zo 08 dec 201920.00 Concertzaal

TracesUltima Vez / Wim Vandekeybus

05 — 15.12.2019

DECEMBERDANCE19BRUGESbelgium

INTERNATIONAL DANCE FESTIVAL

© D

an

ny

WIll

em

s

CULTUURCENTRUMBRUGGE

Cast & credits

Biografieën

19.15 inleiding door Erwin Jans

—

Wim Vandekeybus: regie & choreografieAlexandros Anastasiadis, Borna Babić, Maureen Bator, Davide Belotti, Pieter Desmet, Maria Kolegova, Kit King, Anna Karenina Lambrechts, Magdalena Oettl, Mufutau Yusuf: creatie & uitvoeringMarc Ribot, Trixie Whitley, Shahzad Ismaily, Ben Perowsky & Daniel Mintseris: livemuziekGerman Jauregui, Iñaki Azpillaga & Flavio D’Andrea: bewegingsassistentieWim Vandekeybus: verhaallijnErwin Jans: dramaturgieIsabelle Lhoas: kostuumontwerpIsabelle De Cannière: assistentie kostuumontwerpWim Vandekeybus & Tom de With: scenografieTom de With: technische coördinatieBram Moriau: geluidsregieWim Vandekeybus & Francis Gahide: lichtontwerpHelmut Van den Meersschaut: licht op tourJan Maillard: berenkostuums Patrick [Bob] Vantricht: scèneschilderingen

Ultima Vez: productie Europalia Roemenië, December Dance/Concertgebouw Brugge, KVS Brussel & La Rose des Vents Villeneuve d'Ascq: coproductie

Met de steun van de Tax Shelter-maatregel van de Belgische Federale Overheid, Casa Kafka Pictures Tax Shelter empowered by Belfius.

Ultima Vez wordt ondersteund door de Vlaamse Autoriteiten en de Vlaamse Gemeenschapscommissie van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Uw applaus krijgt kleur dankzij de bloemen van Bloemblad.

In samenwerking met Cultuurcentrum Brugge

DANS MET LIVEMUZIEK

08

DE

C 2

019

BIO

GR

AF

IEË

N

Wim Vandekeybus (BE) is choreograaf, danser, filmmaker en fotograaf. In het midden van de jaren tachtig richtte hij zijn dansgezelschap Ultima Vez op. Zijn eerste voorstelling What the Body Does Not Remember (1987) brak onmiddellijk internationaal door. Vandekeybus’ bewegingstaal, waarin hij energie, risico en gevaar confronteert met intuïtie, impuls en instinct, is de dansante vertaling van een dramatische levensvisie vol dynamiek en conflict. De kern van zijn voorstellingen is en blijft de vitale energie van het lichaam. Daarrond heeft Vandekeybus een rijk en divers oeuvre ontwikkeld dat nationaal en internationaal gewaardeerd wordt. Dertig producties en een heel aantal film- en videowerken later, is Vandekeybus nog steeds op zoek naar vernieuwing. Naast film, video, tekst en fotografie is muziek steeds een zeer belangrijk onderdeel van zijn voorstellingen. Onder meer Peter Vermeersch, Thierry De Mey, David Byrne, Daan, Arno, Mauro Pawlowski, Roland Van Campenhout en Elko Blijweert schreven al muziek bij zijn voorstellingen. Doorgaans wordt de muziek tijdens het repetitieproces gecomponeerd, zodat voorstelling en muziek samen kunnen groeien.

Trixie Whitley (BE-US) is de dochter van wijlen Chris Whitley. Toen ze één jaar oud was, verhuisde ze vanuit Gent naar New York om op elfjarige leeftijd terug te keren naar België, waar ze haar eerste stappen zette in de muziek. Op 17-jarige maakte ze de omgekeerde beweging, terug naar de Big Apple. Ze leerde behalve drums ook piano spelen en startte met het performen van eigen nummers. In 2008 bracht zij een eerste ep uit en in 2009 trad ze op uitnodiging van Daniel Lanois toe tot Black Dub. Begin 2013 verscheen haar succesvolle solodebuut Fourth Corner. Opvolgers Porta Bohemica en Lacuna werden uitgebracht in 2015 en 2019. Traces is haar tweede samenwerking met Ultima Vez; in 2018 tekende Trixie Whitley al voor de soundtrack van TrapTown.

