Update 25; stresvolle tijden

99

description

 

Transcript of Update 25; stresvolle tijden

Page 1: Update 25;  stresvolle tijden
Page 2: Update 25;  stresvolle tijden

Het bovenste ook goed zien? Zoom in met CNTRL + scroller van je muis!

Page 3: Update 25;  stresvolle tijden

- Nodigde Evi een boel gasten uit op de housewarmingparty die zij en haar

vriend Alex gaven.

- Trok Johan bij Justin en Jim in.

- Vertelde Tim aan Iris dat hij een studie fotografie wil gaan volgen en wilde hij

het met haar hebben over samenwonen, maar kwam daar niet aan toe.

- Werd Iris opgebeld met het bericht dat Noah vochtophoping had in zijn hers-

enen en dat ze hem één week de tijd gaven voor ze de stekkers eruit trokken;

Iris en Tim vertrokken direct naar huis.

- Keek Kay erg uit naar keek naar het uitje met zijn vriendengroep

- Werd duidelijk dat Kay gevoelens had voor Leah en vertelde hij dat Victoria.

- Groeiden Yara, Wende en Marijn op naar kind.

- Meende Keisha dat Dennis gevoelens had voor Serena en raakten ze in een

verhitte discussie verwikkeld.

- Gingen Kay, Kelson met Victoria bij Emerald en Lenny logeren.

- Ontwaakte Noah uit zijn coma.

Page 4: Update 25;  stresvolle tijden

- Kwamen er een heleboel Sims naar het feestje van Evi en Alex.

- Merkte Simone dat Jordy waarschijnlijk weet wat er tussen haar en Stan is ge-

beurd, omdat hij probeerde Stan te laten dimmen.

- Zoenden Simone en Cooper.

- Maakte Sander foto’s van de personen die op het feest van zijn moeder waren.

- Besloot Iris dat ze eerder weg wilde gaan van het feest met Tim om met hem te

gaan praten.

Page 5: Update 25;  stresvolle tijden

Kay zette af en liet zich soepel in het water glijden. Even bleef Leah langs

de kant ietwat gebiologeerd staan kijken.

‘Kom je er niet in?!’ Riep Kay zodra hij boven water was gekomen.

‘Eh, natuurlijk!’ Met een onzeker glimlachje besloot Leah voor het trapje te gaan.

Net op dat moment vond Emma het nodig te doen wat zij in Leahs geval zou heb-

ben gedaan: een aanloop nemen en een bommetje maken.

Page 6: Update 25;  stresvolle tijden

Leah had echter amper door dat Emma dat had gedaan. Zo lang Emma haar maar

niet weer voor schut ging zetten.

Met een glimlach om haar lippen draaide ze zich in het water om naar Kay. Ze zag

nog net hoe hij zijn blik afwendde van Emma, wie hem uitdagend aankeek.

‘Hé, Leah!’ Riep hij luid. ‘Wedden dat ik sneller vijf keer heen en weer ben dan jij?!’

Leah lachte breeduit, wist dat Kay in staat was een veel grotere snelheid te maken

dan zij dat kon. Desalniettemin wilde ze graag verliezen van hem, als ze maar naast

hem kon zwemmen. Gretig begaf ze zich naar de kant, naast hem.

Page 7: Update 25;  stresvolle tijden

Leah zette de borstcrawl in en al wist ze dat Kay een grote kans maakte. Ze gaf zich

niet zomaar gewonnen.

Verbaast keek Emma hoe Leah haar voorbij kwam. Ze begon spijt te krijgen van

haar besluit. Leah was zó verschrikkelijk irritant bezig! Was ze maar niet met Leah en

Kay meegegaan uit school. Bleef Kay nou een paar seconden wachten op Leah? Jak!

‘Hij laat je gewoon winnen, hoor,’ beet Emma Leah haast beschuldigend toe.

Leah keek even verbaast op. Waarom deed Emma zo boos tegen haar? Ze was niet

iemand die zich snel iets aantrok, maar van Emma kon ze het juist niet hebben.

Page 8: Update 25;  stresvolle tijden

Kay zwom in kleine cirkels voor wat de finish was en keek lachend toe hoe Leah aan

kwam zwemmen. Grinnikend hield hij afstand van de kant, zodat Leah toch nog kon

‘winnen’. ‘Shit, net te laat,’ grinnikte Kay met een quasiteleurgestelde ondertoon.

Koppig en eigenwijs bleef Leah net een stukje voor hem in het water, zodat ze net

niet de muur raakte.

‘Nou, als ik zo zou moeten winnen,’ riep Emma verveeld vanaf de andere kant van

het bad. ‘Je laat Leah gewoon expres winnen. Dat is toch niet leuk meer?’

‘Ik laat haar niet expres winnen,’ antwoordde Kay met een stalen gezicht, waarop

Page 9: Update 25;  stresvolle tijden

Leah begon te giechelen en te lachen.

‘Echt wel,’ wierp Emma fel tegen. ‘Je laat haar gewoon winnen omdat je verliefd op

haar bent.’

Leah en Kay waren beiden even stil en Kay opende zijn mond om commentaar te

geven, tot er boven hen een geweldige donderslag klonk.

Direct daarop volgde er een gekraak, waarna de stem van de badmeester door de

speakers schalde: ‘Wil iedereen uit het water gaan in verband met onweer.’

Plotseling begon het ook nog te regenen. De drie tieners keken elkaar met een zucht

Page 10: Update 25;  stresvolle tijden

aan. Ze hadden geen van drieën nu al weg gewild.

Kay had een beter plan: het op een sprinten zetten zodra ze hun spullen bij

elkaar hadden geraapt. Emma ging naar haar huis, Kay en Leah naar Kay’s huis.

‘Ik kan niet rennen met deze hakken!’ Gilde Leah lachend uit, al was ze toch sneller

aan de overkant dan Kay. Hij was net een paar seconden langer gebleven dan zij.

‘Ik ben de sleutels kwijt!’ Riep Kay in Leahs richting, niet-wetend of ze het überhaupt

kon horen boven het gedonder uit. Vlak bij de ingang van hun tuinpad kwam hij

steeds dichter achter haar rennen.

Page 11: Update 25;  stresvolle tijden

‘Wat zeg… - wów!’ Halverwege haar vraag bleef Leah steken, want ze belandde met

een smak op de grond. Al maakte haar voet een rare knak, ze begon direct keihard te

lachen. ‘Gestruikeld!’

Kay schrok zich dood toen hij haar zag vallen, maar lachte toen zij dat ook deed. ‘Je

bent me ook een figuur jij! Gaat het wel?’ Hij stak zijn hand uit om haar overeind te

helpen.

‘Ja, natuurlijk!’ Riep Leah lachend uit, twijfelend naar Kay’s hand starend. Haar be-

sluit genomen hebbende, pakte ze die beet en trok Kay naast zich op de grond.

Lachend belandden ze samen op de natte grond.

Page 12: Update 25;  stresvolle tijden

IJsberend liep Nienke door de kamer. ‘Kay, neem nou toch op…’ Mompelde

ze gefrustreerd. Er klonk een piep. ‘Kay, met Nienke,’ sprak ze in op de voicemail. ‘Ik

weet dat je waarschijnlijk al uit het water bent geplukt, maar wil je even bellen als je

dit hoort? Ik heb liever niet dat je nu naar huis komt…’ Halverwege haar verhaal

stopte Nienke. Wat ze zag door het raam waarvoor ze stond deed haar glimlachen.

‘Laat maar,’ zei ze. ‘Ik zie je al.’

Op het stoepje voor het huis lag Kay op de grond met Leah naast zich. De één hielp

de ander overeind, maar niet zomaar. Kay gaf Leah een kusje op haar mond, voor

ongeveer tien seconden. Grinnikend draaide Nienke zich om. Die Kay.

Page 13: Update 25;  stresvolle tijden

De lucht was eindelijk weer eens blauwer dan de dagen ervoor. Iris vond

het heerlijk om er even uit te zijn. Het voelde veel meer bevrijdend nu ze vier uur acht-

er elkaar in de gymzaal had gezeten om haar eerste twee examens te maken.

De wind wapperde haar haren af en toe naar achter en als ze niet op de fiets zat,

had Iris haar ogen er bijna om gesloten. De zon voelde goed op haar huid.

Rechts van haar kwam een oude speeltuin in beeld waar ze vroeger als kind veel

had gespeeld. In een kort moment van nostalgie ging Iris langzamer fietsen. Zo te

zien was er iemand op de speelplaats. Er ging een steek door haar maag toen Iris

zag wie dat was.

Page 14: Update 25;  stresvolle tijden

‘Hé, Iris!’ Jacky kwam met een plof op de grond terecht en op Iris afgestapt.

Shit. Wilde ze Jacky nu wel onder woorden komen? “Geen tijd” was een makkelijke

optie. Dan kon ze gewoon weer op haar fiets stappen en… Iris slaakte een zucht en

kapte die gedachten abrupt af. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Het was Jacky die

ze hier voor zich had! Al stond het gespreksonderwerp zo goed als vast.

‘Hoe is ‘t?! Hoe ging je eerste examen?!’ Opgewekt vloog Jacky Iris om de hals.

Het moment dat Jacky losliet, voelde Iris even tranen in haar ogen prikken. Ze leek

zich nu pas te beseffen dat ze haar vriendin enorm had gemist. ‘Ja, het gaat op zich…

Page 15: Update 25;  stresvolle tijden

wel goed. Mijn eerste twee examens zijn redelijk gegaan.’ Iris deed een poging tot

een glimlach. ‘En hoe is het met jou?’

Jacky nam Iris’ gezichtsuitdrukking in zich op en knikte. ‘Kom, we gaan even zitten.’

Dit kende Iris van Jacky. De toon van haar stem was kalm en rustig, bijna vrolijk

zelfs. Toch wist Iris dat Jacky het wist. Jacky moest het hebben gehoord van Jane.

