Schuurmachine

Opeens was de oprit een stuk minder veilig geworden. Het effect was vergelijkbaar met dat

van een mistige herfstochtend. Maar zo’n ochtend is aanmerkelijk minder dreigend, want

alles wat dan zichtbaar is passeer ik op fietssnelheid en dan ben je het gevaar zo voorbij. De

oprit was anders. Daar was ik aan het werk. Passeersnelheid dus 0. Zo kwam het ook dat ik

het opmerkte. Door het schuurstof dat zich had vastgeplakt op ieder draadje van ieder

spinnenweb. Mooie wielwebjes waren opeens zichtbaar. En een draad die van een plant via

een bloempot naar de muur afdaalde. Tot zover niks onheilspellends. Juist mooi. Maar op en

onder en langs de halfvermolmde boomstam die mooi lag te zijn in het grind, werd het

verontrustend.

Uitgebreide dichtgeweven vangconstructies bleek dit stukje oprit te herbergen. En dit soort

webben herken ik inmiddels: de huisspin woont er. Zwart, groot en snel. En zomaar opeens

in je kamer. Of in de gang, in het donker naast het lichtknopje dat ik net op de tast had

ingedrukt. De webben lieten me huiveren, maar trokken me ook aan. Vreemd fenomeen is

dat. Toch weer even op die splinter in je vinger drukken, die losse tand net iets te ver

bewegen, de boomstam een stukje kantelen. Niet met de hand natuurlijk. Snel even met de

voet. Er is een grens aan griezelen. Ik ruim voor vandaag de schuurmachine op. Morgen

maar verder met die tafel. Wanneer ik me weer wat veiliger voel op mijn oprit.

December 2008