Jo & Frans

60 jaar getrouwd

Frans & JoBaggermans

24 juni 1953

2

Voorwoord60 jaar getrouwd en maar liefst 72 jaren samen. Dat zijn zeer unieke mijlpalen en dus reden voor een feestje. Er zijn niet veel echtparen die dit kunnen zeggen, maar opa en oma wel. Wij zijn trots en gelukkig dat zij dit samen mee mogen maken. Op 24 juni 2013 vieren zij dat ze exact 60 jaar geleden voor de kerk getrouwd zijn. Eind oktober 2012 hebben ze al een klein feestje gehad in de vorm van een high tea met de eigen kinderen, omdat het toen 60 jaar geleden was dat ze elkaar het jawoord gaven voor de wet.

Op deze bijzondere dag, willen we opa en oma graag in het zonnetje zetten. We hebben het idee opgepakt om een tijdschrift voor ze te maken, waarin we terugblikken op belangrijke momenten in hun leven en waarin we allerlei leuke herinneringen beschrijven. Het is een tijdschrift geworden vol met lieve woorden en felicitaties voor het diamanten paar. Vol met oude verhalen, foto’s en zelfs krantenartikelen. De hele familie hebben we gemobiliseerd om iets op papier te zetten, omdat wij allemaal kunnen zeggen dat we hele bijzondere ouders en grootouders hebben. En die moeten we eren. Dat doen we altijd, maar vandaag in het bijzonder.

Lieve opa en oma,Speciaal voor jullie hebben wij dit tijdschrift natuurlijk gemaakt en daarom wensen we jullie in het bijzonder heel veel leesplezier toe, namens de hele familie. Wij hopen dat jullie samen nog vele liefdevolle, gelukkige en gezonde jaren mogen beleven. Van harte gefeliciteerd en geniet van deze bijzondere dag!

Veel liefs, Inge en Kristie

3

4

5

CIJFERSenzoIn 1920 werd Frans geboren . Hij groeide op als enige jongen in een gezin van 3 kinderen .

Op 17 april 1926 nam Jo voor het eerst een kijkje op de wereld. Veel verder dan het Brabantse land is ze nooit gekomen.

Het is inmiddels alweer 72 jaar geleden dat deze 2 elkaar ontmoet hebben. In 1953 gaven ze elkaar het jawoord en 1 jaar later werd de liefde bezegeld met het eerste kindje, Jan.

Hierna werden er nog 2 kinderen geboren; Wilma en Tom. In 1964 kwam de GROTE

verrassing, ons Peterke.

Het gezin breidde zich nog verder uit. Nadat alle 4 de kinderen ook hun partner hadden gevonden, volgde er in totaal 8 kleinkinderen en zelfs al 3 achterkleinkinderen.

Op 24 juni 2013 wordt het diamanten huwelijk gevierd: Frans en Jo zijn

60 jaar getrouwd!

Wilhelminalaan nummer 10 vormde altijd de warme thuisbasis voor het gezin Baggermans, zoon Peter woont er nu nog met zijn gezin.

72 jaar samen. Dat zijn maar liefst 26.304 dagen, 630.720 uren en 37.843.200 minuten.

6

7

Als eerste wil ik zeggen dat ik mijn jeugd vroeger thuis als fijn ervaren heb, het was voor mij een warm nestje. Ik zat graag lekker tegen ons moeder aan op de bank met mijn duim in mijn mond. En dan samen televisie kijken, naar programma’s zoals: Swiebertje, Stiefbeen en Zoon, Bonanza, Rawhide, Catweazle enzovoorts. We aten dan soms een “sepke” of een “ollienutje” uit het trommeltje. In het weekeinde kregen we wat chips en drie flessen limonade: rooie, gele en champagnepils.Ook ging ik graag met ons mam mee naar Helmond winkelen om nieuwe kleren te kopen, ja het zat er al vroeg in!

‘s Zondags gingen we met ons pap mee naar het “gasthuis” (nu heet dat voort bejaardenhuis)waar opoe woonde. Daar kregen wij dan een borreltje wijncognac, dat vonden wij zo lekker. Als het op was zei opoe altijd: “Vuruit, vuruit ’t fist is afgelopen”.

Zondagsmiddags reden we als het mooi weer was met onze auto naar de bossen en oma ging dan ook mee. Na afloop van de rit mochten we dan bij een friettent wat uitzoeken. In de winter, zeker tegen Sinterklaas reden we dan vaak naar een stad, Venlo of Kleef bijvoorbeeld. We gingen dan etalages kijken en op de terugweg zong oma met ons Sinterklaasliedjes. Dat vond ik altijd zo gezellig. Als het dan eindelijk 6 december was en ik ’s morgens op kwam, stond de hele kamer vol met cadeautjes, voor ieder van ons een eigen hoekje. Steevast lagen daar ook mandarijnen en een rolletje Rolo’s bij.

Kerstmis dat was voor mij het hoogtepunt van het jaar. We mochten mee naar de nachtmis en kregen naderhand thuis worstenbroodjes die al op de kachel warm lagen te worden. Op Eerste Kerstdag ’s middags circus kijken op tv, onder het genot van een toastje

met ei. Jammer vond ik het wel dat ons pap dan soms weg moest om te gaan strooien voor de gemeente. Dat vond ik zielig voor hem.

Ik herinner me nog dat we op een dag naar Limburg reden (Heerlen of Kerkrade) daar aangekomen zocht ons pap een parkeerplaats. Hij draaide af en reed de parkeerplaats op, maar de parkeerwacht gaf duidelijk aan dat het er al vol stond en wij er niet terecht konden. Op dat moment reed ons pap daar toch al dus hij keek waar hij dan de auto kon draaien. De parkeerwacht begon al te tieren dat hij daar weg moest en ons pap zei: “Ik zal um toch ergens moeten draaien, ik kan um nie op minne nek vatten lelijke roie duuk”. Wij vonden dat wel grappig maar we durfden eigenlijk niet te lachen, omdat ons pap best wel kwaad was op die vent. Later hebben we er des te meer om gelachen.

Wat ik ook prijs is dat, naarmate we ouder werden, we onze mening mochten geven. We konden altijd ons zegje doen maar ons pap had wel altijd het laatste woord en vaak bleek dat hij ook gelijk had.Ons pap en ons mam zijn altijd met de tijd meegegaan, ze waren ondanks hun leeftijd toch vrij modern in hun opvattingen. Wij mochten vroeger best veel en

Voor het Diamanten paarDit jaar zijn ons pap en ons mam 60 jaar getrouwd, diamant wordt het genoemd. En je mag wel zeggen dat het net zo waardevol is als een diamant of als alle diamanten bij elkaar, als je zolang samen mag zijn. Tel daar dan nog eens twaalf jaar verkering bij en dan zijn ze al een leven lang bij elkaar. Voor de meeste mensen is dit niet weggelegd. Ze zijn en blijven dus een uitzondering! Van die zestig jaren maak ik hier zowaar zelf al zesenvijftig jaar deel van uit en bezit ik dus vele herinneringen. Voor deze speciale gelegenheid wil ik er graag enkele benoemen.

8

Wilma

er viel overal over te praten. Je kreeg het vertrouwen van hen maar dat mocht je niet beschamen. En daar keek je wel voor uit dat je dat niet deed, want dat was wel het laatste wat je wilde.

Nog een voorval dat voor altijd in mijn geheugen zal blijven. Ik was nog een puber van zo’n jaar of zeventien, toen ik een jonge man leerde kennen die op de manege werkte. Hij was wat ouder dan ik en hij kwam niet uit Brabant. Omdat ik thuis alles vertelde tegen ons mam wisten ze dus van deze vriendschap. Ons pap had wat informatie opgedaan en al gauw bleek dat dit geen partij was voor mij. Hij vertelde mij dat ik hem niet meer mocht zien voor zo’n zes weken en dat ik hem dan hoogstwaarschijnlijk wel vergeten zou zijn. Indien dit niet het geval was, zouden we nog wel een oplossing vinden. Deze man bleek namelijk al getrouwd te zijn geweest en dronk nogal. Ik had er wel verdriet van en toen ik ’s morgens naar het ziekenhuis ging om te werken, vond ik in mijn jaszak een briefje van ons mam. Hierin stond dat ik niet verdrietig hoefde te zijn, want er zou beslist wel een goeie jongen voor mij komen die veel van mij zou houden, iemand met wie ik heel gelukkig zou worden. Dat deed mij wel goed. Ook het feit dat ik nog een fijne familie had die achter mij stond en er voor mij altijd was. Ons pap was zuinig op zijn dochter en ze moesten van goeie huize komen om hem te overtuigen. Later bleek ook hier weer dat hij de juiste beslissing had genomen. Trouwens dat briefje heb ik nog altijd bewaard.

Ons pap en ons mam gingen ook verschillende keren met ons op vakantie wat voor ons moeder niet altijd een feest was. Ze was altijd nog blijer als we weer thuis waren dan waneer we gingen. Duidelijk was dat ons moeder ook geen ‘kampeermens’ was, ze nam alles mee zelfs het strijkijzer. Voor haar was het dan ook vaak behelpen op de camping. Vandaar dat ze op een gegeven moment maar hebben besloten om het bij dagtrips te houden, dan konden ze ’s avonds ook gewoon in hun eigen bed slapen.

