Theo Uil :

Sponsor de Stoel Sponsor de Stoel

Op een mooie maandagavond medio september was de stoel te gast bij Theo Uil thuis in Bierum. Theo is de oudste zoon van Otto Uil en beiden hebben zowel bij de Heracliden als bij Corenos onder de lat gestaan. Theo is een gezelligheidsmens en dat merk je aan alles. Al Snel belandt Theo op de praatstoel en steekt hij van wal. Theo vertelt over zijn werk, zijn gezin, zijn hobby’s en natuurlijk over zijn tijd bij Corenos, nu alweer 17 jaar geleden. Twee seizoenen speelde hij in het tweede elftal dat in zijn eerste jaar in 1989 kampioen werd.

Theo, waar en wanneer ben je geboren?Ik ben op 24 februari 1969 geboren in Uithuizermeeden aan de Torenstraat 1.

Heb je nog broers of zussen?Ik heb één broer, Freddy. We schelen bijna twee jaar.

Hoe kijk jij terug op je jeugdjaren?Ik heb een heel leuke jeugd gehad. Bijzonder aan mijn jeugd vond ik de grote vriendenclub waar ik mee optrok en waarvan ik sommigen ook nu ook nog regelmatig zie of spreek. Ook de familieband is hecht, wat ik, nu ik ouder word, toch wel erg kan waarderen.

Welke scholen heb jij bezocht?Na de lagere school heb ik de mavo in Uithuizermeeden gedaan. Daarna ging in naar de MDS in Groningen (middelbare detailhandel school-red.) en toen moest ik in militaire dienst. In mijn dienstperiode heb ik VAPRO (procesoperator) gedaan. In die periode wou ik de technische kant op en het liefst wou ik voor de klas. Ik ben toen de PTH gaan doen (pedagogisch technische hogeschool-red.). Dat was in de avonduren en ik vond dat behoorlijk zwaar. Maar toen kwam de uitvaart om de hoek kijken. Via via ben ik daar in gerold. Ik had bij mijn baan bij de UVO al wel eens op de uitvaartauto gereden en Jan Jansen van UVO zag, in die tijd, in mij wel een opvolger. Hij heeft er uiteindelijk dus aan bijgedragen dat ik in dit vak terecht ben gekomen. Tijdens de uitvaart van de opa van mijn toenmalige vriendin, waar ik als organist betrokken was, heb ik de begrafenisondernemer van Coevorden wat geholpen. Hij zag dat ik het wel in me had en ze hadden dringend iemand nodig. Dat ben ik toen gaan doen en dat was dus het einde van mijn PTH-opleiding.

Theo, hoe ziet je gezin eruit?Ik ben getrouwd met Ellen en we hebben twee kinderen. Erwin is viereneenhalf jaar en Marloes is drie jaar. (Op het moment van het interview lagen Ellen, Erwin en Marloes met griep in bed, beterschap gewenst!)

Wanneer ben je begonnen met voetballen?Ik ben begonnen toen ik zes jaar was. Bij de Heracliden. Hoewel hij bijna twee jaar jonger was, wou Freddy ook al snel mee naar voetbal. Ik ben altijd keeper geweest in alle jeugdelftallen en daarna in desenioren. Freddy wou ook wel op doel, maar mijn pa zag het waarschijnlijk wel aankomen en zei toen tegen hem dat hij beter kon gaan voetballen, want daar zijn er tenslotte tien van nodig in een elftal en van een keeper maar één.

Wat zijn je sterke en zwakke punten? Mijn sterkste punten zijn denk ik wel het organiseren van de achterhoede en de hoge ballen.

Alleen in lage ballen was ik niet zo goed. Ik organiseerde de verdediging dan ook graag zo, dat de tegenstanders niet te dicht bij konden komen.

