DE ZOMERAGENDA | INTERVIEW YOUP VAN ‘T HEK | KAMERLEDEN OVER DE ANTILLEN

Het failliet van het Nederlandse softdrugsbeleid?

www.studentenkrant.org | jaargang 25 | Juli/Augustus 2009 | De enige onafhankelijke studentenkrant van Nederland.

Best off 2008/2009In deze krant staan de beste ar-tikelen van het afgelopen studie-jaar. Daarnaast staat er ook een aantal nieuwe artikelen in.

Afscheidsinterview burgemeester Wallage. Het had niet gescheeld, of hij stond op de inventarislijst. Wal-lage wil vertrekken voordat de Stadjers denken dat híj de ‘Olle Grieze’ is. We hebben een laat-ste interview met de man die deze stad de afgelopen tien jaar voortvarend geleid heeft. Wal-lage geeft nog wat gratis wijze raad mee voor de nieuwe gener-atie studenten. ‘Wees een spe-ler, geen toeschouwer’ (pag. 2)

Legale Wiet. De eigenaar van ‘De Vliegende Hollander’ maakt zich druk over het hypocriete Nederlandse be-leid. (pag. 9)

Knallen met diegeweren! Studenten Berend en Rudolph willen niets liever dan met hun geweren op dieren schieten. Ie-dere zondagochtend oefenen ze voor hun jachtakte. ‘Wij snappen ook wel dat het niet de bedoe-ling is om alles dood te schieten wat beweegt.’ (pag. 11)

Toptrainer Ron JansInmiddels de langst zittende trainer uit de eredivisie. ‘Ze houden je niet zo lang vast aan je contract als het niet bevalt.’ De geboren Zwollenaar is echter wars van allures. Wie ís de man achter het succes? (pag. 10)

Groninger

2 Groninger Studentenkrant Het Gesprek

Onder het hoge plafond van Wal-lages werkkamer is de verhuizing al begonnen. Stapels oude document-en vullen de werktafels. ‘Het is een massagraf voor relatiegeschenken geworden’, zegt de burgemeester grijnzend, wijzend op een wand van metershoge antieke kasten. ‘Er ligt zelfs nog spul in van mijn voor-gangers.’ Na ruim tien jaar komt er een einde aan het burgemeesterschap van politieke duizendpoot Jacques Wal-lage. Hij maakte een absolute blik-semcarrière mee als politicus hier in de stad. Op zijn 24ste was hij al fractievoorzitter van de stedelijke PvdA. ‘Dat had te maken met de ruwe overgang tussen generaties’, verklaart de burgemeester. De gen-eratie die na de Tweede Wereldoor-log de wederopbouw had gedaan was een ‘gesloten cohort’.

Zijn snelle introductie in de poli-tiek was vroeger misschien op-zienbarend, nu is dat niet meer zo. ‘In ieder van de fracties zitten wel een aantal jonge mensen.’ Dat Wallage fractievoorzitter werd was haast een ongelukje. ‘Diegene die voorbestemt was voor die post trok zich op het laatste moment terug.’ Een bewuste keuze was het voor Wallage niet om de politiek in te gaan. ‘Het is niet zo dat ik zo snel de politiek in ben gegaan, de poli-tiek is snel in mij gegaan.’

Ook het wethouderschap kwam ongepland. ‘Alleen maar door-dat Laurens Jan Brinkhorst (latere minister van economische zaken, red.), per se wilde dat de PvdA frac-tievoorzitter in het College kwam, werd ik wethouder.’ Na 1981 ver-trok Wallage naar Den Haag voor een omzwerving die hem achtien jaar later weer naar Groningen zou brengen voor het burgemeestersc-hap.

In al die jaren is de rol van de stu-dent in de samenleving volgens Wallage ernstig veranderd. ‘De studentenwereld was als een soort vuurtoren voor wat de samenleving allemaal aan verandering en licht zag. In mijn tijd waren de studenten een maatschappelijke voorhoede, nu zijn ze net als de rest.’ Toch wil Wallage wil niet beweren dat stu-denten helemaal niet meer in poli-

tiek geïnteresseerd zijn. ‘De stu-denten hebben absoluut interesse voor een aantal politieke thema’s, maar niet meer voor partijpolitiek, niet meer in politiek in de engere zin van het woord.’

Wallage is trots op het Groningen dat hij achter zich laat. ‘We hebben net op tijd ingezien dat we niet al-leen een gezellige stad kunnen zijn. We zijn ook een kennisstad.’ Vooral op het gebied van werkgelegenheid is er veel verbeterd. ‘Als je vroeger staafjes had van een recessie, dan liep Groningen voorop. Meteen. Als je dat lijstje nu maakt hangen we

onderaan.’ Verder roemt de burger-vader Groningen als zeer veilige stad en een stad waar het aanvul-lende sociale beleid er mag zijn. ‘We hebben een stad gemaakt met elkaar waar de burgers een heel positief oordeel over hebben.’ Wal-lage stelt zich bescheiden op. ‘Be-sef wel dat de burgemeester hierin slechts een factor in is.’

Hoewel Wallage zijn vertrek betiteld als het herwinnen van zijn vrijheid, moeten we niet denken dat zijn jaren in het Stadhuis een gevan-genschap waren. Wijzend naar een van de vele stapels mappen: ‘Vrij zijn betekent voor mij niet iedere dag die blauwe mappen te moeten doorwerken. Dat je niet meer een soort dienstregeling volgt, met per

kwartier een afspraak.’

Ook is de voormalig burgervader blij dat hij weer wat vaker zich kan uiten over politieke zaken. ‘Vrijheid betekent ook dat ik kan zeggen en schrijven wat ik wil.’ Want als burgemeester ben je toch op een zeker manier geremd. ‘Het is een soort harnas. Je bent van alle Gro-ningers, je wordt niet geacht partij-politiek bezig te zijn.’ Wallage heeft nog ruim de tijd om dat in te halen, want hij is niet van plan te stoppen met werken voordat hij zeventig kaarsjes mag uitblazen. Volgend jaar begint Wallage anderhalve

‘Wees een speler, geen toeschouwer’Jacques Wallage stopt na ruim 10 jaar als burgemeester

Een icoon van de naoorlogse generatie politici ver-trekt. Het burgemeesterschap van Jacques Wal-lage zit er na ruim tien jaar op. ‘Het is niet zo dat ik zo snel de politiek in ben gegaan, de politiek is snel in mij gegaan.’

dag per week als voorzitter van de Raad voor openbaar bestuur, maar hij zegt zich ook veel bezig te gaan houden met lezen en boeken schrij- ven.

In de herfst van een rijke loopbaan wil Wallage bepaalde ervaringen doorgeven aan diegenen die aan het begin van hun leven staan. ‘Het is belangrijk dat mensen zoals ik aan het eind jonge mensen vertellen hoe het is gegaan en verantwoord-ing afleggen. De keren dat ik dat in gastcolleges heb gedaan vond ik heel leuk’

Wallage roept studenten op om zich breed te oriënteren. ‘Ik weet dat alles in punten wordt vertaald, als een soort permanente hordeloop.

Maar je hebt maar één keer in je leven de kans je echt in dingen te verdiepen. Eigenlijk zou ook ie-dere student naar het buitenland moeten’ Politieke interesse moet zich vertalen in de betrokkenheid bij een organisatie. Bijvoorbeeld Greenpeace; het hoeft geen poli-tieke partij te zijn. ‘Maar zorg dat je geen toeschouwer bent. De hele tribune zit al vol met toeschouwers. Zorg dat je een speler bent.’

Joost Knaap en Randy Martens

‘Ik weet dat alles in punten wordt vertaald, als een soort permanente hordeloop’

CV Jacques Wallage

27-09-1946 Geboren in Apeldoorn1970-1981 Gemeenteraadslid Groningen 1970-1972 Fractievoorzitter PvdA Raadsfractie1972-1981 Wethouder1981-1989 Tweede Kamer1994-1998 Fractievoorzitter Tweede Kamer Fractie1989-1993 Staatssecretaris van Onderwijs1993-1994 Staatssecretaris van Sociale Zaken Emancipatiebeleid1998-2009 Burgemeester Groningen.

foto: Jan Luursema

De Studentenkrant zoekt redactieleden, intresse? Stuur voor 15 september

een email naar hoofdredactie@studentenkrant.org

Groninger Studentenkrant 3Het Gesprek

‘Flikker er maar vast wat koffie in!’ laat Youp van ’t Hek telefonisch weten. Als hij drie kwartier te laat binnen komt lopen blijkt hij zijn auto total loss gereden te hebben. De komiek is in Hoogezand voor de try-outs van zijn oudejaars- conference. ‘Het is treurig gesteld met Nederland.’

‘Leef alsof het je laatste dag is.’ Dat is de boodschap die Youp van ‘t Hek al 35 jaar lang in zijn voorstellingen uitschreeuwt. Een boodschap die iedere Nederlander menigmaal heeft kunnen horen en waardoor steeds meer mensen zich af beginnen te vragen wanneer de kleine man er toch eens mee ophoudt. Zelf kan Van ’t Hek daar best in komen. ‘Ik had allang moeten stoppen. Maar het is zo leuk om te doen. En als je naar alle schilderijen van Van Gogh kijkt, dan is op heel veel schilderijen zijn kleurgebruik overal hetzelfde en herhaalt hij zich ook.’