Dat ons pap jarenlang bij de gemeente heeft gewerkt als automonteur, kwam ons ook ten goede, want hij hield al onze auto’s bij. We mochten vroeger alle vier ons rijbewijs halen en kregen ook nog een auto. Ik herinner me mijn eerste mooie gele Mini Cooper nog goed. Het was een klein pittig wagentje waar ik geweldig trots op was. Later heeft onze Peter dit werk allemaal overgenomen.

Nadat onze pap was gepensioneerd, is hij samen met ons mam veel gaan fietsen. Je zag ze altijd samen op de fiets, weer of geen weer. Vele kilometers hebben ze afgelegd en de meeste kleinkinderen zijn vaak met hen mee geweest. Ook hebben ze ons altijd geholpen toen we voort op ons eigen woonden. Je hoefde maar te bellen en ze stonden al klaar, niets was hen ooit teveel. Ons pap heeft tot op hoge leeftijd mee gesjouwd en verbouwd, wat hem toch bijzonder maakte evenals zijn ‘fluitje’ wat je altijd bij hem hoorde. Je hoort hem nog altijd fluiten, ook al moet hij het gezien zijn leeftijd voortaan wat rustiger aan doen.

Wat betreft ons mam, die heeft een paar jaar geleden een zware hartoperatie ondergaan. Sindsdien heeft ze toch wel wat moeten inleveren. Maar ook zij heeft tot die tijd altijd gewerkt en gekookt en ze was er als je haar nodig had. Ze hield veel van een dagje winkelen en wij (haar dochter en schoondochters) zijn dan ook jarenlang met haar in de kerstvakantie naar Eindhoven geweest. Daar genoot ze enorm van, maar dat kan ze helaas nu niet meer. Soms neem ik ons pap en mam nog mee voor een middagje en dat vinden ze nog steeds heel leuk.

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar ik zal het hierbij laten. Het is voor mij het belangrijkste dat ik vroeger een fijne onbezorgde jeugd heb gehad, want dat neem je voor altijd mee. Het zijn voor ons altijd geweldige ouders geweest en een lieve opa en oma voor onze kinderen. Ik wil jullie dan ook een hele fijne dag toewensen en geniet nog van alles zolang het nog kan. Heel veel dank voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben en ik hoop dat we samen nog een tijd lang mogen genieten van onze ‘kleine uitstapjes’.

9

Lieve pap en mam, opa en oma,

Als een diamant zo schittert dit jubileum in jullie leven

Het vertrouwen is diep gegroeid en rotsvastEn deze 60 jaren zijn jullie met recht gegeven

Omdat je zo goed bij elkaar past!

Van Harte Gefeliciteerd met jullie 60-jarig Huwelijksfeest

Theo en WilmaInge en YouriKristie en Bart

Alleen al het in Gemert alom bekende fluitje van opa kon ervoor zorgen dat Menno helemaal enthousiast werd in zijn wei. Als er ook nog geklingeld werd met de fietsbel, was het paard helemaal niet meer te houden. “De duim plat tegen je hand houden”, waren altijd opa’s waarschuwende woorden tegen zijn kleinkinderen, die steevast mee naar de dieren mochten om te kijken en om ze te voeren natuurlijk. Op een kinderstoeltje op de fiets en later op onze eigen fietsjes, gingen we graag met opa en oma mee. En hun dierenliefde hebben opa en oma zeker overgebracht op hun kinderen en kleinkinderen. Kijk maar eens naar de verschillende hondjes die onze familie rijk is, maar ook liefde voor andere dieren, zoals vogeltjes die in De Mortel volop gevoerd worden in de winter en zelfs insecten die in de Wilhelminalaan levend buitengezet worden, in plaats van vermorzeld te worden onder een schoen van maat 48.

Wat was het een feest, als we mee mochten naar de

wei, aan de Rooije Hoefsedijk. Met platte hand gaven we brood aan Menno en als we geluk hadden lag er ook een hele stapel suikerbieten die we aan het paard konden voeren. Later kwamen er ook geitjes bij. Die waren wat toegankelijker omdat ze achter een lager hek stonden en ze waren ook wat minder eng, doordat hun gebit toch wel een paar maatjes kleiner was dan dat van Menno. Dankzij opa en oma zijn geitjes lange tijd mijn lievelingsdieren geweest en nog weten ze mijn hart te veroveren als ik ze zie.

Zelf hebben opa en oma ook verschillende huisdieren gehad. Hondje Trix, en later Papegaai Joey. Zeker weten dat die niks tekort kwamen. Ook de andere huisdieren in de familie, hebben hun hart veroverd. Maar dat geldt zeker ook andersom. Neem nou Boris; zodra die de motor van opa’s auto hoort, of de inmiddels bekende claxon, staat hij al klaar bij de deur om hem te ontvangen. Een keer bellen met zijn fietsbel of simpelweg fluiten is voor opa ook

Dieren- & mensenvrienden

Geiten, diverse honden, een paard en recentelijk zelfs een ezel. Vele mensen, maar zeker ook dieren hebben zich in de loop der jaren aan opa en oma gehecht. Kilo’s brood zijn rechtstreeks vanuit de bakkerij naar paard Menno en vele eenden gebracht. Zelfs overblijfselen van de zondagse frietjes, verorberden de eenden in razend tempo. Opa en oma zijn dierenvrienden van het zeldzame soort.

10

voldoende om Boris enthousiast te krijgen. Als opa dan weer vertrekt, weet Boris dat er steevast een koekje verstopt wordt in de tuin en dan moet en zal hij naar buiten gaan om dat te zoeken. Tja, het is zelfs zo erg dat oma meteen de kast induikt om een koekje uit het blik van Boris te halen, wanneer ze zelf haar koekjes eens vergeten is. Zonder koekje, geen bezoekje, zullen we maar zeggen.

Zo was het vroeger al, voor de kleinkinderen had oma ook altijd een zakje met snoepjes in haar jaszak of fietstas. Eerst waren het zuurtjes, maar later deden ook de Lange Jannen, Fruitella’s en winegums hun intrede. Altijd hadden ze iets lekkers bij voor de kinderen. Laatst kwam mij ter oren dat oma zelfs bij Rob zijn vrienden in de straat bekend staat als Rob’s snoepoma. Ze is het dus nog altijd niet verleerd. Wat oma ook nooit zal verleren is haar visite optimaal voorzien van koffie, cola, pakjes drinken, dikke koeken en chips. Op zondagavond, de vaste avond waarop iedereen die zin heeft naar opa en oma toe kan komen, is ze volop in de weer. Als een echte oermoeder zorgt ze ervoor dat niemand iets tekort komt. Nog voordat je billen de bank geraakt hebben, is het eerste kopje koffie al aangeboden. Heb je net je suiker en melk in de koffie gedaan dan komt er al weer een schaal koeken aan je neus voorbij. Eén keer een koek afslaan, omdat je net gegeten hebt, is niet voldoende. Even later komt die schaal weer voorbij, ‘Vat nou, da’s toch zo lekker!’. Chips, nootjes, pepernoten, op tafel zetten alleen, vindt oma niet genoeg. Constant herinnert ze haar bezoek eraan dat ze geen honger hoeven te lijden. “Nee, dankjewel oma”, we hebben het al vaak gezegd.

Maar je kunt zeggen wat je wilt, het is een gebaar van hartelijkheid. Oma is een echte gezinsmoeder die zorgt voor iedereen. Vroeger al mochten we altijd aanschuiven als we rond etenstijd iets kwamen brengen of halen. Oma kookte ook altijd zo lekker. Haar heerlijke spinazie en gehaktballen zijn in onze familie vaak geroemd. En die lekkere chocoladepudding als toetje, die opa tot zijn echte recept maakte met een klein beetje, reeds gesmolten vanille-ijs. We kwamen wel eens thuis, net voordat ons mam het eten op tafel had staan, zonder honger. Tja, dat aanbod van oma konden we echt niet afslaan hoor! En zo hartelijk is ze nu, op 87-jarige leeftijd, nog altijd. Is een van haar kinderen op vakantie, dan mogen de thuisgebleven kleinkinderen gerust komen eten. Als het nodig is, mogen ze zelfs wat was meebrengen. Niets is te veel, oma staat altijd voor haar dierbaren klaar. Ook opa helpt graag een handje mee. Plantjes verzorgen tijdens de vakantie, boodschappen halen of een probleem aan de fiets verhelpen, zelfs op 92-jarige leeftijd laat hij dat soort hulp niet afweten.

Ik denk dat ik namens de hele familie kan spreken, als ik zeg dat wij enorm veel geluk hebben gehad, met zulke geweldige en lieve ouders en grootouders. Lieve opa en oma, ik wil jullie dan ook van harte bedanken voor al jullie liefde, hulp en genegenheid die we ons levenlang al van jullie hebben gekregen. Van harte gefeliciteerd met jullie Diamanten huwelijk, geniet van de dag en van elkaar. Hopelijk mogen jullie samen nog vele mooie jaren beleven!

