Na het vertrek van Sietse en haar oudste zes kinderen loopt Jessica dagen lang doelloos door het huis.De stilte die opeens overal hangt overvalt haar, en maakt haar op sommige momenten soms zelfs bang.

Het is niet zo zeer de stilte die haar beangstigt, maar meer het idee erachter.Zou ze altijd in stilte moeten leven? Een periode moeten kennen van drukte, liefde en aandacht? Om vervolgens weer helemaal in haar eentje in dit grote, kille huis te wonen?

Snel rukt ze haar blik los van de wiegjes en draait zich resoluut om.Het getik van haar hakken op de houten vloer galmt een beetje na terwijl ze naar het midden van de kamer loopt.

Langzaam laat ze zich op de grond zakken en staart voor zich uit.De laatste herinnering die ze aan deze kamer heeft is niet echt goed, of vrolijk.Ze probeert het verdrietige en kwade gezicht van Rosemarijn uit haar gedachten te verbannen, maar het lukt haar niet.

Ze betwijfeld of ze dit nog wel langer aan kan, want eigenlijk is dit hele leventje niks voor haar.Ze probeert zich te herinneren waarom ze deze uitdaging ooit was aangegaan.Ze heeft er geen antwoord op. En waarom niet?Ze fronst haar wenkbrauwen om zich haar aller eerste dag hier te herinneren.

Opeens komen de beelden terug. Ze weet nog goed dat ze hier stond, toen het hier nog leeg was, en verlaten.Haar opdracht, “Bouw je eigen bestaan op, door met 10 mannen 60 kinderen te krijgen.”, nam ze met open armen aan.

Toch herinnert ze zich, dat ze zelfs die eerste dag haar twijfels had.“Zestig kinderen met tien verschillende mannen. Hoe moet ze die mannen uit elkaar houden, niet te spreken over de kinderen?En dat terwijl ze een familiesim is.”

Ja, ze weet het nog goed. En toch is ze die verdomde challenge toen aangegaan.Had ze zich maar teruggetrokken, toen ze haar vreselijke huisje te zien kreeg.Als ze zich toen had teruggetrokken, zat ze hier nu niet, geen groot huis, geen raar levenselixer, geen tien mannen, geen zestig kinderen.

Met een zucht staat ze op, en laat haar tranen voor de zoveelste keer de afgelopen weken de vrije loop.Het leven valt haar zwaar zonder rondrennende kinderen, maar als ze nu zou stoppen met de challenge, zou geen enkele man haar nog willen.

Zachtjes snikkend loopt ze verder naar haar slaapkamer, zonder het eigenlijk te beseffen.Ze balt haar vuisten, en laat ze dan weer slap hangen.Wat is ze toch ook eigenlijk een idioot.

Twijfelachtig gaat ze voor haar spiegel staan.Was het wel slim om met deze ‘look’ rond te blijven lopen?Eigenlijk wist ze wel zeker van niet, ze moest ondertussen wel erg berucht zijn.

Ze bekijkt haar spiegelbeeld nauwkeurig.Het eerste wat wegging was die vlecht, en natuurlijk haar kleding. Misschien zou ze is wat andere make-up op kunnen doen.Snel veegt ze haar tranen af en begint te zoeken naar een schaar.

Niet veel later ligt de schaar samen met wat plukken haar op de grond terwijl Jessica goedkeurend haar spiegelbeeld bekijkt.Zo zag ze er compleet anders uit.

Na nog een tijdje gekeken te hebben, loopt ze naar haar kledingkast en begint te zoeken naar de nieuwe kleren die ze een keer had aangeschaft.Die kwamen nu ook mooi van pas.

Met een knalgeel jurkje staat ze even later opnieuw voor haar spiegel.Kritisch bekijkt ze zichzelf, en concludeert dan dat ze er nog best goed uit ziet, en vooral heel anders.En ze weet precies wat ze gaat doen vanavond..

Meteen rent ze (zo snel als ze kan op haar hoge hakken) naar beneden.Eenmaal daar pakt ze de telefoon van de haak en belt naar een taxi centrale, die beloven dat er een halfuur later een taxi voor de deur zal staan.

‘Naar de Stadsbuurt, de D.V.U.’ Zegt ze tegen de taxi chaffeur als de taxi eenmaal gearriveert is en ze op de achterbank zit.Even lijkt het alsof de taxi chaffeur haar een verlekkerde blik toewerpt, maar die negeert ze zodra ze onder weg gaan.

Zodra de D.V.U nog maar in de verte te zien is betaalt Jess de chaffeur, om zo snel mogelijk de taxi uit te zijn.Als ze uiteindelijk bij de D.V.U aan komt is het alweer donker geworden.

