HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan Darwinkel (adj)EINDREDACTIEKasper DijkREDACTIELennart BeishuizenBert Jan BrandsPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompAizo LijcklamaMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsJeroen VeenstraSeb VisserRichard van WelieFrank WielaardJules ZaneJan Willem ZeldenrustCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensPeter van VlietFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika TheMagazine is een uitgavevan Petersen Media. Nietsuit deze uitgave mag opwelke wijze dan ook wordengekopieerd zonderuitdrukkelijke toestemmingvan de uitgever. ©Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechtenvoorbehouden.

En opeens zaten we in een studio in Hilversum een tv­show op te nemen. Vier NBA­gekke sportfreaks die ooit hetidee opperden om een tv­show te wijden aan de grootstebasketballcompetitie ter wereld.Het idee ontstond ongeveer een jaar geleden.Ik ontving een mailtje van Edwin Valent, één van de grotebazen bij SBS. Edwin, ook bekend als @Bruut op Twitter,volgde Sport Amerika al een tijdje en was dusdanig onderde indruk dat hij een keertje wilde babbelen. Wat volgdewas een energierijke eerste ontmoeting waarin de basiswerd gelegd voor de show ­ een mengeling van Pardon TheInterruption en Voetbal International. Onze huis­columnisten Peter van Vliet en Matthijs van den Beukelsloten zich er al snel bij aan en zodoende ontstond er eengroepje van vier die koste wat kost een show over de NBAwilde maken.Na een jaar zoeken en onderhandelen met tv­bazenvonden we uiteindelijk de studio die we zochten. We warente gast bij Quadia, in een luxe villa die omgebouwd is totéén van de mooiste ruimtes van Hilly Town. Liefst vier uurduurden alle opnames, en het resultaat mag er zijn. Ondermeer de falende New York Knicks, de trade­opties vanDwight Howard en de toekomst van Chris Paul vlogen alsonderwerpen over tafel.Al tijdens de nazit mochten wij de eerste complimenten inontvangst nemen. De crew waarmee wij deze pilot schoten,had geen flauw benul van alle onderwerpen, maar was welonder de indruk van de snelheid van het programma,afgewisseld met de droge humor van Peter en Matthijs.Op het moment van het tikken van deze column wordt depilot nog afgemonteerd door een editor. Hopelijk kunnenwij zeer spoedig deze opnames tonen aan jullie lezers en isons enthousiasme wat beter plaatsbaar voor jullie.Voor nu, veel leesplezier met alweer editie 22 van 2013,

Voor het eerst sinds dertienjaar zal Brian Urlacher nietin het centrum van de Bears­defensie staan. De 35­jarigelinebacker kreeg geen nieuweaanbieding in Chicago en besloot testoppen met football. Urlacher was denegende pick in de draft van 2000 en wasvanaf dag één de uitblinker in de gevreesdeBears­verdediging. Urlacher is één vanvier spelers in de NFL die in zijncarrière minimaal veertig sacks entwintig intercepties verzamelde. Ookheeft hij de meeste tackles in degeschiedenis van de Chicago Bears (1779) •Vorig jaar brak receiver MichaelCrabtree door in San Francisco, maar devraag is of hij komend seizoen überhauptzal spelen. De 25­jarige receiverscheurde een achillespees aftijdens een training en zou weleenshet hele seizoen kunnen gaan missen.Coach Jim Harbaugh is echterpositief en stelt dat Crabtree vroegof laat zijn opwachting zal maken.Crabtree kan moed putten uit hetfeit dat zowel Terrell Suggs(Baltimore Ravens) als Da'quanBowers (Tampa BayBuccaneers) vorig jaar dezelfdeblessure opliepen enterugkwamen. Suggs won zelfs deSuper Bowl • Gezien de successenvan de recente jaren valt hetRavens­management niet dom tenoemen. Joe Flacco'szaakwaarnemer, Joe Linta, is echtereen andere mening toebedeeld: "Ikheb nooit in mijn leven eenteam zo'n domme fout zienmaken als dat de Ravens metJoe Flacco deden. De deal liepafgelopen zomer stuk op één miljoen,en dat kost ze nu 35 miljoen." Lintaduidt op de vijfjarige aanbieding dieFlacco vorig jaar kreeg waarin hijgemiddeld zestien miljoen per jaarzou verdienen •

Alles wijst erop dat Jeff Horna­cek de nieuwe hoofdcoach wordtvan de Phoenix Suns. Volgens eenanonieme bron zijn beide partijendichtbij een overeenkomst voordrie jaar. Hornacek, nu nog assis­tent bij de Utah Jazz, speelde zelf zesseizoen in Phoenix. De meeste mensenzullen hem echter het bestekennen van zijn glorie­dagen in Utah. Aan dezijde van John Stock­ton bezette hij één vande meest gevreesdebackcourts in de NBA.De 50­jarige Hornacekmoet interim­coachLindsey Hunter opvolgen • TimDuncan staat de laatste weken behoorlijkgoed te basketballen. Het zou ermisschien mee te maken kunnenhebben dat hij zich vrij voelt. Ofmisschien is basketbal eenwelkomeafleiding inemotioneletijden? Duncankreeg namelijkde echtschei­dingsformu­lieren van zijnvrouw Amy in debrievenbus • Ook bij de LosAngeles Clippers zijn ze opzoek naar een nieuwe coach.Daar werd vorige week bekend dathet contract van Vinny Del Negroniet verlengd zal worden. Dat nieuwskwam voor velen niet als eenverrassing. Del Negro wordt gezien alseen redelijke coach, maar in LA zijn zeop zoek naar meer dan dat ­ met nameom Chris Paul tevreden te houden. Denaam die het meest genoemd wordt alsmogelijke opvolger is die van oud­UtahJazz­coach Jerry Sloan •

Deze meimaand is er éénom snel te vergeten voorDetroit Tigers­pitcherJustin Verlander. In vijf wedstrijdengedurende deze maand heeft de Tigers­ster een binnengeslagen puntengemiddel­de van 7.32. In april was dat slechts 1.32.Volgens Verlander ligt het aan aanpas­singen die hij wilde maken op de heuvel:"Dit was misschien wel mijn besteaprilmaand ooit, maar ik ben eenperfectionist, dus ik wilde nog verderverbeteren. Het voelt momenteel alsof hetaverechts werkt" • Van starter opOpening Day tot degradatie naarTriple­A. Het komt zelden voor, maarVance Worley van de Minnesota Twinsoverkwam het. Worley had in tienwedstrijden een binnengeslagenpuntengemiddelde van 7.21, en nadat hijvorige week woensdag tegen de Bravesmaar liefst acht punten opgaf in drieinnings, bleef er voor de Twins nietsanders over dan hem naar hun AAA­teamte sturen. Worley kwam vorig jaar over vande Philadelphia Phillies in een ruil die BenRevere de andere kant opstuurde.Daar kreeg Worley in drieseizoenen gemiddeld 3.50punten per negen inningstegen • Blessures blijvende New York Yankeesteisteren. Nadat CurtisGranderson vorige weekterugkwam, is hij nu weervoor een kleine maanduitgeschakeld. Afgelopenvrijdag sloeg het noodlotwederom toe voor Grandersontoen hij een pitch vanTampa Bay Rays­werper CesarRamos op zijnhand kreeg.Het gevolg iseen breuk in delinkerhand •

De Colorado Avalanchegeven de macht binnen deorganisatie steeds meer inhanden van oud­spelers. Zokrijgt Joe Sakic meer verant­woordelijkheid in het front office en staatHall of Fame­goalie Patrick Roy vanafkomend seizoen voor de spelersgroep.Naast hoofdcoach gaat Roy ook de positievan vice president of hockey operationsvervullen • John Tortorella duldt geenkritiek op zijn beslissing om de ervarencenter en reserve­aanvoerder BradRichards buiten het team tehouden. In de persconfe­rentie na de gewonnen Game4 tegen de Boston Bruinsvertelde hij het volgende: “Ikheb veel respect voor hem enken hem al heel lang. Ik vindhem een fantastisch persoonen een geweldige speler,maar ik moest deze beslissing wel nemen,so kiss my ass als je iets anders opwilt schrijven • De VancouverCanucks nemen drastische maatregelennadat ze kansloos ten onder gingen in deeerste ronde van de playoffs. De ploegontsloeg hoofdcoach AlainVigneault en zijn assistenten, maarvolgens sommigen zijn de verkeerdemensen op straat gezet. Despraakmakende hockey­analistDon Kelly is van mening datjuist general manager MikeGillis de verkeerdebeslissingen nam doorbijvoorbeeld de gebroedersSedin te behouden en eengoalie­dilemma te creërenmet twee goalies die allebeivoor een flink bedrag op deloonlijst staan • De PhoenixCoyotes gaan langer doormet hun general manager.Don Maloney zette vorigeweek zijn handtekening ondereen langdurig contract •

