2 Groninger Studentenkrant Entree

ColofonGroninger StudentenkrantSt. Walburgstraat 22C9712 HX GRONINGENwww.studentenkrant.orgISSN 09270237

De Groninger Studenten-krant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Gro-ningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van 6000 exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, de Hanzehoge-school en andere locaties in Groningen.

StichtingsbestuurVoorzitter: Sybrenne Len-stra (06-49105092), acquisitie en pr: Hanna Mai Hulshof (06-12025319) en Rigje Rosier (06-42021286), penningmeester: Arjan Kwakernaak (06-49779297) bestuur@studentenkrant.org

HoofdredactieRicus Dullaert (06-41886410) en Zosia Kooi (06-12540884)hoofdredactie@studenten-krant.org

EindredactieJan Luursema

RedactieFloris te Boekhorst, Deir-dre Das, Roza Freriks, Frieda Hamster, Hanneke Jansen, Peter Keizer, Jan Luursema, Maaike Piscaer, Bart Jan Teunisse, Pieter Visser, Sjef Weller, Ester Westerhuis, Hans van der Woude

FotografieJan Luursema, Moniek Steenbergen, Ester Wester-huis, Liz Wijma

VormgevingPieter Visser

MedewerkersJacob Creuzfeld

DrukwerkGrafische Industrie de Marne

CoverfotoJan Luursema

WebmasterPeter Keizer

Studentenkrant Maart 2007InhoudGesprek Maarten van Rossem

Amerika-expert Maarten van Rossem vertelt waarom het onzin is dat Nederland mee is gesleept in de oorlog tegen het terrorisme. Over Amerika: ‘Als je een goede hamer hebt, lijken alle problemen op spij- kers.’

Verspreid door heel Groningen kun je de kunst van street-artists bewonderen. De Studentenkrant waagde zich in de wereld van taggen, stickeren en stencilen.

Koffie, de motor van de maatschappij en natuurlijk ook van de gemid- delde student. Maar het is nogal een verschil of je een lekker zwart kopje naar binnen gooit of een verwaterd goedje. De Studentenkrant zocht het voor je uit in de Koffietest.

Pagina 3

Pagina 4

Pagina 6/7

Pagina 9

Achtergrond Streetart

Uitgespreid Koffietest

Cultuur StuKaFest

Fotostrip Ester Westerhuis

Surf naar www.studentenkrant.org voor meer nieuws over het Groningse studentenleven. Lees waarom de bierprijs de ko-mende jaren gaat stijgen en alles over brandgevaar in de Harmonie.

Cultuur op de vierkante millimeter. Bij het StuKaFest worden studen-tenkamers omgetoverd tot minipodia voor allerlei artiesten. Kijk in andermans nachtkastje terwijl je naar opera luistert, of doe aan theatersport in een woonboot.

Het gesprek Groninger Studentenkrant 3

Maarten van Rossem ageert tegen de war on terror

‘Alles wat Bush aanraakt valt uit elkaar’Amerikadeskundige Maarten van Rossem presenteerde vorig jaar de Universiteitsquiz. Groningen won de quiz, en liet zien dat we niet alleen gezellig zijn maar dat we ook op intellectueel gebied iets voorstellen. Van Rossem bezocht Groningen om zijn ongezouten mening over het Amerikaanse buitenlandse beleid te spuien. De Studentenkrant was erbij en sprak met de uitgesproken hoogleraar.

Door Ricus DullaertFotografie Moniek Steenbergen

‘Ik heb die beelden van 11 september al een miljoen keer gezien. Ik kan die vliegtuigen er ook zelf in vliegen.’ De toon is gelijk gezet als Van Rossem het woord neemt bij de door het Nederlands Genoot-schap voor Internationale Zaken georganiseerde lezing. De senaatszaal van het Academiegebouw is overvol, en de portretten van senatoren kijken neer op een Van Rossem die voor een cabareteske avond zorgt. ‘De oorlogspraat van Bush slaat nergens op. Er bestaat helemaal niet zoiets als de war on terror. Als er na de aanslagen berichten waren gekomen dat Afghaanse pantserdivisies Amerika waren bin-nengetrokken, ja dan spreek je van een oorlog. Maar nu niet.’Van Rossem betreurt de meegaandheid van de Ne-derlandse regering. ‘Terrorisme is een wapen van de machtelozen. Ook is het altijd lokaal, dus een mondi-ale oorlog is complete onzin. Helaas zijn de Neder-landse politiek en een groot deel van de pers hierin Amerika gevolgd.’ Van Rossem neemt ook stelling tegen het volgens hem onjuiste idee dat er een ‘clash of civilizations’ is, waarbij de westerse wereld overmijdelijk met het

Midden-Oosten zal botsen. ‘Want wat is de westerse wereld? En dan hebben we het nog niet eens over de moslimbeschaving, waar het helemaal een zootje is.’ Het terrorisme is juist gevoed door het buitenlandbe-leid van Amerika, zegt Van Rossem. ‘Als je een hele goede hamer hebt, lijken alle problemen op spijkers. Na 11 september zijn er systematisch verkeerde be-slissingen genomen. Ik bedoel, als ze Bin Laden écht wilden pakken, hadden ze wel een special forces unit gestuurd. Als je mij drie maanden zou geven om naar Tora Bora te ontsnappen, had ik dat ook gedaan!’‘Daarnaast was de oorlog in Afghanistan helemaal

niet vanwege de democratie. Ze hebben namelijk van tevoren de Taliban aangeboden om in het zadel te blijven als ze Osama maar zouden uitleveren. Toen ze dat niet deden, zijn ze Afghanistan binnengevallen.’ Maar democratie zal er niet snel komen in Afghani-stan. ‘Wie dat denkt, heeft het eerstejaars handboek politicologie niet goed gelezen.’ Maar waarom is Amerika dan met de oorlogen in Afghanistan en Irak begonnen? ‘Het heeft weinig met olie te maken. Ik denk dat de de belangrijkste reden is dat VS in Afghanistan nog niet voldoende duidelijk hadden gemaakt dat zij, en zij alleen, na de Koude Oorlog de ‘Lonely Superpower’ waren. Ze moesten benadrukken dat oppositie tegen Amerika bestraft wordt.’ Dat het helemaal misliep wijt Van Rossem aan wanbestuur. ‘De hele operatie is met een verbijste-rende incompetentie georganiseerd. Vroeger had je koning Midas, die alles wat hij aanraakte in goud veranderde. Bush doet precies het omgekeerde: alles wat hij aanraakt desintegreert ter plekke. Behalve zijn uitgebreide mediamanipulatie. Die werkt fantastisch.’De Amerikadeskundige bespeurt in de VS de neiging om van mensen mystieke figuren te maken. ‘Kijk maar naar Osama. Dat is een mythologische figuur geworden. Hetzelfde doen de Amerikanen met de nieuwe presidentskandidaat Barrack Obama. Hij is bijna een Messiaanse figuur die mensen willen aan-raken. Dat vind ik eng.’In de strijd om het Democratische kandidaatschap tussen Obama en Hillary Clinton moet Van Rossem nog zien wie de grootste kans heeft op een positie in

het Witte Huis. ‘De een heeft het charisma, de ander connecties en geld. Maar het blijft een keus tussen een halve neger en een vrouw. Ze hebben dus allebei een handicap. Totaal onverkiesbaar zijn ze natuurlijk niet.’ Nederland beschouwt de geschiedenisdocent als volkomen veilig. ‘Ik zag op het Journaal dat Samir A. in Nederland staatsvijand nummer één was. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Dan zitten we hier wel goed.’ Die idioot had de verkeerde kunstmest gekocht voor zijn huis- tuin- en keukenbom, hoewel bijna alle soorten goed waren!’

