HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan DarwinkelEINDREDACTIEKasper DijkSENIOR WRITERJules ZaneREDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelRob van GamerenVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompWietze­Willem MulderMarco PostJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserFrank WielaardJoeri ZwartsCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelGijsbregt BrouwerJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika Magazineis een uitgave van PetersenMedia. Niets uit dezeuitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerdzonder uitdrukkelijketoestemming van deuitgever. © PetersenMedia 2012­2013 ­ Allerechten voorbehouden.

Het is een rustige periode in de wereld van #SportAm. Opdit moment is alleen de MLB vol aan de gang en zijn deandere sporten aan het bijkomen. Het is altijd een lekkereperiode om jezelf voor te bereiden op de gekte die hetkomende half jaar weer voor de deur staat.Zelf besloot ik deze week om de batterij op te laden inMontenegro. Een prachtig land, met zeer vriendelijkemensen. En heel belangrijk: enorm sportgek! Zo kwam ik alheel snel met de locals in gesprek over basketball, de NBAen... Predrag Drobnjak.Deze man speelde vier seizoenen voor de SeattleSuperSonics, Los Angeles Clippers en Atlanta Hawks in2001‐2005. Ik gok dat niet iedereen zijn kwaliteiten alsspeler in één keer voor de geest kan halen, al pakte hij weltweemaal goud op het WK met Joegoslavië, maar in zijnthuisland kennen ze hem vooral om iets heel anders:Drobnjak's Manjaks.Het is de website van Pedrag, maar niet zomaar één. Hetis meer dan een simpele website met zijn hoogtepunten alseen speler, die je er natuurlijk wel kunt vinden, maardaarnaast kan je onder meer ook luisteren naar zijn imitatievan Robert DeNiro indruk, of zijn advies aan alle kinderen(“Blijf op school ... het is gratis!”)En dan heb ik het nog geeneens over zijn kat Jinkies, dieook een rol vertolkt op de site. Natuurlijk, de inwoners vanMontenegro volgen de NBA ook nog op de voet, maar hunaandenken aan hun beste speler aller tijden is er één vanbuiten het veld.Prachtig, maar vanaf nu wordt het weer tijd om te focussenop de prestaties op het veld. Te beginnen met de NFL waarpre‐season nu echt is losgebarsten!Vanuit Tivat, Montenegro wens ik jullie veel leesplezier,

Minachting

Een flinke aderlating voor TeamUSA en de Indiana Pacers.Sterspeler Paul George landdetijdens de USA Basketball Showcaseuiterst ongelukkig en brak zijnrechter kuit­ en scheenbeen.Daardoor zal George het aankomendeWK, en mogelijk zelfs het geheleNBA­seizoen missen • LeBron Jamesmaakte na lang wikken en wegen bekendhet komende seizoen weer te gaan spelenmet zijn oude shirtnummer 23.Daarmee komt hij terug op een eerdereuitspraak (na besluit om naar nummer 6 teswitchen) toen hij zei dat eigenlijkniemand ooit meer met nummer 23 zoumogen spelen, uit respect voor MichaelJordan • De soap rondomLA Clippers­eigenaarDonald Sterling lijkteindelijk voorbij. In eenrechtszaak, waarin Sterlinghet besluit van zijn vrouwom de Clippers te verkopenaanvocht, stelde de rechterShelly Sterling in het gelijk,waardoor de verkoop van de franchiseaan Steve Ballmer gewoon doorgangkan vinden • De speelbal die gebruiktwordt in de NBA gaat met de tijd mee.Het komende seizoen zal er op alleballen het Twitteradres @NBApronken • Volgens onderzoek vanReddit blijft de Miami Heathet meest gehate team in deNBA. In maar liefst 24Amerikaanse staten zien fansMiami liever verliezen danwinnen • In 2003 twijfelden deBrooklyn Nets over hun draftkeuzeKyle Korver en verhandelden hemuiteindelijk voor 125.000 dollar aan dePhiladelphia 76ers. Van dat geldbetaalden de Nets hun SummerLeague, en kochten ze een nieuwekopieermachine. Een twijfelachtigedeal. Of kan de kopieermachine somsook genadeloos drietjes schieten? •

De eerste (oefen)wedstrijdwerd al weer gespeeld, hetgeenbetekent dat ook de (zware)blessures niet uitblijven. NewYork Giants running backDavid Wilson lijkt er het ergst aan toe:z'n teamdokter adviseerde hem definitiefmet football te stoppen, nadat eenvorig jaar opgelopen nekblessure hem inde voorbereiding parten bleef spelen • Bijde Chicago Bears werd dit seizoen veelverwacht van wide receiver MarquessWilson, maar die hoop kan voor even dekoelkast in: de tweedejaars brak op detraining zijn sleutelbeen. Wanneer hijzal terugkeren is nog onbekend • Een nietfootball­gerelateerde blessure houdtDenvers Montee Ball aan de kant: deBroncos running back kampte meteen acute blinde darmontsteking, enzal de rest van de voorbereiding aan zichvoorbij laten gaan • Positief nieuws welvanuit Cincinnati. Daar zette quarterbackAndy Dalton begin deze week zijnhandtekening onder een zesjarigcontract, ter waarde van 96miljoen dollar (kan oplopentot 115 miljoen). Daarmeewordt Dalton beterbetaald danbijvoorbeeld NinersQB ColinKaepernick, die eerderdeze zomer zijn contractverlengde • En wie verscheen ermaandag op de training inCleveland? Niemand minderdan wide receiver JoshGordon. Als commissarisRoger Goodell de doorhem zelf opgesteld regelsechter naleeft, zalGordon vanwege eendrugs­gerelateerdeschorsing het geheleseizoen niet in actiekomen •

Het rugnummer 8 vanTeemu Selänne wordt doorzijn voormalige werkgeverAnaheim Ducks terugge­trokken. Dit zal gebeuren op 11januari met een ceremonie voorafgaandaan de wedstrijd tegen Winnipeg Jets. TheFinnish Flash stopte na afloop van hetvorige seizoen als actief speler. Hij begonzijn carrière voor de oude Winnipeg Jets(nu Arizona Coyotes), maar beleefde demeeste van zijn gloriejaren bij de Ducks.De Fin is de nummer 11 op detopscorerslijst aller tijden van de NHL met684 goals • P.K. Subban verlengde naveel onderhandelingen zijn contractbij Montreal Canadiens. Beide partijenleken af te stevenen op een overeenkomstdoor tussenkomst van arbitrage, maarbereikten op het laatste moment alsnogovereenstemming over een 8­jarigcontract ter waarde van 72 miljoendollar. Subban wordt daarmee de bestbetaalde verdediger in de NHL. DeCanadees won in 2013 deNorris Trophy en was in deafgelopen playoffs topscorer vanzijn ploeg met veertien puntenin zeventien wedstrijden •Sluitpost Ben Bishopblijft twee jaar langerbij Tampa BayLightning. Bishop hadnog een contract tot heteinde van het seizoen2014/2015 en ligt nutot de zomer van2017 vast. De finalistvoor de VezinaTrophy voor bestegoalie in hetafgelopen seizoenstaat vanaf de zomervan 2015 voor 5,95miljoen dollar op deloonlijst •

