Bekeringsverhalen

Zuster Noor

Ik wil graag mijn verhaal omwille van Allah met jullie delen. Mijn intentie is om jullie te inspireren op het rechte pad van de Islaam te blijven en te groeien, net zoals ik heb mogen groeien en nog steeds wil verder groeien, Insha Allah. Mijn bekering tot de Islaam is een ware zoektocht geweest. Ik ben letterlijk en figuurlijk overal naar toe gevlogen. Inshaa Allah zal ik de grote lijnen op papier zetten.

Ik ben Noor, 31 jaar, geboren en opgegroeid in een Brabants dorpje. Mijn ouders komen uit België en zijn rooms-katholiek. Zij waren van huis uit streng katholiek opgevoed, maar toen zij zelf een gezin gingen stichten werden zij steeds minder praktiserend. Mijn broer en ik zijn wel naar een rooms-katholieke school geweest.

Ik was al vroeg de deur uit. Op mijn 17de woonde ik al op kamers in Rotterdam en volgde een opleiding tot Z-verpleegkundige. Toen ik deze had afgerond ben ik in Breda gaan wonen, ging parttime werken in de psychiatrie en volgde de deeltijd opleiding tot sociaal pedagoog.

Ik leidde het leven van de moderne westerse jonge vrouw: werken… studeren… en heel veel uitgaan. Op

mijn 24ste begon ik genoeg te krijgen van dit leven. Vanwege mijn studie moest ik stage lopen bij een penitentiaire inrichting voor vrouwen. Ook moest ik onderzoek doen naar de gevolgen van het veranderend ouderschap, het motto luidde: “Het gezin is niet meer de hoeksteen van de samenleving.” Ik zag zoveel ellende om me heen en begon me steeds meer af te vragen of de manier hoe wij hier in het westen de sociale problemen aanpakken, wel de juiste manier is. Ook begon ik steeds meer een afkeer te krijgen tegen het groeiende kapitalisme en materialisme.

Op een dag besloot ik, vrij impulsief, om ontslag te nemen, te stoppen met studeren en mijn woning op te geven. Alles wat in mijn rugzak past, mag blijven, al mijn andere spulletjes doe ik weg! (verkopen, weggooien, weggeven…..alles weg!) Buiten dat mijn ouders dit natuurlijk niet leuk vonden en mijn vriendinnen me voor gek verklaarden, voelde ik me enorm opgelucht… Een nieuw leven! Waar, wat en hoe was nog een raadsel… Ik had het vage plan om in het Noord-Oosten te beginnen en dan zo via het Midden-Oosten naar Afrika te reizen. Helemaal in mijn uppie met maar 500 gulden cash!!

Ik kocht een enkeltje naar Tallin (hoofdstad van Estland), vond een kamer in een studentenhuis en via via een baantje als assistent reisleidster voor een Finse

maatschappij die Amerikaanse toeristen door de Baltische staten rondleidde. Het was een grappig baantje: laat die gekke toeristen maar alles zien, behalve de waarheid. (Niet dat ze daar in geïnteresseerd zouden zijn.) Dus niet de halfgebombardeerde kathedraal in Tartu die het uitzicht van elke inwoner domineert. En niet de staatsgevangenissen met rijen met namen bij de ingang van professoren, wetenschappers en politici die daar geliquideerd zijn… In het half jaar dat ik daar heb mogen vertoeven heb ik veel geleerd over het communisme. Mijn conclusie was dat de mens toch wel in vrijheid zou moeten leven en dat de staat (in tegenstelling tot het individu in de westerse maatschappij) niet de hoeksteen van de samenleving kan zijn.

Via Oost-Europa en Griekenland belandde ik in Palestina. Ik wilde graag het kibboetsleven ontdekken, het leven in een kleine commune… Voordat ik me daarin zou gaan storten, wilde ik eerst naar Jeruzalem. Deze stad heeft me altijd al gefascineerd, met name door de Bijbelse verhalen uit mijn schooltijd. Ik ben nooit in een kibboets terecht gekomen. In plaats daarvan ben ik gaan werken in een hotel in Jeruzalem, in de Arabische moslimwijk van de oude stad. Ik kon het heel goed vinden met de Palestijnse eigenaren van het hotel en binnen no-time promoveerde ik van

poetsvrouw tot receptioniste en uiteindelijk tot manager van het hotel. Kortom, na een half jaartje runde ik de hele tent, hotel en restaurant. Ik had het enorm naar mijn zin en werd ook verliefd op een Palestijn.

In totaal heb ik daar 5 jaar gewoond. In de eerste 2 jaren ging ik vooral om met de reizigers en toeristen die met duizenden elke dag de stad binnen kwamen. Enkelen daarvan bleven ook een poosje (schrijvers, journalisten, fotografen). Daarna, beetje bij beetje ging ik me steeds meer verdiepen in de Arabische cultuur, de politieke situatie en de religie, de Islaam!

Mijn vriendje was toen ik hem leerde kennen niet praktiserend moslim, maar werd dit later wel. Wij wilden gaan trouwen, maar dit vonden zijn ouders niet goed. Buiten dat ik geen moslim was, was ik ook geen Palestijnse. Zijn broer was getrouwd geweest met een Duits meisje en dat huwelijk had ook geen stand gehouden. Ik begreep hier helemaal niks van. Was ik dan zo’n slecht mens? Waarom gaven ze mij geen kans en waarom koos mijn vriendje voor zijn familie? (Inmiddels begrijp ik dit allemaal wel, Alhamdoelillah.)

De spanningen tussen de Palestijnen en de Israëliërs werden steeds voelbaarder en uiteindelijk brak de al-Aqsa intifada uit. Ik schaamde me voor de voorkeursbehandeling die de Israëliërs mij gaven ten aanzien van mijn Palestijnse collega’s. Ik zat daar namelijk zonder werk en verblijfsvergunning. Dit was geen probleem, ze vroegen er niet eens om, maar mijn Palestijnse collega’s moesten wel dagelijks hun papieren laten zien en als ze niet uit Jeruzalem zelf kwamen, moesten ze de stad verlaten… Ik kan zo nog wel 100 andere incidenten opnoemen. Al gauw was er geen toerist meer te bekennen en na een half jaartje werkeloos te zijn, besloot ik, met een gebroken hartje, maar terug te gaan naar Nederland.

Totaal in de war en boos op alles en iedereen probeerde ik de draad weer op te pakken. Mijn oude vriendinnen probeerde me op te vrolijken en namen me mee uit naar de kroeg, naar feestjes, concerten etc, etc.

Maar na 5 jaar Midden-Oosten viel dit niet mee. Mijn familie en vriendinnen vonden mij veranderd en ik begreep hen nog minder dan 5 jaar geleden. Ik begreep maar niet dat bijvoorbeeld mensen zich zo druk konden maken over de verbouwing van hun huis en al die zogenaamde “luxe” vond ik alleen maar ongemak. Ik had 2 banen; veel werken en als het even kan ook veel drinken… Dan hoefde ik niet zo na te denken. Na 3

maanden Nederland had ik het weer helemaal gezien, ik wilde naar het andere eind van de wereld om alles te vergeten en een nieuw leven op te bouwen.

