Overleden na meningitis/sepsis volwassenen

28
Plaats een reactie 1 bericht • Pagina 1 van 1 Mijn broer door penelope » 13 nov 2007 02:13 11 jaar geleden is mijn broer weggezakt op zijn werk. 7 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan ook een tijd zeer kritiek op de ic. Hij bleek voorhoofdholteonsteking te hebben wat doorgeslagen was naar zijn hersenholte. Hij is daaraan geopereerd en genzen. Toen hij terug kwam bij de behandelend arts kregen we zijn foto's te zien van de scan die toendertijd zijn gemaakt...de arts ligte de foto's toe. Toen mijn vader vroeg wat dat witte vlekje was op de foto zei de arts doodleuk " o dat was hersenvliesontsteking maar dat vonden niet belangrijk om dat te vertellen". Beetje vreemd!! Maar goed hij is goed genezen. Wel vaak verkouden. Afgelopen maandag 5 november. Belde mijn moeder. Ze vroeg of ik mee wilde gaan naar mijn broer ze was bezorgd want kreeg hem al de hele dag niet aan de telefoon. Hij had de griep....teminste dat dachten we. Hij had koorts, beetje aan het ijlen, hoofdpijn verkouden. Ik kon niet mee naar hem dus ze belde me zus. Die zou meegaan. Mijn andere broer zou er ook heen gaan. Toen ik me broer belde of hij er al was zei hij " het is gedaan!" Wat?? bel 112!!! maar helaas...hij was overleden. Mijn man snelde ernaartoe en ik belde me zus dat het te laat was. Toen mijn man was aangekomen bij mijn broer mocht hij het huis niet meer in van de politie. Omdat er geen duidelijk doodsoorzaak was. Om lang verhaal kort te maken....Het lichaam is door officier van justitie in beslag genomen en na een hoop gebel en geruzie met politie en patholoog enz... kregen we eindelijk dondermiddag om half 6 onze broer terug.

Transcript of Overleden na meningitis/sepsis volwassenen

Plaats een reactie1 bericht • Pagina 1 van 1

Mijn broerdoor penelope » 13 nov 2007 02:13

11 jaar geleden is mijn broer weggezakt op zijn werk. 7 weken in het ziekenhuis gelegen waarvan ook een tijd zeer kritiek op de ic. Hij bleek voorhoofdholteonsteking te hebben wat doorgeslagen was naar zijn hersenholte. Hij is daaraan geopereerd en genzen. Toen hij terug kwam bij de behandelend arts kregen we zijn foto's te zien van de scan die toendertijd zijn gemaakt...de arts ligte de foto's toe. Toen mijn vader vroeg wat dat witte vlekje was op de foto zei de arts doodleuk " o dat was hersenvliesontsteking maar dat vonden niet belangrijk om dat te vertellen". Beetje vreemd!! Maar goed hij is goed genezen. Wel vaak verkouden.Afgelopen maandag 5 november. Belde mijn moeder. Ze vroeg of ik mee wilde gaan naar mijn broer ze was bezorgd want kreeg hem al de hele dag niet aan de telefoon. Hij had de griep....teminste dat dachten we. Hij had koorts, beetje aan het ijlen, hoofdpijn verkouden. Ik kon niet mee naar hem dus ze belde me zus. Die zou meegaan. Mijn andere broer zou er ook heen gaan. Toen ik me broer belde of hij er al was zei hij " het is gedaan!" Wat?? bel 112!!! maar helaas...hij was overleden. Mijn man snelde ernaartoe en ik belde me zus dat het te laat was. Toen mijn man was aangekomen bij mijn broer mocht hij het huis niet meer in van de politie. Omdat er geen duidelijk doodsoorzaak was. Om lang verhaal kort te maken....Het lichaam is door officier van justitie in beslag genomen en na een hoop gebel en geruzie met politie en patholoog enz... kregen we eindelijk dondermiddag om half 6 onze broer terug. (Hij was maandag overleden) Hij bleek te zijn overleden aan een voorhoofdholte onsteking, die een hersenvliesonsteking heeft veroorzaakt. In 3 dagen tijd is hij weggezakt en overleden....wat een vreselijke ziekte is het!

Plaats een reactie5 berichten • Pagina 1 van 1

Onze moeder en schoonmoederdoor Schoonmoeder » 18 okt 2007 16:32

Het bericht van Masja heeft ons erg aangegrepen. Dinsdag 16

oktober is onze moeder en Schoon moeder overleden aan sepsis. Morgen hebben brengen wij haar weg. Een week geleden was zij grieperig. Ze vertelde mij s'middags dat ze het zo verchrikkelijk koud kreeg, daar is het mee begonnen. S'avonds is zij nog naar haar werk gegaan. Altijd was spoorloos haar favourite programma. Ze ging voor haar programma al naar bed, ze vertelde dat ze zich niet lekker voelde en dit nog nooit had gehad. Ik zei ga maar lekker slapen. Omdat wij tijdelijk bij mijn schoonouders inwoonden hebben wij dit van heel dicht meegemaakt. S'nacht ben ik wakker geworden en liep naar de keuken, zij had alles laten lopen en haar man had haar in de douche gestopt, ik heb er nog met mijn voeten ingestaan en ben slaapdronken weer naar bed gegaan. Nog niks in de gaten. Om 07:00 ben ik gaan opstaan om te gaan werken. Ik was in de keuken en hoorde daar mijn schoonmoeder praten, ik dacht dat haar man met haar in de slaapkamer was, tot mijn schrik trof ik haar man in de kamer aan. Ik vroeg wie praat daar met mijn schoonmoeder en vroeg of ik even mocht kijken. Daar zat zij op het bed te ijlen en had een paar kleine rode stippen op haar huid. We hebben toen de ambulance gebeld. Mijn schoonvader is meegegaan. Ik ben naar mijn werk gegaan. Binnen 45 minuten heb ik gebeld en hoorde dat er een bacterie in haar bloed was terecht gekomen. Mijn schoonvader vroeg of ik of haar zoon naar het ziekenhuis wilde komen omdat men graag wilde weten waar mijn schoonmoeder mee in aanraking was gekomen. Ik ben meteen gegaan nog in de veronderstelling dat het om een zware griep ging. Ik kom in het ziekenhuis en hoorde dat zij op de IC lag. Meteen heb ik haar zoon opgehaald en omstreeks 10:30 waren wij beide in het ziekenhuis. Wij mochten haar zien, tot onze schrik kregen wij handschoenen een mondkapje een schort en een soort muts op. Wat wij zagen was verschrikkelijk, een vrouw die toen al bijna onherkenbaar was. Allemaal grote paarze vlekken over het hele lichaam heen. Diagnose menokokken sepsis. Nog nooit hadden wij hiervan gehoord. wij hebben 5 dagen op een familie kamer doorgebracht. Na 5 dagen vertelde het ziekenhuis personeel dat zij kritiek stabiel was. In die dagen is het uiterlijk van mijn schoonmoeder onherkenbaar veranderd er lag een monster in bed. Er was 31 liter vocht bij haar ingebracht. Zij was opgezwollen en haar vingers, neus voeten en oren waren verkoold kleurig zwart geworden ook waren er door het vocht allemaal blaren over het gehele lichaam verschenen. Er werd gesproken over amputatie van lichaamsdelen maar toch hebben