De laatste ronde van de Indy 500 washet langste rondje dat Tony Kanaan ooitreed op The Brickyard. Twaalf eerderepogingen de legendarische race tewinnen, eindigden in bittere pech. Ook dedertiende poging eindigde met tranen,maar deze keer van geluk.Twee ronden voor het einde had Kanaande koppositie op regerend kampioen RyanHunter­Reay veroverd en prompt werd dewedstrijd geneutraliseerd tot de finish­vlag, waardoor inhalen niet meer mogelijkwas. De neutralisatie werd veroorzaaktdoor een crash van drievoudig winnaarDario Franchitti, maar deze reageerdesportief: “Toen ik zag wie er aan de leidingging voelde ik me wat beter. He’s a very,very deserving winner.”Ook elders in de paddock was men blijmet de zege van Kanaan. Oud­coureur enparalympisch medaillewinnaar AlexZanardi, die zijn beide benen verloor naeen crash in 2001, had ‘TK’ voor dewedstrijd één van zijn medaillesgegeven om geluk te brengen enstond achter de pitmuur te

huilen toen Kanaan het zwartwit gebloktpakte. “Ik begin te geloven dat de medailleecht geluk bracht”, zei Zanardi na dewedstrijd, “het is als een droom dieuitkomt om Tony te zien winnen.” Kanaanreageerde: “Ik heb de medaille echtgeknuffeld voor de wedstrijd.”Terwijl het publiek massaal zijn naamscandeerde kuste Kanaan zijn vrouw ennam hij de traditionele fles melk en deBorg­Warner trofee in ontvangst, dekroon op zijn carrière. Tot afgelopenzondag had Kanaan maarliefst 221 rondenop kop gereden in Indianapolis, maar wisthij nooit hoger te finishen dan de tweedeplaats. In de 97e editie van de Indy 500kwamen daar nog 34 ronden bij, waar­onder de belangrijkste ­ de laatste. •TEKST PIETERBROUWERS

Tony Kanaan (midden) leidt het veld voor Marco Andretti (links).

Grote spelers worden geboren ingrote wedstrijden. Voor coaches ishet niet anders. Vraag dat maar aande Phil Jacksons, Pat Rileys en GreggPopoviches van deze wereld. Dejuiste beslissingen nemen with thegame on the line, dat is waar 't omdraait.Frank Vogel is nog niet zo ver. Het respectvoor de Pacers­coach steeg de voorbijejaren gestaag, dankzij het bouwen van eensolide (bijna­)contender met behulp vanmidrange draft picks. Kudos daarvoor.Game changing beslissingen tijdens crunchtime is echter een ander verhaal. Die zijnhem (nog) niet gegund.Jazeker, de door Erik Spoelstraopgetekende play waarmee de Miami Heatvia een layup van LeBron James Game 1voor zich opeiste was fantastisch. Vijfpotentiele schutters op de vloer en eenbrush backscreen dat voor verwarring alomzorgde. Chapeau. Bovendien: deverdediging van Paul George (die te gretigwas en James aldus een vrije doorgangverleende) tijdens die alles­beslissende slotseconden was op z'nzachtst gezegd niet sterk. Maartoch.Als je dan toch wordt verslagen,dan door een schot van buiten deperimeter. En niet door eenoncontested layup. Basketball­coaching 1.0. Waar was invredesnaam Roy Hibbert? Deringbewaker van 7 foot was doorVogel tijdens de slotminuut door Vogel opde bank gehouden. Omdat hij bang wasvoor een winnende jumper van Chris Bosh,zo verklaarde hij later.Nee, het is niet gezegd dat het metHibbert op de vloer allemaal anders wasgelopen. Maar de center bij het sluiten vande martkt tot toeschouwer bombarderen,was de slechtste van alle mogelijke opties.

De uncontestedlayup van LBJ

Iemand anders ook het idee dat zede huidige Heat­Pacers series al 'nseerder hebben gezien? Dat kan klop­pen. Vorig jaar rond deze tijd werd ienamelijk ook al gespeeld. It's deja­vuall over again.Voor wie zich de editie van 2012 niet meerzo helder voor de geest kan halen: ook toenging het ­ ogenschijnlijk ­ allerminst vaneen leien dakje voor Miami. Dwyane Wadekampte ook toen al met een klotsende knie,Indiana leek in de series meermalen deoverhand te hebben, en leek de titelfavorietoprecht aan het wankelen te brengen. Totde Heat (lees: LeBron James) een tandje bijzette, en de zaken uiteindelijk gewoon naarz'n hand zette.Het is dit jaar niet anders. De Pacershadden Game 1 voor het grijpen, engingen er in Game 2 daadwerkelijkmet de poet vandoor. De Heat is meteen solide DWade en een ChrisBosh­op­schot onverslaanbaar enongenaakbaar, maar als het alle­maal vooral van LeBron Jamesmoet komen, blijkt de ploegplotseling menselijke trekjes tevertonen.

En dat terwijl LBJ dezer dagen opde toppen van z'n kunnen speelt.Geef 'm een seconde of eencentimer, en je bent de sigaar. Inde beslissende minuut van Game2, bleek James echter ook maargewoon een mens. Twee keer dombalverlies leidde de Pacers­zege in.Het was het gevolg van te weinighulp van zijn secondanten. Wadeleek oud, Bosh gaf niet thuis, ende roleplayers waren weer 'nsgewoon roleplayers.Oh, en bij de tegenpartij leekPaul George eindelijk weer 'nste beseffen hoe goed hij kanzijn. Beetje de Frank Rijkaardvan de NBA, die George. Talentvan hier tot gunder, maar (nog) geen

It's deja­vuall over again

benul hoe groot z'n mogelijkheden zijn.Maar goed, we dwalen af. De goegemeentedichtte de Pacers na het zien van de eerstetwee confrontaties al een stek in de Finalstoe. Totdat LBJ en zijn Heat ­ nota bene inhet schier onneembare Indianapolis ­ evenwat orde op zaken stelde. Wade leverde eensolide game af, evenals Bosh, en ookUdonis Haslem en Mario Chalmers (allestarters haalden dubbele cijfers) lieten zichgelden. Het gevolg was een statement vanjewelste. Maar goed, dat hadden we dus al'ns eerder gezien. (GJD)

Met nog iets meer dan garbage timeop de klok stond Tracy McGradyklaar om in te vallen. Return of theMac klonk er uit de stadionspeakerin San Antonio.In de zomer van 1997 gebeurden tweedingen die in deze playoffwedstrijd in2013 bij elkaar kwamen. Eerst werdTracy McGrady gedraft door deToronto Raptors en slechts een paarweken daarna werd Return of theMack van Mark Morrison een enormehit in Amerika. Voor deduidelijkheid, in 1997 speeldeMichael Jordan zijn ‘Flu Game’. Zolang is dat geleden. Het was de tijddat de gladde R&B van mannen inleren pakken floreerde. Toen alspeelde Tracy McGradyprofessioneel basketball.Na de zomer van 1997 gingende carrièrepaden van Morrisonen McGrady compleet anderekanten op en hadden ze weinigmet elkaar te maken. Morrisonging alleen maar bergafwaarts(hij scoorde nooit meer eenechte hit), terwijl McGradytotaan 2013 zes NBA­teams inveertien jaar versleet. Delaatste werd twee keertopscorer in de NBA en zevenkeer een All­Star. Verder daneen eerste ronde van deplayoffs kwam hij echter nooit.

Return of the Mac

Toch, vijftien jaar na dato, herhaalde degeschiedenis zich. Tracy McGrady keerde na eenjaartje China terug op het hoogste niveau omvoor de San Antonio Spurs te spelen. Promptwon hij voor het eerst een NBA playoffserie.Toegegeven, hij scoorde nog niet voor de Spurs,en speelt slechts enkele minuten of secondenper wedstrijd, maar alleen al die invalbeurtenzijn het bekijken waard. Eventjes zijn dan zowelT­Mac als Mark Morrison terug op ons netvlies.