Dus… op naar “Down Under”… Australië! Een leven van “No-Worries”!!!

Via Australië naar Nieuw-Zeeland. Aangekomen in Auckland, als een speer op zoek naar werk en woonruimte. Binnen twee weken had ik het allemaal weer voor elkaar. Ik had een leuke kamer met gezellige huisgenoten en werkte als barkeepster in een trendy bar.

Ik verdiende genoeg geld om van rond te komen en werd zelfs lid van een gemengd rugby team. De “kiwi-lifestyle” beviel me wel, tenminste, dat zei ik tegen mezelf… Drinken deed ik niet meer, ik had tussen de bedrijven door wel geleerd dat ik daar niet veel wijzer van werd. Ik begon me ook steeds meer te irriteren aan dronken mensen om me heen en na een aantal maanden begon ik in te zien dat die hele “kiwi-no-worries-lifestyle” hartstikke nep is!! Niet voor niets heeft Nieuw-Zeeland het hoogste percentage zelfmoord onder de jongeren!!!

Eindelijk begon ik beetje bij beetje wakker te worden… Waar voelde ik me het meeste thuis? In Palestina! Als ik zag hoe al die lieve kindjes speelden met elkaar, het snoepje in plaats van in hun eigen mond in de mond van hun zusje of broertje stopten… hoe de mensen elkaar begroetten… samen met de handen eten… grapjes maken… de vriendelijkheid… de lichtjes in hun ogen…

Ik ben opnieuw de Qor-aan gaan lezen (deze zat altijd onderin mijn rugzak!). En deze keer kon ik me, in tegenstelling tot de eerste keer, wel een voorstelling maken van een hemel en een hel. Soebhan Allah!! Allah heeft het me gewoon feitelijk laten zien en voelen!!

Auckland is de derde grootste stad van onze wereld. Het is gebouwd op de toppen van vulkanen. Ook ligt Auckland recht onder het gat in de ozonlaag waardoor je nooit langer dan 5 minuten zonder crème in de zon mag zitten! Dreiging van vuur van boven en onder!! Auckland heeft een multiculturele samenleving, waar tussen alle kleuren van mensen en gebouwen maar weinig cultuur te vinden is… geen cultuur, beter gezegd! Een totaal verdwaalde maatschappij…

In deze omgeving werd ik me bewust dat er geen god is behalve Allah en dat Mohammed Zijn profeet is!! Alhamdoelillah !!!

Ik besloot om weer terug te gaan naar Nederland, eerst “vrede” sluiten met mijn ouders en dan op zoek naar mensen die me meer konden vertellen over de Islaam. Ik vond weer werk als verpleegkundige. Op mijn eerste werkdag ontmoette ik collega Mohammed. Hij stelde me voor aan zijn vrouw Fatima en toen ging het allemaal heel snel… Ik leerde steeds meer mensen kennen, steeds meer informatie, steeds werd ik meer overtuigd en na 5 maanden deed ik de Shahaadah [1] ! Alhamdoelillah [2] . Ik ging wonen bij een zuster in Breda en haar 3 dochters, waar ik o.a. leerde hoe ik moest bidden. Ik ben zo dankbaar dat Allah de juiste personen op mijn pad gestuurd heeft!!

Inmiddels woon ik alweer 1½ jaar in Nederland. 6 maanden geleden ben ik verhuisd naar de hoofdstad. Wederom heb ik mezelf in het diepe gegooid door te verhuizen naar een stad waar ik niets en niemand ken, maar Alhamdoelillah, ik blijf het pad van de Islaam volgen… Nieuwe mensen die ik leer kennen, zijn verbaasd over mijn ideeën, ik zie er namelijk Nederlands uit en ben op het oog een “geëmancipeerde” westerse vrouw (die toevallig ook van lange wijde kleding houdt ook al is het 28o C.)

Maar Alhamdoelillah, mijn nieuwe kennissen en collega’s tonen respect en vragen zelfs om verduidelijking over de Islaam.

Toch blijft het ook wel moeilijk en ervaar ik het als een test om als alleenstaande westerse vrouw, te leven in de westerse wereld en toch altijd “straight” te blijven… Zwart/wit gezegd: altijd “alleen” zijn is niet gezellig, omgaan met ongelovigen is niet bevorderlijk voor je imaan, tenzij je bezig bent met da’wah en de meeste moslims hier leven volgens de Arabische cultuur, die ik heel mooi vind en ook begrijp, maar waar ik gezien mijn situatie niet goed tussen pas… En mijn hartje zegt voorlopig niet op zoek te gaan naar een nieuwe man… Maar Alhamdoelillah, ik voel me gelukkig dat ik geen kafir (ongelovige) meer ben.

Mijn wens voor de toekomst is om standvastig de weg van de Islaam te blijven volgen, dit heb ik net als alle moslims deels zelf in de hand… Elk woordje, zinnetje, voelt niet alleen goed, het is ook allemaal logisch!! Voor mij is het net wiskunde; het klopt allemaal en voor elke stelling is er maar één oplossing!! Fantastisch!! Ik denk dat het daarom ook goed is om te streven om alles wat Allah beschreven heeft rationeel te begrijpen. Om sterk te blijven en te groeien, moeten we daarom ons hele leven blijven studeren!! Want niet voor niets heeft Allah ons een verstand gegeven!!

Noor

[1] Shahaadah: geloofsgetuigenis.

[2] Alhamdoelillah: alle lof is voor Allah.

Het leven van Malcom X

Op 19 mei 1925 werd Malcolm X geboren in Omaha, Nebraska. Zijn ouders waren dominee Earl Little en Louise Little. Dominee Little geloofde in het bepalen van je eigen richting en vocht voor de eenheid van de zwarte gemeenschap. Malcolm X groeide op in deze omgeving waarin etnisch bewustzijn en waardigheid een grote rol speelden. De familie Little werd constant lastig gevallen door blanke racisten die probeerden zwarten, zoals Dominee Little, tegen te houden om te prediken voor de eenheid van de zwarte gemeenschap.