In welke seniorenelftallen heb je gespeeld? Toen ik in de A-junioren van de Heracliden speelde, heb ik bijna alle seniorenelftallen gehad. Ik vond het prachtig om ’s ochtends met de A’s te spelen en dan ’s middags bij een seniorenelftal te keepen. Na de A’s ben ik bij de selectie gekomen. Ik ben toen bij het tweede begonnen. Op een gegeven moment zou ik met het eerste mee, maar het bestuur vond mij zogenaamd te jong. Dus toen we zouden vertrekken naar de uitwedstrijd, mocht ik uiteindelijk niet mee van het bestuur en ze vertrokken zonder mij. Mijn pa heeft daar ongetwijfeld iets van gezegd en vanaf die tijd ben ik bij het tweede gebleven, waar pa begeleider was. Dat was een leuke tijd. We speelden in de tweede klasse en moesten ver reizen. Hollandscheveld etc. Dat het niet zo goed ging met de prestaties van het tweede in die klasse werd niet door iedereen gewaardeerd en toen daar wat trammelant over uitbrak had ik het wel even gehad met de Heracliden en ben ik naar Corenos gegaan. Dat was in 1989. Ik kwam in het tweede eftal en we werden gelijk kampioen.

Corenos II kampioen in 1989 met Theo Uil

Het was een heel leuk elftal. Fantastische sfeer. Een aantal voormalige eerste elftal spelers zoals Dirk Bakker, Klaas Brontsema, Cor Hiemstra, Harke Delker, Jaap Pijper, Eppe Scholtens aangevuld met jonge gasten als Ton Schlukebir, Paul Munting, Ton Torringa, Erwin Jonker, Klaas van Komen en Frederik Wiersum. Een perfecte mix. Na twee seizoenen moest ik toen voor mijn werk naar Dalen verhuizen en ben ik met voetbal gestopt. Toen ik mijn huidige vrouw ontmoette, wilde ik eigenlijk al wel weer richting het noorden, en omdat Ellen ook niet naar Drenthe wilde was de keus snel gemaakt. Toen ben ik als voetballer in de zaal weer bij de Heracliden begonnen. Op een gegeven moment kreeg ik een managersfunctie en had ik geen avond- en weekendroosters meer. Toen ben ik weer op het veld gaan keepen bij Heracliden 2. Ik woonde toen al in Bierum en het viel me al met al niet mee. Ik ging vaak alleen naar de uitwedstrijden en ook als we thuis moesten voetballen was ik met de auto, dus kon ik geen biertje drinken. Na twee seizoenen ben ik daarom naar Poolster gegaan. Ik wou een vast elftal om bij te keepen en dat zou Poolster 3 worden. Allemaal ongeveer dezelfde leeftijd en instelling dus dat leek me wat. Maar al na 3 wedstrijden raakte de keeper van het eerste geblesseerd en moest ik met het eerste mee. Toen raakte ikzelf na een half jaar ook geblesseerd aan mijn schouder. Ik bleef er maar last van houden. Ik had last van een chronische ontsteking aan een pees. Niets leek te helpen. Ook fysiotherapie niet. Rust houden niet. Een half jaar later bleek uiteindelijk dat ik suikerziekte had en met de juiste medicatie waren de ontstekingen in no-time weer over en wilde ik weer gaan keepen. Toen kreeg ik het Poolster bestuur over me heen, waar ik de hele tijd geweest was en waarom ik mijn gezicht niet had laten zien. Dit terwijl ik de begeleider van het eerste én het derde elftal de hele tijd op de hoogte had gehouden en ik leefde dan ook in de veronderstelling dat deze het wel zouden doorgeven aan het bestuur en de elftalcommissie. Ik heb toen nog een half jaar gekeept, maar ik had nog steeds geen vast elftal en deed bijna iedere week met een ander elftal mee. Daar had ik geen zin meer in, dus toen ben ik maar helemaal gestopt.

Wat zijn je hoogtepunten uit je voetbalcarrière? Ik kijk met veel plezier terug op de jaren in de jeugd van de Heracliden. We hadden Kor Bonnema en Edo Heijes als jeugdleiders. Twee vrijgezelle jongens die veel tijd hadden om naast voetbal ook nog andere dingen met ons te ondernemen. We hadden ook wekelijks een verloting waar je een leuk prijsje mee kon winnen. Er was een leuke sfeer binnen de groep en we zijn met de B’s en de A’s dan ook kampioen geworden.Met Heracliden 2 in de tweede klasse was ook heel bijzonder. De twee seizoenen bij Corenos 2 vond ik ook prachtig. Vooral de saamhorigheid bij Corenos is heel bijzonder. In welk elftal je ook speelt, je bent in de eerste plaats Corenos-man. Ik kom niet vaak meer bij Corenos, maar als ik weer eens langskom heb ik nooit het gevoel teveel te zijn, je bent er meteen weer volop welkom en ik denk dat dat een sterk punt is. Ieder mens wil tenslotte graag ergens bij horen.

