Faith

Het regende toen we terug thuiskwamen van school. Wat een dag!  En dat concert!  Het was echt fantastisch. Ik had ook nooit durven dromen dat J.Lau. bij mij op school zou zitten. En al helemaal niet in zo'n klein stadje als Forks. Ongelooflijk gewoon.

"Pa-ap!  We zijn thuis!""Ik ben hier in de living!""Oké, het was echt een ongelooflijke dag op school. Echt ONGELOOFLIJK!!!"

"Oh ja, Faith, ik heb Bart uitgenodigt. Het kan zijn dat hij zijn zoon meebrengt.""Oké, ik ga iets gemakkelijk aantrekken en ga even wat lezen boven.""En ik ga even op de pc. Oké, paps?""Ja, is goed. Jullie horen het wel als ze hier zijn."

"Eens kijken, wat hebben we hier... Ik had pap moeten vragen om nog eens te gaan winkelen toen we nog in Cincinatti woonden. Allemaal nog oudere kleren."

"Das goed genoeg om een avondje op m'n kamer te zitten." Ik bekeek mezelf nog even in de spiegel en ging toen een boek zoeken.

*DING DONG*"Heej, Bart, kom binnen!""Bedankt, Charlie. Hé, ik heb Jake ook even meegenomen. Je zei toch dat dat geen kwaad kon, hé?""Nee, tuurlijk niet!"

"FAITH!  Bart is hier!  En hij heeft z'n zoon ook bij, Jake." hoorde ik Hope plotseling roepen vanaf de pc.

"Jaja, is goed!" schreeuwde ik terug."Zeg het als je nog iets hoort, hé!  Ik heb geen zin om naar daar of beneden te gaan."

"Hé, pap? Ik ga me hier beneden wel vervelen, hoor. Mag ik gaan kijken of Hope thuis is?""Charlie? Mag hij naar boven?""Ja, tuurlijk. Oja, Faith woont hier nu ook. Hun moeder is gestorven en ze woont vanaf nu altijd hier."

"Faith!""Wat nu weer?!""Hij komt naar boven!"

“Hey, Hope!""Heej, Jake! Ben even druk bezig. Hou het kort!""Ik hoorde dat je zus hier nu ook woont. Mag ik weten waar haar kamer is? Dan kan ik even gedag gaan zeggen.""Ja hoor. Draai je om en dan de linkse deur nemen. Niet de rechtse, want das de badkamer.""Oh, oké, bedankt!"

*GEKLOP OP DE DEUR*“Hope, je kan toch gewoon roepen?""Mag ik binnen?""Ja, kom dan maar!  Wat is er zo belangrijk?" Ik sprong van het bed en liep rustig naar de deur.

"Charlie, denk je dat ze het goed met elkaar zullen kunnen vinden?""AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHH!!!  PAAAAAAAAPAAAAAAAAAAAAAA!!!""Ik dénk van wel, jah."

Beneden

"Oké, das de reactie die ik meestal wel krijg, maar WOW jij kan hard schreeuwen!"

Terug boven...

"Van m'n moeder. Hope kan er soms ook wat van. Maar OH MIJN GOD!  Wat doe jij hier in mijn kamer?!  Een superster staat hier vlak voor mijn neus en ik krijg geen uitleg!"

"Haha, je hebt me nog geen kans gegeven om een uitleg te geven!  Ik en m'n vader zijn al redelijk lang bevriend met Charlie. Hij heeft ons geholpen toen we in geldproblemen zaten toen ons huis afbrandde. Zo heb ik Hope leren kennen. Ze vertelde me altijd over jou, maar ik heb je nooit ontmoet. Ik zag je vandaag wel op school en ik moet zeggen dat ik even dacht dat jij Hope in een oudere versie was!"

"Wel, dan had ze op z'n minst wel even kunnen zeggen dat ze bevriend is met m'n favoriete rockster. Maar... Jij, J.Lau. - ik ken zelfs je echte naam niet - , in geldproblemen? Hoe kan dat nu? Je moet toch wel verschrikkelijk veel verdienen met een optreden?"

