Wat vooraf ging:

Kimberly knikt en staat op. ‘Ik heb iets gevonden wat Levi liever geheim had willen houden.’ zegt ze. ‘Ik vermoed namelijk dat Levi afstamt van een oude magiër.’ zegt ze. ‘En deze magiër was niet zomaar iemand.’

Kimberly zucht. ‘De magiër had wel de onsterfelijkheid in zijn bloed en een klein deel hiervan heeft hij doorgegeven aan zijn kinderen die het weer doorgeven aan zijn kinderen. Het zit in hun DNA. Dat is waar we Levi mee kunnen pakken.’ zegt ze. ‘We hebben zijn DNA of dat van zijn kinderen nodig. Daar ga jij voor zorgen.’

Zodra hij de voordeur zachtjes gesloten heeft begint hij sneller, maar toch nog steeds op zijn tenen, te lopen. Hij wil zo snel mogelijk weg en hij kijkt niet meer om zich heen. Iets wat hij misschien wel had moeten doen.

‘Wat is dat daar?’ vraagt ze en Jasper draait verbaasd om. Razendsnel vliegen de vingers van Tara naar het hoofd van Jasper en ze trekt aan een haar. Ze controleert of de wortel eraan zit en stopt het in haar zak voordat Jasper weer om kan draaien.

‘En wees maar niet bang, je wordt er rijkelijk voor beloont.’ zegt ze snel en ze wacht kort op het antwoord. Tevreden met het antwoord begint ze te grijnzen. ‘Ik wist wel dat ik op je kon rekenen, Leo, maar ik waarschuw je. Dit wordt geen makkelijke opdracht.’ Ze wacht even. ‘Ik wil dat je op zoek gaat naar iemand die niet bestaat.’

‘Ik weet dat ik bij jou bij de goede persoon ben. Jij geeft net zo veel om Tara als ik doe. Sinds ze terug is van de universiteit is Tara zichzelf niet meer en naar mij luistert ze niet. Ik weet dat jij me kunt helpen.’ zegt Armand als hij stil blijft en hij de emotie van Gabriël niet kan zien.

Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik zou het ze heel graag willen vertellen, maar ik weet uit eigen ervaring hoe het voelt om dit te horen. Ik wil ze graag nog iets langer een ontspannen jeugd geven. Nadine en Stijn groeien immers vanavond pas op.’ legt hij uit.

Laurens grijnst en trekt haar naar zich toe. ‘Kom eens hier gekkerd.’ zegt hij terwijl hij haar tegen zich aan trekt. ‘Jij bent de enige voor mij en wat er ook gebeurd, wat je ook doet of zegt, ik zal van je houden. Kun je dat onthouden voor de volgende keer?’ vraagt hij. ‘Bovendien is je vader heel duidelijk geweest met zijn preek. Ik zou je nooit pijn durven doen.’

Maria slikt en knikt. ‘Ik denk dat jou verwachtingen iets anders zijn dan die van mij.’ zegt ze. ‘Ik vond het heel erg gezellig die avond, echt waar…’ zegt ze snel als zijn gezicht betrekt.

Het blijft even stil. ‘Maar?’ vraagt Jasper als hij merkt dat Maria nog niet uitgesproken is. ‘Maar ik denk dat we het bij die ene avond moeten laten. Het was heel gezellig, maar we zijn nog zo jong en we moeten ons nog niet binden, vind je ook niet?’

Jasper schudt zijn hoofd. ‘Het hoeft voor mij niet meer Maria. Het is alles of niets en als jij er zo over denkt, dan is het niets.’ zegt hij. ‘Ik hoef je voorlopig niet meer te zien. Je kunt gaan.’

‘O, oké.’ zegt ze kort. ‘En morgen? Wil je morgen iets afspreken?’ vraagt ze daarom maar. Er volgt opnieuw een stilte. ‘Sorry, Manon, ik heb morgen al iets afgesproken met Sophie.’ Opnieuw is het stil. ‘Misschien is het beter als we even afstand van elkaar nemen, Manon.’

‘Mijn wens is anders weinig geheim.’ zegt Levi en Samantha kijkt hem vragend aan. ‘Mijn grootste wens is dat we voor altijd samen blijven en dat we over twintig jaar samen terug kunnen kijken op deze avond, terwijl we nog steeds ons geluk samen kunnen delen.’ zegt hij kust Samantha voorzichtig.

‘Jullie zien er goed uit als tieners.’ voegt Nadine daar aan toe, terwijl ze Lex een kus op zijn wang drukt. ‘Eh, dank je.’ zegt hij aarzelend terwijl zijn wangen rood worden.

Nadine lacht. ‘Ik vind jou ook heel leuk Lex. Je bent een goede vriend…’ zegt ze voorzichtig, maar Lex onderbreekt haar. ‘Echt waar? Ik ben zo blij dat je dat zegt.’ zegt hij opgelucht. ‘Ik was even bang dat jij hier een heel ander gevoel bij zou hebben, maar gelukkig is dat niet zo.’

Nadine opent aarzelend haar mond om er iets tegenin te brengen, maar dat wordt door Lex totaal verkeerd opgevat. Voor ze het weet doet hij een stap naar haar toe en drukt voorzichtig zijn lippen op die van haar. Zonder tegenstribbelen laat Nadine zich meevoeren in de kus.

Tara draait zich razendsnel om en komt op hem afstormen. ‘Hij is bij je geweest?’ sist ze en Gabriël knikt. ‘Hoe durft hij?’ roept Tara vervolgens kwaad uit. ‘Waar bemoeit hij zich in hemelsnaam mee? Dit is mijn leven!’

Tara lijkt iets rustiger te worden. ‘Jullie zouden het toch niet begrijpen.’ zegt ze nogmaals. ‘Niemand begrijpt het. Niemand snapt dat ik dit alleen maar doe omdat ik door moet. Daarom doe ik alles. Ik wil verder met mijn leven, maar dat kan niet zolang… Dat kan niet zolang hij nog…’

Gabriël kijkt haar onzeker aan. ‘Het duurt niet lang meer.’ fluistert ze. ‘Ik ben bijna klaar, nog even en dan is dit allemaal voorbij. Ik zal hier nooit spijt van hebben, want hierdoor heb ik jou ontmoet. Heb nog even geduld.’ fluistert ze nog voordat ze zich omdraait en wegloopt, Gabriël ontzet achterlatend.

Afwezig staart Kimberly naar het zachte witte vloerkleed onder haar voeten, het kleed dat Samantha jaren geleden heeft uitgezocht. Ze zucht. Het is alsof ze de afgelopen dagen opeens haar biologische klok heeft horen tikken, alsof ze plotseling beseft dat ze niet het eeuwige leven heeft. Al die jaren heeft ze haar leven gewijd aan haar wraak op Levi en haar zus, maar wat heeft ze nu eigenlijk bereikt? Ze is helemaal alleen, terwijl ze net als haar zus een familie had kunnen hebben.

Kimberly werpt een korte blik op de vloer en knikt dan. ‘Het is wat we al dachten. Het haar van de jongen, Jasper, bevat duidelijk sporen van magie en het is duidelijk dat hij één van de afstammelingen van de magiër is. En dat betekent dat Levi dat ook is.’

Kimberly kijkt haar bedenkelijk aan en Tara kijkt zelfverzekerd naar haar. Kimberly zucht en knikt dan. ‘Nog één keer dan, maar we laten die mensen die op zoek zijn naar Levi er voorlopig buiten.’ zegt ze. ‘En je moet me beloven dat ik je hierna nooit meer hoef te zien.’

Hoofdstuk 9.c

‘En? Heb je al besloten wat je gaat doen met Maria?’ vraagt Isa als ze ‘s ochtends beneden komt en Jasper ziet. Aan zijn ogen ziet ze meteen dat hij niet goed geslapen heeft en daarmee heeft ze ook het antwoord op haar vraag.

Jasper schudt treurig zijn hoofd. ‘Ik kon er niet van slapen vannacht. Ik heb de hele nacht liggen tobben en toen ik eindelijk in slaap viel, ging mijn wekker alweer af.’ Hij gaapt even en gaat dan verder. ‘Ik denk gewoon dat ze me nooit meer wil zien nu.’

