Een paar dagen later zijn Nora en Daphne helemaal gewend aan hun nieuwe appartementje. Daphne slaapt s ´nachts beter door en Nora zelf ook. Het enige wat tegen valt is een nieuwe baan vinden.

Maar goed, ze heeft nog geld zat, dus daar zal het niet aan liggen.“Daffie in badje!” roept Daphne uit. Met water spelen is tegenwoordig haar lievelingsbezigheid. Als ze in bad zit, spettert ze ook alles in het rond, waardoor Nora vaak weer iets anders aan kan trekken.

Maar vandaag lijkt ze zich in te houden, en als beloning neemt Nora haar hierna mee naar buiten. Ze zijn nog steeds niet in de speeltuin geweest, en Daphne heeft er vaak om gevraagd. Maar vandaag is het een mooie dag, dus het kan niet veel kwaad om even naar buiten te gaan.

Nora kleed Daphne weer aan en dan vertrekken ze naar buiten.“Speeltuin! Speeltuin!” roept Daphne steeds in Nora’s oor.

“Ja, speeltuin meisje. Rustig maar, we zijn er bijna.” In de hal zijn er ook al van zulke mooie ramen, en dat was ook één van de redenen waarom ze persé in dit appartement wilde gaan wonen. En ook omdat er een speeltuin voor Daphne bij zat.

Als ze buiten komen, voelen de hete zonnestralen van de zon als een geschenk van de hemel. Het wordt steeds maar kouder en kouder en een bijzondere dag als vandaag is een goed moment om van de zon te genieten.

Daphne kijkt alsmaar haar ogen uit, bij het zien van alle mooie bloemen en steekt steeds haar armpjes uit om ze te pakken.“Daffie pakke!” pruilt Daphne als Nora haar wegtrekt bij de bloemen.“Nee liefje. Kijk, speeltuin!”

Daphne’s oogjes lichtten meteen op bij het speelparadijs voor haar. Meteen wijst ze naar de lama’s die als een wip dienen.“Daffie op wip zitte!” roept ze uit. Nora lacht.

“Natuurlijk schatje. Jij mag op de lama zitten. Voorzichtig zijn en goed vasthouden meisje. Mama zit daar op die bank,” zegt Nora als ze Daphne op een lama neerzet.

Nora gaat op de bank zitten en kijkt naar Daphne die alle plezier op de wereld heeft. Haar lach weergalmt door heel de straat en sommige voorbijgangers kijken naar het schattige kleine meisje op de lama. Nora’s borst zwelt op van trots.

Ondanks dat ze er alleen voor staat, vind ze het heerlijk om alle zorg over Daphne te hebben. Michael zal nooit meer deel uitmaken van hun leven, en ergens vind ze dat spijtig. Maar Daphne kent hem niet, dus hopelijk mist ze geen vader.

Nora zal alles doen om Daphne gelukkig te maken en als Daphne toch een vaderfiguur mist, zal Nora die voor haar zoeken. Maar nu nog niet. Nu hebben ze het fijn met zijn tweetjes. Ze mist zelfs geen man in haar leven. Misschien ooit. Maar nu nog niet.

Het enige waar ze op dit moment mee zit, is dat ze nog geen goede baan heeft kunnen vinden. Ze heeft altijd als secretaresse gewerkt op een advocatenkantoor, maar die druk was zo hoog, dat ze op een geven moment vaarwel heeft gezegd.

Dat was ook het moment dat ze had besloten om te gaan verhuizen. En ze kon het niet meer combineren met de opvoeding van Daphne. Opeens wordt ze opgeschrikt uit haar gedachten door het gegil van Daphne.“Daffie uit! Daffie uit!”

“Ja, meisje! Je hoeft niet zo te gillen!” zegt Nora streng tegen haar dochter, maar als ze het zielige gezichtje ziet, dan smelt haar hart meteen.“Wat ben je toch ook een ding, he!” Samen lopen ze weer naar binnen.

Ze zet Daphne op de grond neer, zodat die kan gaan spelen. Nora wilt ondertussen de afwas doen, maar er komt alleen maar koud water uit de kraan.“Nee hé!” roept ze uit.

Daphne kijkt toe hoe haar mama aan mopperen is over de gootsteen.“Mama boos! Mama niet lief!” roept Daphne uit. Ondanks de kraan, moet Nora lachen.“Mama is niet boos, schatje. De kraan is juist niet lief!”

Daphne begrijpt het niet en kijkt haar verbaasd aan.“Kaan niet lief? Foei!” roept ze. Weer moet Nora lachen om de uitspraak van haar dochter. Alleen duurt het niet lang, want ze heeft warm water nodig. Dus loopt ze naar de telefoon.

“Hallo? U spreekt met Nora Viveij.”“…”“Ik krijg alleen maar koud water, en geen warm water.”“…”“Sinds vandaag. Vanmorgen had ik nog wel warm water.”