Als we kijken naar de omstandigheden waarin Malcolm X opgroeide, kunnen we opmaken dat zijn toewijding aan de zwarte gemeenschap daaruit is voortgekomen. Als jong kind zag hij hoe zijn familie werd onderdrukt, onder vuur werd genomen, bedreigd werd met de dood en hoe hun huis in brand werd gestoken. Dit alles leidde uiteindelijk tot de dood van zijn vader die werd vermoord door blanke racisten toen Malcolm X 6 jaar oud was. Malcolm X verliet zijn school op vijftien jarige leeftijd. Hij leerde het leven op straat kennen en kwam in aanraking met het criminele circuit. Op twintigjarige leeftijd werd hij veroordeeld wegens inbraak en kreeg een straf opgelegd van zeven jaar. Tijdens deze gevangenschap probeerde hij zichzelf te ontwikkelen, wat hem goed lukte. Hij leerde een lid van de Nation of Islam kennen, die hem introduceerde tot de leringen van de Nation of Islam. Malcolm X besloot zich aan te sluiten en vergaarde zoveel mogelijk kennis over de leer van Elijah Mohammed (de leider van de sekte). Malcolm X werd in 1952 vrijgelaten als een ander mens.

Het verhaal van een voormalig lid van de KKK en zijn reis naar de Islam

In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle

Het begin: Beproevingen in de jonge jaren van Clinton Sipes.

Ik groeide op in een ontwrichte familie waarin alcoholisme en zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling door mijn vader, een rol speelde. Zonder een positief vader figuur, begon ik voornamelijk asociaal gedrag te vertonen en neigde ik naar geweld.

Ik begon onbewust na te doen waaraan ik zelf werd blootgesteld. De relaties met mijn oudere broer, klasgenoten, leraren en zelfs met dieren werden hierdoor beïnvloed. Niets en niemand werd vrijgesteld van mijn sadistische uitingen en gedrag welke een gevolg waren van mijn opgekropte woede.

Op 13 jarige leeftijd kwam ik in aanraking met kinderen die dezelfde achtergrond hadden als ik, maar omdat ze niet zo gedreven waren als ik, verveelde het mij al gauw. Vervolgens ging ik om met jonge volwassenen die mij bereidwillig opnamen in hun groep omdat ik zonder terughoudendheid meedeed aan alles wat te maken had met alcohol, drugs, misdaad, geweld en racisme.

Er brak een periode aan waarin de tuchtschool een rol begon te spelen in mijn leven en waar ik werd gevormd tot een volwaardig misdadiger. (Dit was uiteraard niet de bedoeling, maar de jongeren die daar vast zaten stimuleerden en leerden hem dingen waardoor hij juist een ‘geavanceerd’ crimineel werd, dit is een toevoeging van de vertaalster) Geweld en racisme werden bij mij aangewakkerd, het was een negatieve omgeving waar mijn woede en haat voor autoriteit, zwarten, joden en Aziaten werd gevoed. Nadat ik drie jaar had uitgezeten op deze tuchtschool werd ik vrijgelaten. Ik was een wandelende tijdbom.

Op zoek naar een richtpunt waarop ik mijn woede kon focussen, kwam ik in aanraking met een paramilitaire racistische, jongeren groep. Ik was betrokken bij een aantal aanvallen op mensen en hield mij bezig met verschillende criminele activiteiten. Op 16 jarige leeftijd werd ik gevangen gezet in de Jeugdgevangenis

van Californië, wegens diefstal, geweldpleging en wapen bezit, en kreeg een straf opgelegd van 6½ jaar. Direct voegde ik mij daar, bij de gangs (groeperingen) die stonden voor “Blanke superioriteit” waar mijn haat en woede zich ontwikkelde tot “HAAT” voor alles dat niet blank was (Angelsaksisch).

Ik begon te corresponderen met de KKK (Kuk Klux Klan) en tijdens mijn voorwaardelijke vrijlating was ik een gemakkelijk prooi voor degenen die mijn groeiende haat konden sturen (in dit geval de KKK).

De komende 3 tot 4 jaar was ik betrokken bij KKK activiteiten zoals Klan kruis verbrandingen, media toespraken, nachtelijke knokpartijen en aanvallen (tegen niet blanken), vernielingen etc. (Hij groeide van loop jongen tot een volwaardig en actief lid van de KKK, aanvulling van de vertaalster).

Ik schond mijn voorwaardelijke vrijlating door wapen- bezit en verdenking van overvallen.

De zoektocht naar Vrede (Rust): Jonge volwassene.

Na deze laatste schending van mijn voorwaardelijke vrijlating, op 20 jarige leeftijd begon de zoektocht naar vrede. Ik had al die jaren zoveel woede en haat gevoeld dat het mij nu van binnen uit begon op te vreten. Ik begon op een hatelijke manier uit te vallen tegen het gevangenis personeel. De muren van mijn cel waren bedekt met haat spreuken, graffiti en tekeningen en de helft van mijn boven lichaam was bedekt met tatoeages. De haat die ik eens uitte, begon zich nu tegen mij te keren!

Na een vlaag van haat en woede belandde ik in de isoleer cel zonder kleding en zelfs geen matras. Alleen een beker en ik !

Ik begon na te denken over mijn verleden en alle negatieve zaken die mij zo verlaagd hadden dat ik nu op dit dieptepunt was beland.

Terwijl ik verbleef in de isoleercel, werd mijn dochter geboren. Ik begon na te denken over mijn toekomst en hoe deze eruit zou zien. Ik dacht aan de vele slachtoffers die ik had gemaakt (vanwege hun huidkleur of achtergrond) en ik zag hoe ik mijn leven

zou slijten in de gevangenis als ik dit verleden zou voortzetten in de toekomst. Ik zei tegen mezelf: “ Clint, je moet een keuze maken tussen dit kwaad en een goede toekomst.” Het was duidelijk dat ik met al dit kwaad geen toekomst had. Mijn familie, moeder, vriendin en broers waren allemaal bang voor me, ik was totaal van hen vervreemd.

Ik begon te zoeken naar iets wat zuiver was, waarmee ik het gezwel van kwaad in mij kon verwijderen. Ik wilde geliefd zijn en zelf pure liefde geven. Ik wilde gewoon niet meer “Haten”.

Ik ging naar Montana, waar ik werd opgepakt wegens inbraak en kreeg een straf van 5 jaar opgelegd waarvan ik slechts 2½ jaar uitzat. Ik werd voorwaardelijk vrijgelaten en voltooide deze zonder overtredingen.

Ik raakte betrokken bij mensenrechten organisaties en ik zette mijn eigen mensenrechten organisatie op, C.H.E.R.E. (Children Escaping Racist Enviroments – Kinderen die aan hun Racistische omgeving ontsnappen). Mijn doel was uit te reiken naar kinderen in nood en hun te helpen ontsnappen aan de omstandigheden waaraan ik zelf was blootgesteld. Ik

wilde goedmaken, waar ik zelf eens het probleem van was, maar ik was nog steeds betrokken bij de misdaad.

Ik was in het bezit van explosieven, werd gearresteerd door de federale overheid en kreeg een straf opgelegd van 35 maanden in de gevangenis.

De zoektocht naar de waarheid.