Isa schudt haar hoofd. ‘Jullie zijn al zo lang vrienden, het komt echt wel weer goed. Je moet haar gewoon uitleggen waarom je zo boos werd en je excuses aanbieden.’ Isa geeft haar broer een bemoedigend klopje op zijn schouder. ‘Kop op, het was niet slim van je, maar ze zal het echt wel begrijpen en…’

Voor Isa haar zin af kan maken wordt ze onderbroken door haar zus. ‘En wat is dit dan? Een geheime vergadering zonder mij?’ Als ze de stem van Manon horen, draaien Jasper en Isa zich allebei razendsnel om. ‘O… Manon…’ zegt Jasper geschrokken.

Manon kijkt hen afwachtend aan en Isa ziet hoe Jasper haar smekend aankijkt. ‘Dat is het inderdaad ja.’ zegt ze daarom snel tegen Manon. ‘Jasper zat met een probleem dus vroeg hij om mijn advies.’ Ze aarzelt even. ‘Het is niet vervelend bedoeld, maar ik denk dat Jasper het je niet verteld heeft omdat… nou ja…’

Manon begint te grijnzen. ‘Laat maar zitten.’ zegt ze en maakt een afwerend gebaar. ‘Ik weet dat ik niet zo goed ben in het bewaren van geheimen. Het is goed zo.’ Jasper haalt duidelijk opgelucht adem, terwijl Manon naar de keuken loopt. Ze draait zich nog even om en zegt met een knipoog: ‘Ik kom er toch wel achter.’

Jasper kijkt Isa angstig aan voor hulp, maar Isa begint alleen te grijnzen en volgt Manon naar de keuken om het ontbijt klaar te maken. Als iedereen beneden zit, geniet het hele gezin van het gezamenlijke ontbijt.

‘Pap?’ vraagt Nadine voorzichtig en ze haalt haar meest schattige glimlach tevoorschijn. Levi kijkt haar onderzoekend aan. ‘Die puppy-ogen zullen wel niet veel goeds betekenen.’ mompelt hij. Nadine kijkt hem nog steeds zo lief mogelijk aan. ‘Zouden we vanmiddag wat mensen uit mogen nodigen?’

Samantha neemt haar dochter ook onderzoekend op. ‘En wat moeten wij ons voorstellen bij “een paar mensen”?’ vraagt ze daarom argwanend. Stijn neemt het snel op voor zijn zus. ‘Niet zo veel. Lex en Lars en misschien Axel en Pascal.’ legt hij uit, maar Samantha en Levi kijken nog steeds bedenkelijk.

Nu bemoeit Manon zich er ook mee. ‘Vergeet niet dat het al tieners zijn, mam. Bovendien wilde ik Lucas toch vragen om vanmiddag langs te komen dus zijn wij er ook om een oogje in het zeil te houden.’ Samantha zucht. ‘Ik weet niet of dat zo bemoedigend is, maar vooruit dan.’

‘Wat denk jij ervan?’ vraagt Samantha als ze één uur later voor de winkel staan. ‘Denk je dat ik toch nog even moet gaan kijken vanmiddag? Gewoon voor de zekerheid?’ Ze kijkt Levi onzeker aan, maar hij knijpt kort en bemoedigend in haar hand.

‘Ik denk dat we ze even met rust moeten laten vandaag. Je mag ze best één keer bellen vanmiddag, maar je moet ze ook het gevoel geven dat je ze vertrouwt. Je weet hoe tieners kunnen zijn.’ legt hij uit, terwijl voorzichtig haar gezicht in zijn handen neemt. ‘Je bent wel heel schattig als je bezorgd bent.’

Samantha lacht en knikt. ‘Wat ben je weer verstandig vandaag.’ zegt ze, maar als ze de twinkeling in zijn ogen ziet voegt ze er aan toe: ‘Je wilt nu zeker weer dat ik je vertel hoe blij ik ben dat je mijn man bent?’ vraagt ze cynisch. Levi lacht alleen maar en drukt zijn lippen op die van haar, net zolang totdat de eerste klant kuchend langs hen naar binnen loopt.

Samantha maakt zich met een grijns van Levi los en loopt snel naar binnen. De rest van de dag werken ze allebei serieus in de winkel. Levi houdt zoals elke dag de kassa bij en Samantha vult zorgvuldig de voorraad bij.

Om één uur vult het geluid van de schoolbel het gebouw van Belladonnabaan High School en een stroom van leerlingen komt naar buiten. ‘Lucas! Wacht even!’ roept Manon als ze haar beste vriend weg ziet lopen.

Manon rent snel naar hem toe en ziet hoe hij even aarzelt voor hij zich omdraait. ‘Hoi.’ zegt ze met een glimlach. ‘Heb je tijd en zin om vandaag even bij te kletsen?’ Terwijl ze het zegt schrikt ze van de smekende toon in haar eigen stem.

Lucas kijkt haar even bedenkelijk aan voordat hij zijn hoofd schudt. ‘Het spijt me, maar ik heb vanmiddag al met Sophie afgesproken om samen huiswerk te maken en daarna gaan we samen naar de bioscoop.’

Manons gezicht betrekt meteen. ‘O, jammer.’ mompelt ze. ‘Ik had gehoopt dat we weer eens iets zouden kunnen afspreken. Het is al zo lang geleden, want je hebt het al weken druk met die Sophie.’ Manon moet moeite doen om de naam Sophie vriendelijk uit te spreken.

Lucas haalt luchtig zijn schouders op. ‘Is dit niet wat je wilde?’ vraagt hij. ‘Ik heb je advies opgevolgd en het heeft gewerkt. Je hebt de eerste klant van je koppelingsbureau heel gelukkig gemaakt. Ben je niet trots nu?’

Manon knikt langzaam en doet haar best om een vrolijk gezicht op te zetten. ‘Dat is geweldig! Ik ben echt heel blij voor je.’ zegt ze zo opgewekt mogelijk, maar met een lichte trilling in haar stem. ‘Niet te geloven dat het gewerkt heeft. Binnenkort zullen de klanten wel binnenstromen.’

Lucas knikt tevreden. ‘Gefeliciteerd met je eerste succes. Ik zal je niet langer ophouden. Je zult wel veel te doen hebben nu je weet dat je koppeladvies werkt. Bovendien wacht Sophie op me.’

Manon knikt met een glimlach en kijkt toe hoe Lucas fluitend wegloopt. Pas als Lucas het schoolterrein verlaten heeft haalt ze de neppe lach van haar gezicht en slaakt een diepe, teleurgestelde zucht.

Ook Jasper staat zuchtend voor het schoolgebouw. Normaal gesproken trekt hij zich niets aan van de zoenende stelletjes in de fietsenstalling, maar vandaag voelt hij toch een steek in zijn hart. Meer dan ooit zou hij nu willen dat hij daar stond, samen met Maria.

Hij heeft de hele dag nog niet de kans gehad om met Maria te praten en dat maakt hem alleen maar onrustiger. Hij kijkt even zoekend om zich heen en ziet Maria dan lopen. ‘Maria, wacht even!’ roept hij. ‘Ik wil alleen even met je praten.’ zegt hij voorzichtig als ze hem uitdagend aankijkt.

Hij kijkt haar smekend aan en Maria knikt uiteindelijk. ‘Dank je.’ zegt Jasper en hij loopt snel naar de fietsenstalling waar het intussen wat minder druk is. Maria volgt hem en kijkt hem opnieuw uitdagend aan. ‘Als je weer gaat schreeuwen, dan ga ik weer.’ zegt ze bits, maar Jasper schudt zijn hoofd. ‘Ik wil je juist mijn excuses aanbieden daarvoor.’

‘Ik had je niet zo moeten behandelen, ik had je niet weg moeten sturen en ik had zeker niet tegen je moeten schreeuwen. Ik heb spijt van wat ik heb gedaan, echt waar. Geef me alsjeblieft nog een kans?’

Maria kijkt nog steeds bedenkelijk dus vervolgt Jasper zijn verhaal. ‘De woorden waren mijn mond al uit, voordat ik wist wat ik zei. Ik was onnadenkend en dom en impulsief en ik neem alles terug wat ik gezegd heb. Wil je me alsjeblieft vergeven?’ Bij die laatste zin trekt hij een pruillipje.