“…”“Ja, hoor. Vanmiddag ben ik thuis.”“…”“Ok, hartelijk bedankt alvast! Dag!” Nora hangt opgelucht weer op. Vandaag sturen ze meteen iemand langs.

Om de tijd te doden, gaat ze op de bank zitten. Daphne ziet haar knuffel liggen en kruipt eropaf.“Lief knuffie.” Nora kijkt vertederd toe, hoe Daphne het roze ding in haar armen neemt.

Maar dan heeft ze opeens weer genoeg van het konijn en slaat ze ermee op de grond.“Knuffie niet meer lief! Knuffie heel stout!” roept ze uit. Af en toe word Nora gek van de buien van Daphne, maar als Daphne haar liefste snoetje opzet, smelt ze weer.

Dan gaat de bel. Meteen staat Nora op en Daphne kijkt toe hoe haar moeder naar de voordeur loopt.“Daffie mee?” vraagt ze poeslief, maar Nora zegt dat ze moet blijven zitten. Dan doet ze de deur open en ziet een man staan die met zijn rug naar haar toe staat.

Nora wilt zijn gezicht zien en loopt naar buiten, maar op dat moment draait de man zich al om. Hun armen raken elkaar en meteen voelt Nora een elektrische schok door haar heen gaan. Geschrokken deinst ze achteruit.

De man ziet er net zo aangeslagen uit en weet niet waar hij moet kijken. Nora is de eerste die zich herstelt als ze de stem van haar dochtertje hoort.“Ikke Daffie! En mama!” zegt ze. De man lacht zijn witte tanden bloot.“Ik heet Paul Ferris. Maar zeg maar Paul.”

“Pfaul…” Daphne laat die naam even tot zich bezinken en wend zich dan tot mama.“Ojee, ze zal de hele dag je naam gaan roepen. Ik ben trouwens Nora. Viveij.” Nora steekt haar hand uit en Paul neemt die aan.

Weer voelen ze tintelingen vanaf hun hand naar de rest van hun lichaam stromen. Snel laten ze elkaar weer los en Nora pakt snel haar dochtertje op.“Oké, wijsneus. We gaan deze meneer aan het werk zetten. Kom mee.”

Ze gaat Paul voor naar de keuken en zet Daphne in de kinderstoel, want nieuwsgierig als ze is, zal ze alles in de gaten willen houden. En niet alleen Daphne…

Doordat Nora naar voren bukt, steekt haar achterwerk een stukje naar achter, waardoor Paul een goed zicht heeft op haar billen. Hij slikt een paar keer en probeert ergens anders naar te kijken, maar toch worden zijn ogen er als een magneet naar toe getrokken.

Voordat hij het in de gaten heeft, staat Nora weer rechtop en kijkt hem afwachtend aan.“Daar is de kraan.” Ze wijst naar de gootsteen.“Uh, ja… Natuurlijk!” stamelt Paul.

Omdat Nora hem nog steeds aankijkt, loopt hij naar de gootsteen en draait hem open. Ook de warme kraan. Geen warm water.Logisch Paultje… Anders was je hier nu niet, denkt hij in zichzelf.

Paul draait zich om, om iets te vragen, maar als hij Nora naar hem ziet kijken, besterven de woorden op zijn lippen. Wat krijgen we nou? Hij is nooit sprakeloos geweest! Het begon al bij de deur. Als hij deze middag maar door komt zonder fouten te maken

“Wil je iets vragen?” zegt Nora die had gezien dat hij iets had willen zeggen.“Uhh, heb je ook geen warm water in de badkamer?” Wat een stomme vraag! Denkt hij bij zichzelf. Natuurlijk niet, het zijn allemaal dezelfde leidingen!

“Ehh, geen idee. Had ik dat moeten checken?” vraagt Nora onzeker. Dadelijk gaat hij weg zonder iets gedaan te hebben aan het koude water.“Nee hoor!” zegt Paul snel, “ik vroeg het me alleen maar af.”

Als Paul onder de gootsteen wilt kijken, beseft hij ineens dat hij zijn gereedschapskist in zijn bus heeft laten zitten.“Ik moet even mijn gereedschap halen. Ik ben zo terug.” Snel loopt hij weg, voordat Nora iets kan zeggen.

Even later, als Paul zichzelf weer in de hand heeft, komt hij terug met een grote kist. Daphne kijkt haar oogjes uit bij al het gereedschap.“Niet voor kleine meisjes,” had Paul gezegd, die de nieuwsgierige oogjes ook had opgemerkt.

“Ik hoop niet dat je het lastig vind dat wij ze op je neus zitten te kijken. Ik heb niet veel te doen vandaag. Alleen de lunch maken voor dadelijk. Wil je ook iets eten?” vraagt Nora die de koelkast al opentrekt.

