Ritme H a v o / v w o v o o r M u z i e k e n D a n s - R o t t e r d a m

8 november 2013 1 ritme.hmd@hotmail.com

Leer elkaar kennen op het strand

of in Berlijn

de brugklassen in Domburg

de vierde-klassers in Duitsland

De leerlingen uit de brugklassen gingen voor de ori-

ëntatiedagen naar het adres van vanouds: de jeugd-

herberg in Domburg op Walcheren. Maar voordat ze

in de bus naar de Zeeuwse kust zouden reizen nog

even in Rotterdam kennismaken met moderne kunst

in de Onderzeebootloods. Daar waren de reusachtige

schilderdoeken te zien van de tentoonstelling XXL. Er

was veel om je over te verbazen, vragen over te stel-

len en om over na te denken.

En dan na de busreis uitwaaien op het strand. De

moeilijke indrukken in je geest uitstuffen met frisse

zeelucht. De kennismaking was toen al ver gevorderd.

Ondertussen, we schrijven nu begin november, ken-

nen de leerlingen elkaar nog beter.

De foto’s werden gemaakt

door Augusta Wind.

In Berlijn

zoemen de bijen

“Be Voice”

Evenals vorig jaar reisden de leerlingen van klas 4dans en een groep muziek-

leerlingen uit 4- en 5-muziek naar Berlijn om deel te nemen aan het project

Be Voice. Een uitwisselingsprogramma bedoeld om kansarme leerlingen uit

Berlijn in contact te brengen met leerlingen die precies weten hoe zij hun

talenten in kunnen zetten voor hun toekomst. Een leerzame ontmoeting

voor beide groepen. Voor de Berlijners is het eerst moeilijk serieus bezig te

zijn met dans en muziek. Maar al snel wordt het anders en kunnen zij aan

het eind van de week een voorstelling presenteren.

Een verslag van Vera Bonnewits.

tot nu toe allemaal ging. We hadden thuis uitgeteld dat we tien haltes met de bus moesten, maar toen we bij halte twaalf aankwamen begonnen we ons af te vragen of er misschien iets niet klopte. Toen we het toch maar even vroegen om het zeker te weten bleek dat we in Zuid-Berlijn waren beland! Hadden we dus drie kwartier wel in de goede bus gezeten maar de verkeerde richting op. Na een lange speurtocht in de stromende regen vonden we toch de goede bus en konden we weer drie kwartier terug naar de halte waar we begonnen waren. Toen we uiteindelijk bij de goede halte waren aangeko-

men, stond Ellie al op ons te wachten. Lachend liepen we naar het slot, ander-half uur te laat maar nog steeds vol goe-de moed.

We kwamen aan bij een prachtig slot, met een grote bin-

nenplaats waar ze allemaal dieren hielden. Binen zagen we een grote groep jongeren op het podium zitten en daartussen onze leerlingen, die ons met een grote grijns aankeken. Na een inleiding van de docenten van Intro-dans werden we in vier groepen verdeeld. Het doel was dat iedere groep oefende voor een dans met een docent van Introdans, afgewisseld door muzieklessen, gegeven door begeleiders van het Muziektheater. Zo zou er aan het einde van de week een voorstelling klaar moeten zijn die we aan de ouders van de Berlijnse kinderen zou-den laten zien. Hard werken dus!

Het programma

Wat ik heel duidelijk voelde, was dat de Berlijnse leer-lingen er niet echt zin in hadden, terwijl wij er vol van energie er heel hard tegenaan wilden gaan. Na de eer-ste paar lessen keken de mensen uit mijn klas elkaar een beetje verbaasd aan. De Berlijnse leerlingen luisterden niet, als een docent iets tegen hen zei, ze stopten als ze het een beetje warm hadden en ze vroegen continue om pauzes. Als iemand mij toen had verteld hoe leuk de

W e gaan naar Berlijn! Na ruim 7 weken zomervakan-tie was het eindelijk zover. Zondagochtend 8 sep-

tember werd ik om half negen door mijn ouders afgezet bij de bus. Eén voor één kwamen mijn klasgenoten met volle koffers aangelopen, vergezeld door hun ouders en soms broers of zussen. Er hing een heerlijke spanning in de lucht. Iedereen had er zin in. De busindelingen waren al gemaakt en ik zat naast mijn grote vriendin Chanel. Na een uitge-breide inspectie over en weer, wat iedereen voor etenswa-ren bij zich had, vertrok de bus, uitgezwaaid door alle ou-ders. Op naar het onbekende!

