Transition #3

AVONTUUR Ironman Lanzarote

geef t afsluiting

EERSTE KEER

Peter Heerschopcabaretier wordt triatleet

HISTORIE

Stayeren door de

jaren heen

INTERVIEW

Frederik van Lierde Hawaii kampioen

voor het leven

201603

Magazine over Triathlon & Run Bike Run

0 3

INHOUD

08 Ironman als afsluiting 54 Werkplek

60 Fietstest verklaard

16 Parkours Rotter-dam verkend 56 Maag- en darm-

klachten voorkomen

64 Juniorenpraat

20 Rachel’s Road to Rio

32 Column Eigenwijzerman

66 Tips voor open water zwemmen

22 Media

34 Paratriathlon

68 Pedaleren als een prof

70 Het Triathlon- gevoel van

72 Peter Heerschop over zijn eerste keer

78 Wisselzone

80 Spotlight

82 Finish24 Stayeren door de jaren heen

36 Fotograaf: Delly Carr

48 Bochtentechiek

38 Interview Frederik van Lierde

50 Jeugdtrainer John Heijsteeg

46 Kledingtips voor triatleten

COLOFONTRANSITION is het officiële magazine van de Nederlandse Triathlon Bond (NTB) met daarin aandacht voor triathlon, Run Bike Run en andere combiduursporten. De Nederlandse Triathlon Bond stelt zich ten doel de beoefening en het organiseren van multidisciplinaire duursporten te bevorderen en de belangen van de bij haar aangesloten leden (verenigingen, wedstrijdorganisaties, individuele leden) te behartigen. De NTB is aangesloten bij NOC*NSF, ETU en ITU.

Transition magazine verschijnt zes keer per jaar. Het volgende nummer verschijnt in week 33 — 2016.

Uitgever Nederlandse Triathlon Bond

HoofdredactieRoel KerkhofCoranthijnestraat 22 / 9715 RH GroningenT 050 – 5715440E [email protected]

EindredactieNederlandse Triathlon Bond

RedactieraadChristie Brouwers, Martijn Keijsers, Jeroen Boot

MedewerkersDelly Carr (fotografie), Marcia Jansen, Richard Jong-A-Pin, Marc van der Kort (fotografie), Pieter van der Meer, Janos Schmidt (fotografie), Norbert Veringmeier

Art-direction & vormgevingTotenmetontwerpen.nlJeroen Boot en Mirko Meerwaldt

Aan dit nummer werkten meeTekst: Peter Heerschop, Marco Hoogenraad, Andy Koolmees, Jeroen Kreule, Esmee Peters, Miriam van ReijenBeeld: Gonzalo Arroyo Moreno, Christie Brouwer, Alex Caparros,

Charlie Crowhurst, Roel Donker, Martijn van Egmond, Jasmijn Gangel, Ivo Geskus, Sonja Jaarsveld, Martin Knegt, Ingo Kutsche, Yeray Menéndez, James Mitchell, Jan Moerman, David Pintens, Lennart Preiss, Wouter Roosenboom, Diego Santamaria, Wouter Schellingerhout, Erik-Simon Strijk, Juan Wiersma

Beeld coverSonja Jaarsveld

Advertenties, verspreiding en drukYing Media bvZwarteweg 3 / 8603 AA SneekT 06 – 10042999E [email protected]

AbonnementenLeden van de Nederlandse Triathlon Bond krijgen Transition magazine zes keer per jaar gratis toegestuurd. Niet-leden betalen voor een los jaarabonnement € 37,-. Abonnees in het buitenland hebben de keuze tussen een digitale Transition (€ 37,- per jaar) of een gedrukt magazine thuisgestuurd krijgen (€ 70,30, inclusief verzendkosten).

Jaarabonnementen worden tot wederopzegging aangegaan. Opzegging van een abonnement kan tot uiterlijk 1 december van het lopende abonnementsjaar, daarna wordt het abonnement automatisch met een jaar verlengd.

Adreswijzigingen dienen uiterlijk een maand voor het verschijnen van de eerstvolgende uitgave van Transition magazine te worden doorgegeven. Dit kan door een e-mail te sturen naar [email protected] of per post via Postbus 1267, 3430 BG Nieuwegein.

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden overgenomen of vermenigvuldigd door middel van druk, digitaal of op welke wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de hoofdredactie.

0 4 T R A N S I T I O N

IK HE B GE S TAY E R D

Dat er op (inter)nationaal topniveau al vele jaren stayer-wedstrijden over de sprint- en olympische afstand bestaan wordt inmiddels algemeen geaccepteerd. Met de hoge prestatiedichtheid in de top is een verbod op stayeren ook praktisch onhoudbaar. Maar verder blijft de essentie van het overgrote deel van de triathlons en Run Bike Runs in Nederland dat je zoveel mogelijk op je eigen kracht bent aangewezen. En dat willen de meeste van ons zo houden. Het raakt immers aan de kern van onze sport.

Toch wordt er regelmatig flink gestayerd in Nederlandse wedstrijden. Beschuldigingen en ontkenningen vliegen over en weer. Het is zo’n serieus probleem dat de Neder-landse Triathlon Bond dit jaar de campagne ‘Stayeren = Valsspelen’ is gestart. Daarin wordt benadrukt dat stayeren vooral ook een mentaliteitskwestie is. Natuurlijk, soms ont-kom je er bijna niet aan omdat het druk is op het fietspar-koers en/of omdat de aard van het fietsparkoers stayeren in de hand werkt. Voor anderen is het echter een bewuste keuze. ‘Anderen doen het ook’, luidt de meest gehoorde verklaring. Maar uiteindelijk ligt de keuze bij de atleet zelf.

Dat klinkt makkelijker gezegd dan gedaan, weet ik uit eigen ervaring. In de acht jaar dat ik actief aan NTB-eve-nementen (96 in totaal) heb deelgenomen, ben ik — hoewel fietsen mijn sterkste onderdeel was — drie maal bestraft wegens stayeren. Mea culpa. In alle drie de ge-vallen was sprake van een gevalletje ‘anderen doen het ook’. Zo was ik één van de vele atleten die tijdens het

beruchte stayer-NK in 1996 in Roermond een rode kaart kreeg getoond (al zat ik ergens in de achterhoede). 30 km op kop gesleurd van een peloton, moedeloos terug laten zakken, iets te opzichtig ook maar wat aerodynamisch voordeel gepakt. De straf was snel en meedogenloos (en in mijn ogen onrechtvaardig).

Tijdens de Triathlon Vlieland werd ik ooit op een stop and go getrakteerd. Een jaar eerder was ik na een matig zwemonderdeel aan een mooie inhaalrace op de fiets be-gonnen, toen ik vlak voor het keerpunt bij het passeren van een clubgenoot een hartgrondig vloeken hoorde. Het was niet omdat ik hem inhaalde, maar om de sliert renners die in mijn zog meeliftte. Van effectief jury-op-treden was die dag geen sprake. Een jaar later herhaalde het scenario zich. Bij het eerste keerpunt zag ik weer een lang lint in mijn wiel. Ik besloot daarop een wat ‘pas-sievere rijstijl’ aan te nemen in het wiel van de voorste renner. Dit keer trad de jury wel kordaat op. Toen ik stil stond en eens omkeek zag ik dat we los waren gekomen van de grote groep. Dom gestayerd en terecht bestraft.

Dus nee, het is soms niet eenvoudig om je aan stayeren te onttrekken. Maar het is ook je eigen keuze om daarin wel of niet mee te gaan. En word je dan bestraft, wees dan een echte vent (of vrouw) en zeg: Ja, ik heb gestayerd. De makkelijkste weg is natuurlijk: Gewoon niet doen.

Roel Kerkhof Hoofdredacteur

Vrijwel iedere triatleet en Run Bike Run atleet keurt het af, maar toch bezon-digt vrijwel iedere sporter aan niet-stayerevenementen er zich – gewild of ongewild – wel eens aan: Stayeren, het te dicht op het wiel van de voorganger fietsen. De discussie over stayeren is zo oud als de triathlonsport zelf. Het is een discussie die nooit lijkt te eindigen en dat wellicht ook nooit zal doen, tenzij stayeren sportbreed wordt toegestaan. Maar dat wil eigenlijk niemand.

Bee

ld C

harl

ie C

row

hurs

t/G

etty

Imag

es


Na in april Europees kampioen Run Bike Run te zijn geworden, toonde Jorik van Egdom met een bronzen medaille bij het WK begin deze maand nog maar eens zijn klasse op de Run Bike Run. Toch blijven zijn ambities in de tria-thlon liggen, met de Olympische Spelen in Tokyo als ultieme doel.

Zwemmen was lange tijd het zwakste on-derdeel van Jorik van Egdom. Fietsen en lopen kan hij echter als geen ander. Kiezen voor de Run Bike Run lijkt dan ook een lo-gische keuze. Zelf denkt de vorig maand 21

jaar geworden atleet daar anders over. Zijn recente successen tijdens het EK en WK hebben daar geen verandering in gebracht. De rest van dit seizoen is hij triatleet.

“Hoewel de uitslag van het EK triathlon in Lissabon en mijn uitvallen in de World Triathlon Series in Leeds daar niet op wijzen, heb ik wel heel veel pro-gressie geboekt in het zwemmen. Daar houd ik mij aan vast. Vanaf volgend jaar wil ik vast mee kunnen doen in de World Triathlon Series. Ik moet vooral beter in een groep leren zwemmen. Lopend en fiet-send kan ik al wel met de top mee.”

Dat bleek tijdens de EK Run Bike Run in Kalkar waar na 25 jaar wachten Mark Koks eindelijk een op-volger kreeg als Europees kampioen op de korte af-stand. Van Egdom hield er met name op zijn nieuwe Specialized Venge ViAS flink huis. “Ik had de fiets vier dagen voor de race gekregen en er pas twee of drie keer op gereden. Toen ik na een keerpunt een gaatje had dat steeds groter werd, ben ik maar vol doorgereden.”

“Ik had al een enorme moraal omdat ik op zo’n mooie, snelle fiets kon rijden. Het is volgend mij echt de mooiste fiets die nu verkrijgbaar is, met wielen, kabels en remmen mooi aerodynamisch weggewerkt. Over elk detail is nagedacht. Nu voel-de ik ook nog dat alle energie die ik erin stak vooruit ging. Elke trap was raak. Dat gaf zo’n boost.”

Vanzelfsprekend was het niveau op het WK in het Noord-Spaanse Aviles hoger. “Op mijn tandvlees kon ik met de snelste lopers mee”, vertelt Van Eg-dom. “Op de fiets heb ik nog wel even getest hoe hard de anderen konden fietsen door na vijf kilome-ter twee keer in de bocht door te trekken. Ik kwam makkelijk weg, maar wist ook dat ze me nu niet meer zomaar zouden laten rijden. Ze wisten nu wat ik op de fiets kan. Maar brons en de wereldtitel <23 was meer dan verwacht. Met top-tien was ik tevre-den geweest, top-vijf was heel mooi, maar derde…. dat is wel heel extreem.”

0 7

SUCCESVOL IN RUN BIKE RUN

—

—

DROMEN VAN TRIATHL ON

beel

d Ye

ray

Men

ende

z


Ironman Lanzarote — E E N D A G L A NG GE NIE T E N

0 9

Voor Marco Hoogenraad was het leven de afgelopen vijf jaar een emotionele achtbaan. Beide ouders overleden, bij zijn vrouw Barbera werd borstkanker geconstateerd en zelf kampte hij met zware blessures. Met deelname aan de Ironman Lanzarote werd een moeilijke periode in zijn leven afgesloten. Marco schreef voor Transition zijn persoonlijke wedstrijdverhaal.

Tekst Marco HoogenraadBeeld Ironman Lanzarote/Diego Santamaria/James Mitchell/FinisherPix

0 1 0 T R A N S I T I O N

n 2011 wordt mijn moeder ziek — longkan-ker. Ik kan hier niet goed mee omgaan en besluit iets buiten mijn comfortzone te doen: Trainen voor de hele van Almere in 2012. Helaas gaat dit niet door na een dijbeenkop-breuk als gevolg van een val tijdens de Beach Challenge in Kijkduin. Later dat jaar overlij-den mijn ouders kort achter elkaar, beiden aan longkanker. Ik beloof hen dat ik in 2013 ‘Almere’ ga doen — voor hen. Dan volgen er nieuwe hobbels: Ik verlies na een val bij een trainingsrit een pink, bij mijn vrouw Barbe-ra wordt borstkanker geconstateerd, en ook mijn schoonmoeder krijgt kanker.

Maar in september 2013 sta ik dan toch aan de start met de beste voorbereiding die ik na zoveel ellende en operaties kan hebben. Merijn Schuurman heeft mij daar enorm mee geholpen — fysiek en vooral mentaal. Het wordt een ware challenge met te lange par-koersen en de hele dag storm en regen. Mijn finishermedaille krijg ik omgehangen door mijn toen nog zieke en strijdende vrouw. On-danks de chemokuren is ze toch gekomen. Een moment om nooit te vergeten.

UITNODIGING VOOR LANZAROTEVia Harrie Impelmans, voorzitter van de Ocean Lava Triathlon Stein, en speaker Ruud de Haan komt mijn verhaal bij Kenneth Gasque, race-director van de Ironman Lan-zarote, terecht. Hij nodigt ons uit om naar Lanzarote te komen en deel te nemen aan de Ironman Lanzarote 2014. Frank Heldoorn helpt me in dit traject. Ik ben in bloedvorm, maar het lot beslist anders. De dag voordat Barbera en ik naar Lanzarote zullen afreizen overlijdt ook mijn schoonmoeder aan die rotziekte. Een jaar later krijgt Barbera een te-rugslag en heb ik al mijn energie en tijd nodig om haar bij te staan, dus ook geen Ironman Lanzarote 2015.

Intussen heb ik in 2014 en 2015 via de Ocean Lava finales op Lanzarote al wel kennisge-maakt met het eiland. Na mijn eerste bezoek in oktober 2014 raak ik op slag verliefd op dit stuk robuuste natuurkracht in de Atlantische Oceaan. Na mijn afmelding in 2015 wil ik al-les anders doen. Samen met Bas Diederen, de beste triatleet van Nederland, tevens een fijne gozâh (op z’n Haags) die ik al 15 jaar ken, ben ik keihard aan de slag gegaan. De totaal andere trainingsaanpak bevalt.

Een week voor de wedstrijd arriveer ik op Lanzarote. Ik word opgevangen door Har-rie Impelmans en Johan Wagenaar van Bike Sensations Lanzarote, sponsor van mijn klei-ne triathlonteam. De eerste dagen staan in het teken van een beetje trainen, wat chillen, sfeer proeven en koffie drinken op de bou-levard. Een osteopaat behandelt wat onder-rug-, bil- en hamstringklachten waar ik na de

vlucht last van heb. Ook haal ik de fameuze Ironman-rugtas op, samen met de startbe-scheiden. Alles is perfect geregeld, de entou-rage is geweldig.

Op donderdag arriveren Barbera, mijn kin-deren Savannah en Xandro, en enkele vrien-den. Mooi, al mijn dierbaren om me heen om er een mooi avontuur van te maken en een bewogen periode in ons leven symbolisch af te sluiten. Sommigen komen zelfs onaange-kondigd. Tijdens een kopje koffie aan de bou-levard tikt Harrie Impelmans me opeens aan en zegt: “Hee daar loopt iemand die erg veel op Peter lijkt”. Het blijkt mijn gabber Peter met zijn vrouw Jolanda die zomaar een lang weekend zijn gekomen om mij bij te staan in mijn eerste Ironman!

MIERENHOOPZaterdagochtend om 4 uur gaat de wekker. Ontbijttijd! Ook dit heb ik getraind. Ik weet precies hoe laat van tevoren en wat ik moet eten en drinken. Samen met mijn zoon Xandro loop ik richting de Avenida de las

0 1 1

kend. Ik duik er ook bij en de eerste 200 meter gaan prima. Tot de eerste boei heb ik redelijk de ruimte, maar daarna is het ram-men geblazen. Dat kan ik wel en ik beland direct aan de lijn die van boei tot boei loopt. Gunstig, denk ik, maar de lijn heeft een magnetische aantrekkingskracht op alle an-dere zwemmers waardoor zwemmen meer duwen en knokken wordt. Na een paar 100 meter zoek ik toch maar de ruimte op. Een goede beslissing.

Halverwege ren ik het strand op en zwaai naar bekenden. Gedurende de tweede zwemron-de steekt de wind extra op en worden de gol-ven hoger, maar na 1.10 uur zwemmen voel ik me nog steeds fris. Naar de omkleedtent is het een behoorlijke tippel. Met kippenvel loop ik door de mensenmassa, onder de dou-che door, naar boven. Tas pakken, even snel met de voeten in de waterteilen en met een bidon water de laatste restjes zand tussen de tenen wegspoelen, fietsschoenen alvast aan om niet weer zand aan de voeten te krijgen en dan naar de boulevard klauteren.

Playas, naar de wisselzone op de boulevard. Hij gaat Harrie Impelmans begeleiden op de catamaran die het zwemmen van dichtbij volgt. Als onze wegen scheiden bedenk ik me dat het nu eindelijk toch echt gaat gebeuren. Ik begin serieus zenuwen te krijgen. Maar al snel bedaren ze weer. Ik prijs me gelukkig dat ik dit (nog) kan en mag doen.

Eenmaal in de wisselzone komt de routine naar boven: Bandjes oppompen, bidons op de fiets, naar het toilet, omkleden, nek met vaseline insmeren, spullen inleveren en naar de zwemstart. Ik zwem niet in; daar krijg ik het koud van als ik nog een kwartier moet wachten voordat het startschot gaat. Bijna 2.000 atleten staan er op het strand — een mierenhoop bij elkaar. Voor het eerst start ik met zoveel mensen. Ik kies een plekje aan de buitenkant zodat ik niet in de kolkende mas-sa terechtkom.

Om 7 uur klinkt het startschot. Het duurt even voordat ik bij het water ben, de massa kronkelende mensen voor me is indrukwek-

De Challenge Almere wordt een ware challenge met te lange parkoersen en de hele dag storm en regen. Mijn f inishermedaille krijg ik omgehangen door mijn toen nog zieke en strijdende vrouw. Ondanks de chemokuren is ze toch gekomen. Een moment om nooit te vergeten.

0 1 3

Mijn fiets heb ik snel gevonden. Dan is het nog 750 meter rennen met de fiets aan de hand voordat ik daadwerkelijk mag gaan fietsen. Het is de langste wisselzone die ik ooit heb gezien. Voordeel: ik heb tijd om te zwaaien naar familie. “Daar gaat Marco ‘the beast’ Hoogenraad beginnen aan zijn fiets-ronde”, galmt de stem van Ruud de Haan, die als speaker aanwezig is, over het parkoers. Prachtig weer, een Nederlandse speaker, mijn familie en vrienden aan de kant en nog een tig aantal Nederlanders als deelnemer. Dit wordt een dag lang genieten.

PRACHTIG FIETSPARKOERSHet fietsparkoers ken ik redelijk goed. Tij-dens twee trainingskampen in januari en april heb ik delen ervan al verkend. Ik heb er veel zin in: 182,2 km fietsen over een prachtig parkoers met 2.551 hoogtemeters. De eerste kilometers gaan door Puerto del Carmen en ik haal al de eerste fietsers in. De eerste klim op… Geen probleem, terugschakelen en op souplesse. Heerlijk… De zon op mijn plaat voelt erg goed. Oh ja Marc, je horloge piept — drinken en gel erin. Van Bas heb ik mee-gekregen, en dat heb ik ook goed getraind, om vooral op de fiets mijn voedingsregiem streng te volgen. Ondertussen is het routine geworden.

Na de eerste klim, in de lichte afdaling rich-ting Yaiza, zak ik over een drempel ineens een stuk naar beneden. Daar krijg ik wel even een behoorlijk tik van. Imbussleutels heb ik niet bij me. Ik zie dat de zadelpen van stand 11.5 naar 10 is verschoven, maar niet verder zakt. Gelukkig kan ik nog steeds goed door-fietsen, wel doet het pijn rond mijn knieën. Dit is dus de mentale strijd waar iedereen het altijd over heeft. Ik focus me op het feit dat de zadelpen niet meer zakt, gewoon kan doorfietsen, de ongemakken kan verbijten en ik op een prachtig eiland mijn uit de hand ge-lopen hobby mag uitvoeren. Doorrijden dus.

Dit is dus de mentale strijd waar iedereen het altijd over heeft. Ik focus me op het feit dat de zadelpen niet meer zakt, gewoon kan doorf ietsen, de ongemakken kan verbijten en ik op een prachtig eiland mijn uit de hand gelopen hobby mag uitvoeren.

Onderweg kom ik andere Nederlandse deel-nemers tegen en maak even een babbeltje met ze. Iedereen geniet van de Ironman en de sfeer is relaxed. Ik ga er helemaal in mee en het voelt goed. Na een kilometer of vijftig, als ik door het ruige vulkanische Nationaal Park Timanfaya rijdt, moet ik echt nodig plassen. Dat is nog best lastig op een eiland waar de wind meestal hard waait. Ik wil links van mijn fiets plassen maar dan zou het door de wind op mijn ketting en fiets terechtko-men. Dus even wachten tot de wind uit de goede richting komt en dan kan ik het laten lopen. Ja hoor, komt er net een official langs die mij gebaart dat ik geen spoor mag achter-laten. Afknijpen dus.

Juist op dat moment komt mijn teammaat Johan naast me rijden. Ik kan duidelijk zien dat hij hard heeft doorgejakkerd om me te achterhalen. Ik werk als een soort rode lap op hem: Die oude man mag niet harder fietsen ‘Fiets maar door’, zeg ik tegen hem, ‘ik fiets een constant tempo en zie je met het lopen’. Maar de volgende dertig kilometer blijf ik cir-ca vijftig meter achter hem rijden. Ik zie aan zijn houding dat hij in de eerste 50 km veel teveel heeft gegeven. Vervolgens passeer ik hem weer in de klim richting Teguise, maar Johan is een taaie en heeft een ijzersterke wilskracht dus die komt er wel doorheen.

UP EN DOWN Hoewel ik niet optimaal zit begin ik steeds lekkerder te fietsen. Halverwege zie ik langs de weg een mountainbiker aan zijn fiets sleu-telen met, jawel, een imbussleutel. Het blijkt een Belg. Met de zadelstand weer goed en mijn plasje afgemaakt kan ik weer op jacht naar degenen die me weer voorbij zijn ge-komen. Wat kan 1,5 cm veel schelen zeg. Dit fietst toch wel een stuk lekkerder. Het klim-men gaat nog steeds lekker, licht en soepel. Kwestie van schakelen en zuinig zijn. De lan-ge, maar mooie beklimming van de Haria,

0 1 5

met 670 meter het hoogste punt van het par-koers, en de Mirador del Rio, met een mooi uitzicht op zee en het eilandje La Graciosa, gaan zonder problemen.

Tot 140 km gaat het crescendo. Ik heb mijn voeding nog steeds goed onder controle, neem waterflessen aan, koel me, drink er-van en tracht ze in mijn bidonhouders te ste-ken. Maar meestal belanden ze in de berm. Bidons met water zijn tijdens het fietsen toch wat handiger. Maar op de verbindingsweg bij Nazareth, met erg slecht en hobbelig asfalt verreweg het slechtste stukje parkoers, zakt de zadelpen opnieuw en blijft deze keer op stand 10 steken. Gelukkig is het laatste stuk vooral wind mee, af en toe nog wat licht klim-men, maar ook veel dalen richting de wissel.

