Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!

- Kwamen jullie erachter dat Tim Iris meevroeg voor een weekendje samen weg.

- Bleek dat zowel Esmée als Simone een valentijnskaart had gekregen van Stan.

- Pasten Joey en Cathelijn op de tweeling van Justin en Jim; zij zouden die

middag een gesprek hebben bij het adoptiebureau.

- Beviel Keisha van een dochter genaamd Nena. Joey, Cathelijn, Abel en Emine

gingen met z’n vieren als eerste op kraamvisite.

- Gaf Iris Tim een eigen cameraatje voor Valentijnsdag zodat hij eindelijk een

eigen fototoestel had om foto’s mee te maken.

- Hadden Tim, Jane, Jacky, Daniël, Iris, Bram, Daisy en Kita een gezellige dag

met z’n allen aan het meer en later aan het strand in hun zwemkleding.

- Werd Iris duizelig en Tim dacht dat ze teveel had gedronken, vooral toen ze

flauwviel. Later bedacht hij zich dat het haar hart weleens kon zijn.

- Speelde Auke, met een beetje pushen van Isolde, zijn liedje voor Lise-May en

ze reageerde goed.

- Kwamen Iris, Tim, Isolde en Auke tegelijkertijd thuis en vroeg Isolde zich af wat

er was gebeurd tussen Iris en Tim.

‘Dus dan neem je daar de helft van, snap je?’ Probeerde Kay met een

glimlach nog eens uit te leggen aan Amber. ‘Net zoals drie sommen terug.’

Zij wreef met zijn handen over haar gezicht en grinnikte. ‘Het spijt me heel erg, maar

ik snap er nog steeds geen biet van. Geen. Biet.’ Met nadruk op de twee laatste

woorden kietelde ze Kelson in zijn zij. ‘Snap jij het?’

Kelson begreep waarover het ging, maar deed niets anders dan giechelen om het

gekietel. ‘Moeilijke sommetjes, hè?’ Mompelde hij.

Amber klaarde zichtbaar op. ‘Goed zo, blonde boef!’ Omdat ze eigenlijk zowat om de

dag wel over de vloer kwam bij Kay was ze net zo begaan met Kelsons vooruitgang

bij het praten als zijn familie zelf. Hij had zelfs een persoonlijke bijnaam. ‘Tien punten!’

Trots stak Kelson zijn twee handjes op en zwaaide ermee. ‘Tien vingers!’ Jubelde hij.

‘Zie je wel! De moed erin houden, Amber!’ Wild gebarend ging Kay overeind zitten.

Hij vond het geweldig als anderen enthousiast waren. Helpen was dan nog leuker.

‘Met zijn drieën komen we er wel uit! – Oké, we doen het gewoon nog een keer.’

‘Lukt het een beetje, jongens?’ Joey keek met een geamuseerde glimlach toe. Aan

Ambers gezicht kon hij exact aflezen over welk vak het ging. ‘Legt Kay goed uit?’

‘Met Kay’s uitleg is er vast weinig mis. Het is gewoon het hele punt dat ik rekenen

slecht kan. Wat wil je ook?’ Met een weemoedige zucht richtte Amber zicht tot Kay.

‘Je moeder geeft les op de basisschool en je opa ook! Jij kunt het altijd vragen.’

Kay begon te grinniken. ‘Zij leggen het je met minstens zoveel plezier uit als ik doe.’

Joey viel zijn kleinzoon lachend bij. ‘Dat is waar. Amber, als je wat extra uitleg wilt,

help ik je graag. Wat betreft rekenen dan. Wiskunde ga ik het niet op wagen.’

‘Ach, luister maar niet naar opa. Waarschijnlijk heeft hij van die oude rekenmethoden

waardoor je het al helemaal niet meer snapt,’ zei Kay plagerig tegen Joey.

‘Ik hoor het al wel weer,’ mompelde Joey, zogenaamd gekwetst. ‘Een oude man is

niet nodig hier. Hij wordt niet gewaardeerd.’

‘O, opa.’ Kay rolde met zijn ogen. ‘Het ligt heus niet aan jou. Het is de oudere mede-

Sim in het algemeen dat rekenen uitlegt. Ze kunnen het gewoon niet goed uitleggen.

Ben ik blij dat ik me niet meer aan die meester van groep acht hoef te ergeren.’

‘Ben ik het volkomen mee eens,’ klonk een derde stem. Amber, Kay, Joey en zelfs

Kelson en Kenzo draaiden zich naar de achterdeur. Auke sloot de deur achter Lises

rug. ‘Wacht maar tot je wiskunde krijgt op het middelbaar. Daar bakken ze er al hele-

maal niets van, die leraren!’ Riep Auke. ‘Ben blij dat het nog vakantie is.’

‘Hé, jongens!’ Kay sprong overeind, het rekenwerk totaal vergeten. ‘Hoe gaat het?!’

Ongegeneerd gaf Kay zijn oom een big hug en Lise-May netjes drie zoenen op haar

wangen. ‘Wat leuk om jou ook weer te zien! Even terug alweer.’ Kay deed een stapje

terug, plantte zijn handen in zijn zij en bekeek Auke en Lise-May met een knikje.

‘Jullie vormen echt een schattig koppel,’ meende hij, waarop Lises wangen direct

kleurden bij haar shirtje. ‘Vind je ook niet, Amber? – O, wacht eens! Amber, dit is…’

Joey legde zijn hand op Kay’s schouder en kneep er zachtjes in. ‘Kalm aan, rakker.’

Zowel Amber als Lise schoot in de lach om Joey’s opmerking. Hij was net niet zacht

genoeg geweest om onverstaanbaar te zijn. Lise-May was echter al iets minder terug-

houdend dan de eerste keren dat ze hier was, want ze zei tegen Joey: ‘Dat maakt niet

uit. Ik ben het rakker-gen wel gewend,’ waarop ze glimlachend opkeek naar Auke.

‘Hé!’ Riep Auke uit. Lachend draaide hij zijn hoofd zo dat hij Lise een kus op haar

wang kon geven, maar ze wurmde zich onhandig opzij en was blij dat Amber de aan-

dacht afleidde.

‘Ik ben Amber, een vriendin van Kay. Dan moet jij Lise-May zijn. De vriendin van

Auke.’ Voor ze wist waar ze mee bezig was, had Amber Lises hand al geschud. Ze

stond er zelf van te kijken dat ze ineens het initiatief had getoond zich voor te stellen.

Op de één of andere manier mocht ze Lise-May meteen.

Lise-May glimlachte en keek van Amber naar Kay en terug. ‘Jullie zijn een dagje bij

opa en oma?’ Ze zag Kenzo op het kleed bij de bank liggen. ‘En met de hond?’

‘Kelson is morgen jarig. Serena en Nienke zijn bezig met de voorbereidingen. Kelson

mag nog niets zien. Ik ben gewoon solidair aan mijn broertje. Vandaar dat we hier

zijn,’ legde Kay uit. Hij woelde even door Kelsons haren en glimlachte naar hem.

‘Zal ik even wat te drinken in doen voor jullie?’ Bood Joey aan.

Auke keek vragend naar Lise-May, die haar schouders ophaalde. ‘Prima.’

