De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

- Sprak Iris met Tim af in een restaurantcafé om samen een hapje te eten. Iris

nam Tim mee naar huis en stelde hem daar voor aan Joey, Cathelijn en Melvin.

Joey probeerde zoveel mogelijk over Tim te weten te komen en wilde

voorlichting gaan geven. Melvin kwam tussenbeide en redde Iris van zo’n

praatje.

- Melvin betrapte Krijn en Iris bijna terwijl ze bezig waren met hun geheimen

rondom de sigaretten, maar het ging nog net op het laatste moment goed.

- Auke had onder vier ogen een gesprek met Iris over Rosemary, waarin hij

vertelde dat hij het had uitgemaakt met haar. Ook dat hij via anderen tijdens

gitaarles heeft gehoord dat ze ging verhuizen. Hij is gekwetst dat ze het hem niet

heeft verteld en zei blij te zijn als ze eindelijk weg is.

- Sander nam iemand uit het café mee naar huis, een meisje genaamd Lizzy. Hij

ken haar nog van vroeger.

Goed, dat was dan dat. Niet heel veel, hè? Tien was een korte update en vanaf

nu gaan ze niet veel langer worden dan dat of misschien even lang. Lekker fijn

lezen nu, nietwaar? ^.^ - Afijn, verder waar we gebleven waren.

Ondanks het nog niet lang was dat ze haastig de trap op waren

gestrompeld – zoals bij thuiskomst: zonder elkaar ook maar voor de volle honderd

procent los te laten – voelde Sander dat hij het niet veel langer meer hield.

‘Lizzy,’ fluisterde hij met een onderdrukte neiging om te gaan kreunen. ‘Je maakt me

knettergek.’

Zonder het tempo te verminderen of zelfs maar even te stoppen boog ze voorover,

waardoor haar donkerblonde lokken langs Sanders gezicht kriebelden. Hij kreeg

kippenvel van die streling alleen al. De vurige kus waarbij ze kleine, plagerige likjes

langs zijn lippen gaf, was echter het toppunt. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond.

Lui liet Sander zijn hoofd terug op de deken zakken, zijn nek ontbloot. Lizzy duwde

hem verder naar achter zodat ze allebei konden liggen en kroop opnieuw tussen zijn

benen door. Ze streelde zijn gezicht, zijn nek, zijn haar zoals hij bij haar deed. Ze liet

haar handen naar beneden glijden, opnieuw tussen zijn benen en Sander hapte naar

adem.

Wat was dit een moordwijf. Kennelijk onuitputbaar. Hij liet zich niet zomaar nemen

door haar. Ruw omvatte hij haar billen en duwde haar tegen zich aan. Haar ogen

keken uitdagend in de zijne, alsof dit een wedstrijdje was. Ze ging verzitten en vanaf

daar bouwden ze een nieuw tempo op om weer van voren af aan te beginnen.

Met een zachte smak kwamen hun lippen van elkaar los. Ze lachten er allebei om. Iris

keek stralend in Tims ogen.

‘Hèhè. Eindelijk alleen,’ fluisterde ze. ‘Ik ben blij dat we door de vuurlinie heen zijn.’

Tim lachte. ‘Iris.’ Bestraffend keek hij haar aan. ‘Zo moet je niet over je grootouders

praten. Ze zijn hartstikke aardig.’ Hij pakte haar gezicht tussen zijn handen. ‘En weet

je wat?’

‘Hmm?’ Iris kon het lachje dat om haar mond speelde niet bedwingen.

‘Je had geen gelijk. Je lijkt wel op ze, en Lynn ook. En dat is niet iets slechts, Iris.’

Iris wendde haar blik af. ‘Het zal wel. Jij weet niet hoe het is om mij te zijn.’

‘Dat is waar,’ zei Tim. Hij pakte haar hand en leidde haar naar de spiegel. Hij ging

achter haar staan en pakte haar hand. ‘Maar kijk nu eens? Zie je niet hoe mooi je

bent? Hoe schattig je bent als je straalt? Hoe je altijd voor iedereen klaarstaat, hoe je

het zorgelijke hebt van je opa, het nonchalante van je oma en het uitdagende van je

moeder? Iris, je bent fantastisch zoals je bent. Daarom ben ik zo dol op je.’

Iris sloot haar ogen en wendde verlegen haar blik af. Ze voelde Tims hete adem in

haar nek en wilde het liefst zijn armen om haar heen voelen.

Ze draaide zich om en keek in zijn blauwe ogen. Er verschenen pretlichtjes in de

hare. Met een paar stappen stond ze bij het bed. Met haar vlakke hand klopte ze op

het dekbed naast haar. Even keek Tim bedenkelijk, maar ging toen bij haar zitten.

‘Wat is er?’ Lachte Iris. ‘Ben je de eerste keer vergeten dat we dit deden?’ Uitdagend

keek ze hem aan.

‘Ikke? Nee, zeker niet.’ Zijn blik even rusten op Iris vrije arm. ‘Ik heb er nog eeuwig

spijt van.’

Iris keek Tim van opzij aan. Ze wist dat hij het over haar arm had. Toch kon ze het niet

laten. ‘Ik ben het ook niet vergeten.’ Ze wees naar de plank boven zich. ‘Door je

cadeautje zal ik het ook nooit vergeten.’ Tim volgde haar vinger en ging net als haar

verzitten.

‘Mijn bol. Je hebt hem bewaard.’ Er weerklonk verontwaardiging in zijn stem.

Zachtjes begon Iris te giechelen. ‘Doe niet zo stom. Alsof ik dat ding weg zou gooien.’

‘Alsof je dat ding nodig hebt om je ‘dat ene vriendje’ te herinneren dat je arm brak bij

je eerste kus,’ zei Tim vol zelfspot.

Iris begon opnieuw te lachen. ‘Nou zeg. Je deed het ook echt opzettelijk, niet dan?’

Iris keek Tim aan met een blik van ‘nou jij weer’ maar Tim wist niets meer te zeggen.

Ze grinnikten om hun slap geouwehoer en Iris gaapte luid.

‘Je bent moe,’ concludeerde Tim. ‘Ik denk dat ik maar eens opstap.’

