Two for oneProletariër Uitdaging

“Rennen, schat!” blijft Arthur me aanmoedigen, “we kunnen het!” Wat hij me vertelt, klinkt goed als simpel. In het werkelijkheid is

dat zeer ingewikkeld. Oké, zo gezegd zo gedaan. We blijven steeds lopen door het bos.

“Kijk Kelsey!” roept Arthur en wijst naar een huis. Het ziet er klein uit en nogal ongezellig. “Hier kunnen toch niet…” hakkel ik

aarzelend maar Arthur lijkt wel vastbesloten. “Hier gaan we slapen. Weet je niet hoeveel kilometers we hebben gelopen?”

Ik kan hem best wel gelijk geven. Het lijkt me wel een leeg huisje en dat is het ook. Enkel een koelkast staat er. “Maar, hier staat niet eens een bed en een televisie!” roep ik verontwaardigd,

“Arthur, hadden we nooit mogen weglopen.”

“Kelsey.” Streng kijkt Arthur me aan, “de ware Cupido heeft ons verbonden en we geloven in onze relatie, iets wat onze familie en

vrienden niet doet. Laat je hen onze verhouding kapotmaken? Hou je echt van mij?” Passioneel pakt hij me vast en kijkt diep in

mijn ogen. “Natuurlijk hou ik echt van je!” fluister ik. Meteen snoert hij me bij zijn mond…

Het wordt steeds passioneler en zwoeler, dat de kleren door de kamer heen worden gegooid en dat we naakt op de grond op

elkaar liggen. Ik had wel zoiets liever op een bed gedaan maar het belangrijkste is: dit wordt met veel liefde gedaan.

Na ons avontuurtje heeft Arthur moeite gedaan om werk te vinden en dat heeft hij ook gedaan. Ik ken hem: zijn belofte wordt

altijd ‘beloond’, als je me snapt. Aan de deur staat een of ander roze pakje en daar zit een computer in.

Daar kan ik noch Arthur niets mee aanvangen, tenzij ik het voor 1.350 simdollars kan verkopen en daarna alle hoognodige dingen kan kopen. Ik heb een douche, toilet en een bed gekocht. Meer

kunnen wij niet meer veroorloven.

Staand gaan eten en drinken is ook niet bepaald gezellig en comfortabel. Helaas valt er daar niets aan te doen, tot we genoeg

voor ons geld kunnen werken.

Veel in huis valt er niets te doen. Zeker niet zolang Arthur weg van huis is. Buiten zal ik paar vlinders vangen, vroeger als kind had ik

dat ook met graagte gedaan.

Tegen vier uur ‘s middags komt Arthur uiteindelijk thuis van zijn eerste werkdag. Helaas zonder promotie en met niet al te vette

loon. Hij heeft wel geld in het laatje gezet, niet genoeg maar toch wel iets.

Dat vertelt hij ook. Als troost pak ik hem passioneel vast. “Dat geeft niets. Ik heb ook werk gevonden en we kunnen sparen voor

een deftig huis.” Daar lijkt Arthur akkoord mee gaan en wat de rest volgt, spreekt toch boekdelen zeker?

Na ons avontuur zijn we direct in slaap gevallen en door geslapen tot zes uur ‘s ochtends. Tijd om op te staan, vooral voor Arthur

want…

Om zeven uur staat de carpool voor de deur, klaar om Arthur naar zijn werk te brengen. Dan zit ik de hele dag weer alleen. Maar goed, alles beter dan ons heel leven in dit kot blijven slapen…

Voor mij is de dag nochtans goed begonnen. Of ja, het tegenovergestelde van goed. Ik heb de laatste tijd last van

braakneigingen.

De rekeningen liggen sinds kort in de brievenbus. Mijn 48 simdollars moeten eraan geloven. “Schandalig. We zijn hier net

geen maand en krijgen al rekeningen.” mompel ik.

Niet alleen van braakneigingen heb ik last, ook van vermoeidheid en dat op mijn eerste werkdag ‘s avonds. Ik kruip in bed om goed

te uitslapen, zodat ik fit op het werk kan verschijnen.