In de jaren na 11 september is Van Rossem zelf een tv-personality geworden, hoewel hij helemaal niet van televisie houdt. ‘Ik heb veel liever persoonlijk contact. Je zit daar maar een beetje aan zo’n lullig IKEA-tafeltje. Ik hou er ook helemaal niet van om naar mezelf te kijken. Ik heb wel DVD’s van die Uni-versiteitsquiz gekregen, maar die heb ik nog steeds niet gekeken.’Veel is Van Rossem niet bijgebleven van de quiz. ‘Heeft Groningen gewonnen? Ohja, das waar ook. Al die opnamen gingen ook zo snel achter elkaar. Of Groningen nu de slimste universiteit is? Nee, ik denk dat ik ook wel vier studenten had kunnen vinden die het alfabet niet konden opzeggen. Sommige van mijn studenten gebruiken ook wel middelbare schoolter-men hoor. Een dik boek is automatisch een kloteboek, college is les, enzovoort.’ Op tv mist Van Rossem het directe contact met zijn toehoorders. ‘Geef mij maar een live-publiek. Als ze maar iets voelen, of boos worden. Dan heb ik het gevoel dat ik ze geraakt heb.’Als bijzonder hoogleraar geschiedenis aan de Uni-versiteit Utrecht is Van Rossem dan ook meer op zijn plaats. ‘Mijn verhalen zijn alleen een beetje chaotisch. Na de les komen vaak mensen naar me toe die vra-gen: ‘Maar meneer, wat moeten we nu opschrijven?’. Dan zeg ik: ‘Je ziet hier nou precies om dát te leren.’‘Ik ben verder een heel meegaande docent, wat dat betreft typisch een product van de jaren zestig. Maar hoe leuk je het ook maakt, er zijn altijd studenten achterin de zaal die elkaar hun vakantiefoto’s laten zien. Dat is ook zoiets. Studenten vullen een ruimte altijd van achteren op. Dat is volgens mij nog een trauma van hun middelbare schooltijd. Ze zijn bang dat ze wat gevraagd wordt.’Het lesgeven heeft Van Rossem wel gewapend voor zijn publieke optredens. ‘De beste training voor het spreken in het openbaar is een klas eerstejaars studenten. Ze beschermen je tegen ijdeltuiterij. Als ze hen aankan, kan je elke lezing geven. Ze houden je met je beide benen op de grond.’

‘Als ze Bin Laden écht wilden pakken hadden ze wel een special forces unit gestuurd’

4 Groninger Studentenkrant Nieuws & Achtergrond

Kort

jes

Street-art is controversiële kunst‘In zekere zin zie ik het wel als kunst’, zegt graffiti-artiest ‘Zone’. ‘Ik bedoel, door de eeuwen heen is kunst altijd controversieel ge-weest. Misschien is dat wel één van de hoofdkenmerken van kunst.’ Wie eens iets interessan-ters op straat wil zien dan door de gemeente gesubsidieerde bronzen objecten, hoeft alleen maar goed om zich heen te kijken. Want ‘street art’ is overal, dus ook in Groningen.

Door Floris te Boekhorst en Roza Freriks Foto Liz Wijma

Street-art valt in ruime zin in drie categorieën in te delen. Ten eerste heb je de ouderwetse graffiti-ar-tiesten. Hun tags, handtekeningen, staan overal in de stad. Wie echt indrukwekkende pieces wil zien moet bijvoorbeeld eens gaan kijken bij de oude glasfabriek of in de Pelsterstraat. Stencilaars, zoals Zone, snijden daarentegen thuis sjablonen uit kartonnen platen en gaan ’s nachts op pad met de spuitbus. Zone: ‘Ik hoef niet zozeer mijn tag bij mijn stencils te zetten, het gaat me er vooral om dat de voorbijganger nadenkt over de boodschap die ik met mijn stencils uitdraag.’ Zo valt er op de Carolieweg te lezen: ‘asylum do we care or do we calculate?’ De laatste categorie is de sticker-maker. Zij maken thuis hun art en reproduceren deze, vaak

op wit plakpapier. Het gaat bijvoorbeeld om grappige figuurtjes, characters in street art-taal. Tussen muziekzaak Carillon en de V&D is er een hele muur mee volgeplakt. Maar wanneer je er oog voor krijgt zie je ze overal in de stad opduiken. Het astronautje, een stickerpoppetje dat op veel plekken in Groningen te bewonderen is, is zelfs in Berlijn gesignaleerd.

Er bestaat niet veel respect tussen de verschillende groepen straatkunstenaars. Zone heeft bijvoorbeeld niet echt een hoge pet op van sticker-makers: ‘Lekker makkelijk, thuis op de bank een tekeningetje maken en een beetje plakken in de stad.’ Hij ziet het zetten van stencils toch echt anders dan het plakken van stick-ers. Zone: ‘Het gaat denk ik vooral om de risico’s die je loopt. Het is een stuk gevaarlijker om met je spuit-bus een stencil op de muur te zetten dan om ergens snel een stickertje te plakken. De pakkans ligt bij stencils veel hoger, en belangrijker, de boetes ook.’ Het gaat inderdaad al snel om bedragen van rond de 180 euro per vier-kante meter plus een bezoekje aan de rech-ter.

Ook graffiti-artiest Style uit de omge-ving van Groningen ziet zijn werk toch zeker wel als een vorm van kunst. ‘Het is een schildering, het kost ontzettend veel tijd om er goed in te

worden en het is mooi om naar te kijken. Ik weet niet hoor, maar dat lijkt me meer dan genoeg om het onder de noemer kunst te laten vallen.’ Volgens Style is er geen sprake van vandalisme. ‘De echte graffiti-artiest zal er altijd voor zorgen dat hij zijn piece op overheidseigendom zet en niet op privé-eigendom. Je moet het ook weer niet té nauw nemen met de regels.’

De Studentenkrant kon het uiteraard niet laten zijn eigen signatuur achter te laten. Op een muur van de oude glasfabriek spoten we ’s nachts ons logo. De vol-gende dag bleek één van de grote pieces daar alweer overgespoten door een andere artiest. Deze kunst is niet alleen spannend, zoals we ook zelf ondervonden, deze kunst lééft.

Donderdag 22 februari kleurde de Vismarkt rood. Er speelde een Nederlandstalige groep, The Ama-zing Stroopwafels. Er werden sponsjes, tomatensoep en flyers uitgedeeld en wie goed oplette kon tussen de rode campagnejasjes Jan Marijnissen ontdekken. Gewapend met bandrecorder, om later een verslag te geven op zijn weblog, sprak hij her en der Gronin-gers aan. De Provinciale Statenverkiezingen komen er immers weer aan, dus voert de SP weer op volle kracht campagne. Want ze mogen dan wel niet in de regering zitten, ze willen wel de kans om ‘het nieuwe kabinet aan zijn beloftes te houden’.Echt over inhoud gaat het natuurlijk niet, dit in-crowd feestje van de SP. Maar voor Marijnissen is dat niet zo’n probleem. ‘Mensen vinden politiek vaak zuur en saai en dat moet het niet zijn. Politici maken alles vaak ingewikkeld en willen het ook ingewikkeld maken.’ Dat de SP dat niet doet, is

dan ook zijn verklaring voor de ‘forse vooruitgang’ van de partij. ‘We willen hartverwarmend zijn en de politiek schoon schrobben, dus vandaar de soep en de sponsjes’. Hoewel hij ontkent dat campagne voeren saai zou zijn, geeft hij wel toe niets verassend mee gemaakt te hebben in Groningen. ‘Het zijn toch steeds dezelfde gesprekjes en dezelfde vragen.’En natuurlijk steeds dezelfde soep, die zijn mond-hoeken rood kleurt terwijl hij van twee oudere man-nen Gronings leert. Lachend wisselt hij met ze van pet. Hij vertelt vervolgens dat je wanneer je politici aan wil pakken je het ‘op de inhoud moet doen’. De belangrijkste kritiek komt die dag echter van een student Sociale Wetenschappen, die zelf Groen Links stemt. ‘De soep was koud.’De nuchtere Groningers kijken wat gelaten toe. De meeste geïnteresseerden stemmen al SP en vinden het vooral leuk hun ‘guru’ eens in het echt te zien.

Ook de vrijwilligers hebben het vooral gezellig met elkaar en babbelen over dozen sponzen. De meest gepassioneerde is nog wel Niels Jongerius, student IO/IB en bestuurslid van Rood, de jongerenafdeling van de partij. Hij legt uit dat je langzaam maar zeker het vertrouwen wint door als partij steeds weer aanwezig te zijn. En dat campagne niet altijd over inhoud gaat is volgens hem heel normaal. ‘Als je tijdens de campagne nog uit moet leggen waar je voor staat, heb je drie en een half jaar iets verkeerd gedaan.’

Een guru met rode mondhoeken

Foto Rob Voss/SP

Harmonie niet brandveilig

Bij een brandoefening in het Harmo-niegebouw bleek dat er nog allerlei gebreken waren in het beveiligingssys-teem. Zo ging er de afdeling Journa-listiek een branddeur niet open, zelfs nadat een noodknop was ingedrukt. Hoewel de studenten rustig bleven en zelfs lacherig deden over de oefe-ning bleek deze dus niet tevergeefs. Het gebouw was in veertien minuten ontruimd. (RD)

Student bouwt spaghettibrug

De Delftse student Peter van Tol is donderdag Nederlands kampioen spa-ghetti bruggenbouw geworden. Zijn brug van Italiaanse deegwaren kon ruim 102 kilo dragen. Dat is ongeveer 108 keer het gewicht van zijn pasta-constructie, zo maakte een woordvoer-der van TU Delft bekend.Studenten en ingenieurs uit het hele land kregen de opdracht om een brug te bouwen met een overspanning van een meter. Daarvoor mochten ze niet meer dan een kilo spaghetti gebruiken. De jury hing op twee punten gewich-ten totdat het bouwwerk uit elkaar spatte.

