Thilala Februari

40
THILALA JAARGANG 37 NUMMER 6 AFGIFTEKANTOOR MECHELEN EGIDE WALSCHAERTSTRAAT 1 MAANDELIJKS, FEBRUARI 2012 VERSCHIJNT NIET IN AUGUSTUS THILALA FEBRUARI 2012

description

De thilala van februari - Scouts Thila Coloma www.thilacoloma.be

Transcript of Thilala Februari

Page 1: Thilala Februari

THILALA JAARGANG 37 NUMMER 6AFGIFTEKANTOOR MECHELENEGIDE WALSCHAERTSTRAAT 1MAANDELIJKS, FEBRUARI 2012

VERSCHIJNT NIET IN AUGUSTUS

NOVEMBER

OKTOBER

thilala

November

2009

THILALA JAARGANG 35 NUMMER 3

AFGIFTEKANTOOR MECHELEN

EGIDE WALSCHAERTSTRAAT 1

MAANDELIJKS, NOVEMBER 2009

VERSCHIJNT NIET IN AUGUSTUS

THILALAFEBRUARI2012

Page 2: Thilala Februari

2

Thila ColomaA34/29G

Geerdegemstraat 80/82 2800 Mechelen

www.thilacoloma.be

[email protected]

V.U. Pieter Steyaert, Mechelsesteenweg 329, 2860 SKW

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 3: Thilala Februari

3

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

VOORWOORD

FE

BR

UA

RI

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 4: Thilala Februari

Het etentje Het komt stilaan dichterbij! Niet alleen een nieuwe lente vergezeld van warmere temperaturen, maar ook een nieuw familie-etentje voorzien van diverse culinaire hoogstandjes staan op het programma voor eind maart. 24 en 25 maart zijn dit jaar de dagen waarop leiding en kookploeg hun krachten zullen bundelen om uw familie, uw vrienden en uiteraard ook uzelf heerlijke gerechten van de bovenste plank voor te schotelen! Naar goede gewoonte zal het etentje doorgaan in zaal “De Posthoorn”. Om alles vlot te laten verlopen is het ook dit jaar nodig dat je tijdig laat weten voor hoeveel personen we jouw tafel moeten dekken en wat deze personen willen eten. Schrijf je bij voorkeur in via mail ([email protected]) of via het inschrijvingsformulier op www.thilacoloma.be. Je kan ook de uitnodiging invullen die meegegeven werd bij dit boekje. Gelieve deze ten laatste 11 maart te bezorgen in de fiskehutte, in de brievenbus op de scouts (aan de wc’s) of bij Inia (Lindestraat 106 bis, Mechelen). Heb je geen uitnodiging ontvangen? Heb je nog andere vragen over het etentje? Dan kan je steeds bij Guereza en Inia terecht voor of na de scouts, of via [email protected].

ETENTJE

BELOFTESBeloftes leidingIeder jaar op belofteweekend zijn er ook enkele leid(st)ers die hun belofte doen. Dit jaar waren dit Attagis, Gnoe, Kraai, Sarus, Sneeuwpetrel en Stok-staart. Proficiat!

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 5: Thilala Februari

AttagisDit jaar wist ik het, ik doe mijn belofte. Zonder te weten wat ik ging be-loven, had ik het gevoel dat het nu aan mij was.

Al vanaf mijn eerste vergadering als leider heb ik veel plezier gehad aan het leidinggeven. Dat gaat van de mannekes meekrijgen op avontuur tot één woord van ontzag tijdens bv onze filmvergadering.Ik heb het gevoel dat ik elke vergadering steeds harder, en steeds meer van dit plezier weet te genieten. Dit is voor mij scouts, ’t is waarvoor ik zondag mijn korte broek aantrek.

Ik zou enkel kunnen dromen dat ik me voor de rest van mijn leven zo zou kunnen amuseren op de scouts. Ik kan echter wel beloven dat ik zo lang mogelijk me dit plezier eigen zal maken.Ik dank jullie, TC, dat ik dit zelfs kan beloven.

GNOEOp een nazomerse september dag, het jaar ’95, hadden mijn ouders het prachtige idee gekregen om hun kleine kleuter onder de hoede te plaat-sen van een kudde wildvreemden, die graag elke zondag van hun verdere jeugdig leventje kwamen grazen in een oase van modder en verloren voor-werpen. Als vers jong lid van TC had ik deze scoutsmicrobe niet direct te pakken en geloof mij, ik was er zelfs lange tijd zeer immuun voor. Mijn gezellig heel-de-dag-voor-tv-hangen-leventje werd plots vervangen door een wekelijkse dosis krokodillentranen van jewelste. Toch 16 jaren later ben ik

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 6: Thilala Februari

nog altijd niet afgeweken van die wekelijkse traditie, gelukkig wel met een andere mentaliteit.

Door de jaren heen is mijn kinderlijke perceptie gegroeid tot het feit dat ik hier nu voor heel TC en al mijn oud-leiding kan zeggen: ‘bedankt’. Bedankt, want het zijn jullie die mij scout gemaakt hebben. Niet het uniform dat ik draag, niet het avondlied dat ik zing , niet de kreten die ik brulde of de for-maties die ik leid. Elke samenkomst met jullie was een rijkdom aan ervaring die gepaard gingen met een verrijking aan vrienden & ideeën die mij hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben. De persoon die hoopt verder te leven met een levenswijsheid die ik aan jullie te danken heb. Wat je gelukkig maakt is niet hoe of wat je doet, maar met de mensen waarmee je het doet.

Als de dag komt dat ik stop met scouting is het mooiste afscheidscadeau al gegeven, dat zijn de vrienden die ik heb gevonden en de herinneringen die ik ermee zal blijven delen. Daarom ben ik leider geworden en dat zal ook de reden blijven waarom ik in leiding wil blijven staan. Het zelfde geschenk kunnen terug geven dat ik van jullie ontvangen heb. Proberen ieders ogen open te trekken om tot het besef te kunnen komen dat gedeelde vreugde je enkel dubbele vreugde oplevert. De perfecte formule om vriendschappen te smeden. Waarmee ik zelf een van ‘s werelds beste vrienden heb bijgekregen, Thila Coloma zelf. En zover ik weet is de enige manier om een vriend te hebben, er zelf een te zijn. Samen met dit principe wil ik de waardes van een goede leider eer aan doen. Om zo een fantastische generatie leiders van TC aan te vullen en trachten dat ieder lid zich op een dag even thuis kan voelen als ik in Thila Coloma.

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 7: Thilala Februari

KRAAIDe inhoud van mijn belofte was vrij snel bedacht. Ik heb daarna nog wel even nagedacht over metaforen, anekdotes, lollige stijlfiguren om mijn be-lofte mee te verfraaien. Uiteindelijk heb ik maar besloten om het zonder ver-siersels te doen en gewoon de essentie te vertellen. Toegegeven, deels omdat ik geen goesting had om te zoeken op woordspelingen en mopjes, en tijdge-brek, maar ook omdat, zeker nu, de inhoud belangrijker is. Ik zou wat ik nu ga zeggen misschien op 100 manieren kunnen verwoorden en waarschijnlijk is deze niet eens de beste. Maar ik ben er in elk geval tevreden mee.

Waarom wil ik mijn belofte doen? Die vraag is misschien wel even belangri-jk als wat ik nu juist ga beloven, het antwoord komt op iets vrij simpel neer: ik heb het gevoel dat ik stilaan begin te snappen wat de scouts voor mij betekent, en wat ik voor de scouts kan betekenen. In plaats van te wachten op een goed moment om mijn engagement uit te spreken, heb ik maar beslist dat dit het goede moment moet zijn.

Ik ga niet beloven nooit meer te laat te komen of altijd met een stralende glimlach naar de vergadering te komen. Zo'n dingen zal ik ten eerste niet kunnen waarmaken, en zijn ook voor mij niet echt belangrijk. In plaats daarvan wil ik hier andere dingen vermelden, die meer gaan over de manier waarop ik leider wil zijn. Mijn talenten benutten, maar wat ik niet kan aan iemand anders over laten. Zwijgen als ik niks te zeggen heb, maar mijn mond opentrekken als mijn mening er toe doet. Niet toegeven aan groeps-druk, maar mezelf blijven. En ten slotte beseffen dat niets perfect kan zijn. Voor die dingen wil ik écht mijn best doen.

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 8: Thilala Februari

SARUSHet zal ondertussen 17 jaar geleden zijn geweest sinds ik voor het eerst een avond als deze heb meegemaakt en leiding op deze plek zag staan, vol ver-wondering. Nu, zoveel jaar en 3 beloftes later sta ik hier zelf weer.

In mijn voorbije jaren heb ik veel meegemaakt en geleerd, heel veel geleerd. Van kleine kapoen tot Vt had elk jaar zijn eigen kenmerken, ervaringen en onvergetelijke momenten. Elk jaar opnieuw voor mij en mijn medekindjes gemaakt en georganiseerd door de leiding toen. Hierna werd ik leiding, maar eens daar besefte ik dat de grootste weg zich nog voor me bevond. Nu was het aan mij om het geleerde door te geven aan de volgende generaties, en dit terwijl ik mezelf hier nog verre van klaar voor vond. Maar al doende leert men, gaat het spreekwoord, en zo verliep het ook bij mij. Doorheen de voorbije jaren als leider heb ik nog het meeste bijgeleerd.

