Het is erg donker en het huis is duister begeven. Eric komt aangelopen met een jongetje. Hij draagt nog steeds een masker daardoor kun je zijn emotie niet zien. ‘Ik ben er weer.’ roept hij vriendelijk.

Melissa, Silvia, Eric en Jan

Melissa trekt zich er niets van aan. Ze loopt gewoon naar de kledingkast en legt er een schoon setje kleding in. ‘Ik zei, ik ben er weer!’ roept Eric harder. ‘Oké.’ mompelt Melissa maar trekt ze er verder geen aandacht aan.

Ze pakt Silvia die ligt te huilen op. ‘Kom maar meisje, heb je honger?’ Silvia knikt zachtjes opeens is ze weer stil geworden. De warme lieve woorden van Melissa maken haar rustig.

De maanden zijn voorbij gegaan en in huize Rosevel is Linte uit huis gegaan. Ondanks al haar verdriet heeft ze plaats kunnen maken toen ze volwassene werd om met Thomas in een huisje te gaan wonen. Nu zijn er nog maar drie kinderen in huis.

Lisa en Alex

Twijfelend om wat te gaan zeggen staat Ruth voor het nieuwe huis. Nu er drie kinderen weg zijn is een klein huisje wel handig. Misschien weet de ontvoeder dan niet waar hun huisje staat.

Toch weet Ruth niet alles zeker. Hoe kan je zelfs niet aan je familie vertellen waar je woont? Je eigen zus mag niet eens weten waar je leeft. Je begint langzamerhand helemaal een buitenstaander te worden.

‘Pap weet je zeker dat dit een goed idee was? Zelfs Linte weet nu niet meer waar we wonen.’ zegt Ruth. ‘Ik begrijp je punt maar onze identiteit moet geheim blijven, ook bij familie. Ik denk niet dat de persoon die hier achter zit weet waar wij en Linte met Thomas woont.’ antwoordt Alex.

‘Ruth ik wil er niet aan denken dat ik ook wordt meegenomen of dat ik jou moet laten gaan.’ Max slaakt een zucht en legt zijn hand op zijn hart. ‘Ik tril nu al bij die gedachte.’ antwoordt hij. Lisa knikt. ‘Het is het beste voor onze veiligheid.’

Daan staat er verveeld bij. Wat moet hij nu denken als grote broer. Moet hij misschien nu met een oplossing komen of laat hij Ruth en Max maar praten. Maar hij is de oudste moet hij niet wat zeggen? Daan laat zijn hoofd vol met gedachten ronddraaien.

‘Papa heeft gelijk.’ mompelt hij dan. ‘Ik ben toch wel nerveus, nu Linte weg is is alles nog meer veranderd.’ zucht Lisa. ‘Lieverd, alles komt goed maar daarvoor moeten we gewoon vertrouwen op elkaar. Geen geheimen nu meer vanaf nu.’ zegt Alex.

Een paar vlinders vliegen vrolijk door te tuin zonder ook maar enig gevoel bij de familie te hebben. Hun vrolijke kleuren schijnen blij in het licht van de zon. Maar voor de familie is zo’n prachtige dag als vandaag geen prachtige dag maar een duistere dag. Alsof het regen giet en de hemel is zwart gekleurd.

‘Laten we maar naar binnen gaan.’ zegt Ruth. Iedereen knikt en loopt mee naar binnen. Max strompelt als laatst de drempel van het huis binnen. Hij kan gewoon niet blij zijn. Terwijl iedereen stil het huis binnen loopt slaan de gedachten bij iedereen op volle toer.

‘Kom maar Silvia, ga maar even lekker zitten. Je drinken komt er zo aan.’ zegt Melissa op zachte toon. ‘Neehee! Ikke wil naar maham!’ Silvia schreeuwt en huilt het hele huis door. Eric houdt zijn handen voor zijn oren. ’Laat dat kind ophouden met krijsen!’

Melissa, Eric, Jan, Silvia

Melissa knikt maar weet dat Silvia dit niet langer meer kan volhouden. ‘Stil maar Silvia, alles komt in orde. Mama komt er zo meteen aan maar eerst eventjes wachten goed?’ Silvia schudt haar hoofdje hard op en neer terwijl er weer traantjes over haar wangen glijden.

‘Melissa kom eens bij me.’ vraagt Eric terwijl Melissa weer recht overeind staat. Silvia blijft maar door schreeuwen waarneer Melissa haar nog een klein kusje heeft gegeven. Melissa komt bij Eric staan maar opeens stopt ze. Haar buik voelt raar aan en opeens, haar buik is een stukje gegroeid. Het staat dus nu echt officieel vast.

