Scheepsjournaal week 30

40
Anse Mitan (Martinique) - St. Anne (Martinique) 30

description

Mare Liberum

Transcript of Scheepsjournaal week 30

Page 1: Scheepsjournaal week 30

Anse Mitan (Martinique)

-

St. Anne (Martinique)

30

Page 2: Scheepsjournaal week 30

Week 30 20 januari—26 januari

Zo stil in mij…..! Ik heb nergens woorden voor, zo stil in mij en de wereld draait maar door.

Wat aanvankelijk begonnen is met een grap, is geworden tot een bijzon-der avontuur om nooit meer te vergeten. In plaats van een lang weekend skiën, zijn “de vriendinnen” een weekje vakantie komen vieren op de boot! Ze hebben even kunnen ervaren hoe wij deze ontdekkingsreis bele-ven. Hoe bijzonder is dat en wat hebben we genoten. Een week vol met girlpower, heerlijk!

Ik besef me dan eens te meer wat voor geweldige vent ik heb! Bas is zo ontzettend vol geduld geweest met al dat vrouwvolk aan boord. Zo ont-zettend attent ook, ongelofelijk! Een betere gastheer hadden de dames niet kunnen hebben! Top.

Deze week hebben we vakantie gehad op onze eigen boot. We hebben Martinique verkend en genoten van al het moois. Het is een mooi eiland met heel veel verschillende gezichten. Het heeft een bijzonder plekje ge-kregen tijdens onze reis!

Anse Mitan—St Anne

Page 3: Scheepsjournaal week 30

Zondag 20 januari

We ploeteren verder door de golven en tegen de wind naar Martinique. De wind staat noordoost in plaats van oost en we motorzeilen heel hoog aan de wind. In de nacht passeren we St. Lucia. We zien de Pitons aftekenen in de nacht. Het eiland is op de grote steden na erg donker. We zien een lint van lichtjes van Castries naar Soufrière lopen. Als we meer aan de noordkant van St. Lucia komen gaat de wind nog meer tegen staan en zakt

de snelheid verder in. Het regent af en toe en tijdens de buien gaat de wind naar de 6 beaufort. Om een uur of negen passeren we Anse d’Ar-let. Hier is het al best druk. Zou het verderop ook zo druk zijn? We va-ren door naar Anse Mitan. Daar is ook een haventje bij. Marina Pointe du Bout. Daar varen we naar binnen en roepen de haven op. We krij-gen niemand op de marifoon en we pakken een kopsteiger waar we aan kunnen leggen. Ik loop nog even met de papieren naar het haven-kantoor. Er is niemand aanwezig, want het is zondag. Bijzonder. We vullen ondertussen de tanks met water en douchen ons met zoet water. Dat is lang geleden heerlijk. Als we allemaal weer lekker fris zijn, gaat Marieke op zoek naar een supermarkt en ik ruim de boot verder op. Zo doe ik alvast wat klusjes totdat Marieke terug is. De kinderen vermaken zich op de steiger. Ze hebben een puts en sponzen waar ze watergevecht mee doen. Het is zo warm dat het een goed spelletje is. Als Marieke terug is, komt ze op het erg slimme idee om het grootzeil uit de mast te halen. We lig-gen ideaal aan de kop van een steiger, want het zeil kunnen we zo languit over de steiger trekken. De zeillatten die in het zeil zitten krijgen we er niet uit met het zeil in de mast dus het zeil moet echt languit er uit gehaald worden. We hebben de latten er vrij snel uitgehaald en we vouwen het zeil netjes op.

Page 4: Scheepsjournaal week 30

Morgen gaan we hier mee naar Le Marin om dit te laten maken. Marieke kijkt hoe het gaat met de vlucht van de vriendinnen. Na een lang zoeken, en vinden, naar een internetsignaal, komt ze tot de ontdekking dat de dames drie uur vertraging hebben opgelopen door het winterse weer in Euro-pa. Ze komen uit Parijs en ze hebben dus ook al door de sneeuw naar Parijs moeten rijden.

We gooien los en varen naar de ankerplaats Anse Mitan. Het is in de ha-ven niet echt lekker, veel te warm. We zijn even aan het zoeken naar een mooi plekje in de buurt van het strand. We liggen op een A-locatie als we eenmaal liggen. We lunchen bananen tosti's. Het idee is van Frederique en ze zijn geweldig zoet. Ik had er zelf geen idee van hoe dit smaakte, maar het smaakt zeker naar meer.

Als we klaar zijn gaan we naar het strand. De dingy steiger is vlakbij dus we roeien. Marieke en Kathelijn zwemmen naar het strand. De kinderen zijn helemaal blij met het strand. Eindelijk weer zand en zwemmen en het is lekker lang ondiep. We oefenen nog met Liedewij met zwemmen en ze kan bijna zonder kurkjes gaan oefenen. Daarna gaan Marieke en ik lek-ker chillen op het strand. Kathelijn komt met allerlei stenen en schelpen aan die ze heeft gevonden onder water. Ze is met Frederique lekker aan het duiken met de duikbrillen. Liedewij speelt met haar Hello Kitty emmer en gieter. Grappig dat die nog steeds haar favoriet zijn. Als Kathelijn klaar is met duiken gaat ze met Marieke tennissen. Ik doe maar heel even mijn ogen dicht. De zon is al weer ver gezakt en het wordt tijd om terug naar de boot te gaan. Terug op de boot kijken we hoe het met het vluchtplan van de vriendinnen is. Ze hebben nog steeds veel vertraging.

Wij gaan lekker eten. Na het eten leest Marieke voor uit Sjakie en de Chocoladefabriek. Ze valt om van de slaap en ik neem het even later van haar over. De afgelopen nacht eist zijn tol. De kinderen gaan na het voor-lezen lekker naar bed en Marieke en ik zitten nog heerlijk in de kuip. Voor het eerst sinds we in de Cariben zijn is het windstil. We krijgen nog een sms-je dat ze alle vier goed zijn aangekomen. We zien ze morgen. Ze gaan eerst slapen in het hotel. Ze hebben er bijna 24 uur aan reizen op zitten.

Page 5: Scheepsjournaal week 30

Volgens mij ben ik vannacht een paar keer wakker geweest. Denk dat het komt, omdat ik gisteren zo heerlijk vroeg in slaap ben gevallen en zo-veel slaap niet meer gewend ben. Het is wel heerlijk om iedere keer weer weg te doezelen. Rond zevenen is het toch wel tijd om echt mijn bedje uit te komen. Ik merk dat ik het spannend vind dat mijn vriendinnen komen en voordat ze er zijn, vind ik het leuk om nog een chocoladetaart te bakken (met dank aan Ellen voor dit heerlijke recept). Misschien is dat wel weinig dus bakken we ook nog een cake. Gelukkig krijg ik goede hulp van de meiden. Die willen alle drie natuurlijk heel graag helpen. Hierdoor staat alles een uur later in de oven, maar heb ik drie hele blije dochters! Bas is ondertussen met van alles en nog wat bezig op de boot. Zo rommelen we de eerste uren van de ochtend door.

We hebben eigenlijk niks concreets afgesproken met de meiden. Laat ze eerst maar eens lekker uitslapen na de lange reis. De meiden vragen bij-na non stop: “mama, wanneer komen ze nu?”, “komen ze vandaag?”, “hoe lang duurt het nog?”, en meer van deze varianten. Gelukkig ik ben dus niet de enige die er naar uitziet om ze te zien! Vervolgens skypt Bas even met zijn moeder. Wederom zijn we blij met alle moderne communi-catiemiddelen. Wat is het fijn om contact te kunnen hebben, juist ook als het even niet zo lekker gaat (hier of thuis). Daarna gaat hij met Lijn inkla-ren en gaat hij kijken of hij een auto kan huren voor vandaag. Dat inkla-ren blijkt achteraf een eitje in vergelijking met het huren van een auto. Desolé! Komt u volgende week maar terug. Bij geen enkel verhuurbe-drijf hebben ze nog een auto ter beschikking, da’s echt ongelofelijk! We hadden graag een auto gehuurd, want dan kunnen we het zeil wegbren-

gen naar de zeilmaker. Nu blijkt namelijk ook het oog in de tophoek aan het slijten te zijn. Dan varen we deze week maar naar Le Marin. Ook het aanvullen van onze voorraden zal nu dus even op zich moeten laten wachten.

De schoolspullen van de kinderen moet ik nog uitzoeken. Deze liggen normaliter achter de bank, maar met onze visite op komst hebben we deze bank hard nodig. Ondertussen belt mijn vader op. Het is zo warm in de boot dat ik besluit om even buiten te gaan zitten.

Maandag 21 januari

Page 6: Scheepsjournaal week 30

Ik zit nog maar twee minuten buiten of ik hoor heel hard fluiten, zie gro-te armbewegingen. Daar staan de meiden heel uitbundig te zwaaien te roepen. Ik hang snel op met mijn vader, wat zal die gedacht hebben zeg! Wat leuk dat ze er zijn! Ik krijg gewoon knikkende knieën!!

Aangezien Bas nog steeds met Lijn op de kant is, ga ik ze zelf halen met het bootje. Helaas heeft Murphy bedacht dat hij vandaag echt niet wil starten. Zul je altijd zien op zo’n moment! Ik maar trekken aan het koord, maar het wil echt niet. Wat voel ik me een gans zeg! Dan maar roeien, want we liggen weer eersterangs en het is maar een klein stuk-je. Eenmaal aan het roeien, knakt een peddel los en deze krijg ik ook niet meer vast. Het ziet er denk ik erg klunzig uit. Ik voel me in ieder geval wel een grote kluns. Als ik er dan eenmaal ben en aan land stap, is het een super gaaf weerzien. Wat moeten al die mensen op strand wel niet gedacht hebben.

