Waarom duurde die modeshows altijd zo lang? Vroeg Suzan Rayman zich af. Ze verveelde zich rot, maar dit hoorde gewoon bij het leven wat ze leidde.

Altijd naar belangrijke shows gaan om weer die bekende mensen te ontmoeten. Altijd maar weer die glimlach opzetten, zodat je goed overkwam.

Eindelijk was deze show ook afgelopen. Zuchtend stond ze op. Als ze zo thuis was, vond ze het heerlijk om lekker in bad te zitten en rond te lopen in haar joggingpak.

Maar helaas was het nog niet zover. Eerst nog een gesprek met P. Falman, dé modeontwerper van dit jaar, hebben.

Eindelijk kon ze dan gaan. Ze vond het heerlijk om buiten te zijn en de frisse lentegeur op te snuiven. Ze besloot geen taxi te nemen en gewoon naar huis te lopen.

Maar het was toch iets verder dan ze dacht. Na ja nu had ze de tijd om over dingen na te denken.

Vroeger genoot ze met volle teugen van dit soort shows. Elke keer werd ze dan weer gevraagd voor een nieuwe film. Inmiddels was het bijna een verplichting en vond ze er niks aan.

Ze was inmiddels aangekomen bij haar huis. Ze liep naar binnen.

Ze stapte in bad en genoot er van. Ze vond het heerlijk wanneer ze voelde dat haar lichaam het warme water voor een gedeelte opnam.

Nadat ze in bad was gegaan, trok ze snel haar joggingpak aan.

Ze settelde zich voor de tv, om ongestoord tv te kunnen kijken.

‘Suzan, kom op ga fatsoenlijk zitten. En trek wat normaals aan!’zei de vrouw die om de hoek keek.

O, dit is nou mijn moeder. Ze wilde altijd al dat ik actrice werd en háár droom is uitgekomen.

En dat is nou net hét probleem, bedacht ik me. Mijn moeder had heel mijn levenslijn uitgestippeld en ik wilde mijn eigen leven leiden.

Plotseling werd mijn blik naar de tv getrokken. Er was een advertentie.

‘Bent u de vrijgezel in uw leven en wilt u een uitdaging? Dan heb ik die hier voor u klaarliggen. Neem deel aan deze strijd en win de hoofdprijs.’ zei de vrouw op de tv.

Woow, dit was de kans van mijn leven. Ik moest en zal me inschrijven!

‘Hallo ik sta hier nog.’ riep mijn moeder uit. ‘Ohw sorry hoor, dat mijn aandacht niet altijd naar jou gaat’ zei ik bot.

‘Gaan we zo doen, jongedame!’riep ze nog en ze liep stampvoetend weg.

Nu was ze het helemaal zat. Ze ging achter haar pc zitten en schreef zich in voor Temtation Hotel.

Dit was het dan, de allereerst aflevering van Temtation Hotel.

Laat ff weten wat je ervan vond.

Ik hoop dat je ervan hebt genoten.