Kun je de verschillen aangeven tussen Heracliden en Corenos?Heracliden is een grotere vereniging dan Corenos. Er is dus moeilijker saamhorigheid te creëren denk ik. De leden komen ook overal vandaan. En Uithuisters zijn sowieso anders dan Meisters. In het verleden was Heracliden technisch misschien beter, met meer individuele klasse, maar bij Corenos is de mentaliteit vaak beter, zoals ik er tegenaan kijk tenminste.Bij de Heracliden spelen ook individuele belangen een rol. Er zijn in het verleden dingen opzettelijk gebeurd omdat het bepaalde mensen beter uitkwam en zo het clubbelang niet altijd hebben gediend.Voorts is het zo dat er in Uithuizermeeden een trek uit het dorp is. Veel jongeren trekken weg en gaan dan ook bij de Heracliden weg. Bij Corenos blijven toch meer jongeren hangen omdat ze in of dichtbij Roodeschool blijven wonen of omdat ze lid blijven terwijl ze verder weg wonen.De jeugd in Uithuizermeeden heeft andere sporten die ze leuker vinden. In Roodeschool is vooral voetbal erg populair.

Volg je voetbal nog?De wedstrijden in de eerste- en eredivisie volg ik. Via Freddy volg ik de perikelen bij de Heracliden en Corenos, maar ik ga niet meer zo vaak kijken.

Wie was je grote voorbeeld?Mijn pa was toch wel mijn idool. Hij kon een wedstrijd mede bepalen. Hij was de ‘baas’ in de achterhoede. Je ziet ook nu maar weinig keepers die deze eigenschappen bezitten. Verder vond ik Arné Hoving altijd een technisch goede keeper met een geweldige reflex.

Vader Uil, voor Theo nog steeds de beste onder de “Oel Kiepers”

Wie was de beste keeper in huize Uil?Mijn pa was de beste keeper van ons drieën. Hij was zo goed dat hij de stand meebepaalde. Menig keer is hij dan ook de minst gepasseerde keeper geweest. Hij kon zorgen voor een punt. De voorhoede moest er dan nog wel twee punten van maken, natuurlijk. Maar hij is ook erg eigenzinnig en daarmee heeft hij zichzelf ook meermalen voor de voeten gelopen. Zowel in het voetbal als daarbuiten. Fred is fysiek sterk, maar hij is laat begonnen met keepen. Hij komt technisch tekort alhoewel hij wel veel heeft bijgeleerd de afgelopen seizoenen. Maar als voetballer vond ik hem veel sterker. Vooral zijn snelheid en schotkracht waren Freds sterke punten. Daar kon hij ook het verschil maken.

Wat voor werk doe je?

Ik ben clustermanager voor Monuta Uitvaartzorg- en verzekeringen in het gebied ten noorden van Assen. Cluster Groningen/Friesland dus. Ik beheer het wagenpark, de gebouwen, de financiën, ben verantwoordelijk voor het personeel, doe de sollicitatiegesprekken en ik rapporteer naar de directie.

Verder onderhoud ik de contacten met o.a. de gemeenten en de 27 uitvaartverenigingen waarvoor wij werken. We verzorgen binnen dit cluster zo’n 1000 uitvaarten op jaarbasis. We hebben in mijn regio 7 uitvaartcentra/kantoren en 70 man personeel. We hebben net een nieuw gebouw in Drachten neergezet. In deze functie ben ik gegroeid. Ik doe dít werk nu zo´n 5 jaar. Daarvoor was ik 8 jaar uitvaartverzorger in Dalen en daarna nog 2 jaar uitvaartverzorger bij Monuta. Doordat ik het uitvaartwerk zelf 10 jaar gedaan heb, ken ik de klappen van de zweep en weet ik wat nodig is voor de medewerkers om optimaal te functioneren en te presteren. Nu ik een managersfunctie heb, moet ik me meer met de lange termijn bezighouden. Doelen stellen en zorgen voor continuïteit. Als uitvaartverzorger dacht je meer in vijf dagen toen ik heel dicht bij de families van de overledenen stond, maar het is ook heel leerzaam. Mijn werk als uitvaartverzorger was vooral hectisch en stressvol. Alles moet geregeld worden en iedereen verwacht dat het ook geregeld is tot in detail. Het moest in één keer goed, je kunt je geen fouten veroorloven. Mijn werk is nu minder hectisch en stressvol en vooral veel regelmatiger wat voor mijn gezondheid natuurlijk beter is.