Hier leerde ik ook dat mooie tijden niet vanzelf ontstaan, dat je vaak veel moet werken en veel tijd moet investeren om mooie resultaten en onver-getelijke momenten te bekomen. Hierdoor groeide ook mijn bewondering voor degenen die dit al die jaren reeds zo goed gedaan hebben. Bewonder-ing en een beetje schrik, want wist ik veel hoe ik dit ook moest bereiken. Het mooie aan een jeugdbeweging, en nog meer het mooie aan TC, is dat je voor al deze zaken nooit alleen staat. Bij alles wat ik in al de voorbije jaren heb gedaan, gaande van leiding geven aan een tak, een binnenlands of bu-itenlands kamp organiseren tot op regendagen toch met plezier mijn uniform aantrekken om er met z’n allen te staan, kon ik rekenen op een heel team van enthousiaste leiders en leidsters die zelf ook paraat waren om ditzelfde te bereikenIets mooier dan samen hard werken voor bijvoorbeeld een vergadering, een kamp, en dit dan ook werkelijk zien lukken, waar je het genot en de blijdsc-hap kan aflezen op de gezichten van je kinderen kan ik mij niet voorstellen

Ik heb veel gewerkt, en veel geleerd. Maar nog belangrijker dan dit, is dat ik

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 9: Thilala Februari

nog meer genoten heb. Of ik heb leren genieten van de dingen. Welke leider kan zeggen dat het hem onberoerd laat als er op de vermoeide gezichten van de kindjes na een weekend te lezen valt hoe hard dat ze ervan hebben genoten. Wie krijgt er geen kippenvel van samen een lied te zingen met 300 enthousiaste scouten. Wie wordt er niet blij als ouders na een kamp komen vertellen dat hun kinderen thuis ook nog wouden bikken voor de maaltijd. Mij doet het alleszins veel. Leiding geven is niet altijd even evident, noch even eenvoudig om het altijd even goed te doen. Echter loont die inzet enorm.

Door al deze ervaringen mee te maken in een grote groep, ontstaan er ook hechte vriendschappen. Voor de buitenstaander kan het soms lijken alsof Tc iets weg heeft van een sekte, maar thilanen zelf weten wel beter. Ik heb vele jaren samen doorgebracht met deze mensen en met de onderling opgedane ervaringen kunnen meerdere avonden aan het kampvuur gevuld worden. Ik sta er nog steeds van versteld hoeveel vriendschap en genegenheid er tussen de leden van een jeugdbeweging kan ontstaan

Ik sta hier niet om de slotrede van mijn leidingscarrière te verkondigen, maar des te meer om te tonen dat ik er nog steeds veel zin in heb en ervan overtuigd ben dat ik er nog ten volle voor zal gaan! Hoeveel jaar dit nog zal zijn als leider is voor mij eveneens nog een vraagteken, maar zoals gezien bij zovelen anderen stopt het leven van een thilaan niet na zijn leidingsjaren.

Ik heb gewerkt en gegeven, maar ik heb er eens zoveel voor teruggekregen

Hierdoor kan ik met de nodige trots zeggen:Tc, mijn hart ligt bij u en bij allen die hierbij horen!

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 10: Thilala Februari

SNEEUWPETREL‘Sneeuwpetrel, doe jij je belofte niet dit jaar?’, was een vraag die ik meer-dere keren te horen kreeg de afgelopen maanden. ‘Nee nee, geen tijd, vol-gend jaar misschien.’, was mijn standaardantwoord. Maar toch begon ik erover na te denken. Waarom zou ik het eigenlijk niet doen? Na een dikke veertien jaar scout te zijn bij TC, kan ik hier misschien toch wel al iets vertellen en beloven? Verder wordt het ondertussen toch eigenlijk ook een beetje gênant om iedere zondagmiddag een fluitje te moeten gaan lenen bij een andere leidingsploeg. En ‘geen tijd hebben’ is natuurlijk ook maar een flauw excuus. En dus sta ik hier toch vandaag. Wat wil ik jullie beloven? Ik beloof dat ik een even goede leidster probeer te zijn als mijn leiding voor mij was. Ik beloof dat ik, in de hoop mijn adjectief waardig te blijven, evenveel zal blijven babbelen tijdens takraden.Ik beloof dat ik volgend jaar met evenveel enthousiasme marsepein zal verkopen, ook al weet ik al op voorhand dat er heel veel mensen zullen zeg-gen ‘dat ze vorige week al gekocht hebben’, hoewel we dan niet op de markt stonden.Ik beloof dat, als we nog eens Platoon spelen met de jong-welpen, ik zal blijven gaan, ook al lopen de mannekes een pak sneller dan mij. Ik beloof dat ik de strijd voor het op tijd bezorgen van alle thilala’s nog niet snel zal opgeven.Ik beloof dat ik op de volgende leidingsverdelingen niet zal stoppen met puzzelen vooraleer alle stukjes passen.Ik beloof dat ik, misschien voor sommigen tot vervelens toe, reclame zal blijven maken voor de geweldige leidingscursussen van Scouts en Gidsen Vlaanderen.Ik beloof dat ik elke jongwelp met heimwee zal troosten.Ik beloof dat ik mijn enthousiasme zal uitdragen zodat ook anderen deze ‘scoutsmicrobe’ minstens even sterk te pakken krijgen.Natuurlijk zijn dit allemaal maar kleine beloftes. Maar eigenlijk wil ik er al-leen dit mee zeggen : TC, ik beloof dat mijn engagement nog lang niet over is en ik ook de komende jaren paraat sta voor deze scouts!

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 11: Thilala Februari

STOKSTAARTThila coloma,Op maandag 21 november besloot ik dan toch maar mijn belofte te doen dit jaar. Voor mij houdt deze belofte niet zozeer in dat ik ga beloven me de ko-mende jaren nog goed in te zetten en er fijne jaren van te maken. Neen, het gaat me erom dat ik door mijn belofte te doen erken dat scouting een betek-enis heeft voor mij. Het is een deel van mijn leven geworden waaraan ik niet kan en niet wil ontsnappen.

TC, voor buitenstaanders staat dat voor tekencontrole, toegepaste commu-nicatiewetenschappen, truckchauffeur, tricolore culotte of toegestane coca-ïne. Voor mij echter is er nog die ene andere betekenis: Thila coloma… dat zootje ongeregeld met die maffe hemden en korte broeken in de winter.

Nu ik al het vijftiende jaar op rij mijn zondagen verslijt op de terreinen van TC, waarvan de laatste drie als leider, vind ik dat ik niet meer kan bew-eren dat scouts slechts een hobby van me is. Te meer omdat ik er nooit in geslaagd ben meer dan een jaar eenzelfde hobby te beoefenen. Laat staan vijftien jaar.

Ik geloof ook niet dat ik ooit met de scouts ga kunnen stoppen. Nooit écht. Er komt een moment dat ik de scouts niet meer ga kunnen combineren met belangrijkere zaken in een mannenleven, maar ik zal voor de rest van mijn leven Prettig gestoorde Stokstaart blijven. En net dat zet me ertoe aan mijn belofte te doen.

Natuurlijk is een belofte geen belofte zonder belofte. Daarom, TC, beloof ik niet koppig te zijn, maar ook niet naïef. Ik beloof grappig te zijn als het kan en serieus wanneer het moet. Ik beloof af en toe ambetant te zijn, maar meestal aangenaam. Maar ik beloof vooral mijn totem te dragen met trots.

De zon streelde met haar stralen het groene landschap nog een laatste maal.De zwaluwen vlogen nog enkele keren hoog uit om nog wat sappige insecten te verorberen, een schuchter reeënwijfje begaf zich van eenhelder beekje terug naar het vertrouwde bos. Langzaam maar zeker bewoogde zon zich naar de horizon om dan het dorpje Schönberg in duisternisonder te dompelen. Alles leek erop dat het weer een vredige Augustusdagwas geweest in dit dal midden de Ardense bossen. Maar daar zou gauwverandering in komen. In het bos sloop al enige tijd een sluipschutter rond, we noemen hem Achille. Tactisch had hij zich verscholen aan de bosrandachter een bosje bremstruiken. Zoals onze sluipschutter wist had de brem geneeskrachtige eigenschappen, die hem vandaag misschien nog goed van pas zouden kunnen komen. Een ware survivor was hij.(Bear Gryls was er niets tegen) Achille keek nog even naar de coördinaten, 50°17’-6°15’. Het westen van de kaart legde hij gelijk met de ondergaande zon en na poosje besloot hij op de juiste plek te zijn. Hier zou de vijand zich moeten verschalken, zou het in de houten burcht zijn verderop de heuvel? Tijd om het nader te inspecteren, zo dacht Achille bij zichzelf. Toen onze survivor juist aanstalten wou maken om de bosrand te wisselen voor open terrein werd hij opgeschrikt door geritsel vanachter een struik, een volgroeide hulst ditmaal, enkele meters verder. De adrenaline schoot door heel zijn lichaam, zonder aarzeling nam hij zijn wapen in de aanslag en richtte het vizier. Vals alarm. Het was het reeënwijfje dat Achille net als wij ook eerder die dag aan het beekje had gezien. Zou hij het lekkere maal zomaar aan zich voorbij laten gaan? Hij moest wel, zijn munitie was schaars en de vijand was in grote getale aanwezig. Dit bracht hem weer met zijn gedachten bij de missie. De opdracht was kordaat en duidelijk geweest: de vijand uitschakelen en de vlag bemachtigen. ‘Tijd voor actie’ mompelde hij stilletjes. Met gevaar voor eigen leven sloop hij richting beekje. Een gewoon man was al lang gespot geweest door de vijand maar Achille had van camouflagetechnieken al wel wat kaas gegeten. Verscholen achter een struik, ditmaal een hortensia, aan de waterkant had hij een klaar zicht op de burcht en haar verdedigers. Hij telde zes vijandelijke manschappen. Splash, Splash, … snel en stil liep hij door het beekje verder naar een zuurbesstruik. Hier zat Achille dicht genoeg om de vijand te raken en bovenaan de burcht zag hij de vlag wapperen in de kalme wind. Hij kneep één oog toe, nam vervolgens zijn wapen en zocht door zijn vizier naar de leider van de groep. ‘Hebbes’. Onze survivor haalde diep adem en loste zijn eerste schot. De knal werd onmiddellijk gevolgd door een luide kreet. ‘Yes’, ‘Nu nog vijf te gaan’ wist Achille. Nu ging het snel, de vijand had Achille opgemerkt en schoot zonder aarzelen naar hem. Zijn hart pompte de adrenaline weer rond en hij vuurde het ene schot na het andere, ‘Nog vier te gaan’, ‘Nog drie te gaan’, ‘Nog twee te gaan’. Nu kwam hij vanachter zijn struik vandaan, dapper was onze survivor zeker wel. Zijn twee opponenten hadden hem in het vizier en schoten rakelings over zijn hoofd. Achille stond er ook niet stil bij ‘Paf’, ‘Nog eentje te gaan!’. Het gebeurde in een fractie van een seconde, misschien zelfs minder: Achille, onze survivor, was geraakt. Daar viel samen met hem de ook zijn missie. Met zijn hoofd in het malse gras keek hij uit op de wolken die rood kleurden door de ondergaande zon, het leek wel te zeggen dat er vandaag veel bloed was vergoten. Één, twee, drie, …., negen, TIEN. Achille stond zonder verpinken recht en ging vastberaden naar de vijand. ‘Proficiat Thomas, deze heb je welverdiend gewonnen, vriend’ zei Achille. Beide glimlachten ze en ze begaven zich terug naar hun tenten. Als je erbij was geweest, had je ze nog in de verte ze kunnen horen zeggen tegen elkaar ‘Niets zo fijn als een spelletje pijltjes schieten met klakkebuizen op kamp!’. Aan de ouders: de verplichte veiligheidsbril bij dit spel werd er uitgelaten om de nodige spanning in het verhaal te handhaven.

