2

Sinds 13 juni 1930

en sinds 1983 o.l.v. Ruud Böhmer.

3

V o o r w o o r d Geachte lezer, U bent één van de gelukkigen die in het bezit is gekomen van een prachtig boekje. Dit boekje, wat door het leven gaat als het “programma-boekje”, is met grote zorg samengesteld en bevat veel informatie over hetgeen u zult gaan beluisteren of al beluisterd heeft. Het boekje is de moeite van het bewaren waard, ook na deze middag of avond. Het zal u blijvend herinneren aan een prachtig concert dat geheel is samengesteld door onze zeer geprezen dirigent, Ruud Böhmer, die met dit concert afscheid gaat nemen als onze vaste dirigent. Muziek en Con Amore zijn mij met de paplepel ingegeven. Als jongen van een jaar of tien kreeg ik thuis aan de keukentafel muziekles van de heer Jan Warbroek. Daarbij werd zo nu en dan ook de theorie gedoceerd, zo ook de definitie van muziek, en die luidde: “Muziek is de schone taal waarin componist en uitvoerend

kunstenaar een uitdrukking kunnen geven aan hun

gemoedstoestand.”

Een betere omschrijving kan ik u bij dit concert niet geven. In dit concert komt dertig jaar Ruud en Con Amore voorbij. Een prachtig concert met een lach en een traan. U zult getrakteerd worden op fantastische stukken van klassiek tot modern waarvan de meeste gearrangeerd zijn door de meester zelf, speciaal voor deze avond, speciaal voor ons maar zeker ook speciaal voor u. Wij samen zullen op een bijzondere wijze uitdrukking geven aan onze gemoedstoestand, en hopen dat u daar ook van zult gaan genieten. Jan Janssen, Voorzitter muziekvereniging Con Amore.

4

P R O G R A M M A

1. Fanfare For The Common Man

2. Ouverture zu “EGMONT”

3. Irish Tune From County Derry

4. Gustav Holst: a Triptych

5. A Tribute To George Gershwin

6. Joseph And The Amazing Technicolor Dreamcoat

7. Au Fond Du Temple

8. Florentiner Marsch

P A U Z E

9. Who Wants To Live Forever

10. Mr. Bojangles [zang]

11. Moondance [zang]

12. Against All Odds

13. Michael Jackson: A Trilogy

14. I Will Talk And Hollywood Will Listen [zang]

15. Save The Last Dance For Me [zang]

16. Hallelujah

17. Mother Earth

18. La Montagne

5

Dertig jaar Ruud Böhmer [met medewerking van Ruud, Gea, Joost, Marleen, Pier en Margot ]

♥ Ruud is het oudste jeugdlid van Con Amore. Hij is altijd betrokken bij de jeugd. Als we met ideeën voor nummers komen. En ook als we weer eens vrijdagavond na de repetitie met z’n allen enthousiast spelletjes aan het doen zijn, bijvoorbeeld Twister, en Ruud er dan achter komt dat het nog best ingewikkeld is. Een paar jaar geleden hebben we zelfs met z’n allen gegourmet bij Ruud thuis en zat hij als een ware koning aan het hoofd van de tafel en keek hij neer over “zijn kinderen”. Wij kunnen ons CA niet zonder Rudy voorstellen, en hopen hem dan ook nog regelmatig terug te zien. En . . . by the way . . . volgende week . . . weer repetitie! ♥ Behalve als een dirigent die zorgde dat ik elke vrijdagavond weer superenthousiast naar de repetitie ging, herinner ik me Ruud als een gezellige prater met aan de bar zijn ijzersterke verhalen over zijn belevenissen bij de Luchtmachtkapel. Soms viel ‘ie wel in herhalingen, maar toch was het elke keer weer lachen, gieren, brullen om de toeterzatte trompettisten, de militaristische mores en de hilarische momenten tijdens staatsiebezoeken en taptoes. Ruud genoot altijd zichtbaar van zijn verhalen en wij natuurlijk ook. Ik hoop dat hij zijn voornemen om er een boek over te schrijven ooit eens uitvoert. Dat wordt een bestseller! ♥ Ongeveer 20 jaar geleden hadden we ons jaarlijks concert in De Hoge Hof in Herveld. Het concert begon met een mars en daarna [dachten wij] de Florentiner mars. Wij schik, want de fluitisten hadden Orpheus in de onderwereld op de lessenaar staan . . en wij niet! Ruud tikt op de lessenaar om te beginnen, gelukkig hadden we een paar maten rust want wij waren degene die de verkeerde partij op de lessenaar hadden staan. We kwamen niet meer bij en kregen de slappe lach, en af en toe keek Ruud wat er aan de hand was. Orpheus hebben Ada en ik die avond niet meer gespeeld, dat lukte niet meer . . . ♥ Zijn enorme vakmanschap. Bijvoorbeeld toen we een keer een concert gaven met een dames/herenkoor en we bij de generale repetitie de muziek met het koor maar niet onder elkaar konden krijgen. Ruud nam toen het stokje over van de dirigent van het koor en binnen tien minuten was het zaakje geklaard. ♥ Het laatste concours, jaren geleden, op een zondag. Tijdens het inspelen hadden sommige mensen al behoorlijk last van de zenuwen. Ruud merkte dit op en begon een toespraak die eindigde met de woorden: “Wat er ook gebeurt, morgen is het gewoon weer maandag”. Dit zorgde ervoor dat we met veel minder zenuwen aan de slag konden. ♥ Ongeveer zes weken na zijn zware hartoperatie ging hij het prachtige Winterconcert met Ernst Daniël Smid dirigeren. Een buitengewone prestatie. Drie weken voor het concert waren wij bij hem