Maria kijkt nog steeds bedenkelijk, maar ze kan niet voorkomen dat er toch een klein glimlachje op haar gezicht verschijnt. ‘Ik wil je best vergeven, want we hadden het echt heel leuk samen, maar wat doe jij dan? Kun jij ermee leven dat ik niet meer wil zijn dan vrienden?’

Jasper haalt kort zijn schouders op. ‘Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar ik kan je niet dwingen om hetzelfde te voelen als ik. Als jij vrienden wil zijn, dan respecteer ik dan en dan kunnen we er maar beter het beste van maken.’

‘En is dat eigenlijk ook niet wat vrienden doen? Elkaar respecteren en elkaar ten alle tijden steunen. Ik geef echt om je en je bent mijn beste vriendin. Als hij denkt dat je zo gelukkiger bent, dan ben ik tevreden, want als vriend gun ik je het beste.’ Besluit hij zijn verhaal.

Ook Nadine en Stijn hebben die middag vrij van school. ‘We hebben het huis de hele middag voor onszelf.’ vertelt Nadine enthousiast. ‘We kunnen doen wat we willen zonder dat we met iemand rekening moeten houden.’ ‘Behalve met Isa, Manon en Jasper dan.’ vult Stijn aan.

Pascal en Axel, die ook allebei pas hun verjaardag hebben gevierd knikken goedkeurend. ‘Wat denk jij?’ vraagt Pascal terwijl hij vanaf de balustrade neerkijkt op zijn broer. ‘Klinkt goed.’ zegt die met een grijns.

Nadine klapt enthousiast in haar handen. ‘Dat is dan geregeld. Ik weet zeker dat het een geweldige middag wordt. Het is zo gaaf om een tiener te zijn.’ Ze springt blij op en neer, terwijl de jongens haar grijnzend aankijken.

‘Als jullie het niet erg vinden, dan gaan we eerst nog even naar huis om mam te vertellen waar we zijn en om ons huiswerk thuis af te geven.’ zegt Axel. ‘Dan zien we jullie over een half uurtje wel bij jullie thuis.’

Nadine en Stijn nemen voor korte tijd afscheid van Axel en Pascal en lopen samen naar de schoolbus, totdat ze Lars en Lex tegen komen. ‘Hey jongens, hebben jullie ook zin om vanmiddag bij ons langs te komen? We hebben Axel en Pascal ook uitgenodigd.’ vertelt Stijn, terwijl Nadine de blik van Lex probeert te ontwijken.

Lex heeft een grote grijns op zijn gezicht, terwijl hij Nadines blik wil opvangen. Lars kijkt zijn broer vragend aan en antwoordt dan: ‘Bedankt voor het aanbod, maar we kunnen niet. Lizzy vertrekt vanavond naar de universiteit en mam en pap hebben een soort afscheidsfeestje georganiseerd voor de familie.’

Stijn knikt begrijpend. ‘Natuurlijk. Doe haar maar de groetjes en wens haar veel succes.’ zegt hij en Nadine haalt naast hem opgelucht adem. ‘Jammer, maar heel begrijpelijk.’ zegt ze snel en ze kijkt Lex kort aan.

‘Jammer dat ze niet kunnen komen, vind je ook niet?’ vraagt Stijn als ze samen toekijken hoe Lex en Lars het schoolterrein verlaten. Nadine knikt vaagjes en mompelt: ‘Heel jammer ja.’

Nadine en Stijn willen ook naar de schoolbus lopen als ze Kris en Romy de Pater tegenkomen. ‘Hey!’ roept Nadine enthousiast uit. ‘Hebben jullie misschien zin om een gezellig middagje bij ons thuis door te brengen? We vieren dat we tieners zijn!’ legt ze uit.

Romy werpt een steelse blik op Stijn en kijkt haar broer dan smekend aan. Kris begint meteen te grijnzen en knikt. ‘Dat aanbod kunnen we niet afslaan. Ik grijp elk excuus aan om niet meteen huiswerk te hoeven maken.’

Om 2 uur zitten er 6 jonge tieners rondom de tuintafel van Levi en Samantha. ‘Wij moeten wel op tijd naar huis vandaag, want onze oudste broer, Roy, gaat morgenavond naar de universiteit en Laurens heeft als verrassing een afscheidsdiner voor hem gepland.’ legt Romy uit.

‘Etsu is een paar maanden geleden vertrokken.’ vertelt Axel. ‘Je had eens moeten zien wat een dramatisch afscheid onze moeder daar van maakte. Ik snap echt niet waarom ze zich zo druk maakte, alleen maar omdat “haar enige dochter de wijde wereld in trekt”’.

‘Ik snap ook echt niet waarom ouders zo overbezorgd zijn.’ valt Nadine hem bij. ‘Onze ouders deden vanochtend ook zo moeilijk toen we vroegen of we mensen mee naar huis mochten nemen. Alsof we meteen in 7 sloten tegelijk zouden lopen. We zijn al wel tieners, hoor!’ zegt ze verontwaardigd.

Stijn heeft zich tot dan toe buiten de discussie gehouden, maar zegt toch: ‘Ik snap het ergens wel, hoor. Het is toch je eigen kind en het is nogal een stap als ze opgroeien.’ verdedigt hij zijn ouders.

‘De familiesim heeft gesproken.’ zegt Pascal lachend, terwijl hij Stijn een plagende stomp tegen zijn schouder geeft. Iedereen lacht, op Romy na die Stijn een samenzweerderig knipoogje geeft.

Ondertussen zitten Jasper, Manon en Isa op hun kamer over hun huiswerk gebogen. Terwijl Jasper en Isa zich ijverig door de opdrachten heen werken, heeft Manon moeite om haar aandacht bij haar sommen te houden.

Haar gesprek met Lucas blijft maar door haar hoofd malen en het zit haar niet lekker. Ze zou blij moeten zijn voor Lucas dat hij het zo leuk heeft met die Sophie, maar toch voelt ze een ongemakkelijk gevoel in haar buik elke keer dat ze aan Sophie samen met Lucas denkt.

Met een zucht slaat ze haar schift dicht, hoewel ze nog geen enkele opdracht af heeft. Onrustig ijsbeert ze door de kamer, terwijl ze haar geest tot rust probeert te laten komen, maar dat gebeurt niet.

Zuchtend loopt ze haar kamer uit en op de gang blijft ze even besluiteloos staan voordat ze op Isa’s deur klopt en stilletjes naar binnen schuift. ‘Ik maak even deze opdracht af en dan kunnen we praten.’ mompelt Isa.

Manon ploft op bed, tikt met haar tenen op de grond en trekt na een geërgerde zucht van Isa haar benen onder zich. ‘Wie zegt dat ik wil praten?’ zegt ze uiteindelijk. ‘Kan ik niet zomaar gezellig bij mijn zus komen zitten?’

Isa heeft intussen haar schrift opgeborgen en draait haar stoel naar het bed toe. ‘Ik ben je grote, verstandige zus,’ zegt ze. ‘Ik zie dat soort dingen aan je. Bovendien klop je anders nooit voor je binnenkomt, hoewel ik het je al zo vaak heb gevraagd, dus er moet wel iets zijn.’

Manon zit even met haar mond vol tanden, maar grijnst dan. ‘Oké dan, Sherlock. Je hebt met betrapt. Doe je ook altijd zo streng tegen Laurens? Of vindt hij dat juist leuk?’ vraagt ze ondeugend.

Isa rolt overdreven met haar ogen. ‘Je praat er overheen, zusje. Je bent hier niet om het over mijn liefdesleven te hebben, maar volgens mij gaat dit over jouw liefdesleven. Vertel op; wie is het?’

‘Maar hoe…?’ begint Manon, maar als ze de strenge blik van Isa ziet valt ze stil. Zenuwachtig kijkt ze naar haar voeten en frunnikt even aan het dekbed. Ondertussen voelt ze de priemende ogen van Isa op zich gericht. ‘Het is Lucas.’ mompelt ze dan.

