HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan DarwinkelEINDREDACTIEKasper DijkSENIOR WRITERJules ZaneREDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelRob van GamerenVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompJasper LamanMarco PostJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserFrank WielaardJoeri ZwartsCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelGijsbregt BrouwerJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika Magazineis een uitgave van PetersenMedia. Niets uit dezeuitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerdzonder uitdrukkelijketoestemming van deuitgever. © PetersenMedia 2012­2013 ­ Allerechten voorbehouden.

Alles wat zich tot nu toe heeft afgespeeld in de NBA magvergeten worden, want donderdagnacht barst de strijd tussende Miami Heat en de San Antonio Spurs los in de NBA Finals.Inzet is de felbegeerde Larry O'Brien trofee. Een heerlijkaffiche waarvoor de wekker gezet gaat worden in huizePetersen.Voor beide ploegen is het vierde keer in de laatste elf jaar datze in de Finals staan en ze kunnen ook allebei keurige cijfersoverleggen: driemaal stonden ze aan het einde van de seriemet het kleinood in handen.Hun enige ontmoeting in de Finals in die periode was de editievan vorig seizoen. Het werd een epische finale, waarin eenverandering van momentum de uiteindelijke winnaar bepaalde.Waar de Spurs destijds dachten dat ze de zege al binnenhadden, gooide Ray Allen met een driepunter roet in heteten. Uiteindelijk bleek dat de ommekeer en mocht Miami naGame 7 feestvieren.Mijn instelling zal in deze editie precies dezelfde zijn als vorigjaar: het team van de Spurs tegen LeBron James en zijnhulpjes van de Heat.Eén tip zullen de ervaren mannen uit Texas wel inchocoladeletters op de muur hebben gekalkt na het zien vande beelden tussen Miami en de Indiana Pacers: probeer nietLeBron te irriteren. Lance Stephenson had de lachers op zijnhand toen hij in Game 5 LBJ uit de wedstrijd wist te halen metallerlei rare fratsen. James haalde na afloop zijn schouders open sloeg uiteindelijk in Game 6 keihard terug.Het gaat een mooie serie worden, dat staat vast. Een Spurs‐overwinning in zeven wedstrijden zou de zure smaak van hetafgelopen seizoen zeker wegspoelen. Go Spurs!Veel leesplezier,

Spurs

De Miami Heat en de SanAntonio Spurs staan weerin de NBA Finals. Beide teamswonnen hun Conference Finals inzes wedstrijden. Dat de Spurs geenzeven wedstrijden nodig hadden,komt Tony Parker wel goed uit. Parkerheeft last van zijn enkel en mistedaardoor ook al de tweede helft vanGame 6. De vijf dagen rust tussen Game 6en de eerste finalewedstrijd kon op geenbeter moment komen • Phil Jackson isbang dat zijn basketbalcluppie uitelkaar valt. Jackson, sinds kort baas vande New York Knicks, zag Steve Kerrcoach worden in Golden State in plaats vanNew York. Nu vraagt de oud­Lakerscoachaan zijn sterspeler of hij nog een jaartje wilblijven. Carmelo Anthony kan dezezomer als free agent de deur uitlopen.Jackson heeft Anthony gevraagd het nogeen jaartje aan te kijken en de oudemeester belooft betere tijden. Maar hijbeloofde ook Steve Kerr... •Stephen Curry heeftvoor het eerst van zichlaten horen na decoachingsoap bij GoldenState. Mark Jackson, dietoch behoorlijke successenbehaalde met deWarriors, moest hetveld ruimen na een verschil vaninzicht tussen hem en de club. Curryover de kwestie Jackson­Kerr:"Ik ben een voorstander vanJackson, maar ik probeer erniet te lang bij stil te staan.Eén ding weet ik zeker; allebeslissingen van de club zijngericht op winnen, dus dat zit welgoed. Wel ben ik benieuwd naarde plannen voor hetaankomend seizoen en dievoor de toekomst." •

Een aderlating voor de Arizo­na Cardinals: linebackerDaryl Washington is hetkomende seizoen geschorstnadat hij voor de tweede keerwerd betrapt op het gebruik vanmarihuana. Vorig seizoen werdWashington al vier wedstrijden geschorst,daarnaast kwam hij ook in aanraking metde politie nadat hij zijn ex­vriendin had mishandeld. DeCardinals reageerdenteleurgesteld op het bericht:"Dit is volkomenonacceptabel. Maar we wetende gevolgen en zullen er naarhandelen. Hopelijk gebruiktDaryl deze schorsing om totbezinning te komen, en waar het nodig iszullen wij hem helpen" • Cleveland Brownsoffensive coordinator Kyle Shanahan islyrisch over Johnny Manziel, die hemsterk doet denken aan Robert GriffinIII: "Hij heeft veel talent en is heel snelmet zijn benen. Daarnaast is er een soortmagie die hij meebrengt naar het veld."Daarnaast gaf Shanahan te kennen dat hethem niet verbaast als Manziel zijndirecte concurrent Brian Hoyernaar het tweede plan weet teverwijzen • De NFL keertbinnen vijf jaar terug naar LosAngeles, zegt Miami­eigenaarDavid Ross. "Heel veel teamsvinden het interessant om naarLA te verhuizen, en ook voor deNFL is het heel interessant." Vorigjaar gaf Dallas­eigenaar JerryJones al te kennen dat eenterugkeer van de NFL naar LosAngeles aanstaande is. De op éénna grootste markt in Amerika hadin 1994 voor het laatst een NFL­team. Daarna vertrokken zowel deRaiders (naar Oakland) als deRams (naar St. Louis), omdat ergeen overeenkomst kwam voor eennieuw stadion •

Opnieuw heeft een stervan de toekomst zichgemeld in de MLB. St.Louis’ top prospect Oscar Taverasmaakte zijn debuut voor de Cardinals ensloeg in zijn tweede at­bat meteen eenhomerun • Geen ruimte voor b*tches inde MLB! Tampa Bay’s David Priceraakte Red Sox’ David Ortiz meteenbij hun eerste ontmoeting dit jaar, en datnam Ortiz hem niet in dank af. VolgensOrtiz heeft Price de gebeurtenissen vanafgelopen najaar, toen Boston Tampa Bayuitschakelde, niet los kunnen laten engedraagt hij zich als een klein meisje. Pricevindt op zijn beurt dat Ortiz zichzelf tenonrechte ‘groter voelt dan de hele MLB’.Dat kunnen nog hete potjes worden laterdit jaar • Pitchers weten af en toe een balbest goed te raken met hun bat, maar watBrewers­pitcher Yovanni Gallardodeed was ongekend. De werper hielp zijnploeg in extra innings aan de overwinningdoor met een walk­off double dewinnende run binnen te slaan • Hijzou te duur zijn. De investering zouonverantwoord zijn. En washij eigenlijk wel een echteace? Na twee maandenlachen de Yankeesvoorlopig het laatst,want MasahiroTanaka is met eenERA van 2.06 en een 8­1 record momenteel debeste startend werpervan de American League• Nog zo’n succesverhaal:Nelson Cruz. Deoutfielder tekende kortvoor de start van hetseizoen bij de BaltimoreOrioles, en sloegonlangs, als eerstein de MLB ditseizoen, zijntwintigstehomerun •