Het begon na mijn aankomst in de gevangenis. Een Afro-Amerikaan (donkergekleurde man, aanvulling van de vertaalster) bood aan mij te voorzien in de benodigde toilet artikelen. Hij vertelde dat hij Moslim was en dat Moslims verplicht zijn diegenen te helpen die dat het meeste nodig hebben. Ik was zeer geïnteresseerd in die religie, Islam, en wat het inhield. Ik was echter in de waan dat deze religie alleen bestemd was voor donkeren. Ik bedacht mij dat ik nooit Moslim zou kunnen worden, want ik was immers blank!

Toch vroeg ik deze broeder enkele boeken en informatie over de Islam, ik zag de algemeenheid ervan en hoe het kleur, etnische achtergrond en ras overtrof. Het was zo werkelijk en zo puur. Het begon mij aan te spreken. Deze broeder nodigde mij uit om een Khoetbah (Rede) op Jomoe’a (Vrijdag gebed) bij te wonen, en ik kreeg daar een Koran. Toen ik de

vertaling (interpretatie) van de Koran las voelde ik de zuiverheid en de waarheid ervan. Het was geen Hocus Pocus, geen eng verhaal, geen occulte ideeën maar gewoon duidelijk en simpel de waarheid. Toen ik de Adhan (oproep tot het gebed) hoorde voelde ik hoe de aanwezigheid van Allah (Geprezen en Verheven is Hij) mijn hart en ziel doordrong.

Nadat ik de Koran een tijdje had bestudeerd, ontdekte ik de onfeilbaarheid ervan en dat er geen tegenstrijdigheden in te vinden waren.

Er zijn religies die gebaseerd zijn op het geloven in bepaalde wetenschappen of het geloof in meerdere goden en de religie van de 3 goden in één. Ik begon bewust na te denken over deze zaken en geen van deze theorieën kwam logisch bij mij over.

Hier was de Islam, gebaseerd op het geloof in één God, die het bestaan van alles uit het niets had gecreëerd en het feit dat dit boek (de Koran), welke ik las, in meer dan 1400 jaar niets was veranderd, was al een wonder op zich. Ik was overtuigd, overtuigd van de eenheid van Allah (Geprezen en Verheven is Hij) en de eenheid van de Islam.

Het Christendom was onderhevig aan veranderingen en tot op de dag van vandaag gebeurt dat nog steeds

zowel in de bijbel als in de Christelijke doctrines. Men kan dus niet eens claimen dat de Bijbel die men heden ten dage leest en waaruit wordt gepredikt, de originele Bijbel is.

Er is maar één God en één religie, en religie houdt hier in: “ Overgave aan de Enige God”. Dit is de betekenis van de Islam.

De Metamorfose: van Clinton Sipes naar Abdus-Salaam.

Zoals jullie hebben gelezen, was het leven van Clinton Sipes gevuld met haat, criminaliteit en geweld, het waren juist die zaken die leidden tot de vernietiging van de mens.

Na jaren van leugens, halve waarheden en het volgen van anderen op het pad, werd ik vanuit een plaats (de gevangenis) waar meer dan 1 miljoen mensen worden weggestopt, in diezelfde omgeving waar eens mijn haat en woede werd gevoed, verwelkomd door de islaam, die mij veranderde in de “dienaar van de Vrede”. Islam vulde de spirituele leegte door mij te leren over mijn begin en mijn einde, het gaf mij tevredenheid , rust en een kalmte, die woorden niet kunnen omschrijven.

Mijn bestaan is duidelijk en mijn richting is juist (Al-Islam).

Islam heeft mij, door de waarheid ervan, geleerd wat nederigheid is en wat de juiste manier is om Allah te aanbidden. Ik heb geleerd dat we allemaal van Allah komen en dat we tot Allah zullen terug keren. Allah heeft alles geschapen, alles met ziel of zonder ziel, microscopisch of macroscopisch, het tijdelijke en het oneindige. Niets ontstaat uit zichzelf, maar wordt geschapen door Allah (Geprezen en Verheven is Hij).

Op de laatste dag zal het niet uitmaken of ik zwart of blank ben, rijk of arm, machtig of machteloos, en dit geldt voor de gehele mensheid. Maar het zullen een ieders goede of slechte daden zijn waarvoor men persoonlijk verantwoordelijk wordt gesteld en in welke mate die daden gestraft of beloond wordt. Niemand zal gestraft of gedood worden voor mijn slechte daden of de beloning ontvangen voor mijn goede daden behalve ik. Ik ben verantwoordelijk en moet mezelf verantwoorden op de dag dat dit gevraagd wordt. Ik werd mij bewust van deze waarheid en bevestigde dit in het openbaar: “ Er is geen God behalve Allah en Zijn laatste boodschapper is Mohammed (ibn AbdAllah Al Mustafa)”. In principe is mijn leven weer begonnen bij het begin stadium waar de waarheid en puurheid begint. El-Hamdulilah.

Ten slotte, de metamorfose is nu aan het einde gekomen. Ik heb de waarheid gevonden in Allah (alle lof behoort aan Hem, de Schepper van de mens, engelen en de jinn, en al hetgeen bestaat tussen hemelen en aarde). Allah (aan Wie alle Lof toekomt) heeft 99 namen of eigenschappen, één van die eigenschappen is Salaam (Vrede). De Schepper, de Verwekker van het bestaan van de Vrede. Er is geen Vrede dan de Vrede die komt van Allah (aan wie alle lof toekomt). Ik heb deze Vrede gevonden, en ik ben n ْ◌ Abdus-Salam, de dienaar van de Schepper van de enige echte bron van Vrede…… Allah, de Aller Hoogste, aan wie alle lof toekomt!

El-Hamdulilahi Rab Al Alemien

De waarheid

Bismillaahi Rahmani Rahiem

Ik ben een Nederlands meisje, hier geboren, heel mijn leven hier al gewoond. Ik ben nu 17 jaar, ik weet niet hoe al die tijd zo snel voorbij heeft kunnen gaan, als een lichtflits. En nu pas ben ik wakker geschud.

Als ik terug denk aan hoe ik leefde en hoe zoveel meisjes nog steeds leven, blind voor wat komen gaat, blind voor wat is geweest, denkend alle tijd te hebben.

Alles uitstellen, “komt later allemaal nog wel”, “over een paar jaar dan ben ik eraan toe”. Die gedachte zal ook vaak genoeg onze gedachten binnen geslopen zijn.

Ik was vroeger ook zo blind voor alles, ik wist de betekenis van het bestaan niet eens, de reden dat wij hier waren, ik wist het niet. En ik vond het allemaal wel best zo. Ik was zelfs, dacht ik toen, ook wel gelukkig.

Mijn gezicht was een verleiding, een misleiding voor vele blikken. Mijn kleding moest perfect bij elkaar passen, en mijn make-up daar weer bij. Ik zag er altijd goed verzorgd uit, maar voor wie versierde ik me nou eigenlijk??

Niet voor alle blikken, die mij altijd weer zenuwachtig maakten. Niet voor al het nafluit, waar ik me zo aan ergerde. Niet voor alle telefoonnummers, die ik daarna meteen weer weggooide.