Na een voorspoedige rit kwamen we om 5 uur in Berlijn aan. We werden ontvangen in de school door de begelei-ders van BeVoice. We kregen worst, crackers en druiven. Dit soort avondeten was even wennen. Ik ben daarna met Chanel en Charlotte door een begeleider, met de metro naar ons gastgezin gebracht. We kwamen aan bij een ap-partementencomplex waar we met de lift naar drie hoog moesten. De deur stond al open en we werden heel harte-lijk ontvangen door de familie Juarez, waar wij deze week zouden slapen. De familie bestond uit Frauke, de moeder van het gezin, haar zoon Felix (16) en haar dochter Antonia (13). Het waren hele aardige mensen en het huis zag er heel netjes uit. Toen ik namelijk voor het eerst hoorde dat we in gastgezinnen gingen slapen, wist ik echt niet wat ik moest verwachten. Maar nadat we er waren aangekomen en de familie hadden ontmoet, viel het alles mee. Na een heel leuk kennismakingsgesprek zijn we naar onze kamer gegaan en heerlijk in slaap gevallen.

Zoektocht naar Schloss Britz

De volgende ochtend moesten we vroeg op, omdat we om 9 uur op Schloss Britz moesten zijn. Daar zouden we de hele week gaan dan-sen en zingen. De avond daarvoor hadden we samen met Frauke uitgezocht welke metro en bus we moesten nemen, en vol goede moed gingen we op pad. Alles verliep op rolletjes, totdat we op de bus moesten stappen. Het regende pijpen-stelen en toen we naar de bushalte renden kwam de bus net aan en sprongen we er vrolijk in. Lachend over hoe makkelijk het was om in Berlijn te reizen en hoe goed het

De Berlijners

hadden er

eerst niet

echt zin in.

sfeer aan het einde van de week zou worden, had ik dat denk ik niet geloofd. Die eerste avond was er een bonte avond waarin de leerlingen van muziek iets voorspeelden, de muziekbegeleiders van het Muziektheater iets zongen en wij een dansstuk presenteerden, Meeting Point, dat we bij de eindvoorstelling ook hadden gedaan. Toen de muziek begon en wij in kostuum met onze haren strak in een knot het podium op kwamen, werd het opeens stil in de zaal. Later in die week vertelde een Berlijnse leerlinge, Elif, mij dat ze nog nooit zoiets professioneels had gezien.

De volgende dag was de sfeer meteen anders. Ten eerste had bijna iedereen van de Berlijnse scholieren een jogging-broekbroek aan, terwijl de eerste dag iedereen gewoon in een spijkerbroek was gekomen. Ze namen alles ook veel serieuzer. Ze luisterden beter naar de docenten en ook vroegen een paar leerlingen of ik een danspas voor wilde doen, terwijl ze de eerste dag gelachen hadden, toen de docent deze voordeed. Deze verandering vond ik heel leuk. Er werden nog geen echte gesprekken gevoerd, maar ie-dereen werd al wel wat losser.

De avonden

De eerste en tweede avond gingen we vanuit het slot meteen naar ons gastgezin terug om daar samen met Felix een potje kaart te spe-len, maar de derde avond besloten we dat we wel wat van Berlijn wilden zien. We zijn toen met de bus en metro naar Alexanderplatz gegaan en hebben daar heel lekker met een groepje gegeten. Daarna hebben we nog wat geshopt en hebben we de Brandenburgertoren gezien. Toen zijn we weer opgesplitst om terug naar onze gastgezinnen te gaan. Hoe dit allemaal ging, vond ik ook heel leuk aan deze week, het zelf beslissingen moeten nemen, want er is niemand die tegen je zegt: ”Vera, is dit wel zo’n goed idee?” Je moest zelf beslissen.