De MLB stond afgelopenweek in het teken van detrade deadline, die voorenkele grote trades zorgde. De grote tradedeadline round­up! • Het meest opvallendwas de totale leegloop in Boston, datace Jon Lester naar de OaklandAthletics stuurde in ruilvoor outfielder en homerunderby­winnaar YoenisCespedes. John Lackeyvertrok naar de St.Louis Cardinals endaarvoor kwamen AllenCraig en pitcher Joe Kellyrichting Fenway Park. Ookpitchers Felix Doubront enAndrew Miller verlieten Beantown, terwijlvorige week Jake Peavy ook al vertrok •Korte stop Stephen Drew en tweedehonkman Kelley Johnson zorgdensamen voor een opvallende ruil; Drewvertrok van Boston naar de Yankees,terwijl Johnson de omgekeerde wegbewandelde. De Yankees trokken ookMartin Prado nog aan • Minstens zogroot als de Lester­deal was de deal dieRays­ace David Price naar de DetroitTigers bracht, kort nadat de Tigers zichook al versterkten met pitcher JustinMasterson van de Indians. De Rayskregen daar werper Drew Smyly eninfielder Nick Franklin voor terug.Franklin komt over van de SeattleMariners, die op hun beurt outfielderAustin Jackson ontvingen van de Tigers •Korte stop Asdrubal Cabreraverruilde de Indians voor deWashington Nationals. Pitcher JamesRussell en infielder Emilio Bonifacioverhuisden van de Cubs naar de AtlantaBraves. Outfielder Chris Denorfia gingvan San Diego naar Seattle. De A’sstuurden werper Tommy Milone naar deTwins in ruil voor outfielder Sam Fuld. DeBrewers namen outfielder GerardoParro over van de ArizonaDiamondbacks •

Januari 2011. De laatste speelronde vanhet reguliere seizoen zit erop. Dankzij een16­6 thuiszege op de St. Louis Ramsplaatsen de Seattle Seahawks zich alsdivisiewinnaars van de NFC West voor deplayoffs. In de daaropvolgende Wild CardGame laten de New Orleans Saints zichverrassen door de Seahawks, die met eeneindstand van 36­41 als winnaar van hetveld stappen. Bij veel kijkers zal de actievan Marshawn Lynch nog helder op hetnetvlies staan. De running back doet in hetvierde kwart zijn bijnaam ‘Beast Mode’ eeraan door zeven tackles te ontwijken en debal over 67 yards in de endzone te lopenvoor een touchdown, wat de ondergang vande Saints betekent.Van onderschatting zal geen sprake geweestzijn, maar in New Orleans is voorafgaandvast met een onderdrukte glimlach naar hetspeelschema van de playoffs gekeken. Wantde Seattle Seahawks behalen dat seizoen,als eerste team in de geschiedenis van deNFL, de winst in de divisie met een negatief

record (7­9). De vier teams in de divisie –Seahawks, Rams, Arizona Cardinals en SanFrancisco 49ers – weten slechts 25 van degezamenlijke 64 wedstrijden winnend af tesluiten.Succes buitenshuisIn die periode is de NFC West het lachertjevan de NFL. Maar aan het eind van datseizoen vergaat het lachen in Tampa Bay enNew York. Ondanks een beter resultaatonderaan de streep, kwalificeren deBuccaneers (10­6) en de Giants (10­6) zichniet voor de playoffs omdat ze in sterkeredivisies spelen. Na de finaleweken komende eerste geluiden dat het plaatsingsysteemop de schop moet; de twaalf sterkste teamsmoeten om de hoofdprijs spelen en daarhoeft niet per definitie een divisiewinnaarbij te zitten.Maar aan het plaatsingsysteem tornt NFLCommissioner Roger Goodell vooralsnogniet. Niet dat het de vier teams in de NFC

West iets uitmaakt, want zij weten dat zemomenteel in de sterkte divisie van de heleleague strijden. De afgelopen drieseizoenen komt er telkens minimaal eenteam uit de NFC West tot de ChampionshipGame (verlies 49ers in 2011) en zelfstweemaal tot de Super Bowl (verlies 49ersin 2012 en winst Seahawks in 2013).Statistisch gezien presteren de 49ers,Cardinals, Rams en Seahawks vorig jaaruitzonderlijk goed buiten hun divisie. Detegenstand wordt vermorzeld met maarliefst dertig overwinningen tegenoverslechts tien verliespartijen. Die rate van.750 is goed voor een gedeelde tweedeplaats sinds het samengaan van de NFL enAFL in 1970, achter de AFC West van 1984met een record van 31­9 (.775). Een anderopmerkelijke statistiek van het afgelopenseizoen is dat de 49ers (14­5) en deSeahawks (16­3) samen dertigoverwinningen behalen, inclusief playoffs.Het is sinds 1999 niet voorgekomen dattwee divisiegenoten gecombineerd dertig

overwinningen noteren, namelijk deJacksonville Jaguars (15­3) en deTennessee Titans (16­4).IJzer scherpt ijzerDe ommekeer is echter al een aantal jaargeleden ingezet. Na een rampzalig seizoenin 2009 (5­11) zetten de Seahawks op 8januari 2010 hun coach Jim Mora engeneral manager Tim Ruskell op straat. Devolgende dag wordt het duo Pete Carroll enJohn Schneider in Seattle aangesteld alsrespectievelijk coach en general manager.Het jaar erop beleven de 49ers eenteleurstellend seizoen (6­10) en kan coachMike Singletary zijn koffers pakken. Vicepresident of player personnel Trent Baalkepromoveert naar general manager en op 7januari 2011 mag Jim Harbaugh zich in SanFrancisco melden als nieuwe coach.Op 2 januari 2012 valt het doek voorcoach Steve Spagnuolo en general managerBilly Devaney in St. Louis na een