Het was nu vijf dagen geleden dat Iris en Tim gepraat hadden. Al voelde het alsof

het al veel langer geleden was. Iris kon zich toch nog glashelder voor de geest halen

wat er was gebeurd. Ze wist dat Tim een open boek was met dat soort dingen, net als

Page 16: Update 25;  stresvolle tijden

zijzelf. Ze kon het hem niet kwalijk nemen. Sterker nog. Ze nam het zichzelf kwalijk.

Dat Jacky het wist, betekende dat het niet zo goed ging met Tim als hij Iris liet denk-

en. Dat idee veroorzaakte nog een steek in Iris’ maag.

Zoals gewoonlijk zeeg Jacky neer in kleermakerszit met haar gezicht Iris’ kant op. Ze

leek te zoeken naar iets om de stilte te verbreken, iets om te zeggen. ‘Ik hoorde dat jij

en Tim het even rustig aandoen.’

Het was geen vraag. Dat vond Iris prettig aan Jacky. Ze wond er geen doekjes om

en was toch altijd tactisch. ‘Ja.’ Het woord moest Iris er van zichzelf uitwringen, maar

het was wel waar. Hun relatie stond op een laag pitje sinds het gesprek na het feest.

Page 17: Update 25;  stresvolle tijden

‘Ik kan niet zeggen dat ik het niet heb zien aankomen.’

Die woorden verrasten Iris. Hoe kon Jacky dat nu weten? Was het zo duidelijk dat

Iris twijfelde aan alles wat los en vast zat? Zie je wel. Het was haar schuld. Alles was

haar schuld. ‘Ik heb Tim gekwetst. Ik heb hem pijn gedaan, en ik...’

Jacky glimlachte scheef. ‘Je weet dat het niet jouw schuld is, meid. Jullie hebben het

samen besloten, toch? Tim deed het voor jou. Hij weet dat je het nu nodig hebt.’

Dat was nu juist het probleem. Hij deed het voor haar. Ze verdiende het misschien

niet eens. Al kwetste Iris Tim misschien wel minder op deze manier.

Page 18: Update 25;  stresvolle tijden

Door alles wat er aan de hand was met school, Noah en Sander zou Iris juist meer

naar Tim toe moeten trekken. Het enige wat ze deed was haar mond houden en alles

alleen uitzoeken. Ze had niet het gevoel dat ze er met Tim over kon praten, zeker niet

als het over Sander ging. Het voelde dubbel. Ergens wilde Iris het ontkennen, maar

ze wist wel hoe het kwam. Door die kut gevoelens. Voor Tim én voor Sander.

Iris merkte pas dat ze huilde toen Jacky een arm om haar heensloeg. ‘Soms is het

ook even belangrijk jezelf op de eerste plaats te zetten, Iris. Je moet je focussen op je

examens. Met de toestand van Noah is dat al lastig zat. Dat mag je niet vergeten.’

Ergens had Jacky gelijk. Toch voelde het ongelooflijk naar om het gevoel te hebben

Page 19: Update 25;  stresvolle tijden

dat ze dit niet kon bespreken met Tim en juist wel met Sander. Ze wilde Tim niet

buitensluiten, maar wat dit betreft voelde hij mijlenver van haar verwijderd. Ze kon het

niet helpen.

‘Weet je, Iris,’ zei Jacky zacht. ‘Ik denk dat Tim zich in jou herkent op dit moment.’

Verdwaasd keek iris naar Jacky op. ‘Hoe bedoel je?’

‘Ik kende Tim en Jane eigenlijk pas net toen Roy overleed. Maiden heeft zich heel

wat zorgen over Tim gemaakt. Ze heeft enorm veel moeite gestopt in praten met Tim.’

Jacky glimlachte afwezig en wreef nog over Iris’ schouder.

Page 20: Update 25;  stresvolle tijden

Het gesprek in het bos speelde zich af in haar hoofd. Iris had zelf niet ge-

zegd dat ze een tijdje hun relatie op een laag pitje wilde zetten. Tim was zelf met dat

idee gekomen.

‘Ik snap het,’ waren de eerste drie woorden die hij sprak zodra Iris had uitgelegd wat

haar de weken daarvoor allemaal op het hart had gelegen. De manier waarop ze hun

vakantie hadden afgesloten, de stress om haar examens, de wisselende toestand van

Noah en hoe haar omgeving erop reageerde.

Natuurlijk begreep Tim het. Iris had hem altijd op de hoogte gehouden van dergelijke

dingen. Hij was er altijd voor haar geweest, al vanaf dat ze vrienden waren. Hij had

Page 21: Update 25;  stresvolle tijden

nu eenmaal een luisterend oor. ‘Iedereen om je heen gaat door en er komt alleen

maar meer bij. Het walst allemaal over je heen. Het legt druk op je.’

Iris herinnerde zich nog hoe verbaast ze was om Tims woorden. Normaal was hij

iemand van weinig woorden. Iets als dit had ze hem nog nooit horen zeggen.

‘De wereld gaat door en je weet niet wat er gebeuren gaat. Je hebt het gevoel dat je

het niet meer in de hand hebt en dat alles en iedereen dingen van je verwacht.’

Dat moment had Iris het gevoel alsof Tim meer begreep dan zij. Hij had het over zijn

vaders dood en hoe Tim dat beleefd had. Een vlaag van hoop laaide in Iris op.

Page 22: Update 25;  stresvolle tijden

Had ze Tim verkeerd ingeschat? Was dit wèl iets waarover ze met Tim kon praten?

‘Je hebt extra ruimte nodig.’

Zoals Tim daar tegen de boom aangeleund stond, had hij iets treurigs. Hij staarde

naar het gras de wilde bloemen die her en der groeiden zonder ze te zien. Iris’ hoop

was vervlogen, al begreep ze niet goed of dat nu kwam door die aanblik of niet.

Tim richtte zich op en keek met zijn helderblauwe ogen recht in de hare. ‘Je gaat

extra ruimte nodig hebben, Iris...’ Zijn stem klonk onvast.

Page 23: Update 25;  stresvolle tijden

Iris zag dat er een traan over zijn wang rolde. Haar adem stokte in haar keel toen ze

besefte wat hij bedoelde en ze liep op hem af. Zelf kreeg zelf ze ook de tranen in

haar ogen. Krampachtig probeerde Iris te herinneren hoe ze alles exact had ver-

woord. Had Tim gelijk? Klonk het alsof ze alles op een rijtje moest zien te krijgen voor

zichzelf? Alsof het handig was om afstand te nemen? Van hém te nemen?

‘Ik bedoelde niet dat ik… ik weet niet of…’ Hakkelde ze, Tims wangen drogend.

Tim schudde zijn hoofd. Zijn teken voor “het is al goed”. ‘Ik zal je de ruimte geven.

Dat heb je nodig.’ Zijn stem klonk vastbesloten zoals ze hem zelden vastbesloten had

Page 24: Update 25;  stresvolle tijden

gehoord. Verward keek Tim haar in haar ogen. Het liefst wilde ze vragen hoe hij dacht

dat het zou gaan. Ze kreeg sterk de indruk dat hij dat wist, maar hij schudde opnieuw

zijn hoofd en legde zijn vinger tegen haar lippen. De drang om te praten verdween.

Misschien had Tim gelijk. Misschien moest ze dit gewoon zelf doen. Iris

slikte haar vragen in en liet haar haren door hem strelen. Haar handen tegen zijn

borst, zijn lippen in haar hals. Haar handen door zijn haren, hun kleren op de grond

naast het kleedje dat ze er hadden uitgespreid. Het kriebelde tegen Iris’ blote rug.

Page 25: Update 25;  stresvolle tijden

‘Tim vind het zelf enorm lastig om erover te praten,’ fluisterde Iris. Met een

schok had ze het zich beseft. Het was niet alleen dat Tim droevig was geweest om-

dat ze nu rustiger aan gingen doen. Het was ook omdat het gesprek over Noah hem

aan Roy had doen denken. ‘Het is vanwege Roy…’

Iris wist wel hoe het zat, al had Tim het nooit gezegd. Tim dacht te weten wat Iris

nodig had en dat was rust en tijd om na te denken, de dingen op een rijtje te krijgen

voor zichzelf. Zoals Tim dat zelf nodig had gehad, maar niet had gekregen. Anderen

hadden dingen van hem gewild, hij had dingen gemoeten waaraan hij niet bezig wilde

zijn. Hij wilde haar een hoop narigheid besparen door zelf een stapje terug te doen.

Page 26: Update 25;  stresvolle tijden

Al had Iris haar blik nog steeds strak naar voren gericht, ze zag dat Jacky langzaam

knikte. ‘Hij heeft het er moeilijk mee gehad,’ herhaalde Jacky haar eerdere woorden.

Woorden van nog geen kwartier geleden. Toch leek het veel langer geleden nu Iris

terug had zitten denken aan hun avond in het bos.

Iris vervloekte haar mobieltje toen die zowel haar als Jacky liet opschrikken.

Auke had vandaag muziekles en dat betekende vroeg eten, examens of niet.

Onderweg zat Iris nog steeds na te denken over haar gesprek met Tim. Nu

snapte Iris het. Tim had het liefst zelf meer ruimte gehad om de dingen op een rijtje te

zetten voor zichzelf destijds – iets wat hij haar zeker gunde.

Page 27: Update 25;  stresvolle tijden

‘Ik ben zó blij dat Kelson even bij Ollie speelt nu. Gelukkig hebben Richard

en Leslie er nooit zo’n probleem mee, maar af en toe heb ik mijn handen echt al vol

genoeg aan Kay, weet je,’ verzuchtte Serena zodra Dennis haar had binnengelaten.

‘Je bent echt een schat dat je Robyn wilde nemen vandaag ondanks het gejengel.’

Dennis lachte en drukte in het voorbijgaan een kus op Serena’s wang. ‘Dat geeft

toch geen moer, Sereen! Dat weet je. Nou, kom maar op met die foto’s.’

Serena bleef in de gang stokstijf staan en sloeg zichzelf tegen het voorhoofd. ‘Shit!