Veel liefs van Kristie11

12

Ten eerste wil ik jullie graag feliciteren met jullie 60-jarig huwelijk. Ik ben zo blij, dat jullie dit samen mee mogen maken. Ik wens jullie dan ook een hele mooie dag toe vandaag, want dat hebben jullie samen echt verdiend. Het is zó mooi om te zien dat jullie na 72 jaar samen te zijn, nog steeds zo gek zijn op elkaar en zo ontzettend veel van elkaar houden. Opa en oma, jullie zijn een fantastisch paar en een voorbeeld voor mij.

Zorgzaam en behulpzaam zijn jullie beide. Of het nu gaat om het repareren van een fiets of auto of de planten water geven, nooit is iets teveel gevraagd.

Altijd staan jullie voor ons klaar. Zo maakte oma een aantal jaren geleden iedere woensdag nog wortelenstamp voor de hele familie en eigen gebakken ‘mik’. Als je op de koffie komt staat de hele tafel vol met lekkers. Oma zegt dan ook steevast tegen iedereen ‘Vat nou’. Wanneer je het niet ter plekke op eet, krijg je het in een schaaltje mee naar huis, zo lief. Tot voor kort maakte oma nog ieder jaar een grote pan haan wanneer ze jarig waren. Dit recept staat nu ook in mijn receptenboekje, gewoon omdat het zo lekker is!Bezorgd zijn jullie ook zeker. Oma is ieder jaar opnieuw weer blij wanneer de vakanties voorbij zijn en iedereen weer veilig thuis is gekomen. Slapeloze nachten heeft ze ervan. Ook opa is bezorgd, maar meer in het kader van ‘Heb je het oliepeil nog gecheckt?’

Van vroeger herinner ik me nog dat ik met jullie ging fietsen, onder andere naar Menno en de geitjes. Ook voor alle dieren wordt goed gezorgd. Tegenwoordig brengen ze iedere dag nog ‘oud brood’ naar de ezel. Ook vond ik het altijd leuk om bij jullie te mogen logeren. Ik weet nog dat we dan helemaal werden ingestopt onder de dekens en een sprei. Op zaterdag mocht ik wel eens gebakken aardappeltjes en sla komen eten. En niet te vergeten eigengemaakte chocoladepudding met ’n bolletje ijs. Hmm, dat smaakte altijd goed. ’s Middags mochten we Joey, de papegaai, in badje doen. Joey kon alles precies zo zeggen als opa, zelfs zijn fluitje

was niet van echt te onderscheiden. Opa’s fluitje is misschien wel het meest karakteristieke en herkenbare, altijd goed gezind en iedereen hoort hem al van verre aankomen. Bij het horen van dit fluitje vliegt onze Boris dan ook op uit zijn mand.

Opa en oma gaan nog graag een middagje mee op stap, zoals naar Kleve of Roermond, en genieten van een kopje koffie en een lekker stuk gebak. Winkelen behoort zeker nog tot oma’s hobby, terwijl opa rustig buiten rondwandelt of op ’n bankje zit te wachten. Iedere avond kijkt oma trouw Goede Tijden Slechte Tijden, terwijl opa iedere voetbalwedstrijd volgt.

Bedankt dat jullie altijd voor ons klaarstaan. Ik hou van jullie en hoop dat we nog vele mooie dingen samen mogen beleven.

Lieve opa & oma,

‘Heb je het oliepeil nog gecheckt?’

Liefs, Inge

13

14

Oma vertelt...

“Elk jaar met Sinterklaas vroeg onze Toon een beertje, maar dat kon ons moeder nooit betalen. Ik vond dat zó erg. Op een dag gingen we naar een hele grote speelgoedwinkel, Het Schaap.De man in de winkel vroeg: ‘Zoeken jullie iets?’ Ik zei: ‘Ja, een beertje.’ Hij reageerde: ‘Dit is een hele mooie.’ En hij wees een grote beer aan. Ik vroeg: ‘Wat kost hij?’ En hij vroeg aan mij: ‘Wil je hem hebben?’Ik zei: ‘Nee, dat kan ons moeder nooit betalen.’ Zijn reactie was: ‘Oh nee, jij bent de dochter van die weduwe hè?’ Ik antwoordde: ‘Ja, maar ik wil hem niet voor mezelf, maar voor mijn broertje. Hij is zes jaar jonger en vraagt elk jaar met Sinterklaas een beertje. Ik hoef zelf niets, als hij maar een beertje krijgt.’ Hij: ‘Ik zal hem mooi inpakken en jij krijgt hem mee.’Ik heb de beer toen gratis gekregen. Die beer heb ik vastgepakt, alsof het mijn pasgeboren kind was, zo blij was ik. Daarna ben ik naar huis gevlogen en ons moeder was er ook zo blij mee. Ik heb wel tien zoentjes gehad. Tot z’n vijftien jaar, heeft die beer bij Toon in bed gelegen en toen had ons moeder hem weggegooid, omdat hij vuil was. De hele avond heeft onze Toon gehuild, omdat hij zijn beer miste. Ik vroeg: ‘Hè moeder, hoe heb je dat toch kunnen doen?’

“Wij kregen als gezin elke week vijf gulden uitkering, omdat mijn vader was overleden. Tijdens de kermis had Rooijakkers, die bij de gemeente werkte, ons in de mallemolen zien zitten en de week erna kregen we maar vier gulden uitkering.Hij zei: ‘Ik heb jullie zondag in de mallemolen zien zitten en als je dat nog kunt betalen, dan heb je geen vijf gulden nodig.’ Ik legde uit dat we kermisgeld hadden gekregen van een zus van mijn vader. Hij antwoordde: ‘Dat kan me niet schelen, je krijgt die gulden niet.’ Ik ben naar huis gehuild, omdat ons moeder een gulden minder had.Een andere keer kregen we ook een gulden minder, omdat hij ons moeder met gekrulde haren had gezien, maar dat had ze gratis gekregen van de kapster.Later trouwde ik en opa was automonteur. Diezelfde Rooijakkers kwam bij ons en vroeg: ‘Is uw man thuis? Kan hij een keer mijn auto nakijken?’ Ik antwoordde: ‘Nee, die komt pas om half zes thuis.’Toen onze pap thuiskwam, vertelde ik hem dat Rooijakkers had gevraagd of onze pap z’n auto na wilde kijken. Onze pap zei: ‘Nou dat denk ik niet.’ Ik zei: ‘Als jij dat doet, vraag ik acuut een echtscheiding aan, want hij heeft ons moeder zoveel pijn gedaan.’ Maar onze pap heeft het nooit gedaan.”

“Ons moeder wilde graag een schort hebben, maar dat kon ze niet betalen. Ik heb er toen een gekocht van haar, op aflossing. Zelf kon ik niks kopen, maar dit wilde ik heel graag doen voor ons moeder. Elke week moest ik een dubbeltje aflossen.”

Jo heeft in haar leven veel meegemaakt. Ze verloor haar vader op jonge leeftijd en het gezin had het niet breed. Haar moeder was haar beste vriendin, voor haar had ze alles over. De verhalen uit die tijd heeft Jo al vele malen verteld. Maar omdat deze verhalen zo bijzonder zijn, publiceren we ze op deze pagina nog één keer. In haar eigen woorden. Deze verhalen mochten niet ontbreken, want ze hebben Jo gemaakt tot de vrouw die ze nu is: hartelijk, verzorgend en vol liefde.

e

ertje

h

ort

ermisgeld

15

“Ons moeder had een vals kwartje teruggekregen bij de groentekar. We hadden heel Gemert al gehad, maar nergens namen ze het aan. Ook bij Pikwal probeerden Mies en ik het in te leveren en die vrouw had het al in de la van de kassa liggen, maar toen ze de la dicht wilde doen, zag ze het. Ze zei tegen Marinus: ‘Deze twee belhamels hebben me een valse munt gegeven’. En ons mies en ik renden hard weg met de munt.

Toen gingen we ermee naar Beekmans. Hij had een ‘bultje’ op z’n rug en zag niet goed meer. Hij zag niet dat het een vals kwartje was, dus we kochten een doosje lucifers en kregen nog vijftien goede centen terug. We waren zielsgelukkig dat we nog iets hadden.”

“Bij garenfabriek Jansen werkte ik. Elke dag moest ik te voet helemaal naar Beek. Ik verdiende daar twaalf gulden in de week, maar op een keer zat er maar elf gulden in het zakje. Ik vroeg meneer Meijer waarom. Hij was een knappe man, maar hij zat wel achter de meiden aan. Hij vertelde me dat ik wel tien gulden meer kon verdienen. Dan moest ik met hem mee naar de zolder. Ik wist dat hij dat ook al met andere meiden had gedaan en in die tijd leerde ik opa kennen en was ik al verliefd op hem. Ik wilde trouw zijn aan opa en ik vertelde meneer Meijer dat ik dat niet deed, maar ik zat echt in tweestrijd. Ik wilde het extra geld voor ons moeder heel graag hebben, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ‘vreemd te gaan’. Ik heb het niet gedaan, mijn salaris ging blijvend omlaag met 1 gulden en mijn hart werd verscheurd.”

