Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyengent begijnhof

De mannen van Pro Natura Mediteren met Johan en Koen Terug naar Marokko

MEIJUNI

NIEUWSBRIEF BEGIJNHOF ONZE-LIEVE-VROUW TER HOYEN

#89JAARGANG 21 vu M. Van Speybroeck,

Lange Violettestraat, 193B, 9000 Gent.

2016

2

Ter herinnering: wie graag iets wil laten publiceren in ons krantje kan altijd contact opnemen met de redactie die bestaat uit Martine Bogaert, nr. 127, Nicole Bonne, nr. 83 en Sonja Vanoutryve, nr. 263b. Je kan ook mailen naar sonja.vanoutryve@skynet.be

Wat valt er te lezen? Pasen: p. 2, 3 Rachel: p., 4, 5 Koen en Johan: p. 5, 6 What’s in a name: p. 7 Marokko: p. 8, 9, 10 Eetfestijn: p. 11 Groen: p. 12, 13 Pro natura: p. 13, 14 Boeiende vertellingen: p. 15 Geef de begijnen een identiteit: p. 16 Stellingen: p. 16 Prijs voor de Volkshaard: p. 17 Een polonaise: p. 17 Pasen

Paaszondag 27 maart was het ’s morgens wat afwachten, maar het leek erop dat we het toch droog zouden houden voor onze Paaseierenraap. Bijna 30 kinderen kwamen opdagen aan het hekken van de tuin achteraan in het begijnhof en waren vol verwachting. Zouden de klokken ook dit jaar voorbij gekomen zijn? Er lag in ieder geval een reuzegroot ei te schitteren in het gras. Dat beloofde al enig goeds. En toen de klokken duidelijk maakten dat ze terug op hun plaats in de toren waren aangeland, met veel gelui, zwaaide het hek open en kon de zoektocht beginnen en de chocoladen eieren verzameld worden. Het zonnetje was zelfs van de partij, buiten alle verwachtingen en ook de volwassenen genoten van dit voorzichtige voorjaarsweer. Nadien werden alle aanwezigen uitgenodigd voor een drankje en een hapje in het groothuis, terug genereus ter beschikking gesteld door de VZW. Het was er nog best gezellig en er werd nog lang nagepraat.

Marc

3

En de “werkers” mochten ook eens op de foto.

Foto’s Dirk? Johan en Martine

4

We zullen Rachel niet vergeten… Op 7 januari 1988 kwam Rachel in het Groothuis wonen om Maria en Agnes te helpen bij hun taak.

Ze komt van zo ver: uit Teheran, moet je weten!

In 1968 vloog ze er heen met Lena en Mia. Rachel aardde ginder goed en ze kon het best stellen met haar taak in het bisdom, met het personeel en de Iraniërs. Maar na verloop van tijd... andere overheid. Gedaan met de westerse klederdracht: geen mini, geen maxi maar de zwarte jas en chador. Na 12 jaar trouwe toewijding kreeg Rachel het bevel om het land binnen de drie dagen te verlaten.

Enkele jaren later belandde ze hier in het Begijnhof en ze woonde er graag! Altijd vriendelijk, gastvrij en behulpzaam.

Rachel kreeg er een nieuwe taak bij: hulpkoster bij Maria Smet.

In juni 1999 kregen Rachel en Lena de woning nr. 175 toegewezen door de Volkshaard. En zo zal ik ze mij altijd blijven herinneren: het onafscheidelijk koppel; Lena woonde boven en Rachel beneden. En net zoals een lang getrouwd koppel hadden ze ook hun meningsverschillen maar ze konden elkaar niet missen.

Ik had bewondering voor die kranige dametjes! Wat er ook gebeurde, nooit klaagden ze.

Rachel is opgegroeid in een bakkerij, net zoals ik. Daarover konden we samen babbelen: hoe zwaar de bakkersstiel wel was en dat we moesten meegaan op broodronde en onze ouders nooit vakantie hadden.

5

Nadat Maria verhuisd was naar een serviceflat in Zeveneken, was Rachel nog een tijdje kosteres samen met John.

Toen haar gezondheid achteruit ging, nam ze haar intrek in een rusthuis in Drongen.

Haar broer Omer is daar aalmoezenier en haar familie woont er in de buurt. Maar "'t Is toch 't begijnhof niet" vertrouwde ze me toe toen ik haar, samen met Marijke, bezocht in Leiehome.