Al die sniffende vrouwen……. Een beter weerzien hadden we niet kun-nen hebben. Heerlijk spontaan, zonder telefoon, sms, app, of wat dan ook elkaar vinden terwijl ze nog niet zochten! Super…

Met ons vijven zijn we terug naar de boot gevaren. Judith en ik roeien samen en we zijn er snel. Liedje en Frederique roepen al luid en zwaai-en om het hardst. Wat leuk om iedereen weer te zien.

Page 7: Scheepsjournaal week 30

De meiden vinden het ook geweldig. Net als we op de boot zijn komen Lijn en Bas ook aanlopen. Dat zul je altijd zien. Juud roeit even terug om ze op te halen en ik ga alvast in de weer met koffie en thee.

Het kan natuurlijk ook niet anders of Bas krijgt de motor wel aan de praat. Het is gewoon simpelweg niet eerlijk! Ik hoor ze binnen gewoon aan komen ra-cen!

Ohhh waarom lukt het mij nu niet altijd en waarom kan ik er niet op ver-trouwen. Ik snap er werkelijk helemaal niks van! Gedoe ook altijd!

Als iedereen aan boord is genieten we van de koffie, thee en taart. Na-tuurlijk was alleen de chocoladetaart ook voldoende geweest en ik heb een binnenpretje omdat ik merk dat oude gewoontes ondanks het zee-water niet roesten! Ja daar zitten we dan….. en dan….. dan dan….. Dan zijn er zo een aantal uur voorbij. We kletsen en kletsen. Natuurlijk krijgen ze ook een rondleiding van de meiden en verder kletsen we en kletsen we. Na wat uurtjes merkt Judith op dat het weer gewoon lekker vertrouwd is en dat je niet zou denken dat we elkaar al zo lang niet ge-zien hebben. Voordat we het weten is het alweer lunchtijd geweest. Er-nie gaat even met de meiden zwemmen. Het is heerlijk in het water.

Bas is zo lief dat hij een lekkere lunch voor ons maakt. Hij maakt een tonijnsalade en een eiersalade en buiten smeer ik heerlijke stokbrood-jes voor ieder wat wils. We blijken allemaal trek te hebben gekregen en iedereen eet er lekker van. Heerlijk.

Rond vier uur besluiten we naar de kant te gaan. Bas en ik gaan wat boodschappen doen en de dames nemen onze meiden mee naar het zwembad. De meiden zijn zo blij….. Heerlijk zwemmen in een zwem-bad. Bas en ik halen wat boodschappen voor het avondeten en gaan dan samen terug naar de boot. Al de schoolspullen liggen nog in de ka-juit en dat ruim ik even op. Daarna maak ik de salade voor vanavond al-vast en bereid ik de pasta voor. Daarna gaan we snel terug naar het ho-tel. Als we daar aankomen blijken ze al niet meer aan het zwembad te liggen.

Page 8: Scheepsjournaal week 30

Bij de receptie vraag ik naar de kamer ervan uitgaande dat ze gaan bellen en zeggen dat wij er zijn. In het geheel niet. Wat is de naam vraagt de receptioniste en ik krijg de hele gastenlijst van het hotel te zien en heb hun kamers snel gevonden. Ben blij dat ik geen slechte bedoelingen heb…De wet bescherming persoonsge-gevens is hier overduidelijk nog niet ingevoerd!

De hotelkamers zijn verbonden met een deur. In de eerste kamer liggen Lijn en Frederique languit op het hemelbed een filmpje te kijken. Ze genie-ten ervan om even helemaal niks te hoeven en lekker TV te kijken. Ze hebben hier heerlijk ge-doucht en zijn weer lekker zoet en schoon. Liede-wij, ze begint echt op een prinses te lijken, ligt in de kamer ernaast. Ze ligt onder een vrolijk laken van Teuntje, prinsesheerlijk, met een glaasje met chips tv te kijken. Het ziet er aandoenlijk uit en ze is zo echt een schatje.

De meiden zijn zich aan het douchen en omkle-den. Bas en ik douchen ons ook even in het hotel. Wat is dat heerlijk. Een warme douchestraal over je lijf! Even ongegeneerd douchen in plaats van snel zoet afspoelen of een campingdouche of op-blaasbare jerrycan over mijn hoofd te krijgen! Heerlijk.

We hangen en relaxen samen op de hotelkamer. Het is relaxed zo. Het kost iedereen moeite om weer in de actieve modus te komen.

We zitten, hangen, liggen lekker. Toch wordt het hoog tijd om terug te gaan naar de boot. Ik ben blij dat we al veel voorbereid hebben voor het eten. Voordat we de hotelkamer achter ons dichtdoen heb ik mijn eerste cadeautje te pakken.

Page 9: Scheepsjournaal week 30

Een echte roze wollen muts…. Ja zo blij-ven we lekker in de wintersportstem-ming. Heerlijk. Wat een leuk cadeautje, wat ben ik er blij mee. Met m’n nieuwe muts op loop ik trots door het hotel. Daar zijn de oude van dagen aan het bingoën en ik heb het idee dat ze me nakijken. Ik snap alleen niet waarom. Buiten wil Fre-derique de muts ook even proberen en ik sta hem even af.

De meiden hebben een hele bestelling bij zich, een heleboel cadeautjes, een flessenpost en ook weer post van school voor Frederique. Wat een boel allemaal weer. We maken eerst de cadeautjes van oma Emmy open. Een mooi spelletje, leuke schriftjes en een heuse bloemenpakket-je. Super! Frederique leest aandachtig alle brieven van de kindjes uit de klas. De flessenpost doen we bij het ontbijt van morgen, want dan heb-ben we er echt even tijd voor.

Daarna is het toch wel tijd voor een echte rumpunch, want dat hoort er hier wel echt bij. Ik denk dat Bas en ik de enige zijn die er echt van ge-nieten, maar ik zal het morgen, als iedereen goed geslapen heeft, nog eens een keer proberen. We eten en kletsen wat en daarna is het hoog tijd voor de meiden om naar bed te gaan. Niet alleen de meiden moeten lekker gaan slapen, ook voor de dames is het de hoogste tijd, want voor hun is het echt al diep in de nacht!

Bas en ik hoeven nog niet naar bed en wij blijven in de kuip achter en maken een plannetje voor deze week. We hebben in ieder geval alvast een auto gehuurd voor volgend weekend, zodat we de dames weg kun-ne brengen en zelf het eiland kunnen verkennen. Dat duurt gelukkig nog even!

Page 10: Scheepsjournaal week 30

Dinsdag 22 januari

Vanmorgen maakt Lijntje mij wakker. Eerst ben ik bang dat het nog heel vroeg is, maar gelukkig valt dat mee. Dat is voor haar goed en voor mij prettig. Het eerste wat ze vraagt is of wij er meteen uitkomen om samen de flessenpost open

te maken. Natuurlijk komen wij eruit en natuurlijk gaan we samen de flessenpost openmaken. Hoe bijzonder is dat toch iedere keer opnieuw. De flessenpost van Thomas, Phileine en Floris. De meiden maken ruzie over wie de envelop mag openmaken, ikke, nee ikke en zo maar door! Uiteindelijk lukt het ze om samen de envelop open te maken en ik zie dat ze genieten van alle leuke spulletjes die er uitkomen. Zo krijgen ze een geplastificeerde tekening, een persoonlijke sleutelhanger, lekkere snoepjes, maar zeker niet te vergeten leuke carnavalsspulletjes. Carna-val moet op de boot nu ook zeker gevierd worden! Er zitten ook foto’s en een geschreven kaart in de flessenpost. Ik ben er door ontroerd!

We ontbijten daarna buiten in de kuip. Het is warm, maar al snel vallen de eerste druppels. Wat is dat toch met dat weer hier! Gelukkig blijft het bij een paar buitjes. Na het ontbijten hervatten de kinderen hun spel en wij rommelen wat. Zo is Bas bezig met het verstevigen van de railing aan de achterkant en ruim ik de kledingkasten van de meiden op.

Bas zet mij en Liedje even op de kant af en zo halen wij vers brood, lo-pen langs de Farmacie en hangen de toerist uit in mooie winkeltjes. Heerlijk samen even met mijn kleine meisje op pad. Ze is zo snel groot aan het worden. Ze kletst honderduit

De dames moeten rond een uur of 12 uitchecken uit het hotel, dus die verwachten we rond die tijd. Als ze er dan nog niet zijn, dan kijk ik voor de zekerheid op mijn telefoon, want misschien hebben ze wel ge-sms't. Dat is zo! Ze zijn er rond een uur of een. Als ik terug sms dat we ze wel zien verschijnen, krijg ik al snel een sms dat het wat later wordt! Dan besluit ik om maar even naar hun toe te gaan. De meiden gaan onder-tussen even rusten en Bas maakt nog een klusje af. Prima zo!

Als ik bij het hotel aankom, zie ik Ernie en Judith in de tuin foto’s maken en als ik aanbied om wat foto’s van hun samen te maken, zijn ze hele-maal blij om mij te zien, Ik ben namelijk net op tijd, want ze wilden nog een cocktail gaan drinken aan het zwembad.

Page 11: Scheepsjournaal week 30

Dat klinkt veel belovend. Voordat het echt zover is zwemmen we een paar rondjes. Wat is dat fijn. Er is een heuse poolbar en daar strijken we neer. Eerst bestellen we alcoholvrije cocktails, maar dit wordt al snel gewisseld voor een drankje met wat alcohol erin! We worden er baldadig van en Judith maakt een bommetje. De barjuffrouw vraagt of ze dat niet meer wil doen. In eerste instantie denk ik dat het voor de andere gasten is, maar het gaat haar om haar bar. Die mag niet nat worden! Ohhh de cocktail is lekker. We maken wat foto’s en genieten.

Dan is het toch wel echt tijd om te gaan, want we hebben het plan om naar Les trois Islets te varen en dan zijn we nog wel even bezig. We gaan eerst even brood halen en nemen wat boodschappen mee. Dat is wel zo makkelijk en dan hoeven we dadelijk niet meer teruglopen.

