SK juli 2012

1Groninger Studentenkrant | Juli 2012

StudentenkrantGroninger

www.studentenkrant.org | jaargang 28 | nummer 11 | Juli 2012 Komkommertijd!? Jahoor!

Studentmobiel.nl 070 - 301 0 301

iPhone 275 + GRATISApple iPhone 3GS! 275 belminuten / SMS / MB

€ 19,50 p.m.

Alles uit 1 bundel!

Het Gesprek

Studentagent

pagina 3

Beesjes

Apart’ ja

Mormonen

pagina 7

2 Groninger Studentenkrant | Juli 2012

Voorwoord

Voor wie het nog niet wist: De UK verruilt noodgedwongen het papier voor het digitale. Na 41 jaar is de

koek op. Haar advertentie-inkomsten zijn te gering om de huidige UK in leven te houden en vijf ton (of meer?) per jaar blijkt de RuG toch te veel van het goede om het hevig gesubsidieerde feestje aan de gang te houden.

Hoewel dit vanzelfsprekend goed nieuws is voor de SK, gaan de champagneflessen nog niet di-rect open en vind ik het toch bovenal jammer dat de papieren UK verdwijnt. De UK wordt ook door ons gelezen. Niet enkel om advertenties te kapen door ze voor minder dan een kwart van de prijs aan te bieden bij ons, maar ook omdat ze de SK scherp houdt en in andere behoeftes voorziet. De SK is gebaat bij een papieren te-genhanger. Eentje die zich meer richt op de se-rieuzere academische actualiteit en daardoor genoeg ruimte over laat voor onderwerpen die meer aansluiten bij de studentenwereld buiten de muren van de Academia; seks, drugs en Rock ‘n Roll om maar eens iets te noemen.

Wat er van de UK terecht zal komen is nog de vraag. Uit de praktijk blijkt dat het digitaliseren van een universiteitsblad wisselend succes heeft gekend. Voor de UK vrees ik het ergste; it’s a jungle out there.

Het goede nieuws is dat de SK kneiterhard blijft komen. Op papier welteverstaan. En dat niet alleen. Zodra de UK definitief begint aan haar al dan niet gedeeltelijk digitale avontuur zal de expansie van de SK niet lang op zich laten wach-ten. Een hogere oplage en vaker dan één keer per maand verschijnen liggen in de lijn der ver-wachting. Het zal niet lang meer duren voor de SK definitief heer en meester is en de UK slechts ‘dat digitale universiteitsblog’ zal zijn.

Onze advertentie-inkomsten zijn de afgelopen drie jaren gestegen, dus uitbreiden kunnen we ook. Door het wegvallen van de UK zal het bovendien nog minder moeite kosten om ad-verteerders aan ons te binden. We zien de toe-komst dan ook zonniger dan ooit tevoren in en verwachten geen obstakels die onze expansie in de weg zullen staan.

En oké, onze eindredacteur is zo nu en dan der-mate beneveld dat hij nauwelijks woorden van interpunctie kan onderscheiden en bepaalde stukken zouden zelfs in een derderangs school-krantje niet worden afgedrukt, maar het valt niet te ontkennen dat we beter worden, zowel qua vorm als inhoud, zonder daarbij onze lezers en ons karakteristieke ‘geluid’ uit het oog te verliezen. Na de zomervakantie meer SK. Ge-woon op papier.

Robin van der SarHoofdredacteur

Kunst of Kut?

In het Sterrebos staan zes handen. En hoewel ze reusachtig zijn, staan ze een beetje beschut. Ze zijn deels abstract,

deels realistisch vormgegeven, met in de grootste staande hand een menora, een ze-venarmige kandelaar wat een symbool van het Joodse volk is.

Edu Waskowsky kreeg in het jaar 1969 de op-dracht van het Joods Comité om een kunstwerk te maken wat de Groningers zou herinneren aan de 3000 Groningse Joodse slachtoffers in de Tweede Wereldoorlog. Hij bedacht zeven grote handen te plaatsen voor een onregelma-tig gebouwde muur met allemaal zeer diepe,

voor gewone stervelingen bijna onbegrijpelij-ke, dubbele betekenissen. De bedoeling was dat het kunstwerk op 4 mei 1970 onthuld zou worden tijdens dodenherdenking. Dat liep even anders. Tegen de tijd dat meneer Waskowsky twee handen klaar had was het duidelijk dat hij de streefdatum niet ging halen. In overleg met het Joods Comité werd besloten om een extra beeldhouwer, Jan Goossens uit Amsterdam, aan te trekken zodat er in ieder geval een beetje vaart in het geheel kwam.

De bedoeling was dat het kunstwerk op 4 mei 1970

onthuld zou worden tijdens dodenherdenking. Dat liep

even anders

Zoals het ware kunstenaars betaamd kregen de twee ruzie, Waskowsky was het niet eens over de werkwijze van Goossens en ontsloeg hem na een paar maanden. Dat schoot weer in het verkeerde keelgat van de opdrachtgever, waar-na het conflict in de rechtbank werd uitgevoch-ten. Uiteindelijk kon Waskowsky verder met het werk, nu met hulp van Hugo Hol, een andere kunstenaar. Samen verbouwden zij vakkundig het werk van Goossens naar het eigen, oorspron-kelijke, ontwerp.

Op 10 februari 1975 werden de eerste drie han-den geplaatst, op 10 september stonden er zes. De zevende en laatste hand moest volgens de kunstenaar een liggende worden. Na maanden-lang geslepen, geveild, gezaagd en gelast te hebben was hij nog steeds niet tevreden en be-sloot het ontwerp aan te passen. In de tijd dat hij aan de slag was in zijn atelier met de zevende hand kwam Edu Waskowsky op 42 jarige leeftijd te overlijden. De zevende hand is daardoor nooit voltooid en in overleg met de initiatiefnemers en nabestaanden is ervoor gekozen om de zevende sokkel leeg te laten op een kleine plaquette na. Het feit dat het een oorlogswerk betreft heeft dit staaltje kunst meteen een zware lading met veel verbeeldingskracht. Dat het nooit voltooid is, geeft het werk een eigen karakter met een mooi verhaal. Dat is wat een kunstwerk onder-scheid. Dat maakt kunst.

Huub kappertFoto: Tim van Veen

TUSSEN KUNST & KUT:ZES HANDEN VAN ZEVENARMIGE KANDELAAR

@ Wil je reageren? Stuur een email naar [email protected]

Woord van de maandVerstandskiezingen Door: Johan Stolkver-stands`-kie-zing-en, (de)

Toekomstige verkiezingen waarvan eenieder zich bewust is dat ze zich aan gaan dienen, maar waarvan het algehele nut compleet onduidelijk is. Nadat alle kiezers zijn getrokken kan het normale leven weer worden voortgezet.

Voortijdige symptomen: Plotselinge afwezigheid van buitenlands nieuws, en een straatbeeld gedomineerd door slogans als “Kies verstandig, stem een christendemocratische appel” en “VVD took my doctor away.”

Gezien haar opdringerige en ongewenste aard niet te verwarren met de verkiezingsstanden van Ferry Mingelen.

“

Vier van de zes handen in het Sterrebos


advertentie

Colo

fon

Het Gesprek

Student en agent. Het zijn nou niet bepaald de beste vrienden. Student is van mening dat oom agent een onder-

betaalde arbeider is en agent denkt dat die bijdehante corpsbal een, op zijn vaders sa-laris gebaseerde, grote bek heeft. Hoog tijd voor een gesprek met een hybride variant van deze twee contradicte soorten: De stu-dentagent.

We mogen op bezoek op het hoofdbureau van Groningen, gezeten aan de Rademarkt. Vanaf moment één voelt het alsof we in een Klok-huisaflevering figureren. Een kijkje achter de schermen van de sterke arm der wet. Dit gevoel neemt aanzienlijk af als we Matthijs Beukema (34) zien. Matthijs is te jong om als oom agent te figureren en het uniform is ook ver te zoeken.

Een opmerking daarover wordt teruggekaatst met: “Je lijkt mijn baas wel”. Verrek, het lijkt wel een student.

Maar dat is natuurlijk niet zo. Matthijs is name-lijk wel degelijk agent. Brigadier zelfs. Na drie jaar geslaagd ronddartelen in Groningen als min-der geslaagde student commerciële economie, besloot hij zijn heil te zoeken bij de politie. Na zijn opleiding kwam hij weer terug in Groningen en ging fulltime aan de bak als smeris. Weer een tijdje later werd de pilot van studentagenten opgezet en werd Matthijs wat ie nu is: studen-tagent. Dat is inmiddels alweer zes jaar geleden en nu is de afdeling hard op zoek naar nog een studentagent. Is het nodig dan? Jazeker, op een populatie van 180.000 mensen zijn er tenslotte 50.000 student. Weer eens 35.000 daarvan zijn woonachtig in Groningen. En samen sta je be-hoorlijk sterk.

Vandaar dus Matthijs zijn functie, officieel trouwens contactfunctionaris studenten ge-heten. Mocht iemand willen solliciteren op de openstaande vacature, hier komen de kwalifi-caties: Men moet vooral laagdrempelig zijn en de taal van studenten spreken. Niet zozeer in de woordelijke zin, maar meer snappen hoe het wereldje in elkaar zit. En dat doet Matthijs ze-ker. Het kan komen doordat hij zelf gestudeerd heeft, maar meneer Beukema komt behoorlijk sympathiek over voor een wolf in schaapskleren. Daarnaast is hij ook nog eens goed op de hoogte. Het Lustrum van Albertus en de KEI-week ko-men ter sprake en overal op zijn kantoor hangen constitutiekaartjes van verenigingen en andere besturen.

Studenten zijn vaak prima mensen om mee te praten, vooral de dag na het feestje

Matthijs’ werk bestaat voornamelijk uit preven-tie. Zo gaat hij in gesprek met de organisatie van grote evenementen om te zorgen dat alles in goede banen verloopt en dat de gemeente, gezondheidszorg, brandweer, politie én student allemaal gelukkig zijn. Dat zijn nogal wat bal-letjes om hoog te houden. Daarnaast komt hij bijvoorbeeld in actie als studenten vaak voor geluidsoverlast zorgen. Matthijs komt dan op de koffie en er wordt geprobeerd om een structu-rele oplossing te vinden. Beukema: “Studenten zijn vaak prima mensen om mee te praten, voor-al de dag na het feestje.”

Matthijs’ beeld van studenten is behoorlijk po-sitief. Dat geldt echter niet altijd voor de rest van het korps. Het beeld van de arrogante stu-dent met zijn advocatenfamilie heerst nog wel eens, vroeger overigens meer dan nu. Daarom is Beukema’s functie ook nuttig. Het mes snijdt namelijk aan twee kanten. Matthijs is er voor de beeldvorming van de student, maar ook voor die van de agent.

Matthijs merkt op dat het met de criminaliteit onder studenten wel meevalt. Het meest voor-

komende vergrijp blijkt geluidsoverlast te zijn. Studenten zijn zelf het vaakst slachtoffer van woninginbraken. Junks weten heel goed wat een studentenhuis is en dat daar aardig wat te halen valt. De risico’s zijn laag door de geringe sociale controle en de entree is makkelijk: Geen nachtslot omdat alle huisgenoten in de vroege uurtjes nog thuis moeten kunnen komen. Meest gebruikte techniek is met een stukje hard plas-tic het slot openwippen (ook wel flipperen ge-noemd). Een inbraakstrip lost dit echter zo op, dus doe er je voordeel mee.