De pannenkoeken smaakten haar in ieder geval en met haar broer haalde ze herinneringen op uit hun kindertijd. De cirkel was rond...

Nicole

Mediteren met Johan en Koen Johan en Koen gingen dit jaar naar India. Nu we in de Nieuwsbrief toch overal een beetje op reis zijn (zie de vorige reis om de wereld), maakte ik een afspraak om ook naar hun ervaringen te luisteren.

Johan en Koen zijn rustige en gastvrije mensen. De zon schijnt en de deur naar hun voortuintje staat open, hier voel je je welkom. Hun leefruimte is licht, zuiver, strak en vooral wit. Geen overbodige versieringen, alleen enkele lentebloemen.

Dat ze lekkere taarten maken, weten veel bewoners. En ditmaal krijg ik ook een stuk van een heerlijke paascake. Als toemaatje geeft Koen mij een aantal publicaties van Brahma Kumaris.

Stond de reis naar India dan totaal in het licht van Brahma Kumaris? “Dit jaar wel. We gingen naar het hoofdcentrum van de beweging in Rajasthan. Maar de vorige keer trokken we ook rond in Rajasthan”. Vorige keer, hoe vaak gingen ze al naar India?

Johan glimlacht schuchter: “Ik ging al toen ik nog geen twaalf was met mijn mama. En daarna zowat elk jaar, ik heb het niet geteld hoeveel keer”. Voor Koen is het eenvoudiger: “dit keer was het de derde maal”.

En hoe kwam de Raja yogameditatie in het leven van Johan?” Het begon allemaal met mijn mama in de jaren zeventig. Mijn papa was overleden, mijn moeder stond er alleen voor met drie jongens en een depressie was nabij. Brahma Kumaris stond op een beurs in Kortrijk en vrienden raadden haar aan om er contact mee op te nemen. Toen was alles nog in het Engels en mijn mama verontschuldigde zich na de eerste les. Een tijdje later ging ze terug en toen haar gezegd werd “Come in, we have translator”, bleef ze gaan. Nu geeft ze zelf lessen in Raja yogameditatie in Kortrijk”.

6

Zo werd Johan al van jongs af meegezogen in de leer die mensen wil leren zoeken naar zichzelf. Zoals Brahma Kumaris stelt: Door het exploreren en ontdekken van de meest fundamentele vraag : “Wie ben ik?” ontwikkelen we een zelfmeesterschap dat ons in staat stelt ons leven zelf in handen te nemen. Gedaan met het schuldspel”.

En Koen? “Ik was al 40 toen ik een grote belangstelling kreeg voor Brahma Kumaris. “ Het is niet zo dat Johan mij “bekeerde”. Ik voel wel dat hij, net als zijn broers voorsprong hebben. Zij zijn als het ware al meer doordrongen van de

waarden zoals tolerantie, eerlijkheid, rust, vrede, begrip…”.

Willen Koen en Johan, die het begijnenhuis openstellen voor cursussen en meditatie, echt niet zoveel mogelijk mensen bekeren? “Neen, neen”, zeggen ze beiden uitdrukkelijk. “Elke mens heeft de vrije keuze. Wij geven de kennis door en wie wil kan met die kennis en de praktijk van meditatie, doen wat hij zelf wil. We zijn zelf nog studenten en we proberen met meditatie een “voorraad” positieve krachten op te bouwen.

Is het niet zo dat de huidige jachtige wereld met burn-out en depressies veel mensen doet hunkeren naar meer spiritualiteit? Vinden velen dan hun heil in allerhande yoga-groepen, mindfulness, zen enz. ? Komt het er enkel op aan om zich “beter” te voelen?

Johan en Koen reageren rustig maar kordaat: “de uiteindelijke bedoeling van Brahma Kumaris is een betere wereld te maken, niet zozeer een goede wereld voor jezelf. De realiteit, de gewone wereld kan leiden tot talloze negatieve ervaringen, negatieve krachten. Natuurlijk kan je boos worden op zoveel zaken die rondom jezelf gebeuren. Maar heeft het ook zin? Is het niet beter zich af te vragen wat je eigen inbreng kan zijn in het veranderen van de zaken waar je boos om kan zijn? Maar dat kan enkel als je zelf zoekt naar wie je bent. Door zelfkennis kan je de andere beter begrijpen, alleen door voldoende zelfvertrouwen kan je de andere ook vertrouwen schenken”.