De foto’s! Helemaal vergeten!’ Direct diepte ze haar mobieltje op uit haar broekzak.

Page 28: Update 25;  stresvolle tijden

‘Dat vergeet je dan weer gewoon?’ Viel Dennis quasiboos uit. ‘Dat vind ik niet kun-

nen.’ Direct begon hij weer te lachen. ‘Weet je, volgens mij moet jij gewoon even

kalmeren. Wil je een wijntje van me of iets anders? Houdt het hoofd koel, weet je.’

‘Ik heb nog geen weekend. Kelson moet zo naar voetbal toe. Bovendien heeft Kay

zijn tas voor het kamp nog steeds niet ingepakt. Ik denk dat ik hem daar even bij moet

helpen. Toen hij de vorige keer ging logeren met Victoria…’ Serena keek Dennis kort

aan voor ze haar contactpersonenlijst door scrolde; haar blik zei Dennis genoeg. ‘Oh,

echt. Ik ben zo’n leeghoofd. Als er nou zo’n man als jij in huis was die dat soort dingen

voor me onthield, maar dat… - Hi, Nien! Ik ben zo slim geweest om de foto’s te ver-

Page 29: Update 25;  stresvolle tijden

geten. Ben nu bij Dennis, ja.’

De rest van het gesprek kreeg Dennis niet meer bewust mee. Hij ontdopte hij zijn

bierflesje en grinnikte zachtjes. Al vanaf dat hij haar kende was ze iemand die dingen

nam zoals het kwam, net als Nienke eigenlijk. Dat ging ze prima af tot Kay kwam. Zo

zaten ze toch opgescheept met het hectische gen dat een groot deel van familie De

Bof leek te teisteren. Grappig dat Serena wenste dat er een man in haar huis was

zoals zij, terwijl dat hectische juist ook van zijn kant kwam.

‘Wat staat hij nu weer te lachen, hè?’ Murmelde Serena met de stem die ze gebruik-

te tegen kleine kinderen en dieren.

Page 30: Update 25;  stresvolle tijden

Dennis wist dat ze het over hem had. Hij draaide zich om, nog half in gedachten. Hij

hield ervan om te zien hoe lief Serena was met kleine kinderen. Het had iets vertede-

rends. Serena leek geen onderscheid te maken tussen Nena of Robyn – net als hij-

zelf. Zo’n aanblik was één van de momenten waarop hij zich immens gelukkig voelde

en zich besefte dat hij nog niet één procent spijt had van wat hij had gedaan. Als er

iemand een goede moeder was, was het Serena wel.

Hij stond nog steeds te dromen toen de bel drie keer ging: twee keer kort en één

keer lang. Verbaast liep hij naar de voordeur, al wist hij dat het één van zijn

familieleden moest zijn. ‘Gaan we dat hier ook al doen?’ Vroeg hij zijn zus lachend.

Page 31: Update 25;  stresvolle tijden

Nienke keek haar broertje grijnzend aan en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Bedankt

voor het opvangen van onze kleine meid. En voor ik het vergeet – hier zijn de foto’s.’

Ze hield het zakje op, waarna haar aandacht verplaatste naar Serena en Robyn.

Glimlachend kriebelde ze Robyn onder haar kinnetje. ‘Ben je lief geweest, hmm? –

Oh!’

Serena en Dennis roken gelijk wat Nienke bedoelde. ‘Hmm, kennelijk wil ze OF

graag naar huis OF dit is haar stank voor dank dat ze weer naar huis moet. De

letterlijke stank voor dank,’ merkte Dennis op, lachend in zichzelf.

Nienke gaf hem een speelse stomp tegen zijn schouder. ‘Sorry, maar dan gaan we

Page 32: Update 25;  stresvolle tijden

meteen naar huis. Als Robyn toch een schone luier moet…’

‘Nee, joh!’ Riep Serena uit. ‘Dat doe ik wel. Blijf jij even lekker bij je broertje.’

Aarzelend bleef Nienke naar haar vrouw staan kijken. ‘Echt? Ik bedoel, ik weet dat

het jouw beurt is om te koken, maar Kay…’

‘Weet ik toch! Maar dat kan ik ook, hoor, schatje.’ Serena drukte een kus op Nienkes

wang. ‘Blijf nog maar even foto’s kijken. Ik breng Kelson vast naar voetbal en dan

begin ik met het eten. Zo’n haast hebben we nu ook weer niet. Ik zie je zo wel ver-

schijnen, oké?’ En weg waren ze.

Page 33: Update 25;  stresvolle tijden

Geklop op zijn deur liet Auke opschrikken. Lachend kwam zijn tweeling-

broer de kamer binnen. Met een luide kreet gooide Melvin zich op bed.

‘Hé, broertje! Slecht geweten? – Hmm, hier is het ook al zo warm. Pff.’

Auke perste zijn lippen op elkaar en telde tot tien. Het liefst wilde hij iets zeggen in

de richting van “wat moet je nu weer?”. Maar dat zou niet eerlijk zijn tegenover Melvin.

Het was gewoon dat Auke ontzettend gespannen was vanwege de examens.

‘Kalm aan,’ mompelde Melvin. Aukes uitdrukking sprak boekdelen. Melvin duwde

zichzelf overeind en steunde tegen het raam. ‘Ik weet dat het een stressvolle tijd is

Page 34: Update 25;  stresvolle tijden

voor je, maar het komt wel goed.’ Melvin kende zijn broertje en had al gemerkt dat het

weer zover was. Het niet de eerste keer dat het gesprek over de examens ging en

hoe Auke ermee dealde. ‘Het zijn de examens, hmm?’ Ging hij verder toen Auke zijn

blik afwendde.

Een diepe zucht verliet Aukes mond en het liefst wilde hij met zijn hoofd tegen het

bureau rammen. ‘Het is dat verdomde geschiedenis. Ik háát geschiedenis.’

Melvin grinnikte zachtjes. Zijn ondertoon was serieus toen hij zei: ‘I know. Maar je

weet dat je het kunt, toch? De andere examens zijn toch goed gegaan?’

Page 35: Update 25;  stresvolle tijden

Er verscheen een denkrimpel in Aukes voorhoofd. Hij had een relatief goed gevoel

over zijn eerste examens. ‘Ja,’ begon hij. ‘Maar…’ Zolang er maar genoeg tijd was om

alles nog eens over te kijken om de nodige foutjes eruit te halen, was hij gerustge-

steld. Alleen had hij met geschiedenis zijn tijd altijd nodig. Hij was als de dood dat hij

in tijdnood kwam. ‘Ik hoop zo dat ik niet in tijdnood kom, weet je.’

Melvin kneep Auke in zijn schouders. ‘Het belangrijkste moet je niet vergeten.’

Auke keek op naar zijn broer met een vragende blik in zijn ogen.

Een grijns verscheen op Melvins gezicht; dat had hij aan zien komen. ‘Genoeg rust

Page 36: Update 25;  stresvolle tijden

nemen tussendoor, ga wat leuks doen. Zoals je vriendinnetje uitnodigen bijvoorbeeld!’

Lise-May… Aukes hoofd en hart sloegen gelijk op tilt. Wat zou het heerlijk zijn als ze

even hier bij hem was. Maar dat kon niet. Hier op zijn kamer kon hij zijn gedachten

toch alleen bij school houden. Hij miste haar best erg en het idee dat ze elkaar minder

zouden zien als hij straks zijn examens had gehad, stak hem. Aan de ene kant wilde

hij niets liever dan alsmaar met haar afspreken nu hij nog de tijd had. Wie weet hoe

druk hij straks was met zijn studie? Het andere stemmetje in zijn hoofd vertelde hem

dat er op het moment belangrijker dingen waren. Focussen op school, zijn examen.

‘Joehoe.’ Melvin zwaaide met zijn hand voor Auke heen en weer. ‘Ja, je bent er weer.

Page 37: Update 25;  stresvolle tijden

– Wat ik dus wilde zeggen: Lise-May belde net.’

Schaapachtig keek Auke naar Melvin op. ‘Huh?’

‘Ze belde op de huistelefoon. Daarom kwam ik eigenlijk hier.’ Melvin liep naar de

deur. ‘Ik heb gezegd dat ik niet zeker wist of je nu terug wilde bellen, maar dat ik het

door zou geven dat je hebt gebeld.’ Hij bleef nog even staan om Aukes reactie te zien.

‘Hmm.’ Nu was Auke niet langer de enige die merkte dat hij nogal opging in zijn

examens. ‘Ik denk dat ik haar ga terugbellen, maar ik weet niet…’

Melvin slaakte een zucht en schoof Auke met stoel en al naar achteren. ‘Ga bellen!’

Page 38: Update 25;  stresvolle tijden

Dennis sloeg Nienke op haar schouder toen ze naar de woonkamer liepen.

‘Wat een topwijf heb je toch. Keisha is mega puntje bij paaltje.’ Totaal anders dan

Serena, dus. Eenmaal afgesproken is afgesproken en anders was het echt een

uitzondering. Zoals toen Dennis Sander wilde vertellen over Serena’s tweede

zwangerschap en Keisha hem vrijaf had gegeven. Af en toe miste hij wat los-

bandigheid in haar.

Nienke hurkte ze neer bij Nena. ‘Ga je mee foto’s kijken, dametje?’

Gewillig greep Nena zich vast aan Nienkes shirt met haar kleine knuistjes. Hoewel.

Kleine knuistjes… ze groeide als kool, merkte Nienke. Net als Robyn. Tevreden ging

Page 39: Update 25;  stresvolle tijden

ze naast Dennis op de bank zitten. ‘Goed, de foto’s.’

Keisha voelde direct een steek in haar maag toen ze de huissleutels van

Serena’s huis op de eetkamertafel zag liggen. ‘Jongens?’ Ze probeerde haar gezicht

in de plooi te houden. Vooral niks laten merken van de ergernis, nam ze zich voor.

