HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan Darwinkel

EINDREDACTIEKasper Dijk

REDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompJasper LamanMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserRichard van WelieFrank WielaardJules Zane

COLUMNISTENJeroen ElshoffLeander Schaerlaeckens

FOTOGRAFIEGetty Images

PRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGN

DarChicago Ltd.MET DANK AAN

Issuu, ScribusSportAmerika The

Magazine is een uitgavevan Petersen Media. Niets

uit deze uitgave mag opwelke wijze dan ook worden

gekopieerd zonderuitdrukkelijke toestemming

van de uitgever. ©Petersen Media 2012­

2013 ­ Alle rechtenvoorbehouden.

De Olympische Spelen zitten erop. Een prachtige prestatievan de Nederlandse équipe is de conclusie, niks meer danlof daarvoor. Het gedrag van schaatscoach Jillert Anemawas echter een smet op de uitstraling van de Nederlandseploeg.Het was een discussie op de Amerikaanse zender CNBC diemenig wenkbrauw deed fronsen bij de kijkers. Anema, eenschaatscoach waar het gros van de Nederlanders voor deSpelen in Sochi nog nooit van gehoord had, eigende zichzelfde hoofdrol toe.Dat hij in eerste instantie in de discussie over het Amerikaansschaatspak fel van leer trok kon ik nog wel begrijpen. Goudwordt behaald door een sporter en niet door hetsupersonische pak. Maar waar hij vervolgens allemaal overbegon te praten... Het is toch logisch, zo stelde Anema, datde Amerikanen geen plakken bij het schaatsen haddenbehaald gezien hun focus op stomme sporten als AmericanFootball, een sport die in de rest van de wereld niet wordtgespeeld?Anema’s stelling dat het Amerikaans voetbalelftal niet tot dewereldtop behoort is op dit moment juist. Maar juist dit puntonderstreept de onkunde van Anema over hoe er in Amerikaover sport wordt nagedacht.Uit eigen ervaring weet ik juist dat Amerikanen enormallround zijn op sportgebied, juist door hun opvoeding. Waarin Nederland de overheid amper invloed uitoefent op hetstimuleren van sporten na schooltijd, is dat in de VS welanders.Het is jammer dat een coach, dus iemand die zichondergeschikt moet maken aan de sporter, in een sport alsschaatsen, waar echt niemand zich druk over maakt over dehele wereld, zichzelf zo in de spotlights wilde zetten.Veel leesplezier,

LeBron James krijgt een mas­kertje. (Nee, niet van modder, voorzover wij weten). James kreeg in dewedstrijd tegen de Oklahoma CityThunder een tik op z'n neus enbrak deze. Bloedend ging LeBronvan het veld. The King zal de komendewedstrijden met een gezichtsmaskermoeten spelen om zijn neus tebeschermen. De meningen over eendergelijk masker lopen uiteen. KobeBryant vond het helemaal niets terwijlRichard Hamilton er (letterlijk) nietmeer zonder kan • De trade deadline isafgelopen week gepasseerd. De meestopvallende spelersruil is dievan Danny Granger enEvan Turner. Grangerspeelt nu voor de 76ers enTurner voor de Pacers.Volgens kenners zijn deIndiana Pacers door dezeruil nóg sterker gewordenen zullen ze het de MiamiHeat nóg moeilijker gaan maken omde NBA Finals te bereiken • Het zal jemaar gebeuren: Je trekt een(relatief) gezonde speler aan eneen paar dagen later blijktdiezelfde speler toch niet zo fiten is­ie voor de rest van hetseizoen uitgeschakeld. Hetoverkwam de SacramentoKings. Zij kwamen metde Brooklyn Nets overeenom Jason Terry en ReggieEvans te ruilen voor MarcusThornton. De Kings wisten datTerry last van z'n knie had, maarhadden niet verwacht dat ze hemvoor de rest van het seizoen kwijtzouden zijn. Al met al heeft het geencatastrofale gevolgen, want hetseizoen van de Kings gaat ook dit jaarals een nachtkaars uit. Ook JasonTerry had daar geen verandering ingebracht •

De NFL wil zo snel mogelijkracistisch taalgebruik ophet veld bestraffen. Met micro­foons wil de league registrerenwanneer een speler zijn boekje tebuiten gaat, waarop 15­yard penaltiesmoeten worden uitgedeeld. Of de regel erkomend seizoen al komt, is nogonduidelijk. Eerst zal moeten blijken of hetdaadwerkelijk uitvoerbaar is, pas dankrijgen de eigenaren hetvoorstel definitief op hunbureau • Afgelopen weekkwam er een verrassendbericht naar buiten vanuitCleveland: de ploeg zou inhaar zoektocht naar eencoach bijna een trade hebbenopgezet voor 49ers­coachJim Harbaugh. In ruil daarvoor zou SanFrancisco meerdere draftkeuzesontvangen, maar uiteindelijk ging de dealniet door. Zowel Harbaugh als de SanFrancisco 49ers ontkennen de berichten,terwijl de Cleveland Browns het bericht,zoals dat zo mooi heet, bevestigen nochontkennen • Ray Rice, runningbackvan de Baltimore Ravens, zit inde problemen. Afgelopen weekkwamen er beelden naar buitenwaarin hij zijn bewustelozevriendin uit een lift draagt ineen casino in Atlantic City.Ravens GM Ozzie Newsomeschrok van de beelden, maargaf aan te zullen wachten opde resultaten van verdereonderzoeken • TomCoughlin verlengde zijncontract bij de New York Giants metéén jaar. In 2011 tekende Coughlin eendriejarig contract dat hem één van debestbetaalde coaches in de NFL maakte.Coughlin, de oudste coach in de NFL metzijn 67 jaar, zal nu tot en met 2015 aan dezijlijn staan bij het team waarmee hij altwee Super Bowls won •

Terwijl de Olympische Spelennog maar net achter de rug zijn,gaat de NHL alweer in volle vaartdoor. In Chicago worden devoorbereidingen getroffenvoor de laatste wedstrijd uit de NHLStadium Series. Op zaterdag 1 maarttreffen de lokale Blackhawks op SoldierField de Pittsburgh Penguins. Een daglater vindt in BC Field,Vancouver, de laatstebuitenwedstrijd van ditseizoen plaats. Dan nemende Vancouver Canucks het inde Heritage Classic op tegenOttawa Senators • De NewYork Islanders zullen hetde rest van het seizoenzonder John Tavares moeten doen. Denummer 3 op de topscorerslijst van deNHL en aanvoerder van de Islandersraakte tijdens de Olympische Spelen inSotsji geblesseerd aan zijn knie in dekwartfinale tegen Letland • De blessurevan Tavares deed direct de discussieweer oplaaien over het wel ofniet meedoen van NHL­spelersaan de Olympische Spelen.Islanders­GM Garth Snow: “Gaat deIIHF of het IOC nu de schade voor onzeseizoenkaarthouders betalen? Het is eengrote grap. Zij willen de voordelen van hetmeespelen van NHL­spelers op deOlympische Spelen, maar willen nietbetalen als onze beste spelers geblesseerdraken.” • Er waren meer spelers diegeblesseerd terugkwamen uit Sotsji. Eenlijstje: Aleksandar Barkov, TomášKopecký (Carolina Panthers),Henrik Zetterberg (Detroit RedWings), Mats Zuccarello (New YorkRangers), Paul Martin (Penguins),Fedor Tyutin (Columbus BlueJackets). Alexander Ovechkin (Capitals)keert mogelijk ook later terug uit Rusland,om zijn vader Mikhail bij te staan die eenhartoperatie moet ondergaan •