Bijzonder aan Brahma Kumaris is dat de beweging vooral geleid wordt door vrouwen. ‘De oprichter Brahma Baba richtte in 1937/1938 een beheerscomité op van acht jonge vrouwen waarvan de meeste nu nog actief zijn.

In welke mate is het beoefenen van de Raja Yoga meditatie verschillend van andere vormen van yoga?

Koen: “ Speciale posities hoeven niet, ook geen bijzondere geurtjes of klanken. Het gebeurt dus allemaal zeer laagdrempelig. Betalen hoef je ook niet, een vrijblijvende donatie is welkom”.

Sonja

Wie veel meer wil weten over Brahma Kumaris kijkt naar de website www.rajayogameditatie.be

of spreek Johan aan.

7

Wat schuilt er achter de namen van onze huizen?

Met de naam Ferdinandus zullen we ongetwijfeld een paar mensen een plezier doen. Fer(di) nand was immers een paar decennia geleden een veel voorkomende doopnaam.

Ferdinandus vinden we terug aan het huis nummer 89. Er zijn wel een paar lieden die in aanmerking zouden komen om de persoon historisch in te vullen, maar veelal wordt terug gekeerd naar Ferdinand III, koning van Castilië (noorden van Spanje), bijgenaamd ‘de heilige’ (Fernando el Santo). Hij leefde in de eerste helft van de 13de eeuw.

Toen koning Enrique van Castilië al als jongeling overleed, kon Fernando’s moeder, Berenguela, die toen optrad als regentes voor Enrique, het zo manoeuvreren dat Fernando zijn neef kon opvolgen. Hij was toen nauwelijks 18 jaar. Toen ook zijn vader overleed werd hij ook koning van León. Hij bracht Castilië en León onder in één koninkrijk. De adel verloor nogal wat voorrechten door zijn toedoen en hij verbeterde de rechtspraak met het opleggen van een Codex.

Koning Fernando speelde een belangrijke rol in het terugdrijven van de Moren uit Spanje. Cordoba, Murcia, Sevilla, Xerez en Cadiz werden een voor een heroverd en teruggebracht onder de Spaanse kroon. Hij wou de Moren helemaal terugdrijven naar Afrika, maar bij het beleg van Sevilla, werd hij ziek en hij overleed. De Moren konden nog een tijdje een gedeelte van Andalusië behouden, met hun hoofdstad Granada, tot 1492, tevens het jaar dat Christoffel Colombus voet aan wal zette in Amerika (op de Bahama eilanden).

Fernando huwde twee maal en verbond zich op die manier met zowel het Duitse keizerrijk als het toenmalige koninkrijk Frankrijk.

Hij startte de bouw van de kathedraal van Burgos, vandaag nog steeds een prachtig voorbeeld van Spaanse gotiek. Deze kerk werd vrij snel (na een 10-tal jaar) al in gebruik genomen, maar de afwerking nam toch meer dan drie volle eeuwen in beslag.

Tevens bracht Fernando III de universiteiten van Salamanca (door hem gesticht) en Palencia bij elkaar. Het is zijn strijd tegen de Moren en de

verdediging van het Christelijke geloof dat ervoor zorgde dat hij de bijnaam ‘heilige’ verwierf. De militaire orde ‘Orde van de Heilige Ferdinand’ staat in Spanje voor de hoogst mogelijke onderscheiding voor dapperheid. Zijn naamdag wordt gevierd op 30 mei. Marc

8

Terug naar Marokko Ze laten de slechteriken hier en de goede moeten eruit”. Na de aanslagen van 22 maart komt de uitspraak nog harder aan.

Mijn bezoeken aan het transitcentrum zijn achter de rug, daar las je over in vorige Nieuwsbrief. Mijn vriendin besloot om na twee maanden terug te keren. Haar advocaat had haar gevraagd om nog wat geduld te oefenen. “Misschien lukt die procedure, en dan is er nog een andere…”. H. was moe. Moe van opgesloten te zijn, moe van steeds weer een “neen” te krijgen, moe om steeds weer haar hoop op te bergen.

En bang om ook nog een financiële kater mee te maken. Niet-vrijwillige uitlevering betekent immers dat je een escorte krijgt. Wanneer je ooit wil/kan terugkeren naar België krijg je de rekening: die van je eigen vlucht en die van de escorteleden.