Toen de Amerikaanse columnist BillSimmons aan Russell Westbrook vroegwie de beste speler van zijn generatiewas, gaf de jonge spelverdeler van deOKC Thunder een opvallend antwoord.Westbrook was vol lof over All­Stars als DerrickRose en Kevin Love, maar toen de jongens nogspeelden in high school gymzalen in kleinestadjes was er maar één de allerbeste: JerrydBayless.Bayless speelde sinds 2008 al voor vier NBA­teams en is nu bankspeler van de MemphisGrizzlies. Hij haalde, in tegenstelling tot deanderen die Westbrook noemde, nog nooit eenAll­Star team. Tot nu toe was Bayless tewispelturig om zijn ware talent echt te laten zien.Hij wisselt wedstrijden van twintig punten af metdagen waarop hij niet op het veld lijkt te staan.Toch is de 24­jarige Bayless belangrijker danveel mensen denken voor de Grizzlies. Hij is éénvan weinige spelers die vanaf de bank voor eenvonkje kunnen zorgen als de wedstrijd op slot zit.Als snelle, agressief scorende point guard die ookkan schieten, kan hij de punten aaneenrijgen. Hetenige dat man uit Arizona moet inzien, is dat hijniet meer de speler is die hij was in high school.Soms probeert Bayless nog als een superster tespelen (veel slechte schoten, veel risico), terwijlhij dat niet meer is. Hij is in de NBA niet despeler die Westbrook zag in high school en hijmoet zijn sporen opnieuw verdienen. Ziet hij datin, moeten we met z’n allen geheid op hem gaanletten. De echte sterren weten namelijk wie deechte sterren zijn. Real recognize real.Westbrook weet het al, het moet er nu alleennog uitkomen. (PH) •

Real recognize real

De LA Clippers zoeken een nieuwe headcoach. Na de bekendmaking van het vertrekvan Vinny Del Negro duurde het op onzeredactie welgeteld één minuutvoordat iemand de onvermijde­lijke naam noemde: Phil Jackson.Je kon deze week sowiesomoeilijk om de Zen Masterheen. Een mediaoffensiefrondom zijn boek “The ElevenRings” bracht Phil in zowat elkeAmerikaanse tv­ en radioshow. Hij maaktegretig gebruik van de spotlights om enpassant wat nieuwtjes over allerhandebijzaken te droppen.Zo weten we nu hoe Jackson reageerde opde aanstelling van Mike D’Antoni als coachvan de LA Lakers (“Ik moest lachen”) envergeet niemand meer dat hij eigenlijkdertien ringen heeft. Verder nam hij het opvoor het zwarte schaap van de playoffs(Derrick Rose) en liet hij weten dat hijliever Bill Russell dan Michael Jordan inzijn team zou hebben. Ondertussen draaitJackson zijn hand niet om voor wat adviesaan MLB­managers, een Israëlischevoetbalcoach en de Detroit Pistons.Ik vind het allemaal maar weinig zen, zo’nplotseling mediaoffensief. Sterker nog, ikword een beetje Jackson­moe. Het enigeoffensief dat ik van Phil wil zien is detriangle offense.De 67­jarige Jackson houdt vol dat zijnlichaam een nieuwe termijn als coach nietaankan, maar we weten allemaal hoe zijnvorige drie pensioenen zijn verlopen. Philkent de weg in het Staples Center, het isvlakbij huis en hij kan er doen wat hij hetallerliefste doet. Dat is pas zen.Get back on the court, Phil! •

Eva Gerritse.

Zen

Dingen die opvallen als je een pilotopneemtWeet u wat er niet is in Nederland? Een TV­showover de NBA!Hey, ga rustig zitten. Hebben we geregeld voorjullie. Onder de bezielende leiding van Neal en rustendop de presentatieschouders van Edwin schoven Peter enik aan in een luxe villastudio in Hilversum. Glanzendlaktafeltje, vier NBA­fans, de Spalding van Peter, paarcamera's erop en draaien maar. Inclusief geluidsman,make­upmeisje en schakelaar, want we gaan gelijkprofessioneel. Hier wat zaken die ons opvielen tijdensde opnames van de TV­show.

• Een flamboyante, charismatische studioveteraanals Erik Huizinga is niet per se nodig om een showop te nemen, maar het maakt de show wel honderdkeer beter. Bovendien, een man die tomaatjes voorzijn gasten neerzet is een goede man.• De sik van Edwin heeft meer Uniek Talentdan heel Matthijs van Nieuwkerk bij elkaar.En autocue is voor mietjes. Misverstandenen versprekingen maken juist eenuitzending.

• Als je lang naar iemand staart die aanhet woord is en dat is te zien in het twoshot (vaktermjargonwoorden FTW), danlijkt het net alsof je enorm verliefd bent.• Natuurlijk kun je een prima pilot opnemen in een klein zweterig hokje ergens in eengesubsidieerd pand in Amsterdam centrum. Maar waarom zou je dat doen als je ook debeschikking hebt over een dikke Hilversumse villa met inpandige TV­studio + zeerprofessionele crew? Bedankt nog Erik voor alles.• Het werkt goed wanneer twee van de tafelgasten die hard supporters zijn van eenbepaald team (NY Knicks en Boston Celtics) Waarom? Kijk naar de resultaten van dezeteams in de playoffs. Neal moet in ieder geval gaan wennen aan Paul Pierce met eenniet­groene haarband.• (Peter:) Ik wiebel veel. (sorry nog voor het geluid)• Niet iedereen heeft backstage evenveel tijd nodig in de make­up. Werknemers van eenniet nader te noemen shockblog zijn zo klaar. De hoofdredacteur van een succesvolle

website over Amerikaanse sporten kijkt niet op vijf minuten.• Dingen die je alleen zegt als de camera uitstaat: Wim Kieft heeft een cocaïneverslaving!• Hevige fascinatie voor die glanstafel bij de praathoofden. Iedereen kijkt naar beneden alshij begint te praten. Althans. Ik dan.• Neal Petersen doesn't care about injured people.• De Stichting ter Bevordering van het Nationale Bewustzijn rondom de Kastanjeboomkan tevreden zijn. Hij is genoemd.• Kijkersvragen zijn een hoax.• De sluiproute tussen Weesp en Hilversum is niet te rijden zonder minimaal één keer tedriften.• Twee woorden: naakte. cheerleaders.• Door elkaar heen brullen werkt wellicht in de kleedkamer na een wedstrijd, maar niettijdens een talkshow over basketball. Tenzij je graag de apenkooi uit Artis simuleert. Danwel.• Peter en ik willen geluidsman worden tijdens een talkshow met playmates.Geluidsmannen weten waarom.• Als je twee uur over NBA kan lullen zonder de vrouw des huizes met een NBA­IQ van 44dood te vervelen doe je iets goed• Een originele Spalding als tafeldecor kan. Het Book Of Basketball van Bill Simmonsernaast is net te veel van het goede. TV hates readers, zullen we maar zeggen.• De Westland Stars Heren 3 krijgen hun vaste item in de Dutch NBA Show. Eindediscussie.• Bumpertjes zijn cool.• Neal Petersen gaat de grootste mediamogul van Nederland worden. Ooit.• We hebben al een twitteraccount.• We hebben ook al een video op Vine.• En de aftiteling is er ook al.• Het opnemen van een pilot voor een NBA­show is vooral heel erg gaaf. Maakt niet uitwie je bent. Het is gaaf. •

Het kamp­Rose (Adidas, broer Reggie,agent BJ Armstrong en z'n trainers encoaches in California, waar hij immer zijnoff season workouts houdt) beslootvrijwel onmiddellijk na De Blessure dathet lichaam van hun pupil een grondigemake­over nodig had. De gescheurdeACL, zo was hun stelligeovertuiging, was een gevolgvan de vele eerdereblessures waar Rose devoorbije jaren mee ge­kampt had. Of het nouz'n enkel was, of z'nachillespees, of z'n rug.Het kamp­Rose waservan overtuigd dat eenrentree in het 2012/2013seizoen de pointguard alsvanzelf weer van de eneblessure in de andere hadlaten rollen. Twee zomersen een compleet seizoenrehab was, in hun optiek,de enige remedie om Rose opde lange termijn vaker dan devoorbije seizoenen op 's landsbasketballcourts te kunnenhouden. En dus werd ­ volgenseen bron hoog in de Bulls' front

office ­ al afgelopen najaar (!) beslotendat er van #TheReturn hoe dan ook nieteerder sprake zou zijn dan het najaar van2013. Hoe de revalidatie ook zouverlopen en welke nood er ook aan deman zou zijn.Waarom die rigoreuze beslissing nietgewoon wereldkundig gemaakt? Logisch:men besefte dat die mededeling (Ja, hij isfit, de knie is in orde, hij kan spelen, maarwe nemen met het oog op eventueleandere blessures even wat meer tijd inacht ­ met jullie welnemen) niet bijstergoed zou vallen. Noch bij de ChicagoBulls, noch bij de fans, noch bij de media.Dat was vast en zeker een juisteinschatting. Een dergelijke mededelingzou op zeker in menig verkeerd keel­gat zijn geschoten. En hindsight isnatuurlijk 20/20, maar de vraagdringt zich op of het publici­taire fiasco dat zich de afge­lopen maanden landelijkeafspeelde, het imago vanDerrick Rose niet nogveel meer schade heeftberokkend.