Dus is Van ’t Hek de laatste dag van het jaar weer op de buis te zien met zijn zesde oudejaarsconference, getiteld ‘Troost’. Of er in de voorstelling daadwerkelijk troost gevonden wordt is volgens de cabaretier nog maar de vraag. ‘Ik denk dat het lachen wel troost biedt, maar ik zet volgens mij een vrij treurig Nederland neer. En ik verzin echt niks’.

Het is dus somber gesteld met ons land, dat is de clou van het verhaal. In Van ‘t Heks programma volgen de grappen elkaar in een rap tempo op en zo wordt de ene na de andere Nederlander onderuit gehaald. Daar gaan de topmannen van de grote banken. De hockeyers en hun gelal worden verpletterd en voetbalsupporters blijken in de kritische ogen van de cabaretier geen haar beter te zijn. Ook de Rijdende Rechter, Geert Wilders en Erica Terpstra worden niet gespaard. Zij zijn allemaal belachelijk en eigenlijk geldt dit voor alle inwoners van ons kleine platte landje. Aldus Van ‘t Hek, die slechts ‘op een rij zet’ wat hij het afgelopen jaar heeft gezien.

Niet slim genoeg Een echte boodschap is niet terug te vinden in de conference en dat is volgens Van ’t Hek precies de bedoeling. ‘Ik ben gewoon de cabaretier die langskomt en optreedt. En dat wil ik ook eigenlijk steeds meer worden. De cabaretier komt langs, de cabaretier vertelt en de cabaretier gaat weer weg.’ Gewoon grapjes maken dus. Iets anders zou de artiest niet eens willen doen. ‘Op een bepaalde leeftijd heb je een aantal dingen geprobeerd en dan weet je wat je wel en niet kan. En Youpie moet bijvoorbeeld geen romans schrijven. Ik ben er wel eens aan begonnen en al lezend dacht ik: ik ben niet slim genoeg om allerlei karakters door elkaar te weven.’ Toneelstukken schrijven doet hij wel, maar ook die zijn toch weer gewoon grappig. Zelf ziet Van ’t Hek grappig zijn beslist niet als

gemakzucht. ‘Laat ik eens iets arrogants zeggen: Mensen aan het lachen maken is helemaal niet zo makkelijk. Er zijn een hoop mensen die dat tevergeefs proberen. Ik denk dat als er iets van een God is, hij mij op aarde heeft geflikkerd om dit te doen voor de mensen in het Nederlandse taalgebied.’ Van ’t Hek als landsnar van Nederland, aangewezen door God zelf. Een kleine dosis arrogantie kan hem niet ontzegd worden.

Aan de andere kant is het de man wel gelukt om binnen drie dagen de Groningse stadsschouwburg zo goed als uitverkocht te krijgen. Een schouwburg waar hij al vaak

heeft gespeeld, in een stad waar hij het vaak over heeft. ‘Als ik in Groningen ben blijf ik gelijk een week. Ik hou van de stad en ik hou van studenten. Ik hou ervan om met ze te lullen in een kroeg. Als ze zeggen dat ik niet leuk meer ben, kom maar op! Eigenlijk ben ik verloofd geraakt met de stad. Ja, ik moet haar nog een keer ten huwelijk vragen.’

Grootste nederlaagOver de mensen die zijn voorstellingen bezoeken is de

cabaretier erg tevreden. ‘Van schouwburgdirecteuren hoor ik dat mijn publiek erg gevarieerd is. Als ik bijvoorbeeld in Venlo speel komen ze vanuit het hele land naar me toe.’ Vanaf zijn oudejaarsconference in ’89 werd hij echt populair bij het grote publiek. ‘Toen vond iedereen mij grappig en zat er ook ineens heel veel publiek tussen dat ik er liever niet meer in wilde hebben. De mensen die ‘Youpie’ begonnen te schreeuwen.’

Waar hebben we dit eerder gehoord? Onlangs verkondigde Freek de Jonge in het tv-programma De wereld draait door dat hij niet iedereen meer in zijn zaal wilde hebben. ‘Bij hem is dat een soort

kinnesinne omdat het publiek niet meer zo hard loopt, dat gelul ben ik helemaal moe.’ Toch is Van ’t Hek er niet mee bezig een bepaald soort publiek te trekken. Wel probeert hij het opkopen van kaarten tegen te gaan, zoals gebeurde bij een vorige oudejaarsconference. In een persconferentie noemde hij dit ‘de grootste nederlaag uit mijn carrière.’ ‘De kaarten gingen voor vijfhonderd euro weg en ik wil niet optreden voor een zaal waar iedereen vijfhonderd euro heeft

betaald. Toen hebben we de boel afgeblazen.’

Dat Van ’t Hek één van ’s lands populairste cabaretiers is moge duidelijk zijn. Maar wie van zijn

collega’s vindt hij zelf de moeite waard? ‘Ik zie niet zoveel maar wat goed is breekt door. Toen ik voor de eerste keer Hans Teeuwen zag, dacht ik ‘ja, da’s goed’. Van de nieu-we generatie vind ik Wim Helsen prachtig en ik hoor steeds dat Pi-eter Derks goed is.’

Een randje rock-’n-rollDe bekende interviewer Frénk van der Linden typeert Youp van ’t Hek als oninterviewbaar en moeilijk te

penetreren. Waar komt dit imago vandaan? ‘Soms wil ik bij serieuze bladen best meer over mijn privéleven vertellen, maar dan staat het volgende week meteen in de Privé. Je wordt in de loop der jaren steeds meer gesloten. Ik heb wel eens de paparazzi een dag achter me aan gehad, gewoon om te kijken of ik nog wel bij m’n eigen vrouw ben. Dat vind ik een vies gevoel.’ De fotograaf die ’s ochtends op zijn deurmat ligt, en het bestaan van toeren en slapen in hotels ziet Van ’t Hek als ‘een randje rock ’n roll’ aan zijn beroep. ‘Ik ben geen accountant, zal ik maar zeggen.’ En laten dat nou juist de mensen zijn waar de cabaretier telkens weer tegenaan schopt.

‘Ik ben opgegroeid tussen die

ongelofelijk grote huizen, waar iedereen met zoveel respect naar diezelfde

huizen kijkt. En ik kijk daar dus niet met groot respect naar. Ik vind de mensen die daar wonen vaak ongelofelijke pleur-

ken. Die mensen houden elkaar in ere, ze spelen elkaar de bal toe.’ Op de vraag hoe het mogelijk is dat hij niet zo is geworden antwoordt hij: ‘Waarom ik niet en de rest wel weet ik niet, maar ik vond de mensen niet zo leuk. Ik was anders. Ik begon pas met zoenen op mijn negentiende, want daarvoor zat ik altijd met meisjes te discussiëren. We gingen naar musea en deden al-lemaal dingen die ik heel belangrijk vond.’

Tijdens het spelen van de try-out van zijn Oudejaarsconference be-wijst de energieke vijftiger maar weer eens dat het voor hem nog lang geen tijd is om te stoppen. Hij is scherp, snel, rauw en houdt het Nederlandse volk een grote lach-spiegel voor. ‘Het doel van een cab-aretier is niet alleen om de mensen aan het lachen te maken, maar ook om net als een citroen te laten voe-len waar de wonden zitten. Dat je denkt: Ja, au, zo neuk ik ook eigen-lijk al heel lang.’

Lise Evers en Sarah Venema

Youp van ‘t Hek laat voelen waar de wonden zitten

‘Au, zo neuk ik ook al heel lang’

‘Ik begon pas met zoenen op mijn negentiende’

fotografie: Jan Luursema

4 Groninger Studentenkrant Achtergrond

De opleiding Economics wordt sedert enige jaren in het Engels aangeboden. Mede als gevolg hiervan is de opleiding aantrekkelijk geworden voor Chinezen. Zij vullen inmiddels een relatief groot deel van de studentenbanken. Probleem: de interactie tussen de Nederlandse en de Chinese studenten is beperkt, zoniet nihil. Bert van der Eijck, derdejaars Economics: ‘Er zijn wel héél veel Chinezen, daarom gaan ze samenklonteren.’ De student is uitgesproken negatief over het slechte contact

tussen Nederlanders en Chinezen. ‘Het zijn gescheiden werelden, dat is jammer. Eigenlijk zou de RUG er meer aan moeten doen om de samenwerking zinvol te maken. Zo hebben we er beide niks aan, terwijl internationalisering toch één van de stokpaardjes van de universiteit is. Het lijkt er echter op dat de RUG enkel zoveel mogelijk Chinezen wil binnenhalen, en als dat gelukt is er niet meer naar omkijkt. Alsof je een goede universiteit wordt van veel buitenlandse studenten.’