‘Melissa…’ zegt Eric dan. ‘Ik moet je nog maar eens vertellen over je kindje in je buik, als het een jongen wordt dump ik dit kleintje hier in mijn handen in de sloot. Dat weet je, maar ook weet je dat als je een meisje krijgt jij zelf je eigen kindje in de sloot gooit.’ ‘Maar hoe moet ik nou voor een jongen zorgen? Dat kan ik niet beslissen!’ zegt Melissa woedend.

En zo gaan er maanden weer voorbij. Elke dag het gehuil van Silvia, Jan die amper binnen komt en alleen maar buiten alleen of binnen in een hoekje zit, maar verder weinig doet, Eric die moppert en Melissa die op bed ligt van wegens haar buik.

Ruth zit rustig aan de tafel zonder ook maar een woordje te spreken. Aandachtig luistert naar de verhalen van haar vader. ‘Misschien weet ik, euh, waarom wij steeds die, euh, ongelukken krijgen…’ stamelt hij.

Lisa en Alex

‘Pap wat bedoel, hoe weet je dat?’ vraagt Daan meteen. ‘Nou ik moest jullie dit allang vertellen maar ook Ruth moest nogal wat vertellen.’ antwoordt Alex. Ruth knikt zachtjes. ‘Misschien weet ik ook wat meer dan jullie.’ ‘Waar hebben jullie het over?’ vraagt Max.

‘Max jij herinnert je toch nog wel de brand en Silvia?’ vraagt Alex. Max knikt. ‘Nou voordat dat gebeurde werd Ruth altijd gepest en Linte daarvoor nog weer. Linte werd gepest omdat zij een bos in brand liet steken.’

‘Een bos in brand? Maar waarom hebben jullie daar nooit iets over verteld?’ vraagt Daan. ‘We dachten dat het anders alleen maar ongeluk zou brengen maar het was toch het beste om te vertellen hebben je moeder en ik ontdekt.’ zegt Alex.

Even kijkt Ruth omlaag naar haar voeten. ‘Ik werd gepest en bedreigt door jongens en meisjes, want op school sloegen ze me en lachten me altijd uit. Maar in mailtjes en brieven die ik kreeg…’ Ruth slikt en zucht en neemt een hap adem.

Iedereen luistert stil mee, ook Lisa die in de keuken een lekker warm vruchtengebakje aan het maken is. Er klinkt een piepje vanuit de oven. ‘Ga maar door hoor.’ roept Lisa.

Lisa haalt het warm vruchtengebak uit de oven en geeft iedereen een bord waar de geur en damp nog vanaf zweeft.

Terwijl Lisa iedereen een bord geeft gaat Ruth verder. ‘In die brieven en mails stond dat ik iets ongelofelijks ergs had gedaan. Dat ik iemand had vermoord en als ik niet een bepaald bedrag betaalde kreeg ik nog nare dingen mee te maken. Maar wat bleek nou, ze verwarden mij met Linte.’

‘Linte had toen zij nog kind was in een ander dorp brand gesticht. Dat ging per ongeluk omdat ze lucifers liet vallen en dat was aangestoken maar het gleed uit haar handen, maar ze dacht dat het uit was. Nu denken jullie vast, wat doet zij met lucifers? Dat kwam omdat ze dat op school had gebruikt.’ gaat Ruth verder.

‘Het klopt allemaal wat Ruth zegt maar dit is pas het begin.’ zegt Lisa. Max knikt. ‘Ik snap het, daardoor is er iemand dood gegaan zeker.’

‘In het begin dacht iedereen dat er een kleine bosbrandje was gekomen en daarom moesten papa en mama met Linte naar een ander dorp. Ze werden er gewoon uitgezet. Maar het was geen bosbrandje. Het hele bos was verbrand en daar woonde een oude man en die was na de brand opeens verdwenen.’

Ruth neemt even rustig een hap van haar warm vruchtengebak voor ze verder gaat. ‘Mensen beweren nu dat dat oude mannetje is gestorven door de brand. Hij kon amper lopen maar niemand kende hem echt goed. Maar hij was wel de vader van Freek. Misschien herinneren jullie Jos? Die ging wel eens met Linte om.’

‘Misschien dat jullie dit raar vinden maar in het huisje van de vader van Freek was een kistje van hout met allemaal geld erin. Dat is niet meer gevonden dus waarschijnlijk verbrand. En nu is iedereen boos op onze familie. Maar ik geloof niet dat het waar kan zijn.’ vult Alex aan op Ruth’s verhaal.

‘Het is ook niet waar dat weet ik zeker.’ zegt Ruth. Daan knikt ook’. ‘Misschien moeten we maar eens onderzoeken of het wel allemaal waar is. Ik bedoel hier blijven zitten in een huisje en ons verstoppen helpt ook niet echt.’

‘En hoe en wat moeten we dan doen? Het hele bos is afgezet en de politie speurt daar dagen, die gaan heus niet even weg voor een paar vijanden als wij!’ zegt Ruth. Lisa en Max knikken allebei. ‘Misschien is er wel geen oplossing.’ antwoordt Max.