Andrelton Simmonshad zijn payday bij deAtlanta Braves. De win­naar van de Gold Glove voor korte stopsvan afgelopen seizoen tekende een contractvoor zeven seizoenen ter waarde van58 miljoen dollar bij de Braves •Nelson Cruz heeft een nieuwe clubgevonden. De rechtsvelder tekent eenéénjarig contract ter waarde van achtmiljoen dollar bij de Baltimore Orioles •Bij die Orioles wordt Cruz teamgenoot vanonder meer werper Ubaldo Jiménez. Depitcher tekende voor vier jaar in Baltimorevoor 48 miljoen dollar • Er vertrektopnieuw een Boston Red Sox­speler naarde New York Yankees. Voormalig closerAndrew Bailey voegt zich met een MinorLeague­contract ter waarde van 2,5 miljoendollar bij de Bronx Bombers. Terwijl Baileyvertrok, kregen de Red Sox vers bloed metstartend werper Chris Capuano.Capuano, die opgroeide alsRed Sox­fan, tekende eeneenjarig contract in Boston •De meeste baarden zijn inBoston trouwensafgeschoren. Alleen eerstehonkman Mike Napoli lijktgeen afscheid te kunnennemen van zijn gezichtshaar• Goed nieuws voor fans vande New York Mets. MattHarvey, dé man voor detoekomst, is begonnenmet werpoefeningen.Toch wordt van Harvey geenrol van betekenis verwacht in2014. De startend werper richtzijn pijlen voornamelijk opvolgend seizoen • Yogi Berrakwam afgelopen week in actie enwon. Wie, zegt u? Yogi Berra, hetrenpaard dat eigendom is vanJessica Steinbrenner, de dochter vanwijlen George Steinbrenner, maaktezijn debuut en won prompt zijneerste race. What’s is a name… •

Veel footballfans kijken naar de Combinemet een behoorlijke portie desinteresse. Zevragen zich af wat een aantal gymoefenin­gen te doen heeft met het echte spelletje.Voor de spelers die de oefeningen afwerkenis het echter vaak een bepalend moment inhun leven. Een toekomst kan wordenverzekerd, maar ook in duigen vallen. Water naast het veld gebeurd is daarbij nogbelangrijker dan erop. Achter geslotendeuren spreken agents, scouts, generalmanagers, coaches en spelers belangrijkewoorden. Of je de NFL Scouting Combinenu boeiend vindt of niet; het is wel degelijkeen big deal.De gebroeders Ryan halen een pul bier bijHooters, general managers duiken op bij

de betere hamburgerrestaurants vanIndianapolis en er lijkt op ieder momentvan de dag wel een persconferentie te zijn.Ook dat is de jaarlijkse Combine in Indy.Er is tijd voor een foto, handtekening eneen praatje, maar het is slechts een façadevoor wat er daadwerkelijk op hetprogramma staat. In kleine zaaltjes van hetLucas Oil Stadium worden honderdencollegespelers aan de tand gevoeld enworden ze mentaal getest. Je zou hetkunnen vergelijken met eensollicitatiegesprek en assessement vanongeveer een week. Daarbij zal je heleverleden erbij worden gehaald. Alles wat jehebt gezegd en als discutabel kan wordenaangemerkt zal voor je voeten wordengeworpen en dus is het vooral en kwestievan verdedigen en overleven.Voor scouts en managers is de Combineeen fantastisch middel. Ze verzamelen huninformatie op veelzijdige manieren en

nemen thuis nog eens rustig de week dooren met name ook de wedstrijdbeelden vande voorbije jaren. De beelden liegen nooit.En de spelers? Die worden achtergelatenmet een nietszeggend ‘u hoort nog van onsof niet’ en nemen vervolgens plaats in dewachtkamer voor dedraft. Natuurlijk is ereen groep beloften dienu al opduiken in iederevoorbeschouwing en diewe zeker gaan terugzienin de NFL, maar eennog veel grotere groepmoet maar afwachten ofze worden uitgekozendoor één van de 32teams.

QuarterbacksZoals ieder jaar is hetvooral leuk om te kijkenwelke quarterbacks aande deur kloppen. Eengoede defensive end oftalentvolle wide receiveris natuurlijk nooit weg,maar de man die deballen gooit of afgeeftheeft nog altijd debelangrijkste positie.Het is ook de plek waarieder jongetje in Amerika wil staan, mochtde NFL ooit bereikt worden. Quarterbackszijn het gezicht en uithangbord van eenfranchise, tijdens goede en slechte tijden.De groep quarterbacks van 2014 is goed.Niet 2012 goed, maar het komt wel in debuurt. Er is een variëteit aan renners enpassers, en sommigen kunnen beide. Er isdus voor elke stad weer hoop op een

nieuwe Tom Brady. Maar voor hetzelfdegeld is het de nieuwe Ryan Leaf. Het eerstewaar de teams naar kijken is accuraatheid.Daarna gaat het over persoonlijkheid.

Johnny FootballJohnny Manziel a.k.a. Mr. Heisman enmisschien wel de volgende Steve Young isna Michael Sam de meest besproken spelerdit jaar. De quarterback van Texas A&Mwordt door velen op handen gedragen endoor een minstens even grote groepgehaat. Hij heeft tijdens een relatief korte

carrière op college iedereen verrast en is nuklaar voor de NFL. Vraag is echter of deNFL ook klaar is voor Manziel. Hij isnamelijk alles behalve een klassiekequarterback. Hij is klein, speelt liever nietin de pocket, rent teveel en staat constantop zijn hakken te gooien.Maar hij doet zijn dingconstant en ook nog eens opeen niveau waar menig Jets­fan jaloers van wordt. Het ismoeilijk Manziel teevalueren, en daarom is hetook de grote vraag welkemanager hem ‘durft’ tenemen. Hij kan potentieel jeontslag zijn, maar ook vooreen grote toekomst zorgen.Een verbluffende combinatievan instinct, visie ensnelheid. Manziel hadtrouwens helemaal geen trekin de Combine, maar liet zichuiteindelijk toch van zijnbeste kant zien en werkte eenpaar oefeningen af.BortlesEen andere hoofdrolspeler isBlake Bortles. Niemand zaghem echter aankomen, om­dat de algemene verwachtingwas dat hij nog een seizoenzou vastknopen aan zijnjunior year. Bortles deedechter een slimme zet, toenhij hoorde dat collega’s zoalsMarcus Mariota en BrettHundley volgend jaar terugzouden keren bij hun teams.De quarterback van CentralFlorida zag zijn kans dit jaarschoon en liet weten maar alte graag nu al de grote stap naar de NFL tewillen maken. Media en teams reageerdenenthousiast op de speler, die vooral doetdenken aan Andrew Luck, maar dan meteen scheutje Ben Roethlisberger in de mix.Net als laatstgenoemde is hij een held in depocket, maar ook daarbuiten staat hij z’nmannetje. Zijn ‘arm’ is goed en hij kanplays maken. Bovendien is hij nog ruw

en daar zou iedere goede coach wat meemoeten kunnen.BridgewaterZijn naam is lang niet zoveel gevallen als dievan Manziel, maar Teddy Bridgewater zouwel eens de volgende franchise quarterbackkunnen zijn na Andrew Luck. De Louisvillepasser heeft een geweldige uitstraling en is

tactisch ijzersterk. Bridgewater kan eigen­handig een play veranderen zonder hulp vande zijlijn en doet dan ook nog eens op eenintelligente manier zoals we dat bij college­spelers zelden tot nooit zien. Hij is fysiekoersterk en kent zijn eigen lichaam als debeste. Of de Texans de absolute noodzaakzien voor een quarterback tijdens de eerstekeuze in de eerste ronde valt te bezien, maarhet zou eeuwig zonde zijn deze nieuwe quar­terback van de toekomst te laten schieten.ClowneyTot zover de beloftevolle top drie quarter­backs, want de Combine is meer dan dat.Alle oefeningen één voor één doornemen zoueen compleet SportAmerika Magazinekunnen opleveren, dus we pakken er evenwat opmerkelijke zaken uit. Manziel liepdaarbij overigens uitstekende tijden die jemag vergelijken met die van Luck twee jaargeleden. Een andere opvallende verschijning,mede dankzij zijn lange zwarte dreadlocks,was Jadeveon Clowney (4'53" op de 40yd!).De voormalige defensive end van SouthCarolina had vorig jaar al prof willen worden,maar koos ervoor nog een jaar indruk temaken op college. Het bleef niet onopge­merkt en hij zou een ideale toevoeging voorbijvoorbeeld de Jacksonville Jaguars zijn.Als we één ding hebben geleerd van deCombine is het wel dat de beloften van ditjaar compleet anders zijn in vergelijking tot