Portefeuillehouder onderwijs Economics Praagman vertelt: ‘De markt bepaalt de toestroom, blijkbaar zijn wij voor Chinezen aantrekkelijk. De Chinese universiteiten hebben niet genoeg capaciteit om aan de vraag te voldoen. Nederland biedt relatief veel Engelstalig onderwijs en is goedkoop in vergelijking met bijvoorbeeld Engeland. Het is dus een optelsom.’ Hij wil direct aangeven dat de opleiding wél investeert in samenwerking van

Nederlandse en buitelandse studenten. ‘Al in het eerste jaar delen we de werkgroepen zo in dat Nederlanders móeten samenwerken met mensen van buiten.’ VooroordelenRoderick Vos, die vorig jaar z’n laatste Bachelorjaar Economics volgde, geeft eveneens aan dat de samenwerking tussen Nederlanders en Chinezen niet altijd even soepel: ‘Wij Nederlanders hebben dezelfde

manier van werken. Vaak worden we heel productief vlak voor de deadline, terwijl zij het anders aanpakken.’ Wel stelt hij duidelijk dat de oorzaak van de animositeit tussen Nederlandse en Chinese studenten niet (alleen) bij die laatste groep ligt. ‘Als je van anderen hoort dat moeilijk met ze samen te werken is, word je misschien voorzichtiger. Ondanks dat er misschien wel een kern van waarheid in zit, is dit vooroordeel toch jammer. Met Nederlanders kun je ook problemen hebben.’

Dit is precies wat Praagman, zelf ook docent, stelt: ‘Nederlandse studenten zijn niet heel toeschietelijk naar buitenlandse studenten. Ze hebben niet de neiging om buitenlandse studenten in hun groep op te nemen, terwijl die daar wel hun best voor doen. Vaak zijn Nederlanders ook niet bereid om in werkgroepjes met buitenlanders te zitten.’ Hij vindt dit jammer, want ‘opgroeien met mensen met een andere

achtergrond is zeer belangrijk. Ik snap dat het lastig is, omdat het anders is dan je gewend bent. Elke ervaring die je opdoet dat de Nederlandse waarheid niet dé waarheid is, is echter een goede.’

Ei van ColumbusOp de vraag of Nederlanders van de komst van haar en haar landgenoten kan profiteren vertelt de Chinese studente Wang Yue in vloeiend Engels: ‘Het kán

wel, maar dan moeten ze er wel voor open staan. Graag vertel ik over China, de cultuur en andere dingen. Vorig jaar heb ik nog een meisje dat er ging studeren tips gegeven.’ Ze erkent wel dat ze vooral met de andere Chinezen optrekt: ‘Ja, dat is zo, maar ik denk dat dat normaal is. Als je met zo’n grote groep bent is het toch logisch dat je onderling Chinees praat?’

Is dit niet ook het probleem, dat er téveel Chinese studenten de

opleiding volgen? Ja, aldus Van der Eijck. Hij adviseert de opleiding minder buitenlandse studenten toe te laten. ‘Doe het met mate, en zeker niet teveel van dezelfde nationaliteit. Zo werkt het namelijk gewoon niet. Een multicultureel feest is het bepaald niet geworden.’ Praagman relativeert: ‘Het is zeker niet zo dat we enkel Chinezen willen, we zouden graag een wat breder contingent buitenlandse studenten hier hebben studeren.’

Tot op heden kiezen echter vooral Chinezen voor de opleiding, met een bepaalde tweedeling tussen de groepen studenten als gevolg. Praagman ziet hier niet direct een

oplossing voor. ‘Hoewel ik nog nooit een officiële klacht heb gehad, zijn de problemen me bekend. Het ei van Columbus hebben we echter nog niet gevonden. Een mogelijkheid zou wel zijn om meer studenten uit andere landen te werven, bijvoorbeeld uit Roemenië en Bulgarije, die recent tot de EU zijn toegetreden.’ Een maximum voor het aantal buitenlanders of Chinezen veegt hij van tafel: ‘Je laat studenten toe op kwaliteit, niet op etniciteit. Dat zou ook in strijd zijn met de grondwet.’

Jesper Verhoef

‘Alsof je een goede universiteit wordt van veel

buitenlandse studenten’

‘Het is logisch dat we onderling

Chinees praten’

De Groningse universiteit heeft de afgelopen jaren ‘internationalisatie’ tot speerpunt van het beleid gemaakt. De opleiding Economics loopt hierbij voorop: een relatief groot aantal van de studenten bestaat uit buitenlanders, voornamelijk Chinezen. Dit brengt problemen met zich mee.

Internationalisering Economics stuit op kritiek

foto: Jan Luursema

Groninger Studentenkrant 5Cultuur

er wordt ook ge scout voor de Dag van het Levenslied, 10 mei te Nijmegen. De leden van de eerste act, de Fruitella’s, zijn gehuld in roze ge waden en strooien bij binnenkomst rijkelijk met – jawel – fruitella’s. Meteen barst het Smartlappenfestijn werkelijk los. Hartverscheurende teksten als ‘Mammie, waar ben je?!’ en ‘Zij keek naar mij op als een stervend paard’ passeren de re vue, en ook de verloren zoons zijn niet van de lucht. Dit alles overigens wel met een dikke knipoog.

Voorzichtig begint het publiek in de loop van de avond wat heen en weer te deinen, een enkeling zwaait met een zak doek. Gedeelde smart is blijkbaar echt halve smart. Voor sommigen is er vanavond zelfs helemáál geen smart: Achter ­

in de zaal staat een man met een biertje – laten we hem voor het gemak Biertjesman noemen – die erin slaagt na elk nummer door de zaal te bulderen: ‘Mooi ja! Mooi!’ Iets verderop pinkt een

De feestavond in het Prinsentheater begint veelbelovend: op het podium staat een ouderwetse schemerlamp en op de piano prijkt een kitscherig boeket. We hebben vanavond met echte weemoed te maken, dat is duidelijk. In de zaal bevindt zich – laten we eerlijk zijn – een overwegend grijs publiek. Zitt end op klapstoelen wachten zij op een avondje lachen, huilen en gegarandeerde rugpijn.

Voor het lachen zijn we voornamelijk aangewezen op pre sen tator Jan Bommerson. Hij maakt een enthousiaste entree náást de spotlight, maar laat zich hierdoor niet uit het veld slaan. De hele avond praat hij op humoristische wijze de acts aan elkaar en doet hij rake uitspraken: ‘Maak vooral foto’s met flits, daar

worden ze hard van!’ Later: ‘Talent telt niet, enthousiasme wel!’

En aan enthousiasme geen gebrek. Er valt immers niet alleen een Publieksprijs in de wacht te slepen;

Lachen en huilen op het Smartlappenfestival in het Prinsentheater.

‘Zij keek naar mij op als een stervend paard’

oude man tijdens een bijzonder emo tioneel lied daadwerkelijk een traantje weg. Dit festival doet zijn slogan – kom lachen én huilen – overduidelijk eer aan.

Zowel klassiekers als zelfgeschreven liedjes komen tijdens deze avond voorbij. Met name het Daip River Kwartet weet het publiek te bekoren. Misschien komt het door de gouden jas van de zanger, misschien door zijn meeslepende Groningse teksten – het uitzinnige applaus

dat na dit optreden losbarst, verraadt al enigszins dat deze act hoogstwaarschijnlijk de Publieksprijs in de wacht zal slepen.

Drie uur en enkele indruk­ wekkende outfits later is het tijd voor het invullen van het stembiljet. Dit karwei wordt aan zienlijk bemoeilijkt doordat de namen van de acts voor de simpele smartlapleek niet meer uit elkaar te houden zijn. Maar dat maakt niet uit: het grootste

gedeelte van het pu bliek bestaat uit kenners. Uiteindelijk komt het Daip River Kwartet als winnaar van de Publieksprijs uit de bus. Nog maals kunnen we genieten van hun liederen, en nog één keer buldert Biertjesman door de zaal. Op de vraag wat hij nu eigenlijk van de avond vond, antwoordt hij met een vol mondig: ‘Mooi ja!’.

Nicole van den Berg

Oprechte weemoed en uitgelaten vro-lijk heid wisselden elkaar in rap tempo af tijdens de dertiende editie van het Smartlappenfestival. Flamboyant geklede artiesten brachten vol overtuiging muziek met een traan. Een impressie.

Gedeelde smart is halve smart

Ik ben er van overtuigd dat over tien jaar de Nederlandse Antil-len en Aruba uit het Koninkrijk der Nederlanden zullen zijn. De redenen zijn duidelijk: Omdat op dit moment het merendeel van het volk het gebedel van de Antillen al zat is. Omdat men in Nederland eindelijk de schellen van de ogen laat vallen en ziet dat de corruptie ongeëvenaard is, dat het gewoon maffia-eilanden zijn. Omdat de Antillen de Nederlandse belasting-betaler ongeëvenaard veel geld

kosten. Omdat de ambtenaren in Den Haag en ook de poli-tici maar wat graag een aan-tal keer per jaar er op bezoek

gaan, onder de noemer ‘werk-bezoek’. Omdat het ons niet lukt onze eisen van goed bestuur op

te leggen aan de Antillen en Aruba.

