&

Maandelijkse nieuwsbrief van AVWL editie 01/ 2013

Once upon a time in America Wapenwetgeving in de VS - deel 2

Editoraal

2

Alvorens er wetten worden uitgevaardigd of alvorens bestaande wetten worden gewijzigd, wordt binnen een parlementaire democratie steeds nagegaan of daar wel een maatschappelijk draagvlak voor bestaat. Het behoort tot de basiskenmerken van het systeem, dat de bevolking, of toch minstens een meerderheid van de bevolking, achter de invoering van deze wetten moet staan. Nu is het zo dat elk systeem wel kan worden gemanipuleerd door zijn uitvoerende macht en indien er in de democratische besluitvorming ergens geen draagvlak voor is, worden alle middelen wel ingeschakeld om zo’n draagvlak te creëren. Een belangrijk instrument hiertoe zijn uiteraard de gezagstrouwe media...

Voor de nieuwe wapenwet hoefde niet eens rekening te worden gehouden met een maatschappelijk draagvlak. Ze werd in 2006 aan het parlement opgedrongen tijdens een crisisperiode (de aanslag in Antwerpen), toen de democratische dialoog even werd kort gesloten door de maatschappelijke schok van dat moment en de media volop de landelijke emotionaliteit op een hoogtepunt kon houden. Hierdoor kon elke vorm van rationele dialoog in de kiem worden gesmoord. Steekvlam-politiek ten voete uit, die achteraf nog moest worden rechtgezet door nogal wat “reparatie” wetgeving. Volgens de toenmalige regering moest er immers dringend iets gedaan worden aan de veiligheid en dat zou dan gebeuren door de wapens bij de particulieren te verminderen…. (Eenzelfde methode wordt momenteel ook in de VS toegepast om er een wijziging van de bezitsregels voor wapenbezitters te wijzigen- zie ons artikel verder in deze nieuwsbrief)

Aan welke vereisten moet de gehoorzame burger ondertussen bij ons momenteel niet voldoen om zijn wapenvergunning te verkrijgen en ze ook nog te kunnen behouden! Onder welke bureaucratie wordt hij bedolven voor hij ook maar een schot kan lossen!

Anderzijds heeft men toen het vergunningsbeleid overgedragen aan de Gouverneurs van de Provincie, zogenaamd om iedereen op gelijke voet en aan dezelfde voorwaarden een wapenvergunning te kunnen bezorgen. Welnu, er heeft de laatste jaren nog nooit zoveel willekeur bestaan bij het toepassen van de wapenwet, sinds het wapenbeleid grotendeels ressorteert onder de onderscheiden Vlaamse provinciebesturen! Sommige provinciebesturen aarzelen nu zelfs niet meer om onwettige regelgeving te creëren, teneinde toch maar vergunningen te kunnen weigeren…..

En is de veiligheid in zijn totaliteit daardoor verbeterd? Wij menen van niet. Moord, doodslag en geweld blijven inherent aan complexe samenlevingsmodellen zoals het onze.

Hoedt u voor des-informatie!

3

Volgens de officiële statistieken van de federale overheid, staat in 2011, in ons land, het cijfer van moord en doodslag (volgens de verklaring van de opmakers gaat het hier om pogingen en “gelukte” feiten) op 1058 gevallen (1043 volgens een andere statistiek). Alleen al bij het opmaken van deze statistiek is er blijkbaar een probleem. http://www.polfed-fedpol.be/crim/crim_stat_nl.php. Toch moet de aandacht getrokken worden op de algemene trend van deze cijfers: tussen 2000 en 2005 was er een sterke stijging, waarna een lichte cyclische daling volgde maar met daarop volgend een sterke stijging vanaf 2008 om tot een absoluut hoogtepunt te komen in 2011. Deze stijging is niet te wijten aan een verhoogd aantal feiten met legale wapens maar is alleen toe te schrijven aan een stijging van criminele activiteiten. De media hebben geen kik gegeven over het falende beleid van de overheid in haar strijd tegen die stijgende zware criminaliteit!

En hier dan toch nog maar enkele cijfers, die wij putten uit het boek “Vuurwapens, gebruik en geweld”1. De navolgende informatie gaat weliswaar over data m.b.t. Vlaanderen in 2008, maar het mag als enigszins redelijk worden beschouwd, dat we deze orde van grootte ook projecteren op Wallonie.