wij tot dinsdag 16 oktober hoop gehouden. Die dag heeft zij een cat scan gehad, de conclusie hiervan was dat zij haar handen en voeten moest missen. Ook zou zij niet meer kunnen zien lopen en haar benen en armen niet meer kunnen bewegen. Wij hebben haar moeten laten gaan. Na een week gevochten te hebben is onze dierbare moeder en schoonmoeder op de leeftijd van 57 jaar overleden aan een verschrikking. Ons achterlatend met een nachtmerrie waar voor haar gelukkig een eind is aan gekomen. Alles is zo dubbel geweest zorgen om haar en bang dat de bacterie nog in huis aanwezig was en wij dit monsterachtige zelf ook an den lijve zouden ondervinden. Niemand verdient deze onmenselijke ziekte en zeker zij niet. Kanker is erg maar er kan wel afscheid genomen worden. Wij zijn bij haar gebleven allebei een hand vastgehoudenen haar verteld dat het goed was en mocht gaan. Daar is het beter......

Dit bericht is voor onze dierbare moeder en schoonmoeder en voor ons. Zij heeft nu eindelijk rust. Nu moeten wij die nog vindenSchoonmoeder Berichten: 1Geregistreerd op: 14 okt 2007 01:01Woonplaats: Leeuwarden

OmhoogOnze moeder en schoonmoeder

door chippie » 19 okt 2007 12:31

Hallo,Wat een verschrikkelijk verhaal. Ik wens jullie heel veel sterkte morgen en de komende periode.

Groeten, Yvonnechippie Berichten: 6Geregistreerd op: 30 sep 2007 01:01Woonplaats: ede

OmhoogOnze moeder en schoonmoeder

door Marjolein » 19 okt 2007 20:58

Lieve familie,

Ik vind het heel, heel erg om te lezen. Ik wil jullie veel sterkte en kracht toewensen. Jullie verhaal is hetzelfde verhaal als het

verhaal van onze oudste dochter Jasmijn. Zij overleed 4 jaar geleden op de leeftijd van 4 1/2 jaar binnen 20 uur aan deze ziekte. Je weet niet wat je overkomt. Het ene moment nog gezond, het andere moment zijn ze je afgenomen. Het is niet te bevatten. Nogmaals veel sterkte, voor morgen maar ook voor de tijd daarna.

Veel liefs,Marjolein,mama van Jasmijn*, Julia, Thijs en JasperMarjolein Berichten: 4Geregistreerd op: 09 sep 2007 01:01Woonplaats: Nijmegen

OmhoogOnze moeder en schoonmoeder

door pindilindy » 23 okt 2007 20:18

Wat verdrietig! Ook wij willen jullie veel sterkte wensen....Wij zijn nu ruim 9 maand verder maar nog is het net of het niet echt waar is! Onze dochter is binnen 4 uur overleden aan meningokok B sepsis. Bijna nooit ziek en nu is zij er niet meer. Helaas moest dit ook bij jullie gebeuren! Maar ook nog zoveel vragen?! Hoe kan dit toch gebeuren en zo snel?! Sterkte gewenst voor de hele familie! Dick &Ruth, Jasper, Esme van Amerongenpindilindy Berichten: 7Geregistreerd op: 03 sep 2007 01:01Woonplaats: Oldebroek

OmhoogOnze moeder en schoonmoeder

door mascha » 31 okt 2007 17:16

Lieve mensen,Ik las net jullie bericht,wat afschuwelijk om dit te lezen,en ook ben ik blij dat ik het gelezen heb.Ik heb altijd zo graag gewild dat mijn moeder in het ziekenhuis terecht zou zijn gekomen.Ook al werd er door de arts verteld, dat ze niet meer te redden zou zijn geweest.Maar ik wilde zo graag nog afscheid van haar nemen en bij haar zijn als ze stierf.Maar als ik jullie verhaal lees ben ik blij dat dat niet gebeurd is.

Een vreselijk gevecht wat je niet kan winnen.Mijn moeder is in haar eigen bed langzaam weggezakt, in het bed waar ik ben geboren.Wel heb ik het mijn vader heel lang kwalijk genomen, waarom hij haar niet naar het ziekenhuis heeft gebracht als ze zo ziek was.Ook al weet ik wel dat hij dit ook nooit had kunnen overzien.De eerste dagen na haar overlijden waren we ook bang, wat was dit voor bacterie en waar kwam die vandaan.Ik heb zelf vier kindertjes en als ze ziek zijn hou ik ze heel goed in de gaten, ik ben bang dat ik te laat zal zijn.