Isa knikt. ‘Dat dacht ik al.’ zegt ze en Manon haar weer niet begrijpend aan. Isa negeert haar blik. ‘Jullie zijn al heel lang goede vrienden en jullie hebben het altijd heel leuk samen, toch? Wat is precies het probleem?’

Manon haalt aarzelend haar schouders op. ‘Ik weet het niet precies.’ zegt ze. ‘Ik dacht eigenlijk dat ik niets voor hem voelde. We zijn al zo lang vrienden en we zijn altijd zo gemoedelijk met elkaar om gegaan. Dat wil ik niet kwijt, maar het is net alsof er iets veranderd is.’

‘Ik heb Lucas al een paar weken amper gesproken. Hij is constant bezig met ene Sophie. In het begin was ik heel blij voor hem, maar nu… Ik weet het gewoon niet. Elke keer als ik denk aan Lucas samen met die Sophie krijg ik zo’n onbehagelijk gevoel. Zo’n stekend gevoel, ken je dat?’

Isa begint te grijnzen. ‘Dat gevoel ken ik zeker.’ zegt ze en last een lange pauze in, terwijl Manon haar verwachtingsvol aankijkt. ‘Dat gevoel heb ik ook elke keer als Laurens te veel aandacht krijgt van andere meisjes. Dat noemen ze jaloezie, lief zusje.’ zegt ze grijnzend. ‘Wat voel je voor Lucas?’

Manon denkt even na voor ze antwoordt: ‘Ik voel me altijd fijn als ik bij Lucas ben. Ik kan altijd mezelf zijn en hij zal me nooit veroordelen. Ik krijg altijd zo’n warm, fladderend gevoel van binnen.’ zegt ze en onwillekeurig krijgt ze een steeds grotere glimlach op haar gezicht.

Isa kijkt ernstig en knikt, waarop Manon geschrokken vraagt: ‘Wat betekent dat?’ Isa lacht op het geschrokken gezicht van haar zusje. ‘Dat betekent, lieve Manon, dat je verliefd bent.’ legt ze uit. ‘En aan je smile te zien niet zo’n beetje ook.’

Onwillekeurig verschijnt er weer een brede glimlach op het gezicht van Manon. ‘Verliefd! Dat is zó cool!’ zegt ze, maar dan betrekt haar gezicht. ‘Maar wat moet ik nu doen, dan? Ik kan toch niet zomaar op Lucas afstappen van “Hey, ik ben verliefd op je”! Hij zit nu natuurlijk helemaal vast geplakt aan die Sophie.’

Isa knikt peinzend en denkt even na. ‘Ik denk dat je het hem gewoon moet vertellen. Dan weten jullie allebei waar jullie aan toe zijn. Misschien is hij wel helemaal niet zo serieus over die Sophie als jij denkt en anders kunnen jullie altijd nog proberen om vrienden te blijven, maar dan is de lucht tussen jullie tenminste wel gezuiverd.’

Manon knikt aarzelend. ‘Ik denk dat je gelijk hebt.’ zegt ze, maar slaakt dan een diepe zucht. ‘Wat moet ik nu zeggen tegen Lucas? Ik wist niet dat verliefd zijn zo moeilijk kon zijn!’

‘Wie belde er?’ vraagt Nadine als Stijn weer naar buiten loopt. ‘Niet bijzonders, gewoon een enquête.’ zegt Stijn, terwijl het eigenlijk Samantha was die belde. ‘Maar kijk eens wat ik heb gevonden.’ verandert hij snel van onderwerp en hij houdt een zakje waterballonen omhoog.

‘Is dat wel iets wat tieners doen?’ vraagt Axel argwanend, maar een half uur later staan ze alle 6 toch in de aanvalshouding en vliegen de waterballonen door de tuin.

Nadine richt haar ballon op Kris en ze heeft de grootste lol wanneer hij het ding niet kan ontwijken. De ballon spat tegen zijn arm kapot en doorweekt zijn hele shirt.

‘Die krijg je terug!’ roept Kris verontwaardigd en hij grijpt snel een nieuwe waterballon. Nadine draait zich snel om en rent weg. ‘Dat dacht ik niet!’ roept ze. ‘Probeer me maar eens te pakken!’.

Kris rent lachend achter haar aan. Als twee roofdieren die wachten om aan te vallen draaien ze om elkaar heen, totdat Kris zijn kans pakt en de waterballon naar Nadine gooit. Behendig vangt ze het ding op.

‘Ik zal wel eens laten zien hoe het moet, mannetje.’ zegt ze en ze gaat klaar staan om te gooien. ‘Dat zullen we nog wel eens zien. Meisjes kunnen lang niet zo goed gooien als jongens.’ zegt Kris en hij trekt een gekke bek naar haar.

Met één worp bewijst Nadine het tegendeel en ze raakt hem vol tegen zijn borst. Vervolgens barst er een ware waterballonen oorlog uit, waarbij de ballonen over en weer vliegen en ze geen van beiden nog drogen kleren hebben.

‘Ja kan me toch niet raken.’ roept Nadine uitgelaten en ze springt op en neer over het gras. ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’ zegt Kris en hij houdt zijn waterballon klaar. ‘Dit wordt de beste worp die je ooit gezien hebt!’

Dit keer is Nadine niet in staat om de ballon te ontwijken en hij spat recht in haar gezicht uit elkaar. ‘Genade! Genade!’ roept ze en met een pijnlijk gezicht grijpt ze naar haar oog.

‘Wat is er?’ vraagt Kris geschrokken en hij rent snel naar haar toe. ‘Ik heb water in mijn oog gekregen.’ zegt ze, terwijl Kris een lok haar uit haar gezicht strijkt. ‘Laat mij eens kijken.’ zegt hij.

Hij bestudeert aandachtig haar linkeroog. ‘Ik zie niets vreemds aan je oog. Ik denk dat het wel mee valt. Van een beetje water smelt je niet.’ voegt hij er plagend aan toe en hij veegt wat waterdruppeltjes van haar wang. Nadine raakt kort zijn pols aan. ‘Dank je.’

De uitgelaten sfeer is plotseling verdwenen als Kris en Nadine elkaar blijven aanstaren. Nadine is uiteindelijk de eerste wegkijkt. ‘Eh, bedankt voor het consult, dokter.’ zegt ze en ze streelt met haar schouder kort langs zijn hand.

Een ongemakkelijke minuut lang voelt Nadine de aantrekkingskracht tussen hen in hangen en dan legt Kris voorzichtig zijn hand onder haar kin. ‘Laat eens kijken, volgens mij zie ik toch wat in je oog.’ zegt hij.

Langzaam komen hun gezichten dichter bij elkaar, totdat hun lippen elkaar zachtjes raken. Nadine laat het toe dat Kris haar eerst zachtjes, maar dan vol passie zoent.

Lichtelijk naar adem snakkend laten hun lippen elkaar uiteindelijk los en Kris kijkt haar met een triomfantelijke twinkeling in zijn ogen aan. ‘Wauw.’ Is het eerste wat hij zegt. ‘Daar kan ik wel aan wennen.’

Nadine lachend stralend naar hem en knikt. ‘Ik ook wel.’ zegt ze, maar wanneer Kris zich weer naar haar toebuigt kan ze niet voorkomen dat ze terugdenkt aan de vorige avond toen ze samen met Lex in de keuken stond. Dit gaat allemaal veel te snel en veel te serieus. ‘Wacht even.’ zegt ze.

Kris neemt wat meer afstand en kijkt haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Nadine aarzelt even, maar legt dan toch haar armen om zijn schouders. ‘Ik vond die kus ook helemaal niet verkeerd.’ zegt ze. ‘Maar ik wil niet dat je verkeerde verwachtingen krijgt. We zijn allebei nog zo jong, ik wil niet… je weet wel.’

Kris knikt begrijpend. ‘Ik weet helemaal wat je bedoelt.’ zegt hij. ‘Ik wil ook niet dat Romy hier iets van weet. Dit is voorlopig ons geheim.’ zegt hij. Nadine aarzelt even, want dit is absoluut niet wat ze bedoelde, maar voordat ze iets kan zeggen hoort ze Romy roepen: ‘Kris, we moeten gaan.’