Kay schudde zijn hoofd. ‘Ik moet zo gaan. Ik ga zo naar het park.’

‘Naar het park?’ Auke keek even naar Kenzo, die meteen opkeek. ‘Moet hij nu al

mee uit dan? We zijn er net!’

Amber lachte. ‘Ik moet zo naar sporten.’ Ze begon haar schriften en schrijfgerei bij

elkaar te zoeken. ‘En het is niet per se Kenzo die uit moet…’ Begon ze plagerig.

‘O?’ De toon in Aukes stem begon ook plagerig te worden en samenzweerderig keek

hij naar Amber, probeerde nog meer informatie los te peuteren. ‘Wat is er dan? Of

beter gezegd: Wie is er dan in dat park?’

‘Amber, blaas het niet zo op.’ Kay rolde lachend met zijn ogen. ‘Ik ga gewoon wat

hangen in het park met anderen,’ verklaarde Kay met zijn rug naar iedereen behalve

Amber. Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Loop je wel mee?’

Amber glimlachte en liep richting de trap, waar Kelsons wandelwagen al klaarstond.

‘Natuurlijk loop ik mee! Ik wil wel even gedag zeggen, natuurlijk.’ Ze lette niet op en

Kay draaide zich om. Hij trok een gezicht naar Auke en Lise-May, wees over zijn

schouder en lachte. ‘Ga je mee, blonde boef?’

Kelson liet zich dat geen twee keer zeggen en rende zo goed en kwaad als het ging

naar de buggy, op zijn hielen gevolgd door Kenzo. ‘Gaan we wandelen?!’ Riep hij uit.

‘Kenzo moet ook erbij!’ Hij strekte zijn armpjes uit zodra hij opgetild werd. ‘Kenzo!’

‘Ik ben in de achtertuin, dus ik zie zo wel,’ waren de woorden die Pepijn in

zijn telefoon zei voor hij het gesprek wegdrukte. ‘Fuck, waar liggen mijn schoenen…’

‘Pep!’ Wietse stond in de keuken, maar toch had ze het gehoord. ‘Let op je woord-

en. Ik wil niet dat je zulke taal gebruikt.’

Pepijn ademde diep in en zuchtte luid om zijn ergernis te laten blijken. Desnoods

ging hij zonder schoenen naar buiten. ‘Heb je ze gezien of niet?’

‘Ze staan achter je, schat,’ klonk Sarahs stem. ‘In het kastje. Zoals het hoort.’

‘Ugh.’ Pepijn schoot zijn schoenen aan en glipte naar buiten. Wat een onzin, zo’n

schoenenkastje. Als ma ze nou gewoon liet staan waar hij ze had uitgedaan…

‘Hé daar,’ klonk een bekende stem vanaf het hek. Piepend ging het ding open.

Pepijn, die eerst dacht dat het Emma was, draaide zich verrukt om. ‘Wat doe jij nu

weer hier?’ Mopperde hij toen hij zag dat het één van haar zussen was.

‘Eh, ook leuk jou te zien. Maar denk maar niet dat ik voor jou kom, hoor,’ snibde

Esmée. ‘Ik kom voor Stan natuurlijk, sukkel. Zoals altijd.’

‘Hmm,’ bromde Pepijn en gluurde langs Esmée heen. ‘Ik wacht op Emma. Ze komt

ook zo hierheen.’

Pepijn wilde langs haar heenlopen, had geen zin om met haar te gaan staan praten.

Waarschijnlijk zou ze alleen maar kruisverhoren houden over wat Emma en hij gingen

doen, terwijl ze probeerde te verbergen dat ze nieuwsgierig was. Jammer voor haar;

hij had het toch altijd door. Triomfantelijk grijnzend liet hij haar achter.

‘O, daar zijn… ben je,’ zei Stan, enigszins verbaast. ‘Ik dacht dat je Simone

ook mee zou nemen? Zo kunnen we toch geen teams opstellen…’

‘Ze zei dat ze al wat anders had te doen of zo.’ Esmée haalde haar schouders op.

‘Maar we kunnen Jordy wel vragen?’ Enthousiast wreef Esmée in haar handen. ‘Ik

bedoel, ik weet van Cooper dat hij hier bij Veerle is.’

Stan haalde zijn schouders op. ‘Ach, waarom ook niet. Heb ik tenminste nog een

beetje concurrentie.’

Esmée begon te lachen en liep met veel herrie het huis in. ‘Maar goed dat Simone er

niet is,’ grinnikte ze. ‘Dat zou ze niet hebben getrokken, met haar tere zieltje.’

Onbenullig lachte Stan mee. ‘Ach, nou ja. Wat niet weet, wat niet deert.’

Esmée stopte met lopen en kneep haar ogen tot spleetjes. Haar vuist landde hard

op Stans schouder. ‘Zeg, je hebt het wel over mijn zusje, ja? Alleen ik mag haar

beledigen.’

‘Wat jij wilt.’ Stan zuchtte en deed of hij uithaalde naar Esmée, die haar vuisten bal-

de. ‘Esmée, Esmée, Esmée. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat meisjes slaan tegen

mijn principes is?’ Hij duwde haar tegen de muur en zoende haar zacht en teder.

‘Ja, gatver. Dat hoefde ik dan ook weer niet te zien, weet je.’ Emma en Pepijn maak-

ten kotsgeluiden en keken elkaar verafschuwd aan.

Stan liet Esmée direct los, ging zowat neus aan neus staan met Pepijn. ‘Bek houd-

en, begrepen? – Kom op, Es. Even kijken of er boven nog normale Sims zitten die we

kunnen tarten voor een potje voetbal. Laten we weggaan bij deze kleuters.’ Dat

laatste spuugde hij eruit alsof hij het over een besmettelijke ziekte had.

Pepijn wilde zijn broer meteen achterna gaan, maar Emma hield hem tegen. ‘Doe

nou niet,’ siste ze. ‘Ik heb al een veel beter plan. Laten we gewoon de voetbal mee-

nemen,’ stelde Emma voor. ‘Gaan we gewoon op het veldje bij mij in de achtertuin.’

Pepijn draaide zich om en trok een grimas. ‘Dat is nog eens een goed idee.’

De bal overspelende liepen ze naar de overkant van de straat, waar Pepijn

over het poortje sprong en zo in de achtertuin van Naomi en Victor belandde. ‘Hé Em!’

Emma stopte met achter hem aan te rennen en schoot de meters langs Pepijn heen.

Hij belandde nog net niet in het zwembad. Wel scheerde hij rakelings langs Pelles

hoofd. ‘God, ik schrik me een ongeluk!’ Riep hij dan ook uit. ‘Kunnen jullie niet

uitkijken?’ Hij legde zijn boek aan de kant en kwam van het bankje af waarop hij had

gezeten tot Emma en Pepijn waren gekomen.

Emma gromde iets van een verontschuldiging en wierp Pelle een hatelijke blik toe.

‘Stel je niet zo aan. Hij was niet eens raak.’

‘Nou, het scheelde niet erg veel. Ik kreeg zowat een hartverzakking.’