Ik wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen,want dat heb je allemaal zo nodig.Ik ben blij jullie verhaal te hebben gelezen.mascha Berichten: 8Geregistreerd op: 12 okt 2007 01:01Woonplaats: groningen

Plaats een reactie1 bericht • Pagina 1 van 1

mijn moederdoor mascha » 12 okt 2007 23:14

hoi ik ben mascha en ik heb 6 jaar geleden mijn moeder verloren aan een sepsis.'s ochtends om 8 uur werd ik door mijn vader gebeld dat mijn moeder ziek was.Ons geplande kampeeruitje kon niet doorgaan dat weekend.Mijn moeder had griep.Ze waren de hele nacht in de weer geweest samen.Ze moest overgeven en had diaree. Ze had het flink te pakken. Achteraf hoorde ik hoe erg het eigenlijk was. Ik vroeg of ik haar nog even aan de telefoon mocht maar ze sliep eindelijk rustig.Twee uur later was ze dood!Het was mijn zusje haar verjaardag, en mijn vader had haar ook gebeld dat ze niet konden komen op haar verjaardag.Mijn zus ging dan maar naar haar toe en toen ze daar aankwam stond de ambulance voor het huis en was de reanimatie niet gelukt en werd mijn zus door de huisarts gecondoleerd met het

overlijden van haar moeder.De huisarts die niet kwam omdat de assistente mijn vader al zei dat de griep rond ging.Mijn vader die s'nachts al een dienstdoende arts raadpleegde en die ook al zei dat het waarschijnlijk een griep was heeft van mij een brief gekregen.En ik kreeg ook een brief terug, en ik snap hem ook wel, maar het was fout, hij had dit serieus moeten nemen.Mijn moeder was vreselijk ziek.Mijn moeder heeft 's nachts haar hoofd tegen de wastafel geslagen, zoveel pijn had ze.en in de ochtend heeft ze zich er maar bij neer gelegd.Ze kon niets meer en is langzaam weggezakt.Ze werd blauw en koud en stopte met ademhalen.Na 54 jaar hield het op.....mascha Berichten: 8Geregistreerd op: 12 okt 2007 01:01Woonplaats: groningen

Omhoog

Plaats een reactie3 berichten • Pagina 1 van 1

Partner Willem overleden 17 maart 2005 door bacteri

door Villetje » 11 apr 2005 10:46

Op donderdag 17 maart om 14.30 is mijn lieve Willem overleden door bacteriVilletje Berichten: 1Geregistreerd op: 11 apr 2005 01:01Woonplaats: Raalte

OmhoogPartner Willem overleden 17 maart 2005 door bacteri

door Cor Langenkamp » 11 apr 2005 13:48

Hallo Marja,

wat een trieste gebeurtenis en ellende heb je achter de rug.

Het is knap dat je dit hier hebt kunnen schrijven, en naar mate de tijd vorderdt en je vaker hier op het forum schrijft en leest zal je zien je staat hierin niet alleen.Ik hoop dat je hier dan ook veel steun aan zal hebben zoals velen hier.En wat je schuldgevoel betreft........................................ik zou zeggen gooi die maar gelijk in de prullebak.

sterkte CorCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

OmhoogPartner Willem overleden 17 maart 2005 door bacteri

door han2tirol » 12 apr 2005 00:59

Marja......Wat goed, dat je je verhaal gedaan hebt.Ik Wens jou heel veel sterkte toe voor de Toekomst. Ik kan me voorstellen, dat het allemaal nog heel onwerkelijk is... Het is dan ook zo snel gegaan!!! Mijn schoonvader is 15maart aan een bacterieele infectie plotseling overleden. Het is zo oneerlijk, dat je geliefde, zomaar van je weggerukt wordt!!!! Heel, heel veel sterkte en ik hoop, dat je hier of elders de steun en kracht vind, om je leven weer op te kunnen pakken.Groeten van Hanneke.han2tirol Berichten: 26Geregistreerd op: 17 dec 2004 02:01Woonplaats: Veldhoven

Plaats een reactie13 berichten • Pagina 1 van 1

Partner kwijtdoor Bridukay » 03 feb 2004 21:16

Ik hoop via deze site in contact te kunnen komen met mensen die hetzelfde als mij hebben meegemaakt. Afgelopen zomer ben ik plotseling mijn levenspartner kwijt geraakt. Waarschijnlijk aan de

sepsis vorm. Autopsie heb ik niet laten doen maar volgens de huisarts kan het niet anders gezien alle verschrikkelijke verschijningen op zijn lichaam. Als je het hebt meegemaakt dan weet je als mij dat dit beeld op je netvlies geprint staat. Het is ook allemaal zo snel gegaan. Hij had de week daarvoor gekneusde ribben opgelopen in een botsauto en kreeg dus pijnstillers. De week daarna, na een eerste werkdag na zijn vakantie kreeg hij ontzettende hoofdpijn en zei dat hij even ging liggen. De volgende dag had hij ontzettend veel pijn in zijn benen en later zijn borst. Ik heb toen ook de huisarts gebeld. Afspraak gemaakt voor de volgende dag. Toen was er niets meer aan de hand. Hij kreeg opnieuw pijnstillers voor zijn ribben. 's Nachts is het noodlot toegeslagen. De volgende dag nadat ik de kinderen naar school en creche had gebracht deed ik het gordijn bij hem open. Ik schrok ontzettend. Hij had twee blauwe ogen en rode puntjes op zijn lichaam. Ik belde ook meteen de huisarts. Het kon van de medicijnen komen werd er gezegd. Ook daarin stond dat met blauw kon uitslaan. Ik zou nieuwe krijgen. Wel kon hij nog uit bed komen. Hij was wel erg moe. Sliep veel. Ik maar denken slaap maar lekker dan ben je snel weer beter. Nieuwe medicijnen gehaald. Maar toch zat het me niet lekker. Ik praatte veel met hem. Hoe hij zich voelde. Hij had geen pijn maar voelde zich moe. De volgende dag eind van de middag was het fataal. Hij kreeg geen lucht meer en voordat we naar de dokter konden is hij weggevallen. De huisarts staat voor een raadsel. Hij snapte er ook niets van. Hij heeft niets gezien. Hij had ook de nacht niet door horen te komen, zei hij. Dat kwam ook waarschijnlijk door de medicijnen. Nee hij had het niet gered. Daar was hij al te ver voor. Wie herkent dit en wil dit met mij delen. Ik sta voor raadsels en begrijp er maar weinig van.Bridukay Berichten: 5Geregistreerd op: 02 feb 2004 02:01Woonplaats: vlaardingen