Page 12: Thilala Februari

WwWWIST JE DAT?

TIC TAK FEESTJEUH

- Stekelvarkens op elkaar plassen tijdens de seks? - Telkens wanneer je aan een postzegel je likt, je 0,1 calorieën binnen krijgt? - 4 Liter benzine ongeveer 1,8 miljoen liter water kan vervuilen? - Het in Texas verboden is een scheetkussen onder het achterwerk van een politieagent

in functie te plaatsen. Boete = 2000 dollar. - Je per jaar zo’n 1450 dromen hebt en je er maar 100 herinnert? - Peru meer piramides heeft dan Egypte? - Een verpleegster een patiënt enkel dood mag verklaren als het hoofd gescheiden is van

de romp? - 23% van de defecten aan fotokopieerapparaten te wijten zijn aan mensen die hun

achterwerk probeerden te kopiëren? - Een giraffe langer zonder water kan dan een kameel?

Page 13: Thilala Februari

Willies wortelsIn deze rubriek geeft Wyoelda u informatie over wortels allerhande. En over andere dingen. 2012. We begonnen het jaar vol goede voornemens en maakte de belofte om onze slechte gewoontes voorgoed af te zweren. De kans is groot dat de goede voornemens al in de vuilbak zijn beland en dat het ondeugd reeds wortel heeft geschoten… al zijn we nog maar een maand ver.

Tijd om het jaar terug op het rechte pad te krijgen, om het kwaad met wortel en tak uit te roeien, voordat het te laat is. De top 5 van voornemens voor 2012 vindt u hieronder, met telkens tips van aanpakken erbij. 1. Afvallen en meer bewegen Op de sportdag in mei kan u van jetje geven zoveel u wilt, maar het is niet de bedoeling dat u tot dan wortel blijft schieten. Speel elke zondag beter mee dan ooit tevoren en daag ook uw leiding eens uit voor een spelleken. 2. Iets nieuws leren of doen Het lastige bij die voornemen is dat de leiding alles al weet en bijna alles kan. Dit laatste kan geperfectioneerd worden door deel te nemen aan het vormingsaanbod van Scouts en Gidsen Vlaanderen (animatorcursussen, Gilwell, instructeurscursus, …). Leden, van kapoen tot VT, kunnen zich toeleggen op het leren van de juiste tekst van het avondlied. Tegen de tijd dat u in deze opdracht bent geslaagd, heeft uw leiding waarschijnlijk een zalige techniekenvergadering klaargestoomd waar u zich volledig kan uitleven op sjorringen, knopen en allerlei ander leuks. 3. Meer sparen Tja… geld, de wortel van alle kwaad. Probeer het eens zo: neem een kous en steek daar vanaf maart elke zondag 1 euro in. Zo hebt u tegen augustus 26 euro verzameld. Dit is genoeg om u een ticket aan te schaffen voor Thila Boom Boom 2012, om een colaatje of twee te consumeren op de dag – en nacht van de jeugdbeweging én om een pakje marsepein te kopen. 4. Meer tijd besteden aan familie en vrienden De enige optie om dit te realiseren, is al uw familie en vrienden uitnodigen op het etentje in het weekend van 24 en 25 maart. 5. Stoppen met roken Niemand in de scouts rookt, dus dit voornemen kunnen we schrappen.

Page 14: Thilala Februari

IN DE SPOTLIGHT

Iedere maand trekt onze reporter Eekhoorn erop uit om iemand in de kijker te zetten.

DEZE MAAND: SIKA, DIE EEN SCHOOLJAAR IN MEXICO DOORBRENGT

In juni 2011 studeerde ze af in de richting Latijn - Moderne Talen aan de Ursulinen van Mechelen, maar toch zit Sika vandaag nog op de schoolbanken. In het begin van het zesde middelbaar schreef ze zich namelijk in bij de internationale uitwisselings-organisatie AFS om haar zesde jaar in het buitenland over te doen. Een hele ervaring, zo lijkt.

Hoe ben je op dit idee gekomen? ‘Vier jaar geleden hadden wij zelf in onze familie een Turkse AFS-studente, Ipek Mumcu. Het was super om ineens een oudere zus te hebben en ik mis haar nog elke dag. Dat jaar is echt voorbij gevlogen. Het leek me vooral heel boeiend om een andere cultuur van zo dichtbij te leren kennen.’

Waarom heb je voor Mexico gekozen? ‘Ik was heel erg benieuwd naar de Zuid-Amerikaanse cultuur en ik wou graag Spaans leren. Ook hou ik wel van warme landen, maar hierin heb ik me goed vergist! Ik dacht dat het hier overal lekker warm zou zijn, maar ik woon in één van de koudste steden van Mexico. Overdag is het hier maximum 20°C en 's nachts vriest het zelfs. Bibberen en beven dus, zeker nu in de winter!’

Je koos voor nog een extra jaartje op de school-banken. ‘Eigenlijk wou ik altijd al vrijwilligerswerk gaan doen, eens iets helemaal anders voor ik naar de hogeschool zou gaan. Ik wou niet nóg een jaar op de schoolbanken doorbrengen. Maar mijn ouders hebben me ervan overtuigd dat het leuker zou zijn om met leeftijdsgenoten op te trekken en die zou ik niet zo snel vinden als ik vrijwilligerswerk zou gaan doen. Met de gedachte dat een schooldag in Mexico maar vier uurtjes per dag duurt, schreef ik me in voor het schoolprogramma. ‘

De juiste keuze? ‘Eerst en vooral bestond mijn lessenrooster uit acht of negen lesuren per dag. Dat viel wel even tegen! Het is niet dat ik mij hier doodwerk voor school hoor,

allesbehalve, maar het zou toch leuker zijn geweest om te werken, denk ik.’

De hamvraag die op ieders lippen brandt: hoe is het daar? ‘In het begin was het wel echt moeilijk. Nieuwe vrienden maken, een nieuwe familie, een nieuwe taal, een nieuwe school en nieuwe smaken leren kennen. Chili kan ik bijvoorbeeld nog altijd maar met kleine beetjes eten.’

“Ik kon amper vijf woorden Spaans”

‘Maar ondertussen amuseer ik me enorm met mijn nieuwe vrienden en mijn familie valt goed mee. Na vijf maanden lukt ook het Spaans echt wel goed, buiten de werkwoorden in de juiste tijd zetten. De moeilijkste periode is voorbij en vanaf 1 februari mag ik zonder mijn familie reizen. Dan ga ik met vrienden naar het strand, want daar ben ik nog steeds niet geraakt!’

Mis je de scouts? (Roept uit) ‘Ja! Op zondagmiddag wil ik soms gewoon voor een middagje terug in België zijn om me vier zalige uren te amuseren in de Geerdegemstraat! De scouts bestaat hier wel, maar heel miniem! Ik heb nog maar één keer een scoutsgroep gezien, met blauwe hemdjes en oranje dassen. Ik ben er direct mee gaan babbelen en ze vertelden me dat ze ook spelletjes deden en ook op kamp gaan in de zomer. Op dat moment hadden ze precies techniekenvergadering want ze waren knopen aan het leren.’

Kom je volgend jaar terug naar de scouts? ‘Sowieso!’

Sika: ‘Muchissimos besos, les quiero mucho y les encontraré en 5 meses!’

Volg Sika op: http://liseinmexico.blogspot.com/

Glunderende Sika Leeftijd: 19 jaar Lid sinds: September 2000 Groep: Leiding Huidige woonplaats: Toluca, Mexico

Leiding geven is.. Als u dacht, dat uw leiding enkel op zondag paraat staat, dan dacht u verkeerd. Als u dacht, dat uw leiding enkel spelletjes kan verzinnen, dan dacht u verkeerd. Als u dacht, dat uw leiding niets zinvol kan realiseren, dan dacht u, wederom, verkeerd. En daarom dachten wij, geen woorden maar beelden.

Deze maand: Studeren voor dummies en experten Het gebeurt zo’n tweemaal, in het slechtste geval driemaal, per jaar dat wij, uw lieftallige leiding, onze hoofdactiviteit, paraat staan voor TC, inruilen voor onze geheime hobby, studeren. Omdat in moderne tijden anno 2012 nog maar weinig geheimen uit de privésfeer echt geheimen zijn wil ik jullie graag wat meer informeren over uw studerende leiding. Heel veel valt hier niet over te vertellen, maar laten we toch proberen. Een doordeweekse studiedag bestaat uit opstaan, vroeg opstaan, ontbijten in het beste en gezondste geval, wat studeren, middagpauze, wat studeren, avondpauze, wat studeren en tussendoor acht keer van kapsel veranderen, facebook checken, veel cola drinken, een bad nemen uitstellen, sms’en beantwoorden met ja en nee en dromen van ‘wat als ik nu niet aan het studeren was..’. En een weekend studiedag, ja die ziet er ongeveer hetzelfde uit, met dat enige lichtpuntje dat we ons even kunnen uitleven op onze geliefde groene weide in de Geerdegemstraat. Het enige wat bij iedereen verschilt is de literatuur die je voorgeschoteld krijgt. Zo bereidt Klipdas zich voor op chemische procesevaluatie en poedertechnologie, terwijl Attagis zich verdiept in microbiologie. Terwijl Boxer er van houdt om de kneepjes van kwantumfysica te ontdekken krijgt Wyoelda het op haar heupen van justitie en strafprocesrecht. Kwikstaart maakt analyses van kleutertekeningen bij het vak beeld en Ka specialiseert zich in de medische aspecten van voeding. Sommigen van ons proberen het wat exotischer met Engelstalige vakliteratuur. Zo behoort power electronics tot het curriculum van Racka en pakt Boxer uit met nucleair physics and detection techniques. Binnen de context ‘hoe verzinnen ze het’ hebben we lichaamshaar (Raccoon), pampers vervangen (Gorgon), gebouwuitrusting (Tuimelaar) en Religie, zingeving en levensbeschouwing (Guereza). Sommigen doen niet moeilijk en studeren gewoon waarvoor ze gekozen hebben. Korat koos voor Taal en letterkunde (Nederlands – Engels) en studeert bijgevolg Nederlandse taalkunde, Engelse Taalkunde, Nederlandse letterkunde en u raadt het goed Engelse letterkunde. In de categorie ‘om ter langst’ winnen Salangaan met statistische methode voor bedrijfseconomie en Frugilego met conceptuele natuurkunde met wetenschappelijke toepassingen. Al kan dat laatste ook kort gezegd fysica genoemd worden. U leest het goed beste lezer, uw leiding verricht dezer dagen massa’s kennis om later op gepaste wijze met u te delen. Zelf verdiep ik me maar weer in de geschiedenis van de nieuwste tijd, iemand moet het interessante werk doen natuurlijk..