Maar gelukkig heeftook hier elk nadeelz'n voordeel.Derrick Rose zalstraks in oktober weerin volle glorie terug­keren. Sterker, beteren sneller dan ooittevoren. (GJD) •

Zo. 't Hoge woord is eruit ­exclusief voor SportAmerika.Van een eventuele terugkeervan Derrick Rose gedurendehet voorbije seizoen (of delopende play­offs) is nooitenige sprake geweest.

Vroeger was niet alles beter in hetijshockey. De sport was langzamer, erwerden meer overtredingen gemaakt en detechnologie om alles in de herhaling juistte beoordelen was er ook nog niet. Tochkijken veel liefhebbers vol romantiek terugnaar de tijd dat de politieagenten van desport niet in een New Yorks kantoor zaten,maar gewoon op het ijs stonden. Niet alsscheidsrechters, maar als spelers.Deze zogenaamde enforcers zijn dus eenoverblijfsel uit de tijd dat de ijshockeysporteen ander karakter had. Steeds meerteams kiezen er tegenwoordig voor om nogslechts spelers op te stellen die aan allesituaties op het ijs iets kunnen bijdragen.Het is mooi meegenomen als je een aardigrobbertje kunt vechten, maar tien goalsbijdragen is veel beter. Uiteindelijk doe jein vrijwel iedere sport je tegenstander tochvooral pijn op het scorebord. Zowelsportief als financieel.Het ontbreken van de ouderwetse socialecontrole heeft tot gevolg dat sommigespelers het zich permitteren omrisicovoller dan voorheen te spelen. Gaateen tegenstander fysieke confrontaties uitde weg, dan kun je in toenemende mate desterspelers van je rivaal aanpakken en henbont en blauw naar de kleedkamer sturen.Er is niets mis mee om die grens op tezoeken, want iedere ijshockeyer weet dathij moet kunnen incasseren, maar wat alsiemand de rode lijn passeert?

*Je vraagt je soms af wat een speler bezieltals hij een hit uitdeelt ‘die aanzienlijkgevaar oplevert voor een tegenstander’.Daar heeft de NHL namelijk de grensgetrokken. Schouder tegen schouder kanniet hard genoeg, maar doe het wel tegenof ver weg van de boarding. Spring nietmet je schaatsen van het ijs en richt ondergeen beding hits op het hoofd. Doe je datwel, dan mag je zonder salaris brommen inhet persvak en wordt je via duidelijke

filmpjes nog eens extra aan de schandpaalgenageld.Het lijkt bij tijd en wijle niet te helpen. Eensteeds kleiner wordend, hardnekkiggroepje spelers komt keer op keer in deproblemen. Zelfs beteren ze hun leven ophet ijs, dan nog wordt ieder incident(ernstig of niet) breed uitgemeten in demedia. Ze worden de spelers waar niemandtegen wil uitkomen, maar die iedereen inzijn kleedkamer wil hebben, omdat er teveel spelers in de NHL rondschaatsen diede memo hebben gemist.Matt Cooke beterde zijn leven na eenlange reeks van schorsingen en incidenten.Iemand die daar blijkbaar niet aan denkt isRaffi Torres. Torresis voor het tweedejaar op rij langduriggeschorst in deplayoffs.Hét momentEen groot deel vandie groep heeft derisico’s niet nodigom een plek in deNHL te verwerven.Raffi Torres wordt in2000 als vijfde in deeerste ronde gedraftdoor de New YorkIslanders en staatjaren te boek als eentoptalent.Dat komt er nooithelemaal uit, maarmet 27 goals in hetreguliere seizoen enelf punten in deplayoffs speelt hij een belangrijke rol in demiraculeuze run van de Edmonton Oilersin 2005/2006, het als achtste geplaatsteteam dat in de Western Conference pas inGame 7 van de Stanley Cup Finals hethoofd moet buigen. Sindsdien scoort

Torres gemiddeld zo’n vijftien treffersin veelal door blessures verkorteseizoenen. Hij is daarmee eenvoldoende producerende speler om metgemak een plek in de NHL teverdienen.Toch prijkt die ene kop zo duidelijk opzijn Wikipedia­profiel dat je niet omhet moment heen kunt: 25­gamesuspension. De carrière van RaffiTorres blijft voor altijd in iedersgeheugen gegrift door dat ene momentop 17 april 2012. Het is de eerste rondevan de Stanley Cup playoffs en dePhoenix Coyotes, op dat momentwerkgever van Torres, spelen tegen deChicago Blackhawks.Vrijwel uit het niets deelt Torres eenverwoestende hit uit op Marián Hossa,die roerloos op het ijs blijft liggen. Descheidsrechters zien er, tot blindewoede van alles dat Chicago een warmhart toedraagt, geen overtreding in. Uitde herhaling blijkt dat Torresrücksichtslos sprong en zijn schouderpontificaal tegen het hoofd van Hossabeukte.Mede door de langdurige gedwongenpauze voor Hossa (zware hersen­schudding) besluit de NHL om RaffiTorres ongekend lang te schorsen. Zenemen daarbij zijn geschiedenis alsdruktemaker en gevaarlijke klantmee in hun beoordeling enbesluiten hem voor liefst 25duels aan de kant te zetten.Dat wordt uiteindelijk naprotest verlaagd tot21, maar ondanksde diepeplay­

offrun van de Coyotes en dankzij delockout van het afgelopen najaar staatTorres pas op 1 februari 2013 weer ophet ijs.We zijn dan bijna tien maanden verderen vriend en vijand gaan ervan uit datTorres zijn les wel geleerd heeft.RecidivistHet is dinsdag 14 mei 2013 en de SanJose Sharks, die Raffi Torres recentelijkinlijfden, spelen hun eerste wedstrijdvan de tweede ronde van de playoffstegen de Los Angeles Kings. De tweerivalen kijken uit naar een verbetenstrijd, die vooral voor de getergdeSharks een kans is om tegen de titelver­dediger hun chokersimago af te schudden.Als de tweede periode op zijn eindeloopt, proberen de Kings vanuit huneigen zone nog een laatste keer aan tevallen. De puck komt even vrij enKings­center Jarrett Stoll leunt richtingde puck. Uit zijn blinde hoek wordt hijamper een seconde later hard op zijnhoofd geraakt en, hoewel hij snel weerop staat, schaatst hij enigszinsgeschrokken naar de bank. Descheidsrechter bestraft de hit slechtsmet een normale straf voor charging,maar kijkers thuis zien de bui alhangen. Het is weer Raffi Torres.De NHL twijfelt geen moment enschakelt de veiligheidscommissie onderleiding van Brendan Shanahan in. Diebesluit al snel dat opnieuw eenbehoorlijke straf gepast is. “In plaatsvan Stoll op het lichaam te raken, kiestTorres voor een route die Stolls hoofdhet primaire punt van de impactmaakt,” stelt de commissie, die eenherhaling ziet van de aanslag op Hossa,maar tegelijkertijd erkent dat degevolgen voor Stoll lang niet zoernstig zijn. De intentie is volgens deNHL echter dezelfde en Torres blijktdus weinig te hebben geleerd van zijnstraf van amper een jaar eerder.

De strafmaat is opvallend. Er wordt nietgekozen voor een vastgesteld aantal duels,maar voor een schorsing voor de duur vande lopende playoffserie. Zo voorkomt deNHL eventuele wraak door spelers van deLos Angeles Kings en laten ze zien dat zehet verschil erkennen tussen de hits.De San Jose Sharks zijn er niet minderwoedend om. Zij zijn van mening dat destraf hoogst ongepast is. Schromelijk

overdreven bovendien. Een beeld dat doorde meeste analisten niet wordt gedeeld;het is weer Raffi Torres, het is weer op hethoofd en het was weer te voorkomen. DeNHL is zo ontstemd over de publieke kri­tiek van het Sharks­management, dat zijeen boete van 100.000 dollar opleggen ente kennen geven boven alles de veiligheidvan spelers in gedachten te hebben.