OmhoogPartner kwijt

door Bridukay » 04 feb 2004 19:39

Bedankt Cor voor je reactie. Je kind verliezen aan zo iets verschrikkelijks. Mijn oudste is nu 4 en half jaar ook een jongen. Nee ik weet niet met zekerheid te zeggen welke bacterie of soort meningitis het is geweest. Sepsis is wel de meest waarschijnlijke. Nee er is geen autopsie geweest omdat ik dit niet wilde.

Tenminste zijn dood overviel me. Ik wist dat hij ziek was, maar niet in hoeverre. Goed hij zag er niet uit. Maar ik dacht echt dat het van de medicijnen kwam die hij had gekregen. We waren ook 'onderweg' naar de huisarts omdat hij geen adem meer kreeg. Toen we buiten kwamen storte hij in elkaar. Na snelle reactie van mijn buren die gelijk met reanimatie begonnen en 112 gebeld te hebben drong het tot me door dat het niet goed was. In hem laten snijden vond ik verschrikkelijk. Zodoende dat ik eigenlijk pas 2 dagen later hoorde via mijn huisarts wat er waarschijnlijk was gebeurd. En zoals hij eruit zag en nadat de huisarts ook met de GGD kortgesloten had was de conclusie meningokok. Via deze site ben ik er eigenlijk een beetje achtergekomen welke soort. Ik wist niet dat er zoveel soorten waren. Ik voel me best wel dom en stom. Ik had toch beter kunnen weten dat er iets niet goed was.Bridukay Berichten: 5Geregistreerd op: 02 feb 2004 02:01Woonplaats: vlaardingen

OmhoogPartner kwijt

door Joyce en Lotte » 05 feb 2004 00:31

Niet doen, niet denken dat je het best had kunnen weten! Dat is de typische reactie van iedereen die dit meemaakt, ook van mij, maar het is echt niet waar. Zoiets overkomt je, het gaat razendsnel, en waarom zou je alles moeten weten wat je ooit kan overkomen? Je bent immers geen arts... Nee, jou is niets te verwijten, en je moet jezelf nooit schuldig voelen, je hebt gedaan wat je kon!

JoyceJoyce en Lotte Berichten: 233Geregistreerd op: 14 maart 2003 02:01Woonplaats: Den Bosch

OmhoogPartner kwijt

door Cor Langenkamp » 05 feb 2004 01:31

Hallo Bridukay,

Tja wat een verschrikkelijke ervaring is dat.Ik zal me even voorstellen in het kort, ik heet Cor Langenkamp en

ben vader van 2 dochters en 25 januari 1997 is mijn zoontje overleden aan meningitis sepsis (hij was toen net 5 jaar oud).En dat wat jij schrijft herken ik wel gedeeltelijk, en inderdaad wat je ziet is op je netvlies gebrand iets wat blijvend is al neemt het met de jaren (gelukkig) af.Tja zoals je het beschrijft LIJKT het op meningitis, maar ik begrijp dat daar geen onderzoek naar gedaan is, ik weet niet of het ziekenhuis er bij betrokken is geweest en of er bloed afgenomen is.Zoals ik begreep van je verhaal is dat niet het geval geweest.Anders wordt het wel moeilijk om te achterhalen lijkt me.Misschien hier op de site kijken of jeCor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

OmhoogPartner kwijt

door Cor Langenkamp » 05 feb 2004 12:09

Hi Bridukay,

hetgeen je schrijft is, wat Joyce terrecht aanhaalt, nagenoeg iedereen die hier op de site schrijft OVERKOMEN.Het is als een verrassings-aanval, je bent totaal onvoorbereid, en een logische reactie is dan dat je voelt dat je dom bent en stom gereageerd hebt, en dat gevoel is voor een buitenstaander moeilijk weg te nemen.Maar het is slechts een gevoel hierover Bridukay............ naar mate je meer hier leert over wat jullie eigenlijk overkomen is zal je begrijpen dat MACHTELOOSHEID meer op zijn plaats is in het hele gebeuren.Dus probeer dat gevoel van dom en stom maar uit je hoofd te zetten, hoe moeilijk het dan ook lijkt.Het is mij op een gegeven moment gelukt om dat te begrijpen en het zal jouw ook gebeuren hoop ik, het is een ONTERRECHT schuldgevoel.Ik wens je alle sterkte en liefde toe Bridukay en hoop dat je iets met deze woorden en die van Joyce kan doen,

Liefs van Cor.

<small>[ 05 Februari 2004, 11:25: Bericht aangepast door: Cor

Langenkamp ]</small>Cor Langenkamp Berichten: 61Geregistreerd op: 11 jun 2003 01:01Woonplaats: Maastricht

OmhoogPartner kwijt

door Marjolein Visser » 08 feb 2004 01:03

Lieve Brikuday,

Ik heb met veel verdriet je verhaal gelezen, het is niet te bevatten. Het klinkt inderdaad alsof het de sepsis variant was, is er helemaal geen bloed afgenomen? Ik zal mezelf even voorstellen, mijn naam is Marjolein (32), onze oudste dochter Jasmijn (4 1/2) is op 21 april 2003 binnen enkele uren overleden aan de gevolgen van mengingokokken b sepsis. Wat Cor en Joyce ook al zeggen; dit kon je echt niet weten, ook ik heb enorme schuldgevoelens gehad, maar nu ik steeds meer over deze vreselijke ziekte weet, weet ik ook dat het gewoon niet te herkennen is, en dat ze er bijna nooit wat aan kunnen doen. Je staat machteloos, net als de medische wereld. Het is onbegrijpelijk dat een ziekte zo snel kan toeslaan.Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen.