onthutsend seizoen (2­14). Bijna twee wekenlater maken coach Jeff Fisher en generalmanager Les Snead hun entree voor de Rams.Weer een jaar later is er in Arizona ook eenverschuiving: Bruce Arians vervangt coachKen Whisenhunt en general manager RodGraves moet ruimte maken voor Steve Keimna een 5­11 seizoen in de woestijn.Elk nieuw duo presteert beter dan hunvoorgangers. Het is dan ook geen verrassingdat elk tweetal nog steeds de regie voert bijhun team. De succesvolle strategie wordt iederjaar door een ander team in de NFC Westgekopieerd: een jonge general manager dieverassende keuzes en gewaagde beslissingendurft te nemen, in combinatie met eenoefenmeester die het beste uit spelers weet tehalen. Branie, gemixt met de ervaren coach.Er worden nadrukkelijk risico’s genomen doorde teams in de NFC West. ‘IJzer scherpt ijzer’,refereert Harbaugh aan Psalm 91, ‘en de slim­ste en sterkste teams dwingen hun rivalen omnog slimmer en sterker te worden.’ Het draf­ten van bijvoorbeeld Russell Wilson, RichardSherman en Doug Baldwin wordt met enigescepsis door de buitenwereld aangekeken,maar inmiddels is het trio onmisbaar bij deformatie uit Seattle. In San Francisco geven zede voorkeur aan de jonge Colin Kaepernick alsspelverdeler van de 49ers boven ervaren rotAlex Smith, die het team in 2011 nog naar deNFC Championship Game gooit. Ook hetruilen van keuze nummer twee tijdens de draftvan 2012 door de Rams – zodat de Washing­ton Redskins quarterback Robert Griffin IIIkonden binnenhengelen – is toch wel eengedurfde tactiek, maar resulteert in de brood­nodige tweede en dertiende keuzes voor St.Louis in de meest recente draft.HeerschappijNiet alleen het patroon van moedige beslissersaanstellen en ruwe diamanten binnenhalen is

De St. Louis Rams zijn het afgelopenseizoen de zwakste broeder in deNFC West. Het team uit Missouriwordt tijdens de zevende wedstrijd vanhet vorige seizoen onthoofd. Spel‐verdeler Sam Bradford raakt gebles‐seerd door een gescheurde voorstekruisband in zijn linkerknie. Tot datmoment hebben de Rams driewedstrijden gewonnen en driewedstrijden verloren. Aan het eind vanhet seizoen is een 7‐9 record hetresultaat en bungelt de offense in deonderste regionen van de NFL quapunten, yards en touchdowns. Dedefense doet het een stuk beter, metsackleider Robert Quinn (19 stuks) alsabsolute spelmaker.De offensive line van de Rams moethun quarterback beter beschermen,de defensie kan altijd extra mankrachtgebruiken en de snelheid van eengoede wide receiver lijkt noodzakelijkvoor de Rams in deze divisie. Debroodnodige versterkingen komen inde vorm van draftkeuzes offensivetackle Greg Robinson en defensivetackle Aaron Donald, waarbij hetafwachten is hoe ze zich ontwikkelenin de NFL. Ook wordt running backTre Mason gedraft voor het grond‐werk. Maar een (top) wide receiverwordt niet binnengehaald, waardoorBradford het weer met beperktewapens in de lucht (Tavon Austin)moet doen.

ST. LOUISRAMS

SEATTLESEAHAWKSAls kampioen lijken de Seahawkswederom op pole position te staanin de divisie. In de historie van deNFL hebben zeven verschillendeteams achtmaal twee Super Bowlsop rij gewonnen en in Seattlestaan veel seinen op groen om ditkunststukje te kunnen evenaren.Inmiddels is driekwart van hetroemruchte ‘Legion of Boom’ (CBRichard Sherman, S Kam Chancelloren S Earl Thomas) voor langere tijdvastgelegd en lijkt spelverdeler RussellWilson de volgende in de rij voor eenlanglopend contract.De Seahawks zien wide receiversGolden Tate (naar de Detroits Lions)en Sidney Rice (met pensioen) vertrek‐ken, dus hopen ze op een blessurevrijePercy Harvin om de ballen te vangen.Seattle heeft de spelersgroep groten‐deels bijeen weten te houden,maar dedraftkeuzes staan nog niet te boek alspotentiële topspelers.Geen nood, wantde Seahawks kijken niet naar de bestespelers,maar juist naar de bestespelers voor hun systeem.Opvallend is ook de aanwinstvan de mobiele quarterbackTerrelle Pryor, die voor meeraanvallende opties – zoalseen wildcat‐formatie ‐ zorgt.In Seattle staat ook komendseizoen een zeer compleetteam op het veld, aan beidekanten van de bal.

SANFRANCISCO 49ERSHet vorige seizoen liep niet helemaalgesmeerd in ‘San Fran’. Al in Week 2en 3 lopen de 49ers tegen twee flinkezeperds op tegen de Seahawks en deIndianapolis Colts. Na de rustweekvolgt in Week 10 en 11 wederom tweeverliespartijen tegen de CarolinaPanthers en de New Orleans Saints.Niet dat een 16‐0 seizoen aan de ordeis, maar de ‘Niners’ verwachten meervan het seizoen (12‐4) na de verlorenSuper Bowl. Vooral de veegpartij doorde divisierivalen uit Seattle (3‐29) inde tweede speelronde doet pijn en legtde defensieve tekortkomingen bloot.Daarom kunnen onder andere safetyDonte Whitner en cornerbacks TarellBrown en Carlos Rogers hun biezenpakken. Daar tegenover staat dekomst van safety Antoine Bethea enhet draften van een safety en driecornerbacks. Maar of dat de defensiegenoeg versterkt, is afwachten. Deaanval is er nog steeds eentje om devingers bij af te likken (met QB ColinKaepernick, RB Frank Gore,WR’sMichael Crabtree en Anquan Boldin enTE Vernon Davis), maar dan moetende puzzelstukjes wel goed vallen. In2013 was de NFC Championship‐wedstrijd het eindstation, maar dit jaarzullen ze in San Francisco alleengenoegen nemen met de LombardiTrophy.

ARIZONACARDINALSVoor de tweede keer in 37 jaar beha‐len de Arizona Cardinals minimaal tienoverwinningen, maar ze grijpen netnaast een ticket voor de playoffs. Geenwonder dat de verwachtingen voor hetnieuwe seizoen hooggespannen zijn inGlendale. Om mee te doen voor detitel moeten de Cardinals een stabielerteam worden dan vorig jaar, vooraltegen de divisiegenoten; van de zesverliespartijen kwamen er vier uit deNFC West zelf. Bovendien moeten zeslippertjes buitenshuis zoveel mogelijkvermijden.Met angst en beven wordt startendequarterback Carson Palmer het afge‐lopen seizoen ontvangen in Arizona,maar de spelverdeler heeft een fat‐soenlijk jaar achter de rug. Als Palmernog een stap kan maken (lees: hetaantal intercepties van 22 verminde‐ren), dan staat er een behoorlijke aan‐valslinie. De contracten van belangrijkespelers als wide receiver Larry Fitz‐gerald en cornerback Patrick Petersonzijn verlengd. Bovendien is Pro Bowl‐cornerback Antonio Cromartie aange‐trokken, dus de secondary – metsafeties Tyrann Mathieu en DeoneBucannon ‐ staat als een huis in dewoestijn. Ook wordt left tackle JaredVeldheer als versterking binnenge‐haald, die een belangrijke schakel inde aanval vormt. Arizona heeft duszeker niet aan kwaliteit ingeleverd. Nogéén feitje: de Super Bowl wordtgespeeld in… Arizona.