Van Tol wint met zijn brug 1000 euro. In het verleden reisden winnaars af naar Canada voor het wereldkam-pioenschap spaghetti bruggenbouw. Maar volgens de woordvoerder doet Van Tol geen poging de beste van de wereld te worden.

Door Roza Freriks

Nieuws & Achtergrond Groninger Studentenkrant 5

Van de leraren klassieke talen aan de verschillende mid-delbare scholen schijnt bijna dertig procent onbevoegd voor de klas te staan’, zo vertelt Martijn Bakker (24), masterstudent Klassieke Talen aan de Rijksuniversiteit Groningen en daarnaast leraar aan het Hogeland Col-lege in Warffum. Op de vraag of Bakker het voor de klas zetten van studenten die niet een specifieke lera-renopleiding hebben gevolgd als een goede oplossing ziet, reageert hij niet erg positief: ‘Het is natuurlijk een noodgreep, de enige oplossing is dat er meer echte le-raren moeten komen’. Daar is de grootste politieke partij het echter niet mee eens. Kamerlid Jan de Vries (CDA) opperde in novem-ber 2006 om het probleem op te lossen door stages voor studenten in het middelbaar onderwijs. PvdA en D66 uitten hier zware kritiek op. Deze partijen noemden het op deze wijze aanvullen van het lerarenreservoir een ‘doekje voor het bloeden’ en zijn van mening dat het lerarentekort moet worden aangepakt door onder andere de salarissen van docenten te verhogen en door de opleiding te verbeteren. Dat deze maatregelen inderdaad hard nodig zijn blijkt wel uit de woorden van Bakker. In zijn directe omgeving komt de masterstudent namelijk niet veel collegae tegen die daadwerkelijk het vak in willen. De

meeste studenten die hij kent en verbonden zijn aan het onderwijs zien het toch vooral als bijverdienste, als een bijbaantje. Het is echter niet de bedoeling van het CDA om stu-denten zelfstandig voor de klas te laten staan. Zij zien eerder mogelijkheden in bijvoorbeeld het nakijken van tentamens en het geven van bijles. Wat dit betreft lijkt het wat tegenstrijdig met de wet op beroepen in het onderwijs (Wet BIO) die sinds 1 augustus 2006 van kracht is. Deze wet beschrijft aan welke kwaliteitseisen een docent moet voldoen en de eisen die in dezen aan een school worden gesteld. Deze wet geeft volgens de IvhO, de waakhond als het gaat om het waarborgen van kwaliteit van onderwijs, wel degelijk mogelijk-heden om studenten daadwerkelijk les te laten geven. Harm van Gerven, persvoorlichter van de IvhO, zegt hierover: ‘De inspectie staat toe dat er een student voor de klas staat zolang deze maar bijgestaan wordt door een professional, zodat deze hierop kan terugvallen als er problemen ontstaan.’

Echte problemen is docent Bakker echter nog niet te-gengekomen: ‘Ik volg nu een aantal vakken die zijn

toegespitst op het lesgeven en dan merk ik wel dat ik een aantal zaken anders kan aanpakken, maar eigen-lijk loop ik niet tegen hele grote problemen aan.’ Verder legt de IvhO de verantwoordelijkheid vooral bij de scholen: ‘Wij houden er toezicht op of de instel-lingen de bevoegdheden juist hanteren. Dat wil zeggen dat als een docent niet bevoegd is in het algemeen een plan moet klaarliggen wanneer hij of zij wél bevoegd zal zijn. Als de regels worden overtreden zullen wij de instelling erop aanspreken dat zij daar verantwoorde-lijk voor zijn.’ Voor het oplossen van het lerarentekort wijst Van Gerven naar de politiek: ‘Wij houden toe-zicht op het naleven van wetten. Wij zijn niet degene die iets aan het tekort kunnen doen, daarvoor moet je toch echt bij de politiek zijn.’En daar wordt dan ook aan gewerkt. Het onderwijs krijgt veel aandacht in het nieuwe regeerakkoord. Gesproken wordt over een ‘actieplan’ en het oprich-ten van een ‘breed samengestelde commissie’ die met oplossingen moet komen voor de te hoge werkdruk, lage lonen en het slechte loopbaanperspectief van do-centen. Het kan echter nog wel even duren voordat deze plannen daadwerkelijk geïmplementeerd zijn. En totdat die betere tijden aanbreken zullen studenten zeer waarschijnlijk gewoon voor de klas blijven staan.

Kort geleden ben ik weer een jaartje ouder ge-worden. Dat is voor mij altijd een gelegenheid om te zuipen en om na te denken over de zin van het leven. Ik kwam toen tot het volgende. De zin van het leven is: het leven heeft zin. Die instelling is de enige manier om door te gaan, maar je kan er natuurlijk geen reet mee. Daarom ga ik maar dingen doen waar ik goed in ben. Bijvoorbeeld bier drinken. Het drinken heeft een bijkomend voor-deel wanneer je zo in het leven staat als ik. Je hoort namelijk wel eens verhalen over oude mensen die uitdrogen, omdat ze vergeten te drinken. Ik drink daarentegen om te vergeten, met het zelfde re-sultaat: een droge bek. Je kan haast ook niet anders in deze maatschappij. Zo is er eindelijk een nieuw kabinet geïnstalleerd, maar zoals gewoonlijk zijn de beste stuurlui aan wal blijven staan. Ik ben benieuwd wat het kabinet Betutteling IV allemaal voor ons in petto heeft. Het is inmiddels al wel gebleken dat de kleinste partij de meeste van haar punten terugziet in het regeerakkoord. Zij weten als echte bijbelkenners natuurlijk precies hoe Da-vid Goliath versloeg. Het is tegenwoordig ook wat met die heilige boeken. ‘De puinhopen van acht jaar paars’ is mijn heilige boek en daar wordt de laatste tijd om onduidelijke redenen veel te weinig naar verwezen. Toch raad ik iedereen aan om het te kopen in de ramsj. Daarentegen is het heilige boek van de moslims voor de leider van de Partij voor de Vijandelijkheid weer eens een steen des aanstoots. De mislukte kunstschilder met de mooie blonde haardos meldde onlangs dat moslims de helft van de Koran moeten verscheuren. Het valt me mee dat hij niet oproept tot verbranding van de Koran, maar dat zal ongetwijfeld volgen. Ik wil in ieder geval ook een oproep doen aan de Neder-landse moslimbevolking. Als jullie de helft uit de koran scheuren en deze pagina’s naar onze grote vriend opsturen kan hij ook eens lezen waar hij tegen is. Verder was meneer Blondie zo snugger om te zeggen dat als Mohammed hier vandaag de dag leefde hij hem dan als extremist met pek en veren het land uit zou jagen. Het beledigen van de profeet is voor de moslims natuurlijk ook geen probleem. Zulke uitspraken over de profeet doen het erg goed op feestjes van moslims. Er is alleen een ding wat ik niet begrijp. Er moet toch ook een andere manier zijn om te vertellen dat je suïcidaal bent? Suïcidaal ben ik zelf in ieder geval niet. Mijn probleem is dat ik nog steeds eenzaam ben en daarom ben ik gaan doen waar ik goed in ben: bier drinken. Na het nuttigen van een aantal biertjes kwam ik op het geniale idee om dichter te worden. Ik weet dat je als dichter wijn moet zuipen, maar bier ist mein elixier en daar doe je weinig aan. Het idee achter mijn dichterschap is dat dichters altijd vieze oude mannen zijn met jonge vriendinnen. Let maar eens op stadsgenoot en begrafenisdichter Jean Pierre Rawie. Een beetje zuipen en een beetje pretentieuze kutgedichten schrijven, terwijl er een mooie dame aan je zijde zit die wegzwijmelt bij je prutpoëzie. Dat lijkt mij het ideale leven. Aange-zien ik er ook niet jonger op word en kansloos op zoek ben naar een sletje, ga ik me dus ook op het dichterspad begeven. Ik zie al voor me hoe de mails met liefdesverklaringen binnenstromen en dat welgevallige sletjes dan moeten aansluiten in de rij terwijl ik mijn bundel of lichaamsdelen sig-neer. Mijn eerste bundel is inmiddels in de maak en de werktitel is ‘Dichter bij de waarheid’. Dat lijkt me pretentieus genoeg. Ter afsluiting wil ik alvast mijn eerste wanstaltige gedicht prijsgeven. Dus geniet, zwijmel weg en glij van je stoel. Het gedicht heet: ‘Ook al houd ik niet van je en ben ik verliefd op iemand anders, ik wil best met je naar bed als je daar gelukkig van wordt.’ Je keek in mijn rooddoorlopen ogenRook mijn drankwalm en zei: ‘wat ruik je lekker’Ik mompelde: ‘vuile hoer’kreeg een stijve, maar bleef kalmJij bleef maar lullenDaarom zoende ik jou maar dacht aan haarin het doucheputje

ColumnJacob Creuzfeld

Het nijpende lerarentekort in het middelbaar onderwijs is nog altijd niet opgelost. Scholen nemen dan ook steeds meer stu-denten aan om les te geven. De Studentenkrant ging op onder-zoek uit om na te gaan wat de desbetreffende studenten hier zelf van vinden, wat de mening van de Inspectie van het Onder-wijs (IvhO) is en hoe de politiek tegen deze kwestie aan-kijkt.