Bepakt gaan we op weg. We lopen in een slinger en helpen elkaar met het dragen van de tassen. Het ziet er erg komisch uit. Bij de su-permarkt blijkt dat we meer kopen, dan dat we kunnen dragen. Ernie durft aan, ik denk de eigenaar van de super, te vragen of hij ons bij de boot, i.c. het einde van de straat, wil afzetten. Wat hebben we plezier. Hij wil dat wel doen. De bagage en boodschappen passen in de auto en Ernie rijdt met hem mee. Wij lopen allemaal. Het scheelt echt wel een heleboel gesjouw, fijn hoor! De auto raakt even uit het zicht en dan doemt hij ineens boven op de berg op. Hoe is dat nu mogelijk, be-ter nog hoe komt die auto weer naar beneden. De bestuurder weet gelukkig de weg en zet Ernie inclusief de boodschappen en bagage netjes aan het einde van de straat af. Ernie bijt op haar onderlip en wij gieren het uit. Anastasia, uit het boek 50 tinten, doet dat namelijk ook! Geweldig. De bestuurder wil geen geld, maar wel een kusje van ons allemaal….. Ohhh daar moeten we allemaal aan geloven!

Page 12: Scheepsjournaal week 30

We lopen het pad af naar het strand en dan zie ik Bas en de meiden op het strand spelen. Wij gaan er allemaal naartoe. Yvette en Nico blij-ven op het strand en Judith, Ernie en ik brengen de bagage naar de boot. Daarna scheuren we met iets te drinken en crackers met smeer-kaas terug naar het strand. Daar zwemmen en snorkelen we wat en hebben we bedacht dat het slim is om een plannetje te maken voor deze week, want anders is de week zo voorbij!

Een grof plannetje maken we en voor vandaag houdt dat in dat we naar Les trois ilets varen. Dat is een baai verder en daar zijn ook man-groves. Altijd leuk om te laten zien. Dus we gaan terug naar de boot. De helft zwemt terug en de andere helft snorkelt terug. We zijn zo los en varen naar Les trois Islets. In de baai zijn een aantal mensen aan het kitesurfen. Het gaat er snel aan toe, knap hoor! We zien een kiter in het water liggen en die komt er niet uit. Wat zou daar aan de hand zijn en misschien heeft hij hulp nodig. Dus wij er naartoe. De man rea-geert laconiek. Alles gaat goed met hem. Hij wacht, waarop is ons een raadsel, maar kiten zal zeker niet meer lukken, want hij heeft geen board meer. Als we zeker zijn dat alles goed gaat, gaan wij verder.

Bas, Judith en ik zitten in de kuip. De rest zit voor op de punt. Het is erg ondiep en zowel de kaartplotter als de navionics op de Ipad zitten er que diepte naast. Eerst staat er 5m water onder de boot, dan 2m, dan weer 4m en dan ineens staat er 1.3m. Nou dat voelen we ook, want we zitten vast. Geen succes dus. Voor heeft niemand het door, maar wij zien er de humor niet van in. Bas heeft de boot gelukkig snel los en we zien het water helemaal bruin worden van de modder. Ook dat zien ze voor niet. We draaien zo snel mogelijk om en besluiten om hier niet te gaan ankeren.

Page 13: Scheepsjournaal week 30

Als we wegvaren, komt er een bootje voorbij en die waarschuwt ons om meer naar het midden te varen, want anders zitten we weer vast. Dat doen we dan maar. Zonder verdere problemen varen we de baai uit en zetten koers naar Fort de France. Dan maar daar ankeren. Het is een half uur, drie kwartier varen en ondertussen worden we bedol-ven onder de cadeautjes. De kinderen krijgen het boek Nederland van Charlotte Dematons. Wat is het mooi zeg. Ze gaan op zoek naar Yvet-te, want die staat op de plaatjes. Wat lief en wat een verwennerij! Ook krijgen we heerlijke dropjes, een bloemetje op solar, stickers en wat al niet meer! Wat lief allemaal.

Zo vliegt de tijd en voor we het weten zijn we in Fort de France. Het begint al donker te worden. Het ankeren is geen succes. We verhui-zen drie keer, want iedere keer komen we wel heel dicht bij een ande-re boot uit. Hoe is het toch mogelijk. Zul je altijd zien, heb je gasten ziet het eruit als geklungel en lijken we wel een paar stumperds. Uit-eindelijk liggen we.

We eten hamburgers van de BBQ en daarna ga ik de meiden naar bed brengen terwijl er wordt afgewassen. Ik lees ze weer voor uit Sja-kie en de chocoladefabriek. Wat een heerlijk boek zeg! Als de meiden slapen gaan wij nog even de stad in.

Page 14: Scheepsjournaal week 30

Bas brengt ons met het bijbootje naar de kant. Het is rustig op straat. Er is echt geen leven. Wat suf. Alles is dicht en er is weinig te zien. Het ziet er ook allemaal armoedig uit en het lijkt wel uitgestorven.

Bij het huis van de perfecture vragen we waar het centrum is en waar we moeten zijn voor een gezellig cafeetje. Het antwoord is hier om de hoek. We komen uit die richting en daar is echt helemaal niks, het is dicht of ziet er niet uit. Ze kijken ons heel verbaast aan als we naar het centrum vragen, want daar zijn we nu! Onze voorstelling is toch echt wel anders dan de realiteit.

Als we vragen of ze misschien een ander leuk tentje weten, dan ko-men ze aan met de McDonalds. Tja, als je dat onder gezelligheid ver-staat. We besluiten daar toch maar een ijsje te gaan eten. Yvette blijft met haar schoenen aan de vloer plakken. Zou dat nu komen omdat het a) zo schoon is of b) zo smerig! Al snel zijn we klaar en gaan we terug naar de steiger. Daar bellen we Bas en die komt ons weer halen. Hij is helemaal in shock, want we zijn wel heel kort weggeweest. Is het zo erg? Ja, het is zo erg.

Terug op de boot is het even kamperen. Iedereen is zijn bed aan het opmaken en de spullen op een tactisch plekje aan het neerzetten. Daarna gaan we allemaal lekker slapen.

Hopelijk is er morgen meer te zien in Fort de France.

Page 15: Scheepsjournaal week 30

Woensdag 23 januari

We liggen erg stil allemaal! De meiden vinden het helemaal stoer dat ze bij papa en mama mogen slapen vannacht. Bas en ik waren giste-renavond erg benieuwd hoe het zal gaan. Wij gaan samen veel te laat naar bed. De dames zijn moe. Ze hebben nog last van de vliegreis en liggen vroeg in bed. Bas en ik zitten nog lek-ker even buiten in de kuip. Ik word vannacht een paar keer wakker. Vraag me af hoe het

kan, maar als ik wakker word liggen alleen Bas en ik nog in de bed. De dames liggen allemaal al in het water en de meiden staan te trappelen om er achteraan te springen. Dat doen ze dan ook. Eerst springt Frederi-que erin en al snel volgt Lijntje. Liedje wil ook graag mee en daarom doe ik snel een bikini aan en neem een duik. Liedje pakt lekker het trapje en samen zwemmen we naar de rest toe. Nou ja samen, ik zwem en zij ligt op mijn buik. We zijn in ieder geval samen op pad en we hebben het leuk. Als we terug zijn op de boot ga ik koffie en thee zetten. Heerlijk bui-ten in de kuip met een kopje koffie en fijn gezelschap! Heerlijk weer al die vrouwenpraat op de boot. Dat is lang geleden. Al kletsend maak ik wat boterhammen voor buiten. Lekkere boterhammen met kaas en smeerkaas. Meer is er niet voorradig. Het wordt hoognodig tijd om onze koelkast dadelijk eens goed aan te vullen. Gelukkig vindt iedereen het zoete beleg ook lekker.

Na het ontbijt zijn we klaar om Fort de France te gaan ontdekken. Frede-rique gaat niet mee, ze wil graag bij Bas op de boot blijven lezen. De an-dere twee meiden zijn niet bij de dames weg te slaan. Ik zie aan hun toetjes dat ze genieten van de (extra) aandacht die ze krijgen. Weer eens andere volwassenen die tijd en aandacht voor hun hebben dan pa-pa en mama die ze nu al meer dan zes maanden non stop om zich heen hebben hangen.

Als we allemaal klaar zijn, begint het echt heel hard te regenen. Het stopt gewoon niet. De lucht is helemaal grijs en het lijkt erop alsof het vandaag niet meer droog wordt. Gelukkig zijn we ondertussen wel iets gewend met de regen, dus weten we ook dat het meevalt en dit een spreekwoordelijk buitje is. We kletsen wat in de kuip en de tijd vliegt voorbij! Het is zo vertrouwd, zo gezellig!

Page 16: Scheepsjournaal week 30

Als het eenmaal droog is, brengt Bas ons in twee ritjes naar de kant van Fort de France. Net voordat ik in het bootje stap zie ik een schild-pad. Ik ben alleen helaas de enige die hem heeft gezien. Straatjes die er gisteren uitgestorven uitzagen bruisen nu van leven. Inderdaad zijn er heel veel winkeltjes en ze zijn ook allemaal open. Er lopen veel men-sen op straat en het is gezellig druk. Er zijn veel dezelfde soortige win-keltjes met felgekleurde fluorescerende kleding, accessoires en “troepjes”. Het zijn winkeltjes waar de ogen van Lijntje van gaan glin-steren en waar ze het liefst alles uit zou willen kopen. Ze heeft nu haar zinnen gezet op zilveren maskertjes voor carnaval.