* Sorry dat ze opeens dat jurkje niet meer aanheeft, de Sims deed vaag. -.-’

Meteen loopt ze naar de bar toe en bestelt een alcoholisch drankje.Hoe eerder ze de challenge even kan vergeten, hoe beter.Ze kijkt even over haar schouder en ziet dat er veel mensen aan het dansen zijn.Dat zou zij ook maar gaan doen.

Zodra de barman het drankje voor haar neer heeft gezet, richt ze haar aandacht even op hem.Hij is niet bepaald knap, maar lijkt haar wel aardig.Best een geschrikte kandidaad voor de challenge.

Meteen roept ze zichzelf weer tot de orde.Nee, vanavond mag ze even niet aan de challenge denken.Snel pakt ze haar drankje en giet het in één keer achterover.‘Nog eentje graag.’ Zegt ze terwijl ze even zuur kijkt als het drankje door haar keel glijd.

Opnieuw kijkt ze over haar schouder naar de dansvloer, maar dit keer word haar aandacht getrokken door de DJ.Hij is best knap en even moet ze de aandrang onderdrukken op hem af te stappen.

In plaats daarvan besluit ze het eerst bij de barman te proberen.Na nog een paar drankjes achterover te hebben geslagen stapt ze op hem af en maakt een flirtende opmerking.

Meteen reageert hij door te zeggen dat ze er prachtig uitziet.Een beetje aangeschoten giegelt ze luid en bedankt hem.Voorzichtig neemt ze hem in zich op, en ze ziet dat hij hetzelfde bij haar doet.

‘Het is hier nogal lawaaierig.’ Zegt hij terwijl hij wel erg dichtbij komt.Een nieuwe giegelbui onderdrukkend zegt ze dat dat inderdaad zo is.

‘Misschien moeten we is ergens anders afspreken.’ Zegt hij met een knipoog.Even trekt ze haar wenkbrauw op, maar dan steekt ze haar hand op.‘Heb je een pen?’ Vraagt ze opnieuw giegelend.

Zodra hij hem aan haar heeft gegeven zet ze haar telefoon nummer op zijn hand.‘Zo, dan raak je het niet kwijt.’ Zegt ze terwijl ze haar lippen op zijn hand drukt.

Daarna loopt ze gewoon bij hem weg, zodat hij lekker naar haar mag verlangen.Met haar heupen wiegend loopt ze de dansvloer op, en begint dan in haar eentje te dansen.

Af en toe draait ze zich vrolijk om naar de bar, om te kijken of de barman naar haar kijkt.En meestal is dat inderdaad het geval.Het is haar trouwens ook opgevallen dat ook de andere mannen in de zaal haar ondertussen opgemerkt hebben.

Even later loopt ze wild giegelend weer terug naar de bar.‘Wat valt er te lachen?’ Vraagt de barman als ze even later voor hem staat.‘Huhm, huhm.’ Kraamt ze alleen maar uit terwijl ze dicht bij hem gaat staan.

‘Ik moet gaan.’ Zegt ze dan met een hik.‘Gaan?’ Vraagt de barman verbaasd.‘Jup, heel nodig.’ Zegt Jessica terwijl ze iets te wild met haar hoofd schud.‘Maar je hebt mijn nummer.’ Zegt ze met een knipoog voordat ze naar buiten loopt.

Eenmaal buiten loopt ze meteen naar de telefoon om een taxi terug naar huis te brengen.Dat ze dit niet eerder had gedaan zeg.Het is gezellig, ze kreeg veel aandacht, en de overvloed aan drank is hét perfecte middel om die challenge te vergeten.

Als de taxi er na een kwartiertje maakt ze de deur nogal wild open en stapt vervolgens wankelend in.‘Gezellig gehad?’ Vraagt de chauffeusche afkeurend.Meteen krijgt Jessica weer een giegelbui.

Als ze dan uiteindelijk thuiskomt na een lange nacht, is het alweer licht geworden.Met schele ogen probeert ze haar sleutel in het slot te steken, maar het lukt haar toch om binnen te komen.

Ze loopt door naar de woonkamer en laat zich daar met een plof op de bank zakken.Opeens begint ze te merken hoeveel drankjes ze wel niet achterover heeft geslagen, en begint haar hoofd te bonken.

Als vanzelf gaat ze op haar zij liggen en kijkt nog even de lege woonkamer door.Dan legt ze haar handen onder haar hoofd en meteen valt ze in slaap.

.?. : 1. 2. 3. 4. 5. 6.