Door Floris te BoekhorstFoto Jan Luursema

‘Bij ons staat een op de drie studenten voor de klas’

Uit

gesp

reid

Uitgespreid

Koff

iete

stKoffietest

SparIn een poging de omzet te verhogen is product-differentiatie vaak een uitkomst voor fabrikanten. Steek dat aloude product in een nieuw jasje en de consument trekt de portemonnee een stuk rap-per. Deze gedachtegang moet de afdeling market-ing van Douwe Egberts ook hebben gehad want zie daar, de koffieautomaat is in een nieuw jasje gestoken. Het ziet eruit als een hoogst geavan-ceerd apparaat. Jammer alleen dat er nog steeds hetzelfde slootwater uit komt. De Studentenkrant nam de weeïg riekende substantie, met suiker en melk gezoet en geroomd in een poging de ondefinieerbare smaak enigszins te verhullen, mee naar buiten. Na één slok bleek echter ook de frisse buitenlucht niet voldoende om het lauwe drankje naar binnen te kunnen werken. Geluk-kig bracht een onfortuinlijke zwerver uitkomst. Hij was zo vriendelijk het dampende bakje aan te nemen en zo kon aan deze hoogst vervelende koffie-ervaring toch nog een positieve draai gegeven worden. De koffie uit de Douwe Egberts automaat scoort zonder twijfel een dikke on-voldoende.

In de Herestraat zit het koffiezaakje Cof-fee United. Als er drie mensen staan, is de ruimte al weer vol, maar gelukkig zijn er boven meer zitplaatsen. Daar heb je ook nog eens een prachtig uitzicht op de Herestraat of – aan de andere kant- de Vismarkt. Coffee United werkt volgens het Star-bucks-model, waarbij je je gewone koffie of cappucino kan verrijken met met ver-schillende shots zoals kaneel of caramel. Daarnaast hebben ze de zogenaamde Arctic Ice Coffee, de enige drank in deze test die zelfs voor een verstokte niet-kof-

fiedrinker goed te doen is. Waarschijn-lijk heeft dat iets te maken met de witte chocoladesiroop die erin zit. Je betaalt hier overigens wel flink voor; meer dan drie euro. Nadeel is dat wij niet minder dan twintig minuten op onze overigens zeer goede koffie moesten wachten. Dit komt door-dat er slechts één persoon in de zaak aan het werk is, die tegelijkertijd moet bedi-enen, afwassen en koffie zetten. En zelfs op een gewone maandagmiddag zit deze tent flink vol: Coffee United dreigt aan zijn eigen succes ten onder te gaan.

Puur!Alles voelt eigenlijk puur als je deze gelegenheid binnenstapt. Puur ontspannen en puur genieten lijkt het motto. Leuke zithoeken ook, met een lange tafel in het midden waar de aanwezige tijdschriften en kranten gelezen kunnen worden of waar je met je laptop gratis met internet mag spelen. De rustige kleuren en de kamermuziek maken het plaatje compleet. Een erg prettige ambiance dus, en nu maar hopen dat de kof-fie deze niet verpest... De gewone koffie (koffie lungo geheten), wordt allereerst al geserveerd door aardig personeel. Een breed schoteltje, met aan de linkerkant het kopje koffie (met een ‘puur’ houten roerstaafje) en aan de rechterkant ruimte voor biologisch verantwoorde suiker, zien er leuk uit. Op een koekje of iets dergelijks hoeft de SK echter niet te rekenen, ook niet nadat wij verteld hebben dat wij de koffie komen testen. Maar ach, we laten ons daardoor niet beïnvloeden.. Over de koffie zijn wij zeer te spreken, goed warm, lekker en met een pittige nasmaak. Het blijkt ook nog eens Max Havelaar Puro te zijn, wat het gevoel geeft dat je met elke slok van het bruine goud een arme boer helpt. De koffie smaakt plots nog beter! Veel meer zullen we vanuit onze positie niet kunnen doen voor de armere landen, dus we komen zeker nog eens terug met een ther-moskan, al is het alleen maar voor de lekkere koffie! Bij het afrekenen horen we dat er ook nog biolo-gische koffie voor dezelfde prijs (1.80 euro) te krijgen is. Jemig, er is ook zoiets als té goed voor de wereld...

Bar Pepper ziet er mooi uit en, zonder ons te laten beïnvloeden door het niet al te beste eten wat voorafging besluiten we om de koffie hier maar eens te testen. Erg druk is het niet, dus de bediening is automatisch al erg vriendelijk en neemt alle tijd voor je. Een pluspunt, maar in deze situ-atie eigenlijk alleen maar normaal. De koffie (kosten: 1.80 euro) wordt geserveerd in een simpel bruin/zwart kopje, met dito schoteltje. Wel krijgen we er een koekje bij, chocolate

chip. Als ik de koffie tot me neem bekruipt me eigenlijk al een vreemd, onbestemd gevoel: het ziet er allemaal wat sober en simpel uit. Mijn vrees wordt maar half bewaarheid, de kof-fie is eigenlijk wel te pruimen, maar is wel wat waterig. Het is een lekker bakje voor na het eten, maar als je alleen komt om koffie te drinken is dit niet echt een aanrader. Ach, het zou wat, Bar en Club Pepper geeft in ieder geval mooie feesten!

Als de koffie-automaat het dan eindelijk eens doet en de zwervers van ons afgeschopt zijn is de SK in staat zelf een bekertje op het platform te planten. Obscure bakjes waar de suiker en roerstaafjes in zitten worden niet overgesla-gen, en zo hebben we een bakje koffie met suiker en roerstaafje. God, wat een luxe! Aan service en ambiance zullen we maar niet al te veel woorden vuil maken: deze is er niet. Je wordt meteen weggeduwd zodra je je bakje koffie hebt weten te bemachtigen, waarna je

triomfantelijk het gescheld over de inmid-dels weer kapotte automaat aan mag horen. Over de prijs van de koffie zijn we wel zeer te spreken: deze is gratis!Kwaliteit? Ach, wat mag je verwachten. Het is een DE automaat, en de koffie smaakt naar een soort van slap aftreksel van... Niet echt een aanrader dus, mede vanwege de smaak en de ambiance. Net als alles in de Jumbo is dit weer iets van hetzelfde: massaproductie, zullen we maar zeggen...

HooghoudtMeisjeskoffie, dat is de cappuccino van Hoog-houdt. Zacht, romig, goed stevig schuim, zo hoort cappuccino te smaken. Een koffie om onbedaarlijk van te glimlachen. Je moet je wel in houden de kop niet in één teug leeg te drinken want erg heet is het niet. Wel had de koffie zelf iets pittiger gemogen; de melk over-heerst nu te zeer. Al met al is het een heel le-kker maar wat braaf bakkie. Gelukkig worden we bediend door mooie mannen, is de sfeer er erg gezellig en zijn de koekjes heerlijk.Zie deze koffie staan en je bent verliefd. De slagroom, koffielikeur en Baileys beloven je gezamenlijk heel gelukkig te maken. De eerste slok voelt dan ook als een cadeautje. Maar langzaam dringt de waarheid tot je door. Dit gaat nergens over. De afzonderlijke smaken zwakken elkaar af, waardoor het een water-ige bedoening is. Het vertrouwde gevoel van de alcohol is lekker, maar of die iets toevoegt aan deze flauwe koffie? Het enige wat deze ‘specialiteit’ oproept is het verlangen naar goede espresso. Ogen openhouden en genieten van de illusie, dan hou je de roes zeker tien minuten vol.

