HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan Darwinkel

EINDREDACTIEKasper Dijk

REDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserRichard van WelieFrank WielaardJules ZaneJan Willem Zeldenrust

COLUMNISTENJeroen ElshoffLeander Schaerlaeckens

FOTOGRAFIEGetty Images

PRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGN

DarChicago Ltd.MET DANK AAN

Issuu, ScribusSportAmerika The

Magazine is een uitgavevan Petersen Media. Niets

uit deze uitgave mag opwelke wijze dan ook worden

gekopieerd zonderuitdrukkelijke toestemming

van de uitgever. ©Petersen Media 2012­

2013 ­ Alle rechtenvoorbehouden.

Mijn dag en nachtritme is sinds dat ik met SportAmerika benbegonnen, zo’n kleine drie jaar geleden, nooit meer hetzelfdegeweest als voor die tijd. Vaak blijf ik op voor een bepaaldewedstrijd of trek ik de hele nacht door. Nu ik sinds enkelemaanden in dienst ben bij Infostrada Sports is mijn ritme eenstuk normaler, maar afgelopen weekend betrapte ik mijzelferop dat ik toch mijn slaap probeerde te rekken.Zaterdagnacht ging ik er voor zitten: de MLS Cup tussen deSporting Kansas City en Real Salt Lake. Sport1 zond dewedstrijd live uit, hulde daarvoor. De MLS staat nog steedsbekend als de competitie met wedstrijden in veel te groteAmerican footballstadions en voetballers uit Europa die nogeven hun zakken vullen. Zie Beckham, Henry, Keane,Márquez.Bij aanvang moest ik zoeken naar bekende namen. Dat bleeklastiger dan op voorhand gedacht. Sterker nog, al snelrealiseerde ik mij dat ik gewoon moest gaan genieten.Dat heb ik meer dan twee uur gedaan, met volle teugen.Kansas City won in het eigen Sporting Park voor ruimtwinitgduizend toeschouwers na strafschoppen, nadat het 1‐1was na verlenging. De grote winnaar was deze nacht deneutrale voetballiefhebber. Het niveau was zeer acceptabel endaarnaast gebeurde alles wat voetbal zo mooi maakt.Technische hoogstandjes, vele kansen, ballen op de lat enpaal, doelpunten afgekeurd en een zenuwslopendepenaltyreeks.Zo zie je maar. Ik moet zeker ’s nachts wedstrijden meeblijven pikken én ik ben er heilig van overtuigd dat de MLSeen gouden toekomst heeft.Veel leesplezier,

MLS

“Ze haten me. Ze haten me.Ik weet niet waarom, maar zehaten me gewoon." Die opmer­king, gericht aan de scheidsrechtersin de wedstrijd Denver ­ New Yorkkwam Nate Robinson duur testaan. De guard van de Denver Nuggetskreeg in die wedstrijd de zoveelstetechnische fout in zijn carrière. De NBA gafRobinson er een boetevan 25 duizend dollarvoor. Robinsonscommentaar: "Zolang ik inhet vierde kwart maar geentechnische fouten krijg, danis het niet zo erg. Ik hoopdat het nooit meer gebeurt,maar mezelf kennende wasdit waarschijnlijk niet de laatste keer" • Hetwas weer eens raak in Cleveland.Tijdens een wedstrijd van deCavaliers liep er wederom een fanhet veld op. Vorig seizoen liep eentoeschouwer nog het veld op in een T­shirtmet de tekst 'LeBron, come home 2014'.Nu was de boodschap op het shirtgericht aan de huidigester van de Cavaliers:Kyrie Irving. 'Kyrie,don't leave'. Of desmeekbedes invloedhebben op hettransferbeleid van de Cavs isnog maar te bezien • Heteerste serieuze tradegeruchtvan dit seizoen is een feit. DeHouston Rockets zouden centerÖmer Aşık willen ruilen. De Rocketshebben even geprobeerd om Aşık enDwight Howard in één team te latenspelen, maar zijn daarklaarblijkelijk ontevreden over. Erzijn vooralsnog geen andere namenof teams genoemd voor eeneventuele ruil, maar lang zal datniet duren. De lange Turk iseen prima center endaarom erg gewild •

De New England Patriotsmoeten het de rest van het sei­zoen stellen zonder tight endRob Gronkowski. In hetderde kwart van de met 27­26gewonnen wedstrijd tegen de ClevelandBrowns verliet Gronkowski het veld na eenlage hit van een safety T.J. Ward. Uiteen MRI­scan bleek dat Gronk zijnkruisband heeft afgescheurd.Gronkowski miste ook de eerste zes wekenvan het seizoen wegens rugproblemen enwas sinds zijn comeback van grote waardevoor de Patriots • De Houston Texanszijn na het ontslag van Gary Kubiak opzoek naar een nieuwe hoofdcoach.Eigenaar Bob McNair oogt op iemand metveel ervaring en lijkt daarbij uit te komenbij Ken Whisenhunt, offensivecoordinator van de San Diego Chargers.Ook Lovie Smith, ex­hoofdcoach van deChicago Bears, zou een voornamekandidaat zijn • Defensive linemanDesmond Bryant van de Brownsmist de rest van het seizoen vanwegeeen hartoperatie die hij afgelopenvrijdag onderging. Bryant (27) had allanger last van een onregelmatigehartslag en nadat medicatie geen uitwegbood, besloot Bryant onder het mes tegaan • De druk op MikeShanahan neemt toe. Afgelopenzondag leden de WashingtonRedskins een even kansloze alspijnlijke nederlaag in eigen huistegen de Kansas City Chiefs(45­10) en het stadion waspraktischleegvanafheteindevan het derdekwart. Eigenaar DanSnyder is zeer geïrriteerd over de huidigestaat van het team en veel leden van detechnische staf bereiden zich voor op eenvroegtijdig ontslag •

De wedstrijd op zondag tussende Boston Bruins en de Pitts­burgh Penguins kostte de nodigeslachtoffers. Chris Kelly (Bos­ton) brak zijn enkel na eenslash van Pascal Dupuis en zowel BrooksOrpik (Pittsburgh) als Loui Eriksson(Boston) moesten het ijs verlatenmet een zware hersenschudding.Orpik verliet het ijs per brancard en lijktvoor langere tijd uitgeschakeld • DeNederlander DanielSprong maakte tot dusverregrote indruk in de QMJHL.De zestienjarige speler vande CharlottetownIslanders is al eensgevraagd om voorNederlandse jeugdteams uitte komen, maar ziet hiervooralsnog vanaf. “Ik ben daar wel eensvoor gevraagd. Maar ik wil voor TeamCanada spelen. Hopelijk krijg ik daar ooitde kans voor” • Sergei Bobrovsky isvoor vier tot vijf wekenuitgeschakeld. De doelman van deColumbus Blue Jackets liep eenliesblessure op in het met 1­0gewonnen duel tegen deTampa Bay Lightningvan vorige weekdinsdag • DoelmanHenrikLundqvisttekende eennieuw contractbij de NewYork Rangers. TheKing blijft na dit seizoennog zeven seizoenenverbonden aan de Rangers.Lundqvist komt op de loonlijstvoor 8,5 miljoen dollarop jaarbasis en wordtdaarmee debestbetaaldedoelman in deNHL •

Het is u vast niet ontgaan:Robinson Cano is eenMariner. De belangrijkstefree agent van deze winter tekende eentienjarig contract ter waarde van240 miljoen dollar inSeattle. De Yankeesverliezen één van hungrootste sterren, maarkrijgen er ook een nieuwevoor terug. JacobyEllsbury tekende eencontract ter waarde van153 miljoen dollar, dathem zeven jaar in de Bronx zal houden •Ook Carlos Beltrán verhuist naarNew York. Hij zal in drie jaar tijd 45miljoen dollar gaan verdienen bij deYankees. Met twee nieuwe outfielders erbijhadden de Yankees free agent CurtisGranderson niet meer nodig, en dietekende deze week dan ook een vierjarigcontract voor 60 miljoen dollar bij de NewYork Mets • De Yankees beantwoorddenverder een deel van de pitching­vragen die overblijven doorHiroki Kuroda een jaar bij telaten tekenen voor 16 miljoendollar • Boston verloorEllsbury, maar behield de opéén na belangrijkste freeagent. Mike Napoli tekendeeen nieuw contract dat hemtwee jaar in Fenway Park zalhouden, in ruil voor 32 miljoendollar • Mindere berichten kwamenuit Toronto, waar werper Roy Halladayaankondigde zijn handschoen aan dewilgen te hangen. Doc was drie jaargeleden nog één van de besten, maaraanhoudende schouderproblemenmaken een einde aan zijn carrière. •Toch eindigen we met een vrolijkenoot: Joe Torre, Tony La Russaen Bobby Cox zijn door hetexpansion era committeetoegelaten tot de Baseball Hallof Fame •