6

thuis en vroegen: “Weet je zeker dat je het concert kunt doen?” waarop hij antwoordde: “Dat heb ik toch gezegd!” ♥ Dat Ruud ook altijd iets van zich liet horen als er in de privésfeer van muzikanten vervelende dingen waren gebeurd. Hij had dus niet alleen contact op vrijdagavond met zijn muzikanten. Ook kon je Ruud altijd vragen een arrangement te maken. Was het niet voor de pronkzittingen [kapel met Waalkwakers] of het Wielewoalerslied dan wel voor een studiedag of voor een begrafenis. Hij zei nooit nee. Soms moest je wel wat langer wachten, maar uiteindelijk kwam het altijd goed. ♥ Ook typisch Ruud: een week voor het concert gerust nog met een nieuw muzieknummer aankomen, onder het mom van “iedereen weer even op scherp” zetten. ♥ Ik weet nog goed dat we het nummer Rhapsody in Blue op de lessenaar kregen. Ik had daarin de solo. Dit lukte in het begin niet al te best. Waarop hij enkele weken voor het Nieuwjaarsconcert naar me toe kwam en op een niet al te vriendelijke toon vroeg: “Kunnen we het stuk uitvoeren of kunnen we het stuk niet uitvoeren?” Ik liet me natuurlijk niet kennen en zei met bravoure: “Natuurlijk kunnen we het stuk wél uitvoeren.” Vervolgens ging ik hard aan de slag om het stuk in de vingers te krijgen. ♥ "Mogen de trompetten wat zachter?"

7

Fanfare For The Common Man [Aaron Copland, arr. Rudy Böhmer] De Amerikaanse componist en dirigent Aaron [Caplan] Copland werd geboren in New York in 1900 en stierf te Westchester in 1990. In de jaren ‘20 verbleef hij in Europa en schreef bepaald dissonante muziek. Later ging hij veelzijdiger schrijven: eenvoudiger, toegankelijker, met volksmuziek, jazz, melodieus maar het bleef 20ste eeuwse muziek. Copland was democraat, openlijk homosexueel [zeker bijzonder in die tijd]; een kalme, wat verlegen man, tactisch in de omgang, en hield van een eenvoudig leven. Zo componeerde hij ook. In de zomer van 1942 vroeg de Engelse dirigent Sir Eugène Goossens, dirigent van het Amerikaanse Cincinnati Symphony Orchestra enkele Amerikaanse componisten om een bijdrage voor het volgende

concertseizoen. Goossens wilde het komende concertseizoen opluisteren met nieuwe, patriottische fanfares die de literatuur voor de combinatie koperinstrumenten en slagwerk zouden uitbreiden. Niet op de laatste plaats beschouwde Goossens deze fanfares als eerbetoon aan de “gewone” man die zoveel te lijden had van het oorlogsgeweld, en aan hen die zich aan het front van de Tweede Wereldoorlog bevonden. Het is een is een schitterende fanfare geworden. Compact, statig en uiterst krachtig. Een klassiek stuk voor koper en pauken; hier door Ruud gearrangeerd voor harmonieorkest. Bekend zijn nog latere uitvoeringen van Emerson, Lake en Palmer, maar ook Woody Herman, de Stones, Styx en Bob Dylan speelden het.

Ouverture zu “EGMONT” [Ludwig van Beethoven; arr. Rudy Böhmer] [van] Beethoven, de romantische revolutionair, tikje nurks, geniale componist, dwars en opstandig, volstrekt eigenzinnig, en later zo doof als een kanon. Verheerlijkte Napoleon, maar toen die keizerlijke trekjes kreeg, verachtte hij hem diep. Wiens karakter herkennen we hier eigenlijk? Beethoven [Bonn, 1770 – Wenen, 1827] was een Duitse componist. Hij was de zoon van de Rijnlandse zanger Johann van Beethoven en zijn echtgenote Magdelena Keverich. Zijn grootvader, Lodewijk van Beethoven, kwam uit Mechelen [B] en vestigde zich later in Bonn. Deze afkomst verklaart het Nederlandse voorvoegsel van in zijn naam. De naam Beethoven zou afgeleid zijn van de landstreek Betuwe.