Een kleine mythe die we even moeten busten. Als je een fiets koopt van een random junk hoef je niet drie keer te vragen of ie een agent is. Een agent is namelijk niet verplicht om bij de derde keer zijn secret identity prijs te geven, sterker nog, het hele verhaal is een broodje aap verhaal. Toch zijn de risico’s nog steeds niet gering. Als een onopvallende agent je namelijk toch in de smiezen heeft ben je behoorlijk de sigaar: Een aantekening in je strafblad en een boete die vaak hoger is dan als je zelf een fiets zou jatten (puur ter informatie, we moedigen niets aan). Matthijs: “Preventief gezien zou die fabel eigenlijk in stand moeten blijven”. Sorry Matthijs, waarheidsberichtgeving is nu eenmaal een journalistieke plicht.

Iris StrangmannFoto: Stef Veldhuis

Van oom agent naar studentagent

De Groninger Studenten-krant is een onafhanke-lijk blad gemaakt voor en door studenten van HBO en WO-instellingen in Gro-ningen. Het verschijnt elf maal per jaar in een opla-ge van tienduizend exem-plaren die gratis verspreid worden op de RuG de Han-zehogeschool en andere plaatsen in Groningen

Hoofdredactie:Robin van der SarOlivier OostTim van Veen (aspirant)[email protected]

Eindredactie:Ben [email protected]

Vormgeving:Laurens Verhoeff

Illustraties:Tobias Rutteman

Redactie:Annick Heit Huub KappertElse-Marike KepelRandy MartensJacob Roel MeijeringOlivier Oost Nils de PeeTobias RuttemanEdin Salihovic Robin van der SarJohan StolkIris StrangmannMirre TerpstraTim van VeenLisanne Wieringa

Fotografie:Ewoud Rooks www.erooks.nlEveline VaessenTim van VeenIlse Noordhof

Foto’s Columnisten:Gerhard Taatgen (Chris Garrit)

CoverfotoTim van Veen

Met dank aan:Roland Conté & Onno LolkemaKoningin Beatrix

Drukwerk:Grafische Industrie de Marne

Bestuur:Voorzitter: Mirre TerpstraPenningmeester: Ben HardHuub KappertRandy MartensJacob Roel MeijeringOlivier Oost

Adres:Groninger StudentenkrantSint Walburgstraat 22C9712HX Groningen

[email protected]

“Studentagent Matthijs Beukema


Groninger Studentenkrant | Juli 20124

KroegportretMarvin is sinds 1,5 jaar werkzaam bij de Rits. Hij wisselt openhartige gesprekken af met in your face gevatte seksuele opmerkingen. “Kan ik hier eigenlijk pinnen?” “Waar wil je hem door heen halen dan? Door mijn gleufje?”. Oké, Marvin. Wat kan je ons allemaal vertellen over de Rits?

Bar de Rits is met haar 31jaar het oudste homo-café van Groningen. Eén jaar heeft het onder de flamboyante naam Viva La Diva bestaan, maar dat was toch iets te gay voor haar gasten. Het blijven wel Groningse homoseksuelen. Het team van Bar de Rits bestaat uit vijf medewerkers. Drie daarvan zijn homoseksueel en “we hebben twee bi-tjes in dienst”. Is dat soms een vereiste? “Nee hoor”. Goed. Hoe zit het met de Groningse gayscene?

Volgens Marvin op zich prima. Dit komt volgens hem vooral door de grote hoeveelheid studenten in Groningen. “Die zijn toch iets meer openmin-ded dan de meeste Groningers”. Dit neemt niet

weg dat Marvin ook een keer in elkaar geslagen is bij een willekeurige bushalte. En omstanders? “Ja, die deden niets”. Tegenhanger daarvan is dat het op Roze Zaterdag één groot feest was. Maar er zijn nog meer evenementen, zoals elk jaar de verkiezing Mr. Gay Groningen en de Gaymoeder van Groningen. Dit zijn mensen die zich in hebben gezet voor de Groningse homoge-meenschap.

Bar de Rits kent ook zo haar eigen evenementen. Zo zet ze zich ieder jaar in voor Stop Aids Now en heeft ze een keer een houten huis gebouwd, waar de toenmalige Gaymoeder van Groningen zich 48 uur in opsloot. Daarnaast werd er op vrij-dag 29 juni een nieuw evenement georganiseerd, namelijk het enige echte Bar de Rits Darkroom Event. Wat men daar kon verwachten? In totaal vier privé darkrooms, waar je “lekker je eigen ding kon doen”. Daarnaast waren condooms en glijmiddel gratis aan de bar verkrijgbaar.

Zijn homo’s nu eigenlijk seksueel echt zoveel losbandiger dan hetero’s? Marvin beweert eerst van niet en meent zelfs een trend te zien die verdomd veel lijkt op monogamie. Toch vertelt hij later dat hij “wel eens wat gezien heeft” in de bar. Hier maakt hij veelzeggende handen mondgebaren bij. “Maar zodra andere gasten zich daar niet prettig bij voelen grijp ik in”.

Marvin raadt mij zelfs een Marlies Dekkers aan, omdat die, zelfs als man, hééérlijk

zitten

Zelf is Marvin dolverliefd op zijn nieuwe vriend en daar blijft het bij. Maar op zon- en feestda-gen worden de bloemetjes buiten gezet als hij als vrouw verkleed gaat. Marvin is naast homo namelijk ook travestiet. Als drag-queen heeft hij verschillende alter ego’s. Zo is daar Sugar Nanny (alles roze, compleet met breinaalden) en Didi (tijgerprint met killer heels). Maar zijn lieve-lings alter ego is op dit moment Lativa. En hoe is Lativa? “Echt een bitch met tijgerprint waar je miauw van zegt.” Het blijft ook niet bij een beetje verkleden, de hele entourage met voor-gevel wordt er namelijk ook vakkundig bijge-klust. Marvin raadt mij zelfs een Marlies Dekkers aan, omdat die, zelfs als man, hééérlijk zitten.

I wanna take you to the gaybar, gaybar, gaybar!

Nog even over die studenten, want komen die hier nu veel? Volgens Marvin niet echt, maar ze zijn wel ontzettend welkom. En als er dan een keertje eentje binnenkomt wordt die ook zorgvuldig opgenomen in de gemeenschap. Wat vriendelijk van jullie. “Ja ach, het is ook jong vlees hé?”. Maar natuurlijk.

Ondanks de incidentele gebeurtenissen die het daglicht minder goed verdragen is Bar de Rits een homobar zoals je het eigenlijk niet zou ver-wachten. Over het algemeen is het nichterig ouwehoeren met gelijkgestemden in een bruin café met jaren ’80 muziek op de achtergrond. En alleen al om de sprankelende Marvin zou je deze kroeg eigenlijk een keer moet verblijden met een bezoekje.

Iris StrangmannFoto: Eveline Vaessen

Oké, theoretisch gezien is bovenstaande titel niet helemaal juist. Bar de Rits is namelijk niet alléén een gaybar, maar een heterovriende-lijke gaybar. Dat betekent dat als je van iets anders houdt dan je ei-

gen geslacht, je ook meer dan welkom bent. Bar de Rits wil namelijk, naast een homobar, ook een gezellig bruin café zijn voor de buurt. En wil dat een beetje lukken? Barman Marvin (20) vertelt over de ins en outs van de Rits.

Stel je voor, je woont al meer dan een jaar prima in je studentenwoning. Op een dag staat er een man van de gemeente op je stoep om je te vertellen dat je uit de woning moet. Je huisbaas heeft namelijk geen vergunning van de gemeente gekregen om

studenten in de woning te huisvesten. Dit is het directe gevolg van nieuw beleid van ge-meente Groningen om de 15 procentnorm, de regel dat in een straat niet meer dan vijftien procent van de woningen bewoond mogen worden door studenten, streng na te leven.

Het overkwam Chris Rosche, bewoner van een studentenpand aan de Noorderstationstraat. “Een man van de gemeente kwam langs en vertelde ons dat we het pand illegaal bewoonden. Hij verklaarde niet echt waarom we uit het pand moesten en als we nog vragen hadden konden we de gemeente bellen. Maar we kregen geen telefoonnummer of contactpersoon.”

De vijftien procentnorm is in het leven geroepen om overlast van studenten en verpaupering van de wijk ten gevolge van studentenhuisvesting, te beperken. De strikte naleving van de norm treft echter niet enkel de overlastgevers. De buren van Chris Rosche zijn erg tevreden over hun buren. Janna Munster, de buurvrouw aan de rechterkant verklaart: “Ik woon hier al twee en een half jaar en ik heb meer last van het verkeer en de coffeeshop aan de overkant, dan van de buren.” De buurvrouw aan de andere kant moet nog maar zien of ze van de volgende bewoners even weinig overlast ondervind als van de huidige. “Je weet niet wat er hier na in komt.”

In een voorlichtingsbrief van de gemeente staat duidelijk dat huisbazen de verantwoordelijkheid hebben alternatieve woning voor de studenten te vinden. Logisch, het zijn de huisbazen die over de juiste vergunningen moeten beschikken. Toch is er helemaal geen regel die deze verantwoordelijk-

heid van de huisbaas vastlegt en de student heeft geen poot om op te staan.

Een felle tegenstander van de veelbesproken maatregel is Jos van Rooij, gemeenteraadslid voor Student en Stad. Hij hekelt het beleid van de gemeente, welke ook de nette student treft. “Een oplossing is het doelgericht problemen oplossen. Heeft de buurman last van rondslingerende fietsen, dan moet een fietsenrek geplaatst worden. Stadjer en student moeten met elkaar in contact komen. Studenten zijn laks, niet per se asociaal.”

Waarom wordt deze maatregel, waar toch zoveel mis mee lijkt te zijn, uitgevoerd? Anneke Miedema, persvoorlichter van gemeente Groningen, legt het uit. “Het directe doel van de maatregel is stu-dentenwoningen beter te verdelen over de stad. Natuurlijk met het oogpunt overlast te beperken.” Is de gemeente dan niet in staat individuele gevallen aan te pakken? Volgens Miedema is dit lastig. “Zoveel rechtsmiddelen heeft de gemeente niet. Buren gerucht is gewoon ontzettend ingewikkeld.” De houding van de gemeente is niet ontstaan uit onwil, maar uit onmacht, volgens de persvoorlich-ter. “Groningen heeft een publiekrechtelijke verhouding met de eigenaar van het pand. Niet met de huurders. Een schadeloosstelling van de student door de huisbaas lijkt ons terecht, maar dat is een privaatrechtelijke zaak tussen student en huisbaas.”

Of deze schadeloosstelling er ook komt is nog afwachten. Zo niet, dan is het wellicht een idee stadjers te laten merken dat een getergde student overlast voor twee maakt. Succes met je vijftien procentnorm.

Tim van Veen

“

Gemeente past vijftien procentnorm streng toeHuisbaas geen vergunning, studenten de dupe


Bar de Rits, aan de Pottebakkersrijge 2



ReportageKrantenland zit al bijna een decennium in een crisis: dalende advertentie-inkomsten, dalende oplages en dalende kwaliteit. Ook de UK heeft al jaren te maken met teruglopende adverten-tie-inkomsten. Een advertentie in de UK kost bij-voorbeeld voor een hele pagina €1500. Even ter vergelijking: daar wordt deze complete krant van gemaakt. Daarnaast kwam het College van Bestuur met de mededeling dat de personeelsad-vertenties niet meer in de krant geplaatst zou-den worden, waardoor de UK naar verluidt zo’n €60.000 per jaar misloopt.