Hopelijk is die boodschap dit keerook bij Raffi Torres aangekomen. •

De kleedkamer van de New York Rangerswas na afloop van de vijfde wedstrijd tegende Boston Bruins muisstil. Een enkelingsprak. De meeste spelers verweten zichzelfdat ze tekort waren gekomen en coach JohnTortorella verweet zichzelf dat hijtactisch niet op tijd geschakeld had.Henrik Lundqvist staarde aan­vankelijk vooral voor zich uit.Hem treft geen blaam. Zonderzijn inspanningen had de ploeg deafgelopen jaren de play­offs nieteens gehaald. Vervang Lundqvist voor eenmiddelmatige goalie en de Rangers bungelende komende jaren kansloos onderaan.Lundqvist’s huidige contract loopt volgendezomer af en hij gaf eerder te kennen “tehouden van New York”, maar “nog meer tehouden van winnen.” Vriend en vijanddachten dat hij dat dit jaar zou doen, maarzijn Rangers stelden teleur. Na enige stiltesprak ook Lundqvist tegen de pers. “Ditseizoen was een stap terug.”Zo, die zit. Zelfs als het misschien niethelemaal was wat hij dacht. Dit seizoen waseerder een pas op de plaats, want deproblemen zijn overkomelijk en er kwam ookenige pech bij kijken. Het was echter eenduidelijke hint aan het management. Erzullen serieuze moves moeten volgen, wantanders kiest King Henrik voor zichzelf en nietde Rangers. Zeker een dozijn talentvolleteams met cap space zullen hem goudenbergen bieden.

Fans mogen zich zorgen maken. Waarjonge Rangers­sterren met aflopendecontracten als Derek Stepan en RyanMcDonagh vol enthousiasme zeiden Rangerste willen blijven, was Lundqvist een stukvoorzichtiger. “We zullen zien. Eerst maareens met mijn agent praten.” •

Gouden bergenvoor de King

Jules Zane.

NAAM: Jose Miguel Cabrera TorresGEBOREN: 18 april 1983 (Maracay,Venezuela)GOOIT: Rechts SLAAT: RechtsBURGERLIJKE STAAT: Getrouwd, driekinderenPOSITIE: Derde honkBIJNAAM: MiggyTEAM: Detroit TigersVORIGE TEAMS: Florida MarlinsDRAFT: Cabrera werd als amateur uitVenezuela door de Marlins binnengehaald.CONTRACT: Zit in het vijfde jaar van eenachtjarig contract t.w.v. 152 miljoen dollarTOTAAL VERDIEND: 116 miljoen dollarENDORSEMENTS: Franklin en NewBalancePRIJZEN: World Series titel (2003), MVPAward (2012), Triple Crown (2012), 2xbatting title (2008, 2012), 7x All­Star, 4xSilver Slugger AwardCAREER STATS: .321 slaggemiddelde,335 home runs, 1178 binnengeslagenpunten, 399 tweehonkslagen, 50.2 WAR.STERKE PUNTEN: Simpel: Miggy kanalles met een knuppel. Hij slaat een hooggemiddelde, beschikt over immense krachten kan met twee slag beter dan wie dan ookde bal toch nog voor een honkslagwegslaan.ZWAKKE PUNTEN: Op het veld zijnzijn verdedigende kwaliteiten het enigeminpunt. Hij is nu noodgedwongenderde honkman bij de Tigers, omdat zijin Prince Fielder en Víctor Martínez aleen eerste honkman en een aangewezenslagman in dienst hebben.Waarschijnlijk wordt Miggy binnen nuen een paar jaar zelf aangewezen slagman.Buiten het veld is het gedrag van Cabreraniet altijd even goed geweest. Dit zou ookwel eens een reden kunnen zijn dat hijnog geen echte grote endorsementsheeft.HALL OF FAME: De BBWAA kanabsoluut niet om hem heen als hijgestopt is.OVER HEMZELF: • " Dat vind iknog veel te vroeg om te zeggen. Ikheb ontzettende veel respect voor

de sport en haar historie. Er zijn mannendie al 3000 hits hebben en meer dan 500home runs. Ik ben goed op weg, maar ikben pas 30 en ik ben er nog lang niet!” –Cabrera geeft antwoord op de vraag of hijzichzelf al onder de beste slagmensen in degeschiedenis van de sport schaart.• "Begrijp me niet verkeerd. Baseball isnatuurlijk heel belangrijk, maar het blijftmaar een spelletje. Ik vind het belangrijkdat je plezier hebt. Tijdens de wedstrijdmoet je gefocust zijn, maar ervoor, erna entussen de innings is er absoluut ruimte omlol te hebben met je teamgenoten. Je gaat erin mijn ogen alleen maar beter door spelen."OVER HEM: • "Hij is de beste. Verreweg!De absolute topper van zijn tijd. Of hij netzo goed is als ik? Ik vergelijk nooit iemandmet mij. Ik was de beste van mijn tijd, enmijn spel was completer. Ik was niet alleende beste met de knuppel, maar ook de bestein het veld. Hij heeft nog niet mijn MVPAwards en mijn stats, nog niet in elk geval.Hij heeft absoluut de mogelijkheid om datte bereiken." – De altijd bescheiden slugger(en doper) Barry Bonds over Cabrera.SPORTAMERIKA OVER MIGGY:Miguel Cabrera is ontegenzeggelijk demeest complete en verreweg de besteslagman in de Major League op ditmoment. Hij heeft eenslaggemiddelde van tegen de.400 en ligt op schema ditseizoen nog eens vijftighome runs te slaan en 191binnengeslagen punten tepakken. Dat laatste aantalzou een dik record zijn.Waar we normaal zeggendat we niet mogenverwachten dat eenspeler dit niveau vastkan houden, weet jehet bij Miggy nooit.Hij verbaast onstelkens weer.EIND­CIJFER: 9

"Er zijn twee dingen waar ik me niks van aantrek. Demedia en de fans. Die roepen maar van alles over decoach en de spelers. Maar dat boeit me dus niet,omdat ze niet weten waar ze over praten."Het was, afgelopen seizoen, de uitspraak van eengekrenkte veteraan op zijn retour. Het kwamBrian Urlacher, sinds 2000 de face of the ChicagoBears franchise, op een karrevracht aan kritiekte staan. #54 haalde er z'n brede schouders overop. Wie aan z'n collega's komt, komt aan hem.Deuk in z'n eigen imago of niet. It's as simple asthat.Een half jaar later kreeg ie een tweede tik. Alsfree agent had hij gehoopt er in zijn Chitown nogtwee jaar aan vast te kunnen plakken, a $4.5miljoen per seizoen. De Bears, met een compleetnieuwe coaching staff, zaten met de kloten voorhet blok. Wat nu gedaan? De onbetwiste leidervan de Bears D behouden, met het risico dat hijhalverwege het seizoen voorbij zou zijn gestreefddoor een rookie, en zich zou ontpoppen tot eengezwel in de kleedkamer? Of hem zijn geluk elderslaten beproeven, op het gevaar af dat Urlachersrancune de Bears zou gaan opbreken?

De middle linebacker kreeg tenslotte een eenjarig contracta $1 miljoen gegarandeerd voorgelegd. Een klap in hetgezicht, vond hij. Maar waar zijn Bears vonden dat z'ncarriere erop zat, vond de rest van de league dat kennelijkook. Niet meer dan 'n kortstondige flirt met de Vikingskwam zijn kant op. En dus kwam bij Urlacher daneindelijk zelf ook het besef dat zijn prachtigedertienjarige carriere erop zat. Middels een kortetweet maakte hij z'n beslissing vorige weekwereldkundig. Het was mooi geweest.En mooi was 't. Bij een team dat bijnaeen eeuw prat ging op de positie vanmiddle linebackers, behoorde hij totde allerbesten. Nee, niet deallerbeste ­ er is tenslotte maar eenDick Butkus. Maar TheodoreRoosevelt is ook geen AbrahamLincoln, maar staat toch maar mooiop Mount Rushmore. En tussen Hallof Famers Bill George en MikeSingletary, zal Urlachers tronieabsoluut niet misstaan.Hij was zelfs niet de beste van zijngeneratie. Die eer gaat uit naar Ray