De voorstellingen waren vrijdagavond, zaterdagmiddag en zaterdagavond. Maar toen we vrijdagmiddag de generale hadden, ging alles nog niet helemaal goed. Vooral de lied-jes die we moesten zingen waren niet hard genoeg en niet altijd even zuiver. Gelukkig konden René Broeders (Bedenker, opzetter en zangdocent van BeVoice) en Adri-aan Luteijn (o.a.) choreograaf van het stuk Superstar waar-mee wij in de Doelen hebben opgetreden en choreograaf van Introdans) ons hier heel goed bij helpen. Allebei had-den ze heel veel geduld, waar ik heel veel respect voor had, omdat sommige leerlingen echt niet aan het opletten wa-ren. Hierdoor moesten ze dingen soms wel vijf keer uitleg-gen. ’s Avonds hadden we twee uur pauze voor de voor-stelling en zijn we dus met een hele groep Duitse en Neder-landse meiden döner en wafels gaan eten. Dit was heel erg gezellig, maar toen we terug naar het slot moesten, bleek er een bus niet te rijden. Dus hebben we een heel stuk met volle magen moeten rennen om nog op tijd te kunnen zijn. Uiteindelijk helemaal bezweet, maar wel op tijd, kwamen we bij het slot aan en konden we ons meteen omkleden. Iedereen moest een zwarte joggingbroek aan en elke groep kreeg een T-shirt met een ander patroon in zwart met geel (bijtjes).

Afscheid

Na de tweede voorstellingsdag hebben we afscheid geno-men van de groep en nog een paar mobiele nummer uitge-wisseld. Daarna hebben Chanel, Charlotte, Sophie en ik de muzikanten geholpen met al hun instrumenten weg te dra-gen, zodat die de volgende ochtend meteen de bus in kon-den. Daarna zijn we met dat groepje en een paar leraren naar een heel leuk cafeetje gegaan. Hier hebben we nog even lekker nagepraat en gelachen over de week. Wat ik toen pas voor het eerst hoorde, was dat de muzikanten elke dag wel iets later begonnen, maar wel bijna elke avond tot half tien door moesten repeteren. Voor hen was dit dus ook echt een hele intensieve week geweest. Daarna

zijn we door Daniël met een taxi naar huis gebracht en heb-ben we nog een laatste nachtje bij ons gastgezin geslapen.

Terugkijkend op deze week kan ik zeggen dat ik het van tevo-ren heel spannend vond, maar ik heb er heel veel van geleerd en dat ik graag nog wel een dergelijk week zou willen mee-maken! Ik zat in een superfijn gastgezin en we werden door iedereen heel hartelijk ontvan-gen. Het was echt een top-week!

De volgende

dag was de

sfeer meteen

anders.

Wanneer je een week lang optrekt met dansers,

stel je natuurlijk vragen over hun achtergrond en

danservaringen.

Er waren vier choreografen. Lobke, Vincent, Anna en Chan-

tal. Ieder had zijn eigen groep. Lobke vertelt over Intro-

dans:'' Introdans heeft een ingewikkelde structuur. Er zijn

drie grote afdelingen. Alle drie die afdelingen zijn even be-

langrijk. Er is het gezelschap Introdans . Dat is de afdeling

die optreedt in de theaters. Daarnaast is er Introdans

Jeugd, de afdeling die heel vaak op tournee is en over heel

de wereld reist. Tenslotte is er Introdans Interactie, de edu-

catieafdeling van Introdance, waar wij van zijn."

“Hoe ga je om met zulke grote groepen?”

Vincent: '' Het gaat langzamer dan bij jullie. Maar de sfeer

om te werken is goed. Zeker voor mensen die niet gewend

zijn om te dansen en met theater bezig te zijn. Je moet er

goed je aandacht bijhouden.''

Chantal: ''Heel veel structuur, zodat ze weten waar ze aan

toe zijn en dat je altijd begint met het moeilijkste. De do-

cent moet van te voren ook goed zijn les voorbereiden.”

Lobke:'' De belangrijkste dingen bij zo'n grote groep is con-

tact, door bijvoorbeeld de namen goed te onthouden. En

consequent zijn in je les. Kijk me aan, zit stil en houd je

mond. Dan maak je het voor de leerlingen ook duidelijk wat

er verwacht wordt. Ook is veel enthousiasme erg belang-

rijk."

