HOOFDREDACTIENeal PetersenEINDREDACTIEGeert Jan DarwinkelKasper DijkREDACTIELennart BeishuizenBert Jan BrandsPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelVincent Van GenechtenLuc van KemenadePaul KlompIngmar MeijerMarco PostJoep SmeetsJurian UbachsJeroen VeenstraRichard van WelieFrank WielaardJules ZaneJan Willem ZeldenrustCOLUMNISTENJeroen ElshoffMatthijs MeeuwsenLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu Digital PublishingScribus DesktopPublishingSportAmerika TheMagazine is een uitgavevan Petersen Media. Nietsuit deze uitgave mag opwelke wijze dan ook wordengekopieerd zonderuitdrukkelijke toestemmingvan de uitgever. ©Petersen Media 2012 ­Alle rechten voorbehouden.

Ik had mijn column deze keer willen houden over het bizarregedrag van NFL­sterren in de offseason, maar het drama rondomPenn State zorgde voor een abrupte wending.Het Nittany Lions footballprogramma is sindsdeze week meer dood dan levend. Maandagmaakte de NCAA namelijk bekend dat defootball­tak van Penn State keihard zal wordengestraft naar aanleiding van demisselijkmakende kindermisbruikzaak die jarenlang plaatsvond onder het bewind van JerrySandusky, assistent­coach van de Nittany Lions.Voormalig headcoach Joe Paterno wist wat zijnassistent uitspookte, maar zag er nooit het nutvan in om hier melding van te maken of omhardhandig in te grijpen. Sterker nog: Paternostemde toe dat Sandusky voor Penn State behouden, en van allefaciliteiten gebruik mocht blijven maken, zodat hij nog veertienjaar zijn gang kon blijven gaan.De NCAA nam dit JoePa, die zelf een half jaar geleden overleed,uiteindelijk zeer kwalijk. Zij namen hem alle overwinningen vanaf1998 af en zodoende raakte Paterno het record van de collegecoach met de meeste wins kwijt.Zijn dit de straffen die het er toe doen? Nee, absoluut niet, maarhet is wel een goed teken dat ook dit wordt aangepakt. Het respectwat JoePa met zijn resultaten had afgedwongen, is hij in mijn ogendoor het faciliteren van kindermisbruik volkomen kwijt geraakt.Moet ik deze zaken niet los zien van elkaar? Misschien wel, maar ikkan dat echt niet.De komende jaren zal Penn State moeten lijden onder de straffen.Zo mogen er minder nieuwe spelers aangetrokken worden, moetde universiteit de winst die het jaarlijks met het football teammaakt (zo’n zestig miljoen dollar) overmaken naar een goed doelen zal het team de vier jaar uitgesloten zijn van deelname aanBowls (de play­offs). Met andere woorden: Penn State zal voor z'nhuidige­ en potentiele spelers nauwelijks interessant meer zijn.Verderop in het magazine kan je alles over dit pijnlijkeonderwerp lezen. Jules Zane, liefhebber én kenner van collegefootballer kenner op de redactie, worstelde met dit onderwerp,maar leverde een prachtartikel af.

Robert Griffin IIIondertekende eindelijk zijnrookie contract: 4 jaar Redskinsvoor 21 miljoen dollar DeCleveland Brownsgebruikten de supplementaldraft om met een tweederonde pick wide receiverJosh Gordan (Baylor) tekiezen Dez Bryant maakte eengoede beurt bij zijn bloedeigenmoeder: hij viel haar aan in hetouderlijk huis, waarna ma Bryantzich gedwongen voelde 911 tebellen. Nog meer nieuws in decategorie ‘verveling doet een NFLspeler geen goed’: AsanteSamuel, onlangs door deEagles getrade naar deFalcons, ging via Twitter destrijd aan met de Eaglesfanbase door ze te betichtenvan het verraden van huneigen team

Dit weekend starten alle NFLteams met hun jaarlijksetrainingskampenvoorafgaand aan deseizoensstart, ruimeen maand later,vanaf 5 september.De komende maandzullen teamsgebruiken om derookies wegwijs temaken, nieuwe spelerste installeren in derotation, de selectiefysiek klaar te stomen enfinale beslissingen tenemen over desamenstelling van die selectie.Een eerste stap in die richtingwerd in de afgelopen weekgenomen toen de in het vorigemagazine al gememoreerdedeadline voor het contracterenvan de franchise tagees

verstreek. De grote vraag wasnatuurlijk: komen de NewOrleans Saints en Drew Breeseindelijk een langdurigcontract overeen?Het antwoord is ja;Brees tekende zijnwelverdiendevijfjarige contract terwaarde van 100miljoen dollar. Het washet eerste goedenieuws dat de Saintsdit offseason temelden haddenen het is eengrootraadselwaaromniet al veeleerdergebeurde wat nu gebeurd is. DeSaints, die coach Sean Payton ditseizoen al moeten missen, zijnimmers helemaal nergenszonder Brees. Running backMatt Forte van de ChicagoBears dichtte zichzelfook zo’n status toe enhengelde zodoende albijna een jaar naar eennieuwe, forse deal. DeBears hielden de bootaf tot alsnog dedeadline zijnwerk deed enForte een vierjarigcontract tekende terwaarde van 32 miljoendollar. Ook de BaltimoreRavens en Ray Rice kwamenuiteindelijk alsnog tot eenvergelijk: vijf jaar en 40miljoen dollar. Onder meerCliff Avril (Lions), WesWelker (Patriots) enDwayne Bowe (Chiefs)blijven achterzonder contract.In de komendeweek zal het grosvan de rookies die nog geen

overeenkomst met hun team zijnovereengekomen, zeerwaarschijnlijk ook contractenondertekenen. Dan is hetnog slechts wachten op dejaarlijkse training campholdouts. Want ja, ook ditjaar zullen er spelers zijndie, met het oog opverbetering van hun tochal niet bescheidenarbeidscontracten, hunaanwezigheid in hettrainingskamp zolangmogelijk willen uitstellen.Mogelijke kandidaten? PercyHarvin (Vikings), DarrelleRevis (Jets), Ed Reed(Ravens), MauriceJones­Drew (Jaguars) enMike Wallace (Steelers).Ten slotte is er nog dieandere lockout, die van de NFLreferees. Er wordt weinigaandacht aan besteed door demedia (referees zijn nietbepaald sexy) maar methet seizoen snel naderendheeft de NFL inmiddelseen noodplan opgesteld:men wil vervangersrekruteren ondergepensioneerde ex­college referees enreferees van lagere,(semi­)professioneleniveaus.Iedereen diewel eens ooiteen NFLwedstrijdheeft gezienweet dat dit nooit goed kan gaan.Alle reden om ons hart een kleinbeetje vast te houden, dus. •

Weekly RoundUp

Losse eindjes voorTraining Camp

Een levende legende als head coach, eenschitterende historie, één van de grootstestadions ter wereld, uitzonderlijkfanatieke supporters en tradities waar je Utegen zegt. Pennsylvania State University en hunNittany Lions footballteam waren onder 45 jaarleiderschap van hun verafgode coach Joe Paternouitgegroeid tot het schoolvoorbeeld van alles datde klasse van college football benadrukt. Tot hetnajaar van 2011, toen het footballprogramma vanPenn State, zoals de school in de volksmond heet,werd opgeschrikt door een omvangrijk misbruik­schandaal. Spil in dit schandaal is Jerry Sandusky,de voormalig rechterhand van Paterno en sindsjaar en dag verbonden aan de universiteit. Hijverkrachtte stelselmatig tientallen kansarme,minderjarige jongens op de campus, in hetstadion en zelfs bij uitjes naar uitwedstrijden.Sinds 1998 (!) wisten niet alleen Paterno,maar ook andere assistenten, de athleticsdirector en zelfs de president van de schooldat onder hun neus kinderen werdenmisbruikt. Het werd echter doelbewustgenegeerd en in de doofpot gestopt dooriedereen met ook maar enig zeggen­schap, want het imago van deschool en succes van de ploegvond men belangrijker dan hetleed van vele kinderen. JoePaterno is inmiddels overleden,maar er is geen nieuw icoon ende herinnering aan de legendewordt bevlekt en verdrongen.Penn State football lijkt op stervenna dood.D O O R J U L E S Z A N E

Om te begrijpen hoe groot Penn Statefootball is en hoe belangrijk Joe Paterno voorhen was, moeten we eerst terugblikken op dehistorie van de Nittany Lions. Ze speeldenhun eerste voorzichtige oefenpotjes reeds in1887 en spelen sinds 1890 in de simpele,klassieke kleuren en jerseystijl die nog altijdgedragen worden. Geen logo’s, geen namen,geen poespas. Sinds 2011 zelfs geenandersgekleurde mouwen meer.Donkerblauw en wit. Dat is Penn State.De school verslijt tot vlak na de EersteWereldoorlog aardig wat coaches, maar heefter tot het ontslag van Paterno in 2011 nogmaar vijf. Op één coach na – jawel, SamBoyle in 1899 – hebben alle vijftien coacheseen gemeenschappelijke deler: winningrecords. Joe Paterno was in die zin slechts devoortzetting in extremo van een traditie vansucces voor de Nittany Lions.

Joseph Vincent Paterno werd geboren op 21december 1926 in Brooklyn, New York en zouzichzelf in de kijker spelen als quarterback encornerback op Brown University in

Providence, Rhode Island. Daar studeerde hijaf in 1950, waarop hij zijn ware droommeteen bij de hoorns vatte. Paterno

beschreef dat zelf ooit aan de hand van eencitaat van zijn vader, die hoopte dat Joeadvocaat wilde worden. Op het bericht datJoe liever football wilde coachen had hijslechts gereageerd met de vraag: “Waaromben je dan gaan studeren?”Dat antwoord is simpel. Het opendedeuren en bleek voor Paterno een uitgelezenkans om zijn kijk op het spelletje te etaleren.En kijk op het spel, dat had hij als geenander. Dat talent werd onderkend door RipEngle, die in Paterno’s jaren als student dehoofdcoach was zowel het football­ alsbasketballteam van Brown University. ToenEngle werd gepolst door Penn State om daar

zijn carrière als coach voort te zetten, werddat niet alleen bevestigend beantwoord,maar nam hij Joe Paterno mee om hem teassisteren. Het zou het begin betekenen vanPaterno’s 61 dienstjaren in College Station,Pennsylvania.Toen Joe Paterno in het kielzog van RipEngle in 1950 op Penn State arriveerde wasde school nog een independent in deDivision 1. Penn State zou dat blijven tot1992, toen de ploeg overstag ging en zich bijeen conference aansloot. Vandaag de dag isdat uitzonderlijk, maar in die tijd was collegefootball nog niet zo strak georganiseerd alstegenwoordig en zelfs nu nog zijn wisse­lingen aan de orde van de dag.

Thuisbasis van de Nittany Lions was BeaverField. Een stadion, genoemd naar oud­gouverneur James Beaver, dat plaats bood aandertigduizend toeschouwers en daarmee langetijd afdoende was.Negen jaar later werd Beaver Field echterafgebroken en in zijn geheel verplaatst naarelders op de campus. Er kwamen zo’nvijftienduizend zitplaatsen bij en het werdhernoemd tot Beaver Stadium. Op die plekstaat het nog steeds, maar het stadion van nu isinmiddels ruim drie keer zo groot als hetstadion van 1950 en kent twee veelzeggendebijnamen. Er werd zoveel gewonnen dat defanatieke aanhang het vanzelf Happy Valleyging noemen en dat succes had Penn Statevooral te danken aan één man. Beaver Stadiumwerd The House that Paterno Built.In 1966 had Rip Engle er op 60­jarige leeftijdwel genoeg van. Zijn teams hadden in 1961,1962 en 1964 de officieuze titel van de oostkustveroverd en het was tijd voor de toen 40­jarigeassistent coach Joe Paterno om het stokje overte nemen. Dat deed Paterno met verve. Nietalleen op de lange termijn bleek zijn visieongekend succesvol, reeds twee jaar laterverraste Penn State met twee ongeslagen (11­0)seizoenen op rij. Beide jaren werden afgeslotenmet succesvolle deelnames aan de Orange Bowlin Florida.Het zou het wervelende begin blijken van decarrière van de Winningest Coach in Football.Paterno zou zijn team in 44 seizoenen als headcoach liefst 37 keer kwalificeren voor een bowlgame en dat was vooral in de beginjaren eentopprestatie. Tegenwoordig maakt bijna dehelft van de teams hun opwachting in een bowl,maar in 1970 bleek zelfs een negentiende plekop de nationale ranking niet voldoende vooreen bid.Dat maakte Paterno weinig uit. Hij zou van 1971tot 1992 nog slechts twee keer geen bowlbereiken en van de negentien bowls die deNittany Lions wel bereikten, werden er twaalfgewonnen. Winst in de Sugar Bowl van 1982 enFiesta Bowl van 1986 bleek zelfs voldoendevoor de nationale titel. De enige nationale titelsvoor Paterno, die zijn team vanaf 1992 zaguitkomen in de Big Ten. Opvallend genoeg wasPenn State het elfde team in deze historischeconference vol met grote scholen als Michiganen Ohio State.

Het winstmoyenne van de inmiddels 62­jarige Paterno begon vanaf 1992 ook ietwat tedalen. Paterno pakte dan wel Big Ten titels in1994, 2005 en 2008 en won in 1994 en 2008tevens de Rose Bowl, zijn winstpercentage inde conference lag op ‘slechts’ .638. Voor een95­54 record in bijna twintig jaar conferenceplay zou menig coach tekenen, maar als jeweet dat Paterno eindigde met een percentagevan .749 en ongekend winning record van409­136 en 3 gelijke spelen, dan is de impactvan de zwaardere conference plots veelduidelijker.Toch wordt Paterno in de ogen vansportanalytici herinnerd als footballgenius enicoon. Het zware brilmontuur, zijn pientereimago, het warme contact met de studentenen de opgerolde broekspijpen, om tevoorkomen dat ze te snel zouden verweren ofvies werden. Joe Paterno was een winnaar enacteur, die perfect aanvoelde wat er nodig wasom zijn team en de aanhang aan te sporen.Een zorgvuldig opgebouwd imago van grotedenkers en nog hardere werkers voor hemzelfen de school. Een imago waar de grootstetalenten van de sport maar te graag deel vanwilden uitmaken. Een imago dat onfeilbaarleek.JoePa, zoals de dan 84­jarige footballcoachliefkozend werd genoemd, is God op PennState.Tot zaterdagochtend 5 november 2011.‘Voormalig’ Penn State assistent coach JerrySandusky wordt gearresteerd op verdenkingvan stelselmatig misbruik van minderjarigejongens. Het spel is uit. Het geheim isbekend. De beerput is open.

***Inmiddels bevinden we ons in de zomer van2012 en over enkele weken staat het nieuwecollege football­seizoen alweer voor de deur.Penn State liep uiteindelijk vorig jaar in hetlaatste weekend een plek in de ConferenceFinal mis en verloor aansluitend ook de bowlgame waarvoor ze na een sportief goedseizoen werden uitgenodigd. Op 22 januari2012, kort na het seizoen overleed JoePaterno op 85­jarige leeftijd aan de gevolgenvan longkanker. Hij mocht zijn laatste seizoenniet afmaken, want het schandaal kostte hemzijn baan.