Haar biljet voor de terugreis naar Oujda lag klaar en ik besloot er ook een te bestellen.

“Neen, afscheid nemen kan niet voor andere vrienden, haar bagage wordt niet op de gewone manier ingecheckt. Wij zorgen voor alles”, hoorde ik van de assistente van Caricole.

Zenuwen speelden me parten wanneer ik aan de gate van Royal Air Maroc plaatsnam. Zou misschien toch een andere beslissing zijn genomen, zou ik haar nog zien op de tarmac? Pas wanneer het toestel van RAM geland was, zag ik beweging van zilvergrijze combi-wagens. H. keek iedere keer verschrikt op toen ze die auto’s zag komen en gaan vanuit de bezoekruimte. “Weer iemand die opgesloten wordt, of die teruggestuurd wordt”.

Ik moest wachten tot in het toestel om haar te zien. Helemaal achteraan zat ze en een vriendelijke steward kwam me zeggen dat ik bij haar mocht zitten. Alles was normaal verlopen, zei ze, maar haar paspoort had iemand afgegeven aan het personeel. Toen vertrok het toestel. In Brussel scheen de zon, de hemel was blauw. Pas wanneer de wielen van de tarmac kwamen, kwam er bij H een onbedaarlijke huilbui. “Ik heb niets misdaan en toch mag ik niet blijven”. Spreken konden we niet. Maar ik begreep. Gedaan al de dromen om verder te studeren, om als verzorgende ergens te gaan werken. Allemaal voor niets geweest de inspanningen om Nederlands te leren, om in de keuken van het OCMW te werken, daarna in een sjiek restaurant in Gent. Nog erger: ze moet afscheid nemen van haar nieuwe vriend met wie ze ging samenwonen. Fini, gedaan. Ze heeft de goede papieren niet, dus eruit. Opgeruimd staat netjes.

Casablanca

Landing in Casablanca, het is ongeveer 19 u. De vriendelijk steward van Royal Air Maroc levert ons over aan een geüniformeerde. We gaan langs lege gangen naar een armoedige wachtzaal. Daar zitten Afrikanen die wachten op een vlucht terug naar hun land. H. paspoort wordt meegenomen. “Geen probleem, je moet alleen wachten”. Dat doen we. Twee politieagenten komen af en toe een onnozel gesprekje voeren met H. Ze is erg mooi, moet je weten. Ik erger me dood. “Zo is het altijd in Marokko”, zegt ze rustig. Na twee uur wachten, weten we nog altijd niets. Ik ga op zoek naar iemand die haar pas en haar instapkaart voor de vlucht naar Oujda kan teruggeven. Op mijn kaart staat dat we aan de gate moeten zijn om 21u55. Dan komt toch een reactie van een jonge Royal Air Marco-medewerker. Hij vergezelt ons naar de gate, stapt met ons in de bus…. en wordt er samen met H uitgehaald. Zij moet met een aparte auto. In de bus kijkt iedereen haar na. “ Wat zou die vrouw mispeuterd hebben? “ lees ik in hun blikken.

9

Na een uurtje vliegen komen we aan in Oujda waar ze door drie mannen in politie-uniform meegetroond wordt. “ Een half uurtje maar, om haar een paar vragen te stellen”. Met haar zus en schoonbroer die haar kwamen afhalen, vertrekken we naar het centraal politiebureau, daar zouden ze haar terugbrengen. Het is bar koud maar in het gebouw mogen we niet. Het wordt één uur, twee…Ik kijk naar de zeldzame koplampen op de weg van de luchthaven. Zullen die het zijn? Of de volgende? Het is al na drIeeën wanneer we een seintje krijgen: ze zijn op weg. “En krijg ik nu mijn paspoort, vraagt H?”. Kom morgen maar terug rond 10 uur!

’s Anderendaags dus naar het politiecommissariaat. Een oud gebouw met kleine gangen en veel deuren van kleine grauwe kantoortjes waar drie, vier mensen zitten. Een computer soms, veel papieren overal. H. wordt in een kantoortje geroepen, dan weer in een ander waar iemand haar “verhoort” terwijl anderen schrijven of tee drinken. In de gangen is er over en weer geloop van mensen met badges. Na zowat een uur krijgt ze een stempel in haar pas.