Marc Ribot (US) bracht in zijn veertig jaar lange carrière vijfentwintig albums uit. Telkens verkent hij nieuwe muzikale horizonten: van free jazz over rock tot Cubaanse muziek. Albums als Silent Movies, Trio Live at the Village Vanguard, Songs of Resistance 1942-2018 en YRU Still Here?, het langverwachte album van Ribots post-rock/noise band Ceramic Dog, werden warm onthaald door pers en publiek. Ribot werkte reeds samen met grote namen als Tom Waits, Elvis Costello, John Zorn en producer T Bone. Hij stond ook in voor de soundtrack van bekende films als Walk The Line, The Kids Are All Right en The Departed.

WERELDPREMIÈRE

COPRODUCTIE CONCERTGEBOUW

CultuurbesparingenJe kon er de afgelopen weken onmogelijk omheen in de media: de Vlaamse regering besloot om fors te besparen op cultuursubsidies. Maar wat is onze visie daarop? Lees waarom het Concertgebouw zal blijven inzetten op creaties en jonge kunstenaars op concertgebouw.be.

Laat weten dat je op December Dance was en post je leukste foto of filmpje op onze mini-dansvloer in de Inkomhal met #decemberdance!

— 02 —

— 05 —

08

DE

C 2

019

08

DE

C 2

019

Sporen onder de weg

Door een bos loopt een weg. Op die weg gebeurt een ongeval. Met dat elementaire beeld opent Traces. Choreograaf Wim Vandekeybus brengt er de basisdriehoek van zijn werk in samen: natuur, cultuur en catastrofe. Is de weg een spoor van beschaving? Of een spoor van vernieling? Is het ongeval de onvermijdelijke collateral damage van de cultuur? Of kondigt het ongeval een grotere catastrofe aan? En wat stuurt het lot van de mens: de rechte weg of het chaotische bos eronder?

Vandekeybus’ vorige creatie TrapTown (2018) vertelde over een stad als een labyrint van muren, woorden en wetten. In Traces laat Vandekeybus niet alleen de stad achter zich, maar ook het verhaal: ‘Het verhaal is dit keer niet verbaal maar fysiek. Ik wil iets vertellen louter met bewegingen, ritmes, atmosferen, intensiteiten. Er worden een paar zinnen gezegd, maar het gaat me meer om het geluid en de klank van wat er gezegd wordt. Ik zie de zangstemmen meer als instrumenten om sferen te creëren dan als dragers van woorden en betekenissen. Ik wil ‘ceremonies van beelden’ maken waaraan mensen deelnemen. Je kan die ceremonies van beelden ook sprookjes of angstdromen noemen. Als je naar de voorstelling kijkt, vraag je je soms af of we in de droom van die mensen zitten. Met Traces duik ik in de onvatbare wereld van lichamen, beelden, stiltes, ergens op de grens van bos en beschaving.’ In Traces gaat Vandekeybus op zoek naar wat er achter de maatschappelijke codes, afspraken en conventies ligt. Naar de sporen van het bos onder de weg.

Traces komt tot stand in coproductie met Europalia Roemenië. Roemenië is een land waar het politieke verleden nog zwaar doorweegt. Het is evenwel niet de politiek die Vandekeybus inspireert, maar de natuur, en meer bepaald de mythische