Hoe dan ook, was het aantal vuurwapen-gerelateerde doden in 2008 voor Vlaanderen 73 (waarvan dan nog eens 64 zelfmoorden en deze op zich kunnen niet onmiddellijk worden ondergebracht bij de openbare veiligheidsproblematiek, daar het hier daden van agressie betreft van een persoon tegen zichzelf en niet tegen zijn omgeving). En misschien toch nog een weetje dat kan interessant zijn als u uw zaak in uw stamkroeg wil verdedigen: Er vielen in 2008 geen slachtoffers door ongelukken met een vuurwapen!

1 Bron: “Vuurwapens” van Duquet & Van Alstein blz 73 (tabel 7.1)uitgave Acco-2011

4

Of de 9 dodelijke slachtoffers nu zijn gevallen door gebruik van een illegaal of een legaal wapen kon/kan statistisch niet worden vastgesteld. De auteurs van het geciteerde werk erkennen dit euvel. Ze verwijzen voor dit aspect naar een zeldzame studie van de Australische criminologe Jenny Mouzos http://www.aic.gov.au/documents/6/2/A/%7B62AD9B59-92FB-43A1-8848-F1EFA8042F98%7Dti151.pdf

Deze expert(e) trekt uit haar toch wel gestoffeerde studie volgende conclusies:

- handwapens zijn algemeen de meest gebruikte vuurwapens bij moord- overtreders van vuurwapen gerelateerde moorden, hebben gewoonlijk geen vergunning- vuurwapens waarmee moord wordt gepleegd zijn meestal illegaal, niet geregistreerd of

gemodificeerd.Zelf zouden we dus durven poneren dat de meerderheid van de voormelde 9 slachtoffers is omgekomen door een illegaal wapen. Hoe dan ook, als wij dit aantal slachtoffers zouden vergelijken met het aantal dodelijke slachtoffers in het verkeer -datzelfde jaar telde men 495 verkeersdoden- zou het aantal doden door vuurwapenmisbruik marginaal kunnen worden genoemd. Laat ons er nog aan toe voegen dat het Vredesinstituut gebruik maakte van data verstrekt door het Vlaams Agentschap Zorg en Gezondheid.

De auteurs voegen hier nog een volgend besluit toe: “Wel kunnen we vaststellen dat overlijdens door geweldpleging met een vuurwapen een minderheid vormen van het totaal aantal overlijdens door geweldpleging: jaarlijks sterven gemiddeld 17,2 mensen als gevolg van geweld met een vuurwapen (dit op een gemiddelde van 67,4 overlijdens door geweldpleging in totaal)”

Tot zover deze enkele cijfergegevens. U merkt op dat deze cijfers over ‘wapendoden’ mijlen ver af staan van de kretologie van de anti-wapen lobby en haar bevriende pers. Vlaanderen is Mexico niet en dat is het ook nooit geweest. Verre van en gelukkig maar. Eens te meer wordt hiermee bewezen dat een groot deel van de informatie die wordt verspreid over de faam en het bezit van wapens in België, absoluut overtrokken is en grotendeels gebaseerd op een weloverwogen en doelbewust alarmisme.

Dat hoeft niet te verbazen. Als er namelijk één beweging doordrongen is van louter emotionele, op vage ideologieën berustende meningsvorming, dan is het toch wel de anti-beweging. Technisch kan je met adepten van deze beweging de discussie niet aangaan. Vooreerst hebben zij er de kennis en expertise niet toe en ten tweede volstaat het voor hen dat zij de ganse discussie kunnen vervalsen met gedeeltelijke waarheden tot baarlijke leugens.

Vandaag zijn het dan weer halfautomatische geweren en karabijnen die het onderwerp uitmaken van een georkestreerde des-informatiegolf. Vooral diegene van militaire of quasi-militaire origine zijn kop van jut. Het begrip “Halfautomatisch” wordt naar hartelust verward met “Automatisch”. De moderne semi-auto’s van cal. 5.56 zouden zoveel dodelijker en efficiënter zijn dan geweren uit WOII van het cal. 7.62 enz enz. Het gaat hier zeer duidelijk op een hetze geïnspireerd door de louter uiterlijke kwaliteiten van deze wapens. Een pistoolhandgreep er aan, en het is aanzien als een aanvalswapen dat zoveel efficiënter zou zijn dan een zgn sportwapen dat dezelfde munitie verschiet! Alle argumentatie, ook de technisch niet steekhoudende, is goed, zolang er maar dreiging vanuit gaat. Steekvlam informatie!

