Roadtrip: Helsinki, Finland.

Gerben Verweij, frontside wallride.

Niet alleen Nederland beleefde vorig jaar een goede winter. Ook Finland kreeg er goed van langs. Railshredder Gerben Verweij trok dan ook maar liefst drie maal richting de hoofdstad Helsinki om zijn honger naar metaal te stillen. Dit is zijn meest memorabele trip.

00 SNOWBOARDERMAG#2_10/11

Locatie: HelsinkiTekst: Gerben Verweij. Beeld: Matt GEORGESROAD StORy

Gerben Verweij

00SNOWBOARDERMAG#2_10/11

ROAD StORy

Of we even 1500 euro willen neerleggen als borg voor een aanhanger. Het zal je maar gevraagd worden. Normaal gesproken zou ik zeggen dat ik voor dat geld zelf wel een aanhanger koop, maar helaas hebben ik noch Cees Wille daar nu tijd voor. Het is al laat en morgenochtend vertrekken we naar Stockholm, waar we ons ’s avonds op tijd moeten inschepen naar Finland, ons einddoel. En met een aanhanger achter je auto kun je nu eenmaal niet 140 rijden, dus willen we zo snel mogelijk vertrekken. Misschien had ik ook niet zo eerlijk moeten zijn toen de verhuurder bij Workx vroeg wat ik precies met de aanhanger wilde doen. Maar nu zie ik hoe mijn creditcard door het apparaat wordt geramd met mijn maandsalaris als borg. So be it, ik heb de extra vrachtruimte nodig voor mijn bouwlampen en generators. Ik wil tijdens deze trip op alles zijn voorbereid, want Private filmer David Doom en Onboard fotograaf Matt Georges gaan mee om de staalverslindende street actie vast te leggen en dat gebeurt je niet vaak als Benelux-boarder.

Cees Wille, backside nosepress.


ROAD StORy

Hier in Nederland ligt al veel sneeuw, maar in Finland is het deze winter helemaal dikke pret. Elke straat, trap en rail is bedekt met een dikke laag wit. Ik ben deze winter dus al meerdere keren naar Helsinki, the rail capital of the world, geweest om er mijn maandelijkse portie staal weg te sliden, maar dit zal het klapstuk worden. Cees en ik koppelen de aanhangwagen vast, springen in de auto en scheuren naar SnowWorld Zoetermeer, waar we onze bagage inladen. Bij de eerste bocht begint mijn auto echter al te glijden, want in Nederland is het ook zwaar onder nul. Ik rijd absoluut niet hard, maar blijkbaar hard genoeg om mijn trekhaak en twee 17 inch velgen krom te beuken. Het autoritje voelt direct aan als een hobbelende kamelentocht. Damn, hiermee gaan we Finland niet mee halen. Omdat ik gelukkig een paar Turken ken die snel wat velgen kunnen wisselen, zijn we zo’n dertig minuten later weer onderweg. Met inmiddels een uur vertraging pikken we ten slotte cameraman David Doom op in mijn gouden bolide - genaamd Passat - en draaien we de snelweg op richting Stockholm. Onze TomTom geeft

nog 1.503 kilometer aan en onze maximumsnelheid is 90 kilometer per uur. You do the math! Na veel lange saaie uren, waar Cees ongegeneerd doorheen sliep, komen we ruim op tijd in de haven aan. Negen uur en diverse prijzige biertjes later meren we aan in het Finse Turku. Vanaf hier is het nog maar 180 kilometer naar Helsinki. Vroeg in de ochtend arriveren we in de wijk Poistela bij mijn Finse partners in crime, bij wie ik ieder bezoek kan tukken. We bellen aan, in de hoop even kort te douchen en spullen weg te leggen, zodat we zo snel mogelijk aan de slag kunnen. Maar er wordt niet opengedaan. No stress, we besluiten direct naar een spot te gaan en ons daar om te kleden. Au, dat blijkt dus een no-go bij een temperatuur van 24 graden onder nul. Het is zo koud, dat het gewoon pijn doet om in je onderbroek te gaan staan om je snowboardbroek aan te doen. Einde oefening dus. We droppen onze aanhanger en vullen de dag met het zoeken naar nieuwe spots. De volgende ochtend arriveert ook fotograaf Matt Georges en is het dus tijd om

Gerben Verweij met aanhangwagen.

ROAD StORy

Gerben Verweij, cab 270 frontside boardslide.