2013. Er is, mede dankzij een grote groeptalentvolle quarterbacks, veel meer aanvariatie dit jaar. En dat is het belangrijkstewat is blijven hangen, tussen alle oefenin­gen door. In Jake Matthews (Texas A&M)zagen we een veelzijdige, maar tegelijkertijdook uitgebalanceerde outside lineman.Misschien wel de beste van de afgelopen vijfjaar. Hij heeft op zijn positie concurrentievan Greg Robinson (Auburn), een zeerconsistentepass ruher.Sammy Wat­kins liet zienwat we al vanhem wisten.De wide re­ceiver (Clem­son) kan net als Cordarrelle Patterson(Vikings) overal op het veld uit de voeten enzou een prima toevoeging zijn voor bijvoor­beeld de Oakland Raiders van Al Davis.Top of flopToch zeggen goede prestaties op deCombine niet altijd alles. In 2012 zagen weeen ongeïnspireerde Vontaze Burfict die op

de draft ook nog eens een vrije val had.Vorig jaar voerde hij echter de league aanmet 171 tackles voor de Cincinnati Bengals.Hetzelfde gold voor cornerback Joe Hadendie op bijna alle onderdelen onderuit ging.Tegenwoordig is hij voor de ClevelandBrowns één van de beste jonge spelers opzijn positie. Maar het kan ook andersom.Jared Cook is één van de beste tight endsin competitie, maar viel pas op tijdens de

Jadeveon Clowney's persconferentie.

Vergis je niet,footballers zijnegogevoelig entrots, en Titans‐running back ChrisJohnson is geenuitzondering. CJ2K gaat erbijvoorbeeld prat op dat hij in het bezitis van het Combine‐record op de 40meter sprint (4'24", gezet in 2008).Afgelopen zondag was het echtereven zweten voor Johnson, toen KentState's Dri Archer totdrie maal toe akeligdicht in de buurtkwam: 4'29", 4'28"en 4'26"). De Titanwas via Twitter niette beroerd om dewereld te laten wetendat hij 'm best even hadzitten knijpen."Can't lie Archer had the boinervous." [sic]

Even zwetenvoor CJ2K

Combine van 2009. Daarvoor was hij eenonbeduidende speler. En wat heeft men zichin 2010 vergist in safety Earl Thomas. Erzou van alles aan hem mankeren, maar naeen uitstekend gesprek met de Seahawks opde Combine koos het team hem in de eersteronde en hij was het afgelopen seizoen eensteutelspeler voor “Legion of Boom.” Hetbekendste voorbeeld is wellicht J.J. Watt.De defensive end van de Houston Texanswas voor de Combine geen grote naam,maar was de absolute topspeler op zijnpositie. In 2012 werd de All­Pro NFLDefensive Player of the Year.MediaspektakelVoor het publiek blijft het evenement eenvreemde gebeurtenis. En toch zitten veleAmerikanen voor de buis. Dit komtallereerst door het simpele feit dat het optelevisie is. Omdat het naar footballhunkerende volk een maand na de SuperBowl wel weer wat actie wil zien nemen dekijkcijfers ieder jaar toe. En ook ieder jaarzijn er weer meer camera’s, journalisten entelevisie­uren. Maar daarbij sluipt gelijk hetgevaar dichterbij dat de kijker een overkillaan informatie tot zich krijgt. En dat isprecies wat er gebeurd. Gelukkig weten degrote sportsites online prima de hoogte­punten eruit te vissen, want anders is hetgeen doen.SamDe Combine is uiteindelijk vooral bedoeldvoor scouts, coaches en managers. Bovendiengebeurt het belangrijkste gedeelte achtergesloten deuren. Maar door het spektakel datde media ervan maakt is het wel leuk om naarte kijken. Meest interessant zijn de perscon­ferenties. Die van defensive end Michael Samwas afgelopen weekend één waar uitzonderlijk

veel aandacht voor was. Hij zal de eersteactieve NFL speler worden die openlijk voorzijn homoseksualiteit uitkwam. Wat voor depers een issue is, is het voor Sam niet meer.Hij wil gewoon als speler worden gezien enworden beoordeeld op zijn prestaties. "Ik zouwillen dat jullie me zien als de footballer, enniet als de homoseksuele footballer." Deteams lijken dit in ieder geval te begrijpen.Tijdens de interviews werd geen enkele keergevraagd naar zijn seksuele oriëntatie.

Dan zijn we ook weer terug bij af. Bij degesprekken die zich afspelen achter dedeuren van Lucas Oil Stadium. Voor decamera’s worden prestaties neergezet ensoms zijn ze goed en soms zijn ze slecht.Het zegt echter maar gedeeltelijk iets overde toekomst van spelers. Je kunt nog zosnel zijn, tegenwoordig is een goed stelhersens net zo belangrijk. En dat laatste isprecies waarom Sam komend najaar in deNFL te zien zal zijn. Natuurlijk, hij is eengoede pass rusher, maar bovenal eenjongen die precies weet wat hij wil en datgaat ergens één van de 32 general managersovertuigen. Was de Combine toch nogergens goed voor. •

Vrijwel de volledige NFL gaf afgelopenweekend acte de présence in Indianapolisvoor de Draft Combine. Het ging natuurlijkover 40‐yard dashes, reps op de‘bench press’ en hoe hoog deheren kunnen springen, zoalshet een ware beauty contestbetaamt. Mannen op leeftijdschreven hun notitieblokjes vol,front office executives haddenzware gesprekken met het jongegrut dat miljoenen van ze gaatontvangen en er waren natuurlijk legiopersconferenties van iedereen die er ookmaar een beetje toe doet.Reikhalzend werd vooral uitgekeken naar depersco’s van Michael Sam (want homo) enJoe Philbin (want belastingadviseur verkleedals NFL hoofdcoach die er op de een ofandere manier in slaagt het debacleJonathan Martin‐Richie Incognito teoverleven). Het verschil tussen beideevenementen, want zo werden ze toch welgepresenteerd, had bijna niet groter kunnenzijn. Sam maakte indruk met zijn sterkepersoonlijkheid, evenwicht en zelfbewustzijn.Los van de vraag of Sam goed genoeg isvoor de NFL (daar lopen de meningen overuiteen); als iemand in staat is te overlevenals eerste publieke homo in de NFL (het iseigenlijk bespottelijk dat we er zo overpraten) dan is het Michael Sam wel.Dezelfde lovende woorden gaat Joe Philbinvan mij niet krijgen. Philbin overleefde omdathij alles en iedereen om zich heen afrekendeop datgene waarvoor hij alleen verantwoor‐delijk was: de slechte prestaties op het veld(wat OC Mike Sherman, Philbin’s mentor, dekop kostte) en de chaos in de kleedkamer.Philbin’s lulverhaal tijdens de Combine, waarhij heerlijk vrijblijvend bleef kletsen over alleswat er ging verbeteren, was dieptepuntnummer zoveel. ∙

Paul Klomp.