Op het moment dat dat beleid ge-doemd is te mislukken en het Ned-erlandse volk en de Nederlandse stemmer die ziet dat, dan ben ik er van overtuigd dat de grote par-tijen, en ik hoop ook de PvdA, hun koers gaan wijzigen. Dat Neder-land bij de volgende grote schuld van de Antillen, die wij moeten betalen, gaat inzetten op totale on-afhankelijkheid van de Antillen. Ik moet ook heel eerlijk zeggen, dat verdienen die eilanden ook! Het zijn prachtige eilanden die heel goed zelfstandig zouden kunnen zijn.

Hero Brinkman is Tweede Kamerlid voor de PVV

Ik acht de kans dat de Nederlandse Antillen over tien jaar geheel onafhankelijk zullen zijn klein. Het statuut van het Koninkrijk der Nederlanden is in lijn met het internationale volkenrecht. Als ex-kolonisator is het daarom niet mogelijk voor Nederland om de eilanden tegen hun eigen wil in bui-ten het Koninkrijk te plaatsen, laat staan om de Antillen aan Venezuela te ‘verkopen’, wat in sommige kringen wel eens gesuggereerd wordt. Partijen die beweren dat Nederland der-gelijke besluiten eenzijdig kan nemen verkondigen klinkklare onzin, en dat weten ze zelf ook.

Het is dus allesbepalend wat de Antillianen zelfs vinden. Uit verschillende referenda is gebleken dat minder dan 10% van de Antilliaanse bevolking onafhankelijk wil worden. Ik sluit echter niet uit dat de Antillen en Aruba ooit totaal onafhan-kelijk zullen worden, maar alleen als er onder aangescherpt Nederlands toezicht werk gemaakt wordt van goed bestuur, een stevige rechtsorde en gezond financieel beleid. Te vroege onafhankelijkheid voor Curaçao en Sint-Maarten kan overi-gens grote gevolgen hebben, is mijn overtuiging, voor zowel Nederland als de Antillen. Er wordt wel eens beweerd dat als de Antillen niet meer onderdeel uitmaken van het Ne-derlandse Koninkrijk we onze handen er geheel van kunnen aftrekken. In de praktijk zal dat niet zo blijken te zijn. Het geheugen van de internationale gemeenschap is erg lang en goed. Ook na onafhankelijkheid van de eilanden zal Nederland interna-tionaal als ex-kolonisator aangespro-ken kunnen worden op misstanden, hoezeer men in Nederland ook vindt dat we er niets meer mee te maken hebben. Het is dus zaak dat we waar mogelijk samenwerken en dat we de situatie op orde krijgen. Ik ben van mening dat we over het algemeen op de goede weg zijn, maar laat er geen twijfel over bestaan dat het nog een lastig en moeizaam proces zal zijn.

John Leerdam is TweedeKamerlid voor de PvdA

‘Over tien jaar zijn de Antillen uit het koninkrijk’

Opinie

fotografie: Jan Luursema

foto: Charles Zhaofoto: Jacob Roel Meijering

‘Swagger’ Flinke NamenSuperstuntwerk

Vergeet de rauwe sound van de Fakkelbrigade en Zwart Licht. Top Notch brengt een vrolijk, zomers album uit. Superstuntwerk is het debuut van Flinke Namen. De groep is opgericht in 2004 en bestaat uit rappers Sef, MC Fit en Murth The Man-O-Script en producer The Flex-ican.

De eerste single is het aanstekeli-jke Als zij langsloopt, dat dezelfde vibe oproept als Summertime van Jazzy Jeff en The Fresh Prince. In potentie is het dé zomerhit van 2009. Het album gaat helaas op dezelfde lichtvoetige manier ver-der. De beats van The Flexican zijn energiek, maar missen diep-gang. Het simpele drumwerk, vaak zonder goede baslijn, is een te ka-rige basis om tracks als Fan van ze en Door dik en dun boeiend te houden. Het geheel klinkt blikkerig en daardoor leeg.

De lyrics van de drie Amsterdamse MC’s zijn even oppervlakkig als de muziek. Ze rappen met veel humor en zelfvertrouwen over simplis-tische onderwerpen. Maar het is vooral het plezier dat telt. Het opti-misme straalt van de nummers en zorgt regelmatig voor een glimlach.

De rapstijlen zijn erg verschil-lend. Sef herhaalt veel en rapt losjes, MC Fit slist en Murth heeft een nadrukkelijke dictie. De afwis-seling maakt dat het niet opvalt dat er geen gastrappers op het album staan. Toch had een nummer als Rol je raam van de Kunst en Vlieg-werk-mixtape met Extince en Dio zeker niet misstaan.

Superstuntwerk is geen diepgaand, maar wel een leuk, laagdrempelig album met veel ‘swagger’ gebracht. Vermakelijk, maar niet meer dan dat.

Herwin Thole

Werkelijk álle horror cliché’s Sam RaimiDrag Me to Hell

De openingsscène is er een, waar de meeste films 60 minuten naar op-bouwen. Een jongetje van een jaar of twaalf, die een zilveren ketting heeft gestolen van een zigeuner, wordt spectaculair door de aarde opgeslokt en naar de hel gesleept door een demon. Na deze heftige scène liepen de eerste 20 mensen de zaal uit. De aanvankelijk volle zaal zal half leeg zijn voor de aft-iteling begint.

De rest van de film gaat over Chris-tine (Alison Lohman), een ambi-tieuze bankmedewerker. Ze leidt een gelukkig leventje met haar vriend Clay (Justin Long) en haar kleine katje. Dit verandert zodra mevrouw Ganush, type bejaarde - over de top - zigeunerin, aan haar bureau plaats neemt. Mevrouw Ganush’ smeekbede voor uitstel van betaling voor haar hypotheek, wordt door Christine beantwoord door de bewaking haar er verned-erend uit te laten slepen. Wanneer Christine na haar werk een verlaten parkeerkelder in loopt is het voor iedereen duidelijk dat deze film zich aan het absolute uiteinde van het horror spectrum bevind. Na een bizarre vechtpartij wordt Christine vervloekt. Deze vloek houdt in dat Christine drie dagen gespookt wordt door een kwaadaardige de-mon. De spirituele planning is dan dat Christine na die drie dagen naar de hel gesleept zal worden. Vanaf het moment dat ze hier achter komt doet ze er natuurlijk alles aan om van de vloek af tekomen.

Dit simpele verhaal wordt on-geveer elke drie minuten geïllust-reerd met heftige schrikmomenten waarvoor werkelijk alle horrorcli-ché’s opzichtig uit de kast worden getrokken. Kotsende lijken, spui-tend bloed, uitpuilende ogen, di-erenoffers, excorcist-achtige uit-drijvingen en nog veel meer. Het is jammer dat de soundtrack erg luid is. Dat is namelijk nogal een makkelijke manier om je publiek aan het schrikken te maken. Wat deze film toch goed maakt, is dat de shock-momenten erg geestig zijn. De eerste vechtscène tussen mevrouw Ganush en Christina is wat dat betreft nu al een filmk-lassieker.

Voor de sneak-preview is deze film niet bepaald geschikt. Liefhebbers van het horror-komische genre zul-len Drag Me To Hell echter zeker weten te waarderen.

Jacob Roel Meijering

Godenzoon in zieke maat-schappijTommy WieringaCaeserion

Opgroeien met alleen een moeder, beeldschoon en mysterieus – bez-itter van de sleutel van elke stad. Een moeder ook die hem tot in zijn pubertijd regelmatig opmaakt als een pop, wat hem dermate opwindt dat hij zich erna aftrekt. Dat Lud-wig Unger bijzonder is blijkt al uit zijn koosnaam Caeserion, zoon van Cleopatra en Caesar. Net als deze ‘godenzoon’ lijkt Ludwig voor het ongeluk geboren.

Zijn leven is rauw, de gebeurtenis-sen die zich erin voltrekken even-zeer. Zo wordt het huis waarin hij en zijn moeder (porno-actrice, zo ontdekt Ludwig) wonen meter voor meter genaderd door de zee, tot het in een diepe afgrond stort. De uit-werking op Ludwig is vernietigend, hij wordt manisch destructief.

De stijl van Wieringa alsook de kracht van zijn zinnen zijn zo sterk als het natuurverschijnsel dat hij beschrijft. Hij maakt de hedendaagse maatschappij pijnlijk acuut: een monsterlijke mengeling van egoïsme, zucht naar porno en hang naar het esotherische. Ook Ludwig is ziek: hij wil zijn moeder beschermen, maar tezelfdertijd kan hij niet anders dan haar haten. Lud-wig, die niemand denkt nodig te hebben, klampt zich even wanho-pig als vastberaden aan haar vast. De relatie is pathologisch, en Lud-wig weet het – z’n moeder is een beest dat hij moet verslaan, alsof het de Minothaurus is. Pas dan kan zijn leven beginnen.

Van deze woeste strijd doet Wier-inga op onnavolgbare wijze kond. Na zijn kaskraker Joe Speedboot is hij met het aangrijpende Caeserion terug op de plek waar hij hoort: de absolute top van de Nederlandsta-lige literatuur.