“Wat is je eigen danservaring?”

Vincent: "'De vooropleiding op de Nationale Balletacade-

mie. HBO op Codarts en daarna naar Introdans. Daar heb ik

vijf jaar gedanst en toen ben ik daar verder gegaan als cho-

reograaf en af en toe geef ik workshops.''

Chantal:''Ik heb eerst de vooropleiding gedaan in Arnhem.

Structuur,

structuur, vooral

veel structuur door Charlotte Kranendonk

Vincent

Anna “De sfeer is goed.”

“Contact is belangrijk.”

Daar ben ik uiteindelijk ook naar de docentenopleiding

gegaan. Toen ben ik naar Introdans gegaan en nam ik ook

tijdelijk de balletschool van mijn vriendin over. Ik wilde zo

veel mogelijk doen. En na de dansschool heb ik auditie ge-

daan voor een theatergroep genaamd ''Zenga''. Daar heb

ik een tijdje gedanst, maar later kostten Introdans en Zenga

steeds meer tijd en heb ik voor Introdans gekozen.''

Lobke:''Als kind heb ik gewoon op een amateur dansschool

gezeten. Toen ik het VWO afrondde, ging ik naar de docen-

tenopleiding in Arnhem. Ik wilde graag docent worden. Als

ik geen dansdocent was geworden, zou ik wel ergens an-

ders docent in zijn geworden.''

“Wat is je grootste blunder in de danswereld?”

Vincent:'' Bij een voorstelling deed ik samen met een jon-

gen een duet en die jongen keek altijd bij me af voor de

telling, omdat het lastige muziek was. Maar tijdens een

optreden raakte ik ook de tel kwijt en wisten we niet meer

waar we waren. Toen hebben we geïmproviseerd, totdat

we weer aan de muziek konden horen waar we waren. "

Chantal:''Ik deed een luchtact en toen zat ik met mijn haar

vast in de doeken. Ik heb daar de hele dans gehangen. Ie-

dereen probeerde me nog naar beneden te halen door me

iets omhoog te zetten, maar niks hielp. Toen heb ik uitein-

delijk gewoon heel hard getrokken en kwam ik los, wel zat

er een grote dot haar in de doeken.''

Lobke:''In het eerste jaar van de docentenopleiding in Arn-

hem moesten we een stuk maken. Toen ik dat stuk later

terug zag, was het zo slecht. Dat wilde ik echt nooit meer

terug zien en daar schaam ik me wel voor dat het zo slecht

was geworden.''

Lobke

“Ik wilde zoveel

mogelijk doen.”

Chantal

op de voorspeelavond

Scatten

Het is zover, de eerste voorspeelavond van het

nieuwe jaar is weer in aantocht.. Ik wil wel zin-

gen, maar welk nummer? ‘I get a kick out of

you’ is veel te moeilijk om binnen een paar we-

ken te leren. Misschien kan ik ‘Dindi’ wel zingen!

‘Dindi’ is een niet al te moeilijk latin/jazz- num-

mer, dat ik ooit van Femke Ton als tip heb ge-

kregen om een keer naar te gaan luisteren en

misschien ook wel om zelf te zingen.

De maandag erop vertelde ik Liesbeth (mijn

zangdocente) dat ik op de eerste voorspeel-

avond het nummer ‘Dindi’ wil gaan zingen, ‘Goed

idee! Dat is een prachtig nummer!’, was haar

reactie. Vijf zanglessen hebben we aan het

nummer gewerkt.

Eindelijk was het de week van de voorspeel-

avond. Wat een drama was het allemaal weer, ik

had nog niet één keer gerepeteerd en woens-

dag was de voorspeelavond al! Dinsdagochtend

ging ik dan met Rick, Donny en Anton de studio

in om eindelijk te repeteren. We konden aan de

slag. Maar na amper een half uur komt er een

meneer binnen die zegt: ‘Ik ga in deze kamer

les geven.’ Een kwartier later hadden we geluk-

kig een nieuwe kamer en konden we weer ver-

der.