Mike Yeo blijft in de ko­mende jaren coach vanMinnesota Wild. Yeo teken­de een meerjarige contract­verlenging waarvan de details nietbekend werden gemaakt. Minnesotaverloor dit seizoen in de tweede ronde nazes wedstrijden van Chicago Blackhawks,de beste prestatie van de ploeg sinds 2003• Joakim Lindstrom maakt zich op voorzijn derde periode in de NHL. De Zweedseaanvaller kwam eerder uit voor ColoradoAvalanche, Phoenix Coyotesen Columbus Blue Jackets.Lindstrom tekende eeneenjarig contract bij St.Louis Blues. De 30­jarigeLindstrom was de afgelopentwee jaar smaakmaker vanSkellefteå AIK, dat in dieperiode tweemaal kampioenwerd in de SHL • Barry Trotz is denieuwe coach van WashingtonCapitals. Trotz, die eerder ontslagen werdbij Nashville Predators, vervangt deontslagen Adam Oates. Frappanter ismisschien nog wel de keuze voor denieuwe GM. Eigenaar Ted Leonsis zeieerder dat er ‘een frisse wind door deorganisatie moest gaan waaien’, maarpromoveerde assistent GM BrianMacLellan tot GM. MacLellanassisteerde de ontslagen GeorgeMcPhee in de laatste zeven jaren vanzijn dienstverband • ThomasVanek tekent voorlopig geencontractverlenging bij MontrealCanadiens. De Oostenrijkseaanvaller blijft bij zijn plan om op 1juli de vrije spelersmarkt op te gaan en afte wachten welke aanbiedingen hij krijgt.Vanek sluit niet uit dat hij later alsnog bijde Canadiens tekent • GM MarcBergevin krijgt sowieso een drukkezomer, want ook Brian Gionta enAndrei Markov worden UFA. Hetcontract van P.K. Subban en Lars Ellerloopt ook af, zij worden RFA •

Los Angeles Kings coach Darryl Sutterstond in de schuur en had net mest staanscheppen toen zijn telefoon rinkelde. “Ikstond geen stront te scheppen, dat weet ikvrij zeker, maar dat had ik wel net gedaan,”vertelde hij lachend bij zijn persconferentiein Tinseltown. “Ik denk dat ik in de schuurstond op te warmen. Het was verdomdkoud die dag.”Sutter nam een break van ijshockey navertrek als general manager van de CalgaryFlames in de zomer van 2011 en had noggeen nieuwe job. Aan de telefoon wasechter onverwacht Dean Lombardi, de GMvan de Los Angeles Kings, die Suttersinteresse peilde om bij deKings zijn comebackals coach te maken.Hij had sinds2006 niet meergecoacht, toenhij bij de Flameste kennen hadgegeven dat hetcombineren vancoach enmanager nietlukte en hij lieveralleen de generalmanager zou zijn.De Kings zaten

plots echter om een ervaren coachverlegen, omdat Terry Murray maar nietde absolute top uit zijn getalenteerde groepwist te halen en op zijn ontslag afstevende,en ze hadden Sutter, die samen met vijfvan zijn zes broers de NHL had weten tehalen, hoog op de lijst gezet.QuickAmper een half jaar later stond Sutter metde Stanley Cup in zijn handen. In de zesmaanden die verstreken sinds hettelefoontje in de schuur vormde hij tegenalle verwachtingen in de Kings om tot eenmachine, waarvan alle cylinders op ’t juistemoment perfect liepen. Niet alleen had hijMurrays slechte seizoensstart ongedaanweten te maken; de ploeg was veelmomentum in de playoffs terecht gekomenen had alleen in de finale meer dan éénverliespartij toegestaan.Eén van Sutters eerste beslissingen wasde promotie van Jonathan Quick (zieOntleed, Sport Amerika Magazine 22 van2014) tot de duidelijke startende goalie vande ploeg. Het is inmiddels ondenkbaar datde Kings met eenandere goalie danQuick ten strijdetrekken, maarseizoenenlangprofiteerde de

ploeg van het getalenteerde duo dat hijsamen met Jonathan Bernier vormde.Bernier werd echter back­up, Quick zouvrijwel alles starten.Het was de ouderwetse aanpak vanSutter die de ploeg de gezochte rust gaf. Destijl van Los Angeles Kings is niet zo zeerachterhaald, want anders zou succesonmogelijk zijn, maar is wel recht door zee.Korte shifts, focus op snelheid, zo simpelmogelijk verdedigen en je bodychecksaltijd afmaken. Het paste perfect bij hettalent dat Sutter in LA aantrof.DoughtyDefensief steekt één man er met kop enschouders bovenuit. Er is maar weinigoverredingskracht nodig om ijshockeyfanser van te overtuigen dat Drew Doughty totde beste verdedigers in de sport behoort.De tweede overall pick van 2008 wordt nogieder jaar beter en was zowel in 2012 als nueen van de belangrijkste redenen dat deKings het zo goed doen in de playoffs.Het is vooral zijn handelingssnelheid dieaanvallers tot wanhoop drijft. Onopvallendschaduwt hij de beste speler op het ijs, ommet zijn stick of zijn schouder genadeloostoe te slaan op het juiste moment en depuck in een oogwenk bij een ontsnapteaanvaller te krijgen. Het is de razendsnelleomschakeling waar zoveel teams meeworstelen, zodat je zelfs aanvallend angstigwordt.De Canadees staat er natuurlijk niet alleenvoor. De 24­jarige wordt omringd door eenstrikt Noord­Amerikaans defensief korpsmet ervarenmannen als MattGreene, WillieMitchell en demomenteelgeblesseerde RobynRegehr, maar ook met generatiegenoten alsJake Muzzin en Jeff Schultz. Hunnationaliteiten zijn een afspiegeling vanSutter’s stijl. Puck afpakken en naar vorenspelen. Simpel.

SlowakijeEr spelen sowieso maar weinigEuropeanen voor deze Kings. Terwijl hunStanley Cup opponent New York Rangerseen allegaartje is van Noord­Amerikanenen Europeanen, met een voorkeur voorScandinaviërs, spelen voor de Kings slechtsdrie Europeanen. Een Rus, Slava Voynov,en twee Slowaken. En laten die Slowakennou toevallig cruciaal zijn voor hun recentesucces.Anze Kopitar schaatst al sinds 2006 rondin het Staples Center, nadat hij amper eenjaar eerder door Los Angeles was gescouten gedraft als speler van het ZweedseSödertalje SK uit de SEL. Sinds zijn komstleidde hij het team in punten in alle zevenseizoenen. Zijn beste jaar tot nu toe? 2012,toen hij met puntgemiddelde van exact1.00 schitterde in de playoffs, nadat hijeerder 51 assists uitgedeeld (en 25 goalsgemaakt) had in de 82 wedstrijden van hetreguliere seizoen.Sinds kort speelt aan zijn zijde landgenootMarian Gaborik, die hij goed kent uit huntoernooien voor de nationale ploeg en metwie hij al snel ongekende chemievertoonde. Gaborik scoorde na eenblessure in 41 duels in ’t reguliereseizoen slechts elf doelpunten,maar hij heeft de smaakinmiddels te pakken enleidt de NHL in

playoffdoelpunten met liefst twaalfstuks in 21 duels.Saillant detail: Gaborik was amper eenjaar geleden nog speler voor de New YorkRangers. In een wanhoopspoging dehoudbaarheid van John Tortorella teverlengen, werd hij echter naar Columbusgeruild, die hem op de trade deadline naarLA stuurden voor een hoge draftkeuze enMatt Frattin. Frattin was eerder door deKings opgehaald uit Toronto voor JonathanBernier, die niet langer de tweede vioolwilde spelen achter Quick en op zoek wildenaar een uitdaging elders.MarktHet succes van de Los Angeles Kings komtechter niet uit de lucht vallen. De NHLheeft altijd welwillend tegenover de

franchises in Californië ge­staan. De staat biedt eenuitstekend klimaat voor sport,heeft een uitgesproken sportcul­tuur en is een van de grootste televi­siemarkten in de wereld. Ooit kendeCalifornië vooral de (Mighty) Ducks alsiconische club, maar de Kings timmerenstevig aan de weg en lijken de regiolangzaam maar zeker voor zich te winnen.Game 7 tegen de Chicago Blackhawkswas daar het beste bewijs van, want bijnazes procent van alle televisiekijkendehuishoudens in Los Angeles schakeldenzondagavond in en daarmee was deontknoping van de Conference Final vandit seizoen de best bekeken NHL­wedstrijdop kabeltelevisie ooit in de stad. Defantastische wedstrijd (5­4 voor LA inovertime) trok zelfs meer kijkers dan deStanley Cup Finals van twee jaar geleden.