Page 15: Thilala Februari

15

LEIDING GEVEN ISLeiding geven is.. Als u dacht, dat uw leiding enkel op zondag paraat staat, dan dacht u verkeerd. Als u dacht, dat uw leiding enkel spelletjes kan verzinnen, dan dacht u verkeerd. Als u dacht, dat uw leiding niets zinvol kan realiseren, dan dacht u, wederom, verkeerd. En daarom dachten wij, geen woorden maar beelden.

Deze maand: Studeren voor dummies en experten Het gebeurt zo’n tweemaal, in het slechtste geval driemaal, per jaar dat wij, uw lieftallige leiding, onze hoofdactiviteit, paraat staan voor TC, inruilen voor onze geheime hobby, studeren. Omdat in moderne tijden anno 2012 nog maar weinig geheimen uit de privésfeer echt geheimen zijn wil ik jullie graag wat meer informeren over uw studerende leiding. Heel veel valt hier niet over te vertellen, maar laten we toch proberen. Een doordeweekse studiedag bestaat uit opstaan, vroeg opstaan, ontbijten in het beste en gezondste geval, wat studeren, middagpauze, wat studeren, avondpauze, wat studeren en tussendoor acht keer van kapsel veranderen, facebook checken, veel cola drinken, een bad nemen uitstellen, sms’en beantwoorden met ja en nee en dromen van ‘wat als ik nu niet aan het studeren was..’. En een weekend studiedag, ja die ziet er ongeveer hetzelfde uit, met dat enige lichtpuntje dat we ons even kunnen uitleven op onze geliefde groene weide in de Geerdegemstraat. Het enige wat bij iedereen verschilt is de literatuur die je voorgeschoteld krijgt. Zo bereidt Klipdas zich voor op chemische procesevaluatie en poedertechnologie, terwijl Attagis zich verdiept in microbiologie. Terwijl Boxer er van houdt om de kneepjes van kwantumfysica te ontdekken krijgt Wyoelda het op haar heupen van justitie en strafprocesrecht. Kwikstaart maakt analyses van kleutertekeningen bij het vak beeld en Ka specialiseert zich in de medische aspecten van voeding. Sommigen van ons proberen het wat exotischer met Engelstalige vakliteratuur. Zo behoort power electronics tot het curriculum van Racka en pakt Boxer uit met nucleair physics and detection techniques. Binnen de context ‘hoe verzinnen ze het’ hebben we lichaamshaar (Raccoon), pampers vervangen (Gorgon), gebouwuitrusting (Tuimelaar) en Religie, zingeving en levensbeschouwing (Guereza). Sommigen doen niet moeilijk en studeren gewoon waarvoor ze gekozen hebben. Korat koos voor Taal en letterkunde (Nederlands – Engels) en studeert bijgevolg Nederlandse taalkunde, Engelse Taalkunde, Nederlandse letterkunde en u raadt het goed Engelse letterkunde. In de categorie ‘om ter langst’ winnen Salangaan met statistische methode voor bedrijfseconomie en Frugilego met conceptuele natuurkunde met wetenschappelijke toepassingen. Al kan dat laatste ook kort gezegd fysica genoemd worden. U leest het goed beste lezer, uw leiding verricht dezer dagen massa’s kennis om later op gepaste wijze met u te delen. Zelf verdiep ik me maar weer in de geschiedenis van de nieuwste tijd, iemand moet het interessante werk doen natuurlijk..

Page 16: Thilala Februari

16

Hé Het IS OKé……………………………………………………………….Hé, het is oké ..................

…om je af te vragen wat al die andere mensen op zondag doen…

…om de kookploeg hun eten lekkerder te vinden dan dat van thuis!

… om je scouts- short open te laten staan ;)

… om je kiwi met schil en al op te eten!

… om af en toe een herexamen te hebben… Niemand is perfect toch?

… om massaal in te schrijven voor het Thila - etentje in maart !

… om

…om een kousenbroek onder je uniform te dragen …

Suggesties mailen naar: [email protected]

Snip’s Snippers Na de heimelijkheid van januari is het tijd om de waarheid te ontrafelen, om duistere complotten aan het licht te brengen, en in één moeite door de wereld te behoeden voor de ondergang. Dit is een kolfje naar de hand van Thila’s meest vermaarde speurneus, voor onze illustere detective met de snor. Het schorem en de snoodaards kunnen zich maar beter gedeisd houden, want voor het speurwerk van Snip’s snor is iedereen beducht. We hadden om 11 uur afgesproken in mijn kantoor, dat ik voor de gelegenheid eens grondig had opgeruimd. Normaal doe ik die moeite niet, maar toen ik 2 dagen geleden telefoon kreeg van een jonge vrouw met zachte, ietwat hese stem, die aandrong op een snelle afspraak omdat ze met een groot probleem zat, leek die opruimactie plots zeer opportuun. Ik heb na zo’n telefoontjes soms immers nogal hoge verwachtingen. 10 minuutjes te laat belde ze aan. In een scoutsuniform – met rokje, jaja – stapte ze een tikkeltje verlegen binnen, maar tegelijkertijd verraadde haar blik en manier van stappen een zekere trots. Haar excuses omdat ze wat later was doordat ze niet meteen parkeerplaats vond, drongen pas later tot me door. Ik ben in zo’n situatie soms immers nogal snel afgeleid. Professioneel als ik ben liet ik mijn dagdromen even voor wat ze waren, zodat ik me kon concentreren op de kwestie die deze ongetwijfeld fantastische leidster – ja lap, mijn fantasie dringt zich weer even op – naar mijn kantoor dreef. Blijkbaar werd er de laatste tijd veel ingebroken bij haar op de scouts. Nochtans deed de leiding aanvankelijk verwoede pogingen om het probleem zelf op te lossen. Er waren zelfs enkele onder hen die meermaals per week tot de vroege uurtjes de wacht optrokken in het leidingslokaal, of die daar in hun eentje gingen eten, in de hoop de lokalen voor het kwaad te behoeden. Al hun inspanningen mochten echter niet baten, en zagen ze zich genoodzaakt om mij in te schakelen. De grootse avonturen, de immense inspanningen en de enorme inspanningen die deze opdracht voor mij met zich meebracht, kan ik hier helaas wegens plaatsgebrek niet meer kwijt. Misschien vertel ik hier later nog wel eens over. Maar één ding mogen jullie al weten: ik nam de opdracht aan en handelde het probleem af … like a boss.

Page 17: Thilala Februari

17

SNIP’s SNIPPERS……………………………………………………………….Hé, het is oké ..................

…om je af te vragen wat al die andere mensen op zondag doen…

…om de kookploeg hun eten lekkerder te vinden dan dat van thuis!

… om je scouts- short open te laten staan ;)

… om je kiwi met schil en al op te eten!

… om af en toe een herexamen te hebben… Niemand is perfect toch?

… om massaal in te schrijven voor het Thila - etentje in maart !

… om

…om een kousenbroek onder je uniform te dragen …

Suggesties mailen naar: [email protected]

Snip’s Snippers Na de heimelijkheid van januari is het tijd om de waarheid te ontrafelen, om duistere complotten aan het licht te brengen, en in één moeite door de wereld te behoeden voor de ondergang. Dit is een kolfje naar de hand van Thila’s meest vermaarde speurneus, voor onze illustere detective met de snor. Het schorem en de snoodaards kunnen zich maar beter gedeisd houden, want voor het speurwerk van Snip’s snor is iedereen beducht. We hadden om 11 uur afgesproken in mijn kantoor, dat ik voor de gelegenheid eens grondig had opgeruimd. Normaal doe ik die moeite niet, maar toen ik 2 dagen geleden telefoon kreeg van een jonge vrouw met zachte, ietwat hese stem, die aandrong op een snelle afspraak omdat ze met een groot probleem zat, leek die opruimactie plots zeer opportuun. Ik heb na zo’n telefoontjes soms immers nogal hoge verwachtingen. 10 minuutjes te laat belde ze aan. In een scoutsuniform – met rokje, jaja – stapte ze een tikkeltje verlegen binnen, maar tegelijkertijd verraadde haar blik en manier van stappen een zekere trots. Haar excuses omdat ze wat later was doordat ze niet meteen parkeerplaats vond, drongen pas later tot me door. Ik ben in zo’n situatie soms immers nogal snel afgeleid. Professioneel als ik ben liet ik mijn dagdromen even voor wat ze waren, zodat ik me kon concentreren op de kwestie die deze ongetwijfeld fantastische leidster – ja lap, mijn fantasie dringt zich weer even op – naar mijn kantoor dreef. Blijkbaar werd er de laatste tijd veel ingebroken bij haar op de scouts. Nochtans deed de leiding aanvankelijk verwoede pogingen om het probleem zelf op te lossen. Er waren zelfs enkele onder hen die meermaals per week tot de vroege uurtjes de wacht optrokken in het leidingslokaal, of die daar in hun eentje gingen eten, in de hoop de lokalen voor het kwaad te behoeden. Al hun inspanningen mochten echter niet baten, en zagen ze zich genoodzaakt om mij in te schakelen. De grootse avonturen, de immense inspanningen en de enorme inspanningen die deze opdracht voor mij met zich meebracht, kan ik hier helaas wegens plaatsgebrek niet meer kwijt. Misschien vertel ik hier later nog wel eens over. Maar één ding mogen jullie al weten: ik nam de opdracht aan en handelde het probleem af … like a boss.