Dat gunde ze Serena niet. Sinds ze het er met Dennis over had gehad dat hij zo vaak

daarheen ging, bleek het ineens omgedraaid. Nu zat Serena vaker hier en daar zat

Keisha net zomin op te wachten. ‘O.’

‘Zeg maar “hai mama”,’ fluisterde Nienke met een grote glimlach rond haar mond in

het kleine oortje van Nena. “Wij zijn even foto’s aan het kijken van Evi’s feestje.”

Page 40: Update 25;  stresvolle tijden

Nienke wilde vragen of Keisha zin had om mee te kijken. De gezichtsuitdrukking van

haar zwager zei echter al genoeg. Uit ervaring wist Nienke dat Keisha sowieso al niet

van dit soort dingen hield, dus liet ze haar vraag achterwege. In plaats daarvan vroeg

ze opgewekt: ‘Hoe is het met je?!’

‘O, wel goed,’ antwoordde Keisha onverschillig. ‘Drukke dag gehad vandaag.’ Geen

vraag over hoe het was met Nienke of hoe het was met Dennis of met Nena. Direct

ging ze over tot de orde van de dag: het avondeten. ‘Moet jij niet nog eten, Nienke?’

Dennis wisselde een blik met Nienke. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ik blijf niet eten,

hoor. Genoeg te doen nog. Pap en mam hebben nog geen foto’s. Ik ga maar eens.’

Page 41: Update 25;  stresvolle tijden

Het was Dennis niet ontgaan dat Keisha erg kortaf was. Hij nam zich voor

om vanavond wat leuks met z’n tweeën te doen. Vanachter sloeg hij zijn armen om

Keisha’s middel. ‘Heb je weer gezeur gekregen over je artikel van die nare man, hm?’

Dennis plantte zijn lippen op Keisha’s oor en verplaatste zijn handen naar boven.

Een klein moment liet Keisha haar hoofd in haar nek rusten, maar daarna ging ze

vlug verder met kijken wat er in huis was. ‘Had je niet even boodschappen kunnen

doen,’ verzuchtte ze. Hoe laat was het nu eenmaal? Half zes. Fijn was dat.

‘Ik heb de hele dag op Robyn gepast. Crisis bij Nienke en Serena.’ De half wanhop-

ige uitdrukking op Serena’s gezicht verscheen direct weer voor Dennis’ geestesoog.

Page 42: Update 25;  stresvolle tijden

‘Echt grappig. Kay gaat morgen op kamp met groep acht en Serena is bang dat hij

zijn tas weer op het laatste moment inpakt. Net als toen met Victoria, weet je wel?’

Keisha haalde haar schouders op en begon ingrediënten voor het avondeten op een

papiertje te pennen. ‘Kan wel. – Hebben we nog eieren?’

‘Eh, ja, één. In elk geval… Amber en Emily gaan ook op kamp, en Pepijn en Emma.

Nu is Kelson de hele dag naar Richard en Leslie. Waarschijnlijk kunnen die lui straks

het woord “kamp” niet meer horen. Zet Kay naast Amber neer en het gaat daar alleen

nog maar over. Ik hoop dat ze het trekken!’

Page 43: Update 25;  stresvolle tijden

Geërgerd keek Keisha naar Dennis op. ‘Erg leuk, schatje, maar de winkels zijn zo

dicht. En aangezien jij de moeite niet hebt genomen om boodschappen te doen…’

De glimlach op Dennis’ gezicht verdween langzamerhand. ‘Ik had er geen benul van

dat er boodschappen moesten komen. Ik had het wel gedaan als ik het wist, dat weet

jij ook. Ik ben de hele dag druk geweest met de meiden en het kwam niet in me op.’

‘Ja, dat valt te merken,’ sneerde Keisha. Ze draaide Dennis de rug toe en opende de

la waarin de huishoudportemonnee lag. ‘Spaghetti vanavond?’ Vervolgde ze koeltjes.

Dennis gaf geen antwoord, maar bleef Keisha aankijken. ‘Wat heb jij toch, Keish?’

Page 44: Update 25;  stresvolle tijden

Dennis wist wel dat dit over Serena ging. ‘Ik snap het niet. Ik dacht dat we hierover

waren uitgepraat.’ Dennis keek Keisha aan, hoopte dat ze op zou kijken en zou zeg-

gen dat zij dat ook dacht. Er kwam geen reactie. ‘Keisha,’ zei Dennis. ‘Wat is er nou?’

De blik in Keisha’s ogen toen ze eindelijk opkeek was niets dan fel te noemen. ‘Ik

heb het erover dat ik tussen de middag thuis kom en er is wéér niemand te bekennen.

Ga ik naar de overkant en tref daar ook een leeg huis aan.’

Er begon al iets te dagen bij Dennis. ‘Ja,’ begon hij. ‘Dat komt omdat…’

‘Je zou het met zeggen als je van huis ging! Ten eerste offer ik mijn lunchtijd op om

Page 45: Update 25;  stresvolle tijden

naar huis te komen en daar dan thuis te werken voor de rest van de dag, ten tweede

zit ik me ongerust te maken omdat je weg bent met Nena en weer niks laat horen!’

‘Mag ik zeggen dat ik vind dat je een beetje onredelijk bent? Ik wist toch niet dat jij

vanmiddag naar huis zou komen? Wat wil je dan? Dat ik je ga bellen of sms’en als ik

even een boodschapje doe? Dat kun je toch niet van me verlangen, Keisha.’

Keisha had de tranen in haar ogen staan. Ze voelde hoe de woede in haar opwelde.

Zie je wel, dacht ze. Ik wist het. ‘Maar je was geen boodschappen doen,’ fluisterde ze.

‘Je hebt iets met Serena, hè? Wees alsjeblieft gewoon eerlijk tegen me.’

Page 46: Update 25;  stresvolle tijden

Dennis slaakte een zucht en wist niet wat hij moest: Keisha aankijken of niet. Hij wil-

de de tranen in haar ogen niet zien. Hij kon het niet geloven dat ze hier nu alweer

mee kwam. ‘Ik ben met Serena mee geweest naar het consultatiebureau. Ze vroeg

me of ik dat wilde,’ biechtte hij op, waarna hij ook zijn blik oprichtte. ‘Daarom was ik er

niet. Wist ik veel dat jij tussen de middag thuis zou komen.’

‘Je hebt mijn vraag nog steeds niet beantwoord,’ zei Keisha zacht. ‘Vanuit het con-

sultatiebureau ben je niet meteen naar huis gekomen, wel dan?’

Dennis trok zijn schouders op. ‘We zijn even naar het park geweest met de meiden.

Hebben op een kleedje gepicknickt.’

Page 47: Update 25;  stresvolle tijden

Het tafereel ontvouwde zich direct voor Keisha’s ogen. Ze zag precies voor zich hoe

Serena druk bezig was geweest met broodjes smeren, hoe ze een stuk brood of fruit

in elkaars mond stopten, hoe ze liefkozend naar Robyn en Nena keken. Jaloezie

laaide in haar op, maar daarnaast ook woede. Nena was háár dochter. Die van haar

en Dennis. Daar had Serena niks mee te maken. ‘Ik wist wel dat we het nooit hadden

moeten doen,’ mompelde Keisha.

‘Keisha, waar heb je het over?’ Fronsend en met een boze ondertoon keek Dennis

zijn vrouw aan. ‘Ik weet niet wat je je allemaal in je hoofd haalt, maar ik…’

‘Ik wist wel dat je zou gaan fantaseren over hoe het zou zijn om met Serena te zijn.

Page 48: Update 25;  stresvolle tijden

Dat je waarschijnlijk, achteraf gezien, liever echt samen met haar Kay en Robyn zou

willen opvoeden. Dat je van Serena zou gaan houden als meer dan je schoonzus.’

Dennis was sprakeloos. Zeggen dat ze complete onzin uitsloeg, kon hij niet. Het

deed hem pijn de tranen opnieuw over Keisha’s wangen te zien rollen, maar hij moest

eerlijk blijven. Hij zou haar nooit voorliegen. Dat kom hij niet.

‘Want zeg me niet dat je nooit fantaseert over hoe het zou zijn als je met haar bent.’

Een zucht ontsnapte uit Dennis’ mond. Een misselijk gevoel maakte zich van hem

meester. ‘Natuurlijk denk ik er weleens aan. Ze is de moeder van twee van mijn kind-

Page 49: Update 25;  stresvolle tijden

eren. Het is ook wel zo dat ik op een andere manier van haar houd als een zwager.

Ze is veel meer dan dat. Ik heb twee kinderen met haar. Dat is toch logisch? Maar dat

zegt nog niet dat ik een koppel met haar wil vormen of zo…’

Keisha schudde haar hoofd en liep de keuken uit. ‘Ik ga boodschappen doen.’

Het misselijke gevoel vermengde zich nu met weemoed. ‘Lieverd, je kunt zo toch

niet naar de winkel? Laat mij maar gaan. Alsjeblieft, Keisha, kalmeer even.’

‘Hou op, Dennis!’ Onderbrak Keisha Dennis met een snauw. ‘Ik moet even alleen

zijn, oké? Laat me gewoon met rust. Ik moet nadenken.’

Page 50: Update 25;  stresvolle tijden

Verslagen liet Dennis zich op de bank zakken. Nena keek vragend naar hem op van-

af haar plekje. Bijna of ze hem wilde vragen wat er gebeurde, leek het wel.

‘Papa weet het niet. Papa weet het ook niet meer.’ Met zijn vuist tegen zijn kin

slaakte Dennis een diepe, trillerige zucht.

Wat had hij in godsnaam verkeerd gedaan? Had hij dan toch moeten achterhouden

dat hij weleens fantaseerde hoe het zou zijn als ze samen hun kinderen zouden op-

voeden? – Nee. Dat had hij nooit gekund. Maar hoe kon hij haar aan het verstand

brengen dat hij echt niet vreemd was gegaan? Fuck, wat een klerezooi!

Page 51: Update 25;  stresvolle tijden

De deurbel galmde twee keer kort en vervolgens één keer lang door de

woonkamer bij Joey en Cathelijn. ‘Koekoek!’ Klonk Nienkes stem. ‘Iemand thuis?!’