De rest van de middag houdt Nadine zich een beetje afzijdig en ze volgt stilletjes de gesprekken tussen Stijn, Axel en Pascal. Tijdens het avondeten zit ze nog steeds een beetje stilletjes in haar eten te prikken wanneer Levi vraagt: ‘En, Manon, hebben de tieners zich een beetje gedragen vanmiddag?’

Manon knikt hevig. ‘Ze hebben de hele middag lief gespeeld en ze hebben geen kik gegeven.’ zegt ze. ‘Het waren net engeltjes, zo zoet.’ zegt ze met een knipoog naar Stijn en Nadine. Levi kijkt haar argwanend aan, maar Jasper valt zijn zus snel bij. ‘Ze hebben zich echt goed gedragen, pap.’ zegt hij.

Hij wil eigenlijk nog iets zeggen, maar dan gaat zijn telefoon. Hij kijkt snel op het scherm wie het is en staat dan op. ‘Ik moet deze echt even nemen. Sorry.’ mompelt hij, wanneer zijn moeder hem verwijtend aankijkt en hij loopt snel naar de keuken. ‘Met Jasper.’

‘O, Maria. Wat leuk dat je belt.’ zegt hij met een onvaste stem. ‘Nee, je stoort absoluut niet.’ zegt hij en hij kijkt snel over zijn schouder, maar zijn moeder is intussen alweer druk in gesprek.

‘Je wilt praten? Maar waarover dan?’ vraagt hij verbaasd en ook een beetje zenuwachtig. ‘Nee, natuurlijk. Dat begrijp ik. Ik kan wel naar jou toekomen. Ik ben er binnen een kwartiertje.’

Na een korte discussie met zijn ouders loopt Jasper zo snel als hij kan naar het appartement van de familie Hafkamp. Nog voordat hij kan aanbellen opent Maria de deur voor hem en trekt hem naar binnen. ‘Eindelijk! Goed dat je er bent.’ zegt ze.

Jasper, nog een beetje buiten adem van het snelle lopen, knikt. ‘Je wilde me spreken?’ vraagt hij. ‘Gaat dit over vanmiddag? Want ik weet dat ik misschien een beetje bazig overkwam, maar zo bedoelde ik het zeker niet. Als jij alleen vrienden wilt zijn, dan is dat prima.’

Maria gebaart dat hij stil moet zijn. ‘Je bazelt weer.’ zegt ze streng. ‘Ik heb nagedacht over wat je zei en ik heb ook iets te zeggen, dus nu moet je mij een keer uit laten praten.’ legt ze uit. ‘Maar dat gaan we niet hier bespreken. Kom mee.’

Maria duwt Jasper weer de gang op en neemt hem mee naar buiten, naar de achterkant van het appartementen complex. ‘Zo, brand maar los.’ zegt Jasper als ze voor hem gaat staan. ‘Ik zal je niet onderbreken.’

Maria knikt dankbaar, maar aarzelt toch. ‘Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.’ zegt ze. ‘Ik heb nagedacht over wat je zei vanmiddag en ik denk dat ik ook wil zeggen dat … het me spijt.’ de laatste woorden komen er mompelend uit.

Jasper kijkt haar even verbaasd aan. ‘Wat spijt je precies? Ik ben toch degene geweest die voor botte boer heeft gespeeld. Daar hoef jij je toch niet voor te verontschuldigen?’ vraagt hij.

‘Als jij een botte boer bent geweest, dan was ik een tactloze boerin.’ zegt Maria met een zenuwachtig lachje. ‘Het is gewoon allemaal zo ingewikkeld. Vroeger konden we gewoon samen spelen, knuffelen, lol maken, zonder dat iemand daar iets vreemds bij dacht. Het voelt alsof dat nu allemaal veel moeilijker is.’

‘Ik weet gewoon niet wat ik moet denken van dit, van ons samen.’ zegt ze met een snel handgebaar. ‘Het ene moment voelt het gewoon net als vroeger dan van het ene op het andere moment kan de sfeer weer helemaal omslaan en weet ik niet meer wat ik moet denken of hoe ik me moet gedragen. En dat voelt de ene keer heel raar, maar ook soms weer heel fijn.

‘Ik weet gewoon niet wat ik hiermee moet.’ ratelt ze verder. ‘We zijn nog jong en er is nog zo veel om te doen en te ontdekken en daar wil ik nog volop van genieten, maar als ik eerlijk ben geniet ik het meest van die dingen als jij er ook bij bent. Dat wil ik gewoon niet opgeven. Snap je?’

Na haar relaas moet Maria zichtbaar even op adem komen en Jasper grijpt deze kans om ook zijn mond te openen. ‘Ben je klaar?’ vraagt hij, terwijl hij voorzichtig haar handen vastpakt. ‘Ik voel hetzelfde als wat jij voelt. Ik wil gewoon samen leuke dingen doen en lol maken. Ik vraag je niet om je helemaal vast te leggen en om nu meteen samen een huis te komen en te trouwen. Ik wil gewoon samen met jou de wereld verkennen.’

Maria kijkt hem met een speelse grijns aan. ‘Weet je, dat klinkt eigenlijk best goed. Ik denk dat ik dat wel wil proberen.’ zegt ze. ‘Gewoon samen leuke dingen meemaken, maar zonder moeilijk gedoe.’

Plotseling verschijnt er een ondeugende blik in haar ogen en ze buigt zich naar Jasper toe. ‘Weet je wat me nu wel leuk lijkt om te doen?’ vraagt ze, terwijl ze haar lippen steeds dichter bij die van hem brengt. Jasper schudt met ingehouden ademen zijn hoofd en langzaam buigt ook zijn hoofd zich naar dat van haar om de korte afstand tussen hun lippen te kunnen overbruggen.

Secondelang houden ze hun lippen op elkaar gedrukt. ‘Daar kan ik wel aan wennen.’ zegt Maria als ze even later haar lippen van die van Jasper haalt. ‘Maar nu niet van dat kleffe gedoe, hé?’ voegt ze er snel aan toe.

Jasper kijkt haar lachend aan. ‘Ik zou niet durven, baas.’ zegt hij plagerig, maar hij buigt zich toch weer naar haar toe om hun kus een vervolg te geven.

‘Adem in, adem uit.’ Blijft Gabriël hardop herhalen terwijl hij langzaam zijn ogen opent. Hij haalt nog een laatste keer diep adem en buigt zich dan over het toetsenbord heen. Hij weet waar hij naar moet zoeken, ook al wil hij niet weten wat hij vindt.

Langzaam bladert hij door het nieuwsarchief van de afgelopen jaren. Hij weet niet wat het precies is, maar de woorden van Tara hebben hem aan het denken gezet. Hoe zeer hij ook zijn best doet, hij kan het knagende gevoel in zijn achterhoofd niet kwijtraken, wanneer hij haar woorden in zijn hoofd blijft herhalen.

“Niemand snapt dat ik dit alleen maar doe omdat ik door moet. Daarom doe ik alles. Ik wil verder met mijn leven, maar dat kan niet zolang… Dat kan niet zolang hij nog…” Dat is wat ze zei en dat zijn de woorden die er voor gezorgd hebben dat Gabriël terugdenkt aan zijn eerste ontmoetingen met Tara en de ‘gunsten’ die Tara toen van hem gevraagd heeft.

Hij haalt nogmaals diep adem en klikt op een artikel dat zijn aandacht heeft getrokken. “Inbraak in appartementencomplex” is de titel. Snel controleert hij de datum: de dag nadat Tara hem vroeg om haar een appartement binnen te laten. Snel klikt hij verder en zoekt naar artikelen rond de datum van hun eerste ontmoeting.

“Huwelijksfeest eindigt in drama voor succesvolle onderneemster”. Beverig kijkt hij nogmaals naar de datum en loopt dan snel weg van de computer. Hijgend en trillend leunt hij tegen de muur. ‘Dit kan niet waar zijn.’ fluistert hij als hij zachtjes met zijn hoofd tegen de muur bonkt. ‘Dat kan ze niet gedaan hebben.’