De NFC South­kraker tussen de New Or­leans Saints en Carolina Panthers van afge­lopen zondag, maakte eens te meer duidelijkdat de Wedstrijd van het Jaar vorige week inSeattle plaatshad. Daar toonden de Seahawksdat er geen team over hoeft te peinzen eensuccesje te boeken in CenturyLink Field.Gesteund door de Twaalfde Man, met eenfenomenale Russell Wilson aan 't roer, en eensecondary die geen duimbreed toegaf, kregende Saints een pak billenkoek van jewelste ­zoals de 49ers eerder dit seizoen de stad alwaren uitgejaagd.Lullig voor de Saints, die in New Orleans aleven onaantastbaar zijn. Was de confrontatievan afgelopen week in The Big Easy afgewerkt,dan was de NFC road to the Super Bowl vasten zeker door Louisiana gelopen. Zoals deSeahawks onverslaanbaar zijn in Seattle, zozijn de Saints niet te kloppen in de Superdome.Zo ondervonden zondagnacht ook de Caro­lina Panthers. De ploeg van coach Ron Riverablaakt sinds Week 3 van het zelfvertrouwen ­op basis van een herboren Cam Newton eneen dijk van een front seven onder leidingvan Luke Kuechli ­ en dacht dat er bij dedivisiegenoot wel wat te halen viel.Nee, dus. Toen de aanvalsmachine van DrewBrees eenmaal ging lopen, was er geen hou­den meer aan. Het bracht meteen de achilles­hiel van de Panthers aan het licht: zodra hetverschil te groot wordt, heeft de ploeg (nog)te weinig passing game om de opgelopenschade ongedaan te maken.Mooie ploegen, die Saints en Panthers, maarin de Super Bowl gaan weze dus niet terugzien. DeNFC­vertegenwoordigerheet Seattle. De tegen­stander? Waarschijnlijk deDenver Broncos. Want wiekan Peyton & Co op MileHigh verslaan? De Patriotszonder Gronk? De Colts? De Bengals? DeChiefs in de herkansing? Vast en zeker niet.Oja, Peyton haat de kou... 51 punten scoordehij zondag. Terwijl 't vroor dat 't kraakte.TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Het verband tussen de heersende machocultuur,de aanbidding – vaak van jongs af aan ­ van de besteatleten en het bagatelliseren van seksuele incidentenis een buitengewoon gevoelig onderwerp. Je hoeftniet diep te graven om loodzware rechtszaken tevinden, waarbij soms onschuldige beklaagdenjarenlang moesten brommen door toedoen vangolddiggers, maar vaker nog gruwelijke verkrach­tingen in de doofpot werden gestopt om de veelbelangrijker geachte carrière van de beklaagdeniet in gevaar te brengen.Afschrikwekkend zijn de harde statistiekenover verkrachting en seksuele intimidatie in deVerenigde Staten, terwijl het voetstuk waaropfootballspelers staan groots en onmiskenbaaris. Die combinatie heeft de afgelopen maandenen jaren tot een serie incidenten en schandalengeleid, die een groot maatschappelijkprobleem blootlegden waar nog altijd geenoplossing voor is.Het onderwerp staat inmiddels steeds vaker terdiscussie, nu sociale media de grenzen vooral rondkleine gemeenschappen hebben doen vervagen. Eenhigh school in een klein dorp op het platteland kan,zodra de media er ook maar enigszins lucht vankrijgt, niet langer een verkrachting onder de matschuiven en het slachtoffer wegpesten. Dat kentnatuurlijk een keerzijde, die niet ongenoemd zalblijven, maar als het rechtssysteem afdoende zijnwerk doet, is de media vooral een weg naar het eindevan een doofpotcultuur die zoveel jonge slachtofferskapot heeft gemaakt.1 op de 4Het is een vreemde gewaarwording voor veel jongetwintigers, maar uitwisselingsstudenten die in deVerenigde Staten op een universiteit binnenlopen,worden tijdens hun introductiedagen onverminderdgewezen op de risico’s van alleen naar huis lopen enop de mogelijkheden om medische, psychische enjuridische hulp te ontvangen bij gevallen vanseksueel geweld.Zo op het eerste gezicht voelt die uitleg als dezoveelste kwestie waar Amerikaanse instituten zichop voorhand voor willen indekken, zodat ze in iedergeval kunnen zeggen dat ze voldoende haddengewaarschuwd en voor slachtoffers altijd klaar staan,maar achter die angst gaan een aantal vreselijkestatistieken schuil.

Liefst één op de vier vrouwen in de VS wordttijdens haar vier­ of vijfjarige periode als studentminimaal één keer het slachtoffer van seksueelgeweld of zelfs verkrachting. Eén op de zes vrouwenin de VS is het slachtoffer van een poging tot of zelfsgecompleteerde verkrachting, waarbij penetratieplaatsvindt en, niet geheel verrassend, 99 procentvan de daders mannen zijn.Ter vergelijking, in Nederland liggen dezecijfers waarschijnlijk zo’n dertig procent lager,maar wordt over het algemeen aangenomendat slachtoffers ook minder angstig zijn ommet hun leed naar voren te treden. De kans isdus aanzienlijk dat in de Verenigde Staten deware cijfers nog hoger liggen.

SteubenvilleAls het aan de rector en de daders had gelegen,was het relaas van het 16­jarige slachtoffer vaneen verkrachting in Steubenville, Ohio zo’n verhaalgebleven dat de statistieken nooit had gehaald. Warehet niet dat de daders en omstanders opnames vanhun daden deelden op sociale media en hetslachtoffer, ten tijden van de verkrachting hevigonder invloed van alcohol, zo leerde van degebeurtenissen eerder die week.Kort na haar ontdekkingen begonnen de berichtenvan het internet te verdwijnen en pleitte een van dedaders geen aanklacht in te dienen.Ze deed dat wel en de zaak werdbreed uitgemeten in de New YorkTimes, dat met gruwelijke detailsnaar voren trad. Misschien nog welopzienbarender dan lollig bedoeldetweets over een verkrachting, was dereactie in de media, waar meer daneens opvallende compassie werdgetoond met de daders en de schuldbij het slachtoffer werd gelegd.

Na uitvoerig onderzoek, waarbijmobiele telefoons en tablets inbeslag werden genomen en uitvoerigdigitaal en telefonisch verkeer werduitgeplozen, werden twee minder­jarige sterren van het high school footballteamveroordeeld voor onvrijwillige penetratie en hetmaken en verspreiden van kinderporno (hetslachtoffer was tenslotte jonger dan 18). Drievolwassenen, waaronder de teamcoach, werden even

later veroordeeld voor obstructie van de rechtsgang.Vier anderen staan op korte termijn terecht voorvergelijkbare vergrijpen in de zaak, waaronder deconrector van de high school en een coach diebewijsstukken achterover zou hebben gedrukt.Zij hadden namelijk niet alleen de wandaden vanhun spelers gebagatelliseerd, maar zelfs besprokenhoe de kwestie uit de media te houden en welkeargumenten het sterkst waren om het slachtofferzwart te maken, waarbij vooral haar drankgebruikals verzachtende omstandigheid moest wordenaangevoerd. Een visie die zelfs door bekendeAmerikanen werd gedeeld, zoals tennisster SerenaWilliams, die het bewusteloze slachtoffer verweetdat ze “eigenlijk gewoon nooit in die positie hadmogen komen.”

Een opmerking waar het publiek vrij massaal overviel, maar niet voordat ook CNN en andere mediastevig blunderden en bagatelliseerden. Werd eerstper abuis de naam van het slachtoffer uitgezondenop alle grote nieuwsnetten, een dag later zei CNN­reporter Poppy Harlow dat het “zelfs voor eenbuitenstaander buitengewoon zwaar was geweestom tijdens de rechtzaak”, houd je goed vast, “te zienwat er gebeurde met deze twee jonge, veelbelovendeatleten, terwijl iedereen toezag hoe hun wereld inelkaar stortte.” Het voelt als de omgedraaide wereld.Een weerloos tienermeisje naar twee locatiesverplaatst, over haar heen geürineerd, met vingersen geslachtsdelengepenetreerd, haar spullengestolen en foto’s envideo’s van de hele nachttrots en lachend met dehele high school gedeeld.Gut, wat moet hun Gut, watmoet hun wereld in elkaar

Lizzy Seeberg was 19, toegewijd katholiek en studente aan St.Mary’s College, een kleine conservatieve school vlakbij NotreDame University. Eind augustus 2010 SMSte ze panisch naar ‘nvriendin en haar psycholoog, “er is iets vreselijk gebeurd.” Ze zouzijn betast en aangerand door een footballspeler van de FightingIrish. Na overleg deed ze aangifte, maar er gebeurde niets ennegen dagen later, overmand door schuldgevoelens en angst,pleegde Lizzy zelfmoord.Pas zes dagen na haar zelfdoding besloot de campuspolitie eensmet de speler in kwestie te spreken, maar hij ontkende en metde enige echte getuige overleden, werd de zaak weer gesloten.Ondanks tekstberichtjes van ’n vriend van de speler als “Het iseen slecht idee om Notre Dame football lastig te vallen” en “Doenou niets waar je spijt van kan krijgen.”Eerst ontkende de school dat er iets gebeurd was en de spelermiste geen wedstrijd, zelfs geen training, tijdens het onderzoek ofde aanklacht. Later verwees de school naar de advocaat van debeklaagde, die het verhaal omdraaide en zei dat Lizzygedrogeerde psychoot was, die nooit van huis had moeten gaanen zich op zijn cliënt had geworpen. Journalisten die maar blevenbellen vergeleek hij zelfs met leden van de Ku Klux Klan,suggererend dat het verhaal slechts interessant was omdat – opdat moment een revelatie, omdat de identiteit van despeler geheim was gehouden – zijn cliënt niet blank is.