Liefs van Marjolein

* Ik weet niet of je het wil lezen, maar mocht je de behoefte krijgen, Jasmijn's verhaal is (redelijk beknopt) te lezen op; http://www.lieve-engeltjes.nl/engeltje/JasmijnvSMarjolein Visser Berichten: 79Geregistreerd op: 04 aug 2003 01:01Woonplaats: Nijmegen

OmhoogPartner kwijt

door Bridukay » 08 feb 2004 19:21

Hallo allemaal!

Ik vind het knap van jullie hoe jullie er mee om gaan. Het is voor mij nu 6 maanden terug dat het gebeurd is en nog voelt het voor mij alsof het een boze nachtmerrie is. Ik weet dat het gebeurd is.

Hij is er niet meer. Maar de manier waarop ik nu leef. Het lijkt alsof ik in een waas leef. Als ik vooruit kijk zie ik iedereen en alles maar wel in een waas. Ik leef nu momenteel voor mijn kinderen, wel logisch natuurlijk. Vrienden zeggen dan mijn tijd wel weer komt. Ik weet het nu nog niet zo. Dit is zo'n traumatische gebeurtenis, het neemt zo'n drastische wending in je leven. Ik denk dat het wel een tijdje zal duren voordat ik alles weer op een rijtje heb. Wel vind ik het heel erg fijn om via deze site te communiceren met mensen die het hebben meegemaakt. Je hebt het gevoel dat er tenminste iemand is die je begrijpt.Bridukay Berichten: 5Geregistreerd op: 02 feb 2004 02:01Woonplaats: vlaardingen

OmhoogPartner kwijt

door maasje » 10 feb 2004 11:14

mijn broer heeft in mei 2003 ook sepsis gehad,hij had de streptokokken bacterie en kreeg geen vlekken.hij is na 6 weken in het ziekenhuis overleden.ik las jou verhaal en dan zie ik zoveel van mijn schoonzus terug.zij heeft 3 kleine kinderen en dat is niet altijd even makkelijk ik hoop voor jou dat er mensen om je heen zijn die je kunnen en willen helpen omdoor deze moeilijke tijden te komen. heel veel sterkte!maasje Berichten: 3Geregistreerd op: 28 okt 2003 02:01Woonplaats: kaatsheuvel

OmhoogPartner kwijt

door Bridukay » 10 feb 2004 19:39

Bedankt Maasje voor je reactie,

Mag ik wat aan je vragen. Misschien klinkt het wel wat raar, maar ik probeer ook bepaalde dingen te begrijpen. Hoe ben jij eronder? Ik bedoel, je broer zo ineens heb je hem niet meer. Ik vraag dit omdat mijn man ook een zusje heeft van wie ik dus niets meer hoor. Zelfs niet nadat ik haar had gebeld dat mijn dochtertje van 14 mnd in het ziekenhuis las omdat zij een koortsstuip had gehad. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik met mijn schoonouders al drie en een half jaar geen contact heb. Ik hoop

dat jij mij misschien hier iets over wilt vertellen zodat ik haar beter kan begrijpen. Ze zegt dat ze het moeilijk heeft, vooral als zij de foto van mijn zoontje ziet, dan ziet ze haar broer. Ik heb het ook moeilijk en ik zie hem iedere dag. Misschien een rare vraag maar goed. Ik hoop dat het tussen jou en je schoonzus wel goed gaat en blijft gaan. Zorg dat je een goede band houdt met de kinderen. Dat is heel belangrijk. Jij bent de link met hun vader.Bridukay Berichten: 5Geregistreerd op: 02 feb 2004 02:01Woonplaats: vlaardingen

OmhoogPartner kwijt

door maasje » 11 feb 2004 12:11

ik weet natuurlijk niet hoe jou man en zijn zus met elkaar omgingen maar mijn broer en ik waren erg close met elkaar we deden met onze gezinnen heel veel samen.de 6 weken dat hij in het ziekenhuis lag ben ik daar dan ook zoveel mogelijk geweest ook de nachten.mijn andere broer en zus kwamen ook dagelijks om mij en mijn schoonzus af te lossen overdag.na 4 en een halve week kon mijn zus het niet meer aan en ging dus niet meer mijn andere broer alleen nog als het hem uitkwam.door dit werd de band met hun al minder omdat mijn schoonzus en ik dit niet begrepen.we gingen altijd goed met elkaar om.na de begrafenis was mijn zus al 3maanden niet bij mijn schoonzus geweest omdat ze dat niet durfde,zei ze.ik kan dit niet begrijpen omdat je zoveel met elkaar hebt meegemaakt en ik denk dat we elkaar heel hard nodig hebben.en het is wat jij zegt jullie worden er heel de dag mee geconfroteerd.jullie moeten alles alleen doenen wij hebben nog een man om mee te pratendus waarom jou schoonzus zo reageerd kan ik ook niet begrijpen ik zal zelf proberen om er alles aan te doen om het contact met mijn schoonzus te houden zoals het is.het is wat je zegt dit is alles wat ik nog voor mijn broer kan doen.groetjesmaasje Berichten: 3Geregistreerd op: 28 okt 2003 02:01Woonplaats: kaatsheuvel

OmhoogPartner kwijt

door Bridukay » 11 feb 2004 19:33

Hoi maasje,

bedankt voor je reactie. Fijn dat je zo reageert. Ja je schoonzus kan alle steun hard gebruiken. Ik denk dat het voor haar ook allemaal niet te bevatten is. Je leven, toekomst, ineens is hij weg. Tenminste wel zoals je hem in gedachten had. Ik weet ook niet wat of hoe mijn toekomst is alleen dat die met mijn kinderen is. Ik zal er ook alles aan doen om het gemis zo klein mogelijk te maken. Wat natuurlijk onmogelijk is maar goed ik ga het toch proberen. Ik wens jou en vooral je schoonzus heel veel sterkte toe voor nu en de toekomst.Bridukay Berichten: 5Geregistreerd op: 02 feb 2004 02:01Woonplaats: vlaardingen