8

Beethoven’s stijl sluit direct aan op die van Mozart en Haydn. Hij bracht het classicisme tot voltooiing en bereidde de weg voor de romantiek. Beethoven wordt als één van de belangrijkste en meest invloedrijke componisten uit de muziekgeschiedenis beschouwd. Hij heeft de hele negentiende eeuw overheerst met zijn muziek. Geen componist heeft zich aan zijn invloed kunnen onttrekken, geen componist heeft iets kunnen schrijven zonder zich rekenschap te geven van de dominantie van Beethoven. Dat geldt voor Mendelssohn, Berlioz, Schumann, Wagner Brahms en Bruckner; allen geïntimideerd door de persoonlijkheid en de kwaliteit van het werk van Beethoven. Lamoraal I van Gavere, Graaf van Egmont [Elzele, 18 november 1522 - Brussel, 5 juni 1568] was een generaal en staatsman in Vlaanderen en in de Nederlanden in wording, vlak voor het begin van de Tachtigjarige Oorlog. Hij was de vierde graaf van Egmont, elfde vrijheer van Purmerend, Purmerland en Ilpendam, heer van Hoog- en Aartswoud[e] en nog zo wat. Als katholiek edelman maakte Egmont deel uit van de Raad van State. Samen met Willem van Oranje en de graaf van Horne verzette hij zich tegen de door de katholieke Spanjaarden [lees: Alva] ingevoerde

inquisitie. Egmont keurde de Beeldenstorm echter ten zeerste af en hij zwoer trouw aan de Spaanse koning. Niettemin werd Egmont onder een vals voorwendsel door Alva gearresteerd, samen met de graaf van Horne. Na twee jaar gevangenschap werden beiden op de Grote markt te Brussel onthoofd, wegens landverraad. Daarmee kwam het verzet tegen de Spanjaarden pas goed op gang, en vormden deze gebeurtenissen het startpunt van de 80-jarige oorlog. Enkele eeuwen later zou Egmont de centrale rol spelen in een tragedie van Goethe [genaamd Egmont, 1788]. Beethoven componeerde hiervoor toneelmuziek waarvan de Egmont-ouverture nog vaak gespeeld wordt.

9

Irish Tune From County Derry [arr. Percy Aldridge Grainger, instr. Rudy Böhmer] Wie Ruud langer kent dan vandaag kent zijn voorkeur voor muziek gebaseerd op volksmuziek met een lekker doorleefd, dramatisch karakter. Een goede Russische Mars, dan wel één uit de Bohemen [zie verderop in dit programma] of de eigenzinnige Ieren met hun zangerige, ongetwijfeld op Keltische roots stammende muziekcultuur. In hun muziek ligt hun geschiedenis. Kom er maar eens om in Nederland! Mooi dramatisch gearrangeerd, en voor ons orkest geïnstrumenteerd, dit schijnbaar eenvoudige liedje. Graag een kippenvelmoment toegewenst!

Grainger [Melbourne, 1882 - New York, 1961] was een in Australië geboren pianist, componist, dirigent en saxofonist. Als concertpianist reisde hij vanaf 1900 door Europa. Tussen 1901 en 1914 woonde hij in Londen en was vanaf 1906 bevriend met Edvard Grieg, die hem beïnvloedde. Hij raakte in deze tijd ook geïnteresseerd in het verzamelen en vastleggen van volksliederen uit het landelijke Engeland. Daarnaast begon hij ook zelf te componeren. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog in 1914 ging Percy Aldridge Grainger naar de VS. Toen de VS in 1917 ook in de oorlog betrokken werden, ging hij als musicus naar een militaire kapel, eerst als saxofonist, later als dirigent. Met de kapel gaf hij talrijke concerten. Hij reisde uitgebreid

in Noord-Amerika, Europa, Zuid-Afrika en Australië. Hij verzamelde meer dan 500 folk songs, die de basis vormden voor zijn British Folk Music Settings zoals Country Gardens, Molly on the Shore, Sheperd's Hey! en Irish Tune from County Derry. Hij maakte met regelmaat van zijn werken versies voor andere bezettingen, zoals voor harmonieorkest [Militairy Band]. Grainger gaf in twee opzichten grond voor controverses. Ten eerste was hij een zelfverklaarde sadomasochist en ten tweede was hij ook een racist en antisemiet. Deze xenofobie was vol inconsequentie en ook wel excentriek: hij bewonderde folkloristische muzikale vormen maar was ook bevriend met Duke Ellington en George Gershwin. Aan de andere kant verheerlijkte hij het blanke, liefst Engelse, ras. Wat moeten we hier nu weer van denken? Gustav Holst: a Triptych [arr. Rudy Böhmer] Gustav Holst [eigenlijk: Gustavus Theodore von Holst] [Cheltenham, 1874 – Londen, 1934] was een Brits componist van Zweedse afkomst. Zijn meest bekende compositie is The Planets [1916], een suite voor orkest geïnspireerd door de astrologische visie op de invloed van de planeten. Holst zelf beschouwde The Planets echter niet als zijn beste werk en beklaagde zich er later vaak over dat zijn andere werken erdoor overschaduwd werden. Onder die andere composities zijn er twee Suites

10

for Military Band [First Suite in E-flat major, op. 28a [1909] en Second Suite in F-major, op. 28b [1911]], de Moorside Suite voor harmonieorkest, koorwerken, balletmuziek en enkele opera's. Uit die genoemde Tweede Suite heeft Ruud dit drieluik [“triptych”, een echt Engels woord afgeleid van het Griekse tri = drie en ptychē = gevouwen] gemaakt. Behalve drie verschillende melodieën na elkaar hoor

je ook verschillende melodieën door elkaar. U moet dus ergens in dit stuk niet gaan denken dat we als orkest de weg een beetje kwijt zijn! Ook deze muziek is gebaseerd op oude, in dit geval Engelse folksongs, waarvan u Greensleeves zeker zult herkennen. Er is een hardnekkig misverstand dat de Engelse Koning Henry VIII dit lied ooit schreef om zijn tweede verovering, Anne Boleyn, te behagen. Dat lukte trouwens ook maar matig, althans: Boleyn werd uiteindelijk wel koningin maar ook onthoofd. Daartussendoor werd ze moeder van de latere koningin Elisabeth I. Het liedje is wel een