AcademieJe kunt koffie drinken om wakker te worden of om te genieten. Dit bakkie troost krijgt zelfs het eerste amper voor elkaar. De geur is laf en vervluchtigt snel. De smaak is ronduit saai; er zit totaal geen diepte in. Als snel blijft er iets stroefs achter op je gehemelte en koelt de inhoud van het plastic bekertje af. Hierdoor gaat de laatste smaak verloren. Eigenlijk is veertig cent nog teveel voor deze treurigheid. Enige pluspunt is de rustige omgev-ing vol studenten die hun cafeïneshot net zo hard nodig hebben als jij.

Bar Pepper Coffee United

Jumbo

9

6,5

3

4

78,5

3,5

2

Kan jij ook niet zonder je dagelijkse cafeïneshot? Dan kan je maar beter zorgen dat je een beetje goed spul naar binnen krijgt. De Studentenkrant ging de meest-bezochte koffieplekjes van Groningen af. Lees waar je de heerlijkste cappuccino haalt - en bij welke koffieautomaten je maar beter ver uit de buurt kunt blijven.

Door Roza Freriks, Pieter Visser, Floris te Boekhorst en Ricus DullaertFotografie Ester Westerhuis, Jan Luursema

Koffie voor gevorderden

A-wegIk heb het al niet zo automatenkof-fie, maar normaal zijn de kopjes DE van de universiteit nog wel te drink-en. Het spul dat uit de automaten die in het pand op de A-weg staan komt verdient echter de naam koffie niet. Waterig, met ronddrijvende stukjes gemalen koffie onderin, het is niet te drinken. Het enige wat dit bocht met koffie gemeen heeft is de temperatuur (als je geluk hebt). Saillant detail: zelfs theedrinkers worden niet gespaard door deze au-tomaat. De thee heeft namelijk weer een licht koffie-achtige smaak. In dat opzicht kunnen koffiedrinkers hier misschien beter de thee nemen. Geen goed teken.

8 Groninger Studentenkrant Sport/Opinie

(Advertenties)

Kickboxen gaat niet om het knock-out slaan van de ander

Kickboxen staat bij veel mensen bekend als een zeer heftige sport. De beoefenaars zijn agressief en het lichaam krijgt het zwaar te verduren. Wanneer de Stu-dentenkrant een les mee draait blijkt dat eerste minder waar. Het tweede vooroordeel is echter meer dan bevestigd, na vier dagen worden wij nog steeds getergd door ongelofelijke spierpijn.

Door Ester Westerhuis

De les begint met een standaard kickbox groet. Daar-na gaan de beentjes in de lucht en worden in flink tempo een aantal opwarmingsoefeningen uitgevoerd. Het zweet begint al snel te gutsen. Als de hartslag verdrievoudigd is mogen we op de grond gaan liggen. Maar niet om uit te rusten. Het ergste moet nog komen, de buikspieroefeningen! De oefeningen zijn zwaar en zelfs de ervaren kickboxers liggen flink te zuchten. De docent is streng, maar rechtvaardig. Niemand wordt ontzien, dus ook de beginners niet. Na ongeveer twintig minuten opwarming moeten de handschoenen en scheenbeschermers aan. Nu gaat het beginnen.

De leerlingen zien er ineens een stuk dreigender uit in hun glimmende shorts, met zwetende rode hoofden en grote zwarte handschoenen. Dit lijkt het echte werk. De docent doet in sneltreinvaart een aan-tal technieken voor en de rest weet het meteen na te doen. Eén rechtse, één linkse en dan een kick. Een eitje zou je denken. Maar de hand-voet coördinatie

van de beginners laat het meteen afweten. Gelukkig is er een tweede docent die de stappen rustig met ons doorneemt. Dennis Denninger geeft zelf ook vaak les aan deze groep, maar doet vandaag zelf even mee. Volgens hem gaat het er bij kickboxen niet om het knock-out slaan van de tegenstander. ‘Ja, bij de wed-strijden wel hoor, maar dat vind ik gewoon ongezond. Wij beoefenen de sport hier recreatief en daarbij gaat het om techniek, niet om kracht. Dat schijnt een mis-verstand te zijn bij veel beginners, die denken dat ze er maar gewoon op los moeten slaan. Een blauw oog krijg je dan ook vaak van een beginner en maar zelden van een geoefende boxer.’ Daarbij moeten we wel even melden dat het natuurlijk een contactsport blijft en je altijd moet uitkijken. Krijg je een klap op je lever of op je kaak dan moet je daar toch wel even van bijkomen, ook al is het niet keihard. Een van de eerste dingen die de leer-lingen daarom meekrijgen is dat je je gezicht goed moet verdedigen. Houd je armen bij je lijf en je handen voor je gezicht. Je hoeft maar even af-geleid te zijn en je bent de klos.

Het laatste kwartier van de les wordt er gespard. De bitjes gaan in en ieder-een zoekt een part-ner uit om tegen te vechten. Onze vrouwelijke oppo-nent moet zich erg inhouden, maar in plaats van te balen is ze zo aardig om ons een aantal tips

mee te geven. De volgende mannelijke tegenstander is toch iets fanatieker en voor we het weten hebben we een voet in onze nek. Toch niet helemaal pijnloos.

Volgens Dennis wen je er wel aan en is dat ook juist het leuke.‘Je merkt dat je een steeds hogere pijngrens opbouwt voor jezelf en daardoor voel je je krachtig.’Tijdens de les zien we voornamelijk mannen, maar de sport wordt ook veel beoefend door vrouwen. Den-nis: ‘Als vrouwen aan kickboxen gaan doen dan heb-ben ze vaak een bepaald doel in gedachten. Voor je-zelf kunnen opkomen of steviger in je schoenen staan bijvoorbeeld. Een van de vrouwen die hier lessen volgt was in het begin heel iel en weinig in balans. Nu, een paar maanden later, moeten zelfs de meer ervaren leerlingen voor haar uitkijken.’

Eerst kwam ie er, toen kwam ie er zeker niet. Nu komt ie er misschien weer wel, maar misschien ook wel niet. Het getouw-trek om de Zuiderzeelijn is weer een typisch voorbeeld van Haagse intriges, eindeloze onderzoeken en het smijten met miljarden door de politiek. Het is maar een heel kort stukje in het regeerakkoord. Je leest er bijna overheen. ‘De afspraken met Noord-Nederland over economische structuurversterking door een snelle Zuiderzeelijn–spoorverbinding zullen worden nagekomen.’ Wat? De Zuiderzeelijn, die directe verbinding tussen Amsterdam en het Noorden? Die was na faliekante misluk-kingen als de Betuwelijn toch al lang van de kaart geveegd? Niet helemaal.Ergens in de eindeloze bureaucratie die Den Haag kent loopt nog een of ander onderzoek naar de vraag of de Zuiderzeelijn geld op-brengt of niet. Dit is al zo’n beetje het vierde onderzoek dat daarnaar gehouden wordt, en de vorige hebben de vraag allemaal met een duidelijk ‘nee’ beantwoord, maar goed. De regering had nou eenmaal ooit aan het Noorden een mooie Zuiderzeelijn beloofd. Het minste wat ze konden doen was een paar miljoen verspillen aan onnodige onder-zoeken om het Noorden zoet te houden. Bijna drie miljard moet het spoorproject gaan kosten. Balkenende, Bos en Rouvoet (B, B&R) hebben nog wel de voorwaarde gesteld dat de Zuiderzeelijn enigszins rend-

abel moet zijn, maar het geld wordt sowieso gestoken in de infrastructuur van Noord-Nederland. Dat is allemaal heel leuk voor mensen in Drachten en Heerenveen die een dagje naar Amsterdam willen, maar ik kan mij niet voorstellen dat zij miljarden gaan besteden om de kosten van de lijn eruit te halen. Als die kosten al bij drie miljard blij-ven; we hoeven maar naar de Betuwelijn te kijken om te zien dat overheidsprojecten de neiging hebben om twee keer zo duur te zijn als gepland. Maar als alle onderzoeken erop wijzen dat de Zuiderzeelijn economisch gezien grote onzin is, en het vorige kabinet de lijn al had opgegeven, waarom willen B, B & R hem dan toch weer aanleggen? Goede vraag. Misschien willen ze zich neerzetten als standvastige politici die hun beloften nakomen. De Zuiderzeelijn was immers ooit aan het Noorden beloofd. Vooral Bos schijnt op dat gebied imagoproblemen te hebben. Ik vind het ook allemaal best als politici verkiezingsbeloften proberen na te komen. Applaus. Maar dus niet als daardoor drie miljard in een of andere spoorlijn wordt gestoken die langs een paar dorpen loopt en het Noorden in een uitzichtloze, geld-verslindende bouwput verandert. Laten B, B & R wat beters doen met ons geld dan gezellig samen spelen met treintjes op de landkaart van Nederland.