Twee jaar later gaf Notre Dame schoorvoetend toe datze sneller hadden moeten handelen, maar dat de zaakvanwege gebrek aan bewijs voorbij was. En er kwamook geen nieuw onderzoek, ondanks een interessant enknap verhaal met nieuwe feiten door de NationalCatholic Review [Google: “ncr lizzy seeberg”], die meteen glimlach werden afgewimpeld door coach BrianKelly: “Ik wist niet dat de NCR zo rijk was dat zejournalisten konden sturen om mij steeds maar weervragen te stellen.”Het ergste aan de zaak‐Seeberg, die nooit eenzaak werd, is dat ze niet alleen was. Een jaar laterwas er een nieuwe aanklacht en ook dat meisjewerd door vrienden en zelfs spelers via smsjesgemaand haar mond te houden. Geconfronteerdmet die berichten zei Notre Dame slechts dat ze despelers zou vragen ermee te stoppen. Daarmee wasde zaak, een van velen. voor hen afgedaan.

gestort zijn toen ze het terugzagen. Het leidde totmaximaal twee jaar jeugddetentie en mogelijk niet eensregistratie als dader van seksueel geweld, ondankssnoeiharde kritiek op de gang van zaken en ’n oproeptot genadeloos oordelen van onder meer Ohio’scongresleden.MaryvilleSteubenville werd door de genadeloze verslaggevingvan de New York Times een zaak van grote publiekeinteresse. Het was echter niet alleen een verhaal waarhopelijk een afschrikwekkende werking vanuit ging, hetbetekende ook dat slachtoffers van andere verzwegenverhalen plots naar buiten durfden te treden.Steubenville bleek het topje van de ijsberg.Eerder dit jaar publiceerde de Kansas City Starbijvoorbeeld het resultaat van zeven maanden nietaflatend onderzoek in het kleine stadje Maryville,Missouri, waar de 14­jarige Daisy op een koude ochtendin januari door haar moeder op de veranda voor haarhuis was gevonden. Hevig getraumatiseerd, onderkoelden met duidelijke verwondingen tussen haar benen.Een arts bevestigde hun vermoedens: ze was verkracht.Althans, dat is haar lezing en de zaak is allesbehalveafgesloten. Dat was ooit wel de intentie, maar zonderveroordeling. Er zou, tegen alle inmiddels opgerakeldebewijsstukken in, onvoldoende bewijs zijn geweest vooreen uitvoerig onderzoek. Een oordeel waar de familievan het slachtoffer, en een steeds sneller groeiendpubliek, grote twijfels bij heeft.

De daders zouden geliefde atleten zijn geweest,waarvan één de kleinzoon van een bekende senator, dietoch niet geheel toevallig op campagne was geweest metde lokale politiechef. Daisy werd van school gepest,haar broer (zelf tot dan toe succesvol atleet) werduitgejoeld door klasgenoten bij wedstrijden, Daisy’smoeder verloor onverwacht haar baan en na vertrek uithet dorp brandde, toen de familie weigerde deaanklacht in te trekken, onder verdachteomstandigheden hun huis af.

Verkrachting, aanranding, intimidatie ende aanpalende doofpotcultuur, blijftnatuurlijk niet beperkt tot de edelefootballsport. Ook het basketball ontkomter niet aan. Meest schokkendevoorbeeld: de Iowa Hawkeyes en z'ncoach Steve Alford.We moeten terug naar 6 september2002, als Hawkeye‐basketballer PierrePierce zich vergrijpt aan een vrouwelijkestudente. Om haar schreeuwen te doenverstommen, bedekt hij haar mond alshij bij haar naar binnen probeert tedringen. Pierce bekent later schuld aan'mishandeling met letsel als gevolg' enbiedt publiekelijk z'n verontschuldigingvoor 'ongewenst seksueel contact meteen mede‐studente'.Voor het zover was, stelde Alford allesin het werk om het slachtoffer zwart temaken en zijn speler te verdedigen. Bijiedere gelegenheid stak hij zijn hand inhet vuur voor de rechtschapenheid vanPierce. Daarnaast lokte hij het slachtoffernaar wat zij dacht een 'bijbel‐studie' tezijn, maar wat een bijeenkomst bleekwaar ze vriendelijk doch dringend werdom haar beschuldigingen te laten varen.

In een rapport over de zaak, werdAlford vervolgens met de grondgelijk gemaakt. Zowel zijn woordenals daden werden gehekeld. Maar wiemocht denken dat hij op basis daarvannooit meer aan de bak zou komen opeen van de belangrijkste functies vaneen school, kwam bedrogen uit. EerstNew Mexico en vervolgens UCLAbedekten het verleden van Alford met demantel der liefde.En de rechtschapen Pierre Pierce? Diewerd in 2005 opnieuw gearresteerd,voor onder meer poging tot verkrachting,met elf maanden cel als gevolg (GJD).

Hoe verslagen moet iemand zijn om een schikking tetreffen in een zaak waarin hij geen schuld heeft? BrianBanks had zo weinig vertrouwen in een goede afloop,dat hij liever minder jaren (tien jaar, waarvan vijf voor‐waardelijk) onterecht ging brommen, dan erop te gok‐ken te worden vrijgesproken, maar met het risico dat hijnog véél langer (41 jaar tot levenslang) moest zitten.Banks’ nachtmerrie begon toen hij in 2002, vlak nadathij had toegezegd football te gaan spelen voor de USCTrojans, werd aangeklaagd voor verkrach‐ting. Hij zouklasgenote Wanetta Gibson in een trap‐gat hebbenverkracht. De angst voor veroordeling was zo groot,dat hij het aanbod voor een bekentenis aannam en hijzat vijf jaar vast. Gibson, samen met haar moeder,kreeg tevens $1,5 miljoen dollar schadevergoeding vande Long Beach Poly High School.Tien jaar later kreeg Banks, inmiddels vrijgelatenna het uitzitten van de vijf jaar celstraf, onverwachteen bericht op Facebook van Gibson. Hij vroeg haarof ze akkoord was hem te ontmoeten, samen meteen onafhankelijke partij. Daar ging ze mee akkoord,en tijdens dat gesprek gaf ze toe dat Banks haarinderdaad niet verkracht had en dat ze akkoord wasgeweest met hun seksuele contact. Ze wist echterniet dat de bekende van Banks een privédetectivewas, die het hele gesprek opnam.Banks trad daarop met de gegevens naar het Califor‐nia Innocence Project, die de aanklager verwittig‐den. Het werd een nieuwe zaak, waarbij na tien jaarniet alleen Banks met terugwerkende kracht van allevergrijpen werd vrijgesproken, maar Gibson en haarmoeder werden gedwongen om het smartengeldvan toen tot de laatste cent terug te betalen.Het was voor Banks de kans om zijn kans alsatleet alsnog te grijpen, maar in ’t Seattle Seahawks2012 minicamp kwam hij tekort, zijn UFL‐team inLas Vegas stopte ermee en in 2013 speelde hij meein pre‐season als middle linebacker, maar beslotende Atlanta Falcons hem toch geen contract aan tebieden. En zo werd Banks een veelbelovendecarrière als footballspeler ontnomen, omdat eenpubermeisje voor haar moeder wilde verhullen datze seksueel actief was.