ROAD StORy


ROAD StORy

te knallen. We besluiten om mellow te beginnen overdag met een leuke rail to drop. Het is zonnig, wat niet vaak voorkomt in Finland, dus dan moet je het ervan nemen. ’s Avonds staat een dubbelkinked rail in Hakunila Vantaa op het programma. Maar alvorens we daarop los kunnen gaan, pikken we snel mijn internationale Forum teammaten Mario Käppeli en Simon Gruber op van het vliegveld, die zichzelf voor de shoot hebben uitgenodigd. Een paar extra handen is nooit weg als er geshapet moet worden, maar daaraan zal het helaas vaak schorten tijdens ons verblijf. Eenmaal bij de spot begint Cees als een bezetene te scheppen om zo snel mogelijk deze killer rail onder handen te nemen. Twee uur later en

twee teamrijders minder kunnen we eindelijk beginnen. De juist gearriveerde boys wilden namelijk eerst even wat eten scoren in een stad waar ze totaal de weg niet kennen. Succes! Ik zit er niet mee, want nu kunnen we lekker ons ding doen zonder de adem van een andere rider in onze nek te voelen. Een dikke rail is nu eenmaal geen kattenpis, dus wil je er wel even de tijd voor nemen. Na enige tijd hebben Cees en ik onze tricks, en David en Matt hun shot. Allemaal stoked en klaar om te gaan, tot er ten slotte twee toeristen, genaamd Mario en Simon, langskomen die ook een poging willen wagen. Drie uur later geven ze het gelukkig op en kunnen we om 02:00 uur eindelijk naar huis. De kop is eraf.

Cees Wille, 50-50 backside 180 out.


ROAD StORy

Matt, Mario en Simon slapen in een hotel, dus pikken Cees, David en ik hen elke ochtend op om daarvandaan naar de diverse spots te gaan. Alleen is ochtend misschien wel een ruim begrip, want er gebeurt telkens iets waardoor we pas laat aan de slag gaan. Mijn buitenlandse Forum collega’s laten bijvoorbeeld veelvoudig op zich wachten, tot grote ergernis van de cameramensen. Hierdoor zijn we vaak genoodzaakt om toch ’s nachts te gaan shooten. Niet dat ik daar problemen mee heb, integendeel. Het geeft juist een lekkere rauwe sfeer aan de trip. Die mix van ruw beton, koud staal, felle bouwlampen en een ronkende generator doet mijn hart sneller kloppen. De volgende dagen zijn gevuld met verschillende sessies die

slechts onderbroken worden door boze tuinmannen en vluchtige snackmomenten in tankstations. Voor koken hebben we immers geen tijd, we zijn hier om rails te beuken. “A hotdog a day keeps the slams away.” Helaas gaat dit niet altijd op. Zo land ik tijdens een switch frontside boardslide met mijn kop tussen de houten treden met een zeurende wang als gevolg. Maar ik bijt op mijn tanden, niet te hard natuurlijk, want dat doet pijn aan mijn wang, en stick de trick alsnog. Soms heeft het echter meer zin om later terug te komen. Zo vinden we bijvoorbeeld een sicke ledge, maar die bevindt zich in een wijk met veel clubs en barretjes. Aangezien je in Finland naast drinken en snowboarden niet veel ander vertier

ROAD StORy

Opbouwen van de set-up.


hebt, ziet het er op straat dan ook zwart van de waggelende dronkaards. En dat is niet goed voor je concentratie als je je klaarmaakt voor een metershoge - mogelijk nekbrekende - trick. We besluiten de volgende dag op een eerder tijdstip terug te komen en nemen afscheid van het beton. Dit blijkt een verstandige keuze, want de volgende dag is het een stuk rustiger. We bouwen snel alles op en ik zorg voor de lichten en de generator. Mijn geliefde generatorgeronk lijkt ineens meer op pruttelen, tot hij plots helemaal stopt. Vreemd, want de vorige dag liep hij als een zonnetje. Later komt de aap uit de mouw, als blijkt dat Cees de tank heeft volgegooid met diesel in plaats van benzine. Gelukkig bevindt de ledge zich in het midden van een centrum, dus er is genoeg kunstlicht om de sessie toch door te laten gaan. Om 02.00 hebben we allemaal onze tricks op film, en het had ook

niet veel langer moeten duren, want de alcohol was al rijkelijk aan het vloeien in het koude Helsinki. De trip zit erop en iedereen is nog heel, wat ook wel eens fijn is. De volgende dag droppen we Matt, Mario en Simon bij het vliegveld, die voor het eerst op tijd konden zijn. Go figure! We moeten ons zelf ook haasten, want onze boot vertrekt diezelfde avond nog naar Stockholm en we willen hem niet missen. Het is immers 24 december, dus kerst staat voor de deur.Na een rustige bootvaart rijden we de wal op en popt de tergende 1.500 kilometer weer op het display tevoorschijn. Geen punt, we draaien de radio vol open en zien de kilometers melodieus voorbij zoeven. Chris Rea’s ‘Driving Home For Christmas’ wordt echter ruw verstoord als ik na zo’n goede duizend kilometer wil tanken. Ik trap mijn koppeling in om terug te schakelen, en plots ligt mijn pedaal

Gerben Verweij, 50-50 to frontside 180 to switch 50-50.


ROAD StORy

op de grond. Hmm, not good. Ik gooi de wagen aan de kant en snuffel wat in de motorruimte rond. Na wat gepomp met het koppelingspedaal komt de druk weer terug en kunnen we weer op weg om mijn borg veilig te stellen. Anders zou het nog wel eens een dure kerst kunnen worden.

ROAD StORy

Op de veerboot terug naar Nederland.

Cees Wille


Roadtrip: Helsinki, Finland.

Documents

Transcript of Roadtrip: Helsinki, Finland.