Lewis, vindt Urlacher zelf ook. ,,Ik vind mezelf behoorlijkgoed, maar Lewis was de beste van allemaal."Al dan niet toevallig stoppen ze beiden op hetzelfdemoment. En dus is zowel Lewis als Urlacher straks in 2018eligibale voor de Hall of Fame. Beiden als First Ballotinductees. Daarover bestaat ­ althans in Chicago ­ geentwijfel.In Green Bay trouwens evenmin. ,,Jij was altijd een van dezwaarste tegenstanders die tegenover mij in de line ofscrimmage stond", zo liet Brett Favre in een tweet weten.En Aaron Rodgers: ,,Ik heb ongelooflijk veel respect voor'm, voor de manier waarop he played the game. Hij pickedme off meer dan welke speler ook. Het over en weer makenvan checks was puur genieten. Maakte ik een check, dankwam hij er meteen overheen, en dan ik weer. Prachtig.Maar het meeste ga ik de conversaties tussen de plays methem missen. Als ie een microfoon om had gehad, had dathele fraaie unedited NFL film stuff opgeleverd."Missen zal Packers head coach Mike McCarthy hemechter niet. ,,Hij was met recht een student of the game",aldus McCarthy. ,,Er was niemand die zo goed op de hoogtewas van onze offensieve tactiek als hij. We hebben hier inGreen Bay ongelooflijk veel respect voor hem."Z'n meest legendarische plays? De return van 90 yards fortouchdown, na een Michael Vick fumble, misschien. Of z'nreturn for touchdown van 85 yards na een Brett Favreinterception, welllicht. Of dan toch de Aaron Rodgersinterception, in de NFC title game van een paar jaar terug?,,Ik kon nog net een knie of dijbeen van 'm te pakkenkrijgen", aldus A­Rod. ,,Anders was 't een touchdowngeweest. M'n mooiste Brian Urlacher­herinnering."Bij de meeste Bears­fans staat echter nog de MNF­gametegen de Arizona Cardinals vers op 't netvlies. De ChicagoBears waren op weg naar de Super Bowl, maar dequarterback Gross(man)ierde die maandag voor volk envaderland weer 'ns in talloze picks. Op dat moment namBrian Urlacher ­ een van de zeven spelers die het schoptetot zowel defensive ROY­ en POY ­ het volledige team opz'n schouders, om middels onder meer 25 tackles de zegeuit het vuur te slepen. Met de legendarische rant vanCardinals­coach Dennis Green als gevolg.Diezelfde Cardinals kwamen afgelopen week, bij wij­ze van kwinkslag, dan ook met de mooiste afscheids­tweet op de proppen. You were who we thoughtyou were. Prachtig.Het ga je goed, #54. So long. •

NEW YORK – Het is een druilerige ochtend in Harlem. Koud, enwinderig. Het is al 30 graden geweest deze week, maar daar is op dezeochtend weinig van te merken. Eigenlijk wel toepasselijk: in Harlem ishet altijd wel een beetje droef.Dit gedeelte van New York City mag dan bij Manhattan horen, maarvan alle weelde van het culturele wereldcentrum maakt het geen deeluit. Harlem was oorspronkelijk de zwarte buurt, en dat is het eigenlijknog steeds. Er zijn hier nog steeds meer fastfoodketens, kappers engoedkope juweliers dan luxe winkels. Er staan geen fierewolkenkrabbers of architecturele juweeltjes. Vrijwel alles is simpel enoud en afgeleefd en uitgewoond. Mensen met geld wonen hier vrijwelniet.Hier en daar loopt een blanke. De één besloot dat Harlem denabijheid van het bruisende gedeelte van het eiland waard was, deander werkt in een kantoor van een bedrijf dat te krenterig was watverder zuidelijk werkruimte te huren.Onder twee viaducten vlak aan de Hudson gebeurt iets bijzonders.Wat spelers van Chelsea die de moeite namen hiervoor op te staan,geven op een klein kunstgrasveldje een clinic aan twee dozijnjeugdspelertjes van FC Harlem. Morgen spelen Chelsea enManchester City een oefenpot in Yankee Stadium, maar vandaag zijnze hier voor de kinderen. De meeste deelnemers kunnen er niet veelvan, maar dat mag de feestelijke sfeer niet drukken.Ik babbel wat met de sympathieke Nathan Aké, een Hagenaar van net18 die Feyenoord in 2011 voor Chelsea achterliet en dit seizoen mochtdebuteren in het eerste. Met zijn korte, nette dreadlocks lijkt hij neteen jonge Ruud Gullit, voordat die aan modieuze kapsels ging doen.Aké oogt niet heel anders dan de spelers van FC Harlem, maar terwijlhij weldra miljonair zal zijn, hebben de voetballertjes met de armoedevan Harlem te kampen.Op de wandeling terug naar de trein stop ik bij een voor New Yorksebegrippen piepkleine Starbucks. Ik kan dit oerblanke etablissementzelden links laten liggen. Ik ga met m’n broodje en thee zitten. Naastme is een Latino een bord aan het maken. Zijn dochtertje kijktaandachtig. “Single disabled father,” schrijft hij. We raken aan depraat. Ze gaan in de metro een toneelstukje opvoeren. Zij gaat zingen.Ze hopen zo een paar dollar te verdienen, een paar dollar dichter bijhun ontsnapping aan Harlem. •

Harlem

Als bij één quarterback football in hetbloed zit, dan is het bij Aaron Rodgers. Optweejarige leeftijd bekeek peuter Aaron(van 2 december 1983 te Chico, Californië)al volledige NFL­wedstrijden. Amper driejaar later herkende hij de formaties vanzijn favoriete team, Joe Montana’s SanFrancisco 49ers, en gooide hij op vrijconstante basis ‘pigskins’ door eenhangende autoband. Vader Edward: “Ikraakte ervan overtuigd dat Aaron eenspeciaal talent had. Maar je verwachtnatuurlijk nooit dat jouw kind hetuiteindelijk tot de Super Bowl schopt.”In high school deed Rodgers aan alle grotebalsporten. Hij was pitcher, point guarden zelfs doelman, maar football was altijden onbetwist nummer één. Net als zoalsbij miljoenen andere Amerikaanse jon­gens was de NFL de ultieme droom. Hetverschil met die andere jongens was datRodgers ook daadwerkelijk het benodigdetalent had. Er was alleen één probleem:Rodgers begon high school als een kleinen mager ventje. Ron Souza, zijn highschool QB coach: “Aaron was inderdaadeen klein ventje, maar hij had ontzettendveel talent. Zijn techniek en spelinzichtwaren fantastisch, net als zijn leergierig­heid en instelling. En toen begon hij ooknog eens te groeien.”Craig RigsbeeRodgers’ groeispurt kwam echter te laatom de Division I colleges te overtuigenvan zijn immense talent. Geen enkele vande grote scholen liet zich zien in Chico enRodgers ontving welgeteld nul aanbie­dingen voor een footballbeurs. “Ik hieldvia internet de lijsten van gescoutequarterbacks bij en mijn naam wasnergens te vinden. Dat terwijl er jongensop stonden die ik kende en waarvan ikdacht dat ik er op zijn minst deconcurrentie mee aan kon gaan. Dus ikvroeg mij af: ‘wat zie ik over het hoofd?’”Alleen Craig Rigsbee, head coach van hetnabijgelegen Butte Community College,zag wat verder helemaal niemand andershad gezien: een quarterback met een

sterke arm, aangeboren footballinstinct eneen rotsvast vertrouwen in eigen kunnen.Rigsbee overtuigde Rodgers en zijn ouderservan om voor Butte te komen spelen.“Dat was het belangrijkste jaar in mijnfootballcarrière” zegt Rodgers achteraf.“Ons team was een samenraapsel vanjongens van allerlei achtergronden uit hethele land. We hadden een 25­jarige center,ex­bajesklanten, jongens die het niet had­den gered in Division I, lokale helden. Datteam aanvoeren als 18­jarig broekie leerdemij heel veel over leiderschap en over mij­zelf. Daar bouwde ik mijn zelfvertrouwenop en ik heb het nooit meer verloren.” Inzijn enige jaar voor Butte leidde Rodgersde Roadrunners met 26 touchdownpassesnaar tien zeges (tegenover één nederlaag)en de tweede plaats op de nationalejunior­collegeranglijst. Maar het was nietzijn formidabele spel dat ervoor zorgdedat Rodgers op de radar kwam vanDivision I football. Dat had hij te dankenaan zijn tight end Garrett Cross.UC Berkeley coach Jeff Tedford van deCal Golden Bears was op bezoek bij Butteom Cross te scouten, toen hij de quarter­back van de Roadrunners zes touchdownszag gooien. Tedford: “Ik zei tegen mezelf:‘wie is die quarterback?’” De volgendemaandag reisde Tedford opnieuw af naarButte om Rodgers één­op­één te kunnenbekijken in een training die Rigsbeevolledig op hem afstemde. Nog diezelfdemiddag deed Tedford Rodgers eenaanbieding voor een Cal footballbeurs. Intwee seizoenen Berkeley gooide Rodgers5469 yards, dertien touchdowns (tegenslechts dertien intercepties) en vestigde hijeen schoolrecord voor passer rating.DraftEindelijk ontdekte Amerika het grenzelozetalent van Aaron Rodgers en bij de 2005NFL Draft was Rodgers één van defavorieten voor de eerste keuze, die de SanFrancisco 49ers mochten nemen. Eenweek voor de draft zat Rodgers in hetkantoor van offensive coordinator MikeMcCarthy en kreeg hij het gevoel dat de