Jesper Verhoef

Recensies

Twintigers, een praktische generatieEr is onderzoek gedaan naar twintigers, we blijken ‘geen idealen te hebben’, ‘truttig te zijn’ en ‘in een klein wereldje te leven’. Quatsch! Ik beschouw mijzelf als een gemiddelde twintiger en herken me hier helemaal niet in. Wij zijn niet truttig, lethargisch en apathisch, maar praktisch! Sinds mijn achttiende ben ik de trotse bezitter van een rijbewijs en een vriendin. Elk weekend ga ik naar thuis-thuis om samen met mijn vriendin in de auto van mijn moeder te toeren. En dat Golfje brengt ons in principe overal naar toe. Hoezo een kleine wereld?

Op mijn drieëntwintigste ben ik het huis uit gegaan. Tot die tijd werd ik nog lekker vertroeteld door mijn ouders. Mensen willen mij nog wel eens een nestblijver noemen, maar als ik al die tijd zelf mijn was en vaat had moeten doen, was ik natuurlijk nooit zo nominaal door mijn studie heen gestoomd! Ik ben ook maar meteen samen gaan wonen met mijn jeugdliefde. Het scheelt enorm in de kosten en we bouwen ook meteen een stukje zekerheid in. Ik ben in ieder geval voorzien! Stiekem ben ik bang dat ik nooit iets beters zal kunnen krijgen, maar dat hoeft mijn vriendin natuurlijk niet te weten. Nieuws vergaar ik via internet of de forenzenkrantjes. Nieuws is tegenwoordig nu eenmaal gratis en je bent achterlijk als je voor iets wat gratis is gaat betalen. Achtergrond en opinie mis ik totaal niet. Net als mijn sinterklaasgedichten pluk in mijn mening, copy/paste, van internet. Vooral met ‘tendentieus, ongefundeerd en nodeloos kwetsend’ gooi ik hoge ogen in de kroeg. Naast de Donald Duck lees ik niets. Dat vind ik echt ontzettende tijdverspilling. Denk je nou werkelijk dat iemand van een sollicitatiecommissie mij zal vragen of ik Dostojevski heb gelezen? Doe niet zo naïef!

Mijn vader heeft nog meegedaan aan de Maagdenhuisbezetting. De teleurstelling was groot toen ik er achter kwam dat het hier niet ging om een bordeel met maagden waar mijn vader en zijn maten de boel eens flink hadden bezet! Wat viel die man toen hard van zijn voetstuk. Het bleek dat hij op wilde komen voor zijn rechten en daarom ging demonstreren. Wat een oeverloze exercitie. Zo armoedig ook! Ik vind: als je iets voor elkaar wilt krijgen doe je dat via de officiële en gebaande paden. Gewoon zoals het hoort. Ikzelf heb zo mijn eigen idealen. Al sinds mijn achtste ambieer ik een baan bij een beursgenoteerde onderneming. Zo’n bedrijf waar de kinderopvang en sportschool bij in zitten. Dat is pas ideaal!

Gelukkig is alles al bevochten, denk ik als ik mijn vader weer eens hoor oreren over vroeger, en zak nog eens wat verder weg in mijn fauteuil. Kan mijn generatie zich bezig houden met de echt wezenlijke dingen van het leven. Oeh, ik moet trouwens mijn eten voor vanavond alvast even uit de vriezer halen...

Lise Evers

Column

Zafón weet op-nieuw te boeienCarlos Ruiz ZafónHet spel van de engel

Carlos Ruiz Zafón staat voor een schier onmogelijke taak. Het stor-machtige succes van zijn eerste roman De schaduw van de wind, waarvan wereldwijd meer dan tien miljoen exemplaren over de toonbank gingen, zal moeilijk te evenaren zijn. Echter, Het spel van de engel heeft het zeker in zich zijn ‘grote broer’ te evenaren, misschien zelfs te overtreffen. Opvallend zijn de parallellen tus-sen de boeken; beide spelen zich af tegen de achtergrond van het Barcelona in de eerste helft van de vorige eeuw. Beide werken zijn in de eerste plaats boeken over boeken, literatuur in liter-atuur. Maar Het spel van de engel is rauwer, harder, duisterder dan zijn voorganger. David Martín, een jonge schrijver van stuiver-romans, met een wurgcontract krijgt een aanbod dat hij niet af kan slaan. Een duistere opdracht-gever, die duistere zaken met zich meebrengt. Een poging het mysterie waarin Martín wordt meegesleurd te ontrafelen, zorgt ervoor dat hij er enkel verder in verstrikt raakt, met desastreuze gevolgen. Zafón weet ook met dit boek te betoveren; zijn taal-gebruik is elegant en bloemrijk. Deze breedsprakigheid komt het boek echter niet altijd ten goede, op den duur bestaat de kans dat het hoofd van de lezer ervan over gaat lopen. Het spel van de engel blijft tot de laatste bladzijde boe-ien, door het sterke plot en mis-schien juist door zijn wijdlopige stijl, dat het verhaal extra glans verleent

Joost Knaap

6 Groninger Studentenkrant

Culinaire SK-PadeEchte HamburgersDe meeste Nederlanders denken bij een hamburger aan een broodje met een twee millimeter dik stukje vlees dat je bij de Mc Donald’s kan krijgen. In Amerika, het land van de hamburger, is er echter een veel rijkere hamburgercultuur en wordt er door velen neergekeken op de kleffe troep die je bij de als clown geschinkte satan voorge-schoteld krijgt.

Een goede hamburger is volgens de Ameri-kanen een vers broodje met wat verse groenten, een goede saus en een flink stuk (200gr) rundvlees en dit is precies wat bij Pappa Joe geserveerd wordt. Naast de be-tere burgers staan ook saté, spareribs en andere vlees- en visgerechten op de kaart. Al het vlees wordt bereid op een houtskool-barbecue, wat zorgt voor een authentieke smaak.

De sfeer binnen is gezellig en doet denk-en aan een kruising tussen eenbruin café en een restaurant. Op het achterterras is de inrichtingallemaal wat kariger. Wij zitten op een binnen- plaatsje met prikkel-draad op de muren. Verder is het meubilair nogal wiebelig.

Als we zitten komt de serveerster al snel met de kaart. Ons drinken staat binnen twee minuutjes op tafel en we bestellen een burger en een tonijnsteak.

Ook het eten laat niet lang op zich wachten De burger is zeer smakelijk en vult goed. De tonijn heeft misschien net iets te lang op de grill gelegen waardoor hij op plaat-sen wat droog is. Bij beide gerechten wordt een ruime hoeveelheid gebakken aardap-peltjes geserveerd. Bij de tonijn kregen we bovendien nog een aardig grote salade.

Vooral als je een burger neemt krijg je bij Pappa Joe waar voor je geld. Voor zeven euro krijg je een goed vullende burger en voor de extra hongerigen is er de optie om voor drie euro extra je burger te verdub-belen. Ook de rest van de menukaart is niet onvoordelig en dat maakt Pappa Joe een ideale plaats om snel wat smakelijks te eten voor weinig geld.

Pappa JoeFolkingestraat 46

www.pappajoe.com

Jacob Roel Meijering

Houd geld over voor leuke dingenBetalen je ouders niet langer je zorgverzekering? Stap over naar AnderZorg.

En betaal niet meer dan nodig is. Begin vandaag al met geld besparen.

Kijk voor meer informatie op www.anderzorg.nl.

BESPAARop je zorgverzekering!

vanaf€55,25p/maand

Adv Groningen FC A5.indd 1 30-06-2009 12:12:00

Groninger Studentenkrant 7

8 Groninger Studentenkrant Apart'ja

In een lange, haast sprook-jesachtige, witte jurk loopt Eden ons tegemoet. In haar handen houdt ze een stok vast waar een eveneens witte papegaai, Lulu genaamd, aan bungelt. ‘Kom op, zonder handen’, beveelt ze, maar Lulu heeft daar niet zo veel zin in en klampt zich stevig vast. Eden leidt ons naar haar achtertuin waar ze via een raam haar woning inklautert. In een klein kamertje zijn een zitplek en een podium gecreëerd van waar de excentrieke vrouw en haar papegaaien truc na truc vertonen. Bij de slotact houdt ze een bord met allerlei gekleurde letters omhoog. ‘Waar is de blauwe P?’ vraagt ze. Na enkele pogingen wijst de papegaai de juiste letter aan.

Zeven jaar geleden had Eden nooit gedacht dat ze later papegaaien in huis zou nemen. ‘Ik wou vroeger niet eens een papegaai, vond dat zo’n dier in de jungle thuis hoort. Toen leerde ik elf jaar geleden

de kaketoe kennen, die witte. Ik keek in die oogjes en had gelijk zoiets van: wat een intelligentie zit daarin.’ De eigenaren van de vogel, die Lulu in een kooi hadden laten zitten, brachten haar na een tijdje terug naar de dierenwinkel omdat ze onhandelbaar zou zijn. ‘Ik ben toen die winkel ingelopen en heb gezegd, wat ga je nou doen met die

vogel? Hij was ondertussen al bang voor iedereen, dus ik heb er ook niet voor hoeven te betalen. Ik mocht hem gewoon zo meenemen.’ Snel voegt ze er aan toe: ‘Het is dat Lu’s en mijn lot met elkaar verbonden waren, dat ik dacht van: ik moet dit doen. Maar ik ben er heel erg op tegen hè, op een papegaai die je in de dierenwinkel koopt.’