Hoe kun je als uitvaartverzorger zorgen voor groei van je onderneming?We zijn een onderneming met landelijke dekking, maar er zijn nog altijd kernen waar uitvaartverenigingen actief zijn. Wij moeten ons onderscheiden door het leveren van kwaliteit én een scala aan producten, bijvoorbeeld verzekeringen, het scenarium (laatste wensenformulier) etc. We zijn een grote, professionele onderneming, dus we kúnnen ook meer diensten en kwaliteit bieden dan een kleine uitvaartvereniging of onderneming. Wat je laatste wens ook mag zijn, wij kunnen er voor zorgen. Veel uitvaartverenigingen vragen ons dan ook om de uitvaarten te verzorgen wanneer de plaatselijke uitvaartverzorger er mee stopt. Ook zie je tegenwoordig dat mensen steeds vaker kiezen voor kwaliteit en niet standaard de plaatselijke onderneming benaderen. Zo groeien we dus nog steeds. In mijn cluster hebben we 16% van het marktaandeel en zijn daarmee de grootste. Door de lokale medewerkers ben je echter goed op de hoogte van de plaatselijke gebruiken en gewoonten en merkt de klant er niets van dat het een groot bedrijf is. Alleen in de kwaliteit natuurlijk!

Wat vind je leuk aan je baan?Dat je dienstverlenend bezig bent. Ik wil graag iets voor een ander doen en aan de andere kant mijn eigen grenzen opzoeken: kan ik dit wel, ben ik wel geschikt? Plus het niet weten wat de dag je brengt. Ik voel na 15 jaar dit werk gedaan te hebben nog steeds spanning. Elke keer weer. Er komt veel bij kijken, geen familie is gelijk en het moet in één keer goed.

Je bent manager van een gebied Groningen / Friesland, hoe kom je in Bierum terecht?Toen ik vanuit Dalen weer deze kant op wilde, ben ik met mijn vrouw op huizenjacht gegaan. Ik had een aantal eisen. Ondermeer wilde ik een grote schuur. Zij vond iets in Bierum. Ik wou eerst niet naar Bierum verhuizen.Ik kende het dorp niet, was er nog nooit geweest. Ik ben toen samen met pa door het huis gelopen en afgezien dat er overal in het huis schroten zaten, vonden we het een goed huis. Nu ben ik blij dat ik er woon. Lekker rustig met weinig verkeer in de straat. Ideaal voor de kinderen. Dit is ook een kinderrijke buurt. Er is een lagere school in Bierum, dus ik kan hier nog wel even vertoeven. Doordat ik in mijn werk en hobby’s de drukte opzoek, vindik het heerlijk om thuis rust te hebben en dat vonden we hier in Bierum.

Wat is je het meest bijgebleven uit je tijd in Dalen?Ik ben binnen een kort tijdsbestek eens drie keer bij dezelfde familie geweest. Dat schept een emotionele band. Het laatste sterfgeval in die familie was een meisje van 26 jaar, dat door een ongeval om het leven was gekomen. Zij had een heel imposante uitvaart met een witte koets en vier paarden. Dat was de enige keer dat ik meegemaakt heb dat de rondweg rond Emmen helemaal stil lag. De verhalen van vrienden en vriendinnen tijdens de uitvaart grepen mij toch ook erg aan want je had het gevoel dat je haar ook een beetje gekend had. Ook uitvaarten van woonwagenkampbewoners in Coevorden, waar 1000 bezoekers op af kwamen met een aula waar maar 200 mensen in konden, zijn mij bijgebleven. Uit alle delen van het land kwamen ze met hun auto met oud ijzer naar het uitvaartcentrum.Uiteindelijk bleven 900 mensen buiten met elkaar staan praten en handelen, waardoor het in de aula toch nog rustig bleef. Sommige van die uitvaarten waren enorm overdadig met tientallen bloemstukken. Gelukkig hielpen de bezoekers dan om de bloemen bij het graf te krijgen. En bij het afrekenen werd altijd contant betaald! En dat ging om grote bedragen, hoor. Als ik dan de getekende factuur wilde overhandigen als betalingsbewijs gaven ze aan die niet te willen. “Ik betoal oe toch moar ien keer!”, werd er dan gezegd.