Tegen de middag komt Arthur terug thuis van zijn werk, alweer zonder promotie. Hij is best verbaasd dat ik al zo vroeg in bed lig…

en dat het toilet zo vuil is.

Hij weet nu waarom hij moeilijk een promotie kan halen. Als hij met mensen in deze buurt kennismaakt en probeert met hun

vrienden te worden, maakt hij veel meer kans op een promotie.

Ik kan niet meer verder slapen door mijn buik die wat streken uithaalt. Wanneer ik naar mijn buik kijk, valt het op dat hij wat

dikker is en niet zomaar dik. “Dat meen je niet…” fluister ik zacht. Ik ben… zwanger!

Dit kan niet, zeker niet op dit moment! Ik heb echt naar mijn eerste werkdag uitgekeken, ik zal tenslotte meer verdienen dan

Arthur. Ineens ben ik zwanger en ook Arthur moet eraan geloven. “Het komt wel goed.” fluistert hij steeds liefkozend.

Hoe kunnen we nu met een baby overleven? We hebben het echt niet breed en ik moet verwachten dat het alles zal goed komen?

We hebben zelfs niet genoeg voor één babybedje.

Alleen een schildersezel kunnen we veroorloven, zodat Artuur schilderijen kan maken en ze kan verkopen om geld in het laatje

te brengen.

Tegen de nacht heeft Arthur zijn schilderij niet afgekregen. Naar eigen zeggen heeft hij het niet vol gehouden omdat hij zeer moe

is. Gelukkig kan hij de volgende ochtend fit naar zijn werk gaan, in de hoop dat hij met een promotie extra geld kan halen.

Met mij gaat het helemaal niet in orde sinds de zwangerschap. De enige wat ik wil is: eten, plassen en slapen. Terwijl ik van

vanochtend de koelkast leegrooft, heb ik verlangen om naar bed te gaan. Ook nog zo’n probleem…

Op een moment kan ik mezelf niet meer wakker houden en val dan na een douche uiteindelijk in slaap, op de grond.

Wanneer Arthur thuis van zijn werk is gekomen, heeft hij me met paniek snel naar bed getild en onder de dekens gestopt.

Op zijn werk heeft hij uiteindelijk promotie gehaald en nog paar hoognodige spullen gekocht.

Een goede slaaplust heb ik ook niet meer. Ik krijg regelmatig nachtmerries, zeker sinds mijn zwangerschap.

Met Arthur en zijn werk gaat het ondertussen weer beter. Hij haalt de laatste tijd ook meer promoties en dus krijgt hij meer

geld.

Onze droom is op dit moment: een echt huis bouwen. Hiermee bedoelen we: aparte badkamer, aparte slaapkamers, een echte keuken, een echte woonkamer. Het geld hiervoor hebben we

steeds niet. De bevalling komt ook met het uur dichterbij.

Op een rustige nachtrust kan ik ook niet rekenen. Mijn buik moet zo nodig ergere steken geven dat ik er van afzie. Ik kan maar één

conclusie trekken: bevalling.

De bevalling is gelukkig vlot verlopen en ik krijg een kerngezonde dochter in mijn armen. De haarkleur heeft ze van papa, de

huidskleur heeft ze van ons allebei. Op wie ze het meest lijkt, zullen we wel zien als ze ouder is.

We hebben besloten om het meisje de naam ‘Amber’ te geven.

Eerder die nacht is onze nachtrust verstoord door een hartverscheurende kreet van Amber. Wanneer ik op mijn beide

voeten sta, probeert Arthur uit de dekens te komen. “Laat maar.” geeuw ik, “ik ga wel kijken. Ga maar verder slapen.”

Het blijkt dat Amber een schone luier nodig heeft. Een probleem: we hebben geen luiertafel dus ik moet het maar zo doen. “Kom

meisje, ik zal je een schone luier aandoen.” vertroetel ik het meisje. Na het schoonmaken leg ik haar uiteraard in haar bedje.