Karpaten, de laatste wildernis in het hart van het Europese continent. De streek is dunbevolkt, maar zijn oerbossen herbergen unieke planten en meer dan de helft van de populaties bruine beren, wolven en lynxen van het Europese continent. Een van de belangrijke inspiraties voor Traces is de beer. De beer is een zeer krachtig symbool in Roemenië. Vanwege van zijn ‘winterslaap’ en zijn ontwaken in de lente staat de beer voor vernieuwing. Er worden indrukwekkende processies gehouden waarin mensen zich verkleden in berenvellen. Wim Vandekeybus: ‘Voor mij staat de beer voor iets wat we verloren zijn. Misschien heeft dat ook met het verlies van de kinderjaren te maken? We hebben allemaal met een teddybeer in bed geslapen. Ik hou van de kalme kracht van de beer. Van zijn fysionomie. Van zijn vacht en van zijn vet. De beer heeft in zijn bewegingen vreemd genoeg iets heel menselijks. Het is een dier vol contradicties: een pasgeboren beer is niet veel groter dan een hamster en heel kwetsbaar, maar hij groeit uit tot een enorme en sterke kolos. Hij heeft een trage gang, maar kan ontzettend snel lopen. Het zijn die paradoxen en tegenstellingen die me fascineren en waarrond ik met de dansers heb gewerkt.’

Een andere belangrijke inspiratiebron voor de voorstelling is het fotoboek Gypsies (1975) van de Tsjechisch-Franse fotograaf Josef Koudelka. Koudelka heeft ooit gezegd dat Romazigeuners hem intrigeerden ‘omdat zij van het leven ook theater maken’. Op zijn foto’s zie je de Roma staan als trotse mensen die zichzelf graag tonen. Zij zijn in vele opzichten grensfiguren die leven op de rand van natuur en beschaving. Zij weigeren in een huis te wonen en trekken rond van stad tot stad, waar ze zelden welkom zijn en met veel vooroordelen behandeld worden. Wim Vandekeybus: “Als sedentaire westerlingen die ons leven opgebouwd hebben rond en met de notie van eigendom, begrijpen wij de levensstijl van de Roma niet. Maar ik vrees dat hun levenswijze met uitroeiing bedreigd is. Net zoals de beren zouden we de Roma moeten koesteren omdat ze vertegenwoordigen wat wij met al onze beschaving vergeten zijn.’

‘Ik wil iets vertellen louter met bewegingen, ritmes, atmosferen, intensiteiten. Ik wil ‘ceremonies van beelden’ maken waaraan mensen deelnemen. Je kan die ceremonies van beelden ook sprookjes of angstdromen noemen.’— Wim Vandekeybus

• In Traces zit de basisdriehoek van Vandekeybus’ werk: natuur, cultuur en catastrofe.

• Het werk komt tot stand incoproductie met Europalia Roemenië.

• Belangrijke inspiratiebronnen zijn de wildernis van de Karpaten, de beer en foto’s van Romazigeuners.

© D

an

ny

WIll

em

s

— 04 —

— 06 — — 07 —

In Traces verstoort de aanwezigheid van mensen langzaam het kwetsbare evenwicht met de natuur en met de dieren. In een onbekende en gevaarlijke omgeving worden de mensen geconfronteerd met elkaar en met zichzelf. Angsten en reflexen nemen over. Vergeten energieën en impulsen manifesteren zich. De verbeelding wordt opengebroken. Het landschap wordt mysterieus en beelden en personages schakelen zich associatief aan elkaar: een heks met drie beren, een vrouw die van een teddybeer bevalt, een herder die zijn schapen naar de ondergang leidt, dansende beren die worden vernederd, een dans van herten die wordt opgevoerd als een collectief zuiveringsritueel... Tot de uiteindelijke catastrofe.

Wim Vandekeybus: ‘Traces gaat over de spanning tussen een tijd die stilstaat en een tijd die voortholt. Een tijd van de dieren en een tijd van de mensen. Ongerepte en

onontgonnen natuur bestaat nauwelijks nog. Dat kan ons fataal worden. Nu hij zich de aarde volledig heeft toegeëigend, is de mens eigenlijk uitverteld. Je kan je dus afvragen of en waarom theater nog over de mens moet gaan. In de voorstelling toon ik hoe een gemeenschap zich organiseert, hoe een leider opstaat en van de anderen een kudde maakt. Het dier is een andere, ongrijpbare wereld. Ik probeer iets te vertellen vanuit dat andere perspectief. Het fysieke en het muzikale spelen daarin een centrale rol. Ik wil dat de voorstelling de kwaliteit heeft van een concert, al is er zeker niet altijd en overal muziek te horen. Misschien zijn de gitaar van Marc Ribot en de stem van Trixie Whitley wel de soul, het kloppend hart van het bos en vertegenwoordigen ze samen met de beren een ander en dieper ritme dan dat van de kloktijd waarmee we onze levens indelen?’