Op de dag dat hij ontslagen werd, werd erdoor studenten woedend gereageerd. JoePamocht van hen niet bestraft worden voor dedaden van een ander en het bestuur van deschool zou overhaast gereageerd hebben.Anno nu weten we beter. Het bestuur wistniet alleen dat Paterno schuldig was, zewisten ook tot in de gruwelijke details welkdrama zich sinds jaar en dag op de campusvoltrok. Het snelle ontslag van icoon Paternowas het logische gevolg van het uitlekken vandat geheim. Inmiddels dreigt de inverhouding onbenullige TicketCity Bowltegen de Houston Cougars op 2 januari 2012de laatste wedstrijd van de Nittany Lions tezijn geweest.Zoals gezegd is de spil in het verhaal JerrySandusky. Hij speelde van 1963 tot 1965 alsdefensive end voor Penn State en werd in1969 in vaste dienst genomen door zijn almamater als coach in uiteenlopende rollen. Achtjaar later werd Sandusky de defensivecoördinator en daarmee de rechterhand vanJoe Paterno. Deze rol zou hij vervullen tot1999, toen hij, kort nadat hij grondig wasdoorgelicht door de campuspolitie, werdontslagen met een opmerkelijk gulle goudenhanddruk. Een moeder had Sanduskyaangewezen als de dader van de aanrandingvan haar zoontje.Sandusky kreeg overigens niet alleen eengouden handdruk. Hij was ook aangewezenals bijzonder coach, een rol vergelijkbaar metemeritus hoogleraar. Niet meer direct infunctie, maar nog altijd betrokken en mettoegang tot alle faciliteiten. Deze optiegebruikte hij graag voor evenementen met deminderjarige jongeren die hij hielp met zijngoede doel The Second Mile. Dat was eenstichting zonder winstoogmerk die zichinzette voor steun aan kansarme, minderbedeelde jongeren in Pennsylvania.The Second Mile bestond al sinds 1977 enwerd geleid door Jerry Sandusky en zijnvrouw Dorothy. Ze werden lang geroemd omhun daden, Jerry’s boek Touched over hetgoede doel werd een bestseller en onder meervoormalig gouverneur van Pennsylvania RickSantorum overhandigde hen een prestigieuzeonderscheiding. The Second Mile bleekechter vooral Jerry’s goede doel, want viadoor hen georganiseerde activiteiten kwamhij in aanraking met duizenden mentaal

minder weerbare jongens. Voor zover bekendheeft hij er daarvan tientallen aangerand enverkracht en dat zijn slechts de gevallen dievooralsnog naar buiten zijn gekomen.Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat Sanduskyjarenlang is weggekomen met zijn walgelijkedaden. Er is 1998 ruimschoots onderzoekgedaan en er bleek al sinds 2002 een nieuweserie ooggetuigen en aanwijzingen op debureaus van Paterno en het bestuur te liggen.Het antwoord is cynischer dan we ooit voormogelijk hielden en doet het bloed van zelfsde meest trouwe Penn State fans inmiddelskoken. Paterno en de zijnen hebbenstructureel de aanwijzingen genegeerd enooggetuigen afgewimpeld, omdat zij hetimago van de school en het succes van hetfootballteam belangrijker vonden dan hetleed van Sandusky’s slachtoffers.Dat is de tragische conclusie van hetFreeh­rapport, dat afgelopen week door oud­FBI­voorman Louis Freeh naar buiten werdgebracht en naadloos aansluit op debevindingen van de rechters die de zaakbehandelden. Na jaren van langdurigonderzoek is Jerry Sandusky schuldigbevonden aan 45 van de 48 tenlasteleggingenen hoewel de strafmaat nog moet volgen, ishet in ieder geval duidelijk dat de nu 68­jarige pedofiel nooit meer vrij komt.Daarmee is de kous echter niet af, want alsJoe Paterno, maar ook bestuursvoorzitterGraham Spanier en athletics director TimCurley, jarenlang hebben gezwegen, zijn ookzij schuldig. Zij hebben zich dan namelijkniet gehouden aan de Amerikaanse wet, diehet melden van verdenkingen en onderzoekdaarnaar verplicht stelt.Het Freeh­rapport noemt die nalatigheid“gevoelloos en schokkend” en concludeertdat ondanks het politieonderzoek van 1998,er in 2001 geen enkele moeite werd gedaanom het slachtoffertje te vinden. Een slacht­offertje dat volgens klokkenluider en assis­tent coach Mike McQueary door Sanduskywerd verkracht, terwijl Sandusky het in eenmisselijkmakend recent radio­interview nogals “stoeien, een beetje rondhupsen” afdeed.McQueary kreeg van Paterno te horen datzijn taak erop zat. “Het is nu aan mij om dejuiste beslissing te nemen,” zei de toen al 72­jarige coach hem toe.

JOE PATERNOLegendarischehoofdcoach,absolute lei­der van allesfootball­gerelateerdop Penn StateJERRY SANDUSKYSeriepedofiel;vindt slacht­offertjes inzijn valse goe­de doel; schul­dig bevonden

GRAHAMSPANIERBestuursvoor­zitter PSU; be­sloot samenmet Paternotot geenonderzoekTIM CURLEYAthleticsdirector PennState;betrokken bijregelgeving;ook hij zweeg

MIKE MCQUEARYKroongetuige.Assistent­coach enstudent diein 2002 mis­bruik meldtbij PaternoLOUIS FREEHVoormaligeFBI­topman;door PennState inge­huurd voordiepgaandonderzoek.

Paterno nam echter de verkeerde beslissing.Er werd slechts besloten om aan Sandusky tevragen zijn “jonge gasten” niet meer mee tenemen naar faciliteiten van de school. Alsofhet misbruik spontaan zou verdwijnen alshet niet meer onder hun ogen gebeurde.Penn State werd gedomineerd door hetaanzien van en de angst voor Joe Paterno. Zobleek tijdens het onderzoek dat tweeschoonmakers zo bang waren geweest voorPaterno’s invloed, dat ze hem in 2000 nietdurfden te vertellen dat ze Sandusky eenander jongetje zagen misbruiken.

Freeh en zijn team van onderzoekers con­cluderen onomwonden dat Penn State nietalleen volstrekt incapabel bleek om met hethuidige schandaal om te gaan, maar ook dathet vertrouwen in bestuurders als Paterno enSpanier zo blind was, dat niemand ooit hetklankbord van de school informeerde over devraagtekens rond Sandusky en dat de herenuit gemakzucht zelfs twintig jaar lang geenrichtlijnen hadden opgesteld naar aanleidingvan de meldingsplicht van misbruik­verdenking uit 1991. Freeh noemt de sfeer entoon van het bestuur “volstrekt verkeerd” enzegt te zijn geschrokken van de inactiviteit endoofpotintenties van de machtspyramide opPenn State.***

Minimaal veertien jaar kon en mocht JerrySandusky, een seriepedofiel die onder ’tmom van een goed doel een onbekend aantalkansarme jongens voor het leven trauma­tiseerde, zijn gang gaan. Het is zo ziek dat jeer cynisch van wordt, maar de meest geliefdeen gelauwerde sportcoach van de Verenigde

Staten besloot kinderverkrachting tebedekken met de mantel der liefde. Liefdevoor een sport die hij begreep als geen ander,maar die hem ongekend ver wist te drijvenvan de realiteitszin die nodig was om hetbeest Sandusky te stoppen.Als Freeh’s conclusie klopt en als Paternozo werd verafgood dat niemand hem durfdetegen te spreken, dan is ook hij schuldig aandit drama. Net als de bestuurders om hemheen, die gruwelijk verzaakten en daarmeehet imago van hun school ergerbeschadigden dan dat ze het ooit haddenkunnen beschermen.Zeker nu de NCAA zich over de zaak gaatbuigen en inmiddels is uitgelekt dat eeneventuele death penalty niet is uitgesloten.Dat houdt in dat het footballteam vooronbepaalde tijd wordt opgedoekt. Dit is eenstraf die ooit één keer eerder werduitgedeeld, aan Southern MethodistUniversity in 1987 naar aanleiding vanillegale betalingen aan spelers. Zij keerdenna twee jaar terug, maar de klap die hetsysteem opliep is SMU twintig jaar lateramper te boven. Nu dreigt die haastondenkbare straf ook voor Penn State en hetzal erom spannen of de NCAA coulantgenoeg is. De huidige staf en spelers zijntenslotte slechts uiterst zijdelings in ditschandaal betrokken.Supporterszone Paternoville heet inmid­dels echter Nittanyville, Nike’s jongeren­centrum is niet meer vernoemd naar JoePaterno en het beeld van de juichende JoePaaan de voet van het immense Beaver Sta­dium is het volgende mikpunt. The Housethat Paterno Built is het huis dat hij ook weerheeft afgebroken. Success with Honor bleekeen holle frase, Beaver Stadium als warmthuis voor minderbedeelden bleek eenspookhuis. De cynici hebbengelijk. Het beeld vanPaterno, met zijn wijs­vinger richting dehemel, moet nietweggehaald worden.Het moet wordenomgedraaid.Want Joe Paterno was de God diewegkeek. Het icoon dat vergatmens te zijn. •

Oei, dat was even schrikken tijdens Rangers­Twins,twee weken terug: een donderslag vanuit 't niets diehet een ieder even dun door de broek deed lopen.Bekijk de video hier.

Tom Brady en de Tuck­rule:"Get the Tuck off me!"

‘XONR8’ leest de afkorting op zijn zwarte capuchontrui.“Het is de ‘S’ op mijn borst,” zegt Brian Banks, “een symboolvan mijn vrijheid.” Die vrijheid is pril. De 27­jarige Bankswerd eind mei vrijgesproken van verkrachting en verlost uit dehel die hem tien jaar van zijn leven kostte: vijf jaar cel en vijfjaar voorwaardelijk vrij voor een misdaad die hij nooitpleegde. Vandaar XONR8, een afkorting voor het Engelseexonerate, wat vrijspraak of zuivering betekent. Banks heefthet voor de zekerheid maar op een hele stapel truien en T­shirts laten drukken. “Het voelt voor mij als Superman die zijncape aantrekt. Het verandert hem, maakt hem een sterkereman die klaar is om de wereld te redden.”Brian Banks kan de superkrachten goed gebruiken. Delinebacker uit Long Beach die als zestienjarige de aandachttrok van verschillende topuniversiteiten, stapte na zijnvrijspraak zo’n beetje rechtstreeks uit de elektronischeenkelband het trainingsveld op. En dan geen trapveldje vaneen amateurclub maar het échte werk met de grote jongens.Banks, die tien jaar lang geen bal aanraakte, moest zich plotsbewijzen op proef bij de Seattle Seahawks, de Kansas CityChiefs, de San Diego Chargers en de San Francisco 49ers. DeNFL­teams toonden medeleven en gaven gehoor aan Banks’oproep om hem een kans te geven alsnog zijn jeugddroom uitte laten komen, de droom die tien jaar terug op bizarre wijzein duigen viel.We gaan terug naar 2002 op de Polytechnic High School inLong Beach, Californië. Het leven lacht de zestienjarige Bankstoe. Hij is het toptalent van het football team. Zo goed dat hijwordt uitgenodigd om met een full scholarship voor vier jaarop de University of Southern California voor de USC Tro­jans te komen spelen. En USC is niet het enige college datin de rij staat. Ook universiteiten zoals de Ohio State Uni­versity en de University of Michigan melden zich. Banksweet het zeker: zijn toekomst ligt in de NFL. En niemandkan hem tegenhouden.Of toch? Het is de dan vijftienjarige Wanetta Gibson dieBanks’ droom aan duigen gooit als ze overstuur hetalarmnummer van de politie belt: ze is verkracht doorBanks. Hij heeft haar hardhandig over het schoolpleingesleurd en vervolgens verkracht in de lift, of het trappen­huis, ze weet het niet helemaal zeker. Toch klaagt Gibsonmet succes haar middelbare school aan en houdt er ander­half miljoen dollar schadevergoeding aan over. De schoolheeft gefaald haar te beschermen tegen een beest zoalsBanks, verklaart de rechter.Banks wordt snel opgepakt, schuldig bevonden aanverkrachting en opgesloten. Hoewel nog minderjarig

wordt hij als een volwassen man veroordeeld.Zijn advocaat raadt hem aan het vonnis nietaan te vechten omdat de jury hem (een grotezwarte man) dan in hoger beroep weleensvoor de rest van zijn leven zou kunnenopsluiten. Banks stemt in met het advies vanzijn raadsman.Hij zit meer dan vijf jaar in de cel en wordtdan voorwaardelijk vrijgelaten. De volgendevijf jaar brengt hij door op parool. Maar datbetekent verre van een terugkeer naar hetnormale leven. Banks moet zich latenregistreren als zedendelinquent en draagteen enkelband. Het herinnert hem dagelijksaan zijn tijd in de cel en hoe de samenlevinghem ziet: als een verkrachter die dag ennacht in de gaten moet worden gehouden.Banks’ verhaal krijgt een onverwachtewending als Gibson hem via Facebookbenadert en opbiecht dat ze de verkrachtinguit haar duim heeft gezogen. Hij ruikt eenlaatste kans op bevrijding en huurt eenprivédetective in die met haar afspreekt enhun ontmoeting stiekem filmt. Weer geeftGibson Banks’ onschuld toe. Wat haar ervanweerhoudt met haar bekentenis naar buitente treden, laat zich eenvoudig raden: zevreest haar schadegeld kwijt te raken. Maarhet is al te laat: alles staat op tape en derechter aanvaardt het als bewijs dat Banksonschuldig is. Banks is een vrij man en zijntranen zijn voorpaginanieuws.“I’ve been a monster too long… RAISE MEUP!!!” schrijft Banks een paar dagen na devrijspraak op Twitter. De man die de taak opzich neemt is geen onbekende voor hem:Peter Carroll, de coach die hem rekruteerdevoor USC, is intussen werkzaam als coach bijde Seahawks en nodigt hem uit voor eenproeftraining in Seattle. Coach Carroll zegtonder de indruk te zijn van Banks’ strijd­vaardigheid: “Hij verdient een tweede kans.”Banks grijpt de kans met beide armen aan,maar de try outs bij de Seahawks resulterenniet in de gehoopte uitnodiging voor hetvoorbereidingskamp op het nieuwe NFL­seizoen. Ook de andere clubs die hemuitnodigen voor een proeftraining verlaat hijzonder contract. Hoewel de trainers die metde 6­foot­2, 240 pounds linebacker werkenonder de indruk zijn van zijn fysiek envechtlust en ook sympathiseren met zijn

droom, schiet hij tekort. En dat is niet zoverwonderlijk, zegt Ken Norton, coach van deSeahawks. “Dit is de NFL, het beste van hetbeste, het allerhoogste niveau,” zegt Norton.“En Banks heeft er tien jaar lang uit gelegen.Het wordt dus heel erg moeilijk voor hem.”De NFL is onvergeeflijk.

Banks geniet van zijn avontuur maar is zichal te bewust van zijn tekortkomingen enachterstanden: hij heeft college footballgemist en een decennium lang stilgezeten.Hij loopt verder achter dan jongens dieproberen de NFL Draft te halen na één oftwee jaar in het leger te hebben gediend (enhet vaak niet halen). Maar hij heeft ook devechtlust, de hoop en de drang te zorgen voorhet perfecte happy end voor zijn verhaal.En dus richt Banks zich “voor de volle hon­derd procent” op zijn training met tweebeulen van trainers, Jay Glazer en TravelleGaines, die weten hoe je een speler klaar­stoomt voor een NFL­seizoen, zegt zijn zaak­waarnemer Bruce Tollner. Er is haast bijgeboden. Het seizoen staat voor de deur enBanks’ naam komt vooralsnog op geen enkelroster voor. Het zijn zorgen die hij zegt teervaren als “een briesje” vergeleken met zijntijd in de gevangenis. “Ik heb nog een maandom te trainen, beter te worden, en dan tebeginnen aan de try outs voor de camps. Ikben vastbesloten en meedogenloos,” aldusBanks op zijn Twitter. En dan de slag om dearm: “Ik heb al gewonnen.” •