Page 18: Thilala Februari

18

Los de problemen van je leiding op en bewijs hen je eeuwige toewijding.

WILLIES KRONKELS

Page 19: Thilala Februari

19

GOENIES RODDEL RUBRIEK

Cupido heeft weer goed zijn werk gedaan...

Blijkbaar zijn de ontbijtgranen met chocoladeschilfers wel heel erg in trek bij de mannelijke leiding.

-Eekhoorn heeft al veel verschillende nootjes verstopt. tschent da roddels

over roddels worden aangepast => Xzibit

tschent da roddels worden verwij-derD als ze niet

meer van toepass-ing zijn - Xwatte? Verbind de (juiste) namen.

Tip: meerdere combinaties mogelijk!

Dolfijnpopulaties vertonen op nieuwjaar opvallend

polygaam gedrag

Page 20: Thilala Februari

20

In deze rubriek zal u elke maand enkele tips en tricks vinden opdat u of uw kind, zichzelf een echte stijlvolle scout kan noemen. Deze maand: Uniform sokken

Een knelpunt bij de ouders en de reden om het uniform te verafgoden, zijn de uniformsokken. Daarom deze maand de uniform sokken in de kijker. Deze sokken vertonen vreemd gedrag: ‘ze krimpen’, ‘na één keer dragen zit er een gat in’ en ‘ ze kriebelen’.

Groene en grijze uniform sokken horen bij het uniform, dus ja ze blijven behouden. Maar we geven u graag wat tips en tricks:

Stop met ze te wassen! Het is de scouts, daar moet niet alles even proper en net zijn. Na 3 of 4uurtjes in deze sokken, hoeven deze toch nog niet de wasmachine en droogtrommel te doorstaan.

Gaten zijn goed, zo groeien ze mee met u kind. Dit bespaart u elk jaar nieuwe sokken omdat kindliefs voeten weer gegroeid zijn.

Draag andere kousen onder de uniform sokken. Niemand kan zien dat uw kapoen Spiderman kousen onder de kriebelende groene kousen aanheeft. Bovendien is dit lekker warm in de winter! En vormen de gaten geen probleem meer.

Geen paniek, het is toegestaan op driedaagse, overlevingsweekend, dropping of andere stapgelegenheden, stapkousen te dragen. Deze stapkousen zijn liefst in een niet al te opvallende kleur, maar mogen dus ook turquoise, lila of appelblauwzeegroen zijn! Als dat geen reden is om van overlevingsweekends te houden is, weet ik het ook niet meer.

Hebt u nog vragen of opmerkingen over het uniform? Aarzel niet, en mail uw vraag naar [email protected], en wie weet ziet u volgende maand uw uniform problemen opgehelderd in deze rubriek!

Scouting in Stijl

Page 21: Thilala Februari

21

Vellen en snoeien van:

- bomen

- hagen

Algemene tuinwerken

Aanleg en onderhoud van ga-

zons

Aanleg van terrassen en opritten

Hopper winkel Leuven:

Diestevest 92

3000 Leuven

di-woe-do: 14u-18u

vrij-za: 10u-12u30

13u30-18u

[email protected]

Verdeler Hopper winkel:

Son

Adegemstraat 102

2800 Mechelen

ma-woe-do-vrij: 9u30-12u30

13u30-18u30

di-zo: gesloten

[email protected]

In deze rubriek zal u elke maand enkele tips en tricks vinden opdat u of uw kind, zichzelf een echte stijlvolle scout kan noemen. Deze maand: Uniform sokken

Een knelpunt bij de ouders en de reden om het uniform te verafgoden, zijn de uniformsokken. Daarom deze maand de uniform sokken in de kijker. Deze sokken vertonen vreemd gedrag: ‘ze krimpen’, ‘na één keer dragen zit er een gat in’ en ‘ ze kriebelen’.

Groene en grijze uniform sokken horen bij het uniform, dus ja ze blijven behouden. Maar we geven u graag wat tips en tricks:

Stop met ze te wassen! Het is de scouts, daar moet niet alles even proper en net zijn. Na 3 of 4uurtjes in deze sokken, hoeven deze toch nog niet de wasmachine en droogtrommel te doorstaan.

Gaten zijn goed, zo groeien ze mee met u kind. Dit bespaart u elk jaar nieuwe sokken omdat kindliefs voeten weer gegroeid zijn.

Draag andere kousen onder de uniform sokken. Niemand kan zien dat uw kapoen Spiderman kousen onder de kriebelende groene kousen aanheeft. Bovendien is dit lekker warm in de winter! En vormen de gaten geen probleem meer.

Geen paniek, het is toegestaan op driedaagse, overlevingsweekend, dropping of andere stapgelegenheden, stapkousen te dragen. Deze stapkousen zijn liefst in een niet al te opvallende kleur, maar mogen dus ook turquoise, lila of appelblauwzeegroen zijn! Als dat geen reden is om van overlevingsweekends te houden is, weet ik het ook niet meer.

Hebt u nog vragen of opmerkingen over het uniform? Aarzel niet, en mail uw vraag naar [email protected], en wie weet ziet u volgende maand uw uniform problemen opgehelderd in deze rubriek!

Page 22: Thilala Februari

Vellen en snoeien van:

- bomen

- hagen

Algemene tuinwerken

Aanleg en onderhoud van ga-

zons

Aanleg van terrassen en opritten

Hopper winkel Leuven:

Diestevest 92

3000 Leuven

di-woe-do: 14u-18u

vrij-za: 10u-12u30

13u30-18u

[email protected]

Verdeler Hopper winkel:

Son

Adegemstraat 102

2800 Mechelen

ma-woe-do-vrij: 9u30-12u30

13u30-18u30

di-zo: gesloten

[email protected]

Page 23: Thilala Februari

23

Page 24: Thilala Februari

24

STEFF STEVENS

ADVOKAAT

SCHUTTERSTRAAT 15 - 17

2800 MECHELEN

TEL 015/41.05.17

0475/24.08.87

FAX 015/430300

KONSULTATIES

DINSDAG 19 u—21 u

DONDERDAG 19 u—21 u

ZATERDAG 10 u—12 u

EN NA AFSPRAAK

Page 25: Thilala Februari

25

STEFF STEVENS

ADVOKAAT

SCHUTTERSTRAAT 15 - 17

2800 MECHELEN

TEL 015/41.05.17

0475/24.08.87

FAX 015/430300

KONSULTATIES

DINSDAG 19 u—21 u

DONDERDAG 19 u—21 u

ZATERDAG 10 u—12 u

EN NA AFSPRAAK

Page 26: Thilala Februari

Kapoenen 1Allerliefste Kapoentjes !

Zondag 5 Februari is het geen vergadering. Jullie mogen allemaal thuisblijven vandaag!

Wist je dat het 14 februari Valentijnsdag is? Dan mogen alle kapoentjes hun liefje een dikke knuffel geven! Om dit te vieren spelen we zondag 12 februari een valentijnsspel.

Op zondag 19 februari spelen we een MEGACOOLFANTASTISCH spel! Allemaal komen dus, want dit wil je niet missen!

Op de laatste vergadering van februari zullen jullie ons heel hard missen, want jullie krijgen andere leiding voor één vergadering! Op zondag 26 februari is het dus leidingswissel!

Dikke kussen van jullie leiding,

arpaC ne nïugniP, nroohkeE, dnoheeZ, nogroG, agnakarA, aineoG Lees vanaf hier!

Page 27: Thilala Februari

27

Kapoenen 2Allerliefste Kapoentjes !

Zondag 5 Februari is het geen vergadering. Jullie mogen allemaal thuisblijven vandaag!

Wist je dat het 14 februari Valentijnsdag is? Dan mogen alle kapoentjes hun liefje een dikke knuffel geven! Om dit te vieren spelen we zondag 12 februari een valentijnsspel.

Op zondag 19 februari spelen we een MEGACOOLFANTASTISCH spel! Allemaal komen dus, want dit wil je niet missen!

Op de laatste vergadering van februari zullen jullie ons heel hard missen, want jullie krijgen andere leiding voor één vergadering! Op zondag 26 februari is het dus leidingswissel!

Dikke kussen van jullie leiding,

arpaC ne nïugniP, nroohkeE, dnoheeZ, nogroG, agnakarA, aineoG Lees vanaf hier!

Page 28: Thilala Februari

Jong WelpenJong Welpen

5 februari: geen scouts Vandaag is het geen scoutsvergadering.

12 februari: Valentijns spel Wil je leren hoe je een meisje versiert? Welke jongen past het best bij jou? Dit alles en nog veel meer, vandaag op het datingsbureau van de scouts.

19 februari: FREE PODUIM Verras ons en breng een act, alleen of met andere jongwelpen, welpen en seniorwelpen. Kan je een circusact, dansnummer, ben je een zangtalent of schrijf je gedichtjes, het mag allemaal! (je mag allerlei accessoires en dergelijke meebrengen, maar kom in uniform)

26 februari- takwissel Vandaag krijgen jullie voor één keertje andere leiding.

En jullie leiding gaat naar een andere tak… We zullen jullie ook missen.

Veel liefs van jullie leiding Alle vergaderingen zijn van 14-17uur, op de scouts. Verwittig voor zondag als je niet kan komen. Kom in perfect uniform!