Om te zorgen dat haar papegaaien wel genoeg beweging krijgen neemt Eden ze vaak mee op fietstochtjes. ‘Ja, die van mij gaan iedere keer mee op de fiets naar de markt. De tweede keer dat we er waren pakte ik m’n portemonnee en haalde hij gelijk geld eruit en gaf het aan de verkoopster.’ Ondanks de uitstapjes blijft het wonen met vier papegaaien af en toe lastig. ‘Het zijn gewoon kindjes van vier, en ze blijven ook altijd vier. Ook als ze honderd zijn.’

Inmiddels bevindt Eden zich al vele jaren in de kunstwereld, maar het

scheelde niet veel of haar leven had er een tikkeltje anders uitgezien. ‘Ik wou altijd professor in de biologie worden, alleen wiskunde, scheikunde, natuurkunde, dat was het helemaal niet. Heel jammer. Ik wilde zo graag de rest van mijn leven orang-oetankeutels op Borneo verzamelen. Dat leek me helemaal het einde.’ In plaats daarvan vertrok

‘Ik wil over deze magische aarde zweven’

ze naar Parijs waar ze al zingend op straat als model werd ontdekt en een aantal jaren de Parijse catwalks bewandelde.

Over haar toekomstplannen hoeft Eden niet lang na denken; graag zou ze nog eens met paard en wagen de wijde wereld willen intrekken om onderweg

voorstellingen met de vogels te geven. ‘Maar eerst een ezeltje om te beginnen, want ik ben niet rijk genoeg voor een paard. En het geeft ook het Jozef en Maria effect hè, dat iedereen zoiets heeft van: kijk nou toch, die lieverd.’ Het lijkt haar heerlijk om per dag te leven, zonder het geregel wat vooraf gaat aan elk optreden. ‘Ik

wil gewoon het hele georganiseer ontvluchten, leren om over deze magische aarde te zwerven.’

Laura van Dam

‘Ik wou altijd professor in de biologie worden’

foto: Jan Luursema

Groninger Studentenkrant 9Achtergrond

Groningen kent vijftien winkels met boeven achter de toonbank: de cof-feeshops. De achterdeur van de wi-ethandel moet gelega-liseerd worden, vinden coffeeshopeigenaren en de ge-meente. ‘Op de camping durf ik niet te zeggen dat ik een coffeeshop heb.’Theo Buissink, eigenaar van coffeeshop De Vliegende Hollander, steekt er graag zijn nek voor uit. Softdrugs moeten gelegaliseerd worden, vindt hij. Met zijn vele stunts heeft hij vaak de media gehaald, hij schreef een boek en is altijd bereid te praten over zijn standpunt. Nu is het crimineel om wiet te kweken en aan te voeren, hoewel zonder deze handelingen een coffeeshop niet kan bestaan. Hij verzwijgt het liefst zijn beroep voor de buren op de camping. ‘Dan krijg je direct zo’n stempel opgedrukt. Ik zeg altijd maar dat ik winkelier ben, dat ik pijpjes verkoop.’ Hij is niet de enige die ontevreden is over het gedoogbeleid.

BankloosDe laatste tijd is het softdrugsbeleid veel in het nieuws geweest. Am- sterdam kondigde aan dat tientallen coffeeshops in de hoofdstad hun deuren moeten sluiten en burgemeesters in grensregio’s wil- len er helemaal vanaf. In november kwamen burgemeesters bijeen in Almere op de wiettop, waar ze pleitten voor regulering van de aanvoer van softdrugs.

In 1976 deed het zogenaamde gedoogbeleid, vastgesteld in de Opiumwet, zijn intrede. Cannabis is volgens deze wet in principe ver- boden, maar bezit ervan in beperkte hoeveelheid wordt door de vingers gezien. De verkoop van wiet tot vijf gram per persoon per dag wordt gedoogd en coffeeshops mogen

Grote ontevredenheid over softdrugsbeleid

vijfhonderd gram wiet in hun winkel hebben. Het huidige beleid houdt dus in dat de spreekwoordelijke voordeur legaal is, maar de achter- deur crimineel. Want hoe komen de cannabisverkopers aan hun koopwaar? Dat kan niet anders dan op illegale wijze.

Dat het een gevoelig onderwerp is voor coffeeshopeigenaren, ook in Groningen, blijkt al snel. Coffee- shop de Metamorphose stemt pas na enig aandringen in met een interview en het personeel van andere coffeeshops wil helemaal niet reageren. De bedrijfsleider van de Metamorphose vindt het beleid zoals het nu is ‘gewoon slecht’. Zijn zaak houdt zich vol-gens hem keurig aan de regels wat betreft drugsvoorraad en de minimumleeftijd. Hij begrijpt niet waarom hij in de criminele hoek wordt geduwd.

Deze terughoudendheid naar de pers geldt niet voor De Vlieg-ende Hollander. Een prikbord naast de ingang hangt vol met krantenknipsels uit landelijke en regionale kranten. De coffeeshop verkeert momenteel in zwaar weer. De SNS-bank heeft laten weten de zaak niet meer als klant te willen. De rechter heeft onlangs een uitspraak gedaan in het voordeel van de bank, met als argument dat de coffeeshop ook nog een rekening heeft bij de Postbank. Eigenaar Buissink is het niet eens met de beslissing. ‘Ik vind dat ze de rekening pas kunnen opzeggen wanneer iemand zich vervelend gedraagt in hun kantoor. Als ik daar bijvoorbeeld met veel geschreeuw binnen zou komen met m’n piemel uit m’n broek, dan zou ik het wel begrijpen.’ Het hoger beroep van de zaak speelt op één juli, éé dag na het ter perse gaan van deze krant. Lees over de uitkomst van de rechtzaak op studentenkrant.org

Dertig jaar strijden voor openheidBuissink is dagelijks illegaal bezig maar hij ziet er niet uit als een zware jongen. Geen piercings of tatoeages, maar keurig geknipt en met bril. Een foto van zijn zoon staat op zijn bureau. Desondanks werd hij in de rechtbank anders afgeschilderd. ‘Ze zeiden: “Buissink is een boef, weliswaar een nette boef, maar een boef. En criminelen

willen we niet”.’

De Groninger voert al ruim dertig jaar actie voor volledige legalisatie van softdrugs. In 1975 organiseerde hij zijn eerste demonstratie op het Binnenhof. Een poging de Groningse coffeeshops te verenigen in een coffeeshopoverleg mislukte. ‘Het werd al snel een club waar maar wat gepraat werd. Echt harde afspraken werden niet gemaakt. Iedereen gaat voor zichzelf, helaas.’ De vijftiger ziet alleen maar voordelen van legalisatie van softdrugs: ‘dat gedoe met de banken’ zal afgelopen zijn, het is het beste voor de criminaliteit en ook de prijzen zullen lager worden. Dat de coffeeshops hierdoor inkomsten mislopen, dat moet dan maar. Buissink: ‘Ik blijf strijden voor openheid.’

Buissink vindt de huidige commotie rond coffeeshops vreemd omdat

deze ondernemingen zich over het algemeen erg rustig houden. ‘Er is geen branche die zo goed gecontroleerd wordt.’ Hij is zich er sterk van bewust dat hij iedere dag de wet overtreedt: ‘Ik ben iedere dag crimineel bezig, ik moet altijd oppassen.’

Alhoewel hij goed contact heeft met de politie is hij toch een beetje ‘de luis in de pels’ en zal de politie erg haar best doen hem ergens

op te betrappen. Desondanks is het beleid er niet op gericht de toeleveranciers te pakken. ‘Het is een erg laag opsporingsbeleid.’ Regulering zal er volgens de eigenaar voor zorgen dat het gedoe rond ‘de achterdeur’ voorbij is. Als voorbeeld geeft hij het verhaal dat een leverancier op straat werd aangesproken door een agent, niet antwoordde, en snel de Vliegende Hollander in liep. De agent kwam achter hem aan en vroeg waarom hij doorliep. De leverancier haalde het pakketje wiet uit zijn tas en zei: ‘Nou, hierom!’

Blowende jufDe laatste tien jaar is de overheid ertoe geneigd strenger op te tre-den tegen softdruggebruik, in plaats van de problemen rond de achterdeur op te lossen. Een van de dingen die het kabinet hard wil aanpakken, is de overlast die de wietverkoop veroorzaakt. Een rondgang langs de buurtgenoten van drie willekeurige coffeeshops – de Metamorphose, Reykjavik en de Vliegende Hollander – levert echter nauwelijks klachten op. ‘Het zijn hele fijne buren’, zegt meneer Barlinckhoff van Huishoudwinkel De Klomp, buurman van de Reykjavik. ‘Nette mensen zoals wij’.