Het geeft serieus te denken en het onderzoek vande Kansas City Star heeft inmiddels geleid tot zoveelpublieke interesse, dat er demonstraties zijn om dezaak te heropenen en er ook daadwerkelijk metnieuwe feiten wordt gewerkt door een federaalonderzoeksteam. Het wordt ongetwijfeld vervolgd,maar doet vast denken aan de zaak in Steubenvilleen vele, vele anderen.Schuldvraag

Verkrachters, mensen die gruwelijk misbruik makenvan andermans jeugdige stommiteit, mensen in eenmachtspositie die misdaden in de doofpot stoppen;ze moeten allemaal keihard worden gestraft. De visiedat het slachtoffer het zelf schuld is, omdat ze te veeldronk of niet haar eigen drankje bestelde, is hetbagatelliseren van een misdaad en het verwarrenvan twee fouten.Is het buitengewoon onverstandig om je laveloos tedrinken? Absoluut, maar dat mensen om je heenzich dan niet kunnen beheersen is op geen enkelemanier jouw schuld. Een vrouw moet zich kunnenkleden zoals ze wil en ook kunnen drinken. Niemandvraagt er om dat ze verkracht wordt en de situatie alszodanig presenteren is absurd. Dat voorzichtigheidin je handelen geboden is, omdat iemand anderszich niet aan de wet en goed fatsoen kan houden,maakt het slachtoffer niet de schuldige.De publieke opinie wordt echter ook gevormd doorandere factoren, zoals de reeks aan verkrachtings­zaken, waar de veroordeelde achteraf alsnogonschuldig bleek. Daar zaten geregeld atleten bij,

zoals Brian Banks en het 2006 Duke lacrosseteam,die pas toen het kwaad voor hun carrière en imago algeschied was werden vrijgesproken.Banks was zo’n tien jaar geleden een enorm highschool talent in football, maar werd veroordeeldvoor een verkrachting die hij niet beging. Dejongedame in kwestie was slechts uitgeweest op geld

van de school, die ze aanklaagde alsonveilige omgeving voor studenten. Deruim anderhalf miljoen dollar die zeopstreek zijn inmiddels teruggevorderd enBanks is vrij, maar niet voordat hij vijf jaaronterecht vast zat en zijn beste jaren alsatleet, ondanks een try­out bij de AtlantaFalcons in 2012, aan zich voorbij zag gaan.Het zijn verhalen die, terecht of niet,vertwijfeling zaaien bij het publiek. Eenpubliek dat op alle niveaus atleten vaakhoog heeft zitten en hen eerder hetvoordeel van de twijfel zal geven. Nog losvan het belang van de sportclubs, die zelfsvoor high schools, maar zeker in college enop professioneel niveau, grote financiëleimplicaties kunnen hebben.Jameis WinstonDe vele voorbeelden, zowel voor als tegen,maken een eenduidige visie op de kwestieniet gemakkelijk. Er spelen een aantalonmiskenbare problemen aan beide zijdenvan de medaille. Het zijn niet problemen dieje even oplost en de veranderende dynamiekin de media heeft een continue invloed op depublieke opinie, de hoeveelheid oprechte envalse bewijzen en het aantal meningen.Het is daarom dat de nieuwste zaak in denationale spotlight in de Verenigde Statenzo interessant is. De mogelijke verdachte isde absolute rijzende ster van de grootste

sport in het land, het slachtoffer wildeeigenlijk niet dat de zaak nog langer werdbesproken, maar de rol van de media, depolitie en de school zijn indicatief voor devele vergelijkbare kwesties en de uitkomstzal zonder twijfel van invloed zijn op detoekomstige behandeling van dit soortzaken.Want Jameis Winston, de 18­jarigequarterback van de Florida State

Seminoles, werd tot voor kort, ook doorSportAmerika, gekenmerkt als good guymet humor, verstand en focus. Hij zou het,als grote leider van één van de beste collegefootballteams van dit seizoen, wel evengaan maken, maar plotseling zijn er dezeverdachtmakingen en komen deexemplarische problemen voor dit soortzaken vanzelf bovendrijven.FeitenHet belangrijkste in de zaak­Winston, dieuiteindelijk geen zaak zal worden, is hetuiteenzetten van de feiten, maar de feitenzijn het grootste probleem en de openbaaraanklager maakte – niet geheel toevalligvlak voor de ACC Championship Game –bekend dat de bewijzen niet voldoende zijngebleken om tot verder onderzoek over tegaan.Als buitenstaander is het lastig om ditsoort bewijs te beoordelen, maar de politiein Tallahassee wil de informatie wel met hetpubliek delen. Bewijs dat aantoonde datWinston hoogstwaarschijnlijk seks heeftgehad met de jongedame in kwestie, maarwaaruit niet direct naar voren komt of datvrijwillig was of niet. De gaten in haarverhaal en het DNA van minimaal éénandere man, haar eigenlijke vriend,bemoeilijkten haar zaak.Los van de aangevoerde bewijsstukken en

verklaringen, is de omgang met de zaak weleen reden om van een problematische ensubjectieve rechtsgang te spreken. Nietalleen besloot de detective het slachtoffer tebeangstigen voorafgaand aan haar aangifte,er werd twijfelachtig met het slachtoffergecommuniceerd. Terwijl zij te horen kreegdat de zaak niet zou worden opgepakt en zeverder ging met haar leven, bleek hetonderzoek alsnog te zijn opgepakt, om zo inde media te belanden, die gretig gingen

wroeten in haar leven en naar mogelijkegebeurtenissen tussen haar en Winston.Als er onderaan de streep onvoldoendebewijs is, dan houdt het daar op. Dat pleitWinston niet vrij, maar maakt het slachtof­fer ook geen leugenaar. Er is echter wel vol­doende bewijs, dat in ieder geval de mediaen het publiek – niet allemaal, maar er zijnlegio voorbeelden – nooit subjectief naar dezaak hebben gekeken en dat ook de aan­klager achteraf best om dingen kon lachen.Ongemakkelijk“Vindt iemand anders het ookongemakkelijk hoeveel er gelachen wordtop deze persconferentie?”, vroeg ESPN’sSamantha Ponder op Twitter. “Ik weet ookniet wat er preciesgebeurd is, maar depersconferentie hadmoeten wordenbehandeld alsofWinston en hetslachtoffer aanwezigwaren.” Het warenrake woorden overde persconferentievan de aanklager,die meer op zijnvijftien minuutjesaan faam leek teazen, dan dat hij eenfatsoenlijk verhaal over een mogelijkeverkrachtingzaak hield.Begon de dag nog met enige opluchting datsterspeler Jameis Winston waarschijnlijkgeen verkrachter is, het verhaal verzandde alsnel in een veelzeggende parade voorvooringenomen posities. “Weet u toevallig ofde jongedame in kwesties enige affiniteit metde University of Alabama heeft?”, durfde eenaanwezige zelfs te vragen, suggererend dat dezaak een samenzwering was geweest omFlorida State’s title run te saboteren.“Ik ben blij dat we weer kunnen focussenop wat echt belangrijk is in ’t leven:football”, twitterde een Seminoles­fan. Inmindere mate waren er ook fans met oogvoor het meisje. “het is duidelijk dat zij een

vervelende ervaring heeft gehad, dat dewaarheid misschien in het midden ligt. enik bid voor haar dat ze het kan verwerken,”zei één van hen. Echter, “we wistenallemaal al lang dat hij onschuldig was,”schreef een ander.VooringenomenWant in de hoofden van vele fans was hetal voor het afblazen van de zaak lang enbreed onmogelijk dat hun held zoietsvreselijks had gedaan. Ze waren vooralopgelucht dat het footballteam niet zoulijden onder zo’n rechtszaak.Helaas blijkt in de praktijk echter, dat ditvooringenomen vertrouwen in mensen opeen voetstuk meer dan eens tot doelbe­wust, maar vooralook schandaligeobstructie van derechtsgang heeftgeleid. Socialemedia entoegenomenbewustzijn overdeze problema­tiek lijkt echterwel, langzaammaar zeker, teleiden tot eenkentering.De zaak­Winston is zeer publiekbehandeld, de fouten lijken rechtgezet, defeiten zijn vrij duidelijk en het besluit hemniet te vervolgen oogt transparant enbegrijpelijk, maar dat is in Tallahassee enop het veelbesproken Florida State. Dekentering moet ook plaatsvinden op kleinescholen en in kleine dorpen in Missouri ofOhio.Niet dat een continue nationale spotlightop een school iets zegt over je kansen wegte komen met gruweldaden, want tweewoorden en een naam deden ons een jaargeleden al eens alles samenvatten dat overdit maatschappelijke probleem en debelangen van football kan worden gezegd:Penn State en Jerry Sandusky. Ze blekenhelaas geen uitzondering. •

Na maar liefst 93 nederlagen in 2012 wonnen deBoston Red Sox een jaar later de World Series.From Worst to First, een ongelooflijketransformatie.Zeldzaam is het, maar niet uniek: ruim twintig jaargeleden flikten twee teams het kunstje al. DeWorld Series van 1991 ging tussen de Braves enTwins, die beiden een jaar eerder nog onderaanbungelden in hun divisie. Op dat moment was datnog nooit gepresteerd en danoverkwam het ineens twee teams ineen seizoen.Het boek van Gutman, Weiner andSeidl blikt terug op het seizoen van detwee teams. De Braves uit Atlanta, dieaan het begin stonden van eendynastie, een ongeëvenaarde reeksdivisietitels. Een team dat vele prijzenwon, vaak in de World Series stond,maar uiteindelijk slechts een enkelekeer met de hoogste eer ging strijken.Voor het andere team, de uiteindelijkewinnaar Minnesota Twins, zou detiteljacht na 1991 vruchteloos blijven.