Paul knikt alleen maar en gaat verder met zijn klus. Als hij Nora bezig hoort me de boterhammen, durft hij zich om te draaien. Als hij haar kont weer ziet, verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht.

Als ze zich weer omdraait om de tosti’s te bakken, gaat hij snel weer aan het werk. Hij probeert vooral niet opzij te kijken, maar af en toe kan hij zich niet meer inhouden. Nora heeft hetzelfde probleem en bestudeert zijn gespierde armen.

Wat zou er onder dat strakke shirt zitten? Vraagt ze zich af. Maar al snel gaan haar gedachten de verkeerde kant uit en laat ze bijna haar tosti’s aanbranden. Snel dekt ze de tafel en geeft Daphne ook een portie.

Dan gaat ze tegenover Paul zitten die haar met een brede glimlach aankijkt.“Het is eeuwen geleden dat ik tosti’s heb gegeten. Toen leefde mijn oma nog.” Nora weet niet wat ze moet zeggen en kijkt hem alleen maar aan.

“Smakelijk eten. Jij ook, Daffie!” roept Paul over zijn schouder.“Daphne. Ze heet Daphne, maar ze kan haar eigen naam nog niet uitspreken.”“Ik noemde mezelf vroeger altijd Pauw. Mijn ouders vonden het geweldig en ik heb die bijnaam heel lang moeten horen.”

Nora moet lachen en neemt snel een hap. Ze luistert naar zijn warme stem die over zijn familie vertelt, waar hij ongetwijfeld heel veel van moet houden. Ook Daphne is een keer stil tijdens het eten en staart hen gebiologeerd aan.

Dus zij was niet de enige die onder de indruk van deze man is. Haar dochtertje heeft blijkbaar ook een zwak voor knappe mannen.“… Dus wat vind je ervan?” hoort ze Paul ineens vragen. Wat? Wat heeft Paul haar net gevraagd?

Omdat ze het onbeleefd vind om te zeggen dat ze niet heeft geluisterd, zegt ze maar, “ja, vind ik ook!” Paul trekt één wenkbrauw omhoog en barst dan in lachen uit.“Dus jij vindt ook dat pauwen eieren moeten eten?”

Huh? Wat heeft ze gemist?“Je hebt totaal niet geluisterd he?” vraagt Paul. Beschaamd schud ze haar hoofd. Ze voelt het schaamrood naar haar wangen stijgen.“Ik vroeg of je een keer met me uit eten wilde. Ik kan alleen maar eieren bakken, dus bij mij thuis uitnodigen, zit er niet in.”

Nora zegt dat ze er nog even over na wilt denken, en Paul begrijpt dat. “Ik overval je ook een beetje. We kennen elkaar maar net!” Nora ruimt de tafel af, terwijl Paul weer verder gaat

Terwijl Nora naar de achterkant van Paul kijkt, voelt ze iets in haar buik kriebelen. Kriebels die ze al heel lang niet meer heeft gevoeld. Of ze er aan toe moet geven, weet ze nog niet, maar ze weet wel dat ze er heel moeilijk vanaf zal komen.

Paul is weer bezig met de kraan, en Nora is nu degene die goed uitzicht heeft op zijn achterwerk. Ze ziet zijn rugspieren onder zin strakke T-shirt rollen en even denkt ze aan hoe die aan zullen voelen als ze…“Mama! Mama!” roept Daphne ineens.

“Ik geloof dat je weer warm water krijgt, hoor! De leidingen zaten verstopt.” Paul zet de warme kraan aan, en voelt hoe het water steeds warmer word. Net als hij trouwens.

“Oké, dat is mooi! Heel erg bedankt!” Nora laat niet zien hoe teleurgesteld ze is. Eigenlijk had ze veel langer van hem willen genieten. Maar voordat Paul dat in zijn ogen kan lezen, zet ze de tosti’s in de koelkast.

Als Paul zijn gereedschapskist en zijn spullen heeft gepakt, wilt Nora hem een hand geven en hem bedanken voor zijn hulp. Maar hij heeft andere gedachten. Als hij haar hand vastpakt, trekt hij haar naar zich toe.

“Geen dank hoor! Het is lang geleden dat ik zo’n mooie vrouw als jij uit de brand heb geholpen.” Nora is totaal verbluft door zijn actie en kan zich niet verroeren. Dus blijft ze zo een tijdje in zijn armen staan.

Dan laat hij haar ineens los, geeft Daphne een knipoog, zegt gedag en gaat er vandoor. Nog steeds sprakeloos kijkt ze hem na, waarna hij naar buiten verdwijnt. Pas als Daphne weer om haar aandacht roept, komt ze in beweging.

“Mama flieft?” vraagt Daphne onschuldig.“Daffie ook flieft!” Nora moet lachen om het lieve stemmetje van haar dochter en pakt haar op. Wat moet ze nu doen? Ingaan op zijn uitnodiging?