Dieptepunt

Eén van de hoogtepunten van een vakantie in deVerenigde Staten is altijd het bezoek aan eenhonkbalwedstrijd. Belangrijk is wel dat je je portemonneeniet vergeet: parkeren kost 15 dollar en een plaats metredelijk zicht op het veld al gauw 40 dollar. Overal inAmerika zie je het hele jaar door in winkels het bordje“sale”, maar niet in de fanshop van het stadion. Wanneer jemet een vijfdollarbiljet inje hand een pilsje wiltbestellen, kijken ze jevreemd aan: “Wij tappengeen halve bekers!”Ja, Major League Baseballis Big Business.En dan zijn ze ook zostreng: je flesje water moetbij de ingang weggegooidworden, ze kijken in je tas,je schoenen hoef je nog netniet uit te trekken zoals opde luchthaven, maar vanaf2015 schijnenmetaaldetectiepoortjesverplicht te worden. Naelke halve inning staan eropeens security mensen ophet veld, want wee jegebeente als je met beidevoeten op het speelveldkomt. Dan hangen erverschrikkelijke straffenboven je hoofd. Het zal wel allemaal noodzakelijk zijn, maarhet wordt er niet gezelliger door.Andere tijden, andere gewoontes. In de glorietijd van hethonkbal, in de jaren ‘30, ‘40 en ‘50, ging het er veel relaxteraan toe. Voor en tijdens de wedstrijden waren er fotografenop het speelveld, fans konden om een handtekening vragen,de spelers lieten bij het wisselen gewoon hun handschoenop het veld achter. Na anderhalf à twee uur was het ‘gameover’ en liepen de toeschouwers over het gras naar dedichtstbijzijnde uitgang. Niemand maakte daar een puntvan.

Er zijn veel boeken over deze tijdgeschreven. De geschiedenis van de nationalpastime is voor Amerikanen belangrijk. Er is zelfs eenorganisatie die zich daarmee bezig houdt: SABR: Societyfor American Baseball Research. Er is ook eendocumentaire over deze gouden periode van het honkbalgemaakt ­ bij HBO home video verscheen een driedeligedvd­serie met de mooie titel: When it was a game.

Het bijzondere is dat alle opnames niet door professionelecameramensen gemaakt zijn, maar met behulp van 8 en16mm­camera's door fans en spelers zelf. Zo krijg je eengoede indruk van de oude stadions, de sterren van toen (wat droegen ze slobberige pakken), spring training (slapenin barakken) en contractonderhandelingen (iedereenhetzelfde papier: tekenen bij het kruisje). Spelers uit die tijdkomen ook aan het woord. De mooiste opmerking gaat overde concurrentiestrijd binnen het team. Tegenwoordigworden de sociaal wenselijke zinnen er door demediatrainer bij de spelers ingeramd: “Het gaat niet ommij, alleen het team is belangrijk, bla bla bla”.Heel verfrissend is het om zo'n man uit de jaren '40 overzijn concurrenten te horen zeggen: “Niemand komt aanmijn vreten”. De titel van de zeer interessantedocumentaire is dan wel When it was a game, maar eenondertitel zou kunnen zijn: ieder voor zich, God voor onsallen.

TEKST KEES WIJDEKOP

De ondertitel van When it was aGame had Ieder voor zich, God voorons allen kunnen zijn.

TITEL: When It Was A Game(Triple Play Collection)BESTELLEN: AMAZON.COM

NAAM: Andrelton SimmonsGEBOREN: 4 september 1989 inMundu­Novo, CuraçaoSLAAT: RechtsBURGERLIJKE STAAT: VrijgezelPOSITIE: Korte stopTEAM: Atlanta BravesCOLLEGE: Western Oklahoma StateCollegeDRAFT: Als 70ste (tweede ronde)gedraft door de Atlanta BravesCONTRACT: Tekende onlangs eenzevenjarig contract ter waarde van 58miljoen dollarTOTAAL VERDIEND: $0,5 miljoeNPRESTATIES: 2013 was zijn eerstevolledige seizoen als korte stop bij deAtlanta Braves nadat hij in SpringTraining de concurrentiestrijd van TylerPastornicky won. Maakte direct veelindruk op verdedigend vlak en kreeg alsbeloning hiervoor al meteen een GoldGlove Award. In bijna alle defensievestatistieken kwam Simmons in 2013tevoorschijn. Zo had hij het hoogsteDefensive Wins Above Replacement vanalle verdedigers in de National Leagueen was zijn totaal aantal Wins AboveReplacement goed voor een zesde plek inde National League.CARRIÈRESTATS: .256slaggemiddelde, twintig homeruns en 78binnengeslagen punten.STERKE PUNTEN: Zoals gezegd isAndrelton Simmons een geweldige verde­diger. Op alle defensieve statistiekenlijst­jes zie je de naam van Simmonsvoorbijkomen en afgaande op de prestatiesvan vorig jaar kan je hem zelfs één van dede beste verdedigers van het momentnoemen in het honkbal. Hij is snel, zowelqua reactietijd als met zijn bewegingen enhoudt daarmee menig bal in het infield.ZWAKKE PUNTEN: Het zwakke puntvormt op dit moment zijn spel inaanvallend opzicht. Met de knuppel weetSimmons nog niet altijd het verschil te

maken. Gelukkig is de korte stop pas 24jaar en heeft hij nog genoeg tijd om ookaan dit deel van zijn spel te werken. AlsSimmons zijn slaggemiddelde rond de.300 kan krijgen, is hij de meestecomplete korte stop in het hele honkbal.HALL OF FAME: Voor de Hall of Fameis het op dit moment nog te vroeg, maarals Simmons zijn verdedigendekwaliteiten op peil weet te houden enaanvallend flink groeit, is er veel mogelijkvoor de jonge Antilliaan. Als hij over tienjaar nog steeds één van de besteverdedigers in de MLB kan zijn dan is deHall of Fame zeker niet uitgesloten.CITAAT: "Chipper is zo kalm als eenkomkommer. Hij raakt nooit in panieken weet altijd wat hij moet doen. Datvind ik zo mooi aan hem en ik ben blijdat ik met zo iemand kan samenwerken.Je kan hem altijd om advies vragen enhij zal je altijd helpen." Simmons overBraves­legende Chipper Jones, die vorigjaar zijn carrière beëindigde.OVER HEM: "Wanneer hij aan heteinde van zijn carrière zit, weet ik niet ofvijf mensen genoeg handen gaan hebbenom zijn Gold Gloves aan te trekken."Braves­catcher Gerald Laird overdrijftgraag. "Hij is ongelooflijk goed, de ballendie hij pakt... Soms gooit zo snel hij naarhet eerste honk dat het lijkt alsof hij debal niet eens heeft gevangen met zijnhandschoen." Eerste honkman FreddieFreeman moet zijn ogen goed openhou­den als de bal richting Simmons gaat.SPORTAM OVER SIMMONS: Voorons Nederlanders is het geweldig om eenlandgenoot het zo goed te zien doen.Maar ook in Amerika heeft Simmonsinmiddels een reputatie opgebouwd. Alsje bedenkt dat Simmons vorig jaar paszijn eerste volledige seizoen doormaakte,dan kun je maar tot één conclusie komen:deze jongen gaat heel ver komen.EINDCIJFER: 8