Niners (zíjn Niners), inderdaad voor hemzouden kiezen.Des te harder landde het deksel opRodgers’ neus toen de 49ers, nota bene opuitdrukkelijke voorspraak van McCarthy,kozen voor Alex Smith. Plotseling bevondRodgers zich in een vrije val van het draftboard, zonder einde in zicht. “Dat was éénvan de zwaarste momenten in mijncarrière. De hele tijd denk je: heb ik er nietgenoeg aan gedaan, niet hard genoeggewerkt? Je hoopt zo dat iemand je kiest.”Ted Thompson, general manager van deGreen Bay Packers, eigenaar van de 24stekeuze en iemand die zijn carrière bouwt

op het principewaarde bovennoodzaak, verwachttein eerste instantie dat Rodgers ergens inde top­vier gekozen zou worden. Maar inde dagen voor de draft signaleerde hij depotentiële val van de quarterback op dedraft boards: “Ik verzamelde mijn scoutsin een donkere kamer en vroeg ze een heleberg videobeelden te bekijken van Aaron.Onze conclusie was dat Aaron tot de bestespelers in de draft behoorde en toen pickzeventien passeerde, durfde ik te dromen.”Hoewel de Packers destijds beschiktenover een uitstekende quarterback (BrettFavre), was het front office in Green Bay alnadrukkelijk bezig met het post­Favretijdperk. Toenmalig scoutingdirecteur (enhuidig Kansas City Chiefs GM) JohnDorsey: “Er was sprake van dat Favre nahet volgende seizoen met pensioen zougaan. Dat deed hij uiteindelijk niet, maarvoor de zekerheid kun je maar beter eenjonge quarterback hebben die klaar is voorhet grote werk. Bovendien vonden wealtijd dat drie jaar de optimaleontwikkelingstijd was voor een jonge

quarterback.” En dus sloegen de Packerstoe toen Rodgers bij keuze 24 nog altijd inde Green Room zat. Craig Rigsbee zag hetdirect helemaal zitten en berichtte Rodgers:“Dit is het beste dat je kon overkomen.”Achter BrettBrett Favre was minder gelukkig met deselectie van Aaron Rodgers door ‘zijn’franchise en liet dat direct duidelijkblijken: “Het is niet mijn taak om hem hetvak te leren.” Rodgers: “Ons eerste jaarsamen was moeilijk. In 2006 en 2007groeiden we echter naar elkaar toe enwerd onze relatie hecht. Dat was een zeerwaardevolle tijd. Wat ik vooral van Brett

heb geleerd is zijn trainingsmentaliteit.Dat had Favre als geen ander, hij wasaltijd vol energie en enthousiasme.”Over het technische deel van hetquarterbackvak leerde Rodgers echtermeer van de man die er tijdens de draftnog voor verantwoordelijk was datRodgers vierenhalf uur doorbracht in deGreen Room. Mike McCarthy wasinmiddels head coach in Green Bay en inzijn zelfbenoemde ‘Quarterback School’concentreerde Rodgers zich op zijn oog­handcoördinatie, vingerbehendigheid entechniek. Iedere week van woensdag­ toten met zaterdagochtend runde Rodgers deaanval van het zogenaamde scout team(trainingsteam) als een bezetene: “Aaronspeelde iedere scout team snap alsof hetzijn laatste was”, herinnert ervarings­deskundige Donald Driver zich. Collega­receiver James Jones: “Aaron gooideballen die ik Brett nooit zag gooien.Natuurlijk, Brett was ouder en niemandwist toen hoe goed Aaron zou worden

maar A­Rod gooide passes zonder te kijken,diepe ballen, passes die ik nog nooit hadgezien, alsof het niks was.”Rodgers: “Ik zeg het nu altijd tegen mijnbackups: in het scout team kun je dingenverbeteren. Gooi moeilijke ballen, doedingen waarbij je je niet comfortabel voelt.Voor mij was het een fantastische ervaringen mijn eerste drie jaren waren absoluutonmisbaar voor mij.” Aan het einde vanRodgers’ tweede jaar was hij in de ogen vanMcCarthy en Thompson al van starterska­liber. Ondertussen bestudeerde Rodgers totin detail iedere Packersplay van het vorigeseizoen en verving hij Favre (die op vakantiewas) tijdens spring training. Op den duurrichtte Rodgers zich meer op de defensiesvan tegenstanders en waarom die kozenvoor bepaalde strategieën. Daardoor leerdehij, met de bal in de hand, niet langer tezoeken naar zijn receivers, maar naar deverdedigers, hun posities, waar zij naartoezouden kunnen bewegen en de mogelijkeredenen daarachter. Vervolgens gooide hijnaar receivers die zich richting open terreinbewogen.MachtsovernameMet zijn manier van trainen en zijnstormachtige ontwikkeling dwong Rodgersdefinitief het respect af van zijn medespelersen coaches en stelde hij het front office vooreen voldongen feit: het was tijd om afscheidte nemen van Brett Favre. Thompson enMcCarthy realiseerden zich dat als geenander en hadden ook de moed om daarnaarte handelen. Onder het vergrootglas van devolledige footballnatie werd Favre terzijdegeschoven en kondigde Green Bay hettijdperk Aaron Rodgers aan.Favre ging in tranen met pensioen, maarkwam daar heel rap weer op terug. Een rel,die zijn weerga niet kende in Wisconsin, wasgeboren. Rodgers was plotseling hetmiddelpunt van een strijd tussen oud ennieuw, verleden en toekomst, legende enbroekie. Een hele horde scheldende BrettFavre­fanatici overspoelde het Packers­trainingskamp. Via talloze fijnbesnaardebeledigingen aan het adres van Rodgersbrachten zij één boodschap: Rodgers zou

nooit zo goed worden als Favre. ‘Wij willenBrett.’Rodgers deed ondertussen alsof zijnneus bloedde, liet zich niet meeslepen inhet drama en deed zo goed en zo kwaad alsdat ging zijn werk. “Aaron handelde dathele Brett Favre­gebeuren op de meestrespectvolle manier af”, vond toenmaligteamgenoot Daryn Colledge. En GregJennings: “Ik weet niet of je er beter meekunt omgaan dan Aaron deed. Hij werduitgejouwd door zijn eigen fans, alleenmaar omdat hij Brett niet was. Toch liet hijalles langs zich heengaan en greep hij zijnkans. Dat was heel indrukwekkend en ikweet niet of ik dat had gekund.”Rodgers won zijn eerste officiële wedstrijd(24­19 tegen aartsrivaal Minnesota) enkeek niet meer achterom. Zes wedstrijdenlater ondertekende hij een contract tot2014. Die overeenkomst verloste hemdefinitief van Brett Favre en welketoekomsttwijfels dan ook. Als eerstequarterback ooit in de NFL passte Rodgersin zijn eerste twee jaar telkens voor meerdan vierduizend yards. Zijn 4434 yards en103,2 passer rating in 2009 waren allebeibeter dan Favre ooit presteerde.HeldendomTijdens zijn eerste jaren als starter hadRodgers veel aan drie mentoren met denodige kennis van zaken: Steve Young,Kurt Warner en Trent Dilfer. Deze heren,allen trotse dragers van een Super Bowl­ring, begeleidden Rodgers langs de velepieken en dalen in het bestaan van een

NFL­quarterback. Bovenal leerden ze hemte genieten van iedere week, omdat jenooit zeker wist of je er de volgende weekweer zou staan. Voor zover die twijfeldaadwerkelijk bestond bij de uitermatezelfverzekerde Rodgers, nam hij die in2010 volledig weg.Rodgers’ derde seizoen als starter werdgetekend door blessures bij Green Baysbeste spelers, inclusief twee hersenschud­dingen voor de spelverdeler zelf. Vijf wed­strijden voor het einde leek het compleetverloren. Dankzij Rodgers werd het echterde grootste triomftocht voor ‘Titletown’sinds 1996. Met een serie van vijf zeges aanhet einde van het reguliere seizoen dwon­gen de Packers via de wildcard playoffdeel­name af. Vervolgens wisselde Rodgers deene weergaloze vertoning met de andereaf. Hij was ongrijpbaar tegen achtereen­volgens de Eagles, de Falcons en de Bears.In de Super Bowl wisten Ben Roethlisber­ger’s Steelers zich lange tijd te meten metGreen Bay, maar uiteindelijk werd de con­stante druk ook hen te veel. De Packerswonnen met 31­25, Rodgers werdverkozen tot Super Bowl MVP en voegdedaar een 2010 MVP Award aan toe terafsluiting van één van de beste statistischeseizoenen in NFL historie: 4643 passingyards, 45 TD­passes, slechts zes INTs ende beste passer rating (122,5) aller tijden.Zoveel grootheid blijft in het sportgekkeAmerika niet onopgemerkt. Rodgers ver­anderde in een superster die optrad in allegrote talkshows, deelnam aan SaturdayNight Live en hoofdrollen kreeg in nationale