In deze fase laat ik alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd in mijn hoofd voorbijgaan, praat ik wat met mijn vader en moeder, en prijs ik mezelf gelukkig met zo’n mooie voor-bereiding en een gezin dat zo met me mee-buigt in mijn sport. Op deze manier houd ik de pijn in de knieën en de toenemende ver-moeidheid op de achtergrond. Terug in Puer-to del Carmen zie ik vlak voor de wisselzone iedereen staan, Ruud schreeuwt me naar binnen. In een klap ben ik weer in het hier en nu. Wat een feest! In de wissel heb ik snel mijn tas. Schoenen aan, bril op, pet op, gels mee en bidon met sportvoeding in de hand. Ondertussen wordt gescand of ik nog bij de les ben en word ik volledig ingesmeerd met zonnebrand. Dat laat ik weer van mijn benen en armen verwijderen — ik kom ook voor een kleurtje.

LEKKER STUKKIE LOPENIn de eerste meters loop ik direct in de armen van Ruud de Haan. “Hoe voel je je?” vraagt hij. “Top’, zeg ik, “ga lekker een stukkie lo-pen”. Hij wijst me waar mijn gezin en Peter en Jolanda staan. Met een grote lach ga ik verder. Wat is dit mooi om te doen zeg. We moeten eerst een grote ronde lopen van 21 km langs de kust, richting Playa Honda,

Eenmaal op het vlakke gaat het weer. Op dat moment kom ik Stefan Overmars tegen. Hij is aan het wandelen. Samen lopen we verder en kletsen wat tot het weer omhoog gaat en ik weer kramp krijg. Stefan geeft me direct twee zoutcapsules en ze werken echt. Na de der-de en laatste doorkomst bij de finish kan ik toch weer verder hardlopen. De laatste ronde drink ik alleen cola en gooi ijswater over me heen tot ik op de boulevard kom.

Ik voel me goed en loop de laatste twee kilo-meter weer het tempo dat ik ook in het begin van de marathon liep. Hoe kan dat, vraag ik me nog af. Waarom nu? Omdat ik de stal ruik? Het einde van deze mooie martelgang? Kriskras ren ik iedereen voorbij tot de finish- straat. Daar staan Barbera, Savannah en Xandro klaar om met mij mee te lopen over de finish. Wat een moment! Hand in hand met Barbera over de finish, met Savannah en Xandro al filmend direct achter ons. Ruud brult: “Marco, you are an Ironman”. Wat een ontlading, wat een afsluiting! Einde van een belachelijke periode in ons leven. Lang leve het leven!

“Marco, you are an Ironman”.

Wat een ontlading, wat een afsluiting! Einde van een

belachelijke periode in ons leven. Lang leve het leven!

daarna volgen twee ronden van 10 km. Ik heb afgesproken en getraind om de eerste helft rond de 12 km/uur te lopen om daarna te kij-ken wat ik nog kan. De eerste halve marathon gaat super. Ik verzorg me goed — bij elke post drinken, ijs in de pet, ijswater over me heen, wat is dat lekker zeg — de pijn in mijn knieën verdwijnt.

Bij het eerste keerpunt bij de finish en ver-schillende punten erna zie ik steeds weer vrienden en bekenden. Ik krijg er elke keer een boost van. En die heb ik nodig ook, want ik voel dat er een omslag gaande is. De knie-en doen weer meer pijn en ik word misselijk. Als mijn maat Peter, met wie ik kan lezen en schrijven, ziet dat ik het lastig krijg, laat hij me cola drinken. Hoewel de cola erg warm is knap ik daarvan op. Ik kan weer verder, maar het gemiddelde looptempo zakt terug. Vast-houden, doorlopen en goed koelen en drin-ken bij de posten, neem ik me voor.

Op de terugweg van de tweede ronde krijg ik als het wat omhoog loopt kramp in mijn rechterhamstring en moet ik even wandelen.


PARKOERSVERKENNING "MAG ER GESTAYERD WORDEN?”, VRAAGT ROB BAREL AAN HET EINDE VAN DE BRIEFING VOOR DE PARKOERSVERKENNING VAN DE ITU TRIATHLON CHAMPIONSHIPS ROTTERDAM. HILARITEIT ALOM BIJ DE UITVERKOREN DEELNEMERS. HET IS DAN OOK IN HET GEHEEL GEEN WEDSTRIJD. DE AANWEZIGEN HEBBEN VAN DE ORGANISATIE DE KANS GEKREGEN TE PROEVEN VAN HET PARKOERS WAAR OP 23 EN 24 JULI DE TRIATHLONWEDSTRIJDEN IN HET HART VAN DE MAASSTAD PLAATSVINDEN, WAARONDER HET WK PARATRIATHLON.

Tussen de iconenvan de Maasstad

w

0 1 7

Peter Dullaart, de grondlegger van de Rotterdamse stads- triathlon, vertelt tijdens de briefing ook dat de start voor

deze gelegenheid plaatsvindt van-uit een boot van de reddingsbriga-de midden in de Rijnhaven achter Hotel New York. Na een lus om een verder gelegen boei, klimmen alle deelnemers weer in de boot. De sporters met een beperking gaan even later bij een steiger van boord. De overige sporters worden naar een smal trapje geloodst en klaute-ren de meters hoge kade op achter het beeldbepalende hotel op de Kop van Zuid.

DRIE BRUGGENHet is een wat miraculeuze uitvoering

van het zwemonderdeel van een triathlon. Maar het is natuurlijk ook geen wedstrijd. De parkoersver-kenning is vooral ook bedoeld als persmoment. De organisatie draait tegelijk een promotiefilm-pje. Het doel is om te laten zien dat de beoogd grootste triathlon van Nederland de meest ‘iconische’ plekjes van de Maasstad zal aan-doen. En daar is geen twijfel over mogelijk, blijkt tijdens de verken-ning van het parkoers dat de dui-zenden age groupers zullen gaan afleggen. Naast Hotel New York trekken de triatleten langs de wijk Feijenoord en de Euromast en krij-gen zij de Erasmusbrug, de Wil-lemsbrug en de Van Brienenoord-brug voorgeschoteld.

Tekst Norbert VeringmeierBeeld Martijn van Egmond

Alle aanwezigen zijn het er over eens dat het heel bijzonder is zo’n triathlon dwars door de stad. De deelnemers aan de parkoersver-kenning zijn naast de twee toer-nooidirecteuren van het evenement Erben Wennemars (PR) en Rob Ba-rel (technische zaken) onder meer paratriatlete Saskia van den Ouden (ambassadeur van de triathlon), voormalig rolstoeltennisser en nu promotor van sporten voor mensen met een beperking Esther Vergeer en oud-rolstoelbasketballer en nu theatermaker Marc de Hond.

FA N TA S T ISCH UI T ZICH TOok doen vijf niet-prominenten mee. Zij wonnen deze startplek met een Facebookactie. Marco Kooi-man is een van hen. De triatleet uit Hilversum ziet een beetje op tegen het zwemmen. Hij heeft als enige geen wetsuit aan. Terug aan wal blijkt zijn zorg niet nodig. “Het was heerlijk zwemwater. Helemaal niet koud.” Ook over het fietsrondje is hij lovend. “Het is hier en daar wel wat smal maar je rijdt eigenlijk de hele ronde langs het water. Het uit-zicht is fantastisch.” Kooiman heeft zich nog niet ingeschreven voor het evenement. “Na vandaag zou ik dat zeker doen maar op 24 juli ben ik op vakantie. Helaas kan ik die niet meer verschuiven.”

De verkenning levert legio mooie plaatjes op. Ook als de deelnemers door het park bij de Euromast lopen en langs de Westerkade. Hoe de par-koersen in detail zijn, blijft nog even gissen. De tweede wisselzone is tijdens de verkenning bijvoorbeeld niet bij de Veerhaven maar bij de ingang van het park. Ongetwijfeld omdat de regisseur van de promo-tiefilm daar beter uit de voeten kan. Ook lopen de verkenners onder lei-ding van Wennemars maar een deel van de loopronde. De organisatoren zijn tijdens en na de verkenning druk met het vervoeren van de tas-sen en fietsen van de deelnemers. Met twee door de Nieuwe Maas gescheiden wisselzones wordt dat straks voor deelnemers en organisa-tie een aardige logistieke uitdaging.

UNIEK PA RKOERSRob Barel is aangetrokken als toer-nooidirecteur om over dit soort technische zaken mee te denken. “Als de organisatie speciale wensen

Rob Barel en Erben Wen-nemars vormen samen de toernooidirectie van de ITU Triathlon Championships Rotterdam.

0 1 9

heeft, kan ik daarbij ondersteunen en faciliteren.” De routinier noemt het parkoers dwars door het cen-trum van Rotterdam ‘uniek voor de triathlonsport’. “De bruggen zijn voor Nederlandse begrippen pittig. Zeker omdat je ze op de olympische afstand tweemaal moet nemen. Wel is de route regelmatig smal en bochtig.” Hij voorziet ondanks het grote aantal verwachte deelnemers echter geen problemen. “Bij zo’n smal parkoers rekt de fietsgroep zich uit. Dat voorkomt stayeren. Daarnaast hebben we een ronde van 20 kilometer dus minder risico op dubbelen van langzamere deel-nemers.”

De parkoersverkenning is ook het eerste openbare optreden van Er-ben Wennemars als mede toer-nooidirecteur van de ITU Triathlon Championships Rotterdam. Hij maakt meteen werk van zijn op-dracht om zoveel mogelijk mensen te enthousiasmeren voor de presti-gieuze wedstrijd. “Het mooie van deze wedstrijd is dat iedereen kan meedoen. Toppers en recreanten.

Ik vind het mooi als zoveel mogelijk mensen bewegen. De sprint, maar ook de olympische afstand, zijn af-standen die iedereen eigenlijk aan kan. Zeker omdat je de triathlon ook als team kan doen. En doordat de triathlon midden door de stad gaat, brengen wij deze sport ook echt naar de mensen toe. Zelf heb ik hier marathons gelopen en ervaren hoe enthousiast Rotterdammers zijn voor sport. Deze korte tria-thlons hebben het ook in zich om net zo populair te worden.”

Wennemars deed in een ver ver-leden al wel eens een triathlon. “Maar ik ben meer iemand van het bevroren water. Het zwemmen vind ik het lastigst. Schaatsers fiet-sen en lopen ook veel en dat doe ik nog steeds. Daarom voel ik mij heel verwant met de triathlonsport.” Tijdens de parkoersverkenning laat hij een voorzichtige borstcrawl zien en een vinnige schoolslag. “Maar ik twijfel nog of ik zelf deelneem. Ik weet ook niet of het met mijn func-tie te combineren is. Het zal in ieder geval heel recreatief zijn.”

E R BE N W E NNE M A R S : “ HE T MOOIE VA N DE Z E W E DS T R I JD IS D AT IE DE R E E N K A N

ME E DOE N . DE SP R IN T E N DE OLY MP ISC HE A F S TA ND , Z I JN A F S TA NDE N DIE IE DE R E E N

E IGE NL I JK A A N K A N .”

DEBUU T E S T HER V ERGEEREsther Vergeer, jarenlang de mondi-ale nummer 1 in het rolstoeltennis-sen voor vrouwen, maakte kort voor de parkoersverkenning in haar co-lumn in de Telegraaf bekend dat zij zich door bondscoach paratriathlon Bas de Bruin heeft laten overhalen in Rotterdam te debuteren in een paratriathlon.

“Nadat ik gestopt ben met tennis-sen, was ik, om in beweging te blij-ven, al een beetje gaan wheelen en handbiken. Aan zwemmen heb ik nooit gedacht. Alleen op vakantie lag ik wel eens in het water maar dat was meer drijven dan zwemmen. Met tips van Bas en met een wetsuit aan, kan ik nu zwemmen. 750 meter is haalbaar maar dat is wel in een zwembad. In open water zwemmen lijkt mij doodeng. Zeker hier in Rot-terdam met die golven en tussen al die boten.” Vergeer is inmiddels ste-vig in training. “Ik start in de open serie en het is toch vooral recreatief wat ik doe. Maar ik heb het wel no-dig om doelen te stellen. Het zit in mij om mijn grenzen te verleggen.”

Esther Vergeer


Rachel’s Road to Rio

SPOTS TOPTRIATLETEN ZIJN WARE GLOBETROT-TERS. VOOR TRAININGS-STAGES EN WEDSTRIJDEN TREKKEN ZE DE HELE WE-RELD OVER. OOK DE WEG VAN RACHEL KLAMER NAAR DE OLYMPISCHE SPELEN IN RIO DE JANEIRO VOERT ZELDEN LANGS HUIS IN BEUNINGEN. WE KEKEN OP INSTAGRAM, FACEBOOK EN TWITTER OM TE ZIEN WAAR ZE ZOAL UITHANGT.

1 ChicagoSeptember 2015

Rachel arriveert met een fikse verkoudheid vanuit Edmon-ton in Chicago voor de Grand Final van de World Triathlon Series. Met een vijfde plaats in de finalerace en een zesde plaats in de eindstand voldoet ze aan de kwalificatie-eis voor de Olympische Spelen. Daarna reist Rachel door naar het Mexicaanse eiland Cozumel voor een beetje sport (World Cup, waarin ze tweede wordt) en spel (korte vakantie).

3 Zuid AfrikaDecember 2015

Na een paar weken thuis worden de koffers gepakt voor de eerste trainingsstages in Zuid-Afrika, het thuisland van Rachel’s vriend Richard Murray. Kerst en oud en nieuw worden in soms tropische temperaturen gevierd. Om een goede basis te leggen voor het olympische seizoen staan er voor het eerst in maanden weer lange duurtrainingen op het programma. Het schema van coach Joel Filliol is ge-richt op pieken in Rio.

2 BahamasNovember 2015

Taxi, boot, bus, vliegtuig, trein en auto brengen Rachel terug in Nederland. Maar niet voor lang. Na een bezoekje tussendoor aan een event met hoofdsponsor Red Bull in Oostenrijk vertrekt ze naar de Bahama’s om deel te nemen aan de Island House Invita-tional Triathlon. Het is een beloning voor een geweldig seizoen. Slechts tien topvrou-wen en tien topmannen zijn ervoor uitgenodigd. Na afloop is er tijd om even te relaxen.

4 FuerteventuraJanuari 2016

Van Zuid-Afrika vliegt Rachel naar een volgende trainings-stage op het Canarische eiland Fuerteventura. Helaas voor haar neemt South African Airlines haar bagage niet mee uit Kaapstad. Zonder je eigen schoenen, fiets en zwemspullen goed trainen is lastig. Gelukkig arriveren ze vijf dagen later alsnog.

1

2

8

0 2 1

5 Abu DhabiMaart 2016

De transitie naar de volgende trainingsstage op Mallorca verloopt soepeler. Sponsor Shimano laat er bovendien nieuw materiaal afleveren. Maar de trainingen verlopen in de laatste week moeizaam. Dat blijkt wanneer begin maart het wedstrijdseizoen begint met de World Triathlon Series in Abu Dhabi. De race verloopt niet goed en Rachel stapt uit. Ze is boos, teleurge-steld en in de war. Doe ik het wel goed?

7 Les AnglesJuni 2016

Na een tussenstop voor de WTS-race in Kaapstad is Rachel na vijf maanden in het buitenland eind april einde-lijk weer eens thuis. Na een mislukt EK in Lissabon (lekke band) en een zevende plaats in Leeds begint al snel de voorbereiding op Rio met twee hoogtestages in Les Angles. Daar legde ze vorig jaar de basis voor olympische kwa-lificatie. Tussendoor komt ze even terug op zeeniveau voor een testwedstrijd, de WTS-race in Hamburg. Dan taperen in Banyoles en naar Rio.

8 RioAugustus 2016

De dag waar Rachel het afgelopen jaar naartoe heeft gewerkt is daar: 20 augustus 2016, haar tweede Olym-pische Spelen. Sinds haar kwalificatie in Chicago voerde de reis naar Rio Rachel langs bijna twintig plekken op de wereld. Het was genieten, maar ook hard werken. Vorig jaar was ze ook al in Rio. Bij het olympisch testevent werd ze ondanks een slecht loopon-derdeel negende. Dit jaar wil ze meer.

6 NoosaMaart 2016

Met een fikse verkoudheid reist Rachel door naar Austra-lië, waar een week later de World Cup sprinttriathlon in Moolalaba wacht. Ze is vermoeid, maar start toch en wordt 26ste. Maar de weken trainen daarna in het warme Noosa aan de Sunshine Coast doen haar veel goed. Tijdens de WTS-race in Gold Coast wordt ze vijfde. De vreugde wordt echter overschaduwd door de val van Richard die zijn sleutelbeen breekt.

4

7

3 6

5


3 A life without limits Boek

Tussen 2007 en 2011 was Chrissie Wellington onklop-baar op de hele triathlon. Nog altijd is ze met 8.19.13 uur wereldrecordhouder. Vlak nadat de Britse in 2011 haar vierde Hawaii-titel veroverde en aankondigde met triathlon

2 220App

Je triathlonmagazine ontvangen waar je op dat moment ook bent? Transition is helaas nog niet zover om via de digitale brievenbus bezorgd te worden, maar 220 Triathlon Magazine is dat wel. Het Britse triathlonblad verschijnt niet alleen op papier, maar is ook dertien keer per jaar te ontvangen via een app voor iPad en iPhone. Zo heb je advies van experts uit de triathlons-port, het laatste triathlonnieuws, exclusieve interviews, wed-strijdverslagen en trainingstips altijd bij de hand.

4 Javier GomezInstagram

Met vier Europese en vijf wereldtitels triathlon olympische afstand is Javier Gomez één van de meest succesvolle triatleten aller tijden. Ook op Instagram is de Spanjaard de koploper, met liefst 105.000 volgers, meer dan welke andere toptriatleet ook. Op zijn account post de kersverse Europees kampioen foto’s van trainingen en wedstrijden. Dit jaar zijn dat wat minder wedstrijden dan normaal om dat ene gat op zijn palmares te kunnen dichten: Olympisch goud. Daarover zal hij dan ongetwijfeld op Instagram berichten.@jgomeznoya

1 Fast after 50 Boek

Voor veel duursporters is het een harde realiteit: Naarmate je ouder wordt, word je langzamer. Volgens Joe Friel is dit echter geen vanzelfsprekendheid. In zijn boek ‘Fast after 50’ be-schrijft hij op basis van recente onderzoeken naar veroudering en sportieve prestaties dat het ook mogelijk is na je vijftigste verjaardag fit en gezond te blij-ven. Hij put daarbij uit 36 jaar ervaring als coach van wielren-ners en triatleten. Het boek be-vat tips voor intervaltrainingen, gerichte krachttraining, herstel, crosstraining en voeding en legt uit hoe het lichaam op training reageert verandert naarmate je ouder wordt.ISBN 9781937715267

MEDIA INSPIRATIE VAN OVER DE HELE WERELD

te stoppen schreef ze een boek over haar opmerkelijke carrière; van ontwikkelings-werker in Nepal tot ’s werelds beste vrouw op de hele triathlon. Haar succesverhaal kende ook een schaduwkant: de strijd met anorexia en bou-limia. Maar ook daaruit kwam ze als winnares tevoorschijn.ISBN 9781455505579


Stayeren door de jaren heen

Tekst Roel KerkhofBeeld Roel Donker, Juan Wiersma, Jan Moerman, ITU

DIT VOORJAAR STARTTE DE NEDERLANDSE TRIATHLON BOND DE CAMPAGNE ‘STAYEREN = VALSSPELEN’. DOOR DE JAREN HEEN IS AL OP VERSCHILLENDE MANIEREN DE STRIJD MET HET STAYEREN AANGEGAAN. DE REGLEMENTEN EN STRAFFEN VERANDERDEN VOORTDUREND. DE DISCUSSIE BLEEF. IN TOPWEDSTRIJDEN OP DE OLYMPISCHE AFSTAND WERD IN ARREN MOEDE HET STAYEREN TWINTIG JAAR GELEDEN MAAR VRIJGEGEVEN. HOE DAT ZOVER KON KOMEN? EEN TERUGBLIK.

0 2 5

Nadat de NTB de campagne Stayeren = Valsspelen lanceerde, bleek in de so-ciale media al snel dat een slogan op zichzelf niets zegt. Hoezo valsspelen?

In de Lotto Eredivisie Triathlon en enkele wedstrijden in de 1eDivisie Triathlon mag toch in het wiel van de concurrentie worden gereden? En hoe zit het dan met al die wed-strijden uit de World Triathlon Series en de triathlon op de Olympische Spelen?

Klopt, daar mag inderdaad worden gestay-erd, maar in het overgrote deel van de wed-strijden is dan niet toegestaan. Niet alleen in Nederland, ook daarbuiten. De meeste Ne-derlandse triatleten zullen in principe zelden of nooit aan een stayerwedstrijd meedoen, of het moet zijn omdat het verbod op stayeren massaal wordt genegeerd. De triathlonsport is wat dat betreft een afspiegeling van de maatschappij: Er zijn altijd mensen die een loopje nemen met de regels. Dat is nu zo, dat was ‘vroeger’ zo.

1990: GEEN PODIUM N A S TAY ER-EKMet name in internationale kwarttriathlons wordt door de toenemende prestatiedicht-heid stayeren al snel een serieus probleem. Nadat in 1988 de uitslag van het door Rob Barel gewonnen Europees kampioenschap in Venetië om die reden als officieus de boeken inging, loopt het ook tijdens het EK kwart in 1990 volledig uit de hand. Tijdens een toch al chaotische verlopende titelstrijd in het Oostenrijkse Linz formeert zich in de man-nenrace een peloton van veertig renners die elkaar ondanks waarschuwingen van de jury geen ruimte willen geven.

Het wordt een loopwedstrijd waarin de Belg Fons Hamblok aan het langste eind trekt. Een onterechte kampioen vindt iedereen. Viervoudig Europees kampioen Rob Ba-rel wordt tweede, de Oostenrijker Kattnig derde. De soap wordt compleet wanneer de jury besluit alle veertig boosdoeners te dis-kwalificeren, behalve thuisfavoriet Kattnig. Na massaal protest wordt die beslissing drie uur later herroepen. Maar de atleten voelen zich toch beschaamd over hun optreden. Tijdens de huldigingsceremonie blijft het podium daarom leeg. Barel grijpt na afloop nog wel de microfoon om zijn collega’s tot wat meer zelfkritiek te bewegen. Zijn con-clusie is op dat moment dat de kwarttriathlon als internationaal evenement op deze manier beter geschrapt kan worden.

1992: WK RUN BIKE RUN FRANKFURTTwee jaar na ‘Linz’ gaat ook het wereld-kampioenschap Run Bike Run in Frankfurt in het stayergeweld ten onder. In de titel-strijd die pas voor de derde keer op de ka-lender staat formeren zich pelotons van 30-80 atleten, worden veertig diskwalificaties herroepen en gaat het zilver naar een atleet die is bestraft met een rode kaart, maar zijn wedstrijd gewoon voortzet. Een verkeerde opzet van het wedstrijdprogramma, te wei-nig jury en een snel, niet-selectief parkoers worden als boosdoeners genoemd.