Wat zijn je hobby’s?Het piratenkoor van Uithuizermeeden. Daar ben ik dirigent van en ik speel er accordeon. Dat is een prachtige hobby waarbij je met een groep mensen samen veel plezier beleefd. Verder speel ik met Hilko natuurlijk nog op menig feestje en bruiloft en ook dat vind ik nog steeds geweldig.Sinds kort ben ik eigenaar van een fries paard. Ik ben nu bezig hem te beleren zodat hij straks voor de koets kan lopen. Hij staat gestald bij een boerderij aan de dijk in Bierum. Ik vind het heerlijk om daar te zijn. Lekker rustig, in de natuur en ook het omgaan met dieren geeft veel voldoening. Ik hoop volgend jaar eens met paard en koets door Roodeschool te rijden.

Tot slot hebben we nog een aantal steekwoorden waarop je mag reageren:

Piratenkoor: Geweldig!! In één woord. Dat is al 15 jaar een stuk van mijn leven. 50 enthousiaste mannen van allerlei kleuren en gezindten bij elkaar en nooit problemen. Veel plezier hebben we.

De optredens en shows worden ook steeds groter, tot aan decors toe. En alles doen we zelf. Ik dirigeer en ik speel accordeon. Doordat we de stukken goed oefenen, hoef ik tijdens optredens niet de hele tijd te dirigeren, maar is een knikje van de koksmuts of een armbeweging voldoende, zodat ik verder accordeon kan spelen.

Marco van Basten: Ik heb best vertrouwen in Marco. Omdat hijzelf een goede voetballer is geweest en hij overwicht heeft op de groep. Hij kan ze motiveren. Ik zie ook overeenkomsten met de Generaal. Die had ook nergens een boodschap aan en stond boven de media en de spelersgroep en bleef vooral rustig. Met het spelersmateriaal wat op dit moment voor handen is, doet Marco het gewoon goed.

Derby: Voor mij is de derby nog altijd Heracliden-Corenos. Emotioneel heb ik natuurlijk veel met beide dorpen én verenigingen.

Humor op het werk: Erg belangrijk. Er is ook veel humor. Ook om met de emoties van alledag om te gaan is dit erg belangrijk, relativeren dus. Er is veel respect voor de overledenen en de families en daar worden uiteraard géén grappen over gemaakt maar Intercollegiale Ondersteuning is voor ons erg belangrijk omdat er bijvoorbeeld geen professionele opvang is na traumatische ervaringen zoals bij alle andere hulpverleningsdiensten. We zitten veel bij elkaar als uitvaartverzorgers, dat is belangrijk om de dingen van ons af te praten. Want tenslotte zijn wij ook maar mensen …Blessures: Dat is iets van de laatste jaren. Ik kreeg de afgelopen 5 jaar de ene na de andere blessure: enkel verstuikt, kruisbanden van de knie verrekt, kruisbanden in de schouder verrekt, ontsteking in de schouder. Older en nait better zeg mor.

Belangrijkste eigenschap van een jeugdspeler om het hoogste te bereiken?Je moet voor het voetbal leven! Bezieling hebben! Daarnaast heb je ook aanleg nodig natuurlijk. Je moet fysiek lenig zijn en er moet bij je club een goede jeugdopleiding zijn met goede begeleiding. Als je de juiste aandacht aan mensen besteedt haal je het optimale er uit. Ik zie tegenwoordig een andere mentaliteit en bezieling. Er is ook meer afleiding en de jeugd heeft geld nodig om mee te kunnen doen, vandaar dat ze baantjes nemen op zaterdag en daardoor van voetbal af gaan. Dat is jammer. Toen ik die leeftijd had was ik altijd op straat aan het voetballen. Dat zie je nu niet veel meer.

Wil je tot slot nog iets kwijt aan de lezers/lezeressen?Ik hoop dat Corenos nog lang de vereniging blijft die het was en nu nog steeds is, want ik vind Corenos een prachtige club! Na deze mooie laatste woorden bedanken we Theo voor het interview en verlaten we Bierum.