OmhoogPartner kwijt

door AnnGielis » 14 sep 2004 13:55

Dag allemaal,

Vooreerst wil ik jullie bedanken om zo open jullie verhaal te delen. Tot mijn ongelooflijke grote spijt heb ik ongeveer hetzelfde meegemaakt dan jullie. Tot hiertoe heb ik nog nooit iemand gehoord/gelezen die die verschrikkelijke ziekte ook is tegengekomen.Op 30 oktober 2001 is mijn zusje (toen net een weekje 21 jaar wat met een grote fuif gevierd was) wakker geworden met hoofdpijn en hoge koorts. Mijn moeder belt de huisarts (van wacht) en die stelde een griepje vast. Hij stelde een pijnstiller voor en veel slapen. Omdat de koorts ondanks de medicatie alleen maar steeg, heeft ons mama meerdere keren teruggebeld naar de huisarts die uiteindelijk voorstelde om eens bloed te laten trekken op spoedgevallen. Rond middernacht zijn mijn ouders daar met mijn zus naartoe gegaan. Haar bloedbeeld gaf toen het beeld van een virale infectie. Omdat ze ook flinke hoofdpijn had is er ook een hersenscan genomen en een ruggemergprik --> niets op te zien! 2 uur na aankomst (!) is zij in een subcoma gevallen en nog enkele uren later heeft zij een hartstilstand gehad. Na de reanimatie was ze in een diepe coma verzonken. Die heeft ze nog ongeveer nog een 30 uur volgehouden. Ze heeft heel die tijd op intensive care gelegen, met een overdosis antibiotica en de allerbeste zorgen die je u

maar kunt voorstellen. En toch is ze op 1 november in de namiddag overleden.Ik vertel er al die details bij omdat ik wil aantonen dat noch de huisarts, noch de spoedarts, nochAnnGielis Berichten: 1Geregistreerd op: 13 sep 2004 01:01Woonplaats: Boom

OmhoogPartner kwijt

door henniegouider » 20 jan 2005 08:50

Ongelooflijk wat je allemaal mee kan maken. En niet serieus genomen wordt.Op 28-12-2004 om 10.30 kreeg ik een telfoontje van mijn dochter. Ze vraagt mag ik 112 bellen, want ik heb hersenvliesontsteking. Ik kan mijn kin niet op de borst leggen, hoge koorts, kan bijna niet lopen. 112 Kwam niet, toen de spoedeisende telefoonlijn van onze huisarts gebeld. Situatie uitgelegd, wij kregen het telefonisch advies: Met 2 paracetamol onder de wol. Toen hebben mijn man en ik haar naar de EHBO van het Radboudziekenhuis gebracht. De eerste neuroloog wilde een lumbaalpunctie verrichten, twijfelde, haalde haar baas erbij en die dacht :aan eenheel zware griep met nekstijfheid. Wij werden naar huis gestuurd. s'Avonds onze dochter verging van de hoofdpijn, mochten wij na telefonisch overleg voor de tweede keer komen, toen werd er gezegd: U komt nu voor de tweede keer dus zullen wij een lumbaal punctie doen om hersenvliesonteking uit te sluiten. Met andere woorden, daar heb je die lastige mensen ook weer.Je hersenvocht mag 5% ontstekingsverschijsel bevatten. Bij onze dochet bedroeg dat 900%, volgens mij ben je dan toch wel ziek. Dit is het verhaal van een gefrustreede moeder.henniegouider Berichten: 19Geregistreerd op: 13 jan 2005 02:01Woonplaats: Grave

Omhoog

Plaats een reactie5 berichten • Pagina 1 van 1

broer verloren met pneumokokke

door @nnemieke » 23 sep 2002 10:40

Afgelopen April op zaterdagavond een tlefoontje van mijn vader dat mijn broer in het ziekenhuis op sterven ligt. Wist verder nog niet wat er aan de hand was. Heb eerst een aantal minuten geschreeuwd en rondgesprongen en weet ik wat nog meer. Snel oppas geregeld voor de kleine van ons, en op weg naar het ziekenhuis(120 km hiervandaan). Daar aangekomen (om 24:00 uur) werden opgevangen door een andere broer en die heeft in het kort uitgelegd wat er met J. aan de hand was. Op dat moment werd er dus verteld dat hij nekkramp zou hebben en niet wisten welke vorm van... Er werd verteld dat hij de avond ervoor al een beetje grieperig aan worden was en heel moe. De nacht heeft hij 'gewoon' doorgebracht en zaterdagochtend aan ee kopje koffie begon hij in een keer te spartelen en te schreeuwen en had hoge koorts. De huisarts is gelijk gekomen en heeft bij aankomst gelijk de ambulance gebeld. Het moment dat de huisarts was gekomen heeft J. waarschijnlijk niet meer bewust meegemaakt.In het ziekenhuis allerlei onderzoeken verricht, en er werd rond 13:00 tegen zijn vrouw gezegd dat zij maar beter even naar huis kon gaan om spullen op te halen omdat hij waarschijnlijk in het ziekenhuis zou moeten blijven. Zij is naar huis gegaan en nog even naar de stad om een mooie pyama voor hem te kopen en een lief kaartje, maar toen zij in de winkelstraten rondliep ging haar mobieltje, of ze z.s.m. naar het ziekenhuis wildde komen want ze hadden diverse uitslagen. Eenmaal aangekomen werd haar verteld dat hij dus nekkramp had en dat dat bij ouderen weinig voorkomt. Ze moesten de komende 24 uur afwachten. Maar in de avond kreeg ze te horen dat het ook zijn hersenen aangetast heeft en niet op dat moment wisten in hoeverre zij er wat aan kunnen doen. Waaschijnlijk wisten ze het wel snel daarna en toen zijn wij allemaal gebeld om z.s.m. te komen. Wij zijn allemaal tot een uur of 3 die nacht gebleven en er was nog geen verandering (het kon voor 10% dat hij 'wakker' kon worden. Als dat zo zou zijn geweest was het maar de vraag in hoeverre hij dingen kon doen. We hadden met elkaar afgesproken dat we zondag rond 12:00 uur weer zouden komen. Maar om 11:00 ging de telefoon dat we maar heel snel moesten komen want er was geen hoop meer, zijn hersenen zijn gaan opzwellen en dat betekende ook dat hij in feite al hersendood was. Met een noodgang samen met ,mijn broer naar het ziekenhuis gereden en we waren net op tijd. Op het moment dat wij binnen waren stopte hij met ademen en was hij overleden. Over dat moment kan ik