evergreen geworden. A Tribute To George Gershwin [arr. Rudy Böhmer] George Gershwin, geboren in 1898 als Jacob Gershowitz, is wellicht de bekendste “klassieke” Amerikaanse componist; nu ja misschien Bernstein uitgezonderd. In ieder geval was hij diegene die andere muziekstijlen, vooral de nieuwe jazz, direct toepaste in zijn composities. Een sterke visie, want hij wilde graag als klassieke componist bekend staan. Gershwin werd op 16-jarige leeftijd reeds aangesteld als “plugger” bij niet onbelangrijke muziekuitgevers. Bladmuziek, hebben we het dus over. Zijn taak was het op waarde taxeren van nieuwe composities in het lichte vlak, en die vervolgens “verkopen”. Hij speelde ook als pianist zijn eigen composities in muziekwinkels; als verkoopbevorderende maatregel zeg maar. Door al dit werk kwam hij al snel in contact met componisten als Jerome Kern [o.a. Showboat] en Irvin Berlin [o.a. Annie get your gun en White Christmas]. Contact met bandleider Paul Whiteman bracht hem tot het componeren van Rhapsody in Blue, het stuk voor piano en orkest met dat wereldberoemde klarinet-glissando.

11

Misschien zijn beste en meest veelomvattende werk was de opera Porgy and Bess, die hij in 1935 voltooide; twee jaar voordat hij overleed aan een hersentumor. In P&B worden vrijwel alle rollen gezongen door negers, het speelt ook in een negro-community, maar dat eigene aspect van Amerika viel onder de blanken niet zo goed, zeker in de zuidelijke staten met hun rassenscheiding en dito slavernijverleden. Gershwins’s broer Ira schreef het libretto. Tijdens Gershwin’s leven

was deze opera overigens verre van succesvol. Hij was hierdoor diep teleurgesteld. Gershwin stierf als een rijk man, maar had bij zijn leven niet de erkenning gekregen die hij zo graag had gewild. Na zijn dood heeft zijn werk meer waardering gekregen, ook onder de liefhebbers van klassieke muziek. In deze Tribute, een arrangement dat werkelijk één van de mooiste is die Ruud schreef voor harmonie-orkest, zijn uit die opera verschillende songs opgenomen: Bess, You Is My Woman, I Got Plenty O’ Nutting’ en het wereldberoemde Summertime. Verder nog uit andere composities –lees musicals- Someone To Watch Over Me, Swanee en Strike Up The Band. Geniet u van de sfeer en de klankrijkdom van deze fantastische Amerikaanse muziek!

12

Joseph And The Amazing Technicolor Dreamcoat [Andrew Lloyd Webber, arr. Michael Sweeney] Deze muziek kent u als televisiekijker vast wel. Er is in een tv-programma een hele slijtageslag over uitgevochten wie nu de juiste Joseph was met de juiste kleur jas. Was het niet Freek Bartels die won? Hele aardige muziek, lichtvoetig, de eerste musical van een componist die het later nog ver zou schoppen.

Wel al gelijk de kenmerkende musicalstijl, met naast die lichtvoetigheid ook wat pompeuze neigingen, waardoor het echte showmuziek is geworden. Au Fond Du Temple [George Bizet; arr. Rudy Böhmer] De Parelvissers is een opera in drie bedrijven van Georges Bizet uit 1863, geschreven te Parijs en een geheide klassieker. Zeer beroemd en nog steeds geliefd is het duet Au fond du temple saint, dat door menige operazanger is vertolkt. In dit wereldberoemde duet bezingen de twee bevriende parelvissers Nadir en Zurga hun liefde voor dezelfde vrouw, Leïla. Dat moet natuurlijk slecht aflopen, maar gelukkig valt dat

uiteindelijk mee na wat zelfopoffering van één van de vissers. Eind goed, al goed. Tijdens de eerste repetitie van dit nummer zei Ruud dat hij, nu hij nog één keer echt de kans had, dit stuk heel graag een keer met een volledig orkest wilde uitvoeren. Waarom precies zei hij er niet bij. Maar voor diegenen die tijdens de uitvoering opletten zal dat snel duidelijk worden.

Florentiner Marsch [J. Fučik, op. 214; bearbeitung Nobert Studnizky] Aan een mars zijn een paar dingen zeker: een mars staat altijd in een binaire ofwel tweedelige maatsoort, een duidelijk streng te volgen cadans die zeer herkenbaar is. Bij parade- en feestmarsen is de toonsoort meestal majeur om zo een melodie te verkrijgen die, uiteraard, vrolijk is. Meestal is er een duidelijk thema en neventhema aanwezig zodat elke