Het zal daarom ook feest zijn in deburelen van de NHL in New York, waarde Conference Finals tussen Chicago, LosAngeles, New York en Montréal mettevredenheid werden ontvangen. Deleague heeft financieel iets goed temaken na de blamage van vorig jaar enna een uitstekend jaar zijn vier grotemarkten in de finales de kers op detaart. Misschien had Chicago devoorkeur over Los Angeles quakijkcijfers, maar Californië is eengroeimarkt en tegen wie dan beter danNew York, de metropool aan de overzijdevan het grote Amerika. De marketing voordeze finale schrijft zichzelf.KernEigenlijk is de grootste prestatie van de LosAngeles Kings dat ze competitief zijngebleven en zijn blijven geloven in de kernvan spelers die ze hadden opgebouwd. Dieovereenkomst heeft de ploeg met de NewYork Rangers, waar de grote omwentelingkwam na het vertrek van Tortorella en dekomst van Alain Vigneault. Soms past decoach die de ploeg deed groeien niet bij hetsysteem waarmee diezelfde groep spelerskan winnen.

Darryl Sutter’s magie lijkt in ieder gevalnog niet uitgewerkt. Zijn stoïcijnse uitstra­ling is nog altijd vermakelijk en zijn teamwint nog altijd. Ze zullen waarschijnlijkook nog wel even blijven winnen, wantQuick, Kopitar, Doughty en aanvoerderDustin Brown moeten eigenlijk nog aanhun beste jaren beginnen en de spelers omhen heen hebben verstandige contractenof zijn vervangbaar.Het systeem dat de Kings spelen, loopt zosoepel, dat de tegenstander maar éénkeuze heeft: proberen om hun snelheid tematchen of totaal onder de voet gelopenworden. Wat de Kings kunnen doen als ze’t op hun heupen krijgen weten de SanJose Sharks, die een voorsprong van driewedstrijden weggaven door vier keer op rijte verliezen, en ook de ChicagoBlackhawks, voor wie na anderhalvewedstrijd geen vuiltje aan de lucht leek,maar na vier duels al gezien leken.Zelfs als de Kings het onderspit zoudendelven tegen de New York Rangers, danstaat deze kern van spelers er volgend jaarweer, omdat hun management nietpanikeert en een heel sterk plan heeftgemaakt en zich daar knap aan heeftgehouden. Dat is echter een vrijtwijfelachtige ‘zelfs’, want het spel van de

Kings in de loodzware WesternConference heeft hen topfavoriet gemaaktin de finale.FinaleNooit eerder haalde een team dat veertienwedstrijden nodig had in de eerste tweerondes de Stanley Cup Finals. Dit jaar

doen beide teams dat echter en de LosAngeles Kings doen ’t zelfs in de volle 21wedstrijden. Zij wonnen drie Game 7s opvreemde bodem op rij, terwijl de Rangersin hun Conference Final tegen Montréal alna zes duels klaar waren.Los Angeles heeft met San Jose,Anaheim en de verdedigend kampioenChicago echter wel veel betere teamsverslagen. De knapste overwinning voorde Rangers was de serie tegen dePittsburgh Penguins, waarin ze van een 3­1 achterstand terugkwamen, maar deblessure van Canadiens­goalie Carey Pricehielp hen de afgelopen twee weken in hetzadel en het is nog maar zeer de vraag ofde ploeg klaar is voor de barrage aanschoten en bodychecks van de Kings.Als New York al een kans heeft, dan komtdat door Henrik Lundqvist, omdat deZweedse goalie vooralsnog een stuk beterstaat te keepen dan Jonathan Quick. KingHenrik tegen de Kings heeft alle potentieom een fantastisch schouwspel te worden,want je zou kunnen zeggen dat Kingsondanks (en niet dankzij) Quick’skeeperswerk langs Chicago is gekomen.Woensdagavond is ’t echter nieuweronde, nieuwe kansen. Voor de Kings is

het een kans op de tweede titel in drie jaar.Voor wie het nog niet doorhad, LosAngeles zijn de koningen van een nieuwedynastie. •

NAAM: Ryan Patrick McDonaghGEBOREN: 13 juni 1989 in St. Paul, MNBURGERLIJKE STAAT: Getrouwdmet jeugdliefde KayleePOSITIE: Linkshandige two­waydefensemanBIJNAAM: MacTruckTEAM: New York RangersVORIGE TEAMS: Barys Astana (KHL,2012­2013 lockout)JUNIOR TEAM: Wisconsin Badgers(NCAA)DRAFT: 12de keuze overall (eerste ronde)in 2007DRAFT CLASS: 1. Patrick Kane, 2.James van Riemsdyk, 17. AlexeiCherapanov†, 43. P.K. Subban, 168. CarlHagelinCONTRACT: Zes jaar, $28,2M (2013)TOTAAL VERDIEND: 5 miljoen dollarvoorafgaand aan huidig contractCAREER STATS: 26 goals en 77 assistsvoor 103 punten in 246 reguliereseizoenswedstrijden, vier goals enzeventien assists voor 21 punten in 57playoffwedstrijdenZWAKKE PUNTEN: Eigenlijk heeftRyan McDonagh geen zwakke punten,maar sporadisch verkeert hij in eenhachelijke defensieve positie, omdat zijnnieuwe coach Alain Vigneault hem aanblijft sporen meer en meer aan te vallen.McDonagh moet de momenten dat hij zijnpositie verlaat beter leren kiezen, maar dieervaring komt met de jaren en hij speeltpas drie jaar in de NHL.STERKE PUNTEN: Teamgenoten,tegenstanders en ijshockeyvolgers komensuperlatieven tekort voor McDonagh’sgroei als speler en zijn recente spel in de2014 playoffs. Hij was de absolute nemesisvan de Montréal Canadiens met tienpunten in zes wedstrijden, de ploeg die ooitzo onverstandig was afscheid van hem tenemen in een trade voor Scott Gomez.McDonagh is een van de meestdynamische jonge verdedigers in de NHLen pas in zijn derde jaar heeft hij zijnaanvallende groove echt gevonden.McDonagh wordt door Rangersfans hun