5

Ongelukkiglijk genoeg, ondergaan in dit tijdsgewricht, de Amerikaanse burgers, en ja ook de waarachtige wapenliefhebbers daar, een plotselinge verhoging van het aantal massamoorden. Het feit dat de laatste tijd hiervoor enkele malen automatische en halfautomatische geweren werden gebruikt, speelt het mondiaal anti-front natuurlijk in de kaart. Hoewel de officiële statistieken van het FBI aantonen dat in de periode 2007-2011 halfautomaten geen noemenswaardige rol hebben gespeeld in de dodelijke criminaliteit (van 453 slachtoffers naar 323 op een respectievelijk totaal van 14916 naar 12664 in een constant dalende lijn, zie: http://www.fbi.gov/about-us/cjis/ucr/crime-in-the-u.s/2011/crime-in-the-u.s.-2011/tables/expanded-homicide-data-table-8 ), is een geheel of gedeeltelijk verbod hierop in Amerika terug aan de orde.

Bij ons kwam het negatieve offensief pas op gang na de vernietigende actie, met illegale wapens, van Nordine Amrani te Luik en in Nederland was het de zaak Van Der Vlies, met name een geregistreerd psychiatrisch patiënt die ten onrechte in bezit was van een wapen, die het vuur aan de lont stak.

Dit soort massamoorden is echter niet alleen van deze tijd. In Amerika zijn reeds gevallen bekend terug tot in 1927, met de zogenaamde Bath School Disaster waarbij 45 volwassenen en kinderen het leven lieten, toen een wrokkig individu een school opblies. De psychopathologie van deze “Pseudocommando Massamoordenaars”, zoals ze in vakmiddens worden genoemd, is zeer goed gedocumenteerd en wetenschappelijk geclassificeerd. http://jaapl.org/content/38/1/87.short Het grote probleem is en blijft, hoe identificeren we ze preventief in de zee van “normale” persoonlijkheden.

Tevens toont recent feitenmateriaal aan dat het merendeel van de daders van de recente Amerikaanse “spree-killings” gebruikers waren van psychofarmaca. Over het feit dat deze psychofarmaca op zich aan de basis zouden liggen van de moordzucht van de daders spreken we ons niet uit. Echter staat het vast dat de verschillende moordenaars ergens een psychische afwijking hadden. Dat men zich daar maar eens over beraad en nadenkt over de wijze waarop we de potentiële psychoten op tijd kunnen traceren.

Laat het ons allen zeer duidelijk zijn: Wij, de rechtgeaarde wapenbezitters, kunnen nooit verantwoordelijk gesteld worden voor de daden van deze totaal ontregelde menselijke monsters.

Het niet meer legaal beschikbaar zijn van vuurwapens, laat het nu semi-auto’s zijn of niet, zou dergelijke gestoorde individu’s niet van hun acties kunnen afhouden. In China, waar bijna geen vuurwapens zijn te vinden onder de gewone burgerij, heeft men ook te maken met dergelijk fenomenen: verschillende kleuterscholen hebben daar reeds te lijden gehad van “spree-killings” met ook heel veel slachtoffertjes, belaagd door psychoten met levensgevaarlijke messen... De moordende raid van onze eigen ‘Pseudocommando’ Kim De Gelder zeker niet te vergeten!!

Maar laat onze voornaamste heilwens voor het jaar 2013 dan ook zijn dat dergelijke rampen zich niet meer zouden voltrekken.

Verder wensen wij, van het AVWL team, u nog al het beste toe en veel werkkracht en moed om te blijven opkomen voor uw (wapen)rechten.

ORATOR

6

In de vorige editie maakten we min of meer kennis met wat Amerika zo al te bieden heeft aan wapenwetgeving en hoe zijn bevolking hier min of meer mee omgaat. In het vernoemde artikel beloofden wij u in een tweede deel ook een overzicht te geven van de diverse groepen van zowel de pro-gun activisten als die van de anti’s. Helaas pakt ook de geschiedenis ons in snelheid en de rampzalige schietpartij in Newton, Connecticut, maakt dat het thema van vuurwapencontrole terug brandend actueel is geworden. Met de start van het nieuwe parlementaire VS jaar, in januari 2013, is het debat dan ook weer in alle heftigheid heropgelaaid. Maar laat ons even overlopen wie de verschillende actoren zijn en de invloedrijke lobby’s die het komende debat zullen beheersen.

Vooreerst is er de vleugel van de ‘pro guncontrole’ adepten, de anti-wapens dus. Die is gevormd door tientallen en tientallen kleine actiegroepen, die vooral op

lokaal vlak aan opinievorming proberen te doen. Het beeld hiervan is heel versnipperd maar de invloed die deze organisaties hebben op de publieke beeldvorming en de wetgevende mobilisatiekracht, mag en kan toch niet worden onderschat.