‘Dat heeft ze van mij geleerd,’ knipoogde Pepijn naar Emma. ‘Hartverzakkingen ver-

oorzaken bij anderen.’ Hij lachte hartelijk om zijn eigen grapje bij het terugdenken aan

een hele tijd terug, toen hij door Emma’s slaapkamerraam was geklommen.

‘Ik wil niet veel zeggen,’ begon Pelle. ‘Maar papa is thuis. Dat weet je, Emma.’ Pelle

liet zijn blik even op Pepijn rusten. Alsof ze anders niet wist wat hij bedoelde.

‘Nou en?! Papa zei dat hij niet binnen mocht komen. We zijn toch in de achtertuin?’

Bitste Emma. ‘En dan nog. Alsof wij ons daar iets van aantrekken. Ga binnen lezen!’

Kort wisselde ze een blik met Pepijn en schoot grimassend de bal Pelles kant uit.

‘Hé!’ Klonk het ineens vanuit het speelhuisje. ‘Wees eens lief voor Pelle!’ Nu pas

vielen Emma en Pepijn Mira’s roodoranje haren op. Moedig en dapper als ze was,

sprong ze zonder aarzelen naar beneden. ‘Hij richt toch ook geen bal op jou?’

Emma begon honend te lachen. ‘Nu dat weer. Kan er ook nog wel bij. Stel blagen.’

‘Waarom moet je altijd zo gemeen doen?’ Mira keek boos op naar haar zus, maar

bleef wel rustig. Haar stem klonk zo zuiver en fair tegelijk dat Pelle even slikte. Ze

meende echt wat ze zei en ook al wist ze dat het weinig zin had – toch hoopte ze dat

Emma eindelijk eens stopte met zo belachelijk tegen Pelle te doen als Pepijn er was.

Zonder op antwoord te wachten, draaide Mira zich om en liep naar binnen. Pelle

maakte zijn blik los van de grond en volgde haar. Ze moesten zorgen dat hun ouders

niet naar buiten kwamen. Ze konden er Pepijn maar beter niet ontdekken.

‘Je kunt je kont nog niet keren of er is wel weer ergens een stel blagen dat zich met

je bemoeit.’ Emma liet zich in het gras vallen. ‘Het is zo vermoeiend.’

Pepijn zuchtte en ging naast haar zitten. Daar lagen ze dan te kijken naar de over-

drijvende wolken. ‘Ik ben blij dat ik thuis even weg ben. Vind ze minstens even erg.’

‘Dat zijn ze ook. En wacht maar tot ze ouder zijn. Mijn zussen... Ze zijn zo arrogant

als de pest.’ Emma gromde bij de gedachte hoe ze konden zijn.

‘Marijn krijst net zoals Wende en Yara. Hij lijkt soms net een meid. Afschuwelijk, die

meiden. Echt ongelooflijk irritant. Ik ben blij dat jij geen zus van me bent. Ik zou er gek

van worden.’ Pepijn vergat zich te bedenken hoe het op Emma overkwam, maar het

deerde Emma niet. Ze reageerde niet eens op wat hij had gezegd.

‘Weet je, Pepijn. Ik denk dat ik het ga uitmaken,’ deelde Emma mee.

‘Het uitmaken?’ Pepijn draaide zijn hoofd opzij zodat hij Emma kon aankijken.

‘Ja. Ik weet niet. Volgens mij zijn wij beter af als vrienden,’ legde Emma uit.

Pepijn was even stil en Emma zei evenmin een tijdje niets. Pepijns gedachten

dwaalden gelijk af naar die ene kus. Veel meer dan dat was er dan ook niet gebeurd.

Waar stond hun verkering nog meer voor dan dat? Beter als vrienden? Hij zag het ver

-schil niet zo per se meer. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ‘Oké,’ zei hij.

‘Oké?’ Emma kwam overeind en keek hem met een glimlach aan. Pepijn knikte en

glimlachte eveneens. Hij greep haar uitgestoken hand vast en liet zich overeind halen.

‘Kom, potje voetbal?!’ Riep hij terwijl hij van haar vandaan rende, de bal heen en

weer schoppend tussen zijn voeten. ‘Ik keep en de treurwilg en het bloemperk is de

goal! Wedden dat je nog niet scoort?!’

‘Eigen tekst op een melodie van The Beatles. Dan vind ik het ook terecht

voor je oom dat hij nu met Lise-May is?’ Vatte Victoria Kay’s woorden samen. ‘Te gek!’

Kay glimlachte. ‘Ik snap dat nooit zo bij Sims. Als je risico’s durft te nemen, kom je

veel verder. Het gaat af en toe fout, maar dan heb je het tenminste geprobeerd.’

Victoria lachte. ‘Het klinkt denk ik simpeler dan het is, maar nu je het zo zegt… er zit

wat in, geloof ik.’ Even keek ze hem met een schuin hoofd aan en grinnikte.

‘Wat is er?’ Riep Kay uit. ‘Wat heb ik gezegd of gedaan? Waarom kijk je zo?’

‘Ho ho, voel je niet aangevallen. Het is alleen… echt weer zo’n opmerking voor jou.’

Kay rolde met zijn ogen en lachte. Het was even stil en tezamen keken ze neer op

de twee kleine jochies die in de zandbak aan het spelen waren.

‘Zo te zien kunnen ze het goed met elkaar vinden. Ik herinner me nog wel dat wij on-

geveer zo oud waren. – Nou, iets ouder dan.’ Victoria zag meteen een kleine Kay voor

zich. Eigenlijk is hij amper veranderd, dacht ze bij zichzelf. Nog even vrolijk en blij.

‘Dat zeg je alsof we elkaar al jaren kennen,’ merkte Kay lachend op.

‘Dat is ook zo,’ zeiden ze tegelijk. ‘Alleen hebben we een paar jaar gemist,’ vulde

Victoria aan. ‘Best raar, want het voelt helemaal niet zo.’

Kay kwam overeind en rechtte zijn rug met een geeuw. ‘Ik weet niet hoe het met jou

zit, maar Kelson en ik moeten weer eens beginnen aan onze terugreis.’

‘Tsja…’ Ze hield haar blik gericht op de spelende jochies. Haar nepbroertje en het

nepbroertje van Kay. Het liefst wilde ze de tijd bevriezen. De gedachte dat ze morgen

rond deze tijd alweer terug thuis zou zijn, stemde haar triest.

Kay’s opmerking verried dat hij met zijn gedachten eveneens bij morgen zat.

‘Jammer dat je er morgen niet bij kunt zijn. Mijn moeders kijken ernaar uit je weer

eens te zien.’ Hun blikken kruisten elkaar. ‘Maar ja, je kunt moeilijk morgenochtend al

komen. Dat wordt dan heel vroeg. Dat is geen doen. Wat moet dat moet.’

‘Zeg!’ Riep Victoria uit. Alle drie de jongens keken haar aan. ‘Ik heb een idee! Je kunt

ook gewoon een stukje meelopen naar huis. Nou ja, mijn tantes huis,’ stelde ze voor.