13

mars zijn eigen karakter krijgt. Daarnaast heeft een mars een tweede thema of melodie, het zogenaamde trio. Dan moduleert het stuk, en volgens traditie wordt het een kwart hoger. Naast gepunteerde figuren [achtste met punt gevolgd door een zestiende, en variaties daarop] worden ook veel triolen toegepast. Al deze elementen zitten in deze toch wel lastige concertmars, geschreven door Julius Fučik [Praag, 1872 – Leitmeritz, 1916]. Omdat je voor alles een aanleiding schijnt te moeten hebben, nam Fučik een vrouw als uitgangspunt. En wel een schone dame uit Toscane die, op een zonovergoten terras gezeten, kwebbelt tegen haar vriend. Die antwoordt steeds [slechts] met “Ja-wohl”. Zo begint na de inleiding deze mars. Het aardige is dat Fučik dit steeds verder uitspint. De loopjes worden hoger, het Ja-wohl lager. Dan volgt een zangeriger deel [het trio met een reprise van de baritons] waarna het geheel in stijl wordt afgerond. Of dit de Moeder aller Marsen is weten we niet, maar het is een hele fraaie poging. Duitsland heeft een lange traditie van militaire marsmuziek. Frederik Willem III heeft in Duitsland de te gebruiken marsen gereglementeerd. Alle ook de nu nog in het Duitse leger gebruikte catalogi van marsen, gaan op deze verzameling van Duitse militaire marsmuziek terug. Ruud heeft in zijn loopbaan als militair dirigent bij de Luchtmacht vele marsen gedirigeerd, maar er daarnaast ook vele geschreven, zoals het roemruchte Old Jameson, de William Blueheart March, Ere-president, Principia Perficimus, de Mars van de Tactische Helicoptergroep, Four of a Kind, Art and Pleasure; en er vele gearrangeerd. Hij kan zeker gezien worden als een autoriteit op dit gebied en een groot kenner van het repertoire. . . . en dan is het P A U Z E

14

[foto: Henriëtte Hoffs]

Who Wants To Live Forever [Brian May, arr. John G. Mortimer] Dit nummer is van de Engelse rockgroep Queen. Het is geschreven door Queen-gitarist Brian May in 1986 voor de soundtrack van de film

Highlander. Queen is een Engelse rockgroep, opgericht in 1970 in Londen door gitarist Brian May, zanger Freddie Mercury en drummer Roger Taylor, aangevuld met bassist John Deacon. Highlander is een Brits/Amerikaanse film uit 1986 onder regie van Russell Mulcahy. Hoofdpersoon Connor Macleod is geboren in 1518 in de Hooglanden van Schotland. Nadat hij in een veldslag dodelijk gewond raakt, blijkt dat hij behoort tot een ras van onsterfelijken, waarvan de leden elkaar door de eeuwen heen bevechten. Een onsterfelijke kan alleen gedood worden wanneer het hoofd van de romp gescheiden wordt. [Als militair leer je trouwens dat er ook nog 15 centimeter tussen moet zitten.] Connor krijgt gezelschap van een andere onsterfelijke, de flamboyante Juan Sanchez Villa-Lobos Ramirez. Eeuwen later zijn er nog maar enkele onsterfelijken over. In het New

York van 1986 moeten zij strijden voor de Prijs, waarmee je de macht op aarde voor altijd in bezit hebt.

15

Mr. Bojangles [zang] [Jerry Jeff Walker,

arr. Rudy Böhmer]

Wellicht bij u bekend van het vijfde album van Robbie Williams Swing when you’re winning, waarin hij klassiekers uit de Amerikaanse swing en jazz vertolkt. Deze Bojangles of Harlem is een showfiguur, gespeeld in de stijl van het Black and White Entertainment uit de dertiger jaren: zwarte gezichten werden wit geschminkt en er werd cool, relaxed gedanst; benen en voeten deden het werk al tap-dansend; expressieve gezichten in combinatie met contrasterende belichting. Danser Bill Robinson werd er wereldberoemd mee. Fred Astaire deed ook iets dergelijks in één van zijn films [Swing

Time], waarbij hij met wat trucwerk met drie schaduwen tegelijk danste. Graag een hartelijk applaus voor onze zangsolist: Edgar Lutke! Moondance [zang] [Van Morrisson; arr. Rudy Böhmer]

Van Morrison [Belfast, 1945] is een Noord-Ierse zanger-tekstschrijver en muzikant die deel uitmaakt van de zogenoemde Belfast Blues. Op zijn gelijknamige album Moondance staat deze jazzy song naast allerlei andere stijlen; country, blues, rock en soul. Later maakte Canadees Michael Bublé er ook nog een prachtige opname van met een werkelijk geweldige big-band. Verder zijn er ook covers van de Allman brothers band [wie kent ze nog?], Joe Cocker, Rita Coolige, Rod Steward, Bob Dylan en gelukkig ook Ray Charles. In het tweede deel zit een korte solo van onze trompettist Pier Borkent. Against All Odds [P. Collins, arr. T. van Otterloo. Een bekende popsong van Phil Collins; heeft óók nog iets met een film te maken. Het gave arrangement van de muziek die u zult horen is van de hand van Thijs van Otterloo [foto], saxofonist en arrangeur. Zeker: de zoon van Rogier van Otterloo [Metropole orkest, componist van filmmuziek, o.a. Soldaat van Oranje en Turks Fruit] en kleinzoon van Willem van Otterloo, componist en dirigent van het Residentie-orkest en later ook het Radio Philharmonisch Orkest. Dat zie je wel meer, dat muziek echt in families zit. Daar weten we hier in ons orkest ook wat van.