We noemen slechts lukraak enkele van deze tientallen organisaties: Zo hebben we onder andere: The Educational Fund to End Handgun Violence (EFEHV), The Violence Policy Center (VPC), de CeaseFire Inc., de Million Mom March Organization, de Americans for Gun Safety, Join Together en The Ford Foundation.

De twee voornaamste spelers echter in dit luik zijn the Brady Center to Prevent Gun Violence en haar zusterorganisatie the Brady Campaign to Prevent Gun Violence. Op hun beurt zijn deze dan weer gegroeid uit de Handgun Control, Inc. (HCI).

Once upon a Time in America (part 2)

7

dan ook niet verbaasd zijn dat zelfs een kleine stap in de richting van een zeer gematigde wetgeving die, laat ons het zo stellen, gewoon tot doel heeft van een minimum aan bestuurlijke controle te vestigen, zo bitter moet worden afgedwongen. Het andere kamp kan immers nooit nog inschatten of de zucht tot afschaffen van de wapenhaters, ooit nog een eind zal nemen. Dus is het niet meer dan een pragmatische attitude van de pro-wapen verenigingen, om alle initiatieven van de anti-gunners gewoon af te blokken. Aldus ook zetten organisaties als HCI zichzelf schaakmat! (Nuts voor de dialoog.)

Hoe dan ook, in 1983 distilleerde Shields uit de HCI een nieuw studiecentrum, de Center to Prevent Handgun Violence (CPHV) dat in 1985 werd vervoegd door mrs Sarah Brady wiens echtgenoot Jim, ernstig werd gewond tijdens de aanslag op president Ronald Reagan.

In 2001 werd HCI definitief hervormd tot de Brady Campaign to Prevent Gun Violence. Vandaag luidt het streefdoel van de Brady Campaign: “het streven naar- en het afdwingen van evenwichtige wapenwetten en een publiek beleid dat door middel van basis-activisme de verkiezing van legislatie gerichte politici mogelijk maakt en het publiek bewust maakt van de gevaren van vuurwapengeweld.”

Klinkt mooi, maar het is gewoon een pracht van een eufemisme, dat zijn ware gezicht laat zien in het schrille licht van Shields hoger geciteerde strategische ontboezemingen.

De HCI werd gesticht in 1974, door Marc Borinski, een vuurwapenslachtoffer, en werd in 1975 vervoegd door Nelson “Pete” Shields. In 1976 liet deze heer Shields, wiens zoon het slachtoffer werd van een ‘serial killer’, in een interview met The New Yorker volgende gevleugelde woorden optekenen met betrekking tot wapenbeperking: “We zullen het stap voor stap moeten aanpakken en een eerste stap zal gegeven de politieke realiteiten, zeer bescheiden zijn. Natuurlijk zullen vervolgens de politici naar hun basis terugkeren en zeggen ‘dit is echt wel een geschikte wet, het probleem is nu geregeld’. En zeker is het waar dat zulke verklaringen het onderwerp voor een tijdje zullen ontmijnen. Vervolgens echter zullen we terug aan het werk moeten schieten om die wet te verstrakken, en dan weer de volgende én de volgende... Nu heden, moeten we tevreden zijn met een broodsnede en al niet uitreiken naar een brood. Ons ultieme doel, de totale controle over de handwapens in dit land, zal tijd vergen. Mijn schatting is zeven tot tien jaar. Een eerste probleem is het productie- en verkoopritme van handwapens afremmen. De volgende uitdaging is al deze wapens geregistreerd krijgen en tenslotte is er de finale uitdaging om alle handwapens totaal illegaal te maken, behalve dan voor militairen, politiemensen, veiligheidsagenten, vergunde sportclubs en vergunde verzamelaars”

Qua openhartigheid omtrent de gevolgde strategie kan dit tellen: de doelstelling van de registratie van wapens is dus wel zeer duidelijk en dient in de optiek van deze groepering uitsluitend om te registreren waar de wapens zich bevinden OM ZE DAN GEMAKKELIJKER TE KUNNEN ILLEGAAL MAKEN EN IN TE ZAMELEN!!!!! Het getuigt tegelijk ook van de misplaatste zelfoverschatting en het cynisme van dit soort activisten. (Men moet dankzij deze houding

8

Hoe dan ook, was de financiële slagkracht van de Brady Campaign in de loop van de tijd stilaan aan het afnemen. In 2001 spendeerde ze nog 2,13 miljoen dollar aan lobby-werk, in 2004 was dat nog 1,35 miljoen en in 2011 was dat nog maar 240.000 dollar. De evolutie van de totale fondsen van de Brady Campaign vertoont een gelijkaardige tendens: in 2000 spendeerde de groep 11 miljoen dollar aan diverse programma’s (waaronder o.a. ook de principeprocessen tegen de wapenproducenten zoals hoger beschreven), in 2004 betrof dat 7,8 miljoen en in 2010 stond het cijfer op 3,1 miljoen dollar.