“Juffrouw Celebes was jarig. Ik was toen tien jaar. We mochten snoep of zoiets meebrengen, maar geen echte cadeaus. Thuis zei ons moeder: ‘Dat kan ik niet kopen, want ik kan jullie zelfs al niets geven.’ Ik begon heel hard te huilen en zei: ‘Dan ga ik morgen niet naar school.’ Ik vond het zo erg om met lege handen te moeten komen. Ons moeder zei: ‘Dan koop ik twee sinaasappels.’ Die hadden wij zelfs nog nooit gekregen.Ik ging ermee naar school en had ze op de lessenaar gelegd. Om 16.00 uur was de school uit en toen zei de juf: ‘Jo, jij moet even bij me komen na school.’ Ik dacht: oei oei, nu krijg ik op m’n kop, want niemand had fruit meegebracht. Toen zei ze: ‘Zie je al die cadeaus?’ Ik antwoordde: ‘Ja, juffrouw.’Ze zei: ‘Weet je waar ik het meest blij mee ben?’ Ik wees enkele dozen met bonbons aan. ‘Nee’, zei ze en ze pakte de sinaasappels. ‘Met de sinaasappels van jou ben ik het meest blij. Je had me niet blijer kunnen maken.’

Ik ging zwevend van geluk naar huis en vertelde het tegen ons moeder. Ik zag tranen in haar ogen. Later toen ik ouder werd, besefte ik pas hoe dat voor een moeder moet zijn geweest, om de eigen kinderen niets te kunnen geven en de juffrouw wel. Juffrouw Celebes wist van de situatie thuis en als ik haar nog eens zou tegenkomen, zou ik haar willen omhelzen.”

inaasaels

weestrijd

elhamels

16

Zestig jaar getrouwd is bijna een mensenleven lang. Heel wat gebeurtenissen zijn in die tijd de revue gepasseerd, een gedeelte daarvan heb ik zelf mee mogen maken, andere heb ik van horen zeggen.

Mijn vroegste herinnering is een ritje in de auto, dat moet dan denk ik de Austin Seven zijn geweest, ik weet nog dat ik een korte broek aan had die erg knelde. Een jaar of vier moet ik zijn geweest. Ritjes in de auto zijn er daarna nog vele geweest, vrijwel altijd op zondagmiddag. Een enkele keer gingen wij met ons moeder mee naar Helmond op maandagmiddag, winkelen, maar dat kon alleen in de vakantie. Nee, de ritjes op zondag staan mij het helderst voor de geest. Een van de vroegste die ik me kan herinneren is in de VW Kever, die op dat moment nog rood was, waar wij met ons vieren op de achterbank in gepropt zaten. Wij met ons vieren zijn dan: Oma, Jan, Wilma en ik, Peter lag toen het meest riant van ons allemaal achter in de kattenbak. Kenners van de VW Kever weten dat de motor achter in lag en dat de kofferbak zich aan de voorzijde bevond. Er was echter nog een kleine ruimte tussen de motorruimte en de achterbank: de kattenbak. Welnu, daar lag Peter terwijl wij als sardientjes op de achterbank zaten met een toch wel corpulente oma die tot overmaat van ramp ook nog allerlei lekkers voor onderweg mee had genomen waarvan de meest bizarre versnapering het flesje bier was voor Jan die toen toch al zeker de vergevorderde leeftijd van 13 had. Hij mocht dat toen drinken omdat hij natuurlijk

zijn vormsel al gedaan had, wat voor de katholieke kerk betekende dat je je mocht overgeven aan alcohol en tabak.

Naarmate wij ouder werden vielen er zondagsreizigers af. Hetzij door overlijden dan wel het verkrijgen van een bromfiets. Dat laatste viel Jan ten deel, het overlijden deed oma. Wij zaten dus wat ruimer op de achterbank en niet veel later ging ook Wilma niet meer mee. Ondertussen had de nu aqua gespoten Kever plaats gemaakt voor een Morris Glider, een automaat nog wel. Peter en ik hadden ondertussen wel gezelschap gekregen van een derde passagier namelijk onze Trix. Dat was eigenlijk de hond van tante Goen, maar bij haar had hij het niet naar zijn zin. Aan Trix hebben we veel lol beleefd, tenminste totdat hij zo zwaar was geworden dat hij zich niet meer in de auto kon hijsen. Hij werd door vader en moeder nogal verwend met ‘sepkes’ en allerlei ander lekkers onder meer met hanenschenkjes. Als hij die eenmaal genuttigd had

was hij niet meer om aan te ruiken vanwege de scheten die hij dan al slapend op de bank liet. Dat vond hij zelf schijnbaar ook, want hij werd dan wakker van de stank, keek een keer verwijtend naar ons, hees zich overeind en liet zich een eind verder neer vallen, alsof wij de scheten hadden gelaten. Onze Trix hield ook wel van de andere geneugten des levens. Hij was verzot op bier. Als Peter en ik de restjes van de lege flesjes bier, die bij ons in de kelder stonden, in zijn drinkbak gooiden lebberde hij dat meteen op. Hij stond ons dan aan te kijken of hij wilde zeggen daar lust ik nog wel meer van. Maar ons pa was niet zo’n bierdrinker dus meer lege flesjes hadden we niet. Nou wil het geval dat ome Mies naast ons woonde en die was net zo verzot op bier als onze Trix. Daar zouden wij voldoende restjes bier kunnen halen uit de enorme berg kratten die daar stonden. Onze Trix lebberde alles op en werd meteen baldadig, je zou kunnen zeggen dat hij een kwade dronk over zich had.

Hoogtepunten in vogelvlucht

17

Ook gingen wij met de auto op vakantie. De eerste vakantie met het hele gezin inclusief oma en zonder Peter was naar Castricum. Ik zeg zonder Peter, want we zijn later nog herhaalde malen eraan herinnerd dat hij daar verwekt was. “Teveel info”, zouden mijn kinderen nu zeggen.

Ik kan me daar alleen nog van herinneren dat het regende en dat oma een bolletjespyjama aan had. Later zijn we nog een keer op vakantie in Castricum geweest maar dan in een travelsleeper. Daarvan weet ik nog dat wij een hele diepe kuil gegraven hadden die we nadien voor straf dicht moesten gooien van vader. En we gingen daar een of ander broodje eten met een worst ertussen. Maar tussen die vakanties in Castricum zijn we nog een keer in het buitenland op vakantie geweest, namelijk in Altenahr in Duitsland. We stonden daar op een camping aan het riviertje de Ahr. Wij lieten ons op een luchtbed met de stroom mee drijven tot voor de tent om daarna weer met luchtbed stroomopwaarts te lopen en opnieuw het ruime sop te kiezen. Een hoogtepunt daar was dat Jan helemaal alleen tegen de berg op was gelopen die voor de camping lag. Op de top scheen hij naar ons met een zaklamp zodat wij wisten waar hij stond, een ongekende heldendaad vonden wij dat. Ook herinner ik me het onweer, dat

als een gordijn op ons af kwam. Daarna kwamen er twee vakanties in het pittoreske Hollandsche Rading, op bungalowpark “De Egelshoek”. Het waren houten huisjes die tegen de bossen aanlagen. Jan verrichte wederom een heldendaad door hier zelf met de brommer naar toe te rijden. Ik weet nog dat Peter vriendschap had gesloten met een geit. Wilma had vriendschap gesloten met een Limburger, volgens mij uit Roermond. De vriendschap van Peter kon ik beter begrijpen. Uitstapjes naar Hilversum en de Loosdrechtse Plassen staan me nog bij. Voor de vakanties naar Hollandsche Rading zijn we nog een keer op vakantie geweest in Aardenburg, Zeeuws Vlaanderen. Hoogtepunten van die vakantie zijn er in mijn herinnering niet en naar ik zeker weet in die van vader en moeder ook niet. Niets was er te beleven en we logeerden in een spookhuis waar het licht van de overloop ’s avonds door de planken van de slaapkamerwand scheen. Onze laatste vakantie met het hele gezin samen was naar Sibbe in Limburg. Het lag tegen Valkenburg aan en het huisje bevond zich achter in de tuin van de plaatselijke melkboer. Ik verdenk vader ervan dat hij vanwege die melkboer en zijn onverzadigbare dorst naar melk dat huisje heeft gehuurd. Alsof ome Mies in het tuinhuis van Freddie Heineken ging logeren. Er deed zich hier ook weer een heldendaad van Jan voor, of meer een recordpoging, hij ging namelijk met Mari Vogels in vaders ouwe Kever op vakantie naar Duitsland, Frankrijk, Zwitserland en Italië en was na drie dagen weer terug. Volgens Mari luid zingend “O was ik maar bij moeders thuis gebleven”. Wilma daarentegen had bij moeders thuis niks te zoeken en ging met haar vriendin Margo in Valkenburg

de bloemetjes flink buiten zetten. Volgens mij ging zij zich te buiten aan de gastvrijheid en het bier van onze zuidoosterburen met die Limburger van Hollandsche Rading in gedachten. Maar zij kon zich niet meten aan de meer geoefende drinkers van onze familie, te weten onze Trix en ome Mies, dus dat avontuur eindigde in de sloot tussen Valkenburg en Sibbe. Tot zover de vakantieperikelen van ons gezin.