We passeren eerst de kathedraal en gaan er een kaarsje opsteken. Ie-dereen met een eigen bedoeling. Liedewij en Lijn steken er ook alle twee een op. Lijn maakt die van haar zelf aan en Liedje steekt haar kaarsje aan via die van Lijn. Op deze manier gaat Lijn haar kaarsje uit en daarom maakt Liedje die van Lijn weer aan. Daar is Lijn dan weer boos over en zo maakt Lijn die van zichzelf uit om hem vervolgens aan die van Lied weer aan te maken. Wat een zinnen zeg, maar zo is het toch echt gegaan.

Samen met Liedje loop ik nog een rondje door de kerk. Het is mooie kerk. Er is veel gebruik gemaakt van de kleuren. Ik word er vrolijk van. Buiten blijkt Yvette Lafayette al ingelopen te zijn. Hoe Franser kan het worden….! Als iedereen daar binnen is, ga ik op zoek naar een mooi frans internetkaartje. De Digicel winkel heb ik zo gevonden, maar ik vind de prijs van mobiel internet exorbitant hoog. Voor een uur op inter-net betaal je iets van €10. Zo duur hebben we het nog niet gezien. Voor drie maanden onbeperkt betaal ik nu € 60 dus het verschil is echt te groot. Nou laat dan maar zitten dan maar geen internet. Jammer maar helaas.

Ik heb met de rest afgesproken dat zij hiernaartoe ko-men en/of dat ik anders weer naar hun toeloop. Als ik klaar ben, loop ik nog snel even naar de Orange win-kel om te kijken of ze daar een beter aanbod hebben. Tevergeefs. Het is daar net zo duur. Dan besluit ik te-rug te lopen naar de rest. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want ik kan ze niet vinden. Ik loop de straat wel drie keer op en neer en kijk in de winkel-tjes, maar ik zie niemand. Dan loop ik Lafayette nog maar een keer in, maar ook daar zijn ze niet meer.

Page 17: Scheepsjournaal week 30

Dan bedenk ik dat ze misschien een andere straat in gelopen zijn en loop die op en neer. Nog steeds niks. Om me heen zie ik wel heel veel be-drijvigheid en bedenk me dat dit wel weer een echte stad is. Het lijkt me heerlijk om weer eens een keer alleen een middagje te gaan shoppen. Op m’n gemakje lekker een beetje rondkijken en winkelen. Wie weet komt dat er deze reis nog wel weer een keer van. Ik word er onrustig van dat ik de kinderen kwijt ben. Tuurlijk zijn ze in vertrouwde handen, maar toch geeft het mij een unheimisch gevoel dat ze weg zijn. Hoe moet dat straks toch als we weer thuis zijn……

Als ik terugloop naar de Digicel winkel zie ik Ju-dith ineens op de hoek staan, fijn! We lopen ge-zamenlijk verder. Als er een paar moeten plas-sen lopen ze de Quick in, wat met overigens aan Antwerpen doet denken. Ondertussen gaan Ni-colette en ik even boodschappen doen. Met z’n tweeën is dat sneller gedaan dan met z’n ze-venen. Het valt mij tegen hoe duur alles hier nog is. Op veel blogs lees je dat je op Mar-tinique goed inkopen kunt doen. Die supermarkt moeten wij dan nog vin-den, want hier is alles aardig aan de prijs! We kopen voor een dag of twee eten, dan zien we daarna wel weer verder.

De dames blijven lang weg, beter ge-zegd, ze komen niet eens naar de su-permarkt. Als wij klaar zijn en buiten voor de Quick zitten te wachten zegt Nicolette: “ze kunnen ook makkelijk boven zitten en daar een frietje zitten eten”. Zou het? Ik ga kijken en het zou niet, het is! Judith, Ernie en Yvette zijn online en de kids vermaken zich in de ballenbak en rondom de tafel.

Page 18: Scheepsjournaal week 30

Ik heb mijn Ipad bij me en zet die aan, maar mij lukt het niet om verbinding te krijgen, hoe kan dat nu weer?

Samen met Judith ga ik Nicolette halen. Ook de boodschappen sjouwen we naar boven. We drinken ook iets, maar het lukt ons niet om ver-binding met internet te krijgen om onze mail te checken. Dan is het hoog tijd om terug naar de boot te gaan, want we willen dadelijk nog naar

Grand Anse Arlet varen. Dat is een baai hier 5 mijl vandaan. Het waait harder dan verwacht en met halve wind lopen we, alleen op de genua, met een heerlijk temp er naartoe. Dit is genieten. Wat een super zeil-tochtje zo. De dames zitten achterop en we kletsen wat. Bas gooit nog een keer zijn hengel uit, maar het geluk blijft uit. Bijna lijkt het alsof hij iets gevangen heeft, maar dan blijkt het zeewier te zijn. Ook lekker, maar daar waren we niet op uit!

We zien op de AIS dat de Ostrea in de baai is aangekomen waar wij gisteren zijn vertrokken. Jammer dat we ze misgelopen zijn. We roe-pen ze met de marifoon op kanaal 16, maar krijgen helaas geen ge-hoor. Later blijkt Pieter ons ook op 16 geroepen te hebben, maar dat hebben wij dan weer niet gehoord. Het zou leuk geweest zijn als we ze weer gezien zouden hebben.

We vinden een mooi plekje in de ankerbaai. Het is er erg druk, maar dat deert niet. Zo voelt het niet en dat is fijn. We komen naast de Hele-na Cristina te liggen. De naam van deze boot zegt ons wel iets, maar we zijn ze nog nooit tegengekomen.

Page 19: Scheepsjournaal week 30

Bas herkent in deze boot een Volkerak. Dat is een type boot. Dat hij het ziet zeg. Als we een-maal liggen, willen de dames naar het strand, de kinderen pannenkoeken eten en Bas even naar de buren om te kletsen. Zo geschiedt het dat Bas naar de buren roeit, de meiden naar de kant zwemmen en ik pannenkoeken bak en wat pasta kook voor de pastasalade die we vanavond op het menu hebben staan.

Verder ruim ik wat op. De meiden kijken een filmpje op de Ipad. Ze zijn moe, ik merk het aan alles. Dan hoor ik Bas alweer aankomen. Hij komt helemaal enthousiast terug, want het is inderdaad een Volkerak, de mensen op de boot kennen Bas zijn ouders en Aad en Bas blijken veel dezelfde mensen te kennen door hun werk. Heel leuk om te ho-ren. Ondertussen wacht hem thuis een ander klusje, want de toilet loopt over. Deze moet dus even uit elkaar gehaald worden en daarna gefikst weer in elkaar. Ik ga ondertussen dan echt pannenkoeken bak-ken en ik hoor de dames alweer terugkomen. Ze douchen zich buiten en in het zeewater. Grappig om te zien hoe snel iedereen zich aanpast aan onze beperkte waterhoeveelheid. Fijn hoor zulke gasten!

Ondertussen eten de meiden de pannenkoeken, wat fruit en hun toet-je. Ernie eet daarna nog een granaatappel met ze. Ze kijken hun ogen uit, want dat hebben ze nog nooit op. Na het eten gaan de meiden lek-ker slapen en gaan wij eten. Met een geweldig Cubaans muziekje op de achtergrond en een lekkere frizante genieten we van deze mooie avond, ankerbaai, het moment! De gamba’s dragen daar ook aan bij!

Na de gamba’s genieten we van een lekkere pastasalade. Iedereen is rozig aan het worden. Na het eten, een kopje thee met chocolade en wat foto’s is het hoog tijd om lekker naar bed te gaan voor de dames.

Bas en ik zitten net in een iets ander rit-me en wij blijven nog even nazitten in de kuip. Het is heerlijk buiten. Ik kijk nu al uit naar de dag van morgen, zin in!

Page 20: Scheepsjournaal week 30

Donderdag 24 januari

Als ik wakker word, dan merk ik dat ik ruimte om me heen heb. Dat hoort eigenlijk niet, want met vijf personen in ons bed, kan het gewoon niet ruim zijn! Dat is het ook niet, maar Bas is m gewoon gesmeerd.

Hij zal wel buiten zijn gaan liggen. Hopelijk heeft hij lekker geslapen. Liedje en Lijn worden als eerste wakker. Ik maan ze om stil te doen, omdat het nog stil is op de boot. Volgens mij slapen de dames nog en ook Frederique is nog in diepe rust. Ik merk dat ik zelf ook nog moe ben, dus het zou fijn zijn als ze nog even slapen. Liedje doet goed haar best, maar Lijn heeft er meer moeite mee. Dan gaat ze maar plassen. Yvette is ook al wakker en ligt een boekje te lezen, dat komt Lijn mij in ieder geval met trots vertellen.

Lijn komt weer bij ons in bed en ook Liedje is al wakker. Eigenlijk willen ze al gaan spelen, maar Frederique ligt ook nog lekker te slapen, dus zij moeten ook alle twee nog even de ogen dichtdoen. Bij Liedje gaat dat goed. Bij Lijn iets minder. Ze is eigenlijk gewoon wakker. Met haar bioklokje is echt niks mis. Ze kletst aan een stuk door en wil op de Ipad een spelletje gaan doen. “Wel zonder muziek hoor!”.

Langzaam komt de boot tot leven. Iedereen begint wakker te worden. Roland heeft Nicolette een foto van ons huis in de sneeuw gestuurd. Het ziet er prachtig uit en ik vind het gek dat dat ons huis is en dat wij hier zijn. Ze laat de foto ook aan Lijn zien en als Lijn de foto ziet vraagt ze zich af wat ons huis dan is! Doe de garage dan maar!

De tafel wordt niet gedekt. Ik smeer broodjes en die eten we gezellig in de kuip op. Er wordt nog wat gezwommen. Het plan was om ‘s morgens vroeg te gaan lopen, maar dat vroeg schiet er bij in. Het is half 10 voordat we op pad gaan. Lijntje wil eigenlijk mee, maar ze blijft bij Bas op de boot en ze gaan een ver-rassing maken voor als wij terugkomen.