Voor het nieuws leest men de krant al lang niet meer, dat is verschoven naar de digitale wereld. De NOS-app, NU.nl-app en voor het regionale nieuws de RTV Noord-app worden om de vijf minuten gecheckt of er niet toevallig iets is ge-beurd wat je niet mag missen. Een krant moet iets extra’s bieden, zoals Philippe Remarque ooit zei: “Een krant lees je voor de achtergronden en opinies, niet voor het nieuws. Deze laten zich nu eenmaal beter op papier lezen.” De UK gaat zich in de digitale boksring vol con-currentie storten. Volgens Hanneke Boonstra, hoofdredacteur sinds 2008, kan de UK voldoen-de marktaandeel winnen om te overleven: “Wij kunnen absoluut concurreren met bekende blogs en nieuwssites, wij hebben het UK-geluid en gaan dat zeker nog meer laten horen.” Wanneer we met Boonstra praten valt op dat er eigenlijk al jarenlang naar digitalisering wordt toegewerkt: “Wij zijn hier al anderhalf jaar mee bezig, met onder andere een eigen UK-app. Ik vind dat je mee moet gaan met de tijd, digitaal is nu eenmaal hip.” Een aantal maanden gele-den is de redactie naar Utrecht gegaan om te kijken hoe het zogenaamde U-blad is omgegaan met haar digitalisering. Volgens Jan Munters, scheidend fractievoorzitter van de GSB in de URaad: “De digitalisering van het Utrechtse Uni-

op dunner papier, is de oplage verlaagd en is zij terug gegaan naar 16 pagina’s. Randy Martens, oud-hoofdredacteur van de SK, daarover: “Als je vecht tegen de ondergang moet je jezelf niet alvast half opdoeken door de oplage bijna te halveren en alles slechter te maken, maar juist investeren en jezelf aantrekkelijk maken voor lezers en adverteerders.”

Ik vind dat je mee moet gaan met de tijd, digitaal is

nu eenmaal hip

In UK 36 meent hoogleraar eigentijdse geschie-denis Doeko Bosscher dat de UK zal worden gele-zen zoals je je mail checkt: “Even de pure, on-middellijk nuttige informatie eruit pikken. Een opiniestuk opzoeken en van het scherm lezen? Ik vrees het ergste.” Natuurlijk is Boonstra het hier niet mee eens. Volgens haar is het helemaal niet zo dat het nieuws alleen maar snel gelezen wordt: “Ik lees met gemak digitale opiniestuk-ken op mijn iPad.”

Van de negativiteit rondom het verdwijnen van de papieren krant merkt Boonstra weinig. Zij is zelf vooral erg enthousiast over de nieuwe rich-ting van de UK en komt alsmaar terug op het feit dat ze de ochtend van het gesprek een bijzonder nuttige brainstormsessie met veel energie heeft gehad.

Boonstra’s ideale krant? “Spannend, leuk, zet je aan het denken, maakt je soms ook kwaad en bevat amusement.” Op de vraag of deze krant dan van papier is of digitaal kon Boonstra echter moeilijk antwoord geven. Het werd uiteindelijk een digitale krant, maar het ietwat lange twij-felen deed ons vermoeden dat haar ideale krant stiekem toch van papier is...

Huub Kappert en Else-Marike Kepel Illustratie: Stef Veldhuis, Bureau Trekhaak

Tot ons grote verdriet hebben wij, samen met u, moeten vernemen dat de Universiteitskrant (UK) in de huidige vorm gaat verdwijnen. Na ruim 41 jaar in krantvorm verschenen te zijn, rijden ze eenvoudigweg hun eigen kar-

retje in de poep. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Is de UK te redden? Of is een papieren versie gewoon oubollig en gaan we op den duur allemaal digitaal?

Stop de persen! UK gaat digitaal

Wat is er nodig om een bedrijf als de RUG draaiende te houden? Vrachtwagens papier, pennen,

koffie; ongetwijfeld. Karrevrachten labo-ratoriumbenodigdheden ook. Maar met dezelfde vanzelfsprekendheid jaagt onze universiteit er ook nog behoorlijk wat fau-na doorheen. 2.539 Diertjes stierven in de naam der wetenschap. De RUG bedankt u voor uw opofferingsgezindheid. Niet alle dieren werden voorafgaand aan de proeven gedood (lees: geëuthanaseerd). Veel dieren mochten van de God van de Wetenschap doorleven na de proeven. De RUG onderzoekers verkeren onder de indruk in staat te zijn in te kunnen schatten welk on-gerief de dieren ondervinden tijdens de proe-ven; gering, gering tot matig, matig, matig tot ernstig, ernstig en zeer ernstig ongerief. Voor

twee gerbils en zes ratten moet het aanvanke-lijk enthousiasme emplooi te hebben gevonden in de academische wereld snel zijn bekoeld. Zij ondervonden zeer ernstig ongerief van de dier-proeven.

Opvallend is dat een substantieel deel, 38.221, van alle door de RUG gefokte dieren, 49.174, wordt gedood zonder in dierexperimenten ge-bruikt te worden. De RUG erkent deze situatie als een probleem en zal proberen de fok-effici-entie te verhogen.

Tim van Veen

Vette pech voor zes ratten en twee gerbils

versiteitsblad is vrij succesvol verlopen, terwijl iedereen de papieren versie graag wilde behou-den.”

Je zou je af kunnen vragen of er überhaupt moeite wordt gedaan om de papieren versie te behouden. Onder studenten blijkt toch dat de papieren krant juist het UK-geluid is. Studen-ten pakken voor college even een krantje mee om dit vervolgens in de pauze of misschien wel

tijdens de colleges door te bladeren. Dit zal op de een of andere manier moeten veranderen, want het is nou eenmaal niet zo dat iedere stu-dent een iPad heeft om even lekker zijn digitale krantje op te lezen.

Boonstra heeft naar eigen zeggen in de loop van de tijd al behoorlijk wat maatregelen ge-nomen om de papieren versie binnen de finan-ciële perken te houden. Zo is de UK overgegaan

“


MuizenRattenHamstersCavia’sAndere knaagdierenKonijnenVarkensGeitenSchapenKwartelsAndere vogelsVissen

Totaal

1134586361825031932202268361330

24611

Diersoort Aantal proeven in 2011


Hoe gaat het nu met je? Hoe ziet je week eruit?

Best wel druk. Ik heb in een produc-tiehal gewerkt maar heb nou eigenlijk geen baan. Sinds kort ben ik die kwijt-geraakt en met deze maatschappij is het moeilijk één-twee-drie een baan te vinden. Dus nou houd ik me bezig met songs maken en promotie. Ik heb nou ook wat dingetjes voor tv gedaan, waar ik nu nog niks over kan zeggen [Red: reclame voor Krasloten].

Heb je spijt van je deelname aan Holland in da Hood , nu je wat

dingen hebt terug gezien?

Nee, ik heb geen spijt van de erva-ring die ik in Amerika heb opgedaan. Ik voelde me ook thuis in LA. Het is een heftige buurt maar ik ging wel bijvoorbeeld gewoon in m’n eentje door de Hood om sigaretten te halen. Alleen door de montage zagen som-mige dingen er soms anders uit dan dat ze waren. Bijvoorbeeld met het speed-daten. We hadden drie dates

waarvan de tweede bij mij heel slecht ging. Ze lieten juist die zien waardoor het leek alsof ik niet goed met vrou-wen om kon gaan. Terwijl dat wel zo is. Wij zijn gewoon genaaid door de RTL.

Jullie zijn ook vaak belachelijk gemaakt tijdens en na het program-

ma. Wat vind je hier van?

Haters horen erbij, ook al ben je de allerbeste. Ik krijg soms wel vervelen-de berichten maar ik negeer het. Er zijn veel haatcomments over mijn En-gelse uitspraak en flow. Maar ik ben ze dankbaar. Ze denken dat ze me pak-ken maar ik dacht het niet, want nu

“Ik zie mezelf als beschermer

van de rapcultuur”

werk ik eraan. Ik verbeter mezelf elke dag in de studio van 1 uur ’s middags tot 3 uur ’s nachts om de mensen te laten zien wat ik in huis heb en hoe ik echt ben.

Chicks liggen wel aan je voeten nu zeker?

Hehe, ja dat gaat wel goed. Maar ik heb wel respect voor vrouwen. Ik moet wel kijken of dat meisje afkomt op m’n fame of voor wie ik zelf ben.

In De Wereld Draait Door heb je gezegd dat je je herboren voelde na Holland in da Hood. Wat bedoel

je daar mee?

Het is grappig dat ik dat toen zei. Ik voel me niet perse herboren maar zie mezelf eerder als een soort van rebel. Blijven vechten en mensen voor je winnen. Ik zie mezelf als beschermer van de rapcultuur en van mijn eigen roem en glorie.

Tot slot, waar liggen jouw ambi-ties? Wanneer ben je tevreden met

jezelf?

Ik ben een perfectionist en heb nog veel te leren. Ik ben tevreden als ik straks overal volgeboekt sta, mijn re-keningen kan betalen en leuke dingen kan doen. Het is natuurlijk wel een droom om ooit net zo groot te worden als mijn idool Eminem, maar dat is erg moeilijk. Als ik wereldwijd doorbreek, blijf ik toch mezelf. Als je jezelf blijft word je gerespecteerd, als je veran-dert in iets anders word je gehaat.

Na afloop spit Angelyrical nog even een rap voor ons, alvorens hij ons weer naar het station brengt. In zijn auto krijgen we nog zijn nieuwste tracks te horen en ook hier is de veel-zijdigheid van Angelyrical te horen. Een doorbraak lijkt nog slechts een kwestie van tijd. Eén ding is zeker, deze man komt gewoon echt hard!

Nils de PeeMirre Terpstra

Foto: Nick Dijcks

Taalhoekje

Niet lang geleden was ik bij de kapper. Ze was er nog niet dus ik kon in de stoel

wel even op haar wachten totdat ze terug was van haar pauze. Ik kreeg een kopje thee en een oude Libelle om door te bladeren maar mijn aandacht ging uit naar iets anders.

Via de spiegel zag ik in de stoel naast mij een jonge jongen met een enor-me bos krullen. Ondanks dat hij over-duidelijk zijn best deed om ouder te lijken, gaf ik hem geen jaar meer dan 19. Zijn brallerige stem schalde door de kapsalon en was duidelijk niet van plan om zijn kapster er een woord tussen te laten krijgen. “Nee, ja, dan ben je de hele maand wezen drinken dus dan is m'n stufi op en dan zit een avg'tje er niet meer in hoor.” Nog steeds klapperen mijn oren na van de studentikoze onzin die die vent in die paar minuten uit heeft gekraamd. Overduidelijk verveeld knikte zijn kapster begripvol en terwijl de pan-nenkoek met zijn hoofd naar beneden moest zitten rolde ze stiekem met haar ogen naar me.

Dat je als laag van de bevolking je ei-gen termen en uitdrukkingen ontwik-kelt is een volkomen natuurlijk ver-schijnsel. Sterker nog, ik herinner me dat ik als groentje op de universiteit een keer flink op de vingers ben getikt door de begeleider omdat ik het colle-ge een “les” noemde. De universiteit is geen school en de leraar is een do-cent, en zo hoort dat. Sindsdien heb ik mijn studentenvocabulaire eigen-lijk alleen maar uitgebreid. Spijtknor-ren, pilssteigers, bvo, rela's of prela's, eigenlijk kan iedereen het rijtje wel aanvullen.

