Welkom terug bij A Wandering Round Robin Legacy! Ook deze keer heb ik weer heel wat in petto voor jullie. De vorige keer konden jullie zien hoe Levi zijn leven op orde krijgt in Belladonnabaan. Hij krijgt een relatie met Samantha Vrolijk, maar haar zus Kimberly is daar niet zo blij mee. Samantha en Levi gaan samenwonen en om Levi te bedanken boekt Samantha een reisje naar Twikki eiland.

Met zweet op haar voorhoofd boog Sandra zich voor de zoveelste keer die ochtend over de wc. Toen ze het laatste beetje ontbijt in de wc zag verdwijnen stond ze op. Meteen voelde ze de armen van Justin om zich heen. ‘Je kunt zo echt niet mee.’ fluisterde hij nogmaals en door zijn strenge ogen kon Sandra niet anders dan knikken.

Nog geen vijf minuten later stonden Levi, Tara en Justin in de hal van het studentencomplex. ‘We moeten nu echt gaan.’ zei Tara met een moeilijk gezicht. Levi negeerde het en keek naar zijn beste vriend. ‘Weet je het zeker?’ vroeg hij nogmaals.

Justin knikte. ‘Sandra is echt niet in staat om zo mee te gaan. Haar hele ontbijt ligt al in de wc.’ zei hij en Levi zuchtte. ‘Ik denk dat er niets anders op zit dan. Wens haar beterschap van mij.’ kon hij nog net zeggen voor Tara hem mee de taxi in trok.

Een paar uur later arriveerden Levi en Tara in hun hotel op Twikki eiland. Terwijl Tara met de bellboy en de koffers naar de kamer liep, liep Levi naar de balie. ‘U mag hier tekenen.’ legde de receptionist uit en hij wees naar de lijntjes in het gastenboek. Levi knikte en zette zijn handtekening in het boek.

Levi bedankte de man en liep langzaam naar zijn hotelkamer. Hij opende de deur van de kamer, maar merkte tot zijn verbazing dat die leeg was. Hij zag dat de koffer van Tara geopend op het bed lag. Verbaasd liep hij naar het balkon en hij zag hoe Tara in de zee zwom.

Hij sloot kort zijn ogen en liep toen met lood in zijn schoenen richting het strand. Bij elke treden voelde hij zijn keel meer dichtgeknepen worden. Alsof het zo bedoelt was, was het zachtjes begonnen met regenen.

Hij liep langzaam over het strand en bleef even staan kijken hoe Tara in het water zwom. Ondanks dat het zand langzaam nat werd, ging hij toch in kleermakerszit op het zand zitten.

Zijn gedachten namen beslag van hem en hij keek pas op toen Tara langzaam en met een natte huid het strand op kwam lopen. ‘Wat ben jij ver weg.’ merkte ze lachend op. Levi keek haar met een ernstig gezicht aan. Dit was het moment.

‘Kom even zitten.’ zei Levi en hij klopte op het natte zand. Verbaasd ging Tara tegenover hem zitten. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze. Levi keek haar niet aan. ‘Ik moet je wat vertellen en ik weet dat het misschien wat ongeloofwaardig klinkt, maar het is allemaal waar.’

Tara liet een ongeduldig zuchtje ontsnappen en ze keek hem lichtelijk geïrriteerd aan. ‘Draai er niet omheen, Levi. Zeg gewoon wat je dwars zit dan kunnen we samen van deze vakantie genieten.’

Levi knikte en hij keek weer naar het zand. ‘Ik had dit waarschijnlijk veel eerder moeten vertellen, maar het is allemaal nogal ingewikkeld.’ Hij keek op naar Tara en zag weer haar ongeduldige blik. ‘Ik had eerlijk moeten zijn over mijn verleden.’

Tara’s blik werd iets soepeler en ook Levi ontspande zich wat meer. Het zou allemaal goed komen. ‘Dus je wilt me eindelijk vertellen waar je vandaan komt?’ vroeg Tara.

Levi haalde zijn schouders op. ‘Ik heb de laatste jaren niet echt een vaste woonplaats gehad.’ Hij haalde even diep adem en hij dacht even na hoe hij dit moest zeggen. ‘Mijn ouders en ik, we werden en worden nog steeds gezocht. We zullen altijd achterom moeten kijken.’

Hij keek op naar Tara die hem strak aankeek. Verschillende emoties gingen in razend tempo over haar gezicht. Ze draaide haar hoofd van hem weg en ze stond op. Ze begon met snelle passen over het zand te lopen.

Levi keek haar even verbouwereerd aan en stond toen ook op. Hij begon ook over het zand te lopen en hij haalde haar al snel in. Hij pakte haar hand om haar te stoppen. ‘Taar, wacht even.’ zei hij en hij wilde haar tegenhouden.

Tara trok haar hand los uit zijn greep en ze draaide razendsnel om. Levi schrok van de uitdrukking op haar gezicht. ‘Nee, laat me met rust, crimineel.’ beet ze hem toe.

Levi keek haar geschrokken aan en hij liet de woorden tot hem doordringen. ‘Alsjeblieft Tara, luister even naar me. Ik ben geen crimineel. Ik heb nog nooit iets misdaan en ik ben nog nooit in aanraking met de politie geweest.’

Tara schudde haar hoofd. ‘Smoesjes. Je bent gewoon een crimineel. Je wordt gezocht en daarom mag niemand weten waar je vandaan komt. Je geeft zelf toe dat je altijd achterom moet kijken. Hoe moet ik je nu geloven als je zegt dat je geen crimineel bent. Misschien wordt je wel gezocht voor moord, moordenaars worden er steeds beter in om zich onder het volk te mengen.

Levi keek haar nog steeds met een pijnlijk gezicht aan. ‘Tara, je moet me geloven dat ik nooit ergens over gelogen heb. Ik heb nooit een moord gepleegd, ik ben geen crimineel.’ zei hij en hij wilde haar naar zich toe trekken.

Tara duwde hem ruw van zich af en Levi voelde een harde klap op zijn wang. Versuft bleef hij een paar seconden staan voor hij besefte wat er was gebeurd. ‘Klootzak.’ schreeuwde Tara over het strand.

‘Tara, alsjeblieft…’ begon Levi. ‘Nee! Ik luister niet meer naar de smoesjes.’ Tara’s gezicht was rood van woede. ‘Ik haat je, hoor je me! Ik wil je nooit of te nimmer meer zien! Je bestaat niet meer voor mij!’

Levi luisterde met open mond naar de woorden. ‘Tara.’ zei hij nogmaals, maar Tara had zich al omgedraaid en ze liep met grote stappen naar het hotel. ‘Zak.’ hoorde hij haar nog zachtjes zeggen.

Niet langer in staat om te blijven staan, liet Levi zich in het zand zakken. Het duurde tientallen minuten voor hij merkte dat het was gestopt met regenen. Hij staarde over het water en liet nogmaals alle woorden van Tara tot zich doordringen. Zou ze gelijk hebben? Was hij echt een crimineel?

Hij kon zich de waarheid niet meer herinneren. Voor zijn gevoel was het uren later, maar de zon stond nog steeds aan de hemel toen hij zich toch omhoog hees van het nog natte zand. Hij liep langzaam naar het hotel, bang voor de confrontatie met Tara. Toen hij op de kamer aankwam ontdekte hij tot zijn verbazing dat die leeg was…

‘Levi?’ De slaperige stem van Samantha laat Levi ontwaken uit zijn droom. Verbaasd draait hij zich om. ‘Wat is er?’ vraagt hij. ‘Volgens mij had je een nare droom.’ zegt ze. ‘Je lag zo te woelen en je zei dingen die ik niet kon verstaan.’

‘Sorry dat ik je wakker heb gemaakt.’ zegt Levi en hij gaat op de rand van het bed zitten. ‘Ik denk dat ik even frisse lucht nodig heb.’ zegt hij en hij staat op om naar het balkon te lopen.

Hij hoort hoe Samantha zachtjes draait in haar bed en hij opent zo stil mogelijk de balkon deur. Hij kijkt naar het water waar hij ruim een jaar geleden Tara heeft zien zwemmen. Noem het toeval, maar Samantha heeft precies dezelfde kamer geboekt als Tara toendertijd.

Plotseling voelde hij twee warmen handen om zich heen. Hij had zich niet beseft dat Samantha ook uit bed was gekomen. ‘Waar denk je aan?’ hoort hij haar lieve stem in zijn oor fluisteren.

Levi draait zich langzaam om en hij neemt een besluit. Hij kijkt nog eens naar het lieve gezicht van Samantha een verzamelt al zijn moed. ‘Ik… Wij moeten even praten.’ zegt hij.

Samantha kijkt hem met een begrijpelijke blik aan. ‘Oké. Ik zal me even aankleden en als je wilt kunnen we even op het strand gaan zitten. De zee helpt je met nadenken.’ zegt ze en Levi kijkt haar dankbaar aan.

Tien minuten later lopen Samantha en Levi zwijgend het zand op. Levi loopt een paar meter voor Samantha en hij durft haar niet aan te kijken en hij ziet ook niet dat Samantha dezelfde uitdrukking op haar gezicht heeft als haar.

Levi blijft aan de rand van het strand staan. Het water reikt tot een paar centimeter van zijn voeten. Hij hoort hoe de voetstappen van Samantha een paar centimeter van hem vandaan ook tot stilstand komen.

Levi laat zich in het zand zakken en Samantha volgt stilletjes zijn voorbeeld. ‘Ik weet dat ik dit veel eerder had moeten vertellen, maar ik durfde het niet.’ Zegt hij en kijkt Samantha glimlachend aan. ‘Ik had eerlijk moeten zijn, maar ik wilde je niet kwijt, niet na de vorige keer.’

Hij kijkt naar het zand voor hem. ‘Ik had misschien moeten leren van de van vorige keer. Ik had moeten zeggen waarom ik naar Belladonnabaan ben gekomen. Tijdens mijn studie had ik een relatie met een meisje, Tara De Bateau. We waren verliefd en zij misschien meer op mij als ik op haar.’

Samantha luistert ingespannen zonder iets te zeggen. ‘Vlak voor ons eindexamen besefte ik dat ik niet met haar kon leven terwijl al mijn geheimen tussen ons in stonden. Ik moest haar vertellen wat ik allemaal had meegemaakt.’

Levi sluit zijn ogen en denk terug aan die dag. ‘Dat heb ik uiteindelijk gedaan. Na ons examen besloten we een reisje te maken en ik dacht dat dat het goede moment was om alles te vertellen. Hier, op dit strand heb ik haar vertelt dat mijn leven nooit zeker is.’