Daan zucht en kijkt zijn vader aan. ‘Hebben jullie nog meer geheimen of is dit het allemaal?’ Alex kijkt naar de vlekken op de tafel. ‘Pap, heb je nog een geheim voor ons?’ vraagt Daan nogmaals.

‘Er zijn geen geheimen meer naar mijn mening.’ zegt Ruth. ‘Ik heb alles verteld wat ik weet en nooit aan jullie heb verteld.’ gaat ze verder. ‘Ik het anders nu wel weten.’ mompelt Max terwijl hij zijn warm vruchtengebak naar binnen stopt.

‘Er is nog wel iets wat ik verborgen houdt voor jullie.’ zucht Alex. Meteen gaat alle aandacht naar Alex en iedereen staart hem aan. Maar Alex heeft er moeite mee om het te zeggen. ‘Pap zeg je het nog?’ vraagt Ruth. Alex knikt. ‘Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen.’

‘Jullie hebben er wel eens over gehad dat het in een droom kwam. Het gaat over een roos, een roos waardoor wij nog leven en niet doodgaan.’ ‘Ik had zo’n droom!’ roept Daan meteen. ‘Laat je vader even uitpraten Daan.’ zegt Lisa.

‘Vroeger toen ik nog maar met jullie moeder was getrouwd waren er een soort van nare bendes rondom en in ons dorp. Er werden vaak diefstallen gepleegd dus konden je moeder en ik niet meer goed daar wonen.’ Alex zucht en zonder dat iemand nog een woord spreekt alleen met gebarentaal communiceert gaat Alex weer verder.

‘Terwijl we alles inpakten en bijna klaar waren om te vertrekken naar een vredig en rustig dorpje kwam een oud vrouwtje langs. Ze belde aan en ik deed open. Ze vertelde me dat wij een doelwit waren voor de bendes als we gingen verhuizen. Jullie moeder kwam bij mij in de deuropening staan en begon na het verhaal te hebben gehoord in huilen uit te barsten.’

‘Het oude vrouwtje kreeg medelijden met ons en haalde een roos tevoorschijn. Ze zei erbij:’’Zorg goed voor deze roos, het zal je leven beschermen. Misschien krijg je nog rare dingen mee te maken maar de roos zal ervoor zorgen dat iemand van de familie het overleeft. Of het nu uw kinderen worden of u zelf. Iemand overleeft het.’’ Ruth kijkt Daan vragend aan, gaan we dood? Vragen ze zich af.

Opeens gaat Lisa verder met vertellen. ‘Toen we de roos aannamen en de roos bekeken keek ik later op en zag ik dat het oude vrouwtje was verdwenen. En nu staat de roos bij ons in de kamer in de kast, veilig opgeborgen. Maar we weten nu waarom we ongelukken krijgen, we zijn het doelwit van een bende en de vrouw heeft gezegd dat er wel iets gaat gebeuren.’

Meteen is het doodstil in huis dat je een spelt kan horen vallen. Plots begint Alex te lachen. ‘Jullie hoeven niet bang te zijn hoor. We zullen jullie beschermen maar onze ongelukken hebben met magie te maken. Maar het oude vrouwtje had dat zo lastig uitgelegd hoe we ervoor kunnen zorgen dat dit stopt dat we het nooit gedaan hebben.’

‘Wat was het dan papa? Wat zei ze?’ vraagt Ruth. ‘Ze zei iets over een ander bos waar de magie te voelen is. Maar ik geloofd niet in magie dus geef het maar op.’ zucht Alex. ‘Nee pap, we mogen niet opgeven. Misschien bestaat magie echt!’ roept Max enthousiast.

‘Max we zijn hier in de echte wereld, niet in een sprookje.’ moppert Daan onverschillig. De tijd vliegt voorbij en de middag is alweer begonnen. Daan maakt rustig een schilderij om de nieuwe informatie te verwerken.

Ruth gaat ontspannen op het bed liggen. Ze denkt diep na over het oude vrouwtje, over Linte en of het oude mannetje met het geld nog leeft. Ze heeft geen idee, ook al zeggen haar gevoelens dat het mannetje nog leeft. Dat ze daar naar toe moeten gaan want hij kan ze verder helpen. Ook al is het de vader van Freek.

Buiten staat opeens een boze man op de stoep. Kijkend door de ramen waardoor er een kleine glimlachje op zijn gezicht ontstaat. ‘Hier wonen ze dus.’ lacht hij zachtjes.

Hebben jullie alle informatie verwerkt? Ik heb onder alle proefwerken door toch nog deze up kunnen maken. Maar nu moet ik echt weer leren.Nog even een vraagje, snappen jullie het al een beetje?En voor jullie iets over Alex zeggen, ik weet het, hij ziet er niet uit. XD