Verrukt plantte Kay zijn handen in zijn zij. Het was alsof hij hoorde dat hij de loterij

had gewonnen. ‘Vind je tante dat niet erg?’ Verzekerde hij haar. ‘Ik weet dat ze niet

ver weg woont van hier, maar ik wil niet dat ze denkt dat je allerlei jongens mee naar

huis neemt als je gaat oppassen op je neefje. Ik wil niet dat je je baantje kwijtraakt.’

Schaterend tilde Victoria Lenny op. ‘Hoor je wat die pannenkoek zegt, Len? Zoiets

heb ik nog nooit gehoord.’ Met een grimas voor oor tot oor keek Victoria Kay aan.

‘Allerlei jongens? Ik ken jou al jaren, Kay. Al weet iedereen dat Kelson heel gevaarlijk

is. – Nietwaar, Lenny?’ Victoria keek haar neefje kort maar ernstig aan. ‘Zo gevaarlijk

als een dode goudvis zul je bedoelen. – Kom op zeg, Kay.’ Hoofdschuddend duwde

ze met haar arm tegen die van hem. ‘Zet Kelson in zijn buggy of anders doe ik het.’

‘Je bent zo gek als een deur,’ floepte Kay eruit. Het gaf niet, wist hij. Victoria kon je

dit soort dingen gerust zeggen. Want ze was nu eenmaal zo gek als een deur.

‘Emerald kent jou. Ze vertrouwt mij. Ze vraagt niet voor niets of ik een paar dagen

lang wil oppassen nu het vakantie is. Ik moet je gewoon eventjes laten zien waar ik

verblijf als ik op mijn neefje pas! Als het goed is kom je daar nog wel vaker. Zeker

over een paar jaar, want ik wil hier in de buurt studeren. Heb ik dat al gezegd?’

De hele wandeling naar het huis van Victoria’s tante kletsten ze aan één

stuk door. Dit herinnerde Kay eraan waarom ze Vic zo graag mocht. Er waren maar

weinig Sims die hij kende bij wie hij niet negen van de tien keer het meeste praatte.

‘Jij woont echt zo dichtbij het parkje?’ Kay keek Victoria ongelovig aan. Ze diepte

een sleutel op. ‘Ik snap waarom je daarheen gaat in plaats van naar het grote park.’

‘Het grote park?’ Herhaalde Victoria. ‘Is er nog een ander park, dan?’

Heftig knikte Kay. Zijn dunne haar zwiepte op en neer. ‘Ik ga je er een keer mee

naartoe nemen!’ Van enthousiasme sloeg Kay’s stem over en ze lachten.

Kelson en Lenny verdwenen direct naar de woonkamer zodra ze uit hun

buggy waren. Kay besloot hen en Vic maar gewoon te volgen.

‘Ze hebben er echt geen enkel probleem mee dat ze telkens opnieuw bij elkaar ge-

zet worden, wel dan?’

‘Inderdaad.’ Tevreden keek Victoria neer op haar neefje. ‘Ik ben dol op mijn kleine

neefje. Soms maak ik me alleen nogal zorgen. Hij lijkt niet erg gemakkelijk te zijn in

het bijzijn van andere kindjes.’ Een bedenkelijke frons verscheen op Victoria’s gezicht.

Zoiets zag Kay niet vaak gebeuren. Hij wist dat ze erg veel om Lenny gaf. ‘Het komt

wel goed. Ik blijf Kelson nog weleens meenemen als hij ouder is,’ verzekerde hij Vic.

Kelson leek in te stemmen, want hij keek direct op naar zijn pleegbroer. Met zijn

vinger duwde hij op het papier en keek Kay nadrukkelijk aan. ‘Kijk!’

‘Wat ga je doen?’ Kay hurkte even neer bij Kelson. ‘Hoe heet dat, hmm?’

Met zijn blauwe ogen en een frons op zijn gezicht leek Kelson zich van de domme te

houden. Hij zei zelfs niet één woord of maakte niet één geluid, maar bleef Kay aan-

kijken tot die weer overeind kwam. Licht werd hij door zijn haar gewoeld.

‘Niet verlegen worden, Kelson,’ meldde Victoria het jochie op haar vriendelijkst voor

ze richting keuken liep. ‘Hij vist niet bepaald naar complimentjes vandaag, hmm?’

‘Tsja,’ verzuchtte Kay. ‘We vragen ons nog steeds af wat het is. Wat dat betreft ben

je niet de enige die zorgen maakt om een kleine. Op de peuterspeelzaal dachten ze

bij Kelson dat hij gecheckt moest worden op autisme en dat soort dingen.’

‘O, echt?’ Vic trok haar wenkbrauwen op. ‘Al die etiketjes. Wat maakt het nu uit of

dat jong wat heeft? Laten ze maar eens zorgen dat hij meekomt met de rest. – Cola?’

Kay knikte instemmend om Victoria’s mening als en haar vraag. ‘Knus huisje, hé.’

Alsof het complimentje aan haar zelf was gemaakt, begon Victoria te glunderen. ‘Ja,

hè? Ik vind het ook erg tof! Het voelt echt als een tweede huis. Dat is al heel lang zo.’

De zon begon al wat te zakken. Eén blik op haar mobieltje maakte dat

Simone er echt niet onderuit kon: ze moest weer eens richting huis lopen. Esmée zo

ook thuiskomen en Simone zou er niet raar van opkijken als ze Stan meebracht om te

blijven eten. Hun ouders kennende was dat allemaal geen probleem. Simone vond

van wel. Maar dat kon ze hen echt niet uitleggen, laat staan Esmée. Niemand mocht

erachter komen dat Stan sinds die dag bij Amber en Emily haar niet met rust liet.

Prompt stond Simone stil. Ze keek naar het vierkante huisje dat ze zo goed kende.

KIRA, JORDY EN COOPER DRAAIWIEL stond er met grote, krullerige letters op de

brievenbus voor haar neus. Wat ze op het gazon zag beviel haar wel.

Het was een zonnige dag en dat was voor Cooper altijd een excuus om naar buiten te

gaan en aan zijn rommelauto te werken. Waar hij dit ding vandaan had geplukt had

Simone al minstens vijf keer aangehoord. Altijd als ze met Veerle en Esmée langs-

kwam greep Cooper de kans om te pronken met zijn rammelbak. Vaak deden ze er

lacherig over. Simone bewonderde de geduldigheid in haar vriend. Ze vond het knap

dat hij er niet mee leek te zitten dat het al zo lang duurde tot de auto klaar was.

‘Hé, Simone!’ Cooper had zich omgedraaid en zijn iPod stilgezet. De koptelefoon op

zijn hoofd zakte verder naar achteren en vlug ging hij weer voorover gebukt boven de

motor staan sleutelen. ‘Kom eens kijken! De motor schiet al aardig op!’

Natuurlijk wist Simone dat ze eigenlijk beter richting huis kon lopen als ze Esmée

voor wilde zijn. Toch liep ze naar voren, richting Cooper en zijn wrak.

Cooper grijnsde zijn rij smalle tanden bloot en keek trots naar Simone op. ‘Mooi hè!’

Zuingjes glimlachte Simone hem toe. Ze had nul komma nul verstand van auto’s.

Simone vroeg zich af of Cooper zich dat wel besefte. Ogenschijnlijk maakte Cooper

dat niets uit. Hij wilde gewoon iemand om zijn enthousiasme mee te delen. Simone

was blij voor hem, al kon ze maar weinig liefde opbrengen voor autowrakken. ‘Ja.’