De Atlanta Braves staan niet op de lijst vanteams die zich deze winter het meest ver‐sterkt hebben. Sterker nog opveel lijstjes wordt het offseasonvan de ploeg uit Atlantaomschre‐ven als teleurstellend.Ze kozen er dit jaar bewust voorniet heel veel geld te bestedenaan de dure free agents.General Manager Frank Wren weet namelijkdat hij met zijn team, waarvan de kernbestaat uit talentvolle jonge spelers, albovenin de National League Eastern Divisionmeedraait. Ook de Washington Nationals,het andere topteam in de division, heeft zich– buiten de komst van starter Doug Fister –niet ontzettend versterkt en de Mets hebbenabsoluut nog een jaar nodig voordat zij zichweer aan de top melden. De Phillies en deMarlins kunnen we waarschijnlijk voorlopigwel buiten beschouwing laten.De strategie die de Braves dit jaar toegepasthebben, wijkt af van die van de groteploegen met de dikke portemonnee. Inplaats van dure free agents besloten zij hungeld te besteden aan het verlengen van decontracten van hun kern van jonge sterren.Jason Heyward (2 jaar), Craig Kimbrel (4jaar), Julio Teheran (6 jaar), FreddieFreeman (8 jaar) en Andrelton Simmons (7jaar) zetten afgelopen winter hunhandtekeningen onder een nieuw contracten vorig jaar werden de Upton broertjes alvoor lange tijd vastgelegd.Het verlengen van de contracten van doorhenzelf opgeleide sterren lijkt op dit momentde juiste manier om de weg naar deabsolute top te vinden. Kijk dan ook niet raarop als de Braves de komende jaren weerterug zullen keren naar de World Series,waarin zij in de jaren negentig al meer daneens te vinden waren. ∙

Seb Visser.

Verlengen

De tijd dat ik op m’n knieën ga voor een quote heb ik gehad. Als beginnendjournalist doe je er vaak alles voor om een sporter voor je voor je microfoon tekrijgen. Berichtjes sturen, aankondigen dat je komt, mailen enzovoorts. Dat isallemaal nog redelijk te doen. Maar al sinds ik mijn journalistieke carrière begonheb ik een grondige bloedhekel aan smeken. Roepen naar voetballers in eenmixed zone, de plek waar de pers na afloop klaarstaat om de spelers tespreken, het is nooit mijn roeping geweest. Mijn bloed kookt als ik een voetballerfatsoenlijk aanspreek en hij niet eens reageert, zelfs negeert en de andere kantop kijkt. Mijn vader zou mij naar mijn kamer sturen als ik dat vroeger deed. ‘Gamaar eens nadenken over je gedrag en kom dan pas weer naar beneden.’In de Verenigde Staten is de cultuur wat dat betreft om stikjaloers op te zijn. Deoverkoepelende bonden, zoals de NFL, verplichten spelers contractueel de perste woord te staan. Het leidde dit seizoen tot een boete van tienduizenden dollarsvoor Marshawn Lynch van de Seattle Seahawks. Praten met de media deed hijhet hele jaar niet en dat kostte hem rond de 50.000 dollar. Een schijntjeoverigens voor iemand met zijn miljoenensalaris.In het NFL handvest staat ‘Praten met de media is essentieel voor depopulariteit van de sport en de financiële inkomsten. Niet praten met de mediaschaadt de club waarvoor je uitkomt en kan leiden tot boetes.´ Duidelijker kun jehet niet krijgen. Maar als je als speler dit nodig hebt om te beseffen dat je jezelfeen dienst kan bewijzen via de camera of de krant, ben je eigenlijk al verloren.Vorige week deed ik commentaar bij de topper in de Eredivisie tussen FCTwente en Vitesse. Luc Castaignos is niet de populairste speler bij de fans inEnschede. De dure aankoop straalt niet altijd uit, wat de Tukkerse supportersvan een Twente‐speler verwachten. In voetbalpraatprogramma’s wordtCastaignos vaak bekritiseerd vanwege het missen van de vele kansen die hijkrijgt. Ondanks dat staat de aanvaller op een respectabel aantal goals.In de schijnwerpers staan brengt nu eenmaal mee dat men over je praat. Opkranten en televisie wordt Castaignos niet uitgescholden, niet gedemoniseerd.Er wordt gediscussieerd over zijn kwaliteiten als spits. Niks meer, niks minder.Toen Castaignos tegen Vitesse scoorde hield hij zijn vinger voor zijn mond enmaakte een ‘stop met praten’ gebaar. Allemaal nog best leuk, maar na afloopwas hij vervolgens niet mans genoeg om dit ook uit te leggen voor de camera.Ronduit zielig was dat de trainers van FC Twente het in eerste instantie ook nogvoor zijn keuze opnamen. Na een storm van kritiek krabbelden zij terug.Het honkbalseizoen is langzaam op gang aan het komen en overal duikenspelers en coaches op. Ze lachen, praten over goed en slecht, kijken uit naarwat gaat komen en staan welbespraakt elke journalist te woord. Hiermeebereiken ze de fans, die staan te springen om hun helden weer te zien slaan envangen. De sport is een topmerk en iedereen geniet. En genieten van zijnmooie voetballeven en dat delen met de rest van het land, dat is nu precies watLuc Castaignos ook eens zou moeten doen. For the love of the game. ∙

Gebarentaal

De point guard van de Cleveland Cavaliers blonk uit inzijn eerste twee seizoenen in de NBA, maar heeft in dezejaargang wat moeite om elke wedstrijd uit te blinken.Dat was voor de fans geen probleem – zij selecteerdenhem als starter in de All­Star Game. Tijdens het All StarWeekend konden wij hem in hotel en tijdens de media­bijeenkomsten wat vragen stellen.Nadat hij als nummer 1 werd gedraft in 2011, waren deverwachtingen torenhoog voor Kyrie Irving. Een jaareerder vertrok namelijk LeBron James uit Cleveland enIrving moest de rol als superster gaan overnemen. Dieverwachtingen maakte hij ook waar. Hij werd verkozentot beste rookie van het jaar. In zijn tweede seizoen zettehij die lijn door en werd hij door de coaches beloond meteen plek in de All­Star Game.Dit seizoen is het echter een heel ander verhaal voor depoint guard. Tegenstanders kennen zijn kwaliteiten enhij heeft dan ook vaak te maken met double en somstriple teams. “Het was te verwachten dat dit zou gaangebeuren. Elk team heeft goede scouts die elke speler inde NBA goed in de gaten houden en dat is bij mij ookgebeurd. Als rookie krijg je vaak de vrijheid om te doenen laten wat je wil, maar die tijd is voor mij nu echtvoorbij. Ik moetleren omgaanmet dezesituatie, die mijpersoonlijk ooksterker zal maken. Zonder een uitdaging kun je als spelerniet beter worden.”Byron ScottHet is sowieso een ander seizoen voor deCavaliers. In de afgelopen drie seizoenen wasByron Scott de eindverantwoordelijke van degroep, na het ontslag van Mike Brown in 2010.Scott bouwde een goede band met Irving, zoalshij die ook had met Chris Paul in New Orleans.Voor Irving was het daarom wel even wennen.“Byron was net een vader voor mij. Hij is zelf ookeen guard geweest en heeft mij heel veel dingengeleerd. We hebben nog af en toe contact metelkaar.”Na het vertrek van Scott afgelopen zomer keerde MikeBrown terug. Die hamerde vooral op de verdedigendeaspecten binnen het team. “Hij is gek op verdedigen, endat is ook goed. We moeten als team 48 minuten langgeconcentreerd blijven verdedigen om wedstrijden tewinnen. We hebben een jonge ploeg die ook gemotiveerd