nog absoluut niet praten.Ik hoop dat er mensen hier zijn die over hun ervaring willen vertellen vanaf het moment dat zij te horen kregen dat iemand bij hun in de buurt dit had en overleed.@nnemieke Berichten: 5Geregistreerd op: 23 sep 2002 01:01Woonplaats: cuijk

Omhoogbroer verloren met pneumokokke

door Thea » 27 sep 2002 16:09

Hallo Annemieke,

Ik hoop dat ik je naam goed hebt, want als je antwoord, kun je het bericht niet meer lezen en ik heb niet goed opgelet hoe je het schrijft.Afschuwelijk he om op zo'n manier je broer te moeten verliezen. Ik ben nu al een aantal maanden op dit forum en alles wat ik lees, geeft me iedere keer weer kippenvel.Wij hebben 5 februari onze jongste zoon van 16 verloren aan meningokokken sepsis. Net zo onverwachts als bij jouw broer. Maandagavond om een uur of 10 gaf hij aan dat hij hoofdpijn had en een steek in zijn nek. We hebben gekeken of hij zijn hoofd nog goed kon buigen want ik ben altijd bang geweest dat een van de kinderen hersenvliesontsteking zou krijgen. Hij kon het nog goed en hij had alleen wat verhoging. We zeiden dat hij waarschijnlijk een griepje zou hebben. 's Nachts is hij gaan spugen en tegen de ochtend kreeg hij diaree. Ondertussen had hij hele hoge koorts. Dokstersdienst om 7.00 uur gebeld. Zeiden dat we hem maar een paracetamol moesten geven. Nog een keer gebeld omdat hij raar ademde en zijn huid bleef heel licht als hij zich omdraaide. Weer werd ons verteld dat dit door de hoge koorts kon komen (42.3) Moesten het nog maar even aanzien en anders onze eigen huisarts maar bellen. Paul, mijn man, is toch maar gewoon maar zijn werk gegaan. Ik ben thuis gebleven en gauw onder de douche gestapt. Om 8 uur klaagde Rene over pijn in zijn voeten en handen. Onze eigen arts gebeld en die was er binnen 10 minuten. Zag dat het een sepsis was maar dacht dat het bij zijn hart vandaan kwam (was nl. net naar de cardioloog geweest) Ziekenhuis gebeld en een ambulance. De broeders droegen hem naar beneden en in de gang is hij in coma geraakt. We reden met loeiende sirene de wijk uit en moestn na 2 minuten stoppen,

omdat zijn hart stilstond en hij gereanimeerd moest worden. Er werd een tweede ambulance opgeroepen. Een heeft Rene naar het ziekenhuis gebracht en met de andere ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Daar hebben we (Paul was ondertussen ook gekomen) nog een uur gewacht en kregen toen te horen dat ze niets meer voor Rene hadden kunnen doen. Om 10 uur 's ochtends waren we onze jongen kwijt. Wat er dan door je heen gaat. We hebben eerst in het ziekenhuis nog afscheid genomen. Hij voelde toen nog wat warm aan en zijn daarna naar huis gegaan om de rest van de familie en vrienden te waarschuwen. Zijn broer hadden we in het ziekenhuis al gebeld. Hij zit op de KMA in Breda en is met een auto met chauffeur naar het ziekenhuis gebracht. We hebben Rene zo snel als het kon naar huis gehaald. Beneden in de kamer heeft hij op zijn eigen bed gelegen en iedere dag kwamen er heel veel mensen langs om afscheid van hem te nemen. Hij zat in de laatste klas van de havo, zat op scouting en badminton dus kwam er ook heel veel jeugd. Hele vermoeiende dagen, maar ook wel heel bijzonder.Vrijdag is er op school een herdenkingsdienst gehouden met 700 mensen en zaterdag 9 febr. is hij begraven. We zijn nu bijna 8 maanden verder maar terwijl ik dit typ rollen de tranen weer over mijn wangen. Iedere dag is er wel een moment dat ik om hem huil. We missen hem verschrikkelijk. Ineens zitten we met z'n tweeen aan tafel en is het huis leeg en stil. We hebben al heel wat keren "de eerste keer zonder Rene" gehad en dat doet heel veel pijn. We werken allebei weer 4 dagen en dat geeft wat afleiding. Maar het valt zeker niet mee. Probeer zoveel mogelijk over je broer en over je verdriet te praten. Wees niet bang dat je de mensen lastig valt met weer het zelfde verhaal. Iedereen voelt zich zo machteloos in zo'n situatie en is al blij als ze alleen maar naar je kunnen luisteren. Ik wens jou en de rest van de familie heel veel sterkte toe.Hartelijke groeten TheaThea Berichten: 26Geregistreerd op: 20 apr 2002 01:01Woonplaats: Nieuwerkerk a.d. IJssel