overeenkomstig, ook de speelstijl van deteams in de NFC West gaat steeds meer opelkaar lijken. Zijn de 49ers en de Seahawks alde koningen van de defense met een sterkerunning game, de Cardinals rankten afgelo­pen seizoen eerste in rushing defense, zesdein total defense en bezorgden de Seahawksop de voorlaatste speeldag (ondanks vierintercepties) hun eerste thuisverlies sinds2011 met een ijzersterke defensie.In dat opzicht is de opkomst van de NFCWest goed te vergelijken met die van deNFC East in de begin jaren ‘80. In veertienseizoenen (1982­1995) gaat er negen keereen team uit die divisie naar de SuperBowl. Acht keer wordt de Lombardi Trophyook daadwerkelijk veroverd door een NFCEast­team; driemaal door de Dallas Cowboys,driemaal door de Washington Redskins entweemaal door de New York Giants. Nietdat de titels in die gloriejaren met gemakworden binnengesleept, want de 49ersweten in die periode er namelijk viermaalmet de hoofdprijs vandoor te gaan.De heerschappij van de NFC East wordtook vormgegeven door goede generalmanagers in samenwerking met een sterkecoach, zoals Joe Gibbs (Redskins), JimmyJohnson (Cowboys) en Bill Parcells(Giants). Het trio Carroll, Harbaugh enFisher – want het is nog afwachten hoeArians presteert in zijn tweede jaar bij deCardinals ­ kan hiermee met wat goede wilvergeleken worden, hoewel ze nog wel eenaantal jaar op topniveau moeten presterenin hun divisie. Zo bleef Johnson namelijkvijf seizoenen coachen in de NFC East,Parcells acht seizoenen en Gibbs zelfstwaalf seizoenen.De Redskins, Cowboys en Giants spelenin die gouden tijd fysieke wedstrijdenmet een agressieve defensie en eenoffense die zwaar op de runninggame leunt. Dat deze speelstijl nogaltijd succesvol kan zijn, bewijzende Seahawks in Super BowlXLVIII. De aanvalslinie van deDenver Broncos kan simpelweggeen vuist maken tegen eenbrute Seattle­defensie; voorvelen is daarom de keiharde

NFC Championship Game tussen de 49ersen de Seahawks de ‘echte’ Super Bowl…Laatste lach“De NFC West is van ver gekomen sinds wewerden verguisd omdat we onze divisiewonnen met een 7­9 record”, zegt Seattle­coach Carroll, die inmiddels al vierseizoenen in de divisie rondloopt. “Maarhet is momenteel een zeer competitievedivisie door het aanstellen van nieuwestafleden, het aantrekken van jonge spelersen een succesvolle speelstijl. Onze divisieheeft ook een bepaalde attitude, met eenzeer fysieke aanpak. Het is geweldig om dieontwikkeling mee te maken. Wie lacht ernu?”De toekomst van de NFC West ziet er inieder geval rooskleurig uit. Volgens dekenners zijn de Seahawks en 49ers dit jaarwederom de twee beste teams in de league.Bovendien kunnen de relatief jongespelersgroepen in Seattle en San Francisconog jaren vooruit. In Arizona lijken ze deweg naar boven gevonden te hebben, wantde Cardinals misten vorig seizoen op eenhaar na de playoffs. Bij de Rams staat eentalentvolle verdediging op het veld, maareen slordige aanval nekte het team uit St.Louis het afgelopen jaar.De grote vraag voor aankomend sei­zoen is of de vier teams zich aanelkaar optrekken binnen de divisie ­waardoor de kans op NFL­dominan­tie nog groter wordt ­ of dat er eenteam achterop raakt. Maar wees nietverrast als er januari volgend jaardrie teams uitde NFC Westin de finale­weken om deknikkersstrijden. •

NAAM: Marshawn Terrell LynchBIJNAMEN: Beast Mode, SkittlesGEBOREN: 22 april 1986, Oakland CAPOSITIE: Running backTEAM: Seattle SeahawksCOLLEGE: CaliforniaDRAFT: In 2007 kozen de Buffalo Billskozen Lynch als twaalfde overall.SINDSDIEN: In 2010, zijn derde jaarvoor de Bills, werd Lynch na eenblessure vroeg in het seizoen geruildtegen twee draftkeuzes van de SeattleSeahawks. Nog geen twee weken later,op 17 oktober, scoorde hij zijn eerstetouchdown voor Seattle.CONTRACT: Dit seizoen gaat het derdejaar van een vierjarige verbintenis in.Het contract is 30 miljoen dollar waard,waarvan 17 miljoen gegarandeerd.Lynch wil meer en kwam niet opdagenvoor de eerste week van hettrainingskamp. Met deze staking dwonghij iets betere voorwaarden af, hij krijgtdit jaar zo’n anderhalf miljoen dollareerder dan aanvankelijk afgesproken.PRESTATIES: Het afgelopen seizoenwon Lynch met de Seahawks natuurlijkde Super Bowl. Verder speelde hij al vierkeer in de Pro Bowl en werd hij in zijndebuutseizoen twee keer uitgeroepen totNFL Rookie of the Week.CARRIÈRESTATS: Marshawn Lynchheeft tot nu toe bijna 7400 yards bijelkaar gelopen, in zo’n 1750 pogingen.Daarmee heeft hij dus een gemiddeldevan 4,2 yard per poging. Achtenvijftigkeer droeg hij de bal de endzone in vooreen zespunter, en vijf keer ving hij de balvoor de score.STERKE PUNTEN: Kracht is Lynch’sterkste wapen. Als hij eenmaal opstoom is, is hij bijna niet af te stoppen.Je ziet dan ook regelmatig dat Lynchverdedigers van zich afschudt als warehet vliegen of dat hij, meerdereverdedigers met zich meeslepend, nogenkele yards extra weet te vinden.

ZWAKKE PUNTEN: Hoewel hij éénvan de betere running backs in de leagueis, heeft hij niet zulke sterke handen.Door de lucht is Lynch een stuk mindergevaarlijk en moet hij zijn meerdereerkennen in concullega’s als JamaalCharles, Matt Forte en LeSean McCoy.HALL OF FAME: Het zal voor eenrunning back van deze generatie lastingzijn om in de Hall of Fame te komen.Beslissend zijn in minstens twee SuperBowls is haast een vereiste. Er is veelconcurrentie, zoals van de eerdergenoemde Charles, Forte en McCoy,maar ook Chris Johnson, Ray Rice,Arian Foster en Frank Gore kunnenvergelijkbare papieren overleggen.Adrian Peterson lijkt de enige actieverunning back die al verzekerd is van eenbuste in Canton.OVER ZICHZELF: “Ik zou kunnenzeggen dat je onder een tafel of in eendeuropening kan schuilen, other thanthat.. don’t be up underneath some­thing” – als reactie op de seismischeschok die door Century Link Field gingna zijn TD run tegen de Saints, in deplayoffs van 2011.OVER HEM: “Het is niet voor nietseen contract. Er is een keuze gemaakt ener is een handtekening gezet. Door onsen door hen. We verwachten dat zij hetcontract net zo zullen respecteren als wijdat doen.” ­ Pete Carroll, coach SeattleSeahawks voordat de Lynch er toch watgeld bij kreeg.SPORTAM OVER LYNCH: Deholdout was nergens voor nodig. Lynchis de op twee na bestbetaalde runningback in de league en da’s een meer daneerlijke vergoeding voor zijn productie.Na dit seizoen zullen de Seahawkswaarschijnlijk van hem af willen, te meeromdat hij in 2015 zwaar op de begrotingzal drukken.EINDCIJFER: 8