Een pleister op de stayerwonde is dat de beide kampioenen — de Australische Jenny Alcorn en de Nieuw-Zeelander Matthew Brick — onomstreden zijn. Tweevoudig Europees kampioen Mark Koks, vanaf het begin in de kop van de wedstrijd, denkt tweede te zijn geworden omdat de nummer twee, de Mexicaan Benjamin Paredes, de rode kaart is getoond, maar deze gaat net als ruim veertig andere atleten vrijuit om-dat de jury procedurefouten gemaakt zou hebben. Koks rest daardoor brons. Bij de vrouwen verovert Thea Sybesma eveneens brons. Zij wordt op de fiets nog ingehaald door teamgenoot Mark Koks, die tegen wil en dank concurrentes van Sybesma in zijn wiel meeneemt.

1995: EERSTE WK MÉT STAYERENOok in de jaren na het EK triathlon in Linz en WK Run Bike Run in Frankfurt blijft de stayerdiscussie onderhuids sudderen. Hoe-wel de nationale federaties er binnen de we-reldtriathlonbond ITU onderling niet echt uit kunnen komen — veel Angelsaksische landen zijn voor vrijgeven in internationa-le topwedstrijden, Europese landen zijn in meerderheid tegen — wordt in 1995 in het Mexicaanse Cancún voor het eerst een WK gehouden waarin stayeren bij de elite is toe-gestaan. Het kijkspektakel is groot, maar de meeste atleten vinden het maar niets.

TIJDENS HET WK RUN BIKE RUN FORMEREN ZICH PELOTONS VAN 30-80 ATLETEN, WORDEN VEERTIG DISKWALIFICATIES HERROEPEN EN GAAT HET ZILVER NAAR EEN ATLEET DIE IS BESTRAFT MET EEN RODE KAART, MAAR ZIJN WEDSTRIJD GEWOON VOORTZET.


Maatregelen tegen stayerenIn de loop der jaren worden verschillende tactieken toegepast om de stayerproblematiek in de triathlonsport te lijf te gaan. Oplos-singen variëren van aanpassingen in de reglementen tot ingrepen in het wedstrijdformat. Het starten in startgroepen bij massale evene-menten is een voorbeeld van dat laatste.

In Nederland wordt in 1997 op ini-tiatief van de toenmalige Atleten Werkgroep van de NTB het ‘single file rijden’ ingevoerd. Deze regel bepaalt dat atleten in een groep met inachtneming van 10 meter afstand alleen maar in een rechte lijn achter elkaar mogen rijden en niet meer naast elkaar, tenzij er wordt ingehaald. En inhaalactie moet binnen dertig seconden zijn volbracht. Lukt dit niet dan moet de atleet zich weer terug laten zakken naar de laatste plek in de rij. Het single file rijden is maar een kort leven beschoren.

Ook de stayerbox die in 1999 bij het WK lange afstand in Zweden wordt geïntroduceerd blijkt geen succes. De stayerbox is een zone van 10x2 meter rond de atleet waarin andere fietsers zich niet mogen begeven. De feitelijke stayerafstand van slechts vijf meter die daardoor ontstaat nodigt echter uit tot stayeren met als gevolg dat de jury het druk heeft; liefst 68 stop and go’s worden er uitgedeeld — zonder dat dit veel effect sorteert overigens.

De wereldtriathlonbond ITU, die leidend is bij het opstellen van wedstrijdreglementen, maakt het bonden, wedstrijdorganisaties en atleten ook niet altijd even makkelijk door de definitie en regels rond de huidige stayerzone de afgelopen jaren regelmatig aan te passen.

Het tast de essentie van triathlon als indivi-duele sport aan en het is te gevaarlijk, zo luidt het verdict. De triatleten hebben nog te weinig ervaring met peloton rijden en de fietsregle-menten zijn nog niet aangepast: Atleten ko-men aan de start met opzetsturen en 80 gra-den frames die niet voor rijden in groepen zijn gemaakt. En hoe pak je zo’n wedstrijd tactisch aan? Dennis Looze kiest voor vol meerijden in een kleine kopgroep die uiteindelijk wordt ingelopen door het grote peloton en wordt vervolgens weggelopen. Toch is de weg die is ingezet onomkeerbaar, ook al omdat de sport die net is toegevoegd aan het programma van de Olympische Spelen in 2000 alle stayerdis-cussies kan missen als kiespijn.

1996: 52 RODE K A A R T EN IN ÉÉN WEEKHoewel grootschalig stayeren aanvanke-lijk vooral in internationale wedstrijden een issue is, wordt het ook in nationale wedstrijden een groeiend probleem. Dat blijkt in 1996 tijdens het Nederlands kam-pioenschap triathlon olympische afstand in Roermond. Achter een kopgroep van zeven mannen die op reglementaire afstand van elkaar rijden ontstaat een peloton van 23 atleten waarin de onderlinge afstanden wat krapper worden inschat. Het kwistig uitde-

Het straffenarsenaal in niet-stay-erwedstrijden bestaat in de loop der jaren uit gele, rode, zwarte en blauwe kaarten. Deze zijn goed voor ‘stop and go’s’ (waarbij atleten bij een geconstateerde stayerovertreding beide voeten korte of langere tijd aan de grond moeten zetten), diskwalificatie, en de ‘penalty box’ waarin atleten een tijdstraf uitzitten.

Soms nemen organisaties hun ei-gen maatregelen. Challenge Roth introduceerde vorig jaar de strafki-lometer. Atleten die op stayeren zijn betrapt moeten in Roth tijdens de marathon een extra kilome-ter lopen. Het blijkt een effectief middel: er worden de helft minder straffen uitgedeeld.

De actuele reglementen ten aan-zien van stayeren zijn te vinden op de website van de Nederlandse Triathlon Bond, www.triathlon-bond.nl, onder ‘NTB’, ‘Reglementen en statuten’. Artikelen 5.5 en 5.6 van het Wedstrijdreglement geven uitleg over stayeren en de straffen op overtreding van de stayerre-gels. Lees hiervoor ook hoofdstuk 3 (Tuchtregels) van het Wed-strijdreglement.

0 2 7

DE FEITELIJKE STAYERAFSTAND VAN SLECHTS VIJF METER DIE DOOR DE STAYERBOX ONTSTAAT NODIGT ECHTER UIT TOT STAYEREN MET ALS GEVOLG DAT DE JURY HET DRUK HEEFT; LIEFST 68 STOP AND GO’S WORDEN ER UITGEDEELD.

len van stop and go’s door de jury sorteert weinig effect. De hele groep krijgt uiteinde-lijk de rode kaart getoond en allen worden na afloop gediskwalificeerd, ook de atleten die wel fair proberen te rijden.

Een week eerder hadden de mannen het in de ETU-wedstrijd in Zundert zo mogelijk nog bonter gemaakt. Ook hier formeren zich achter zeven koplopers grote pelotons waarin het diskwalificaties regent. Maar liefst 29 atleten vinden na afloop hun naam terug op het mededelingenbord met de toevoeging: DQ. O ja, ere wie ere toekomt: Dennis Looze is in beide ‘rode kaarten’ ra-ces de verdiende winnaar.

1997: E T U EN N T B O V ERS TA GKort na de twee veel besproken wedstrijden in Zundert en Roermond wordt onder aus-piciën van de NTB een wedstrijd gehouden waarin met stayeren wordt geëxperimen-teerd. Onder het motto ‘je moet het on-dervinden om erover te kunnen oordelen’ melden ruim 160, meest recreatieve, triat-leten zich op een zomerse juliavond in het Noord-Hollandse Nieuwe Niedorp voor een sprinttriathlon. De organisatie heeft het par-koers zelfs enigszins aangepast om het ‘stay-

ervriendelijk’ te maken. De atleten zoeken elkaar enthousiast op, maar de zegebloemen gaan toch naar de eenzame strijder: Peter-Jo-han Dillo leidt van start tot finish.

ETU en NTB gaan in navolging van de ITU een jaar later ook overstag. Zowel in de Eu-ropese Cupwedstrijden en het EK als bij het NK triathlon olympische afstand (ook weer in Roermond) en het Elite Circuit dat dan van start gaat is een jaar later stayeren toe-gestaan. Ralph Zeetsen en Ingrid van Lubek worden de eerste nationaal kampioenen van een officieel stayer-NK.


Rahel Bellinga (47) uit Soest, gz-psycholoog/psychotherapeut bij het GGZ Hilversum, veroverde vorig jaar tijdens het NK middenaf-stand in Klazienaveen voor het eerst een Nederlandse titel bij de elite. Die titel wil ze dit jaar verdedigen. En ze wil zich als profes-sional kwalificeren voor de Ironman Hawaii.

Nationale titel De Nederlandse titel vorig jaar was wel bijzonder. Ik hoopte op een podiumplek, maar om ooit nog eens op de hoogste trede van een NK te staan had ik nooit verwacht. Tot de laatste ronde lopen inging — en ik nog steeds een voorsprong had — durfde ik er niet in te geloven. Alles viel die dag op z’n plek. Anderen klaagden over de harde wind op de fiets, ik vond dat juist wel lekker. Dat ik in Klazienaveen op de lagere school heb gezeten maakte de titel extra speciaal.

Kampioenstrui Lange tijd wist ik niet goed wat ik met de nationale kampioenstrui moest, of er regels waren voor het dragen ervan. Hij lag in de kast, maar afgelopen maand heb ik hem toch maar eens in de training aangetrokken. In de aanloop naar het NK middenafstand volgende maand blijf ik dat minimaal één keer per week doen. Het geeft extra motivatie om goed voorbereid mijn titel te kunnen verdedigen. Ik laat de Ironman Maastricht, waar ik graag wilde starten, ervoor schieten om weer in Klazienaveen te kunnen pieken. In Kalmar (Zweden) hoop ik dan een goede Ironman-race te hebben.

Spelsporter Eerlijk gezegd vind ik spelsporten leuker dan triathlon. Voor ik op mijn 35ste met triathlon begon, deed ik aan judo op hoog niveau — zwarte band op mijn veertiende, zilver bij het NK junioren — basketbal en tennis. Bij die sporten zie je meteen resultaat van een actie, een passeeractie met de bal is spannender dan

een lange afstand triathlon. Ook mis ik het teamelement een beetje. Daarom vind ik het zo leuk om namens Tri-Fa deel te kunnen nemen aan de Lotto Eredivisie Triathlon. De korte afstand en het samen iets doen op snelheid geven me altijd een euforisch gevoel.

Diepvrieskip Dat neemt niet weg dat ik triathlon leuk genoeg vind om ’s winters zes uur op een fiets te gaan zitten ter voorbereiding op een hele triathlon in het voorjaar, zoals de Ironman Zuid-Afrika dit jaar. Voor het eerst klaagde ik tegen mijn trainer Rob Veer wel over de lange trainingen in de winter. Het was niet iets fysieks, maar het hoofd dat zei: Geen zin. Lange duurlopen in het donker vind ik niets en als een diepvrieskip van lange duurritten op de fiets thuiskomen doe je ook niet voor je lol. Maar als ik dan in de weken voor Zuid-Afrika superbenen heb en een fantastische wedstrijd draai, ben ik toch blij dat ik heb doorgezet. Zonder die beloning was het gevoel wel anders geweest.

Tacx-allergie Ter voorbereiding op de triathlon in Abu Dhabi, met 200 kilometer fietsen, trainde ik in de winter van 2013 drie keer per week op de tacx. Ook duurritten van zes uur werden er op afgewerkt. Ik heb daar een tacx-allergie aan overgehouden. Dit jaar heb ik dat ding niet aangeraakt.

Fitter dan vroeger Voor m’n gevoel heb ik niet meer lichamelijke klachten dan toen ik jonger was. Alleen mijn ogen worden wat minder, ik krijg moeite met kleine lettertjes,

Dat Rahel Bellinga als master de nationale overall-titel veroverde is bijzonder, maar niet uniek. Rob Barel (1 x olympische afstand, 3 x crosstriathlon), Ar-mand van der Smissen (4 x Run Bike Run) en Dirk Wijnalda (1 x mid-denafstand en 1 x lan-ge afstand) deden dat zelfs meerdere keren. In totaal veroverden acht atleten na hun veertigste verjaardag een Nederlandse titel bij de elite. Hieronder het overzicht met de leeftijd waarop de (laatste) titel werd behaald.

R O B B A R E L ( 5 1 ) NK crosstriathlon 2009R A H E L B E L L I N G A ( 4 6 ) NK middenafstand 2015ARMAND VAN DER SMISSEN (4 4) NK RBR kort 2012A R I E D E J O N G ( 4 3 ) NK RBR cross 2014C O R A V L O T ( 4 1 ) NK lange afstand 2005M A R I J K E Z E E K A N T ( 4 1 ) NK middenafstand 1998D I R K W I J N A L D A ( 4 1 ) NK lange afstand 2014H E L E E N B I J D E V A A T E ( 4 0 ) NK lange afstand 2014

nederl ands k ampioenen boven de 4 0

“L ANGE DUURL OPEN IN HE T DONK ER VIND IK NIE T S EN AL S EEN DIEP VRIE SK IP VAN L ANGE DUURRI T T EN OP DE FIE T S T HUISKOMEN DOE JE OOK NIE T VOOR JE L OL . M A AR AL S IK DAN IN DE WEK EN VOOR DE IRONM AN ZUID-AFRIK A SUPERBENEN HEB EN EEN FAN TA S T ISCHE WEDS T RIJD DR A AI, BEN IK T OCH BL IJ DAT IK HEB DOORGE ZE T.”

Rahel Bellinga

ALLROUND

Tekst Roel KerkhofBeeld Sonja Jaarsveld, Charlie Crowhurst/Getty Images

0 2 9

haha. Verder heb ik eerder het idee dat ik fitter ben dan vroeger en makkelijker herstel. Misschien komt dat doordat ik laat met triathlon ben begonnen en een lange leerweg heb gehad. Ik boek ook nog altijd progressie. Het zwemmen gaat met ups en downs — soms ben ik het gevoel helemaal kwijt —, maar mijn fietsen en lopen worden met kleine beetjes nog steeds beter.

De afgelopen jaren ben ik geleidelijk anders gaan trainen — op de fiets vaak korte stukken hard knallen, maar met lange herstelpauzes —, maar vaker zit het in kleine aanpassingen. Ik ben altijd op zoek naar manieren om beter te worden. Zo doe ik veel oefeningen vanuit

de atletiek en de fysiotherapie, waaronder core-oefeningen voor de bilspieren ten behoeve van het lopen. Daar blijk ik ook op de fiets profijt van te hebben doordat ik mijn spieren efficiënter ga gebruiken.

Persoonlijkheidsstoornissen Ik werk 36 uur per week met mensen met persoon-lijkheidsstoornissen en doe daarnaast bij een fysiotherapiepraktijk enkele uren de psychologische begeleiding van patiënten bij wie geen lichamelijke oorzaak meer aan-wezig is voor de klacht. Daarnaast doe ik de sportpsychologische begeleiding van enke-le sporters. Het ggz-werk is zwaar, je wordt soms best wel leeggezogen. Dat kost veel


schrijven tracht ik het maximale uit mezelf te halen. Omdat je niet wilt afgaan ben je extra gemotiveerd om je trainingen te doen, ook als het slecht weer is. Ik word liever zesde bij de pro’s met een goede wedstrijd, dan eerste in mijn age group. Dat is mooi, maar het geeft toch minder bevrediging. Tegelijk besef ik ook dat de kans superklein is om me als pro voor Hawaii te kwalificeren. Dat is de keuze die ik maak. Kwalificeren als age grouper kan later altijd nog. En mocht dat dan toch niet lukken dan vergaat de wereld niet. Het is voor mij niet de droom die anderen hebben, maar de sfeer moet geweldig zijn en het is vast ook een leuke plek voor vakantie.

“IK WORD LIEVER ZESDE BIJ DE PRO’S MET EEN GOEDE WEDSTRIJD, DAN EERSTE IN MIJN AGE GROUP. DAT IS OOK MOOI, MAAR HET GEEFT TOCH MINDER BEVREDIGING.”

energie en dat komt niet altijd ten goede van de training, maar over het algemeen kan ik er goed mee omgaan. Ik heb het sporten ook niet nodig als uitlaatklep. Wel heb ik vanuit mijn werk juist dingen geleerd waar ik in het sporten profijt van heb, zoals goed kunnen omgaan met tegenslagen en dingen accepte-ren als het even niet gaat.

Goede afspraken Mijn partner Willem vindt het soms best wel vervelend dat door mijn drukke baan en het vele trainen in bepaalde perioden van het jaar de flexibiliteit ontbreekt om spontaan dingen te ondernemen. Toen ik voor het eerst het idee van een hele triathlon opperde zei hij: Je mag er één doen. Toen er meer volgden was dat in het begin best wel een ding. Ik vind het vervelend op de fiets te zitten in de wetenschap dat hij dit niet leuk vindt. We maken daarom vooraf goede afspraken. In de laatste fase voor een hele triathlon doen we bijvoorbeeld geen stedentrips, daarna bepaalt hij de keuzes. Bij het kiezen van een wedstrijd kijken we vaak of hij het een leuke (vakantie)bestemming vindt, dat scheelt ook in de commitment.

Masterstitels In het begin was ik niet van plan om mee te doen aan Nederlandse kampioenschappen voor masters. Maar dan wordt een ander Nederlands kampioen, terwijl ik vind dat de Nederlands kampioen de beste moet zijn, dus ben ik toch een aantal keren gestart bij het NK olympische afstand. Dat heb ik een paar jaar gedaan, maar nu heeft het mijn laagste prioriteit en maak ik andere keuzes.

Ironman pro Ik voel me eigenlijk te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. Dat geldt ook voor de Ironman-races waaraan ik meedoe. Door me als pro in te

Rahel Bellinga (midden op de foto)


COLUMN AL L EEN

Hij was vandaag alleen thuis en zat al een paar mi-nuten klaar voor de televisie. Hij had het zekere voor het onzekere genomen, want de storingen rezen de laatste tijd de pan uit en daarom had hij ruimschoots van tevoren de antenne geprepa-

reerd. Hij had zijn vader al vaak zien stuntelen met dat domme ding en daarom had hij er verstandig aan gedaan om op tijd te beginnen. Dat het hem in een oogwenk was gelukt was mooi meegenomen, want nu kon hij nog even het einde van Han Peekels’ Wordt Vervolgd meepikken. Hij kon namelijk altijd wel lachen om die bedroeven-de Donald Duck en Woody Woodpecker imitaties.

Nog even en dan zou hij ein-delijk zijn held aan het werk zien. Hij had vorige week na AVRO’s Sportpanorama al een promofilmpje gezien dat hem kippenvel tot achter in de bilnaad bezorgde. Het was een filmpje dat onwer-kelijk was en toen hij zijn ou-ders en vrienden erover had verteld, wilden zij hem maar nauwelijks geloven. Hij had er een week naar uitgeke-ken en voor zijn gevoel was het de langste week van zijn leven geweest. Maar binnen enkele ogenblikken was het dan eindelijk zover: Magnus Ver Magnusson, de Sterkste Man van de Wereld, zou een Boeing gaan verplaatsen met een touwtrektouw. Hoe waanzinnig was dat!?

Toen de openingstune van het sportprogramma afgelo-pen was en presentator Walter Tiemessen in beeld ver-scheen, vond hij het raar dat er niet direct gepraat werd over de Sterkste Man. In plaats daarvan werd er gespro-ken over een sportwedstrijd op Hawaii. Weldra zouden we beelden zien van de zwaarste sportwedstrijd van de wereld met de toepasselijke naam Ironman. De naam sprak hem wel aan, hoewel het naar zijn smaak natuur-lijk bij lange na niet kon tippen aan de Sterkste Man.

We waren, volgens de verslaggever, ooggetuige van het WK triathlon op Hawaii dat onder loodzware omstan-digheden werd gehouden met temperaturen oplopend tot wel 45 graden Celsius. De deelnemers, waarover ge-zegd werd dat ze soms acht uur per dag trainden, reden op bijzondere racefietsen langs eindeloze lavavelden. Ze waren in de vroege ochtend van start gegaan en hadden eerst kilometers gezwommen. En straks, na 180 kilome-ter fietsen, zouden ze nog een hele marathon gaan lopen.

En alsof dat allemaal niet zwaar genoeg was, zo be-nadrukte de commentator, was samenwerking op de fiets niet toegestaan. 90 ki-lometer lang was de wind je beste vriend en vervolgens was hij even zolang je groot-ste vijand.

De koploper werd in beeld gebracht. Een Amerikaan, die luisterde naar de naam Mark Allen, had een aantal minuten voorsprong op zijn naaste belager. De man zag er sterk en atletisch uit. Zijn aerodynamische houding straalde de rust uit van een Tibetaanse monnik en alleen uit zijn grimas kon je afleiden dat hij met een enorme inspanning bezig was. Het was een fasci-nerend beeld. De jongen vroeg zich af hoe het was om een superatleet te zijn. Hoe kon je uren achter el-kaar zoveel energie leve-

ren? Tijdens de Coopertest op de voetbaltraining ging hij altijd al helemaal stuk en deze mensen konden dit uren achter elkaar volhouden zonder hulp van anderen. Helemaal alleen.

Toen de reportage afgelopen was, ging hij naar zijn ka-mer en fantaseerde hij dat hij ook een superatleet was. Hij wilde ook in zijn eentje water, wind en asfalt bedwin-gen.

Hij was Magnus vergeten.

door Eigenwijzerman

“Oh, it’s just me, myself and I / Solo ride until I die

Cause I got me for life / Oh I don’t need a hand to hold

Even when the night is cold / I got that fire in my soul”

G–Eazy (Me, Myself & I)

Hasker Utgongen 7 • 8465 SJ Oudehaske • Tel. 0513 - 67 72 34 • www.haicobouma.nl

Openingstijden: Ma 13.00-18.00 uur • Di t/m Vr 9.00-18.00 uurDonderdag koopavond 19.00-21.00 uur • Za 9.00-17.00 uur

A7/E22HEERENVEEN

JOURE

OUDEHASKE

HAICO BOUMA SCHAATSEN, SKEELERS EN FIETSEN

SCHAATSENSKEELERS & FIETSEN

TS_nr5-2015.indd 34 18-02-16 13:55

Hasker Utgongen 7 • 8465 SJ Oudehaske • Tel. 0513 - 67 72 34 • www.haicobouma.nl

Openingstijden: Ma 13.00-18.00 uur • Di t/m Vr 9.00-18.00 uurDonderdag koopavond 19.00-21.00 uur • Za 9.00-17.00 uur

A7/E22HEERENVEEN

JOURE

OUDEHASKE

HAICO BOUMA SCHAATSEN, SKEELERS EN FIETSEN

SCHAATSENSKEELERS & FIETSEN

TS_nr5-2015.indd 34 18-02-16 13:55


MATERIAAL BIJ SASKIA VAN DEN OUDEN WERD IN 2010 HET LINKER

ONDERBEEN GEAMPUTEERD. DE INWOONSTER VAN HET WEST-BRABANTSE WILLEMSTAD

HOUDT ECHTER NIET VAN STILZITTEN EN GING OOK DAARNA WEER SPORTEN. IN 2013 DEED

ZE HAAR EERSTE TRIATHLON, NU TRAINT ZE BIJ HET NTC EN BEHOORT ZE TOT DE

INTERNATIONALE TOP IN DE PARATRIATHLON. DE ORTHOPEDISCH ADVISEURS VAN NTB-

PARTNER LIVIT HELPEN HAAR DAARBIJ.