beste verdediger sinds Brian Leetchgenoemd.OVER HEMZELF: “Er is zoveel overmijn trade gesproken, maar ik ben blij datik in New York ben en trots op wat we hiervoor elkaar hebben gekregen, deze groep isiets speciaals. Als je wordt gedraft ga jedromen over hoe ’t zal zijn, maar dat is zolang geleden en mijn hart en ziel liggeninmiddels in New York.” ­ Over zijn tradeen het hedenOVER HEM: “Je kunt van hem zeggenwat je wil, maar Ryan McDonagh speeltonze sport op de meest eervolle manier.Hij is naar mijn idee een van de besteverdedigers in deze league, ongeacht wattegenstanders je willen laten denken.” –coach AV verdedigt zijn ster tegen kritiekvan de Habs“Nog zo jong met 24 jaar. McDonaghbelichaamt de oldschool, ruwe handen,arbeidersjongen en ijshockeyer vanvergeten generaties. Hij is een speler dieloyaliteit, toewijding, eer, en meestvooraanstaand, respect heeft omarmd.” –ESPN­journaliste Katie Strang overMacTruck’s karakterHALL OF FAME: In de wetenschap dathij een dozijn geweldige jaren voor zichkan hebben en nu al dicht bij een titel is, isalles nog mogelijk. Zijn huidige statistiekenzijn uiteraard onvoldoende, maar voor eenspeler met zijn talent zijn demogelijkheden eindeloos.SPORTAM OVER MCDONAGH:Hetwas de afgelopen jaren adembenemend omde groei van Ryan McDonagh te volgen. Hijwas altijd een groot talent, maar zijndefensieve spel lijkt in alles op dat van eenveteraan en niet op dat van een speler dievolgende week pas 25 wordt. De Rangershebben MacTruck’s ontwikkeling perfectaangepakt en in Alain Vigneault de juistecoach gevonden om het beste uit zijn spel tehalen. Samen met Drew Doughty en P.K.Subban is McDonagh een van de beste jongeverdedigers in de sport. Heeft de potentie eenlegende te worden in New York.EINDCIJFER:9­

Dat u het even weet. In mijn vorige column brulde ik datSan Antonio de gunfactor krijgt van mij dit jaar. Eerlijkgeef ik het toe, ik gun het Tim Duncan en Manu Ginobilien Gregg Popovich en Sugar Ray Leonard. Vooruit, zelfsTony Parker mag hem van mij hebben. Het resultaat?Mede aangevuurd door mijn column in SportAmerikaversloegen de Spurs de Oklahoma City Thunder zonderal te veel moeite. Ik gelijk Durant WhatsAppen: 'Who'sthe real MVP now, Kev?' Ik mag Kev zeggen.Met evenzoveel passie gun ik het de Spurs ook in deFinals. Natuurlijk, een threepeat voor LeBron en de Heatis leuk en de paralellen met Jordan, die in zijn laatstethreepeat tot tweemaal toe de veteranen van de UtahJazz versloeg, zijn natuurlijk om van te smullen.Bovendien hebben de Spurs in een serie weinig kanstegen de defense en transitie van de Heat, of tegen deGod Modus van LeBron James. Maar dat maakt niet uit.Tegen beter weten in ga ik billenknijpen, nagelbijten enharen trekken voor de Spurs de komende weken.En, naast de in de vorige column aangevoerdebasketballredenen, wel hierom:De jaarsalarissen van de Top 3 San Antonio:Tim Duncan: 10.361.466 dollarTony Parker: 12.500.000 dollarManu Ginobili: 7.500.000 dollarDe jaarsalarissen van de Top 3 Miami Heat:LeBron James: 19.067.500 dollarDwyane Wade: 18.673.000 dollarChris Bosh: 19.067.500 dollarIk juich voor de iets minder exorbitant rijken in plaats vanvoor de puissant rijken. Voor de wijze underdog. Voor hetfeit dat dit toch echt wel één van de laatste seizoenen isdat Tim Duncan nog een greep kan doen naar de bokaal.Go Spurs! ∙

Go Spurs!

In SportAm #23 is er natuurlijk maaréén persoon die de inhoud bepaalt:

The Greatest of AllTime, MichaelJordan, spelend metrugnummer 23.Jordan is de bestebasketballer ooit enook het boek ‘MichaelJordan: The Life’staat op eenzamehoogte als het om MJ­boeken gaat. AuteurRoland Lazenbyschrijft de bestgedocumenteerde endiepgaandereconstructie van hetleven van His

Airness, van te dunne tiener totdikkige Charlotte Bobcats­eigenaar.TEKST ROB VAN GAMEREN

‘Weer een boek over Michael Jordan?’, zou eeneerste reactie van de NBA­ en sportliefhebber in hetalgemeen kunnen zijn. Dat oordeel kan al snel deprullenbak in. Auteur Lazenby is geen pannenkoek enweet waar hij het over heeft. Voor dit boek haalt hijalles uit de kast en maakt hij er een compleetnaslagwerk van. Als schrijver van eerdere boeken overJordan, Phil Jackson, de Chicago Bulls, de Los AngelesLakers en ga zo maar door, is hij nu toe aan zijnhuzarenstukje: een parel van ruim zevenhonderd

pagina’s vol anekdotes, reconstructies met oud­coaches, teamgenoten én Jordan zelf en nogonvertelde verhalen over de man die van NBA­basketbal een globale industrie maakte en hetspelniveau naar gigantische hoogten tilde. Een manook die nog altijd miljoenen mensen inspireert, zijneigen schoenenlijn heeft en de afgelopen jaren alseigenaar van de Charlotte Bobcats (nu Hornets) enkelejaren van zijn leven heeft verloren.GenenI've missed more than 9000 shots in my career. I'velost almost 300 games. 26 times, I've been trusted totake the game winning shot and missed. I've failedover and over and over again in my life – MichaelJordan in zijn befaamde Nike­reclame. Het ismisschien wel zijn meest bekende citaat, de topperonder de tegeltjeswijsheden. Zijn ik­tegen­de­wereldmentaliteit is alom bekend, maar in het boekblijkt ook waar die drive vandaan komt. Niet het falenals honkballer op de middelbare school, niet hetmislopen van een selectieplek in het universiteitsteam,maar de genen van zijn (verre) familie zijn wellicht ‘deoorzaak’ van de niet eerder geziene wil om de bestealler tijden te worden. Opgroeiend in een niet enormkansrijk gezin in North Carolina gaat het allemaal nietvan een leien dakje.

Jordan verliest anderhalf jaar langelk basketballwedstrijdje tegen zijnbroer. Die vernederingen gebruikthij om de beste worden.

Zijn moeder is een vechter en bovendien erg slim.Ongemerkt heeft hij dezelfde onverzettelijkheid. Dewens om professioneel honkballer – “mijn sportnummer 1” – te worden kan al snel de ijskast invanwege een gebrek aan talent en ‘noodgedwongen’probeert de kleine en tengere Michael het in hetbasketbal. De rest is geschiedenis. Zes NBA­kampioenschappen, twee Olympische titels, eenNCAA­titel, vijf keer MVP, zes keer Finals MVP en gazo maar door.Het lijkt een typisch underdogverhaal met eenhappy ending, maar het is zo veel meer dan dat. Hetverhaal van Michael die het elke dag in de tuinopneemt tegen zijn oudere broer en anderhalf jaar langelke keer weer verliest, heeft hemgevormd. Michael ging het alseen missie zien om hem teverslaan en zo zou het later metzijn teamgenoten ook zijn. Hijwilde de beste zijn, ook beterdan zijn teamgenoten. JamesWorthy, voormalig Lakers­ster, speelde als ouderejaarsbij de universiteit van NorthCarolina toen de jonge Jordanerbij kwam. Hij zegt in hetboek: “Michael was toen al eenenorme pestkop en hij pestte mijook.” Door alle romantiek omJordan heen, is zijnveeleisendheid ten opzichte vanzijn teamgenoten niet vaak inbeeld gebracht. Het moet bijtijd en wijle ook eennachtmerrie zijn geweest ommet hem samen te spelen.Phil JacksonHet succes van MichaelJordan is niet los te zien vanPhil Jackson, de toenmaligehoofdcoach van de ChicagoBulls en tegenwoordighoge pief bij de New YorkKnicks. Een veelzeggendepassage in het boek luidt alsvolgt: “Phil