Wij werden ouder en kregen ons eigen gezin en carrière. Toen vader met pensioen ging reed hij nogal eens mee met de vrachtwagen. Een van die tochten ging naar Frankrijk, daar heeft vader zijn liefde voor orgaanvlees op gedaan. Om nou te zeggen dat je hem ’s nachts wakker kunt maken voor een lekker bordje pens is te veel gezegd, maar hij vond het heerlijk tot hij te horen kreeg dat het pens was. Maar ook de Duitse broodjes vonden bij hem geen genade want daar heeft hij een keer zijn kunstgebit op kapot gebeten. Je kan gerust stellen dat hij nergens zo lekker eet als thuis bij ons moeder, al 60 jaar. Hartelijk gefeliciteerd met jullie diamanten jubileum.

Tom

18

Lieve Jo en Frans

In 1979 kwam ik voor het eerst in de Wilhelminalaan, oog in oog met jullie te staan.

Ik dacht meteen wat een lieve mensen,en kan me niet beter wensen.

Al spoedig bleek dat dat zo was,en was ik erg met jullie in mijn sas.

Ik had ruim 2 jaar verkering met Tom,en die tijd vloog om.

Tom kwam uit dienst en Wilma kreeg een huis,dus nu konden wij naar het gemeentehuis.

In de serre mochten we wonen om goed te sparen,dus dat deden we enkele jaren.

Toen kregen we op de Misse een huis naar onze zin,en trokken daar toen weer in.En altijd stonden jullie klaar,om te helpen hier en daar.

Frans om te helpen klussen vroeg in de morgen,Jo om te poetsen en voor de inwendige mens te zorgen.

Toen we kinderen kregen weer een andere klus,goed geraden: oppassen dus.

Als het nodig was zelfs bij nacht en ontij,dat maakte mij dan erg blij.

Ook nam Frans ze vaak mee en fietste rond,en Jo vertelde over vroeger en wat ze daar van vond.

Uren hebben jullie ze vermaakt,en dat heeft me in goede zin geraakt.

Jo, toen mijn moeder stierf beloofde je haar iets,en dat was toch niet niets.

Namelijk een goede schoonmoeder voor me te zijn,en dat ben je, dat vind ik fijn.

En Frans altijd goed gehumeurd,menig mens heb je opgebeurd.Heel vaak hoorde ik je fluiten,

zowel binnen als buiten.Nooit klopte ik tevergeefs bij jullie aan,jullie lieten me nooit in de kou staan.

Nooit nemen maar altijd geven,dat is een rode draad in jullie leven.

Nu jullie dit hebben gehoord,kan je wel zeggen, jullie hebben hoog gescoord.

Van mij krijgen jullie dus een dikke 10,maar dat hebben jullie wel doorzien.

Bedankt voor alles lieve mensen,ik kan me geen betere schoonouders wensen.

En nu al 60 jaar bij elkaar,jullie zijn een geweldig paar.

Dus geniet nu van jullie diamanten feest,zodat je straks kunt zeggen, het is mooi geweest.

Jo en Frans, ik houd van jullie.

Liefs xx Antoinet

19

20

TrouwDit lijkt me een mooie opening. Gezien de tijd die mijn opa en oma met elkaar door hebben gebracht. In totaal meer dan 72 jaar een relatie en 60 jaar getrouwd. Sowieso is dat een hele prestatie op zich. Niet alleen dat, het is ook nog eens een bijna unieke prestatie. Ik daag de lezer uit iemand te bedenken die deze mijlpalen voorbij is gegaan. ...Nog aan het denken? ...Dat dacht ik al!

BetrouwbaarheidIn 1991 toen ik in groep 1 zat, heb ik geprobeerd om andere manieren te vinden om van trappen af te gaan. Dat heeft me een lelijke elleboogbreuk opgeleverd ‘s avonds. Alleen mijn broertje (beter bekend als: “die witte”, “kleine aap” en “Rick”) en mijn moeder (beter bekend als “Netje”, “tante Net” en “mam”) waren thuis. Mijn vader (beter bekend als “ ‘s Tontje”, “ome Tom”, “de zoon van Peter Baggermans” en “pap”) was aan het werk, hij moest overnachten.

Op wie kon ik op dat moment rekenen om me met ons mam mee weg te brengen naar het ziekenhuis en me de rest van de avond bij te staan...? Precies: Opa! Ik herinner me erg goed dat ik blij was dat hij erbij was. Hij heeft me gelukkig geholpen bij het verleggen van mijn arm in allerlei gekke posities om foto’s te kunnen maken.

Ook konden alle kleinkinderen erop rekenen dat we ons opa en oma minimaal één keer per week zagen, we mee mochten gaan fietsen en als we iets aan onze fiets hadden, dat dat gefixt werd door opa.

Verder zorgde oma toen de kleinkinderen kleiner waren wekelijks voor stamp, broodjes en genoeg snoep als zij langskwamen of als wij langskwamen. We kwamen niks tekort, maar als dat wel zo was, dan werd dat door haar zeker gecompenseerd. Verder heb ik er regelmatig op kunnen rekenen, dat ik bij hen kon eten, als dat nodig was. Daar verheugde ik me altijd op, omdat dat altijd lekker was. Zonder uitzondering.

Ook heb ik meerdere goede gesprekken gehad met oma en ik citeer een zin van haar in het kader van betrouwbaarheid, die ik meer dan eens heb gehoord. Aan deze uitspraak heeft ze zichzelf zover ik weet nog steeds gehouden, beter dan dat ik dat doe. “Als je een belofte maakt, moet je die nakomen. Ik doe dat altijd, al moet ik het kruipend.”

Bijna 40 jaar koor, daar konden ze altijd op oma rekenen. Bovendien hun hele leven trouwe bezoekers van de kerk. Ook daar konden ze op opa en oma rekenen. Ik ben er niet bij geweest, maar ik ben daar wel van overtuigd. Laatst moest opa nog op tijd weg op zaterdag, omdat hij, zo zei hij: “Op tijd moest komen voor de kerk.”

Nu rest mij te zeggen dat ik denk dat ze al die tijd bij elkaar zijn gebleven, onder andere door betrouwbaarheid. Door simpelweg het feit dat ze altijd op elkaar konden rekenen in goede en slechte tijden. Daarmee doel ik niet op een soap serie... Hoewel mijn oma daar volgens mij ook maar zelden iets van heeft gemist. Het zou op zijn minst gepast zijn van RTL4 dat ze mijn oma een bloemetje aanbieden, omdat ze waarschijnlijk een van de trouwste kijkers is elke avond, al jaren lang, maar dat terzijde.

WaarderingMisschien is het oma’s en wellicht ook opa’s eigen dat ze hun kleinkinderen complimenten geven, vertrouwen hebben in ze, ze stimuleren, ze belonen en het positieve inzien van allen. Het enige dat ik kan doen is dit bevestigen voor mijn opa en oma. Zoveel complimenten voor rapporten, werkstukken, tekeningen en noem maar op (het kan van alles zijn) heb ik volgens mij van niemand gehad, buiten mijn ouders. Mijn mening is dat dit gedrag bijdraagt aan een positieve stimulans voor mensen in het algemeen.

Kernwaarden

21

Dat is precies de reden waarom ik denk, dat zij een positieve bijdrage hebben geleverd aan de ontwikkeling van de kleinkinderen. Waarvoor dank uiteraard!

NaastenliefdeDe zorgzaamheid, liefde, gastvrijheid en paraatheid van mijn opa en oma zijn deels al ter sprake gekomen. Ze hebben voor velen klaargestaan in hun leven en die intentie is er ongetwijfeld nog steeds.

Zo herinner ik me dat oma meehielp met het huis bijwerken en het strijken van kleding als pap en mam op vakantie waren geweest. Ook heeft ze mijn kleding meer dan eens vermaakt of gemaakt. Het koken dat ze voor velen heeft gedaan was al genoemd.

Opa heeft vaak meegeholpen met het werken aan auto’s samen met ome Peter. Ook herinner ik zijn inzet bij veel klussen in en rond het huis van zijn kinderen. Wat ik van horen zeggen heb, is dat hij ook een zeer effectief wespenbestrijder is. Voor meer info hierover, neem contact op met ‘s Tontje/ome Tom.

Rest mij te zeggen dat vele verhalen die opa en oma vertelden over vroeger en de gevoelens die voor hen daaraan verbonden zijn, een resultaat zijn van, of te maken hebben met de zorgzaamheid, liefde, gastvrijheid en paraatheid van hen.

Deze en nog veel meer vormen van naastenliefde hebben ze ongetwijfeld aan heel veel mensen getoond. Ik kan u als lezer bijna zien knikken terwijl u dit leest.