Hij haalt beverig adem en probeert zijn gedachten op een rijtje te krijgen. Hij moet uitvinden waar Tara mee bezig is en waarom. Plotseling hapt hij naar adem als hij terugdenkt aan díe avond; Tara heeft hem nog één gunst meer gevraagd, de gevaarlijkste van allemaal.

‘Binnen!’ roept Nadine wanneer er op haar slaapkamerdeur geklopt wordt. Haar gezicht klaart een beetje op als ze haar broer de kamer in ziet wandelen. ‘Wat doe je?’ vraagt Stijn als hij haar op bed ziet liggen.

Nadine zucht en trekt een moeilijk gezicht. ‘Nadenken.’ zegt ze met een moeilijk gezicht. ‘Heb je zin om er even bij te komen zitten? Of heb je andere plannen?’

Stijn schudt zijn hoofd en ploft in de fauteuil naast het bed van Nadine. ‘Waar is mijn zusje haar mooie bolletje over aan het breken? Ik zie denkrimpels en dat is niets voor jou.’ voegt hij er plagend aan toe als Nadine zich heeft omgedraaid.

Nadine kan er niets aan doen, maar ze lacht toch even. ‘Over jongens en waarom ze alles altijd zo ingewikkeld moeten maken.’ legt ze uit. ‘Maar ik denk niet dat jij, als jongen er iets van zult begrijpen. Ik wil je helemaal niet vervelen met mijn meisjes problemen.’

Stijn haalt nonchalant zijn schouders op. ‘Waarom probeer je het niet eens? Ik denk dat deze jongen best goed naar je zou kunnen luisteren en misschien heeft hij ook nog wel wat goede raad voor je.’ antwoordt hij met een ondeugende twinkeling in zijn ogen.

Nadine bestudeert even bedenkelijk de strepen op haar behang, maar knikt dan. ‘Lex heeft me gisterenavond gezoend.’ zegt ze dan. ‘Zomaar uit het niets. Ik knipper 3 keer met mijn ogen en toen stonden we plots te zoenen. Zonder waarschuwing, niks.’ zegt ze met een zucht.

Stijn probeert zijn gezicht zo vlak mogelijk te houden als hij ernstig knikt. ‘En wat is nu precies het probleem? Mocht hij je niet zoenen? Of was het niet wat je je ervan voorgesteld had?’

‘Laat me nu eerst eens uitpraten!’ roept Nadine verontwaardigd en ze laat zich op haar rug op het bed vallen. ‘Kris heeft me vandaag ook gezoend.’ zegt ze en ze werpt snel een waarschuwende blik op haar broer als ze ziet dat hij weer iets wil zeggen. ‘Twee jongens hebben me gezoend en allebei verwachten ze nu iets van mij.’

‘Allebei zijn ze helemaal hoteldebotel, maar ik weet niet of ik me ook wel zo hoteldebotel voel.’ zegt ze. ‘Natuurlijk vond ik het wel leuk en ze zoenen allebei niet verkeerd, maar ik voel niks speciaals bij een van hen.’

Nu kijkt ze Stijn pas aan, wachtend op een antwoord. ‘Tja, ik ben natuurlijk maar een jongen, maar als je het mij vraagt vindt niemand het leuk om aan het lijntje gehouden te worden. Volgens moet jij eerst eens bij jezelf nagaan hoe je toekomst er in jouw ogen uitziet en dan zal je zelf weten hoe je dit op moet lossen.’

Nadine laat de woorden van haar broertje even op zich inwerken en knikt dan goedkeurend. ‘Weet je, voor een jongen kun je toch best goede adviezen geven. Je klinkt alleen wel een beetje als een oud omaatje.’

Net op tijd weet Nadine het kussen te ontwijken dat op haar hoofd afkomt en ze steekt lachend haar tong uit naar haar Stijn. ‘Dit oud omaatje komt tenminste niet zo snel in de problemen.’ zegt hij.

‘Weet je al wat je met Lucas gaat doen?’ vraagt Isa aan Manon als ze samen op het bed van Isa zitten. Manon kijkt naar haar vingers die de contouren van Isa’s dekbed volgen en antwoordt zonder haar zus aan te kijken. ‘Ik denk dat ik hem maar gewoon moet zeggen wat ik voel, maar ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden.’

Isa port haar zus plagerig tegen haar schouder. ‘Dit is voor het eerst dat Manon Wander met haar mond vol tanden staat.’ zegt ze. Manon wil iets terug zeggen, maar dan gaat de deur open en een vrolijke stem begroet hen. ‘Hallo, mijn twee favoriete oudere zusjes.’ zegt Jasper vrolijk.

Manon kijkt hem argwanend aan. ‘Nogal logisch, want je hebt maar twee oudere zussen.’ zegt ze, terwijl Jasper een stoel bijschuift. Jasper haalt nonchalant zijn schouders op. ‘Zijn jullie weer meidenzaken aan het bespreken?’

Manon negeert zijn vraag en neemt hem nogmaals argwanend op. ‘Jij bent veel te vrolijk. Wie ben jij en wat heb jij met Jasper gedaan?’ vraagt ze. ‘Of heeft dit soms iets met dat geheimzinnige telefoontje tijdens het eten te maken?’

‘Jazeker.’ zegt Jasper vrolijk en de lach op zijn gezicht wordt nog groter. ‘Maar voordat ik daar iets over vertel, wil ik eerst weten waar jullie het over hadden. Heb jij soms een oogje op iemand, Manon?’

Manon richt haar blik meteen weer op Isa’s dekbed en geeft geen antwoord. Isa schiet haar zusje te hulp. ‘We hadden het over mij en Laurens, ik... eh… weet niet wat ik hem voor zijn verjaardag moet geven.’

Jasper knikt. ‘Het is maar goed dat jij niet kunt liegen, Isa.’ zegt hij. ‘En die rode blos op jouw wangen zegt genoeg, Manon. Maar als jullie er niet over willen praten, dan is het ook goed.’

‘Aan jouw blije gezicht te zien gaat het bij jou wel goed in de liefde.’ zegt Isa om de aandacht van Manon af te leiden. ‘Ik neem aan dat dat telefoontje van Maria was. Hebben jullie het weer goed gemaakt?’

Bij het noemen van haar naam wordt de grijns op Jaspers gezicht alweer groter. ‘We hebben het meer dan goed gemaakt! Ze heeft uitgelegd waarom ze eerst afhield en het komt er eigenlijk op neer dat ze bang is dat een relatie alles veel gecompliceerde maakt, terwijl we nu zo goed met elkaar op kunnen schieten.’

‘We willen allebei graag samen leuke dingen doen, maar dan zonder al dat moeilijke gedoe.’ legt hij uit. ‘En daarom hebben we afgesproken dat we een soort van relatie hebben, maar alleen voor de leuke dingen, zonder gedoe.’

Tijdens de uitleg van Jasper is Manon naar het randje van het bed geschoven en is ze haar zorgen om Lucas weer helemaal vergeten. ‘Hoe kan het dat ik hier helemaal niets van wist, broertje?! Wanneer is dit allemaal begonnen? Ik wil alles weten!’

‘Ik ben uitgeput.’ zegt Samantha, terwijl ze haar handen op de schouders van Levi legt. ‘Wat zou je ervan zeggen als we lekker op tijd in bed kruipen vanavond? De kinderen redden het ook wel even zonder ons, dat hebben ze vanmiddag wel bewezen.’

Levi krijgt een ondeugende grijns op zijn gezicht en slaat zijn armen om Samantha heen. ‘Dat lijkt me een heel goed idee, Sammie.’ zegt hij. ‘Ik controleer beneden nog even of alle deuren al op slot zijn. Blijf hier, verroer je niet, oké?’

Jasper heeft intussen het hele verhaal over Maria uit de doeken gedaan. De grote grijns is nog steeds niet van zijn lippen verdwenen. ‘Ik ben nu zo blij dat ik die avond met haar mee ben gegaan. Zo’n eerste kus, dat is zo speciaal, dat vergeet je nooit meer.’

Levi, die de laatste woorden van Jasper heeft opgevangen, komt verbaasd de kamer binnen. ‘Heeft een jullie soms iets te vertellen? Over welke eerste kus gaat dit en met wie?’ vraagt hij nieuwsgierig.