Een wereldkampioenschap is normaalgesproken de plek waar de grootstesterren van een sport zich aan de wereldlaten zien. Zo had je met Messi,Ronaldo, Neymar en Robbenop het WK voetbal de crème dela crème bij elkaar. In hetbasketbal is dat een beetjeanders. Daar is het vooralAmerika versus de rest van dewereld. En bij de Amerikanen ishet altijd maar weer de vraag wie er komenopdraven. Dat de fans graag de allerbestenzien schitteren, is voor LeBron James enco blijkbaar onvoldoende motivatie.Die ogenschijnlijke desinteresse in hetwereldpodium heeft z’n uitwerking op desuccessen van Team USA. DeAmerikanen schreven slechts vier keer inde historie de wereldtitel op hun naam (netzo vaak als de Duitsers wereldkampioenvoetbal werden). Van het basketballand bijuitstek zou je toch meer dominantieverwachten.De Verenigde Staten hebben aan den lijveondervonden dat het niet loont om met eenC‐team aan te komen zetten. Meerderemalen werden ze afgedroogd door tot hetbot gemotiveerde Europese basketballers.Vier jaar geleden lukt het coach K eindelijkweer eens om de titel mee naar huis tenemen. Met een B‐team, dat wel.Ook dit jaar hebben weer niet allebasketbalsterren zin om het tripje naarSpanje te maken. Hoewel dat voelt als eenvorm van minachting van de internationalefans, valt er volgende maand genoeg tegenieten. Als Derrick Rose echt zo goed invorm is als hij zelf zegt, dan zou hij er inseptember zo maar eens een paar miljoenEuropese fans bij kunnen hebben. ∙

Eva Gerritse.

MinachtingWeet u wat grappig is? ‘Holding out voortraining camp that's what!’ Vele groothedenslaagden er in het verleden op die manierin om een verbeterd contract af tedwingen. Onder het motto: ‘Als je me nietbetaalt, dan blijf ik lekker thuis bij moedersde vrouw.’ Natuurlijk heeft de ene spelerietwat meer recht van spreken (DarrelleRevis vs. de NY Jets in 2011 is eenuitstekend voorbeeld) dan de andere.‘Point in case’: onze Super Bowl‐vriendMarshawn Lynch.‘Beast Mode’ wilde een nieuw en verbeterdcontract. Op 28‐jarige leeftijd en metzeven seizoenen en bijna 7500 rushingyards in de benen. Van de SeattleSeahawks, tegelijkertijd misschien wel deslimste franchise van allemaal en het teammet de grootste keuzes van allemaal voorde kiezen. Want de onvermijdelijkemegadeal van Russell Wilson, en deernstige salarisplafondconsequenties vandien, is aardig richtinggevend. Marshawnhad zich dus de moeite kunnen besparen,want GM John Schneider weet wel beterdan fors te betalen voor een running back.Zeker met talenten als Christine Michael enRobert Turbin achter de hand.Aangezien Lynch nul resultaat boekte bui‐ten zijn eigen afwezigheid, die hij natuurlijknooit een seizoen lang had volgehouden,was het eindresultaat van het hele theatermisschien wel het maximaalhaalbare: Lynch krijgt namelijk1,5 miljoen dollar eerderuitgekeerd, waarmee Schneidertoch nog enigzins eieren voorzijn geld koos. Geen schandenatuurlijk, als er een mogelijktweede Super Bowl‐titel op hetspel staat. Die jaag je toch liever na métBeast Mode dan zonder. •

Paul Klomp.

Holding out

Onderhavige confrontatie tussen Muham­mad Ali en Sonny Liston, op 25 mei 1965,was de revenge match van die van 25februari 1964. Liston was destijds de gevierdewereldkampioen, en werd verrassenderwijsonttroond door Cassius Clay (de naamsver­andering had nog niet plaatsgevonden).Clays zege was niet louter een verrassing ­ erhing bovendien een luchtje aan. En voila:eerder dit jaar kwam naar buiten dat de FBIzich maanden heeft beziggehouden metonderzoek naar een vermeende fix. Sluitendbewijs werd echter nimmer gevonden.De revanche match, een jaar later, in Lewis­ton, Maine, was dan ook 'n gevecht waarnaarmijlenver werd uitgekeken. Het gevecht zelfviel echter nogal tegen. Wat heet. Nadat Alidik een minuut lang als een butterfly door dering fladderde, was zijn eerste de beste klapmeteen raak. Liston ging naar de grond, enkreeg van Ali een "Get up and fight, sucker!"toegevoegd. Liston probeerde nog even op testaan, maar referee Jersey Joe Walcottmaakte al ras een einde aan het gevecht.Het gevolg was chaos. Want bijna nie­mand in het Central Maine Youth Centerhad de knock out klap van Ali waargeno­men. De 'mep' waarmee hij z'nwereldtitel met succes verdedigde,ging dan ook de geschiedenisis als de Phantom Punch.Fotograaf Neil Leifer zat pre­cies op de goede plek, endrukte af op precies het juistemoment. Het leverde bijgaan­de foto op, een van de meesticonische sportfoto's ooit, endoor Sports Illustrated uitge­roepen tot Sportfoto van deEeuw. •

TEKST GEERT JANDARWINKEL

Vroeger, toen er in de Major League nog alleen overdaggespeeld werd, gaf de manager zonder toelichting destartende werper de bal. Negen innings werden er van depitcher verlangd. Dan drie dagen rust en de vierde dagweer aan de bak.Hoe anders is dat tegenwoordig.Ongeveer honderd ballen is delimiet, daarna wordt er een beroepgedaan op de bullpen. Wanneer inde negende inning een kleinevoorsprong verdedigd moetworden, komt – letterlijk – decloser opdraven, bijthuiswedstrijden begeleid door zijneigen muziek. Hij kent zijnopdracht: de wedstrijd op slotgooien en de laatste drie nullenmaken, dan is de save binnen.De wellicht beste closer ooitbeëindigde in 2013 zijn loopbaan:Mariano Rivera van de New YorkYankees. Al een paar maanden later– je moet het ijzer smeden als hetheet is – verscheen zijnautobiografie.Wat een bijzondere jeugd heeftMariano. Hij is geboren in Panama,in een arm vissersgezin. Zijn vaderis een man van 'geen woorden maardaden': voor het minste of geringstewordt Mariano gestraft met een pakslaag. Op school gaat het ook niet erg lekker. En zo loopthij geregeld, terwijl Amerikaanse jongens van zijn leeftijdna de honkbalwedstrijd met de auto naar McDonald'sgebracht worden, door het oerwoud van Panama om eenleguaan te verschalken. Zo komt er tenminste brood, ofbeter gezegd vlees op de plank. Zijn jachtmethode: hij gooitzo'n grote hagedis met een kei uit de boom.