Voor het eerst van mijn leven ging ik scatten

door Chrisje Catlender

(dat is onzinwoordjes zingen op willekeurige

tonen die in de toonladder zitten), ik vond dat

zo ontzettend eng! Ik had het namelijk nog

nooit met mijn zangdocente geoefend! Gelukkig

waren Donny, Rick en Anton meteen enthou-

siast en gaven zij me het gevoel dat het goed

zou komen op woensdag. Toch heb ik die nacht

heel slecht geslapen, omdat ik zo zenuwachtig

was voor dat scatten.

De woensdagmiddag van de voorspeelavond

hebben we het nummer nog twee keer doorge-

speeld en toen ging het supergoed! Dus daarna

had ik wel een stuk minder last van de zenuwen.

Twee uur voor het optreden voelde ik de span-

ning weer opkomen, alles moest nu maar snel

gebeuren. Toen we eindelijk in de theaterzaal

zaten, was ik echt onwijs zenuwachtig. Boven-

dien moest ik pas als één van de laatsten zin-

gen. Maar toen ik eenmaal aan de beurt was,

ging het supergoed! Zelfs het scatten was veel

minder eng dan ik had gedacht. Ik kreeg onwijs

veel complimentjes van heel veel leerlingen en

ook van de leraren. Dus een volgende voors-

peelavond doe ik zeker weer mee!

De leerling en

De leerling en zijn schooltas

Een brugklasleerling die zijn eerste stappen in de nieuwe school zet, heeft

nog veel goede voornemens. Daarbij hoort het halen van hoge cijfers. Die

kan hij alleen halen door hard zijn best te doen. Daar heeft hij spullen bij

nodig, dus zeult hij de eerste weken alles en nog wat mee naar school. Een

vracht die haast zwaarder is dan hijzelf. Dus hebben zijn ouders er goed aan

menen te doen hem een trolley te geven, daar past alles netjes in en dan

sjouwt onze scholier zich geen breuk. De eerste outfit voor het leergereed-

schap.

Maar die outfit verandert al snel en voor hij de school als gediplomeerde

verlaat, neemt hij ’s ochtends alleen het hoognodige mee naar school. Het

liefst zo weinig, dat een plastic draagtasje kan volstaan. Ziehier de ontwik-

keling van de schooltas in een notendop. Enkele leerlingen geven hun visie

Taylor Uiterloo (2dans), beschrijf je school-

tas eens. “Mijn schooltas is een rugzak. Hij

is niet heel groot. Mijn tas heeft grijs met

zwarte pantervlekken en is van stof. Het

merk is Eastpak. Hij heeft drie vakken, één

handvat, en drie ritsen. Mijn rugzak kostte

ongeveer 60 euro.”

Hoewel je dat niet hoort te vragen aan een

vrouw, onthult Taylor wat er in haar tas zit.

“Mijn make-up tasje, borstel, spiegel en spel-

dentasje en mousse voor mijn haar, porte-

monnee, , mobiel (uiteraard), etui, oordopjes,

agenda, balletkleding, flesje water appel en

koekje en (gelukkig) mijn boeken voor ge-

schiedenis en Nederlands.”

Heb je een andere tas dan vorig jaar? “Nee,

ik heb gewoon nog dezelfde rugzak. Ik vind

het niet nodig om een nieuwe tas te kopen

want een Eastpak gaat super lang mee. En ik

vind het nog steeds een leuke rugzak. Ook in

de manier waarop ik mijn tas gebruik, is niets

veranderd. Het enige dat veranderd is, is dat

ik mijn spullen iets beter organiseer. Vorig

jaar waren al mijn schriftjes helemaal ver-

kreukeld en was ik al mijn potloden kwijt. Nu

heb ik daar geen last meer van.”

Heb je nog tips voor de eersteklassers?

“Neem geen trolley, want dat is heel onhan-

dig bij het trappen lopen en het is heel ver-

velend om daar de hele dag mee te sjouwen.

Leg de boeken die je als eerst nodig hebt

vooraan of bovenaan in je tas. Dan hoef je

niet lang te zoeken in je tas. En neem geen

te grote tas, want dat is helemaal niet nodig.

Het enige wat we op deze school extra moe-

ten meenemen is je danskleding.