"Das een lang verhaal. De meeste optredens die ik hier doe zijn gratis. Forks zelf is arm. Je vader is hier de rijkste man denk ik, maar dan nog. En mijn naam is trouwens Jacob Lautner, als je het wil weten. Maar mag ik iets doen? Gewoon even iets checken."

"Oh, Jacob dus. En wat wil je dan proberen?" vroeg ik nieuwsgierig."Gewoon iets.""Eum, oké dan."

Plotseling werd ik achteruit geduwd. Ik dacht dat ik ging vallen, maar een paar armen ving me op. Stevig, en ze namen me hard vast. Ik voelde lippen op die van de mijne. Warm, heet eigenlijk, gloeiend heet. Hij kuste me. Jacob Lautner, de superster, kuste MIJ. Hij kuste MIJ. Wow...

"Hola... Hola. HOLA!  Waar sloeg dat nou weer op?!" schreeuwde ik uit. "Wat moest dat voorstellen?!  Ik dacht dat je me ging platknijpen!  Jij kent precies je eigen kracht niet. En dat was ook niet bepaald hoe ik me mijn eerste kus had ingebeeld!" Ik flipte precies!  Wohow, m'n eerste kus door een superster!  Ik kon wel uit m'n dak gaan!

"Haha, dus je keurt het af, of wat? Wou, dat verbaast me. Elk normaal meisje zou hier nu staan te gillen. Maar sorry, dat moest gewoon even."

"Misschien ben ik wel niet zo normaal dan. Maar wat bezielde jou? Ik bedoel... Heb je wel enig idee hoe heet jij bent?"

"Oh, bedankt!  En sorry, soms ken ik inderdaad m'n eigen kracht niet. En trouwens, ik wilde je niet vermoorden, hoor, misschien ben ik ook wel niet zo gewoon als jij denkt."

"Ik bedoel 'heet' in de zin van warm. Je hebt precies koorts. En hele erge dan nog!  Ik zou naar een dokter gaan als ik jou was. Precies zit er toch niet zoveel brein in dat hoofd van jou als ik dacht."

"Hé, ik heb wel degelijk hersens, maar in zo'n situatie komt dat niet zo in je op, snappie? En ja, misschien ga ik wel eens naar een dokter."

"Maar ik denk dat ik zo meteen moet gaan. Ik zal aan m'n vader vragen om eens naar de dokter te gaan met mij. Goed?"

"Wel, Charlie, het was weer eens leuk zoals gewoonlijk!  Ik hoop dat jullie binnenkort eens bij ons langs willen komen?""Tuurlijk, Bart!  Je belt maar, hé!""Ik roep Jacob nog even en dan zijn we weg."

"JAKE!!!  We gaan door, hé!  Kom je?""Wel, daar heb je het al. Als we nog eens naar hier komen, dan kom ik zeker mee. Beloofd. Ik zie je morgen wel op school."

"Ik kom pap!!!""Ja, tot morgen..."

"Heej!  We zijn thuis!  Ik ga tv kijken..." riep Kevin toen we binnenkwamen."Ik ook, ik verveel me dood nu we geen huiswerk hebben..." zei Amelie."Ik niet. Ik heb goed nieuws!" zei ik opgewekt toen ik naar de bank liep.

Jonas

"Wel, wel, dat hoor ik graag!" zei papa toen ik me neerzette op de bank."Ja, en je moest eens weten wat voor nieuws ik heb."

"Ze is er. Ze is er eindelijk. Dit is fantastisch. Nou, voor jou toch. Maar voor ons ook natuurlijk!" zei ik vrolijk.

"Geweldig!  En heb je al een plan? Je moet haar wel tot hier krijgen. Maar je weet dat zij er ook nog zijn, hé. Zij kunnen het wel eens wat moeilijker maken."

"Nee, ik heb nog geen plan. Maar we moeten er vooral voor zorgen dat ze niet met haar in contact komen. Dan kunnen we het zo goed als vergeten..."

Einde hoofdstuk 2