Op zich niks mis mee, zolang het maar in je eigen kringen blijft. Het valt me op dat vooral de jongelingen denken dat ze hun omgevingen kunnen impo-

neren met dit soort prietpraat. Daar wordt dit soort taalgebruik echter al heel snel als pretentieus of elitair op-gevat. Het is voer voor de zuurprui-men die graag dingen roepen als: “En dat moet later het land besturen”. Voor iedereen die zich aangesproken voelt tijdens het lezen van dit stuk: let er alsjeblieft een beetje op. Zo praat je toch ook niet tegen je moe-der?

Annick Heit

Splijtknorren, pilssteigers en bvo’tjes

@Wil je reageren? Stuur een email naar [email protected]

Agenda

Dies Irae

Weer een fototentoonstelling bij onze vrienden van Noorderlicht. Ditmaal van fotograaf Paolo Pellegrin, meer-voudig World Press Photo-winnaar, Ita-liaan en gewoon allround baas. Kocht op een gegeven moment gewoon een tweedehands auto om daarmee naar Parijs te rijden en het keihard te gaan maken als fotograaf. #Winning. Dit schrijft Noorderlicht er zelf over: “Hij is als geen ander in staat gebleken de lessen en principes van de fotojour-nalistieke traditie te vernieuwen en te vertalen in een nieuwe eigentijdse taal. Pellegrin werkt onbevooroor-deeld en volgt met zijn ogen wat er om hem heen gebeurt, om het ver-volgens te duiden in het licht van zijn ruime ervaring als journalist en zijn compassie als mens.” Kunnen wij ook geen chocola van maken maar zal wel vet zijn.

Vanaf 14 juli bij Noorderlicht. Toegang is gratis dus geen smoesjes.

Draken en Lange Lijzen

Wat het Groninger Museum met Chi-na heeft weten wij ook niet. Wat we wel weten is dat er weer een tentoon-stelling met Chinees werk op de rol staat en wel met Chinees porselein. Schitterend. Kom kijken voor ruim tweehonderd mooie en unieke stuk-ken. Met Kraakporselein, Overgangs-porselein, Kangxi blauw-wit, Chine de Commande, Famille Rose, Mandarijn, Blanc de Chine en Yixing dus dat zal wel goed zitten. Kortom: Pak deze maand even een stukje cultuur mee in het Groninger Museum.

Vanaf 4 juli in het Groninger Museum. Toegang = weer gratis.

Stadsrondritten

Genoeg cultuur, nu wordt het echt leuk. Vanaf 18 juli iedere woensdag: stadsrondritten. Door Groningen. Denk touringcar. Denk gids. Denk mooi rondje door Groningen in het zonnetje. De stadsrondrit gaat dit jaar voornamelijk door de nieuwe en buitenste wijken van de stad en dor het oude stadscentrum. Ondertussen vertelt stadsgids Henk Bakker je van alles en nog wat over onze prachtige stad. En word je door de omgegooide LEGO-doos die Zernike heet geleid. Kortom: Lachen gieren brullen. Lekker een middagje in een bazige touringcar door 050 blazen en nog wat leren over je stad ook. Kun je meteen een hele rits nieuwe triva over Groningen op-doen voor bij de koffieautomaat. Kost helaas wel wat, maar dan heb je ook wat. Bovendien had je net wat geld uitgespaard omdat de andere twee items in deze agenda voor gratis zijn. Iedere woensdag vanaf 18 juli. Prijs: Ongeveer een tientje. Info: Stadsrondrit.nl

Interview

“ Haters horen erbij, ook al ben je de allerbeste.

Ik krijg soms wel vervelende berichten maar ik negeer het.

23 juni 2012, het is een mooie dag vandaag. Vandaag staat het interview met Angelyrical gepland, de meest spraakmakende

rapper uit de Holland in da Hood serie van vorig jaar. Een treinreis van 8 uur hebben we over voor de rapper uit Munstergeleen. Is dat sneu? Ja dat is sneu. Maar het was het waard! Angelyrical, door velen verguisd en belachelijk gemaakt, maar vandaag laat hij zich in dit diepte-interview van zijn gevoelige kant zien.

Angelyrical spreekt

zich uit over zijn

ervaring in het pro-

gramma ‘Holland in

da Hood’:

“Wij zijn gewoon

genaaid door de RTL”

Rapper Angelyrical komt hard!



Apart’jaOuderlingen Shoemaker en Douglas, zoals op hun badges staat te lezen, zijn niet alleen. Ze maken deel uit van een klein, maar fanatiek leger van zo ongeveer tachtig man, dat zich tot doel heeft gesteld om heel Nederland en België tot het ware geloof te brengen. Het ware geloof? Dat is in dit geval de leer van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen: Josh en Carson zijn mormonen. Inderdaad, mormonen; wie dacht dat het mormonisme slechts een rare sekte in Amerika was, heeft het goed mis: de mormoonse kerk bevindt zich in bijna elk land van de wereld en behoort (naar eigen zeggen) tot één van de snelst groeiende religies.

Deze groei is onder andere te danken aan kerkleden als Josh en Carson, die de wereld afreizen om het Woord te verkondigen. Zendingswerk wordt sterk aangemoedigd binnen de mormoonse gemeenschap en kan voor veel jongeren als een rite of passage worden beschouwd: wanneer een jongen de leeftijd van 19 jaar bereikt, wordt hij geacht voor twee jaar naar het buitenland op zending te gaan. Zijn bestemming kiest hij niet zelf, maar wordt hem opgelegd door een gezaghebbende van de kerk, die op zijn beurt weer zegt de wil van God door te geven. Josh en Carson kre-gen Nederland toegewezen, maar ze hadden dus evengoed naar Zambia gestuurd kunnen worden.

“Ze gaan niet uit met meisjes.”, verzekert Robert van Komen, een

oudere zendeling en voormalig bisschop van de kerk.

De twee jongens knikken lachend

Dat de twee ouderlingen in een rijk en westers land zijn terecht-gekomen, betekent niet dat ze er in de twee jaar van hun zending een luxe leventje op na houden. Hun dagelijks leven is ingericht volgens een strak schema, dat weinig ruimte laat voor niet-spi-rituele zaken: iedere dag om half zeven komen Josh en Carson hun bed uit, waarna ze beginnen aan een drukke dag van con-templatie, huisbezoeken en werving op straat. Om negen uur 's avonds worden ze weer thuis verwacht. Van het studentenleven krijgen de jongens uit Amerika dan ook maar weinig mee, en een avondje stappen zit er al helemaal niet in. “Ze gaan niet uit met meisjes.”, verzekert Robert van Komen, een oudere zendeling en

voormalig bisschop van de kerk. De twee jongens knikken lachend.

De toewijding van de zendelingen moet enorm zijn. Niet alleen moeten ze voor hun bekeringswerk binnen no time een vreemde taal leren – het Nederlands van Josh en Carson is van opmerkelijk niveau – de kosten voor hun tweejarig verblijf in het buitenland komen ook nog eens voor eigen rekening. Bovendien wordt de jon-gens geen tijd gegund zich thuis te gaan voelen: elke zes weken kunnen de ouderlingen, als God dat wil, worden overgeplaatst naar een andere stad. Zendingswerk, zo blijkt, vereist rotsvaste overtuiging.

Maar rotsvaste overtuiging hebben Josh en Carson wel. Zonder blikken of blozen vertellen ze hoe Jezus, na zijn wederopstanding en hemelvaart, een verschijning maakte in Amerika. Hoe deze gebeurtenis, tezamen met andere passages uit de vroege Ameri-kaanse geschiedenis, werd opgetekend op gouden platen. Hoe de 19e eeuwse Joseph Smith deze platen vond en ze vertaalde naar het 'Boek van Mormon', en hoe hij vervolgens de enige ware, ge-zaghebbende kerk op aarde stichtte. Voor veel mensen zal het als een vreemd verhaal klinken, maar zo nu en dan laat een enkeling zich tot het geloof bekeren. De Groningse dependance van kerk telt inmiddels zo'n tweehonderd leden, waarvan er een honderd-tal actief zijn.

Josh en Carson lijken tevreden over het werk dat ze verrichten en zeggen allebei dat ze Nederland een mooi en plezierig land vin-den. Toch laten ze beiden weten weer terug te gaan naar Amerika, zodra hun twee jaar 'diensttijd' erop zit. Wellicht om daar, in hun eigen stad, alsnog het studentenleven mee te maken.

Tobias RuttemanFoto: Ewoud Rooks

Ieder jaar weer trekken er massa's jongeren naar Groningen. Niet alleen om te studeren, maar vooral om los te gaan in dat befaamde studentenleven. Sex, drugs and rock 'n roll! Waarom zou je anders naar het Noorden komen? Josh Shoemaker en Carson Douglas, twee jongens uit Amerika,

zijn hier toch echt met andere bedoelingen. Hoewel ze met hun leeftijd van 20 en 19 jaar moeiteloos in het studentengedruis zouden kunnen opgaan, hebben ze zichzelf heel andere doelen gesteld: ze zijn hier niet om te feesten en ook niet om een bul te halen, maar om zieltjes te winnen.

Boodschappers des Here

“


V.L.N.R: Carson Douglas, Robert van Komen en Josh Shoemaker


www.simplon.nl

DIO + band

Ben CaplanGalerie opening

Hartslag: Oliver HuntemannSimplon UP: punkThe Gathering ('92) Simplon UP: metalZwemfestSimplon UP: singer/songwriterThe Cyborgs

28 nov

UP: elke donderdag lokaal talent - 20:30 - gratis

Programma.31 aug

06 sep

06 sep

07 sep

13 sep

15 sep

20 sep

27 sep

4 okt

6 okt

11 okt

18 okt

Simplon UP: pop/rock

hiphop

folk

expositie schilderijen

techno

live/ lokaal talent

hardrock/ metal

live/ lokaal talent

festival

live/ lokaal

live/ lokaal talent

live/ lokaal talent

rock

rock 'n roll/ blues

Simplon UP: pop/rockWhite Cowbell Oklahoma

FOTOREPORTAGE: BAASJES & BEESJES

KonijnenBaasje: EsmeraldaBeesjes: Pim en Loes

“Als ik ’s morgens wakker word knab-belen er konijnen aan mijn oor”

KattenBaasjes: bewoners van Huize Wassenstein

Beesjes: Rachel en Gideon

“Gideon is ooit opgepikt uit het asiel. Lief is hij niet echt”

Gezocht: Redacteuren

Lijkt het je leuk om vanaf september de SK tot nog grotere hoogte te brengen?

SMS, krabbel, ping, app, facebook, bel of mail ons.

Misschien ben je goed genoeg om voor ons te mogen schrijven.

[email protected]

Fotografie: Tim van Veen (bovenste drie) en Ilse Noordhof (rechts onder) Eveline Vaessen (Links onder)


FOTOREPORTAGE: BAASJES & BEESJES

KonijnenBaasje: EsmeraldaBeesjes: Pim en Loes

“Als ik ’s morgens wakker word knab-belen er konijnen aan mijn oor”

KattenBaasjes: bewoners van Huize Wassenstein

Beesjes: Rachel en Gideon

“Gideon is ooit opgepikt uit het asiel. Lief is hij niet echt”

HamsterBaasje:Elif

Beesje: Hamster

“ Hamster fun-geert als een gezel-

lig SOG-maatje”

HondBaasje: Casper

Beesje: Baco

“Hij kwispelt bij iedereen die

binnenkomt”

DwergpapagaaienBaasje: Laura

Beesjes: Saartje en Doortje

“Ze maken veel herrie”

Fotografie: Tim van Veen (bovenste drie) en Ilse Noordhof (rechts onder) Eveline Vaessen (Links onder)


De entrepeneur

“Doe maar iets vers” antwoordt hij in perfect ABN op de

vraag of hij iets te drinken wil. Na een kortstondige interactie met de serveerster is deze studen-tikoze jongeman toch bereid tot een compromis: “Doe dan maar thee.”