Hij opent zijn ogen weer, maar kijkt Samantha niet aan. ‘Ze was woedend. Ze liet me niet eens alles uitleggen. Ze raasde maar door dat ik een crimineel was, een leugenaar en dat ik het slechtste was wat haar ooit was overkomen. Voor ik nog iets kon zeggen was ze weg.’

Levi slikt. ‘Ik geloofde alles wat ze zei. Ik voelde me vreselijk en ik durfde niet meer terug. Ik durfde Tara en mijn vrienden niet onder ogen te komen. Ik zwierf over het strand, zonder doel voor ogen. Uiteindelijk vond Carlos me en je weet wat er verder is gebeurd.’ Zegt hij.

Samantha knikt, maar zegt nog steeds niet. Levi leunt achterover. ‘Ik had dit veel eerder moeten zeggen, maar ik was bang. Ik wil je vertellen over mijn familie. Ik weet dat het wat ongeloofwaardig klinkt, maar ik wil je vragen om eerst te luisteren. Ik wil niet nog eens dezelfde fout maken.’

Hij kijkt Samantha aan en die knikt vriendelijk zodat Levi begint te praten. ‘Ik heb dit verhaal van mijn moeder gehoord. Onze familie stamt af van een magiër die lang geleden heeft geleefd. Deze man heeft lang geleden een recept ontwikkeld die hem onsterfelijkheid gaf.’

‘Wat dit recept inhield weten we niet precies, maar we weten wel dat deze magiër vermoord is. Hij had dan wel eeuwig leven, maar tegen moord was hij niet beschermd. Hij overleed, maar hij gaf een deel van zijn onsterfelijkheid door met zijn genen.’

Levi gluurt in zijn ooghoek naar Samantha, maar die staart alleen voor zich uit. ‘Met de Drank der Onsterfelijkheid kan hetzelfde effect bereikt worden. Hoewel de magiër zijn onsterfelijkheid verkreeg zonder iemand pijn te doen, ging dat voor deze drank niet op.’

‘Om het juiste effect te krijgen moet de drank elke zestig dagen ingenomen worden. Om deze drank te maken zijn zielen nodig, niet zomaar zielen, smetteloze zielen. Elke zestig dagen zal er een onschuldig persoon vermoord moeten worden en helaas gebeurd dat nu ook.’

Levi keek nogmaals naar Samantha, maar haar gezicht is uitdrukkingloos, Levi besluit om verder te gaan met zijn verhaal. ‘Ik weet niet wie het is, of waar deze persoon zich bevindt, maar iemand maakt op dit moment elke zestig dagen een Drank der Onsterfelijkheid.’

‘De magiër heeft een deel van zijn onsterfelijkheid doorgegeven aan zijn nageslacht. Deze personen zijn niet onsterfelijk, het enige wat erop lijkt is dat deze personen meer immuun zijn. Dat is hoe mijn moeder het uitlegde. Deze personen, die afstammen van de magiër, zijn de enigen die de persoon die de drank maakt kunnen stoppen.’

‘Mijn moeder is een van die afstammelingen. Haar vader wist dit en wilde, zodra ze oud genoeg was, de persoon opsporen. Zover is het nooit gekomen, want haar ouders werden voor haar ogen vermoord. Ze vluchtte, maar vele jaren later vond hij of zij ons toch. We hebben alles achter moeten laten en we zijn vertrokken.’

‘Ik zal altijd over mijn schouder moeten blijven kijken en ik heb geen idee waar mijn familie nu is. Het enige wat ik weet is dat ik de bloedlijn door moet zetten, zodat de persoon die de Drank maakt ooit gestopt kan worden. Mijn moeder is een legacy begonnen zodat de bloedlijn blijft bestaan.’

Levi blijft stil, na minutenlang praten valt er een stilte tussen hen. Hij kijkt naar Samantha die nog steeds voor zich uitstaart. Hij durft nog niets te zeggen, bang om iets te zeggen wat haar afschrikt.

In datzelfde hotel komt Tara omhoog van haar bed. Ze kan haar slaap niet vatten en ze gaat zuchtend op de rand van haar bed zitten om vervolgens haar voeten op de grond te zetten.

Ze opent de deur naar het balkon en laat de warme avondlucht de kamer inkomen. Ze doet een stap naar buiten en kijkt uit over het strand. Waarom is ze hier nu eigenlijk? Ze heeft Levi nog nergens gezien.

Ze kijkt naar het water en het strand. Plotseling ziet ze twee figuren aan de waterkant zitten. Ze knijpt haar ogen samen en haar hart blijft even stilstaan als ze ziet wie daar zit. Ze loopt meteen haar hotelkamer in en gaat opzoek naar haar kleren.

Levi en Samantha zitten nog steeds zwijgend op het strand. ‘Sam?’ vraagt hij voorzichtig als ze nog steeds niets heeft gezegd. ‘Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar het is echt waar. Ik begrijp het ook als je me nooit meer wilt zien. Misschien heb ik dat wel verdient.’

Samantha schudt haar hoofd en staat op. Levi gaat ook weer op zijn voeten staan. ‘Sam?’ vraagt hij nogmaals en legt zijn hand op haar schouder. Hij hoort hoe ze trillend adem haalt. ‘Ik wist het al.’ Zegt ze zachtjes.

Levi laat zijn hand zakken en kijkt haar verbaasd aan. ‘Wat wist je al?’ vraagt hij bijna geluidloos en Samantha draait zich om. ‘Ik weet dat je een afstammeling bent van de magiër.’ Zegt ze en kijkt naar de grond. ‘Jij bent niet de enige met geheimen.’

Levi kijkt haar nog steeds niet begrijpend aan. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ik ben ook niet helemaal eerlijk geweest. Ik had het misschien eerder moeten vertellen, maar ik was ook bang om je kwijt te raken.’ Zegt ze met een klein lachje.

Ze haalt nogmaals trillend adem. ‘Ik wist het eigenlijk niet zeker, maar ik had al wel een vermoeden dat je afstamt van de magiër. Ik vermoedde het al bij onze eerste ontmoeting. Je geneest veel sneller dan andere mensen die ik ken.’

Samantha slikt moeizaam. ‘Toen ik je voet onderzocht merkte ik meteen dat je anders was. Je had nog wel een grote vleeswond, maar vanbinnen was alles al bijna geheeld. Ik kon er toen niet naar vragen dus ik heb het al die tijd verzwegen.’

Levi kijkt haar ontzet aan. ‘Maar hoe weet je dit? Ik dacht dat niemand dit wist.’ Stamelt hij en kijkt haar vragend aan. Samantha ontwijkt zijn blik. ‘Normale mensen weten er inderdaad niets van, maar…’ Samantha maakt haar zin niet af.

Ze heft haar hoofd op en kijkt in Levi’s bruine ogen. ‘Ik ben een heks.’ Opgelucht dat het eruit is haalt ze adem. ‘Een heks?’ vraagt Levi verbaasd en ze knikt. Verbluft kijkt Levi haar aan. ‘Maar hoe? En wat?’ vraagt hij.

Samantha kijkt hem aan. ‘Net als magiërs, bestaan er ook heksen. Het komt niet vaak voor, maar af en toe worden er nog personen geboren met magische krachten. Het komt niet vaak voor en het is dan ook extra bijzonder als er een tweeling is met magische krachten.’

Levi onderbreekt haar. ‘Wacht even, is Kimberly ook een heks?’ vraagt hij verbaasd en Samantha knikt. ‘Kim heeft ook krachten al zijn ze minder sterk dan die van mij. Als heks of magiër kan je twee wegen bewandelen. De weg van het licht, maar ook de weg van de duisternis.’

‘Welke weg je bewandelt wordt met je geboorte al bepaald en bij mij was dat dus de weg van het licht. Over het algemeen is de goede magie veel sterker dan de kwade. De magie is niet erfelijk bepaalt en er kan daarom ook voor gekozen worden om door een andere heks tot heks gemaakt te worden.’

Levi kijkt haar aan en ze tovert een klein glimlachje op haar gezicht. ‘Ik weet dat dit nogal onverwachts is. Ik snap het als je er even over na moet denken.’ Zegt ze en doet een paar stappen naar achteren.

Levi beent met snelle passen naar haar toe. ‘Nee, ik wil dat je blijft.’ Zegt hij en drukt een kleine kus op haar lippen. Hij laat zijn hand op haar wang rusten. ‘Ik ben alleen een beetje verbaasd. Het is helemaal nooit in me opgekomen dat er nog personen zijn zoals de magiër.’

Samantha lacht haar tanden voorzichtig bloot. ‘Zoals ik al zei, het komt niet vaak voor. Ik heb ervoor gekozen om mijn magie niet te gebruiken en een normaal leven te leiden. Ik wilde niet anders zijn. Ik heb de magie de rug toe gekeerd om een normaal leven te kunnen leiden.’

Levi knikt. ‘Ik ben blij dat je het me vertelt hebt.’ Zegt hij en streelt nog steeds haar wang. Hij aarzelt even. ‘Zou ik misschien mogen vragen wat je allemaal met je magie kan?’ vraagt hij voorzichtig en Samantha lacht. ‘Dat is een heel normale vraag.’

Ze doet een stap naar achteren en met een snel gebaar verschijnt er een lange toverstaf in haar hand. Ze lacht even om het verbaasde gezicht van Levi en begint dan voor hem onbekende woorden te fluisteren.

Levi knippert kort met zijn ogen en als hij ze weer opent ziet hij in eerste instantie niets. Samantha wijst naar de tuinstoelen niet ver van hen vandaan en zijn mond valt open. ‘Wat… Heb jij… Dat kan toch niet?’ stamelt hij en hij hoort Samantha zachtjes lachen.

Hij draait zich weer naar haar toe en Samantha tovert de stoelen en tafeltjes weer terug naar hoe ze waren. ‘Heb jij dat gedaan?’ vraagt hij ongelovig en Samantha knikt. Ze draait haar rug naar hem toe. ‘Zie je die vuurkorf?’ Hij knikt.

Levi knippert nogmaals met zijn ogen en het volgende moment brandt er een klein vuurtje. Hij loopt er verbaasd naartoe. ‘Wauw.’ Is het enige wat hij zegt. Hij hoort hoe Samantha zachtjes achter hem komt staan. ‘Ik snap het echt als je hier over wilt nadenken. Het is niet niets.’