‘Ja, iedereen is boven.’ Gapend rekte Krijn zich uit en keek slaperig naar zijn tante.

‘Oh, hoi Krijn!’ Vrolijk woelde Nienke haar neefje door zijn haar.

Krijn mopperde iets tegenstrijdigs. Hij probeerde zijn haren te fatsoeneren met zijn

handen. Kon hij dan nog niet eens rustig op de bank slapen? Eerst komt er een half

hypere Auke naar beneden die enthousiast staat te kletsen met Lise-May en dan komt

er weer een halvegare tante de woonkamer binnen, het feit dat hij even ligt te slapen

Page 52: Update 25;  stresvolle tijden

volkomen negerend. Af en toe kon sommige familieleden wel schieten!

Nienke bedacht zich geen seconde en kwam achter hem aan. ‘Mam, ben je… - Oh.’

Cathelijn draaide zich lachend om en gaf Nienke een kus op haar wang. ‘Hoi, liefje.

Ik ben even bezig met de was. Ik dacht dat je over een uurtje pas zou komen?’

‘Ja, we waren eerder klaar dan verwacht vandaag. Robyn is nogal jengelig na het

bezoek aan het consultatiebureau.’

‘Gossie, wat vervelend nou.’ Cathelijn keek haar dochter even aan. ‘Ze is altijd zo

met die prikken, vreemd zeg!’

Page 53: Update 25;  stresvolle tijden

Krijn trok een gezicht terwijl hij langs de vrouwen heen naar zijn kamer sjokte en zich

daar op bed liet vallen. Dat eeuwige gewauwel over die kinderen. Hij was vergeten

dat Nienke vandaag zou komen en bedacht zich dat hij wel blij mocht wezen dat ze

de kinderen thuis had gelaten. Anders had hij een dutje al helemáál op zijn buik kun-

nen schrijven. Geschift werd hij ervan.

Cathelijn en Nienke zaten nog niet aan tafel of Auke kwam de trap afge-

vlogen. ‘Mam, ik ga met Lise-May naar Het Blauwermeer, oké? Ik weet nog niet of ik

met het avondeten terug ben. Het kan zijn dat ik bij Isolde blijf eten met…’

‘Ho ho ho,’ onderbrak Cathelijn Aukes tirade. ‘Ik weet dat je erg gefocust bent op je

Page 54: Update 25;  stresvolle tijden

examens en ik vind het heel goed dat je nu eventjes wat anders gaat doen, maar later

dan half acht kom jij niet terug, hè?’

Auke schudde heftig zijn hoofd. ‘Ik beloof het, mam. Mijn mobiel staat aan.’

Cathelijn wreef Auke even over zijn hand die op tafel lag. ‘Goed zo. Geef je de tijd

ook aan Lise-May door?’ Cathelijn probeerde Aukes blik vast te houden. Die zat met

zijn gedachten alweer ergens anders. Hij trok zijn hand weg; Lise-May was er al.

De “doei, tot vanavond!” die Auke over zijn schouder riep bij het openen van de deur,

maakte duidelijk dat hij niet van plan was nog eventjes te blijven met Lise.

Page 55: Update 25;  stresvolle tijden

Cathelijn zwaaide even naar Lise-May. ‘Veel plezier, lieverd! Denk om de tijd!’ Vlug

boog ze zich naar achteren om Aukes blikveld te vangen. ‘Is je mobiel opgeladen?’

Riep ze hem nog na. Ze was nog niet uitgesproken of de voordeur knalde in het slot.

‘Hij heeft het vast wel gehoord,’ stelde Nienke haar moeder gerust, wetend dat die er

gebrand op was dat Auke niet te laat thuis zou komen. Ze herkende het bij Dennis en

ook bij Kay, de neiging om de tijd uit het oog te verliezen. Toch merkte Nienke dat zij

zich minder druk probeerde te maken als Kay te laat kwam. Dat zag ze het moment

zelf dan wel. Zij ging dat niet voor hem in de gaten houden; dat moest hij zelf doen.

Nienke wilde graag dat haar moeder dat ook eens zou proberen.

Page 56: Update 25;  stresvolle tijden

‘Hmm, tsja, Lise-May heeft ook een mobieltje,’ bedacht Cathelijn zich hardop.

‘Hé!’ Riep Nienke uit. Ze schoof het plastic tasje dat ze had meegebracht naar haar

moeder toe. Waarschijnlijk kon Cathelijn haar gedachten dan wel verzetten. ‘Kijk eens

wat ik heb meegebracht? Foto’s van het feest van Evi en Alex.’

Haar moeder straalde alsof ze niet allang wist dat Nienke daarvoor was gekomen. Ze

was blij dat ze nu even hier was. Zo kon ze even aan de drukte thuis ontsnappen.

Maar als ze dan stilstond bij alles wat ze nog moest doen...

‘Vanavond moet ik koken en gaan we Kay helpen zijn tas in te pakken. Dennis en

Page 57: Update 25;  stresvolle tijden

jullie hebben als enige pas de foto’s…’ Nienkes stem stierf weg. Ze wist nog net in te

slikken dat ze zou zeggen: “Ik zeg het maar, want Auke heeft het niet van een

vreemde om bij sommige dingen de tijd uit het oog te verliezen.”

Cathelijn knikte begrijpend. ‘Maar liefje, dat hoeft toch geen probleem te vormen?’

Met een sceptische blik keek Nienke naar op. ‘Kay en zijn tas inpakken? – Echt wel!’

‘Het is vandaag zo warm,’ begon Cathelijn. ‘Misschien is het een idee om hier mee

te eten? Dan vraag ik Joey of hij de barbecue van de zolder wilt halen!’

Page 58: Update 25;  stresvolle tijden

Dennis legde de telefoon op het tafeltje voor hem, sloeg zijn armen over

elkaar en steunde erop met zijn hoofd. Het liefst wilde hij nu net zo diep in slaap zijn

als zijn dochtertje die nog geen tien meter van hem vandaan in haar wiegje lag te

slapen.

Klein als ze was begreep ze geen fluit van wat er vandaag tussen haar ouders voor-

gevallen was. Dennis was blij dat ze nog zo klein was en het haar bespaard was ge-

bleven. Hij hoopte niet dat ze ooit zoiets hoefde mee te maken. De afgelopen tijd

vroeg hij zich echter steeds vaker af hoe het eigenlijk verder moest tussen hem en

Keisha. Het liep al tijden slecht tussen hen en wat hij ook deed, niks was genoeg.

Page 59: Update 25;  stresvolle tijden

Het liefst had hij hierover met Sander gepraat, maar die nam zijn telefoon niet op. Hij

was vast bij zijn vader. Dat zou Dennis zelf ook doen als elke dag Joey’s laatste kon

zijn. Bah. Dennis moest er niet aan denken.

Tegelijkertijd besefte Dennis zich dat er altijd nog ergere dingen in de

wereld waren. Waarom deed hij eigenlijk meteen zo kut? Dit was niks voor hem. Hij

was van zichzelf een nuchter persoon!

Het was nu alweer een uur geleden dat ze in pijnlijke stilte hun avondeten naar

binnen hadden gewerkt. Misschien was Keisha alweer bijgedraaid. Hij mocht de moed

niet opgeven.

Page 60: Update 25;  stresvolle tijden

Zo te horen was Keisha aan de telefoon en voorlopig nog niet van plan te

zijn om op te hangen. Ze was vast even aan het bijpraten met een vriendin, want ze

verdween meteen door de deur naar buiten toen ze Dennis zag.

Zich voorhoudend dat Keisha ook de kans moest hebben met iemand te praten, be-

gaf Dennis zich naar de keuken om koffie te zetten. Het moest toch mogelijk zijn om

dit uit te praten. Desnoods haalde hij Serena erbij. Tot nu toe hij had het tussen

Keisha en hemzelf gehouden, maar misschien kon hij Serena beter laten weten dat er

iets niet goed ging. Het ging tenslotte ook om haar, niet dan? Bijkomend was dat ze

goed was in oplossingen bedenken…

Page 61: Update 25;  stresvolle tijden

‘Keisha,’ begon Dennis. Zonder iets te zeggen wuifde ze hem weg. Plotseling be-

dacht Dennis zich iets. ‘Zeg, ik ga even naar m’n ouders, oké? Nena ligt al te slapen.’

Een paar tellen wachtte Dennis op antwoord. Toen dat niet kwam, pakte hij zijn mobiel

en ging hij er vandoor.

In de verte zag Keisha haar man de straat uitlopen. ‘Ja,’ beantwoordde ze de vraag

van haar beste vriendin. ‘Hij is weg, naar zijn ouders. Hoe bedoel je? Ach, ik zie hem

er nog voor aan ook. Al valt het zo te controleren. – Wat hij ook alweer precies zei

vanmiddag? Nou, hij zei dat hij wel vaker fantaseert over Serena. Het is ook niet te

geloven, Sylvie. Ja, ik weet wat je de vorige keer zei. Maar ik… ik durf gewoon niet te

Page 62: Update 25;  stresvolle tijden

vragen wat ze hebben gedaan. Ik zie het zo voor me. Soms dan kom ik thuis en dan

zit hij gewoon met een arm om haar heen! – Inderdaad, zo klaar als een klontje.’ Ge-

frustreerd slaakte Keisha een zucht. Ze wilde verder uitweiden, maar Sylvie was haar

voor. Even trok Keisha haar wenkbrauwen op. ‘Bij jou logeren?’ Herhaalde ze Sylvies

voorstel. ‘Ik weet niet… als er als iemand weg moet gaan, is hij het. Hij gaat vreemd.’

Al had Sylvie wel gelijk wat betreft het stuk om thuis weg te zijn. ‘En Nena dan? Ik wil

haar niet achterlaten bij Dennis. Dat kan ik haar niet aandoen. Dan meent Serena

zeker nog dat ze de zorg voor Nena moet opnemen. Alsof ze dat niet al doet…’ Hoe

meer Keisha er over nadacht, hoe zekerder ze werd. ‘Ja, als je dat zou willen doen?