Menu van de maand: Welpen op een bedje van tc-kruiden

Aperitief Het aperitief slaan we naar goede gewoonte over. Zondag 5 februari blijven we thuis en hebben zo tijd om wat extra peper aan ons huiswerk toe te voegen. Voorgerecht Het voorgerecht brengt ons al in lichte extase. Zondag 12 februari ontdekken we de magische keuken van de toverspreuken. ‘Harry Potter, maar dan een beetje zotter!’ zal je vanaf nu niet meer kunnen wegdenken van de menukaart. Hoofdgerecht Voor het hoofdgerecht en hoogtepunt van deze maand zullen wij allemaal ons steentje moeten bijdragen. Kom op 19 februari proeven van een rijk gevuld programma waarbij dans, muziek, show en entertainment centraal staan. Wees welkom en houd je vooral niet in op het event van het jaar: het Welpenfreepodium. Hierover ontvang je heel binnenkort een mailtje in je mailbox. Dessert Om te eindigen verrassen we jullie met een exotisch dessert. Hoe dat er precies zal uitzien weten we zelf nog niet. Benieuwd? Kom dan naar de terreinen van tc waar jullie kersverse leidingsploeg je staat op te wachten. 26 februari is het takwissel! (Vergeet niet op tijd te verwittigen bij iemand van de leiding als je niet komt! Kom steeds in perfect uniform! )

Welps for life!

Kangoeroe, Wyoelda, Bonobo, Cuviera, David and Artamus!

Page 29: Thilala Februari

Jong Welpen 5 februari: geen scouts Vandaag is het geen scoutsvergadering.

12 februari: Valentijns spel Wil je leren hoe je een meisje versiert? Welke jongen past het best bij jou? Dit alles en nog veel meer, vandaag op het datingsbureau van de scouts.

19 februari: FREE PODUIM Verras ons en breng een act, alleen of met andere jongwelpen, welpen en seniorwelpen. Kan je een circusact, dansnummer, ben je een zangtalent of schrijf je gedichtjes, het mag allemaal! (je mag allerlei accessoires en dergelijke meebrengen, maar kom in uniform)

26 februari- takwissel Vandaag krijgen jullie voor één keertje andere leiding.

En jullie leiding gaat naar een andere tak… We zullen jullie ook missen.

Veel liefs van jullie leiding Alle vergaderingen zijn van 14-17uur, op de scouts. Verwittig voor zondag als je niet kan komen. Kom in perfect uniform!

Welpen

Menu van de maand: Welpen op een bedje van tc-kruiden

Aperitief Het aperitief slaan we naar goede gewoonte over. Zondag 5 februari blijven we thuis en hebben zo tijd om wat extra peper aan ons huiswerk toe te voegen. Voorgerecht Het voorgerecht brengt ons al in lichte extase. Zondag 12 februari ontdekken we de magische keuken van de toverspreuken. ‘Harry Potter, maar dan een beetje zotter!’ zal je vanaf nu niet meer kunnen wegdenken van de menukaart. Hoofdgerecht Voor het hoofdgerecht en hoogtepunt van deze maand zullen wij allemaal ons steentje moeten bijdragen. Kom op 19 februari proeven van een rijk gevuld programma waarbij dans, muziek, show en entertainment centraal staan. Wees welkom en houd je vooral niet in op het event van het jaar: het Welpenfreepodium. Hierover ontvang je heel binnenkort een mailtje in je mailbox. Dessert Om te eindigen verrassen we jullie met een exotisch dessert. Hoe dat er precies zal uitzien weten we zelf nog niet. Benieuwd? Kom dan naar de terreinen van tc waar jullie kersverse leidingsploeg je staat op te wachten. 26 februari is het takwissel! (Vergeet niet op tijd te verwittigen bij iemand van de leiding als je niet komt! Kom steeds in perfect uniform! )

Welps for life!

Kangoeroe, Wyoelda, Bonobo, Cuviera, David and Artamus!

Page 30: Thilala Februari

30

SeniorWelpen

12/02: Zeker komen want het zal superleuk

worden!

19/02: Free-podium samen met de andere welpen.

26/02: Een knallende afsluiter van de maand!

Tot op de vergadering!

Jullie leiding

5/02: Geen vergadering, thuis blijven dus!

Page 31: Thilala Februari

Tic Tak 1

04/2: TT-feestje!

12/2: Starw

ars

19/2: Hoe vettiger,

hoe prettiger!

26/2: takwissel

Page 32: Thilala Februari

Tic Tak 2

Zaterdag 4/02: Wow, mijn favoriete activiteit. Want Tictak bestaat 15 jaar en dat gaan we vieren in stijl. Meer info zie Thilala

19/02: We gaan naar de maan, we gaan naar de maan, als je mee wilt er is plaats genoeg, we blijven weg tot morgenvroeg, …

We gaan iets bouwen, maar wat?

5/02: amai, wat was dat voor een feestje gisteren!! Laten we uitslapen en thuis blijven vandaag.

12/02: Ik hou van verassingen. Daarom is het vandaag een verrassingsvergadering. Hou zeker 16-18

maart vrij, want dan gaan we op weekend!!!!

Joepie, op 26 februari worden de leidings-ploegen door elkaar geschud. Spannend!

Vrijdag, de deadline voor de maandschors nadert. Ik moet dringend iets bedenken…Ik doedat wel op de trein, denk ik bij mezelf, anders kijk ik toch maar wat uit het raam. Zo kwam hetdat ik, op de terugweg van een examen differentiaalmeetkunde, volgende gedachten had. Wespreken hier Leuven - Mechelen, 16u16.Leuven. De trein heeft vertraging. FML. Ik heb het koud en het regent. Dit wordt niks. Ik denkterug aan het examen. Misschien kan ik een leuk weetje over differentiaalmeetkunde in demaandschors verwerken, denk ik. Voor diegenen die het van enkel het woord ``differentiaal-meetkunde'' reeds in hun broek doen, lees gerust verder. Voor de geïnteresseerden (zijn dieer?): kom het gewoon aan iemand van de leiding vragen, zij helpen je met plezier voort. Detrein komt aan, ik stap op. Eindelijk wat droger. Ik drink van m'n flesje water en begin na tedenken…Opeens schiet mij te binnen hoe ik de maandschors kan beginnen. 5 februari is hetgeen vergadering, noteer ik. Het is een begin…Wijgmaal. Ik staar uit het raam, de trein stopt in Wijgmaal. Ik verveel me, en zet daarom mijnhippe koptelefoon op, neem m'n smartphone en knal een schijf. Ik herlees de laatste zin enbeslis dat de uitdrukking ``een schijf knallen'' niet iets is dat ik in het openbaar moet zeggen.Ik luister naar The Libertines, ``Can't Stand Me Now''. Het nummer gaat over een soort vanhaat-liefdeverhouding. Gelukkig hebben wij elkaar allemaal lief op de scouts, denk ik bij mezelf.Meteen krijg ik het geweldige idee om hier een geforceerde overgang naar Valentijn te maken,en de vergadering van 12 februari. Gelukkig doen we Geen Valentijnsspel die dag.Wespelaar-Tildonk. Ik begin honger te krijgen. Gelukkig heb ik in m'n rugzak nog een rolletjemuntjes steken. Ik neem er één. Dan nog één. Ik neem nog een slokje water. Op 19 febru-ari gaan we pepermuntjes maken. Neenee, grapje, we gaan eigenlijk pizza's maken. Brengallemaal 2 euro mee.Haacht. Velden, fabrieken, een boom. Hier en daar een verdwaalde vogel. Het landschapraast voorbij, zou je wel kunnen zeggen. Ik droom verder weg en hoop op een interessantegebeurtenis op de trein, iets onvoorspelbaar. Hebben jullie ook nood aan afwisseling? Julliekrijgen het op 26 februari. Dan krijgen jullie eens andere leiding om braaf bij te zijn ©.Boortmeerbeek. Alle vergaderingen al vermeld, en nog twee stations te gaan. Lap zeg, en ikvond dat juist zo'n goed idee, met die treinrit en al. Gelukkig is februari 2012 echt een goedemaand om nét iets meer over te kunnen zeggen. 29 februari, hij is er weer! Ik zou zeggen, vierhet goed of vier het niet, maar doe niks waar je later spijt van hebt.Mechelen. De trein nadert Mechelen, en het begint reeds donker te worden. Mijn fietslichtenwerken, denk ik vergenoegd. Gelukkig, denken jullie dan, want naar de scouts kom je met defiets, en ook in perfect uniform, en je verwittigt als je niet kan komen.Om jullie op te vrolijken na het lezen van deze treingedachten eindigen we met een vrolijkenoot:

Page 33: Thilala Februari

Zaterdag 4/02: Wow, mijn favoriete activiteit. Want Tictak bestaat 15 jaar en dat gaan we vieren in stijl. Meer info zie Thilala

19/02: We gaan naar de maan, we gaan naar de maan, als je mee wilt er is plaats genoeg, we blijven weg tot morgenvroeg, …

We gaan iets bouwen, maar wat?

5/02: amai, wat was dat voor een feestje gisteren!! Laten we uitslapen en thuis blijven vandaag.

12/02: Ik hou van verassingen. Daarom is het vandaag een verrassingsvergadering. Hou zeker 16-18

maart vrij, want dan gaan we op weekend!!!!

Joepie, op 26 februari worden de leidings-ploegen door elkaar geschud. Spannend!