Levi schudt zijn hoofd en hij pakt haar handen vast. ‘Ik wil niet dat je gaat. Ik wil je niet kwijt. Ik wil gewoon niet zonder je leven. Deze hele avond of nacht heeft het alleen maar duidelijker gemaakt en ik hoef niet na te denken over wat ik nu ga doen.’

Hij pakt een klein doosje uit zijn zak en gaat met één knie in het zand zitten. Hij kijkt haar stralend aan. ‘Lieve Sam, vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag werd ik door je betoverd.’ Zegt hij met een grijns.

Voorzichtig opent hij het klempje van het doosje en een prachtige ring komt tevoorschijn. Samantha slaat haar handen voor haar mond, maar ze zegt niets. ‘Lieve, lieve Sam, ik wil je graag vragen of je mijn vrouw wilt worden.’

Tara heeft zich intussen aangekleed en met snelle, maar zachte passen loopt ze de kleine trap van het hotel af. Met haar doel voor ogen loopt ze richting het strand.

Wanneer ze Levi op zijn knieën ziet zitten stokt haar adem in haar keel. Al het bloed stijgt naar haar hoofd en een woedend, maar tegelijk misselijk gevoel vult haar lichaam.

Ze voelt de wanhoop in haar hoofd en wil hier het liefste in tranen uitbarsten en alles bij elkaar schreeuwen, maar ze houdt zich in. In plaats daarvan draait ze zich om en ze vlucht naar haar hotelkamer, weg van deze vreselijke plek.

Levi kijkt Samantha vragend en bijna smekend aan. ‘Wat is daarop je antwoord?’ vraagt hij. ‘Ja! Ja natuurlijk wil ik met je trouwen!’ zegt Samantha blij en ze schuift de ring om haar vinger.

Ze trekt Levi uit het zand en valt hem om zijn hals. ‘Ik hou van je!’ roept ze zodat heel het strand het kan horen. Levi voelt het geluk door zijn aderen stromen. De vrouw van zijn dromen wil met hem trouwen zonder dat er een geheim tussen hen in staat.

Na een paar seconden zet Levi haar lachend op de grond. De grote glimlach op zijn gezicht herkent hij op het gezicht van Samantha. ‘Je maakt me echt de gelukkigste man op aarde, Samantha Vrolijk.’ Fluistert hij bij haar oor.

Een verlegen giechel ontsnapt uit de mond van Samantha. ‘Jij maakt mij de gelukkigste vrouw op aarde, Levi Wander.’ Fluistert ze terug. Levi grijnst. ‘Dan vormen we echt een geweldig paar.’ Zegt hij en hij pakt haar in zijn armen.

Behendig tilt hij haar op zoals hij de laatste maanden al vaker heeft gedaan en hij draagt haar door het stille hotel. Terwijl andere mensen liggen te slapen, hebben Levi en Samantha een feestje om te vieren. Met zorg legt hij haar op het bed en zonder dat hun lippen ook maar een minuut van elkaar zijn, kruipt hij zelf ook op het bed.

Ze gaan helemaal in hun spel op tot Levi zijn lippen even van die van Samantha haalt. ‘Ik hou van je.’ zegt hij en hij kijkt in haar groene ogen. ‘Ik hou van je voor altijd en eeuwig.’ Samantha lacht. ‘Hou je mond en kus me. Daar hebben we nog meer dan genoeg tijd voor.’

Dat laat Levi zich geen twee keer zeggen en met een grijns druk hij zijn lippen weer op die van haar. Ze gaan weer helemaal op in elkaar. Het duurt niet lang voor ze samen onder de dekens verdwijnen.

De volgende ochtend zitten Levi en Samantha al vroeg op het balkon te genieten van hun ontbijt. De zon komt al een tijdje boven de horizon uit en verwarmt het stand. ‘Wat wil je vandaag gaan doen?’ vraagt Samantha.

Levi haalt zijn schouders op. ‘Ik had eigenlijk niet verwacht dat we hier samen zouden zitten.’ zegt hij en hij pakt haar hand. ‘We zouden een dagje hier op het strand kunnen blijven. Ik vind het niet erg om een dagje van mijn verloofde te genieten.’

Samantha lacht en vindt het ook een goed idee. Ze eten hun ontbijt op en gaan dan opzoek naar hun badkleding. Een half uur later lopen ze voorzichtig het water in.

Ze zijn allebei al snel aan de temperatuur gewend en het duurt niet lang voor ze samen lachend door het water zwemmen. Het zeewater is lekker warm en ze genieten van de zon die op hen neerschijnt.

Pas tegen de middag komen ze samen het water weer uit. ‘Zullen we wat gaan eten?’ vraagt Levi en hij kijkt naar Samantha, die net haar vinger in haar oor steekt. ‘Volgens mij zit er nog wat water in mijn oor.’ zegt ze lachend.

Levi lacht ook en hij trekt haar naar zich toe. ‘Kom eens, volgens mij zit er nog wat water in je mond.’ zegt hij en voor Samantha iets kan zeggen drukt hij zijn lippen op die van haar.

Ze eten iets in het restaurant van het hotel en daarna gaan ze weer naar het strand. Samantha spreidt haar handdoek uit en gaat in de zon liggen terwijl Levi in het zand begint te graven.

Het duurt niet lang voor hij een hele verzameling schelpen heeft. Hij legt de schelpen weg en pakt een emmertje. Al snel voelt hij zich weer helemaal kind en hij gaat helemaal op in zijn handkasteel.

Een uur later kijkt hij goedkeurend naar het bouwwerk. Samantha komt naast hem staan. ‘Heb jij dat gebouwd?’ vraagt ze lachend en Levi knikt trots zoals een klein kind dat ook zou doen.

Samantha lacht. ‘Het is prachtig.’ zegt ze en kijkt hem aan. ‘Maar had je het niet wat groter kunnen bouwen, hier kunnen we niet in wonen.’ zegt ze en kijkt Levi serieus aan.

Hij lacht en doet een stap naar haar toe. ‘Dat weet ik, maar we hebben samen al een paleisje. Het maakt me niet uit waar ik woon, als jij maar bij me woont. Zelfs in een kartonnen doos zou ik kunnen wonen.’ Samantha lacht. ‘Is dat niet een beetje krap samen?’ Levi lacht en trekt haar naar zich toe. ‘Je weet best wat ik bedoel.’

Die avond liggen ze voor de laatste keer op het zachte bed in hun hotelkamer. ‘Dit was de beste vakantie die ik ooit gehad heb.’ zucht Samantha terwijl ze in Levi’s armen kruipt.

Levi lacht. ‘Dat komt omdat we nu samen zijn, zonder dat er nog iets tussen ons in staat.’ zegt hij en hij Samantha knikt. ‘En ik kan echt niet wachten tot ik je vrouw kan worden.’ Levi lacht en trekt haar naar zich toe. ‘Ik ook niet.’

Hij drukt zijn lippen op die van haar voor een lange, gepassioneerde kus. Samantha laat zich gewillig op het bed drukken en zo maken ze voor de laatste keer samen gebruik van het zachte hotelbed.

Een paar dagen later zijn ze weer terug in Belladonnabaan en zitten ze in het appartement van Justin en Sandra. ‘Dus jullie hebben het leuk gehad op Twikki eiland?’ vraagt Justin als hij de stralende gezichten van Levi en Samantha ziet.

Samantha knikt. ‘Heel leuk.’ vult Levi haar geheimzinnig aan. Justin trekt zijn wenkbrauw vragend op. Sandra komt ook de kamer inlopen en zet Lizzy op de grond. ‘Ga maar even spelen, schat.’ zegt ze en geeft het peutertje een kusje op haar voorhoofd.

‘Wat kijken jullie vrolijk.’ zegt Sandra als ze de gezichten van Levi en Samantha nog eens goed bekijkt. Levi lacht. ‘Daar hebben we ook alle reden voor.’ zegt hij nog steeds geheimzinnig.

Samantha knikt. ‘Het is namelijk zo dat Levi…’ ze wacht even. ‘Hij heeft me op Twikki eiland ten huwelijk gevraagd.’ zegt ze dan en kijkt stralend naar Levi die naast haar zit.

Justin kijkt hen even met open mond aan en Sandra gooit haar armen in de lucht. ‘Maar dat is geweldig!’ roept ze uit en Justin knikt. ‘Gefeliciteerd.’ zegt hij met een lach op zijn gezicht.

Ook Levi en Samantha hebben een lach op hun gezicht. ‘We willen over een paar maanden trouwen.’ legt Samantha uit en Levi knikt. ‘Jullie zijn natuurlijk uitgenodigd.’ zegt hij.

Justin lacht en slaat zijn arm om Sandra heen. Hij kijkt even naar Lizzy die vrolijk met haar teddybeer zit te spelen. ‘Wij hebben ook goed nieuws te melden.’ zegt hij en kijkt Sandra even aan.

Die knikt en kijkt stralend naar de anderen. ‘Ik ben weer zwanger. Lizzy krijgt er een broertje of een zusje bij.’ zegt Sandra en de gezichten van haar en Justin beginnen te stralen.

Nu kijken Levi en Samantha verbaasd. ‘Maar dat is geweldig nieuws.’ zegt Samantha als eerste en Levi knikt. ‘Echt geweldig.’ vult hij zijn vriendin aan.

Samantha is de eerste die opstaat, maar de anderen volgen al snel haar voorbeeld. ‘Gefeliciteerd.’ zegt Levi en hij omhelst zijn beste vriend. ‘Lizzy krijgt vast een geweldig broertje of zusje.’

Het is nacht in Belladonnabaan en in de meeste huizen is het licht allang gedoofd. Toch is het licht in een deel van het appartement van Tara en haar vader nog aan. Tara pakt het geheime boek uit de kast en de kast maakt een doorgang.

Als de kast weer op zijn plaats staat, blijft Tara even staan en ze kijkt de kamer rond. Deze kamer heeft ze van haar vader gekregen op haar verjaardag, nu al vele jaren geleden.

Het was bedoelt als een eigen plek waar ze zich in kon terugtrekken, maar ze is er al jaren niet meer geweest. Ze veegt wat stof van het ladekastje en pakt er een aansteker uit. Ze buigt zich naar de openhaard en steekt hem aan.

Ze kijkt een paar minuten naar de vlammen en pakt dan haar mobiel. Ze toetst het nummer in dat ze de laatste weken al zo vaak heeft gedraaid en wacht tot Leo opneemt.