Cooper draaide nog een laatste keer aan een moer, zette zijn koptelefoon af. ‘Dus.

Hoe gaat het ermee? Heb je een beetje een goed weekend gehad tot nu toe, hmm?’

Simone glimlachte. ‘Ja hoor,’ mompelde ze als antwoord. Ze probeerde hem vooral

niet in zijn ogen te kijken. Ze wilde niet dat hij merkte dat het helemaal niet goed met

haar ging. Het weekend had erom gedraaid haar zus en diens vriendje te ontlopen.

Vandaag had ze zelfs de hele dag in een cafeetje doorgebracht. Het was de enige

plek waar ze rustig kon werken. Zelfs al was het niet zo – ze had telkens het gevoel

dat Stan bij haar in haar slaapkamer zat als ze daar zat te lezen of te werken.

‘Weet jij of Jordy vandaag thuis eet? Ik bedoel, ik neem aan dat je bij Veerle

vandaan komt?’ Het was een vraag waarbij Cooper het antwoord al vrijwel zeker wist.

Hij was dan ook verbaast toen Simone haar hoofd schudde. ‘O, echt?’ Hij keek kort

naar haar tas. ‘Was je gewoon even aan de wandel geslagen?’

Simone voelde hoe haar wangen rood werden. Ze kon het moeilijk ontkennen. ‘Ja,

zoiets,’ mompelde ze vaag. Waarover kon ze beginnen zodat het niet meer over haar

ging? Wat dan ook. Ze wilde niet aan Stan denken.

Haar gezichtsuitdrukking moest het één en ander verraden hebben. Cooper keek

bedenkelijk naar Simone. ‘Weet je zeker dat alles goed gaat?’ Onderzoekend pro-

beerde hij haar blik te vangen. ‘Momentje! Ik zal binnen wat te drinken halen. Wacht

hier, ga nergens heen. – Of wacht, nee! Ga anders mee naar binnen.’

Waarom moest Cooper nou zo lief doen tegen haar? Dit was niet de bedoeling. Nog

even en ze zou alles eruit gooien. Simone beet op de binnenkant van haar wang om

de tranen die zich langzaam vormden tegen te houden. Uit alle macht concentreerde

ze zich op de rozenstruik bij de trap. Eén roos, twee rozen, drie rozen…

‘Simone, kom gewoon even mee, hmm? Kira heeft zelfgemaakte appelsap.’ De toon

in zijn stem was zo aanlokkelijk dat Simone het niet kon weerstaan. Het klonk te

vriendelijk voor woorden. ‘Zo laat ik je niet naar huis lopen. Ik zie dat er wat is.’

Zonder nog een woord te zeggen ging Simone met hem mee naar binnen. In het

huis van de familie Draaiwiel hing altijd zo’n typische geur. Wat het was, wist Simone

niet. Het stelde haar gewoonweg altijd op haar gemak. Meer dan haar eigen huis, wist

ze. Bij dat idee schoten de tranen weer meteen in haar ogen. Ze was blij dat Cooper

in de keuken stond.

‘Wil je wat van die appelsap hebben? Je mag ook gerust een blikje sinas of zo.’

‘Het maakt mij niet uit.’ Simone leunde tegen de deurpost en keek de kamer rond.

‘Kom, laten we boven praten.’ Coop stak de twee blikjes in de zak van zijn shirt.

Daar waren de slaapkamers van de jongens, wist Simone. Direct werd ze zenuw-

achtig. Dat was echt iets wat Stan zou doen, maar dan met de verkeerde wensen…

Het zag er heel anders uit dan dat Simone zich had voorgesteld. Er waren

maar drie deuren op de overloop. Twee daarvan zouden er naar de slaapkamer van

Jordy en Cooper moeten leiden, gokte Simone. Geen van beiden deuren opende

Cooper. De deur die ze doorgingen leidde echter door een kamertje waarin verschil-

lende muziekinstrumenten stonden. Ook was er een ezel en een boekenkast waarvan

Simone wel wilde dat zij er zo één op haar slaapkamer had staan. ‘Wauw,’ bracht ze

uit en lachte zowaar even. Ze kende dit, maar bleef nog altijd verbaast. ‘Te gek hier.’

‘Ja,’ beaamde Cooper zonder al te veel enthousiasme. Voor hem was het heel ge-

woon. ‘Dit is de plek waar we altijd oefenen. Kira wilde dat niet in de woonkamer.’

Verwonderd liep Simone door de ruimte en liet haar tas op de grond ploffen bij de

microfoon. Zo te zien werd er hier ook gezongen. Dat had ze nooit achter Jordy of

Cooper gezocht. ‘Wauw,’ mompelde ze binnensmonds. ‘Wat is dit toch cool.’

Intussen had Cooper een stoel gepakt en ging er schrijlings op zitten. Simone liet

zich zakken op de box die aangesloten was op de microfoon. ‘Vertel eens,’ begon

Cooper. ‘Wat was er nou daarnet? Want er is iets, is het niet?’

Weer die onderzoekende blik. Simone begon het er warm van te krijgen en wist niet

waar ze moest kijken. Ze voelde drang tot ontwijking. ‘Eigenlijk is dit de eerste keer

dat ik hier ben zonder Esmée,’ merkte ze op. ‘Of Veerle.’ Het was waar. Normaal was

ze hier alleen met minstens één van haar andere vrienden of vriendinnen. Ze had er

nog nooit aan gedacht bij hem langs te gaan om iets met zijn tweeën te doen. Ineens

wist ze niet meer zo goed wat ze hier was komen doen. ‘Tegenwoordig speelt ze ook

een beetje gitaar, hè? Pepijn en Emma ergeren zich er dood aan.’ In stilte gleed zowel

Simones blik als die van Cooper naar de gitaar.

‘Heeft het iets te maken met een jongen?’ Gokte Cooper. Aan de manier waarop

Simone verstarde wist hij dat hij goed zat. ‘Nou ja… Ik heb er niet echt verstand van

of zo…’ Cooper haalde een hand door zijn haar en zuchtte. ‘Heeft er een jongen kut

gedaan tegen je? Daar ken ik er genoeg van, van die jongens. Het zijn klootzakken.’

Ja, hij kende er inderdaad genoeg. Eén van die klootzakken was bevriend met zijn

beste vriend. Simone kon het hem maar beter niet zeggen, dacht ze zo. Wie wist wat

er zou gebeuren als het uitkwam dat het om Stan ging. ‘En jij?’ Simone maakte haar

blik los van de gitaar. ‘Jij drumt toch?’ Ging ze verder alsof Cooper geen enkele

opmerking had gemaakt over klootzakken.

Cooper keek haar even strak aan, maar ontspande toen. Knikkend kwam hij over-

eind. Hij gaf Simone de blikjes en ging achter het drumstel zitten. ‘Zie je deze jongen?

Dat is de reden dat deze kamer er is gekomen.’ Cooper toverde stokken voor de dag.

Simone onderbrak haar grijns voor een slok en zei: ‘Laat eens wat horen?’