Elk jaar plaatsen 12 van de 32 NFL teamszich voor het seizoenstoetje: de playoffs. Elkjaar is de samenstelling van die groep van 12uitverkorenen radicaal anders. Over deafgelopen 16 seizoenen plaatsen zich iederjaar minimaal 5 'nieuwe' teams voor deplayoffs. Dat wil zeggen: minimaal 5 van de12 teams die zich het ene jaar plaatsen voorde playoffs doen dat het jaar erop niet (ziekaders). De gelukkigen die zich terugvindenin de postseason, al dan niet als vaste klant,rest natuurlijk de opdracht om de Super Bowlte halen en, als het even kan, te winnen. Dieopgave is vrijwel onmogelijk en tegelijkertijdvelen gegeven.Aan de afgelopen tien Super Bowls dedendertien verschillende teams mee, waarvan erzeven uiteindelijk met de Vince LombardiTrophy gingen lopen. De laatste keer dat eenteam zich twee keer achter elkaar plaatstevoor de Super Bowl is alweer van 2005, toende New England Patriots ook twee keer dekampioen waren. Voor een echte dynastiemoeten we terug naar begin jaren negentig,toen de Dallas Cowboys in vier jaar tijd aandrie Super Bowls deelnamen en ze allemaalwonnen. Prolongatie van de Super Bowl issowieso erg zeldzaam: het kwam slechts achtkeer voor in 49 edities en is daarmeezeldzamer dan het compleet missen van deplayoffs na Super Bowl winst (zie kader). DeNFL, en de Super Bowl in het bijzonder, lijktal met al geen vruchtbare voedingsbodemvoor langdurige hegemonie.Dat beeld past uitstekend in het parity­/nivelleringsbeleid van de NFL, waarmee alle32 teams met gelijke middelen en gelijkekansen aan de start van ieder seizoen zoudenmoeten staan. Maar dit idee strookt niethelemaal met de realiteit. Er zijn franchisesdie zich, tegen alle 'parity laws' in, weten teonderscheiden van de rest, zowel in positieveals negatieve zin. De NFL kent dan ook weldegelijk structurele kanshebbers enkanslozen. De Patriots en de Steelers voor deeerste categorie en de Cleveland Browns enJacksonville Jaguars voor de tweede, vormendaarvan het levende bewijs. Het'nivelleringsbeleid' van de NFL zorgt dan ookniet zozeer voor gelijke kansen en middelen,maar creëert vooral een competitie waarinteams vloeiender bewegen van de enecategorie naar de andere. Daarom kan een

franchise in het ene jaartot ver in de playoffs reikenen het jaar erop hopeloosverzuipen in het loodzwarereguliere seizoen en vice versa.In welke richting de franchise uiteindelijkbeweegt hangt af van een combinatie vanenkele cruciale factoren die zowel voor alstegen nivellering werken: geluk, de draft, freeagency, franchise tags en de salary cap.Geluk bestaat in de NFL in vele vormen engedaanten en het is een onmogelijk teonderschatten element. Het speelt een rol bijhet speelschema dat wordt toegewezen aaneen team (wat echt doorslaggevend kan zijnvoor succes) en drijft fans tot wanhoop viablessures bij belangrijke spelers en deuitkomst van specifieke spelsituaties. Net welof net niet een first down halen, net wel of netniet een field goal maken; het kan hetverschil betekenen tussen alles hebben ofalles verliezen. Vraag dat maar aan BillyCundiff en de Baltimore Ravens.Omdat geluk beïnvloedbaar nochkwantificeerbaar is, wordt het meestal nietserieus overwogen als verklaring voor succes,hoe onterecht dat hoogstwaarschijnlijk ookis. In plaats daarvan wordt liever de jaarlijksedraft gezien als één der kritiekesuccesfactoren in de NFL. Goed draften overeen lange periode garandeert inderdaad eensterke selectie, maar de impact ervan magniet overdreven worden. Hoogst zelden zijnrookies in staat vanaf dag 1 een grote bijdragete leveren, waardoor de draft bij uitstek pasecht zijn werk doet op de lange termijn. Juistdie lange termijn is vaak het ondergeschovenkindje in de NFL, wat het effect van de draftnogal vertroebelt. Teams, en spelers zeker,leven in het hier en nu. Winnen moetvandaag gebeuren, wat de dag vanmorgen of het volgende jaar brengtis niet zo relevant.Voor de 'win now' aanpak,en als ultiem tegenwichtvan gelijkheid in de NFL,is free agency uitgevonden.Franchises die denken nog slechts één spelerverwijderd te zijn van succes, en dat zijn erjaar in, jaar uit verrassend veel, brengen eenzak met geld naar de spelersmarkt en hopendat het effect sorteert. Slechts zeer zeldengebeurt dat ook echt. Een NFL team bestaat

Welke playoffploegen van vorig jaar gaan dit jaar het postseason missen en welkeploegen komen daarvoor in de plaats? SportAmerika’s ‘most educated guess’ voorde 5 in en 5 out van 2012:5 out: Denver Broncos, Cincinnati Bengals, Detroit Lions, New York Giants, Atlanta Falcons5 in: San Diego Chargers, Buffalo Bills, Chicago Bears, Philadelphia Eagles, Seattle Seahawks

Welke teams namen inhet ene jaar deel aan deplayoffs om een seizoendaarna van het toneel teverdwijnen? Hierondereen overzicht (per jaar)van die teams met tussenhaakjes aangegeven wat 'tresultaat was van playoff­deelname in het voorgaan­de jaar en wat het reguliererecord was in het daaropvolgende,genoemdejaar.

1996:Chiefs (Divisional/9­7)Chargers (Wildcard/8­8)Dolphins (Wildcard/8­8)Lions (Wildcard/5­11)Falcons (Wildcard/3­13)1997:Bills (Wildcard/6­10)Colts (Wildcard/3­13)Panthers (Conference/7­9)Cowboys (Divisional/6­10)Eagles (Wildcard/6­9­1)1998:Chiefs (Divisional/7­9)Steelers (Divisional/7­9)Giants (Wildcard/8­8)Bucs (Divisional/8­8)Lions (Wildcard/5­11)

1999:Broncos (CHAMPS/6­10)Jets (Conference/8­8)Patriots (Wildcard/8­8)Falcons (Super Bowl/5­11)49ers (Divisional/4­12)Packers (Wildcard/8­8)Cardinals (Divisional/6­10)2000:Jaguars (Conference/7­9)Seahawks (Wildcard/6­10)Bills (Wildcard/8­8)Redskins (Divisional/8­8)Cowboys (Wildcard/5­11)Lions (Wildcard/9­7)2001:Titans (Divisional/7­9)Broncos (Wildcard/8­8)Colts (Wildcard/6­10)Giants (Super Bowl/7­9)Vikings (Conference/5­11)Saints (Divisional/7­9)2002:Patriots (CHAMPIONS/9­7)Dolphins (Wildcard/9­7)Ravens (Divisional/7­9)Rams (Super Bowl/7­9)Bears (Divisional/4­12)2003:Raiders (Super Bowl/4­12)Steelers (Divisional/6­10)Jets (Divisional/6­10)Browns (Wildcard/5­11)Bucs (CHAMPIONS/7­9)49ers (Divisional/7­9)Giants (Wildcard/4­12)Falcons (Divisional/5­11)2004:Chiefs (Divisional/7­9)Ravens (Wildcard/9­7)Titans (Divisional/5­11)Panthers (Super Bowl/7­9)Cowboys (Wildcard/6­10)2005:Chargers (Wildcard/9­7)Jets (Divisional/4­12)Eagles (Super Bowl/6­10)Falcons (Conference/8­8)Packers (Wildcard/4­12)Rams (Divisional/6­10)Vikings (Divisional/9­7)

2006:Broncos (Conference/9­7)Bengals (Wildcard/8­8)Jaguars (Wildcard/8­8)Steelers (CHAMPIONS/8­8)Bucs (Wildcard/4­12)Panthers (Conference/8­8)Redskins (Divisional/5­11)2007:Ravens (Divisional/5­11)Jets (Wildcard/4­12)Chiefs (Wildcard/4­12)Bears (Super Bowl/7­9)Saints (Conference/7­9)Eagles (Divisional/8­8)2008:Patriots (Super Bowl/11­5)Jaguars (Divisional/5­11)Cowboys (Divisional/9­7)Packers (Conference/6­10)Seahawks (Divisional/4­12)Bucs (Wildcard/9­7)Redskins (Wildcard/8­8)2009:Titans (Divisional/8­8)Steelers (CHAMPIONS/9­7)Dolphins (Wildcard/7­9)Giants (Divisional/8­8)Panthers (Divisional/8­8)Falcons (Wildcard/9­7)2010:Chargers (Divisional/9­7)Bengals (Wildcard/4­12)Vikings (Conference/6­10)Cowboys (Divisional/6­10)Cardinals (Divisional/5­11)2011:Colts (Wildcard/2­14)Chiefs (Wildcard/7­9)Jets (Conference/8­8)Bears (Conference/8­8)Eagles (Wildcard/8­8)Seahawks (Divisional/7­9)

uit 53 spelers en de invloed van een enkeleaanwinst reikt maar zo ver, tenzij de speler inkwestie van een uitzonderlijk niveau is of opeen cruciale positie speelt. Juist voor datsoort spelers en hun vrije rechten heeft deNFL de franchise tag geïnstalleerd, om maarte voorkomen dat de mindere teams (als wedan toch erkennen dat die bestaan) hun top­spelers verliezen aan succesvollere teams enzo alsnog indirect ongelijkheid ontstaat. DeNFL is in die zin het enige communistischeinstituut in Amerika: het draait de vrijemarkt en de rechten van het individu de nekom uit hoofde van gelijkheid en balans.

De beste vriend van nivellering engelijkheid is de ‘hard salary cap’ die ervoorzorgt dat ieder NFL team werkt met hetzelfdebudget. Dankzij de cap is het laatsteredmiddel van competitieve disbalans (engelukkig ook van hopeloze front offices diedenken dat alles te koop is) –geld– nietalleen een doorslaggevende factor maar ookeen beperkende. Het kan een speler verleiden

om van team te wisselen of hem juistovertuigen te blijven. De cap is immers vooriedereen gelijk en de ruimte voor grotesalarissen relatief beperkt. Binnen de grenzenvan de cap is de samenstelling van eenkwalitatief hoogwaardige selectie niet meer ofminder dan een legpuzzel waarbij slechts deprioriteiten die een franchise stelt bepalenhoe waardevol een speler is voor een team. Ofeen franchise in staat is de juiste prioriteitente stellen maakt of breek een team. Die ba­lans kan in het ene jaar doorslaan in de goederichting en in het andere jaar, door pech ofenkele foute keuzes, in de verkeerde.Succes in de NFL, en de directe aanleidingvoor de jaarlijkse ‘5 in, 5 out’ draaimolen, isdankzij het beleid van de league richtinggelijkheid vooral het resultaat van hetmaximaal benutten van de instrumenten diebeschikbaar zijn voor alle teams. De matewaarin een NFL­organisatie erin slaagt dieinstrumenten op de juiste manier tegebruiken en te combineren (en het gelukwat daarbij komt kijken) geeft de doorslag.Soms ontstaat die succesvolle mix dan bijtoeval en koestert men het onverwachtesucces. Vaker ontstaat de juiste cocktail dooruitgekiend beleid, opgetekend en uitgevoerddoor mensen met net wat meer talent, inzichten intelligentie dan beschikbaar bij anderefranchises. Juist dankzij het gelijke speelveldin de NFL ontstaan er kansen voor dat soortuitzonderlijke talenten om het verschil temaken. Daarmee voedt de nivellering(gelukkig) uiteindelijk ook dat wat het trachtte bestrijden: competitieve disbalans doorongelijke middelen en kansen. •

Veel erger nog dan de playoffs missennadat je ze een jaar eerder wel hebtgehaald is de playoffs missen directnadat je de Super Bowl hebt gewonnen:de Super Bowl Curse. Sinds 1967overkwam het 13 kampioenen:Super Bowl II: PackersSuper Bowl IV: ChiefsSuper Bowl XIV: SteelersSuper Bowl XV: RaidersSuper Bowl XVI: 49ersSuper Bowl XXI: GiantsSuper Bowl XXII: RedskinsSuper Bowl XXV: GiantsSuper Bowl XXXIII: Broncos

Super Bowl XXXVI: PatriotsSuper Bowl XXXVII: BuccaneersSuper Bowl XL: SteelersSuper Bowl XLIII: SteelersAndersom kan het echter ook: het enejaar de playoffs missen en het volgendeseizoen ineens de Super Bowl winnen.Dat gebeurde slechts 5 keer:Super Bowl III: New York JetsSuper Bowl XV: Oakland RaidersSuper Bowl XVI: San Francisco 49ersSuper Bowl XXXIV: St. Louis RamsSuper Bowl XXXVI: New England Patriots

Super Bowl Curse

Breken. Dat moment komt soms ineens. Zonder dat je het echt voeltaankomen. Bij mij begint het met een wat knijpend gevoel in mijn keel,daarna een ouderwetse trillip en uiteindelijk een paar druppels die tergendlangzaam over mijn gezicht naar beneden rollen. Tranen komen soms snelen dat is goed.Afgelopen week gebeurde het meerdere malen. In Washington bij hetvuurwerk op Independence Day, een schitterend gezicht vanaf de trappenvoor het Jefferson Memorial. Of tijdens de seventh inning stretch tijdenshet duel tussen de Washington Nationals en de San Francisco Giants. Datzijn bij mij tranen van puur en intens geluk. Van genot.Pat Summitt werd zestig jaar geleden geboren in Clarksville, Tennessee,als Patricia Sue Head. Toen kon nog niemand bedenken dat deze kleinebaby zou uitgroeien tot een van de belangrijkste pioniers in hetAmerikaanse vrouwenbasketball. Pat was zelf speelster, won zilver op deOlympische Spelen van Montreal in 1976, maar besloot al vroeg in haarleven ook te gaan coachen. Een roeping, zo bleek later. Summitt, zoals Patzou heten na haar huwelijk in 1980, werd een groot NCAA­coach en heefteen prijzenkast zo groot als menig studentenkamer. Keihard, recht doorzee en goudeerlijk. Een soort moeder voor haar speelsters, maar wel eenhele strenge.Het viel de zoon en een aantal basketballsters van Pat ruim een jaargeleden op, dat ze aan het veranderen was. Kleine dingen. Soms was Patwat afwezig, niet altijd meer even geconcentreerd. In augustus vorig jaarwerd de ziekte van Alzheimer geconstateerd bij de vrouw, die bekendstond voor de ijzige blik richting haar speelsters als er weer iets mis ging.Een schok ging door de Amerikaanse sportwereld. Toch maakte Pat,uiteraard in een wat minder dominante rol dan voorheen, het seizoen afals coach van de Tennessee Lady Vols om daarna bekend te maken eenpunt achter haar carrière te zetten. Een nieuwe wedstrijd was begonnen,de zwaarste uit haar leven. Medelijden hoeft niemand met Summitt tehebben. “There's not going to be any pity party and I'll make sure of that.”Ik heb weinig tot helemaal niks met vrouwenbasketball en kende PatSummitt tot vorige week totaal niet. Rechts zag ik de zon onder gaan in deGolf van Mexico, vlak voor mij stond een uitstekend glas witte wijn en opde televisie keek ik naar The ESPYS, voor het gemak te vergelijken met deSporter van het Jaar verkiezing in Nederland. Peyton Manning kwam hetpodium opgelopen om de uitreiking van de Arthur Ashe Courage Awardvoor zijn rekening te nemen en stak een inleidend verhaal af over eenvrouwelijke basketballcoach. Een filmpje van ruim tien minuten volgde.Dat kleine kwartier was genoeg om mij te breken. Het raakte mij diep vanbinnen en stilte volgde. Nadat Pat Summitt op het podium was verschenenonder een staande ovatie om de award in ontvangst te nemen, zette ik detv uit. Met het glas wijn in de hand liep ik naar het balkon en keek naar deprachtige zonsondergang. Weer een dag voorbij. Carpe diem.