Page 21: Scheepsjournaal week 30

We liggen in de baai Grand Anse. Het is een grote brede, mooie baai. We lopen rechts het dorpje uit. Op een van de eerste zijstraatjes zien we een bord met een plaatje van hikende mensen. Dus dat weggetje lopen we maar meteen in. Het ziet er erg easy going uit. We beginnen door een kleine woonwijk totdat we tegen de berg aanlopen. Daar loopt een steile weg omhoog. Als we boven zijn en nog hon-

derd meter gelopen hebben blijkt het een doodlopende weg te zijn. Dus al kletsend zijn we verkeerd gelopen! We lopen terug en Nico ziet het pad, nu gaat het hiken beginnen. Nico houdt de sfeer er goed in door te zeggen dat we voor slangen moeten oppassen. Vervolgens roept Yvette dat we ook wel erg onvoorbereid op gaan. Ben t er niet helemaal mee eens, want we hebben water en wat te eten bij ons. Pleisters en wat al niet meer ontbreken echter. Ik snap goed wat ze be-doeld, maar mijn zin om te lopen is groter, dus block ik het. Zo erg kan het toch niet zijn?!?

We lopen over smalle paadjes. De weg is niet geplaveid, maar bestaat in eerste instantie uit grote keien. Ik voel me af en toe net Hans en Grietje en hoop de weg terug te kunnen vinden. Het is een ongekend mooi pad. We praten eigenlijk te veel om al het moois te kunnen zien.

We klimmen en dalen langs de kust. Af en toe kunnen we een glimp van de baai opvangen. De mooie uitzichten werken inspirerend en we maken meer dan genoeg foto’s. Tijdens het maken van deze foto’s zijn we in de ban van uit het midden.

Page 22: Scheepsjournaal week 30

Als we terug zijn in Nederland dan ga ik een cursus volgen. Het fotograferen vind ik name-lijk echt heel leuk, maar ik snap er niks van. Ik doe alles op de AUTO stand en van ISO en ASA heb ik geen kaas gegeten. Het wordt hoog tijd dat ik me daar eens in ga verdiepen.

Het is een heerlijke tocht. Het is wel warm en ik ben erg blij met het water in mijn rugzak. Bo-ven op de berg ligt een ven. Wat een wonderlij-

ke plek zo helemaal boven op de berg. We zien een kaaiman liggen. We weten het zeker, daar in de verte achter het takje. Zie je zijn ogen en neus? Hij beweegt alleen niet of toch wel? Ohhh het lijkt er echt wel een. Judith gaat even wat dichterbij kijken….en en en…. Is het er een? Wat heerlijk om zo te kijken naar de natuur. We lopen door en het pad wordt steeds smaller en meer dichtbegroeid. Nico is onze natuurlijke gids. Zij ziet ook overal geverfde strepen op de bomen die ons de weg wijzen. Het heeft dus toch iets weg van Hans en Grietje! Dan komen we bij, ik denk het hoogste punt, want hier staat iets. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Het lijkt een soort van offerplaats, maar het zou ook een graf kunnen zijn. Geen idee.

Vanaf hier neemt Yvette de leiding en lopen we over een heel mooi pad verder. We horen al mensen in de andere baai, we zien ze alleen nog niet. Er vliegt de hele tijd een mooie vlinder met ons mee, dus we zullen wel op de goede weg zijn! Het pad wordt smaller en smaller en voordat we het weten is het zo dichtbegroeid dat je niet meer van een pad kunt spreken. Conclusie is dat we verkeerd gelopen zijn! Dus we lopen terug en gaan het andere pad op. Hier zien we weer een streep op de muur, dus dan zal het wel goed zijn. Wat is het mooi, maar wat is het warm! Dan horen we het water tegen de rotsen slaan en horen we weer mensen praten. Zijn we dan nu bij het onbewoonde strandje aan-gekomen?

Page 23: Scheepsjournaal week 30

Nou het is geen strandje, maar we kunnen over de stenen wel hele-maal naar beneden naar de zee lopen. Wat is het mooi. Wat is dit een oogverblindend plekje. We gaan alle vijf even zitten genieten. Fijne bij-komstigheid is dat we even kunnen uitrusten. Na een minuut of vijf is het tijd om verder te lopen.

We zijn nu al ruim twee uur onderweg en hebben zin om te gaan snor-kelen. Gelukkig zijn we nu snel beneden. We lopen door naar het strand en trekken onze schoenen uit. Wellicht kiezen we niet het goede plekje om dat te doen, want het meurt hier ontzettend. Misschien staan we wel voor het riool! Met onze voeten door het water lopen we naar de steiger. Onze monden zijn droog geworden van al dat lopen en daarom gaan we bij de vrolijke picknicktafels op het strand iets drin-ken. Bas ziet ons aankomen lopen en wil ons al ophalen, maar als wij nog wat willen drinken gaat hij de meiden halen om ook naar het strand te komen. Wat is het weer heerlijk weer en wat een fabuleuze ochtend hebben we gehad. Bellissima!

De meiden genieten van een ijsje en wij drinken wat. Daarna krijgen ook wij een welverdiend ijsje. De meiden liggen alweer in het water met hun snorkels en ohhh wat is het gezellig. Wat even snel een drankje zou zijn, wordt een heerlijke uurtje op het strand.

Na een uur of wat gaan we terug naar de boot. Bas wil onderwater wat foto’s maken en gaat het water in. Hij is er helaas al heel snel uit, want er zit water in het onderwaterhuis. Gatverdamme, hoe kan dat nu weer! De Nikon werkt ook niet meer. Het is echt wat hoor met fotospul-len deze reis. We leggen de camera meteen in een bak rijst, maar zout water is echt niet goed! We zien wel even. Daarna maak ik een soepje voor ons allemaal en eten we er lekker stokbrood bij. Dat smaakt alle-maal erg goed. Voor het eerst sinds de vriendinnen er zijn, hebben Lijn en Frederique gedoe over eigenlijk helemaal niks.

Page 24: Scheepsjournaal week 30

Iedereen is opgelucht, want nu blijkt dat ook die van ons (gelukkig) ook weleens mokken en kuren hebben! Dat hoort er bij en dat mag ook. Bas zijn lontje is wat korter en hij ruimt de surf-plank al op. Dat is niet de bedoeling. Dus ik roep de meiden naar voren en laat ze uitleg-gen wat er aan de hand is, want ik snap er niks van. Zij zelf volgens mij ook niet! De meiden maken het weer goed en zo mag de surfplank

mee als we gaan snorkelen. Bas laadt de hele boot vol met vrouwen! Zo zitten we uiteindelijk met ons negenen in de kleine rubberboot. We krijgen veel water over de voorkant naar binnen. Het gaat wel, maar leuk is anders.

We leggen het bootje ten anker. Een van ons blijft de hele tijd in de boot, want Liedje is het er al snel klaar mee. De onderwaterwereld is hier schitterend en we zien echt de wereld van Nemo. We zien zelfs een slang onderwater en een heleboel andere tropische vissen. Ik zal deze week eens gaan opschrijven welke vissen we allemaal gezien hebben tot nu toe, want het zijn er ondertussen al heel veel.

Dan komt Bas mij even aflossen en geniet ik ook van het hele heldere en mooie water. Langs de rotsen af zien we een heleboel verschillende soorten vissen. Echt heel gaaf weer. We hebben gezegd dat we de meiden de mooiste plekjes van Martinique willen laten zien, nou dit is er ook echt een! Als ik eenmaal in het water lig, krijg ik na een tijdje een schildpad in het vizier. Ohhhh wat leuk, wat leuk om te laten zien. Ik gil naar Judith en neem haar aan de hand mee. Zij ziet hem gelukkig ook en de rest heeft het al snel in de gaten en volgt ook. Hij is moeilijk te zien. Hij zwemt best wel diep, dus hij lijkt klein. Geen idee of het ook echt een kleine is. Ik vind het een super plek om een schildpad te zien en zo diep nog wel. Het duurt even voordat iedereen hem heeft gezien. Ze zijn stiekem toch best snel en hij blijft zich maar voortbewegen.

Page 25: Scheepsjournaal week 30

Ik zou denken dat hij ook wel een keer naar boven moet voor lucht, maar dat is voorlopig nog niet zo! Dan begint iedereen oma handen te krijgen en worden we koud en moe. Hoog tijd om terug naar de boot te gaan. Een voor een komen we bij het bijbootje. Yvette en Ernie besluiten om niet in het bootje te klimmen, maar gaan aan de surfplank hangen. Hilarisch gezicht, heel grappig om te zien. De meiden

zijn erg sterk, want het is best nogal een afstandje. Ze wisselen een keer, maar als we de baai indraaien wordt het te zwaar en besluiten ze terug te zwemmen. Het is een lange afstand en daarom heb ik be-sloten om mee te zwemmen. We houden onze snorkels op. We gaan op schildpad-denonderzoek! Ik hoop dat we ze weer spotten. Gelukkig zien we er een zwem-men. Ernie ziet hem als eerste en ik zie hem daarna. Het blijft een su-per gaaf gezicht. Yvette is de schildpad alweer kwijt en samen zwem-men we erachter aan. Zo ontzettend gaaf. We hebben er aardig voor om moeten zwemmen, maar het is het dubbel en dwars waard ge-weest. Heel gaaf.

Terug op de boot eten we chips en drinken we wat. Ik begin daarna met het eten. Yvette leert de kinderen pesten (met echte kaarten), Ju-dith en Bas gaan water tanken en Nico en Ernie lopen naar het stadje. Zo zijn we allemaal onder de pannen.

Ik geniet van het aanstekelijke gelach van Kathelijn. Wat heeft ze het leuk en wat kan ze al goed pesten! Heerlijk is het!

Het is bijzonder om te zien hoe iedereen met het water omgaat en ook de ‘kostbaarheid” ervan in-ziet. Met negen man gaat het erg hard. Hoe dou-chen jullie? Met zout water? Ook je haren? Nou die spoelen we vaak zoet. We douchen nu min-der dan normaal, maar dat kan ook niet anders.