— Erwin Jans

Figuranten gezocht voor dansvoorstelling KirinaVergaap je je vanavond nog maar eens aan de kracht, souplesse en bezieling van de dansers op het grote podium van de Concertzaal? Heb je er ooit al (stiekem) van gedroomd om zelf dat podium te mogen betreden, en dan nog wel als artiest? Dan is dit je kans!

Voor de dans- en muziektheatervoorstelling Kirina van Serge Aimé Coulibaly op dinsdag 31 maart zoeken we 40 figuranten

tussen 7 en 80 jaar die 60 minuten over de scène willen wandelen. Podiumervaring is geen vereiste, engagement en gedrevenheid zijn dat wel. We voorzien twee repetitiemomenten op 30 en 31 maart (vanaf 18.00) en belonen je met een maaltijd tussen de artiesten, warm applaus, sixty minutes of fame en een magische, onvergetelijke ervaring.

Lees meer of schrijf je in op concertgebouw.be/kirina.

OPROEP08

DE

C 2

019

BELEEF DECEMBER DANCE IN DE DIEPTE

— 07 —

Speciaal voor December Dance creëert William Forsythe, een icoon van de Europese hedendaagse dans, exclusief voor de Kamermuziekzaal twee korte werken. De toeschouwer wordt uitgenodigd om van heel dichtbij te kijken en zo verrassende bewegingspatronen te ontdekken achter wat duidelijk zichtbaar is.

Groetjes uit Molenbeek geeft een inkijk in het beeldend werk van de curatoren van December Dance. De groepstentoonstelling verzamelt recente werken van Jan Lauwers, Grace Ellen Barkey, Maarten Seghers en OHNO COOPERATION. Special guest William Forsythe doet een unieke interventie in de Poortersloge.

William ForsytheTwee choreografische voorstellen

Expo December Dance Groetjes uit Molenbeek

DO 05 – ZO 08.12.201918.00-19.45 Kamermuziekzaal

Unsustainables, Bruges / AlignigungWilliam Forsythe

DO 05.12.2019 – ZO 26.01.2020 13.00-19.00 Poortersloge

Groetjes uit MolenbeekNeedcompany & William Forsythe

Exclusief

Laat weten wat je van het concert vond op

ConcertgebouwBrugge

@concertgebouwbr

info & tickets +32 70 22 12 12 — In&Uit: ‘t Zand 34, Brugge concertgebouw.be

In de kijkerWOENSDAG

20.00 Magdalenazaal

11 DEC 2019

© M

.Za

krz

ew

ski

Concert by a Band Facing the Wrong WayMaarten Seghers & Needcompany

Tijdens dit concert raast een bende westerse kunstenaars onophoudelijk rechtdoor. Deze broeihaard van grenzeloze inspanning resulteert in een uitbundig optimisme dat alle richting kwijt is. De inzet is eindeloos. De weerkaatsing van moeite wordt de tragedie op zich.

Onderdeel van December Dance 19i.s.m. Cultuurcentrum Brugge

ZATERDAG

20.00 Concertzaal

14 DEC 2019

© P

hile

De

pre

z

Al het goedeJan Lauwers & Needcompany

Al het goede is een fictief zelfportret doorvlochten met autobiografische elementen, over het leven van Israëlische oorlogsveteraan en professionele danser Elik Niv enerzijds en regisseur Jan Lauwers’ leven met Grace Ellen Barkey en hun kinderen in Molenbeek anderzijds.

Onderdeel van December Dance 19i.s.m. Cultuurcentrum Brugge

Belgische première