Jackson weet dat Michael Jordan zijn factor tot succesis. Dan kun je mooi weer naar je hele selectie spelen enbenadrukken hoe belangrijke elke schakel is, maar zozit Jackson niet in elkaar. Hij spreekt openlijk naar zijnspelers uit dat Jordan the man to go to is. Iedereenerkent en accepteert dat. Dat is misschien wel één vande belangrijkste redenen waarom de Chicago Bulls zosuccesvol waren.” Phil ‘The Zen Master’ Jackson is een

man naar het hart van Jordan. Open, diepzinnig,compleet bezeten van basketbal en met een maniakalewil om te overwinnen. Het respect over en weer isonbeschrijflijk en Lazenby pent dat uitstekend op.Zonder de prestaties van mannen als Scottie Pippen,Steve Kerr, Horace Grant, John Paxon of Toni Kukocte ondermijnen, neemt de grootsheid van MJ met deanekdote grotere vormen aan.Het is ook Jackson die Air Jordan weet te motiverenom in 1996 terug te keren naar de NBA na zijnuitstapje in het honkbal. Om de droom van zijn vader(en zichzelf) te verwezenlijken, maakte hij diewelbekende carrièreswitch, die geen succes zouworden. Wellicht is het wel de reden dat hij daarna nogdrie NBA­titels wint. Zijn motivatie is weer terug enmet Phil Jackson als coach tilt hij het niveau nog hogerdan voorheen. Record na record wordt gebroken enhet voedt het sprookje alleen maar.

De gokkerBehalve alle hosanna en lof over de GOAT, zijn er ookde nodige dieptepunten in het leven van de inmiddels51­jarige eigenaar van de Charlotte Hornets. Lazenbykrijgt onbekende verhalen boven tafel, maar kan nietop elke vraag een antwoord vinden. Dat valt hemoverigens niet kwalijk te nemen, want op sommigevragen is wellicht geen antwoord. Uiteraard komt hetverhaal ook op de gokschulden van Jordan. Tijdens hetAll­Starweekend van 2007 verspeelt Jordan vijfmiljoen dollar bij het dobbelspel Craps, net op hetmoment dat hij eigenaar van de Bobcats gaat worden.Het levert een hevige discussie op of gokkers welbetrokken moeten zijn bij de NBA. Als speler was hijnamelijk ook al niet vies van een gokje.Volgens geruchten destijds ook op wedstrijden in deNBA, maar Lazenby rekent met deze theorie af. “Nooit,maar dan ook nooit heeft iemand Michael verdachtvan gokken op NBA­wedstrijden. Mensen die roependat hij een schorsing heeft vermeden door er in 1994even tussen uit te stappen, weten niet waar ze overpraten. Als hij geschorst zou moeten worden voor zijngokgedrag in de casino’s, bleef er geen team meer over.De league bestaat grotendeels uit gokkers”, schrijftLazenby. Ook was ‘Mike’ betrokken bij een zaak meteen veroordeelde drugsdealer, waar een cheque metzijn naam werd aangetroffen. Helderheid op dezezaken komen er echter niet, simpelweg omdat er maarweinig mensen zijn die de waarheid kennen. Zo ook demoord op zijn vader James Jordan blijft een mysterie,waar jammer genoeg geen panklaar antwoord op is.

EigenaarDe laatste jaren herinneren mensen MJ vooral alsteameigenaar van de Charlotte Bobcats, een armzaligefranchise die tot afgelopen seizoen vooral uitblonk indramatisch spel en slechte draftkeuzes. Fans enzelfbenoemde kenners geven daar vaak Jordan

Phil Jackson is een geschenk uit dehemel voor Michael. Beiden zijn eerlijk,bezeten van basketbal en hebben eenmaniakale wil om te winnen

““JJoorrddaann ssttooppttee iinn11999944 nniieett oommddaatt hhiijjggeesscchhoorrsstt wwaassvvaannwweeggee ggookkkkeenn ooppNNBBAA­­wweeddssttrriijjddeenn..HHiijj wwaass eeeennrreeccrreeaattiieevvee ggookkkkeerr..AAllss hhiijj ddaaaarrvvoooorrggeesscchhoorrsstt zzoouuwwoorrddeenn,, kkuunnnneenn zzeeddee NNBBAA wweellooppddooeekkeenn..””

de schuld van en het feit dat hij zich heeft omringd met ja­knikkers zou ook al niet helpen. Auteur Lazenby doet daarniet aan mee en houdt zich liever bij de feiten. Ja, deBobcats waren dramatisch in de afgelopen seizoenen,maar de staat waarin MJ het aantrof, was rampzaliger danmensen doen vermoeden.“De drive als speler heeft hij ook als eigenaar. Het gaatmensen alleen niet snel genoeg. Kijk echter naar deplayoffs van dit seizoen. De Bobcats speelden tegen deMiami Heat en het stadion zat elke keer afgeladen vol. Jemoet je even indenken dat Charlotte het Tsjernobyl van deNBA is. Hij heeft dit toch maar mooi voor elkaar gekregen,het deed zelfs terugdenken aan de oude Hornets. Mensenbeginnen zich nu te beseffen dat het beter gaat met de cluben dat hij bezig is om het nodige te realiseren. Zijndraftkeuzes waren niet goed, maar naarmate de tijdverstrijkt zien mensen dat zijn leercurve nog steeds in eenstijgende lijn gaat.”SuccesNatuurlijk is er voor de liefhebbers van heroïschebasketbalverhalen ook genoeg te genieten. In het tweededeel van het boek komen de kampioenschap­pen van deChicago Bulls uitgebreid aan bod en waan je je weer in dekampioensjaren. Je beleeft de successen en de momen­

ten van twijfel opnieuw, de veerkracht om weer succesvolte zijn na wederom een kampioenschap. Hoewel deverhalen al duizenden keer geschreven en in videoverwerkt zijn, was het nog nooit zo compleet te zien of telezen als in dit boek. Het is geen beknopte samenvatting,maar als NBA­liefhebber is dat geen bezwaar. Een must­read voor elke NBA­fan en ook voor elke sportliefhebberin het algemeen. Michael Jordan is misschien wel debekendste sporter aller tijden en de wijze waarop dit doorLazenby beschreven is, is subliem. Met stip een sportboekvan de hoogste categorie. Compleet, vernieuwend,diepgaand en uitermate goed gedocumenteerd.