Pat Summitt

In de wereld van de autosport is het nietongewoon dat een zoon in de voetsporen vanzijn vader treedt. Zo kennen we uit deFormule 1 bijvoorbeeld Gilles Villeneuve enzoon Jacques, Damon Hill als zoon vantweevoudig wereldkampioen Graham enMercedes­coureur Nico Rosberg als zoon vanKeke Rosberg, die in seizoen 1982 (het jaarwaarin Gilles Villeneuve dodelijkverongelukte) wereldkampioen werd. In deVerenigde Staten kent men zelfs een waredynastie. Mario Andretti heeft niet alleen eenracende zoon in Michael, maar zelfs eenracende kleinzoon in Marco. Verder racetende iets minder bekende Andretti­telgen Aldo,Adam, Jeff en John Andretti ook inverschillende (Amerikaanse)autosportklasses.De tweeling Mario en Aldo wordt in februari1940 geboren in Motovun, in het huidigeKroatië. In die tijd was dat nog onderdeel vanItalië, maar na de Tweede Wereldoorlogwerd het gebied onderdeel van Joegoslavië.Als de jongens acht jaar oud zijn verhuizen zenaar de Verenigde Staten.Eind jaren vijftig bouwen Mario en Aldohun eerste racewagen en gaan er stiekemmee racen in zogeheten stock car races. Deouders van de tweeling weten op dat momentnog niks van de hobby van hun kroost. In heteerste seizoen hebben ze al meteen succes enwinnen ze allebei twee van de eerste vierraces. Ook maken ze direct kennis met dekeerzijde van de autosport. Al in zijn eersteseizoen crasht Aldo zwaar en raakt hij in eencoma. Gelukkig geneest hij volledig en zettenze allebei hun carrière voort.Hoewel als identieke tweeling geboren, lijkenMario en Aldo niet op elkaar. In 1969 neemtAldo deel aan een sprint race in Des Moines,Iowa in een auto die Mario voor hem kocht.Tijdens de race raakt Aldo opnieuwbetrokken bij een zwaar ongeluk en crasht ineen hek. Hij raakt ernstig gewond en bij

constatering van meervoudige botbreuken enfracturen in zijn schedel, jukbeen en kakenondergaat hij een aantal operatieve ingrepenen zal hij nooit meer op zijn broertje lijken.Na het ongeluk stopt Aldo definitief metracen.Mario’s carrière verloopt heel watvoorspoediger. In de vroege jaren zestig is hijal professioneel coureur en in 1965 wordt hijverkozen tot Rookie of the Year als hij derdewordt bij de legendarische Indy 500. Ookwint hij dat jaar zijn eerste IndyCarkampioenschap. Twee jaar later, in 1967,wint Mario opnieuw een wereldberoemdewedstrijd. In een stock car wint hijNASCAR’s Daytona 500 en eveneens wint hijeen endurance race, de 12 uur van Sebring.In 1969 wint Mario Andretti de Indy 500 enwordt hij voor de derde keer kampioen in deIndyCar series.Na zoveel successen op het Amerikaanse con­tinent vindt Mario het tijd om zijn kunsten tevertonen in de Formule 1. In 1971 behaalt hijals Ferrari­coureur in Zuid­Afrika zijn eerstezege in de koningsklasse van de autosport.Als hij in 1978 voor het Britse team Lotusrijdt laat hij zich zelfs kronen tot wereldkam­pioen. Hij is dan slechts de tweede Ameri­kaan (na Phil Hill) die dit voor elkaar kreeg.In 1983 rijdt Mario Andretti in de 24 Uur vanLe Mans samen met zijn zoon Michael. Zeworden derde in een Porsche 956.In 1980 debuteert Michael Andretti in deautosport. Zijn eerste race is een lokale racevoor Formule Vee auto’s. Vier jaar later rijdtMichael zijn eerste race in de IndyCars. Metvijf derde plaatsen en een vijfde plaats bij deIndy 500 sleept ook hij de Rookie of theYear­award binnen. In 1986 wint Michaelzijn eerste race op Long Beach. Dat eindigthij als tweede in de strijd om hetkampioenschap. Als hij in 1991 de IndyCartitel verovert, vestigt hij zijn naam definitiefin de Amerikaanse autosport.

Hoewel Mario Andretti in 1969 de Indianapolis 500 wist te winnen, is het sindsdien geen enkeleAndretti meer gelukt deze legendarische race als eerste te finishen. De pech, ongelukken of andermisfortuin die de verschillende telgen van de Andretti­familie van de overwinning heeft gehoudenstaat in de Verenigde Staten ook wel bekend als de ‘Andretti Curse’. Hieronder een greep uit editiesvan de Indy 500 waaraan één of meerdere Andretti’s deelnamen.1969: Mario wint de Indy 500. Dit zal de eerste en enige keer zijn dat een Andretti deze race wint.1970: Mario kwalificeert als 8e. Vanaf deze startplek had nog nooit iemand de race gewonnen. Hetzal ook Mario niet lukken. De enige keer dat een coureur vanaf de 8e startplaats de race zou winnenwas 1985, toen winnaar Danny Sullivan ironisch genoeg Mario Andretti inhaalde.1976: Omdat Mario ook een volledig seizoen in de F1 rijdt, kan hij slechts aan één kwalificatie­sessiemeedoen. Hoewel hij daar de absoluut snelte tijd klokt, moet hij achteraan starten als zogenaamdethird day qualifier.1987: Mario start van de eerste startplaats, leidt 170 van de eerste 177 ronden en heeft zo’n grotevoorsprong dat hij wat gas terugneemt. Het lagere toerental veroorzaakt onbalans in de motor eneen gesprongen klepveer kost hem 20 ronden voor het einde een zeker lijkende overwinning.1991: Vier Andretti’s nemen deel aan de race, Mario, Michael en neven Jeff en John. Mario enMichael rijden vooraan mee maar als Mario plotseling stopt en een gele vlag veroorzaakt. Er wordtgespeculeerd dat Mario op die manier zijn zoon Michael aan een overwinning wilde helpen, maarhet is Rick Mears die de race wint.1995: Micheal Andretti valt uit in leidende positie als hij de muur raakt in de 77e raceronde.2006: Michael keert terug van zijn pensioen om samen met zijn zoon Marco te racen op Indy. Metnog 4 ronden te gaan leidt Michael de race op slechts enkele wagenlengtes gevolgd door zijn zoonMarco. Michael laat zijn zoon voorbij om hem een overwinning te schenken, maar ook Sam HornishJr. weet Michael te passeren. Tot overmaat van ramp passeert Hornish Marco ook nog enkelemeters voor de finish. In de closest finish ooit op Indianapolis worden de Andretti’s tweede en derde.

The Andretti Curse

Michael besluit dan verder in devoetsporen van zijn vader te treden en gaathet ook proberen in de Formule 1. Hij tekenteen contract bij het team van McLaren enwordt teamgenoot van Ayrton Senna. Integenstelling tot zijn vader behaalt Michaelgeen successen in de koningsklasse van deautosport. Een serie crashes zorgt ervoor dathij in zijn eerste 3 races slechts 3 rondjesrijdt. Verder heeft de McLaren te maken metbetrouwbaarheidsproblemen waardoor de

prestaties uitblijven. Michael reist tussen deraces steeds terug naar huis in de VerenigdeStaten en weigert zich in Europa, waar hetmerendeel van de F1 Grand Prix’plaatsvinden, te vestigen. Dit komt deprestaties ook niet ten goede. Ondanks eenopleving in de vorm van een derde plaats inde Grand Prix van Italië zal Michael na dierace niet meer terugkeren in de Formule 1.McLaren vervangt hem door MikaHakkinen.

Na zijn kortstondige avontuur in deFormule 1 keert Michael in 1994 weerterug in de IndyCars en wint meteende openingsrace van het seizoen,Surfer’s Paradise in Australië. HoewelMichael Andretti nog regelmatig zijnoverwinningen mee zal pakken en ooknog een tweede plaats in hetkampioenschap weet te veroveren, zalhij nooit meer de IndyCar­titelwinnen. In 2003 rijdt Michael zijnlaatste race in een IndyCar op hetcircuit van Indianapolis. Zijn laatsteoverwinning behaalde hij in 2002 ophet circuit waar hij zestien jaar eerderzijn eerste zege in de wacht sleepte,Long Beach.Na zijn dagen als coureur besluitMichael Andretti zijn geluk tebeproeven als teameigenaar. Hijkoopt een aandeel in ‘Team Green’dat vanaf dan verder gaat als AndrettiGreen Racing. Michael’s zoon, Marcodebuteert in 2006 voor dit team alsjongste IndyCar­coureur ooit. Metslechts negentien jaar oud is hij tejong om in een auto metalcoholsponsoring te rijden en moethij van sponsor ruilen metteamgenoot Dario Franchitti. OokMarco wordt Rookie of the Year enbekroont dit met een tweede plektijdens de Indy 500. Op het InfineonCircuit in Sonoma, Californië wintMarco zijn eerste race in de IndyCarseries en is hij op dat moment metnegentien jaar, vijf maanden enveertien dagen de jongste winnaarooit. Marco rijdt op dit moment nogsteeds voor Andretti Autosport, maaris met slechts twee zeges en (nog)geen kampioenschap bij lange na nietzo succesvol als zijn vader en opa. •

Niet alleen de frequentie van de perfectgame neemt toe, ook zijn 'lelijke' broertje, deno­hitter, komt steeds vaker voor. Waar ligtdat aan? Hoe kan het toch dat recentelijkstartende werpers zoveel dominanter lijkendan in de decennia hiervoor? Hoe kan een,met alle respect, doorsnee werper met matigecijfers als Francisco Liriano, zich ineens in hetrijtje elitepitchers scharen dat een no­noachter zijn naam heeft staan?Einde steroid eraEnkele jaren geleden werd er een bom onderde Amerikaanse sportwereld gelegd. Erzouden lijsten bestaan met spelers die methun handen in grootvaders snoeppot haddengezeten. Deze lijst, waar rond de honderdhonkballers op zouden staan, had nooit deimpact die de dopingjagers voor ogen hadden,maar maakte desondanks een einde aan watwe nu kennen als de 'Steroid Era'. Van diversegrote spelers, zoals Alex Rodriguez van deNew York Yankees en de nu clubloze MannyRamirez, destijds van de Boston Red Sox, isbekend dat ze op enig moment in een carrièreverboden middelen hebben gebruikt. BarryBonds en Mark McGwire kunnenwaarschijnlijk fluiten naar de Hall of Famedoor hun vermeende steroïdeverleden.Toch zijn het niet eens die grote namen waarje naar moet kijken als het einde van deSteroid Era in verband wordt gebracht met dedrie opvolgende 'jaren van de pitcher'. Zij zijnook van zichzelf wel in staat enkele tientallenballen per jaar de tribunes in te slaan. Maarhoe zit het met de mindere goden? Stel je voordat enkele jaren geleden elke middelmatige ­voor MLB­begrippen dus ­ slagman de bal netietsje verder, beter en harder had geslagendan diezelfde slagman nu zou doen?Het lijkt vergezocht, maar dat is het niet. Alswe even uitgaan van het slechte scenario,namelijk dat gedurende lange periode meerspelers wél dan niet aan verboden middelenhebben gezeten, dan kun je er niet omheen dateen gemiddelde slagorde in een Major Leagueteam nu minder imposant oogt dan eenzelfde

line­up pakweg vijftien jaar geleden. Toch ishet te simpel om gewoon op de drugs te wijzenen dat als voldoende uitleg te beschouwen.Slaggemiddelde daaltDe toename van no­hitters kan namelijk ookverklaard worden door het slaggemiddeldevan de hele Major League te bekijken; daar isniet geheel toevallig al enkele jaren een dalingte zien. Het gemiddelde zit sinds 2010 weeronder .260, iets dat sinds begin jaren ’90 nietmeer voorgekomen was. Het zijn lichtedalingen, maar een simpele kansberekeningleert dat de kans op een no­hitter relatief sneltoeneemt als het slaggemiddelde dat de MLB­hitters samen behalen ook maar een heel kleinbeetje lager wordt. Een daling van .270 naar.250 zorgt bijvoorbeeld voor een verdubbelingvan de kans dat er een no­hitter zalplaatsvinden; 0,020 procent tegenover 0,042procent kans.Naar de oorzaak daarvan blijft het gissen.Wellicht zit er nog steeds rek in hetperfectioneren van werptechnieken en wordenpitchers daardoor in verhouding langzaamsteeds sterker dan batters. Of wie weet is hetwel een bijproduct van de sabermetrics diebepaalden dat een vrije loop even effectief isals een honkslag. Voor een no­hitter mag jeimmers best honklopers tegen krijgen, zo langze maar geen honkslag hebben geslagen.Daarbij komt nog dat de knappe koppen vande MLB­teams er achter zijn gekomen dat eenstrikeout een team uiteindelijk meer helpt daneen slecht geslagen bal die een dubbelspeloplevert. Hitters krijgen instructies om tezoeken naar de ballen die ze richting dehekken kunnen slaan, en laten raakbare ballenlopen, wat uiteindelijk meer strikeoutsoplevert. Er was een tijd dat talenten ver wegvan de Major League­stadions werdengehouden zolang ze nog te vaak een strikeoutlieten noteren. Dat is veranderd. Mededaardoor zien we dit jaar in de MLB een hogerstrikeout­gemiddelde dan ooit; de slagmensennoteren ongeveer zevenenhalve strikeout pernegen innings: het hoogste gemiddelde ooit inde MLB.

Ubaldo Jimenez, Colorado Rockies, 2010Nog voor Ubaldo het door heeft, is een bal die net ietste hoog bleef hangen op weg naar het outfield, enplotseling is Jimenez' no­hit bid in gevaar. Diep in hetbuitenveld weet center fielder Dexter Fowler zijnhandschoen met een snoekduik nog net onder de balte krijgen. Een fantastische vangbal die de no­hitter inleven hield, maar die nooit gemaakt zou zijn als de balook maar een halve meter dieper geslagen was.Johan Santana, New York Mets, 2012Yadier Molina van de Cardinals leidde niet voor nietsde NL catchers in homeruns, en heel even moestSantana vrezen dat ook hij ten prooi viel aan deslagman. Mike Baxter zag de bal over zich heenkomen, maar wist met een ultieme sprint enuitgestrekte arm de bal nog net te vangen. Baxterraakte bij die play overigens geblesseerd aan zijnschouder, maar de no­no bleef intact.Matt Cain, San Francisco Giants, 2012Heel even gingen de gedachten terug naar ‘the catch’.Gregor Blanco snelde zich in het San Franciscorechtsveld naar de warning track om daar eenfantastische over­the­shoulder catch te maken dieCain’s perfect game redde, met een play die wel ietsweg had van de legendarische vangbal van WillieMays, eveneens spelend voor de Giants.Matt Garza, Tampa Bay Rays, 2010Met zijn voeten een centimeter of dertig boven degrond en zijn lichaam volledig uitgestrekt wist Rays’rechtsvelder Ben Zobrist nog net een ‘snowcone catch’te maken die het verschil betekende voor een of géénno­hitter voor de Rays; Garza gooide die dag de eersteno­hitter in de geschiedenis van de Tampa Bay Rays.Mark Buehrle, Chicago White Sox, 2009Mercy! De 'color commentator' van de White Sox, KenHawk Harrelson, kan zijn ogen niet geloven. DewayneWise heeft zojuist de perfecto van Mark Buehrle geredmet een schitterende vangbal (foto rechts). Wiseplukte met zijn handschoen een zekere home­run uitde lucht, enkele centimeters over de rand van de muurin het outfield. Een 'snowcone catch' zelfs, waarbij debal nog maar net in de handschoen is blijven hangen.Elke extra centimeter had Buehrle zijn perfect gamegekost.

Die knappe koppen hebben trouwens nogwel meer veranderd. Wie regelmatig naar deTampa Bay Rays kijkt, snapt wat we bedoe­len. Clubs beschikken tegenwoordig overgedetailleerde informatie over elke slagmanen passen hun verdediging daar op aan.Rays­manager Joe Maddon is een goedvoorbeeld van een manager die zijn defensieregelmatig op creatieve manieren positio­neert, en hij is lang niet de enige. Ditseizoen wordt het infield van een MLB­teamtwee keer zo vaak afwijkend gepositioneerddan in de vorige twee seizoenen het gevalwas.

Prima te verdedigen theorieën dieallemaal bijdragen aan het dalendeslaggemiddelde, maar een andere tendensdie dit jaar zichtbaar is lijkt toch weer meerop het wegvallen van de medischehulpmiddelen te wijzen. Het viel depresentatoren van één van de programma'svan ESPN onlangs ook al op: waaromhebben we zoveel 'web gems'? Hoe kan hetdat we tegenwoordig zoveel spectaculaireplays zien voor, tegen of zelfs iets boven demuren in het outfield? Volgens depresentatoren in kwestie een stille getuigevan het feit dat spelers toch vooral cleanvoor de dag komen tegenwoordig.