reclamecampagnes. ‘Mr. Discount DoubleCheck’ was geboren, tegen wil en dank vanAaron Rodgers zelf. Want als er iemand nietsop heeft met de status van ‘BekendeAmerikaan dan is het small town guy Rodgerswel. De man die zich verloofde met eendorpsgenote en een hekel heeft aan interviews,bevond zich ineens in het middelpunt van debelangstelling en vond dat maar niets.“Na lang wachten speel ik football op hethoogste niveau. Ik leef voor de competitie,de strijd. Dat mensen op me rekenen, mevertrouwen, me uitjouwen en toejuichen ­daar gaat het allemaal om. Al het anderehoeft van mij niet. Mensen stappenongevraagd op me af, enkel en alleen vooreen foto. Als ik nee zeg dan is het net of ikeen misdaad bega. Kunnen we geennormaal gesprek hebben, denk ik dan.”CompleetMet de Vince Lombardi Trophy in de tasverwierf Rodgers zich niet alleen een plekin de spotlights, maar ook in de discussieover de beste quarterback in de NFL. Datde Packers in de twee seizoenen na dewinst in de Super Bowl net tekortkwamen,kan niet verhullen dat Rodgers isuitgegroeid tot een complete, bijnaonaantastbare quarterback.De ervaren Greg Jennings is lyrisch overzijn inmiddels ex­ploeggenoot: “Aaron straaltheel veel vertrouwen en kalmte uit. Hij heeftaltijd alles onder controle, gooit met snelheiden wanneer je als receiver opendraait is debal er al. Zijn diepe bal is beter dan die vanBrett. Zijn nauwkeurigheid buiten de‘pocket’, al rennende, is buitengewoon.”James Jones: “Ik zeg het tegen de anderejongens: er zijn receivers in de league diegeen goede quarterback hebben en nooit dekans krijgen om hun ware talent te tonen.Wij zijn gezegend; we spelen met eenquarterback die zo goed als zeker in de Hall

of Fame komt.” Oud Cal­ploeggenoot GeoffMcArthur: “Als Aaron Rodgers tegen eenzonedekking speelt, kan mijn moeder zelfsballen vangen.”Het verbaasde vorige maand niemand datde Packers en Rodgers een nieuw vijfjarigcontract overeenkwamen a 110 miljoendollar. Een som geld die eigenlijk niet eensvolledig recht doet aan de waarde vanRodgers voor zowel Green Bay als de NFLals geheel. Naast zijn officieuze status vanbeste QB ter wereld is Rodgers het idealeuithangbord.Rodgers zet zich vol overgave, en buitenhet zicht van de camera’s, in voor het MACC­fonds; een onderzoeksfonds voor kinderkan­ker. Onder de noemer ‘itsaaron.com’ bezoektRodgers jonge kinderen met kanker, luisterthij naar hun verhalen en vertelt hij die door.“Wat ik me realiseerde is dat mijn succes mijeen platform gaf waarop ik MACC kanplaatsen.” Het fonds stond dan ook centraaltoen de staat Wisconsin 12­12­12 uitriep totAaron Rodgers Day en hij stad en landafging om zijn goede doel onder deaandacht te brengen.Motivatie“Aaron is absoluut de quarterback die wehoopten dat hij zou worden” oordeeltcoach McCarthy nu. Een quarterback diezijn carrière naar verluidt bouwde op detwijfels van anderen en de bijbehorendewraakgevoelens (chips on his shoulder).Die nog altijd de afwijzingsbrieven van aldie universiteiten ergens bewaart en nooitvergeet wie hem op die vervloekte stoel inde Green Room lieten zitten.Rodgers zelf: “Ik heb een heel goedgeheugen, maar de motivatie die ik uitwraakgevoelens haal, staat niet inverhouding tot mijn interne drive. Al sindsik klein ben, wil ik altijd de beste zijn.” •

De Patriots houden deze weken een vrijeinstuif voor elke Rutgers University ScarletKnight die ooit het High Point SolutionsStadium betrad. Als je jong bent en ondervoormalig coach Greg Schiano (nuvan de Tampa Bay Bucs maar nogaltijd dikke mik met Bill Belichick)uitkwam, dan ben je welkom. Ofdat Belichick nu een vierde rondedraftkeuze kost of slechts een plek­je op het offseason roster; kom jevan Rutgers, dan mag je doorrij­den bij de poort. Liefst met gierende banden.Reserve offensive linemen Kevin Haslam wasvorige week alweer Scarlet Knight nummertjezes dit offseason, en de achtste in totaal, die het90­koppige roster van de Patriots komt ver­sterken met een gedegen Schiano footballop­leiding en een gedisciplineerde en professio­nele instelling. Althans dat schijnt de reden tezijn dat Belichick zijn eigen Rutgerskolonieaan het creëren is. Dat, en het feit dat (In) Bill(We Trust) enkele seizoenen vaste klant wasop de Rutgerscampus, waar zijn zoon longsnapper was. Belichick’s goede ervaringen metde Rutgers alumni Devin McCourty en JustinFrancis kunnen natuurlijk ook geen kwaad.Rest de vraag: worden de Patriots ook ietswijzer van al die Scarlet Knights? AlsBelichickadept en Tom Bradymancrushslachtoffer zeg ik uiteraardvolmondig ja. Logan Ryan is een getalenteerdecornerback en daar hebben ‘we’ er in NewEngland nooit te veel van. Wellicht dat Billdaarom ook zijn collega Brandon Jonesbinnenhaalde. Safety Duron Harmon was een‘reach’ in de vierde ronde, maar is daarom noggeen prutser. Linebacker Steve Beauharnais isbeter dan zijn zevende ronde draftpositie doetvermoeden en Mark Harrison is de eerstelange wide receiver in Foxboro sinds RandyMoss. Het kan slechter. •

Paul Klomp.

New EnglandScarlet Knights

De MVP race in de American Leaguewas vorig jaar bizar. Miguel Cabrera hadde Triple Crown binnengehaald en leiddede league in slaggemiddelde, RBI's enhomeruns, maar had tochhevige concurrentie vanMike Trout.Trout werd na een geweldigrookie­seizoen tweede in deMVP voting en één van deargumenten voor Miggy wasdat hij over een langereperiode had bewezen de beste in deleague te zijn.Dat argument is natuurlijk onzin,aangezien een MVP prijs over één seizoengaat en niet een geheel oeuvre beloont.Maar goed, Trout moest het allemaalmaar nog een keer laten zien. Zijncriticasters leken het in het begin van ditseizoen bij het langste eind te hebben.Trout zag er flets uit en liet weinig zien.Nu, op één derde van het seizoen, zienzijn statistieken er echter weerbuitenaards uit. Zijn getallen over eengeheel seizoen genomen: .306slaggemiddelde, 33 homeruns, 118 RBI's,124 runs en 37 gestolen honken. En danhebben we het niet eens over zijnuitstekende verdedigende kwaliteiten.Of hij daarmee Cabrera dit seizoen welkan verslaan is de vraag, aangezien Miggyer nog een schepje bovenop heeft gedaan.Maar het argument dat het rookiejaarvan de nu 21­jarige Trout een storm ineen glas water was, kan nu definitief bijhet grof vuil. •

Trout 2.0

Lennart Beishuizen.

Het is eigenlijk het vreemdste beroep inde honkbalwereld: closer. De beste werperuit de bullpen, die alleen de laatste inningvan de wedstrijd gooit en dan eigenlijk ookalleen in een zogenaamde save situation.Vreemde gedachte, dat je de beste relieveralleen gebruikt in de negende inning. Ookals je drie punten voor staat en de staartvan de slagploeg van de tegenstander aanslag is. Want terwijl je die closer bewaardhebt in de zevende inning, heeft eeninferieure pitcher wellicht de voorsprongal verspeeld. Waarom zou je niet je bestereliever inzetten wanneer je in de zevendeinning maar één punt voor staat en lopersop het eerste en derde honk hebt metslechts één uit? Het is zo’n gebruik dat inde komende jaren nog wel in standgehouden zal worden door old school­managers.Een minstens zo opvallend gebruik is hetconstante vertrouwen van managers in de‘ervaren closer’. Een reliever die in hetverleden aantoonde met de druk van denegende inning om te kunnen gaan, krijgtalle credits. Dit terwijl we toch weten datniemand zo wisselvallig is als de reliever(behalve het weer in Nederland dan...).Ook dit jaar zien we succesvolle closersvan vorig seizoen keihard falen. FernandoRodney en Jim Johnson, vorigjaar samen goed voor bijna 100saves, hebben nu samen alnegen blown saves en zevennederlagen achter hun naam.De enige die jaar in, jaar uitsuccesvol is, is Mariano Rivera.Die moeten we dan ook nietzien als de beste closer aller tijden, maarals één van de beste pitchers ooit. •

Seb Visser.

(C)losers