Lazenby brandt Jordan niet af alsteameigenaar. “Charlotte is het Tsjernobylvan de NBA. Kijk hoe het dit jaar ging bijde Bobcats. Ze speelden in een volthuisstadion en het deed terugdenken aande oude, succesvolle Hornets”

Vrij aan het begin van het boek vraagt een dan nogjonge Jordan zichzelf hardop af: “Hoe kijk ik laterterug op dit alles?” Een mooie vraag, waar alleenJordan het echte antwoord op weet. Het is Lazenby inieder geval uitstekend gelukt om het voor deliefhebber op te schrijven. Niet als fan, maar zoobjectief mogelijk op basis van mensen die dicht bijMichael staan en stonden. Een verademing, want jehebt echt het gevoel dat je de mens Jordan door endoor gaat kennen. Een inspirerend boek over eenimmer nog inspirerende atleet, geweldenaar, freak ofnature en competitiebeest. Dank, Roland Lazenby. •

TitelMICHAELJORDAN ‐THE LIFEAuteurROLANDLAZENBYBestellenBOL.COM

Stinkend rijk en excentriek zijn, dat zijn detwee voorwaarden om eigenaar te wordenvan een NBA‐franchise. Steve Ballmervoldoet er moeiteloos aan.Volgens Forbes staat er eenkleine twintig miljard dollar opzijn bankrekening en wie defilmpjes van zijn motiverendespeeches bij Microsoft ziet,weet dat het met datexcentrieke ook wel goed zit.Ballmer is een prima opvolger van deeveneens van het geld bulkende en (zachtgezegd) aparte Donald Sterling.Ook de jonge miljardair Robert Pera hadsnel in de gaten dat zo’n NBA‐team eenmust have is in de wereld van rijkeexcentriekelingen. De ex‐Apple werknemerkocht op 34‐jarige leeftijd (met een groeppartners waaronder Justin Timberlake ende vrouw van Peyton Manning) deMemphis Grizzlies voor 377 miljoen dollar.Een redelijke hap uit zijn vermogen vantwee miljard dollar, maar je moet watoverhebben voor een rijkeluisspeeltje.Pera smijt zijn speeltje lekker in het rond.Hij ligt in de clinch met de ene na deandere werknemer. Vorig jaar mocht LionelHollins vertrekken vanwege onenigheid methet management, nu weer heeft hijteambaas Levien en assistent Lash dedeur gewezen. Pera haalde vervolgensChris Wallace weer terug naar Memphis,die eerder juist was vertrokken door dekomst van Levien. Even leek coach DaveJoerger de volgende te zijn die zijn biezenkon pakken, maar Pera en Joerger speleninmiddels weer beste vriendjes.Wat begon als een leuk speeltje, wordt zolangzamerhand een vervelende soap.Stinkend rijk en excentriek zijn, is blijkbaargeen garantie voor succes. •

Eva Gerritse.

SpeeltjeIn de winter houden alle liefhebbers van deMLB zich bezig met welke free agents bijwelk team een nieuw contract tekenen. Hoedichter we bij Spring Training komen, hoemeer de focus zich verschuift van deovergebleven free agents naar devoorbereiding op het seizoen en uiteindelijknatuurlijk het seizoen zelf.Zo kon het gebeuren dat wij de clublozeStephen Drew en Kendrys Morales al eenaantal maanden volledig over het hoofd zien.Deze twee cliënten van superagent ScottBoras vonden voor aanvang van het seizoengeen team, omdat het team dat hen aan zichzou binden daarvoor een draftkeuze uit deeerste ronde voor zou moeten opgeven.Stephen Drew tekende een aantal dagengeleden een eenjarig contract bij de BostonRed Sox, waar de korte stop vorig seizoenook al speelde. De Sox hoeven geen draft‐keuze op te geven en Drew kan eindelijk weerspelen: iedereen blij! Iedereen behalve Ken‐drys Morales, die nog steeds free agent is.Het wachten is nu op de draft van komendedonderdag, want na die draft vervalt uiteraardhet verlies van een draftkeuze en zal deinteresse voor de Cubaanse power hittertoenemen. De switch hitter zou bij een aantalteams zeker niet misstaan. De Kansas CityRoyals zijn bijvoorbeeld verreweghet slechtste aanvallende team inde league, maar ook de NewYork Yankees (die vanwegeblessures al veel wedstrijdenzonder Mark Teixeira en CarlosBeltrán speelden) zijn naarverluidt geïnteresseerd.Vlak na de draft zullen we zien welk teamzich voor een half seizoen versterkt meteen eerste honkman/aangewezenslagman. ∙

Versterking

Seb Visser.

De roots van Tim Duncan liggen op deMaagdeneilanden, in St. Croix. Veelbasketball was er in het begin niet bij voorDuncan. “Hij zat vaak video games tespelen. Als ik hem vroeg om mee te gaanfietsen, wilde hij daar niet van weten”,aldus jeugdvriend Rashidi Clenance.Duncan wasechter welsportief, hij wasnamelijk eenechte waterrat.“Ik zwom vijf totacht kilometer perdag, en met eenmoeder die jedag in en dag uitkomtaanmoedigen, heb je geen excuses”, zegtDuncan. Op zijn twaalfde mocht hij zichbij de grootste zwemtalenten van de VSrekenen.In 1989 werd het zwembad van St. Croixechter vernield door orkaan Hugo. “Wegingen vanaf dan in de zee zwemmenmaar de competitie was weg en daarvoordeed ik het. Het plezier was er af’, bekentDuncan, die zijn aandachtnoodgedwongen naar een andere sportkeerde. “God zendt je in een bepaalderichting en basketball was de mijne.”Hoewel hij niet meteen overtuigd was vanzijn nieuwe hobby, wist Timmy D welmeteen op welke positie hij wilde spelen.“Ik wilde een point guard zijn, watmijn lengte ook was. Mijnvoorbeeld was dan ook MagicJohnson. Maar in het begin was ikecht slechts, vreselijk.”Toen zijn moeder een jaar lateroverleed, was basketball Duncan’suitweg. Zijn vader coachte hem enDuncan groeide uit tot een cultheld inzijn eigen land. De aandacht van debasketbalwereld kwam er pas nadatDuncan een wedstrijdje mocht spelentegen een NBA­legende. “We hoorden datAlonzo Mourning kwam spelen en datwilden we niet missen. Ik mocht meedoen

en deed het vrij goed. Vanaf dan kreeg ikaanbiedingen van enkele universiteiten.”Duncan zou uiteindelijk kiezen voor WakeForest.Ster vanaf dag één

Na zijn tweede seizoen bij deDemon Deacons werd de NBA alwild van de talenten van Duncanals scorer en defensief anker. MaarThe Big Fundamental in wordinghad daar nog geen zin in. “Ik wildemijn diploma halen, wat eenbelofte aan mijn moeder was. Ikben blij dat ik haar wens hebkunnen vervullen”, zegt Duncan.De San Antonio Spurs warendoor het dolle heen toen ze Duncan alseerste selecteerden in de 1997 NBA Draft.Collegecoach Dave Odom wist wat voorspeler de Spurs in handen kregen.“Duncan is niet bang om elke wedstrijdtegen de beste competitie te spelen. Hijheeft een gevoel van zelfvertrouwen,zonder dat het arrogant werd. Hij weet dathij veel moet leren en geef respect aan zijdie dat respect verdiend hebben.”Duncan leerde al vroeg dat hard werkende basis is voor succes en dat succes nietkomt zonder falen. De Spurs hadden tijdnodig om Duncan in te werken met DavidRobinson. “Het zal doorzettingsvermogenvragen maar beide heren zijn zo veel­zijdig”,zeicoachGreggPopovichtijdens dedraft. Al inhuntweedeseizoensamen mochten Duncan en Robinson eentitel op hun naam schrijven. De Spursversloegen de Knicks in de 1999 NBAFinals.