En wat heeft ze allemaal moeten uitleggen in de vele uren verhoor, vraag ik haar. “ Niets, gewoon waarom ik in België was, wat ik er deed en waarom ik terug moest komen. Ik heb vooral moeten wachten, wachten…” En was je niet bang of zenuwachtig, wil ik nog weten. “Ik heb niets misdaan dus bang moest ik toch niet zijn? ”

H. besloot terug te keren naar de grotere stad waar ze bij het gezin van haar oudere zus zal leven. Wonen in de kleinere stad waar haar ex-schoonfamilie leeft, was voor haar geen optie. Van hen is ze wel bang.

De volgende dagen maak ik kennis met haar familie, hun gewoontes. Vader en moeder, zussen en broer verwelkomden haar met warme knuffels en veel tranen. Ik zie dat ze hier welkom is. Ik ben nog maar enkele dagen verder wanneer ik mij afvraag welke toekomst haar hier te wachten staat?

10

Iets voor iemand betekenen

Ja, iedereen is vriendelijk maar buiten het huis wagen zich enkel de oudere vrouwen, om naar de markt te gaan, om de kinderen van school te halen, om naar de hamam te gaan. Wanneer ik toch met H op stap ga, begrijp ik best hun terughoudendheid.

De commentaren van mannen houden maar niet op, de ene is brutaler dan de andere, de ene komt dichter dan de andere. “En waarom draag je geen djellaba en hoofddoek?” vraag ik. “Dan wordt het nog erger, want dan komen moeders de “goede moslima” opzoeken om met hun zoon te trouwen”.

Hoe langer ik in het gezin verblijf, hoe beter ik begrijp waarom H. zo graag naar België kwam. “Hier kan ik niets doen. Ja, poetsen en eten bereiden, en bezoek ontvangen. Daar kon ik werken, studeren; iets voor iemand betekenen.”

De laatste dag van mijn verblijf, komen verre tantes en nichten op bezoek. Ze installeren zich rond de tafel, nuttigen tee en koekjes en praten, praten… “Over kleren en eten, zegt H. En waarom ik toch geen moeite deed om bij mijn ex te blijven, elke vrouw moet toch wat toegevingen doen?”

Na de koekjes komt het heerlijk couscous-gerecht en de tantes praten verder. Ook nadat ik met H. en haar zus van een bezoek aan de stad terugkeerde, zitten ze er. Nu is het tijd voor tee en koekjes.

“Zo was het ook in Antwerpen, voor het bezoek mocht ik alles bereiden, alles opruimen. Ik voelde me pas goed wanneer ik alleen in onze kamer kwam”.

Sonja

Wat is haar misdaad?

Ze trouwde met een Marokkaanse Antwerpenaar die haar beloofde dat ze in België zou kunnen studeren en werken. Eens in Borgerhout leefde ze met haar man, schoonmoeder, schoonvader en schoonzuster. Van studeren was geen sprake meer. Na een zestal maanden verliet ze de woning. Niemand zei haar dat ze onmiddellijk de Dienst voor Vreemdelingenzaken moest verwittigen om haar recht op gezinshereniging toch veilig te stellen. Ook was er niemand die haar duidelijk maakte dat ze zo snel mogelijk werk moest zoeken om niet afhankelijk te zijn van uitkeringen. Na een paar dagen in een crisiscentrum werd ze naar een vluchthuis gebracht. Ondertussen had haar man de echtscheiding aangevraagd en die werd uitgesproken. Pas later beschuldigde hij haar van schijnhuwelijk. In het vluchthuis zorgde men ervoor dat ze kon werken in een OCMW restaurant. Dat deed ze tot ieders voldoening net als het volgen van cursussen Nederlands. Stap voor stap zou alles in orde komen zei men haar. Eerst met een bijlage 35 kon ze “echt” werk zoeken. Dat vond ze en werkte enkele maanden opnieuw tot ieders voldoening. “Illegaal” bleef ze. Op 10 december pakte de politie haar op, ze werd naar het transitcentrum Caricole overgebracht. Geen enkele procedure kon haar nog helpen.

11

Eetfestijn Poco Loco Uit het oog is niet altijd uit het hart. Anderhalf jaar terug vertrok het Aanloophuis Poco Loco uit ons begijnhof en verhuisde naar de Brugse Poort. Op 29 april waren we bij hen te gast voor hun jaarlijks Eetfestijn, georganiseerd in het buurthuis ‘Sluizeken’ op 29 april. Met een groep begijnhofbewoners, sympathisanten, mochten we genieten van een voortreffelijke Vol au vent en een tomaat-garnaalsla. Het was lekker en tevens plezant om een aantal oude gezichten terug te zien.