Steeds vaker begon ik me af te vragen, of wij vrouwen hiervoor geschapen waren. Voor al die obscene opmerkingen, als reclame model. Ik vroeg me af waarom je er niet bij kon horen, als je niet meedeed aan de mode. Waar alles kort en strak is.

Wat zijn wij vrouwen nog waard in een maatschappij waar alles alleen om uiterlijke schoonheid draait. Dat zou dus betekenen dat vrouwen die hun schoonheid niet meer hebben, ongelukkig zouden moeten zijn. Zo is deze maatschappij.

Waarom moet iedereen zich opmaken als een schilderij. Wij worden niet meer gezien als menselijke wezens. Als lustobjecten, zo worden we gezien.

Hoewel ik dat heel goed besefte, deed ik maar weer mee met de menigte, uit gewoonte. Ik leerde een Marokkaanse jongen kennen. De eerste jongen die ik kende, die vol zat met liefde en respect. Hij accepteerde mij zoals ik was. Hij had er geen behoefte aan om meisjes na te fluiten. Of om ze allemaal te versieren.

Het was een ander soort jongen dan de jongens die ik altijd wou ontwijken, maar ook altijd weer mee geconfronteerd werd. Hij geloofde in iets wat ik zag als iets vreemds, iets anders. Hij geloofde in de Islam. Hij

praatte er ook veel over, hij was er zo vol van. Ikzelf was Christen, niet echt praktiserend. Ik had zo mijn tijden, dan pakte ik de Bijbel. Maar legde het ook even snel weer neer, om er verder niet meer echt over na te denken. Het hield mijn aandacht nooit langer vast dan een paar dagen. Ik dacht ook nooit echt na over het geloof. Ik geloofde in God, Jezus was zijn zoon. Zo was mij altijd geleerd. Door mijn vriend werd ik nieuwsgierig naar de Islam, hoe hij zich voelde dat wou ik ook ervaren. Hij gaf me een boekje over de Islam. Ik ben dat boekje gaan lezen, en van de eerste tot de laatste zin klopte het. Wat daar geschreven was, was zo logisch. Het boekje en wat ik gelezen had, liet mij niet los. Ik ben meer boekjes gaan lezen. Het was voor mij steeds moeilijker om te geloven wat mij altijd geleerd was. Iets wat altijd zo logisch leek, werd voor mij steeds moeilijker om te geloven.

Het bleef me maar bezighouden, bijna elke seconde van de dag. Ik begon zoveel te lezen, zoveel te leren over de Islam, maar ook over het Christendom. Ik vond het echt een kick om te leren over de Islam, want het was iets waar ik me echt in kon vinden, ik vond het zo interessant.

Op sommige momenten kon ik mezelf uit lachen, dat ik zo stom was geweest om het allemaal maar zo blind aan te nemen wat me geleerd was.

Ik merkte dat ik veranderde. Ik kon gelukkig worden van zoiets stoms, zoiets kleins. Zulke kleine dingen maakte me al zo tevreden. Op sommige momenten begon ik me zelfs te irriteren als vrienden van mij weer begonnen te roddelen of iets anders deden wat in strijd was met de Islam. Ik begon vele dingen aan te passen. Ik vond rust in mezelf, echte rust. Ik had mijn thuis gevonden. Dit was waar ik onbewust altijd al naar gezocht had. Het voelde als verliefdheid, nu pas besefte ik dat ik nooit gelukkig geweest was. Als ik de Koran las, kreeg ik zo een onbeschrijfelijk gevoel. Zo een heerlijk gevoel, zo puur. Ik voelde en wist dat het de enige waarheid was. Ik begon er zelfs naar de verlangen om mijn Shahada te zeggen. Mijn ouders die de Islam als gevangenis zagen, als iets wat ouderwets is, iets van vroeger. Mensen die altijd

zeiden mijn vrienden te zijn die me ineens uit zullen lachen. Familie die niets meer met me te maken zou willen hebben. Het maakte het zo gecompliceerd. Islam was iets waar ik zoveel van was gaan houden. Waar ik echt verliefd op geworden was. Maar ik wist ook dat het juist de mensen waar ik heel veel van houd, zoveel pijn zal doen. Met zoveel woorden hadden ze het niet gezegd. Maar ik hoorde het aan een opmerking, of zag het aan de blikken die ze wisselden. Ze vonden het zorgelijk.

Ze zagen het al voor zich, heel de wijk die mij zal nastaren. Tranen die ze uit alle macht probeerden te verbergen. Het ontwijken van alle gesprekken, bang dat ik zal zeggen waar ze bang voor waren. Zeggend “je moet je hart volgen”, maar biddend “laat haar toch gewoon blijven”.

Het enige dat ze willen is dat ik mijn geluk zal vinden. Het enige wat ik vraag is mij de kans te geven, om te bewijzen dat deze weg mijn geluk zal zijn. Het verlangen dat met de dag groeide, totdat ik niet meer kon. Het kon me niet meer schelen, wat ze zouden zeggen.

Wat ze zouden denken. Niemand van hun kan mij helpen, als ik straks helemaal alleen in mijn graf lig. Zonder dat iemand het wist, zei ik mijn Shahada. Dat zou de beste oplossing zijn, dacht ik toen nog, deed ik niemand pijn mee. Maar het verzwijgen, de leugens, daar doe ik mezelf, en uiteindelijk ook hun, meer pijn mee, dan dat ik hun zal doen met de waarheid. Om het nog gecompliceerder te maken voor mezelf, trouwde ik met die jongen, ook zonder medeweten van bijna alle mensen waar ik van houd. Ik weet dat het het beste is geweest Insha’ Allah, voor ons dan. Maar de pijn die ik voel, als de leugens zich opstapelen. Het is moeilijk te leven in deze leugens, maar hoe maak je “kafirs” duidelijk dat dit de beste weg is voor mij. Dat is onmogelijk, tenminste voor mij.

Deze weg is mijn weg. Deze weg is mijn lot.

Het is de enige weg, de enige waarheid.

En Insha’ Allah zullen zij dat ooit zien.

Amina (een verhaal alleen voor de zusters)

In de naam van Allah, de Barmhartige de Genadevolle

De titel van dit verhaal is Amina

Ik zit vandaag tussen je vingers; inkt gedrukt op een paar regeltjes. Om jou mijn verhaal te vertellen. Omdat je een vrouw bent, vertel ik je dit. Waarschijnlijk zullen de mannen wat ik jou te vertellen heb niet begrijpen, maar jij zult mij wel begrijpen.

Mijn vader is hier vanuit Marokko 30 jaar geleden terecht gekomen, ik ben geboren en heb mijn jeugdjaren doorgebracht in Amsterdam. Amsterdam; de stad van je dromen. Ik ben nu 20 jaar oud, ik weet niet hoe de eerste 10 jaar van mijn jeugd beëindigd zijn, En toen verdwenen de 10 jaren van de puberteit in een oogflits.