Iris trok een pruillip. Ze hoopte dat het ook voor een tweede keer deze avond zou

helpen. ‘Dat is gemeen,’ fluisterde ze met een zeurderige klank in haar stem. ‘Zo moe

ben ik echt niet.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en gooide al haar charmes in de

strijd. Tim lachte en ging verzitten, verliggen eigenlijk. Iris zag haar kans schoon en

ging bovenop hem liggen. ‘Zo,’ zei ze triomfantelijk, gevolgd door een nieuwe gaap.

‘Nu kun je niet meer weg.’ Het voelde zo goed om samen met hem zo te liggen. Ze

wilde wel de hele avond zo blijven liggen. De hele avond, de hele nacht en dan ‘s

ochtends zo wakker worden. ‘Tim?’ zei ze langzaam. Tim bromde slechts een ‘hmm?’

als antwoord. Even keek ze naar zijn gezicht om te kijken of hij zijn ogen dicht had. Hij

keek haar geamuseerd aan. ‘Waarom blijf je niet gewoon hier vannacht? De deur zit

op slot en er komt toch niemand binnen.’

Tim schudde resoluut zijn hoofd. ‘Nee, Iris. Daar kan ik echt niet aan beginnen. Al zit

de deur op slot: als er toch iemand binnen probeert te komen – bijvoorbeeld je

grootouders – krijg je gedonder. Dat wil ik niet.’ Het was even stil. Hij wilde eigenlijk

vooral niet dat ze verkeerde indrukken zouden krijgen, wat dan het geval zou zijn. Dat

wisten ze allebei. ‘Daarbij komt dat er thuis op me wordt gewacht.’ Tim maakte

aanstalten om overeind te komen. Hij zag Iris’ verraste blik. ‘Ik heb niemand nog iets

verteld van ons ofzo,’ vervolgde hij. ‘Ik wilde wachten tot… nou ja, om het samen te

doen. Maar ze weten natuurlijk wel dat ik weg ben en ik wil ze niet ongerust maken.’

Verzucht kwam Iris overeind. ‘Oké, vooruit dan,’ gaf ze toe. ‘Ik wilde zeggen: doe ze

de groeten. Maar ja, dat zou een beetje…’

Tim grinnikte en kriebelde met zijn vingers door Iris’ haar – iets wat Iris heerlijk vond.

‘Je bent soms een uilskuiken, maar je bent wel een schat.’

Iris was blij dat ze zich kon concentreren op achter hem aan lopen, zodat hij niet zou

zien dat haar wangen alweer vuurrood waren. Voor de spiegel stonden ze besluitloos

tegenover elkaar. Geen van beiden voelde zich ongemakkelijk, zoals bij het begroeten

eerder die avond. Nu wilden ze geen van beiden afscheid nemen, omdat ze wisten

dat het op zich zou laten wachten voor ze elkaar weer zouden zien. Dat feit bleef

echter onuitgesproken. Tim aaide met een glimlach langs de contouren van Iris’ ge-

zicht en trok haar naar voren om haar te zoenen. Iris verwachtte geen lange af-

scheidskus, waardoor Tims volgende actie haar des te meer verraste. Hij duwde haar

lippen subtiel en teder van elkaar en voor het eerst voelde ze zijn gladde en zachte

tong. Ze voelde een siddering door haar lichaam trekken, een geluksgevoel. Waarom

moest dit moment ook alweer überhaupt onderbroken worden?

De zoen duurde zeker vijf minuten en ze leken in elkaar op te gaan alsof er niets

anders meer om hen heen bestond, maar toen haalde Tim zichzelf los uit hun

omhelzing en drukte hij nog één vluchtige kus op haar wang.

‘Het was echt een topavond met je. Ikkeh… ik sms je wel.’ Iris grinnikte om die

woorden. Hij stak zijn vinger op. ‘Pas op, hoor. Jane zegt dat er misschien toch nog

hoop is. Dat is nog voor ik oefende met jou,’ vertelde Tim trots, wat hem nog meer

gegrinnik opleverde. ‘En het is niet dat ik niet wil blijven, maar… we moeten niets

overhaasten. Oké, behalve dan nu,’ voegde hij er grinnikend aan toe. Met nog één al-

lerlaatste zoen werd hij meegetrokken door de blauwe flits die bij de spiegel

verscheen. Iris bleef nog even naar de lege plek voor haar staren waar net Tim nog

had gestaan. In gedachten verzonken begon ze zichzelf langzaam uit te kleden,

waarna ze haar slaapshirtje aandeed en op haar bed ging liggen. De plek waar ze net

hadden gelegen was nog warm. Met een glimlach pakte Iris de sneeuwbol van het

plankje boven haar bed en schudde ermee. Tim was nu dan niet hier en ze had dan

wel een hekel aan die winterse kou, de bol maakte haar aan het glimlachen. Zo was

Tim tenminste nog een beetje bij haar tot ze hem weer zou zien. Ze kon nu al niet

wachten en wilde het liefst niet denken aan de onzekerheid over wanneer dat wel niet

zou zijn, maar misschien gaf haar dat juist mooi de tijd om de dingen te overdenken.

Sinds die dag betrapte Iris zichzelf erop dat ze steeds vaker aan Tim dacht.

Het begon al ‘s ochtends vroeg bij het opstaan. Op school tijdens de lessen droomde

ze steeds vaker weg. Niet om te piekeren over de alledaagse, tienerachtige proble-

men maar over Tim. Ze probeerde hard haar aandacht bij het leren te houden voor

haar tentamens, maar vaak krabbelde ze maar wat op papier dan dat ze

samenvattingen maakte van de dingen die ze eigenlijk uit haar hoofd moest leren.

‘Sta je nu alweer over dat jong te dromen?’

Iris schudde haar hoofd en keek verward in Grekes ogen. ‘Sorry, ik… wat vroeg je?’

Een glimlach kwam tevoorschijn op het gezicht van Iris’ vriendin. ‘Oké, duidelijk.’

‘Wat is duidelijk?’ Iris probeerde Grekes blik te vangen.

Zij daarentegen focuste zich op een shirtje dat ze had gevonden in het rek en hield

hem omhoog. Iris wilde haar vraag net herhalen, toen ze Iris triomfantelijk aankeek.

‘Dat je verliefd bent – dûh. Je loopt de hele dag te dromen enzo. Vertel: wie is het?’