Een kanttekening toch wel bij deze cijfers: Naargelang de bron kunnen ze behoorlijk verschillen. Ondergetekende maakt voor zijn informatie gebruik van data van The Huffington Post, zie http://www.huffingtonpost.com/2012/12/19/gun-control-groups-political-nra_n_2330832.html

Uiteindelijk ziet het er recent naar uit dat de politieke activiteit van de Brady Campagne en aanverwante organisaties, dankzij de steun van een massa geëmotioneerde Amerikanen, geschokt door de Sandy Hook schietpartij , nieuwe kracht zal worden ingeblazen. En hier zal dan de NRA een harde dobber aan hebben.

De NRA, de legendarische National Riffle Association is dé organisatie bij uitstek die de belangen van de Amerikaanse wapenliefhebber op uiterst professionele wijze ter harte neemt. Haar standpunten ondervinden ruime weerklank en haar communicatienetwerk naar haar 4,3 miljoen leden (cijfers van NRA zelf) toe, is professioneel en allesomvattend wat wapens en wapensport betreft.

De legale vleugel van de Brady Campagne is het Legal Action Project (LAP). Het is deze vleugel die de motor was achter een aantal principeprocessen tegen de wapenindustrie. Daarin steunden zij slachtoffers van ongelukken met wapens, in rechtszaken tegen de wapenindustrie, om deze te dwingen tot de productie van technologisch hoogst beveiligde wapens, waardoor deze wapens enkel en alleen zouden kunnen worden gebruikt door één eigenaar én dat daarenboven de fabrikant zelf de verantwoordelijkheid zou moeten dragen indien met een niet aangepast wapen een ongeluk zou gebeuren. Het dwong o.a. Colt, Beretta en Smith & Wesson tot het spenderen van miljoenen dollars aan research en technische vernieuwing, om de veiligheid van hun wapens te verhogen. Gelukkig heeft LAP zijn vooropgestelde doel nooit behaald en konden fabrikanten en verkopers niet worden verantwoordelijk gesteld voor vuurwapen gerelateerde doden en gewonden.

Veel van de effectieve werkresultaten van alle actiegroepen, zowel die van het pro- als van het contra kamp, is afhankelijk van het lobbywerk in de Amerikaanse senaat. Aldus wordt het Amerikaanse wetgevende werk hoofdzakelijk bepaald door, zeg maar een soort legaal smeergeld aan diverse politieke belangengroepen en actoren. Joe Sudbay, een voormalig politiek directeur van de Brady Campaign, vat het als volgt samen: “De enige wijze waarop je wapenwetten kan veranderen is dat je verandering kan induceren bij de gezagsdragers en politiek verkozenen. En indien je je niet inschakelt in dit proces, zal je nooit de verandering bekomen die je wenst”

Op deze wijze verzekerde de Brady Campaigne zich bij de verkiezingen van het jaar 2000, van de aanstelling van pro guncontrole senators in Delaware, Florida, Michigan, Minnesota, Missouri en Washington.

9

Wayne Lapierre aan op de bewaking van de scholen door gewapende agenten. Een beetje een voorspelbaar maar ook logisch standpunt: In een land waar de wapenverspreiding dergelijke massale vormen heeft aangenomen, kan overal en altijd worden verwacht dat een gestoorde schutter onverhoeds toeslaat. Dit is inderdaad paranoïde, maar tegelijk ook een realiteit. Daarom is het in ogen van de NRA perfect logisch dat men hierop anticipeert met gewapende bewaking (wat echter niet betekent dat men verder niet alle werkbare middelen moet aanwenden om zo’n voorval in de kiem te smoren)

Anderzijds zal ook niet meer kunnen worden ontkomen aan het feit dat de psychisch-mentale achtergrond van potentiële wapenbezitters prospectief zal moeten worden doorgelicht. Dit hoeft zelfs niet onoverkomelijk te zijn, daar

NRA staat niet alleen in haar betrachtingen. De tweede grootste organisatie, Gun Owners of America moet niet veel voor NRA onderdoen. In het jaar 2011 zou NRA 2,205 miljoen dollar (http://www.opensecrets.org/lobby/clientsum.php?id=D000000082&year=2011) hebben gespendeerd aan lobbywerk binnen het congres en GOA 1,307 miljoen (http://www.opensecrets.org/lobby/cl ientsum.php?id=D000026353&year=2011).