Wanneer Arthur alweer naar zijn werk is gegaan, werk ik verder aan zijn schilderij. We hebben het geld immers hard nodig.

Morgenavond is het eindelijk zover, mijn eerste werkdag. Maandag heb ik dit baantje aangenomen en pas zaterdag kan ik aan de slag gaan, alhoewel… eigenlijk was de afgelopen dinsdag

mijn echte eerste werkdag geweest.

Arthur kan niet alleen voor Amber zorgen, zeker niet zonder mijn hulp. Hij doet er alles wat maar wat hij ook doet, Amber is niet

tevreden.

Tegen twee uur ‘s nachts kom ik thuis én met een promotie en een bonus. Ik ben in een goed humeur, al is het heel laat in de

nacht. Met het geld die we nu hebben, kunnen we alleen betalen aan een splinternieuwe badkamer met alles erop en eraan.

Net op diezelfde dag om acht uur ‘s morgens staat de carpool weer klaar om me naar mijn werk te brengen. Ha, kom maar op

met die centen!

Na mijn werkdag – zonder promotie en bonus helaas – groeit mijn buik weer als een kool. Ik kan hieruit weer één ding concluderen:

ZWANGER!

Deze avond wordt de verjaardag van ‘de kleine’ Amber gevierd. Ik krijg al tranen in mijn ogen als ik Amber samen met de taart op

tafel zie. De kleine kindjes worden ook weer groot…

Nadat Amber – lees: Arthur want Amber heeft niet genoeg adem – de kaarsjes heeft uitgeblazen, wordt ze getransformeerd naar

een mooi groot peutermeisje.

Terwijl we taart eten, bespreken we zo nodige dingen. “Tegen dat Amber terug zal opgroeien, moet ze een eigen kamer hebben.”

eist Arthur. Ik kijk ongemakkelijk. Sinds ik weer zwanger ben, kan ik alleen mijn basisloon in huis halen.

“Je moet meer schatten opgraven en schilderijen maken. Als we dat met mijn basisloon en die van jou samen tellen, hebben we misschien genoeg geld voor Ambers kamer.” stel ik voor. Arthur

lijkt hiermee akkoord te gaan maar als je dat echt wil, moet je hier echt voor gaan.

Arthur heeft buiten toch schatten opgegraven en verkocht. Het is niet veel waard maar we hebben toch wel terug genoeg geld. Na

het schatten opgraven, springt hij nog onder de douche.

Gelukkig is er weer genoeg geld voor Amber haar nieuwe slaapkamer. En nu we allebei geen zin hebben om te slapen, leer

ik Amber praten.

Lang hebben we toch niet wakker kunnen blijven. Amber wordt in haar bedje gelegd en voor mij is het ook stilaan tijd om in mijn

bed te kruipen.

Zo, mensen! Ik heb de 1ste week eens uitgespeeld. Deze keer heb ik dit zonder ‘maxmotives’ gedaan. Het is zeer moeilijk voor mij, zonder die cheat spelen. Hoelang is het geleden dat ik niet wist dat ik alle behoeftes groen kon maken? Sinds het eerste gebruik

van die cheat, kan ik er niet meer zonder! Normaal gebruik ik ‘maxmotives’ voor alles. Ook voor mijn 10G heb ik het gebruikt

moet ik bekennen – van het eerste tot laatste –, terwijl het eigenlijk niet mag. Voor een PU mag het ook niet maar deze keer

heb ik het geprobeerd om die cheat niet te gebruiken.

In dit verhaal heb ik paar keer ‘kaching’ gebruikt. Dat mag ook weer niet – evil Shirley – maar ik vond dat huisje echt niet uitzien.

Ik ben niet alleen met die mening, ook Kelsey en Arthur – en misschien Amber? Ach, ze is maar klein – zijn niet bepaald

tevreden. Daarna heb ik ze de kost laten verdienen door schatten opgraven, schilderen of een gewoonte: werken!

Nu genoeg gebabbeld! Binnenkort weer voor meer! YEAH!

xxx Shirley

Dit was de 1ste update!

Two for oneProletariër Uitdaging