Hij is er nu toch niet. En ik denk niet dat ik dit alleen kan…’

Page 63: Update 25;  stresvolle tijden

Twee straten verder voelde Dennis zich al een stukje beter. Ergens voelde

het gek om Keisha alleen thuis te laten, maar aan de andere kant wilde hij ook graag

even tijd voor zichzelf. Zijn ouders hadden gezegd dat ze een barbecue gaven en dat

ze langs mochten komen als ze wilden.

Dennis hoorde een hoop kabaal uit de achtertuin van zijn ouders huis komen toen hij

voor hun huis stond. Hij wilde juist onder de carport door lopen toen hij zijn mobieltje

voelde trillen. De frustratie schoot door zijn lichaam en hij had de neiging het ding uit

te zetten; hij wilde nu niet praten met iemand. Toen zag Dennis wie er belde: Sander.

‘Hé, kerel! Ben je druk? Ik heb zin om een biertje te doen in de kroeg. Kom je ook?!’

Page 64: Update 25;  stresvolle tijden

Die avond was Sander zo uitgeput, dat hij vergat de timer van de televisie

in te stellen. De alcohol maakte hem mak. Hoeveel zal hij er gehad hebben? Vijf?

Zes? Negen? Een lome glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij wist het niet meer.

Ach, wat dan nog. Dennis was zo druk met Keisha en Robyn. Sander zelf op zijn

beurt met Noah en zijn werk. Het begon een feit te worden dat ze allebei een eigen

leven gingen lijden. Niettemin leek alles wat er in de tussentijd was gebeurd even ver-

geten vanavond. Het was al lang geleden dat Sander zo’n schik had gehad. Hij wist

haast wel zeker dat voor Dennis hetzelfde gold. Met een voldaan gevoel draaide hij

zich op zijn zij en viel hij in slaap.

Page 65: Update 25;  stresvolle tijden

Aan de andere kant van de stad lag Noah in zijn bed te woelen. Zijn

levendige dromen teisterden hem. Ze maakten dat hij dusdanig onrustig sliep zodat

een goede nachtrust hem ontging, maar hij was evenmin wakker.

Was dit echt? Speelde zijn onderbewustzijn weer eens een spelletje met hem? Al

die vragen… Zijn hoofd vergat het gehele doel van de zaak. Waar was hij nu ook

alweer mee bezig?

Page 66: Update 25;  stresvolle tijden

Noahs hersenen scheurden flarden herinneringen doormidden. Flitsen van dingen

die ooit gebeurd waren, spookten door Noahs hoofd. Een blonde jongen. Lichtbruin

haar. Sneeuw. Een tuin. – Ergens achter een huis?

De sneeuw voelde koud aan hun handen. De emoties die het blije jongentje bij hem

opriepen, maakten dat hij het vanzelf wel weer warm kreeg. Die glimlach. Die

vreugdeoogjes. Een idyllisch vader zoon moment, besefte Noah zich.

Page 67: Update 25;  stresvolle tijden

Nee. Niet zomaar een idyllisch moment tussen vader en zoon. Het was een moment

tussen hem en Sander. Een schok ging door Noah er door heen. Ja, dat was het!

Opgelucht slaakte Noah een zucht. Hij liet zijn krampachtigheid varen, gaf

het gevecht met het afgetrapte dekbed op. Nu hij dit duidelijk had voor zichzelf, voel-

de hij een enorme rust over zich neerdalen. Volgzaam liet hij zich lijden door de herin-

nering die kwamen bovendrijven. Hoe meer hij ze najoeg, hoe duidelijker het beeld

werd. Tevreden zakte zijn hoofd opzij.

Page 68: Update 25;  stresvolle tijden

Sander schrok wakker met een gealarmeerd gevoel. Klappertandend merk-

te hij op dat hij de dekens van zich had afgetrapt. Jezus, wat had hij het koud. Hij

slikte en merkte hoe rauw zijn keel aanvoelde. Wow. Hij kon kennelijk niet zo goed

meer tegen drank als eerder. Een wrang glimlachje speelde om zijn mond.

Slaperig klikte Sander het lampje naast zijn bed uit. Vervolgens tastte hij zijn bed af

naar een afstandsbediening en zette de tv uit.

Wacht eens. Hij had het niet zomaar koud. Hij had gedroomd dat hij in de sneeuw

speelde. Het was zomer! Daar kwam dat rare gevoel zeker vandaan. Zachtjes grin-

nikte Sander in zichzelf; wat drank allemaal niet met een man kon doen.

Page 69: Update 25;  stresvolle tijden

Op de overloop bleek dat Aukes intuïtie hem, zoals altijd, niet in de steek

liet. Zo te zien was Lise-May ook al opgestaan. Hij begon te stralen.

Verlegen keek Lise naar de grond. Auke sloeg zijn armen om haar heen. Zijn lippen

veegden zacht langs haar kaak. Even bleven ze zo staan. Auke slaakte een zucht van

genoegen. Kon hij maar heel de dag zo blijven staan.

‘Zullen we dan maar ontbijt gaan maken? Jij moet zo leren voor je examens.’

Auke grinnikte om Lises blik. Ze gebood hem nooit dingen te doen. Alleen als het op

school aankwam. ‘Ik geloof dat jij nog meer klaar bent voor je examens dan ik.’

Page 70: Update 25;  stresvolle tijden

Lise-May giechelde en prikte Auke in zijn zij. ‘Ik? Ik moet nog een jaar langer dan jij.

Doe niet zo gek, Auk! Als iemand het haalt, ben jij het wel. Het leren lukt niet altijd

even goed, maar je bent slimmer dan je zelf wilt toegeven! Ik geloof in jou.’

Auke wilde zijn blik afwenden van die van Lise. Meestal was zij degene wie dat soort

peptalks nodig had. Bij niemand durfde Auke dat te doen, behalve bij Lise. Hij moest

er alleen nog aan wennen als ze zoiets tegen hem zei. Van iedereen kon hij het heb-

ben, maar als zij dat deed… Waarom bij haar wel?

Het maakte hem in de war. Een lekker gevoel, besefte hij zich. Met een ruk keek hij

op. ‘Slijmbal,’ kwam er hees uit zijn mond. Hij pakte Lises schouders vast en duwde

Page 71: Update 25;  stresvolle tijden

haar zachtjes tegen de muur. Zijn ogen pinden zich vast in die van haar.

Lise-May’s adem stokte. Er was geen greintje humor te zien in zijn ogen. Alles wat

ze zag was lust. – Shit, daar was het weer. Uit gewoonte keerde haar maag onderste-

boven. Deze reactie wilde ze niet. Ze kon Auke vertrouwen. Hij was anders.

Auke zag de aarzeling in Lises ogen. Meteen bedwong hij zichzelf. ‘Alles oké?’

Lise voelde zich rot. Aukes gezicht stond vol zorgen. De lustige blik was ineens

vertrokken. Shit. Waarom had ze het nou verpest? Kijk nou eens naar hem, zei Lise

tegen zichzelf. Zijn donkerbruine gouden ogen reflecteerden zijn gouden hart.

Page 72: Update 25;  stresvolle tijden

In Aukes maag kwam een schuldgevoel bovendrijven. Als een dikke olielaag lag het

op zijn hunkering en passie. Hij moest zich niet zo laten gaan. Hij moest denken aan

Lise-May. Die kerel met wie ze was geweest had dat nooit gedaan. Ze moest weten

dat Auke op hem zou wachten als zij dat wilde.

Aukes adem blies zachtjes op Lise-May’s gezicht. Ze wilde niet dat het effect wat dat

op haar had overging. Alsof hij het tegenovergestelde dacht van haar, maakte hij

aanstalten om achteruit te stappen. Instinctief greep ze hem bij zijn shirt. ‘Nee,’ zei ze

zacht. Niet weer. Dit was al zo vaak gebeurd. Ze wilde niet langer twijfelen. Vurig trok

ze hem tegen zich aan en vlocht ze haar handen ineen op zijn onderrug.

Page 73: Update 25;  stresvolle tijden

Verrast door Lises actie als Auke was, zo verrast was zijn lichaam. Zijn lichaam

tegen het hare voelde zo goed. Dit had hij al zo lang gewild. Hij voelde dat Lise het nu

ook wilde. Alle twijfels die hij ooit bij haar had bespeurd, waren als sneeuw voor de

zon verdwenen. Rusteloos van verlangen als hij was, ademde hij diep in. Lise-May’s

zoete luchtje rook hij beter dan ooit. Kippenvel werd verspreid over heel zijn lichaam.

Zacht gegniffel dreef het stelletje uit elkaar. Als door een bij gestoken schoten hun

ogen naar het trappengat.

‘Lise en Auke zaten in een bootje…’ Klonk het plagerig, waarop er nog meer

gegiechel volgde.

Page 74: Update 25;  stresvolle tijden

‘Zoenend, zoenend!’ Gilde een tweede meisjesstem er achteraan. Die klonk bijna

identiek aan de eerste. Dat konden slechts twee personen zijn: Yara en Wende.

Auke zag hoe Lises wangen rood waren gekleurd. Hij keek haar onderzoekend aan,

maar gniffelde net zo met haar mee zodra ze eenmaal begon.

‘Hmm, kennelijk is pap thuis. Ik wist alleen niet dat hij op de drieling zou passen,’

dacht Auke hardop. Hij knikte met zijn hoofd naar de trap. Onderweg daarheen riep

hij: ‘Binnen vijf seconden ben ik beneden! Berg jullie maar, want ik kom eraan!’

Er klonk enthousiast gegil vanuit de woonkamer. Lise-May lachte nu ook.

Page 75: Update 25;  stresvolle tijden

Met twee treden tegelijk stormde Auke de trap af. Hij had ze al achter het kamer-

scherm zien schieten, maar deed net alsof hij dat niet had gezien. ‘Waar zijn jullie?!’