Mijn protheses vormen de belang-rijkste onderdelen van mijn tri- athlonuitrusting”, zegt Van den Ouden. Ze heeft er twee, één voor het fietsen en één voor het

lopen. Op weg naar trainingskampen en wedstrijden gaan deze altijd als handbaga-

“Zonder Livit heb ik geen poot om op te staan”Tekst Roel KerkhofBeeld Martijn van Egmond, Ivo Geskus

ge mee het vliegtuig in. “Want zonder pro-theses heb ik letterlijk geen poot om op te staan”, zegt de tweevoudig Europees kam-pioene gekscherend.

Ze wordt op de been gehouden door Livit Or-thopedie. Deze landelijke organisatie maakt

voorzieningen voor mensen met een mobi-liteitsbeperking. Dat varieert van speciale kousen, braces en schoenen tot protheses en volledig nagemaakte handen. Tot de klan-ten behoort ook een steeds groter wordende groep (top)sporters, waaronder NTC-atleten Geert Schipper en Saskia van den Ouden.

0 3 5

atleet, bondscoach Bas de Bruin van het NTC en de orthopedisch adviseurs van Livit.

Van Heteren: “Als Saskia problemen heeft proberen we die zo snel mogelijk op te los-sen. Omdat ze een korte, benige stomp heeft is het moeilijk een goede fit te krijgen. Door een koker van een combinatie van carbon en hars te maken kunnen we met föhnen ook tussentijds kleine aanpassingen doen.” Voor Van den Ouden is dat een oplossing, omdat het wennen aan een nieuwe koker elke keer weer tijd kost. “Je moet ze inlopen, net als een paar nieuwe hardloopschoenen.”

DE JUIS T E A F S T EL L INGVrijwel alle topparatriatleten beschikken over goed materiaal. Het verschil wordt gemaakt in de afstelling. Van Heteren maakt de ver-gelijking met de Formule 1. “Een coureur kan over de snelste auto beschikken, maar als deze niet goed is afgesteld zal hij ook niet kunnen winnen. De fietsprothese van Saskia, bijvoor-beeld, is zo afgesteld dat de stomp tijdens het fietsen minder wordt belast, waardoor ze meer kracht overhoudt voor het lopen.”

Wat de juiste afstelling is wordt mede be-paald door de ontwikkeling van een atleet. Zo is de loopblade van Van den Ouden zo gekan-teld dat ze als het ware op haar ‘tenen’ loopt. Hierdoor haalt ze meer rendement uit haar blad. “Dat kon eerst niet, maar naarmate je harder kunt lopen past ook het looppatroon zich aan”, vertelt Van Heteren. “Zo zijn we voortdurend op zoek naar verbeteringen. Dat is een continu proces.”

Orthopedisch adviseurs Hugo van Heteren, Bas van den Brand, Sabine Fioole en Wouter de Vos maakten als vast ‘sleutelteam’ de ont-wikkeling van Van den Ouden tot topsporter van dichtbij mee en leverden daar een be-langrijke bijdrage in.

“Het mooie van ons werk is dat je mensen die door een traumatische ervaring een le-demaat hebben verloren kunt helpen weer zin en plezier in het leven te hebben”, vertelt Van Heteren. “Dat je dan een sporter kunt helpen zich tot een hoog niveau te ontwikke-len is helemaal geweldig. Als Saskia een foto stuurt met een gouden medaille van een EK, heb je toch het gevoel daar ook wezenlijk iets in betekend te hebben.”

BL A REN EN WOND JE SDe kokers van haar protheses moeten re-gelmatig worden aangepast omdat onder invloed van de vele trainingsuren haar li-chaamsbouw verandert en dus ook haar stomp. “Als gevolg van wrijving tussen mijn stomp en de kokers van mijn protheses ont-staan dan blaren en open wonden, met name tijdens het lopen. Daardoor kan ik niet altijd mijn trainingsschema volgen. Dat is verve-lend, maar het hoort erbij. Andere atleten hebben er ook last van.”

Voor Van Heteren en zijn collega’s is het de uitdaging om kokers te maken waarmee ze hiervan zo weinig mogelijk hinder onder-vindt tijdens het sporten. Hoe vaak en welke aanpassingen moeten worden gedaan komt tot stand in goed onderling overleg tussen

“ W E Z I JN V OOR T DUR E ND OP Z OE K N A A R

V E R BE T E R INGE N . D AT IS E E N C ON T INU

P ROC E S .”

In dat proces leveren aanpassingen niet altijd op wat er van gehoopt wordt. Zo kreeg Van den Ouden eens een hightech prothese aan-gemeten die volgens de laatste inzichten was ontwikkeld — licht, aerodynamisch en slank — maar bleek het de paratriatlete niet sneller te maken. “Ik kon mijn kracht er niet goed mee overbrengen op de pedalen.” Met een simpe-ler prothese met een wijdere koker lukte dat daarentegen wel. “Dat hoort erbij”, stelt Van Heteren. “Alleen door het te doen kom je er-achter of iets echt werkt.”

F OCUS OP WISSEL ENDe focus ligt nu vooral op het vinden van ma-nieren om tijdwinst te boeken in de wissel. Sinds Van den Ouden vorig jaar in categorie PT3 werd ingedeeld is een snelle wissel nog belangrijker geworden. “Ik heb nu directe concurrenten die gewoon rennend het water uit kunnen komen. Ik moet bovendien na het zwemmen altijd gaan zitten om mijn wet-suit uit te doen. Die kan ik op één been niet even uittrappen. Wisselen kost daardoor heel veel tijd. Om het wat eenvoudiger te maken hebben we een rits in de pijp bedacht.” Het kliksysteem waarmee veel atleten met een prothese snel kunnen wisselen is voor Van den Ouden niet mogelijk. “We hebben het geprobeerd, maar het been kwam los.” Het ontwikkelen van een liner — de buffer tussen de stomp en de koker — die de hele triathlon kan worden gedragen was wel succesvol. “Dat scheelt me zeker een minuut”, zegt Van de Ouden.

F O T O ’ S M A K ENAlle paratriatleten zijn met dergelijk vraag-stukken bezig. Tijdens wedstrijden geven ze hun ogen daarom goed de kost om te zien welke oplossingen er worden bedacht. Van den Ouden: “Rond de parkoersverkenning hebben veel atleten een camera mee om foto’s te kunnen maken als atleten met eenzelfde beperking wat nieuws hebben. Niemand vindt dat een probleem, we geven elkaar sowieso tips. Iedereen heeft al iets moeten overwin-nen, de onderlinge solidariteit is groot.”

Maar verder houdt Van den Ouden zich niet of nauwelijks met ontwikkelingen op mate-riaalgebied bezig. “Ik weet er ook niets van-af en vertrouw volledig op de adviseurs van Livit. Ik vind het echt geweldig hoe ze me ondersteunen. Zonder hen zou ik moeten stoppen met sporten, want dan wordt het on-betaalbaar voor me.”

0 3 7

Delly Carr legde in de afgelopen dertig jaar hij sportieve hoogte- en diepte-punten vast tijdens onder meer zeven Olympische Spelen en verschillende WK’s voetbal en rugby, maar hij is het meest bekend als triathlonfotograaf. Delly volgt de sport al 27 jaar, met als hoogtepunt het olympisch debuut van de triathlon in 2000 in Sydney, de stad waar hij geboren en getogen is.

MOMENTPIE Y T Met drie

onderdelen, vier als je de wissel meetelt, is de triathlon een feest om te fotograferen. Als ITU-fo-tograaf heb je niet alleen het voorrecht om mooie actiefoto’s te kunnen ma-ken op tot de verbeelding sprekende locaties, maar krijg je ook toegang tot die plekken die voor het grote publiek meestal buiten beeld blijven. Daar waar atleten voor een race in opperste con-centratie verzonken zijn of na een race uitgeput in de coulissen hangen. Het zijn misschien niet altijd de ‘mooiste’ momenten, maar wel de momenten waarop je het dichtst op de huid van de atleet kruipt.

Delly Carr


In 2013 veroverde Frederik van Lierde de belangrijkste titel in de triathlonsport: Die van de Ironman Hawaii. Het veranderde het leven van onze zuiderbuur. Sindsdien is zijn grootste droom om op Big Island nogmaals de lauwerkrans op het hoofd gedrukt te krijgen. “Als je Hawaii eenmaal een keer hebt gewonnen telt niets anders meer.”

Tekst Roel KerkhofBeeld David Pintens


ijna drie jaar na zijn zege beseft Frederik Van Lierde meer dan ooit dat het winnen van de Ironman Hawaii een moment is om te koesteren. De jaarlijkse hoogmis van de triathlonsport win je niet zomaar. Het jaar na zijn zege werd hij achtste, vorig jaar finishte hij pas als 25ste. “De afgelopen twee jaar had ik minimaal dezelfde vorm. Daardoor weet ik nu dat er meer voor nodig is om Hawaii te winnen dan een goede vorm. Je hebt ervaring nodig, ik won bij mijn zesde deelname, maar je moet ook geluk hebben. Alles moet op zo’n dag kloppen.”

Dat ondervond Van Lierde in zijn twee vol-gende Hawaii–deelnames. In 2014 kreeg hij in podiumpositie een enorme inzinking na 30 kilometer lopen. “Dat kwam waarschijnlijk door problemen met mijn voeding.” Vorig jaar maakte hij ondanks al zijn ervaring een grote inschattingsfout tijdens het fietsonderdeel. “Ik had op de fiets vier verzorgingsposten na el-kaar gemist. Het ging echter goed, ik zat in de kopgroep en in het heetst van de strijd dacht ik niet na over de consequenties. Tijdens de ma-rathon brak het vochttekort me op. Die wed-strijd was echt een ontgoocheling voor me.”

Het was wellicht één van de grootste de-cepties uit zijn triathlonloopbaan, maar Van Lierde is er de man niet naar om daar te lang bij stil te staan. “Ik ga een wedstrijd altijd in met een realistisch doel, een ideaaldoel en een topscenario. Als alles goed is gegaan en ik word vijfde, dan is dat ook prima. Dan wa-ren vier anderen gewoon beter. Het is op dit niveau onmogelijk elke wedstrijd te winnen, de toppers komen steeds dichter bij elkaar. Bij een slechte prestatie analyseer ik wat er fout is gegaan om te voorkomen dat het een volgende keer weer gebeurt.”

MEDI A BEL A NGS T EL L INGHoewel de twee races na zijn overwinning niet het gehoopte resultaat opleverden, blijft Van Lierde voor eeuwig Hawaii–kampioen. “Ik dacht eerst dat er door mijn overwinning niet veel zou veranderen, maar bij terugkomst op Zaventem zei mijn coach Luc van Lierde tegen mij: Dit draag je de rest van je leven mee.” Zijn illustere voorganger, in 1996 en 1999 winnaar op Hawaii en vanaf 1997 (Roth) veertien jaar lang houder van de wereldbest-tijd op de hele triathlon, sprak uit ervaring. En zijn trainer had gelijk, zo weet hij nu.

0 4 1

Natuurlijk, de eerste maanden waren een gekkenhuis, met massale mediabelang-stelling en vele huldigingen, waaronder de uitverkiezing tot Sportman van het Jaar in België. Maar ook daarna bleef de aandacht in de media veel groter dan voorheen, merkt Van Lierde nog altijd. “Voor mijn winst werd ik zelden gevraagd voor persconferenties. Een jaar eerder was ik derde geworden op Hawaii. Normaal wordt de top–drie van het jaar ervoor uitgenodigd met de pers te ko-men praten, maar ik was niet gevraagd. Mis-schien lag dat ook wel aan mezelf; ik ben niet iemand van grote woorden. Ik vond dat ook wel prima zo, zag het eerder als een bonus. Het kost allemaal veel energie. Nu ontkom ik er niet meer aan, het hoort bij de status van Hawaii–kampioen, maar ik heb wel geleerd nee te zeggen als het mijn wedstrijdvoorbe-reiding in de weg staat.”

DEFENSIEFinancieel is er ook een voor en na Hawaii. Sponsoring is sindsdien een stuk eenvou-diger geworden. “De eerste jaren als lange afstand atleet was het soms de vraag hoe ik goed rond kon komen, dan ga je wedstrijden winnen en wordt het al wat beter en dan win je Hawaii en wordt het nog beter. Maar alleen met prijzengeld kom je er niet. Ik heb het ge-luk dat ik al sinds 2004 onder contract sta bij Defensie. Dat geeft inkomenszekerheid. Ik sta net als 24 andere topsporters op de loon-lijst, maar kan me fulltime bezighouden met sport. Zolang je blijft presteren wordt het dienstverband verlengd.”

Verder denkt Van Lierde niet dat de voorzie-ningen in België voor lange afstand toppers in de triathlon beter zijn dan in Nederland. “Wij krijgen nul steun van de nationale federatie, alle focus ligt op de olympische afstand. Toen ik Hawaii won is daar bijna niets mee gedaan. Een gemiste kans.” Het kan volgens hem dan ook niet verklaren waarom er bij de mannen zoveel meer Belgische toppers op de lange afstand zijn dan Nederlandse. “Misschien is het een kwestie van mentaliteit. Talent alleen is niet genoeg om de top te halen, je moet er ook hard voor willen werken. Ik kom net als Luc, Marino Vanhoenacker (onder andere zevenvoudig winnaar van de Ironman Austria en kort wereldrecordhouder met 7.45.58 uur, RK) en veel toprenners uit West–Vlaan-deren. Dat is een regio van harde werkers en doorzetters.”

GEBROK EN SL EU T EL BEENTransition spreekt Van Lierde via Skype tij-dens een op het laatste moment belegde trai-ningsstage van twaalf dagen in Noord–Span-je, vlakbij Girona, waar hij al tien jaar komt. Hij deed er de laatste voorbereidingen voor de Ironman Nice eerder deze maand, waar hij vierde werd. Het was een verrassing dat

hij daar aan de start kon komen. Zes weken eerder heeft hij zijn sleutelbeen gebroken tijdens een valpartij in de Half Challenge Fuerteventura. Met vier minuten voorsprong in leidende positie fietsend was de Vlaming bij de laatste verzorgingspost op het fietspar-koers in botsing gekomen met iemand die de weg overstak.

Het betekende een lelijke streep door de re-kening. Van Lierde had juist dit jaar gepland om in plaats van de gebruikelijke drie Iron-man races er slechts twee te doen – Nice en Hawaii – om de vorm voor Hawaii nog scher-per te kunnen stellen. “Ik had niet verwacht nog in Nice te kunnen starten. Voor de Ha-waii–kwalificatie was het van belang dat ik de wedstrijd finishte, de klassering was niet van belang. Een winnaar van Hawaii is de eerste vijf jaar na zijn zege verzekerd van een start-bewijs mits hij dat jaar een andere Ironman uitdoet. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit een voordeel kon zijn, maar nu komt dat wel heel goed uit.”

Kort overwoog hij nog deelname aan de Ironman Maastricht, waarvan hij vorig jaar

“Ik dacht eerst dat er door mijn over-winning op Ha-waii niet veel zou veranderen, maar bij terugkomst op Zaventem zei mijn coach Luc van Lierde tegen mij: Dit draag je de rest van je leven mee.”


PA L M A RE S 20071ste EK triathlon lange afstand

Brasschaat20082de Ironman Nieuw–Zeeland20102de Ironman Nice20111ste Ironman 70.3 Zuid–Afrika1ste Internationale triathlon

Abu Dhabi1ste Ironman Nice20123de Ironman Melbourne1ste Ironman Nice3de Ironman Hawaii20131ste Internationale triathlon

Abu Dhabi1ste Ironman Nice1ste Ironman Hawaii20142de Ironman Frankfurt20151ste Ironman Zuid–Afrika3de Ironman 70.3 Barcelona1ste Ironman 70.3 Belek

doen. Het geeft mij ook niet om het alleen te doen, ik geniet evenzeer van de trainingen. Ik voel me er goed bij en het is voor mij suc-cesvol geweest.”

T RI AT HL ONN A A M Van Lierde wordt sinds 2011 getraind door zijn beroemde naamgenoot Luc van Lierde. Hoewel Frederik inmiddels zelf over een in-drukwekkend palmares beschikt en hij al in talloze interviews heeft moeten vertellen dat dit niet het geval is, wordt hem nog regelma-tig gevraagd of ze familie van elkaar zijn. “In trainingen en wedstrijden wordt soms ‘allez Luc’ tegen me geroepen. Als ik goed ben en ‘in de zone zit’ trek ik me daar niets van aan, als het slecht gaat roep ik nog wel eens ‘het is Frederik’.”

Hij kan erom lachen. “Ik begrijp het ergens ook wel. De naam Van Lierde is onlosmake-lijk verbonden met de triathlon en de Iron-man. Luc was de eerste en dus blijft dat bij meer mensen hangen.” Het was juist ook diens Hawaii–zege in 1996 die de dan 17–ja-rige zwemmer – een topper op provinciaal ni-veau – inspireert om triathlon te gaan doen. “Ik zag het op tv en zag wat het allemaal teweeg bracht. Dat leek me ook wel wat en heb mijn ouders gevraagd of ik een racefiets mocht hebben.”

De jonge Frederik blijkt talent te hebben, komt in de Belgische triathlonselectie, maar verlegt na het missen van de Olympische Spelen in 2004 in Athene langzaam zijn aan-dacht naar de lange afstand. Daar blijken zijn ware talenten te liggen. “Het past fysiek be-ter bij mij, voor het lopen mis ik de pure snel-heid. Zelfs op de middenafstand ben ik niet snel genoeg voor de absolute top.”

Hij wordt in 2007 in Brasschaat Europees kampioen op de lange afstand. In het jaar dat Luc van Lierde zijn trainer wordt volgt zijn definitieve doorbraak met winst in de triathlon van Abu Dhabi en zijn eerste van drie opeenvolgende zeges in de Ironman Nice, waar hij ook het wedstrijdrecord op zijn naam brengt. “Dat ik met Luc ging samen-werken heeft zeker bijgedragen, maar daar-voor was ik ook al aan een duidelijk opmars bezig”, zegt hij daarover.

GOEDE K L IK“Ik heb altijd een goede klik met Luc gehad, misschien omdat we beiden West–Vlaming zijn. Ik ken hem al van vlak na zijn eerste Hawaii–winst toen ik hem voor het eerst ontmoette. Zodra hij stopte als atleet, zijn we gaan samenwerken. Luc maakt mijn trai-ningsschema’s. Hij is een crack om me op het juiste moment de juiste trainingen te laten doen. Ik heb zelf een bachelor Lichamelijke Opvoeding gevolgd en begeleid zelf ook een

ambassadeur was, mocht het herstel langer hebben geduurd. “Ik wil er graag eens star-ten, maar de wedstrijd zit te dicht op Hawaii. Wil je daar goed presteren dan moet je laatste Ironman uiterlijk begin juli zijn.” Nu denkt hij zelfs dat zijn gedwongen trainings– en wedstrijdpauze wel eens in zijn voordeel kan werken op Hawaii. “Doordat ik er gedwon-gen even tussenuit moest stappen voel ik me nu wel wat frisser. Misschien kan ik daar op Hawaii mijn voordeel mee doen.”

A L L EEN T R A INENTwee dagen na het gesprek met Transition viert Van Lierde zijn 37ste verjaardag. Zijn schoonouders zijn met hem mee, maar zijn vrouw Sofie en zijn zoons Aaron (12) en Si-mon (9) zijn thuisgebleven in zijn geboorte– en woonplaats Menen, gelegen in de Ronde van Vlaanderen regio vlakbij de grens met Frankrijk. “Dat ik vaak van huis ben is soms best moeilijk, maar het lukt wel voor ons. We zijn er met z’n allen zo in gegroeid. De kinde-ren weten niet beter dan dat ik in de winter-maanden steeds twee weken op trainingssta-ge ben en dan weer een week tot tien dagen thuis. Vanaf de lente ben ik dan minder vaak weg. Wel probeer ik te plannen dat ik altijd in schoolvakanties thuis ben.”

Zijn trainingen werkt Van Lierde veelal solo af, zowel thuis als op trainingskamp. “Ik hecht erg aan de structuur en planning van mijn trainingen. Dat is in de loop der jaren zo gegroeid. Ik train daarom het liefst alleen, omdat ik dan geen rekening hoef te houden met anderen en mijn eigen ding kan

0 4 3

te spreken, maar Van Lierde is overtuigd van de meerwaarde.

“Een Ironman is niet alleen fysiek een zwa-re beproeving, maar ook mentaal. Nadat ik in 2007 Europees kampioen was geworden kreeg ik schrik van de verwachtingen rond mijn persoon. Dat leidde tot onzekerheid. Ik heb toen psychologische ondersteuning gezocht. Dat heeft mij alleen maar beter gemaakt. Na Hawaii had ik dan ook geen problemen met de toegenomen druk.” Ook leerde hij een trucje om in wedstrijden las-tige delen van het parkoers te overwinnen. “In training fiets ik veel met muziek met een lekkere beat om het ritme vast te houden. In wedstrijden mag dat natuurlijk niet, maar ik probeer het in mijn hoofd wel na te bootsen. Dat gaat spontaan. Zo hielp Euphoria, dat dat jaar net het Songfestival had gewonnen, mij

“In trainingen en wedstrijden wordt

soms ‘allez Luc’ tegen me geroepen.

Als ik goed ben en ‘in de zone zit’ trek

ik me daar niets van aan, als het slecht

gaat roep ik nog wel eens ‘het is

Frederik’.”

twintigtal atleten, maar ik zou nooit mezelf willen trainen. Ik zou te veel gaan twijfelen – doe ik te veel of juist te weinig. Ik heb liever iemand die voor mij nadenkt. En in Luc heb ik het volste vertrouwen. Als iemand met zijn staat van dienst wat zegt, zal het wel de waar-heid zijn.”

En de resultaten geven hem ook geen re-den om te twijfelen. Dat hij in twintig jaar triathlon verschoond is gebleven van zware kwetsuren – zijn sleutelbeenbreuk op Fu-erteventura geldt voor hem als een lange blessureperiode – was mede een bepalende succesfactor. Van Lierde noemt daarnaast de begeleidingsstaf die hij in de loop der jaren om zich heen heeft verzameld, met onder meer een voedingsdeskundige, een masseur en een sportpsycholoog. Voor veel sporters rust er een zeker taboe op om over dat laatste

0 4 5

door de moeilijke stukken bij mijn tweede zege in Nice.”

NOG EENS H AWA II WINNEN Van Lierde hoopt nog 2,5 jaar door te kunnen gaan als toptriatleet. “In 2018 ben ik 39. Maar als ik dan nog het niveau heb en het valt te combineren met mijn gezin dan sluit ik niet uit dat ik door ga.” Zijn motivatie om nog al-tijd volledig voor de zware Ironman te gaan is een diep brandend verlangen om nog eens een keer op Hawaii als wereldkampioen ge-huldigd te worden. “Als je Hawaii eenmaal een keer hebt gewonnen telt niets anders meer.”

“Vorig jaar won ik de Ironman Zuid–Afrika, maar de impact daarvan is vele malen minder dan het winnen van Hawaii. Mijn enige doel is dat nog eens te beleven. Het is echt mijn drijfveer om met de sport verder te gaan, de andere wedstrijden zijn tussendoelen. Ik ge-loof ook zeker dat ik Hawaii nog een keer kan winnen. Als ik dat geloof niet meer zou heb-ben, zou ik de sport niet verder doen.”