Page 26: Scheepsjournaal week 30

Want anders zou het water wel heel snel op zijn. Wat is iedereen toch inventief met water. De dames brengen mij op ideeën. Over het tanken van water hebben we eigenlijk niks te klagen. Tot op heden gaat dat heel goed. Dat is erg fijn.

De meiden eten vanavond eerder dan wij. Dat lijkt mij verstandiger. Ze moeten toch een keer op tijd naar bed. Zij eten rijst met kipkerrie en daarna een lekker toetje. Als zij in bed liggen gaan wij ook heerlijk eten. Lekker hoor! We sluiten de avond af met Baileys, Amaretto en Glüh-wein. Zeker geen straf. Heerlijke actieve dag gehad!

Page 27: Scheepsjournaal week 30

Vrijdag 25 januari

Ik heb vannacht buiten geslapen, maar moet bekennen dat ik dat geen succes vind! Ik lag ook in de wind, dus ben veel wakker geworden op zoek naar een warm dekbed. Ik had het echt koud. Ik wilde Bas lekker achter laten slapen en het was goed zo. Als ik gisteren achter was gaan liggen, dan weet ik zeker dat hij in de loop van de nacht naar buiten zou zijn gegaan en dat vond ik niet nodig. Voor vannacht heb ik echter toch besloten om lekker binnen te gaan liggen. Dan maar liever met ons vij-ven dicht bij elkaar!

Ach, erg vind ik het zeker niet, want wat wij er voor terugkrijgen is super! Ik heb het er graag voor over om buiten te liggen en dit te kunnen delen met m’n vriendinnen. Hoe bijzonder is het namelijk dat er vier meiden een week lang huis en haard (weliswaar in heel goede handen) achter-laten om je te komen opzoeken! Dat is toch bijzonder. Ook van andere mensen die we tegenkomen horen we hoe bijzonder het is en dat maakt dat het nog stoerder is!

Ook al schrijven wij nog zo’n uitgebreid scheepsjournaal, het is toch echt heel anders als je erin zit, als je het zelf beleeft. Nu beleven zij een klein stukje met ons mee van deze geweldige ervaring. Het is fijn om ze aan boord te hebben. Alles gaat ook gesmeerd, het lijkt wel een geolie-de machine en het is relaxed. De boot is nog geen seconde te klein ge-weest. Tof!

Vandaag zijn wij vrouwen, met ons 8en, even de kant op gegaan. Bas heeft ons afgezet. Hij is daarna water gaan halen om de watertank te vullen. Aan het einde van de steiger ligt een lange tuinslang en daar kun je met jerrycans water vullen. Het is fijn dat dat hier kan en weer 5 keer goedkoper is dan in the Grenadines!

Als we opstaan gaan we eerst lekker zwemmen en douchen met zout water. Het is voor ons komisch om te zien hoe onze visite daarmee omgaat. De eerste dag was het nog iets onwerkelijks. Douchen? Met zout water? Nu bied ik aan om de slang met zoet warm water klaar te leggen en dan hoor ik dat dat niet nodig is!

Page 28: Scheepsjournaal week 30

Niet nodig, jullie dan misschien niet, maar ik vind het zelf heel fijn. De slang blijft dus lekker buiten.

We hebben geen brood, dus op pad. De strandtent waar Bas ons afgezet heeft is helaas niet open. Dus slenteren we langs het strand terug naar de pier. Er worden veel foto’s gemaakt. Het plaatje is ook wel heel erg bijzonder. Er staan mooie hoge palmbomen. Met recht is Anse Arlet een heel mooie baai!

In een kleine superrette halen we vers stokbrood. Aangezien we met negen per-

sonen zijn, halen we zes stokbroden. Het lijkt wel voor een heel wees-huis, maar aan het einde van de dag zijn ze toch echt allemaal op. We halen nog wat kleine dingen. Judith rekent af. Ze geeft de dame € 50 en krijgt eigenlijk alleen maar klein geld terug. Wij kletsen ondertussen volop en er valt zelfs een hele mooie schelp op de grond en daar heb-ben we het heel druk mee. Als we even aandacht hebben voor de boodschappen zegt Judith dat ze te weinig geld teruggekregen heeft. Ze heeft het goed in de gaten, want ze heeft inderdaad € 20.– te wei-nig teruggekregen. Als ze het tegen de vrouw achter de kassa zegt, reageert deze heel lauw en geeft meteen de € 20.-. We hebben er een rare smaak van in onze mond, want dit lijkt echt wel even op een streek, jammer!

We lopen verder langs de boulevard. We zien een rare rups. Althans dat denken we. Deze staat op mijn lijstje googlen. Wie weet komen we er dan achter wat voor dier het is en beter nog wat voor mooie vlinder er uitkomt!

Page 29: Scheepsjournaal week 30

Ook lopen we langs twee mannen met een grote vis. De vis wordt hier niet gewogen op een elektrische weegschaal, maar ouder-wets op een weegschaal met aan de ene kant het product en de andere kant gewicht-jes. Zo kan het dus nog steeds. Er liggen ook een heleboel kleine visjes in een krat. Op de krat staat Miko Glaces. Frederique vraagt me wat er staat, nou dat zijn de ijsjes van Ola van thuis! Grappig om te zien.

Op het strand zien we dat Bas net naar de boot aan het varen is. Hopelijk met de laatste lading water. Judith fluit op haar vingers en Bas heeft ons meteen in de smiezen. Hij maakt even af waar hij mee bezig is en komt ons dan halen.

We gaan allemaal in het bootje en oogsten op deze manier veel bekijks van de kant. De men-sen kijken geamuseerd hoe wij dat doen. Het gaat niet heel soepel, want de motor van het bootje wil niet starten, althans niet makkelijk. Sa-men met Frederique en Yvette zwem ik naar de boot. Het is heerlijk om die meters buiten te zwemmen. Als wij er zijn heeft de rest al de ba-guettes gesmeerd. Heerlijk! Dit is toch genieten. We eten een broodje en Bas heeft het ondertus-sen op zijn heupen gekregen, want het motortje is niet vooruit te branden. Uiteindelijk doet t mo-tortje het helemaal niet meer. De filters worden verwisseld met andere (al gebruikte) filters. Wie weet werkt dit. Helaas ook dat werkt niet. Dus dan maar op naar Le Marin. Daar kunnen we al-les weer laten repareren, althans dat hopen we!

We halen ons anker op en gaan dan op weg naar Le Diamant. Deze rots ligt in het zuidwes-ten van Martinique en daar kun je mooi snorke-len. Dat willen we nog wel graag gaan doen.

Page 30: Scheepsjournaal week 30

Ik ben redelijk duf, dus ik ga buiten in de kuip even lekker mijn ogen dichtdoen. Heerlijk relaxed om weer onderweg te zijn. Ik denk dat ik mijn ogen al wel vijf minuten dicht heb als ik Bas hoor mopperen (of is het schelden….). De motor moet uit en snel ook! Stopt het dan nooit? De startaccu is maximaal geladen (16V) en begint dan over te koken! Je ruikt het binnen al. Wat is dit nu weer??? Ik krijg er zo langzamerhand wel echt het jeuk van. Weer gedoe met elektra.

Oké plan de campagne, want ook voor onze gasten is dit niet zoals we gepland hebben! Aan de andere kant is dit way of life en hoort het er al-lemaal bij. Op deze manier ervaren ze hoe het is als dingen niet werken op een boot. We beginnen met het uitzetten van de motor. Ook meten we de stroom door. Wet meten op de dynamo meer dan 16V. Ook op de laadstroomregelaar meten we bij de startaccu ook meer dan 16V. Bij de accu’s meten we daarentegen maar iets meer dan 12V! Het lijkt wel of de regelaar alles niet goed doorgeeft. De startaccu wordt van de rege-laar afgehaald. Dat geeft wat vonkjes. We hopen maar dat de dynamo het blijft doen. Op deze manier kan de temperatuur van de startaccu da-len.

Bas en ik filosoferen wat en we besluiten om de andere laadstroomrege-laar te gaan monteren om te zien wat er dan gebeurt. We zien dan dat de startaccu weer “normaal” laadt en dat zowel de dynamo als de rege-laar 13.8V aangeven. Dat ziet er beter uit. We besluiten om in Le Marin verder na te gaan hoe dat nu zit met 13.8V op de laadstroomregelaar en/of dat niet te weinig is voor onze AGM accu’s. Het ziet er nu in ieder ge-val goed uit. We hebben de afgelopen maanden genoeg “meegemaakt” en ik ben echt wel heel relaxed, maar hier word ik iedere keer toch wel heel chagrijnig van!

Het weer is echter te onstuimig. De wind is te sterk en komt uit de verkeerde hoek om de boot bij de Diamant stil te liggen. Daar komt nog bij dat we dus ook geen bijbootje hebben. We besluiten om door te varen naar Le Marin. Achteraf maar weer goed ook! De helft van de matoosjes zit voor op de punt te kletsen. Yvette en ik zitten ach-terop wat te kletsen.

Page 31: Scheepsjournaal week 30

De laatste mijlen van deze tocht maak ik mee in de kombuis. Ik maak, met hulp van Nico, een tonijnsalade en een eiersalade. Lekker voor als we dadelijk ten anker liggen in Le Marin. Als ik mijn hoofd buiten steek, zie ik dat het heel druk is om ons heen en dat het een heel grote anker-baai is. We leggen de boot in de buurt van de zeilmakerij en de ship-chandler. Als we eenmaal liggen wil Bas meteen op pad. We bewegen hem dat hij eerst een broodje eet en gelukkig is hij zo verstandig dat hij dat ook doet.

Hij gaat al peddelend op pad. Eerst op zoek naar filters en bougies voor de motor. Dan gaat hij het grootzeil naar de zeilmaker brengen.