Dit tekent Rick van der Kleij, sinds 2006 student IB/IO - of “IO/IB, zoals het toen nog heette” - aan de RUG. Als debatleider, presentator én dag-voorzitter is hij voortdurend op zoek naar de verbinding tussen mensen met verschillende denkbeelden, een bruggenbouwer, zo u wilt. Dat hij ac-tief was naast zijn studie bewijst zijn CV: samen met drie anderen maakte hij zich hard voor de oprichting van de Groninger Debating Society (GDS). “Prinsjesdag 2007, toen de Koningin haar troonrede voorlas, zetten wij onze handtekeningen onder de notari-ele akte van oprichting”, zegt hij niet zonder gepaste trots.

Rick is zijn bedrijf. Op zijn visitekaart-je prijkt ‘Rick van der Kleij’, zijn be-drijfsnaam. Het heeft nooit een echte oprichtingsdatum gekend. “Noem het een evolutionair proces.” Zijn actie-ve rol in de oprichting van de GDS le-verde hem een opdracht op. “Dat is lang geleden, het was een competitie tussen verschillende politieke jonge-renorganisaties”, realiseert hij zich peinzend. En langzaam maar zeker

werd hij een graag geziene dagvoor-zitter binnen het congreswereldje, ook buiten Groningen. Toen hij meer dan veertig uur begon te besteden aan zijn ‘hobby’, namelijk praatjes maken, werd het tijd voor een KvK nummer. “Tussen 2008 en heden zijn m’n aanvragen eigenlijk alleen maar gegroeid’ biecht hij dankbaar op. Hij biedt zichzelf trouwens eigenlijk nooit zelf aan. ‘Opdrachtgevers kie-zen mensen die ze vertrouwen.”

Het gevoel dat je je kunt permitteren niet op elk aanbod in te

gaan

Zijn mooiste klussen vindt hij poli-tieke debatten, omdat deze per de-finitie rond grote belangen en dito contrasten zijn georganiseerd. Daarin vindt hij ook zijn bevlogen missie: het

publiek betrekken bij debatten die maatschappelijke impact hebben. “Ik wil bijdragen aan een kritische massa, die kan meebeslissen over de politie-ke agenda”, verklaart hij, om vervol-gens zonder blikken of blozen door te schakelen naar de quote van de dag: “Debat is zuurstof voor de democra-tie.”

Als Albertiaan begon hij zijn stu-dententijd bruisend. “Het rende-ment hoeft niet altijd intellectueel te zijn”, vertelt hij met een zekere glimlach. Maar de verdieping in maat-schappelijke relevantie bleef knagen. Zijn switch naar International Busi-ness and Management wakkerde ook zijn ondernemende geest aan. Ook nu hij waarschijnlijk binnen zeven jaar zijn eerste bachelor lijkt te halen, heerst er vooral een gevoel van lange termijn strategie. Langstudeerboete of niet, geen dagen van negen tot vijf, geen baas die je in je nek hijgt en bovenal, veel nieuwe mensen ont-moeten en dingen doen die betekenis geven. “Ja”, geeft hij schoorvoetend toe. “Ik ben een ondernemer.” Het

mooiste aan dit etiket vindt hij het ultieme gevoel van vrijheid: “het ge-voel dat je je kunt permitteren niet op elk aanbod in te gaan.”

De toekomst ziet hij vol vertrouwen tegemoet. Naast zijn bescheiden doel om een kritische massa te creëren, wil hij doorstuderen en veel werken. Op de vraag of hij een gouden tip heeft voor andere (studenten)ondernemers zegt hij het volgende: “Ik vrees dat veel ondernemers te gesloten zijn.” Zijn visie: organiseer nieuwe projec-ten met verschillende organisaties, ook concurrenten. Uitproberen is het credo. “Jonas van der Vlugt (stemac-teur red.) zei ooit, ‘ren door de jun-gle met je handen omhoog en pak vast wat je pakken kan. Soms een liaan, soms een slang.’ Al ben ik de laatste weinig tegen gekomen.”

Tekst en Foto: Stef Veldhuis

BruggenbouwerRick van der Kleij,

debatleider.

Rick van der Kleij, debatleider


De titel doet vermoeden dat het hier een populair pseudo-psycholo-gisch zelfhulpboek betreft. Niets

is echter minder waar. Dit boek gaat na-melijk over de zeggingskracht van letters en de ontwerpers die aan de wieg stonden van de meest gebruikte en opvallendste fonts der aarde. Van de begindagen van de boekdrukkunst, waarin Gutenberg fortuin maakte met zijn revolutionaire drukma-chines, tot de nieuwste hipster fonts die je posters en flyers net een beetje meer kun-nen doen opvallen.

De tijd dat men dacht dat lettertypen er enkel waren om een boodschap over te brengen is al

lang voorbij. Met elke fontkeuze breng je iets over, of je het nou wil of niet: rust en eenvoud (helvetica, waar overigens een hele film met dezelfde titel over gemaakt is), een knik naar een oorlogsverleden (gotische duitse letters) of duidelijke, ferme taal (Impact). Ook in je studie zul je keuzes moeten maken op dit gebied. Kies je voor de elegante schreefletters van Palatino Linotype voor je essays, of toch liever voor het veilige doch saaie schreefloze Arial? Een scrip-tie inleveren in Comic sans (waar overigens een heel hoofdstuk aan gewijd is) is geen aanrader en per ongeluk EEN MAILTJE BEANTWOORDEN IN KAPITALEN kan je wel eens duur komen te staan.

Als je er eenmaal op gaat letten zie je over-al fonts. Wat je dan ook ziet zijn desastreuze keuzes, bij personen in je omgeving, maar ook

bij bedrijven. Grote bedrijven, die genoeg geld spenderen aan reclame en hun imago. Een om-streden keuze kan leiden tot een heuse ‘fon-troverse’, zoals dat zo mooi heet. Zo ook toen IKEA in 2009 het elegante font Futura inruilde voor het meer gangbare, moderne Verdana. Het zal je waarschijnlijk niet eens zijn opgevallen, mij in ieder geval niet, maar dit leidde indertijd tot enorm veel discussie, zowel online op fora en blogs, als offline op bijvoorbeeld BBC-radio en leidde zelfs tot een artikel in de New York Times, waarin gekscherend werd vermeld dat dit ‘misschien wel de grootste controverse [was] die Zweden ooit had voortgebracht’.

Ook prangende vragen als wat die dekselse door-lopende T toch doet in het Beatles logo en hoe Barack Obama’s fontkeuze (Gotham hem gehol-

pen heeft in zijn campagne en uiteindelijk vol-gens de schrijver zelfs zijn presidentschap heeft verzilverd, worden beantwoord.

Al met al een fijn te lezen boek, dat niet ge-speend is van komische zijpaden, bomvol inte-ressante weetjes. Uw blik op filmposters, flyers, boeken, kranten, verpakkingen, voetbalshirts enzovoorts enzovoorts zal nooit meer hetzelfde zijn.

Robin van der Sar

Simon Garfield, Uitgeverij Podium, Prijs: 22,50, 383 pagina’s


“


Het digitale hiernamaalsWat gebeurt er met je digitale bezittingen na je overlijden?

Op ieder willekeurig moment en op ieder willekeurige manier kun je om het leven komen: je kunt ge-

schept worden door een auto, opgegeten worden door een beer, of zoals de Italiaan-se stripper Gina Lalapola stikken binnenin een grote verassingscake waar je dansend uit had moeten springen. In dit tijdperk van sociale media en internet, hoeft je overlijden echter helemaal niet te beteke-nen dat je daadwerkelijk dood bent: steeds meer wordt het mogelijk om je opgebouw-de digitale identiteit zelfstandig voort te laten leven via Facebook en Twitter.

Als je bent overleden, heb je vaak een rijk digi-taal archief achtergelaten met foto’s, geschre-ven tekst, links, interesses, vriendennetwerken, vertrouwelijke informatie en ook digitaal bezit, zoals credits voor games en dergelijken. Dit is je digitale identiteit. Nadat je bent overleden, staat deze identiteit nog als een huis: je Face-bookvrienden krijgen nog steeds een notificatie als je jarig bent, ze kunnen nog steeds reageren op dingen die je gepost hebt en ze kunnen nog steeds je plantjes op Farmville water geven. Hoe kan deze digitale identiteit zelfstandig voortle-ven als jij er niet meer bent?

Dit kan bijvoorbeeld via de Facebook app If I Die. If I Die geeft gebruikers de mogelijkheid om een video op te nemen die naar Facebook wordt geupload na hun overlijden. Als je de video hebt ingesproken, moet je drie Facebookvrienden aanklikken die aan de bel moeten trekken wan-neer je bent overleden. Hebben ze dit alledrie gedaan, dan wordt je boodschap over het we-reldwijde web verstuurd. Op deze manier kun je nog wat legendarische laatste woorden spre-ken, iemand de liefde verklaren of je vijand voor een laatste keer beledigen. De ontwikkelaar van de toepassing, Eran Alfonta, kwam op het idee van If I Die toen hij op vakantie in Italië een bij-na-doodervaring had. Waar bij andere mensen hun leven voor hun ogen schiet, beleefde Alfonta een Eureka-moment.

De reclamecampagne van de applicatie was nog-al luguber: duizenden willekeurige mensen in de Verenigde Staten werden opgebeld door de mensen van de reclamecampagne. Hun locatie was berekend op basis van gegevens uit Face-book, Foursquare en andere sociale media. Als ze opnamen, zei een zware, trage mannenstem: ‘Death can catch you anywhere anytime. Even at the Organic Restaurant, Seattle. Go to ifidie.net before it’s too late.’ Niet alleen joeg deze recla-mecampagne mensen de stuipen op het lijf, het zorgde ook voor een piek in aanmeldingen op If I Die. Maar het overleven van je digitale identiteit gaat nog verder dan laatste woorden kunnen uit-spreken. Gemiddeld post een gebruiker van Fa-

cebook maandelijks 90 nieuwe stukken inhoud: foto’s, video’s, statusupdates, gedeelde links etcetera. Er wordt al gewerkt aan technologie die, gebaseerd op al je voorgaande inhoud, kan voorspellen wat je volgende statusupdate zal zijn. Voor Twitter is zo’n applicatie, That Can Be My Next Tweet, al te downloaden. Er wordt al een beetje gekeken naar de toepassing van deze technologie in zogenaamde ‘digitale rouw-begeleiding.’ Het Envoy Project is een fictief project dat automatische statusupdates voor Facebook genereert voor overleden dierbaren. Op basis van de statusupdates die de voormalige gebruiker geplaatst heeft, wordt er een bericht gegenereerd dat qua stijl en inhoud geschreven zou kunnen zijn door de overleden persoon. Ook verstuurt deze technologie nog verjaardags-kaarten naar goede vrienden en familie, wat ze zou helpen in de rouwbegeleiding. Zelf ben je dood, maar je digitale identiteit leeft zelfstan-dig voort, en kan communiceren met je vrienden en familie, zelfs al jijzelf er niet meer bent. De vraag is uiteraard of dit een wenselijke ontwik-keling is. Het lijkt allemaal een beetje maca-ber.