En een tijd onder de acht uur, zoals vele gro-ten voor hem hebben gedaan? Is dat nog een doel? In 2014 kwam hij in de Ironman Frank-furt tot 8.00.25 uur, voorlopig zijn besttijd. Van Lierde: “Het is een reden waarom ik de afgelopen twee jaar bij de Ironman Frank-furt ben gestart, maar beide keren was het heel warm.” En tijden zijn maar betrekkelijk, vindt hij. Veel hangt af van het parkoers en de omstandigheden. Zo acht hij zijn 8.08.59 uur uit 2013 op het lastige parkoers van Nice ver-gelijkbaar met een sub–8 in Roth of Frank-furt. “Een tijd onder de acht uur is niet het belangrijkste voor mij, ik hecht meer waarde aan winst op Hawaii.”

“Vorig jaar won ik de Ironman Zuid–Afrika, maar de impact daarvan is vele malen minder dan het winnen van Hawaii. Mijn enige doel is dat nog eens te beleven. Het is echt mijn drijf-veer om met de sport verder te gaan. Ik geloof ook zeker dat ik Hawaii nog een keer kan win-nen. Als ik dat geloof niet meer zou hebben, zou ik de sport niet verder doen.”


Niet goed zittende kleding kan tijdens een triathlon of Run Bike Run voor het nodige ongemak zorgen. Maar waar moet je nu op letten bij de aanschaf van een passende tri-outfit? Transition ging te rade bij Mads Nissen, oprichter van het Deense triathlonmerk Fusion, en verzamelde een aantal tips.

K L E D IN G T IP S V O O R T R I A T L E T E N

RegelsVoor deelname aan ITU-wedstrij-den, maar ook de Lotto Eredivisie Triathlon, is de kleding aan regels gebonden. Welke dat zijn lees je op triathonbond.nl, onder ‘Atleten’/ ‘Agegroupwedstrijden’.

Korte afstand: snelheidBij een korte wedstrijd, sprint of olym-pische afstand, draait alles om snelheid. Comfort, bescherming tegen de zon, zakjes voor voeding en compressie zijn dan van ondergeschikt belang. Een triathlonpak zonder mouwen gemaakt van lichtgewicht en waterafstotend materiaal (bijvoorbeeld Power Lycra of een vergelijkbare syntheti-sche stof) heeft dan de voorkeur.

Lange afstand: comfortBij een lange afstand triathlon speelt com-fort een belangrijke rol. Omdat je lang op de fiets zit wil je ook zakjes voor voeding, een stof die bescherming biedt tegen de zon en een triathlonpak dat onder verschil-lende weersomstandigheden kan worden gedragen — bij de zwemstart kan het koud zijn, bij het lopen juist warm.

Pak met mouwen: aerodynamicaDe keuze voor een triathlonpak met of zonder mouwen is vaak een kwestie van

persoonlijke voorkeur. Een triathlonpak met lange mouwen biedt echter bescher-ming tegen de zon en is sneller. Onder-zoek heeft aangetoond dat een blote huid minder aerodynamisch is dan huid die is bedekt. Een triathlonpak fungeert feitelijk als een tweede, maar snellere, huid.

Warmte: materiaal belangrijker dan kleurIn warme omstandigheden is de keuze van het materiaal belangrijker dan een lichte kleur. Pas boven de 25oC en veel zon speelt een lichte kleur een rol in de warmtere-gulatie van het lichaam. Een blote huid daarentegen verbruikt extra energie om af te koelen. Door een triathlonpak met lange mouwen te kiezen van een stof die niet heel snel droogt maar juist wat vochtig blijft creëer je voldoende koeling.

Let op de pasvormEen triathlonpak moet zo nauw mogelijk op het lichaam aansluiten. Atleten zijn

vaak geneigd te groot te kopen omdat een pak heel strak aanvoelt, maar houd er reke-ning mee dat het pak tijdens het zwemmen wat soepeler wordt. Met name de oksels en de lies zijn gevoelig voor schuren. Kies daarom een triathlonpak dat goed sluit bij de oksels en met een (fleece) padding in het kruis die bij je lichaam past. De padding mag in verband met het lopen niet te groot zijn.

Afwijkende lichaamsmatenVoor sommige atleten is het lastig om een goed passend triathlonpak te vinden om-dat ze afwijkende lichaamsmaten hebben, bijvoorbeeld een breed bovenlichaam en smalle heupen of een lang bovenlichaam en korte benen. De combinatie van een short en shirt/top biedt dan een oplossing (dit kan bovendien handig zijn bij toi-letstops).

beel

d fu

sion

spor

ts.n

l

Als lid van de Nederlandse Triathlon Bond ontvang je zes keer per jaar gratis het nieuwe Transition magazine in de brievenbus.

Geen lid? Geen nood. Ook dan kun je Transition ontvangen. Je kunt je abonneren door een mailtje te sturen naar

[email protected] of via de website van de Nederlandse Triathlon bond, triathlonbond.nl.

Bezoek ook onze website transition.nl voor

het laatste nieuws, kalenders en informatie over de verschillende competities.


2 Remmen doe je zoveel mogelijk voor je een bocht ingaat en liefst

niet in de bocht zelf. Remmen betekent namelijk dat je fiets rechtdoor wil. Gebruik bij het remmen vóór de bocht zeker ook de voorrem, maar alleen als je rechtuit gaat. Moet je toch remmen in de bocht zorg dan dat je lichtjes en gelijkmatig en alleen met de achterrem remt. Dit voorkomt dat je uit balans raakt.

3 De bocht rijd je door vanuit de buitenbocht in te sturen naar

de binnenkant van de bocht om vervolgens weer helemaal aan de buitenkant van de bocht uit te komen. Door deze buiten-binnen-buiten techniek maak je de bocht ruimer, voorkom je onnodige correcties en heb je meer overzicht. Je ‘stuurt’ je fiets niet met je armen, maar met je benen en heupen.

4 Houd in de bocht het pedaal aan de binnenzijde omhoog en het

pedaal aan de buitenzijde omlaag. Zo voorkom je dat het binnenste pedaal de grond raakt en tegelijk kun je zo met je buitenste been druk uitoefenen op je buitenste pedaal wat de stabiliteit in de bocht verhoogt.

1 Kijk bij het naderen van de bocht of je moet afremmen en hoeveel

je moet afremmen. Dit is voor elke bocht anders en is afhankelijk van je snelheid, je vaardigheid, de scherpte van de bocht en de omstandigheden van het wegdek (nattigheid!). Verken als dit mogelijk is vooraf het parkoers en probeer bochten op wedstrijdsnelheid te nemen.

TECHNIEK TRIATLE TEN ZIJN GEEN WIELRENNERS. DAT BLIJK T VOOR AL IN BOCHTEN EN AFDALIN-GEN. HIER WORDT VA AK NODE-LOOS VEEL ENERGIE VERSPEELD. WIE EEN GOEDE BOCHT RIJDT VERLIEST WEINIG SNELHEID EN SPA ART ENERGIE VOOR DE REST VAN DE WEDSTRIJD. REDEN VOOR DE NTB OM DE SPA ANSE BOCH-TEN- EN AFDA ALGOEROE OSCAR SAIZ IN TE SCHAKELEN.

Komt die bocht...

Illustraties Erik-Simon Strijk/Eero DesignTekst Roel Kerkhof

Saiz was begin vorige maand drie dagen in Nederland om de bochtentechniek van de at-leten van het NTC in Sittard bij te spijkeren. Tevens werd er een workshop georganiseerd waar Nederlandse triathlontrainers diens kennis in theorie en praktijk tot zich konden nemen. De voormalig downhiller geldt als een autoriteit op het gebied van bochten- en afdaaltechniek en wordt in die hoedanigheid door tal van Pro Tour wielerploegen inge-huurd.

En dus ook door de NTB, eerst tijdens een trainingsstage met de NTC-selectie in Zuid-Spanje eerder in het voorjaar en ver-volgens in Sittard. Want hard fietsen is niet alleen het resultaat van snelheid en kracht, maar ook van een goede bochtentechniek. Dat levert gratis snelheid op en er hoeft min-der vermogen geleverd te worden om weer op snelheid te komen. Op een bochtig parkoers geldt bovendien dat verlies van snelheid in de eerste bocht betekent dat je de volgende bocht(en) met minder snelheid in zult gaan. In stayerwedstrijden — waar je in een groep veelal niet de ideale bocht zult kunnen rijden — komt daar nog bij dat het vooral zaak is rus-tig te blijven.

Saiz’ belangrijkste boodschap: Wees één met de fiets, blijf ontspannen en houd ten allen tijde controle over de fiets. Een goede bocht rijden is meer dan in de remmen knijpen en insturen. Enkele tips kunnen daarbij helpen.

0 4 9

8 Bij het uitkomen van de bocht probeer je je fiets zo snel mogelijk

weer recht te krijgen om je snelheid te behouden.

9 Bij regen (zeker na een lange droogteperiode) zijn putten

en witte markeringsstrepen op de weg extra glad. Probeer deze zoveel mogelijk te vermijden, maar ga er zeker niet schuin overheen. Door de bandenspanning te verlagen krijg je in natte omstandigheden meer grip en door ruim voor de bocht even lichtjes te remmen maak je de remblokken droog, waardoor je bij het daadwerkelijk minderen van snelheid voor de bocht over meer remkracht beschikt.

10 Hoewel niet iedereen evenveel aanleg heeft om mooie, strakke

bochten te rijden is de bochtentechniek en een betere fietsbeheersing met regelmatig oefenen zeker te verbeteren. Een simpele oefening is het draaien van bochtjes op een parkeerplaats rond pilonnen die circa 15 meter uit elkaar staan, zodat je in een ovaal rijdt. Omdat iedereen een voorkeurszijde heeft bij het nemen van bochten, focus je vooral op je zwakste kant. Als dat goed gaat vervolg je met het draaien van 8-tjes rond de pilonnen.

5 Voor een goede balans in de bocht is het ook van belang om

het lichaam in een rechte lijn met het frame te houden. Door meer achter op het zadel te gaan zitten breng je meer druk op het achterwiel. Dus niet als een motorcoureur overdreven met het bovenlichaam en de knie ‘open’ mee leunen in de bocht, want dan zal je eerder onderuit schuiven.

6 Kijk tijdens het nemen van een bocht niet naar de paar meter

wegdek vlak voor je wiel, maar kijk altijd naar het einde van de bocht. Je stuurt namelijk bijna automatisch naar het punt waar je heen kijkt.

7 Zit je in een bocht vlak achter iemand of wil je in een bocht

iemand inhalen kies dan in een bocht naar links positie rechts van je voorganger en in een rechterbocht een positie links van degene voor je. Zo hou je het best overzicht op de bocht.


JEUGDTRIATHLON NIET ZO LANG GELEDEN STOND EEN JONGE AFHAKER BIJ JEUGDTRAINER JOHN HEIJSTEEG THUIS OP DE STOEP. HET JOCHIE HAD DRIEKWART JAAR MET VEEL PLEZIER MEEGETRAIND BIJ DE JEUGDAFDELING VAN OCEANUS TRIATHLON TEAM IN AALSMEER, MAAR WILDE TOCH STOPPEN. “HIJ HAD ER GEWOON GEEN ZIN MEER IN. PRIMA TOCH? NIETS MOET.”

Speciaal voor Heijsteeg had de jongen een prachtige tekening gemaakt, om hem te bedan-ken. Een week eerder had de

46-jarige jeugdtrainer al met hem en zijn vader gesproken. Heijsteeg: “Hij vond dat we niet zoveel spelle-tjes deden tijdens de trainingen. Ik begreep hem niet helemaal, want ik doe juist heel veel spelletjes. Hij had er gewoon geen zin meer in, wilde liever iets anders gaan doen. Prima toch? Het is zijn keuze. Niets

Spelenderwijs de triathlon in

moet. Ik maak schema’s, maar die zijn niet meer dan een leidraad. De spanningsboog bij kinderen is kort, dus afwisseling tijdens de trainin-gen is heel belangrijk. Plezier staat echt voorop. Ik heb tegen de jongen gezegd dat hij altijd weer welkom is. Dat hij die tekening kwam brengen, vond ik echt super.”

GR AT IS MEE T R A INENHet is een frisse, winderige dins-dagavond. Plaats van handeling: het

Tekst Jeroen KreuleBeeld Walter Schellingerhout

surfstrandje in Aalsmeer, vlak naast de watertoren. Heijsteeg is begon-nen aan het laatste deel van een looptraining voor zo’n twaalf kinde-ren in de leeftijd tussen de zeven en veertien jaar. Daarvoor hebben de kinderen ook al drie kwartier in het water van zwembad De Waterlelie gelegen. Drie jonkies trainen deze dinsdag voor de eerste keer mee, vertelt Heijsteeg. “Laat ze maar komen. Ik zeg altijd: Train vier keer gratis mee, dan krijg je een aardig

0 5 1

Spelenderwijs de triathlon in

FIE T SBROEK VA N A X ELHeijsteeg zelf was vijftien toen hij met de triathlonsport in aanraking kwam. Zijn moeder werkte in de huishouding bij de ouders van Axel Koenders, vijfvoudig Nederlands kampioen lange afstand in de jaren tachtig van de vorige eeuw. “Door hem ben ik begonnen. In 1986 deed ik mijn eerste kwart in Zaandam. Mijn tijd weet ik nog: 2.55.18 uur. Ik had een fietsbroek van Axel ge-leend, met Amstel d’r op.”

Sinds 2008 is Heijsteeg het gezicht van de jeugd- en juniorenafdeling van Oceanus Triathlon Team. De ‘Oceaantjes’ worden de triatleten in de dop genoemd. Om te zien hoe de kinderen ervoor staan, verzorgt de jeugdafdeling vier à vijf wedstrijden per jaar. De meest fanatieke kinde-ren trekken het hele land door, om deel te nemen aan de wedstrijden van het Jeugd- en Juniorencircuit. Bij Oceanus trainen kinderen tussen de 7 en 14 jaar twee, soms drie keer per week. Op dinsdagavond wordt er tussen zes en acht gezwommen en gelopen, op zaterdagochtend wordt er gefietst, gelopen en soms gezwommen. Kinderen ouder dan 14 hebben hardlooptraining bij AV Aalsmeer.

Heijsteeg zegt veel energie te krij-gen van het trainen van kinderen. Of het een roeping is? “Misschien wel. Maar ik doe het niet alleen, hè? Ton Kleijberg en Peter van Bunnin-

“De spannings-boog bij kinderen

is kort, dus af-wisseling tijdens de trainingen is

heel belangrijk.”

idee wat deze sport inhoudt. En is vier keer proeven niet genoeg, dan kom je gewoon een vijfde of zesde keer. Heb je geen fiets? Dan kun je die lenen, we hebben er een paar staan”, lacht hij.

Terwijl de trainer een klein loop-parkoers langs het water uitzet, zit een aantal kinderen te geinen met elkaar. Een jongen rent achter een meisje aan, een ander zit in z’n up-pie te wroeten in het zand. Wanneer Heijsteeg terug dribbelt om de oefe-ning uit te leggen, stoppen de kinde-ren subiet met spelen en stellen zich keurig in een rijtje op. Zijn stem is luid, maar prettig. Wanneer de jon-ge triatleten twee rondjes door het mulle zand hebben gelopen, is het tijd voor de afsluiter van een pittige trainingsavond: slingertikkertje. Na vijf minuten is iedereen leeg, tijd om met z’n allen in rustig tempo terug te lopen naar het zwembad, waar de kinderen zo weer door hun ouders worden opgehaald.

Heijsteeg neemt bij het zwembad alle tijd om afscheid te nemen van de kinderen. Hij geeft high fives, deelt schouderklopjes uit en noemt ze allemaal toppers. Zijn stelling: Ie-der kind heeft talent. Daarom krij-gen ze allemaal de aandacht die ze verdienen. “Niemand is goed, nie-mand is slecht, je bent wie je bent”, zegt hij. Ook maakt hij een kort pra-tje met de meeste ouders. Het gaat de jeugdtrainer goed af.

NTB zet in op stimule-ren jeugd en junioren

Technisch directeur Adrie Berk van de Nederlandse Triathlon Bond (NTB) draait er niet om heen: het merendeel van de Ne-derlandse triathlonver-enigingen is – helaas – niet zo happig om jeugdleden aan zich te binden. Berk kent de argumenten. ‘Het zwembad is al zo vol’. Of: ‘Het kost ons teveel tijd en energie om ook nog een jeugdafdeling op te zetten’. Ook ge-hoord: ‘We hebben het al gezellig genoeg’.

Zorgwekkend? Een beetje wel, vindt Berk, want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Hoeveel kinderen in Nederland aan triathlon doen, is niet exact bekend. Bij de NTB staan momen-teel zo’n 450 kinderen als lid ingeschreven. Daarvan zitten er 320 bij een vereniging. Zij hebben een licentie en doen dus regelmatig mee aan wedstrijden.“Dat zijn er veel te

weinig”, zegt Berk. “Op dat gebied is er nog een wereld te winnen.”

De NTB gaat er de komende jaren in elk geval flink aan trekken. Hoe? Vooral door succesverhalen te ver-tellen. Berk: “Ik ken een aantal zeer bevlogen jeugdtrainers die bereid zijn hun ervaringen te delen. Daarnaast verzorgen we extra bijscholingen voor jeugdtrainers, zijn we bezig met het schrijven van een document over hoe je jeugdleden bin-nen een vereniging het beste kunt begeleiden en we gaan in overleg met de KNZB over de mogelijkheden voor het oprichten van een triathlontak bij zwem-verenigingen.”

Zes van de 125 tria-thlonverenigingen mogen zich een NTB Opleidingsvereniging noemen. Deze vereni-gingen hebben onder meer een aparte >>


gen spelen ook een belangrijke rol bij de jeugdafdeling. En als ik een keer niet kan, is er altijd iemand die het van me kan overnemen. En vergeet de rol van mijn vrouw Hel-len niet. Zij doet niet aan triathlon, maar ziet wel hoe belangrijk ik het werken met de jeugd vind.” Naast het verzorgen van de trainingen zit hij iedere maandagavond achter zijn laptop om schema’s te maken en oefeningen te bedenken. “Zon-der te overdrijven heb ik honderden oefeningen en spelletjes verzameld en bedacht.”

A F WISSEL INGOm de jeugd gemotiveerd te hou-den, is afwisseling binnen een training van cruciaal belang, zegt Heijsteeg. Soms neemt hij de groep tijdens een hardlooptraining mee langs een aantal speeltuinen in Aalsmeer. Het blijven kinderen, stelt hij. Een halfuur achter elkaar louter baantjes zwemmen zal dan ook niet zo snel gebeuren. Zo gauw de trainer merkt dat een of meerde-re kinderen tijdens de zwemtraining vermoeid raken of even iets minder enthousiast zijn, mogen de matten in het water. “Een goede stabiliteits- oefening, toch? Of we doen een startduik, vinden ze ook leuk.”

Heijsteeg vindt het belangrijk om de ouders zoveel mogelijk bij hun spor-tende kinderen te betrekken. Soms

geeft hij een korte presentatie, over het belang van goede voeding bij-voorbeeld. Hij geeft ze zelfs de mo-gelijkheid om mee te trainen. “Er is een vader die bijna altijd met de fietstraining meegaat. Ik juich dat toe en zo heb ik een extra paar ogen in het jonge peloton.”

Op de vraag of Heijsteeg tips heeft voor andere verenigingen die een jeugdafdeling willen opzetten, hoeft hij niet lang na te denken. “Gewoon doen”, zegt hij. “Een toekomstige jeugdtrainer gaat een mooie uitda-ging aan. Vergelijk het maar het de uitdaging om een hele triathlon te gaan doen.” Regelmatig bezoekt hij andere verenigingen om er over te vertellen. Al begin je met één jon-ge triatleet, het worden er vanzelf meer. Afhakers zullen er ook tussen zitten. Jammer, maar met een beetje geluk krijg je er een prachtige teke-ning voor terug…

>>opvang en trainings-tijden voor de jeugd, beschikken over mini-maal een triathlontrai-ner niveau 3 en hebben een specifiek kader voor jeugd en junioren. Deze Opleidingsvereni-gingen komen drie keer per jaar bij elkaar om kennis te delen en erva-ringen uit te wisselen. Bij tien andere vereni-gingen zijn kinderen welkom, maar trainen ze soms met senioren mee.

Het opzetten van een jeugdafdeling vráágt ook extra inspanning van een vereniging, erkent Berk. Neem alleen al de trainings-tijden: die moeten worden aangepast. Een negenjarig kind gaat niet om acht uur ’s avonds nog aan een zwem- of baantraining beginnen. Ook kunnen zulke jonge kinderen – vanuit de veiligheids-overwegingen en te hoge snelheden – niet meefietsen met de senioren. Samenwerken

met andere verenigin-gen is een oplossing.

Berk: “Zoek de samen-werking op met zwem-, atletiek- en wielerver-enigingen. Laat kinde-ren daar meetrainen als het niet bij de eigen triathlonvereniging kan. Sommige zwem-verenigingen hebben te kampen met een teruglopend ledenaan-tal, daar kunnen dus best een paar jonge tri-atleten bij. Organiseer eens een wedstrijdje voor de jeugd. Het hoeft allemaal niet zo inge-wikkeld te zijn. Als je drie kinderen hebt, kun je beginnen.”

“Er is een vader die bijna altijd met de fietstraining mee-gaat. Ik juich dat toe en zo heb ik een extra paar ogen in het jonge peloton.”


WERK PLEK NAAM: FRANS VAN HETEREN • LEEFTIJD: 50 BEROEP: BANKETBAKKER IN AMSTELVEEN

0 5 5

WERKPLEK FRANS ROLDE IN 1989 BIJ TOEVAL IN DE TRIATHLONSPORT. ZIJN PARTNER INGEBORG LOOPT MARATHONS. BEIDEN LANGLAUFEN. SPORTEN IS VOOR HET KOPPEL UIT AALS-MEER EEN LEVENSSTIJL. FRANS TRAINT GEMIDDELD 18 UUR PER WEEK. IN VOOR-BEREIDING OP DE IRONMAN MAASTRICHT — WAAR HIJ ZICH WIL KWALIFICEREN VOOR EEN DERDE KEER HA-WAII — LOOPT DAT OP NAAR TOPWEKEN VAN 26 UUR.

Dat zijn er net zoveel als toen hij als twintiger om vier uur ’s och-tends in de bakkerij begon om tot ’s middags vier uur te werken. Dat zou Frans nu niet meer kunnen, ook al omdat hij de hele dag op zijn benen moet staan. Maar hij houdt van zijn werk en is na al die jaren niet anders gewend.

De werktijden zijn beter nu: 7 uur ’s morgens beginnen tot half vijf ’s middags. De trainingsroutine is onveranderd gebleven. Frans zwemt alleen veel minder. Zater-dags moet hij werken, woensdag is hij vrij. Tijd voor een lange duurrit. Zijn baas begrijpt zijn passie. Frans inspireerde hem ook triathlon te gaan doen. ‘s Maandags is hij eer-der vrij en ondernemen ze samen een lange duurloop van 18 km in het bos. Mooi leven zo.

NAAM: FRANS VAN HETEREN • LEEFTIJD: 50 BEROEP: BANKETBAKKER IN AMSTELVEEN


VOEDING MAANDEN HEB JE GETRAIND OM OPTIMAAL AAN DE START VAN JE WEDSTRIJD TE STAAN. JE KLEDING, JE MATERIAAL EN JE VOEDING, ALLES IS OP ORDE. TOCH KAN NOG ÉÉN DING ROET IN HET ETEN GOOIEN TIJDENS JE WEDSTRIJD. ZO’N 50-75% VAN DE TRIATLETEN KRIJGT TIJDENS EEN RACE TE MAKEN MET MAAG- EN DARMKLACHTEN. GELUKKIG KUN JE VEEL DOEN OM HET RISICO OP DEZE KLACHTEN ZO KLEIN MOGELIJK TE HOUDEN.