Door Ricus Dullaert

Spelen met treintjes van drie miljard

Blauwe plekken krijg je van beginners

Cultuur Groninger Studentenkrant 9

Knus kamergevoel op StuKaFestGr

unne

n ro

cks

Doo

r Ri

cus

Dul

laer

tFo

to J

an L

uurs

ema

‘Ik heb echt het gevoel alsof ik in iemands leven inbreek.’ Een jon-gen neemt geïnteresseerd de in-houd van het nachtkastje op in de studentenkamer waar hij te gast is. Het is de eerste keer dat ook in Groningen het Studenten Kamer Festival georganiseerd wordt, beter bekend als StuKaFest. De avond is een groot succes. De jongen gnif-felt: ‘Ik weet nu welke boeken ze leest en dat ze vochtinbrengende crème gebruikt.’

Door Zosia KooiHet uit Nijmegen overgewaaide StuKaFest moet ook in Groningen studenten en stadjers naar verschil-lende studentenkamers lokken. In elke kamer is er een optreden te zien van een muziekband, cabaretier of andere artiest. Bekende namen als Daniël Dee (schrijver van Kutgedichten en Klotegedichten), Johan Goossens (winnaar Studentencabaretfestival 2006) en Arjen Lubach (schrijver en hoofd van de jury bij Lama Gezocht) entertainden belangstellenden deze avond tijdens drie rondes van elk een half uur lang. Het is buiten al donker als we ons naar de USVA begeven voor het eerste optreden dat we vanavond gaan zien. Sanne Wallis de Vries laat hier een kor-te versie van haar ‘best of’ programma zien in de grote zaal van het culturele centrum. De lange versie bewaart ze voor haar voorstelling in Carré in Amster-dam. Het blijkt een goede keuze om Wallis de Vries te vragen voor het festival, want studenten zijn voor de cabaretière niet onbekend. ‘Je kent ze wel, van die koormeisjes, als ze bellen praten die precies zó hard dat je je er net niet aan kan onttrekken. Dan komt er zo’n dik meisje binnen met zo’n Michelindekbedjas met op de achterkant Orgie ‘98: Ik vind Henk-Jan leuker dan Jan-Willem.’

Na de eerste ronde hebben we een half uur om naar de volgende kamer te verhuizen. Het is voor ons

een stukje fietsen langs het spoor, maar als we bij onze nieuwe gastvrouwen binnenkomen worden we verwelkomd met koffie, thee en chocoladetaart. Het huiselijke gevoel wordt nog extra versterkt doordat we bij de deur onze schoenen uit moeten trekken. Een huisgenote knutselt ongestoord verder aan haar fiets die tijdelijk in de keuken staat opgesteld. ‘Ik hoop dat jullie je hier een beetje thuis voelen’, begint Alien, de eigenaresse van de kamer, tegen de groep van vijftien man. Het is een beetje proppen, maar uiteindelijk heeft iedereen een plekje gevonden op het bed of op de kussens op de vloer. ‘Het is wel lekker knus zo’, zegt een jongen halflachend terwijl hij niet zo goed weet waar hij zijn benen moet laten zonder iemand anders pijn te doen. Maar als iedereen zit is het kamergevoel inderdaad toch wel gezellig. Zanna, Hanneke en Judith, studentes aan het con-servatorium, trakteren ons vervolgens op operaliedjes in een modern jasje, begeleid door Alien op de piano. ‘Ik wou dat ik zo kon zingen’, verzucht een meisje na afloop.De laatste ronde moeten we weer helemaal terug

naar de Turfsingel. We blijken uiteindelijk op een woonboot te moeten zijn. Hier vertoont Ulteam een staaltje theatersport. Als ze ‘Een dag uit het leven van…’ gaan naspelen, trekken ze iemand uit het publiek. Het ‘slachtoffer’, Chris, wordt hevig onder-vraagd over zijn dag. Daarna blijkt Chris het geheime ingrediënt dat Ulteam nodig had, want zijn gevoel voor humor maakt het spel. Terwijl Ulteam zijn dag uitbeeldt, moet Chris aangeven of hun verhaal klopt of verzonnen is. Een ‘tingelingeling’ betekent dat het verhaal waar is, een zoemer het tegenovergestelde. Ulteam beeldt uit hoe Chris in de doka van de USVA zijn foto’s afdrukt. ‘Goh, dat zijn wel erg spannende foto’s van je vriendin.’ Het publiek verwacht een zoe-mer, maar hoort ineens ‘tingelingeling’. Kris steekt plagend zijn tong uit naar zijn vriendin, die een ver-baasd gezicht trekt. Als beloning voor zijn hulp krijgt Chris twee kaartjes voor het slotfeest van StuKaFest in Huize Maas waar DJ Dirty Soul de avond spette-rend zal eindigen. Maar of zijn vriendin nog mee wil? Ulteam zegt verontschuldigend: ‘Resultaten op het podium bieden geen garantie voor de toekomst.’

Ze waren eigenlijk al gestopt, maar nadat ze vorig jaar gevraagd werden op Noorder-zon te spelen maakten ze een doorstart. Het bleek geen slech-te beslissing, want momenteel zijn ze bezig met deelname aan de Popronde en staan ze op het Bevrijdingsfestival. Het Gro-ningse dHuez timmert lang-zaam maar zeker aan de weg. Gitarist Jelte Posthumus van dHuez zit midden-in de opname van een nieuwe demo. ‘Ik moet straks ook nog een rap doen, een beetje Streets-achtig iets wordt het denk ik, maar nu is de saxofonist nog even bezig.’ Niet alle bandleden zijn aanwezig, maar omdat de saxofonist in Brussel woont, speelt hij alvast wat partijen in.Posthumus is het enige lid uit de oorspronke-lijke samenstelling dat nog in de band zit. ‘Ja, ik

ben een van de ‘founding fathers’.’ Tegenwoor-dig telt dHuez zes mannen en een vrouw. Met haar stem en de twee blazers die de band rijk is creëren ze volgens hunzelf ‘soul/funk/jazz met een rauw randje’. Het rauwe randje komt op de opnames die de band maakt niet helemaal uit

de verf. Posthumus: ‘Dat komt omdat we thuis opnemen, en dus niet heel veel lawaai kunnen maken. Op de demo voor de Popronde komen daarom wat rustiger nummers te staan.’

Het scheelde weinig of er was helemaal geen nieuwe demo van dHuez gekomen. Vorig jaar zat de band op een dood spoor. ‘Onze zangeres was verhuisd naar Amsterdam, onze saxofo-nist naar Brussel, en we hadden ook onze eigen projecten lopen. We hadden al een afscheidscon-cert gehouden, toen we gebeld werden om op Noorderzon te spelen. Dat konden we natuurlijk niet afslaan.’ Doordat iedereen zover uit elkaar woont is het lastig om optredens te regelen, om over samen oefenen nog maar te zwijgen. ‘Dat doen we niet, we hebben gewoon een vaste speellijst.’

Afgelopen januari stond dHuez op GrunnSonic, en binnenkort spelen ze op het Bevrijdingsfesti-val. Niet slecht voor een band die helemaal niet oefent. Wat is het geheim van dHuez? ‘Tja, wat moet ik er van zeggen? dHuez is gewoon niet moeilijk te beklimmen.’

De theatersporters van Ulteam zetten de woonboot op zijn kop. Foto Jan Luursema

dHuez is makkelijk te beklimmen

10 Groninger Studentenkrant Advertenties

Café de Toeter, Turfsingel 69712 KP Groningen

050-3124499

www.cafedetoeter.nl

Check snel welke data nog vrij zijn!

Run samen met je vrienden een avond De Toeter en win een zomervakantie!!

Je doet de promo, staat achter de bar, haalt glazen en zorgt voor een gezellige avond! Het team dat uiteindelijk de beste avond heeft gedraaid wint die vakantie!

“Geef je snel op en maak er een spetterend feest van”!

een avond De Toeter en win een zomervakantie!!

Je doet de promo, staat achter de bar, haalt glazen en zorgt voor een gezellige avond! Het team dat uiteindelijk de beste avond heeft gedraaid wint die vakantie!

