18 zaterdag 27 juni 2015

Fotoboek Eenzaamheid

Onder de traplag een enormebaco klaar voor

indringers

zijn jas aan. In de vensterbank lagen twee ge-hoorapparaten en zijn kunstgebit, een mooistilleven van de menselijke vergankelijkheid.Hij gebruikte deze hulpmiddelen nooit. In dekeuken troffen we levensmiddelen aan waar-van de houdbaarheidsdatum vele jaren eerderverstreken was.

Uiteindelijk ging hij akkoord met een was-beurt. We knipten zijn zeer lange teennagelsmet een nijptang. We haalden incontinentie-luiers voor hem. Die liet hij, zolang ze absor-beerden, gewoon zitten. Zijn tapijt lag daarombezaaid met gelig pulp, afkomstig uit de luieren door zijn broekspijpen naar beneden geval-len.

Zijn bel had hij uitgezet, hij ontving niemandin zijn huis. De deur ging uitsluitend open nade afgesproken code: als wij drie keer klepper-den met de brievenbus. Op de onderste trap-trede lag een gigantische baco klaar voor in-dringers. De gordijnen waren ook overdag her-metisch gesloten. De thuiszorg weigerde hij,hij deed alleen zaken met zijn twee buurvrou-wen. Bovendien klaagde Henk dat al die thuis-zorgmedewerkers met hem naar bed wilden,omdat zemeteen bij aanvang vroegen:meneer,zullen we boven maar beginnen?

Hij werd ziek en ging naar het ziekenhuis,waar hij jonge leerlingverpleegkundigen in deborsten kneep. Henk gebood ons toen een doosuit zijn huis te halen die op de overloop in een

kast stond. Daar had hij een grote som geldcash in bewaard. De banken waren niet tevertrouwen in zijn ogen, dus hij haalde iederemaand zijn pensioen uit demuur van het plaat-selijke ING-filiaal.

Hij ging naar een verpleeghuis, omdat hetniet meer mogelijk was om hem in zijn natuur-lijke omgeving te houden. Al die tijd verbleefhij op de diagnostische afdeling, want menraakte niet uitgeanalyseerd. Henk zelf gedroegzich daar als de hoofdpersoon uit ‘De laatko-mer’ vanDimitriVerhulst.Oostindisch dementnoemden wij dat.

We brachten hem zijn schaakbord. Maar hijsputterde tegen: “Nou, ik heb dat zooitje hiereens bekeken, maar daar valt echt geen potjemee te schaken, hoor.”

Hij overleed twee jaar later op 88-jarige leef-tijd. Met zijn tweeën schoven we hem in deoven van het Vlijmense crematorium.

Henk koos zelf voor de eenzaamheid. Voorons was hij een lieve buurman, die vijftien jaarlang als een rode draad door ons leven liep.

Buitenaards authentiek, anders kan ik hemniet typeren. ■

Deze tekst sprak Mieke Kerkhof deze week uit bijverschijning van ‘Kluister, twee eenzame levens’.Daarin brengt fotograaf Mo van Hal het leven vankluizenaars Henk en Pee in beeld. Van elk verkochtboek gaat 5 euro naar projecten tegen eenzaamheiden sociaal isolement. www.kluister.com