Taco in de trein

Maar zelfs Janneke heeft er een!'

Met zijn neus in de lucht slaat Taco zijn armen over elkaar.

'Er zijn nog maar twee kinderen in de klas zonder telefoon. Alleen ik en Otto de opper-oen.'

Hij staart boos naar de grond, en hoopt dat mam niet ziet dat hij liegt. Eigenlijk zijn er veel meer kin-

deren zonder mobiel, al is Otto wel echt een opper-oen.

'Dat is heel leuk voor Janneke en de rest, maar daar heb ik geen boodschap aan,' zegt mam geduldig.

'Je krijgt volgend jaar een mobieltje, als je twaalf wordt. En nu mag die rimpel uit je neus, we hadden

zo'n leuke dag op de Legobeurs!'

Mam heeft gelijk, weet Taco, en voorzichtig geeft hij haar een glimlach.

Het is druk op het station. Mam neemt een laatste slok van haar cola en gooit dan de lege bekers en

hamburgerbakjes in de prullenbak.

'Ik ga even plassen,' zegt Taco, terwijl hij langzaam opstaat.

Bezorgd kijkt mam op haar horloge. 'Snel dan, anders missen we de trein!'

Taco haast zich de trap af en kiest het laatste hokje. Pfff, nog een jaar zonder mobiel... Hij had zo

gehoopt dat hij er een voor zijn verjaardag zou krijgen, vrijdag. Misschien moet hij maar stiekem zelf

zo'n pakket halen bij Albert Heijn. Dan moet hij wel heel veel heitjes voor karweitjes doen. Bovendien

spaart hij dan nooit genoeg voor zijn super-idee. Taco wil later de Efteling kopen, en het sprookjesbos

ombouwen tot paintball veld. Lekker een potje schieten op elkaar met verf, en dan sjezen in de

Vliegende Hollander!

Naast de wasbak ligt een mobieltje te blinken.

Die moet iemand vergeten zijn, denkt Taco. Voorzichtig pakt hij het telefoontje op, maar dan begint de

mobiel plotseling te spelen.

'Fien' zegt het scherm, terwijl er een stoere stem rapt: 'Neem nou op, yó!'

Taco drukt op het groene telefoontje, en brengt hem naar zijn oor.

'Hee lekker ding,' zegt een meisje. 'Heb je wat te doen vanavond?'

'Ehh... ik ga mijn spreekbeurt over lego maken vanavond, ik kom net van de Lego-beurs,'

antwoordt Taco.

'Joost?' vraagt het meisje verbaasd.

'Nee, Taco... Fien?' vraagt Taco.

'Wie is dit? Hoe weet je dat ik Fien heet?' vraagt Fien.

Een jongen komt naar binnen gerend. 'Oh, gelukkig, daar is ie!' De jongen loopt blij naar Taco toe.

Taco geeft de telefoon aan Joost, en grinnikt: 'Heb je wat te doen vanavond?' Dan wandelt hij gauw de

trap op, terwijl de jongen hem vragend nakijkt.

Boven aan de trap staat mam te trappelen en te zwaaien.

Oei, dat was waar ook, ik moest snel zijn, denkt Taco.

Taco en zijn moeder rennen als een speer tussen de mensen door naar de trein. Taco stoot een paar

mensen bijna omver met zijn zware rugzak.

'Hier, omhoog....hup!' hijgt mam.

Er zijn meer mensen op dat idee gekomen. De mensen krioelen over de treden als mieren over een

berg honing. De mensenmassa sleept Taco zo mee naar boven. Links, rechts, de trein is er nog, waar is

mam? Hij ziet haar rode jas de deur rechts binnenglippen.

Snel duwt hij zich tussen de mensen door om in te stappen. Direct daarna sluiten de deuren. Achter

het raampje van de deuren ziet hij … mam!

Hoe kan dat nou, ze was toch ingestapt?

Angstig klopt mam op de deur, maar de trein rijdt al. Ze roept en probeert wat te gebaren, maar Taco

snapt er geen hout van.

Naast hem staat een mevrouw met precies dezelfde jas als zijn moeder. Ze kijkt knorrig en heeft een

pukkel op haar neus, waar een haar uit komt.

Wat moet hij nu? Hij weet niet eens hoe hij in Gorinchem moet komen.

Had hij nou maar een klein beetje opgelet op de heenweg, was zijn stripboek maar niet zo spannend

geweest...

De trein zit veel te vol en de mensen schudden heen en weer, terwijl ze steeds tegen elkaar aan botsen.

Steeds als de trein een hobbeltje maakt, schudt een vieze man zijn okselzweet op Taco’s neus.

‘Oh, sorry,’ zegt de vieze man, met een adem die naar dode vogeltjes ruikt, tegen Taco.

Er staan heel veel mensen met een Feyenoord-shirt in de trein, en ook een paar met een shirt van Ajax.

Er is zeker net een wedstrijd geweest.

‘Ajax is oké, olee olee,’ roepen er een paar.

‘Hand in hand.... kamarááááden,’ brullen de jongens in een Feyenoord-shirt terug.

Ik moet eruit, denkt Taco benauwd.

Gelukkig stopt de trein vijf minuten later zodat Taco gauw de trein uit kan springen, om neer te plof-

fen op een bankje. Zal ik zelf uit gaan zoeken hoe ik thuis kom of zal ik hier op haar wachten? Of zou ze

op mij aan het wachten zijn in Utrecht?

Een kwebbelend pubermeisje met een balletjespanty wandelt voorbij.

‘Hee lekker ding, daar ben ik nog een keer,’ hoort Taco haar zeggen.

‘Fien!!’ roept Taco blij. ‘Hee, Fien... wacht, ik ben Taco, van de telefoon! Mag ik even je mobiel lenen?”

‘Hoe weet je dat ik Fien heet?’ zegt Fien weer.

‘Ik hoor het aan je stem. Je naam stond in Joost zijn schermpje vanmorgen, hij had zijn telefoon laten

liggen op de WC!’

Taco vertelt het treinavontuur aan Fien, die gelijk erna haar telefoon in zijn hand duwt. ‘Je moeder zal

wel bezorgd zijn,’ zegt ze lachend.

Snel tikt Taco het mobiele nummer van zijn moeder in. ‘Hoi mam? Ik sta in ehm...’

‘Houten’ fluistert Fien.

‘Ik sta in houten, kom je ook hierheen?’

‘Ik kom gelijk, wat goed dat je belt!’ zegt mam opgelucht.

‘Ja, handig hè, zo’n mobieltje,’ zegt Taco met een brede grijns op zijn lippen. ‘En laat ik nou toevallig

overmorgen jarig zijn!’

Een verhaal door

Margo en Robin Verbaarschot