Een praatgrage buurvrouw van de Metamorphose, die anoniem wil blijven, vreest vooral voor de slechte invloed op de kinderen van de nabijgelegen basisschool. ‘Er zitten wel eens leerkrachten op het terras buiten werktijd te blowen.’ Maar hoewel ze de klanten

niet voor het uitkiezen hebben, is het een ‘nette coffeeshop’. ‘Met de eigenaren valt te praten’, voegt de buurvrouw toe.

Ook Buissink weet niet waar de nadruk op overlastbestrijding vandaan komt, want volgens hem houdt het personeel dat goed in de gaten. ‘Je bent verantwoordelijk voor het gebied tot twintig meter om je shop heen. Dus als er mensen op de stoep vervelend doen, spreek

je hen daarop aan. En door de strenge controle van de gemeente kijk je wel uit met overtredingen’, beweert de ondernemer.

Burgemeester Jacques Wallage laat bij monde van zijn persvoorlichter weten hij het het eens is met het huidige beleid rond coffeeshops, alleen niet wat de ‘achterdeur’

betreft. ‘Ik zou de kweek van wiet en het aanleveren van softdrugs aan coffeeshops ook willen reguleren’, aldus de burgemeester.

Glorie voor De GloryOok de jongerenafdeling van D66, de Jonge Democraten (JD), windt zich op over het ‘kromme beleid’ van het kabinet. ‘We zijn het niet eens met de betuttelende maatregelen van de overheid om de verkoop van softdrugs te verminderen’, zegt voorzitter Chris-Jan Kamminga. ‘Coffeeshops

zijn goed voor de vrijheid van de samenleving en voor de veiligheid van de gebruiker.’

Vlak voor de kerstvakantie hield de jongerenorganisatie daarom een ludieke actie: de verkiezing van de beste coffeeshop van Groningen van 2008. Zij testten of een coffeeshop zich aan de regels houdt, netjes is en of het personeel bekwaam is. Winnaar werd De Glory in de Steentilstraat. De prijs was een bos bloemen voor de eigenaar en een plakkaat. ‘Het moet een begerenswaardige, prestigieuze prijs worden’, vertelt Kamminga. Met deze actie willen ze op een leuke manier een tegenwicht bieden aan de toenemende beperkingen die het kabinet aan coffeeshops stelt. De partij is voor legalisering van softdrugs.

In het kabinet bestaat er min of meer een patstelling tussen de partijen: het CDA wil het liefst van coffeeshops af, de PvdA is voor legalisering. Hoe dan ook, het huidige halfslachtige beleid is geen oplossing volgens de coffeeshophouders in Groningen, de JD en de burgemeester. Er moet

‘Coffeeshops zijn goed voor de vrijheid’

meer vrijheid voor de achterdeur komen. Of, in de woorden van een 18-jarige klant van de Vliegende Hollander: ‘Moet de wiet uit de lucht komen vallen of zo?’

Persis Bekkering en Joost Knaap

foto: Nol Klis

10 Groninger Studentenkrant

ColofonDe Groninger Studenten-krant is een onafhankelijk blad gemaakt door en voor studenten van HBO- en WO-instellingen in Groningen. Het verschijnt tien maal per jaar in een oplage van ongeveer zesduizend exemplaren die gratis worden verspreid op de RuG, De Hanzehogeschool en andere loca-ties in Groningen

StichtingsbestuurVoorzitter en acquisitie:Wanda van der Zee(06-14278523),Penningmeester: Daniël Smeding.bestuur@studentenkrant.org

HoofdredactieJoost Knaap (06-38037064) en Randy Martens (06-81467267) hoofdredactie@ studentenkrant.org

RedactiePersis Bekkering, Nicole van den Berg, Aemilia Brok, Laura van Dam, Lise Evers, Josien Hamming, Judith Katz, Carolien Lindeman, Jacob Roel Meijering, Rosanne Scheper, Herwin Thole, Sarah Venema, Jesper Verhoef, Elske Woutstra, Wanda van der Zee

FotografieNol Klis, Jan Luursema, Jacob Roel Meijering, Ewoud Rooks, Hanne van der Velde

VormgevingJacob Roel Meijering

MedewerkersPeter Valkema

DrukwerkGrafische Industrie de Marne

CoverfotoJacob Roel Meijering

WebmastersHerwin Thole

AdresgegevensGroninger StudentenkrantSt. Walburgstraat 22C9712 HX Groningenwww.studentenkrant.orgISSN

Ron Jans over Ronaldinho’s,

boerenbluf en lijken op zichzelf

Nog nooit was iemand zo lang trainer van FC Gron- ingen als Ron Jans. De geboren Zwollenaar kan zijn succes en dat van de club relativeren. ‘Grootspraak past niet bij ons.’

Ruim zes jaar is hij hoofdtrainer van FC Groningen. Hij is daarmee de langstzittende trainer in de geschiedenis van de club. ‘Ze houden je niet zo lang vast aan je contract als het niet bevalt’, geeft Jans aan. Maar hij blijft met beide benen op de grond staan. ‘Mensen kijken soms naar je op, maar dat is niet nodig. Iedereen is gelijk’, zegt Jans in het restaurant van de Euroborg, de Groene Kathedraal. Op de achtergrond klinkt het geroezemoes van lunchende mensen.

Glossy en glamourDe nuchtere kijk van Jans past bij een club als FC Groningen. ‘We hebben van de week hard moeten lachen om een stuk in Voetbal International’, verhaalt de vijftiger met een glimlach. ‘Het ging over boerenbluf, over een uitspraak van onze algemeen directeur, die na de 5-0 overwinning op Volendam in de persruimte iets te vrolijk was. En dat is allemaal genoteerd. Grootspraak past eigenlijk niet bij ons.’

Die instelling vertaalt zich ook naar het soort spelers dat de club aantrekt. De persoonlijkheid van een voetballer wordt uitvoerig onderzocht. ‘De houding van iemand in het veld komt meestal overeen met hoe iemand buiten het veld is’, vertelt Jans terwijl hij met een papiertje in zijn handen speelt. ‘Hoe gaat hij om met beslissingen van de scheidsrechter, hoe gaat hij er mee om als hij twee ballen achter elkaar verkeerd speelt? Als hij naar spelers gebaart van wat een waardeloze bal, vinden wij dat soort lichaamstaal niet bij Groningen horen.’ De geboren Zwollenaar is wars van sterallures. ‘Als je kijkt naar de grote sterren, de Ronaldinho’s, hoe die zich gedragen. Dat is glossy en glamour en daar heb ik dus niks mee. En de club ook niet. Voor sterallures ben ik allergisch.’

Makkelijk en slordigFC Groningen doet de laatste drie seizoenen van zich spreken en behoort tot de subtop van Nederland. Om mee te blijven doen om Europees voetbal blijft de club actief scouten, maar het is steeds lastiger om nieuw talent te vinden. ‘Steeds meer landen hebben meer geld dan Nederlandse clubs’, zegt

Jans. ‘Bij Groningen kunnen we qua transferbedragen best wat dingen doen, maar qua salaris willen we geen miljoen euro betalen.’

Voetballers die naar Groningen komen zijn meestal jonge spelers die niet kiezen voor het grote geld, maar zich nog door willen ontwikkelen. ‘Dat lukt met buitenlanders makkelijker dan met Nederlanders’, vertelt Jans. ‘We wilden afgelopen zomer graag Meeuwis [Roda JC] en Wisgerhof [NEC] halen, maar wij kunnen hun salaris niet betalen. Die jongens willen meer verdienen dan bij hun huidige club, dat is logisch.’ Volgens Jans zijn er privépersonen die gedeeltelijk het salaris van die spelers betalen. ‘Maar ik ga niet over het geld. Ik geef technisch advies. Met onderhandelingen wil ik me niet bemoeien, want daar heb ik niks mee.’

De vrouw van Jans komt ondertussen aan tafel zitten. Ze luistert terwijl haar man vertelt over de Ron Jans van vijfentwintig jaar geleden. ‘Ik was soms wel wat

makkelijk en slordig, maar dat heb ik nu helemaal niet meer. Ik ben heel punctueel, ik bereid alles voor. Ik heb er een hekel aan om op het laatste moment allerlei dingen nog te doen.’ Jans herinnert zich hoe hij zich vroeger voorbereidde op toetsen. ‘Dan was het toch van, we gaan deze hele nacht maar even door, dan zit het er morgen wel weer in’, grinnikt de hoofdtrainer.

Jans memoreert een ‘geweldige uitspraak’ die hij recent heeft gelezen. ‘Hoe ouder je wordt, hoe meer je op jezelf begint te lijken. Je komt er achter wat je kunt en niet kunt, wat je wilt en niet wilt. Je wordt steeds bewuster van dingen.

Als je jong bent word je nog geleefd door de waan van de dag. Als ik naar mijn oudste zoon kijk, en zie waar hij zich druk over maakt. Dat deed ik toen ook, maar nu niet meer.’ Eén van de dingen die Jans heeft geleerd is omgaan met kritiek.

‘Vroeger was ik een beetje bang om het oneens te zijn met iemand, maar nu helemaal niet meer. Ik vind conflicten hartstikke nuttig.’