33

Jongverkenners 1Vrijdag, de deadline voor de maandschors nadert. Ik moet dringend iets bedenken…Ik doedat wel op de trein, denk ik bij mezelf, anders kijk ik toch maar wat uit het raam. Zo kwam hetdat ik, op de terugweg van een examen differentiaalmeetkunde, volgende gedachten had. Wespreken hier Leuven - Mechelen, 16u16.Leuven. De trein heeft vertraging. FML. Ik heb het koud en het regent. Dit wordt niks. Ik denkterug aan het examen. Misschien kan ik een leuk weetje over differentiaalmeetkunde in demaandschors verwerken, denk ik. Voor diegenen die het van enkel het woord ``differentiaal-meetkunde'' reeds in hun broek doen, lees gerust verder. Voor de geïnteresseerden (zijn dieer?): kom het gewoon aan iemand van de leiding vragen, zij helpen je met plezier voort. Detrein komt aan, ik stap op. Eindelijk wat droger. Ik drink van m'n flesje water en begin na tedenken…Opeens schiet mij te binnen hoe ik de maandschors kan beginnen. 5 februari is hetgeen vergadering, noteer ik. Het is een begin…Wijgmaal. Ik staar uit het raam, de trein stopt in Wijgmaal. Ik verveel me, en zet daarom mijnhippe koptelefoon op, neem m'n smartphone en knal een schijf. Ik herlees de laatste zin enbeslis dat de uitdrukking ``een schijf knallen'' niet iets is dat ik in het openbaar moet zeggen.Ik luister naar The Libertines, ``Can't Stand Me Now''. Het nummer gaat over een soort vanhaat-liefdeverhouding. Gelukkig hebben wij elkaar allemaal lief op de scouts, denk ik bij mezelf.Meteen krijg ik het geweldige idee om hier een geforceerde overgang naar Valentijn te maken,en de vergadering van 12 februari. Gelukkig doen we Geen Valentijnsspel die dag.Wespelaar-Tildonk. Ik begin honger te krijgen. Gelukkig heb ik in m'n rugzak nog een rolletjemuntjes steken. Ik neem er één. Dan nog één. Ik neem nog een slokje water. Op 19 febru-ari gaan we pepermuntjes maken. Neenee, grapje, we gaan eigenlijk pizza's maken. Brengallemaal 2 euro mee.Haacht. Velden, fabrieken, een boom. Hier en daar een verdwaalde vogel. Het landschapraast voorbij, zou je wel kunnen zeggen. Ik droom verder weg en hoop op een interessantegebeurtenis op de trein, iets onvoorspelbaar. Hebben jullie ook nood aan afwisseling? Julliekrijgen het op 26 februari. Dan krijgen jullie eens andere leiding om braaf bij te zijn ©.Boortmeerbeek. Alle vergaderingen al vermeld, en nog twee stations te gaan. Lap zeg, en ikvond dat juist zo'n goed idee, met die treinrit en al. Gelukkig is februari 2012 echt een goedemaand om nét iets meer over te kunnen zeggen. 29 februari, hij is er weer! Ik zou zeggen, vierhet goed of vier het niet, maar doe niks waar je later spijt van hebt.Mechelen. De trein nadert Mechelen, en het begint reeds donker te worden. Mijn fietslichtenwerken, denk ik vergenoegd. Gelukkig, denken jullie dan, want naar de scouts kom je met defiets, en ook in perfect uniform, en je verwittigt als je niet kan komen.Om jullie op te vrolijken na het lezen van deze treingedachten eindigen we met een vrolijkenoot:

Page 34: Thilala Februari

34

Jongverkenners 2

JééVéé twéé

Om de week nadien enthousiast en vol energie te kunnen beginnen zullen we op Zondag 5 februari ons eerst thuis voorbereiden op al het lekkers dat nog komt !

Zondag 12 februari is het dan eindelijk zover, PIERRE verjaart!!!!!! Jeeeeeeuj : ) Pierre wordt….. jaar? Heeft ….. broer(s) en ……zus(sen) . Woont in Hofstade/ Mechelen/ Zemst/Veltem-Beisem? Maar wat heeft dit met het spel van vandaag te maken? ????

Zondag 19 februari vandaag is Pierre niet meer jarig!! Heeft (ook) dit iets met het spel te maken?

Kom , Kijk, OVERWIN!!!! (zorg ervoor dat je opgewarmd bent )

De weeral laatste zondag van de maand Februari is de 26ste. Omdat het gras altijd groener is aan de overkant, kleine kindjes schattig zijn en grote kindjes stoer is het leidingswissel . Absoluut geen idee wat jullie vandaag zullen doen!!! (maar het zal wel leuk zijn ;) )

Lots of love in deze maand van de liefde, (meer info daarover vraag bij atje)

Ka’atje , Cicoati & SALI xxxxxxx

(kom, zoals elke keer, steeds in perfect uniform, met de fiets en verwittig indien nodig)

(en hou het weekend van 13-15 april aub vrij, laatste weekend Paasvakantie)

Er  waren  eens  zeven  dwergen,  geen  dwergen  met  rechtopstaande  pinnenmutsen,  maar  dwergen  met  rare  hoofddeksels.  Het  leek  op  mutsen  met  een  flap  langs  de  voorkant.  Voor  de  rest  droegen  ze  laaghangende  broeken,  dunne  truitjes  en  sloffen  die  volledig  gesloten  waren.  Ook  al  woonden  ze  niet  samen,  toch  brachten  ze  veel  tijd  met  elkaar  door.  Ze  kwamen  allemaal  uit  grote  gezinnen  en  ze  woonden  dicht  bij  elkaar  in  dezelfde  wijk,  bijna  allemaal  in  flats.  Omdat  vijf  van  hun,  enkele  jongere  broertjes  en  zusjes  hadden,  die  de  horige  flats  animeerden  met  hun  schelle  weengezangen,  gingen  ze  liever  met  elkaar  de  buitenlucht  in.  Daar  probeerden  ze  zo  vindingrijk  mogelijk  te  zijn  om  de  verveling  tegen  te  gaan.    Het  was  een  warme  lentedag,  zondag  5  februari  om  precies  te  zijn.  Afhriph,  de  jongste  van  de  zeven  dwergen  werd  wakker  van  het  geween  uit  de  kamer  naast  hem.  Hij  draaide  zich  om  en  keek  op  de  klok,  het  was  10u37.  Het  was  dan  wel  een  rustdag,  maar  toch  stond  hij  op,  want  hij  wou  nog  naar  zijn  vrienden  voor  zijn  familie  kwam.  Daarom  deed  Afhriph  zijn  kleren  aan,  stuurde  een  bericht  naar  zijn  zes  vrienden,  at  snel  een  durum  kebap  andalous  friet  en  ging  naar  buiten.  Toen  hij  juist  de  deur  achter  zich  dicht  trok,  riep  zijn  vader  dat  hij  voor  13u  terug  moest  zijn.  Omdat  de  zon  al  hoog  stond  liep  Afhriph  snel  door  naar  de  speeltuin  van  de  wijk.  Hier  brachten  ze  de  meeste  uurtjes  van  hun  vrije  dagen  door.      Na  enkele  minuutjes  stappen,  zag  hij  dat  Ali  Ni  Normalli  en  Arie  Oeph  Safhari  er  al  waren.  Nog  voor  hij  bij  de  hun  was,  riep  hij  al  luidkeels:  “heeeey,  jongens.  Wa  gan  we  doen  vandaag?  We  gan  toch  niet  weer  heel  de  tijd  hangen.”  Ali  mompelde  iets  wat  hij  niet  kon  verstaan.  Na  wat  te  discussiëren,besloten  ze  om  hun  grote  boodschap  in  een  krant  te  doen,  deze  voor  de  deur  van  de  oude  man  op  de  hoek  van  de  straat  te  leggen,  om  hem  vervolgens  in  brand  te  steken  en  aan  te  bellen.  Het  spreekt  voor  zich  dat  ze  nadien  de  longen  uit  hun  lijf  liepen  om  niet  gezien  te  worden.  Ze  hoorden  de  man  nog  roepen,  maar  ze  waren  al  lang  uit  het  zicht  verdwenen.      Eens  ze  uit  waren  gelachen  en  na  nog  enkele  fietsers  te  treiteren  zagen  ze  dat  het  al  12u56,  dus  gingen  ze  maar  snel  naar  huis.  In  hun  cultuur  was  het  de  gewoonte  om  elke  zondag  met  heel  de  familie  samen  te  komen.  Dan  vertelde  de  opa  telkens  verhalen  aan  de  kinderen.  Deze  keer  ging  over  hoe  hun  voor-­‐voor  ouders  hebben  bijgedragen  aan  het  ontstaan  van  de  traithlon.  Elke  week  gingen  ze  te  voet  naar  het  zwembad  en  kwamen  ze  met  een  fiets  terug.  Blijft-­‐van-­‐mijne-­‐fiets-­‐af-­‐spel  (12/02)  Voor  ze  gingen  eten  hadden  enkele  familieleden  nog  een  spel  gemaakt  om  met  heel  de  familie  samen  te  spelen.  HPL-­‐PL-­‐spel  (19/02)  Het  was  een  zeer  leuk  spel  en  ze  hadden  er  honger  van  gekregen  dus  begonnen  ze  aan  de  couscous.  Tijdens  het  eten  hadden  ze  tenslotte  de  gewoonte  om  door  te  schuiven,  zodat  ze  nog  eens  met  iedereen  konden  praten.  Takwissel  (26/02)    We  kijken  er  al  naar  uit!    Jullie  leiding  