Helaas - en hoe kan het ook anders als we met twee aparte organisaties te maken hebben- zitten beide niet op dezelfde strategische lijn, wat natuurlijk de gezamenlijke slagkracht niet altijd ten goede komt.

Op een persconferentie samengeroepen te Washington op 21/12/2012 naar aanleiding van de Sandy Hook tragedie, drong de NRA Ceo,

10

Zonder twijfel zal de NRA, en dus de Amerikaanse wapenbezitter, geconfronteerd worden met een aantal toekomstige uitdagingen die alles zullen vergen van de onderhandelingsbekwaamheid van de NRA top.

Toegevingen op het vlak van wapenwetgeving zijn voor de NRA hoe dan ook geen nieuw of onbespreekbaar gegeven.

In 1963, na de moord op Kennedy door Harvey Oswald, die zijn geweer had gekocht via een postorderbedrijf, werden alle wapenaankopen via deze weg verboden. NRA sprak toen openlijk zijn steun uit voor dit verbod.

In 1968 dan weer, bij het invoeren van de Gun Control Act, volgend op de moord van M.L. King (zie ook vorige uitgave), bood de NRA hiertegen geen noemenswaardige weerstand. Franklin Orth, toenmalig vice president stelde het onomwonden als volgt: “ Zekere onderdelen van de wet lijken wel onnodig restrictief naar de gezagsgetrouwe burger toe, toch zijn de maatregelen van die aard, dat de Amerikaanse sportman hier wel kan mee leven”

In de politiek immers, want daarover gaat het tenslotte, win je soms en soms verlies je... We kunnen alleen maar hopen dat de Amerikaanse wapenliefhebber niet te veel gaat verliezen en dat de aandacht niet uitsluitend op het instrument gericht wordt, zoals bij ons, maar naar de verschillende fundamentele oorzaken die de maatschappij verzieken.

VSJ

we in deel 1 van dit opstel reeds verwezen naar de reeds in voege zijnde NCIS, de nationale background check. Gewoon deze check verder uitdiepen naar psycho-pathologische antecedenten toe en men heeft al een belangrijk instrument ter beschikking om in eerste lijn wapens uit handen van gestoorde persoonlijkheden te weren.

Hoogstwaarschijnlijk zullen bepaalde politieke krachten ook pogen van de Federal Assault Weapon Ban, die in 2004 werd opgeheven, her-in te voeren ondanks het bijzonder minieme gebruik van deze wapens bij moorden, volgens de statistieken van het FBI: http://www.fbi.gov/about-us/cjis/ucr/crime-in-the-u.s/2011/crime-in-the-u.s.-2011/tables/expanded-homicide-data-table-8 .

Zelfs binnen de NRA gelederen tekenen zich reeds subtiele aanwijzingen af, dat men met dit scenario rekening houdt. Getuige de opmerkingen van o.a. senator Joe Manchin, één van de sterkere supporters voor NRA, in een interview met MSNBC. zie http://www.huffingtonpost.com/2012/12/17/joe-manchin-gun-control_n_2314782.html

Al zou het invoeren van deze ban geen enkele invloed hebben op de veiligheid, zoals gebleken was uit de evaluatie die tot de opheffing van de ban geleid heeft.

Manchin liet volgende uitspraken optekenen vlak na de tragedie in Newton: “Het is tijd om aan tafel te gaan zitten en in het licht van de gebeurtenissen in Connecticut een verstandig debat aan te gaan betreffende wapencontrole. Het wordt tijd dat we de retoriek overstijgen en een realistisch debat aangaan. Alles moet op tafel komen.” Manchin benadrukte ook de wens dat de NRA aan dit debat zou deelnemen.

11

Naar aanleiding van de moordende raid te Newton, in de staat Connecticut, breekt de discussie rond wapenbezit weer volop los, niet gehinderd door enige kennis van zaken. Amper enkele maanden geleden berichtten de media nog relatief neutraal en in enkele zeldzame gevallen zelfs schoorvoetend positief over deze hobby en dit naar aanleiding van de zilveren medaille die ons land behaalde op de Olympische Spelen. Maar de harde werkelijkheid is dat na de moordende raid van Hans Van Temsche in Antwerpen, deze media het publiek imago van de legale wapenbezitters in België praktisch gelijk stelden aan dat van Marc Dutroux, uitgezonderd dan de eerder vermeldde korte pauze naar aanleiding van ons Olympisch zilver.

Een wapen bezitten, laat staan een ganse collectie, wordt als een anomalie voorgesteld. Een simpele blik op de dagelijkse media is genoeg om u te overtuigen van dat feit.