Cruciale playsClean of niet, de band tussen die web gemsen no­hitters is niet te ontkennen. Pitcherszeggen het wel eens: elke no­hitter heeftminimaal één cruciale play, een bal die nietelke veldspeler kan verwerken en die op datmoment dus net wel even gemaakt dient teworden. De meeste no­hitters van deafgelopen jaren hebben zo play ook (ziekader voor enkele voorbeelden). Bedenk jedan even wat er gebeurd zou kunnen zijn inde tijd dat het controleren van spelers opdoping nog niet echt aan de orde was. Zo'nbal had nog geen twintig centimeter verderhoeven komen en de play was nooitgemaakt, en de no­hitter nooit de boeken ingegaan. Tegenvraag: hoeveel pitchers zijn inde steroid era een no­hitter op die manierkwijtgeraakt, terwijl het nu misschien welgelukt zou zijn?Welke van de besproken oorzakenuiteindelijk de doorslag geeft valt moeilijkvast te stellen: een combinatie van factorenis de meest logische verklaring, en diecombinatie leidt in het algemeen totzwakkere prestaties door de slagmensen. Ofdat komt doordat ze geen verbodenmiddelen gebruiken of doordat eenveranderde kijk op diverse elementen van‘the old ballgame’ het slaggemiddelde onderdruk zetten: feit blijft dat pitchers het delaatste jaren beter doen dan de slagmensen.Maatregelen?Het signaleren van een trend is niet zomoeilijk. Het verklaren van een trend is allastiger en blijft voor een deel giswerk. Hetvoorspellen van hoe het verder gaat is alhelemaal ondoenlijk, maar desondanks nietminder interessant. Afgaande op de historievan de MLB zullen de slagmensen, als dedominantie van de pitchers voortduurt,uiteindelijk een handje geholpen worden.Zo zou de pitcher’s mound verlaagd kunnenworden en de slagzone verkleind. Tot dietijd zou het nog wel even door kunnen gaanmet de parade van no­no’s en perfecto’s. •

Geen DUI's in de MLB deafgelopen weken, in de NBA enNFL is dat getal oneindig •Sinds 1994 geen lockdownsof holdouts in baseball, deNHL zou komend seizoenwel eens later kunnenbeginnen of helemaal niet •CC Sabathia en Roy Halladayzijn allebei van de DL af • DePhillies en Brewers proberenfree agents to be Cole Hamelsen Zack Greinke te contracterenvoor het einde van het seizoen.Tot nu toe met weinig succes •De Royals en Rockieshebben werpers geruild.Jonathan Sanchez vertrektrichting Denver, JeremyGuthrie bewandelt detegenovergestelde richting •De Blue Jays en Astros maaktenin de afgelopen week een tradewaarin tien spelers van teamverwisselden. De Jays dedeneen salarisdump en kregen wathulp in de pitching in de vormvan J.A. Happ. De Astrosontvingen in ruil voor hetsalaris dat ze absorberen eenpaar redelijke prospects.

De 2005 first overallpick van de ArizonaDiamondbacks,Justin Upton isbeschikbaargemaakt doorGM KevinTowers. Denummer vierin de MVP­stemming van2011 magvertrekken uitPhoenix, zodatde Diamond­backs het teamvoor de

toekomst kunnen versterken.De grootste kanshebber op dediensten van Upton zijn dePittsburgh Pirates. De Buccoshebben talent genoeg in hetfarmsystem rondlopen om eendeal met Arizona te kunnenmaken. Op hun beurt hebben dePirates offensieve kracht nodigom afstand te kunnen nemen opde Cincinnati Reds en de St.Louis Cardinals.Upton kan zelf tradesblokkeren naar de New YorkYankees, Boston Red Sox,Chicago Cubs en ClevelandIndians. Deze team zijn inprincipe niet geïnteresseerd inde diensten van Upton, omdatze of een vol buitenveld hebben,of niet meedoen om de prijzen.

Niet dat het ook maar eenbeetje nieuws is, maar: deChicago Cubs doen bij de tradedeadline zo veel mogelijkspelers in de uitverkoop. Detwee spelers die bijna zekergaan vertrekken zijn werpersMatt Garza en Ryan Dempster.Garza is extreem constantin zijn carrière. Hij heeftbewezen uit te voeten tekunnen in de AmericanLeague East toen hij bijde Tampa Bay Raysspeelde en is duseen goed doelwitvoor AL teams dieom starter verlegenzitten. Dempster zitmiddenin het beste seizoenuit zijn carrière. De 35­jarigerighty heeft een ERA vanonder de twee en dat isoveral bruikbaar. De LosAngeles Dodgers en AtlantaBraves staan hoog op het lijstje

van Dempster zelf. Die tweeteams zouden hem goed kunnengebruiken.

Ook left fielder AlfonsoSoriano is beschikbaar. De Cubszullen echter veel salaris vanhem moeten blijven betalen omhem te kunnen dealen.

Slechts nieuws voor deCincinnati Reds. Eerstehonkman en 2010 NL MVP JoeyVotto is onder het mes gegaanom zijn meniscus te reparerenen komt daardoor eenmaand niet in actie.De Reds zijn ineen spannendgevechtverwikkeld met dePittsburgh Piratesom de titel in deNL Central. Hetverlies van debeste speleris daarbijeen flinkeklap. •

Weekly RoundUp

Upton grootstetrade target

Cubs sellers bijtrade deadlineVotto maand out

Een jaar geleden was de stemming in deSouth Side van Chicago grimmig. ManagerOzzie Guillen ging met zijn team all­in, maarhet seizoen eindigde in mineur. De White Soxbleven met een 79­83 record steken op eenderde plaats in de divisie, ver achter de DetroitTigers en de Cleveland Indians. Nieuweaankoop Adam Dunn sloeg geen deuk in eenpakje boter en ook outfielder Alex Rios steldeteleur met een .227 slaggemiddelde. De tijdvoor verandering was daar. Guillen vertroknaar de Miami Marlins en ace Mark Buehrle,één van de populairste spelers, volgde zijn wegnaar South Beach.De verwachtingen voorafgaande aan dit seizoenwaren dan ook niet hoog gespannen. SportsIllustrated voorspelde zelfs dat de Sox tegen95 nederlagen aan zouden lopen. Gelukkigworden wedstrijden niet gespeeld op papier,maar op het veld en dat doen de White Soxvanaf dag één prima onder leiding van denieuwe manager Robin Ventura. The GoodGuys gingen trots de All­Star break in meteen eerste plaats in de divisie. Dunn (ziekader) en Rios weten de bal weer te raken,A.J. Pierzynski en Paul Konerko halen hunniveau en pitcher Jake Peavy is eindelijk fiten gezond, maar er is één speler die er metkop en schouders bovenuit steekt: de23­jarige Chris Sale.De eerste is binnenDe opluchting op zijn gezicht spreektboekdelen. Het is 9 april 2012 en Saleheeft net zijn eerste overwinning alsstarter in de Major League binnen. “Sofar, so good”, zegt de wat slungeligogende Sale (1 meter 98 en slechts 81 kilo).Laat je niet afleiden door zijn uiterlijk,eenmaal op de heuvel laat hij zijn armspreken. De lefty hield de ClevelandIndians op één run over 6.2 innings enleidde zijn ploeg naar een 4­2 zege.Het was even wennen voor Sale omzo lang op de heuvel te staan. Delaatste twee seizoenen maakte hijals reliever 79 keer het loopje vanuitde bullpen. Het vertrek van Buehrleopende voor Sale een plek in de start­rotatie. “Hij gooide geweldig”, zeiVentura na afloop. “De snelheid van zijpitches was in orde en ook de slider zat

BREAKING: Adam Dunn, aka Donkey,kan wel degelijk een balletje slaan. De32­jarige slugger ging All­Star break inmet 25 homeruns en 61 binnengeslagenpunten achter zijn naam. Dat zijn duide­lijk betere cijfers dan in zijn debuut­seizoen voor de Chicago White Sox, eenjaar geleden. Dunn kwam over van deWashington Nationals, tekende een con­tract voor vier seizoenen ter waardevan 56 miljoen dollar,maar kon dat niet terug­betalen op het veld. Dunnsloeg .156, of zoals deAmerikanen dat zo mooizeggen: a buck 56,gepaard met 11homeruns en177 strikeouts.Het kanverkerenin base­ball. Eenjaar gele­den werdDunn dage­lijks uitge­jouwd, dit sei­zoen maakte hijdeel uit van deAmerican LeagueAll­Stars in Kansas City. Toch ging hettijdens het gebruikelijke perspraatje nietover zijn huidige vorm, de journalistenwaren zijn dramatische seizoen nog nietvergeten. De ene na de andere vraag kreegDunn voor zijn kiezen, alsof hij voor hetgerecht stond. “Man, ik ben er echt klaarmee om over vorig seizoen te praten”, zeiDunn getergd. Het enige wat hij kwijt wildewas dat zijn familie hem door een moeilijkeperiode heeft geholpen. “Niemand geeft meerom je dan je familie. Dat je thuis komt en jevrouw en kinderen ziet, ik weet niet of ik zo’nslump tien jaar geleden had aangekund.”

Dunn’s slaggemiddelde is nog niet wat het moetzijn, en ook zijn strikeoutaantal is wat aan dehoge kant, maar het verschil met een jaargeleden is zichtbaar. Dunn jaagt de ballen detribunes in. Daar hebben de White Sox hemvoor gehaald.

er goed op. Dat zagen we al tijdens SpringTraining, prachtig dat hij het ook nu laatzien.” Sale kreeg na zijn optreden de nodigehigh­fives van zijn teamgenoten. “Zie hier depitcher van de toekomst”, riep 2007 CyYoung Award­winnaar Jake Peavy.Toegegeven, Sale gooide tegen een matigCleveland. Sinds zijn vuurdoop is hij nietmeer te stoppen. In de maand mei werd hijAL Pitcher of the Month dankzij een 4­1record, 1.71 ERA, 35 strikeouts enslagmannen die gezamenlijk een mager .181tegen hem sloegen. Sale schreef op 28 mei2012 bijna geschiedenis door tegen deTampa Bay Rays vijftien strikeouts te gooien.Hij kwam één strikeout te kort om hetteamrecord van Jack Harshman te evenarendie op 25 juli 1954 goed was voor zestien K’stegen Boston.Uiteraard had Sale tijdens de wedstrijd geenidee van het record. Hij focuste zich, zoalsaltijd, op de slagmannen tegenover zich.“Deze jongen kan tegen veel teams vijftienstrikeouts gooien”, meent Rays’ manager JoeMaddon. “His stuff was that good.” Salesprak over een speciale dag. Hij groeide op inLakeland, niet ver van St. Petersburg. “Ikwas een echte Rays­fan. Samen met mijnoom zag ik hier mijn eerste wedstrijd van deRays.”Oh, de White Sox versloegen de Raysdankzij een two­run homerun van deopgeleefde Dunn, wie anders?All­Star GameHet was geen verrassing dat Sale door defans werd gekozen om in Kansas City tepitchen voor de American League All­Stars.In de zesde inning, met een 8­0 score voor deNational League op het scorebord, mochtSale de heuvel betreden. Het zou een inningworden die hij niet snel zal vergeten. Hijstond namelijk tegenover zijn jeugdidool,Chipper Jones. In huize Sale vind je ergens

onder in een la nog een foto van Jones meteen 12­jarige Chris.Jones is bezig met een farewell season enpakte, na een staande ovatie van de fans inKansas, direct de eerste pitch van Sale.Single. De eerste jaars All­Star herpakte zichen eindigde de inning met een strikeout opDavid Freese. “Het is nooit leuk om eenhonkslag op te geven, maar met deze heb ikminder moeite”, zei Sale over Jones’ single.“Iemand als hij verdient het. De staandeovatie die hij kreeg, de honkslag, het kongewoon niet beter.”

Sale maakte indruk tijdens All­Star weekend.“Sale is een hoop armen en benen”, zei HomeRun Derby winnaar Prince Fielder. “Het feitdat hij 97 mph gooit en over drie goedepitches beschikt, maakt van hem eengeweldige werper.” Zelfs de beste sluggers inde Majors hebben moeite met zijnverschillende fastballs. “Hij gooit hard en ismoeilijk te lezen”, vindt José Bautista.Het bijzondere aan Sale is dat hijverschillende grips gebruikt voor zijnfastball, waardoor het voor slagmannen lijktof er een soort slider of cut fastball op hun afkomt. Fielder noemde Sale all arms and legs,

maar je hebt baas boven baas. “He is allelbows and knees”, aldus Ian Kinsler van deTexas Rangers. “Hij is lang, slungelachtig,maar heeft controle over al zijn pitches. Hijdoet me denken aan Jered Weaver van de LAAngels. Hij gooide ook hard, maar naarmatehij ouder werd begon hij snelheden tevariëren. Chris doet dat nu al en als hij zichblijft ontwikkelen is de sky the limit.”Justin VerlanderSnelheid terugnemen helpt Sale om krachtente sparen. “Zou houd ik in een beetje extraover voor mijn hardste fastball, mocht ik dielaat in de wedstrijd nodig hebben.” Zijnmanier van denken heeft veel weg van éénvan de beste pitchers die er in de Majorsrondloopt: Justin Verlander. De ace van de

Detroit Tigers wisselt met al zijn pitches vansnelheid. Sale: “Dat is iets wat ik probeer teleren.”Er schuilt echter wel gevaar in de opmarsvan de 23­jarige werper. Wellicht komt ereen innings limiet, net zoals bij StephenStrasburg, aangezien dit het eerste volledigeseizoen is voor Sale en hij richting de 200innings gaat.Feit is dat de White Sox een 1­2 punch inhuis hebben met Sale en Peavy en als Dunn,Rios en nieuweling Kevin Youkilis hunhuidige vorm doorzetten, is het geen gekkegedachte dat de ploeg een kans maakt om dedivisie te winnen. Wie had dat gedacht naafgelopen seizoen? •

Het is maandag 16 juli 2012, Fenway Park. Kevin Youkilis maakt zich klaar voor zijneerste slagbeurt, zoals hij dat al honderden keren hier heeft gedaan, maar er is éénverschil. Het rood­witte tenue van de Boston Red Sox heeft plaats gemaakt voor hetgrijs­zwart van de White Sox. Red Sox Nation lijkt het voor even niet uit te maken engeeft Youk een staande ovatie als dank voor bewezen diensten. Youkilis geniet, doet zijnhelm af en bedankt het publiek, het applaus wordt alleen maar luider.Youkilis keerde voor het eerst sinds de trade terug in Beantown. De wedstrijd werddoor journalisten al omgedoopt in Youk vs. Bobby V. De manager uitte in het beginseizoen kritiek door te verklaren dat Youkilis er mentaal en fysiek met de pet naargooide. Youkilis kon er niet mee omgaan en mede dankzij blessures en de opmars vanrookie Will Middlebrooks, vielen zijn cijfers tegen (4 HR, 13 RBI’s en een .233slaggemiddelde in 42 wedstrijden).Het huwelijk was voorbij. Youkilis was toe aan een nieuwe uitdaging, een nieuweomgeving en nieuwe mensen. Het is dan ook niet vreemd dat de 33­jarige sluggeropleeft aan de South Side van Chicago. Youkilis’ cijfers na 18 wedstrijden: .318slaggemiddelde, 4 homeruns en 18 binnengeslagen punten, waarvan vijf die eenwedstrijd beslisten. “Ik heb het hier naar mijn zin en ik denk dat hier minder drama is.In Boston was er altijd wel een verhaal. Hier gaat het gewoon om de wedstrijd.”

NEW YORK – Over het gravel van het infield waren een paarlappen gras gerold. De werpersheuvel was letterlijk met de grondgelijk gemaakt. De warning track kreeg ook wat gras transplantaties.En zo was het nieuwe Yankee Stadium, de honkbaltempel van $1,5miljard brutaal tot voetbalstadion verbouwd. Afgelopen zondagavondwerd er voor het eerst gevoetbald tussen Chelsea en Paris Saint­Germain.Het valt niet mee met een stadion met een dergelijk prijskaartje hetbudget rond te krijgen. In welke economie dan ook. Dat was wel temerken. Ik was erbij, op zondag. De kaartjes kostten tot wel $330.Parkeren was $45. En, zoals gebruikelijk, was je voor een biertje enwat te eten ook al makkelijk $20 de man kwijt. En dat voor eenzomers oefenpotje tussen ongeïnteresseerde teams in de doormarketers verzonnen World Football Challenge – een pseudo­toernooitje.Ik was met de New Yorkse supportersclub van Paris Saint­Germainmee in verband met een verhaaltje voor een andere werkgever. Leukejongens, bijna zonder uitzondering Fransen tegen het eind van huntwintiger jaren die op Wall Street werken. In de metro maakten ze ereen feestje van. De New Yorkers keken raar op van al dit voetbal­lawaai. En bij de wedstrijd waren ze dan ook de enigen die voor eenbeetje sfeer zorgden.De rest van het stadion mocht dan bijna zonder uitzondering in hetblauw van Chelsea gekleed zijn, maar van supporteren hadden zegeen kaas gegeten. (Ik laat het logische flauwe grapje over het soortkaas hier achterwege.) De 120 Fransmannen waren goed te horen, temidden het publiek van 38.000. Het enige wat er tegen hun goedingestudeerde liedjes in te brengen viel was: “Let’s go Chelsea”,gezongen op het ritme van de alom bekende honkbalkreet.Het partijtje modderde aan. Het was duidelijk dat het nieuweYankees stadion – in tegenstelling tot haar voorganger – niet metvoetbal in gedachten ontworpen was. Het oude Yankee Stadium werdregelmatig voor American football gebruikt. En al in 1931 speeldeCeltic er een voetbal wedstrijd. De duurste stoeltjes stonden bij hetvoetbal immers nog steeds achter de backstop. Maar daar er van deomheining in het linksveld tot die achter het eerste honk gespeeldwerd lagen juist die stoeltjes het verste van het veld.Schoonheidsfoutjes. Het werd een leuke avond. Zo lang je bij de juistesupporters stond.