is om het allemaal te leren. Ik wil zelf ook altijd die extrastap maken om mijzelf te verbeteren. Ik maak graaguren op het trainingsveld. Niet alleen tijdens de regulieretrainingstijden, maar juist daarna.” Dat Irving urenmaakt op het trainingsveld was afgelopen zomer te zientoen hij met onder andere teamgenoten TristanThompson, Tyler Zeller en CJ Miles een eigentrainingskamp organiseerde.Wanneer Kyrie speelt en praat is er nauwelijks eenglimlach van zijn gezicht af te lezen. “Zo ben ik eenmaal,ik dol graag met teamgenoten en vrienden, maar datmoet niet ten koste gaan van mijn prestaties.” Die zijndit jaar wel wat minder. Wanneer zijn puntloze wedstrijdter sprake komt gaat het hoofd naar beneden. “Volgendeonderwerp.... Het was gewoon een totale offday, laten wehet daar bij houden”, zegt de point guard, die op 7december in eigen stadion geen punt maakte tegen deAtlanta Hawks.Het gaat sowieso niet zo goed met de Cavaliers ditseizoen. In de zomer waren de verwachtingen hoog. Metde komst van Jarrett Jack en de inmiddels vertrokkenAndrew Bynum zouden de Cavaliers makkelijk in de top­4 moeten eindigen. Toch gaat het niet zoals ze hethadden gehoopt. Bynum vertrok na onenigheid binnende organisatie, waarna Luol Deng van deChicago Bulls als vervanger werd gehaald.“Deng isbelangrijk voorons. Hij heeftveelmeegemaakt inChicago en is daarnaast een hele goede speler. Zijnervaring is wat onze jonge ploeg nodig heeft.” Voor deAll­Star break ging het wat beter met de Cavaliers. Voorhet eerst na het vertrek van LeBron James werden ervier wedstrijden op rij gewonnen. De vraag blijft of hetdoor het vertrek van General Manager Chris Grantkomt, sinds zijn vertrek bleven de Cavaliers winnen.“Het gaat goed. We vertrouwen elkaar steeds meer enwe bleven in de afgelopen wedstrijden vechten, metname tegen de Pistons. Het zorgde ervoor dat ik ook meteen positief gevoel naar New Orleans ben vertrokken.”All­Star WeekendTijdens het All­Star weekend had Irving een goede bandmet een nog grotere vedette, namelijk LeBron James.Beide spelers trokken veel met elkaar op buiten de lijnenen hadden een klik erbinnen. Tijdens de training praatteJames ook veel met de 21­jarige point guard. Of hij vroegover de situatie in Cleveland of dat hij vertelde graag

LBJOVERKYRIENa afloop van de All StarGame kreeg Kyrie Irving veellof van zijn collega’s,waaronder van LeBronJames. Die in Irving eentoekomstige superster ziet.“Kyrie is speciaal. Hij heeftalles in zich om een grotespeler te worden. Hij kan uitalle hoeken en standenscoren en heeft eenfantastische balbehandeling.”Over een toekomstigesamenwerking met Irvingwilde ook hij niet op in gaan.“Weet je deze All Star MVPprijs van Kyrie is niet alleenvoor Cleveland, hij is ookDuke en zijn High School. Ikheb hem van jongs af aangevolgd en het is leuk om methem samen te kunnen spelentijdens de All Star Game.”

terug te willen keren is en blijft een raadsel. “Ieder team wilLeBron wel hebben. Ik weet ook dat er een mogelijkheidbestaat dat hij naar Cleveland kan komen, maar het is daarnu te vroeg voor om over te discussiëren. We hebben nuvijftien spelers op ons roster en geen van hen heet LeBronJames.” Naast Kyrie Irving is ook teamgenoot TristanThompson een goede vriend van James. En of het nou toevalis of niet: alle drie de spelers hebben in hun twitterbio ‘LaFamilia’ staan.Over familie gesproken. De vader van Kyrie is een van zijnbelangrijkste coaches geweest in zijn carrière. DrederickIrving speelde basketbal in Australië, waar Kyrie ook werdgeboren. In de zomermaanden helpt hij zijn zoon op allerleimanieren zich te verbeteren op het trainingsveld. “Hij is debelangrijkste persoon in mijn leven. Hij heeft mij allesgeleerd zowel buiten als op het basketbalveld.” Zijn vaderwas ook aanwezig tijdens de All­Star Game in New Orleansen zag hoe zijn zoon werd uitgeroepen tot Most ValuablePlayer. Daarmee werd Irving de jongste MVP in degeschiedenis van de wedstrijd.GlimlachDan vraagt Irving mij ineens waar ik vandaan kom. “Youdon’t look Dutch.” Als ik dan zeg dat ik zoon ben vanMarokkaanse migranten komt er eindelijk een glimlach ophet gezicht van Irving. “Dat is het mooie aan de NBA. Dewedstrijden zijn toegankelijk voor bijna iedereen in dewereld. Het is zo gegroeid en dan niet alleen in de VerenigdeStaten, maar juist daarbuiten. Dat komt allemaal door DavidStern. Ik ben blij dat ik zijn hand heb mogen schudden toen

ik gedraft werd in 2011.” De dag dat hij door de Cavalierswerd gedraft blijft ook zijn meest memorabele moment. “Ikwas gezegend om dat mee te mogen maken. Als 19­jarigegedraft te worden, waar mijn familie bij was.”Een paar dagen voor het interview maakte LeBron Jameszijn selectie van beste spelers aller tijden bekend, maar wiezijn de besten volgens Kyrie? “Michael Jordan, Kobe Bryanten Wilt Chamberlain, zonder enige discussie.” Het isafwachten of Kyrie Irving een keer in dat lijstje wordtgenoemd, daarvoor moet hij wel eerst proberen de playoffs tehalen met de Cavaliers. •

Op een speciaal belegde persconferentietijdens het NBA All Star Weekend kondeneen aantal journalisten vragen stellen aanLakers­ster Kobe Bryant. De guard wasdoor de fans geselecteerd voor de show­case, maar kwam door een blessure niet inactie. Voor de internationale media washet een teleurstelling, maar de NBAorganiseerde daarvoor een specialepersconferentie. Bryant hoefde daarvoorniet op te komen dagen bij anderemediaverplichtingen.Dit is de zestiende keer dat je geselecteerdbent voor de All­Star Game, denk je dat ernog een nummer 17 gaat komen?“Wie weet? Dat bepalen de fans natuurlijk. Ikhoop dan natuurlijk wel fit te zijn.”Hoe zie je de toekomst van de Lakers?“Je moet altijd positief blijven. Met desalarismogelijkheden volgend seizoen enmogelijke draftkeuzes kan het wel eens eengoede zomer worden voor de Lakers. Het kandus best heel snel weer goed gaan, maar dathangt af van wat er komende zomer gaatgebeuren. Ik heb er wel vertrouwen in dat hetgoed gaat komen en dat we niet weer eenpaar jaar moeten wachten.”Hoe lang ga je het denk je nog volhouden?“Dat antwoord kan alleen mijn lichaamgeven. Al zegt mijn hoofd dat ik nogjaren door kan gaan, zal mijnlichaam de doorslag geven. Ik wil

niet als een bejaarde op het veld lopen enniks kunnen betekenen voor mijn team.”Op zijn persconferentie vooraf werd deBryant ook gevraagd over zijn beste spelersaller tijden.“Michael Jordan, Larry Bird, Magic Johnsonen Bill Russell.”In het verleden heb je aangegeven graagdeel te willen nemen aan bijvoorbeeld deThree Point Contest. Is dat nog iets wat jewil proberen?“Absoluut. Ik heb al meegedaan aan eendunk contest en wil ook nog een driepuntcontest uitproberen. Misschien volgend jaarals ik weer fit ben. Alleen wil ik dan wel alsindividu winnen. Het format van All­StarSaturday is namelijk dit jaar niet iets waar ikeen fan van ben. Ik ben opgegroeid met deoude garde als MJ en Wilkins die het tegenelkaar opnamen tijdens de Slam DunkContest. Ik hoop en denk dat het format uitdie jaren weer terug zal keren.”