‘Leo, je had gelijk over Twikki eiland.’ zegt ze zodra Leo opgenomen heeft. ‘Hij heeft,’ ze heeft moeite om het uit te spreken ‘ haar ten huwelijk gevraagd.’ Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn en Tara maakt van de stilte gebruik.

‘Leo, ik wil dat je alles over dat huwelijk te weten komt en in het speciaal de tijden. Ik wil precies weten hoe laat Levi en zíj aankomen, vertrekken en vooral ook hoe.’ ratelt ze en kijkt naar het vuur. ‘Levi gaat deze dag nooit meer vergeten.’ zegt ze en een klein lachje speelt om haar mond.

‘Wat ruikt het hier lekker.’ zegt Samantha als ze de keuken in komt en de geur opsnuift. ‘Wat eten we?’ vraagt ze en kijkt in een van de pannetjes die Levi heeft klaar staan.

Levi lacht. ‘Ik kan ook niets voor je geheim houden.’ zegt hij en zet het pannetje op het fornuis. Samantha lacht en gaat op het aanrecht zitten. ‘Je weet dat ik niet van verrassingen houd. Daar ben ik veel te nieuwsgierig voor.’

Levi lacht en zet het vuur wat lager. ‘Dat weet ik inderdaad, maar ik ben bang dat ik je toch teleur moet stellen.’ Hij loopt naar haar toe en Samantha slaat haar armen om hem heen. ‘Hoe bedoel je?’

Levi grijnst. ‘Ik heb een kleine verrassing voor je vanavond.’ Samantha krijgt een lach op haar gezicht en legt haar handen om zijn gezicht. ‘Wat lief van je.’ zegt ze. ‘Wat is het?’

Levi lacht. ‘Het is een verrassing dus ik ga het niet vertellen.’ zegt hij en loopt weer naar het fornuis. ‘We kunnen eten.’ zegt hij en schept het eten op twee bordjes. ‘Kom op nu Levi. Je weet dat ik hier niet tegen kan.’

Levi grijnst. ‘Dat weet ik inderdaad en eigenlijk vind ik dat heel leuk aan je.’ zegt hij. ‘Maar je kan zoveel smeken als je wilt, het is een verrassing en dat blijft nog even zo.’ zegt hij en eet rustig door.

‘Alsjeblieft Levi.’ zegt Samantha en ze kijkt hem smekend aan, maar hij schudt zijn hoofd. Samantha zucht. ‘Je weet dat ik je ook gewoon in een kikker of zoiets kan veranderen.’

Levi schudt lachend zijn hoofd. ‘Dat doe je niet.’ zegt hij. ‘En waarom dan niet? Ik kan even mijn staf pakken en voor je het weet ben je een kikker.’ zegt Samantha en kijkt hem uitdagend aan. ‘Dat doe je niet omdat je van me houdt. Bovendien kan ik je als kikker niet vertellen wat de verrassing is.’ valt Levi haar in de reden en hij eet verder.

Een uur later staan Samantha en Levi samen voor de ingang van het park. ‘Is dit je verrassing?’ vraagt Samantha en ze kijkt over zijn schouder. Ze heeft het afgelopen uur meerdere keren aan Levi gevraagd wat de verrassing is, maar Levi laat niets los.

Levi schudt zijn hoofd. ‘We zijn er bijna, maar de verrassing bevindt zich wel in dit park.’ zegt hij. ‘We zouden hier ook even kunnen gaan zitten. We hebben nog de hele avond, de verrassing loopt niet zomaar weg.’ zegt hij plagend.

‘Heel grappig.’ zegt Samantha en voegt er dan aan toe: ‘Je zou er erg leuk uitzien al kikker.’ Levi lacht. ‘Oké dan. Je hebt duidelijk geen geduld.’ zegt hij en hij pakt haar hand.

Aan het eind van het pad blijft Samantha staan. Er klinkt zachte pianomuziek en Samantha slaat haar hand voor haar mond. ‘Is dit je verrassing?’ vraagt ze aan Levi en hij knikt.

Samantha drukt haar lippen op die van hem. ‘Heel erg bedankt.’ zegt ze en kijkt naar Vivian en Tinus. ‘Dit is echt een geweldige verrassing.’ zegt ze en Levi lacht. ‘Ik dacht dat jij niet van verrassingen hield.'

Samantha werpt hem een waarschuwende blik toe en loopt wat dichter naar het podium toe. Levi volgt haar en vlak voor het podium blijven ze staan. ‘Mag ik deze dans van u?’ vraagt hij beleefd en Samantha lacht. ‘Natuurlijk.’

‘I've never gone with the wind, just let it flow Let it take me where it wants to go

Til you open the door, there's so much more I've never seen it before

I was trying to fly but I couldn't find my wings But you came along and you changed

everything

You lift my feet off the ground You spin me around

You make me crazier crazier Feels like I'm falling and I am lost in your eyes

You make me crazier crazier crazier

I watched from a distance as you made life your own

Every sky was your own kind of blue And I wanted to know how that would feel

And you made it so real You showed me something that I couldn't see You opened my eyes and you made me believe

You lift my feet off the ground You spin me around

You make me crazier crazier Feels like I'm falling and I am lost in your eyes

You make me crazier crazier crazier oh

Baby you showed me what livin' is for I don't wanna hide anymore

You lift my feet off the ground You spin me around

You make me crazier crazier Feels like I'm falling and I'm lost in your eyes You make me crazier crazier crazier crazier

crazier’

De laatste klanken van de muziek vervagen en Levi en Samantha kijken elkaar diep in de ogen. ‘Trouw met me, hier in dit park.’ zegt Levi naar een paar seconden en zijn ogen kijken haar afwachtend aan.

Samantha kijkt hem verbaasd aan. ‘Nu?’ vraagt ze en haar mond valt open. Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik zat eigenlijk meer te denken om hier over een paar weken te wachten, maar als je nu wilt trouwen vind ik het ook goed.’

Samantha schudt haar hoofd. ‘Over een paar weken is prima. Natuurlijk wil ik hier met je trouwen. Dat is echt geweldig.’ zegt ze en ze springt in de open armen van Levi. ‘Ik wil niets liever’

‘Volgens mij is het gelukt.’ horen ze plots een stem zeggen en Levi zet Samantha weer voorzichtig op de grond. Levi lacht en knikt naar Tinus. ‘Heel erg bedankt dat jullie hier wilde zijn.’

Vivian lacht. ‘Natuurlijk. Ik vond het echt geen probleem. Ik krijg niet vaak de kans om samen met Tinus op te treden.’ zegt ze en Tinus knikt. ‘Heel erg bedankt. Het was echt een geweldige verrassing.’ zegt Samantha en ze kijkt hen dankbaar aan.

Levi en Samantha nemen afscheid van Vivian en Tinus en gaan samen op weg naar huis. Allebei voelen ze zich heel gelukkig, maar tegelijkertijd zijn ze ook allebei heel erg stil.

Plotseling blijft Samantha staan en ze houdt Levi tegen. ‘Weet je nog wat er hier gebeurde?’ vraagt ze en kijkt hem met een glinstering in haar ogen aan. Levi krijgt een lach op zijn gezicht. ‘Ik denk niet dat ik dat ooit nog kan vergeten.’

Samantha krijgt ook een lach op haar gezicht. ‘Misschien was dat wel de mooiste dag van mijn leven.’ zegt ze en Levi drukt een kus op haar lippen. ‘Dat is ook de reden dat ik hier met je wil trouwen.’ zegt hij en kust haar nogmaals.

Wat Samantha en Levi niet merken, is dat ze stiekem in de gaten gehouden worden. Kimberly kijkt kwaad naar het gelukkige stel beneden. Ze voelt hoe de woede bezit van haar neemt en ze haalt onrustig adem. Ze klemt haar handen stevig om de tak en haar knokkels worden wit.

‘Dus je gaat trouwen, zusje.’ fluistert ze en ze klemt haar tanden stevig op elkaar. Ze kijkt naar Levi, de man met wie ze daar nu had moeten staan, maar in plaats daarvan staat Samantha daar in zijn armen. Ze zucht en neemt een besluit.

Ze draait haar hoofd kwaad weg en laat zichzelf uit de boom glijden. Ze besteed geen enkele aandacht aan de hoogte en ze komt soepel op de grond terecht. Ze neemt maar amper de moeite om op te staan en neemt meteen haar toverstaf in haar hand.

Kimberly richt haar staf op het gelukkige koppel dat niet ver bij haar vandaan staat. Ze begint zachte woorden te prevelen en houdt haar blik geconcentreerd gericht op Levi en Samantha.

Een gespierde man komt met grote stappen naar Levi en Samantha toen. ‘Waar denken we mee bezig te zijn?’ vraagt hij en de woede is in zijn ogen te lezen terwijl hij naar het nu nog gelukkige koppel kijkt.

Levi wil net iets zeggen als de man hem bij Samantha weg trekt. Zijn vuist schiet naar het gezicht van Levi en raakt zijn oog. ‘Wat is u probleem?’ vraagt Levi en hij doet voorzichtig een stap naar achter, maar blijft voor Samantha staan.

‘Jij bent mijn probleem.’ zegt ze man. ‘Hoe durf je deze dame lastig te vallen?’ Kimberly staat nog steeds achter een van de struiken en laat een gemene lach uit haar mond ontsnappen. ‘Zo mag ik het zien.’ zegt ze en loopt weg.

Levi kijkt nog steeds verbaasd naar de man voor hem. ‘Je weet best wat ik bedoel. Jij hebt het recht niet om hier te zijn.’ zegt ze man en hij pakt Levi bij zijn keel. ‘Maar ik wil je best helpen om het je weer te herinneren.’

Levi haalt moeizaam adem en probeert de hand van de man van zijn nek te krijgen, maar de man laat niet zomaar los. ‘Je kan doen wat je wilt, maar ik kan dit lang volhouden.’ zegt hij als hij het angstige gezicht van Levi ziet.

Samantha kijkt angstig toe hoe Levi steeds meer moeite heeft om lucht te krijgen. Plotseling neemt ze een besluit. Ze balt haar vuist en haalt uit naar het gezicht van de man. Met een grote kracht waarvan ze niet wist dat ze die in zich had raakt ze zijn neus.

De man laat Levi meteen los en als een lappenpop valt hij op de grond. De man grijpt naar zijn gezicht. ‘Heks!’ roept hij en hij voelt voorzichtig aan zijn neus. ‘Ik zou maar op passen als ik jullie was, jullie zijn nog niet van me af.’ zegt hij en beent kwaad weg.