Marijn keek om vanaf zijn plek op de bank. Hij legde zijn boek aan de kant en grin-

nikte. ‘Waar zijn wie?’ Vroeg hij, in een poging zijn zussen te steunen.

Er klonk opnieuw gegiechel van Yara en Wende. Aukes ogen glommen en hij wilde

naar hen toe lopen. Tot hij voorbij de keuken was en zag wie daar stond: Cathelijn.

‘Hé, mam! Moeten we oppassen? – En hé, moet jij niet werken vandaag?’

Cathelijn draaide bij. Aukes gezichtsuitdrukking ook. ‘Ik heb slecht nieuws, jongens.’

Page 76: Update 25;  stresvolle tijden

Sarah hees haar tas over haar schouder. ‘Zullen jullie zachtjes doen voor

papa?’ Vroeg ze de drieling voor ze wegging. ‘Over een paar uurtjes ben ik er weer.’

Yara en Wende gingen te zeer op in hun tekeningen. Marijn was de enige die even

opkeek en knikte. ‘We zullen papa laten slapen, mama. Veel plezier op je werk!’

Met een enigszins onrustig gevoel sloot Sarah de voordeur achter zich. Dit

was de eerste keer dat de drieling alleen thuis was met Wietse in bed. Eén kind van

zes thuis laten met een slapende ouder was al spannend. Maar drie… Nee, Sarah

kon nu al niet wachten tot het middagpauze was. Ze moest en zou weten dat er niks

aan de hand was.

Twee uur eerder

Page 77: Update 25;  stresvolle tijden

‘Welke kleur doen we het truitje?’ Wilde Wende weten. ‘Groen?’

Yara keek naar haar tekening. Die was zo goed als identiek aan die van haar zus.

‘Rood. Het gras is ook al groen, weet je. Rood is beter.’

‘Noem je dat gras, sukkel? Het is niet eens allemaal ingekleurd!’ Riep Wende uit.

‘Ik ben ook nog bezig. Wie is er nou de sukkel? Omdat je ouder bent, betekent nog

niet dat je alles weet.’

Marijn was met een glimlach aan zijn eigen tekening bezig. Inwendig zuchtend keek

hij van Yara naar Wende en terug. Hij wist wel beter dan zich ermee te bemoeien.

Page 78: Update 25;  stresvolle tijden

Marijn had de neiging op te staan en weg te lopen. Alsof het zo gepland was, ging

juist op dat moment de telefoon. Binnen tien seconden stond hij in de keuken. ‘Ik

neem hem wel!’ Riep hij naar zijn twee zusjes.

Yara en Wende waren altijd haantje de voorste. Marijn vond dat hij ook weleens iets

belangrijks mocht doen. Hij voelde zich dan heel wat toen hij de telefoon opnam. ‘Met

Marijn de Bof.’ Hij luisterde aandachtig. ‘Hoi, juf Lola! – Ja, papa heeft vannacht ge-

werkt. Dus hij is nu wel thuis. Ik haal hem wel even uit bed. Even wachten, juf.’ Opge-

wonden legde Marijn de hoorn naast het toestel.

Page 79: Update 25;  stresvolle tijden

‘Papa, ben je wakker?’ Marijn klom op het bed van zijn ouders. Dat deed hij

altijd op zaterdagochtend. Nu ook zaterdagmiddag. ‘Juf Lola is aan de telefoon.’

‘Juf Lola?’ Slaperig opende Wietse zijn ogen. ‘Hoe laat is het dan?’ Verstrooid keek

hij op de wekker. ‘Maar…’ De school was toch al uit? Toen herinnerde hij zich het

weer. Pepijn was op kamp. Het schoolkamp van groep acht. ‘O.’ Meteen stond hij

naast zijn bed. ‘Heeft juf Lola ook gezegd wat er is?’

Marijn schudde zijn hoofd. ‘Nee. Maar juf Lola is mee kamperen, hè?’ Marijn vond juf

Lola wel lief. Het liefst was hij meegegaan op kamp. Hij was nog steeds teleurgesteld

dat het niet had gemogen. Nog een paar jaar, had Wietse hem beloofd. ‘Met Pepijn.’

Page 80: Update 25;  stresvolle tijden

Wietse had een vervelend gevoel bij het horen van dit nieuws. Het zou toch

niet zijn dat er wat was gebeurd met Pepijn? Waarom zouden ze anders bellen?

‘Met Wietse de Bof. Spreek ik met juf Lola?’ Wietse zag dat Marijn hem was ge-

volgd. Hij aaide hem even door zijn haar. ‘Wát heeft hij gedaan?!’ Met stomheid

geslagen hoorde Wietse de rest van juf Lola’s verhaal aan. ‘O. Nee, ja, dat begrijp ik.’

Nieuwsgierig keek Marijn zijn vader aan. Het liefst zou hij nu vragen wat er was.

Niettemin kon hij nog net het broodnodige geduld opbrengen. Zodra zijn vader de

hoorn had neergelegd, brandde hij los. ‘Wat is er met Pepijn? Is de juf boos op hem?’

Page 81: Update 25;  stresvolle tijden

Wietse voelde de frustratie om dit akelige bericht. Pepijn was weer eens in een

hevige discussie verwikkeld geraakt met een klasgenoot. Dit keer was het bijna uit de

hand gelopen. De jongen had hem een schop verkocht, waarvoor Pepijn hem een

knal terug had gegeven die vijf keer zo hard was geweest. Nu zaten ze allebei met

een zak ijs op hun pijnlijke plek. Met de jongen ging het nu wel weer. Met Pepijn was

echter geen land te bezeilen. Juffrouw Lola en de andere leraren die mee waren op

kamp, waren het erover eens dat het beter was om Pepijn op te komen halen.

Pas na een paar seconden had Wietse zich herpakt. Zacht kneep hij in Marijns

schouder. ‘Pepijn heeft ruzie gehad. Hij komt naar huis.’

Page 82: Update 25;  stresvolle tijden

Marijn fronste. Als Pepijn ruzie had, was dat erg. ‘O,’ zei hij dus maar. ‘Komt de juf

hem dan thuisbrengen?’ Marijn leek het wel leuk als de juf bij hem thuis kwam.

Tot Marijns teleurstelling schudde Wietse zijn hoofd. Shit, dat was waar ook. Sarah

was werken. Veerle was studeren voor haar examens bij Jordy en Stan was met

Esmée ergens heen. Godver. Hij kon ook nooit eens een dagje thuis zijn met de drie-

ling zonder dat iemand anders hem nodig had.

Wie moest hij dan in godsnaam vragen om op te passen? De drieling meenemen

wilde hij niet. Sarah bellen? Hij keek op de klok. Al was het idee aanlokkelijk, ze kon

nu niet weer van haar werk af komen voor iets wat Pepijn had geflikt op school.

Page 83: Update 25;  stresvolle tijden

‘Ik denk dat jullie vanmiddag bij opa en oma gaan spelen.’ Elke zaterdag deed Joey

iets anders, bedacht Wietse zich. Als er iemand was bij wie hij zijn frustratie even kwijt

kon, was het zijn vader wel. Misschien had hij vanmiddag ook wel tijd.

Marijn was even teleurgesteld om het feit dat hij juf Lola niet zou zien. Toch maakte

naar opa en oma gaan veel goed. Het was altijd gezellig. Vooral als Melvin, Auke, Iris

of Krijn er was. Enthousiast rende hij de kamer in. ‘Hé, we gaan naar opa en oma!’

Vermoeid draaide Wietse het nummer van zijn ouders. ‘Hoi, met Wietse,’

begon hij. ‘Komt het uit als de drieling een paar uurtjes bij jullie is vanmiddag?’

Page 84: Update 25;  stresvolle tijden

De druk op zijn schouders werd ietwat lichter bij het horen van het antwoord. ‘Nou,

heel fijn! Dan zie ik jou en pap zo wel. Ik schiet even wat kleren aan en dan ben ik er

zo met de kids.’ Ineens besefte hij zich iets. ‘Ik heb jou trouwens helemaal niet gezien

vannacht. Heb je een dienst geruild? Zo te horen heb je een zware nacht gehad.’

‘O. Waar is pap dan?’ Wietse hoorde aan zijn moeders stem dat er wat was. ‘In

het… - Is Noah overléden?! Wanneer?’ Wietse hoorde Cathelijns verhaal aan.

‘Jeetje… Een vredige dood. Maar toch. Wat sneu. Voor Sander. En pa…’

Wietse merkte dat zijn moeder behoorlijk wat te vertellen had. Bijna zou hij zijn eigen

probleem vergeten. ‘Mam, we zijn zo bij je, oké? Even wat kleren aanschieten, tot zo.’

Page 85: Update 25;  stresvolle tijden

Hard gelach van Wende en Marijn klonk door de kamer. Onvermoeibaar

bleven ze bezig met het maken van tekeningen. Yara had daar genoeg van. Ze wurm-

de zich voor de piano en sloeg lukraak wat toetsen aan.

‘Dat klinkt mooi, hè?’ In het voorbijgaan keek Cathelijn naar het geërgerde gezichtje

van Yara. Ze wist dat de kinderen het er moeilijk mee hadden om de hele middag

binnen te zijn. Mee naar buiten nemen kon Cathelijn ze niet.

Drie uur later

Page 86: Update 25;  stresvolle tijden

Wende kwam overeind en rende naar Cathelijn toe. ‘Oma, mag ik Mira bellen en

vragen of ze hier komt spelen? Net als laatst!’

Cathelijn wreef met haar duimen over Wendes handen. Spijtig keek ze op haar klein-

dochter neer. ‘Nee, lieverd. Dat doen we een andere keer weer. Papa en mama kom-

en jullie zo ophalen.’

Marijn keek nu ook op. ‘Komt Pepijn dan ook mee?’

‘Wil je dat?’ Wende keek vol verbazing naar haar broertje. ‘Pepijn is toch boos?’

Cathelijn glimlachte. ‘Ik weet het niet, lieverd. Misschien is het alweer over.’