Wat is eigenlijk het beleid van de grootste so-ciale media en emailservices op het gebied van overlijden van hun gebruikers? Als je bent overleden, vervallen je rechten op de gegevens die je op Facebook en Hotmail hebt staan. Bij het tonen van een officieel overlijdenscertifi-caat, geeft Hotmail je nabestaanden een kopie van alle emails die je ooit hebt verzonden en ontvangen. Twitter volgt hetzelfde beleid. Fa-cebook ‘memoreert’ je account, waarbij gevoe-lige informatie zoals statusupdates en contact-informatie worden verwijderd. Alleen vrienden kunnen nog je profiel zien, en kunnen berichten achterlaten op je prikbord. Google heeft hele-maal geen beleid.

Vind je het niet chill dat je familie en vrienden straks al je persoonlijke emails kunnen lezen na je overlijden, of dat je statusupdates worden verwijderd, dan kun je contact opnemen met Ziggur. Dit is een Nederlands bedrijf dat je wen-sen vastlegt op het gebied van je digitale archief en identiteit nadat je bent overleden. Ze kun-nen deze wensen ook voor je uitvoeren, en alle inhoud waarvan je niet wil dat je nabestaanden het lezen verbergen. Je hebt zo dus volledige controle over wat je achterlaat nadat je dood gaat, en welke dronken foto’s en intieme mail-tjes toch beter verwijderd kunnen worden. Ster-ven anno 2012.

Lisanne WieringaIllustratie: Tobias Rutteman

NZT.1 en Neurofeedback trainingen. Wondermiddelen of lariekoek?

Na het daverende succes van ons vorige artikel “Studie Drugs”, en alle reacties die we hierover binnen

hebben gekregen, besloten we maar eens de legale kant op te gaan. De groeiende popu-lariteit van geestesverruimende middelen onder studenten zorgt ervoor dat zelfs de meest tamme mensen toch graag ‘het’ een keer willen proberen, en zonder contacten voor Ritalin of Dextro moeten ze de veilige kant op. Waarbij vroeger de keuzes hierin erg klein waren – denk aan homeopathi-sche middeltjes- is er tegenwoordig een nieuwe veelbelovende wonderdrug uit: de nzt.1.

De hoofdpersoon van Limitless, gespeeld door Bradley Cooper, krijgt van een drugsdealer het fictieve middel nzt-48 aangeboden waarbij zijn brein voor de volle 100% werkkracht geopend wordt in plaats van het normale 20%. Bradley krijgt zijn boek af, ziet wat aandelen stijgen en merkt dat hij veel scherper en beter wordt. Een soort van supermens. Dit is jammer genoeg niet de waarheid (mensen gebruiken altijd hun hele brein) en niet hoe het bestaande middel nzt.1 werkt, de enige overeenkomst zit hem namelijk alleen in de naam.

Onbekende middelen zijn maar op één manier te testen en dat is natuurlijk het zelf uitproberen. Drie leden van de redactie hebben het vlak voor-dat ze de UB ingingen geslikt en de persoonlijke ervaringen zijn niet al te denderend. Twee ervan voelden geen effect en de derde twijfelde voort-durend of het nou aan de capsule zelf of aan het placebo-effect te danken was.. Niet een erg positief beeld. Zelfs na het recept van twee per dag voor een week te volgen viel het effect erg tegen. Er waren geen noemenswaardige gevoe-lens van grotere intelligentie of betere opslagca-paciteit te merken. We bestempelen het als een definitief niet-werkend wondermiddeltje.

Maar gelukkig is dit niet de enige manier om le-gaal je brein te verbeteren. Neurobics, gelegen in een heel mooi pand aan de noordzijde van de Noorderhaven in Groningen, is een praktijk die gespecialiseerd is in het verbeteren van de cognitieve intelligentie. Via toegespitste trainin-gen kan men binnen een aantal sessies bepaalde hersengebieden trainen om merkbaar beter te worden. Door middel van een EEG-onderzoek wordt eerst gemeten hoe de hersenactiviteit in ontspannen toestand is, om het via leuke op-drachten te trainen bepaalde acties vaker te verrichten.

De ervaringen van cliënten op de site zijn veel-belovend, maar hier zitten maar weinig studen-ten bij en we wilden zelf de proef op de som nemen. Na een uur testen en een korte training, waarbij er naar een film gekeken moest worden waarbij het scherm groter of kleiner aan de hand van je hersengolven werd, is hier ook geen ver-schil te merken. Erg voorbarig natuurlijk, aan-gezien een normaal traject verschillende sessies beslaat, maar er zijn wel degelijk kanttekenin-gen aan neurofeedback te plaatsen. Het gepu-bliceerde onderzoek over deze methode beslaat immers maar 15 proefpersonen, oftewel een zeer kleine poel om naar de populatie te gene-raliseren. Daarnaast is de vraag of deze trainin-gen echt werken. Voor een volle sessie betaal je soms wel € 4500, en dat is veel geld voor een behandelmethode die nog steeds wetenschappe-lijk niet compleet bewezen is. Het blijft aftas-ten wat voor een individueel persoon wel en niet werkt, maar wij van de Studentenkrant zijn in ieder geval niet overtuigd. Dan maar door blij-ven netwerken voor je Ritalin.

Edo Salihovic

Boven: De studiedrugBeneden: Neurofeedbacktraining




SportElke vrijdagavond, ijs en weder dienende, van mei tot en met september, kunnen skaters en rolschaatsers meedoen aan de Friday Fun Skate. Een van te voren uitgestippelde route door Gro-ningen van twintig tot dertig kilometer. Meedoen kan ad hoc, inschrijfgeld is er niet. Toch is alles tot in de puntjes geregeld. Een tiental ‘blockers’ zorgen er voor dat straten worden afgezet zo-dat geen auto’s of fietsers het peloton kunnen snijden. Ze laten zien dat een grote kruising als op de Hereweg in een mum van tijd kan worden afgezet. De Friday Fun Skate gaat voor alles.

De groep waarin ik me bevind is een opvallende verschijning. Zeventig idioten op wieltjes, half skatend, half dansend, continu geflankeerd door de ‘blockers’ met gele hesjes die al fluitend van de staart van de groep naar voren racen om de volgende straat af te zetten. Grofweg komen we twee soorten toeschouwers tegen. Aan de ene kant is daar de hoofdschuddende Oosterparker die spontaan een allergische reactie krijgt van zoveel vrolijkheid, aan de andere kant is er de jaloerse man of vrouw van middelbare leeftijd wiens toppunt van gezelligheid, de jaarlijkse personeelsborrel, nog niet kan tippen aan ons jolijt.

Wij zijn nu tien minuten aan het rollen. Ik zit net goed en wel in mijn comfortzone als recht voor me een vrouw onderuit gaat. Het is vrese-

lijk. Een mede FFS’er kan niet op tijd uitwijken en raakt haar vinger. Ik kijk naar de vrouw en besef me dat ik enorm geluk heb gehad. Ik had daar ook kunnen liggen. Pas met een pleister kan de vrouw, en daarmee de groep, haar weg weer vervolgen. De Tour wacht op niemand, de Friday Fun Skate wacht op iedereen.

De Tour wacht op niemand, de Friday Fun Skate wacht

op iedereen

Mijn verwachting, tof rondjes maken door het centrum van Groningen, blijkt niet bewaarheid te worden. Onze route voert van het Noorder-plantsoen (mijn skates zitten comfortabel), langs de Korreweg (ik voel een lichte druk op mijn scheenbeen) naar Beijum (gelukkig, dit is het verste punt). Via Kardinge en het Damster-diep gaan we naar Helpman (Houd eens op! Het centrum is de andere kant op!) en van daar door het centrum weer naar het Noorderplantsoen (Ik voel mijn tenen niet meer, is dat erg?).

Geen Frankrijk laat staan Kameroen enzovoort. Nog nooit ben ik zo blij geweest het gras van het Noorderplantsoen weer te zien. Geradbraakt leg ik mijn lichaam op de stoep voor café De Bres. Geen bier smaakte ooit zo goed, maar als het op is moet ik de martelmachines die skates heten weer onder mijn voeten binden. Na nog geen vijf minuten doe ik ze weer uit, dan maar op mijn sokken naar huis.

Tekst en foto: Tim van Veen

Friday Fun SkateDe bilpartij van de dame voor me is me iets

te fors. Handig om tegen af te remmen want dat heb ik nog niet echt onder de

knie. Toch besluit ik me een paar plaatsen naar voren te verplaatsen. Niet op de klanken van een dweilband maar op die van de muziekwagen be-weeg ik over het asfalt als Sven Kramer over het ijs. De Friday Fun Skate is pas een kwartier bezig maar ik voel me al helemaal in het peloton thuis.

“


Een tevreden skater geniet na afloop

Maar er is meer. Eerder deze maand duwde een hoestende man in een re-genjas een envelop onder de brieven-bus door op Studentenkrant HQ. En de beerput blijkt nog veel groter en dieper dan gedacht. "Het is totaal uit de hand gelopen daar in Krakau. De kamermeisjes zijn nog altijd radeloos de enorme puinzooi aan het oprui-men." Volgens onze bron heeft voor-al Nigel de Jong flink huisgehouden. Wat wil je ook. In het zwembad van het hotel zouden de drollen van onze middenvelder nog altijd ronddrijven. "Ik zit toch in een hotel??", verklaarde De Jong desgevraagd. "Maar uit nader onderzoek bleek het ook in de kamers zelf niet pluis", gaat onze tipgever (naam bij de redactie bekend) verder. Zo werden in drie kamers van de spe-lers en in de kamer van een lid van de technische staf het Bruto Binnenlands Product van Bolivia aan drugs gevon-den.

En toen het kamermeisje na het ver-trek de deur van de kast in Arjen Rob-bens kamer opende, vond zij daar een bibberende, naakte Ribéry. Onder de blauwe plekken, vertelt onze

Over twintig jaar in An-dere Tijden Sport, van-daag al in de Groninger

Studentenkrant. De ins en outs. Wat ging er fout op het EK? Nou, genoeg. Eigenlijk ging bijna alles mis. Zelfs de koffie was niet te zuipen, begrepen wij. De spelers hebben het zelfs over het Shera-kudthotel in Krakau, in plaats van Sheraton. Zo kreeg Huntelaar toegebeten dat hij maar beter zijn bek kon houden en dat hij anders kon vertrekken. Gepest! Vond Ar-jen Robben overigens ook over de bondscoach. En er was een 'kamp-Sneijder' dat aanvallend wilde spelen en een 'kamp-Van Persie' dat behoudender wilde spelen. Hoewel. Het kamp van Van Persie bestond eigenlijk al-leen uit Van Persie en Afellay. En Boulahrouz deed ook een beet-je mee, maar die wordt al sinds 2004 door niemand meer serieus genomen.

Wesley Sneijder sliep niet in het hotel, ver-klaart onze tipgever. “Hij had een eigen

paddenstoeltje, op de binnenplaats.”

deepthroat, die even de parkeer-plaats achter ons kantoor volrochelt. Het was echter nog altijd beter dan de kinderboerderij die werd aange-troffen op de hotelkamer van Van Per-sie. "Kippen, schapen, geiten, hij had ze allemaal. En voeren ook hé. Drie keer per dag. Soms vier keer, als hij de voederbak miste." Wesley Sneijder sliep niet in het hotel, verklaart onze tipgever. "Hij had een eigen padden-stoeltje, op de binnenplaats. Kwam Yolanthe iedere ochtend ongeschoren

uit naar buiten. Geen gezicht." Onze conclusie: het EK is verloren in het hotel, niet op het veld.

Dat wordt nog leuk, de komende maanden. Nieuwe bondscoach, (gro-tendeels) zelfde spelers. Volgende maand gaan we al op bezoek bij die Belgen. Kon wel eens een eclatante nederlaag worden voor onze volge-vreten vedettes. Want die Belgen, die hebben best een aardig elftal. En afgezien van Dries Mertens zijn dat al-lemaal prima mensen.