Iris keek Greke met opgetrokken wenkbrauwen aan, wilde tegensputteren. Ze

twijfelde of ze het nu al moest vertellen. Het was nu ongeveer drie weken dat Tim en

zij wat hadden samen. Buiten Joey en Cathelijn wist alleen Melvin ervan. Ergens

moest ze glimlachen omdat hij haar kennelijk niet verraden had. ‘Je kent hem niet,’

wierp ze tegen. Wat moest ze anders zeggen? Greke wilde vast van die dingen weten

waarop ze geen antwoord had. Niet voor Sims die niets van de magische wereld af

mochten weten, althans.

‘Ik hoop toch wel dat je daar verandering in gaat brengen?’ Nu was het Greke die

oogcontact met Iris probeerde te maken. ‘O, kom op!’ Riep ze uit. De anderen in de

winkel keken haar aan, maar Greke was Greke en het kon haar in zo’n situatie vrij

weinig schelen. ‘Oké,’ verzuchtte ze uiteindelijk toegeeflijk. ‘Ik zal beloven dat ik deze

keer niet zal proberen jullie te koppelen, een blind-date te regelen of erop zal

aandringen dat je op hem af moet stappen om te zeggen wat je voor hem voelt.’

Iris voelde een giechel opkomen. ‘Hoeft ook niet,’ zei ze triomfantelijk. ‘Dat weet hij.’

Grekes ogen werden zo groot als schoteltjes. ‘Je hebt hem mee uitgevraagd!’

‘Nee,’ antwoordde Iris doodleuk. Inmiddels hadden de andere bezoekers van de

winkel hun aandacht weer op iets anders gericht. Nu durfde ze Greke wel te plagen

door haar te laten wachten met antwoorden. ‘Hij heeft mij mee uitgevraagd.’

Greke grijnsde. ‘O, echt waar?! – Wauw, Iris! Dat is…’ Ze schudde haar vriendin door

elkaar. ‘Ik ben echt blij voor je! Hoe heet hij?’

Iris glimlachte zuinig en haalde adem toen Greke dat weer toeliet doordat ze haar

armen losliet. ‘Tim. Hij is wel een paar jaar ouder, maar dat vind ik niet echt erg ofzo.’

Greke klakte met haar tong. ‘Wanneer krijg ik hem te zien?’ Iris lachte en keek Greke

vanuit haar ooghoeken aan. ‘Oké, oké. Ik snap het al. Heb je dan een foto van hem

op je mobieltje ofzo?’ Iris schudde haar hoofd. ‘God. Je moet echt eens een foto van

hem maken. Ik moet hem wel goedkeuren, natuurlijk.’

‘Vraag maar aan Melvin. Hij heeft hem al ontmoet.’

Ontzet keek Greke Iris aan. Dat haar vriendin naar de paskamer liep met een setje

kleren, maakte geen verschil. ‘Wat?’

‘We hebben een date gehad en naderhand heb ik hem mee naar huis genomen.’

‘Ja, zoiets begreep ik er al uit. Maar ik bedoelde meer: waarom weet ik daar niets

van? En wat hebben jullie thuis gegaan? Trouwens, hoe lang is dit al gaande?’ Het

laatste dat Iris zag voordat ze het pashokje binnenstapte en het gordijn dichttrok was

Grekes opnieuw ontzette gezicht. ‘Ik moet Melvin toch eens even gaan bijpraten.

Dit…’

‘Is precies wat een goede oom hoort te doen als zijn nichtje vraagt zijn mond te

houden. En ik zou het waarderen als jij dat ook doet. Het hoeft niet meteen in de

krant, Greek.’

Greke slaakte een zucht en Iris keek haar even streng aan door het gordijn. ‘O-ké!’

Tevreden gooide Iris het gordijn helemaal open en stapte ze naar buiten. ‘En?’

‘Hmm, ik zou het niet doen. Op de één of andere manier…’ Greke keek bedenkelijk.

‘Gelukkig, want ik vind het ook niets. Niet voor een feestje, althans.’

Greke knikte. ‘Trek dat maar uit, dan zal ik wat anders voor je zoeken.’

Iris was blij dat Greke met haar mee wilde gaan naar de winkel om kleren uit te

zoeken. Het was nog een eindje weg, maar de tijd zou vliegen en voor je het wist was

het tijd voor het feest van Alex en Evi. Ze wilde niet op het laatste moment nog kleren

moeten kopen. Zoiets zat er dik in nu de examens steeds dichterbij kwamen.

Een uur of anderhalf later was Iris vrij goed geslaagd en had ze drie setjes

meegenomen. Twee voor op een feest en één als alledaagse kleding. Ze gaf de

bankbiljetten af bij de kassa in ruil voor de kleren en nadat de meisjes hun jassen

hadden aangetrokken, begonnen ze hun weg terug naar huis. Iris slaagde erin het

met haar overal over te hebben behalve over Tim.

Het was Greke die echter vlak voor ze bij Iris’ huis waren terugkwam op Tim.

‘Maar nog even over Tim, hè...’ Begon ze langzaam. ‘Ken je hem al lang?’

Iris knikte en vertelde haar in het kort hetzelfde als ze haar grootouders de week

ervoor had verteld. ‘Zo zit het dus,’ besloot Iris haar verhaal. Inmiddels waren ze al

aangekomen bij de voordeur. Iris maakte hem open en ging Greke voor naar binnen.

‘God,’ bracht Greke langzaam uit. Kennelijk was ze sprakeloos – dat kwam niet zo

vaak voor. ‘Dat had ik eigenlijk niet echt zien aankomen. Na de laatste tijd.’

Iris knikte, zich later pas beseffend wat Greke daarmee bedoelde. Echter had ze niet

veel tijd om erop in te gaan, als ze al zin had om dat te doen: ze hadden amper hun

jas uitgedaan en Joey verscheen voor hun neus.

‘Mooi, precies op tijd om de tafel te dekken. – Auke, laptop aan de kant. We gaan eten.

Krijn, wil jij Auke even roepen?’

Een klaaglijke zucht klonk door de kamer. ‘Ik hoopte toch dat je wel door zou hebben

dat ik niet in het meervoud ben, na al die jaren,’ hoonde Auke terwijl hij zijn laptop

dichtklapte.

Greke begon te giechelen. ‘Wacht maar, Joey, ik roep Melvin wel.’ Ze verdween direct

de trap op. Niet veel later zaten ze aan tafel. Het paste net.

‘We hebben geluk dat Cathelijn vandaag werken moet, anders had ik op de bank

kunnen eten, geloof ik.’ Greke giechelde.