Samantha besteed geen aandacht meer aan de man en ze knielt naast Levi neer. Ze hoort hem nog zachtjes vloeken, maar ze kijkt alleen naar Levi. Ze pakt voorzichtig zijn hand en voelt meteen weer de vertrouwde warmte.

‘Gaat het?’ vraagt ze voorzichtig. Levi knikt langzaam en haalt nog steeds een beetje moeilijk adem. Hij knijpt zachtjes in haar hand. ‘Dank je.’ zegt hij met schorre stem en kijkt haar met een kleine lach op zijn gezicht aan.

‘Hij had het verdient. Ik weet niet wat ik had gedaan als je er niet meer was.’ zegt Samantha en de lach verdwijnt weer van het gezicht van Levi. ‘Laten we maar gaan. Denk je dat je kunt lopen?’ vraagt Samantha en Levi knikt.

Een half uur later zit Levi thuis op de bank. Samantha gaat op haar knieën naast hem zitten en laat haar vingers voor voorzichtig over zijn oog glijden. ‘Ik ben bang dat het een blauwe plek wordt.’ zegt ze zacht.

Ze laat haar hand naar beneden glijden en gaat voorzichtig met haar vinger over zijn nek. ‘Waarom doet iemand zoiets?’ fluistert ze. Levi kijkt haar aan. ‘Volgens mij was hij niet helemaal zichzelf. Ik kon de alcohol in zijn adem ruiken.’

Samantha zucht. ‘Toch vind ik het raar. Wie probeert er nu iemand te wurgen die hij niet eens kent?’ zegt ze. ‘Er is niets gebeurd, ik ben er nog dankzij jou.’ zegt Levi en Samantha knikt. ‘Ik zal even een nat doekje voor je pakken, dat zal de zwelling verminderen.’

Levi schudt zijn hoofd en trekt haar naast zich op de bank. ‘Dat kan wel wachten, het is nu toch al blauw.’ zegt hij. ‘Ik wil veel liever even hier met jou zitten.’ zegt hij en kust haar zachtjes op haar wang. ‘Ik was even bang dat ik je nooit meer zou zien.’

Samantha knikt. ‘Ik dacht ook dat ik jou nooit meer levend zou zien.’ zegt ze en zucht. ‘Weet je zeker dat je die man nooit eerder hebt gezien?’ vraagt ze en Levi schudt zijn hoofd. ‘Ik dacht eerst ook dat hij naar me opzoek was, maar dan had hij daar wel iets van gezegd.’

Samantha knikt. ‘Als jij het zegt.’ Levi knikt. ‘Laten we er niet langer aan denken. Er zijn veel leukere dingen om nu mee bezig te zijn.’ zegt hij en Samantha draait zich om. Ze gaat tegen zijn borstkas liggen en geniet van de manier waarop die zachtjes heen en weer beweegt.

Levi drukt voorzichtig een kus in haar zwarte haar en ze staart afwezig voor zich uit. Iets in haar weet dat die man niet zomaar dronken was en dat het geen toeval is dat hij juist Levi aanviel. Hier is iets heel anders aan de hand.

Kimberly heeft niets gezien van het uit de hand gelopen gedrag van de man in het park. Blij met haar overwinning pakt ze een boek uit de grote boekenkast en de deur opent zich.

Ze loopt naar de grote ketel in de hoek van de kamer. Het vuur brandt nog en een roodkleurige rook stijgt op uit het brouwsel. Ze maakt een kort gebaar met haar hand en een grote lepel verschijnt in haar hand.

Kimberly tovert wat flesje tevoorschijn en gooit de ingrediënten een voor een in de grote ketel. De rook vermenigvuldigt zich en Kimberly kijkt trots naar haar brouwsel. Voorzichtig proeft ze een beetje en de lach op haar gezicht wordt groter.

‘Dus jullie willen trouwen in dat prachtige parkje.’ zegt ze met een geheimzinnige stem. ‘Wat zouden jullie ervan vinden als dat kleine feestje niet door zou gaan.’ zegt ze en legt haar hoofd in haar nek om een kwaadaardige lach te laten horen.

Een paar dagen later staat Levi weer in de winkel. Jessica had hem raar aangekeken toen ze zijn oog zag, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Ook deze dag werkt Levi weer in de verkoop.

Hij zet de lamp op de tafel weer recht en als hij opkijkt ziet hij dat Justin voor hem staat. ‘Wat is er met je oog gebeurd?’ vraagt hij verbaasd en wijst naar de blauwe plek die zich rond het oog van Levi heeft gevormd.

‘Eh, ik ben tegen de deur gelopen. Heel onhandig allemaal.’ zegt Levi en even is hij blij dat er aan zijn nek niets te zien. ‘Samantha heeft nog geprobeerd om het te verminderen, maar het heeft niets geholpen zoals je ziet.’

Justin knikt. ‘Het ziet er niet mooi uit. Was je er met je gedachten niet helemaal bij? Ik wed dat je je ogen weer niet van Samantha af kon houden.’ zegt Justin en hij lacht.

Levi knikt bedenkelijk. ‘Zo ging het ongeveer, ja.’ zegt hij. ‘Ik was met mijn hoofd bij heel andere dingen. De bruiloft komt natuurlijk steeds dichterbij en we hebben besloten om in het park te trouwen.’ zegt hij om op een ander onderwerp over te gaan.

Justin knikt goedkeurend. ‘Dat is geweldig. Was ze onder de indruk van je verrassing? Ik weet zeker dat Sandra dat wel zou zijn.’ zegt Justin en Levi is opgelucht dat hij niet verder vraagt.

Hij knikt enthousiast. ‘Ze vond het echt prachtig. Ze raakte er niet over uitgepraat.’ zegt hij en het is waar. Ze hadden weinig gepraat over wat er was gebeurd, maar Samantha had hem al minstens duizend keer bedankt.

Een paar weken later komt iedereen bij elkaar in het appartement van Vivian en Etsu. Er worden wat laatste dingen voor de bruiloft besproken die de volgende dag zal plaats vinden.

Er valt een korte stilte en de regen klettert zachtjes tegen de raam. ‘Wat gaan jullie eigenlijk doen als het morgen regent?’ vraagt Tinus als het nog steeds stil is. ‘Ik bedoel het regent nu al dagen.’

Levi en Samantha kijken elkaar een kort moment aan. ‘We hopen eigenlijk dat het morgen droog is. Ik heb het weerbericht voor morgen in de gaten gehouden en het zou morgen droog moeten zijn.’ zegt Levi.

Justin knikt ook. ‘Dat heb ik ook gezien, maar ze hadden voor vandaag ook geen regen voorspelt. Dat geldt eigenlijk voor de hele week. Ik heb geen idee wat die weermensen aan het doen zijn, maar de voorspellingen kloppen al een paar dagen niet.’

Levi en Samantha wisselen opnieuw een blik en nu antwoordt Samantha: ‘Waarschijnlijk zit er gewoon een klein foutje in. Ik weet zeker dat er morgen niets aan de hand is.’ zegt ze en de anderen knikken.

Sassie en Etsu, die pas haar verjaardag heeft gevierd, hebben al die tijd stil aan de speeltafel zitten spelen. ‘Mama, mag ik dan morgen mijn mooie jurk aan?’ vraagt Etsu en ze kijkt op van haar blokken.

Vivian lacht en knikt. ‘Natuurlijk meisje. Morgen mag jij je mooie nieuwe jurk aan.’ zegt ze. ‘En jij natuurlijk ook, Sassie.’ voegt Tinus eraan toe als ook Sassie opkijkt.

Sandra lacht en gaat weer verder over de bruiloft. ‘Dus we hebben nu echt alles geregeld? Alle gasten zijn uitgenodigd, we hebben de locatie, het eten, eigenlijk alles wel.’

Levi knikt. ‘We hebben nu echt alles. Het enige wat we nog kunnen doen is hopen op mooi weer en ik wil jullie natuurlijk bedanken voor alle hulp.’ zegt hij en Samantha knikt. ‘Heel erg bedankt.’

Sandra en Justin staan op. ‘Dat was geen enkele moeite.’ zegt Sandra. ‘We doen het graag.’ voegt Justin er aan toe. ‘Maar we moeten nu echt gaan, Lizzy is bij de oppas en ik denk niet dat Sandra het nog lang vol houdt.’

Sandra en Justin vertrekken nadat er uitgebreid afscheid is genomen en ook Tinus staat op. ‘Ik denk dat wij ook wel eens gaan.’ zegt hij en werpt een blik op Sassie die net doet of ze niets hoort.

Vivian staat ook op van de bank. ‘Ik zie je morgen.’ zegt ze en geeft haar vriend een kus. Tinus knikt. ‘Ik kan niet wachten om je weer te zien.’ zegt hij en kijkt weer naar Sassie. ‘We gaan jongedame, er is morgen nog genoeg tijd om te spelen.’

Als Sassie een beetje mokkend haar vader is gevolgd naar het appartement staat ook Samantha op. ‘Heel erg bedankt voor alles, Vivian.’ zegt ze en omhelst haar vriendin. ‘Ik weet echt niet wat ik zonder jou hulp had gemoeten.’

Vivian lacht de complimentjes weg en Samantha loopt naar Levi. ‘Ik zal je missen vannacht.’ zegt ze en legt haar hand op zijn schouder. Levi slaat meteen zijn arm om haar heen en drukt een kus op haar lippen. ‘Ik zal jou ook missen.’

‘Moet je echt hier blijven?’ vraagt Samantha en ze trekt een zielig gezicht. Levi lacht. ‘Ik ben bang van wel, je weet wat ze zeggen. Als ik nu bij je zou slapen zouden we ongeluk in ons huwelijk hebben en dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben.’

Even later neemt Levi ook afscheid van Samantha en is het weer stil in huis. ‘Zullen wij ook maar eens naar bed gaan?’ vraagt Vivian en ze kijkt naar Etsu. ‘Mag ik nog heel even?’ vraagt ze, maar Vivian schudt haar hoofd. ‘Morgen wordt een lange dag en je moet wel goed uitgerust zijn om je mooie jurk te dragen.’

Etsu aarzelt even, maar ruimt dan toch haar blokken en krijtjes op. Ze gaat naar haar kleine slaapkamertje en als Vivian haar heeft ingestopt valt ze al snel in slaap. Het duurt niet snel voor ook de volwassenen diep in slaap zijn.