MA AG EN DARMPROBLEMEN

Maag- en darmklachten kunnen op verschillende manieren ontstaan. Dit zijn de voornaamste oorzaken.

Een verminderde bloedtoevoer In rust gaat zo’n 20% van je bloed naar je maag en darmen. Deze bloedstroom helpt om het voedsel dat je eet naar je bloedbaan te trans-porteren, waar het kan worden opgenomen door je organen en je spieren. De hoeveel-heid bloed in je lichaam staat redelijk vast. Ga je inspanning leveren, dan vragen je arm-, been- en rompspieren meer zuurstof en ener-gie en is er minder bloed beschikbaar voor je spijsverteringsstelsel. Bij een halve of hele triathlon of Powerman kan dit problemen op-leveren. Het kost je lichaam dan meer moeite om de energie die je inneemt op te nemen. Hierdoor kunnen er restsuikers achterblij-ven in je maag. Deze restsuikers zorgen voor klachten.

Schokbelasting De dag voor de wedstrijd, bij het ontbijt en tijdens de race moet je li-chaam een behoorlijke portie eten verwer-ken. Zowel je maag als je darmen zijn druk bezig al die koolhydraten (van het pastabuf-

fet en de gelletjes) naar je spieren te brengen waar ze worden opgeslagen als glycogeen. Met het voedsel dat je eet, krijg je ook een behoorlijke portie vocht en vezels binnen die het volume van je totale voeding nog eens vergroten. Als al dit eten vervolgens in bewe-ging komt tijdens het zwemmen, fietsen en vooral het lopen kan de schokbelasting zor-gen voor klachten.

Wedstrijdstress Een wedstrijd levert voor veel mensen een gezonde dosis wedstrijd-stress. Dat hoeft geen probleem te zijn; het zorgt ervoor dat je lichaam zich klaarmaakt om te presteren. Je hartslag gaat omhoog, je bloeddruk stijgt en de concentratie adrenali-ne in je lichaam neemt toe. Precies hetgeen dat zorgt dat je klaar bent voor een mooie prestatie. Stress levert echter een vervelende bijwerking op. De eiwitten die verantwoor-delijk zijn voor een goede werking van je maag en darmen raken bij stress verstoord, met een minder goed functionerend systeem en een groter risico op bijvoorbeeld diarree en misselijkheid tot gevolg.

0 5 7

K L A CH T EN T I JDENS EEN ( H A LV E ) T RI AT HL ON

• Van de atleten die overgeven tijdens het zwemmen heeft 100% 30 minuten voor de start nog iets gegeten.

• De inname van vet en eiwit voor de start verhoogt het risico op overgeven tijdens de wedstrijd.

• 40% van de atleten die een hypertone drank drinkt voor de start ervaart maag- en darmklachten.

• 11% van de atleten die een isotone of hypotone drank drinkt voor de start ervaart maag- en darmklachten.

• 80% van de atleten met maagkrampen heeft net daarvoor een hypertone drank gedronken.

• 100% van de atleten met maagkrampen heeft voor de wedstrijd een vezelrijke maaltijd gegeten.

• Van de atleten zonder maagkrampen heeft slechts 10% vezelrijk gegeten.

K L A CH T EN V OORKOMENMaag- en darmklachten kun je nooit met zekerheid buitensluiten. Het ri-sico erop zoveel mogelijk verkleinen kan wel. De vijf belangrijkste manie-ren om maag- en darmklachten te voorkomen vind je hieronder.

Train je sportvoeding Je maag en dar-men zijn, net zoals je spieren, goed train-baar. Waar menig triatleet zich al maanden in het zweet werkt om op de wedstrijddag zo goed mogelijk voor de dag te komen, wordt het trainen met sportvoeding wel eens ver-geten. Bepaal minimaal drie maanden voor je wedstrijd hoeveel en welke sportvoeding je gaat gebruiken en oefen hier zoveel mo-gelijk mee. Op de fiets, tijdens het lopen en eventueel in de wissels. Test de samenstel-ling, de timing en de hoeveelheid die je ook daadwerkelijk tijdens de race gaat innemen. Doe dit niet alleen in je rustige duurtrai-ningen maar ook op het beoogde wedstrijd-tempo. Drinken en eten tijdens het sporten is niet eenvoudig, maar het wordt steeds makkelijker.

Let op het gebruik van cafeïne. Het is welis-waar een stof die je daadwerkelijk kan hel-

pen om beter te presteren, maar het vergroot ook de kans op maag- en darmklachten. Voor je belangrijkste wedstrijd kies je daar-om het liefst een testwedstrijd om te kijken hoe jij reageert op deze stof (in de vorm van capsules, gelletjes of gewoon koffie).

Beperk de inname van geconcen-treerde energie Je bloedplasma heeft een bepaalde concentratie suikers en zou-ten. Wanneer je iets eet of drinkt dat zoeter of zouter is, dan moet je lichaam meer moei-te doen om het op te nemen. Zogenaamde isotone (iso = gelijk) voedingsmiddelen heb-ben daarom de voorkeur tijdens het sporten. Neem je gelletjes in geconcentreerde vorm, of high-energy (hypertone) sportdranken, dan betekent dit een extra belasting voor je lichaam. Er moet dan meer vocht en bloed naar je maag en darmen om deze grote hoe-veelheid geconcentreerde suikers op te ne-men. Een extra risico van geconcentreerde sportvoeding zijn de zogenaamde restsui-kers die achterblijven in je maag, omdat ze niet ineens kunnen worden opgenomen. Juist deze restsuikers kunnen zorgen voor maagproblemen. De oplossing: Isotone sportdrank in plaats van een geconcentreer-de sportgel.

Combineer verschillende soorten suikers Lang werd verondersteld dat we niet meer dan 60 gram koolhydraten per uur op konden nemen. Voor een hele triathlon levert dit een probleem op. Waar je al spor-tende al gauw zo’n 100 gram koolhydraten per uur verbruikt, zou je na 5 à 6 uur in de problemen komen. Onderzoek heeft inmid-dels aangetoond dat we in staat zijn tot wel 90 gram koolhydraten per uur op te nemen. Enige voorwaarde voor deze hogere opna-me is dat je verschillende soorten suikers combineert. Dus niet alleen glucose, fruc-tose of maltodextrine, maar een combinatie van twee of drie verschillende soorten.

“Bepaal minimaal drie maanden voor je wed-

strijd hoeveel en welke sportvoeding je gaat

gebruiken en oefen hier zoveel mogelijk mee.

Op de fiets, tijdens het lopen en eventueel in

de wissels.”


Elke suikersoort heeft namelijk zijn eigen vorm van transport die de suiker van de darmen de bloedbaan inbrengt. Neem je enkel glucose dan zijn er maar zestig ‘trans-porters’ om de glucosemoleculen te vervoe-ren. Neem je naast de glucose bijvoorbeeld nog 30 gram fructose, dan zijn er andere ‘transporters’ en kun je de totale inname verhogen. Een bijkomend voordeel van de combinatie van suikers is dat de verbran-dingsefficiëntie wordt verhoogd. Met ande-re woorden: Er blijven minder restsuikers over in je maag.

Neem geen ontstekingsremmers Sommige triatleten vinden het de normaal-ste zaak om voor en tijdens een race ontste-kingsremmers te nemen. Het idee bestaat dat deze medicatie gevoelens van ongemak verminderen en ervoor kunnen helpen dat de race beter wordt verteerd. Niets is min-der waar. Onderzoek laat zien dat ontste-kingsremmers niet helpen om de eindtijd te verkorten of het herstel na de race te versnellen. Integendeel: Ontstekingsrem-mers zorgen juist voor een sterk verhoogd risico op maag- en darmklachten. De pijn in je knie wordt wellicht geremd, maar de last van je maag en/of darmen kan er alsnog voor zorgen dat je aan de kant komt te staan.

Pas op met vezels, vet en pittig eten De dag voor de wedstrijd zal je een aantal flinke borden eten innemen om vol ener-gie aan de start te staan. Dit zorgt er zeker voor dat je tijdens de race je tempo langer vol kunt houden. Die borden eten zorgen er helaas ook voor dat er zich een behoorlijke hoeveelheid eten in je lichaam bevindt. Niet ideaal als je vervolgens moet gaan zwem-men, fietsen en lopen. Om het volume van al het eten zo klein mogelijk te houden en te

Over de auteur Miriam van

Reijen is Run Bike Run atlete, bewe-

gingswetenschapper en voedings-

en gezondheidscoach. Ze schrijft

regelmatig semiwetenschappelijke

artikelen over voeding voor Runner’s

World, Brooksrunning.nl, Sportgericht,

Matchmagazine, Shesports.nl en Start

to Run. Samen met Barbara Kerkhof

schreef ze Het hardloperskookboek,

waarvan onlangs het tweede deel

verscheen.

Eten voor de wedstrijd Goede keus Kies liever niet

Ontbijt en lunch Witbrood Bagels Pannenkoeken Fijne havermout

Cruesli Roggebrood Volkorenbrood Grove haver- of speltvlokken

Tussendoor Winegums Sportdrank Chocolademelk

Noten Gedroogd fruit Chocolade Roggebrood Volkorenbrood

Avondeten Witte pasta/Witte rijst Couscous Tomatensaus Vezelarme groenten (gehakte spinazie, gepureerde tomaten)

Bulgur Volkorenpasta Quinoa Zilvervliesrijst Kaassaus Gasvormende groenten en peulvruchten (ui, knoflook, bonen)

zorgen voor een snelle maag- en darmpas-sage, eet je de dag voor de wedstrijd liefst niet te veel vezels. Vezels houden namelijk vocht – dus meer volume – vast in je lichaam. Net zoals vezels kunnen ook pittig en/of vet eten het risico op maag- en darmklachten behoorlijk verhogen. Laat de groenten, het fruit en de vette curry de avond voor een wedstrijd dus even staan. Simpele witte pas-ta, pannenkoeken en/of sportdrank zijn een beter idee.

BELEEF HET OP 9, 10 & 11 SEPT

www.challenge-almere.com

ALMERE-AMSTERDAM10.09.2016

presented by

VOLG ONS OOK OP

VRIJDAG 9 SEPT 2016CHALLENGE 4 ALL:SENIOR CHALLENGENO-LIMIT CHALLENGEJUNIOR CHALLENGEZATERDAG 10 SEPT 2016NK LONG DISTANCE HALF DISTANCETRI TOGETHER (LD & HD)

ZONDAG 11 SEPT 2016FINALE JEUGD & JUNIORENBUSINESS RELAYFAMILY RELAYFINALE LOTTO EREDIVISIE

PROGRAMMA

Adv_CAA2016_210x297_TS.indd 1 11-6-2016 0:34:00

BELEEF HET OP 9, 10 & 11 SEPT

www.challenge-almere.com

ALMERE-AMSTERDAM10.09.2016

presented by

VOLG ONS OOK OP

VRIJDAG 9 SEPT 2016CHALLENGE 4 ALL:SENIOR CHALLENGENO-LIMIT CHALLENGEJUNIOR CHALLENGEZATERDAG 10 SEPT 2016NK LONG DISTANCE HALF DISTANCETRI TOGETHER (LD & HD)

ZONDAG 11 SEPT 2016FINALE JEUGD & JUNIORENBUSINESS RELAYFAMILY RELAYFINALE LOTTO EREDIVISIE

PROGRAMMA

Adv_CAA2016_210x297_TS.indd 1 11-6-2016 0:34:00


FIETSTEST METEN IS WE-TEN. DAT GELDT OOK IN DE SPORT. MET DE JUISTE GEGEVENS KAN ZOWEL TOPSPORTER ALS RECREANT ZIJN OF HAAR TRAININGSSCHEMA GERICHT STUREN. VAAK WORDT DAARVOOR EEN VO2MAX-TEST GEBRUIKT. HIERMEE WORDT HET CONDITIENIVEAU BEPAALD. MAAR WAARUIT BESTAAT ZO’N TEST NU EIGENLIJK? TRANSITION LIET TRIATLETE ESMEE PETERS OP DE PIJNBANK LEGGEN.

Niet aanstellen —doortrappen

Tekst Esmee PetersBeeld Wouter Roosenboom

Plaats van handeling is het begin vorig jaar door Tom Dumoulin ge-opende High Performance Center in Sittard. Het topsportcentrum bundelt verschillende faciliteiten, waaronder een state-of-the-art in-

spanningslab. Triathlonbondscoach Louis Delahaije en NTC-talentcoach Sander Berk hielpen mee bij de ontwikkeling van het kli-maat-gecontroleerde lab en de atleten van het Nationaal Trainings Centrum Triathlon worden er inmiddels getest.

A MBI T IEU ZE DUURSPOR T ERNaast een inspanningstest worden de spor-ters voedingstechnisch, mentaal en medisch gescreend en zijn er mogelijkheden voor kracht- en conditietraining in het olympisch krachtcentrum. Maar de faciliteiten zijn niet alleen voor topsporters toegankelijk, ook am-bitieuze duursporters kunnen zich er laten testen om vervolgens met de nauwkeurige gegevens die dit oplevert hun trainingen te optimaliseren. Omdat ik in Sittard woon en verschillende atleten van het NTC/RTC ken, heb ik al een aantal ervaringen meegekregen. Ze vertellen onder andere dat ze niet vaak zo kapot zijn gegaan.

Nadat bekend is geworden dat ik namens Transition een test mag gaan doen word ik behoorlijk bang gemaakt door mijn trainings-maatjes. Zo stuurt Pien Keulstra mij filmpjes met titels als: ‘Pain is just an emotion’. Pres-taties uit het verleden, blessures, doelstellin-gen en beschikbare trainingstijd vormen bij de intake het uitgangspunt voor het uitvoeren van de test en het trainingsadvies dat daaruit voortvloeit. Ik ben vorig jaar van Twente naar Zuid-Limburg verhuisd om er te gaan stude-ren, maar ook om een goede sportomgeving te vinden. Voor TC Twente kom ik uit in de 1eDivisie Triathlon. Vooral mijn fietsen laat echter nog veel te wensen over.

Op de dag van de test voel ik een gezonde span-ning. Ik heb veel zin om een goede test te fiet-sen. Bij aankomst word ik ontvangen door Pim Gubbels, bewegingswetenschapper bij Top-sport Limburg, die de test zal afnemen. Stap voor stap wordt uitgelegd wat de bedoeling is. Vanaf een beginwattage zal de weerstand elke drie minuten met 25 Watt worden opge-schroefd, net zolang tot ik volledig stilval. Pim geeft de tip om even de cadans te verhogen als een nieuwe trap zich aandient, om daarmee de extra weerstand beter op te kunnen vangen.

0 6 1

‘DIE VOLGENDE DRIE MINUTEN MAKEN WE OOK NOG WEL VOL. KORT AANZETTEN OM DE EXTRA WEERSTAND OP TE VANGEN EN WEER BLIJVEN PUSHEN.’

het nog gemakkelijk gaat spoken er allerlei vragen door mijn hoofd: ‘Gaat mijn hartslag niet te snel omhoog?’, ‘Ben ik niet op een te lage cadans begonnen?’

Ik trap nog soepel. Dat de weerstand stap voor stap omhoog gaat merk ik nauwelijks. Maar mijn hartslag denkt daar anders over. Die is op 150W de 165 al gepasseerd. Vanaf 200W heb ik het gevoel dat ik daadwerke-lijk stevig aan het trappen ben, maar ook dan gaat het nog relatief eenvoudig. ‘Als het zo blijft gaan kan ik nog wel een tijdje door’, denk ik bij mijzelf. Dan komt de stap naar 225W. Mijn hartslag schiet de lucht in naar 190 slagen per minuut.

KOM OP E SMEE!Pim ziet het ook gebeuren en moedigt me aan: ‘Kom op Esmee, deze moet je wel uitfiet-sen!’ Zelf neem ik echter nog geen genoegen met deze weestand, ik wil de volgende trap

DE T E S T BEGIN TNadat mijn fiets is klaargezet in een speciale opstelling, word ik aan twee slangen gekop-peld die mijn zuurstofopname, CO2-afgifte en ademfrequentie zullen registreren. Ge-combineerd met de hartslaggegevens zal dat een duidelijk beeld geven van mijn conditie. Daar zit ik dan, wetende dat binnen niet al te lange tijd het uiterste van me zal worden gevraagd. Het begint makkelijk: drie minu-ten infietsen op 75W, waarna de test pas echt begint op 100W.

Op een scherm voor mij zie ik mijn cadans, mijn hartslag en het resterend aantal mi-nuten in de desbetreffende trap. Ik heb mij voorgenomen niet continu naar het scherm te staren waar ik mijn hartslag steeds verder zie stijgen terwijl de secondes langzaam weg-tikken; ik wil gewoon stoïcijns doortrappen. Toch lonkt het scherm. Na zes minuten, op 150W, ben ik er volledig op gefixeerd. Omdat


Jouw perfecte fi etsuitrusting op één plek

10.000 volgersfacebook.com/bikegear.cc instagram.com/bikegearnl

Thuis afl everen of ophalen bij een dealerMeer dan 100 offi ciële dealers. Altijd een service- en afhaalpunt bij jou in de buurt10% korting op de volgende bestelling bij inschrijving nieuwsbrief

Complete en actuele collectie Pearl IzumiExclusieve acties en promoties!

Bestel Pearl Izumi nu ook online via

shop.bikegear.cc

clic

k &

col

lect

In winkelmand In winkelmand In winkelmand

1230_PI B2B2C_210x297.indd 1 15-2-2016 9:46:35

ook nog uitfietsen, een halve minuut geleden zat ik tenslotte nog niet zo superzwaar. ‘Niet aanstellen, doortrappen’, zweep ik mezelf op en overleef ik ook 225W. ‘Die volgende drie minuten maken we ook nog wel vol. Kort aanzetten om de extra weerstand op te van-gen en weer blijven pushen’.

Dit is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik kan nog aanzetten, maar zodra de 25W extra erbij komt daalt mijn cadans. Automatisch reik ik naar de shifter om terug te schakelen, maar dat heeft natuurlijk geen effect op de ingestelde weerstand. Ik ga op mijn pedalen staan, maar dat is een verkeerde keuze. De cadans zakt in en als ik weer ga zitten kan ik niet meer. Maar ik moet en zal deze trap nog halen. Ik zie dat ik nog maar 35 seconden op 250W rij en voel dat ik stilval, maar wil op z’n minst de eerste minuut uitrijden.

Onder aanmoedigingen van Pim ga ik nog maar een keer staan om met een lage cadans en een fiets die alle kanten op beweegt de mi-nuut uit te rijden. De laatste seconden tikken weg en volledig kapot zak ik door mijn armen en hang ik met mijn hoofd boven het stuur. ‘Probeer rustig uit te fietsen’, zegt Pim, maar ik lig zo op apegapen dat ik niet eens aan uit-

fietsen kan denken. Het is lang geleden dat ik zo kapot ben gegaan, maar het voldane ge-voel aan het eind is het waard.

T R A ININGS A D V IE ZENNadat ik ben bijgekomen en heb uitgefietst volgt een korte evaluatie van de test. Het ech-te testrapport en de trainingsadviezen volgen een week later. Ik weet nu mijn aerobe en anaerobe drempel in de bijbehorende watta-ges. Helaas heb ik geen wattagemeter op mijn fiets dus zal ik vooral moeten kijken naar mijn hartslagzones. Toen ik het trainingsadvies zag moest ik wel even slikken. Het komt niet overeen met wat ik op dit moment doe: Eén keer in de week een intensiteitstraining met hoge intensiteit en duurritten van 1,5-2 uur, oplopend tot drie uur als het zonnetje schijnt. Het HPC adviseert maximaal één keer in de

twee weken een intensiteitstraining met lan-gere blokken en raadt aan de fietstrainingen verder op te voeren naar drie duurritten van meer dan drie uur per week. Mijn fietsbasis is te smal.

Hoewel ik aanvankelijk mijn vraagtekens heb bij de weinige intensiteit in het schema, ga ik het advies wel volgen. Daar ik met hard-lopen niet heel belastbaar ben, en daardoor niet regelmatig lange duurlopen kan doen, zie ik de lange fietstrainingen als een goede mogelijkheid om mijn aerobe basis te on-derhouden en hoop ik met kortere, stevige looptrainingen mijn loopniveau ook te verbe-teren. Gelukkig heb ik nu een mooi schema en is het bijna zomervakantie. Reden genoeg dus om naar buiten te gaan en de vrije tijd goed te benutten.

‘PROBEER RUSTIG UIT TE FIETSEN’, ZEGT PIM,

MAAR IK LIG ZO OP APE-GAPEN DAT IK NIET EENS

AAN UITFIETSEN KAN DENKEN.

Jouw perfecte fi etsuitrusting op één plek

10.000 volgersfacebook.com/bikegear.cc instagram.com/bikegearnl

Thuis afl everen of ophalen bij een dealerMeer dan 100 offi ciële dealers. Altijd een service- en afhaalpunt bij jou in de buurt10% korting op de volgende bestelling bij inschrijving nieuwsbrief

Complete en actuele collectie Pearl IzumiExclusieve acties en promoties!

Bestel Pearl Izumi nu ook online via

shop.bikegear.cccl

ick

& c

olle

ct

In winkelmand In winkelmand In winkelmand

1230_PI B2B2C_210x297.indd 1 15-2-2016 9:46:35


Rianne de Croock deed vorige maand in Lissabon voor het eerst mee aan het EK voor junioren. Met een 25ste plek en een aantal verbeterpunten om aan te werken in het NTC Sittard keer-de ze tevreden terug.

“Het zwemmen ging in Lissabon veel minder dan anders. Ik kwam wat meer in het gedrang te zwemmen, waardoor ik verder dan verwacht uit het water kwam en de aansluiting met de kop net niet kon krijgen. Voor een eerste EK ben ik wel tevreden, maar ik had natuurlijk be-ter gewild. Nu kreeg ik tijdens het zwemmen veel klappen Dat is wel een verbeterpunt voor volgende wedstrijden: Ik moet leren niet bang te zijn.”

“Mijn moeder en broer waren naar Lissabon gekomen om te kijken. Mijn broer zag voor het eerst zo’n internationale wedstrijd en hij vond het erg leuk om te zien. Hij was op hoog niveau wedstrijdzwemmer, maar nu niet meer. Verder is mijn familie eigenlijk niet heel erg sportief, al heeft mijn moeder wel gehandbald, zij het niet op hoog niveau. Maar nu staat bij ons thuis veel in het teken van de triathlon: Er wordt veel over triathlon gepraat en mijn ouders brengen mij altijd naar de training.”

“Ik train bij het NTC in Sittard, dat ligt met de auto twintig minuten van Spaubeek. We ver-trekken dan ’s ochtends om half zeven voor de zwemtraining, dus dat valt wel mee. Vanuit het zwemmen ga ik dan meestal gelijk door naar school, het Trevianum in Sittard, een LOOT-school. ’s Middags ga ik weer lopen of fietsen. Ik zit nu in 5VWO. Met gemiddeld 20 uur trainen per week erbij is dat pittig. Daarom ben ik blij dat ik op een LOOT-school zit en

dat de school goed meewerkt. Zo mag ik mijn examen in twee jaar doen; elk jaar vier vakken. Dat haalt wel een beetje druk weg.”