voor het eerst tegen hem kon trainen, wasik omver geblazen door zijn talent. Ik konhem gewoon niet stoppen en dat was ikniet bepaald gewoon. Maarhet wasgeweldig om te weten dat hij zo goed was”,vond The Admiral. In 1998 werd Duncande eerste rookie sinds Larry Bird die eenplek had in het All­NBA First Team. Zijnster was meteen gemaakt.Timmy en PopMaakte Phil Jackson Michael Jordan grootof was het net andersom? Die vraag kanevengoed gesteld worden bij de carrièresvan Tim Duncan en Gregg Popovich. Gekgenoeg waren beide rookies in 1997/1998,want Popovich nam toen het roer over alscoach. Hun relatie zou uniek blijken endoor de jaren heen alleen maar versterktworden. Opnieuw gek genoeg, de karaktersvan beide heren kunnen niet verder uitelkaar liggen.“Popovich is zo strikt als het kan terwijlDuncan veel losser is, wat te maken heeftmet zijn afkomst”, zegt ex­teamgenoot

Bruce Bowen. “Toen we zeker waren vande eerste draftkeuze, ging Pop drie dagennaar St. Croix, gewoon om Tim beter teleren kennen”, zei Spurs GM R.C. Buford.“Door mezelf te verplaatsen in zijnomgeving trachtte ik te begrijpen wie TimDuncan was. Het moment dat ik beseftedat hij een winnaar was, was toen ikontdekte dat hij geweldige humor had”,zegt Popovich.De band die Timmy en Pop ontwikkel­den, kreeg bijna een vader­zoondimensie.“Duncan ging vaak te raad bij Popovich,omdat zijn vader ziek was. Dat resulteerdein een aantal intieme momenten die veelspelers nooit hebben met hun coach. Datmaakte hun band echt sterk”, zegt Buford.“Als je een superster hebt die kritiekverdraagt en zich wil blijven verbeteren,dan heb je iets speciaals in handen. Wantniemand anders heeft dan een excuus omniet zijn best te doen”, aldus Popovich.“Onze relatie is als een huwelijk. Na eentijd hadden we maar één blik of woordnodig om elkaar te begrijpen.”

Ultieme teamspelerHet succes van de San Antonio Spurs heeftaltijd gelegen in hun teamconcept. De titelsvan 2003 (tegen New Jersey Nets), 2005(tegen Detroit Pistons) en 2007 (tegenClevelandCavaliers) warenniet deverdienste vanéén speler, dusook niet vantweevoudigMVP TimDuncan. “Debelangrijkste lesdie ik ooit leerdewas: je kan nietsin je eentje doen. Hoe goed je ook bent,hoe jong je jezelf ook voelt, hoe goed jejezelf voelt in een wedstrijd… Je kan hetniet alleen klaar krijgen. Je hebt een teamnodig. Je hebt vertrouwen in anderennodig, in hun talenten. Als dat eenrolverandering voor mij meebrengt, danheb ik daar geen probleem mee. Jezelfgeven voor het team en een manier vinden,welke dan ook, om je team beter te maken,daar draait het om”, onderwijst TimDuncan ons.Hoewel Popovich gezien wordt als éénvan de beste coaches aller tijden, zietnagenoeg iedereen verbonden met deSpurs Duncan als de sleutel tot hetgeleverde succes. “De relatie die Timopbouwde met alle spelers waarmee hijooit speelde, is de beste relatie ik eensuperster ooit zag hebben”, zegt Buford.“Er bestaat de perceptie dat Duncan eenstille jongen is. Wel, hij is net de speler diehet meeste praat. Als hij je leert kennen, ishij zeer open en bezorgd”, aldus ex­teamgenoot Robert Horry.Ook al kwamen er topspelers als TonyParker en Manu Ginobili bij, Duncan was(en is) de basis van het succes van deSpurs. Duncan is de lijm die allessamenhoudt. Duncan is de rots in debranding. Duncan is de standvastigheid alshet even niet goed gaat. Duncan is deSpurs en de Spurs zijn Duncan. “Hij heeft

de club getransformeerd, samenmet Pop. Viervoudig kampioen,tweevoudig MVP en gewoon éénvan de beste spelers aller tijden. Duncanverdient een standbeeld”, zegt Ginobili, diesamen met Duncan en Parker meerplayoffwedstrijden won danwelk andere trio ook.De Spurs moesten in 2013de duimen leggen voor deMiami Heat. Het hadDuncan’s vijfde titel kunnenzijn. Opnieuw overwon hetcollectief van San Antoniobijna de NBA. Een man diedaarvan alles afweet is BillRussell, elfvoudig kampioenmet de Celtics. Die krijgt hier hetverdiende laatste woord.“We hebben zoveel gemeen”, zei Russelltegen Duncan. “Ik vind dat zeer vleiend.Kijk, dit is wat ik denk. De dag nadatJackie Robinson stierf, belde zijn vrouwmij op. Ze wilde dat ik mee zijn kist droeg.Ik heb natuurlijk ingestemd, maar ik wildeweten waarom. Ze zei dat ik zijnfavoriete atleet was. En ik voelhetzelfde voor jou. Je werkt hard, jespeelt slim en je wint titels.”Wie zijn wij om te twijfelen aande woorden van Bill Russell? TimDuncan, je bent een legende.Moge dit je laatste seizoenzijn, dank voor despectaculaire jaren.We zien je welbij jeintroductiein de Hall ofFame. •

Het is moeilijk om een carrière van zeventien jaar in slechts vijf hoogtepuntensamen te vatten. Het is echter de poging waard: Tim Duncan in vijf momenten.1. Eerste pick in 1997 NBA DraftSterspeler David Robinson speelde amper zes wedstrijden in het seizoen 1996/1997 endus konden de Spurs, die anders aan de top van het Westen speelden, amper 20wedstrijden winnen. Geluk bij een ongeluk. De Spurs hadden op de Boston Celtics na debeste kans op de eerste pick in de draft.De ballen vielen goed voor het team van de toen startende coach Gregg Popvych en TimDuncan, een ster bij Wake Forest, werd een lid van de Spurs. “Hij zal ons terugbrengennaar onze hoogdagen van voorheen”, zei coach Pop.2. 53 punten tegen Dirk NowitzkiTim Duncan en Dirk Nowitzki zijn zowat samen opgegroeid in de NBA. Nowitzki werd eenjaar na Duncan gedraft en maakte van de Dallas Mavericks, samen met Steve Nash, eentopteam in de Western Conference. De wedstrijden tegen de Texaanse buren uit SanAntonio waren steeds om duimen en vingers van af te likken.Op 26 december 2001 speelden de Mavericks en de Spurs tegen elkaar in de toenmaligeAlamodome in San Antonio. De Mavericks van Nowitzki trokken met 126‐123 na éénverlenging aan het langste eind. Duncan was echter man van de match met liefst 53punten, een career‐high.3. Bijna quadruple‐double in NBA FinalsIn 2003 stonden de San Antonio Spurs voor de derde keer sinds 1999 in de NBAFinals. Duncan had zijn tweede opeenvolgende MVP Award in de wacht gesleept en wasuitgegroeid tot de beste speler in de NBA. De tegenstand in de Finals kwam van de NewJersey Nets van Jason Kidd.Duncan zette één van de meest dominante series ooit neer. Hij tekende gemiddeld voor24 punten, zeventien rebounds, vijf assists en vijf blocks. De Spurs wonnen met 4‐2 en‘Timmaaaaayyy’ bewaarde zijn beste wedstrijd voor de afsluiter. In Game 6 liet hij 21punten, 20 rebounds, tien assists en acht blocks noteren. Net geen quadruple‐double.4. Uitgesloten wegens ‘te hard lachen’Tim Duncan is altijd een uiterst gereserveerd persoon geweest, zowel op als naasthet veld. Veel emotie spreidde de power forward nooit ten toon. Duncan is welaltijd in voor een goede grap maar in 2007 brak hem dat zuur op.In een wedstrijd tegen de Dallas Mavericks had Duncan commentaar geuit opofficial Joey Crawford. Duncan kon niet stoppen met lachen toen hij op debank zat. Dat resulteerde in een technische fout, gefloten door Crawford.Twee minuten later mocht Duncan vertrekken nadat hij een tweedetechnische fout kreeg om dezelfde reden: te hard lachen. Crawford werd nade wedstrijd geschorst door de NBA.5. Driepunter voor verlengingenBig games on big moments. Daar kent Tim Duncan alles van. In 2008stonden de San Antonio Spurs in de eerste ronde van de play‐offstegenover de Phoenix Suns van Steve Nash en Amar’e Stoudemire. DeSpurs slaagden er maar net in om verlengingen af te dwingen.Aan het einde van de eerste OT (12 seconden op de klok) stonden deSuns drie punten voor. Ginobili met een driepunter? Nee, drive van Manuen pass naar Duncan. Die zette de bordjes gelijk en leidde zijn Spurs naareen 117‐115 zege met 40 punten en vijftien rebounds.