De beslissende Game 7 van de WorldSeries werd live uitgezonden inNederland door een intussen allangweer verdwenen sportzender. Kabeltelevisie wasnieuw en de zenderkeuze ging voor velen van 5naar 30 stuks. Ons land zag een zinderendspannende wedstrijd, die uiteindelijk beslist werdin de tiende inning en de Twins een 1­0overwinning en de felbegeerde ring opleverde.Teruglezen over dat bijzondere seizoen 1991 isdus erg leuk, al zal het voor iemand die niet tot dedrie doelgroepen behoort (Twinsfans, Bravesfans,honkbalidioten) lastig zijn dit een leuk boek te

niets van, overvallen door details. Het is echter weleen goed stukje onderzoeksjournalistiek, dezeopsomming van gebeurtenissen. De driejournalisten hebben vele oude archievendoorgespit, om daarna alles weer kort en bondigsamen te vatten. Zinnen als ‘Rookie BrianMitchell, up from the minors, was hitting .373 in

his first 51 at bats. Rookie Brian Hunter had 10homers and 40 RBI’s, while Gant was up over.250 with 27 homers and 78 ribbies, as well as 25steals’, staan her en der in het boek. Niet simpel telezen en boordevol informatie die slechtsgeïnterpreteerd kan worden door een insider(waarvan er wereldwijd honderden miljoenen zijnoverigens), maar die voor een doorsnee fan totaleonzin lijken en voor een buitenstaander Rheto­Romaans.Maand voor maand worden de teams onder deloep genomen. Zo wordt langzaam duidelijk dathet tot dan toe onmogelijke daadwerkelijk gaatgebeuren, en dan ook nog eens door tweeverschillende teams. John Smoltz en Tom Glavinewaren nog jonge Bravestalenten, terwijl aan deandere kant Jack Morris (die op 8 januari a.s. zijnlaatste kans krijgt om in de komende Hall of Fameopgenomen te worden) de beslissende wedstrijdvan begin tot eind mocht werpen. Tien volledigeinnings, waar zie je het nog?1991 was een bijzonder jaar. En zou er ook eenvergelijkbaar boek over de Boston Red Sox wordengeschreven dat in 2035 nog gelezen wordt? •TEKST GERBEN KAPPERT

Het boek is niet simpel te lezen en staatboordevol informatie die slechts geïnter­preteerd kan worden door een insider

Titel: FROMWORST TO FIRST!Auteur: BILL GUTMAN,DAVEWEINER& TONY SNELLUitgever: ST. MARTIN'S PRESSBestellen: HIER of HIER

We schrijven 13 maart 2009. In desuburbs van Chicago staat een highschoolkraker van jewelste op het program­ma. Het is Warren, met degetalenteerde guardBrandon Paul aan hetroer, tegen Waukegan.Waukegan heeft debeschikking over de2 meter 3 langesmall forwardJereme Richmond,vandaag zeventienjaar oud geworden,over wie dan al deogenschijnlijkezekerheid bestaat dathij binnen afzienbaretijd in de voetsporen vanstadgenoten Dwyane Wadeen Derrick Rose zal gaantreden.Dat Richmond van departij is, mag een kleinwondertje heten. Hijis die ochtendwakker

geworden met een fikse verhoging. "Ik kanniet naar school", laat een koortsigeJereme z'n vader Bill weten. "Het gaatgewoon niet." Dat is een domper, wantregels zijn regels: als hij niet op schoolverschijnt, mag hij 's avonds ook niet DEwedstrijd van zijn nog prille leven spelen.Bill Richmond kan dat niet zien gebeuren."Michael Jordan speelde met griep in deFinals", werpt hij zijn zoon voor de voeten.Dat is alles wat Jereme Richmond hoeftte horen. Na het vijfde uur (genoeg omspeelgerechtigd te zijn voor THE GAMEdie avond), stuurt de athletic director hemnaar huis. Even een paar uurtjes slaappakken. En na dat dutje is hij klaar om tegaan.Wat heet. Dat wil zeggen: Warren begintfurieus en neemt meteen maar een 19­4voorsprong. Dat krijg de hal van de Bull­dogs aardig stil, maar een 21­0 Waukeganrun in het tweede kwart brengt de balansal gauw weer in evenwicht.Het blijft spannend tot het einde. Met nog4.7 seconden op de klok, en de thuisploegdie een 68­66 voorsprong koestert, gaatBrandon Paul voor drie punten. Zijn schotmist doel, maar gaat gepaard met een foul.Plof, plof, plof, Paul maakt geen fout vanafde vrijeworplijn. 68­69 Warren.En dan. Inbound Waukegan. Bal naarJereme Richmond. Korte dribbel naar demiddellijn, dan Richmond die aanlegt vooreen schot, met zo'n twee tellen op deklok... RAAK! En Waukegan dat explo­deert. "Op het moment dat de bal m'nhanden verliet, had ik meteen het gevoeldat hij erin zou gaan", aldus Richmond,die de wedstrijd eindigt met tien rebounds

en 31 punten ­ inclusief vijftien punten inhet vierde kwart (check de video vanhet slot van de wedstrijd hier).*Opgestaan met 40 graden koorts, 31punten afgesloten met een game winnendhalf court schot in de wedstrijd van hetseizoen, op je zeventiende verjaardag notabene... Wow. Nee, Amerikanen die hunsportieve hoogtepunt kenden op highschool, zijn zeker geen uitzondering. Erzijn er miljoenen die er ­ ongevraagd en totgekwordens toe ­ verhalen over kunnen enzullen vertellen. Maar voor JeremeRichmond lag er zoveel meer in hetverschiet.Al vanaf zijn jongste jeugd was hij HETtalent, dat her en der in Chicagoland vollezalen trok. Supergetalenteerd. Snel,prachtschot, atletisch, reboundend alsgeen ander. Het complete pakketje. Hierliep een NBA­ster in de dop te ballen, zowist iedereen die hem eens had zien spelenzeker. Tijdens z'n eerste varsitygame, als freshman, had ie aleens 34 punten gescoorden 21 rebounds geplukt.Dat kon toch niet meermisgaan, dachtiedereen.

Zo ook Illinois­coach BruceWebber. De

vlag in Champaign­Urbana ging dan ookhoog in top toen Richmond al opzestienjarige leeftijd zijn jawoord aanWebber en Illinois gaf. Duke, MichiganState en NorthCarolina, om ermaar een paarte noemen,waren ookgeinteresseerd, maarRichmondverkoos deFightingIllini.Redelijkbekendterrein enlekker dichtbij huis.

De naam is al even gevallen. DerrickRose. Richmond zou na #1 de nieuwelocal hero in Chicago worden. Het talentdroop er, zoals beschreven, immers vanaf.Maar daarmee houdt de vergelijkingtussen Rose en Richmond wel op. Wantwaar Derrick door z'n moeder en broersdown to earth en in een tamelijk strakkeurslijf werd gehouden, daar werdJereme in huize Richmond gekoesterd enbehandeld als het winnende staatslot, datde familie wel even binnen zou ballen.Niets was te gek. Als Jereme geen zin had,had Jereme geen zin. Jereme's wil waswet.Het gevolg was ernaar. Op school liet hijregelmatig een traning schieten. Geen zin.En als ie wel kwam opdagen, was dat meerdan eens te laat. Aanvaringen (en vecht­partijen) met teamgenoten waren aan deorde van de dag. Er waren schorsingen enhij werd zelf voor even van school getrapt.Richmond zelf kon er met z'n verstandniet bij. Wie waren zij wel dat ze dachtendat ze kritiek op hem mochten hebben?Hij zorgde tijdens de wedstrijden tochgewoon voor de zege? Nou dan!De nog niet eens begonnenloopbaan van JeremeRichmond bevond zichop dat moment al opeen glijdende schaal,al schopte hij het inz'n laatste jaar ophigh school nogwel totMcDonald's AllAmerican.

Eenmaal op college in Illinois trok Rich­mond de negatieve lijn zonder omwegedoor. Wat heet: nog maar koud in hetOranje van de Fighting Illini werd hijgearresteerd wegens onder meer verbodenwapenbezit en mishandeling. Z'n ex­vriendin had het bestaan om haar mobieletelefoon niet op te nemen, en dat schoothem bepaald in 't verkeerde keelgat. Hetkomt hem op een weekje cel te staan eneen strafblad is een feit.Op het basketballcourt gaat het niet veelbeter. Richmond laat op college nog maarzelden zien waartoe hij al op veertienjarigeleeftijd toe in staat was. Slechts een keer,tegen Ohio State in een wedstrijd diewordt uitgezonden op National TV, laat hijweer eens de oude Jereme zien. Hij is goedvoor achttien punten en tien rebounds,hetgeen bij zijn bezorgde fans zorgt voorweer een sprankje hoop. Hij kan het nog.Het blijkt echter niet meer dan eenoprisping. Ook in Champaign­Urbananemen de aanvaringen met medespelersen coach Webber hand over hand toe. Injanuari, als hij aan de vooravond van eenwedstrijd met Wisconsin zonder opgaafvan redenen de ploeg verlaat en op eigengelegenheid naar huis reist, verliest hijdefnitief het respect. De rest van de Illinipikt die dikke vinger niet (meer).Hij maakt het slot van z'n debuutjaar alniet eens meer mee: na de zoveelsteaanvaring schorst Webber hem voor delaatste twee duels van de competitie.Richmond is echter niet voor een gat tevangen, en besluit zich beschikbaar testellen voor de NBA­draft. En hoewel hij aleen jaar nauwelijks iets heeft laten zien, isde small forward nog niks van zijnarrogantie verloren. “Thanks to my hatersand motivators. If I so happen to fail, Iwant my doubters to know that myfailure is greater than your biggestsuccess", laat hij via Twitter weten.Of Jereme Richmond iets in de draft heeftte zoeken? Verschillende scouts menenvan wel. "Ondanks alles zal er zeker eenploeg zijn die hem oppikt", laat een van