Journalisten, en het ganse mediacircus, leven van spektakel, sappige verhalen en niets liever dan drugs, wapens en moord.

Liefst nog een beetje van alle drie tegelijk. Na een inval bij de één of andere bende is het gewoonte geworden om de in beslag genomen wapens, drugs en andere illegale zaken tentoon te spreiden voor de verzamelde media. Dat dit steeds gaat over illegale wapens die gebruikt worden door het criminele milieu is een kleine nuance waar de media nooit op in gaat.

En dat het gerecht in dit land de illegale wapenstromen niet onder controle krijgt, wordt al helemaal niet vermeld.

Uit dit gevoel van machteloosheid en frustratie komt iets zeer gevaarlijk voort: het zoeken naar zondebokken die wél aangepakt kunnen worden, met name sportschutters, verzamelaars en jagers. Want luidt de aloude linkse mantra niet dat minder wapens minder doden betekent? Dat een maatschappij zonder wapens een maatschappij zonder criminaliteit is?

Minder wapens, minder doden?

12

Rusland, een land met een zeer restrictieve wapenwetgeving, kent het hoogste moordcijfer en zelfmoordcijfer van Europa. Ondanks het succes van de Russische staat om z’n mensen te ontwapenen, zijn de moordcijfers er de hoogste van de beschaafde wereld. Het aantal moorden ligt er vier keer hoger dan in de VS, één van de meest liberale landen op het gebied van wapenwetgeving.

Meer ontwikkelde naties zoals het pittoreske Luxemburg kent een moordcijfer dat hoger ligt dan dat van Noorwegen, ondanks het feit dat Luxemburg een strengere wetgeving kent tegenover Noorwegen dat er een zeer vrije wapenwetgeving op na houdt en waar civiel wapenbezit hoog is. In vergelijking met België ligt het cijfer zo’n 5 keer hoger.

Groot-Brittannië, traditioneel een land van lage misdaad, schroefde wapenbezit drastisch terug in 1997 naar aanleiding van een schietpartij in 1996. De misdaadcijfers schoten vlak na deze draconische reactie de hoogte in met als gevolg dat het land vanaf anno 2000 zijn misdaadcijfers spectaculair heeft zien stijgen.

De VS, langs de andere kant, dat sinds de late jaren ‘90 meer en meer verschoof naar een meer soepele wapenwetgeving, zag het aantal wapenbezitters met draagvergunning stijgen en de misdaadcijfers drastisch dalen (zie de statistieke, zonder commentaar van het FBI: http://www.fbi.gov/about-us/cjis/ucr/crime-in-the-u.s/2011/crime-in-the-u.s.-2011/tables/table-1 en ook: http://www.fbi.gov/about-us/cjis/ucr/crime-in-the-u.s/2011/crime-in-the-u.s.-2011/tables/expanded-homicide-data-table-8). Staten waar wapenbezit en draagvergunningen vlotter erkend worden door de overheid, zagen snellere en grote dalingen in hun misdaadcijfers dan staten waar het omgekeerde gebeurde2.

2 Crime, Deterrence and right-to-carry concealed handguns, John R. Lott jr. & David B. Mustard

Het is een stelling die door de regering en de media van dit land als dogma wordt aanzien, spijts de vele harde bewijzen die deze simplistische stellingen reeds lang weerlegd hebben. Er mag niet aan geraakt worden, laat staan over gepraat worden. De leugen moet ten allen koste in stand gehouden worden. Het is inderdaad de natte droom van elke overheid om de burger volledig te ontwapenen. Ze doet dit door logisch klinkende leugens te verspreiden, met de medeplichtigheid van kritiekloze media, om daarna draconische wetgevingen te bedenken en die voortdurend strenger te maken. Alle geargumenteerde kritiek wordt versmacht om de leugen toch maar geloofwaardig te houden, de bevolking angst aan te jagen en de door hen voorgestelde oplossing van ontwapening als enige oplossing voor te stellen.

Maar waar België de discussie schuwt, zijn er andere landen waar men meer realiteitszin vertoont. Canada, een land dat voort kort een vrij liberale wetgeving had, schroefde het wettelijke wapenbezit drastisch terug vanaf de vroege jaren ‘90. Na 20 jaar verplichte wapenregistratie brak er een schandaal uit over de waanzinnige kosten die hiermee gepaard gingen en boog de Simon Fraser universiteit zich over de statistieken van het wapenbezit en criminaliteit in Canada1. Ze kwamen tot verrassende conclusies die verder uiteen gezet worden in dit artikel. Om hun studie compleet te maken besloten de onderzoekers om de cijfers van andere landen erbij te betrekken en ook deze leverden bewijs op dat er iets scheelt aan de linkse mantra. Minder wapens betekent namelijk niet minder doden, maar wel meer criminaliteit.