Schoonheidsfoutjes

De aanloop naar de Olympische Spelen inLonden was verre van vlekkeloos voor TeamUSA. Het begon al met de lockout. Hierdoorliep het seizoen uit, waardoor er met mindervoorbereidingstijd genoegen moest wordengenomen. Daarna verdween de ene na deandere topper. Dwight Howard, DerrickRose, Dwyane Wade en Chris Bosh haaktenallemaal af vanwege blessures. Met de TysonChandler als enige echte center is de kansgroot dat de VS niet alleen quaverwachtingspatroon op de Heat lijken, maarook qua speelstijl veel weg zullen hebben vande regerend NBA­kampioen.“We hebben spelers die op veel posities uitde voeten kunnen”, stelde LeBron James inde voorbereiding. “Durant kan op 2­5, ik kanop 1­5. Iguodala kan het en ook ‘Melo kan opmeerdere plekken spelen. Dat wordt dusleuk. Als Coach K rare of unieke lineups ophet veld wil zetten, heeft hij de mogelijkheidom dat te doen.” Het klinkt bijna als coachErik Spoelstra die bij Miami in het afgelopenseizoen zonder echte center de eneonorthodoxe line­up na deandere uit zijn hoge hoedtoverde. “Onze

sterke punten zijn snelheid en atletischvermogen. We zijn als team heel flexibel.”Iets wat ook noodzakelijk zal zijn aangeziende Amerikanen het tekort aan lengte moetencompenseren met het overschot aan talenten veel inzet.Talent is er genoeg. Buiten de bekendenamen is de aanwezigheid van rookieAnthony Davis opvallend. Davis werd op devalreep opgeroepen na een blessure, jawel,van Blake Griffin. Het is voor het eerst sindshet Dream Team in 1992, met ChristianLaettner, dat er een speler meegaat dienog geen wedstrijd in de NBA heeftgespeeld. De eerste keus van NewOrleans in de draft van vorige maandliet tijdens de voorbereiding in deeenvoudige zege op Groot­Brit­tannië met elf punten en vierblocks zien dat hij van waardekan zijn voor het team. “Hijwas verreweg de beste college­speler. Hij past zich hier snelaan en speelde uitstekendtegen de Britten”, steldeKrzyzewski.

Team USA was ook veel te sterk voor deDominicaanse Republiek, terwijl het tegenBrazilië niet echt liep bij de VS. DeBrazilianen waren ondanks een goed eerstekwart niet in staat in de buurt te blijven.James is echter vol vertrouwen in aanloopnaar het toernooi: “Het maakt niet uit wie erspeelt. De coach kan doen wat hij wil, wantde spelers die we hebben zullen stuk voorstuk het spel spelen waarmee we het besteresultaat gaan behalen.”SpanjeDe meeste gevreesde tegenstander voor deVS is Spanje. De Spanjaarden zijn gebrandop revanche na de nederlaag in de finale vanvier jaar geleden in Beijing. Tot in de slotfasevan de wedstrijd had Team USA het moeilijken met een kleine twee minuten te gaan hadSpanje de tegenstander binnen handbereikmet een 108­104 stand. Verder kwamen degebroeders Gasol en co echter niet. Nu volgtin Londen een nieuwe kans. Buiten Pau enMarc Gasol hebben de Zuid­Europeanen debeschikking over de NBA­spelers José

Calderon, Serge Ibaka en Victor Klaver, diewerd gedraft in 2009 en deze maand eencontract tekende bij de Portland TrailBlazers.Daarnaast beschikt de ploeg ook nog overtwee oud­NBA­spelers in Rudy Fernandez encaptain en scherpschutter Juan CarlosNavarro. Helaas moet de Spaanse equipe hetstellen zonder guard Ricky Rubio. Dat is eenaderlating waarvan moet blijken hoe groot deimpact is op het spel van de ploeg. Tijdenshet WK twee jaar geleden was de kwartfinalehet eindstation, terwijl in 2006 de mondialetitel nog werd gewonnen, twee jaar later dezilver medaille op de Spelen werd behaald enin 2009 de EK­titel werd gepakt. De vraag isof de Spanjaarden de nieuwe Argentijnenkunnen worden en Team USA van goudkunnen houden.ConcurrentieEen korte blik op de andere concurrentenvan Team USA leert ons dat de torenhogeverwachtingen op een gouden plak niet

Het begon met Kobe Bryant enhet eindigde met Barack Obama.Daartussenin maakten Michael‘ik­heb­zeker­gelachen’ Jordan,Charles Barkley, Larry Bird enScottie Pippen destompzinnigheid duidelijk vande gedachte dat er een teambeter zou zijn dan het Team USAuit 1992. En als zelfs depresident van de VerenigdeStaten vindt dat het DreamTeam de beste van de twee is,dan is de discussie gesloten.

Een uitsluitend antwoord is ernatuurlijk niet te vinden, detijden zijn niet met elkaar tevergelijken. Het argument vanJordan dat elf van de twaalfspelers zijn opgenomen in deHall of Fame is steekhoudend.Buiten Christian Laettner, diehet nooit tot de Hall zal schop­pen, zijn tussen 1998 (LarryBird) en 2011 (Chris Mullin) allespelers toegetreden tot deexclusieve groep basketballersin Springfield. Van het huidigeteam is niet te verwachten dat erelf Hall of Famers wordengeproduceerd. Echter, vervangTyson Chandler, Andre Iguodala

en James Harden voor DwightHoward, Dwyane Wade enDerrick Rose. Hmmm, danwordt het ineens een anderverhaal. Davis, zeg maar deLaettner van deze groep, heeftzeker meer potentie. Het isalleen nog iets te vroeg om hemeen plaats in de Hall of Fame toete schrijven, of te onthouden.

Deze groep zit echter zonderHoward, Wade en Rose en is dusminder getalenteerd. Wat nietinhoudt dat ze niet kunnenwinnen van Jordan en co, zoalsBryant suggereerde. Verliezenmet 44 punten verschil, zoals deteams tijdens de OlympischeSpelen in Barcelona, zullen zezeker niet. In een best­of­7 zouzelfs een wedstrijdje of tweegewonnen kunnen worden.Maar natuurlijk bijten Bryant enJames in het stof als Jordan inde slotseconden van Game 6 zijndodelijke cross over vervolgtmet een even dodelijk jumpschot vanaf net buiten de bucket.Swishhhh.In alle eerlijkheid: nooit wordthet meer zó perfect als in 1992.

onterecht zijn. Frankrijk is goed, maarheeft in Tony Parker slechts één go­to­guy. Het feit dat Ronny Turiaf in destartopstelling begint en bij NBA­kampioen Miami Heat niet tot nauwelijksaan spelen toekwam zegt genoeg.Het hoogst haalbare voor de Fransen iseen plaats in de halve finale. Hetzelfdegeldt voor Litouwen. Op het laatste WKderde, maar verloor bij de laatste vier metvijftien punten verschil van de VS. HetZuid­Amerikaanse duo Brazilië en Argen­tinië heeft een hoop kwaliteit en strijd­lust, maar de Brazilianen werden vorigeweek relatief eenvoudig door Team USAopzij gezet (met een kwart waarin zeslechts vijf punten scoorden) en deArgentijnen zijn niet meer zo van goudals ze in het begin van deze eeuw warentoen ze de VS tweemaal versloegentijdens een WK (2002) en de OlympischeSpelen (2004). Met Frankrijk en Litou­wen gaan deze twee landen strijden omtwee plaatsen in de halve finale. Mochtéén van hen doorstoten naar de finale,zou dit een regelrechte sensatie zijn.Het lijkt echter niet meer dan logischdan dat de enige echte min of meergelijkwaardige opponent, het al eerdergenoemde Spanje, deze plek opeist. Ineen best­of­7 zouden de Spanjaardenkansloos zijn tegen de Amerikanen, maarbij een slechte dag van Team USA (zoalsbij het WK in 2006 in de halvefinale tegen Griekenland) en eengoede dag van de Spanjaardenkan het raar lopen. De logica,en meest veilige gok, zegtechter dat LeBron Jamesen co voor deveertiende maal in deolympische historie hetgoud mee naar de Statesbrengen. De druk is hoog,maar Team USA neemtmet minder geen genoegen.James: “De gouden medaillevan vier jaar geleden hangtop een mooi plekje. Debronzen plak van vier jaardaarvoor absoluut niet.Dat was geen prestatie.” •

Howard naar de Nets. Howard niet naarde Nets. Howard naar de Rockets. Howardniet naar de Rockets. Howard naar deHawks. Howard niet naar de Hawks.Howard naar de Mavs. Howard niet naar deMavs. Howard toch naar de Nets. Nee,Howard naar de Lakers.Het zou wat zijn als D12 inder­daad dezelfde weg af zou leggenals zijn illustere voorgangerShaquille, maar niemand weetecht waar Howard uiteindelijkterecht gaat komen. Normaalgesproken was Howard teamgenootgeworden van D­Will bij de Nets. Ware hetniet dat hij in maart om onverklaarbareredenen de mogelijkheid om deze zomer freeagent te worden liet lopen. Als Howard toenzijn handtekening niet had gezet, had hij allang en breed in Brooklyn gezeten en warenwe nu verlost van deze Dwightmare.Dwight Howard wordt echter betaald omgoed te ballen (iets wat hij over het alge­meen naar behoren doet), niet om zakelijkuit te blinken. Wat dat betreft heeft de Magichet onheil over zichzelf afgeroepen metjarenlang mismanagement. Hoe is het invredesnaam mogelijk dat je er als organisatieniet in slaagt om twee van de meestdominante spelers in de afgelopen dertigjaar langer aan je te binden? Orlando istenslotte geen Cleveland. Mooi weer, primaleefomstandigheden. Verzeker je ster vangoede secundaire voorwaarden, oftewelomring hem met goede teamgenoten, enklaar is Kees. Stuk voor stuk faalden ze, decoaches, managers en directeuren. (Oké, deFinals in 1995 en 2009 niet meegerekend.)Beide partijen verdienen niet de schoon­heidsprijs in deze situatie. De verantwoor­delijken bij de Orlando Magic moeten zichechter schamen. Diep schamen. #fail #bigfail

D12 Sweepstakes

Jason Kidd was zo onderde indruk van zijn contractbij de Knicks dat hij zichlazarus dronk en zijnCadillac Escalade op eentelefoonpaal knalde. Hijkwam er met lichteverwondingen vanaf • Achterafexcuseerde hij zich op Twitter •

De Boston Celtics blijven hunroster verbeteren. Nadat onderandere Jason Terry werd aange­trokken, komt ook Courtney Leede rangen versterken na een dealmet de Rockets en de Blazers •Het drama rond DwightHoward blijft voortduren.Nadat hij aangaf een contract­extensie te willen tekenen bij deLakers, ontkrachtte zijn agentdit door te stellen dat Howardnergens een extensie zaltekenen. Op den duurwordt ieders reactie:who cares?

De Las VegasSummer League ziter weer op. Tiendagen lang lieten heelwat talentrijke jongens hetbeste (en slechtste) vanzichzelf zien. Aan het eindvan elk verhaal wordenconclusies getrokken envoor Vegas zijn dat devolgende.

Damian Lilliard liet zien dathij te laag gedraft werd. De pointguard ging als zesde naarPortland. Lilliard werd verkozentot co­MVP (naast Josh Selbyvan Memphis) nadat hij tekendevoor gemiddeld 27 punten, vierrebounds, vijf assists en eenschotpercentage van 44 procentwaaronder 38 procent vanaf dedriepuntslijn. Hij toonde veelgelijkenissen met Kyrie Irvingomdat hij constant de basketaanviel en toonde dat hij playskon maken voor anderen.Daarnaast werd duidelijk datThomas Robinson te hooggedraft werd. De power forwardging als vierde naar Sacramento.Hij tekende wel voor gemiddelddertien punten, tien rebounds endrie assists maar ook voor eenschotpercentage van amper 34procent en liefst vijfbalverliezen. Vooral offensief ishij veel te passief en nietagressief genoeg.

Ook de Milwaukee Buckshadden een team paraat voor deVegas Summer League. Zewonnen vier van hun vijfwedstrijden. Dit hadden zevooral te danken aan tweespelers: Tobias Harris en JohnHenson. Beide lijken klaar vooreen belangrijke rol voor de‘echte’ Bucks, in de NBA.Henson werd alsveertiende gedraft doorde Bucks. De 22­jarigepower forwardstond vooralbekend om zijndefensievekwaliteiten enhad bij deNorthCarolina TarHeels veel

weg van een JaVale McGee ofeen Anthony Randolph. MaarHenson speelde gewoonwegsubliem in Vegas, ook offensief.Hij tekende voor gemiddeldachttien punten, zevenrebounds, één steal, bijna tweeblocks en een schotpercentagevan 53 procent. Henson toondezijn atletisch vermogen aanbeide kanten van het terreinmaar ook zijn talent om eenjump shot te maken, waaronderdriepunters. De Bucks hebbendus misschien dé steal van dedraft in huis gehaald.

Wat waren het toch geweldigemomenten. Jeremy Lin,afgestudeerd aan de befaamdeHarvard University, deedMadison Square Garden op haargrondvesten daveren met de enena de andere topprestatie.Linsanity werd cult en hetbasketbalarme New York kreegweer zin in haar Knicks. Logischdus dat Lin ook volgend seizoeneen Knicksuniform zal dragen,alleen al voor de extra fans en degekte die hij met zich meebrengt.Lin is een ster in New York en…Wacht eens even. Ik droom.Linsanity is voorbij in New Yorkwant kleine Jeremy trekt naar deHouston Rockets voor eencontract van drie jaar ter waardevan zo’n 25 miljoen dollar.De Knicks hadden de keuzeom het voorstel van de Rocketste matchen maar gingen hieraanvoorbij. Ze kozen voor een triovan Jason Kidd, Pablo Prigionien Raymond Felton om de pointguard­positie te vullen. Op zichalle drie meer dan degelijkespelers maar vooral de eerstetwee zijn stokoud en geen van dedrie heeft de ‘flash’ die Lin heeft.Bovendien wilde heel New Yorkgenieten van Linsanity en wildeLin dat zelf ook. •