Ter afsluitingEen klein gedeelte van hoe ik opa en oma zie heb ik hierin tentoongespreid. Dat heb ik gedaan door middel van kernwaarden die ik duidelijk bij mijn opa en oma kan plaatsen en die ik kan onderbouwen. Dit is simpelweg een ruwe schets, vergeleken met hoe ik ze werkelijk meemaak en heb gemaakt. Namelijk: in levende lijve met beeld, geluid, smaak, geur en gevoel. Jammer genoeg ben ik niet goed in kort (om)schrijven om dit redelijkerwijs op die manier op papier te zetten.

Verder realiseer ik me terdege dat ik maar een stukje van alles weet. Van dat stukje dat ik weet, is maar een gedeelte kort beschreven hier. Dat is dan uiteraard wel met volle overtuiging gedaan.

Opa en oma van harte gefeliciteerd met jullie 60-jarig huwelijk en natuurlijk nog vele jaren erbij. Op naar de 70 jaar getrouwd!

Groetjes en veel geluk, Rens

Opa en omaWoensdagmiddag op de koffie

Een dropje en een zuurtjeNiemand werd overgeslagen

Opa die komt zeggen dat hij gaatBinnenshuis jas aan

Altijd het laatste nieuwsEn vaak een goede grap

Oma: “Als de inborst maar goed is” en“Als je nooit vecht, is het ook niet goed”

Immer goede raad of adviesEn de grootste dierenvriend

Opa en omaZondagavond op bezoekBuitenspelen op de MisseIntertoysboeken op de flat

Opa tijdens het kaarten“Haha, lachte de Spaanse graaf”

En “joker erop, vijf vreten”Cola met ranja te drinken

Oma met een mooi verhaalEen sprookje als Vrouw Holle

Of waargebeurd en over vroegerZonder kus niet te ontsnappen

Opa en omaVijf uur koffiedrinken

’s Middags warm etenDe lekkerste gehaktballen

Opa’s pudding over de aardappelsTovert nu nog een lach op mijn gezicht“Het komt toch in één maag terecht”

Rens en ik glimlachen naar elkaar

Oma en ‘haar’ paardWarmt altijd mijn hartLiefde voor elk wezenOngeacht ras of kleur

Opa en omaAl zestig jaar bij elkaar

Ik hoop dat ik dat evenaarMet de kinderen en Tamaar

Het ga jullie goed

Rick

23

Voor mijn lieve schoonouders Frans & Jo,

Anne, jullie leerde mij kennen als vriendin van Peter in 1987.

Bedankt, voor de vele werkzaamheden die jullie voor ons hebben gedaan.

Cake, ’s zondags op de koffie met Oma’s eigen gebakken cake.

Dieren, honden, paarden, vogels of ezels, ieder dier komt aangelopen als jullie er weer zijn met wat lekkers.

Efteling, waar we met de hele familie zijn geweest toen jullie 40 jaar getrouwd waren.

Fietsen hebben jullie veel gedaan. Fietstochten met de hele familie, daar genoten jullie het meest van.

Geurtjes, Opa kan je altijd blij maken met een lekker geurtje.

Hartoperatie die Oma heeft ondergaan, iets waar je super trots op kunt zijn.

“Ik neem er eens vijf…”. Oma’s veelgebruikte zin. Doe dat ook maar als je dit prachtcadeau doorbladert.

Jaren, vele jaren zijn jullie al samen. Lief en leed gedeeld, een geweldig paar zijn jullie voor mij.

Koken kan Oma heerlijk, vooral met de stamp en de gebakken piepers is het flink genieten.

Liefde hebben jullie veel aan ons gegeven. Nu geven wij onze liefde aan jullie.

Monteur, het vak wat Opa met veel plezier heeft uitgeoefend op de werf. Ook samen met jullie ‘Peterke’.

Nieuws, wij hebben geen krant nodig… wij hebben jullie om het nieuws te horen.

Oppassen, voor onze Rob & Luc was het een feest als Opa kwam oppassen… veel snoepen en lekker laat opblijven.

Puzzelen, iets wat Oma ook graag doet in haar vrije tijd.

A

B

C

D

E

F

G

H

I

J

K

L

M

N

O

P

24

Voor mijn lieve schoonouders Frans & Jo,

Quiz, bij quizzen op tv doet Oma stiekem mee vanuit haar fijne fauteuil.

Rondrijden, de mooie ritjes s ‘zondags met Oma’s moeder naar het strand van Scheveningen. Of de vele ritjes met jullie eigen kinderen was iets wat jullie graag deden.

Sinterklaas, cadeautjes uitpakken bij Opa en Oma was voor alle kleinkinderen een groot feest.Tv is Opa’s favoriete tijdsbesteding, hij mist geen enkele voetbalwedstijd.

Uitjes, iedere vrijdag winkelen, kijkend naar de nieuwste mode. Soms met Wilma gezellig naar Kleve.Verjaardag, een jaartje erbij wordt goed gevierd voor de hele familie, genietend van friet met haan en later bij Zheng’s Palace.

Wandelen, vele boswandelingen hebben jullie samen gemaakt. Vroeger met de hondjes, later gingen Luc & Rob ook wel eens mee.

X’jes, die wij veel van jullie krijgen en waarmee jullie 60 jaar geleden de liefde begonnen.

IJs, Opa’s favoriete dessert, daar kan je hem ’s nachts voor wakker maken (Als hij al niet wakker was geworden en de weg naar de koelkast had gevonden).

Zestig jaar getrouwd. Van harte gefeliciteerd en op naar de 65!

Q

R

S

U

W

X

Y

Z

Geniet maar van deze dag want jullie hebben het samen verdiend. Veel liefs, Anne

25

Er is een bekend spreekwoord van ‘geven en nemen’. Jullie hebben heel mijn leven lang al veel meer gegeven dan genomen. Het begon al toen ik nog het kleine Lucje was. Ik weet het nog goed dat opa mij ’s ochtends kwam halen en hij mij dan meenam in het stoeltje op de fiets. Hij fietste met mij overal heen, zo gingen we vaak naar tante Nellie de krant halen en daar kregen we altijd een kopje koffie en een glaasje ranja met een koekje. Ik sopte daarbij altijd het koekje in opa’s koffie.

Daarna gingen we gauw weer door naar jullie huis op de Misse en later op de Wijst, want om 12 uur had oma het eten al weer klaar. Wat heb ik veel bij jullie mogen eten en altijd was het even lekker. We aten vaak een gehaktbal en aardappelen met erwtjes en worteltjes. Ik weet nog dat ik altijd de worteltjes eruit viste, omdat ik die het lekkerst vond. Vaak vroeg oma aan mij wat ik graag wilde en dan kookte ze dat met liefde en plezier, ze had alles over voor haar kleinkinderen.

Toen ik wat groter was mocht ik zelfs op vrijdagmiddag mee naar Uden, Helmond, Veghel of Eindhoven. Oma ging winkelen en opa en ik gingen ofwel naar de treinen kijken of de vele speelgoedwinkels langs. Iedere keer kreeg ik van opa en oma een softijsje of haalde opa bij de Wibra van die chocolade kuipjes die

we dan samen gezellig opaten. Soms ging ik alleen daar al voor mee.

Dan was er ook nog het fietsen. Jullie fietsten niet alleen samen heel wat af, maar ook met ons allemaal tijdens de familiedagen. We zochten dan een mooi plekje uit en daar stopten we om te pauzeren en koffie te drinken. Dan namen jullie altijd snoepjes en cake voor mij en de andere kleinkinderen mee.

Voordat we met de familie gingen fietsen zijn we ook nog een keer naar Sint Anthonis geweest. Ik weet nog dat we daar met alle neven en nichten gezellig spelletjes speelden en voetbalden. En als er gevoetbald werd was opa altijd van de partij. Niet alleen het zien op de tv deed hem deugd, maar ook het zelf mee voetballen met zijn kleinkinderen vond hij geweldig.

Ik herinner me nog de grote oude houten poort die vroeger bij ons op de oprit hing. Als opa en oma dan op zaterdagmiddag langskwamen, dan gingen oma en opa binnen gezellig een praatje maken. Als opa er genoeg van had dan deden we de poort dicht en gingen we voetballen. Dat was geweldig, we hadden allebei altijd zo veel plezier.

Opa en oma kwamen bijna iedere dag bij ons en oma

Lieve opa & oma,

Zestig jaar getrouwd en al meer dan 72 jaar samen, wat een ongelofelijk mooie prestatie.

26

Groetjes en veel liefs, ons ‘lucske’

bracht dan altijd een snoepje mee, ik en later ook Rob gingen altijd al voor aan de straat staan om ze aan te zien komen rijden met hun grijze Volvo. En we zwaaiden ze telkens weer uit als ze bij ons vertrokken om te gaan ‘schaften’. Zelfs nu brengen jullie nog altijd wat lekkers mee voor mij en Rob.

Jullie waren altijd heel belangstellend in wat er gedaan werd in de familie, er was geen verbouwing of opknapbeurt mogelijk of jullie kwamen eens informeren hoe het er voor stond en later ‘keuren’ als het af was. Dit geldt niet alleen voor het werk maar ook vroegen jullie altijd hoe ‘ons Lucske’ het op school deed en als ik dan mijn rapport aan jullie liet zien, waren jullie vervuld van trots en kreeg ik altijd een kleinigheidje.