Het ongeluk dat ik heb begaan, heeft mij wakker gemaakt, toen het ongeluk mij wakker gemaakt heeft, wou ik alle vrouwelijke wezens om mij heen wakker schudden. Ik wou tegen iedereen vertellen wat het leven eenmaal inhield.

Lieve zus, mijn woorden richting jou zijn woorden van een meisje dat dit leven zal verlaten. Een paar woordjes van iemand die van een ogenblik naar het andere op de dood wacht. O wat was ik misleid door alles, zelfs mijn naam Amina; ik wist niet eens wat het betekende.

Mijn mooie gezicht was een misleiding voor alle blikken, ik zat uren achter de spiegel. Ik paste soms verschillende jurken en kleding. Als het om mijn haar gaat dan hoort bij iedere kleur van mijn kleding een kapsel en een haarkleur.

Ik zorgde goed voor mijn uiterlijk, maar ik heb mezelf nooit de vraag gesteld voor wie ik al deze versieringen doe. Waarom maak ik mezelf zo mooi, doe ik dit om de blikken van de jongens naar me toe te trekken? Ik voelde me niet gemakkelijk wanneer de jongens naar me keken, hoewel ik mijn kleding en schepping mooi vond, wanneer ik zag dat de jongens lang naar me keken

zijn maar een paar ogenblikjes totdat een ander mooier meisje langsloopt en de ogen van die jongens steelt.

En dan stel ik me de vraag: Zijn wij vrouwen hierom geschapen?

Een machine, of beter gezegd een amusementsvoorwerp of een museum of een Tv-beeld waarbij de cosmeticawereld ons op de buis tentoonstelt met versieringen, versierd met verschillende make-up en andere chemische schoonheidsmiddelen, die het gezicht vandaag opmaken en morgen de schoonheid laten verdwijnen.

Zijn wij vrouwen geschapen om als magneet te dienen voor het oog, op kranten en tijdschriften??!!

Vroeger was alleen het gezicht van de vrouw genoeg om aandacht te trekken, maar vandaag trekt het mooie gezicht van de vrouw de klant niet meer, zelfs de naakte vrouw die afgebeeld is op een poster treft de ogen van de klant niet meer. Er zal een periode komen waarbij baby’s naakt gefotografeerd worden en op een seksuele wijze afgebeeld op de voorpagina’s van kranten en tijdschriften. De seksuele gekten zijn nu eenmaal grenzeloos.

Tractoren, vrachtwagenwielen…etc, worden niet op de markt getoond zonder een vrouw die ernaast afgebeeld is. Bij iedere reclamefolder zie je hetzelfde.Ik begrijp niet wat de relatie is tussen een tractor en een vrouw.

Het gezonde verstand zou een boer of anders een kist tomaten naast die tractor zetten. Maar het is de tijd van Monika Lewinsky, de tijd van de seksuele decadentie.

Het slachtoffer?! Geloof me, geloof me lieve zus, het slachtoffer zijn jij en ik.

Het slachtoffer is de vrouw, ik kijk om me heen, en zie verschillende soorten mensen, lange, korte, zwarte, blanke mensen. Zelfs de kleur van de ogen is anders.

De lichaamsvorm is anders, het grappige is dat zelfs de schoenmaten anders zijn. Wanneer de lichamen verschillen, verschillen de hersenen. Het gedrag en de manier van denken zijn anders van persoon tot persoon. Deze is zondig en de andere is goed. Deze is niet te vertrouwen, en de andere is aardig.

Ik kijk naar mensen om me heen, ieder van hen lijdt aan een bepaald probleem, als je je probleem aan je vriendin kwijt wilt, zegt ze tegen jou: ‘kom maar, ik deel mijn problemen en gevoelens met jou, dan huilen we samen’.

Ik sta altijd stil, hopeloos en stel mezelf de vraag: behoort de mensheid van vandaag tot de mensheid die we bedoelen?

Ik vertrek in de vroege morgen, maak een wedstrijd met bussen en treinen. Totdat ik in de late avond thuis kom, dan ben ik ben maar een vermoeid persoon die naar een nest zoekt, als het maar een nest is, ook al is het zonder kussen, alleen maar om te slapen.

Ik was een ijdel persoon als het ging om mijn schoonheid, de jongens op mijn school vochten om mijn vriendschap, de ene proefperiode na de andere proefperiode, ik had het record behaald van 20 liefdesverhalen, doch ze waren immers allen tot mislukking gedoemd. Ik was in het begin een eerlijk persoon, maar toen werd mij verzekerd dat de jongens en de meisjes in alles eerlijk kunnen zijn, behalve echter als het om amoureuze zaken gaat. Ik was er zeker van dat de weg van h’araam (verboden) alleen maar gevolgd kan worden door h’araam (verboden) en het zal nooit beginnen alleen met h’araam zonder te eindigen met h’araam.

hier ben ik vandaag, ik probeer de zonden en de schande van overspel die aan mij hangen weg te wassen, voordat ik naar mijn Schepper reis. De ziekte (Aids) waar ik nu aan lijd is niet een straf die genoeg is voor me, in dit leven. Hoe was ik toch hopeloos en afgedwaald !!

Ik ben er van overtuigd, dat de man niet zonder de vrouw kan en de vrouw zal ook niet zonder man kunnen leven. Zonder onze voorvader Adam, zou onze moeder Eva haar geluk niet hebben gevonden. En zonder Eva zou Adam zijn geluk niet gevonden hebben.

De vraag is of de man en vrouw gelijk aan elkaar zijn!?.

Ik kijk naar de schepping van de man en zie dat hij haren onder zijn neus heeft (de snor) en dat zijn schepping sterker in elkaar zit dan die van de vrouw, gespierd en goed gebouwd. Hij kan de zwaardere arbeid verrichten, wanneer mijn auto of mijn woning in brand staat, schreeuw ik om hulp, en ik zie de mannen mij proberen te redden.

Ik werp een blik naar mijn schepping en een blik naar de schepping van de man, en zeg Soebhana Allah (“Volmaakt is Allah”, uitdrukking van verbazing en bewondering). En Allah spreekt alleen de waarheid: “En de man en de vrouw zijn niet aan elkaar gelijk”

Ik werp een blik naar mijn lichaam en zie dat ik twee borsten heb, waar telkens nieuwe melk wordt aangemaakt. Terwijl ik ze al jaren en jaren draag, heb ik nooit het gevoel gehad dat ze niet goed liggen of dat

ze zwaar zijn. Integendeel; zonder dat was ik een vreemdeling binnen de vrouwenwereld. En ook niet geliefd in de mannenwereld. Ze maken mijn lichaam nog mooier en geven een vrouwelijke vorm aan mijn lichaam. Ik weet niet waarom ze aan mijn borst hangen, vlakbij mijn hart.