Zijn werptalent valt ook een scout van de Yankees op envoor een habbekrats, een bonus van 2000 dollar,contracteert deze de twintigjarige Mariano. Hij is te oudvoor de rookiecompetitie in de Dominicaanse Republieken gaat meteen naar spring training in Florida. Daaronderscheidt hij zich in één belangrijk opzicht van deandere werpers: hij is in staat om de bal daar te gooienwaar hij hem hebben wil . Wanneer de Panamees ook nogeen natuurlijke aanleg blijkt te hebben om de ‘cutter’ tegooien, een harde bal die op het laatste moment voor eenrechtshandige slagman naar buiten draait, is zijn kostjegekocht en begint zijn grandioze carrière bij het enige teamwaar hij zal spelen: de Yankees.

In de eerste honderd bladzijden wordt dit allemaalonderhoudend verteld. De rest van het boek bevathoofdzakelijk wedstrijdverslagen van de vele playoff­ enWorld Series­wedstrijden die Rivera speelde.Sportieve prestaties te over, maar bovenal wil Marianogetuigenis afleggen van zijn geloof in de Heer. Hij is eengeroepene, de bijbel is altijd binnen handbereik, er wordtveel uit geciteerd. Hij is ook een positivo die het kwade,slechte in de mens wel ziet, maar terughoudend is met zijnoordeel. Honkbalspelers zitten van februari tot oktober opelkaars lip. Rivera moet in al die jaren zaken gezien hebbendie niet kloppen, hij bedekt dat echter met de mantel der liefde.Zijn boek wordt een bestseller, miljoenen gelovigen in deVS zullen zijn slotwoorden onderschrijven:“I know the possibilities are without limit, and the best isyet to come, for it is written in Philippians chapter four,verse thirteen: I can do all things through Him whostrenghtens me”. •TEKST KEES WIJDEKOP

RiveralooptalskindinhetoerwoudvanPanamaomleguanenteverschalken.Hijgooitzo'ngrotehagedismeteenkeiuitdeboom

SportAmerika Magazine #39 in 2013 was een thema‐nummer dat volledig gewijd was aan Mariano Rivera

Titel THE CLOSER,MY STORYAuteursMARIANO RIVERA &WAYNE COFFEYBestellen AMERICAN BOOKSTORE CENTER | Spui 12Amsterdam, Lange Poten 23 Den Haag | ABC.NL €29,99

Niets is zo eigen aan de Amerikaanse popcultuur als sport. Natuurlijkzullen de meeste mensen direct denken aan muziek of film, maar juist sportvoldoet aan alle kenmerken van popcultuur: de opkomst in de twintigsteeeuw, de vervlechting in het dagelijks leven en massamedia als drager vande cultuur. Sport is overal in Amerika en is van iedereen. Vanuit highculture (het tegenovergestelde van pop culture) wordt neergekeken opsport en ook dat is een typisch kenmerk van popcultuur: het is vermaakvoor de massa.Populaire cultuur en in dit geval sport, kan alleen populair zijn als hetfenomeen past in onze hedendaagse maatschappij en door diezelfdemaatschappij breed gedragen wordt. De waarden waarop sport gebaseerdis, zijn daardoor niet in beton gegoten. Ook al lijken elementen alscompetitie, sportiviteit en level playing field van alle tijden, sport verandertwel degelijk mee met de heersende volksmoraal. De verandering vanamateursport naar professionele sport is een van die recenteaanpassingen. Het niet tolereren (en fanatiek bestrijden) van doping is eenandere recente ontwikkeling in de sport. De opkomst van televisiesportenzoals beachvolleybal, rugby sevens en snowboard is nog een voorbeeld.Een van de aspecten van popcultuur is de plek van het merk. Een merkkan onderdeel worden van de popcultuur (denk aan Coca‐Cola of deSwoosh van Nike) en een merk kan zijn waardigheid ontlenen aan depopcultuur. Vooral dat laatste heeft de sportwereld natuurlijk tot grotehoogten gebracht: het sponsoren van sport door merken die op zoek zijnnaar associatie met de waarden van de betreffende sport of team of atleet.Sport – en de hierboven genoemde sportieve waarden – vormen eenideaal platform om je als merk mee te associëren. Niet alleen vanwege hetbrede draagvlak van de waarden, maar vooral ook vanwege het hogebereik van sport.Popcultuur is altijd sterk gekoppeld geweest aan de media die haarbrachten bij het brede publiek. De massamedia en vooral de TV hebbendaarin een quintessentiële rol gespeeld. De hoogtijdagen van de pop in hetalgemeen en sport in het bijzonder lagen in de jaren ‘80. Toch is het juisteigen aan popcultuur om mee te bewegen met de maatschappij waarin zefloreert. Dus ook met de media van die maatschappij. Enerzijds is sport nogeen van de weinige zaken die waardevol genoeg zijn om te ‘broadcasten’en daarmee een relikwie uit de vorige eeuw. Anderzijds is sport allangonderdeel van het post‐broadcast tijdperk waarin we nu leven. Weinigonderdelen van de populaire cultuur zijn zo populair in de nieuwe media alssport. ∙

Popcultuur

Het verhaal wil dat José Abreu op Cuba eens een homerunsloeg van 490 voet, oftewel anderhalf voetbalveld, verder danelke long ball afgelopen seizoen in de Major League. Eenverslaggever van de Chicago Tribune vroeg hem voorafgaandeaan het huidige seizoen naar die ene knal, en het antwoord wasverrassend. “Ik heb drie belangrijke homeruns in mijn leven”,zei Abreu. “Op de eerste plaats Dariel, mijn zoon van drie jaaroud. De tweede is Peter, een gehandicapt kind die ik goedleerde kennen tijdens mijn wedstrijden op Cuba. Maar deverste homerun is de reis die ik maakte naar Amerika om daarhonkbal te spelen.”Wanneer Abreu’s honkballoopbaan erop zit, kan hij zich metgemak richten op een carrière als filosoof, maar het is juist demanier waarop de 27­jarige eerste honkman in het leven staaten de focus die hij heeft voor het spel, dat het scouts nietverbaast dat hij zich vanaf dag thuisvoelt in de Majors. Al hadnatuurlijk niemand durven denken dat hij na 67 wedstrijdende bal al 25 keer de tribunes in had geslagen (snelste spelerooit), met mannen als Derek Jeter, Mike Trout en MiguelCabrera speelde in de 2014 MLB All­Star Game en decompetitie leidt in homeruns, binnengeslagen punten enslugging percentage.