Wim Haeck verklapte ons dat er een kleine kans bestaat dat hij als deeltijds coördinator van ontmoetingshuis Villa Voortman nog even terugkomt naar het begijnhof. Weliswaar tijdelijk, omdat er definitief een nieuwe locatie vastgelegd is, die niet tijdig afgewerkt geraakt, rekening houdende met hun huurovereenkomst op vogelzang 23. In ieder geval heten we het ontmoetingshuis nu al hartelijk welkom terug als dit project doorgaat!

12

Wat gebeurt met ons “GROEN”? Op 10 maart zaten samen: Robert Dendooven, Joost Dalle (Vestigingsverantwoordelijke Pro Natura), Koen Versluys (regiomanager Pro Natura), Griet Vermassen, Vera Dua

Algemeen is er bij de bewoners en de VZW grote tevredenheid over de uitvoering van het groenbeheer door Pro Natura.

Pro Natura komt telkens met een ploeg van 5 arbeiders, waaronder de ploegbaas, voor de uitvoering van de werken in het Begijnhof. Bij de aanvang van het werk worden richtlijnen gegeven door de regioverantwoordelijke.

De frequentie wordt vastgelegd in het contract met de VZW en is afhankelijk van het seizoen.

Enkele aandachtspunten:

- het grasveld voor de kerk werd gemaaid op het moment dat de paaslelies nog volop in bloei stonden, dit was inderdaad te vroeg dus dit jaar zal dit beter afgestemd worden op de bloeiperiode.

- er wordt nog bekalkt op het groot grasveld, dit is zo opgenomen in het contract. Volgens Joost hoeft dit eigenlijk niet. Er zal volgend jaar niet bekalkt worden en moest blijken dat dit tot overdadige mosvorming aanleiding geeft, kan dit altijd worden herzien.

- de onkruidbestrijding gebeurt om de 3 weken door afbranden. Momenteel is het resultaat zeer goed maar er mag verwacht worden dat er in de toekomst iets meer mos zal te zien zijn omdat er nu nog veel pesticiden in de grond zitten en deze stilaan zullen verdwijnen.

- het verwijderen van de afgevallen bladeren wordt volgend jaar beter afgestemd op de realiteit: dit jaar werd wat te vroeg actie ondernomen.

- op de grasveldjes rechts van de kerk komt er hier en daar speenkruid en (niet bloeiende) kraailook voor. Er wordt uitgekeken om dit waar mogelijk te vrijwaren.

- er zijn heel wat werkzaamheden gepland in de nabije toekomst, wat zeker zijn invloed zal hebben op het groenbeheer. De Volkshaard start met grote herstellingswerken midden maart maar er is geen toelating om een werf aan te leggen op het groot grasveld. De volgende restauratiewerken starten in september 2016, er zal dus opnieuw een werf komen op het groot grasveld met alle gevolgen van dien voor de vegetatie.

- de Robinia's voor de kerk worden gekapt: ze zijn in slechte staat, bij harde wind vallen er regelmatig takken af en op historische afbeeldingen blijken daar geen bomen thuis te horen. De kapvergunning werd ondertussen verkregen van de stad Gent. Er zullen evenveel bomen bij geplant worden langs het groot grasveld (lindes) maar dan later als de restauratiewerken achter de rug zijn.

- ook een aantal bomen in het bloemenstraatje zullen verwijderd worden. De bewoners pleiten voor het behoud van de rode beuken en de afgestorven stronk; deze laatste is zeer goed voor insecten en vogels.

- ook de berk op de parking zal worden verwijderd omdat uit de trekproef bleek dat hij niet stabiel is (schimmel) - de grote plataan zal worden gestut zodat hij kan behouden blijven.

13

Pro Natura stelt voor om een educatief bord te plaatsen met wat uitleg onder het motto: "hier wordt ecologisch beheer toegepast". Zij doen dit op de meeste plaatsen die ze beheren. De bewoners vinden dit een goed idee.

- Pro Natura stelt voor om een insectenhotel te plaatsen aan het groot grasveld. Dit komt de biodiversiteit zeker ten goede.