En het bleef nog lang onrustig in Kra-kau.

Ben HardIllustratie: Tobias Rutteman

Wat er fout ging op het EK

“



Recensiesvoordeel; de film wordt ondanks de thematiek nooit dramatisch, en wordt ondanks onze hoofdpersoon ook nooit plat. Naarmate de twee elkaar steeds meer (toe)vertrouwen groeien die twee kanten naar elkaar toe, en bren-gen ze elkaar wat van hun eigen le-vensvisie bij.

Hier en daar worden we zelfs nog ge-trakteerd op cinematografische hoog-standjes zoals goede vechtscènes. Maar met name een indrukwekkend beklemmende scene onder het ijs maken dat je deze film ook op visueel gebied in wordt gezogen. Zo, Gronin-gen. Daar heb je je positieve buzz.

Johan Stolk

12 keer je teen heel hard stoten: 2 seconden op je tanden bijten en het ebt alweer weg.

Na een kwartiertje stapte ik 40 euro lichter de deur uit. Een dag je katoe-nen granny panties aan en je hoeft je 2 weken sowieso nergens meer zorgen over te maken. Ideaal voor als je op vakantie gaat! Het schijnt dat als je het vaker laat doen de pijn minder wordt en de haren langer wegblijven. Het enige minpuntje is dus de pijn en de prijs.

Annick Heit

persoonlijker worden, en dat je die persoon steeds beter leert kennen. Ontvangen brieven dienen natuurlijk ouderwetsch te worden bewaard in een oude schoenendoos. Dus: schrijf brieven! Na verloop van tijd waan je jezelf een ware Jean-Jacques Rous-seau!

Lisanne Wieringa

mee is het haast alsof je The Worst Songs of the Eighties - Karaoke luis-tert via Spotify.

Na een zwijmelversie van Don’t Stop Believing door de gaylord met z’n akoestisch gitaartje (de hoofdper-soon) was het genoeg. Alsof je een speelfilmversie van die kutserie Glee zit te kijken. Vijftig minuten van deze troep laat je het vertrouwen in de mensheid verliezen. Tegen beter we-ten in hoop je toch dat mensen je vol-gen als je de bioscoop uitrent. Maar helaas: “People like Coldplay and voted for the Nazi’s. You can’t trust people” (Superhans, Peep Show).

Johan Stolk

worden, en de orkatrainster kan met zo weinig kleding niet anders dan in problemen raken. Een spoedige ont-moeting is dus onvermijdelijk. Van een klik kan er echter niet direct wor-den gesproken, totdat de vrouw door het fatale verlies van haar benen be-hoefte heeft aan een extra stel sterke armen.

De omstandigheden waarin ze elkaar weer ontmoeten zijn dan niet meteen de makkelijkste. Maar zo zwaarmoe-dig als zij in eerste instantie is, zo la-coniek en stoïcijns is hij bijna de hele film door. Wanneer zij in de keuken bijvoorbeeld een emotioneel relaas houdt over onder andere het feit dat ze niet eens weet of het ‘daar bene-den’ nog werkt, vraagt hij of ze dan wil neuken.

Die twee kanten werken in elkaars

genoeg weg). Omdat ik geloof dat als je iets doet, je het ook goed moet doen, heb ik voor de meest radicale optie gekozen.

Als een held op sloffen sleepte ik me-zelf naar de salon. Nog banger dan voor de pijn was ik voor het vooruit-zicht dat iemand daar beneden de gordel aan het werk zou gaan. Geluk-kig viel het me uiteindelijk alles mee.Het zal natuurlijk nooit mijn favorie-te bezigheid worden; het blijft een beetje een ongemakkelijke situatie. Maar de waxter stelde me gerust en was heel professioneel. Hoeveel pijn het doet ligt denk ik een beetje aan je pijngrens. Het is absoluut geen pretje. Als mensen ernaar vragen zeg ik altijd dat het te vergelijken is met

Stuur dus gewoon eens iemand die je graag mag, of helemaal niet mag, voor de grap een brief. Kijken of je wat terugkrijgt. Als er een langdurige briefwisseling ontstaat over de tijd, kun je je telkens weer verheugen op de volgende brief en over de gedach-ten van je correspondent. Schrijf over een interessante documentaire die je onlangs hebt gezien, discussieer over de dingen des levens die je je altijd afvraagt onder de douche, over je va-kantieplannen, het maakt niet uit. De persoon aan wie je de brief schrijft, moet wel enigszins op gepaste af-stand gehouden worden. Het punt gaat natuurlijk een beetje verloren als je hem of haar vier keer per week spreekt. Het leukste is namelijk dat de brieven na verloop van tijd steeds

Helaas werden deze verwachtingen compleet onderuit geschoffeld en is al na twee minuten duidelijk dat het niets gaat worden. Dat is voornamelijk te wijten aan het feit dat de nummers worden gezongen door de karakters zelf (!), die overigens het predikaat ‘acteur’ absoluut niet waardig zijn. De weinige acteurs die wel kunnen acteren (Tom Cruise, Paul Giamatti, twijfelgevalletje Catherina-Zeta Jo-nes) gebruiken dat acteertalent enkel om te acteren dat ze niet kunnen ac-teren. Anders val je ook zo uit de toon bij die akelige homofiel Russell Brand.

De film is zo volgeflikkerd met muziek dat het nog bijna lastig wordt om het flinterdunne verhaallijntje mee te krijgen. De weinige dialogen dienen enkel als opmaat naar een volgend armzalig uitgevoerd kuthitje. Daar-

Eens in de zoveel tijd verschijnt er weer een film die ‘op Cannes voor een positieve buzz heeft gezorgd’. Hoe vies dat ook mogen klinken, bij De Rouille et D’os (van de regisseur van Un Prophete) is dat terecht.

We maken kennis met een brok tes-tosteron (Matthias Schoenaerts, Rundskop) die weinig problemen heeft met het regelen van schone da-mes. Net zomin trouwens als met het beantwoorden van de telefoon tijdens de daad. Daarnaast maken we kennis met een orkatrainster (Marion Co-tillard, Inception o.a.) die ‘s avonds graag gaat dansen in nachtclubs. Het liefst met weinig kleding, zodat ge-noeg aandacht gegarandeerd is.

De brok testosteron kan met z’n ta-lenten weinig anders dan uitsmijter

Van mijn vriendinnetjes wist ik dat een enkeling het wel eens had gepro-beerd, de bikiniwax. Het zou alleen maar voordelen hebben: geen rode bultjes, het blijft lang glad en als het terug groeit dan is het dunner en zachter. Je zou alleen even door de pijn heen moeten.

Vol frisse moed googelde ik dus maar eens “waxen Groningen” en kwam op de site van Skindeluxe aan het Zuider-diep. Zal ik het dan toch maar eens een keer proberen?

Met een bibberende stem heb ik een afspraak gemaakt. Er waren meerde-re opties had ik al op de site gezien: de Hollywood (alles weg), Brazillian (heel veel weg) of de bikini wax (net

Er mogen meer brieven geschreven worden! Handgeschreven brieven, met een postzegel erop, die met de post worden verstuurd. In een tijd dat iedereen met zijn smartphone bin-nen een paar seconden met een paar drukken op een knop in contact kan staan met de hele wereld, is brieven schrijven een vorm van decadentie geworden. Ja, het is omslachtig. Ja, het neemt tijd in beslag. Ja, het kost je vijftig cent per verstuurde brief. Maar dat maakt niet uit, want het is gewoon vet mooi als er een handge-schreven brief voor je op de mat valt van iemand die echt de tijd heeft ge-nomen om je een goede, lange brief te schrijven. En het is even leuk om zelf een brief te schrijven, je voelt je er meteen heel intellectueel door.

Als je stelt dat er op cultureel gebied nooit zoveel troep is geproduceerd als in de jaren ’80 hoef je weinig tegen-spraak te verwachten. Haardracht, kleding, muziek… Spreek gerust van de tien magere jaren. De bioscoop-zaal zit dan ook verre van vol bij Rock of Ages, een eighties-rockmusical. Wat ik hier dan in vredesnaam doe? Dat vraag ik mezelf ook al snel af.

De film schiep in eerste instantie ver-wachtingen die neigen naar Spinal Tap, de steengoeie mockumentary over een overschatte hardrockband met tenenkrommende grootheids-waanzin. De misplaatste trots waar-mee de poster meldde “muziek van Foreigner, Journey en Twisted Sister” te bevatten versterkte deze verwach-tingen alleen maar.

De Rouille et D’os

Regisseur: Jacques AudiardMet o.a.: Matthias Schoenaerts en

Marion CotillardNu te zien in ForumImages

Bikiniwax

Prijs: € 40Locatie: SKindeluxe

Brieven schrijven

Prijs: € 0, 50 per brief

Rock of Ages

Regisseur: Adam ShankmanMet o.a.: Tom Cruise, Alec Baldwin

en Russel BrandNu te zien in Pathé


Op het programma staat het legendarische P.U.L.S.E. concert; een drie uur lang durend spektakel met klassiekers als Shine On You Cra-zy Diamond, Wish You Were Here, Comfortably Numb en in het tweede deel het gehele Dark Side of The Moon album. Op papier een indruk-wekkende setlist. Meer dan 4000 mensen (voor-namelijk 30+’ers) zijn ondanks het wisselvallige weer dan ook op komen draven.

De band stelt niet teleur. Met het openingsnum-mer Shine on you Crazy Diamond wordt meteen de toon gezet. Het geluid is prima voor mekaar, het gitaarwerk is erg sterk en de zang valt ook niet tegen. Het absolute hoogtepunt uit het eer-ste gedeelte is de evergreen Another Brick in the Wall, waarvoor net als in het echte concert een heus basisschoolklasje in kostschooltenue wordt opgetrommeld. Leerlingen van de Nassauschool

zingen het nummer mee, wat ze geheel fone-tisch (‘Hee tietsjers lief dem kits ulloon’) zich meester hebben gemaakt.

Uit het tweede gedeelte zijn Time en Us and Them hoogtepuntjes. The Great Gig in The Sky viel enigszins tegen maar die vrouwelijke stem in dat nummer is ook moeilijk te evenaren. Na drie uur kunnen we meer dan tevreden naar huis.

Robin van de SarFoto: Tim van Veen

Het Ciboga terrein aan het Boterdiep wordt steeds vaker goed benut. Af-

gelopen maand kon je er onder meer terecht voor de EK-wed-strijd Nederland – Duitsland, het house-evenement Bonkers en een Pink Floyd tribute band. Voor die laatste lagen er twee kaartjes klaar die we met plezier verzilverd hebben.Concertverslag @ Wil je reageren? Stuur een email naar

[email protected]

The Pink Floyd Project met leerlingen van de Nassauschool tijdens het nummer ‘Another brick in the wall’

De plannen van het kabinet om de wietpas ook per 1 januari in Groningen in

te voeren zijn slecht gevallen bij bij. Er zitten namelijk geen voor-delen aan een dergelijk systeem. Sterker nog, het is een maatregel die de gezondheid ondermijnt en de criminaliteit vergroot.

CO

LUM

NCh

ris

Gar

rit

De nachtburgemeester is voor de afschaffing van coffeeshops als zou blijken dat deze een gevaar voor de samenleving zijn. Behalve enkele vage aannames van enkele rechtse partijen, zijn er nooit bewijzen boven tafel gekomen die aanto-nen dat coffeeshops criminaliteit bevorderen. Integendeel; Nederland loopt al bijna 40 jaar wereldwijd voorop in het handhaven van haar drugsproblematiek.