De prijs voor de beste rookie in de American League kan deCubaanse slugger dan ook niet meer ontgaan, mede dankzijhet blessureleed Masahiro Tanaka, de fenomenale pitcher vande New York Yankees. Abreu’s teamgenoot John Danks isonder de indruk. “Ik ben blij dat hij niet tegenover mij staat.Wat een geweldige speler”, meent de startende werper van deWhite Sox.79Na een voor hem persoonlijk succesvol verlopen WorldBaseball Classic (zie kader) besloot Abreu om het voorbeeldvan landgenoten Yoenis Cespedes (Boston Red Sox) en YasielPuig (Los Angeles Dodgers) te volgen en ontsnapte hij in 2013van Cuba, samen met zijn vrouw Maria en zijn zoon. Hij zette,na een tussenstop in Haïti, zijn handtekening onder eenzesjarig contract van de White Sox ter waarde van 68 miljoendollar. Een verrassende zet, aangezien teams als de Yankees,Red Sox en Dodgers normaal gesproken met geld gooien omeen free agent aan te trekken, maar Chicago had het geluk datde big spenders al voorzien waren op het eerste honk.

En het kon natuurlijk ook geen kwaad dat de White Sox in2005 de World Series wonnen met de Cubaanse pitchers José

Contreras en Orlando Hernández en dat de huidige selectiemet Alexei Ramírez en Dayan Viciedo twee Cubanen in huisheeft.De droom van Abreu om in Amerika honkbal te spelen eneen beter leven op te bouwen kwam uit, al vond hij hetmoeilijk om zijn moeder achter te laten. “Het is zeker lastig”,herinnert Viciedo zich, die in 2008 naar Mexico vluchtte opeen boot. “Ik had het geluk dat ik veel familieleden mee konnemen.” Abreu, die hoopt dat zijn moeder hem ooit een keerlive kan zien spelen, speelt met rugnummer 79, uitgekozendoor zijn moeder zodat mensen hem onthouden. En opvallen,dat doet Abreu al sinds hij als zeventienjarige snotneusdebuteerde in de Cubaanse honkbalcompetitie.

Abreu’s statistieken schoten de lucht in naarmate hijvolwasse­ner werd. In zijn derde seizoen voor Cienfuegosgroeide hij uit tot één van de beste slagmannen in de com­petitie met een .337/.423/.538 slashline (slaggemiddelde/ on­base percentage/slugging percentage). Cijfers die van hem inde MLB direct een MVP­kandidaat zou maken, maar hoeveel

waarde kun je eraan hechten? Immers, een .410slaggemiddelde van Bas de Jong in de NederlandseHoofdklasse houdt niet in dat zijn telefoon vol staat metberichten van Major League­scouts.

EqAClay Davenport, medeoprichter van Baseball Prospectus,kwam met de statistiek Equivalent Average (EqA) op deproppen om de cijfers in een buitenlandse competitie eenplaats te geven. Een .260 EqA is gemiddeld, .300 is goed, .350is fantastisch en .400 is van buiten deze wereld, om een ideete krijgen. Abreu noteerde een EqA van .308 gedurende hetseizoen 2005­2006, het jaar waarin hij negentien jaar (!)

werd.De laatste twee seizoenen, voordathij de overstap maakte naar Chicago,was Abreu een echte superster. In

2009/2010 sloeg hij .399/.555/.822, goed voor een .396 EqA,maar het was zijn een na laatste seizoen (2010/2011) dat meerweg had van een videospel. Wanneer je .453 van het veld slaatmet een .597 on­base percentage, .986 slugging percentage en33 homeruns en 93 binnengeslagen punten in ‘slechts’ 212

Vlak voordat José Abreu ontsnapte uit Cuba,speelde de eerste honkman in 2013 met hetnationale team tijdens het World Port Tournament inRotterdam. Buitenlandse scouts zaten in Rotterdamop de tribunes om hem in actie te zien, al kwamAbreu vanwege een blessure niet verder dan tweewedstrijden. Niet erg, aangezien scouts alvoldoende informatie hadden verzameld op deWorld Baseball Classic. Abreu, voor het toernooiuitgeroepen tot één van de talentvolste spelers, washet lichtpunt in een verder teleurstellende WBC voorde Cubanen. Hij sloeg .360/.385/.760 met driehomeruns en negen binnengeslagen punten,waaronder een grand slam tegen China.Abreu kwam Nederland twee keer tegen in detweede ronde van het toernooi en twee keer warenThe Kingdom of the Netherlands te sterk. In hettweede duel schakelden de ploeg van managerHensley Meulens de Cubanen uit met eenhistorische 7‐6 overwinning en plaatsten zichdaarmee voor de halvefinale. Maar dat Abreu eenballetje kon raken, was welduidelijk. Vraag dat maar aanOrlando Yntema.De startende werper voorNederland met dreadlocks enFriese wortels nam een 2‐1voorsprong mee in de vierdeinning toen Abreu aan slagkwam met twee outs.Yntema gooide een fastballvan 90 mph in de slagzonedie met een gigantische klapin de tribunes van de TokioDome in Japan verdween.Een solo homerun voor een2‐2 stand.

Nederland lachte uiteindelijk als laatst en AndreltonSimmons en Jonathan Schoop zullen het Abreu ervast nog even inwrijven wanneer ze met hun teams,Braves en Orioles, tegenover de White Sox staan.

slagbeurten, dan val je hoe dan ook op, ongeacht welkrugnummer er op je shirt prijkt.

De machine van Davenport spuugde een .358/.468/.754slashline uit voor Abreu in de MLB, cijfers die journalist JonahKeri van Grantland ertoe verleidde om een artikel te schrijvenmet de titel: The Best Hitter You’ve Never Heard Of. MiguelCabrera van de Detroit Tigers was in 2011 de beste slagman inde Major League, zo schreef Keri, maar Abreu maakte met zijnstats gehakt van de tweevoudig American League MVP.

“Ik weet niet of ik hem de beste slagman van de wereld wilnoemen gebaseerd op slechts 60 wedstrijden”, zei Davenporttegen Keri. “Maar ja, ik zeg dat er een kans is.”

WaardevolLeuk, al die (nieuwe) statistieken, maar de scouts bleven eentalentvolle Cubaan zien met uitzonderlijke aanvallendekwaliteiten, maar een zwart gat in de verdediging. Scoutsprikten dan ook door de ballon dat ze te maken hadden met deCubaanse Barry Bonds, de vergelijking met Ryan Howard vande Philadelphia Phillies ging beter op.

Het tekent Abreu dat zij zich vroeg meldde voor hettrainingskamp van de White Sox om zich zo goed aan te passenaan het spel in Amerika. Teamgenoot Gordon Beckhamherinnert zich een stille, maar gedreven jongen die elke daguren in de batting cage was te vinden om te werken aan zijnswing. Nee, niet het slaan van homeruns, maar het plaatsenvan ballen in het links­ en rechtsveld.