Joey schudde zijn hoofd. ‘Nee, Greke. De gasten mogen altijd aan tafel. Op dit soort

kapriolen zijn we voorbereid. Daar hebben we een extra tafel voor. Sorry voor de

simpelheid van vandaag, maar ik had het druk dus…’

‘Sorry vanwege een hamburger?’ Mompelde Auke met volle mond. ‘Je tikt niet.’

Het was even stil aan tafel omdat op uitzondering tot Auke iedereen niet praatte.

Joey glimlachte naar zijn jongste zoon. Hij was blij te zien dat hij de laatste tijd zoveel

vrolijker was. Lag het aan hem of leek iedereen vrolijker nu Iris verliefd rondliep? Hij

had zich tot nu toe in moeten houden om er niet naar te vragen, omdat hij wist dat Iris

dat vast niet top zou vinden en dat hij niet wilde overkomen als een bemoeiig persoon

– haar opa en voogd zijnde of niet. Ze was oud en wijs genoeg en als ze er niet uit

kwam, wist ze best wel dat hij en Cathelijn altijd voor haar klaar stonden. Melvin deed

hem echter opschrikken uit zijn vrolijke gedachten.

‘Trouwens, wat heb ik gehoord?’ Begon hij terwijl hij van Auke naar Iris keek en weer

terug. ‘Gaat Rosemary verhuizen?’

Er gebeurde van alles tegelijk nadat Melvin die woorden had uitgesproken. Auke

verslikte zich en Iris keek haar oom met grote ogen aan. Shit, waarom moest dit nu?

Algauw hervatte ze zichzelf met de gedachte dat haar reactie haar zou kunnen

verraden tegenover Auke. Zenuwachtig keek ze zijn kant uit.

‘Hmm,’ deed hij en hij haalde zijn schouders op alsof het hem niets kon schelen. ‘Ja,

zoiets heb ik ook gehoord.’

‘Zoiets heb ik ook gehoord?’ Imiteerde Melvin zijn tweelingbroer. ‘Gast, waarom heb

je dat niet meteen gezegd zodat we de vlag konden uithangen?!’ Melvin keek zijn

broer fel aan en kreeg een trap van Iris onder de tafel. Hij moest niet zo overdrijven.

‘Melvin, doe eens kalm,’ kwam Iris tussenbeide voor Auke antwoord kon geven. ‘Ik

ben ook blij dat Rosemary gaat verhuizen, maar je hoeft het niet zo op te blazen.’

Melvin trok zijn wenkbrauwen op en knikte, alsof hij onder de indruk was. Greke keek

hem zijlings aan met haar wenkbrauwen in tegengestelde hoogte. ‘Mel, please.’ Dat

leek te werken. Melvin nam met rollende ogen nog een hap van zijn burger.

‘Hoe lang weet je al dat ze gaat verhuizen dan? Hoe weet jij het trouwens?’

Iris knikte richting Auke. ‘Auke heeft het me verteld, een week ofzo geleden.’

‘Ik weet het van iemand op gitaarles,’ deed Auke zijn duit in het zakje.

De felle blik in Melvins ogen keerde terug. ‘Niet eens van haarzelf?!’ Hij zag aan het

gezicht van zijn broer dat zijn vermoeden werd bevestigd. ‘Wat een feeks, niet te

geloven. Ik heb je altijd al gezegd dat het kreng niet deugde. Dat jij überhaupt ooit iets

met haar wilde. Jullie allebei, trouwens.’

Iris wilde haar mond openen om er iets tegenin te brengen, op hetzelfde moment dat

Auke dat deed. Nu was het echter Joey die tussenbeide kwam. Tot nu toe had hij aan

de kantlijn staan toekijken, maar nu sloeg hij met zijn vuist op tafel. ‘Nu is het

afgelopen!’ Riep hij. De reacties liepen uiteen van geschrokken tot verbazing. ‘Oké,

Rosemary was niet zo’n fijne meid. Maar als Auke van haar houdt en met haar wil…’

Auke kuchte, waardoor iedereen zijn kant opkeek. ‘Ik ben niet meer met Rosemary.’

Iedereen keek hem met verbazing aan, op Iris na. ‘Ik ben single,’ benadrukte hij.

Melvin gooide zijn handen in de lucht zonder iets te zeggen. Vervolgens hield hij zijn

hand op om zijn broertje een highfive te geven. Auke kon het niet nalaten om

enigszins te lachen om die reactie en drukte zijn hand tegen die van zijn broer.

‘Ik heb het een paar dagen uitgemaakt voor ik Iris vertelde dat ik wist dat ze ging

verhuizen. Sorry jongens, maar ik had geen zin om het met jullie te delen. Maar nu

moet ik wel.’ Hij keek Melvin even aan. ‘Maar ja, boeien. Hebben we dat ook gehad.’

‘Hebben we dat ook gehad.’ Krijn schudde zijn hoofd en lachte. ‘Niet te geloven.’

Nu iedereen op zijn minst iets had gezegd, had Iris geen zin om het er nog langer

over te hebben. Voor iemand er nog op door kon gaan, sprong ze over op Tim.

‘Opa...’ Iris keek naar de figuurtjes in de tafel. Die dingen konden zo hypnotiserend

zijn. Als ze hoe dan ook weg wilde – wat het geval was – moest ze dat zo vroeg

mogelijk aan het licht brengen. ‘Is het goed als ik dit weekend wegga?’

‘Weggaan?’ Herhaalde haar opa terwijl hij zijn vork neerlegde. ‘Waarheen dan wel?’

Iris slikte moeizaam. ‘Ik eh… ik wilde langs pap en mam gaan.’ Iris durfde al helemaal

niet meer op te kijken toen ze de blikken van iedereen naar haar voelde gaan.

‘Naar Joe en Lynn?’ Vroeg Joey, alsof Iris nog andere ouders had dan hen – dûh.

Iris knikte en keek hem afwachtend aan terwijl ze haar lippen op elkaar perste. Ze

voelde iets tegen haar been aan tikken en merkte dat het Krijn was die haar aandacht

probeerde te trekken. Ze had de neiging om hem een geërgerde blik toe te werpen,

maar wilde niet dat Joey nog langer zou wachten met antwoorden dan hij al deed. Het

langverwachte antwoord werd overstemd door het geluid van drums die door de

kamer schalden. Greke schoot in de lach en Iris kwam vlug overeind toen ze bedacht

dat het de tune van Awkward Kisser was, een liedje van Telekenesis. Nou, over

awkward gesproken... Met een verraste lach nam ze op. ‘Hé mam! – Met mij, Iris.’