Run de Toeter

Recensies Groninger Studentenkrant 11

Air - Pocket SymphonyDoor Floris te Boekhorst

Het Franse duo Dunckel en Godin, beter bekend als Air heeft een nieuwe plaat in de schappen liggen. Pocket Symphony is wederom een album met dat ken-merkende melancholische geluid. Het bereikt echter

niet dezelfde hoogtes als zijn voorganger, Talkie Walkie (2004). De twee nemen veel van de vocals voor hun ei-gen rekening. Naast de simplistische songteksten kan het vrij monotone stemgeluid zeker over de hele breedte van de plaat niet echt boeien. Beter wordt het als zanger Jarvis Cocker, bekend van de band Pulp, de microfoon overneemt in het nummer One Hell Of A Party, één van de beste nummers van het album. In Mer du Japon lijkt het alsof het duo terugkeert naar de popsound van Moon Safari. Het doet sterk denken aan nummers als Kelly Watch The Stars en Sexy Boy. En dan blijkt maar weer dat Air zeker in instru-mentale tracks bijna onnavolgbaar is en absoluut de oude hits kan evenaren. Maar de sound van Mer Du Japon vind je niet terug over de gehele plaat. Veel van de nummers kabbelen voort met die bekende soundscape-achtige stijl. Weinig drums en een stuk minder elektronische effecten dan de voorgaande plaat lijkt het devies te zijn geweest voor de makers. En dat zorgt er misschien voor dat de cd wat vaker moet worden opgezet voordat de nummers echt blijven hangen. Maar de plaat is het zeker waard om het die tijd te gunnen.

Bloc Party - A weekend in the cityDoor Deirdre Das

Twee jaar na het debuut-album Silent Alarm is de Britse indiesensatie Bloc Party terug met een ij-zersterke vervolgplaat: A weekend in the city. De band, die we kennen van de hit Banquet, trakteert ons

op meer van dezelfde heerlijke muziek, die doet denken aan The Cure. De spanning is nog steeds niet verdwenen. Waren het op het vorige album nog vooral de drums die voor een onheilspellend sfeertje zorgden, op dit album klinken er hier en daar ook zoemende backing vocals en nerveuze gitaren die maken dat je ongeduldig afwacht of er iets overweldi-gends staat te gebeuren. Zanger Kele Okereke zingt met zijn aanstekelijke stem over vampieren die hem bijten en dansen tot je erbij neervalt. Het Bloc Party-geluid is nog steeds origineel en opzwepend. Soms een drum ’n base-achtige sfeer met sterk aanwezige drums en ritmische gitaar-partijen. Hunting for Witches is een fantastische track die niet op je mp3-speler mag ontbreken als je van alternatieve indierock houdt. Kreuzberg en SRXT zijn bijna Coldplay-achtige rustpunten in de storm van dansbare tracks die voorbij komen. Hier is de spanning ingetogen en sfeervol. A weekend in the city geeft ons meer van hetzelfde ijzersterke geluid dat we gewend waren van Silent Alarm, maar is meer uitgebalanceerd, gevarieerder en wat meer ingehouden dan het succesvolle debuutalbum. Maak van je studen-tenkamer een dansclub met een duister sfeertje als ideaal beginpunt van je stapavond.

KicksDoor Maaike Piscaer

Een blanke vrouw die haar tas stevig tegen zich aanklemt wanneer een Marokkaan plaat-sneemt in hetzelfde bushokje; een ontslagen Turk die gelijk zijn baas beschuldigt van racisme: dit is het klassieke beeld van het hedendaagse ‘multi-culti’ Nederland en het centrale onderw-erp in Kicks, de nieuwste

film van regisseur Albert ter Heerdt. Met succes regisseerde hij eerder de speelfilm Shouf Shouf Habibi. In Kicks richt Ter Heerdt zich wederom op de multiculturele samenleving en de proble-men die deze met zich meebrengt.In de film volgen we Said, een Marokkaanse bokser, die zijn jongere broertje op het rechte pad probeert te houden. Wanneer zijn broertje vervol-gens door een blanke agent wordt doodgeschoten omdat hij hem aan ziet voor een extremist, leidt dat tot een explosie van vooroordelen jegens de agent. De Marokkaanse partner van de agent, Aaliyah, twijfelt er namelijk aan of er wel sprake is van een ongeluk. Maar dat is niet het enige probleem waarmee ze opgeza-deld is. Haar vriend weigert namelijk met haar te trouwen, nadat ze hem heeft verteld geen maagd meer te zijn. In de film volgen we verder een mislukte filmmaker die tevergeefs een film probeert te maken over het lot van asielzoekers, een medewerkster van een opvangtehuis en een meisje uit de grachtengordel die nu eindelijk eens kennis wil maken met een ‘echte’ allochtoon.

Kortom een kleurrijk verhaal, met daarnaast ook een kleurrijke cast. De acteurs en actrices uit Kicks zijn stuk voor stuk bekende gezichten. Hol-lands fijnste is voor deze film bij elkaar getrom-meld. Hoewel het allemaal goede acteurs zijn, die allen hun typetje perfect neerzetten, worden er te veel personages bij elkaar gebracht. Daar komt bij dat iedere speler een eigen verhaal heeft, dat overigens gebaseerd is op ware gebeurtenissen. De kijker is betrokken bij de karakters in beeld, maar vergeet de overige spelers. Tevens raken de verhaallijnen elkaar te weinig. Daarbij bevat de slotscène ook niet de sleutel tot de samensmel-ting van alle verhalen. Dit is een groot minpunt, want juist het op goede wijze samenkomen van verhalen geeft een positieve uitstraling. Daar-naast geeft de film niet echt een vernieuwende en verfrissende kijk op de huidige stand van zaken: er wordt vooral verteld wat we al wisten.Toch is het geen onaangename film, integen-deel. Hoewel het verhaal een licht moraliserend karakter heeft, valt er ook veel te lachen. De vooroordelen van Turken over ‘kaaskoppen’ en Nederlanders over ‘geitenneukers’ worden heerlijk sarcastisch neergezet. Ook bevat de film veel typetjes die overdreven, maar toch uiterst smaakvol worden neergezet. De verschillen tus-sen mensen worden aangestipt, maar vooral hun overeenkomsten worden benadrukt. Hoewel de film de hedendaagse situatie goed weergeeft, wat zonder meer reden tot bezinning is, is het toch twijfelachtig of mensen na het zien van de film werkelijk wakker zijn geschud. Het was een interessante en ook amusante film, maar door de vele korte verhaallijnen en weinig ver-nieuwende blik niet een film die écht open staat voor discussie.

16 BlocksDoor Pieter Visser

Weer een actiefilm met Bruce Willis, en weer eentje waarin hij een agent speelt. Dit keer in een ‘verrassende’ rol als de wat cor-rupte en uitgerangeerde agent Jack Mosley. Laten we hopen dat dit wat gaat vergen van ‘Good Old Bruce’ zijn acteer-talenten. Oud is Bruce in ieder geval. Een drankprobleem en

een onwillig been spelen op bij vervoeren van een getuige. Deze moet naar de rechtbank 16 blokken verderop gebracht worden en zal getuigen tegen een corrupte agent. Daarbij zal de getuige (Mos Def) echter ook enkele agenten, waaronder Bruce, als zijnde corrupt moeten ontmaskeren. Al vrij snel blijkt Bruce zijn eigen fouten in te zien en als de ‘verkeerde agenten’ proberen Mos om het leven te brengen, besluit hij er alles aan te doen zijn getuige bij de rechtbank te krijgen. En daar hebben we held Willis weer! Old habits Die Hard.Verstoken van kwaliteit is een groot woord, maar erg hoogdravend is de film niet, zoals wel meer films met Bruce Willis in de hoofdrol. De actie-scènes zijn niet om over naar huis te schrijven en de verschillende plotwendingen nogal cliché. Ook de hoogst irritante stem van Mos Def maakt de film er steeds minder aangenaam op naarmate deze vordert. Wie van de knorrige Bruce Willis houdt en graag een avondje plat vermaak zoekt, is hier aan het goede adres, want Bruce blijft bij zijn leest. Echter, een verkeerd castingbureau en ongeïnspireerde regisseur lijken zelfs dit te verpesten.

