Verhalen

derdeetage

Van de

gedichten Maaike klaster

De zee is er bijna. Zie je!

Er zijn vliegtuigpassagiers die het water al kunnen zien liggen.

Wij zien hun kerosinestaart, zwaaien de piloot gedag:

Hallo meneer in de cockpit daarboven!

Hij laat op die ene witte streep na ons uitzicht blauw achter.

Wij wachten op de zee, die nu bijna hier is,

het strand door de wind vooruit heeft laten blazen.

Nog even en wij duiken vanaf het dak in haar onbezorgde golven,

wrijven de slaap uit onze ogen, de laatste korrels van Klaas Vaak,

groeten de morgen.

1

Alles is omgekeerd. Gisteren ligt voor mij

als geïnverteerde woestijn - nergens zand te bekennen.

Op tv zie ik LA,

die oceaan, die zee, de kustlijn die altijd een film blijft,

en ik wil in dat water zwemmen, uit golven opstaan,

mijzelf op het scherm tevoorschijn zien komen,

aan land gaan, in haar beloftes baden, dromen achter

mij laten, alles waarmaken, vanuit de stad het strand

zien liggen en nooit meer om zand hoeven vragen.

Venice Beach

Shampoo tussen mijn haar en hand.

Het parfum verdampt, een vleug van een droom uit mijn jeugd.

In Italië op het strand, met mijn handdoek bijna in de branding

ontdek ik de geur van zonnebrandolie op een gebronsde huid.

Dit is hoe vrouwen in bikini ruiken als zij iedere dag in zonlicht baden

- en de zee ruist.

Hier sta ik op een granito vloer, met de zee weer aan mijn voeten.

Het water dat langs mijn roze huid stroomt, schuimt, en ik weet

dat het niet te laat is, dat er een branding in mij huist.

3

De geur van pizza in de vooravond, God die naar mij lacht.

Hoe kan ik al die mensen bedanken die mijn hart in dat van

hen bewaarden toen het de stank van Satan was die door de

deur van mijn oven kroop? Ik houd hen in mijn eigen hart

en wieg hen als pasgeboren baby’s, denk aan borsten vol

met goede moedermelk als ik de gesmolten mozzarella eet,

leef nog steeds.

4

Ook al is dit een leren bank in een kamer van

een woning op de derde etage, en heb ik aarde

onder mijn nagels, ik zou zweren dat hier een

zee zat, dat al het zoute water dat ik ooit zag,

de Middellandse zee vanaf de achterbank,

in golven over mijn lippen zou stromen als ik

mijn mond nu open deed. Daarom schrijf ik het.

5

Misschien ben ik een schelp

en zing ik zachte liedjes voor jou

die alleen jij kunt horen

wanneer jij mij tegen jouw oor aanhoudt.

Luister maar. Daar ga ik al.

COnChita

Mei 2013all rights reserved teksten Maaike Klaster | vormgeving Studio Zoveel