hen weten. Daar is ook Richmond zelf vanovertuigd. Teams die voorzichtige interessetonen en hem uitnodigen voor predraftworkouts krijgen echter nul op hun request:Jereme Richmond komt doodleuk nietopdagen. Zijn prestaties op het basketballcourtmoeten voor zich spreken, vindt hij.Het gevolg is ­ buiten de familie Richmond ­voor niemand een verrassing: er is geen NBA­team dat z'n vingers aan hem wil branden, enJereme blijft ongedraft. Tekenend: z'n oombelt na de mislukte draft ieder radio­station enalle kranten om een ongekende tirade af testeken. Het is de schuld van iedereen. Van demedia, z'n medespelers en van z'n coaches.Behalve van, je raadt het al, Jereme zelf.*25 april 2013. Een dag voordat Richmond weervoor de rechtbank moet verschijnen, en waar z'nprobation officer zal gaan vertellen dat hij meer­dere urinetesten heeft gemist, eist Richmond bijdiezelfde probation officer dat deze bij hemalsnog een urinetest afneemt. Op het antwoorddat het daarvoor nou toch echt te laat is, zegt devoormalige basketballster bij het weggaan: "Pasgoed op jezelf. Pas heel erg goed op jezelf."

Eenmaal in z'n auto rijdt hij niet meteen weg.Hij blijft een paar minuten zitten, alvorens met z'nhand een pistool te vormen. Pauw, pauw, pauw,zegt hij tegen zichzelf, en wijst met z'n 'pistool' inde richting van het kantoor. Het is die bedreiging,gevoegd bij het herhaaldelijk schenden van z'nvoorwaardelijke invrijheids­stelling, die hem tweeweken geleden ­ op 21­jarige leeftijd en vier jaarnadat hij de wereld aan z'n voeten had ­ eengevangenisstraf van drie jaar opleverde. •

De Heat had al tien keer op rij gewonnentoen de Pistons vorige week in Miami eeneinde maakten aan die winning streak.Topscorers bij de Pistons warenKyle Singler, Greg Monroe enRodney Stuckey (gezamenlijksalaris: veertien miljoen dollar).De miljonairs keerden na afloopongetwijfeld met een goed gevoelterug naar Detroit, de stad diedezelfde dag failliet werdverklaard.Detroit is de stad van Motown, burgerrechtenen Amerikaanse auto’s. De stad van DianaRoss, Rosa Parks en Henry Ford. Doorstijgende olieprijzen en de verhuizing van deauto‐industrie naar goedkope landen liep dewerkloosheid hoog op. Detroit gaat gebuktonder armoede en haar inwoners kiezen hethazenpad. De stad waar in de jaren '50 nogbijna twee miljoen mensen woonden, telt nuamper 700.000 inwoners.Detroit heeft achttien miljard dollar schuld enis nu officieel failliet. Dat zal Josh Smith en cowellicht een rotzorg zijn, maar de Pistonsmogen hun handen dichtknijpen. Hetfaillissement geeft Detroit financiëlebescherming en dat zorgt er weer voor datzaken als politie, straatverlichting envuilnismannen betaald kunnen worden.Gelukkig maar, want een spookstad is geenideale omgeving om basketbalwedstrijden teorganiseren.Alle beetjes helpen en dus wil Detroitkunststukken uit het plaatselijke museumverkopen om de stad uit de schulden tehelpen. De Pistons’ grootverdieners zoudenmisschien een steentje kunnen bijdragen doorthuis even rond te kijken of ze nog iets opeBay kunnen verpatsen. Daar is Motor Citynu meer bij gebaat dan een mooie stat linevan hun rijke plaatsgenoten. ∙

Eva Gerritse.

Motor City

NAAM:KyrieAndrew IrvingGEBOREN: 23maart 1992 inMelbourne, AustraliëNATIONALITEIT:AmerikaanseLENGTE: 1 meter 91GEWICHT: 81 kilogramOUDERS: Vader DrederickIrving speelde professioneelbasketbal in Australië. Zijn moederoverleed toen Kyrie vier jaar oud was.TWITTER: @kyrieirvingPOSITIE: Point guardHIGH SCHOOL: St. Patrick HighCOLLEGE: Duke, maar speelde minderdan een dozijn wedstrijden doorblessureleedTEAMS: Cleveland Cavaliers (2011­nu)DRAFT: Eerste keuze in 2011 door deCleveland CavaliersDEBUUT: 26 december 2011 tegen deToronto Raptors. 104­96 verlies, Irvingwas goed voor zes punten en zevenassists.CONTRACT: Tot en met het seizoen2015/2016, ter waarde van zo’n 23miljoen dollar.CARRIERESTATS: 130wedstrijden met gemiddelden van20,5 punten, 3,7 rebounds, 5,7 assists,0,2 blocks en 1,2 steals per wedstrijd.AWARDS: NBA All­Star (2013), NBARookie of the Year (2012), NBA RisingStars Challenge MVP (2012), NBA All­Rookie First Team (2012) en NBAThree­Point Shootout Champion (2013).STERKE PUNTEN: Irving heeft deongrijpbare kwaliteit om een wedstrijdin de laatste minuten over te nemen (envaak te winnen). Heeft misschien wel debeste balbehandeling van iedereen in deNBA. Zeer snelle speler die, als hij wil,

eigenlijk altijd bij de basket weet tekomen. Goede driepuntschutter.ZWAKKE PUNTEN: Atletisch zeersolide, maar niet bovengemiddeld vooreen NBA­speler. Defensief heeft deietwat kleine Irving daardoor veelmoeite. Vooral tegen sterke, grote pointguards is hij verdedigend vrijwel nietaanwezig. Mid­range jumper ismiddelmatig.HOOGTEPUNT: Werd in 2012opgeroepen voor Team USA en ging daarprompt de strijd aan met deallergrootsten op aarde. Verwierf daarzijn status echt als opkomende superster.OVER HEMZELF: “Ik benwaarschijnlijk één van de meestcompetitieve mensen ooit. Ik wil mensenafmaken, eerlijk gezegd.”OVER HEM: “Ik kijk veel naar Kyrie.Hij is op dit moment al ongelooflijk,maar wat hij in de toekomst kan gaandoen is pas echt bizar. Hij is één van debeste spelers die we hebben. Hij hoorthier.” – LeBron JamesSPORTAMERIKA OVER IRVING:Kyrie Irving is de soort speler waarmensen het popcorn van uit de mondvalt. Het soort speler dat je laat vergetendat je dat dure ticket kocht voor dewedstrijd. Ondanks het feit dat hijslechts twee jaar in de NBA speelt,behoort hij al tot de grootste sterren,mede dankzij dat showelement,gamewinners en de Uncle Drew­commercials. Hij is er echter nog niet.Zeker dit jaar kent Irving tegenslag. Hijzou gevochten hebben met eenteamgenoot, speelt het slechtstebasketbal uit zijn carrière en totovermaat van ramp verliezen deCavaliers nogal veel wedstrijden. Datgaat vast allemaal goedkomen. KyrieIrving is namelijk geboren om tebasketballen in de NBA.EINDCIJFER: 8,5

Nog geen jaar geleden vroeg ik mij hier opbijna dezelfde plek af of de Houston Texanshet beste team in football waren en wellichtzelfs op weg naar de SuperBowl? Dat bleek uiteindelijk niethet geval, maar het was geengekke gedachte. Gary Kubiakhaalde het maximale uit eenteam dat leunde op Andre John‐son, een formidabele defensiemet JJ Watt en het competente(maar niet meer dan dat) ‘gamemanagement’ van QB Matt Schaub.Wat een verschil een jaar kan maken. Eenrecord van 2‐11, een laatste plaats inzowel de AFC als de gehele NFL en eenquarterbackpositie die, afhankelijk van metwelk been Gary ‘ik ben de weg volledigkwijt’ Kubiak zijn bed uitklimt ’s ochtends,het ene moment wordt bemand door deplotseling totaal verloren Schaub en hetandere moment door de jonge, niet bijstertalentvolle Case Keenum.Afgelopen donderdag waren we met zijnallen dankbare getuigen van eenonvervalste ‘Number One Pick Bowl’tussen de Texans en de al evendramatische Jaguars. Vorig jaar hadden deTexans korte metten gemaakt met hetzooitje uit Jacksonville. Dit jaar overklasteJaguars QB Chad Henne alles en iedereenaan Houstons kant voor een 27‐20overwinning. Een duidelijker signaal dat hethelemaal verkeerd gaat bestaat er niet.Dat vond de hoogbejaarde Texans‐eigenaar Bob McNair dus ook. Resultaat:exit Kubiak, rentree Wade ‘no clue’ Phillips.Klasse werk, Bob. Als je de eerste plek inde draft wilt veiligstellen, dan is Wade jeman. En aan Teddy Bridgewater,Louisville’s formidabele quarterback:welkom in Houston! ∙ Paul Klomp.