The Black DahliaDoor Deirdre Das

1940: in Hollywood wordt het verminkte lichaam ge-vonden van B-actrice Elizabeth Short. Haar knieën zijn ver-brijzeld, haar buik is volledig opengesneden en van haar mondhoeken tot haar oren is er met een mes een diepe streep getrokken. Veel van de ver-wondingen blijken voor haar

dood te zijn aangebracht. Twee politierecher-cheurs, Dwight Bleichert (Josh Hartnett) en Lee Blanchard (Aaron Eckhart), worden op de zaak gezet. De twee boksende rechercheurs zijn goede vrienden en trekken veel op met Blanchards vrouw Kay, die wordt gespeeld door Scarlett Jo-hansson. Terwijl Dwight zich bezig houdt met het moordonderzoek wordt Lee steeds afstandelijker. Hierdoor komen Dwight en Kay steeds meer tot elkaar. In het nachtleven ontmoet Dwight de bee-ldschone Madeleine Linscott (Hillary Swank), die niet alleen bijzonder veel lijkt op het vermoorde meisje, maar ook meer met haar onfortuinlijke dood te maken heeft dan ze wil doen geloven. The Black Dahlia is een verfilming van het bero-emde boek van James Ellroy uit 1986 dat is geba-seerd op de waargebeurde onopgeloste moord op Elizabeth Short. De film komt wat langzaam op gang en mist de spanning die je zou verwachten bij zo’n verhaal. Oneindig veel treurige audities van Elizabeth Short komen voorbij en Hartnett acteert bijzonder slecht. Het haar, de make-up en de kleding van acteurs zijn een genot om naar te kijken, maar geven de film een sprookjesachtige uitstraling die niet past bij het duistere moord-mysterie dat de film had moeten zijn.

v

Recensies

CD Film DVDIn samenwerking met videotheek Sleaze

12 Groninger Studentenkrant Nadruk

altijd 20% kortingop vertoon van je ov-jaarkaart of studentenpas

geldig t/m 30 april 2007 - niet geldig in combinatie met andere acties - niet geldig vooreat-out - 20 % niet geldig op dranken - alleen geldig bij bestelling van een hoofdgerechtmaximaal 1 voucher per persoon

wagamama.nl

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

-----------------------------------

-----------------------------------

noodlebar

Uit

ladd

erD

oor

Piet

er V

isse

r

Bar Pepper wil luxe uitstralen. Het statige pand aan de Oude Boteringestraat is van binnen dan ook met zorg ingericht. Wij zitten er in een nis aan de zijkant omringd door zwart behang. Vlotte obers en ontspannen muziek beloven een mooie avond en lekker eten.Klasse en stijl moeten hier duidelijk zorgen voor een typische loungesfeer. Deze sfeer wordt bereikt door een combinatie van warme oranje tinten en kroonluchters met strakke zwarte vlakken en theaterspots. Erg leuk is de deels open keuken. Ook de kaart ademt nadrukkelijk klasse met exotische maar ietwat onbegrijpelijke gerechten als ‘yakitore van ossenhaas’ en een ‘bonbon van geitenkaas geserveerd in kataffie’. Naar eigen zeggen is Bar Pepper een ‘uit de hand gelopen eetcafé’. Die beschrijving klopt aardig nu er regelmatig ’s avonds gedanst kan worden terwijl een DJ draait.Deze hippe entourage schept hoge verwachtin-gen wat het eten betreft. Helaas weten de mooi opgemaakte borden die verwachtingen niet hele-maal waar te maken. Zo verdrinkt de Acapul-coburger zowat in de guacamolesaus en is het

broodje zelf koud. Ondanks de verse groenten is het oordeel over dit gerecht van 7,50 euro duidelijk; ‘dit is niet voor herhaling vatbaar.’ Dat de frieten die er bij geserveerd worden lauw zijn helpt ook al niet.

Dan zijn de knoflookaardappeltjes bij de gegril-de ribroast een stuk beter; ze zijn licht zoetig en sprankelend zout tegelijk. Ook de ribroast zelf is goed; hij is gelukkig net op tijd van het vuur gehaald. De combinatie met koude groene as-perges is helaas wat vergezocht, zeker wanneer er ook nog een goede maar eigelijk overbodige salsa roja bij wordt geserveerd. Het is alsof je voor 12,50 euro iets te veel ambitie op je bord krijgt.

Leuk is dat het restaurant zowel voor de vlees-eters als de vegetariërs voor 7,50 euro een weekhap heeft. De saté van de haas met frietjes en salade wordt enthousiast ontvangen. Op de vegetarische variant wordt helaas meer gemop-perd. De combinatie van zure geitenkaas met zoete appel in de cannelloni kan op weinig enthousiasme rekenen.

Bijna worden we in verleiding gebracht een spannend toetje als mangomousse uit te pro-beren. We besluiten echter op safe te spelen en vragen om koffie en de rekening. De koffie is prima, maar bij de rekening komt niet eens een pepermuntje. Ambitie heeft Bar Pepper wel-iswaar genoeg, inhoudelijk is het helaas nog niet overtuigend.

Wel het plaatje, niet de smaakSK

pade

Maandag 5 Maart: Filosofische lezing over de Europese geest, Aca-demiegebouw, 20:00

Dinsdag 6 Maart: Ellington Suites, kamermuziek/jazz. Oosterpoort, 20:30

Woensdag 7 Maart: Comedytrain, stand-up comedy. Stadsschouwburg, 20:15

Donderdag 8 Maart: Hakili Jambar, stand-up comedy. USVA, 20:30

Vrijdag 9 Maart: Theatersport Ulteam, improvisatietheater. USVA, 20:30

Zondag 11 Maart: Finale Noorderbattle, talentenjacht voor jongeren. Simplon.

Dinsdag 13 Maart: Proza Proeven, optreden van schrijvers. USVA, 20:30

Woensdag 14 Maart: Murphy’s Quiznight, Café De Toeter, 20:00

Donderdag 15 Maart: Basketbal: Hanzevast Capitals – Matrixx Ma-gixx, Martiniplaza, 19:30 Vrijdag 16 Maart: Typhoon, hiphop. Simplon, 21:30

Zaterdag 17 Maart: Donnie Darko (Director’s Cut), RKZ-Bios, 20:00

Zondag 18 Maart: FC Groningen – FC Twente, Euroborg, 14:30

Dinsdag 20 Maart: Open Podium, muziek varia. Astr)O(roningen. 20:00

Woensdag 21 Maart: Battle of the Poets, USVA, 20:30

Donderdag 22 Maart: Monty Python’s flying circus, Stadsschouwburg, 20:15

Vrijdag 23 Maart: Naakt in de pudding, Puddingfabriek, 22:00.

Zaterdag 24 Maart: Matik, met swingavond. Vera, 23:00

Zondag 25 Maart: Jess White 4, jazzavond. Buckshot Café

Maandag 26 Maart: De humor van Monty Python, lezing. Academiegebouw, 20:00

Dinsdag 27 Maart: Roel Tempelaar, piano. Huis de Beurs. 17:00

Woensdag 28 Maart: LUST – De zeven zonden. Muziek, kunst, visies. USVA, 20:30

Vrijdag 30 Maart: De toekomst van de EU, debat. USVA, 20:00

Zaterdag 31 Maart: The Trinity Industry, techno. Simplon, 00:00

Maart Lief dagboek, Vrijdag 2 februariOp werk aan het eind van de werkdag uitgegleden en keihard op mijn bek gevallen voor de voeten van een paar mooie dames. Denk dat ik mijn gezicht nog enigszins heb kunnen redden met de reactie: ‘Geeft niks, ben een stuntman.’

Donderdag 15 februariNa karatetraining vlakbij de Aclo een boete opgelopen, omdat ik geen licht op m’n fiets had. Zweette even peentjes, want ik had geen ID bij me. Agent: ‘Heb je ook ID bij je?’ Ik: ‘Eh, nee, die zit in mijn andere broek’. Agent: ‘Heb je maar twee broeken? Das nait zo best.’Gelukkig werd ik daar mee gematst.Wat ik wel een beetje raar vind is niet zozeer dat ik beboet word voor rijden zonder licht, daar kan ik wel mee leven. Wel het feit dat ik honderd keer zonder licht langs het politiebu-reau kan racen zonder ook maar één keer te worden aangehouden.

Zaterdag 17 februariOuderwets dronken avond gehad met een paar huisgenoten en vrienden. Een mengsel gedronken van wijn, rum, tequila en bier, heel veel bier. Heb me geloof niet zo heel populair gemaakt. Eén jaarclubgenote van een huisgenote vond het blijkbaar nodig om me tus-sen de ribben te slaan, maar werd een beetje bang toen ik hetzelfde bij haar deed. Een ander meisje sloeg me nog keihard recht in mijn gezicht, maar dat had ik wel een beetje verdiend. Ze zei dat ze graag kinderen van me wilde hebben. Ik zei: ‘Das goed, maar dan alleen via de reageerbuis.’

Zondag 18 februariWerd wakker met een kater waarmee je een beer uit z’n winterslaap krijgt. Mijn tong voelde aan alsof ik er mijn schoenen mee gepoetst had. Toen ik in de spiegel keek zag ik er uit of ik een bokswedstrijd had verloren.

Bart Jan Teunisse

Doo

r Ro

za F

reri

ksFo

to J

an L

uurs

ema