Omhoogbroer verloren met pneumokokke

door @nnemieke » 09 okt 2002 09:27

Hallo Thea

Na een aantal keren je bericht gelezen te hebben,kon ik het eindelijk in me opnemen wat jou allemaal overkomen is.Wat mijn probleem is met het overlijden van Johan is dat ik er nog steeds niet om gehuild heb, ik weet ook helemaal of dat moet ofzo. Ik blijf het nog steeds oneerlijk vinden dat iemand zo bruut uit je leven wordt getrokken, terwijl je hem nog zoveel te vertellen hebt. Vooral omdat hij jarenlang erg depressief is gewesst en de laatste 2 jaar een geweldig leven aan het opbouwen was. Hij had een eigen fotozaak, er kwamen veel opdrachten binnen, heeft de vrouw van zijn leven getrouwd waar hij helemaal into heaven was, en het nare is dat zij 2 maanden geleden is bevallen van h@nnemieke Berichten: 5Geregistreerd op: 23 sep 2002 01:01Woonplaats: cuijk

Omhoogbroer verloren met pneumokokke

door Thea » 27 okt 2002 17:12

Hallo Annemieke,

Na een hele tijd een berichtje terug van mij. Ik zal eerlijk zeggen dat toen ik je laatste berichtje las, ik niet goed wist wat ik daarop moest antwoorden. Daarna een hele tijd niet op het forum kunnen komen door computerproblemen. Maar vooruit hier dan het antwoord. Ik heb zelf een zus die sinds de begrafenis, 9 februari, niet meer bij ons is geweest. Ze heeft een aantal keren gebeld en we hebben haar bij andere familie gezien en bij de verjaardag van haar dochter. We weten dat ze er verschrikkelijk mee zit, maar op de een of andere manier kan ze het niet opbrengen. We hebben een aantal keren geprobeerd om haar over de drempel heen te helpen, maar nu ben ik er mee gestopt. Het kost me te veel energie om dit probleem ook nog op me te nemen. Ik heb wel eens tegen haar gezegd, schrijf dan alleen maar een kaartje, maar dat vond ze een te makkelijke weg. Maar helemaal niets is toch veel erger. We zijn niet boos op haar, maar we hebben er zo niets aan en zij komt ook niet verder met het verwerken van haar verdriet. Wat ik eigenlijk tegen jou wil zeggen is, zorg dat die drempel niet zo hoog wordt dat hij zo niet meer te nemen is. Iemand die ik jou stukje liet lezen, zei al zou ze maar dit stukje naar haar schoonzusje opsturen. Wij zouden het van mijn zus eerlijk vinden en kunnen accepteren als ze zei: Thea ,

Paul ik kan het niet aan om naar jullie te komen, misschien lukt dit later. Maar nu zegt ze dat ze het te druk heeft. Als ik dan hoor dat ze wel met collega's gaat fietsen en naar de libelle dag gaat, dat doet dat toch wel pijn. Je zou zo ontzettend veel aan elkaar kunnen hebben Annemieke. En dan het kindje van je broer, wat is dat geweldig dat je daar misschien iets van hem in terug zult zien. Lukt het je voorlopig nog niet om naar je schoonzusje te gaan, zorg dan dat je toch contact blijft houden d.m.v. een kaartje of een briefje of een telefoontje. Jullie hebben allebei al zoveel verdriet, daar moet eigenlijk niets meer bijkomen. Ik wens je heel veel sterkte.

Hartelijke groeten,TheaThea Berichten: 26Geregistreerd op: 20 apr 2002 01:01Woonplaats: Nieuwerkerk a.d. IJssel

Omhoogbroer verloren met pneumokokke

door maasje » 28 okt 2003 15:17

op 17 mei van dit jaar kreeg mijn broer last van zijn knie. Omdat mijn broer 15 jaar geleden een harttransplantatie heeft gehad hield hij altijd de koorts heel goed in de gaten. Toen deze al snel op ging lopen heeft mijn schoonzus de huisarts gebeld die kwam meteen en heeft toen antibiotica voorgeschreven voor wondroos.Na twee uur werd mijn broer zo ziek dat de arts adviseerde om naar het ziekenhuis te gaan.Na 3 uur op de ehbo te hebben gelegen kwamm er een arts en die zei metteen dat ze te laat waren.hij had sepcis.Ze zijn meteen begonnen met behandelen . hij werd meteen in slaap gebracht en beademt.Na 1week gaat het wat beter en mag hij van de beademing af.Als er dan de dag erna een bloedvat in zijn been kapot geprikt word gat het steeds slechter.6operaties aan zijn been volgen en allerlei bacterien komen erbij.Na 6 weken heeft hij zoveel moeten doorstaan dat zijn lichaam geen strijd meer kan voeren.Hij leeftalleen nog op medicijnen en de artsen besluiten om te stoppen met behandelen. Op 29 juni is hij overleden.Ik dacht toen dat ik daar vred mee kon hebben omdat hij al zo veel had geleden,nu gaat er steeds door mijn hoofd waarom,waarom zomaasje 

Berichten: 3Geregistreerd op: 28 okt 2003 02:01Woonplaats: kaatsheuvel

Omhoog

Plaats een reactie4 berichten • Pagina 1 van 1

Ik zoek contact ....door Gast » 04 mei 2001 23:13

Hallo,

Ik vind het vreselijk moeilijk, dit, maar ik zou graag door dit forum in contact willen komen met leeftijdgenoten die ook hun broerrtje of zusje hebben verloren door nekkramp.Gast 

OmhoogIk zoek contact ....

door @nnemieke » 10 okt 2002 22:32

Ik ben afglopen april mijn broer ook verloren, ikzelf ben 29 en hij was toen 39.ik heb hem leren kennen toen ik 12 was en het was geweldig om in een keer zo'n grote broer te hebben. Alleen heb ik jammergenoeg niet zo'n contact gehad met hem als jij met je broer. Wees dankbaar voor hetgeen jij met hem hebt meegemaakt. Probeer die herinneringen voor eeuwig vast te houden, want op herinneringen kun je heel lang teren.Als je wilt praten of wat dan ook ik kijk regelmatig op deze site en kijk of ik naar je kan luisteren.Veel Liefs Annemieke@nnemieke Berichten: 5Geregistreerd op: 23 sep 2002 01:01Woonplaats: cuijk

Omhoog