- Regelmatig verslag uitbrengen over het groenbeheer in de bewonerskrant vindt iedereen een goed idee. Pro Natura stelt voor om ook eens een interview met een groenarbeider te publiceren in ons krantje. Dat verhoogt de betrokkenheid.

- De VZW zal een subsidiedossier indienen voor het ecologisch groenbeheer en de boomverzorging zodat de kosten kunnen beperkt worden.

Vera

Weer of geen weer, de mannen van Pro Natura staan paraat Je zag ze natuurlijk al de mannen met de oranje hesjes met een brander of een grasmaaier aan het werk op het groot plein naast en voor de kerk. Wie zijn ze?

Het zijn werknemers van Pro Natura een sociale en duurzame onderneming met 130 werknemers. Pro Natura startte in 1993 en heeft als voornaamste doel werkgelegenheid scheppen en zorgen voor de natuur. ‘Werk maken voor Natuur” is dus een ideale slogan. Met één van hen, hadden we een gesprekje.

Hulpploegleider David De Smaele, is 32 en komt uit Kaprijke. Al 12 jaar werkt hij bij Pro Natura.

Hoe hij erbij kwam? “ Ik studeerde af in het PTI in Zottegem, kwam via een stage bij Viavia in Eeklo terecht bij Pro Natura”.

Werken in ons begijnof vindt hij super, vooral omdat het er zo rustig is, geen verkeer en zo stil. Van begin april tot einde oktober/begin november komt zijn ploeg om de drie weken. Dan wordt het onkruid uit de stenen gebrand , de “obstakels” (aangroeiingen) aan de bomen worden weggehaald met een bosmaaier en aan een strook van zowat 1 tot tot 2 meter aan de zijkant wordt het gras gemaaid. Later zal op het grote plein gehooid worden.

14

Neen, David wist eigenlijk niet goed wat een begijnhof was. “Van begijntjes, heb ik nog gehoord, maar verder niets. Ja, de mannen hebben er ook al naar gevraagd, maar ik kan ze niet veel meer zeggen”. Het spreekt vanzelf dat ik hem en communicatieverantwoordelijke van Pro Natura Linde Breways een beetje uitleg heb gegeven.

David zou eigenlijk het liefst willen blijven werken in Pro Natura, maar de bedoeling is dat hij doorstroomt. . “Ik heb een overbelaste ruggenwervel waardoor ik in de privé moeilijk aan bod

kom. Morgen heb ik een sollicitatie in Maldegem en misschien maak ik kans om daar in de gemeentelijke groendienst aan het werk te geraken”.

Linde knikt en zegt dat de” mannen van Pro Natura” het liefst blijven waar ze nu werken, maar dat kan natuurlijk niet. “Wij zijn er om werk te creëren voor o.m. langdurige werklozen, mensen met art. 60 van het OCMW enz.. maar de bedoeling is dat ze doorstromen naar het gewone werkcircuit, zo niet kunnen we geen nieuwe mensen opnemen”.

Tussen de hagelbuien door vraagt Barry wanneer mijn boek zal gepubliceerd worden? Ik beloof hem een kopie van de Nieuwsbrief….

En hij raapt de gevallen takken verder op.

Sonja

15

Boeiende vertellingen in ons begijnhof

Enkele maanden geleden brachten we met een groep begijnhofbewoners een bezoek aan de 'Buren van de Abdij' van de wijk Sint-Macharius.

Het werd een heel gezellig en interessant gebeuren waarbij we niet alleen veel bijleerden over de unieke Sint-Baafs-site maar ook een inkijk kregen in de werking van dit superactief buurtcomité dat ook nog eens een leuk café 'De herberg' in beheer heeft.

En zoals het hoort onder goede buren hebben we hen uitgenodigd voor een tegenbezoek op ZONDAG 12 JUNI om 10.30u.

Vertelster Mieke Felix zal ons boeiende verhalen vertellen over ons begijnhof met start in de kerk, gevolgd door een rondwandeling en een bezoek aan de kapel en het Groothuis.

Daarna zullen wij hen wegwijs maken in het hedendaags leven en wonen in het begijnhof.

Als afsluiter bieden wij iedereen een drankje aan in het Groothuis.

Zijn er begijnhofbewoners die geïnteresseerd zijn om deel te nemen, gelieve een seintje te geven aan Sonja Vanoutryve via mail [sonja.vanoutryve@skynet.be] of een ingevuld inschrijvingsstrookje binnen te steken bij Sonja (nr. 263b) of bij Nicole (nr. 83....) tegen 8 juni.