Scherp tegen scherpJans vertelt meerdere malen dat hij het omgaan met groepen mensen en samen naar een doel toewerken fantastisch vindt. ‘Als er dan ook nog een grasveld en een bal ligt, is het helemaal mooi’, zegt de trainer. Twee jaar geleden gaf hij college aan de RUG voor het vak ‘Gedrag in organisaties’. ‘Ron Jans komt en dan ineens zitten de collegebanken vol’, grijnst de coach. Hij wil graag interactie met de toehoorders. Vragen en opmerkingen zijn wel- kom. ‘Maar als iemand ook maar een beetje kritiek heeft, dan ga ik er meteen bovenop’

Ook tegen journalisten is Jans gevat. ‘Het gaat om scherp tegen scherp. Je probeert op een subtiele manier iets aan te geven. Vorig jaar vroeg een journalist of ik niet bang was dat mijn spelers zich spaarden voor de bekerwedstrijd tegen Feyenoord. Terwijl die wedstrijd niet eens

op het programma stond. Dan zeg ik ook dat hij zich beter moet voorbereiden. Maar dat knippen ze natuurlijk uit de opname’, vertelt Jans smalend. ‘Als het hun beroep is en ze bereiden zich niet goed voor, daar heb ik een hekel aan.’

Verliest Jans ook weleens een woordenstrijd? ‘Ja, met mij’, on-derbreekt zijn vrouw. ‘Ja, altijd’, beaamt Jans lachend.

Herwin Thole en Rosanne Schepers

‘Voor sterallures ben ik allergisch’

‘Ik kreeg de collegebanken vol’

Sport

foto: Hanne van der Velde

Groninger Studentenkrant 11

Studenten Berend de Haan (25) en Rudolph Wortelboer (22) offeren al maanden hun zondagochtend op om kleiduiven te schieten. Door in mei tijdens hun jachtexamen achttien van de 25 oranje kleibordjes te raken halen ze hun jachtakte. ‘Het is terecht dat het examen zo zwaar is, je hebt als jager de verplichting om een beest in één keer dood te schieten.’

Met vijf luide knallen raakt De Haan alle vijf oranje schoteltjes die de lucht in worden geschoten. Hij ontlaadt het geweer dat nog narookt, en vertelt: ‘Schieten gaat om je gemoedstoestand en continuïteit is daar belangrijk voor. Ik ga elke zondag schieten en moet

daar inderdaad veel dingen voor laten.’ Met Wortelboer gaat het even iets slechter en begeleider Menno Hollander van schietvereniging Vulpes Vulpes vraagt streng: ‘Ben jij op stap geweest?’ Wortelboer ontkent, maar weet uit eerdere ervaring toe te geven: ‘Een wilde nacht heeft zeker invloed op hoe je schiet.’

Je jachtakte halen is geen goedkope grap, je bent zo achthonderd euro kwijt aan het wekelijks schieten en het examen. In ruil daarvoor mag je dan op officiële jachtvelden jagen en weet je hoe je professioneel met een jachtgeweer omgaat. De regels omtrent het schieten zijn streng, zo worden de twee er direct op gewezen als ze hun geweer niet goed terug hebben gezet of wanneer ze hun veiligheidsbril zijn vergeten.

Toch gaat het nog vaak genoeg mis bij het jagen en een ongeluk zit in een klein hoekje. ‘Stel ik spring met een geladen geweer over een sloot terwijl Berend voor mij loopt, dan heeft hij een schot vol hagel in zijn rug’, speculeert Wortelboer. De Haan wijst naar een groepje oudere

mannen die nonchalant met hun geweer over hun schouder over de schietbaan lopen. ‘Kijk, als je zoiets doet ben je dus gelijk gezakt voor je examen.’Beginnen met jagen is niet iets wat je zomaar doet, maar ‘bij Vindicat is er elk jaar wel een groepje dat voor zijn jachtakte gaat’, volgens Wortelboer. ‘Mijn familie is er niet heel druk mee bezig, maar ik ging vroeger weleens mee op drijfjacht.’ De Haan heeft ook in zijn jeugd met jagen te maken gehad: ‘Bij mij zat het er altijd al in, mijn opa was een fervent stroper.’

De Haan vertelt: ‘Ik wil graag echt jagen straks, maar ik weet nog niet goed hoe ik dat moet vormgeven, daar moet je vriendjes met jachtvelden voor maken.’ De twee studenten hebben al wel met negatieve reacties op het jagen te maken. ‘Tegenstanders zijn

moeilijk over te halen dat het niet per se slecht is’, stelt de Haan. Hij geeft toe dat hij zelf ook erg kritisch is, op bijvoor beeld het soort drijfjachten dat in Engeland plaatsvinden. Maar hij nuanceert ook: ‘Aan de firma Disney hebben we een ideaalbeeld van dieren te

danken en dat maakt ons als jagers tegelijkertijd de grote boeman. Ondertussen eten dezelfde kindertjes die naar die films kijken kistkalveren, dat is pas lullig.’

‘Soms is jagen ook gewoon nodig, bijvoorbeeld toen er te veel konijnen waren en ze met ontstoken ogen mas saal de Waddenzee inliepen’, vertelt Wortelboer. ‘Wij snappen ook wel dat het niet de bedoeling is om al les dood te schieten dat beweegt.’ Dan worden de bei de studenten weer bij de les geroepen met een laatste wijs heid van begeleider Hollander: ‘Jongens, schieten is net ballet: het moet een mooie vloeiende beweging zijn.’

Carolien Lindeman

‘Schieten is net ballet’

Apart'ja

Zomer AgendaBeachvolleybal toernooi ‘Karakterbeach’

11 juli 11:00

www.beach.cafekarakter.nl

Atelier Route 99

Elke eerste zondag van de maand vanaf 12 juli, door heel Groningen

Zeventien professionele kunste-naars openen de deuren van hun atelier. De kunstenaars hebben al-lemaal hun eigen specifieke mani-er van werken in de verschillende disciplines. Gratis.

www.route99.nl

Platen en CD beurs

23 juli 11:00 Vismarkt

North Sea Jazz Festival

10 t/m 12 JuliWereldberoemd Jazzfestival in Rotterdam. Dit jaar met grote na-men: Adele, Duffy, BB King, Erykah Badu en Chaka Kahn.

Vrijdagavond Lounge Groninger Museum

11 & 31 juli 17:00

Met Trio Mogambo. Zangeres Erna Rotmensen, gitarist Marcos Mor-aguez en pianist/bassist Harvey Mercera brengen Cubaanse Cláci-cos.

www.groninger-museum.nl

Peter de Grote festival

29 juli t/m 9 augustus. Locatie: Prins Claus Conservatorium.

Het Peter de Grote Festival is een jaarlijkse concertserie in de zomer in Noord-Nederland. Een internationale Summer Academy voor jonge getalenteerde strijk-ers, pianisten en zangers neemt daarbij een centrale plaats in. De concertreeks wordt gecombineerd met lezingen, arrangementen en excursies.

www.peterdegrotefestival.nl

Stadswandelingen ‘Verrassend Groningen’

Elke donderdag van 2 juli tot 29 oktober. Aanvang 14.00. Loca-tie: Martinitoren Groningen. Voor meer informatie: 06 18910074.

Ballonfiësta Groningen

8/9 Augustus, stadspark Gronin-gen.

Luchtballonnen festival

www.ballonfiestagroningen.nl.

KEI-week

14-18 augustus

Introductieweek voor nieuwejaars studenten, dat betekent een week lang feest in de binnenstad, onder anderen met Jeroen van de Boom en Yes-R

www.keiweek.nl

Noorderzon – Performing Arts Festival

20-30 augustus

Een 11-daagse internationale kunstenmanifestatie met een scala aan crossover-producties, waaronder muziek, dans, circus, toneel, mime, poppentheater.

www.noorderzon.nl

Dagblad van het Noorden Marathon

20 septemberwww.groningenstadmarathon.nl

Augustus kermis

26 augustus t/m 30 augustus, Grote markt.

Gronings ontzet

28 augustus diverse locaties

Voor meer informatie en het vol- ledige programma

www.feestinstad.nl.

Gratis

Gideon Music Festival

28/29/30 augustus

Alternatief muziekfestival geeft weer wat er momenteel in de un-derground scene te beleven valt. Namen: o.a. Osdorp Posse, New Cool Collective, Noisia en Roos

RUN

12 september, Winschoten

De RUN is Nederlands oudste ul-traloop (1976) 100 km wedstrijd en bestaat dit jaar uit de volgende onderdelen: World Cup 100 km, Europees Kampioenschap 100 km, Nederlands Kampioenschap 100 km, 50 km, 10 x 10 estafette

www.runwinschoten.nl

foto: Ewoud Rooks

Bestel met een paar simpele muisklikken al je studieboeken op selexyz.nl. Daar vind je namelijk altijd de complete en up-to-date boekenlijsten van de meeste studies in Nederland. Ga snel naar selexyz.nl voor meer info. En voor het bestellen van je studieboeken, natuurlijk.

al je studieboeken compleet en up-to-date op selexyz.nl

selexyz studieboeken