Direct klonk een opgewekte stem als antwoord in Iris’ oor. ‘Ho, wacht even.’ Ze

gebaarde naar de anderen dat ze door konden gaan met eten. Buiten keek ze even

door de ruit. ‘Jezus, wat heb jij een geweldige timing,’ zei ze vervolgens tegen Jane.

‘Hè? – O ja, ik weet dat je me niet gebaard hebt, meid.’ De twee tieners lachten even.

‘Maar wat wilde je vragen?’ Het bleef een lange tijd stil. Iris luisterde met opgetrokken

wenkbrauwen naar Janes voorstel. ‘Daar kom je nu mee? Nee, ja, niet dat ik het

niet… Nee, oké. Hmm. Ik moet het wel even voorleggen hier thuis. Maar om eerlijk te

zijn was ik net aan het… - Hoe weet jij dat? O. In dat geval. Nou ja, ik ga wel naar

binnen om nu direct om antwoord te vragen. – Hmm? Waarop wachten?’ Iris slaakte

een ongeduldige zucht toen ze Jane hoorde praten met iemand op de achtergrond.

Het volgende moment kreeg ze weer luider gehoord. ‘Wat is nu het plan?’ Vroeg ze.

‘Geef me je opa maar, Iris.’

‘Daniël?’ Iris trok haar wenkbrauwen op. Dachten ze dat Joey hierin trappen zou?

‘Toe, geef hem even. Het zit wel goed, ik regel het wel.’

Iris trok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd. Ze vertrouwde haar oom en dit

was het gokje wel waard, dus ging ze opnieuw naar binnen. Joey glimlachte en nam

de telefoon van haar aan. Direct sprak hij Lynn aan, maar algauw had was hij in de

waan dat hij Joe aan de lijn had en klonk hij een stuk neutraler. Het bleef even stil.

De rest aan de tafel was stilgevallen en keken vragend van Joey naar Iris en terug.

Iris keek haar opa alleen maar verwachtingsvol en met haar liefste glimlach aan.

‘Nee, morgenavond is prima,’ zei Joey uiteindelijk langzaam met zijn blik strak op Iris

gericht. ‘Let er alleen wel op dat ze leert. Ze zit in het examenjaar, Joe. Dat is…’ Aan

Joey’s gezicht te zien stond het hem niet aan dat hij werd onderbroken. Al hoefde hij

niet in de reden gevallen te worden door Joe om zich aan hem te ergeren: Joey

mocht de man sowieso niet. ‘Dan zie ik haar wel verschijnen,’ mompelde hij wat blijer.

‘Alsjeblieft.’ Joey overhandigde Iris haar mobiel. ‘Lynn komt je morgen ophalen en ze

brengt je vriendje mee.’

Blij vloog ze hem om zijn hals en drukte ze hem een kus op zijn wang. ‘Dank je, dank je,

dànk je!’ Riep ze uit. Het feit dat haar opa Tim ‘haar vriendje’ had genoemd, liet ze

achterwege. Kon het haar schelen? Haar moeder kwam morgen hierheen, met Tim!

Krijn keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Melvin knikte alsof hij er meer van

wist dan de rest. ‘Wedden dat ze meer tijd doorbrengt met die Tim dan met Lynn en

Joe?’

Iris begon te giechelen en Greke viel haar bij. Het liefst wilde Iris door de kamer dansen,

zo blij was ze. Ze liet zich echter gewoon op haar stoel vallen en liet haar blije blik over

de rest glijden. ‘Was het maar vast morgen! - Iemand nog ‘n hamburger?!’

Niet lang nadat Joey had opgehangen, ging bij de familie Verhoef ging de

telefoon ook. Joe nam de telefoon op. Lynn wilde naar de wc gaan voor ze aan tafel

gingen, maar bleef staan toen hij de verbazing in de stem van haar man hoorde.

‘What did you just say?! – Oh? Well, Jacky already told me something like that,

but… - OK. I’ll consulate this with Lynn. Thanks, Daniël.’ Zo gauw als het gesprek

begonnen was, hing Joe weer op. Hij hield niet van onnodig lange telefoon-

gesprekken. Hij richtte zicht tot Lynn. ‘Jane en Daniël hebben met Iris gebeld. Ik heb

toch verteld dat Jacky het idee had dat Iris hierheen zou komen dit weekend? Dat

gaat dus inderdaad gebeuren. Het is al geregeld met je ouders. Daniël speelde mij.’

Lynn stond even met open mond van verbazing te kijken. Toen begon ze breed te

grijnzen. ‘Ik hoopte het al zo,’ fluisterde ze met uitgestoken armen. ‘Ze is eindelijk

weer een keertje thuis.’

Joe knikte. ‘Je weet toch wel dat ik… ik moet morgen werken. Ik kan echt geen vrij

nemen…’ Lynn wuifde het weg. Met een brede glimlach en liet zich in de armen van

zijn vrouw trekken. ‘Echter is er nog één ding,’ fluisterde hij toen hun gezichten op

slechts vijf centimeter van elkaar verwijderd waren. ‘Daniël heeft iets gezegd over je

familie... Dat het eens tijd werd om het officieel te maken ofzo…’ Met een

gefrustreerde blik van onbegrip keek Joe Lynn aan. Ze wuifde het weg en kuste hem.

Die vrijdagochtend waren Nienke en Serena zenuwachtig. Het liep tegen de

middag, wat betekende dat Kay ieder moment thuis kon komen. Nienke kon helemaal

niet stil blijven zitten en Serena was maar blij dat Kay er niet was. Hij zou zo achter

zijn moeder zijn aangewandeld, hebben getetterd dat ze er gek van zou zijn

geworden… als het niet ook haar zoontje zou zijn geweest.

Om tien voor twaalf kwam Nienke terug uit de keuken. ‘Goed, het spul voor het

middageten staat klaar. Gaan jullie maar vast aan tafel, dan ga ik Kay van school

halen. Of… denk je dat je het niet redt in je eentje?’ Onzeker keek ze even op haar

vrouw neer.

Serena keek Nienke met een grijns aan.