16

Philip David Charles Collins [Londen, 1951] is een Brits popmuzikant. Hij werd bekend als drummer en leadzanger van de progressieve rockband Genesis, hij won als soloartiest meerdere Grammy's en een Academy Award en heeft eveneens een succesvolle carrière als acteur. In 1984 wordt Collins gevraagd een nummer te schrijven voor de film Against All Odds. Collins heeft nog een ongebruikt nummer van de Face Value-sessies en besluit dit te gebruiken voor de film. Met Against All Odds [Take a Look at Me Now] heeft Collins een nieuwe wereldhit en een Oscarnominatie te pakken. Het is een min of meer bestaand arrangement van Thijs, maar door hem speciaal voor ons harmonieorkest en deze gelegenheid geïnstrumenteerd; featuring de prachtige solo op sopraansax van aanstormend talent Guus Janssen!

Michael Jackson: A Trilogy [M. Jackson, arr. Rudy Böhmer] Ja, wat moeten we hier nu nog over vertellen? Werkelijk iedereen ter wereld kent de muziek van dit raadselachtige genie. We maken ons sterk dat u zelf wel de titels weet van de drie songs in deze medley. Dat gaan we hier dan ook niet zeggen.

I Will Talk And Hollywood Will Listen [zang] [Robbie Williams/ Guy Chambers, arr. Rudy Böhmer] Ook afkomstig van het vijfde album van Robbie Williams Swing when you’re Winning. Een mooi album, waarin hij, heel bijzonder, Sinatra’s nummers durft te zingen. Hij dubt dan de Master Himself in; waarna je gelijk weet waarom Sinatra zo onaards goed is. Luister en huiver naar It Was A Very Good Year. Prachtig staaltje

17

van bewondering. Maar Hollywood . . ook goed; langzaam, dramatisch, een beetje wrang. Misschien wel één van zijn beste nummers. Save The Last Dance For Me [zang] [Doc Pomus/Mort Shuman, arr. Rudy Böhmer] Dit nummer is voor het eerst opgenomen in 1960 door Ben E. King en The Drifters. Toen had je nog eens Bandnamen! En trouwens, er gaan geruchten dat de toen nog onbekende producent Phil Spector er bemoeienis mee heeft gehad. Dat zou best eens waar kunnen zijn, want het nummer kwam direct en keihard weken achtereen in de Amerikaanse Charts, afdeling R&B. De verteller van dit liedje laat weten dat zijn liefde de hele avond haar gang mag gaan, maar dat hij ervan verzekerd is de laatste dans van haar te krijgen, en maakt iedereen duidelijk “in whose arms she’s gonna be”. Het is gebaseerd op de persoonlijke ervaring van schrijver Pomus, die polio had, maar getrouwd was met een Broadway actrice en danseres. Hallelujah [Leonard Cohen, arr. Rudy Böhmer] Hallelujah is een nummer geschreven door de Canadese zanger Leonard Cohen. Het verscheen voor het eerst op diens album Various Positions uit 1984. Sindsdien is het tientallen keren gecoverd, onder andere door John Cale en Jeff Buckley. Na de opname van Buckley en vooral na diens dood in 1997, steeg het nummer in populariteit. Tegenwoordig is het met ongeveer 200 versies het meest gecoverde Leonard Cohen-nummer. Cohen zegt dat hij meer dan een jaar over het schrijven van het nummer heeft gedaan, en talloze versies heeft gemaakt.

De oorspronkelijke toonsoort is C-groot; wij spelen het in F-majeur Op de woorden in de tekst [de vierde, de vijfde] gaat de toonsoort van F-majeur naar Bes-majeur en C-majeur. Bij the minor fall naar D-mineur; bij the major lift naar Bes-majeur; dan terug naar D-mineur en uiteindelijk weer naar F-majeur. Graag uw aandacht voor de solo van onze gasthoorniste Christa Cornelissen.

18

Mother Earth [arr. Rudy Böhmer] Within Temptation is een Nederlandse symfonische metalband. Het jaar 2000 was een vruchtbaar jaar voor de band. Er werd opgetreden op alle grote Europese festivals en in december kwam het tweede album Mother Earth uit. Ze kregen vooral bekendheid door de hitsingle Ice Queen. Ook in het buitenland boekt Within Temptation veel succes. Ze wonnen vier keer de Conamus Export Prijs, de award voor de Nederlandse act die het meeste succes in het

buitenland heeft geboekt. Wij gaan even een bakje herrie over u uitstorten! La Montagne [J. Ferrat, arr. Rudy Böhmer] Jean Ferrat [Vaucresson, 1930 - Aubenas, 2010] was een Franse zanger en tekstschrijver. De carrière van Ferrat begon in het Parijs van de jaren vijftig. Hij groeide uit tot één van Frankrijks populairste zangers. Wegens zijn vaak maatschappijkritische teksten was Ferrat echter ook omstreden. Tot zijn bekendste liedjes behoort het door hemzelf geschreven La Montagne [NB: de berg!] waarvoor hij zich liet inspireren door het landschap in de Ardèche, waar hij sinds het begin van de jaren zestig woonde. Ferrat overleed op 79-jarige leeftijd in maart van dit jaar na een kort verblijf in het ziekenhuis waar hij was opgenomen. Friso Wiegersma schreef op dezelfde melodie het Nederlandse lied Het Dorp, waarmee zijn levenspartner Wim Sonneveld vervolgens een groot Nederlands succes behaalde. Ach, wie kent het niet? Als u denkt: die zangeressen ken ik ook, klopt dat helemaal. Het zijn Mireille Eikholt en Bea Aalmers, beiden uit Oosterhout. Mireille zingt in het Popkoor Driel; en Bea is klarinettiste in ons eigen Con Amore.