Abreu’s eerste maand in de MLB was succesvol met tienhomeruns en 31 binnengeslagen punten voor de White Sox,waaronder een walk­off grand slam op 25 april tegen deTampa Bay Rays. Je zou zeggen, het favoriete moment vanRick Hahn, de general manager van de White Sox en dé mandie Abreu naar Amerika haalde, maar dat is niet het geval.

“De dag die er voor mij persoonlijk uitspringt, is dewedstrijd op 8 april tegen Colorado waar je duidelijk zijnpower zag”, zegt Hahn over de 15­3 overwinning op deRockies, inclusief twee bommen van Abreu. “Hij sloeg de ballinks en rechts het stadion uit.”In tegenstelling tot Hahn hebben Abreu’s teamgenoten enigemoeite om een favoriet moment van de speler naar boven te

halen. “Hij heeft in korte tijd een hoophomeruns geslagen, dus heb ik even detijd nodig om ze voor me te halen”, zegtcollega slugger Adam Dunn. Startendewerper Chris Sale komt niet verder dan“Fantastisch. Ongelooflijk. Wat eenslagman! Uh­oh!”Het is duidelijk dat Abreu’s start vanzijn loopbaan in de MLB geenbeginnersgeluk is en dat hij, na delange reis uit Cuba, op zijn plek is inAmerika. Neemt niet weg dat hij somsnog zijn ogen uitkijkt in The States,bijvoorbeeld Brazzaz, een Braziliaansetoko in Chicago waar ze je vlees geventotdat je op wieltjes naar je auto ofambulance wordt gereden. “Ik hebplekken gezien waar ze veel etenserveren, maar zoiets heb ik nog nooitmeegemaakt”, zegt Abreu, zelf 115kilogram schoon aan de haak. “Andit's so good.”Zo denken de White Sox ook overAbreu. More, please! •

Vlak voor het seizoen werd de nieuwe‘home plate collision‐regel’ ingevoerd. Hetis een regel die bedoeld is om de catchersin bescherming te nemen,want bij deze botsingen op dethuisplaat willen catchers nogwel eens lelijk geblesseerdraken.De regel lijkt echter nog niethelemaal goed uit te pakken.In de regel staat namelijk dat de catchersde honklopers altijd de mogelijkheidmoeten geven om de thuisplaat met eensliding tebereiken. Alsje nog niet inhet bezit bent vande bal, mag je dethuisplaat dus nietblokkeren. In de wedstrijdtussen de Reds en de Marlinsvorige week zag je waarom dezeregel nog niet optimaal is. CatcherJeff Mathis van de Marlins stond, in eenpoging de bal te vangen, voor dethuisplaat.Honkloper Cosart, op dat moment totaalnog niet in de buurt van de thuisplaat,besloot vervolgens geen sliding te makenen gooide uit protest zijn armen in delucht. Zo van ‘Ja, maar hij blokkeert deplaat!’. Na het bekijken van de replay werdhij inderdaad safe gegeven. Geheelvolgens de regels, want wat Mathis deedmocht niet.Als Mathis echter de plaat niet hadgeblokkeerd, had Cosart ook nietgescoord. Het wordt dus tijd voor eennieuwe aanpassing, want de regel die decatchers moet beschermen, wordt nu juisttegen hen gebruikt. ∙

Seb Visser.

Aanpassen

Eerst was er z'n hoogsteigen beslissing omhet revalidatieadvies van z'n doktoren in dewind te slaan en z'n eigen plan te trekken.Vervolgens de talloze schimpscheuten vanz'n entourage (lees: z'n doorgeslagen broer)richting de Bulls, zonder dat deze tot de ordewerd geroepen. Daarna z'n besluit om eenheel jaar uit trekken om te herstellen van eensimpele meniscusblessure ‐ alles met hetoog op het WK, daarbij de club die hem hetvorstelijke salaris van 94,5 miljoen dollarbetaalt volledig negerend.Dat hij door dat salaris de Bulls nauwelijksarmslag geeft op de free agent‐markt, kan ik'm nog vergeven. Daar was de club tenslottezelf bij. Maar de wijze waarop hij een maandgeleden de mogelijke komst van CarmeloAnthony frustreerde, was de absolute druppelvoor me. Ik ben he‐le‐maal klaar met DRose.Melo zei het bij zijn 'terugkeer' in de BigApple nog maar eens. "Het was altijd NewYork of Chicago." En natuurlijk was het geengarantie geweest dat hij voor de UC hadgekozen als Rose z'n beste beentje voor hadgezet, maar de wijze waarop Rose zich nugedroeg, was bepaald onbetamelijk. Zokwam hij, bij het afsluitende etentje van deMelo‐pitch, doodleuk niet opdagen.Ja, toen hem werd gevraagd z'n best tedoen om Pau Gasol naar Chicago te lokken,was Rose plotseling te porren. "Gasol isiemand waarvan ik weet dat ikmet hem kan samenspelen", liet#1 vorige week in een openhar‐tige bui weten. Met Anthony hadhij dat gevoel veel minder.Huh?Wat? Rose is de duursteen belangrijkste speler van dehuidige Chicago Bulls, maar that's it. Laat hetspelen van GM alsjeblieft aan anderen over.Bah. ∙

Klaar met DRose

Geert Jan Darwinkel.

Als fan van een team volg je natuurlijkniet alleen het team zelf, maar ook despelers. Niet alleen de spelers die op datmoment voor je team uitkomen,maar ook de talenten.Het begint bij de draft. Hetmoment dat een speler uitver‐koren wordt om voor jouw teamuit te mogen komen. Eerst viade lange weg die de MinorLeagues heet, vervolgens z'n MajorLeague debuut en dan langzaam tottopspeler uitgroeien.Vanaf het begin alles willen weten van eenspeler. Elke kleine stap volgen. Dat deed ikvoor het eerst bij Jon Lester, die in detweede ronde van de 2002 draft gekozenwerd door de Boston Red Sox.Vier jaar deed hij erover om door te brekenin de Major League. En toen sloeg hetnoodlot toe: hij had lymfeklierkanker. Hijdeed er bijna een jaar over tussen 2006en juni 2007 om te genezen en terug tekeren op niveau. En hoe.Zijn stats waren niet om over naar huis teschrijven, maar hij deed vier maanden nazijn terugkeer wat weinig werpers hemkunnen navertellen: starten in een WorldSeries wedstrijd. De beslissende wedstrijd.En winnen.Nu is Lester geen Red Sock meer, maareen Athletic. De club is groter dan wie danook. Ook dan Lester. Een 'trade chip' voorhet grotere goed: de club.Het doet pijn, maar ik blijf voor hem juichenen ik hoop dat hij ooit terugkeert in Boston,waar hij hoort. ∙

Lennart Beishuizen.

Lester