‘We waren net bezig met het uittellen van de cijfers die ik voor de afgelopen gymles

heb gegeven, maar het maakt niet uit. Ik red me prima. Zo lang is het nou ook weer

niet dat…’

‘Je hebt gelijk,’ onderbrak Nienke haar ongeduldig. ‘Kay is al een aardige tijd uit de

luiers. – Eh, juist niet bedoel ik.’ Verslagen zuchtte ze. ‘Hopeloos, niet?’ Vervolgens

straalde ze weer bij het zien van de donkerblauwe ogen en het stroblonde haar van

het ventje op Selena’s schoot. Zijn knuistjes grepen naar Nienkes shirt. ‘Sorry, knul.

Je moet even geduld hebben, want ik moet Kay van school halen.’

Nienke drukte een vlugge kus op zijn voorhoofdje en eveneens een zoen op Serena’s

lippen. Ze wilde er vandoor gaan, maar toen ze met haar ene hand om de deurknop

stond en in haar andere de autosleutels had, bleef ze even staan. Vervolgens liep ze

langzaam terug naar het tweetal op de bank.

‘Sereen…’ begon ze langzaam. ‘Misschien heb ik me vergist toen ik zei dat we nog

niets moesten vertellen. Straks wordt het één grote heisa rondom… nou ja, Kelson?’

Het blonde jochie keek direct op bij het horen van zijn naam. Serena was trots en trok

hem dichter tegen zich aan, prevelend dat ze trots op hem was. Met glunderende

ogen keek ze van hem op naar Nienke. ‘Het komt wel goed, lieverd. Geloof me.’

Een paar huizenblokken verderop zaten Iris en Krijn op hun fiets. Zij waren

degenen die het langst op school hadden moeten zitten eer ze weekend hadden.

Onderweg hadden ze het over van alles en nog wat gehad, behalve wat er vandaag

stond te gebeuren.

‘Hé, is dat niet de auto van Wietse en Sarah?’ Iris wees in de verte. Ze werd meteen

enthousiast. ‘Misschien heeft oma hen wel gebeld omdat mam vandaag ook komt.

Hopelijk is Veerle ook mee,’ dacht ze hardop.

Voor het huis kneep Krijn in zijn remmen. ‘De auto van Jim en Justin staat er ook. Dat

betekend vast…’ Hij was nog niet uitgesproken, of de voordeur ging piepend open en

het gitzwarte haar van Emine stak om de hoek van de deur. Ze wilde meteen terug

naar binnen gaan, maar nadat Iris haar hand had opgestoken, bleef ze twijfelachtig

staan. Iris wenkte haar met één hand. ‘Hé meid,’ zei ze tegen haar nichtje. ‘Was je

ons al aan het opwachten?’

Emines wangen werden rood en ze staarde naar de grond. ‘Ik… Dacht dat Nienke en

Serena eraan kwamen.’

Iris moest lachen. Krijn was echter minder te spreken. Want dat betekende dat Kay

ook mee zou komen – wat betekend dat hij geen minuut rust zou hebben. ‘Komen die

dan ook?’ Vroeg hij onbenullig, waarop Emine knikte. ‘Pepijn en de drieling zijn er al.’

Even keken Iris en Krijn elkaar aan. De drieling? Dan moesten Sarah en Wietse ook

meegekomen zijn. Vlug volgden ze hen mee naar binnen. Daar werden ze begroet

door een hele bups aan Sims. Twee broers van hun moeder zaten op de bank naast

elkaar. Een groepje met tieners had zich aan de eettafel verzamelt. Zoals gewoonlijk

waren ze aan het kaarten. Tot haar teleurstelling zag Iris dat Veerle er niet was, alleen

Stan. Aan de tekentafel die ook in de kamer stond, zaten hun andere neefjes en

nichtje. Daar rondom speelden nog twee kleine kinderen die Iris niet herkende. In het

voorbijgaan aaide Emine hen even over hun bolletjes en hielp het meisje dat

klaarblijkelijk haar plek had ingenomen, ging één plek verzitten en tekende verder.

Iris en Krijn sloegen het zooitje met opgetrokken wenkbrauwen gade. Cathelijn kwam

de keuken uit gebanjerd en deelde bekers met limonade uit. ‘Willen jullie ook?’ Met

haar stralendste glimlach keek ze haar oudste kleinkinderen aan.

‘Oma,’ zei Krijn langzaam. ‘Wat de hek is dit in godsnaam?’

‘Een familiebijeenkomst.’ Cathelijn gebaarde om zich heen. ‘Ik vond dat… nou ja, zo

vaak komt Lynn nu ook weer niet. Ik vond dat we van de gelegenheid gebruik

moesten maken om het gelijk met zijn allen samen te doen.’

Krijn voelde ergernis opkomen. Kon hun oma ooit normaal hun moeder ontvangen?

Krijn probeerde er tussenuit te knijpen en naar boven te gaan, maar Auke had hem al

gezien en riep zijn neefje. Zodra Stan Krijn in de gaten kreeg, verscheen er een grijns op

zijn gezicht en sloeg hij joviaal een arm om zijn schouder. ‘Hé man, kom erbij zitten! We

hebben net dit potje klaar – ik heb natuurlijk gewonnen – dus je hoeft niet eens te

wachten tot je kunt meedoen! Hoe awesome is dat?’

‘Niet awesome?’ wilde Krijn zeggen, maar slikte zijn woorden in. Natuurlijk, hij was het

haasje. ‘Ik ben druk voor school en moet straks weg, maar één potje… vooruit dan.’ De

waarheid was dat Krijn zijn huiswerk zondag pas zou doen, maar dat wist Stan niet.

Iris sloeg het aanbod van limonade af en wandelde op de kleintjes af om hen te

begroeten. Cathelijn tilde het kleintje bij haar voet op. Hij trok aan haar broekspijp en

probeerde te gaan staan, zodat hij naar Iris kon lopen. Wietse zag dat zijn moeder en

nichtje bij één van zijn jongste kinderen stond en liep erop af. Met een kus op de

wang begroette hij Iris.

‘Hai Wietse, zonder Sarah gekomen dit keer zie ik? – Wauw, i-is dat Marijn? Wat is

hij groot geworden!’

Wietse drukte zijn schouderbladen tegen elkaar en schopte zijn voeten los om te

ontstijven van het zitten. ‘Ja, de drieling groeit als kool.’ Hij lachte trots. ‘Helaas kon

Veerle dit keer niet meekomen. Ze heeft het erg druk met school.’