19

Een bijzonder programma Ruud Böhmer heeft dit programma zelf samengesteld. Dat deed hij natuurlijk wel eens vaker, eigenlijk altijd, maar dit geheel heeft misschien ook nog een wat diepere betekenis. Laten we eens kijken naar de verschillende stukken. Fanfare for the Common Man. Ruud, afkomstig uit een hele gewone Velpse wijk, droeg de gewone man in zijn hart. Orkesten dirigeren met heel gewone amateurmuzikanten is zeker “zijn ding”. En zo gewoon is het eigenlijk allemaal niet, dat blijkt. Geen hekel aan leiderschap, maar een bloedhekel aan incapabele gezagsdragers. Nu ja, u heeft het al bij de Egmont-ouverture kunnen lezen: Beethoven = Böhmer. Beide trouwens ook van Duitse én Nederlandse afkomst. In de Griekse/Romeinse oudheid was het getal drie het toppunt van volmaaktheid. [omnetrinium perfectum; elk drievoud is volmaakt]. Drie: de heilige Drie-eenheid; de drie wijzen uit het oosten. In het Britse Koninklijke wapen staan drie leeuwen. In het stadswapen van Amsterdam drie kruisen. Ook roepen we drie keer hoera en kennen we de uitdrukking driemaal is scheepsrecht. In een sprookje gebeuren dingen ook vaak drie keer. De drieklank in de muziek. Toen Petrus de derde keer zei dat hij Jezus niet kende, kraaide de haan driemaal. Jezus stond de derde dag na zijn dood op. De drie staat symbool voor de drie dimensies. Ga zo maar door. Er waren in dit programma drie nummers [één is er helaas geschrapt; het werd teveel] die bestonden uit een driedeling. Toeval? Of een onbewust streven naar perfectie? Aan de muziek van de Parelvissers zelf bewaart Ruud warme en nostalgische gevoelens. Maar een parelvisser, is dat ook geen gelukszoeker? Hard werken onder moeilijke omstandigheden, pluk de dag, en misschien wordt de zoektocht beloond met een kleine schat? Metafoor voor zijn muzikale bestaan? De Florentiner Marsch staat voor zijn bestaan als Kapelmeester, één die hij wellicht had willen zijn in de Bohemen van de 19e eeuw in het Oostenrijks-Hongaarse Keizerrijk. Flamboyant, met bravoure, strak en romantisch. Deze muziek voor het volk en de soldaten spelen, enthousiasme opwekkend. Kan maar zo.

20

Who wants to live forever? Het is niet helemaal zeker of Ruud’s motto is live fast, and die young is, maar als romanticus past hem dat wel. Mr Bojangles dan, die lichtvoetige, coole en virtuoze danser. Wij hebben Ruud nooit zien dansen, eigenlijk. Maar het liedje heeft een heerlijke zorgeloosheid; spelen met dans en muziek zoals een kind dat kan. En het is een walsje. Sterker nog: Godsakkerdeju, het is een wáls! Moondance: de maan als symbool voor de gekte die zo maar toe kan slaan. Against all odds: maar tegen elke verwachting in komt het toch nog goed. Programmatisch sterk na elkaar, maar ook de volgorde van een doorzetter. I will talk and Hollywood will listen. Dit is de boodschap van de dirigent die zijn mening wil uitdragen. Hier past zwijgen en luisteren. Nu waren onze repetities altijd wel wat rumoerig, dus we nemen aan dat we hier nog even subtiel op ons nummer worden gezet. Hallelujah! Het is volbracht, denken we daar gelijk achteraan. En dat is ook zo. Niet alleen een gezonde vereniging met een eigen karakter, maar ook met muzikanten die zijn doorgegroeid in hun aanvankelijke spel naar de beroepspraktijk. Ergens staat dat Ruud altijd zeer bij de jeugd betrokken was. Hij heeft er altijd op gewezen dat het opleiden van jeugd het behoud van je vereniging zal zijn. Het is ter harte genomen, en mooier nog: het is ook uitgekomen. En zo keren we terug naar de moederschoot: Mother Earth. Even lekker ongecompliceerd in zo’n oerstuk. Save the last dance for me. Bij zo’n vraag kan je niet meer weigeren. Natuurlijk doen we dat. Na dertig jaar is Ruud niet meer onze vaste dirigent. Maar hij blijft wel onze vaste inval/gast dirigent. Dus die laatste dans, die komt hem toe! Wat ontbreekt in dit programma is muziek van John Williams of Morricone, componisten die hij zeer bewondert. Waarom niet? Misschien geen vernieuwing, was al gespeeld, past het deze keer niet? We weten het niet. De samenstelling van een programma, de repertoirekeuze én de volgorde, moet een perfecte balans krijgen. Daar hechtte Ruud altijd groot belang aan. Hij was er een meester in. Wanneer ken je iemand? Wellicht nooit, maar als iemand dertig jaar lang elke vrijdagavond zijn ziel en zaligheid legt in een muziekvereniging als de onze, dan is niet alles raadselachtig meer. Een bijzonder programma van een bijzondere man.