Down goes Houston

NEW YORK – De loting voor het WK voetbal heeft iets grofs. Het maakt deballetjes in de kommen niet zoveel uit hoeveel moeite je in de vooruitgang van jenationale elftal hebt gestopt. Dat je miljoenen geinvesteerd hebt en almaarprobeert progressie te boeken. De balletjes hebben van medelijden geen last.Jammer voor de Verenigde Staten.Ze hebben zo hun best gedaan. Jurgen Klinsmann werd als bondscoachaangesteld. De man die met West‐Duitsland in 1990 wereldkampioen werd en alscoach zijn thuisland op de schop nam en van dat vervloekte resultaatvoetbalafhielp. Hij kreeg van de Amerikaanse bond een jaarsalaris van $2.5 miljoen, vierkeer zoveel als zijn voorganger Bob Bradley.Klinsmann moest ook Amerika naar een hoger plan trekken. Amerika moestmodern gaan voetballen. Druk zetten, het hele veld gebruiken, dominant voetbal.In de afgelopen twee en een half jaar begon dat aardig te lukken. En na eensputterende start werd de zevende WK kwalificatie op rij uiteindelijk heelcomfortabel bewerkstelligd, voor de tweede keer op rij als beste land uit de regio.De Major League Soccer leverde steeds meer jonge spelers aan en er werdkeihard aan het vak gewerkt – ook bij het nationale elftal, hetgeen vrijongebruikelijk is om daar daadwerkelijk met beter worden bezig te zijn.Het perspectief was goed.Maar toen duidelijk werd dat de Amerikanen uit pot drie geloot zouden wordenvoor het WK, samen met Mexico, de andere Centraal Amerikaanse landen en dedelegaties uit Azië, voelden veel Amerikanen de bui hangen. Er vielen maar weiniglotings‐scenarios te verzinnen waarin de Amerikanen nog een kans op devolgende ronde hielden. En dit onheil geschiedde ook.In Duitsland, Ghana en Portugal werd een loodzware groep geloot. Ghanakegelde Amerika in 2010 en 2006 uit het WK; Duitsland in 2002. Met dan ooknog eens het moeilijkste reisschema van alle 32 teams. Van een basis in SaoPaulo, in het zuiden, moet elke keer helemaal naar de andere kant van het landgevlogen worden. Eerst Manaus, de poort naar de Amazone, dan naar Natal enRecife, aan de noordelijk Atlantische kust. Lekker, bijna 15.000 kilometer in 11dagen.En dus vraagt men zich stilletjes af of al deze moeite zich uit zal betalen. Amerikakan van elke tegenstander op papier met een beetje voorspoed wel winnen. Maarvan twee van de drie? Dat wordt wel heel moeilijk.Ambities worden in Brazilië straks op de proef gesteld. En dan vooral daarna, alshet avontuur mislukt. ∙

Loting

Kevin Garnett heeft een bijzondere bij­naam: The Big Ticket. Hij kreeg deze omdathij in zijn eentje Minnesota gek maakte vanhet basketbal. Dankzij zijn exploten was hetTarget Center van de Timberwolves regel­matig helemaal uitverkocht. Garnett was bigtime. Zijn persoonlijkheid paste perfect in hetplaatje van de NBA: ontzettend bescheidenals mens, enorm competitief en emotioneelals speler.Garnett groeide op in South Carolina. Hijgenoot van zijn jeugd en was er een normalejongen die speelde met zijn kameraden.“Opgroeien in het Zuiden was zeer simpel,bescheiden, respectvol. Je leerde er steeds omvoor alles 100 procent te gaan”, zegt KG in dedocumentaire ‘Anything is possible’. “Kindzijn was gewoon leuk: met de fietsrijden, rondhangen met de vrienden,breakdance doen, oude dozen zoekenen ze schilderen… Alles was er zo puurwant alles had een betekenis voor je.”Kevin heeft twee zusters en eenmoeder die hen lange tijd alleenopvoedde.Magic Johnson was het idool vanGarnett en hij ging dan ook tot hetuiterste om de beste basketbal­speler te worden die hij kon zijn.Hij ging regelmatig vroeg in deochtend trainen op het lokaalbasketbalpleintje en maakte ereen gewoonte van om tedribbelen in het donker. InMauldin High School zette hijzijn eerste stappen in de wereldvan het teambasketbal, hoewel hijdit stiekem moest doen. Zijn moeder vondsport ondergeschikt aan educatie. “Ik genooter zo van dat ik tegen mezelf zei dat niets mijzou tegenhouden”, aldus Garnett.ControverseOndanks groot succes in Mauldin speeldeGarnett maar drie jaar voor het schoolteam.KG werd onterecht opgepakt na een gevechttussen blanke en zwarte leerlingen. De politievoerde hem geboeid weg uit de schoolge­bouwen. Hij kwam er gelukkig vanaf metgemeenschapsdienst (in plaats van twintig

Kevin Garnett legde door zijnbeslissing om recht van high schoolnaar de NBA te gaan de basis vooreen hoop spelers die geen zin haddenin collegebasketbal. De meest bekendezijn Kobe Bryant (1996), LeBronJames (2003) en Dwight Howard(2004), maar ook andere succesvollespelers als Tracy McGrady (1997),Jermaine O’Neal (1997), Amar'eStoudemire (2002), Tyson Chandler(2002) en Andrew Bynum (2006)maakten de rechtstreekse sprong naarhet professionele basketbal.De echte grondlegger van dit fenomeenwas Spencer Haywood. Hij was in1970 de eerste die afweek van deverplichte regel van vier jaar collegealvorens te kunnen spelen in de NBA.De eerste échte high school‐speler dierecht naar de NBA sprong, was MosesMalone. Hij speelde eerst twee seizoe‐nen professioneel in de ABA om vanaf1975 in de NBA aan tetreden. Malone won uit‐eindelijk twee MVPAwards en één titel(1983).Andere bekende spelersdie geen enkele collegewedstrijd speelden alvo‐rens naar de NBA te gaan,waren Connie Hawkins enShawn Kemp. Hawkinsmocht simpelweg geencollege basketball spelenomwille van een omko‐pingsschandaal terwijlblessures de collegecar‐rière van Kemp in de wegstonden. De laatstebekende naam die voorGarnett de rechtstreeksesprong naar de NBA maakte, wasDarryl Dawkins in 1975. KG volgde dusin een klein aantal voetstappen enlegde het spoor voor een groot aantalsuccesvolle spelers die de grotesprong naar de NBA maakten.

jaar cel) maar uit vrees voor wraak trok defamilie Garnett naar Chicago, waar Kevinzoals altijd uitblonk in de jaarlijkse NikeHoop Summit.Garnett moest op nul beginnen in eengrote, onbekende stad. Maar dat droeg netbij aan zijn attitude op het basketbal­terrein. “De passie voor het spel, de zin omhet hoofd van mijn tegenstander eraf tebijten, mijn geschreeuw, voor niets angst

hebben… Die mentaliteit kreeg ik inChicago. Na dat jaar wist ik dat ik allesaankon.” In 1995 besliste KG ommeteen de sprong naar de NBA temaken. Een controversiële beslissing,want hij was daarmee de eerste spelersinds 1975 die paste voor college­basketbal. “Ik wist dat als ik er hard voorwerk en alles op de juiste manier doe,dat het de moeite waard zouzijn.”De Minnesota Timberwolvesselecteerden Garnett alsvijfde, vlak na RasheedWallace. De Wolves haddensinds hun ontstaan in 1989nog geen enkele keer meerdan 29 wedstrijden kunnenwinnen. Garnett noemdezichzelf ‘Da Kid’ maar kreegoveral te horen dat hij het nietzou maken. “Dat was mijnmotivatie. Ik wilde aaniedereen bewijzen dat ze foutzaten”, zegt Garnett in dedocumentaire ‘Beyond TheGlory’. “Een van naturefantastische speler kun jegewoonweg niet tegen­houden”, aldus KevinMcHale.Garnett kwam aanvankelijkvan de bank maar nadat FlipSaunders overnam als coachwerd KG een starter. Het duurde

even voor de Wolves succes kenden, maarin 1997 mochten ze voor het eerst deel­nemen aan de playoffs. “Al vanaf zijnnegentiende was Kevin de leider van onsteam”, bekent Saunders. KG kreeg in dezomer van 1997 een contractverlengingvan zes jaar voor een ongekende som van126 miljoen dollar. Volgens sommigen wasGarnetts contract deels de oorzaak van delockout in 1998. ‘Da Kid’ bleef dus voorcontroverse zorgen.