Wij dames zijn ondertussen erg druk met het maken van armbandjes met leuke gekleurde kraaltjes. Die meiden van ons vinden het hele-maal te gek gaaf. Toen Ernie deze week aan boord kwam had ze een heel leuk gestreept jurkje aan en dat heb ik haar ook meteen gezegd. Zelf heeft ze er geen goede aard in en ik mag hem hebben als ik hem pas. Dus ik het jurkje passen en hij zit als gegoten. Wat ontzettend lief. Ik vind het bijna gênant om aan te nemen, Het is wel een heel groot ca-deau. Hij is echt heel leuk en ik ben er heel erg blij mee!

Terug op de boot probeert Bas de motor aan de praat te krijgen. Het ziet er goed uit, maar dan slaat de motor toch weer af en doet hij het nog niet! Wat een murphy dag! De dinghy is zo belangrijk voor ons, want dat is ons transportmiddel. We gebruiken hem zo veel. Het is dus heel belangrijk dat hij het doet en dat je op hem kunt vertrouwen.

Als Bas terug is, en hij de filters vervangen heeft, lijkt het erop alsof al-les weer in orde is. Dat is alleen van korte duur, want binnen de kortste keren slaat de motor weer af. We willen hier, we liggen achteraan in de baai, niet blijven liggen, want dan kunnen we geen kant op. Dus het anker gaat op en we besluiten naar de haven te varen.

Page 32: Scheepsjournaal week 30

Vanuit daar kunnen we tenminste op pad. We roepen de haven op ka-naal 16. Geen reactie, logisch want we moeten ze op kanaal 9 roepen. Eindelijk bericht, maar het tempo waarmee. Ook dit is geen vrolijk mo-mentje. Als we bij de haven zijn, dobberen we wat rond. Wat naar nou. Waarom komt er niemand. Dan zien we de Helena Cristina liggen aan een mooring. We zien meerdere moorings vrij en daarom besluiten we om ook een mooring te pakken. Deze afstand kunnen we makkelijk peddelen. Ik sta achter het roer. Voor het roer zijn ze heel druk met het maken van armbandjes met kraaltjes. Bas en Judith zijn voor bij de mooring. Normaal gesproken pak ik de mooring en doet Bas het stuur-werk. Nu wil ik het graag zelf een keer proberen, hoezo bewijs-drang…., en wonderlijk genoeg gaat het heel goed en leg ik de boot super naast de mooring. Ik heb er klamme handen van en ben trots op mezelf dat ik dat gedaan heb.

Aad en Hella varen nog even voorbij en zeggen dat ze bij Mango’s happy hour hebben! Erg veel zin in om daar naartoe te gaan!

We liggen nog geen twee minuten of de havenmeester komt eraan. Hier kunnen we niet blijven liggen, want deze plaats is gereserveerd. Waar dan wel?!? Euhh in de haven of een mooring verder. Doe dan de haven maar, want dan kunnen we tenminste de kant op allemaal! De man die dan helpt heeft veel haast, want het is al bijna zes uur en om zes uur heeft hij een afspraak! Dus wij snel op weg en we liggen echt heel snel in de box. Het gaat ook erg goed. We liggen nog geen vijf mi-nuten of er wil een andere boot de box in varen. Hoe is dat nu weer mogelijk! Het blijkt de huurder van de box te zijn. Dus hup wij verkas-sen weer. We krijgen een beter plekje toegewezen. We liggen nu aan het begin van de steiger. Iedereen heeft zin om lekker op pad te gaan en de jurkjes worden aangedaan en het is druk in de badkamer, leuk!

De meiden hebben de tijd van hun leven met zoveel aandacht en ple-zier. Ik klets ondertussen met onze Belgische bu-ren. Het is leuk, want het gesprek gaat in een men-gelmoes van Duits, Engels, Frans en Nederlands. Het leuke van zulke gesprekken vind ik dat je aan een half woord genoeg hebt! Ik rond het gesprek af, want ook ik moet me een beetje optutten. Dat doe ik met plezier. Het zal wel te laat zijn voor de happy hour, maar op pad gaan we zeker.

Page 33: Scheepsjournaal week 30

We lopen wat rond en kapitein Bas zorgt er wel voor dat we op een goede plek terechtkomen. Heel toevallig, en dat meen ik, lopen we voorbij de Mango’s. Het is er echt heel druk en heel gezellig. Dus daar gaan we naartoe. Aad en Hella zijn er ook en er is volop te kletsen.

Aad drukt me op het hart om zo’n man als Bas te koesteren, want met 8 vrouwen op een boot… petje af! Gelukkig hoeft hij daar niet bang voor te zijn! Nico maakt nog een heerlijke opmerking dat iedere man dat toch wel wil, met acht vrouwen op de boot. Heerlijk! We drinken desperado’s. Wat een feestje weer! We eten er ook wat. Bas en ik wor-den getrakteerd, wat lief! Dat hadden de dames niet hoeven doen.

Het wordt natuurlijk weer veel te laat voor de meiden. Soms zie ik de dames kijken en denken….. Het is toch veel te laat voor die kleine meisjes……. Het is ook wel erg laat, maar we weten ook dat we dat volgende week, als onze vroege carnavalsvakantie over is, zeker weer inhalen.

Samen met Bas, Yvette en de meiden loop ik terug. Alle drie een meis-je aan de hand. Nou ja aan de hand. Frederique heeft Yvette aan de had, Bas heeft Lied op zijn nek en ik til Lijntje op.

Morgen gaat Bas eerst naar t motortje kijken. Daarna gaan we door, ongeacht of hij het doet, naar Saint Anne. Daar hebben we alweer de laatste avond met de meiden. Ik zie er nu al tegen op dat ze weg gaan, niet leuk!

Page 34: Scheepsjournaal week 30

Zaterdag 26 januari

Na de gezellige avond gisteren zijn we toch nog best vroeg wakker. De dag be-gint lekker. Yvette begint buiten met de meiden met een potje pesten. Zo leuk om te zien. Ik ben binnen in de weer en Bas gaat naar de capitainnerie om te betalen. Ondertussen komen de overburen vra-gen of wij hun boodschappen willen heb-ben. Het zijn twee Nederlandse stellen

die de afgelopen twee weken een boot hier hebben gehuurd. Hun vakan-tie zit erop en zij vliegen vandaag terug naar Nederland. Alles wat zij over-hebben krijgen wij van ze. Wat ontzettend lief, wat lekker allemaal en wat veel. Ohhhh ik ben er gewoon een beetje stil van. Ik blijf maar bedanken. Zo ontzettend aardig, super!

Daarna ga ik met Judith, Ernie en Nico op pad. We gaan boodschappen doen. We lopen eerst langs de afvalbakken en daarna glippen we een souvenirwinkel in. Wat een hoop prullaria allemaal zeg, echt ongelofelijk! We kijken wat, maar zonder iets te kopen gaan we verder. Met z’n vieren boodschappen doen is toch best veel en aangezien het voor de dames bijna de laatste dag is zeg ik dat ze lekker in het winkelcentrum bij de ha-ven moeten gaan struinen. Nico en Ernie doen dat dan ook. Judith blijft bij mij en zo doen we samen boodschappen. Eigenlijk is dat ook veel makke-lijker. Heerlijk om weer eens in een grote goed gevulde supermarkt te zijn.

Ook hier zien we Franse invloeden. Lekker allemaal. De voorraden wor-den weer aangevuld en we nemen lekkere spullen mee om vanavond op het strand te kunnen barbecueën. Het karretje mogen we mee naar de steiger nemen als ik mijn rijbewijs achterlaat. Dat doe ik wel, want er staat een kop op de kar. Er heeft zich een wisseling van de wacht voorgedaan op de boot. Yvette en Nico zijn met Liedje en Lijn op pad en Ernie is nog steeds op de boot. Ik geef de boodschappen aan en zij ruimen ze, voor zover er plaats is, binnen verder op. Bas overlegt even met mij, want hij heeft een bodyboard voor Frederique gezien. Hij wil haar ermee verras-sen, omdat hij zonder overleg het Hello Kitty board heeft weggedaan (was overigens wel kapot) en de surfplank eigenlijk te groot is om echt op te kunnen oefenen voor de meiden.

Page 35: Scheepsjournaal week 30

Dat overleg duurt niet lang en zo lopen we met z’n drieën naar de win-kel. Eerst gaan we de kar terugbrengen en plagen we Frederique een beetje, want de verassing is dat ze mee boodschappen mag gaan doen. Ze trapt er gelukkig niet in. We lopen vervolgens naar de winkel en ko-pen naast het bodyboard ook een mooie drybag. Die kunnen we hier goed gebruiken. Ondertussen dat Bas afrekent loop ik even een duik-winkel binnen, want misschien hebben ze hier wel een onderwatercame-ra. Deze hebben ze wel, maar ze kosten een fortuin. Dan maar geen on-derwatercamera de komende dagen. We moeten even bedenken waar we een goede (onderwater-)camera kunnen kopen. We willen er zeker eentje kopen, want het is hier onderwater bijna net zo mooi als boven water!

Terug op de boot gaat het allemaal niet zo snel als dat we zouden willen. We hebben ook nog niet ontbeten. Dat speelt ook vast en zeker een rol. De meeste spullen worden zorgvuldig opgeborgen en daarna verlaten we de haven. Dat is maar goed ook, want wat is het hier warm, veel warmer dan in een lekkere baai. We zijn dus ook wel weer toe aan een lekker strandje.

We varen terug naar St Anne. Dat ligt denk ik 1nm van Le Marin van-daan. We vinden een plaatsje dichtbij de kant. Dat is wel zo prettig, om-dat we voorlopig nog geen bijbootje hebben die ons naar de kant kan brengen. Naast ons ligt de Pooh en zij hebben een heel grote vis gevan-gen!