Ben je nog wel van plan terug te keren ditjaar en hoe gaat het met je blessure?“Dat is nog wel het plan, ja. Het gaat alleenheel erg traag allemaal. Misschien komt datdoor mijn leeftijd, of misschien ben ik te snelteruggekeerd. Het zijn vragen die op ditmoment niet beantwoord kunnen worden,maar ik ben nog altijd gemotiveerd om terugte keren. De passie en de liefde voor hetbasketbal is er nog altijd. Hopelijk hoef ikvolgend jaar geen aparte mediabijeenkomstte organiseren, waar ik weer in een pakaanwezig zal zijn.” •

Traditiegetrouw worden de Olympische Winter­spelen afgesloten met de gouden ijshockeyfinale. Quasfeer werd de meest finalewaardige wedstrijd aldagen eerder gespeeld en qua treffen eigenlijk ook. Inbeide duels schitterenden de gemotiveerde Ameri­kanen, die aartsrivaal Rusland in een zinderendeBolshoy Ice Dome stil kregen, maar in de halve finalebleef revanche tegen Canada uit.De echte finale was daarom Canada tegen Zweden,maar een wedstrijd werd het na de openingstreffervan Jonathan Toews niet meer. Canada was tediep, te compleet, te perfect, terwijl Zweden dooreen bizar dopinggeval en een keur aan blessureswas gedecimeerd. Dat tekort aan talent werdgedurende de wedstrijd steeds duidelijker en derood­witten van bondscoach Mike Babcock door­stonden de Zweedse storm met speels gemak.Henrik Lundqvist was een van de weinige Zweedsesterspelers die er het hele toernooi lang bij was. Hijkreeg in de finale drie goals om zijn oren, waarbijgeen enkele echt zijn schuld was. Als je uitgeputtedefensie Sidney Crosby breakaways blijft gunnen,slinken je kansen op de titel zienderogen. Dat is geenschande, maar de finale werd er nooit een echte strijddoor.Dat is eeuwig zonde, want de kans bestaat dat dit delaatste finale was met de sterren uit de NHL. Zuid­Korea is zo’n bizar tijdsverschil met Noord­Amerika,dat de teams jetlags vrezen en de televisiepartners nual in paniek zijn over mogelijke uitzendschema’s. Wiegaat in ’s hemelsnaam om vier uur ’s nachts opstaanom zo’n wedstrijd te kijken?Dat u en ik in Europa zó gek van de NHL zijn datwe nachtelijke kijksessies doorstaan, wil helaasniet zeggen dat Noord­Amerikaanse fans dat ookzullen doen. Het is eigenlijk vrij duidelijk dat ze datniet zullen doen en dat de waarde van het Olympi­sche toernooi vooral wordt hooggehouden door deEuropese deelnemers.Voor Europa was het daaromfantastisch dat outsiderFinland brons won enZweden zich tot de finaleknokte, maar als het nummeréén ijshockeyland en de terechte kampioen Canada erniet meer aan trekt, is het te hopen dat u er vanmiddag nogeen keer goed van heeft genoten. De kans is groot dat hetlaatste keer NHL­sterren op de NOS was en dat maakte heteen finale met een bitter smaakje.

Vooraf zeiden de bookmakers dat de Canadesekans op de titel zo’n dertig procent was. Rond detien procent minder was weggelegd per landvoor Zweden, Rusland en de Verenigde Statenen de overige paar procentjes werdenuitgesmeerd over de rest. Het bleek geen faireafspiegeling van de verhoudingen, want geenseconde stonden de Canadezen op achterstand.Geen seconde.Het was even penibel tegen Letland, natuurlijk,maar leek het er op een kleine Lets kansje na ooitop dat ze die wedstrijd zouden verliezen? Het istien keer lastiger om een goede aanval op tezetten zonder trainingskamp, maar verdedigendstond het vanaf minuut één als een huis. DeCanadese defensie was niet alleen dit toernooi,maar zelfs historisch gezien, een klasse apart.Arme Roberto Luongo zal ook wel hebbengedacht, waarom had ik deze verdedi­gende kliek niet altijd voor me deafgelopen tijd? Want Carey Pricewerd zelden getest, maar als ie werdgetest, dan bleek hij meer dan ade­quaat in vorm. Price en de zijneincasseerden welgeteld drie goals. Inhet hele toernooi. Dat is twee goalsminder dan de Amerikanen incas­seerden in de wedstrijd om het brons.Wat moet je werkelijk toevoegen aanback­to­back shutouts in de Olym­pische halve finale en finale? En nietbepaald tegen kleine tegenstanders,maar tegen de Amerikanen, dieRusland versloegen en ook Tsjechië kanslooslieten, en de Zweden, die Finland versloegen en – ondanksalle blessure leed ­ als eerste geplaatst uit de poulefase kwamen.Eigenlijk was de Canadese hegemonie, voor wie er vanwegeanderevoorkeurenweinig vangenoot, ook deenige smet ophet toernooi.Het betekendedat het treffen tussen de Russen en Amerikanen in de poulefasede spectaculairste wedstrijd was, want vanaf de eliminatierondebleken de verhoudingen overduidelijk. Geen schande, wantCanada was simpelweg een klasse apart. De Canadese muur wasin Sotsji niet te slechten.

5 SOCHI TOPS1) Canadese defensie: het was eenadembenemende clinic van bijna 2,5uur, de Canadese verdedigendekunsten tegen Letland, de VerenigdeStaten en Zweden. Dit was het meestsuccesvolle moderne verdedigendesysteem ooit vertoond op de Spelen.Catenaccio op schaatsen.2) Teemu Selänne: 43 jaar en 234dagen oud en gewoon een bronzenplak in de fysiekste sport van deWinterspelen. Tijdloze Teemu mocht enkon nog één keer schitteren voor zijngeliefde Finland en deed dat met verve.3) Dwerglanden: Letland piepelde deZwitsers en liet Canada hevig zweten,Slovenië verschalkte Oostenrijk enSlovenië won ook van Slowakije en deZwitsers lieten zien een zeer waardigecompetitie te kennen. Hoera voor meerstrijd in de poulefase!4) De Damesfinale: Er was te weinigaandacht voor, maar de damesfinalekende een onvergetelijke ontknoping.Amerika leek de winst binnen tehebben, maar stond twee late goals ende gamewinner in overtime toe vooralsnog de vierde Canadese titel op rij.5) Kameraadschap: Weinig beeldenvan deze Spelen zo mooi als JonathanToews, die na de halve finale zijnmaatje Kaner troostte in de mixedzone. Zo hard als de wedstrijd soms is,zo groot is het onderlinge respect.

Teemu wilde nog een jaartje door. ZijnDucks zijn een goede ploeg en hijgeloofde in Finland. Een bronzen plak –zijn vierde (!) medaille in zes (!) Spelen –met zijn Suomi heeft ie vast binnen enook voor de Stanley Cup ligt Anaheim,mede dankzij Teemu’s tijdloze spel, stevigop koers.Vooraf werden de Finnen helemaal niettot de favorieten gerekend. Een aantalsterspelers zaten een ziekenboeg, onderwie Mikko Koivu, en nog in de poulefaseraakte ook jonge vedette AlexanderBarkov geblesseerd. Maar wat Rask en

Lehtonen lieten zien, bewees dat een goedstel keepers je heel ver kan brengen in hetkorte Olympische toernooi.Geen best­of­sevens, geen lang seizoen.Een wedstrijdje gestolen door je keeper,een beetje mazzel in de loting en eenuitgeputte opponent in de kleine finalelater staat het Finse team – een echtteam, dat zijn ze – toch maar mooi methet brons in handen. Een brons dat werdgevierd alsof het goud was, omdat

uiteindelijk slechts van rivaal Zwedenwerd verloren in de halve finale, maarzowel favoriet Rusland als favorietAmerika genadeloos over de knie warengelegd.Als de titel voor de Ducks niet in depijplijn zit, dan is deze medaille voorTeemu alvast een onvoorstelbaar mooiebekroning op een gouden carriere. Overeen paar maanden wordt hij 44 jaar oud,maar hij vliegt over het ijs alsof hij metPatrick Kane of Evgeni Malkin op schoolheeft gezeten. Tijdloos, een spelendelegende, de beste Europese aanvaller inde NHL en zoveel meer.