Page 87: Update 25;  stresvolle tijden

Zowel Marijn als Wende dacht hier fronsend over na. Pepijn was zo vaak ineens

boos. Het ging meestal vanzelf weer over. Maar soms…

‘Ik wilde ook met Pepijn kamperen,’ zei Marijn. ‘Ik wil ook vissen met juf Lola.’

Cathelijn lachte zachtjes. Wende giechelde met haar mee. Yara voelde frustratie op-

borrelen en ramde hard op drie pianotoetsen tegelijk. ‘Juf Lola is stom!’ Riep ze uit.

Een paar seconden lang was het stil. Tot de voordeur openging.

‘Opa!’

Page 88: Update 25;  stresvolle tijden

Joey opende zijn armen om de drieling te kunnen knuffelen. ‘Zo zeg! – Hoi, jongens.’

Direct begonnen Yara en Wende door elkaar te roepen. Nu hun opa thuis was, kon-

den ze vast wel naar de speeltuin. Marijn plofte echter weer bij de tekentafel neer. Hij

wilde wel naar buiten, maar ging liever naar het bos. Waarschijnlijk zat dat er toch niet

in. Marijn was dan ook niet verbaasd toen Joey zijn hoofd schudde.

Cathelijn zag dat Joey het er moeilijk mee had. Ze liep op hem af en sloeg haar arm-

en om hem heen. ‘Hoe was het in het ziekenhuis, hmm?’

Joey zei een tijdje niks, stond alleen maar in omhelzing met Cathelijn.

Page 89: Update 25;  stresvolle tijden

De drieling had hun opa nog nooit zo gezien. Yara vroeg zich af wat er was. Ze wist

wel dat er iets ergs was, maar wat dat precies was…

Marijn ging bij zijn grootouders staan. ‘Opa?’ Vroeg hij zachtjes. ‘Gaat het wel?’

Met een waterig glimlachje knielde Joey neer voor zijn kleinzoon. ‘Opa is een beetje

verdrietig. Vannacht is Noah overleden. Dat is mijn oudere broer.’

Marijn stond stilletjes met zijn handen te wringen. Hij vond het zielig voor zijn opa.

Zonder erbij na te denken sloeg hij zijn armen om hem heen.

Joey was zo vertederd dat er een traan uit zijn ooghoek ontsnapte.

Page 90: Update 25;  stresvolle tijden

Een paar seconden later liet Joey Marijn los. ‘Weten jullie wat nu het fijnste is?’ Om

de beurt keek hij hen aan. ‘Noah is weg, maar hij is er toch nog. Hier en hier.’ Joey

wees op zijn hoofd en zijn hart. ‘Dat is bij alle Sims zo.’

Marijn knikte met een ernstig gezicht. Yara en Wende keken elkaar aan. Hoe kon je

nou weg zijn en toch blijven? Geen van beiden durfden ze het te vragen. Yara wees.

‘Kijk, daar is papa! Met Pepijn!’

De drieling verdrong elkaar bij de voordeur. Iedereen wilde de deur opendoen voor

Wietse en Pepijn.

Page 91: Update 25;  stresvolle tijden

Pepijn liep straal langs zijn grootouders heen en plofte neer op de bank.

‘Hoi, lieverd.’ Cathelijn drukte een kus op Wietses wang. ‘Hoe is het gesprek ge-

gaan? Hoe gaat het nu met hem?’ Ze gluurde vanuit haar ooghoeken naar Pepijn.

‘Praat niet over me alsof ik er niet bij ben!’ Snauwde hij. ‘Jezus.’

Cathelijn wisselde een blik met Wietse en vervolgens met Joey.

‘Nou,’ verzuchtte Joey met een blik op de klok. ‘Ik denk dat ik maar naar Sander ga

dan. Hij zal nu wel thuis zijn van zijn werk.’

Page 92: Update 25;  stresvolle tijden

Met een gaap stak Iris de huissleutel in haar tas. Ze keek rond in de woon-

kamer. Verbazingwekkend genoeg was er helemaal niemand thuis. ‘Hallo?!’ Riep Iris.

Wat vaag. Kom je een keer eerder thuis, is iedereen alsnog nergens te bekennen.

Van Joey wist ze dat hij om de één of andere dringende reden naar Dennis moest in-

eens. Misschien gewoon praten over Noah. In elk geval niet iets waar Iris zich mee

wilde bemoeien. Ze wilde zich met niks of niemand bemoeien nu. Ze was doodop.

Een wrange glimlach speelde om haar mond. Ze had best mee de stad in gewild met

Ivy en Krijn, maar ze was simpelweg te moe. Het leren de hele dag had haar duf ge-

maakt. De rest dacht er anders over. Zij bruisten nu van de energie en waren klaar

Page 93: Update 25;  stresvolle tijden

om nog even te stappen voor het zondag was en de laatste dag om te leren voor hun

examens. Iris kon zich echt niet meer concentreren. Al helemaal niet meer na dat

telefoontje van haar opa. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt. Helemaal in tranen.

Met een plof liet Iris haar tas naast de piano zakken. Wie weet waar haar groot-

ouders nu zouden uithangen. Misschien waren Joey en Cathelijn wel dingen aan het

regelen voor de begrafenis van Noah.

‘Hé, wacht eens…’ Verbaast bleef Iris voor de speeltafel staan. Die stond daar van-

ochtend nog niet. Was het vandaag oppasdag? Hmm, niet dat ze had geweten. ‘Dat

is dan zeker weer onverwachts gegaan,’ murmelde ze tegen zichzelf.

Page 94: Update 25;  stresvolle tijden

‘Ik vind het helemaal best.’ Ietwat wiebelig van het glaasje alcohol dat ze had gehad,

bukte Iris om iets uit de onderste plank in de koelkast te pakken. Ze had gewoon te

weinig slaap vandaag de dag, bedacht ze zich. De examens, Noah, Tim…

Met een volle maag begaf Iris zich de trap op. Het wist dat haar bed boven

op haar wachtte, want anders…

Hoorde ze dat nou goed? Stond de televisie aan in haar grootouders slaapkamer?

Verbaast bleef ze staan. Hoe kon dat nou? De auto’s stonden toch niet op de oprit?

‘Oma?’ Iris’ stem galmde over de gang. Was er dan toch iemand thuis?

Page 95: Update 25;  stresvolle tijden

Misschien had één van haar ooms of tantes de auto geleend. Joey moest nog bij

Dennis zijn. Hij zou nooit zomaar naar bed gaan zonder een briefje achter te laten.

In met gekruiste Iris haar vingers. De andere klopte als vuist op de slaapkamerdeur.

Ze hoopte vurig dat Cathelijn thuis was. Misschien wist zij wel waarom Joey weg was.

Stiekem was ze toch wel nieuwsgierig, besefte Iris. Nou ja, te laat. De deur zwiepte al

open. Kennelijk had het ding op een kier gestaan.

‘Hoi,’ fluisterde ze. Geen reactie. Op haar tenen sloop Iris naar het bed. De piekjes

blond haar lieten Iris omdraaien op haar hakken. Ze wilde de kamer al uitlopen toen

ze gekuch hoorde. Dat ene bekende kuchje. Verstijfd bleef ze staan. Wat? Maar…

Page 96: Update 25;  stresvolle tijden

Langzaam draaide ze zich om. Haar ogen waren nu beter gewend aan het donker.

Ze kneep ze tot spleetjes en zag dat haar vermoeden was bevestigd: Sander.

Hij draaide zich om en kuchte nog een keer. Iris zag de verstoorde uitdrukking op

zijn gezicht. Een paar seconden maar. Toen keek hij weer ontspannen.

Iris’ hart leek terplekke stil te staan. Mijn God, wat zag hij er toch schattig uit als hij

sliep. Herinneringen aan lang geleden… Ze was vergeten hoe schattig hij kon zijn.

Voor ze het in de gaten had, stond ze weer bij het bed. Met ingehouden adem stond

ze op hem neer te kijken. Haar grootouders. Zij hadden hem vast hierheen gehaald.

Hoe kon Iris dan ook anders verwachten dan dat ze dat deden?

Page 97: Update 25;  stresvolle tijden

Nu pas bekeek Iris hem beter. Hij had wallen onder zijn ogen. Iris wendde haar blik

af. De laatste tijd had hij vast slechts geslapen. Ze voelde spontaan tranen opwellen.

Vlug veegde ze met haar mouw langs haar ogen.

‘Iris?’ Klonk de hese stem van Sander.

Het was ineens overal: kippenvel. Wat moest ze zeggen? Een rode blos verscheen

op haar wangen. Langzaam richtte Iris haar ogen op Sander. Die blik… Zijn ogen

stonden droevig, maar straalden ook een soort troost uit. Waar had ze zich nu ook al-

weer voor geschaamd? ‘Sander,’ begon Iris. Haar stem brak al na het tweede woord.

‘Ik vind het zo erg.’

Page 98: Update 25;  stresvolle tijden

Sander slikte hoorbaar bij het zien van Iris’ tranen. Het korte moment dat hij had ge-

slapen, waren zijn gedachten even weg geweest van Noah. Hij kon er niks aan doen.

Nu kwam alles weer naar boven. Al was dat niet waarom hij moest huilen.

In één beweging trapte Sander de dekens van zich af. ‘Hé, Iris…’

Weifelend liet Iris zich naast Sander op het bed zakken. Nu pas merkte ze hoe uit-

geput ze eigenlijk was. ‘Ik vind het echt afschuwelijk voor je,’ snotterde ze.

Tot zijn eigen verbazing sloeg Sander zijn arm om Iris heen. Direct vlamde de onrust

in hem op. Nu niet, zei hij tegen zichzelf. Dat kon hij niet maken. ‘Shht, stil maar.’

Page 99: Update 25;  stresvolle tijden

En met dit cute einde sluit ik de

update af, muhaha! Het heeft even

geduurd voor ik er was, maar nu is

het me gelukt. Bij deze hopelijk tot

gauw! =D

Xx Ilse