‘Véllè!’ Riep Marijn gealarmeerd, wat zorgde voor een lachsalvo. Het kleine

mannetje grijnsde en herhaalde het, blij met de aandacht.

‘Nee schat, Veerle is thuis met mama. Maar je grote nicht is er wel. Kijk, dit is Iris.’

Marijn keek Iris met een ernstige frons aan, waarna hij een ‘àh’ uitslaakte en met een

moeilijk gezicht en op luid volume begon te brabbelen in zijn eigen taal. Opnieuw

lachte iedereen.

‘Zo te horen moet hij nog even nadenken over wat hij van me vindt,’ grapte Iris.

Wietse stak zijn armen uit. ‘Welnee joh. Ik ben ervan overtuigd dat hij je wel mag –

wat dat betreft is hij net als Stan.’ Wietse keek met een grijns over zijn schouder naar

zijn oudste zoon. ‘Hij mag alles en iedereen. Ik heb alleen het idee dat hij nogal gauw

moe wordt, wat niet gek is als je naar Yaar en Wen kijkt. Dus ik breng hem naar bed.’

De twee meisjes keken niet op. Het zou er vast aan liggen dat ze niet begrepen waar

het over ging allemaal, maar het leek Iris niet per se misplaatst als ze zich voordeden

als Oost-Indisch doven. Ze zagen er net zo onschuldig uit als Stan op die leeftijd. Wat

dat betreft leken zij op Stan en Marijn wat meer op Veerle. Iris kon zich nog maar al te

goed herinneren hoe die twee als kleintjes waren geweest.

Voor de kleine Marijn naar bed werd gebracht, was het tijd om op het potje te worden

gezet. Marijn was niet zo van het spelen, merkte Iris algauw. Voor de twee meiden

was het echter een stuk lastiger om op het potje te gaan. Hun speelgoed alleen laten

was iets wat ze maar moeilijk over hun hart konden verkrijgen. Cathelijn had direct

besloten Yara te nemen, die de uitdagende was van het minst vriendelijke van de

twee was. Ze bleef aangespoord worden door haar oma, maar schouderklopjes

konden haar niet deren. Uit alle macht probeerde ze oogcontact te maken met haar

eeneiige tweelingzusje. Die was echter wel luidruchtig, maar deed wat ze moest doen

evenals haar drielingbroertje. Wietse slaakte een zucht – dit was één van de weinige

momenten die niet dramatisch waren om tegelijk te doen met de drieling.

Terwijl het babybedje waar Kay in had geslapen in zijn peutertijd naar beneden

gehaald, zodat Marijn kon slapen. Yara keek met grote, jaloers ogen naar het bedje

en stak haar handje uit.

‘Ik!’ Brulde ze met zo’n overtuiging alsof iemand haar iets had afgenomen.

Zo bleek algauw dat er nog meer mogelijk was om met meer dan één van de drieling

tegelijk te doen. Wietse keek bedenkelijk, maar Iris hielp om het kamerscherm te

verplaatsen en Cathelijn wuifde zelfverzekerd zijn zorgen weg.

‘Schat, ik heb vier tweelingen opgevoed. Dit gaat best, geloof mij maar.’

Iris wilde net zeggen dat ze naar boven ging, toen de deurbel twee keer kort achter

elkaar ging en daarna één keer lang: de algemene manier van de bel indrukken bij

familie de Bof om te laten weten dat je de deur open zou maken. Ze bleef op de

onderste trede van de trap staan. Nienke maakte zelf de voordeur open met haar

huissleutel en stapte binnen. Iedereen keek om, maar viel gelijk stil bij het zien van

het jochie op Serena’s arm. Nienke slikte moeilijk en Serena lachte, maar de spanning

was te voelen. De enige die er geen moeite mee leek te hebben was Kay, want hij

riep vrolijk: ‘Iris!’ en rende op zijn nicht af om haar een kus te geven.

‘Ik hoopte al dat je al thuis zou zijn van school! Nu ben je precies op tijd om Kel…’

Nienke schraapte haar keel en Kay keek even achterom. Haar gezicht zei genoeg: hij

moest nog even zijn mond houden. ‘Je weet wat ik heb gezegd,’ zei Nienke zacht.

‘Neem Kelson maar mee en…’

‘Oké, ik vermaak hem wel even.’ Kay huppelde naar zijn andere moeder en wachtte

ongeduldig tot Serena Kelson op de grond had gezet. Hij gaf geen van zijn moeders

de kans om te zeggen dat hij voorzichtig met Kelson moest doen. Zodra hij zijn

aandacht op Kelson had gevestigd, veranderde zijn stem en lichaamshouding.

‘Kom maar, Kelson,’ zei hij met een hoog stemmetje. ‘Ik zal je wel even voorstellen

aan de rest van de familie.’ Het kwam eruit alsof die bestond uit een handjevol Sims.

Kay zette Kelson op de gok tussen Emine en Pepijn in. Van Emine verwachtte hij

geen rottigheid, maar Pepijn stond niet bepaald bekend om zijn aardigheid. Kay

mocht dan wel jonger zijn, maar liet niet toe dat hij iemand zat te pesten. Dus ging hij

voor de zekerheid aan de andere kant van zijn neef zitten. Voor de verandering was

die eens een keer stil. Niemand was zo druk als Kay, maar Pepijn kwam aardig in de

buurt om het enigszins een wonder te noemen? – Ja, dat was niet misplaatst.

‘Hai!’ Opgelatenheid klonk door in Kay’s stem. ‘Mag ik even wat zeggen?’

Pepijn wierp een korte blik op het blonde jongentje naast hem en focuste zich weer op

zijn blokkentoren. Kelson had eveneens besloten dat hij geen belangstelling had.

De drie andere kinderen knikten gedwee. Wende keek Kelson met een uitdagende

blik aan. Kelson hield haar blik kort vast en richtte zijn aandacht vervolgens weer op

de brandweerwagen, waarna Wende zuchtte en verveeld een blokje op tafel smeet.

‘Dit is vanaf nu mijn broertje,’ vertelde Kay alsof het de gewoonste zaak van de

wereld was. ‘Hij woont nog niet zo heel erg lang bij ons. Zijn papa kon niet zo goed

voor hem zorgen, dus heeft hij er nu twee mama’s voor in de plaats.’