Houd een apart vakje in je tas voor je sleu-

tels zodat je ze niet kwijtraakt. Ik gooide

mijn sleutels altijd gewoon in mijn tas en dan

is het logisch dat jeze kwijtraakt! Doe even-

tueel een dun mapje in je tas, waar je je

schriftjes etc. in kan doen zodat ze niet ver-

kreukelen.

- Een rugtas is heel handig, en je krijgt ook

veel minder last van je schouder omdat je de

boeken over twee schouders verdeelt. En

natuurlijk staat een handtas leuker, maar je

schouders zijn beangrijker.” Taylor, harte-

lijk bedankt voor je openhartigheid en de

nuttige tips.

Ik weet het nog goed, het was een vrijdag in juli 2010. De

dag dat ik mijn eerste echte schooltas ging kopen. Na-

tuurlijk heb ik al verschillende tassen versleten op de

basisschool, maar die tellen niet mee als echte schooltas.

Research heb ik al uitgevoerd op Google. Het wordt een

Converse in de kleur paars. Een reportertas model.

Heel enthousiast loop ik een tassenspeciaalzaak binnen.

En ja hoor, daar staat hij opgevuld met heel veel papier,

mijn tas! Ik pak gelijk het showmodel mee, maar de me-

vrouw achter de kassa geeft mij een nieuwe. Blij, héél blij

ben ik met mijn nieuwe tas. Helaas brak na drie maanden

Zoektocht naar

de ideale tas door Lisa Jansen

de band. Ja, daarmee bedoel ik letterlijk de band van en

figuurlijk die met de tas. Weer terug naar de winkel, de

verkoopster ziet mij staan met mijn tas met de ge-

scheurde band. Ze vertelt mij dat ik de vijfde klant ben

die deze tas terug komt brengen. De tas is helaas niet te

maken, omdat er een productiefout is gemaakt in deze

serie. Ja natuurlijk dacht ik, dat moet precies mijn lieve-

lingstas overkomen. Ik mag een nieuwe tas uitzoeken,

maar niks lijkt zo cool als mijn paarse Converse-tas. Ik

krijg mijn geld terug.

Geïrriteerd loop ik naar de overkant om nog wat te ko-

pen bij Bruna. Ik loop langs een bak met afgeprijsde

schooltassen. Vele soorten, maten en kleuren. Eén roze

tas valt mij gelijk op. Ik trek hem tussen de stapel van-

daan en inspecteer of ik wel genoeg vakken heb. Het zijn

er drie, dat moet volstaan. Het is een Paul Franktas met

een lachende apenkop op de voorkant. Trots loop ik de

winkel uit, want ik heb veel geld bespaard.

Ik krijg veel leuke reacties op deze lachende apenkoptas.

Naarmate de weken verstrijken, begin ik mij te ergeren.

Niet alles past erin. Er zijn twee dagen in de week dat ik

zoveel boeken moet meenemen naar school, dat past

allemaal niet in mijn Paul Frank. Met twee tassen moet

ik naar school. Belachelijk denk ik dan. Ik kijk geërgerd

naar mijn tas en die aap kijkt naar mij, met een brede

grijns op zijn gezicht.

Gelukkig heeft mijn moeder hier begrip voor en ik mag

een rugzak uitzoeken. Het is een Converse met print

geworden. Het is even wennen zo'n rugzak, maar verder

is hij oké. Tijdens het shoppen bij de H&M valt mijn oog

op een beige shopper. De perfecte schooltas voor mij.

Een tas met veel inhoud.

Ik heb deze tas nu ruim een jaar en ik wil hem niet meer

kwijt. Want in deze tas kan ik alles kwijt, hij is groot ge-

noeg en het is een leuk model. Ik heb hem opgepimpt

met een sleutelhanger die mijn tante heeft meegeno-

men uit Londen. Ik hoop dat deze tas het nog lang vol-

houdt om met mij samen te reizen van Nootdorp naar

Rotterdam en terug, het liefst tot aan mijn eindexamen.

* Noot van de redactie

Helaas beschikken we niet over een foto van Lisa met

haar favoriete tas. We zien haar in gedachten of in wer-

kelijkheid op school zo wel lopen, daar hebben wij geen

foto voor nodig.