“Maar het blijft soms wel wat stressvol. Begin dit jaar was ik bijvoorbeeld op trainingsstage naar Spanje en miste ik daardoor drie weken school. Toen ik terugkwam merkte ik wel dat ik achter lag. Maar ik krijg ondersteuning van school met extra bijlessen en privélessen van docenten. Verder draai ik gewoon mee in een klas met ‘gewone’ leerlingen, alleen ben ik bij sommige lessen niet aanwezig, zoals gym. Dat wordt dan ingevuld met een extra bijles schei-kunde.”

“Als ik weg ben geweest voor een trainings-kamp of wedstrijd zeggen vriendinnen wel eens: ‘jij hebt het goed gehad’ of ‘ga je alweer op vakantie’. Maar over het algemeen reageren

“NU RIO ER A AN KOM T DENK IK OOK WEL A AN HOE HE T Z OU ZIJN OM A AN DE OLY MPISCHE SPEL EN MEE T E DOEN”

ze positief. Er is ook nog wel tijd om samen af te spreken om naar de bioscoop of met z’n al-len uit eten te gaan.”

“Ik denk wel eens aan de World Triathlon Se-ries en als groter doel de Olympische Spelen, maar dan zal ik nog veel moeten verbeteren. Vooral mijn lopen moet beter, dat is echt mijn zwakste onderdeel. Ik denk dat er zeker twee tot drie minuten af moeten op een 5 kilometer. Nu Rio eraan komt denk ik ook wel aan hoe het zou zijn om aan de Spelen mee te doen. Maar dat is nog ver weg. Eerst wil ik mij dit jaar kwa-lificeren voor het WK junioren in Mexico.”

Tekst Pieter van der Meer Beeld Christie Brouwer

Geboren 28 december 1998Woont in SpaubeekVereniging traint bij NTC SittardTriathlon sinds 2012Hoogtepunten 3de NK junioren 2014

25ste EK junioren 2016

JUNIORENPRAATPIE Y T

Ga je nu alweer op ‘vakantie’?

RIANNEDE CROOCK


TRAINING NIETS BEREIDT JE BETER VOOR OP HET ZWEMONDERDEEL VAN EEN TRIATHLON DAN EEN ZWEMTRAINING IN OPEN WATER. TRIATLEET EN ZWEMTRAINER ANDY KOOLMEES VERZORGT IN DE PERIODE MEI-OKTOBER 15-20 ZWEMTRAININGEN IN BUITENWATER. HIJ VERTELT WAAR JE OP MOET LETTEN.

Veilig zwemmen in open water

1 Waterkwaliteit en weer

2 Wennen aan koud water

3 Veiligheid tijdens het zwemmen

4 Oriëntatie in open water

Op zwemwater.nl kun je de wa-terkwaliteit van het meer of de plas waar je wilt gaan zwemmen controleren. Je vindt er onder meer een overzicht van veilige zwemlocaties en waar mogelijk sprake is van blauwalg of botu-lisme. Maar ook zonder dergelijke verontreiniging is het verstandig om zo weinig mogelijk water in te slikken. Check voor je zwemtrai-ning op een goede weersite ook of er geen onweer, storm of hagel wordt verwacht. Vergeet bij zon-nig weer niet je nek in te smeren; die verbrandt snel.

Buitenwater kan in Nederland — zeker in het voorjaar — best koud zijn. Met een wetsuit en twee badmutsen kan je echter al vroeg beginnen met zwemmen in buitenwater. Een tripakje onder je wetsuit geeft ook wat extra warmte. Koud douchen is een goede training om je lichaam aan kou te laten wennen, net als re-gelmatig een stuk zonder wetsuit zwemmen. Daarmee blijf je ook je drijftechniek bijhouden.

Soms beginnen zwemmers door de kou, harde golven of zenuwen te hyperventileren. Dat kan je voorkomen door je stukje bij

Duik nooit vanaf wal, vlonder of boot in het water, maar ga altijd voorzichtig het water in: Je weet nooit hoe diep het is en wat er onder de wateroppervlakte ligt. Voor de veiligheid op het water is het verstandig om samen met minstens één buddy te zwem-men, maar een groter groepje van min of meer gelijkwaardige zwemmers verdient de voorkeur. Bij een groot niveauverschil kunnen de snellere zwemmers bijvoorbeeld een wat groter vierkant, een ruimere boog of een paar keer een V zwemmen in plaats van een rechte lijn. Zo blijf je bij elkaar. Lukt het niet om samen met anderen te zwem-men, laat dan in elk geval het thuisfront weten waar, wanneer, hoe lang en welke route je gaat zwemmen. Je kan ook bezoe-kers of — als die er is — de life guard van je zwemplek vragen een oogje in het zeil te houden. En zorg ervoor dat je altijd dicht langs de wal zwemt zodat je in geval van nood makkelijk het water kunt verlaten.

Koers houden is in open water lastiger dan in het zwembad. Je hebt geen lijn op de bodem om te volgen. Bekijk daarom in training en wedstrijd van tevoren goed waar je heen moet zwemmen en welke oriëntatiepunten je kunt gebruiken, zoals hoge gebouwen (een flat of toren), groepjes bomen

Tekst Andy KoolmeesBeeld Charlie Crowhurst/Getty Images

Met een felgekleurde badmuts of een SafeSwimmer — een kleine oranje boei die je om je middel kunt gespen — ben je goed zicht-baar. Met een SafeSwimmer kun je bovendien drijven bij kramp en heb je opbergruimte voor bijvoor-beeld sleutels en een GPS-appa-raat (wel inpakken in plastic!).

beetje in het water te laten zak-ken om dan tijdens het inzwem-men zo lang mogelijk met je hoofd boven water of op je rug te zwemmen. Je longen gaan dan beter openstaan.

of felgekleurde objecten. Houd er echter rekening mee dat de ho-rizon vertekent; een voorwerp is vaak verder weg dan je denkt. Een goede zwembril zorgt dat je goed kunt blijven kijken bij een felle of laagstaande zon.

Voor een goede oriëntatie (maar ook voor je ligging) heeft twee-zijdig ademen de voorkeur. Dat leer je door in training veel 1 op 3 of 1 op 5 slagen te ademen. Maar kijk in wedstrijden af en toe ook even recht vooruit om te zien of je wel de kortste weg aflegt. Jezelf aanleren om schuin naar voren te kunnen kijken zonder je hoofd teveel te hoeven optillen verstoort je slag het minst.

0 6 7

DR UK T E V E R MI JDE N ?

S TA R T A A N DE Z I JK A N T OM S NE L IN

JE E IGE N S L A G T E K OME N!

5 De zwemstart

6 Stroming en golven 7 Boeien ronden

Veel triatleten zien op tegen het geworstel bij de start van het zwemonderdeel van een triathlon. Door met een groepje zwemmers een massastart in training na te bootsen kan je daaraan wennen. Vermijd je liever de drukte bij de start, ga dan zoveel mogelijk aan de buitenkant liggen/staan. Je legt dan misschien niet de kortste route af, maar je hebt dan wel de ruimte om snel in je eigen slag te komen.

Verken als dit mogelijk is van te-voren in elk geval de eerste vijftig meter van het zwemparkoers, ze-ker bij een start vanaf een strandje bij een plas of meer. Dan kun je namelijk testen waar het water te

Tijdens het zwemonderdeel van een triathlon heb je meestal te ma-ken met stroming en golven. Deze bepalen mede je racetactiek en zwemslag. Om te voorkomen dat je onnodig energie verspilt kijk, of

Om het ronden van boeien in een wedstrijd onder de knie te krijgen, kan je een spel met ‘levende boeien’ doen. Colle-ga-zwemmers fungeren dan als boei. Er zijn twee methoden om

V EEL T RI AT L E T EN Z IEN OP T E GEN HE T GE W ORS T EL BI J DE Z W EMS TA R T. DOOR ME T EEN GROEPJE Z W EMMERS EEN M A SS A S TA R T IN T R A INING N A T E BOO T SEN K A N JE D A A R A A N W ENNEN.

Over de auteur Andy Koolmees

is triatleet, hardlooptrainer en KNZB

Zwemtrainer 2 open water zwemmen.

Hij woonde bijna twee jaar op Lanzaro-

te en zwom daar vrijwel dagelijks in de

oceaan. Koolmees verzorgt onder meer

trainingen en clinics voor diverse

open water zwemevenementen en

is zwemtrainer bij Triathlon Team

Bodegraven.

diep wordt om te rennen en je over moet gaan op ‘dolfijnen’ dan wel zwemmen. Het water inrennen doe je met X-benen, met de onder-benen naar buiten gespreid om boven de waterspiegel te blijven. Bij een start vanuit diep water ga je zo horizontaal mogelijk liggen en start je met een stevige school-slag. Je benen en armen liggen al in die positie. Daarna ga je zo snel mogelijk over op de vrije slag.

beter voel, je daarom vooraf hoe de stroming staat. Staan er veel of hoge golven maak dan kortere en vinniger slagen (kortere slagleng-te) en verhoog het armtempo (ho-gere slagfrequentie). Probeer ook je ademritme erop aan te passen, bijvoorbeeld door te ademen op het moment dat een golf je ‘optilt’ (stroom mee), maar juist niet wan-neer de schuimkoppen op je gelaat slaan (stroom tegen).

een boei te ronden. Bij de eerste, de borst-rug-borst techniek, draai je na een slag borstcrawl op je rug voor één rugslag om vervolgens terug te keren naar de borstcrawl. Hiermee verander je zonder teveel zwemsnelheid te verliezen van zwemrichting. Door deze manoeuvre twee keer achter elkaar uit te voeren, draai je eenvoudig 180 graden terwijl je dicht bij de boei blijft. Een tweede (polocrawl-achtige) optie is om met een vinnige korte arm-slag en een hogere beenfrequen-tie om de boei heen te zwemmen.


in plaats van voorwaarts. Vooral in de begin-fase van de neerwaartse trapbeweging is het belangrijk om kracht in de juiste richting te geven. Als je genoeg kracht geeft, kun je een opwaartse kracht bewerkstelligen. Als je een opwaartse beweging creëert om het pedaal van 9 tot 12 uur te krijgen, betekent dat dat de kracht die je produceert met het andere been wordt gebruikt om vooruit te gaan en dus niet om het andere been op te tillen. Op deze ma-nier is je trapbeweging het meest efficiënt en kun je optimaal presteren.”

BE TERE FIE TSPRESTATIESDe atleten van het Nationaal Trainings Cen-trum in Sittard trainen sinds vorig jaar met een Pioneer Vermogensmeter, de enige ver-mogensmeter die, per been nauwkeurig en op twaalf punten, de trapbeweging in beeld brengt. Sander Berk, bewegingswetenschap-per en NTC-talentcoach, gebruikt de data die de vermogensmeter oplevert om te zien of triatleten hun pedaalslag kunnen verbete-ren of optimaliseren, maar ook om eventuele krachtsverschillen tussen het linker- en het

1 Fiets korte stukken met één been. Op deze manier voel je precies waar en wanneer je kracht zet.

3 Als je gewend bent om het pedaal met kracht weer omhoog te trekken, probeer dan je spieren ‘uit te schakelen’ in de opwaartse beweging. Dit kun je oefenen door je klikpedalen te vervangen door normale fietspedalen zodat je je voeten niet omhoog kunt trekken.

2 Ook door met een (relatief) zware versnelling en een langzame snelheid, 50-60 omwentelingen per minuut, te fietsen word je meer bewust van je pedaalslag. Als je de juiste trapbeweging hebt gevonden, kun je de transfer maken naar het snellere werk.

TRAINING PEDALEREN, DE MEESTEN VAN ONS DOEN HE T WA AR-SCHIJNLIJK ZONDER ER VEEL OVER NA TE DENKEN. TOCH KUNNEN TRIATLE TEN — VOOR AL WANNEER PAS OP L ATERE LEEF TIJD IS BEGON-NEN ME T FIE TSEN OP EEN R ACEFIE TS — NOG WEL WAT WINST MAKEN DOOR HE T VERBE TEREN VAN DE TR AP TECHNIEK .

Pedaleren als een prof

tijd

28:40hoogtemeters

777m

gemiddeld vermogen

385watt

Tekst Marcia Jansen

Als je professionele wielrenners ziet fietsen, lijkt het zo eenvoudig. Ze vliegen over de weg met een soe-pele, lichte pedaaltred; heupen stil

en met de gelijkmatige cadans als van een hartslag. Dat is veelal het gevolg van jaren-lang trainen, al van kinds af aan. “En dat is het grote verschil met een triatleet”, vertelt wieler- en triathlontrainer Louis Delahaije. “Tegenwoordig zijn er niet veel triatleten die de overstap vanuit het wielrennen naar de triathlonsport maken. Atleten die een an-dere sportachtergrond hebben, of die puur zijn opgegroeid als triatleet, hebben dan ook vaak een minder goede traptechniek dan een wielrenner. Behalve dat je moet weten wat de meest efficiënte trapbeweging is, moet je het ook gewoon veel doen.”

EFFICIËNTE PEDA AL SL AGEn wat is dan precies een efficiënte pedaalslag? Bewegingswetenschapper Mathieu Heijboer, collega van Delahaije bij het Lotto-Jumbo wie-lerteam, legt het uit. “Je kunt de pedaalomslag verdelen in vier fases: het bovenste dode punt, de neerwaartse pedaalslag, het onderste dode punt en de opwaartse pedaalslag. Op het bo-venste en onderste punt kun je niet veel kracht zetten op de crank. In de neerwaartse pedaal-slag kun je de meeste kracht zetten en de min-ste kracht in de opwaartse trapbeweging. Wat

we onze renners proberen aan te leren is om in de opwaartse pedaalslag niet hun been te laten hangen, maar een lichte opwaartse be-weging te laten maken. Dit zorgt ervoor dat je het gewicht van je been neutraliseert en zo de zwaartekracht tegengaat.”

Om de trapbeweging zo effectief mogelijk te maken, moet je ook kracht zetten in de juiste richting. “Wanneer je het crankstel vergelijkt met een klok en de crank op 12 uur staat — het bovenste dode punt — moet je voorwaarts kracht zetten”, vervolgt Heijboer. “Om 3 uur duw je je pedaal dan naar beneden

Oefeningen om de pedaalslag te verbeteren

Steven Kruijswijk — Trapefficiëntie klimtijdrit Giro d’Italia — 22 mei 2016

0 6 9

4 Noteer tijdens een training op de Tacx of hometrainer het gemiddelde aantal omwentelingen per minuut. Probeer dit aantal de volgende keer met tien omwentelingen per minuut te verhogen.

5 Train 30-30, dat wil zeggen 30 seconden fietsen met een hoge trapfrequentie en een lichte versnelling, gevolgd door 30 seconden rustig tempo. Herhaal dit tien keer met in totaal vier sets. Na iedere set heb je tien minuten rust.

6 Fiets met 50-60 omwentelingen per minuut in een hartslagzone onder Z3 (80-85% van je maximale hartslag). Focus op de neergaande pedaalbeweging, op het samentrekken van de bilspieren, hamstrings en kuitspieren. Doe dit in blokken van tien minuten en let erop dat je houding op de fiets correct is en je hielen niet naar beneden zakken.

Een video waarin Mathieu Heijboer uitleg geeft over een efficiënte pedaalslag is te vinden op YouTube: Pioneercyclo, How to pedal like a pro.

Schematische weergave van de ideale pedaalslag

duwen

Rode vectoren stellen kracht voor in een richting die vermogen oplevert. De grootte van de pijl is de grootte van de kracht. Hoe dichter de hoek van de crank en de kracht naar 90 graden gaat, hoe efficiënter er ge-fietst wordt. Want alleen de kracht loodrecht op de crank wordt gebruikt voor voortstuwing.

trekken

Het is mogelijk om een licht opwaartse kracht te bewerkstelligen. (180°–270°). De blauwe vectoren in het figuur hiernaast geven echter aan waar deze kracht negatief is. Overigens: hoe lager de trapfrequentie en hoe meer heuvelop er gere-den wordt, hoe minder er negatief vermogen is (zie grafiek van Kruijswijk: klimtijdrit).

@pioneercyclo

/pioneercyclo

rechterbeen in kaart te brengen. Deze infor-matie wordt gebruikt om fietsprestaties te ver-beteren, maar ook om bijvoorbeeld blessures te voorkomen.

“Wat tot nu toe duidelijk is geworden uit de data van de trainingen met de vermogen-smeter, is dat triatleten ten opzichte van wielrenners later beginnen met kracht zet-ten in de juiste richting. Wielrenners hebben een meer voorwaartse trapbeweging van 12 tot 3, voordat ze de kracht naar beneden gaan zetten. Dat is dus iets waar we hard aan werken om dat te verbeteren”, vertelt Berk. Hij erkent echter ook dat het moeilijk is om

wielrenners te vergelijken met triatleten. “Wielrenners zijn na de eindsprint klaar, terwijl triatleten na het fietsen nog moeten hardlopen. Daarnaast verschillen triatleten onderling natuurlijk ook. Een tijdritfiets zoals gebruikt in de niet-stayerwedstrij-den, heeft daarnaast een andere geometrie. Doordat het zadel verder naar voren staat, verschilt ook je positie ten opzichte van je cranks. Het zou dus kunnen dat je dan pas op 4 uur maximale kracht kunt zetten in plaats van op 3 uur. Dit hebben we niet spe-cifiek bekeken, maar is wel iets waar je door het gebruik van de Pioneer vermogensmeter achter moet kunnen komen.”


Het triathlongevoel van...

TON BEUMER

Vanwege zijn verdiensten voor de triathlonsport werd Ton Beumer eind april bij zijn afscheid als NTB-be-stuurslid benoemd tot erelid van de bond. Beumer was oprichter en later voorzitter van de in 1985 gestarte triathlon van Schagen, betrokken bij de oprichting van de NTB en van 2007 tot 2016 penningmeester van de bond. Zelf deed hij niet echt aan triathlon. “Wel ben ik altijd sportief geweest. Zo heb ik voor het nationale waterpolo-team van de Nederlandse Arbeiders Sport Bond, tegenwoordig de Culturele Sport Bond, gespeeld en deed ik in 1966 mee aan de Hapoel Games, de Joodse Olympische Spelen.”

In de beginjaren van de NTB werkte Beumer aan het opstellen van reglementen voor de nieuwe sport. Daarna nam hij het voortouw bij het opzetten van opleidingen voor offi-cials, herstructureerde hij het contributie-systeem en werkte hij als penningmeester keihard aan het opbouwen van een finan-ciële buffer voor de bond. “In 2012 ging het eigen vermogen van de bond ineens hard achteruit toen we plotseling een aantal sub-sidies moesten terugbetalen. Ik heb toen als doel gesteld om in mijn bestuursperiode een weerstandsvermogen op te bouwen van 375.000 euro zodat we in moeilijke tijden in ieder geval een half jaar lang aan onze vas-te lasten kunnen voldoen. En ik ben er best trots op dat dit doel eind 2015 is bereikt.”

Op de lauweren rusten is er echter niet bij voor Beumer nu hij na negen jaar afscheid heeft genomen van het NTB-bestuur. “Ere-lid ben je voor het leven, tot de dood ons scheidt”, lacht hij. “Ik heb nog wel een paar speerpunten waar ik me de komende jaren voor wil inzetten. Dingen die moeilijk te

realiseren zijn en veel tijd kosten. Zo wil ik bewerkstelligen dat net als in de wielersport alle nationale kampioenschappen over de olympische afstand in alle landen tegelijk worden gehouden, zodat alle toppers er in eigen land aan mee kunnen doen.”

“Ook zou ik de wintertriathlon graag weer meer gestalte geven. Het is zo jammer dat deze tak van de triathlonsport een beetje tanende is in Nederland. Een specifiek doel is een nationale organisatie op te zetten die een draaiboek klaar heeft liggen voor als het gaat vriezen of sneeuwen, zodat binnen een of twee dagen een Nederlands kampi-oenschap wintertriathlon op natuurijs of in de sneeuw kan worden georganiseerd. Een derde speerpunt waar ik me op wil richten is de jeugd. Het is belangrijk dat we genoeg vissen in de kweekvijver hebben rondzwem-men, zodat we in de toekomst internationaal gezien een rol van betekenis kunnen blijven spelen.”

Ook naast de triathlonsport houdt Beumer zich graag bezig met ogenschijnlijk onmo-gelijke projecten. Zo maakte hij zijn eigen wijn – niet rood of wit maar groen – en werkt hij momenteel aan een bijzonder kunstwerk: Een glazen zweefvliegtuig. Zowel kunst als zweefvliegen zijn interesses van Beumer. “De buitenkant van het vliegtuig uit 1966 — de mantel — heb ik vervangen door glas-in-lood. Zo wil ik de kunst van het vliegen voor iedereen visueel maken. Mijn doel is om dit kunstwerk letterlijk de hele wereld over te laten vliegen en te exposeren op luchthavens over de hele wereld. Een uitdaging, maar daar hou ik dus wel van.”

Tekst Marcia Jansen Beeld Roel Kerkhof

Beroep gepensioneerd zwembadmanagerWoonplaats Lemele Leeftijd 69

OP HET GEHELEASSORTIMENT15%

KORTING

15%KORTING

Kortingscode: NTB15Kortingscode geldig t/m 31 juli 2016Gebruik je code in de winkelwagenwaar je korting direct wordt verrekend

V O O R 2 2 : 0 0 B E S T E L D

M O R G E N I N H U I SG R A T I S B E Z O R G I N GV A N A F L 5 0 . -

GRATIS KADO BIJ ELKE BESTELLING!

W W W . D U U R S P O R T . N L

}

20160523-NTB.qxd:Opmaak 1 23-5-16 15:12 Pagina 1


EERSTE KEER TIJDENS DE TRIATHLON AMSTERDAM NIEUW WEST WAAGDE PETER HEERSCHOP ZICH VOOR HET EERST AAN EEN (SPRINT)TRIATHLON. DE 55-JARIGE CABARE-TIER, ACTEUR EN PROGRAMMAMAKER GING DE UITDAGING AAN, KREEG SCEPTISCHE RE-ACTIES, RAAKTE GEBLESSEERD, MAAR ZETTE TOCH DOOR. ALS EEN ECHTE TRIATLEET.

“EEN TRIATHLON? —JIJ?”

Tekst Norbert VeringmeierBeeld Jasmijn Gangel/Timothy Clary

Tijdens een etentje waarbij we heerlijk en goed aan de alcohol zaten werd ik uitgedaagd door Hans Makaaij — in die tijd nog locatiemanager van de ALO Amsterdam — om samen met hem een keer mee te doen aan een triathlon. Ik moest daar wel om lachen. Maar hij bleek

serieus te zijn.Een triathlon? Ik heb relaties stuk zien gaan op mensen die opeens vonden dat ze moesten gaan trainen voor een triathlon.Maar Hans bedoelde niet de hele triathlon.Zelfs niet de halve of de kwart. Hij bedoelde de sprinttriathlon.Ik zei: “Man, als je me nu even mijn zwemspullen en mijn fiets laat halen dan doen we hem nu gelijk.”Hij keek me minachtend aan en legde uit dat het officieel moest, met inschrijving en al. Op 5 juni 2016, in en rond de Sloterplas in Amsterdam, naast de ALO. De dag erna hebben we ons ingeschreven en zo gingen we het doen.Hij hield me maanden lang met veel te grote regelmaat op de hoogte van hoe hard hij aan het trainen was.Ik was ook aan het trainen, maar anders.Ik sport mijn hele leven al elke dag.Als (voormalig) gymleraar is elke dag met een blessure of een andere vorm van bewegingstekort een mislukte dag. Dus elke dag wordt er iets gedaan. Maar nooit een triathlon. Wel onderdelen ervan.Ik vind fietsen altijd al heel leuk en dat doe ik ook vaak.