Het was jammer dat de NOS weinigtelevisietijd had voor beelden van deFinse ploeg, want de Nederlandsesportkijker wierp tijdens die sporadischehoogtepunten veelal onwetend een blikop een van de allergrootste atleten dieons continent ooit heeft voortgebracht.Zijn Finse fans, zijn teamgenoten, zijntegenstanders, het publiek in Sotsji,NHL­fans wereldwijd, u en ik. Wij wetenhet.Teemu Selänne, forever and ever.

Er was voor de Russen geen medaille zobelangrijk als het ijshockeygoud.Schaatsen, biathlon, snowboarden,rodelen, het kon ze gestolen worden,zolang hun jongens die nare Amerikanen,die dominante Canadezen en nooit teonderschatten Scandinaviërs maarzouden verslaan. Het gebeurde niet.Sterker nog, ze bereikten niet eens dehalve finale. Waar ging het mis voor deRussische sterren?Misschien ging het wel mis door het feitdat ze vooral individuele sterren zijn,maar geen ploeg. Malkin en Ovechkinkunnen elkaar in de NHL vaak nietluchten of zien, Radulov is zo’n enfantterrible dat­ie vaker van league wisseltdan een two­way rookie en een deel vande defensie ziet elkaar alleen als de

nationale ploeg bij elkaar komt. Geenploeg is een recept voor teleurstellendeprestaties.De Russen openden het toernooi nogprima met een 5­2 overwinning op deSlovenen, die later tegen Oostenrijk enSlowakije bewezen geen dwerg meer tezijn, maar de eerste grote barst ontstonddoor de poulewedstrijd tegen deAmerikanen. Even leken de Russen tewinnen door een late goal, maar destrengere IIHF­regels beslisten anders ende heldenshootout van T.J. Oshie brachtTeam USA op de valreep langszij.De twijfel die in de ploeg sloop, kwamende spelers niet meer te boven. Er werdmoeizaam met 1­0 in de shootoutgewonnen van het door blessures

gedecimeerde Slowakije, tegenNoorwegen werd het nog 4­0, maar erkwam in de kwartfinale tegen Finlandnooit een antwoord op de atletischereddingen van Tuukka Rask, die deopeningsgoal nog toestond, maarvervolgens geen moment meer faalde.En zo liepen de Spelen van Sotsji, dieverder probleemloos verliepen enRusland in een uitstekend daglichtplaatsten, stiekem toch uit op een enormedeceptie. Niet alleen was er geenmedaille, ze hadden zich geen momentkunnen meten met de besten. DeRussische ploeg als symbool voor het landen haar megalomane Winterspelen:voldoende grote ego’s, maar geeneenheid. •

5 SOCHI FLOPS1) Rusland: Roemloos ten onder in dekwartfinale en geen winst tegen deAmerikanen. De Russische ploegstortte ineen onder het ondraaglijkegewicht van de hoop van de natie ophun schouders. Eigenlijk was het zielig.2) Lege stoeltjes: Als direct gevolg vande Russische uitschakeling bleven destoeltjes in de Ice Dome vaak, heelvaak, leeg. Geen sfeer bij de strijd omhet brons, amper sfeer bij de finale.Geen Rusland betekende geen fans.Troosteloos.3) Blessures: Paniek in New York!Rangers smaakmaker Mats Zuccarellomist weken en Islanders sterspelerJohn Tavares is exit tot na de zomerdoor blessures uit het toernooi. Korenop de molen van de tegenstanders vanNHL‐Olympiërs.4) Team USA: Tja, ze kwamen voorwraak op Canada en dolven weer hetonderspit. De betraande ogen vanbadboy Kaner spraken boekdelen. Zewaren voor goud gekomen en kondenzich voor het brons niet meer opladen.5) Doping: Een smaakmaker uit definale houden vanwege eenhoofdpijnmiddeltje? You even serious,IIHF? Geen enkele drug voorkrachtpatsers gevonden, maar wel eenzweem van doping om een futiliteit.Smetje op een opvallend cleaneSpelen.

Vorige week stond de klassieker van deNBA op het programma. Veel mooiereaffiches dan Celtics versus Lakers zijn erimmers niet. Of moet ik inmiddels zeggen,die waren er niet?Maar liefst twaalf NBA Finals speelden deeeuwige rivalen uit Boston en LA tegen elkaar.De jaren ‘80 vormden met hoofdrolspelersLarry Bird en Magic Johnson een hoogtepuntvan de rivaliteit. De storm ging daarna watliggen, maar laaide in 2008 weer op en tweejaar later stonden de aartsvijanden voor hetlaatst tegenover elkaar in de grote finale.Elke sportcompetitie heeft zo’n klassiekernodig. De rivaliteit zorgt voor duels met eenmagisch soort spanning, waar alle liefhebbersnaar uitkijken. Maar hoe graag we ookzouden willen, de spanning rondom Celtics ‐Lakers is niet meer wat die geweest is, nubeide teams onderaan de ranglijst van hunConference bungelen.Het publiek in Staples Center deed heus welz’n best, maar de vurige strijd is voelbaarveranderd in een waakvlammetje. En “BeatL.A.!” zingen in de richting van een team datzo’n beetje meer geblesseerde dan fittespelers heeft, klinkt ook al niet hetzelfde.De Lakers wonnen dit keer de Klassieker ineigen huis. Maar een spannend epos metgrote stadshelden in de hoofdrolwas het niet. OnbekendenBazemore en Brooks, die pas dedag ervoor waren opgepikt bij deWarriors, zorgden voor de punten.Het was een klassieker omweemoedig van te worden.Komend weekend is Feyenoord‐Ajax. Ik ga er extra van genieten, want jeweet nooit hoe lang het nog duurt. ∙

Eva Gerritse.

Klassieker Er komt een Space Jam 2. Toen ik hetnieuws hoorde sprong ik een gat in de lucht.De originele Space Jam is voormijn generatie een klassieker.Michael Jordan die met een UFOvan het honkbalveld gehaaldwordt om samen met de LooneyTunes aliens te verslaan.Space Jam kwam uit in 1996 enwas voor mij, als negenjarige, deeerste kennismaking met Amerikaansesporten. Je zou bijna kunnen zeggen datSpace Jam de fundering gelegd heeft voormijn slapeloze nachten gedurende de NBAFinals,World Series en natuurlijk de NFLplay‐offs.In Space Jam 2 zal LeBron James de rol vanJordan vervullen en zullen Bugs Bunny, DaffyDuck, Tazmanian Devil en wie weet LolaBunny weer hun opwachting maken.Een blikje op IMDB laat zien dat mijnperceptie van de originele film nogalsubjectief is. Space Jam krijgt een 6,1 van dekijkers en is daarmee niet een klassieker.Space Jam was een kinderfilm en ik keekhem toen ik kind was. Ik genoot ervan. Teken‐filmfiguren die onder bizarre omstandighedenbasketballen met een sportlegende in eenspannend plot.Wat wil je nog meer?De nieuwe film zal waarschijnlijk tegenvallen.Een sequal bijna twintig jaar na dato moet indit geval grafisch een beter resultaatopleveren, maar voor mij wordt het lastig omhet gevoel terug te krijgen dat ik twintig jaargeleden had.Maar aan de andere kant, het is voor Jamesopnieuw een kans om in de voetsporen vanJordan te treden. ∙

Space Jam

Lennart Beishuizen.