Ergens anders in Belladonnabaan loopt er nog wel iemand over straat. Tara controleert nogmaals het adres en kijkt naar oude huis voor haar. Een van de lantaarnpalen knippert af en toe en werpt een zwak schijnsel op de straat.

Tara trekt haar kraag nog iets verder omhoog tegen de regen die al dagen uit de lucht valt. Ze loopt met snelle, vastberaden stappen naar de deur waarvan ze aanneemt dat het de voordeur is en belt aan.

Ze hoort iets vallen en rolt kort met haar ogen. Het duurt even, maar dan verschijnt er een jongeman in de deuropening. ‘Ja?’ vraagt hij en gaat met zijn hand langs zijn neus en haalt zijn neus op.

‘Goedenavond. Ik ben hier voor zaken.’ zegt Tara met een veelbetekenende blik. De man kijkt haar met opgetrokken wenkbrauw aan en steekt zijn hand uit. ‘Oh, nou ik ben Gabriël Goemans.’

Tara kijkt met een vies gezicht naar de uitgestoken hand en Gabriël trekt hem na een paar seconden onhandig terug. ‘Eh kom binnen.’ zegt hij en wijst naar de kleine garage achter zich. Tara knikt en volgt hem.

‘Dus u komt hier voor zaken?’ vraagt hij en hij wendt zich tot Tara. Ze knikt en laat een klein lachje zien. ‘Mag ik vragen wat voor zaken u precies bedoelt?’ vraagt Gabriël en hij laat zijn blik van top tot teen over haar heen gaan.

Tara kijkt hem van achter de donkere glazen aan. ‘Als eerste wil ik zeggen dat ik veel dingen over u gehoord heb. Ik heb gehoord dat u heel erg goed bent in u vak en dat is de reden dat ik hier ben.’

Een lichte blos verschijnt op de wangen van Gabriël. ‘Dat liegt u.’ zegt hij. ‘Zo goed ben ik helemaal niet. Ik doe gewoon waar ik voor gestudeerd heb en ik vind het fijn om mensen te helpen met hun verwondingen.’

Tara schudt haar hoofd. ‘Dat bedoelde ik niet.’ zegt ze en knikt naar de auto. ‘Ik ben hier voor heel andere dingen. Zeg maar jij trouwens.’ zegt ze en plakt opnieuw een glimlach op haar gezicht.

Gabriël kijkt haar verbaasd aan. ‘Oh, dat had ik niet verwacht. Ik wist niet dat u, of jij, geïnteresseerd was in auto’s. Het is meer als een hobby voor mij. Ik vind het leuk om in mijn vrije tijd wat te sleutelen.’

‘Niet zo bescheiden. Ik heb gehoord dat je het heel goed doet en daarom ben ik hier. Ik heb namelijk een klein probleem en ik hoop dat u me daar mee zou kunnen helpen. Ik ben namelijk opzoek naar een manier om, hoe zal ik het zeggen, de remmen onschadelijk te maken.’ zegt Tara met een vriendelijke glimlach.

Gabriël kijkt haar ontzet aan. ‘Ik weet niet of ik je daar mee kan helpen. Zoiets kan heel gevaarlijk zijn als je het niet op de goede manier gebruikt en ik wil het niet op mijn geweten hebben als er gewonden vallen.’

Tara zucht en zet haar bril af. Ze blijft de glimlach op haar gezicht houden en kijkt hem vriendelijk aan. ‘Lieve Gabriël, ik weet niet of je weet wie ik ben, maar ik ben Tara De Bateau, dochter van Armand De Bateau. Ik kom hier niet zomaar en ik beloof je dat ik alle verantwoordelijkheid op me neem.’

Gabriël kijkt haar nog steeds verbaasd aan. ‘Ik weet het niet.’ zegt hij aarzelend. Tara kijkt hem verleidelijk aan. ‘Alsjeblieft, je bent echt de enige aan wie ik dit kan vragen. Je bent mijn enige hoop.’

Gabriël zucht en knikt. ‘Ik zal kijken of ik iets kan voor je kan vinden.’ zegt hij en loopt van haar weg. ‘Ga gerust even zitten, het kan wel even duren.’ zegt hij en maakt een gebaar richting de stoel.

Tara draait zich ook om en ziet dat er naast de deur een witte stoel staat. Ze loopt er langzaam naar toe en ziet dat de stoel er niet zo stevig meer uit ziet. ‘Eh, dank je, maar ik blijf wel staan.’ zegt ze vlug.

Het duurt niet lang voor Gabriël weer aankomt lopen met een plasticzak. ‘Ik denk dat het hier wel mee moet lukken, maar ik moet je waarschuwen. Je moet het goed gebruiken.’ zegt hij en geeft haar de zak.

‘Echt heel erg bedankt. Je hebt geen idee hoe gelukkig je me hier mee maakt. Ik denk dat wij wel vaker zaken kunnen doen.’ zegt ze en pakt een stapeltje briefgeld uit haar zak. ‘Is dit genoeg om niet over mijn bezoek te praten?’ vraagt ze.

De ogen van Gabriël worden opnieuw groot. ‘Eh, ik denk het wel, maar zonder geld wil ik ook wel mijn mond houden. Als je dat graag wilt natuurlijk.’ zegt hij tegen Tara.

Tara schudt haar hoofd. ‘Het is goed zo. Ik ben heel tevreden over onze samenwerking. Ik hoop je snel nog eens te zien.’ zegt ze en geeft hem het geld. Daarna draait ze zich om en loopt weg, Gabriël verbaasd achterlatend.

De volgende ochtend gaat Levi slaperig op de rand van het bed zitten. Hij wrijft de slaap uit zijn ogen en kijkt verbaasd om zich heen als hij ziet waar hij is. Al snel weet hij weer waar hij is en welke dag het is.

Hij staat meteen helemaal wakker naast zijn bed en loopt om het bed heen, de logeerkamer uit. In de woonkamer blijft hij even staan en ziet dat Vivian nog niet wakker is.

Hij loopt door naar het kleine terrasje dat ook bij het appartement hoort. Zodra hij de deur opent hoort hij hoe de regen met bakken tegelijk naar beneden valt. Hij kijkt naar de lucht, maar die is grijs en grauw.

Hij schudt zijn hoofd en kijkt weg van de grijze hemel. ‘Dit kan niet waar zijn.’ zegt hij zachtjes en tegen niemand in het bijzonder. Hij schudt nogmaals zijn hoofd en kijkt dan weer omhoog, maar wat hij ziet kan hem nog steeds niet gerust stellen.

Hij zucht en draait zich om. Hij loopt weer naar binnen en hij is blij dat hij het geluid van de regen even niet meer hoeft te horen. Hij blijft midden in de kamer staan. Als Vivian binnen komt, schrikt hij op. ‘Goedemorgen bruidegom.’ zegt ze vrolijk.

Als ze het gezicht van Levi ziet, verdwijnt de lach van haar gezicht en ze blijft staan. ‘Wat is er? Heeft Sam afgebeld?’ vraagt ze. Levi schudt zijn hoofd en loopt naar haar toe. ‘Ik ben net even buiten geweest.’ zegt hij.

Het blijft even stil tussen de twee en een harde donderklap klinkt door de kamer. ‘O zo.’ zegt Vivian en Levi knikt. ‘Wat ga je nu doen?’ vraagt ze na een paar seconden stilte.

Levi haalt zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Dit weer is helemaal niet voorspelt. Ik heb geen idee of alles nog wel door kan gaan.’ zegt hij en de verslagenheid klinkt duidelijk door in zijn stem.

Vivian knikt begrijpend en Levi gaat opzoek naar zijn mobiel. ‘Ik denk dat ik Sam maar even bel.’ zegt hij en toetst het bekende nummer in. De telefoon gaat twee keer over voor Samantha opneemt.

Levi en Samantha voeren een lang gesprek terwijl Vivian ongeduldig staat toe te kijken. Zowel Levi als Samantha voelt zich teleurgesteld en ze hebben geen idee wat te moeten doen.

Uiteindelijk hangt Levi op en hij draait zich naar Vivian toe. ‘Ik ga even naar huis. Sam weet ook niet hoe we dit op gaan lossen.’ zegt hij en Vivian knikt. ‘Jullie vinden wel iets.’ zegt ze en Levi knikt aarzelend terwijl hij naar de logeerkamer loopt.

Een half uurtje later steekt hij de sleutel in het slot van het appartement. Hij loopt langzaam de trap op en zet zijn paraplu bij de kapstok. Dan draait hij zich om en loopt naar de woonkamer. ‘Goedemorgen.’ zegt hij tegen Samantha.

Ze staat meteen op uit haar stoel en loopt naar Levi toe. ‘Ik heb je gemist.’ zegt hij. ‘Heb je een beetje kunnen slapen, helemaal alleen in ons bed?’ vraagt hij en Samantha knikt.

‘Ik heb jou ook gemist, maar wat moeten we nu doen? We kunnen de gasten toch niet vragen om met dit weer naar het park te komen?’ vraagt ze en er klinkt opnieuw een donderklap.

Levi knikt. ‘Ik denk niet dat we dat van ze kunnen verlangen.’ zegt hij. ‘Ik denk dat we iets anders moeten verzinnen, maar waar vinden we nu nog een geschikte locatie voor een bruiloft?’

Samantha knikt. ‘Misschien moeten we het maar uitstellen. Ik bedoel, we kunnen nu nooit meer iets vinden.’ zegt ze en haar gezicht betrekt. ‘Over een paar weken is het weer vast weer rustig en komen de voorspellingen wel uit.

Levi schudt zijn hoofd en hij trekt haar naar zich toe. ‘Ik weet hoe er je je op deze dag verheugd hebt. We vinden wel een oplossing. Daar moet je in vertrouwen.’ zegt hij.

Samantha legt haar hoofd op zijn schouder. ‘Als jij het zegt moet ik dat maar doen.’ zegt ze. Terwijl ze zo in zijn armen staat, voelt ze hoe haar zorgen minder worden. Als ze bel gaat doet ze teleurgesteld een stap naar achteren.

‘Ik doe wel even open.’ zegt Levi en hij loopt de trap af, naar de voordeur. ‘Jessica?’ zegt hij verbaasd als hij zijn baas voor de deur ziet staan. ‘Mag ik even binnen komen? Ik heb iets wat jullie graag willen horen.’ zegt ze.

Levi knikt en Jessica loopt mee naar binnen. Ze doet haar jas uit en zet haar paraplu naast die van Levi. Levi gaat haar voor naar de woonkamer waar Samantha op de bank voor zich uit zit te staren.