De nachtburgemeester adviseert daarom dege-nen die een wietpas overwegen, deze niet aan te schaffen. Een ieder die dit wel doet, bekent hiermee dat hij/zij een crimineel is. Het kopen, bezitten en gebruiken is immers nog steeds bij wet verboden. Afgezien van deze onbegrijpelij-ke gang van zaken, ligt het voor de hand dat de opgeslagen wietpas-lijsten tegen de bezitters gebruikt gaan worden. Een data-koppeling is im-mers snel gemaakt. Denk hierbij aan het CBR, de Belastingdienst, werkgevers, verzekeraars en justitie. Een wietpas bezitter kan hier grote na-delige gevolgen van ondervinden.

De nachtburgemeester organiseerde eerder in Groningen een goedbezocht nachtdebat waar dit thema uitvoerig werd besproken. Opvallen-de conclusie was dat alle partijen de mening deelden dat er iets moet veranderen aan dit gedoogbeleid. De aanvoer van cannabis, via de zogenaamde “achterdeur“, moet gereguleerd worden. Dit levert al snel een breed spectrum aan voordelen op. Zeker in deze tijden van bezuinigingen, lijken de oplossingen niet juist overwogen. Volgens wetenschappelijke bereke-ningen kan de regulering van de “achterdeur” de Staatskas minimaal 1 miljard euro per jaar opleveren. Ook wordt criminele organisaties de wind uit de zeilen genomen. Daarnaast zou het ook een groot gezondheidsrisico wegnemen. VNN (Verslavings Zorg Noord Nederland) sprak zich eerder ook al uit tegen deze symboolpolitiek.

In het zuiden van het land, waar de wietpas per 1 mei zijn intrede deed, kan niemand meer ont-kennen dat het een flop geworden is. Dealers en andere ongure types beheersen daar tegenwoor-

dig het straatbeeld. Het verschil tussen “hard” en “soft” drugs kennen deze dealers niet.

De nachtburgemeester prijst de houding van de (dag) burgemeester Rehwinkel die de wietpas ook liever niet ziet in zijn stad. Volgens onder-zoeken heeft Groningen geen last van drugstoe-risme. Dat maakt de wietpas geheel overbodig in de Martini-stad. De nachtburgemeester is verheugd met de kritische opstelling van zijn collega.

De nachtburgemeester gaat zelfs verder in zijn visie. Groningen zou een voorbeeld rol moeten innemen in een oplossing. De nachtburgemees-ter pleit voor een goed beleid dat gebaseerd is op positieve oplossingen en wetenschappelijke conclusies. Laat Groningen ook in dit culturele thema “the city of talent” zijn en het goede voorbeeld geven naar de rest van het land en liefst de wereld.

Tegen de invoering van de wietpasGroningen moet gezellig blijven

Nac

htbu

rgem

eest

er

Daar ligt ze, met op haar gezicht wat net nog in mijn yoghurtbuks zat.

Ze ziet er nog steeds goed uit moet ik zeggen, met haar twin-kelende oogjes, hoewel haar rechteroog wel wat vastgeplakt lijkt. Voordat ik het besluit kan uitspreken om er van tussen te gaan, ik ben niet zo van die ongemakkelijke we-hebben-net-seks-gehad-dus-nu-moe-ten-we-knuffelen momenten, stelt ze voor om nog even sa-men te douchen. ‘Want ik ben nog niet klaar met je, lekkere Ben’.

Onder de warme waterstraal zeept ze langzaam mijn hele lichaam. Ik begin meteen weer geil te worden en daar weet Sophie of Lieke, of hoe ze ook alweer heet, prima raad mee. Ze pakt mijn penis stevig vast en zakt langzaam door haar knieën. Ze geeft een klein likje over mijn eikel en vouwt er dan haar zachtroze lippen overheen.

Haar op en neer gaande bewegingen herinneren mij aan die ene keer in het stadhuis met Else, de assistente van wethouder Dekker. Daar lag ze op haar rug op het bureau, hoofd over de rand met in haar mond mijn lul. Zo moet God de ide-ale wereld voor zich hebben gezien. Ik weet nog goed hoe ik haar ontmoette, het was in de bloei van mijn twee weken durende politieke carriè-re in het voorjaar 2012. Ik was als gast bij de gemeenteraad aangeschoven en het enige wat ik me van die vergadering herinner waren haar prachtige bruine hertenogen.

Nadat drie van mijn standaard versierpogingen kansloos mislukt waren was ik er wel achter dat Else een bijzondere was. Dit had een speciale aanpak nodig. Ik nam het domste besluit wat ik ooit heb genomen, liep naar de interruptiemi-crofoon en sprak de woorden uit waar ik altijd voor gevreesd had die ooit uit te spreken. De woorden sloegen in als Fat Man op Nagasaki, ver-woestend. Else, mijn Else, ze was in één klap verder weg dan voordat ik haar überhaupt had ontmoet. Verdomme Ben, dit is niet best, dacht ik en liep gedesillusioneerd de zaal uit waarbij hoongelach viel mij ten deel viel.

Nadat ik van ellende dan maar zes dagen achter elkaar mijzelf snoeihard van de kaart had gezo-pen kreeg ik een oldskool Groeten uit Gronin-gen ansichtkaart met slechts de tekst ‘Staat je aanbod nog steeds? -E.-‘. Ik had geen idee hoe ik moest weten of dit mijn Else was en, als het al mijn Else was, hoe ik moest antwoorden. Ik besloot om het dan maar goed aan te pakken en betaalde €639.50 om een vliegtuig met span-doek een dag boven Groningen te laten vliegen met de tekst ‘Godverdomme JA’. Ik werd ver-domme geplayed waar ik bij stond en was vol-strekt afhankelijk.

Binnen liet Else er geen gras over groeien, in

no time stond ze in haar Evakostuum

Twee slapeloze nachten later zag ik een Peerd van Ome Loeks ansichtkaart in mijn bus met achterop de tekst: ‘vrijdag 15 uur op het bor-des’. 95% kans op seks, altijd winnen. Die be-wuste vrijdag liep ik richting stadhuis met een lichte trilling in mijn benen. Daar stond ze, mijn Else. Ze was nog mooier dan ik in gedachten had, met haar korte lichtblauwe spijkerbroekje

en haar oversized shirt met bloemenprint. Haar prima cup stak fier voor haar uit en met haar hertenogen laat ze mijn pantalon om mijn kruis spannen.

Ze ging me voor naar binnen en leidde me naar een werkkamer. Binnen liet Else er geen gras over groeien, binnen no time stond ze in haar Evakostuum. Verdomme wat was ze lekker. Met subtiele handbewegingen ontdeed ze mij van mijn kleren. Liggend op het bureau liet ze mijn lid in haar mond glijden, dit was een pro, dat merkte ik gelijk. Ze ging maar door en door waarbij ik het al snel niet meer hield en met een oerkreet spoot ik haar mond vol.

Wanneer ik naar beneden kijk zie ik een ver-baasde Sophie of Lieke ‘Wie is Else?’ vragen. Een klein minuutje later sta ik buiten, naakt.

Ben Hard

“



In dit onderzoek wordt de werking onderzocht van een vaginaal in te brengen hormoonpreparaat dat al voor een andere toepassing op de markt is, in vergelijking met andere preparaten die ook al op de markt zijn. Tevens wordt nagegaan hoe de opname van de toegediende hormonen in het bloed verloopt.

U zou aan het onderzoek kunnen deelnemen als u:• een vrouw bent tussen 18 en 45 jaar

en als u gezond bent,• bereid bent aanvullende anti-

conceptie (zoals condooms) te gebruiken tijdens het onderzoek,

• voldoet aan de overige voorwaarden voor deelname (deze worden telefonisch doorgenomen).

BezoekenElke deelneemster heeft drie (mogelijk twee) behandelperioden waarin gedurende 24 dagen medicatie gebruikt wordt. Tussen deze behandelperioden gebruikt u een anticonceptiepil. In elke behandelperiode komt u maximaal 10 keer voor een bezoek (echoscopie en/of bloedafname) naar

die mee willen werken aan een geneesmiddelen-onderzoek (studienummer 201)

Wij zoeken vrouwen

Dinox is een onderzoekscentrum met bijna 20 jaar ervaring in geneesmiddelenonderzoek op het gebied van vrouwelijke hormonen zoals anticonceptie, vruchtbaarheids-behandelingen, premenstrueel syndroom, acne en seksuologie.

ons onderzoekscentrum. Tijdens een van deze bezoeken wordt tevens wat baarmoederslijmvlies afgenomen. In elke periode verblijft u in principe twee keer gedurende een nacht, een keer gevolgd door een dag, in het onderzoekscentrum van PRA, waarbij regelmatig bloed wordt afgenomen. In totaal duurt het onderzoek ongeveer 5-6 (eventueel 3-4) maanden en zullen er maximaal 33 bezoeken en 6 over- nachtingen in het onderzoekscentrum plaatsvinden.

VergoedingElke vrijwilligster ontvangt een vergoeding voor volledige deelname aan dit geneesmiddelenonderzoek van minimaal € 2.215,- en maximaal € 3.120,- (afhankelijk van het aantal deelgenomen perioden) plus een reiskostenvergoeding (€ 0,19 per km, met een minimum van € 4,00).

Voor meer informatie kunt u bellen met: 050 361 09 99 (tijdens kantooruren). Of kijk op www.dinox.nl

Dinox bevindt zich op het UMCG terrein: Hanzeplein 1, ingang 53, 9713 GZ Groningen.

BON IVER / POLIÇA

GETATCHEW & THE EX & FRIENDS

PUNK ROCK HEAVY METAL KARAOKE BAND

LEPEL & SUBROUTINE CAREPONTYPOOLOWSUM NIGHT OUTCONTAINERPROGRAMMAJEFF THE BROTHERHOODGARAGE SALEBEACH HOUSETHE PALADINS

06/07

11/07

14/07

21/07

28/07

04/08

11/08

18/08

21/08

23/08

25/08

27/08

29/08

07/07

13/07

TWIN SHADOW

THE SILHOUETTES

ZATERDAGELKE

OPEN 23:30 - 04:00

START 23:30 UUR

GRATIS + MAANDKAART € 1,50

VERWACHT

OOSTERSTRAAT 44 9711 NV GRONINGENPROGRAMMA OVBWWW.VERA-GRONINGEN.NL

COEVORDUH

UFOMAMMUT / ORTEGA

GRUNNEN ROCKS POPQUIZ

@ KARDINGERPLAS

NOORDERZON

IN VERA

TRAUMAHELIKOPTER DJ SET

VERA & DE OOSTERPOORT

ZOMERCAFÉ

ZOMERCAFÉ

ZOMERCAFÉ

ZOMERCAFÉ

VERA ZIENEMA ZOMERCAFÉ

21-8 T/M 25-8

NOORDERZON

SWINGAVOND


Wordevent-creW!

Maak jij de kei-Week toteen groot succes?

Help mee tijdens de Kei-weeK van 13 t/m 17 augustus

Schrijf je nu in!Kom vanaf nu langstussen 14.00 en 16.00 uurbij de sint walburgstraat 22groningen.

Meer inforMatie?neem contact op:

[email protected]

www.keiweek.nl

grafisch ontwerp

Naamloos-2 1 27-06-12 17:49

WERELDREIZENVOOR STUDENTEN EN BACKPACKERS

KILROYWORLD.NL

SK juli 2012

Documents

Transcript of SK juli 2012