Bill Simmons is eengigantische Celtics‐fan. In 1997hadden de Celtics de grootstekans om Tim Duncan naarBoston te halen. Ze verlorenechter de draft lottery enmoesten zich tevreden stellenmet Chauncey Billups, die ze nagoed 50 wedstrijdenwegstuurden. Simmons blijftechter lyrisch over Duncan…“TimDuncanwon tweeMVP’s, drieFinalsMVP’s envier titels.Maar hetzijn dekleinedingen diehem speciaal maken. Offensiefkan hij je vernietigen in de lowpost, hij kan een pick‐and‐rollspelen met elke degelijke guarden als alles mislukt, is er nogsteeds dat prachtig jump shottegen het glas. Is er iemandvandaag die dat schot nogheeft? Hij beschermt de ring,zet zijn defensie goed en paktrebounds als de beste. Zijnteamgenoten houden van hem.Duncan gedraagt zich dan ookals een grote broer. Hij was devoorbije jaren waarschijnlijkesteeds leider in het armengooien rondom de schouder vaneen ploegmaat.”“De Spurs hebben altijd debeste chemistry gehad endaarvoor moet je Duncan enPopovych krediet geven. Sinds1997 heb je nooit één keer

gehoord dat Duncan zijn hoofdliet hangen, teveel kilo’sbijkwam in de zomer,ploegmaats openlijk kritiek gaf,vroeg om meer geld, een tradeeiste of zichzelf een bijnaamgaf. Natuurlijk vonden fans datsaai. Tim Duncan had geencoole commercials, Tim Duncanwas niet polariserend. Hey TimDuncan, je bent saai. Sorrymaar sindswanneer iswinnen saai?Besef je dat deSpurs meer dan70% van hunwedstrijden metDuncangewonnenhebben? 70%!Ze waren eraltijd bij in deplay‐offs en wonnen altijd meerdan 50 wedstrijden, buiten hetlockout‐seizoen toen ze 37 op50 wedstrijden wonnen. Oh, ende Spurs konden vijfopeenvolgende titels winnen alstwee plays niet waren gebeurd:de ‘0,4 buzzer beater’ vanDerek Fisher in 2004 en dedomme fout van Manu Ginobiliin 2006 tegen Dallas.”“Tim Duncan is de beste spelervan zijn generatie. Beter danKobe Bryant, beter danShaquille O’Neal, beter danKevin Garnett, beter daniedereen. Dus het is veilig om tezeggen dat Duncan de Celticsnog steeds achtervolgt. Maarelke Celtics‐fan zal toegevendat het best cool was omDuncan van op een afstand aanhet werk te zien.”

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen,maar dat maakt het niet minder pijnlijk: hetwegvallen van onmisbare spelers, ruim voorhet nieuwe seizoen daadwerkelijk van startgaat. De één ontbreekt door ordinaire dom‐migheid (Josh Gordon, Daryl Washington,lezen we mee?), de ander heeft brute pech.Sean Lee heeft brute pech and then some.De Dallas Cowboys defense loopt bepaaldniet over van talent maar met Lee, eengeweldig instinctieve middelinebacker, lijkthet bij vlagen tenminste ergens op. Lee plugtgaten nog voordat de rest in de gaten heeftdat ze er zijn en is, na het vertrek vanDeMarcus Ware, het laatste exceptioneletalent in de hopeloos incompetente Dallas D.Het predikaat ‘onmisbaar’ is dan ookabsoluut op zijn plek. Dat Lee om dehaverklap geblesseerd is, en nog geen enkelvolledig seizoen afwerkte sinds zijn debuut in2010, is eigenlijk enkel een bevestiging vandie status.Want zelfs met die gevaarlijkebeperking was een nieuw contract à 42miljoen dollar afgelopen augustus een no‐brainer. Lee behoort tot de allerbestelinebackers in de NFL, zowel dankzij alsondanks zijn lijf.Afgelopen week, nota bene tijdens de ‘no‐contact’ OTA’s, liet dat lijf hem in de steekals nooit tevoren. Kersverse Cowboy OTZack Martin liet zich meeslepen inzijn rookie‐enthousiasme en vielmet zijn 130kg+ zware lijfbovenop Lee waarna diens kniegenadeloos ineen zeeg. Twitterstond urenlang vol van despeculaties, in afwachting van deMRI‐scan. Die kwam eruiteindelijk en de grote vreesbleek waarheid: gescheurde kruisband eneinde seizoen. Het is Lee’s zwaarsteblessure op een waslijst die inmiddels zijncarrière bedreigt. ∙

Paul Klomp.

Sean Lee Voetbal (ja, voetbal!) is wat de klok slaatde komende maand. Natuurlijk zijn deNBA‐ en NHL‐playoffs in volle gang, maarvoetbal is voor mij in juni toch sportnummer één.Gelukkig is er ook steeds meerrelevant voetbalnieuws uit deVerenigde Staten te melden. Zowerd afgelopen weekendbekend dat David Villa bij inNew York gaat voetballen endat Frank Lampard hem daarwaarschijnlijk gaat vergezellen.Dat is een verrassende en zeker ook goedekwaliteitsimpuls voor ‘soccer’.Afgelopen weekend ging het grootste WK‐nieuws niet over het WK in Brazilië, maarover dat in Qatar in 2022. Er is al genoeggezegd en geschreven over de mogelijkesteekpenningen en omkopingen. Daaromwil ik het graag hebben over een tweedeWK in de Verenigde Staten, na 1994.Soccer wordt steeds populairder en deFIFA is er aan gelegen om de markt in deVS te benutten.De FIFA kan daarbij leren van deAmerikaanse sportbonden, die wel hun bestdoen om hun sport te exporteren naarEuropa. Hoe veel fans hebben de NFL enNBA wedstrijden in Londen opgeleverd? Ende MLB‐wedstrijden in Sydney waren ookeen daverend succes.Ik zal de beweegredenen van de FIFA nooitbegrijpen, maar als er ergens een markt isom flink te kunnen cashen is het de VSwel. Op de korte termijn levert datmisschien niet zo veel op, maar op delange termijn profiteert de hele sportdaarvan. ∙

Lennart Beishuizen.

Soccer