De Wolves waren nooit een goedvoorbeeld van een goed beheerd team. Zehadden Stephon Marbury gehaald, débeste vriend van Garnett, maar deden dievrij snel van de hand voor Terrell Brandon.Toen ook Tom Gugliotta het koudeMinnesota achter zich liet, stond Garnetter nagenoeg alleen voor. Het werd nogpijnlijker toen shooting guard én vriendMalik Sealy werd doodgereden door eendronken chauffeur… na afloop van de

verjaardagsparty van Garnett. “Het is hardwanneer mensen die je liefhebt weggaan,maar het is pas echt vreselijk als je geenafscheid kan nemen”, vertelt Garnett.Met de dood van Sealy als drive brachtGarnett de Wolves naar ongekendehoogtes. Met Sam Cassell en LatrellSprewell als helpers won Minnesota in2003/2004 het Westen met 58 zeges. KGwerd verkozen tot MVP met gemiddeldes

van 24 punten, vijftien rebounds, vijfassists, twee steals en anderhalf block. DeWolves geraakten voor de eerste keer inacht seizoenen voorbij de eerste ronde in deplayoffs. Ze haalden de Conference Finals,nadat Garnett 31 punten en 21 puntennoteerde in Game 7 tegen de SacramentoKings. Daar verloren ze met 4­2 tegen de LALakers, nadat Sam Cassell geblesseerduitviel.Frustratie en verlossingThe Big Ticket leek zich eindelijk gevestigdte hebben als topspeler van een topteam.Met de implosie van Kobe en Shaq in LAleken de Wolves de nieuwe toppers in hetWesten. Niets was minder waar. Minnesotamiste in 2005 de playoffs voor het eerst inacht jaar. Daarna wilde Sprewell geencontractverlenging en werd Cassell van dehand gedaan. Garnett was terug waar hijwas toen hij gedraft werd: de beste spelervan een slecht team.In deze periode werd Garnett een tragischfiguur. Zijn ongekende energie op hetparket veranderde in frustratie enwanhoop. KG liet zich in een interviewmet John Thompson recht in zijn zielkijken. Hij zei toen met de tranen in deogen: “Wat me drijft is dat ik aan hetverliezen ben, ik ben aan het verlie­zen…”, waarna het interview even stopgezet wordt.

KG maakte er een gewoontevan om zijn conditie op peil tehouden door in de zomer ’s morgens overhet strand van Malibu te lopen. “Ik heb debelangrijkste beslissingen in mijn levengemaakt met die golven op de achtergrond.Ik stond daar toen ik besloot om Minnesota

Kevin Garnett is een typische powerforward van 2 meter 16 en 115 kilo. Inzijn negentien seizoenen in de NBAspeelde ‘Da Kid’ voor drie teams:Minnesota Timberwolves, BostonCeltics en Brooklyn Nets. Hij speeldeeen hoop individuele prijzen enindrukwekkende statistieken bijelkaar.KG won in 2008 een titel met deCeltics. Hij veroverde in datzelfdeseizoen de Defensive Player of theYear Award. In 2004 werd hijverkozen tot MVP, een jaar eerderwas hij de All‐Star MVP. Garnett wasvijftien keer een All‐Star, negen keerlid van het All‐Defensive first team(drie keer second team), vier keervan het All‐NBA first team (drie keersecond team, twee keer third team).Daarnaast won hij vier keer na elkaarde rebounding title (2004‐2007).KG was lid van het Amerikaansnationaal team dat in 1999 het FIBAAmericas Kampioenschap won en in2000 een Olympische goudenmedaille veroverde in Sydney.Garnett ging toen volledig uit zijn dakbij de ‘Dunk of Death’ van VinceCarter.The Big Ticket de enige speler in degeschiedenis van de NBA die dekaap van de 25 duizend punten,tienduizend rebounds, vijfduizendassists, vijftienhonderd steals envijftienhonderd blocks bereikte. Hij isook de enige speler die in zesopeenvolgende seizoenen minstenstwintig punten, tien rebounds en vijfassists per wedstrijd liet noteren.Verder was KG de derde speler diezijn team leidde in punten, rebounds,assists, blocks en steals (na DaveCowens, Scottie Pippen en voorLeBron James).

te verlaten”, aldus Garnett, die in 2007naar de Boston Celtics verhuisde en er de‘Big Three’ vormde met Paul Pierce enRay Allen. Garnett voelde zich meteenthuis bij de Celtics. “Deze club begrijptmij zoals ik ben. En we vormden eenhecht team, iets dat ik nooit gekend had.Als we weggingen, waren we minstensmet acht of negen. In Minnesota warenwe maxi­maal met drie. Het was eigenlijkbeang­stigend, dat we zo snel zo goedoverweg konden met elkaar”, vindtGarnett, die in het seizoen 2007/2008verkozen werd tot Defensive Player of theYear.De Celtics raasden door het seizoen alséén van de beste defensieve teams ooiten wonnen liefst 66 wedstrijden. In deplayoffs moesten eerst de Hawks enCavaliers eraan geloven, beide in zevenwedstrijden. Daarna werden de Pistonsen de Lakers in zes games naar huisgestuurd. Ondanks het feit dat Pierceverkozen werd tot Finals MVP, wasGarnett de leider en beste speler vandeze Celtics. Maar voor KG telde maaréén ding: hij was een NBA­kampioen.In het interview op het parket na Game 6schreeuwde hij het dan ook uit vangeluk: “Anything is possible!!!”Garnett: “Ik had zoveel emoties dat ikniet wist wat te doen. Ik kuste danmaar de vloer. Ik dacht daarbij aaniedereen die ik lief had, die er nietkon bij zijn. Ik voelde datwanneer ik het gehaald had,iedereen het gehaald had. Toenik een traan liet, liet iedereeneen traan. Zij begrepen mijnpijn en de weg die ik hadafgelegd. Het is makkelijk omte gaan klagen wanneer hettegenzit. Maar als je hard werktmet een doel voor ogen, kun jehéél veel bereiken in het leven. Ikben het levende bewijs.”Amen KG, het ga je goed. •

Het is een bekende lyric van Jay‐Z. Derapper meldde zich eerder dit jaar opeensals nieuwe spelersmakelaar en trok directeen grote speler weg van Scott Boras, degrootste agent in Amerika: Robinson Cano.Diezelfde Robinson Cano, sterspeler vande door Jay‐Z zo geliefde New YorkYankees, zou – niet geheel toevallig dunktmij – aan het eind van het seizoen freeagent worden. Gedurende het seizoen, zowerd later duidelijk, waren de eisen van de31‐jarige tweede honkmanverbazingwekkend hoog. In een tijdperkwaarin steeds meer teams om langdurigecontracten met spelers heen proberen temanoeuvreren, vroeg hij om een tienjarigcontract ter waarde van 300 miljoen dollar.De Yankees counterden met zeven jaar enca. 170 miljoen dollar en hielden daar langaan vast. Ze gaven aan niet te lang opCano te kunnen wachten en trokken BrianMcCann en Jacoby Ellsbury aan. Ondertus‐sen spraken Jay‐Z en Cano met de Tigersen de Mets, maar daar kwam niets uit. DeYankees hielden vast aan hun aanbod enCano kwam 'iets' omlaag (250 miljoen).Het wachten was op het moment datCano zou beseffen dat hij het nieuwegezicht van de Yankees zou kunnenworden en uiteindelijk via endorsementswel extra kon gaan verdienen.Dat bleek niet het geval, wantals een duveltje uit een doosjekwamen daar opeens deMariners met een tienjarigcontract ter waarde van 240miljoen dollar om de hoekkijken. Daar ga je niet heenomdat je er denkt veel tekunnen winnen... Money blijkt dus toch eending te zijn voor Jay‐Z en zijn cliënten. ∙

Wel naar Seattle, niet naar Seattle, welnaar Seattle. Zo ging het vorige week vrijdagin de kortlopende soap die de free agent‐periode van Robinson Cano was.Het MLB offseason is hetinteressantst van de vier groteAmerikaanse sporten en vorigeweek werd duidelijk waarom:miljoenencontracten, onverwachtedeals, overbetaaldeovereenkomsten en koopjes. Het duurt nogtwee maanden eer pitchers en catchersmoeten rapporteren voor Spring Training,maar er zijn genoeg fans die daar niet opkunnen wachten.De New York Yankees waren de winnaarsvan de week. Jacoby Ellsbury komt over vande Boston Red Sox, Carlos Beltrán van de St.Louis Cardinals en Brian McCann van deAtlanta Braves. Maar de beste deal die zemaakten was het negeren van de exorbitanteeisen van Cano en zijn agent Jay‐Z.De Mariners durfden het echter wel aanen zitten nu al met een enorm contractopgescheept. Een tweedehonkman voortien jaar vastleggen, tot zijn veertigste, jemoet het maar willen. Het is eenwanhoopspoging, die aan de ene kant nietop kunnen tegen de financiën van de TexasRangers en de Los Angeles Angels en aande andere kant niet zo veel talent hebben inde minor leagues als de Oakland A's en deHouston Astros.De Mariners gaan all‐in met Cano, maarzullen buiten de shirtjesverkoop weinigprofijt hebben op de lange termijn. Ja, dewinnaars zijn de Yankees. Dat moest ookwel na een dramatisch seizoen. Is het alapril? ∙

Seb Visser. Lennart Beishuizen.

Yes we Cano!Money ain't a thing