Conclusiesuit Vegas

Weekly RoundUp

Talent in Milwaukee

Lin naar Houston

Met de komst van de twee meestbegeerde freeagents lijkt de ploeg van coach Mike Yeo eenserieuze kandidaat om in de aankomende seizoenenwel aan de playoffs deel te nemen. “Iedereen iszoveel enthousiaster, wetende wat deze jongenskunnen toevoegen. Het verandert de manier waaropwe naar onszelf kijken.” De laatste keer dat de Wildde playoffs wel haalden, dateert alweer uit hetseizoen 2007/2008, toen de ploeg de sterkste bleekin de Northwest Division, maar in de eerste rondewerd uitgeschakeld door de Colorado Avalanche.In het afgelopen seizoen waren de Wild het team datverreweg de minste doelpunten wist te produceren.In 82 wedstrijden kwamen de Wild niet verder dan166 doelpunten; 2,02 per wedstrijd. De nummer 29was de uiteindelijke kampioen Los Angeles Kings,die 188 goals maakten.Dat de Kings uiteindelijk wel de playoffs haalden,hadden zij te danken aan het eveneens miniemeaantal tegendoelpunten dat zij te verwerken kregen:170. Daarmee waren zij achter de St. Louis Blues deop één na beste ploeg van de NHL. De MinnesotaWild kennen eveneens geen onaardige verdediging,maar de dertiende plaats in de NHL op dat gebied isonvoldoende als je zelf bijna geen doelpuntenmaakt.InjectieDe opdracht voor de Wild voor dit off­season wasdus duidelijk: de aanval verdient een stevigekwaliteitsinjectie. Met de komst van Zach Parise enRyan Suter lijken de Wild daar goed aan te voldoen.Winger Zach Parise was in het afgelopen seizoengoed voor 31 doelpunten en de voormalig captainvan de New Jersey Devils scoorde in totaal 69punten. Verdediger Ryan Suter is in eerste instantieeen versterking voor de verdediging, maar ookaanvallend voegt Suter het nodige toe aan de selectievan de Wild. Suter schoot zeven keer zelf raak ennoteerde 39 assists. In het afgelopen seizoen wasJared Spurgeon onder de verdedigers vanMinnesota de topscorer met 23 punten: precies dehelft van het aantal dat Suter noteerde.De fans reageerden in elk geval hoopvol op hetnieuws. In de dagen na de bekendmaking van hetcontracteren van Suteren Parise stond detelefoon in het XcelEnergy Centre rood­gloeiend met mensendie een seizoenkaart

danwel een jersey met de opdruk ‘Suter’ of‘Parise’ wilden bestellen.Met Suter wordt de defensie van de Wildaanvallend gevaarlijker. Dat was nodig ook,want de druk op het trio doelmannen NiklasBackström, Josh Harding en Matt Hackett washoog. Waar de aanval 2174 schoten loste op hetvijandelijke doel, kregen de doelmannen vanMinnesota 2571 schoten te verwerken. Doorhet spel verder naar voren te verleggen,kunnen de Wild allicht de druk op hun goalieswat verlichten en zodoende zowel de aanval alsde verdediging verbeteren.BrederHoewel die cijfers er niet florissant uitzien,begon het seizoen voor de Wild ontzettendsterk. In november werd een franchise recordneergezet, door in die maand liefst elfoverwinningen te boeken. Dat was nog nieteerder voorgekomen en leverde begindecember zelfs de koppositie in de NHL op.Diverse langdurige blessures voorsleutelspelers gooiden de prestaties van hetteam ver terug. Aan het eind van het seizoenbegon de vorm met de terugkeer van diesleutelspelers weer langzaam terug te komen,maar het was al te laat om nog een plaats in deplayoffs te veroveren.Met de komst van Suter en Parise, maar ookhet vastleggen van top prospect MikaelGranlund en het aanblijven van de sterkeforwards die de Wild al in huis hadden, ziet hettoekomstperspectief er ineens rooskleurig uit.Een enkele blessure zal gemakkelijker op telossen zijn en allicht dat de korte opleving daneen seizoen lang goed hockey en een plek in deplayoffs kan opleveren.Het mes snijdt echter altijd aan twee kanten.Parise en Suter tekenden beide een 13­jarigcontract, waarin beide spelers 98 miljoen eurozullen opstrijken. Dat betekent dat zij jaarlijkseen cap hit van iets meer dan 7,5 miljoen dollarvertegenwoordigen. Daarmee hebben de Wild

nauwelijks ruimte over om het team verder teversterken. Daarnaast beschikken drie spelersover een aflopend contract over de mogelijkheidom in alle vrijheid de free agent markt op te gaan:doelman Niklas Backström en de forwards MattCullen en Pierre Marc Bouchard kunnen volgendjaar zomer zomaar vrij de deur uit lopen,mochten ze dat willen. De groep die nu inMinnesota klaar staat voor het nieuwe seizoenlijkt sterker dan vorig jaar, maar is nog steeds nietheel breed. Zaak is dus om alle spelers fit tehouden, of enkele duurdere spelers via een tradede deur uit te doen in ruil voor goede, goedkoperespelers. Anders wacht er mogelijk een goed, maarook een zeer grillig seizoen met pieken en dalen,waarin een plaats verdienen bij de laatste 16 eenrealistisch doel is, maar nog zeker geenvanzelfsprekendheid.Two shots, two hitsVoor de neutrale toeschouwer blijven de keuzesvan Ryan Suter en Zach Parise zeer opvallend.Zelfs GM Chuck Fletcher had niet voor mogelijkgehouden dat beide spelers naar Minnesotazouden komen. “We gingen voor onze kansen enrichtten ons op beide spelers. Dat we zeuiteindelijk beide hebben gecontracteerd,daarmee zijn we heel gelukkig geweest.”Financieel gezien zijn de bomen in Minnesotaniet het hoogst. Grote franchises als de ChicagoBlackhawks, de New York Rangers, de NewJersey Devils, de Detroit Red Wings en dePittsburgh Penguins hadden contractenklaarliggen voor tenminste één van beide spelerswaarvan de meeste spelers het grote geld en degrotere hoeveelheid aandacht haddengeprefereerd boven een verblijf in Minnesota.En eerlijk is eerlijk: Wat moeten één van demeeste begeerde verdedigers van de NHL en decaptain van de verliezend Stanley Cup­finalist bijeen ploeg die in het afgelopen seizoen nog nieteens in de buurt kwam van een plaats in deStanley Cup playoffs? Tussen beide spelers zijnvele gelijkenissen vast te stellen en beide keuzesstaan dan ook zeker niet op zichzelf. Dekomst van beide spelers werd in dezelf­de mededeling van de club aange­kondigd en beide spelers haddenzelfs naarstig contact metelkaar om samen de wegnaar Minnesota tebewandelen.

Een belangrijke reden voor beiden is datzowel Parise als Suter terugkeert naar deplaats waar hun jeugd zich afspeelde. Suter,27, werd op 21 januari 1985 geboren inMadison, Wisconsin, een plaats die zich opongeveer vijf uur rijden van het Xcel EnergyCentre in Saint Paul, Minnesota bevindt.Hoewel de club Minnesota Wild toentertijdnog niet bestond, staat het Xcel EnergyCentre nu in de voormalige achtertuin vanParise. De winger zag op 28 juli 1984 hetlevenslicht in Minneapolis, Minnesota. Dat isnog geen twintig minuten rijden.

“In het verleden hebben we er wel eensgrapjes over gemaakt om samen terug tekeren naar Minnesota. Stomtoevallig werdenwe tegelijkertijd free agent en toen werdenonze plannen serieuzer. We voelden dat diteen prachtige stap voor ons zou kunnen zijn”,zo sprak Parise.Eindelijk sterrenBeiden zagen zij in 1993 hoe de MinnesotaNorth Stars verhuisden naar Dallas, waarnaMinnesota zomaar zonder hockeyteam kwamte zitten. Daar kwam in 2000 verandering in,toen de Minnesota Wild hun eerste wedstrijdin de NHL speelden. Erg succesvol was ditteam toch nog niet in de nabije historie, intotaal werden drie keer de playoffs gehaald,waarbij de Conference quarterfinals tweemaalhet hoogst haalbare bleken. In 2003 waren deConference Finals het eindstation, waarin deAnaheim Ducks met een sweep te sterkwaren.De nog niet zeer overtuigende resultatenvan de eerste 11 seizoenen waren mede debetaan het feit dat de grote sterren Minnesotaniet wisten te vinden. Met Marian Gaborikhadden de Wild tussen 2000 en 2009 eenster in hun midden, maar hij vertrok toen

naar de New York Rangers. Buiten Gaborikspeelden alle sterren van de NHLuitwedstrijden in het Xcel Energy Centre.Met Zach Parise en Ryan Suter hebben deWild dan eindelijk twee sterren gevonden diegraag in Minnesota actief zullen zijn. Tijdensde perspresentatie zei Zach Parise: “Ik wistdat ik graag thuis zou willen spelen en hiermijn carrière afsluiten.” Om die reden was erbij hem dan ook geen enkele twijfel om bij deWild een 13­jarig contract te tekenen.In de dertien jaar die komen, hopen beidespelers van de Minnesota Wild een groterefranchise te maken dan het op dit moment is.“Alle spelers in de NHL zien met wat voorwarm welkom wij hier binnengehaald zijn”,zo sprak Suter bij de perspresentatie. “Ze zienook hoe begaan de eigenaar is met de club.Dat is belangrijk voor de meeste spelers. Wezullen proberen om zoveel spelers deze kantop te lokken als we kunnen; onze komst isvoor ons slechts het begin. Naar mijn meningis Minnesota een grote markt, die alleen nogmaar groter zal worden.” Parise voegt toe:“Goede spelers willen uiteindelijk vooral éénding: samenspelen met andere goedespelers.”

De Minnesota Wild zijn een slapende reus,die in de komende jaren wel eens wakker kangaan worden. Op bepaalde punten mag defranchise gezien worden als een grote, maarde prestaties waren er nog niet naar. De Wildhebben een grote achterban en zowel de clubals de sport leeft in de regio enorm. Kinderenleren bij wijze van spreken eerder schaatsendan lopen. De komst van Suter en Parise geeftde franchise in elk geval een (tijdelijke) boostin aandacht en een boel hoop onder de scharesupporters. Om die boost definitief te maken,zullen Parise en Suter moeten opstaan. •

De New Jersey Devils trekkentwee nieuwe assistent­trainersaan. Matt Shaw en Hall of FamerScott Stevens vervangen LarryRobinson en Adam Oates • DeBuffalo Sabres bereiktenovereenstemming met huneerste keuze in de afgelopenNHL Draft. MikhailGrigorenko tekende eendriejarig contract • Ook deAnaheim Ducks en WashingtonCapitals bereiktenovereenstemming met hun eerstedraft­keuzes. Hampus Lindholmen Tom Wilson zetten hunkrabbel onder een contract dathen voor drie jaar aanrespectievelijk de Ducks en deCapitals bindt • De ChicagoBlackhawks benoemden JamieKompon als assistent­coach. Hijkomt over van de LA Kings,waarmee hij dit jaar de StanleyCup won • De ColoradoAvalanche verlengen hetcontract van aanvallerJamie McGinn met twee jaar

• De Buffalo Sabres zien niets ineen terugkeer van DominikHasek onder de lat. Mocht de 47­jarige oud­goalie terugkeren inde NHL, dan is het zeker niet bijde club waarbij hij twee keer totMVP en zes keer tot beste goalievan het seizoen werd uitgeroepen• Teemu Selanne keertvolgend seizoen in iedergeval wel terug in de NHL.Hij tekende een eenjarig

contract bij de Ducks terwaarde van 4,5 miljoendollar • Volgens Tsjechischemedia is Winnipeg Jets­goalieOndrej Pavelec in meigearresteerd wegens rijden onderinvloed. Hij heeft eenvoorwaardelijk proeftijd van eenhalf jaar gekregen, evenals eenrijontzegging van twintigmaanden.

Mike Modano denkt aan eenrentree in de NHL. Tijdens eenpersconferentie ter ere van hetfeit dat hij wordt opgenomen inde Hockey Hall of Fame gaf de42­jarige oud­center te kennendat hij een terugkeer niet uitsluit.Modano kwam gedurendetwintig seizoenen uit voor deMinnesota North Stars/DallasStars­franchise en eentje voor deDetroit Red Wings, waar hij in2011 zijn carrière (vooralsnog)beëindigde. In 21 NHL­jarenkwam hij tot 561 goals en 813assists, de meeste goals en demeeste punten ooit voor een inde VS geboren speler. Daarnaastwerd hij in totaal acht keer voorde NHL All­Star Game gekozenen won hij in 1999 de StanleyCup met de Dallas Stars.

Drew Doughty komt zoalshet er nu naar uitziet niet inde problemen in een zaakwaarin hij wordt beschuldigdvan verkrachting. Een 25­jarige vrouw claimt dat despeler van de LA Kings zichaan haar vergreep nadat zijeerder op de avond inaanwezigheid van een aantalvan zijn teamgenoten niet opzijn avances was ingegaan.Doughty had een paar

maanden daarvoor al wel eenkeer seks gehad met de vrouw,maar liep dit keer dus eenblauwtje. Iets was de verdedigermaar moeilijk kon verkroppenvolgens het vermeendeslachtoffer.De politie concludeerde echterdat de vrouw niet echt openstond om volledig mee te werkenaan het onderzoek en vonddingen die de geloofwaardigheidvan haar ondermijnde. Deopenbare aanklager beslootvervolgens om de zaak te latenvallen vanwege een gebrek aanbewijs.

Washington Capitalsbereikten overeenstemming metMike Green over een verlengingvan diens contract. Deverdediger tekende voor drie jaarbij en gaat in deze periode ruimachttien miljoen dollarverdienen.De 26­jarige Green is eindelijkweer blessurevrij en staat tetrappelen om zijn team te latenzien dat de goede prestaties vaneen paar jaar geleden geentoevalstreffers waren. Als hij zijnvorm van de seizoenen2008/2009 en 2009/2010 weerweet te halen, dan behoort hijook zeker tot de betereverdedigers van deleague. In dezeseizoenenkwam hij intotaal namelijktot 149 puntenin 143wedstrijden endat zijn cijferswaarmee je kuntthuis komen. •

Weekly RoundUp

Rentree Modano?

Drew Doughtyontloopt vervolging

Green verlengtbij Capitals

Geen fan is zo gelukkig geweest in deafgelopen twaalf jaar als die uit Boston. Hoevaak gebeurt het niet dat een team of somszelfs een stad decennialang geenkampioenschap kan vieren? Aan de anderekant: Boston kan daarover meepraten.Red Sox NationDe Red Sox zijn de trots van Boston. Defranchise speelt al honderd jaar in FenwayPark aan Yawkey Way in het hart van de stad.De BoSox zijn in 1901 opgericht als de BostonAmericans, verwijzend naar de AmericanLeague, die ook dat jaar werd opgericht. DeBraves bevonden zich destijds ook nog inBoston en speelden in de National League.De Sox hadden niet lang nodig om er metde eerste World Series­titel vandoor te gaan.In 1903 was het al raak tijdens de eersteWorld Series ooit. De toen nog Americansversloegen de PittsburghPirates met 5­3 in wedstrij­den, mede door het goedewerpen van Cy Young, die nual jarenlang de naamgever isvan de belangrijkste prijs voorwerpers in de MLB.

Tussen 1912, het jaar van deopening van Fenway, en 1918wonnen de Red Sox vier WorldSeries­titels en de Sox haddende mogelijkheid de grootstefranchise ooit te worden. Helaashad toenmalig eigenaar andereideeën. Hij verkocht ene Babe

The Bambino Ruth, een aardige werper dieook een balletje kon slaan, voor een appel eneen ei aan de Yankees. Babe Ruth groeide uittot de beste slagman aller tijden en de Curseof the Bambino was geboren.

De vloek zorgde er (voor wie erin wilgeloven) voor dat de grootste Red Sox­speleraller tijden, Ted Williams, slechts één WorldSeries speelde. Dat deed hij in 1946 tegen deSt. Louis Cardinals. De Sox verloren in zevenwedstrijden en in 1967 deden de twee ploe­gen dat dunnetjes over. Acht jaar later ston­den de Red Sox tegenover de Cincinnati Redsin misschien wel de meest legendarischeWorld Series ooit. De Reds stonden bekendals 'The Big Red Machine' en stonden voor dederde keer in vijf jaar in de World Series. On­danks de walk­off homerunvan catcher Carlton Fisk in Game6 gingen de Red Sox opnieuw inGame 7 ten onder.

In 1986 was het de beurt aan de New YorkMets om de harten van Red Sox Nation nazeven wedstrijden te breken. Bij een 3­2voorsprong in wedstrijden en een 5­3 voor­sprong in de tiende inning met twee uitwisten de Red Sox het alsnog uit handen tegeven. Nadat eerst twee punten scoorden,waaronder één door een wilde worp, maakteBilly Buckner de grootste veldfout in de his­torie van Major League Baseball. De eerstehonkman liet een bal van Mets slagmanMookie Wilson door zijn stelten rollen, waar­door het winnende punt over de thuisplaatkwam. Ook Game 7 werd door de Red Soxverloren. In 2003 kregen de Red Sox weereen klap van een New Yorks team: in Game 7van de American League ChampionshipSeries werd in extra innings van de Yankeesverloren.Die laatste nederlaag, was die eenvoorbode voor nieuw leed in 2004? Nee. DeYanks kwamen in de ALCS weliswaar op eennormaal gesproken onoverkomelijke 3­0 in

wedstrijden, een voorsprong die nog geenploeg ooit had weggegeven. Dankzij hetlegendarische gestolen honk van DaveRoberts bij een 4­3 achterstand in denegende inning van Game 4, een honkslagvan Bill Mueller tegen Mariano Rivera en eentwo­run walk­off van David Ortiz overleefdende Sox. Uiteindelijk wonnen de Red Sox deseries en kwamen ze de St. Louis Cardinalsweer eens tegen. De Cards werden echter met4­0 opzij gezet en de Sox mochten eindelijk,na 86 jaar, een World Series­titel vieren.