‘Oké, dan de volgende.’ Kay’s enthousiaste stem weerkaatste tegen de

muren voor hij terechtkwam in de oren van Amber, Pepijn en Emma. Plechtig

schraapte hij zijn keel en begon toen met een hoge stem één of ander nummer te

zingen. Emma keek nog met net zo’n verveeld gezicht naar het parket als eerst. Op

Pepijns gezicht verscheen even een flauw glimlachje, maar hij waagde het ook niet.

‘Ik weet het! Het is van Mika!’ Amber keek Kay stralend aan en ze lachten hard.

‘Moet dat Mika voorstellen?’ Hoonde Pepijn. ‘Godverdomme zeg. Dat lijkt niet hoor.’

‘Dat is niet eerlijk!’ Riep Kay verontwaardigd en keek Emma aan, wachtend op een

bijval van haar of Amber. ‘Mika zingt nu eenmaal zo. Je kent zijn stem zeker niet.’

‘Als ik het zo hoor, wil ik het ook niet kennen.’ Pepijn snoof en had graag een reactie

gekregen van zijn beste vriend, waar het niet dat de aandacht afgeleid werd door drie

klopjes op de deur. Nienke stak haar hoofd om de hoek.

‘Hé, jongens.’ Kay had het niet van een vreemde: haar stem sloeg even over van

enthousiasme. ‘Gaan jullie mee naar beneden? Iedereen is er klaar voor. De taart

wordt uit de koelkast gehaald en dan gaat Kelson eindelijk opgroeien. Spannend hè!’

‘Ontzettend,’ geeuwde Emma zonder al te veel overtuiging en rekte zich uit.

‘Kijk eens wie we daar hebben!’ Riepen Justin en Dennis tegelijkertijd.

‘Hé, neefje, nichtje,’ groette Jim Kay en Amber. Hij glimlachte naar de rest.

‘Gefeliciteerd met Kelson, jongens! Het is alweer te lang geleden dat we hier met z’n

allen samen waren, nietwaar?!’

‘Lieve help, Dennis. Laat je mijn zoon wel heel?’ Overdreef Serena terwijl ze tegen

Nienke aanleunde, die geamuseerd terugkeek. Ze vonden het altijd mooi om te zien

hoe Kay een extra plekje leek te hebben in het hart van zijn biologische vader.

‘Je wordt groot man, echt wel!’ Dennis gaf Kay een klap op zijn schouder.

Pepijn en Emma keken elkaar aan en draaiden met hun ogen. Het gesprek

ging van de ene verjaardag over op de andere. Joey zat trots te vertellen dat de drie-

ling binnenkort ook hun verjaardag zou vieren. Pepijn draaide naar de keuken. Daar

zaten zijn zusjes en broertje vrolijk op een stel blokken te kauwen en in hun neuzen te

peuteren, zo zorgeloos en altijd geliefd bij de volwassen Sims. Nog wel. Hij minachtte

ze uit de grond van zijn hart. Het feit dat ze per se op Kelsons feestje aanwezig had-

den moeten zijn vond hij des te irritanter. Hij had al niet veel zin gehad om te gaan.

Dat was voornamelijk vanwege dat ge ‘oh-wat-ben-je-groot-geworden’ van de familie-

leden die hij wat minder zag dan de rest. De grootste reden was toch vanwege de

blagen. Buiten zijn eigen broertje en zusjes waren er ook nog anderen.

‘Nienke! Papa zegt jullie ook een spelcomputer gaan kopen!’ Abel trok een ernstig

maar triomfantelijk gezicht naar zijn tante. Nienke gluurde richting haar broer, die op

de bank zat en schuldbewust zijn handen omhoog hield. ‘Dan kunnen Kelson en ik

hier ook wedstrijdjes doen, net als bij mij thuis! Dat is leuk!’

‘Nou, Abel,’ begon Serena voor hij kon eisen dat het ding zeker weten gekocht

moest worden. ‘We weten nog niet zeker of we zo’n ding gaan kopen. Maar als dat zo

is, mag jij zeker hier komen spelen. Je bent altijd welkom. Jullie ook, Emine en Mira.’

‘Hoor je dat? Zo vet!’ Jubelde hij tegen Mira en Emine, die al even opgewonden

waren om dat feit als Abel. ‘Dan gaan we Kelson trainen net zo goed te worden als ik.’

‘God, die spelcomputers ook...’ Serena keek met een glimlach langs haar vrouw

naar buiten, denkend aan de tijd dat kinderen nog gewoon buiten speelden.

‘Kay!’ Klonk er vanuit de keuken. ‘Kay!’ Het hoge stemmetje klonk naderbij dan net.

Kelson verscheen ten tonele. ‘Kay!’ Kelsons blijheid was te zien op ieders gezicht.

Vertederd keken ze toe hoe het mannetje op Kay af liep. Echter werd hij in Dennis’

armen gezet zodra Kay hem had.

‘Kijk eens aan.’ Dennis’ blauwe ogen onderzochten die van Kelson. ‘Dus jij krijgt nu

alweer een groeispurt, hmm? Wordt je zo groot dat je bij het plafond kunt? Bij de

bomen?’ Dennis gooide Kelson in de lucht. Hij raakte zowat hangende slingers daar.

‘Ik geloof dat het tijd is,’ mompelde Serena met een vage glimlach.

Iedereen keek vertederd naar hoe Kelson werd neergezet en hoe hij opgroeide. Van

zijn standplaats bij zijn vriend en vriendinnetjes zag de wereld er ineens heel anders

uit. ‘B-beter,’ hakkelde Kelson met een glimlach.

Mira giechelde om de ietwat stuntelige houding van Kelson, zeker naar de knuffel

die Abel hem onverwachts gaf. ‘Gefeliciteerd, Kelson.’ Ze kuste hem op zijn wang, al-

leen al omdat ze het zo schattig vond om hem van zijn stuk gebracht te zien zijn. De

reden waarom hij echt enorm van zijn stuk gebracht was, was echter iets anders dan

de klapzoen op zijn wang. Alle hoofden draaiden zich richting de trap, naar Serena.

‘Ik heb gelijk. – Het is ècht tijd!’ Met opeengeklemde kaken en een verbeten glimlach

probeerde Serena tussen de Simsmassa door te komen. De meesten van hen stond-

en echter te perplex om direct in beweging te komen.

‘Jammer dat Sander hier niet is,’ mompelde Dennis, die vlug opzij schoot, in Nienkes

oor. ‘Weet je nog het moment dat Kay besloten heeft geboren te worden?’

Nienke wist het nog wel. Het drong alleen niet tot haar door wat Dennis zei. Haar ge-

zicht begon wit weg te trekken toen Serena haar zogenaamde relaxte glimlach niet

langer kon faken. Gestrest hielp ze haar een weg door de menigte te banen, richting

een bank of stoel waar ze even kon zitten. Ze prevelde alsmaar woordjes in zichzelf.

Iris kreunde toen haar telefoon ging. Konden ze haar dan niet even met rust

laten? Was ze er net in geslaagd zich te concentreren op haar schoolwerk, was er wel

iets anders dat voor afleiding zorgde. Het was niet haar schuld – echt niet. Dit keer.