Ik weet dat de betekenis van liefde, zachtheid en aardigheid zich in het hart en de borst bevindt. O mijn god, wanneer ik een kind zie spelen, branden mijn ogen van tranen. Een geschenk dat voor me verboden is geworden.

Ik kijk naar mijn moeder en zeg: “de vrouw is iets waardevols!!” Zij is de moeder….. Het probleem van de moeders tegenwoordig, is dat ze de betekenis niet kennen van het moederschap. Ook als ze kinderen krijgen, zetten ze hen in de vroege morgen in de kinderopvang en komen ze ze in de late avond ophalen.

Ik werp een blik in de richting van de dierenwereld en heb daar gevonden dat dieren moederschap beter begrijpen dan de mens dat begrijpt, de kat miauwt om haar kindjes, de hond blaft om haar puppy’s en de kameel huilt om haar kindjes, als je één van haar kindjes afpakt. Ik keek naar de duif, ik heb gemerkt dat ze weken op haar eieren broedt, ze geeft ze warmte en

moederlijke liefde, geduld heeft ze tijdens het broeden, tot haar eieren uit komen. Wanneer de kuikens uitkomen, voedt de duif haar kuikens met haar bek, toen begreep ik dat dit dier een boodschap kreeg die zij goed heeft vervuld. En wanneer ik haar kuikens met mijn vingers probeer aan te raken, valt ze mij met haar bek aan. Zij heeft alles voor haar kuikens verzorgd, liefde, zachtheid, voeding, zelfs verdediging jegens de vijanden.

Toen keerde ik terug naar mezelf en stelde weer de vraag: behoort de mensheid van tegenwoordig tot de mensheid die wij bedoelen?

De man is een mens, en ik ben ook een mens, ik verschil van hem zelfs in de manier waarop mijn naam geschreven wordt. In de grammatica ben ik vrouwelijk en hij mannelijk. Wij zijn wel uit één soort geschapen; hij behoort niet tot de diersoort giraffen en ik niet tot de vogels. Wij behoren beiden tot de mensheid. Mijn moeder is Eva, geschapen uit mijn Vader Adam

Allah Soebhanahoe wa ta’ala zegt in de Qor-aan: “O. mens, vreest jullie Heer Die jullie schiep uit één enkele ziel (en die) daaruit zijn echtgenote schiep en uit hen beiden vele mannen en vrouwen deed voortkomen. En vreest Allah in wiens Naam jullie

elkaar (om hulp) vragen en (onderhoudt) de familiebanden. Voorwaar, Allah is de Waker over jullie” (An-Nisaa-e:1; blz 96 uit de Edele Qor-aan).

Ik werp een blik op mijn lichaam en zie dat mijn lichaam mooier wordt door mijn zachtheid. En ik kijk naar de man en zie dat hij mooier wordt door zijn mannelijke natuur. Ik verbaas me over mensen die het onmogelijke vragen, een man wil in een vrouw veranderd worden, en een vrouw wil een man worden. Deze vergelijking is gelijk aan de Sahara die niet in zee veranderd kan worden, en sneeuw niet in hout.

Ik kijk weer naar mijn schepping, die geschonken is aan mij door de Heer der werelden. En stel mezelf de vraag, voor wie is dit allemaal? Is het voor ieder mannelijk wezen dat op straat loopt of voor een man die de vader wordt van mijn kinderen, waar we de betekenis van liefde kunnen begrijpen. We krijgen Mohammed en Naoual en Esma. Het is allemaal voor een man die met mij mijn kinderen wil opvoeden. Ik hoor in de verte een stem die zegt: “je hebt te veel kinderen, neem genoegen aan één of twee kinderen als je veel kinderen wilt”.

Als mijn moeder deze woorden had gehoord, zou ik op dit moment niet bestaan en mijn andere drie broertjes ook niet. Is het beter om in een huis vol kinderen

opgevoed te worden, waarbij je andere broertjes en zusjes die bij jou leeftijdscategorie passen hebt om mee te kunnen spelen, lachen en huilen….of alleen eenzaam met jezelf spelen.

Degene die tegen de vrouw zegt, “neem één kind “, is onrechtvaardig voor haar.

Ik hoor een beledigende stem zeggen: “Amina! Heb je nooit aan werk gedacht?”

Ik zat op een stoel midden in onze woonkamer en keek naar mijn moeder, terwijl ze het huishouden deed. Ik concludeerde dat het fundamentele werk van de vrouw is het opvoeden van de kinderen en het goed verzorgen van de interne zaken binnen het islamitische, liefdevolle nest. De moeder is een school voor de kinderen, tevens is de moeder een psychiater die een grote rol speelt binnen de psychische opvoeding van het kind. De moeder is tevens een verpleegster, er is een verschil tussen een medicijn nemen van de hand van je moeder en hetzelfde medicament nemen van een verpleegster.

Geloof me, het fundamentele werk van de vrouw is het voorbereiden van de toekomstige leden van de maatschappij. En jammer genoeg horen wij de laatste

tijd geruchten die ons mededelen dat dit een onderdrukking is voor de vrouw.

Waar ik van overtuigd ben, is wanneer de moeder haar nest en haar vogels (kinderen) verlaat, zoekend naar geld op ieder manier die ze maar kan bedenken, zelfs door middel van haar kuisheid te grabbel te gooien, hierdoor de gezinnen en maatschappijen bedorven zullen worden door immoreel gedrag van de “mensheid”. Het morele gedrag van de kinderen zal ook bederven door het gedrag van de moeder. Kijk naar de kinderen, die geen liefde meer hebben voor hun moeders, werp een blik op de samenstelling van de gezinnen die uit elkaar vallen, waarbij partners elkaars rust en liefde niet meer kunnen proeven.

Wanneer de natuurlijke schepping van de vrouw afgedwaald is van het gezonde gedrag van de vrouw, zal de samenstelling van de samenleving een metamorfose ondergaan. We zien een duidelijk zichtbare verbazingwekende wetenschappelijke ontwikkeling, maar we merken ook een verbazingwekkende morele achterstand.

Ik wil hiermee zeggen dat wij in het dagelijkse leven zien dat er sprake is van een grote ontwikkeling op wetenschappelijk en technologisch terrein, doch

parallel hieraan nemen wij waar dat er sprake is van immoreel gedrag. De waarden en normen zijn jammer genoeg aan erosie ten onder gegaan.

Tussen de harde en boze stemmen, hoor ik de stem van mijn vriendin Faatin, waarbij zij boos tegen me zegt: “ Hoe kun je accepteren dat er geen noodzaak is binnen de samenleving voor het werk van de vrouw?”