Drie jaar later was het weer raak. In 2007kwamen de Red Sox met 3­1 achter tegen deCleveland Indians in de ALCS, maar opnieuwvochten de Red Sox terug. In de World Serieswerd debutant Colorado Rockies met 4­0verslagen voor een tweede World Series invier jaar voor een definitief einde van deCurse of the Bambino.

Pat PatriotDe jongste telg in de Boston­sportfamilie isveruit het succesvolst in de laatste vijftienjaar.De Pats zagen in 1960 het levenslicht als deBoston Patriots en verhuisden in 1971, eenjaar na de 'merger' tussen de AFL en de NFLnaar Foxborough om daar als de NewEngland Patriots verder te gaan.

In 1985, de vijfde playoffdeelname voor dePats in vijftien jaar, haalden de Pats huneerste Super Bowl. In Super Bowl XXverloren de Pats met 46­10 van de ChicagoBears. Een jaar later werden de playoffs weergehaald, maar verloren de Pats van JonElway's Denver Broncos. Vervolgens brakener magere jaren aan in Foxborough. Defranchise verwisselde in acht jaar tijd maarliefst drie keer van eigenaar. In 1993 werd ex­New York Giants headcoach Bill Parcellsaangetrokken om de Pats te leiden. Onderzijn leiding bereikten de Patriots in 1996Super Bowl XXXI, waarin met 35­21 werdverloren van de Green Bay Packers. Kortdaarna vertrok Parcells samen met onderandere assistent Bill Belichick naarconcurrent New York Jets. Een paar jaarlater keerde Belichick als hoofdcoach terugnaar New England.In 2000 draftten de Pats als 199ste overallene Tom Brady. Brady begon in 2000 alsfourth string quarterback bij de Pats, maareindigde het jaar als backup voor eerste QBDrew Bledsoe. In 2001 verloren de Pats deeerste twee wedstrijden en Bledsoe raaktegeblesseerd. Hierdoor mocht Brady de derdewedstrijd van het seizoen starten. Hij kwam,zag en overwon. In Super Bowl XXXVI datseizoen stonden de Pats en de St. Louis Rams17­17 gelijk met nog 1.21 op de klok. In plaats

van voor overtime te gaan wist Brady de balop de 31 van de Rams te krijgen en de bal tespiken met nog zeven seconden op de klok.Kicker Adam Vinatieri mocht aanleggen enzo wonnen de Pats onder leiding vanBelichick en Brady de eerste Super Bowl. In2003 en 2004 volgden er nog twee voor deBrady Bunch. Een nieuwe dynastie wasgeboren.In 2007 deden de Patriots iets unieks sindsde introductie van het schema van zestienwedstrijden: 16­0 gaan in het reguliereseizoen. Brady en de Patriots wistenvervolgens ook de Divisional Round en deConference Final te winnen. Met een 18­0record gingen de Pats in SuperBowl XLII opjacht naar het eerste perfecte seizoen sindsde 1972 Miami Dolphins. Eli Manning en deNew York Giants staken daar echter eenstokje voor: mede dankzij de legendarische'helmet catch' van Benjamin Watson verlorende Pats met 17­14, waardoor het seizoen op18­1 bleef steken.In het afgelopen seizoen stootten de Patriotsweer door tot de Super Bowl. Evenals in2007 waren het Eli Mannings New YorkGiants die de in de weg stonden. InIndianapolis waren de Giants met 21­17 testerk voor de Pats.

De Patriots zijn, ondanks de twee verlorenfinales tegen de Giants, de succesvolste ploegsinds de eeuwwisseling en het lijkt erop datde Pats, in ieder geval zolang Tom Brady dequarterback is, elk seizoen één van defavorieten zijn voor het winnen van de SuperBowl.

TED WILLIAMSWilliams hoort in elkrijtje met grotehonkbalspelers thuis.Hij heeft niet eenlegendarisch recordals Joe DiMaggio, eenprijzenkast als BabeRuth of eenculturelewaarde alsJackieRobinson,maar tochis hij eenechte.Williamsspeelde zijngehele 22­jarige carrièrevoor de RedSox, werd tweekeer MVP en is delaatste die ooit eenslaggemiddelde van.400 haalde in eenseizoen. Er isniemand met meerdan vijfhonderdhomeruns die eenhoger slaggemiddeldeheeft dan hij. Hijhaalde negentien keerde All­StarGame. Hijwon geenWorldSeries.

BILL RUSSELL De 78­jarige ex­center van deCeltics was de eersteAfro­Amerikaan dieeen ster werd in deNBA en was tevens deeerste Afro­Amerikaanse coach.Hij was de spil van deCeltics tijdens degouden jaren tussen1959 en 1966, toende Celtics achtjaarachtereen deNBA­titelwonnen.LARRY BIRD Debeste speler van deBig Three in dejaren tachtig vande Celtics. Driekeer won hij metde Celtics deNBA­titel, driekeer werd hijMVP, tweekeer de FinalsMVP entwaalf keer haalde hijhet All­Star Team. Hijis de enige die ooitMVP, Coach of theYear

I C championshipsDe Boston Celtics zijn met zeven­tien NBA Championships de suc­cesvolste basketball franchiseooit. Na de oprichting in 1946kwamen de eerste successen in1957. De Celtics wonnen deEastern Conference en versloegende St. Louis Hawks voor de eersteChampionship. Een jaar later waser een rematch tussen de tweeploegen, met dit keer de Hawksals winnaar.Toch was dit het begin van eendynastie. De Celtics hadden cen­ter Bill Russell (vijfvoudig MVP),point guard Bob Cousy en for­ward Tom Heinsohn in de gelede­ren. In 1958 kwam daar ook nogeens K.C. Jones bij. Samenbehaalden ze tussen 1959 en 1966maar liefst acht Championshipsachtereen. Ook in 1968 en 1969wonnen de C's, waarna het weereen tijdje rustig werd.In de 1978 draft hadden de Celticstwee first round draft picks. Eénvan die picks, de zesdeoverall, werd gebruikt omjunior Larry Bird tedraften, in de weten­schap dat Bird ook nogzijn senior jaar wildespelen bij IndianaState.

en Executive of the Yearwerd en als klap op de vuur­pijl: het logo van Twitter isnaar hem vernoemd: Larry.BOBBY ORR Dé speler vande Boston Bruins. Tekendein 1966 in Boston en had eenpaar jaar later twee StanleyCup titels op zak. Orr vertrokin 1975 bij de Bruins om voorde Chicago Blackhawks tespelen. Achteraf bleek datOrrs zakenwaarnemer infor­matie over een bod van deBruins achtergehouden haden geld van Orr had verduis­terd. Er is 'm destijds dusflink een oor aangenaaid.TOM BRADY Eén van depopulairste spelers ooit inBoston is de posterboy vanhet moderne football. Detweevoudig MVP heeft top­sport en een celeb zijn naarongekende hoogte gebracht.De man van topmodel GiseleBündchen figureerde in tigreclames, maar is alsquarterback bekend om zijnscherpe inzicht en hardewerk. Samen met BillBelichick heeft hijervoor gezorgd datde Patriots desuccesvolsteNFL­fran­chise is opdit mo­ment.

CARL YASTRZEMSKI Deinmiddels 72­jarige 'Yaz' wasde opvolger van TedWilliams in het linksveld vande Red Sox. Ook hij speeldezijn gehele carrière inBoston. Hij is eenmember van de 3000hit club, sloeg 452homeruns, wasachttien keer All­Star en één keerMVP. Yastrzemskiis de laatste ooitdie de 'TripleCrown' won. Hij deeddat in zijn MVP­jaar1967, met een .326slaggemiddelde, 44homeruns en 121 RBI's.RED AUERBACHAuerbach was van 1950tot en met zijn dood in2006 verbonden aande Boston Cel­tics.De ex­coach en president vande Celtics drukte eengigantisch stem­pel op desuccessen van de franchise.Auerbach veran­derdebasketballals coach in eenmeer teamgeo­riënteerde sport.Verder had hij eensleutelrolbij het

verbreken van de 'colorbarrier' in de NBA door alseerste een donkere speler tedraften en een volledigdonker team op het veld opte stellen.BILL BELICHICK In 1999besloot Bill Parcells alsmanager te stoppen deNew York Jets. Zijnassistent BillBelichick volgdehem op. Wat volgdewas één van de meestlegendarischepersconferenties.Belichick, net één daghead coach, besloot zijnontslag in tedienen vlakvoor de persco.Dat deed hij opeen briefjewaarop stond:'I resign as HC of the NYJ'.Niet veel later werd Belichickgepresenteerd als de nieuweheadcoach van de Patriots.Een officiële start van derivaliteit tussen de Patriotsen de Jets, die in dezelfdedivisiespelen. •

Een jaar later voegde Bird zich bij de Celtics envormde hij samen met Robert Parish en KevinMcHale de eerste 'Big Three' bij de Celtics.

Het trio won drie Championships, in 1981,1984 en 1986. In de NBA Finals van 1984wonnen de C's van rivaal Los Angeles Lakers,met Birds eeuwige rivaal en tegenwoordiggoede vriend Magic Johnson, die zelf in 1985en 1987 aan het langste eind trokken.Vervolgens braken de magere jaren ‘90 aan. In1998 draftten de Celtics collegester Paul Pierceals tiende overall, veel lager dan van tevorenwerd verwacht. Net als Bird een paar decenniaeerder, gaf Pierce de Celtics weer het elan waarde fans lang op moesten wachten. En in 2001was het raak. Onder leiding van Piercebehaalden de Celtics voor het eerst sinds 1988de Eastern Conference Finals. Het duurdeechter nog vijf jaar voordat de Celtics echtweer boven Jan kwamen.Pas toen in 2007 Ray Allen en Kevin Garnettkwamen, ging het echt lopen. Samen metPierce vormden Allen en Garnett de nieuwe'Big Three' van de Celtics. De C's gingen 66­16in regular season en wonnen uiteindelijk hunzeventiende NBA Championship ten koste vande Lakers. Pierce had jarenlang moetenvechten tegen de bierkaai in Beantown, maarkreeg wat hij verdiende: een ring.In 2009/2010 haalden de Celtics opnieuw deNBA Finals tegen de Lakers, maar de 'CoreFour' met Pierce, Allen, Garnett en RajonRondo wist in zeven wedstrijden niet tewinnen. Inmiddels is de core­four een core­three: Ray Allen vertrok onlangs als free agentnaar de Miami Heat. Misschien gaan er weermagere jaren komen, maar één ding is zeker:de Celtics komen er altijd weer bovenop.Big bad BruinsEn dan de Boston Bruins, opgericht in 1924.

De hockeyfranchise was de eerste in de VS enis onderdeel van de Original Six van de NHLen spelen net als de Celtics de thuiswedstrijdenin de TD Garden in Boston.De eerste Stanley Cup werd gewonnen in1929 ten koste van de New York Rangers.Sterspeler bij de Bruins was Hall of FamerEddie Shore in het eerste jaar in delegendarische Boston Garden. Een jaar laterzetten de Bruins de beste winning percentageooit neer door 38­6 te gaan. De Bruinsverloren de finale echter van eeuwige rivaalMontreal Canadiens. In 1939 en 1941 wonnende Bruins twee keer in drie jaar de StanleyCup, maar vervolgens moesten hockeyfans inBoston 29 jaar wachten op het volgendekampioenschap. De Tweede Wereldoorlog wasdaar een grote oorzaak van. De kern van deBruins vertrok richting het front in het middenvan hun 'prime', de Bruins met een verzwaktteam achterlatend.In 1966 tekende Bobby Orr bij de Bruins. Orrwordt door veel mensen gezien als de bestespeler ooit. En dat bleef niet zonder gevolgenin Boston. In 1970 wonnen de Bruins eindelijkweer een Stanley Cup, mede door een goal vanOrr in overtime in de beslissingswedstrijd.Een jaar later maakten de Bruins hun besteseizoen ooit door, maar net als de Patriots in2008, wisten de Bruins het niet af te maken.Vier spelers, waaronder Orr, scoorden honderdpunten in het seizoen en ze waren dat jaar ookallen First Team All­Stars. De Bruins lieten hetechter liggen in de kwartfinale tegen deCanadiens. Gelukkig voor de Bruins maaktenze dat het jaar erop goed door wèl te winnen.En toen was er niets. De Bruins waren net driejaar uit een 'funk' van 29 jaar zonder titel,maar er zouden weer 39 jaar volgen. Pas in2011, vorig jaar dus, werden de Bruins weerkampioen. In de Stanley Cup Finals hadden deBruins zeven wedstrijden nodig om de Van­couver Canucks opzij te zetten. De zege kreegeen ietwat wrange nasmaak, toen goalie TimThomas weigerde naar het Witte Huis tegaan om de traditionele felicitaties van depresident (in dit geval Barack Obama) inontvangst te nemen. Het is een smet opde overwinning van de Bruins, die nazo'n lange tijd en na al het succes vande andere drie ploegen uit Bostonook eens wat te vieren hadden. •

In elke Amerikaanse sport zijn er driebelangrijke ijkpunten in een kalenderjaar:de playoffs, free agency in het offseason ende trade deadline in het seizoen.Voor twee sporten is het weerzover. In de NBA wordt flinkgesign­and­trade en wordenrestricted free agents gekgemaakt met torenhogesalarissen. In de MLB is hetechter de tijd waarin het kafzich van het koren scheidt. Nieuw alscontenders dit jaar zijn de PittsburghPirates en Washington Nationals. Voor demensen die baseball pas in de afgelopentwintig jaar zijn gaan volgen: de Pirates zijndie gasten in het geel­zwart die elk jaaronderaan de National League Centralbungelden en de Nationals gingen vroegerdoor het leven als de Montreal Expos. Diespeelden in Canada.Het is gek, twee totaal nieuwe teams dieletterlijk al decennialang voor niets gedealdhebben. Beide franchises zijn in de loop derjaren fantastische spelers kwijtgeraakt,maar nu moeten spelers halen. Dat isandere koek, maar met een jonge kernnoodzakelijk. De twee ploegen gaan dekomende jaren de dienst uitmaken in deNational League en kunnen nu al voor heteerst de playoffs halen. De week richting dedeadline van 31 juli wordt cruciaal voor detwee, die niet goed genoeg zijn om met hunhuidige teams de concurrentie op zeker af teschudden.Maar als ze het doen, spelers lokken,playoffs halen. Dan is er toch echt de kansdat één van de twee de World Series haalt.Pittsburgh Pirates – New York Yankees.Het lijkt 1960 wel.

Het lijkt 1960 wel!We mogen ons hier in Chicago gelukkigprijzen met een aantal ideale schoonzonen.Blackhawks' Jonathan Toews en Bulls'Derrick Rose koppelen hun superster­status aan voorbeeldig gedrag, en zijnderhalve ongemeen populair bij het (grote)publiek. Fan favorites pur sang ­ hunjerseys zijn niet aan te slepen, en zolang defans 't voor het zeggen hebben, zullen zeniet snel een All Star­wedstrijd mislopen.Daar tegenover staan de, op z'n zachtstgezegd, wat minder populaire spelers.Neem een Jay Cutler. Menig collega, als ookvele fans, kan z'n bloed wel drinken. MochtJay ooit op 't randje van een Pro Bowl­nominatie balanceren, dan kun je er vergifop innemen dat­ie de cut niet zal halen.AJ Pierzynski, nog zo een. De fans enmenig tegenstander kunnen de White Sox­catcher wel schieten. Vraag me niet wat AJprecies (heeft ge)flikt dat een ieders bloeddoet koken, maar dat­ie de afgelopen AllStar Game aan z'n neus voorbij zag gaan,was natuurlijk geen toeval.Nee, de populariteitspoll zullen ze aan deSouth Side van Chicago niet snel winnen.Zeker niet na het aantrekken van relieverBrett Myers. Ook Myers staat, zachtjesuitgedrukt, nou niet bepaald te boek als 'tpopulairste jongetje van de klas. 'n Doucheeerste klas schijnt 't te zijn.Mij zal 't aan m'n reet roestenof m'n spelers met mes en vorketen, ouden van de dagen destraat over helpen, of netjesrichting aangeven als ze willenafslaan. Zo lang ze maar voorouts zorgen, touchdowns gooien en hunvrije worpen maken.

Fan Favorites