Jasper springt geschrokken op van zijn stoel, maar hij weet ook dat hij zijn enthousiasme niet lang zal kunnen verhullen. ‘Maria en ik hebben gezoend, die avond dat we samen naar die nieuwe club gingen.’ Hij houdt meteen geschrokken zijn mond.

Levi kijkt Jasper ongelovig aan, terwijl hij de woorden op zich in laat werken. ‘Met “die avond in de club” bedoel je de avond dat ik je verboden heb om weg te gaan? Die avond dat ik je heel nadrukkelijk heb gezegd dat je thuis moest blijven?’

Jasper’s euforische stemming is meteen verdwenen en zijn wenkbrauwen veranderen in een frons. ‘Ja, over die avond gaat het. En wat dan nog? Ik ben geen klein kind meer! Je kunt me niet vastbinden en me hier vasthouden.’

‘Dat kan ik wel. Ik ben je vader en als ik zeg dat je thuis blijft dan hoor je te gehoorzamen in plaats van midden in de nacht het huis uit sluipen! ’ roept Levi kwaad en Jasper krimpt zichtbaar ineen als hij de stemverheffing van zijn vader hoort.

‘Het is te gevaarlijk, Jasper.’ zegt Levi, maar nu op rustigere toon. ‘Ik doe dit niet om je te pesten, maar om je te beschermen. Het is voor je eigen bestwil. Het is gewoon te gevaarlijk. Ik wil niet dat je in de problemen komt.’

‘Te gevaarlijk?’ vraagt Jasper ongelovig. ‘Onzin! Je doet dit gewoon omdat je me niet vertrouwt. Alle andere kinderen mogen toch ook gaan? Waarom zo het voor mij dan zo gevaarlijk zijn? Het probleem ligt niet bij mij! Jíj bent hier het probleem!’

‘Jasper Wander! Ik wil niet dat je zo’n toon tegen me aanslaat.’ Levi’s stem is harder en feller dan ooit. ‘Ik heb helemaal nooit gezegd dat ik je niet vertrouw, maar er zijn gewoon dingen in deze wereld waar jij niets vanaf weet en waar je voor in bescherming genomen moet worden.’

Isa en Manon zijn intussen ook van het bed opgestaan en kijken hun vader geschrokken aan: dit is voor het eerst in hun leven dat ze hem zo boos hebben gezien en allebei krimpen ze onwillekeurig een beetje ineen.

Jasper laat zich echter niet zo snel van zijn stuk brengen. ‘En waar zou jij mij dan wel niet voor moeten beschermen? Je roept dat wel steeds, maar je vertelt nooit waar het over gaat. Er is iets en jij wilt ons niet vertellen wat! Je zegt wel dat je het beste met ons voorhebt, maar waarom verzwijg je dan iets voor ons?!’

‘Ik verzwijg niets voor jullie.’ zegt Levi, maar hij merkt zelf dat zijn stem onvast klinkt en hij slaat snel zijn armen over elkaar om zichzelf een houding te geven. ‘Alles wat ik doe, doe ik om jullie te beschermen. Omdat ik om mijn familie geef en omdat mijn familie het belangrijkste is wat ik heb!’

Jasper schudt afkeurend zijn hoofd. ‘Als familie zo belangrijk voor je is, waarom vertel je dan nooit iets over je familie; je ouders of broers of zussen? Verzweeg je voor hen ook iets? Willen ze daarom niets meer met je te maken hebben?’

Die woorden doen Levi meer pijn dan Jasper zich ooit had kunnen voorstellen en het voelt alsof alle lucht uit zijn longen wordt geslagen. Levi merkt dat zijn zicht wazig wordt en hij komt niet meer uit zijn woorden. ‘Dat is niet…’ probeert hij nog, maar zijn stem klinkt dun en breekbaar.

Voor Jasper nog iets kan zeggen draait Levi zich om en stormt de kamer uit. Hij merkt niet eens dat hij bijna tegen Samantha botst. ‘Wat is hier aan de hand?’ vraagt ze verbaasd als ze Isa’s kamer binnen komt. ‘Wat hebben jullie met je vader gedaan?’

Hijgend rent Levi de trap af, naar buiten. Snel gaat hij op het bankje zitten en probeert zo veel mogelijk frisse lucht op te snuiven, maar het drukkende, angstige gevoel in zijn borst gaat niet weg. Met zijn hoofd in zijn handen probeert hij zijn gedachten te ordenen.

De woorden van Jasper blijven in zijn hoofd rondspoken. Alle herinneringen aan zijn familie komen weer terug; alle leuke dagen dat hij speelde met Marjolein en Julian, de waterballongevechten met zijn vader, de knuffels van zijn moeder. Tegelijkertijd komt ook de angst weer boven.

De angst om alles opnieuw te verliezen, het gevoel van nooit veilig zijn en altijd achterom moeten kijken. En in de loop van de jaren is daar nog een grotere angst bijgekomen: wat doet dit allemaal met zijn kinderen. Aan wat voor gevaar heeft hij hen bloot gesteld?

Hij dacht dat hij er goed aan deed om ze nog even niets te vertellen, maar Jasper heeft duidelijk al door dat er iets niet klopt. Nu Stijn en Nadine ook tieners zijn kunnen ze het niet veel langer uit blijven stellen: Ze moeten de kinderen vertellen over hun familiegeschiedenis. Hoe sneller hoe beter.

Levi blijft op het bankje zitten en merkt niet dat er intussen twee figuren achter hem verschenen zijn. Kimberly kijkt Tara twijfelend aan, maar Tara krijgt meteen een verbitterde uitdrukking op haar gezicht als ze Levi ziet zitten. ‘Hallo, Levi Wander. Dat is lang geleden.’

Levi draait zich om en tot zijn verbazing ziet hij Tara en Kimberly aan het begin van de oprit staan. ‘Tara, Kimberly?’ vraagt hij verbaasd, terwijl hij opstaat. ‘Wat doen jullie hier? Kennen jullie elkaar?’

Tara snuift afkeurend. ‘Natuurlijk kennen wij elkaar.’ zegt ze. ‘Wij hebben elkaar leren kennen bij de ‘Anti-Levi Wander’-club. Misschien zou jij ook eens moeten komen naar zo’n gezellige bijeenkomst.’ zegt ze cynisch. ‘Er komen allemaal vrouwen van wie jij ooit het hart hebt gebroken.’

Levi kijkt niet-begrijpend van Tara naar Kimberly en weer terug. ‘Waar gaat dit allemaal over, Tara?’ vraagt hij. ‘Het is jaren geleden dat wij elkaar hebben gezien. Je hebt me al die jaren ontlopen en volkomen genegeerd, wat heb ik jou in al die jaren misdaan, dan?’

‘Dat weet je best.’ zegt Kimberly, maar Tara merkt amper op dat ze iets zegt. ‘Houd je niet van de domme, Levi.’ briest ze. ‘Je weet heel goed waar dit over gaat. Liegen en bedriegen zijn altijd al je specialiteiten geweest.’

‘Jij hebt het allemaal verpest! Jij hebt mijn hele leven verpest die dag op Twikki eiland! Wat wij hadden dat was speciaal, tenminste dat dacht ik. Ondertussen heb je mij en mijn afkomst gewoon gebruikt om je eigen leugenachtige verleden te verdoezelen. En toen je me niet meer nodig had, heb je me gewoon laten vallen en heb je met alle vrouwen in Belladonnabaan aangepapt, alsof dat van ons niets betekende.’ spuwt ze.

Levi schudt ongelovig zijn hoofd. ‘Zo is het niet gegaan, Tara. Dat weet jij ook.’ zegt hij, maar als hij het vuur in Tara’s ogen ziet richt hij zich snel op Kimberly. ‘En jij? Waarom ben jij hier?’

Kimberly kijkt even aarzelend naar Tara, maar als die haar hatelijk aankijkt zegt ze: ‘Je wist dat ik je leuk vond en je ging met me uit, maar ondertussen was je ook aan het flikflooien met mijn zus. Je hebt me al die tijd aan het lijntje gehouden.’ De woorden komen er minder zelfverzekerd uit dan ze zelf had gedacht.