Jessica gaat op de andere bank zitten terwijl Levi naast Samantha gaat zitten. ‘Jullie hebben vast al gezien wat voor weer het is.’ zegt Jessica. ‘Weten jullie al wat jullie gaan doen?’

Levi en Samantha wisselen even een blik en dan schudt Levi zijn hoofd. ‘We kunnen vanmiddag niet in het park trouwen dus we moeten eigenlijk opzoek naar iets anders.’ zegt hij.

Er verschijnt een klein lachje op het gezicht van Jessica. ‘Dat dacht ik al.’ zegt ze. ‘Ik heb een nieuwe pand gekocht. Ik denk dat het perfect is voor deze gelegenheid. Als jullie willen kunnen jullie vanmiddag trouwen.’

Levi en Samantha kijken haar verbaasd aan. ‘Kijk maar niet zo verbaasd. Ik doe dit niet voor iedereen, maar ik weet dat jullie het verdienen.’ zegt ze en Samantha kijkt Levi aan die langzaam knikt. ‘We zouden het geweldig vinden.’ zegt Samantha en de lach komt weer op haar gezicht.

Niet veel later stappen Levi, Samantha en Jessica uit de auto van Jessica. Ze staat voor een groot gebouw met grote ramen terwijl de regen nog steeds uit de hemel valt. ‘Wauw.’ fluistert Samantha terwijl ze haar ogen over het gebouw laat gaan.

Levi draait zich naar Jessica toe. ‘Dus dit is van jou?’ vraagt hij verbaasd. Jessica knikt. ‘Gisteren heb ik het contract getekend en het is nu officieel van mij. Er moeten misschien nog een paar kleine dingetjes veranderd worden, maar het is echt een heel mooi pand.’

‘Laten we even naar binnen gaan voor we helemaal nat worden.’ gaat ze vrolijk verder en loopt de trappen op, naar de voordeur. Ze steekt de sleutel in het slot en ze staan in een grote ruimte. In het midden staat een grote fontein en aan de zijkant ziet Levi een aantal tafels staan.

‘Wat denken jullie? Kan ik alles regelen voor de bruiloft?’ vraagt Jessica. Samantha kijkt nog steeds verbaasd door de ruimte. ‘Dit is prachtig. Ik weet niet hoe we je ooit kunnen bedanken.’

Levi knikt. ‘Heel erg bedankt.’ zegt hij ook. Jessica lacht. ‘Ik weet waar ik het voor doe. Jullie passen geweldig bij elkaar. Heb gewoon een leuke dag, dat is alles wat ik wil.’ zegt ze.

Jessica loopt weg om alles te regelen voor het aankomende feest en Levi loopt naar Samantha toe. ‘Zie je nu wel dat alles goed komt.’ zegt hij als hij eindelijk zijn blik los kan maken van de grote ruimte.

Samantha lacht en ze nestelt zich in zijn armen. ‘Je kan me niet vertellen dat je zelf niet bang was dat het allemaal niet door zou gaan.’ zegt ze plagend terwijl ze een kus op zijn wang drukt.

Ze overleggen nog even met Jessica over alles wat er geregeld moet worden en dan lopen Levi en Samantha samen naar buiten. ‘Het komt allemaal goed.’ zegt Levi met een zucht en strijkt wat haar uit haar gezicht.

Samantha knikt. ‘Het wordt de mooiste dag van ons leven.’ zegt ze stralend. ‘Ik zie je straks voor het altaar.’ zegt Levi lachend en hij neemt zijn verloofde voor de laatste keer in zijn armen. Samantha lacht. ‘Daar houd ik je aan.’

Levi trekt haar gretig naar zich toe. ‘Ik zie je straks.’ zegt hij nogmaals en hij zoent haar lang en innig. Net als altijd vergeten ze alles om hen heen en zelfs het slechte weer kan hen niet stoppen.

Een paar uur later staat er een grote trouwboog in de zaal en zijn er veel stoelen bij gezet. Levi staat in zijn trouwpak onder de boog en wiebelt zenuwachtig heen en weer terwijl Justin naast hem komt staan.

‘Zenuwachtig?’ vraagt Justin en Levi haalt zijn schouders op. Justin lacht. ‘Ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was op onze trouwdag. Voor je het weet is je vrouw voor de tweede keer zwanger.’ zegt hij lachend.

Levi lacht aarzelend terug. ‘Hé, het komt echt allemaal goed. Het is hier prachtig en jij en Samantha gaan een geweldig huwelijk tegemoet.’ probeert Justin zijn vriend op te vrolijken.

‘Samantha komt echt wel. Ik kan me niet voorstellen dat ze ooit nee tegen je zou zeggen. Ze houdt vreselijk veel van je en ze komt zo om je voor heel Belladonnabaan de liefde te verklaren.’ gaat Justin verder en hij wijst naar alle mensen die naar het huwelijk zijn gekomen.

‘Ik weet wel dat ze komt. Ze heeft ze al zo lang op deze dag verheugd. Ik probeer alleen mijn tekst niet te vergeten.’ zegt Levi en Justin lacht. ‘Je hoeft niet uit je hoofd te leren waarom je van haar houdt, dat weet je al.’

De grote voordeur gaat open en Justin gaat snel op zijn plaat zitten. Samantha verschijnt in de deuropening en kijkt de zaal rond. Alle mensen draaien zich naar haar toe en ze begint langzaam te lopen.

Ze loopt naar het begin van het gangpad en haar ogen zoeken naar die van Levi. Als hun ogen elkaar vinden verschijnt er bij hen allebei een voorzichtige lach op het gezicht en Samantha loopt langzaam naar de trouwboog.

‘Je ziet er prachtig uit.’ fluistert Levi zodra Samantha voor hem staat. Samantha strijkt plotseling verlegen een plukje haar uit haar gezicht. Levi pakt haar handen vast. ‘Ik meen het.’

Samantha lacht naar hem. ‘Jij ziet er ook niet verkeerd uit.’ zegt ze. ‘Dat pak staat je heel erg goed.’ Levi lacht. ‘Zullen we beginnen? Ik denk niet dat ik nog langer kan wachten.’ zegt hij.

Samantha knikt en Levi begint te praten. ‘Lieve Samantha, toen ik jou voor het eerst zag, was ik al door je betoverd en die betovering is nooit verbroken.’ Een klein lachje speelt om zijn lippen. ‘Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven er nu uit zou zien zonder jou.’

Hij pakt de ring uit het doosje. ‘Lieve Samantha, met deze ring wordt je mijn vrouw in voor en tegenspoed, in goede en in slechte tijden, voor nu en voor altijd. Wil je mijn vrouw worden?’ vraagt hij en kijkt haar verwachtingsvol aan.

Samantha knikt. ‘Ja, heel graag.’ zegt ze en ze kijkt toe terwijl Levi voorzichtig de ring om haar vinger schuift. Dan kijkt ze weer in zijn ogen en ziet dezelfde glans als in haar eigen ogen.

Ze slikt even en begint dan zelf te praten. ‘Lieve Levi, toen ik jou voor het eerst zag wist ik dat je speciaal was. Ik wil voor altijd mijn leven met je delen en ik hoop dat jij dat ook wilt.

Ze pakt de andere ring uit het doosje en houdt hem tussen haar vingers omhoog. ‘Met deze ring wordt jij mijn man en wordt de betovering van onze liefde nooit meer verbroken. Wil je dat?’

Ze kijkt naar Levi en die knikt. ‘Ik wil niets liever.’ zegt hij en hij steekt zijn hand uit zodat Samantha de ring om zijn vinger kan schuiven. Als de ring om zijn vinger zit kijken ze elkaar weer aan.

Hun ogen glinsteren en ze kijken elkaar een lange seconden aan. ‘Nu zijn we echt meneer en mevrouw Wander.’ zegt Levi en Samantha krijgt een lach op haar gezicht. ‘Eindelijk.’

Voor ze nog meer kan zeggen trekt Levi haar naar zich toe voor een lange kus vol liefde. De eerste kus als man en vrouw. De eerste kus sinds ze getrouwd zijn.

Alle gasten in de zaal kijken vertederd naar het gelukkige stel. Etsu begint te klappen en al snel volgt iedereen et voorbeeld van het kleine meisje. Ze blijven klappen totdat Levi en Samantha hun lippen van elkaar halen en stralend naar elkaar kijken.

Als iedereen het kersverse bruidspaar heeft gefeliciteerd, neemt iedereen plaats aan de grote tafels aan de andere kant van de zaal. Het personeel van Jessica begint de stoelen op te ruimen en brengt wat te drinken.

‘Het was echt prachtig.’ zegt Sandra en Justin knikt. ‘Jullie hebben prachtige woorden gesproken. Dat van die betovering was echt heel mooi bedacht.’ zegt hij.

Levi kijkt even naar Samantha en een glimlach verschijnt op hun gezichten. Levi legt zijn hand op die van haar. ‘Het kwam gewoon in me op toen ik naar haar keek.’ zegt hij en Samantha lacht.

De obers brengen de laatste glazen rond en Levi pakt zijn glas op. ‘Ik wil jullie graag allemaal bedanken voor jullie komst. Sam en ik zijn heel blij om deze geweldige dag met jullie te delen.’

‘Ik wil graag een toast uit brengen op deze geweldige vrouw naast mee. Ik zal er alles aan doen om een gelukkig leven te lijden samen met haar.’ Alle gasten pakken hun glas op en er wordt getoast op het gelukkige paar.

Als iedereen zijn glas leeg heeft, komen de obers het weer ophalen. Alle gasten praten over de prachtige ceremonie en de locatie. Iedereen heeft het naar zijn zin en er wordt over van alles gesproken.

‘Als ik later groot ben ga ik ook trouwen.’ vertelt Etsu trots aan Sassie en Sofietje Hafkamp. ‘En dan heb ik een heel mooie, witte jurk, net als tante Samantha.’ voegt ze eraan toe.

‘Trouwen?’ vraagt Sofietje verbaasd en Etsu knikt. ‘Als je wilt trouwen heb je wel eerst een man of een vrouw nodig. Met wie wil je dan trouwen?’ zegt Sassie wijs en Etsu denkt even na. ‘Ik wil met ome Levi trouwen.’ zegt ze en Sassie lacht. ‘Dat kan toch helemaal niet, hij is met Sam getrouwd.’