Bas gaat meteen met het bijbootje beginnen. Hij vervangt de bougies en dan loopt het bootje weer als een trein. Heerlijk. Zonder bijbootje ben je hier echt helemaal niks. Ongelofelijk hoor. Wat kun je je daarop verkij-ken. Iedereen is blij. De boot staat binnen nog aardig op z’n kop en Bas en ik ruimen het binnen op. De dames zwemmen naar de kant en de meiden spelen lekker binnen in de boot.

Als ik klaar ben met opruimen, Bas helpt me gelukkig, gaan ook wij naar de kant. Bas gaat met de meiden spelen op het strand en ik ga op zoek naar de autoverhuurder voor morgen. Dat scheelt morgen weer tijd.

Er komt veel muziek uit het dorpje. Er is genoeg te doen. Heerlijk die le-vendigheid. Hier is het wel weer heer Caribisch en weer totaal anders dan de andere plaatsen waar we deze week geweest zijn.

Page 36: Scheepsjournaal week 30

Het is leuk om zo iedere keer iets anders te kun-nen laten zien. Op deze manier krijgen de dames een goede indruk van wat wij allemaal al gezien hebben en wat ons wellicht nog te wachten staat.

Ik kom de dames onderweg tegen. Ze zijn wat souvenirwinkeltjes aan het bekijken, want ze wil-len natuurlijk niet met lege handen terug komen. In de winkel vraag ik naar Budget car. De me-vrouw weet niet waar het zit. Ik weet de straat, dus als ik haar dat vraag, dan zegt ze dat het nog wel een minuut of 20 lopen is. Nou dat maakt mij niks uit, lekker even lopen.

De dames lopen met mij mee. Ze willen graag naar het strand aan de andere kant van de baai. Dat ziet er ook wel heel schitterend uit. Alleen op je blote voeten lopen is niet heel fijn. Toch zetten ze dapper door. Boven op de top ligt, op alweer een schitterend plekje, het kerkhof. We lopen nog

een stukje door. Daar nemen zij de trap naar het strand. Ik heb mijn portemonnee bij me en geef ze wat geld zodat ze dadelijk lekker wat kunnen drinken. Ik loop rechtdoor en zoek de autoverhuur. Ik sla op een gegeven moment rechtsaf en opeens toetert er een auto. Ik kijk naar de auto en dan om me heen. Hmmmm het is voor mij bedoeld en ik loop hier helemaal alleen. Wat moet ik nu doen? Ik besluit om stug door te lopen en net te doen alsof ik doof ben. De bestuurder is aan het bellen en zet zijn auto aan de kant. Gelukkig passeren er af en toe nog wat auto’s. Helemaal alleen ben ik dus niet. Toch ben ik blij als ik weer wat huizen om me heen zie. Bizar dit gevoel heb ik nog niet eer-der gehad en ik heb echt al op veel engere plaatsen gelopen. De auto-verhuur, althans de parkeerplaats ervan, vind ik lekker snel, fijn!

Dat is fijn voor morgen. Dan ga ik terug naar het strand en ik zie de dames op een heerlijk terrasje zitten. Ik bestel ook iets te drinken. Heerlijk. Judith, Ernie en Yvette zwemmen naar de boot terug. Denk dat het ongeveer 1 km is en Nico en ik lopen terug. We spreken bij het strandje af waar ik Bas en de meiden achter gelaten heb,

Page 37: Scheepsjournaal week 30

Terug in het dorpje is Bas er niet. Hij is naar een ander strandje ge-gaan, want hier was het heel vies. Samen met de meiden heeft hij iets in het zand geschreven, maar dat hebben we helaas niet gezien. Uiteindelijk komt hij ons ophalen. Ik ga terug naar de boot om de spullen voor het strand te halen en hij zet Nico en de kinderen op een ander strandje af.

Op de boot maken wij, de rest is ondertussen ook veilig aangekomen, broodjes en pakken de tas in. Bas vaart twee keer op en neer en zo zijn we er al-lemaal weer. Ernie heeft de kraaltjes meegenomen en is heerlijk in de weer met armbandjes en ringe-tjes maken. De rust die ze daarvoor heeft, daar ben ik echt “jaloers” op. Ik krijg van Lijntje een heel mooi armbandje. Het valt me op dat Lijn met heel veel plezier en rust aan de arm-bandjes kan werken. Heel geconcentreerd gaat ze te werk. Mooi om te zien.

Zo vermaken we ons de hele middag op het strand. Er wordt gesnorkeld, er is he-laas niet veel te zien en ik zwem met Lied-je. Ik haal er weer een kurkje af. Eens kij-ken hoe dat gaat. Het gaat goed en nu zwemt onze jongste nog maar met drie kurkjes. Goed hoor!

De middag vliegt voorbij. Bas gaat nog even informeren of hij morgen kan duiken, maar de duikwinkel is helaas dicht. Dan stel ik voor dat hij morgen met de auto gaat surfen. Daar ziet hij wel wat in en hij vraagt aan Jork, van de Pooh, of hij ook zin heeft om mee te gaan.

Wij dames willen nog even het dorp-je in en Bas gaat alvast spullen ma-ken voor de BBQ. Liedje gaat mee naar de boot om te helpen.

Page 38: Scheepsjournaal week 30

Onze wandeling naar het dorpje doen we met de camera’s in de hand en we schieten zo een heleboel hele vrolijke foto’s. Frederique heeft een jurkje van Ernie aan en Lijn heeft een handdoek omgeslagen. Zo grappig.

Het uitzoeken van de cadeautjes duurt altijd langer dan gepland en het is later dan we verwacht hadden als we terug op het strand zijn. Bas komt Nico en mij halen. Dan gaan wij hem helpen met de spullen en de rest blijft op het strand. Ernie ziet ze letterlijk vliegen, want ze ziet vuurvliegjes. Een gaaf gezicht!

Wij pakken zo snel als we kunnen de spullen bij elkaar en doen alles in tassen en kratten. Het begint alleen heel hard te regenen. We horen de rest al roepen op het strand. Hebben wij weer…..

Dus gaat Bas ze halen en wordt het alsnog een BBQ op de boot, ook gezellig. Als de dames op de boot zijn houden we eerst bonte avond op het voordek. Daar gaat de box aan met de muziek en wordt er door iedereen heel enthousiast ge-danst. Wat is dit heerlijk en wat zul-len de andere boten om ons heen wel niet denken. Het maakt me niks uit, het is nog vroeg zullen we maar zeggen. Wat een genieten is dit zeg. Zo leuk.

Dan valt Lijntje en ze gilt het uit! Ohhh nee ze is met haar (grote men-sen) tand op de ankerlier gevallen en er is een hoekje af. Ze is even ontroostbaar en iedereen is er van geschrokken. Wat een balen, wat een domper!

Samen met Lijn ga ik naar Bas en samen proberen we haar te troos-ten. Het is per slot van rekening wel haar grote mensen tand. Het is gelukkig aan de buitenkant, dus het valt niet op en ach er zijn ergere dingen op de wereld. C’est la vie zullen we maar zeggen. Lijn wil het zelf ook zien in de spiegel. Dan hoor ik haar huilen. Ze zit op wasbakje bij de badkamer en ze huilt. Ze is echt intens verdrietig.

Page 39: Scheepsjournaal week 30

Toen werd ik ook echt heel verdrietig, want wat is er erger dat je eigen kleine meisje verdrietig te zien! Ze heeft heel goed door wat er gebeurd is. Gelukkig kan ik haar goed troosten en beloof ik haar dat we als we thuis zijn het weer mooi laten maken door de tandarts. Ook mag zij pa-pa vanavond helpen met het barbecueën. Dat maakt niet alles goed, maar ze komt wel mee naar de kuip.

Daar is iedereen nog een beetje stil van de valpartij. Dat is nergens voor nodig, want het is zoals het is. We eten lekker en de avond vliegt voorbij. De laatste avond alweer!

Morgen gaan de dames naar huis, daar wil ik nu nog even niet over na-denken!

Dat is morgen pas.

Page 40: Scheepsjournaal week 30

Tot slot: Het paradijs

Toen we de Grenadines verlieten, meldden we dat we het paradijs had-den verlaten. We zijn nog niet veel verder, maar we vinden de term ‘paradijs’ niet helemaal op zijn plaats.

Bij het paradijs denkt men meestal aan een hele mooie tropische locatie en waar het leven in zaligheid geleefd dient te worden. Het is logisch om het hier paradijselijk te vinden. Het weer is mooi, de omgeving is prachtig en het water is helder.

Nu zijn we op Martinique. Het heeft de naam te Frans te zijn voor de Caraïben. Het is ook echt Frans, de Euro is het betaalmiddel en de ijs-jes zijn Mediterraan geprijsd. Toch hebben we het gevoel weer een in een paradijs te liggen. Waar ligt dat dan aan? In de eerste plaats aan je gemoedstoestand. Als je somber van geest bent, dan vind je het ner-gens. Ik sprak iemand en zijn reis ging niet verder dan Martinique, want verder naar boven wordt het duurder en het blijft het allemaal hetzelfde, vond hij. In dat geval denk ik, zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Zijn paradijs ligt eerder in Nederland dan in Martinique. In de tweede plaats het gezelschap waar je mee reist. De vreugde en de uitgelaten-heid van onze gasten van afgelopen week hebben zeker het paradijs-gevoel aangewakkerd. Een komische film moet je ook niet alleen kijken. Het lacht echt beter met meerdere mensen.

Nu nog een andere term voor paradijs, want dat is ons inzien teveel be-laden. Marieke en ik lopen echt niet met een vijgenblad voorgebonden tussen de palmbomen. Het zijn adembenemende plaatsen waar we ko-men. Een passende term weten we niet te vinden maar we blijven zoe-ken. Naar dat woord wat de lading dekt. Zolang de stemming en het ge-zelschap goed zijn hebben we geen paradijs nodig!