Zwemmen vind ik vooral leuk in buitenwater, dus dan moesten we wachten tot het water de juiste temperatuur had. Dat is altijd eind juni, dus daar kon niet echt op wor-den getraind.En lopen kon ik — in alle bescheidenheid — vroeger heel goed.Ik legde Hans in de wekelijkse telefoongesprekken dan ook uit dat ik in mijn ALO-tijd — ik zat bij Axel Koenders in de klas — regelmatig de jaarlijkse Sloterplasloop bijna had gewonnen met een gemiddelde snelheid van 17 km per uur.Maar ik vertelde hem er niet bij dat ik de laatste jaren eigenlijk niet meer kon hardlopen omdat het kraakbeen in mijn linkerknie tot een nulpunt was genaderd en ook een operatie te weinig had opgeleverd.Ik vertelde dat eigenlijk ook niet aan mezelf want hé, die 5 km van de sprinttriathlon haal je altijd wel.

Maart 2016

Ik belde Hans nog even of het echt doorging, die triathlon van hem. En tot mijn tegenvallende verbazing was dat zo.Er moest dus echt iets gerichter getraind worden.Drie sporten achter elkaar.Daarom ging ik drie keer in de week naar de sportschool voor 20 minuten roeien, 20 minuten fietsen en 20 minuten op de crosswalker.(dat laatste moest omdat de loopband mij te slecht leek voor mijn knie)

0 7 3

Ik koos roeien omdat het iets was met je armen en benen en het leek daarom op zwemmen.Ernaast heb ik veel gefietst.Trots vertelde ik aan vrienden dat ik aan het trainen was voor de triathlon.Ik zei er natuurlijk niet bij welke afstanden.Ik genoot namelijk best van de bewonderende blik in hun ogen gevolgd door “Jij?”

Mei 2016

Ja, er moest nu toch iets gerichter getraind worden.En gelukkig ging 1 mei het Flevoparkbuitenbad open in Amsterdam. Dus ik daarheen. Om even te voelen of ik nog kon zwemmen sinds vorig jaar en hoe ik op de kou zou reageren. Nou, de kou viel reuze mee — de eerste zes minuten — en het zwemmen ging nog moeizaam, maar daarvan wist ik dat het snel trainbaar was.Ik begon de eerste training met 1.500 meter, afwisselend baantje borst, baantje school.De tweede training 1.500 meter werd dat drie baantjes borst, één baantje school.De derde training 1 km borstcrawl. En toen had ik het gevoel dat het wel goed zat.Het fietsen ook.Kortom, er zou toch een keer gelopen moeten worden.Voorzichtig een keer 3 km gedribbeld. Ging eigenlijk best wel goed.Nog maar een keer. Klein beetje dikke knie maar niet ontevreden.Dan maar een keer de drie onderdelen achterelkaar.Ik moet zeggen, dat was een enorme ervaring.Ik deed heerlijk 20 baantjes in het zwembad, sprong op de fiets en knalde 20 kilometer fluitend door Waterland en toen moest ik hardlopen. Maar toen zeiden mijn benen. “Ja wacht eens even, wat ga jij doen. We kennen elkaar zo lang, maar dit heb je nog nooit gedaan, bekijk het lekker.”Ik heb 30 minuten gerend, maar kon eigenlijk de hele tijd nog steeds makkelijk mijn geparkeerde fiets zien staan.Dat was een tegenvaller. Want ik dacht dat ik al helemaal klaar was.Kortom, nu moest er echt worden getraind.De twee weken erna heb ik om de drie dagen een triathlon gedaan.En het werd steeds fijner. De knie leek zelfs iets beter te worden.Het enige waar ik nog last van had was de nazit van mijn theateroptreden waar we altijd nog een “één na laatste

TROTS VERTELDE IK AAN VRIENDEN DAT IK AAN HET TRAINEN WAS VOOR DE

TRIATHLON. IK ZEI ER NATUURLIJK NIET BIJ WELKE AFSTANDEN.


IK ZIE ALLE-MAAL MENSEN IN TRIATHLON-PAKJES DIE IK VOORAL VAN TELEVISIE KEN. IK HEB NA-TUURLIJK NIET ZO’N PAKJE. IK HEB VOOR ELK ONDERDEEL HEEL VEEL PAKJES, MAAR NIET DEZE.

biertje namen op de mooie avond en het geluk dat we daar mochten optreden.”Op het eind van de derde week van mei dacht ik zelfs, ik ga als training gewoon een keer een kwarttriathlon doen. Als dat gaat is de sprint helemaal een makkie.Ik moet zeggen, dat ging helemaal niet slecht, tot 7 km lopen en toen gaf mijn linker lies het op. Het was tien dagen voor ‘de wedstrijd’.Dat was echt balen.Zoals ik al zei, een gymleraar kan heel slecht tegen een blessure.

Juni 2016

Op 1 juni bel ik een half uur voor mijn optreden in Tilburg dat ik niet echt kan lopen en dat ik de wedstrijd moet afzeggen. Ik wil er gewoon niet meer aan denken. Andere keer beter. Of nooit. We zien wel.Maar Hans zegt. “Weet je wat, je komt gewoon naar de Sloterplas zondag. Je gaat zwemmen en fietsen en erna stop je ermee. Maar dan heb je wel de sfeer van de wedstrijd geproefd en dan zie ik ook goed hoe ik van jou ga winnen.”Kortom: Dan toch maar.

Op zaterdag 4 juni heb ik mijn laatste voorstelling van het seizoen. Dat zijn altijd bijzondere momenten, die laatste optredens.Maar ik ben de hele dag bezig met zoeken welke spullen ik moet meenemen naar de triathlon. Dat weet ik gewoon niet. Kortom, ik heb drie zwempakken, vier fietssetjes en voor de zekerheid toch ook maar twee paar loopschoenen en zes soorten shirtjes.Het optreden gaat goed. Toch maar een biertje.’s Nachts kijk ik een hele bokswedstrijd van Mohammed Ali tegen Joe Frazier.Het is warm en ik slaap kort.

Dan is het 5 juni. De dag!

Vreemd genoeg heb ik er veel zin in. Zeker omdat ik weet dat ik het lopen zal moeten skippen. Ik meld me aan en fiets naar de wisselzone. Ik kijk mijn ogen uit. Ik voel aan alles dat ik echt een hopeloze beginner ben. Ik zie allemaal mensen in triathlonpakjes die ik vooral van televisie ken. Ik heb natuurlijk niet zo’n pakje. Ik heb voor elk onderdeel heel veel pakjes, maar niet deze.

0 7 5

IK BEN BEST EEN REDELIJKE ZWEMMER

MAAR MET EEN VROUW OP MIJN RUG DIE NIET

VAN WIJKEN WEET WORDT HET TOCH WEL

INGEWIKKELD.

Ik zie hoe iedereen de fiets aan het zadel ophangt. Dat doe ik ook.En ik vraag een beetje om me heen wat zij precies aandoen met zwemmen.Ik heb mijn dikke pak van de Amsterdam City Swim in de grachten bij me.Ik word nog net niet uitgelachen, maar wel vooral gezien als cabaretier en niet als sportman. Dat doet best een beetje pijn. Want ik voel me veel meer sportman dan cabaretier.Vervolgens ga ik uitzoeken waar de start is. En hoe het parkoers gaat.Dat heb ik.Alle kleding die ik niet nodig denk te hebben leg ik apart.We gaan beginnen.De start.Het zwemmen.Het water valt best wel mee, vind ik. Maar het zwemmen niet.Kijk, ik ben best wat gewend met de zwemtocht in de grachten maar dit is een totaal gekrioel in het water. Mensen zwemmen dwars over elkaar heen. We moeten met zijn allen door een opening van twintig meter. Met een paar honderd man.Schoolslagbenen trappen mijn bril af. Ik word ondergeduwd door maaiende borstcrawlarmen. Ik zal je zeggen. Ik ben best een redelijke zwemmer maar met een vrouw op mijn rug die niet van wijken weet wordt het toch wel ingewikkeld. Eenmaal door de opening gezwommen gaat het beter. En lekker.Fijn, weer eens in buitenwater. De eerste keer dit jaar. Ik kan eindelijk genieten.Dan het water uit. Moet je eerst een stuk rennen op je blote voeten.En dat zou ik juist niet doen. Maar goed. Prima, Stukje rennen.

Ik zie mensen in één keer een pak uitglijden en dertig seconden later op de fiets zitten. Ik moet toch eerst even mijn pak uit, shirt aan, sokken, schoenen. Duurt toch een paar minuten.Ik hoor mensen besmuikt lachend wegtrappen.Hop, op de fiets.Maar dat mag niet in de wisselzone.Van de fiets, lopen en eindelijk, daar gaan we.Het fietsen gaat geweldig. Voor het eerst in mijn leven is de hele weg afgezet, ook voor mij. Geen verkeer, alleen lekker draaien die trappers. Ik vind het geweldig. Het gaat ook heel goed. Enthousiaste mensen moedigen aan. Baal er enorm van dat het maar 20 kilometer is. Man wat is dit lekker.Na drie rondjes is het fietsen klaar. Dus mijn wedstrijd ook.Maar dat wil ik niet. Ik wil door.Ik ga ook rennen, natuurlijk. Onwillige lies of niet. Ik wil dit niet missen.Aankomend op de fiets word ik bij de streep nog wel even uitgekafferd dat je na de streep niet meer mag fietsen en of ik nou echt zo stom ben.Maar vanaf nu is alles bij mij een glimlach.Ik hang mijn fiets aan het zadel en ga rennen.Nou ja rennen. Joggen. Maar dat gaat prima.Ik schiet echt in de lach in de tweede bocht, waar twee meisjes van de organisatie keihard ‘aan staan te juichen’.Het is heerlijk weer. Het is langs de Sloterplas waar ik vroeger zo vaak heb gelopen. En ik doe een triathlon.Ik ga niet meer hard, maar heb wel al bedacht dat ik dit nog veel vaker ga doen.Als ik over de streep kom staat Hans er al. Hij heeft gewonnen.Dat klopt. Zoals aan hem beloofd speel ik zeer teleurgesteld.Maar het eerste dat ik zeg is:“Ik wilde donderdagavond afzeggen, maar ik ben zo blij dat jij mij hebt overgehaald om toch gewoon te beginnen. Man, ik heb genoten.”En zo is het.Ik ga herstellen en zorgen dat ik dit nog veel vaker kan doen.En ik weet nu ook wat ik aan moet trekken.

0 7 6 A D V E R T O R I A L

TRIATHLON IS EEN SPORT DIE ZICH IN HOOG TEMPO HEEFT ONTWIKKELD. HET TREKT EEN SOORT MENSEN AAN DIE ZICHZELF UITDAGEN OM HET MAXIMALE UIT HUN LICHAAM TE HALEN. DAT BEREIK JE NIET ALLEEN DOOR ELKE DAG HARD

EN REGELMATIG TRAINEN, MAAR JUIST DOOR OP DE DETAILS TE LETTEN.

Slimme bril voor de veeleisende sporter

R E C ON JE T

Met de Recon Jet krijg je die details scherp in beeld. Snelheid, afstand, hoogte, hartslag, vermogen en cadans zijn in één oogopslag zichtbaar wanneer je ze nodig hebt en buiten beeld wanneer je ze niet wilt. De data die worden getoond zijn niet nieuw, de manier waarop wel, waardoor je al je energie kan focussen op je training.

De Recon Jet is een zeer geavanceerde sportbril, hij is namelijk uitgerust met een krachtige microcomputer en een full-color breedbeeldscherm. Een ideale bril voor wanneer je duursporter bent en altijd zicht willen heb-ben op je prestaties en tegelijkertijd via foto’s en video’s je sociale netwerken wilt onderhouden. Het unieke aan

de Jet is dat alle ritinformatie aan de onderkant van de lens van de hoogwaardige gepolariseerde sportbril geprojecteerd wordt. Op het scherm tover je eenvou-dig data als snelheid, afstand, hoogtemeters, hartslag, vermogen en je cadans te voorschijn. Dankzij een geïntegreerd touchpad kan je door het menu navigeren en ben je in staat HD-video’s en foto’s te nemen. De bril beschikt over een microfoon en speakers, door je mobiel te koppelen is het zelfs mogelijk te bellen en smsjes te lezen. Ook kun je openstreetmaps kaarten laden zodat de bril als navigatiehulp kan dienen. Dankzij WiFi, Bluetooth en ANT+ verbindingen zijn de mogelijkheden nagenoeg eindeloos.

0 7 7

A NDR E WS TA R Y K O W IC Z

& R E C ON JE T

Specificaties• 9-assige sensoren• 3D versnellingsmeter• 3D gyroscoop• 3D magnetometer• Druksensor• Applicatie voor hoogtemeter en

barometer• Sensor voor omgevingstempe-

ratuur• Optische aanraaksensor voor be-

diening met gebruikersinterface• Werkt in alle weersomstandighe-

den en ook met handschoenen• 1 GHz Dual-Core ARM Cortex-A9• 1 GB DDR2 SDRAM ingebouwd

geheugen• 8 GB flash ingebouwd geheugen• 16:9 WQVGA breedbeeldscherm• Virtueel beeld wordt getoond als

30” HD beeldscherm op 7”• Micro USP• Gewicht: 60 gram


REGLEMENTEN Schijfremmen verboden

Bij mountainbikes waren ze al redelijk populair en ook op de weg zijn ze aan een opmars bezig – fietsen met schijfremmen. De remei-genschappen zijn uitstekend, maar uit de door een schijfrem ver-oorzaakte snijwonden die de Spanjaard Francisco Ventoso opliep bij een val in Parijs-Roubaix blijkt dat er ook risico’s aan kleven. De wielerunie UCI heeft de proef met het toelaten van schijfremmen om die reden inmiddels stopgezet.

Volgens het ITU-reglement is sinds eind 2015 het gebruik van schijfremmen al verboden bij alle ITU-triathlons en Run Bike Runs op de weg. In het NTB-reglement is deze bepaling nu nog niet van kracht, maar dit zal met ingang van het seizoen 2017 wel zo zijn daar het NTB-reglement het ITU-reglement volgt.

Dit betekent dat fietsen met schijfremmen in ieder geval bij alle Nederlandse elitewedstrijden, Eredivisiewedstrijden en andere stayertriathlons met ingang van 2017 niet meer toegestaan zullen zijn. De NTB (WGWO en NTB-bestuur) beraadt zich nog over de vraag of en hoe het algemene verbod op het gebruik van fietsen met schijfremmen bij alle overige wegtriathlons en -Run Bike Runs gehandhaafd gaat worden.

In ieder geval is voor nu het advies aan iedereen die de aanschaf van een nieuwe fiets overweegt en deze fiets ook bij wedstrijden denkt te gaan gebruiken: Houd er rekening mee dat een fiets met schijfremmen op korte of langere termijn mogelijk niet meer wordt toegelaten.

WISSELZONE TIPS, TRICKS EN INFORMATIE

Q U O T E“You can keep going and your legs might hurt for a week or you can quit and your mind will hurt for a lifetime”

Mark Allen, Ironman-legende en zesvoudig winnaar van de Ironman Hawaii

5 TIPS Om je wetsuit goed te houden

1 Pas bij het aantrekken van een wetsuit op voor lange vingernagels. Een beschadi-

ging is zo gemaakt. Sokjes of plastic zakjes over handen en voeten maken aantrekken eenvoudiger.

2 Babyolie op polsen en enkels (niet op het neopreen!) zorgt ervoor dat je het pak

soepeler kunt uittrekken.

3 Spoel na elke zwembeurt je wetsuit zo snel mogelijk volledig schoon met koud

of lauwwarm water. Vergeet ook de binnen-zijde niet.

4 Laat je wetsuit na gebruik niet drogen in direct zonlicht. UV-straling droogt

het neopreen sneller uit. Hang het wetsuit bij voorkeur over een brede hanger in een donke-re ruimte te drogen.

5 Bewaar je wetsuit bij voorkeur in de volledige lengte of hooguit één keer ge-

vouwen met de rits aan de onderzijde op een kastplank of boven op een kast.be

eld

Sim

on H

ofm

ann

/Get

ty im

ages

0 7 9

MEDISCH Sporten in de warmte

Triathlon is vooral een lente- en zomersport en hoewel beide seizoenen in Nederland nogal wis-selvallig kunnen verlopen, is het vaak genoeg ook zo warm dat dit een negatieve invloed kan hebben op de sportieve prestaties. Door te sporten in een warme omgeving stijgt de temperatuur van het lichaam extra snel. Het natuurlijk mechanisme van het lichaam om de temperatuur niet te hoog te laten oplopen is door te zweten. Het vocht dat daarmee verloren gaat moet zo snel mogelijk weer worden aangevuld, want een verlies van 1-2% van het lichaamsgewicht door transpiratie leidt al tot een prestatieafname.

Bondsarts Guido Vroemen schreef eerder voor Triathlon Sport verschillende artikelen over spor-ten in de warmte. Deze kun je nog eens nalezen op www.transition.nl, onder ‘thema’s’, ‘gezondheid’.

ONDERZOEK Slechtere duurprestaties door fel zonlicht

De vermogensmeter is tot nu toe vooral bekend vanuit het fietsen. Ook steeds meer prestatiegerichte triatleten gebruiken het als hulpmid-del in training en wedstrijd om optimaal te kunnen pres-teren. De voornaamste reden is dat trainen op vermogen nauwkeuriger is dan trainen op hartslag. Het wattage dat je trapt is direct gerelateerd aan de inspanning die je levert. Hoe meer vermogen je levert, hoe harder je fietst. De hartslag daarentegen past zich altijd met enige vertra-ging aan.

Sinds kort is er ook een vermogensmeter voor het hardlopen: de Stryd. In tegenstelling tot de vermo-gensmeter voor het fietsen, wordt het vermogen indirect gemeten. De Stryd draag je net als een hartslagmeter-band – het registreert ook de hartslag – en meet via drie zogeheten accelerome-ters de versnelling van het lichaam tijdens het lopen in drie richtingen: zijwaarts, omhoog en naar voren. Bond-sarts Guido Vroemen testte het apparaat en kwam tot de conclusie dat het gemeten wattage niet een maat is voor de snelheid, maar wel voor de hoeveelheid energie die wordt verbruikt en voor de loopefficiency. Hij schreef daar een uitgebreid artikel over dat te vinden is op scienceintraining.com onder ‘kennisbank’.

Dat je als duursporter minder goed presteert op warme en vochtige dagen, weten de mees-te triatleten uit eigen ervaring. Dit komt zowel door de hoge temperatuur als de hoge lucht-vochtigheid. Britse en Japanse onderzoekers hebben nu vast-gesteld dat sterke zonnestraling de prestatie eveneens negatief kan beïnvloeden.

Dat ontdekten ze door acht redelijk sportieve mannen vier keer een uitputtingstest te laten fietsen. Dit deden ze in een klimaatkamer bij een

onderzoek helaas niet duidelijk. Het advies luidt daarom om op warme en zonnige dagen zoveel mogelijk in schaduwrijke gebieden te gaan sporten. Voor wedstrijden is dit lastiger, want dan ben je afhankelijk van het parkoers.

Hoe sterk de zonnestraling uit-eindelijk is en hoeveel energie die afgeeft is overigens niet alleen afhankelijk van de be-wolking, maar ook van de locatie op aarde. Hoe dichter bij de eve-naar, hoe sterker de zonnestra-ling. Iets om rekening mee te houden als je tijdens je vakantie meedoet aan een triathlon of Run Bike Run in Zuid-Europa.

GADGET Lopen met vermogen

constante temperatuur (30oc) en luchtvochtigheid (50%) en een verwaarloosbare wind. De sterkte van de zonnestraling werd steeds aangepast door een speciale zonnelamp harden of zachter te zetten.

Tijdens de uitputtingstest bleek dat de sporters bijna twee keer sneller opgeven wanneer de zon schijnt dan wanneer het bewolkt is. Dit komt volgens de onderzoekers doordat de huidtemperatuur dan sneller stijgt. Hoe dit tot een slechtere prestatie kan leiden werd uit het

beel

d C

har

lie

Cro

w H

urs

t/G

etty

imag

esbe

eld

Jan

Kru

ger/

Get

ty im

ages


SPOT LIGHT

V E NE T IË Challenge

De eerste editie van de Challenge Venetië wordt met overmacht gewonnen door Dirk Wijnalda. De atleten starten vanaf de histori-sche Joodse wijk om de lagune over te zwem-men naar het vasteland waar het fietsen en lopen worden afgewerkt. Carla van Rooijen wordt derde bij de vrouwen.beeld Lennart Preiss/Getty Images

M A L L ORC A Ironman 70.3

Dit voorjaar is het op veel plaatsen in Europa erg nat. Ook verschillende triathlons hebben hiermee te kampen. Onder meer tijdens de Ironman 70.3 op Mallorca lijkt het eerder herfst dan voorjaar.beeld Gonzalo Arroyo Moreno/Getty Images

A MS T E R D A M Lotto Eredivisie Triathlon

De Lotto Eredivisie Triathlon begint dit jaar met twee wedstrijden in Amsterdam. Tij-dens de Triathlon Amsterdam Nieuw West worden ook de nationale titels verdeeld. Bij de mannen verovert Menno Koolhaas zijn eerste titel bij de senioren. Danne Boteren-brood krijgt als eerste vrouw voor de vierde keer goud omgehangen.beeld Sonja Jaarsveld

1

1 2 3

2 3

0 8 1

K R A IC HG A U Ironman 70.3

Yvonne van Vlerken hoopt volgende maand als eerste vrouw voor de vierde keer de Challenge Roth op haar naam te schrijven. In de voorbereiding staat ze driemaal op het podium van een halve triathlon. Na winst in de Challenge Rimini volgen twee-de plaatsen bij de Ironman 70.3 races in Sankt Pölten en Kraichgau. beeld Ingo Kutsche

E NS C HE DE 1e Divisie Triathlon

De teamwedstrijd van de UT Triathlon vormt dit jaar de start van de 1eDivisie Tria-thlon. Soms is het nodig om elkaar te coa-chen om samen tot een optimaal resultaat te kunnen komen, zoals deze atleten van TZC Vahalis laten zien.beeld Martin Knegt

A L ME R E EK RBR

Traditioneel vond het NK Run Bike Run lange afstand plaats tijdens de Powerman Holland. Na het verdwijnen van deze wedstrijd van de kalender is de titelstrijd verplaatst naar Almere. Erik-Jan Spijkerman en Lucie van Genugten veroveren op de lange polderwegen de titel. beeld Jasmijn Gangel

4 5 6

4 5

6


DE EERS T E T RI AT HL ONS VA N HE T SEIZ OEN ZI T T EN ER OP. M A A R DI T WA S PA S HE T BEGIN. EEN MOOIE , L A NGE T RI AT HL ONZ OMER KOM T ER A A N.

F INISH

Bee

ld A

lex

Cap

arro

s/G

etty

Im

ages

Transition #3

Documents

Transcript of Transition #3