‘Ook dat is niet waar. Vanaf het begin heb ik laten merken dat we gewoon vrienden waren, maar jij wilde meer.’ zegt Levi voorzichtig. ‘Wat Sam en ik hebben is sterker dan wat dan ook, dat zag jij ook. Jij hebt zelf besloten om te breken met je zus en je hebt geen idee hoeveel pijn je haar daarmee hebt gedaan.’

Kimberly kijkt twijfelend naar de punten van haar schoenen, maar Tara laat zich niet uit het veld slaan. ‘Je smoesjes zijn weer goed, Levi, maar deze keer kun je er niet onderuit komen. Voor de buitenwereld lijk jij misschien de perfecte schoonzoon, maar wij weten wel beter!’

Levi doet zijn uiterste best om zijn kalmte te bewaren, maar tegelijkertijd wil hij deze twee vrouwen zo snel mogelijk weg krijgen. ‘En nu zijn jullie samen hier naartoe gekomen om mij dit te vertellen? Heel erg bedankt daarvoor, maar als jullie het niet erg vinden ga ik weer naar binnen. Mijn familie wacht op mij.’

‘Oh nee, Levi, zo snel kom je niet van ons af!’ Tara vernauwd haar ogen steeds meer tot spleetjes en haar stem wordt steeds scherper. ‘Je denkt toch niet dat wij jou zomaar met rust laten na alles wat jij ons aan hebt gedaan?!’

‘Tara, alsjeblieft…’ begint Levi, maar dan hoort hij de voordeur achter zich open gaan. ‘Pap, kunnen we even praten?’ vraagt Jasper met gebogen hoofd. Levi knikt snel. ‘Ga maar vast naar binnen, ik ben bijna klaar hier.’

‘Nee!’ roept Tara en Kimberly kijkt geschrokken op. ‘Wij zijn nog lang niet klaar met jou. De jongen blijft hier, zodat hij precies kan horen wat een leugenachtige klootzak zijn vader is. Jij gaat luisteren naar wat ik te zeggen heb!’

Jasper kijkt zijn vader verbaasd aan. ‘Waar gaat dit over, pap?’ Levi zet voorzichtig een stap naar Tara toe. ‘Laat Jasper hierbuiten, Tara. Jij denkt misschien dat ik jou iets misdaan heb, maar mijn kinderen hebben hier niets mee te maken.’

‘NEE!’ Tara ziet rood van woede en voordat Kimberly doorheeft wat er gebeurt haalt Tara een pistool uit haar zak en richt het op Levi. Kimberly kijkt er geschrokken naar en legt voorzichtig haar hand op de arm van Tara. ‘Tara…’ mompelt ze zacht.

‘Nee!’ zegt Tara nogmaals en ze schudt de hand van Kimberly van zich af. ‘Jij gaat luisteren en wel NU! Ik dénk niet dat jij mij slecht behandeld hebt, ik wéét dat het zo is! En iedereen moet weten wat voor een hufter jij bent!’

Levi en Jasper kijken allebei geschrokken naar het pistool dat op hen gericht is. ‘Tara, alsjeblieft. We kunnen hier toch rustig over praten.’ probeert Levi voorzichtig. ‘Ik zal naar je luisteren, maar stop alsjeblieft dat pistool weg.’

Tara schudt haar hoofd en het pistool zwiept heen en weer. ‘Jij hebt mijn leven verwoest en met alleen een kort gesprekje ga je hier niet mee wegkomen. Jij gaat boeten voor wat je mij hebt aangedaan!’ zegt ze bitter.

Plotseling ziet Jasper wie er voor hem staat. ‘Wacht eens even! Jij bent die vrouw uit de nachtclub. Die vrouw met de zonnebril!’ roept hij verbaasd uit. ‘Je zei dat je mijn ouders niet kende, maar waar ken je mijn vader dan van?’

Levi draait zich geschrokken om naar Jasper. ‘Je hebt Tara ontmoet die avond? Wat heeft ze gedaan? Wat heeft ze gezegd?’ vraagt hij. Jasper haalt aarzelend zijn schouders op. ‘We hebben even gepraat; ze wilde weten met wie ik in de club was. Meer niet eigenlijk.’ zegt hij, maar dan bedenkt hij zich nog iets. ‘Er was wel iets raars. Ze dacht iets achter me te zien, maar ik zag niets.’

Tara snuift. ‘De perfecte afleidingsmanoeuvre om een haar van jouw lieve zoontje in bezit te krijgen. Nog bedankt Jasper, zonder jou zouden we nooit achter het grote geheim van je vader gekomen zijn. Je hebt ons echt uitstekend geholpen.’

‘Hoe durf je!’ Nu is het Levi die zijn stem verheft en Tara woedend aankijkt. ‘Hoe durf je Jasper in jouw persoonlijke vete met mij te betrekken? Het is nog maar een kind en hij heeft hier niets mee te maken. Als je mij zo graag wilt pakken doe het dan hier en nu, maar mijn kinderen blijven hierbuiten!’

‘Jouw kinderen hebben hier alles mee te maken! Zij hebben dezelfde leugenachtige genen als jij. Wil je niet weten waarom wij een haar van Jasper nodig hadden? Wat wij op het spoor zijn gekomen? Wij weten alles van jou verleden. Alles!’

‘Ik moet zeggen dat je het heel erg goed geheim hebt kunnen houden en ik zou hier niet snel opgekomen zijn, maar Kimberly hier heeft gelukkig wat connecties in ‘bovennatuurlijke’ kringen en al snel hadden we het allemaal uitgevogeld. Je staat met je rug tegen de muur, lieve Levi.’ raast Tara verder.

Jasper kijkt verbaasd van Tara naar zijn vader. ‘Waar gaat dit allemaal over, pap? Waar heeft ze het over?’ Levi schudt langzaam zijn hoofd. ‘Als je zo goed weet wie mijn voorouders zijn, dan weet je ook dat dit geheim moet blijven. Dit zijn geen kinderspelletjes, Tara!’

Tara trekt een gezicht. ‘Och jee, je zoon heeft geen idee waar dit over gaat. Heb je hem ook al voorgelogen? Dat verbaasd me eigenlijk ook helemaal niet. Eens een leugenachtige zak, altijd een leugenachtige zak. Zo jammer dat je er straks niet meer bent om hem alles uit te leggen.’

‘Je bereikt hier niets mee, Tara.’ zegt Levi sussend. ‘Ja, als je mij nu neerschiet zal ik even lijden, maar meer ook niet. Ik weet nu dat ik je pijn heb gedaan en ik heb berouw. Geef dat pistool rustig aan mij en ik beloof je dat ik je niets zal doen en dat we dit rustig uit zullen praten.’

‘Nee! Praten is nu te laat! Je hebt genoeg tijd gehad om te praten.’ snauwt ze. ‘Maar je hebt gelijk. Als ik jou nu neerschiet zal je even pijn lijden, maar dat weegt niet op tegen alle pijn die jij mij hebt gedaan. Dat zal het nooit doen.’

Een sinister lachje vormt zich rond haar lippen. ‘Ik weet iets wat jou veel meer pijn zal doen. Ik kan je beter iets afnemen dat je heel dierbaar is.’ zegt ze en ze richt het pistool op Jasper, die geschrokken achteruit deinst.

‘Tara, alsjeblieft, doe dit niet.’ probeert Kimberly zwakjes, maar Tara schudt verbitterd haar hoofd. ‘Nee! Hij zal boeten! Hij zal nooit vergeten wat hij mij heeft aangedaan!’ zegt ze. Ze houdt het pistool op Jasper gericht, terwijl ze langzaam de trekker overhaalt.

Jasper voelt hoe zijn hele lichaam verlamd is, hij kan zich niet verroeren. Hij sluit zijn ogen. Hij hoort een schot, zijn vader schreeuwt en hij bereidt zich voor op wat komen gaat. Hij bereidt zich voor op het gevoel van de metalen kogel die zijn lichaam doorboort, op het bloed dat uit de wond stroomt, het moment dat zijn lichaam levenloos de grond zal raken. Maar hij voelt… niets.

Tot de volgende keer!