We konden ook altijd bij jullie langskomen, het maakte niet uit waarvoor, jullie vonden het altijd heel gezellig. Bij oma kun je alles kwijt. Ze toont altijd

belangstelling en is altijd bereid je te helpen

of advies te geven. En als je ooit je band lek had gereden was

dat ook geen probleem, want opa maakte hem wel even.

Hoe je het tij ook went of keert dat maakt niet uit, opa en oma jullie staan altijd voor ons en de hele familie klaar. Daar ben ik jullie dan ook enorm dankbaar voor. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik nog nooit zo’n lieve en behulpzame opa en oma heb gekend. Hopelijk mogen jullie nog vele jaren gezond samen zijn, want zolang jullie nog je levensmaatje hebben, kunnen jullie alles aan.

Bedankt lieve opa & oma voor de mooie en fijne herinneringen die jullie mij hebben meegegeven, geniet nog maar van deze bijzondere dag! Ik hou zielsveel van jullie, opa & oma.

27

28

Lieve Vader en Moeder,Ik schrijf nu een briefje omdat het 60 jaar geleden is dat jullie trouwden en ik wel een paar dingen aan jullie wil vertellen.Het is eigenlijk al veel langer geleden dat jullie voor elkaar kozen, maar dat is alom bekend.Dat er in den beginne ook nog wel getwijfeld werd door opa (tussen de twee zussen) is misschien niet zo bekend. Ik heb nog nooit een echtpaar gezien dat zó voor de (klein)kinderen leeft.

Jullie staan werkelijk altijd klaar voor ons, nooit is iets te veel gevraagd en daarvoor wil ik jullie hartelijk bedanken. Ik denk nog vaak aan vroeger op de loods dat ik daar met de bakfietsen en met het gekregen brommertje rond mocht rijden. Daar heb ik ook leren tractor rijden en terugzetten met de aanhanger. Ook het zout strooien met het oude Nuffield tractortje kan ik me nog goed herinneren (ik mocht dan op afgelegen weggetjes rijden).

Aan de vakanties heb ik eveneens goede herinneringen, naar Zuid-Limburg leek wel erg ver weg van Gemert en het was dan ook een hele belevenis, zo’n reis van anderhalf uur. Hoewel wij het financieel niet erg breed hadden, kregen we altijd wel iets met de vakantie of de kermis, zo ook in Valkenburg. Daar kreeg ik een grote vrachtauto met een echte huif erop die open kon en waar we (Tom en ik) dan vervolgens ons warm eten in kwijt konden waar we toen een hekel aan hadden.

Wat hebben jullie veel met onze kinderen gelopen en vooral gefietst

en het was dan ook mooi om te zien hoe ons kindje er naar uitkeek om met jullie mee te kunnen gaan, misschien wel net zo veel als jullie er zelf naar uitkeken om hem mee te nemen.

Gelukkig hebben jullie dit heel lang kunnen volhouden (ja eens komt de dag dat ook het laatste kleinkind overdag naar school moet) en konden jullie daarna jullie zorgen aan de diverse beesten besteden die jullie dan onderweg weer

tegenkwamen. Ook fijn vind ik jullie betrokkenheid om bijvoorbeeld na het fietsen steevast even langs te komen en dan gelijk maar even te helpen met de was of het schillen van de aardappelen.

Altijd dicht in de buurt om als het nodig mocht zijn te kunnen helpen zonder voor overlast te zorgen, zo zou je jullie het beste kunnen typeren. Ook nu het allemaal niet meer zo vlot gaat, dragen jullie je steentje bij door te helpen waar het maar kan (chapeau!).

Ik kan niet anders dan concluderen dat wij een hele fijne jeugd en goede opvoeding hebben gekregen van jullie en daar ben ik jullie dan ook immens dankbaar voor. Zo wil ik ook mijn kinderen grootbrengen.

Pap en Mam, ik hou erg veel van jullie, bedankt voor alles en geniet nu maar van deze mooie dag, hopelijk krijgen jullie die nog veel meer.

Groetjes, ons Peterke

Een echtpaar dat zó voor de (klein)kinderen leeft

29

30

60 jaar lief en leed gedeeld14 jaar mijn liefdesvoorbeeld

Die 60 jaar vieren we vandaag“Wil je met me trouwen?” was al die jaren

geleden de vraagAl die tijd een boel meegemaakt

Een tijd die je niet snel kwijtraaktVroeger vaak met zijn allen naar Scheveningen

Misschien was dat wel effen wringenVeel dieren hebben jullie aandacht gekregen

Het zijn er zo rond de negenVele nachten in één bed

Waardoor 4 kinderen op de wereld gezet4 kinderen die met trots naar hun ouders kijken

Dat mag ook in hun ouderschap blijkenJullie doen veel voor jullie (klein)kinderen

Het heeft jullie nooit doen hinderenHelaas mag Oma nu niet meer fietsenMaar jullie zitten zeker niet te nietsen

Vele dagen wandelen in PaduaMaar het einde van dit gedicht nadert nu bijna

Het belangrijkste wat ik probeer te zeggenWoordelijk niet uit te leggen

Opa, Oma, ik hou super veel van jullie allebeiEn ik weet, jullie ook veel van mij

Voor de liefste Opa & Oma,

Hartelijk gefeliciteerd en veel liefs van Rob

31

Herinneringen van vroeger

32

33

Frans en Jo,

Hartelijk bedankt voor alle jaren, de mooie jaren dat ik jullie schoondochter

mocht zijn.Lily

Hoi oma en opa,

Gefeliciteerd met jullie 60-jarig huwelijk en nog vele

mooie en gezonde jaren!

Groetjes Frank

Pap en mam,

Pap en mam bedankt,bedankt voor het leven.

Bedankt voor heel lang alles.Alles!!

Jan

Frans & Jo 60 jaar getrouwd

Van harte gefeliciteerd!34

Lieve opa en oma,

We zijn vol bewondering voor jullie dat jullie deze dag nog in goede gezondheid mogen vieren. Ook zijn we trots op het feit dat we deze datum als huwelijksdag met jullie mogen delen. Hoewel wij pas ‘net komen kijken’, zijn jullie zijn een voorbeeld voor ons en we hopen dat wij het ook zo lang vol mogen

houden. En wanneer wij over 58 jaar ook ons 60-jarig huwelijk mogen vieren, zullen we nog met heel veel trots en bewondering aan jullie denken.

Lieve opa en oma, heel veel plezier op deze mooie dag en geniet van alles wat voorbij komt met al jullie kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen!

Liefs, Erik en Karin

Lieve overgrootopa en –oma,

Als jullie eerste achterkleinkind mag ik ook wat tegen jullie zeggen. Hoewel ik nog niet kan praten, maar wel al uren kan ‘kletsen’, wil ik jullie laten weten dat ik het heel leuk vind dat ik vandaag op jullie feestje

mag zijn.60 jaar getrouwd is al heeeeel lang. Ik ben nog niet eens een jaar!

Hopelijk mag ik nog een hele tijd van jullie genieten, want ik vind jullie heel lief! Ik vind het heel leuk om bij jullie op bezoek te komen op de zondagavonden. Ik hoop dus dat we nog heel vaak samen zullen

knuffelen, zingen en orgelspelen. En als ik wat groter ben, wil ik graag ook zo mooi leren fluiten, opa!

Heel veel plezier vandaag op jullie feest!

Dikke kus van jullie kleine (b)engel,Tim35

Krantenknipsels

36

Deze woorden zouden door Jo geschreven kunnen zijn:

Kijk eens om je heenEn zie wat het zwaarste telt

Is dat een eigen huis, een auto en veel geldWant God heeft afgedaan

Wie gelooft er nog in zijn bestaanEn ga je dood, nou ja, dan zie je ook wel weer

Maar is het leven niet meer waardDan pessimisme in het kwadraat

Ik kan je zeggen uit ervaring, er is meer

“Bij echte liefde is de kleinste afstand te groot, maar de grootste afstand overbrugbaar”

37

38

“Het was net na de oorlog en opa moest met de motor weg. Ik mocht mee van ons moeder. Alles was verduisterd en er werd gewerkt met bonnen. Ook was er een avondklok.

Veel bruggen waren kapot en we moesten ver omrijden en ik was maar aan het jagen, want ik wilde naar huis, naar ons moeder. Opa gaf gas, omdat hij een militaire colonne in wilde halen, maar aan de andere kant van de weg, kwam er een vrachtwagen aan. Ik vloog van de motor af en belandde aan de rand van de sloot. Opa sprong van de motor af en pakte aan een aanhangwagen van de militaire colonne vast. Mijn jas was kapot, maar gelukkig waren we niet gewond, alleen de motor liep niet meer.

We hebben een heel eind gelopen, tot we in Raamsdonksveer een fietsenmaker vonden om de motor te laten maken. We mochten daar blijven slapen, maar dat wilde ik niet. Ik dacht steeds aan ons moeder. We mochten eigenlijk niet meer buiten zijn, want na 21.00 uur, als het donker werd, ging de avondklok in. Bovendien hadden we de hele dag geen eten gehad, want we hadden geen bonnen. De

fietsenmaker adviseerde ons om naar het politiebureau te gaan, want we moesten van de straat af.