Ik gaf een antwoord na een lange stilte, het werk van de vrouw binnen het onderwijs, geneeskunde…etc, daar is niks mis mee. Er is geen tegenstelling tussen dat en de natuurlijke schepping van de vrouw. En zij legt daarbij een verantwoording jegens haar zusters af. Als ze genoodzaakt is om te werken, zal ze daarmee haar Heer tevreden stellen. Geloof me Faatin, als de vrouw handelt zoals de man, en ze voedt zichzelf op die manier op, dan zal ze altijd blijven handelen als een man.

En dat is ook wat gebeurd is met onze buurvrouw die haar man en 4 kinderen verliet. Ze is gevlucht en met een andere man ervandoor gegaan, zij liet haar man alleen die niet eens weet hoe hij zijn eten moet koken.

Vergeet niet die vriendin van jou die verslaafd was aan drank, door de verschillende relaties die ze had en daardoor haar hersens verloor. En hier zit ik naast je,

het laatste slachtoffer. Faatin onderbreekt Amina met een zachte stem: “Denk je niet aan een huwelijk?” Ze antwoordde met tranen in haar ogen en zei: “hoe kan ik nu aan een huwelijk beginnen na het afronden van verschillende gevechten, op zoek naar een echtgenoot die ook tientallen gevechten heeft meegemaakt, zoekend naar de geschikte gewenste partner ?

We moeten eerst een liefdesverhaal van onze relatie maken, en elkaar een paar jaar uitproberen en daarna kunnen we in het huwelijksbootje stappen.

Als ik al deze periodes moet afleggen, hoe moet ik de eerlijke man onderscheiden van de niet eerlijke man. Heb je nagedacht of het in de islam toegestaan is?”

Faatin antwoordde: “nee, daar heb ik niet over nagedacht, maar ik denk dat het niet toegestaan is, bij ons niet en bij de joden en de christenen niet, zelfs andere religies die niet afkomstig zijn van god zoals het boeddhisme en het Hindoeïsme. Zelfs bij deze aardse religies is overspel verboden verklaard, laat staan dan de islam, het christendom en andere hemelse godsdiensten.”

Hoe kunnen we overspel toestaan? Hoe kan iemand een kind ter wereld brengen zonder vader?

Hoe kan het dat een kind op de wereld gebracht wordt, en wanneer hij naar zijn vader roept, hij zijn wettige vader niet kan vinden? Hoe kunnen we accepteren dat het eerste cadeau dat aan het kind geschonken wordt, zal zijn: glimlach, je bent een onwettig kind!

Wat is dan de oplossing in jouw ogen? Hé filosoof van de 21ste eeuw, waarom verklaren mensen de oorlog aan hun Schepper? Hij geeft hen zuurstof, eten, hersenen, gezondheid…etc, maar ze verloochenen Zijn boeken en Zijn boodschappers die Hij SWT gezonden heeft tot de mensheid.

Hij heeft voor hen poëzie, grammatica enzovoort geschapen en ze proberen Hem daarmee aan te vallen door “Hem alleen te aanbidden en Hem alleen om hulp te vragen” niet te accepteren. Mijn probleem en dat van jou beste vriendin, is dat wij nog nooit de woorden van onze Schepper hebben gehoord of gelezen. Hij heeft ons geschapen, dus zal Hij beter weten hoe wij in dit leven ons moeten gedragen en hoe wij moeten leven.

Een computerspecialist weet hoe een PC functioneert, en het zou dom zijn als men een PC naar een schoenenmaker zou brengen om een defecte kaart te verwisselen. Maar degene die de PC gemaakt heeft, weet alles van wat hij gemaakt heeft

Toen de djinn Qor-aan hoorden, zeiden ze: “Voorwaar, Wij hebben een verbazingwekkende Qor-aan gehoord”

De dijnn waren verbaasd over de Qor-aan; wat moet Faatin of Amina hierop zeggen? Wel, ik keek niet eens om naar de Qor-aan, niet eens naar de manier waarop de Qor-aan bedrukt is. Maar nu Alhamdoelilah (alle lof zij voor Allah), houd ik maar niet op met het doorbladeren en lezen van de mooie bladzijdes van dit mooie boek. Ik heb de Waarheid gevonden en de betekenis van dit leven begrepen.

Dit leven dat velen verzwolgen heeft, alle grootheden; is dat niet genoeg om te weten dat het leven Lenin, Sokrates en een paar jaren geleden Diana verzwolgen heeft?

Het leven zal mij en jou ooit ook verzwelgen. Sommige afgedwaalden zeggen dat ze in de drukte van de Dag des Oordeels een uitgang zullen vinden. Daarop geeft Allah SWT een antwoord en zegt in de Qor-aan: “Voorzeker, Hij heeft hun aantal het beste berekend en Hij heeft hun aantal nauwkeurig vastgesteld, ieder van hen zal op de dag der Opstanding alleen voor hem komen”

Geloof me, alle mooie juwelen zullen verdwijnen, ze zijn eenmaal afkomstig uit klei. Maar de juwelen en

geschenken die Allah geeft, blijven eeuwig bestaan, omdat het van Allah afkomstig is.

En omdat jij een filosoof was, geef ik jou een antwoord dat uit de mond van filosofen afkomstig is. Kamp, de Duitse filosoof, degene die de theorie van het bestaan heeft uitgebracht, zegt: “dit leven is een theater, het eerste doel hiervan is het leven, en het tweede doel is wat na dit leven zal komen”

In het toneel des levens is te zien dat er rechtvaardigen en onrechtvaardigen te vinden zijn. Er moet natuurlijk ook een scène zijn waar de rechtvaardige zijn recht krijgt van de onrechtvaardige. Het gebeurt tijdens deze scène niet, maar een andere scène is wel dichterbij

Geloof me, wanneer ik tot op de dag van vandaag zie dat mensen sterven, en wij behoren tot die stervelingen, begrijp ik dat ze op een andere dag zullen opstaan van hun graven. Ik vraag me af waarom mensen bij de woorden van Allah blijven waarbij Hij SWT zegt in de Qor-aan : “Alle lof zij Allah, de Heer der Werelden”

Zoals de pauw, zijn uiterlijk is mooi maar wanneer je zijn veren plukt, zie je niks meer aan hem, alleen maar mooie woorden.

Journalisten, schrijvers, koningen, dichters, mensen klappen voor hen maar een gematigde arme persoon die de weg van Allah volgt is dichter bij Allah dan zij. Ook als ze hem beledigen en minachten, maar hij gelooft in de Heerser van de dag des Oordeels.

Amina barst in tranen uit, terwijl ze afscheid neemt van een ieder die deze woorden leest, en zegt een paar woorden die gemengd zijn met warme tranen voor iedere vrouw, hetzij een Moslima of niet, haar als voorbeeld neemt, en berouw heeft en terugkeert naar de weg van Allah.

“Er is bij God geen andere weg dan de weg die naar Hem leidt.”

G eschreven door Sheikh Qaloen Vertaald door Abou Sayfoullah en Oum Sayfoullah Gecorrigeerd door S.Mokadim en R. Frank