemde haar lieverd.. ‘Ik heb een kind van zes en hij zit nu op school en hij heet Nathan.’ ratelde ze. ‘Hó even! Rustig! Je hebt een kind? Ben je getrouwd?’ vroeg hij verbaasd.

‘Ja ik heb een kind, en nee, ik ben nooit getrouwd. Ik kan het je uitleggen, maar het is nogal moeilijk voor me.’ zei ze. ‘Wat is er dan schatje?’ het warme gevoel bekroop haar weer. ‘Oké, je bent de eerste man die ik dit vertel, maar ik had vroeger een vriend, Goofy, hij mishandelde me. En dwong me tot seks. Hij heeft me kapot gemaakt, en dwong me van alles.’ er was een stilte. ‘Toen ontdekte ik dat ik zwanger was, en Goofy was niet blij geloof me! Hij heeft me bedreigd met een mes, en me opgesloten in de badkamer, terwijl hij vreemdging met een of ander mokkel. Ik heb de deur open gekregen en heb hem betrapt, ik heb hem de deur gewezen, en sindsdien sta ik er alleen voor. Ik heb in mijn eentje de hele opvoeding op me genomen en Nathan opgevoed. Hij is alles voor me, en als hij ons niet accepteert, zal dit moeten stoppen. Ik hoop dat hij het goed oppakt. En ik hoop dat jij het niet erg vind dat ik een kind heb..’ snikte ze.‘Nee! Mafkeesje, dit is niet zomaar wat, ik heb enorm respect voor je dat je dit zo hebt opgepakt en weer op de rit bent gekomen. En ik verheug me erop om Nathan te ontmoeten. Je bent echt een vrouw waar ik respect voor heb Sara, je bent de zelfstandigste, mooiste, stoerste vrouw die ik ooit heb ontmoet. Ik wil mijn leven met jou delen.’ zei hij gemeend.

Ze stonden op en Sara voelde zich goed. ‘Bedankt dat je zo goed luisterde.’ zei ze. ‘Dat betekent wat voor me.’ ‘Graag gedaan, ik hou écht van je.’ zei hij. ‘Hé ik hoor de schoolbus, blijf jij maar op de bank zitten, dan bereid ik hem voor.’ zei Sara, en liep naar buiten.

‘Hé lieverd! Hoe was het op school?’ zei Sara. Nathan legde zijn huiswerk neer. ‘Leuk! Ik heb gelijk vriendjes gemaakt mam, kijk dat is Jaiden. We ontdekte dat we neefjes zijn! Leuk he!’ vertelde hij.

Nathan stond op voor een kus. ‘Ja heel leuk lieverd. Is je juf een beetje aardig?’ vroeg ze. ‘Ja ze is heel lief! En we hebben een hele stoere stagiair, Marco.’ zei ie. ‘Leuk hoor. Maar schat, er is bezoek, een man, Ruben. Mama vind die man heel leuk.’ zei ze. ‘Hállo ik ben geen baby meer, jij bent gewoon verliefd!’ lachte hij. Sara werd rood. ‘Als je klaar bent met spelen praten we verder knul.’ lachte ze. Diep van binnen wist hij dat zijn wens was uitgekomen.

Ruben wachtte in spanning af. Sara was zo mooi en wat had hij een respect voor die vrouw. Het was echt een droomvrouw, hij wou oud worden met dit meisje.

‘Nou boys, ga maar lekker spelen. Er ligt veel sneeuw, ga anders verder met die sneeuwpop.’ lachte ze. En ze liep naar binnen.

‘Hij reageerde niet raar toen ik zei dat er een man binnen zat die ik heel leuk vond. Hij zei dat ie geen baby meer was, en heus wist dat ik verliefd was. Maar hij moest er om lachen, dus we moeten het even afwachten, want hij is nu met een vriendje aan het spelen.’ lachte ze. ‘Nou ik hoop het, anders moet ik alleen kerst vieren.’ zei hij, hij gaf haar een kus.

De hele middag hadden Jaiden en Nathan dikke pret! Sneeuwpret! Ze maakten een sneeuwpop en hielden een sneeuwballengevecht.

‘Nou ik moet naar huis hoor, anders word mama ongerust.’ Jaiden zwaaide. ‘Oh ja, we hebben helemaal niet gebeld.’ Nathan sloeg zijn hand voor zijn mond. ‘Nou doeg! Tot maandag! En fijne kerst!’ ook hij zwaaide.

‘Hoi mama! Hoi Ruben! Je heet toch Ruben?’ vroeg Nathan vrolijk. ‘Ja, dat is Ruben.’ zei z’n moeder. ‘Nou, jij bent dus mama’s nieuwe vriend?’ vroeg hij geïnteresseerd. ‘Ja dat ben ik, alleen als jij het niet goed vind ben ik weg hoor.’ zei Ruben, en hij lachte.

Nathan trok hem van zijn stoel en gaf hem een stevige knuffel. ‘Ik vind het goed, want ik wil heel graag een papa.’ zei hij. Ruben kreeg een brok in zijn keel en Sara keek vertederd toe, wat was ze blij met haar zoon en nieuwe vriend. ‘Dan woon ik nu bij jullie als het goed is.’ zei Ruben. En gaf hem een aai over z’n bol. ‘Gaan we dan gauw een keer voetballen?’ vroeg Nathan. ‘Als jij dat wilt, doen we dat.’ lachte hij.

Nu stond ook Sara op. ‘Lieverd wat ben ik trots op jou! Dat je dit zo goed vind, en er vrede mee hebt. Vind je het echt oke?’ vroeg ze om het zeker te weten. ‘Ja mam, om eerlijk te zijn, was mijn wens een nieuwe papa en dus een vriend voor jou. Zoals je ziet, mijn wens is uitgekomen.’ zei hij verlegen. ‘Je bent een schatje Nathan!’ en Sara knuffelde hem. ‘En ik heb gelijk mijn mooiste kerstcadeau. Ik heb een vader.’ zei Nathan, en ze stonden daar een hele tijd te knuffelen met z’n drieën.

Tot de volgende update! <‘3