Page 35: Thilala Februari

35

Jongverkenners 3Er  waren  eens  zeven  dwergen,  geen  dwergen  met  rechtopstaande  pinnenmutsen,  maar  dwergen  met  rare  hoofddeksels.  Het  leek  op  mutsen  met  een  flap  langs  de  voorkant.  Voor  de  rest  droegen  ze  laaghangende  broeken,  dunne  truitjes  en  sloffen  die  volledig  gesloten  waren.  Ook  al  woonden  ze  niet  samen,  toch  brachten  ze  veel  tijd  met  elkaar  door.  Ze  kwamen  allemaal  uit  grote  gezinnen  en  ze  woonden  dicht  bij  elkaar  in  dezelfde  wijk,  bijna  allemaal  in  flats.  Omdat  vijf  van  hun,  enkele  jongere  broertjes  en  zusjes  hadden,  die  de  horige  flats  animeerden  met  hun  schelle  weengezangen,  gingen  ze  liever  met  elkaar  de  buitenlucht  in.  Daar  probeerden  ze  zo  vindingrijk  mogelijk  te  zijn  om  de  verveling  tegen  te  gaan.    Het  was  een  warme  lentedag,  zondag  5  februari  om  precies  te  zijn.  Afhriph,  de  jongste  van  de  zeven  dwergen  werd  wakker  van  het  geween  uit  de  kamer  naast  hem.  Hij  draaide  zich  om  en  keek  op  de  klok,  het  was  10u37.  Het  was  dan  wel  een  rustdag,  maar  toch  stond  hij  op,  want  hij  wou  nog  naar  zijn  vrienden  voor  zijn  familie  kwam.  Daarom  deed  Afhriph  zijn  kleren  aan,  stuurde  een  bericht  naar  zijn  zes  vrienden,  at  snel  een  durum  kebap  andalous  friet  en  ging  naar  buiten.  Toen  hij  juist  de  deur  achter  zich  dicht  trok,  riep  zijn  vader  dat  hij  voor  13u  terug  moest  zijn.  Omdat  de  zon  al  hoog  stond  liep  Afhriph  snel  door  naar  de  speeltuin  van  de  wijk.  Hier  brachten  ze  de  meeste  uurtjes  van  hun  vrije  dagen  door.      Na  enkele  minuutjes  stappen,  zag  hij  dat  Ali  Ni  Normalli  en  Arie  Oeph  Safhari  er  al  waren.  Nog  voor  hij  bij  de  hun  was,  riep  hij  al  luidkeels:  “heeeey,  jongens.  Wa  gan  we  doen  vandaag?  We  gan  toch  niet  weer  heel  de  tijd  hangen.”  Ali  mompelde  iets  wat  hij  niet  kon  verstaan.  Na  wat  te  discussiëren,besloten  ze  om  hun  grote  boodschap  in  een  krant  te  doen,  deze  voor  de  deur  van  de  oude  man  op  de  hoek  van  de  straat  te  leggen,  om  hem  vervolgens  in  brand  te  steken  en  aan  te  bellen.  Het  spreekt  voor  zich  dat  ze  nadien  de  longen  uit  hun  lijf  liepen  om  niet  gezien  te  worden.  Ze  hoorden  de  man  nog  roepen,  maar  ze  waren  al  lang  uit  het  zicht  verdwenen.      Eens  ze  uit  waren  gelachen  en  na  nog  enkele  fietsers  te  treiteren  zagen  ze  dat  het  al  12u56,  dus  gingen  ze  maar  snel  naar  huis.  In  hun  cultuur  was  het  de  gewoonte  om  elke  zondag  met  heel  de  familie  samen  te  komen.  Dan  vertelde  de  opa  telkens  verhalen  aan  de  kinderen.  Deze  keer  ging  over  hoe  hun  voor-­‐voor  ouders  hebben  bijgedragen  aan  het  ontstaan  van  de  traithlon.  Elke  week  gingen  ze  te  voet  naar  het  zwembad  en  kwamen  ze  met  een  fiets  terug.  Blijft-­‐van-­‐mijne-­‐fiets-­‐af-­‐spel  (12/02)  Voor  ze  gingen  eten  hadden  enkele  familieleden  nog  een  spel  gemaakt  om  met  heel  de  familie  samen  te  spelen.  HPL-­‐PL-­‐spel  (19/02)  Het  was  een  zeer  leuk  spel  en  ze  hadden  er  honger  van  gekregen  dus  begonnen  ze  aan  de  couscous.  Tijdens  het  eten  hadden  ze  tenslotte  de  gewoonte  om  door  te  schuiven,  zodat  ze  nog  eens  met  iedereen  konden  praten.  Takwissel  (26/02)    We  kijken  er  al  naar  uit!    Jullie  leiding  

Page 36: Thilala Februari

Verkenners 1Februari 2012 al, tijd dat ik jullie het één en ander uit de doeken doe kinders… Het ziet er niet al te best uit voor ons, als bewoners van de wereld dan, want de wereld zoals wij deze kennen, zou ophouden te bestaan aan het einde van dit jaar. Maar jullie kennen jullie leiding waarschijnlijk al voldoende goed om te weten dat zij niet bij de pakken blijven zitten, neen, wij zijn in actie geschoten om ons voor te bereiden op het onbekende. Want wie weet wat dit einde zal brengen? Een nieuwe zombie-Apocalyps? Terugkomst van de dino’s? Of de volledige emancipatie van de vrouw? Wij zijn er alleszins tegen gewapend. Zonder dat jullie hiervan op de hoogte waren is jullie leiding zich reeds maanden minutieus aan het klaarstomen voor wat komen zal. Maandenlang hebben wij bloed, zweet en tranen gegeven om tot resultaten te komen die binnen aanvaardbare grenzen (lees: perfectie) liggen. Dit is dan ook met een dubbele bedoeling, onze eigen overleving in vijandig gebied is er eentje van. De andere missie waar we voor getekend hebben is dan weer een pak moeilijker. Deze betreft namelijk het naar veilige oorden loodsen van jullie, de arme schaapjes. Wij zijn voorbereid, nu jullie nog. Hiervoor worden jullie verwacht op komende dagen: 12/02; 19/02; 26/02 Ijzeren wil, stalen zenuwen en onuitputtelijk doorzettingsvermogen zijn een verreiste Om ons betoog bij te staan, de ernst ervan aan te tonen en jullie een idee te geven wat jullie te wachten staat voeg ik graag onderstaande foto toe.

Signed: Sgt Bizon, K.; Lt Muriqui, O.; Cpl Gibbon, G.; Sgt Maj. Sarus, G.

Page 37: Thilala Februari

37

Verkenners 2Februari 2012 al, tijd dat ik jullie het één en ander uit de doeken doe kinders… Het ziet er niet al te best uit voor ons, als bewoners van de wereld dan, want de wereld zoals wij deze kennen, zou ophouden te bestaan aan het einde van dit jaar. Maar jullie kennen jullie leiding waarschijnlijk al voldoende goed om te weten dat zij niet bij de pakken blijven zitten, neen, wij zijn in actie geschoten om ons voor te bereiden op het onbekende. Want wie weet wat dit einde zal brengen? Een nieuwe zombie-Apocalyps? Terugkomst van de dino’s? Of de volledige emancipatie van de vrouw? Wij zijn er alleszins tegen gewapend. Zonder dat jullie hiervan op de hoogte waren is jullie leiding zich reeds maanden minutieus aan het klaarstomen voor wat komen zal. Maandenlang hebben wij bloed, zweet en tranen gegeven om tot resultaten te komen die binnen aanvaardbare grenzen (lees: perfectie) liggen. Dit is dan ook met een dubbele bedoeling, onze eigen overleving in vijandig gebied is er eentje van. De andere missie waar we voor getekend hebben is dan weer een pak moeilijker. Deze betreft namelijk het naar veilige oorden loodsen van jullie, de arme schaapjes. Wij zijn voorbereid, nu jullie nog. Hiervoor worden jullie verwacht op komende dagen: 12/02; 19/02; 26/02 Ijzeren wil, stalen zenuwen en onuitputtelijk doorzettingsvermogen zijn een verreiste Om ons betoog bij te staan, de ernst ervan aan te tonen en jullie een idee te geven wat jullie te wachten staat voeg ik graag onderstaande foto toe.

Signed: Sgt Bizon, K.; Lt Muriqui, O.; Cpl Gibbon, G.; Sgt Maj. Sarus, G.

Page 38: Thilala Februari

38

Poesjes,

Hier gaan we weer, beginnend met de keuze van het onderwerp. Normalerwijze geeft dit geen accurate problemen, echter verkeer ik vandaag in een toestand van besluiteloosheid. Iedereen weet dat kiezen, verliezen is, maar ook dat wie niet waagt, niets wint!

Besluitvorming kan uiteraard niet plaatsvinden zonder voldoende informatie. Er bestaat een zeer duidelijke tendens om de eerste informatie die vergaard is, het zwaarst te laten wegen. Vaak geeft men dan ook de voorkeur aan nietsdoen boven het aangaan van onbekende risico’s. Niets doen is echter ook een beslissing en verdient daarom gelijke weging als de alternatieven. Terugkomen op een eerder genomen besluit, stuit in de regel dan weer op stevige weerstand. Niet iedereen heeft gehoord van “beter  ten halve  gekeerd  dan  ten  hele  gefaald”. Het vergt dan ook enige wilskracht om te erkennen dat nieuwe informatie een koersverandering kan rechtvaardigen. Mensen voelen zich van nature aangetrokken tot de informatie die hun mening bevestigt. Bovendien hebben ze maar weinig informatie nodig als het gaat om iets dat ze al intuïtief geloven, terwijl omgekeerd er vrachtwagens vol bewijs nodig zijn om diezelfde intuïtie te ontkrachten.

Wat ik ook beslis, het is kop of munt. Zo gaat het altijd… Noorwegen of Frankrijk? Scoutstrui of coole trui? Spaghetti – avond of vuurfeest? Kiezen is vooral voortgaan, problemen achter je laten liggen. Vooruit kijken en doorgaan. Vandaag wordt de knoop doorgehakt en komt de kat op de koord. Het onderwerp: Vt’s in space!

Het is zes uur en de nacht maakt plaats voor het ochtendgloren. Een scherpe, metaalachtige stem weergalmt: Ten Nine Eight…. Three Two One… Launch of Apollo ‘94.

Veeeteees

Page 39: Thilala Februari

Zestien bemanningsleden, drie kapiteins en twee onderhoudstechniekers vatten koers. Kikker, achter het stuur, kan niet zwijgen over de enkele ijsberen die rondlopen op onze eindbestemming. Dit terwijl Carriça al klaagt over het tekort aan voedsel. Eens buiten onze eigen atmosfeer kunnen de gordels los en gaat de reis echt van start. Kesi begint onmiddellijk met het uitpakken van zijn Louis Vuitton zakken. Collo en Judith gaan tevergeefs op zoek naar een tweepersoonsmatras, wat voor spanningen zorgt. Spreeuw en Sifaka hebben namelijk heimwee naar hun vriendje. Om de gemoederen te bedaren, blaast Mata “The Lord Of The Rings” op zijn vingers. Lang duurt dit echter niet, want al snel leert hij Guanaco en Taurinus schermen. Een scene uit Star-Wars kan niet uitblijven en de nieuwe Darth Vader is geboren. Bloeit er hier iets moois tussen die twee? Laat ons hopen van niet, er zouden er namelijk een paar jaloers kunnen worden…

Wat verderop zit Grutto wat verveeld te wezen, zijn bal zweeft maar wat rond. Jongleren zit er niet in en dat maakt hem triest. Gelukkig is mama Beloega er om troost te bieden. Nog in een andere hoek zet Saïga de kuif van Bram weer recht, tot grote hilariteit van de kapiteins. Zo gaat het leven zijn gangetje aan boord van Apollo ‘94. Een half jaar zijn ze nog onderweg met als eindbestemming Noorwegen, de kers op de taart, het neusje van de zalm, the top of the bill! Tot snel!

12: Leiding 15: Info avond Noorwegen 19: Spel 26: Takwissel

Page 40: Thilala Februari

AGENDA

Verjaardagen 7: Bonobo

12: Salangaan & Inca21: Eekhoorn & Jaguar

24-25/03: Etentje3(6)-13 augustus: Kamp