Dus afspraak op zondag 12 juni om 10.30u in de kerk.

We kijken er naar uit!

Bewonersadviesgroep Begijnhof Ter Hoyen

16

Geef de begijnen een identiteit! “De begijnen hebben maar liefst acht eeuwen bestaan: van de middeleeuwen tot de 21e eeuw maakten zij een uniek stuk erfgoed! Toch zijn ze niet zo bekend. Tijd om dat te veranderen! Wie zijn de vrouwen die 800 jaar geschiedenis maakten? Wie waren deze leidinggevenden, schrijfsters, ... laten we ze terugbrengen in woord én beeld!

Al drie jaar is Debby Van Linden gepassioneerd door de begijnen, hun mystiek, hun begijnhoven, hun solidariteit en hun kracht” . Want, zo schrijft zij: “zij tonen mij een uniek stuk vrouwengeschiedenis en vormen een voedingsbron in mijn eigen leven - een eigen identiteit, een eigen levenskeuze. Na een persoonlijke zoektocht naar hun geschiedenis, hierover te schrijven op haar blog, het geven van lezingen en vertelwandelingen vond ze het tijd om ook een boek te schrijven. Het boek 'Wijze vrouwen' heeft één doel: deze vrouwen op de voorgrond plaatsen!”

Debby deed een oproep tot crowdfunding en het …. Lukte. Op de valreep kreeg ze 100 % van de gevraagde som bij elkaar.

Het boek zal de geschiedenis van elk begijnhof, met een markante vrouw van dat hof, bevatten plus een aantal uitgelichte portretten van de begijnen als schrijfsters, leidinggevenden, verpleegsters, boekhoudsters,... Het boek zal verschijnen begin 2019.

Stellingen in het begijnhof

Ongeveer half maart is men begonnen met stellingen zetten aan de vijf huizen grenzend aan de bleekweide. Dit is eigenlijk heel vlot verlopen, zonder grote drukte of stoornissen. Het weer viel ook mee, dus na twee dagen was de klus geklaard. Daarna kwamen nog wat kleinere opbouwwerken naar de schouwen toe. Vorige week is hetzelfde gebeurd voor de volgende vijf huizen. En op een morgen 13 april hoorde ik om zeven uur weer geluiden van werkmannen in ons straatje… dus toch misschien een nieuwe start met de restauratie. Martine Bogaert

17

Prijs voor de Volkshaard Op vrijdag 18 maart jongstleden kon de Volkshaard de beste Praktijkprijs ontvangen voor het prestatieveld “Interne controle en financiële leefbaarheid”. Dat gebeurde in Vorst waar het Woonforum 2016 plaatsvond. Het Woonforum is gegroeid uit de vroegere jaarvergaderingen voor sociale huisvestingsmaatschappijen. Tijdens het Woonforum worden jaarlijks prijzen uitgereikt aan sociale huisvestingsmaatschappijen met goede praktijken, die een voorbeeld kunnen zijn voor de hele sector. De Beste Praktijkprijs is bedoeld als stimulans voor andere sociale huisvestingsmaatschappijen. Volkshaard werd geselecteerd door een jury die bestond uit vertegenwoordigers van sociale huisvestingsmaatschappijen, huurders en de leden van de Visitatieraad.

De jury waardeerde de traditie en een aantal recente initiatieven van Volkshaard om in samenwerking met organisaties uit de wekzijnssector, via verschillende pistes, te zoeken naar innovaties om bijzondere doelgroepen zoals ouderen, bewoners met een beperking…. en kwetsbare groepen te ondersteunen in hun woonbehoefte. Directeur Heyse was vereerd met deze erkenning.

Voor meer info: hans.heyse@volk.woonnet.be

Polonaise in het begijnhof Zaterdag 30 april was het een grote dag voor jongeren die zich engageren voor de Wereldjongerendagen die dit jaar in Krakau plaatsvinden. Er werd opgeroepen om een maxi-Polonaise te komen dansen in het Begijnhof. Er was veel muziek, veel zon, veel enthousiasme maar het verhoopt record werd niet verbroken. Inrichter Koen Eylenbosch liet ons weten dat er 204 mensen deelnamen.

HET PORTRET

Foto Stefaan Hoste