‘Snap ik meteen hoe hij aan dat litteken komt,’ mompelde Pepijn.

De blikken van Abel, Emine en Kay kruisten even: het was wel erg direct gezegd.

‘Wat nou?’ Sneerde Pepijn. ‘Daar bedoel ik verder niets mee, hoor.’

Emine kromp ineen en Abel ging rechtop zitten, klaar om zijn zusje te verdedigen,

toen Kay een hand vol krijtjes in de lucht hield. ‘Ik wil een tekening maken. – Wie doet

er mee?’

Kelson bleek nog iets te jong om te begrijpen wat de bedoeling was. Kay nam hem op

schoot, zodat hij kon kijken als hij wilde terwijl hij met zijn brandweerauto speelde.

Zelfs Wende wilde tekenen en wel per se op Emines blaadje, omdat ze overtuigd was

dat vel groter was dan het hare. Kay bedacht dat ze allemaal zoveel mogelijk

tekeningen zouden maken en die dan aan de muur zouden hangen.

Kay wist telkens de aandacht prima af te leiden door thema’s te bedenken,

figuren te tekenen die ingekleurd konden worden zodat Pepijn niet zoals de vorige

keer weer zou klagen dat de tekening lelijk zou zijn. Al met al ging het best en hij was

tevreden met hoe het ging. Er verscheen een dame langs de tekentafel van wie hij

zich niet kon heugen haar eerder te hebben gezien en dat leidde hem af. Kelson

volgde meteen de blik van zijn pleegbroer.

‘Dag jongens,’ zei de vrouw met het zwarte haar. Ze lachte hen vriendelijk toe.

Kay lachte en besefte dat dit de zus van zijn moeder moest zijn die hij nog nooit had

ontmoet. Hij was erg geïnteresseerd in mysterieuze dingen, zo ook in Lynn.

De aandacht van de anderen was inmiddels ook getrokken en hoewel Lynn net

fronsend naar het litteken op Kelsons gezicht zat te staren, werd ze direct omhelsd

door alle familieleden waarvan het zo lang geleden was dat ze hen voor het laatst had

gezien.

Iris, die al die tijd bij haar broer, twee ooms, Ivy en Stan aan tafel had

gezien, spoot overeind bij het zien van haar moeder. Ze keek haar vragend aan,

waarna Lynn naar buiten wees. Iris vluchtte direct de voordeur uit en keek om zich

heen. ‘Tim? Ben je hier buiten?’ Riep ze luid. Ze was zo gefocust op elk detail dat ze

onbewust zo ingespannen zocht dat ze een gilletje slaakte toen ze een hand voelde.

Vliegensvlug draaide Iris zich om en ontdekte Tim. Ze was zo blij dat ze hem het liefst

direct om de hals wilde vliegen.

‘Wacht, wacht,’ fluisterde Tim gespannen maar lachend. ‘Je ouders weten nog niets

van ons. Binnen weten ze het alleen. We… ik denk dat we even rustig aan moeten

doen.’

Iris duwde hem in het hoekje tussen de keuken en de badkamer zodat ze uit het

directe zicht stonden en trok hem in haar armen. ‘Ik heb je gemist,’ fluisterde ze.

‘Ik jou ook. Nu is het dan eindelijk zover…’

Na een tijdje zo tegen elkaar aan hebben gestaan, waren ze het er over eens dat ze

beter naar binnen konden gaan voordat er Sims waren die hier te ver bij na zouden

gaan denken. Binnen keek Tim met grote ogen naar de menigte voor zijn neus.

‘Ja, het spijt me. Mijn oma vond het nodig om zo ongeveer de hele familie uit te

nodigen,’ verontschuldigde Iris zich. ‘Maar de meeste Sims zijn nog kinderen.

Luidruchtig, maar ze stellen geen lastige vragen.’

Tim lachte schaapachtig en het was duidelijk dat hij zich niet op zijn gemak voelde:

zijn hand schoot naar zijn nek en hij keek haar afwachtend aan. Eigenlijk was de

enige die hij goed kende Lynn, die net langs hen heen liep om Krijn te begroeten.

Iris en Tim trokken zich terug in de keuken, waar ze de perfecte gelegenheid hadden

om even met zijn tweeën te zijn: Marlijn en Yara waren alweer wakker, maar het

kamerscherm stond er nog steeds. Dat idee beviel ze allebei wel. Opgelaten zette Tim

zich af tegen de kastdeurtjes om op het aanrecht te gaan zitten, Iris met zijn ogen

volgend.

‘Het zou beter zijn te wachten tot mam het weet,’ mompelend deed ze drinken in.

Het maakte Tim niet uit dat ze nog niet klaar was: hij trok haar naar zich toe. ‘Beter

betekend niet altijd best,’ fluisterde hij uitdagend. Iris voelde hard de neiging zijn pony

uit zijn ogen te strijken en de afstand tussen hun gezichten werd minder kleiner.

Ze hielden hun ogen allebei open en stonden op het punt scheel te gaan kijken mits

ze het volhielden. Het geluid van Lynns hakschoenen klonk steeds dichterbij. Plots

zelfs zo dreigend dichtbij dat Iris direct anderhalve meter bij Tim vandaan vloog.

Ongemakkelijk zette haar handen in haar zij. Tim wendde zijn blik met een rode blos

op zijn bleke, witte wangen af. De laminatenvloer die Cathelijn en Joey hadden gelegd

leek ineens een stuk interessanter dan de dorst waarom ze de keuken zogenaamd in

waren gegaan. Oh, hij kon wel door de grond zakken van schaamte.

‘Tim?’ Er klonk verbazing in Lynns stem terwijl ze het tweetal om de beurt gadesloeg.

Slechts oprechte verbazing. Het was Iris duidelijk dat haar moeder net als haar altijd

had gedacht dat Tim 100% homo was. ‘Ik heb duidelijk iets gemist? – Uitleg graag?’

Met het allerliefste clifhangertje van

de wereld eindig ik deze update!

Benieuwd naar hoe Iris zich hier nu

weer onderuit gaat kletsen, hoe het

levensverhaal van Kelson luidt en –

natuurlijk – wat Tim en Iris te

wachten staat in het weekend en

nog een boel andere dingen meer?

Dan verwacht ik je zonder twijfel bij

de volgende update terug!

Bedankt voor het lezen! ^.^