Er ontstaat een korte discussie aan het tafeltje waar de meisjes zitten. Niet ver daarvandaan zitten Lizzy, Marnix en Roy op de grond. Lizzy en Marnix sabbelen rustig op hun vingers terwijl Roy onderzoekend de kamer rond kijkt.

‘En nadat Justin trouwde met Sandra werd Lizzy al snel geboren.’ besluit Marilou haar verhaal. De anderen aan de tafel knikken en er klinkt een zachte zucht van opluchting.

‘Ik wil trouwens zeggen dat het echt een prachtig gebouw is, Jessica.’ leidt Jamai de aandacht af van zijn vrouw. Jessica knikt. ‘Ik ben er zelf ook erg blij mee. Dit is een mooie gelegenheid om het gebouw in te wijden.’ zegt ze.

Jamai knikt. ‘Het is echt geweldig dat je Samantha en Levi op deze manier helpt.’ Jessica lacht. ‘Ik krijg er zelf ook heel veel voor terug.’ zegt ze en Marilou trekt een gezicht. ‘Dat zal wel.’ zegt ze.

Aan de andere kant van de zaal zitten Gabriël Goemans en Koen Wentzel aan een tafeltje. ‘Je raadt echt nooit wie er gisteren voor de deur stond.’ vertelt Gabriël. ‘Tara De Bateau in hoog eigen persoon. Ik wist echt niet wat ik zag.’

‘Tara De Bateau? Je maakt een grapje zeker.’ zegt Koen en hij lacht. Als hij het serieuze gezicht van Gabriël ziet stopt hij abrubt. ‘Je meent het wel?’ zegt hij verbaasd en Gabriël knikt.

‘Echt, ze was zo echt. Ik heb nog nooit zo’n vrouw gezien. Het is echt een geweldige vrouw.’ Koen kijkt hem ontzet aan. ‘Je hebt het flink te pakken.’ zegt hij verbaasd. ‘Als je maar zorgt dat je voorzichtig bent. Ik heb hier geen goed gevoel over.’

Gabriël wuift de opmerking van Koen lachend weg. De rest van de avond wordt er gezellig gefeest en ook de dansvloer blijft niet leeg. Na het diner duurt het niet lang voor een groot deel van de gasten staat te dansen.

Levi en Samantha hebben nog steeds dezelfde stralende lach op hun gezicht. Ze dansen samen op de muziek. ‘Vermaak je je een beetje?’ vraagt Levi over de muziek heen.

Samantha knikt. ‘Ik vermaak me zeker.’ zegt ze. ‘Je had helemaal gelijk. Alles komt helemaal goed. Niemand kan deze dag nog voor ons verpest, nooit meer.’ zegt ze en Levi knikt. ‘Nooit meer.’

Iedereen is gezellig aan het feesten en er is dan ook niemand die naar buiten kijkt waar het nog steeds regent. Toch is er iemand die door de regen loopt. De persoon blijft voor de blauwe auto op de hoek van de parkeerplaats staan.

Ze kijkt naar de auto voor zich en voelt voorzichtig in haar zak. Een kleine lach verschijnt op haar gezicht als ze aan haar plan denkt. Levi zal er spijt van krijgen dat hij haar ooit heeft laten gaan.

Ze loopt met snelle passen naar de voorkant van de auto en haalt de spullen die Gabriël haar heeft gegeven uit haar zak. Ze gaat op haar knieën zitten en begint aan de auto te rommelen.

Een half uur later gaat ze weer staan. Ze veegt het zweet en de regen van haar voorhoofd en leunt op de motorkap. ‘Je gaat er spijt van krijgen, Levi. Dat beloof ik.’ fluistert ze en na die woorden rent ze weg.

‘Mag ik alsjeblieft even jullie aandacht?’ vraagt Vivian in de microfoon en iedereen draait zich naar het podium. ‘Er zal zo meteen een optreden komen en we willen graag vragen of iedereen de dansvloer wil verlaten zodat het bruidspaar de vloer voor zichzelf heeft.’

Iedereen gaat zitten en Samantha en Levi lopen naar het midden van de dansvloer. ‘Mag ik deze dans van u, mevrouw Wander?’ vraagt Levi en Samantha knikt lachend. ‘Natuurlijk, meneer Wander.’ zegt ze.

‘Today was a fairytale You were the prince

I used to be a damsel in distress You took me by the hand and you picked me up

at six Today was a fairytale

Today was a fairytale

Today was a fairytale I wore a dress

You wore a dark grey t-shirt You told me I was pretty when I looked like a

mess Today was a fairytale

Time slows down when ever you're around

But can you feel this magic in the air? It must have been the way you kissed me Fell in love when I saw you standing there

It must have been the way Today was a fairytale

It must have been the way Today was a fairytale

Today was a fairytale You've got a smile that takes me to another

planet Every move you make everything you say is

right Today was a fairytale

Today was a fairytale All that I can say is now it's getting so much

clearer Nothing made sense until the time I saw your

face Today was a fairytale

Time slows down whenever you're around, yeah

But can you feel this magic in the air? It must have been the way you kissed me Fell in love when I saw you standing there

It must have been the way Today was a fairytale

It must have been the way Today was a fairytale

Time slows down whenever you're around I can feel my heart

It's beating in my chest Did you feel it?

I can't put this down

But can you feel this magic in the air? It must have been the way you kissed me Fell in love when I saw you standing there

It must have been the way

But can you feel this magic in the air? It must have been the way you kissed me Fell in love when I saw you standing there

It must have been the way Today was a fairytale

It must have been the way Today was a fairytale

Oh, oh, yeah, oh

Today was a fairytale’

De muziek vervaagt en Levi kust Samantha vol liefde. Kimberly kijkt kwaad toe. Haar plan is totaal mislukt en het lijkt wel of Levi en Samantha nog gelukkiger zijn dan hiervoor. Het weer dat ze heeft gecreëerd lijkt hen totaal niet te interesseren.

Ze verstevigd haar grip om de tak waar ze op zit en kijkt nogmaals naar het gelukkige stel. Samantha weet altijd alles voor haar te verpesten. Samantha had niet met Levi moeten trouwen, maar zij. Levi en zij zijn voorbestemd voor elkaar.

Ze weet niet hoe haar zus het heeft gedaan, maar daar zal ze snel genoeg achterkomen. Ze laat zich naar beneden glijden van de tak en beland even sierlijk als altijd weer op de grond. Ze prevelt een paar woordjes en haar bezem verschijnt.

Ze gaat zitten en het duurt niet lang voor haar voeten de grond niet meer raken. Er klinkt opnieuw een donderslag en ze laat een kwaadaardige lach horen als ze voor de laatste keer naar beneden kijkt. ‘Vandaag kan ik niet meer veranderen, maar pas op voor morgen.’

De rustige muziek in de feestzaal is verdwenen en iedereen heeft zich weer verzamelt op de dansvloer. Levi en Samantha hebben een geweldige dag en alles van die ochtend zijn ze alweer vergeten.

Ook alle gasten vinden het heel gezellig. ‘Volgens mij is het een heel geslaagde dag geworden.’ zegt Levi even na middernacht tegen Samantha en samen kijken ze naar de gasten.

‘Weet je het zeker? Ik kan je ook naar huis brengen?’ vraagt Gijs bezorgd aan Jessica. ‘Het is echt een kleine moeite. Met dit weer kun je beter niet alleen rijden.’

Jessica schudt haar hoofd. ‘Blijf jij nu maar hier. Ik weet dat je veel liever hier bent dan bij mij. Bovendien kruip ik toch mijn bed in, dan is die migraine veel eerder over.’ zegt ze en Gijs knikt.

‘Het spijt me heel erg, maar ik ga naar huis.’ zegt Jessica tegen Levi. ‘Ik heb een beetje last van migraine.’ legt ze uit en Levi knikt. ‘Dat is goed, wij nemen wel een taxi.’

Jessica schudt haar hoofd. ‘Jullie zouden eigenlijk met mij mee rijden dus ik betaal jullie taxi.’ zegt ze, maar Levi schudt zijn hoofd. ‘Je hebt vandaag al genoeg gedaan voor ons. Deze dag had er nooit kunnen zijn zonder jou.’

Jessica zucht en knikt dan. Ze wendt zich tot Samantha. ‘Heel erg bedankt dat ik hier vandaag mocht zijn.’ zegt ze. Samantha pakt haar vast voor een omhelzing. ‘Natuurlijk, zonder jou hadden wij hier niet kunnen zijn.’

Jessica knikt en Samantha laat haar los. ‘Jullie verdienen dit. Jullie gaan elkaar meer dan gelukkig maken.’ zegt ze. ‘Ik verwacht jou trouwens de komende dagen niet op het werk. Geniet van je vrouw.’

Levi knikt en ze nemen afscheid van elkaar. Jessica zegt nog even gedag tegen de anderen gasten en loopt dan naar buiten. ‘Bah, het regent nog steeds.’ zegt ze als ze buiten staat.

Ze versnelt haar pas en loopt naar de blauwe auto op de hoek van de parkeerplaats en maakt de deur open. De gordel laat ze naast de stoel hangen en ze steekt de sleutel in het contact.’

Ze rijdt achteruit en stuurt de auto richting het huis dat ze met Gijs en Koen deelt. Hoewel het maar een korte rit is, gaan de ruitenwissers snel over de ruit. De regen valt nog steeds uit de lucht en maakt grote plassen op de weg.

Ze kijkt even opzij en kijkt naar het huis dat pas gebouwd is. ‘Dat werd ook wel eens tijd.’ zegt ze zacht tegen zichzelf. Het licht is nog aan en ze kijkt of ze iemand binnen ziet.

Ze kan niemand ontdekken. Als ze het huis heeft gepasseerd kijkt ze weer naar de weg en ze ziet nog net op tijd een vaag figuur over het wegdek schieten, vlak voor de auto langs.

Haar voet schiet meteen naar de rem, maar hoe hard ze haar voet ook op de rem drukt, er gebeurd niets. Ze draait het stuur opzij om het beest te ontwijken, maar door het natte wegdek raakt ze in een slip.

Jessica kijkt angstig naar de weg voor haar die razendsnel voorbij schiet. Ze probeert de auto weer recht op de weg te krijgen, maar niets helpt. Angst is duidelijk op haar gezicht te zien. Ze kan niets meer doen en ze sluit haar ogen vlak voor de auto met een harde klap tegen een boom tot stilstand komt.

En hiermee eindigen we het vierde hoofdstuk van A Wandering Round Robin Legacy! Heb je vragen of opmerkingen? Aarzel niet en laat een berichtje achter.

X Sandra