‘Het lukt niet echt?’ Tim lag op Iris’ bed met zijn camera te prutsen. Geamuseerd

keek hij naar haar op. ‘Waarom zet je je mobieltje niet uit, hmm?’

Iris knikte, graaide haar mobiel onder wat papieren vandaan. Ze wilde net het

gesprek wegdrukken. ‘Dennis?’ Mompelde ze hardop en staakte acuut. Ze kon zich

niet heugen dat hij zomaar op een dag als deze had gebeld. Misschien kwam hij zeur-

en dat ze niet op het feestje van zijn zoon was. Kort wisselde ze een blik met Tim.

‘Die belt vast met een bepaalde reden,’ merkte Tim op.

Iris rolde met haar ogen en had de neiging het gele kussentje naar zijn hoofd te

gooien. ‘Duh. Jongens bellen nooit zomaar.’

‘Wacht eens even… Moet ik me nu gekwetst voelen?’ Tim trok een gezicht en Iris

nam glimlachend op. ‘Hai, Den. Met Ie… - God, rustig! Wat is er?’ Iris stond naast

haar stoel, zo opgewonden hoog klonk Dennis’ stem. ‘Ik ben tante geworden? En jij

ook? Eh, nou ja. Oom dan. Vader. – Wat je wilt.’

Tim begreep direct dat Serena was bevallen en stond naast haar. ‘Een meisje?’

‘Robyn is een prachtnaam,’ zei Tim in de hoorn, waardoor Dennis direct doorhad wat

er gaande was. Hij zei dat hij snel ophing zodat Iris verder kon met ‘leren’ zoals Joey

hen had wijsgemaakt.

Giechelend liet Iris zich tegen de muur drukken. Ze sloeg haar armen om Tim heen

en gaf hem een zoentje op zijn neus. Hij echter liet zich helemaal gaan en dat wilde

Iris niet. ‘Tim,’ gniffelde ze. ‘Stoppen. Niet in mijn nek.’ Hij wist dat ze daar niet tegen

kon. En dat was precies waarom hij het deed. ‘Niet nu. Ik moet nog verder voor

school. Alsjeblieft…’

‘Ik laat je nu los onder één voorwaarde.’ Tim keek Iris in haar ogen om te weten of

ze hem serieus zou nemen, zou luisteren. ‘Dan ga je ook echt met school bezig. Ik ga

douchen, zodat ik je niet stoor. Er ligt een CD van Gilbert O’Sullivan op je bed. Als je

klaar bent, kom ik terug. Dan laat ik zien waar we ons lange weekend gaan zijn, oké?’

Iris’ ogen begonnen te glimmen als die van een klein kind in een snoepwinkel. ‘Oh?’

‘Ja, oh,’ zei Tim. De hunkering in zijn ogen was weer terug. ‘Gemeen, hè?’

‘Ja,’ fluisterde ze hees. Het was waar, maar wel een goede stimulans. Net als Tims

lippen er één was voor afleiding. De gedachte aan dat lange weekend. Alleen zij met

z’n tweeën… Iris sloot haar ogen en slaakte een zucht voor ze zicht losmaakte.

De slaapkamerdeur klikte in het slot en Iris hoorde Tims voetstappen op de

gang. Kort keek ze om vanaf haar bureaustoel, trok haar pen tussen haar tanden van-

daan. Ze griste toch de CD van het bed die Tim voor haar had achtergelaten. The

Best Of stond er op de zwarte hoes. Gilbert had ogen gesloten, pure concentratie uit-

stralend. Zijn kapsel verried overduidelijk dat hij in de vorige eeuw was geproduceerd.

Het bekende, ouderwetse pianospel klonk door de kamer. Iris had Tim er

talloze keren gek op zien doen en lachte bij de herinnering. ‘Ooh baby, your love me

so bad. You baby, you're driving me mad. Ooh baby, your kiss is so sweet. You baby,

knock me off my feet.’ Dansend begaf Iris zich terug naar haar bureau.

Met een glimlach gooide Tim wat kleren op de wasbak in de badkamer. Onderweg

had hij gezien dat Auke in de woonkamer zat. Zo te zien zat hij weer eens in gedacht-

en verzonken. Van een afstandje bleef Tim staan kijken met een vage glimlach op zijn

gezicht. Waarschijnlijk zat Auke met zijn gedachten bij Lise-May. Hij vond het zo

schattig om te zien dat ze een koppel waren.

Boven zong Gilbert vrolijk door. Tims gedachten dwaalden af naar Iris. Hij vroeg zich

af of ze wel kon leren in die herrie. In gedachten zong hij de tekst mee. ‘You baby,

you're making me hot. Ooh baby, my temperature is high. Ooh baby, a hundred and

five. Ooh baby, I think that you'll find. Ooh baby, I'm out of my mind, what can I do.’

Auke draaide bij en keek verward op naar Tim. ‘O.’ Hij kwam overeind. ‘Ik dacht al.’

‘Ik spring even onder de douche,’ deelde Tim mee. Al was dat eigenlijk niet waarvoor

hij kwam. ‘Daarnet belde Dennis Iris op. Serena is bevallen. ‘t Is een meisje – Robyn.’

‘Ja, ik heb het gehoord.’ Auke zwaaide enthousiast met zijn vingers en handen. ‘Ik

wilde eigenlijk langsgaan bij Serena en Nienke, maar mam zei dat ik beter even weg

kon blijven. De meeste visite is net weg. Anders was het zo druk.’

Rimpels van ernst in Aukes voorhoofd maakten Tim duidelijk dat hij snapte hoe het

allemaal in elkaar stak. Hij wist dat Auke snel en gemakkelijk de motivaties en

reacties van anderen in kon schatten – iets waarover hij zich leek te verbazen. Het

enige was dat hij meende dat hij die ondervindingen met anderen moest delen.

Tim sprak zijn net bedachte idee uit tegenover Auke: ‘Iris en ik gaan zo even de stad

in.’ Hij moest er even uit, en Iris al helemaal vond hij. Uit ervaring wist hij onderhand

dat Iris enorm chagrijnig werd van de hele dag binnen zitten. ‘Dan weet je dat vast.’

Auke knikte. Zijn eerste ingeving was om te vragen of ze niet met zijn drieën naar de

stad konden gaan. Hij wist niet of ze plannen hadden, wilde zich niet opdringen. Dus

slikte hij zijn woorden in en zei: ‘Pa sms’te dat hij zo ook naar huis komt. Jullie zijn net

de drukte voor als je snel douchen gaat,’ suggereerde hij behulpzaam.

Auke stapte van de stoep op het tegelpad dat leidde naar het huis van zijn

jongste zus. Vol bewondering keek hij naar het huis waarin Nienke en Serena met

hun kinderen woonden. Wat was het toch een mooi huis, bedacht hij zich. Dan te

bedenken dat het ooit een café was geweest.

Aan de telefoon had Nienkes stem nogal verbaast geleken. ‘Maar natuurlijk

ben je welkom! Je mag zelfs dat meisje meenemen als je dat wilt,’ had ze gezegd.