We mochten op het politiebureau blijven slapen en de agent vroeg of we getrouwd waren. Eerlijk antwoordde ik van niet, maar had ik maar ‘ja’ gezegd, want nu moesten we ieder in een aparte cel. De deur ging op slot met een lange verroeste sleutel die hing aan een grote ring. In de cel stond een kribbe met een strooizak en een paardendeken en een pisbak. Het was er zo donker dat je geen hand voor ogen zag. Ik bleef maar staan, want ik wilde niet in die vieze kribbe zitten of liggen. Ik zag niks en ik hoorde niks en daardoor werd ik hysterisch. Ik gilde: ‘Fraaans!’ en hij klonk heel ver weg, maar zat in de cel naast me. Even later had ik een belletje gevonden en de rest van de nacht heb ik gebeld. Mijn had was er lam van. ‘s Nachts om vier uur kwam er iemand door de gang. Hij hoorde me schreeuwen en deed de deur open. Toen hij me zag, stond hij stijf van schrik. Hij vroeg: ‘Waar kom jij vandaan?’Ik zei: ‘Hiernaast ligt onze pap.’ Die sliep als een os onder die vieze deken.Hij vroeg: ‘Wie is dat?’

Ik zei: ‘Mijn verloofde.’Hij vroeg hoe we daar gekomen waren en opa legde het verhaal uit.‘Die agent had jullie nooit in een cel op mogen sluiten’, was zijn antwoord. ‘Hij had jullie in de keuken moeten laten.’En hij vroeg: ‘Wat doen we nu?’Ik zei: ‘Naar buiten!’We kregen een dikke snee Engelse mik en ik moest naar buiten. Dat mocht eigenlijk niet, maar ik moest wel. Ik dacht niet meer aan ons moeder, alleen aan dat ik buiten was, vrij was.

We gingen meteen naar de fietsenmaker en toen we een steentje tegen z’n raam gooiden, kwam hij meteen. De motor kon niet meer starten, we moesten hem aanrennen, maar ik riep: ‘Ik kan alles.’ En het lukte. Al rijdende sprong ik op de motor en we gingen naar huis.

Ik durfde niet achterom naar binnen en opa durfde niet mee. Moeder was erg boos, omdat ze dacht dat we samen in een hotel hadden geslapen. Ik moest meteen de ramen gaan wassen en ze heeft een week niet tegen me gepraat. Pas later heeft ze gevraagd wat er was gebeurd en toen had ze spijt.”

otormuizen in de gevangenis

U dacht toch zeker niet dat de Oma Vertelt-pagina compleet was zonder het verhaal van Jo en Frans die als motormuizen in de gevangenis belandden? Nee, zonder dat verhaal, was dit tijdschrift niet af. Dus ook hier, exclusief, nog één keer, het beroemde verhaal van Frans en Jo in de gevangenis.

Oma vertelt...over een zwarte bladzijde in de geschiedenis

39

40

GEMERT - Frans en Jo Baggermans - Van de Kruijssen zijn op 24 juni zestig jaar getrouwd. Dat vieren ze binnen de familiekring met een dag in het Boerenbondsmuseum en ‘s avonds is er een etentje. Voor hun huwelijk hebben ze, mede door de oorlog, al twaalf jaar verkering gehad. Eigenlijk is het paar dus al 72 jaar samen.

Beiden zijn geboren en getogen in Gemert. Op jonge leeftijd woonden ze zelfs bij elkaar in de straat. Toch is Gemert niet de plek waar het begonnen is. Op de kermis in Aarle-Rixtel trok Frans de stoute schoenen aan en vroeg hij aan Jo: “Wil jij voor eeuwig de mijne zijn?” Haar antwoord was

ja en ze is het ook altijd gebleven. “Frans was mijn eerste liefde. In onze straat had ik hem al wel eens zien voetballen. Ik kende hem toen nog niet, maar keek al wel naar hem.” Die dag waren ze ieder afzonderlijk naar de kermis gegaan en daar begon hun relatie. “Jo was een hele mooie meid”, aldus Frans. De twee hebben twaalf jaar verkering gehad, omdat het oorlog was. “In de oorlog konden we nog niets, want er was niets te koop en we waren beide kostwinner thuis, omdat onze vaders overleden waren.” In die verkeringstijd zagen ze elkaar elke dag. Samen gingen ze tijdens de oorlog bunt steken, witte wortels waarvan borstels en bezems gemaakt werden. “Daar

konden we wat extra geld mee verdienen.”

Na de oorlog zijn Frans en Jo beiden gaan werken. “We moesten nog sparen om te kunnen trouwen.” Frans werd automonteur bij Wim Vogels en later bij de gemeente. Jo werkte met liefde en plezier in de kantine bij fabriek Raaijmakers. Een aanzoek was er niet. “Nee”, lacht Jo. “Ik ging toch wel met hem mee. Het idee om te trouwen is ontstaan toen we op de fiets naar Aarle-Rixtel gingen om ringen te kopen.” In Oktober 1952 trouwden ze al voor de wet, omdat dat gunstiger was voor de belasting, maar voor het echte huwelijksfeest moesten ze nog

Diamanten paar Frans en Jo Baggermans

‘Voor eeuwig de mijne’

• Frans en Jo Baggermans - Van de Kruijssen vieren op 24 juni hun Diamanten bruiloft.

Gemerts Nieuwsblad: 21 juni 2013

41

even sparen. De bruiloft voor de kerk volgde daarom op 24 juni 1953. Op die dag trokken ze ook pas voor het eerst de trouwjurk en het trouwpak aan. “In de ochtend gingen we naar de kerk en daarna hadden we feest bij ons moeder thuis”, aldus Jo. “We hadden de hele kamer leeggeruimd voor het feest.” Om de feestvreugde compleet te maken werden er ook twee koks ingehuurd. ‘s Avonds kwam er een conferencier en accordeonist en met zang, gedichten en moppen duurde het feest tot in de late uurtjes.

Een jaar later kwam het eerste kindje, zoon Jan. “Daar was ik zo gelukkig mee”, aldus Jo. “Als kind was ik al een echte poppenmoeder, dus ik wilde dolgraag moeder

worden.” Als tweede kwam dochter Wilma die als enige meisje vernoemd werd naar Jo’s moeder Wilhelmina. Zoons Tom en Peter maakten het gezin compleet. Inmiddels is de familie gegroeid met acht kleinkinderen en zelfs al drie achterkleinkinderen. Liefdevol hebben Frans en Jo altijd voor hun kroost gezorgd. “Met de kleinkinderen hebben we veel gewandeld toen ze nog in de kinderwagen zaten en later fietsten we veel”, vertelt Frans. Jo: “Opa en oma worden, vonden we echt schitterend. We hebben altijd zielsveel van onze kinderen en kleinkinderen gehouden.” Nu nog fietst de 92-jarige Frans fluitend door Gemert en de 87-jarige Jo wandelt, ondanks haar openhartoperatie van enkele

jaren geleden, nog regelmatig met haar man. Het liefst door de tuin bij Huize Padua waar de ezel en de pony die daar staan dan liefde en aandacht krijgen.

72 Jaar liefde, een ontzettend lange tijd. “Dat gaat met vallen en opstaan en met geven en nemen”, aldus Frans. “Je moet goed zijn voor elkaar.” Jo vult aan: “En trouw tot in de dood.” Het echtpaar kijkt met liefde en plezier op al die jaren terug. Frans sluit af: “We hebben net als iedereen tegenspoed gehad, maar we hebben ook heel veel geluk gehad. Altijd hebben we een goede engelbewaarder meegekregen, want anders hadden we het nooit zover gebracht.”

Kristie Raaijmakers

Gemerts Nieuwsblad: 21 juni 2013

42

WoordzoekerOmdat Jo dol is op puzzelen, kon een woordzoeker natuurlijk niet ontbreken in dit tijdschrift. Het begin is al gemaakt, maar in de woordzoeker zitten nog 55 woorden verborgen. Woorden die met Jo en Frans te maken hebben. Wie alle woorden gevonden heeft, houdt 27 letters over. Die letters vormen de oplossing van de puzzel.

Zoek de volgende woorden:Zoeken is mogelijk in alle richtingen (horizontaal, verticaal en diagonaal, twee kanten op)

De oplossing is: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

automonteurbeertjeciterdiamantdromeneerlijkfietsenfransgebaargeefgehaktballengevangenis

godhartoperatiehuwelykjanjarenjojoeykaartkantinejuffrouwleertloopmanier

mariakoekjesmennomodemoedmotormuizennotenoeropoeoprechtparaatpastorpeen

peterpuzzelenrijmenschortserresinaasappelsspinaziestamppottoentomtoneelspelentrix

trouwverkeringvierwilhelminawilmazestigzingzoom

43

Voor een goed huwelijk is het nodig heel vaak verliefd te worden, altijd op dezelfde persoon

Frans & Jo 60 jaar getrouwd!