21

Edgar Lutke Zanger Edgar Lutke is opgegroeid met muziek. Zijn vader en zijn oom speelden in populaire bands uit de 60er en 70er jaren. Edgar kiest echter aanvankelijk voor de "klassieke" wereld; na de middelbare school meldt hij zich aan bij de Hogeschool voor de Kunsten, Faculteit Muziek te Utrecht. Wij zouden zeggen het conservatorium. Na zeven jaar studeert hij af op het hoofdvak trompet en de bijvakken: piano, zang, directie klein ensemble en lichte muziek. Met het diploma op zak begint Edgar een lespraktijk waarin hij jonge leerlingen opleidt en begeleidt. Toch blijkt hij het podium-gen in ruime mate te bezitten. Edgar gaat spelen bij de Omega-Showband, waar hij al snel de muzikale én de zakelijke leiding op zich neemt. De Omega-Showband ontwikkelt zich in de jaren daarop tot een landelijk bekend en gewaardeerd showorkest, dat vele bekende artiesten uit binnen- en buitenland van muzikale begeleiding voorziet. Na acht succesvolle jaren houdt Omega op te bestaan, en komt voor Edgar het aanbod bij Bolero te komen. In oktober 2002 neemt hij de stap en versterkt hij de Bolero-gelederen met zijn fantastische trompetspel en zijn prachtige stem, die zo hoog gaat, dat men moet vrezen voor het glaswerk! Naast trompet speelt Edgar ook saxofoon [alt en sopraan] en piano op professioneel niveau. Zijn hobby: vissen. Ruud leerde hem kennen tijdens een belangwekkend concours waar hij zong bij de harmonie Wilhelmina uit Pannerden. Ruud was onder de indruk van zijn muzikaliteit en zijn zangstem, waardoor de keuze van Edgar voor ons programma vandaag snel was gemaakt.

22

• In het harmonieorkest van Con Amore spelen: Bea Aalmers, Sanne

Aalmers, Tom Aalmers, Suzie van Altena, Audry Arends, John Berns, Roy Böhmer, Pier Borkent, Ido Borkent, Janneke van Brakel, Peter van Brakel, Dagmar Buma, Ada Degen, Joep Degen, Esther Donkersloot, Ruud Geerts, Susanne ten Ham, Coenra Hendriks, Boy Hoffs, Maria Huting, Coen Janssen, Erik Janssen, Geert Janssen, Jan Janssen, Marleen Janssen, Walter Janssen, Guus Janssen, Joost Janssen, Eva Kattouw, Jules Koperberg, Dennis Kruisheer, Cindy van de Laak, Henriëtte Maassen, Luuk Mulders, Minne Prüst, Margot van Raaij, Marieke van Raaij, Wendy van Raay, Gea Schilting, Henk Smits, Cor Toonen, Petra Veldman, Annemarie Verschoor, Hanneke Zegers en Lotte Zegers.

• Vandaag waren onze gasten: Mathijs Bronkhorst , Elise Haarman,

Femke Maes, Henk van Delzen, Eric Hartjes, Jolette Slagter, Carol Boeff, Christa Cornelissen en natuurlijk Edgar Lutke.

• De techniek was in handen van Peter Mientjes, Willem van Kalkeren,

Bob Hofs en Stijn Mulders. Support: Edwin van Wissen. • Presentatie: Walter Janssen • Dirigent en arrangeur: Ruud Böhmer

• Con Amore bedankt alle Vrienden en Sponsors voor

hun ondersteuning !

• Tekst programmaboekje: Ido Borkent en Maria Huting, met

medewerking van Ruud Böhmer. Tekstcorrecties: Gea Schilting, Hanneke Zegers en Pier Borkent.

• Deze tekst is ook te vinden op: www.conamore-oosterhout.nl

23

Donateur worden?

Dat Kan!

Een jaarlijkse donatie kost € 7,- Hiermee krijgt u gratis toegang tot het Donateursconcert.

Misschien wilt u zelfs wel lid worden?

U kunt zich altijd aanmelden bij één van onze leden, of u kunt een briefje

schrijven naar info@conamore-oosterhout.nl Wij horen graag van u !

� Wij gaan met dit programma een CD opnemen. Deze opnamen zullen

eind mei plaats vinden. Rond de zomervakantie zal de plaat gereed zijn. Kijkt u tegen die tijd op onze site voor de details. Natuurlijk kunt u ‘m

daar ook alvast bestellen door een mailtje te sturen. Doen!

� Zaterdagavond 18 december vindt weer ons twee-jaarlijkse

Winterconcert plaats. Een super-sfeervolle gebeurtenis. Dit maal hebben wij Brigitte Heizer als gast. Zij won in 2007 “op zoek naar Evita”, en speelde de hoofdrol in deze Van de Ende-productie. Verder zong zij in

andere bekende musicals. Vaste concertlocatie: de Leonarduskerk.

© 2010 muziekvereniging Con Amore, Oosterhout.

www.conamore-oosterhout.nl

24

plaat hoofdsponsor werkzin