Auke kwam alleen, want Lise-May was druk vandaag. Eigenlijk was hij blij dat hij

alleen naar Nienke en Serena toe kon. Waarschijnlijk zou Lise er minstens zo

zenuwachtig van worden ineens bij al die familie te zitten als Auke zelf, bang dat ze

zich niet op haar gemak zou voelen. Automatisch zou hij zich dan ook zo voelen.

Bij binnenkomst merkte Auke dat het lang niet zo druk was als hij had ver-

wacht. Natuurlijk had zijn opa al aan de telefoon gezegd dat er niet zoveel Sims meer

waren. Maar met hem weet je het maar nooit.

‘Hé, Auke, kom erin man!’ Kay sprong meteen overeind bij het zien van zijn oom.

Nienke zat op het keukenblok te kletsen. Zo te zien was Jim aan het koken ge-

slagen. ‘Hai, ik ben in de keuken!’ Ze stak theatraal haar arm op en zwaaide vrolijk.

Ze zag er echt uit zoals Auke verwachtte dat ze eruit zou zien nu ze net weer mama

was geworden. Trots en glunderend maar ook moe van de spanning. Kay leek nog

steeds opgewonden om het feit en drentelde de keuken mee in.

Dennis kwam zojuist door de achterdeur terug naar binnen en stak zijn telefoontje in

zijn kontzak. ‘Sander neemt niet op,’ liet hij Jim en Nienke weten. Ze hoorden hem

niet. Dennis kreeg zijn jongere broertje in de smiezen. ‘Hé Casanova!’ Grijnsde hij.

Auke liep halfrood aan van die benoeming. Moest Dennis nu per se zo flauw doen

over het feit dat hij met Lise had? Dat had hij ook niet gedaan bij Iris of Rosemary. In

plaats van een gevatte opmerking terug te maken of ernaar te vragen, zei hij: ‘Hai

Den. Hoe is het met jou en Keisha?’

Pas als laatste kwam Kelson in zicht. Auke zou bijna zijn vergeten dat het

zijn verjaardag was. Al hingen er slingers en had hij net iedereen gefeliciteerd. Kelson

hing op de bank en keek tv met Abel en Emine. Zij, hun ouders en Dennis waren als

enige van de visite gebleven om te helpen.

‘Leuk dat je ook nog even komt.’ Met een glimlach keek Justin op naar zijn broertje.

‘Abel, zou je eventjes van me af willen gaan? Zo kan ik…’

‘Nee, nee, blijf lekker liggen joh!’ Auke maakte één of ander handgebaar. ‘Het is al

goed.’ Hij richtte zich tot Kelson en feliciteerde hem. ‘Dat is wat hè. Dan ben je jarig

en dan krijg je er ineens een zusje bij.’

Kelson trok een grimas. ‘Maakt niet uit. Ro is cool.’

‘En of Robyn cool is!’ Kay liet zich voor de kinderen op de bank vallen. Abel was in-

middels overeind gekomen en eiste dat hij bij zijn oom op zijn schouders mocht.

‘Ik heb een idee!’ Riep Abel. ‘Laten we een spelletje doen!’

Kay was meteen enthousiast. ‘Ja, jongens, laten we een spelletje doen!’ Peilend

keek hij Kelson en Emine aan. ‘Doen jullie ook mee?! Het duurt toch nog wel even tot

we gaan eten. – Toch Nienke?!’ Kay keek even richting keuken, waar vandaan Nienke

toestemmend glimlachte. ‘Oké, laten we het doen.’

Auke zakte door zijn knieën en zette Abel op de bank. ‘Wacht even. Ik wil wel mee-

doen, maar ik ga eerst eventjes naar m’n schoonzus.’ Met een glimlach liep hij naar

de trap. ‘En ik wil natuurlijk ook eventjes vingertjes en teentjes tellen.’

Abel slaakte een zucht en stak zijn handen op. ‘Tel maar.’

Emine keek de jongens vervreemd aan. ‘Waarom wil hij vingers en teentjes tellen?’

Justin begon te lachen. ‘Dat zeggen ze soms er net een baby’tje is geboren.’

De niet-begrijpende blik maakte plaats voor een uitdrukking vol ontzet. Vlug keek

Emine naar haar eigen handen. ‘Had ik dan eerst niet tien vingers en teentjes?’

‘Klopklop.’ Auke stak zijn hoofd om de deur van de slaapkamer. Even had

hij getwijfeld. Gelukkig was Serena zo te zien al op. ‘Oh, zo te zien ben je al aange-

kleed. Ik wist niet zeker of je nu al onder de douche was geweest of niet.’ Auke stond

van zijn ene op zijn andere voet te wippen. Hij kon zijn ogen niet van het kleintje af-

houden. Ze leek eigenlijk meer op Dennis dan Nena, flitste er door zijn gedachten.

‘Kijk eens, Robyn? Dat is je oom Auke.’ Met een glimlach van oor tot oor draaide

Serena zich om. ‘Dag lieverd,’ groette ze hem met een kus op zijn wang. ‘Het geeft

niet hoor. Zelfs al was ik nog niet aangekleed geweest. Je mag zo binnenlopen. De

deur stond al op een kier.’ De knipoog was geruststellend bedoelt, maar Auke kreeg

het er warm van. ‘Wat is ze mooi, hè? Exact je broer met die ogen.’ Die woorden

maakten dat Auke het nog warmer kreeg. De biologische vader van Robyn, Dennis.

Zijn broer. Ja, dat klopte. Zij had het ook opgemerkt. Alleen was het Serena die er met

het gemak over sprak alsof ze twijfelde tussen pure of melkchocolade.

‘Wil je haar eens vasthouden?’ Serena’s vriendelijke ogen keken in die van Auke en

riepen hem bij de les. Voor het tot hem doordrong, had ze haar armen uitgestrekt en

overhandigde ze het kleine hummeltje heel voorzichtig.

‘Och jee.’ Auke ademde een diepe zucht uit toen hij het meisje vasthad. Ogen zo

blauw als die van Nienke, die van Dennis – die van Serena. Eigenlijk voelde het heel

anders dan hij had verwacht om een baby vast te houden. Gewichtig maar toch licht,

als een zware veer. Hij grinnikte – van de zenuwen – en om die conclusie.

Auke kon zich toch niet voorstellen dat hij op een bepaald moment in zijn leven weer

zo zou staan, maar dan met zijn eigen kindje. Iets van hemzelf. Hij kon zich nog

amper voorstellen dat al zijn broers en zussen al kinderen hadden, alleen Melvin en

hijzelf nog niet. En Iris en Krijn. Geen van hen, geen van de vierling.

Klik. Auke keek op van het geluid. Serena had een foto gemaakt. ‘Ik kan het niet

helpen.’ Ze had de tranen in haar ogen staan. ‘Jullie stonden elkaar zo op te nemen.

Het was te mooi om het moment voorbij te laten schieten.’

Hierbij een vertederend einde van

de update. Ja, je hebt het niet ver-

wacht; weer geen grote clifhanger.

Al is het toch enigszins, want aan

het telefoontje van Dennis naar

Sander kan ik wel verklappen dat

de volgende update veelal over die

twee zal gaan. En… natuurlijk

andere dingen. Maar dat is voor de

volgende keer!

Xx Ilse