Laten we België vergelijken met andere beschaafde landen en hun wapenwetgeving/moorden-ratio.

1 Would banning firearms reduce murder and suicide? A review of international evidence. Don B. Kates & Gary A. Mauser

13

Legaal wapenbezit aan banden leggen, treft alleen de gezagsgetrouwe burgers die nog de moeite doen om de regels te volgen. Criminelen storen zich aan geen enkel verbod, laat staan wapenwetgevingen. Strengere wapenwetgeving zal ook niets veranderen aan grote moordpartijen zoals deze in Columbine, Newton, Alphen Aan Den Rijn (Nederland) of Luik. Bij gebrek aan vuurwapens zullen emotioneel instabiele personen overschakelen op alternatieven zoals voertuigen, explosieven of messen. Enkel een goede opvolging door een sterk sociaal en justitioneel apparaat kan zulke drama’s vermijden wanneer de eerste incidenten plaats vinden.

Vaak is het doorbreken van een destructieve cyclus bij emotioneel instabiele personen al genoeg om toekomstige incidenten te vermijden. Dit is overigens de voornaamste reden waarom de Belgische justitie tegenwoordig prioriteit geeft aan familiaal geweld en stalking, de twee grootste oorzaken van moord in ons land.

Controle van legaal wapenbezit is een dure zaak, een grote kost voor iets wat statistisch verwaarloosbaar is. De paniekwet die er in 2006 kwam, was een dure slag in het water.

Onderzoekers ondervroegen een aantal gevangenen uit staten die liberale wapenwetgevingen kenden en de algemene teneur was dat de criminelen meer angst hadden op een gewapende verdediging van hun potentiële slachtoffers.

Om de dalende criminaliteitscijfers enkel aan het toegenomen legale wapenbezitters toe te dragen, is echter te simplistisch. Bepaalde maatschappelijke trends droegen hiertoe bij, zoals strengere wetgevingen, zwaardere straffen voor recidivisten, een toegenomen aantal executies en sociaaleconomische verbetering. Dat moord meestal een culminatie is van een lange voorafgaande criminele carrière is iets wat al langer geweten is.

Strenger en vroeger optreden bij recidivisten is één van de zaken die een ernstige daling van het aantal misdrijven in de VS voortbracht, iets wat de rechtbanken en politiek in België nog steeds niet lijken te beseffen. Het zijn niet de eerlijke burgers die moorden, stelen of verkrachten, wel criminelen die vaak op jonge leeftijd al ontsporen.

Met deze achtergrond is het niet meer dan logisch dat de VS besloot van gezagsgetrouwe burgers te belonen door een soepele wapenwetgeving te maken.

14

overheid steeds weer met allerlei pestmaatregelen op de proppen komt om de wapenbezitters verder in het verdomhoekje te duwen. Bij elk zwaar feit met illegale wapens past men de wapenwetgeving aan voor eerlijke burgers die wettelijk alle zware procedures hebben gevolgd en de grootste moeite ondervinden om hun geliefkoosde hobby en bezit te vrijwaren.

Moest men even streng optreden tegen verkeersovertreders als tegen legale wapenbezitters in dit land, dan zouden veel mensen hun geliefkoosde wagen snel verliezen, met alle gevolgen van dien. Gouverneurs in dit land negeren zelf flagrant de federale wapenwetgeving, stippelen hun eigen beleid uit omtrent korte wapens en wat zij zelf bestempelen als “rambowapens” (wat dat ook moge betekenen) en verzeilen zelf zo in de illegaliteit, niet gehinderd door enig besef van hun voorbeeldfunctie tegenover de bevolking van wie zij een onberispelijk gedrag verwachten.

Kan men dan ook verwachten dat criminelen daadwerkelijk en concreet aangepakt worden?

Harde cijfers zijn in België moeilijk verkrijgbaar, maar rond 2005 zouden er zo’n 870.000 legale wapens en 1.300.000 illegale wapens in België in omloop zijn geweest. Landen als Noorwegen, Frankrijk, Duitsland, Finland, Zweden en Zwitserland steken ons ver voorbij op dat gebied en toch zijn hun moordcijfers lager of gelijk aan die van België.

Per jaar worden er iets minder dan 1000 moorden gepleegd in België (maar wel 1058 in 2011), waarvan 28% met een vuurwapen. Van die moorden met vuurwapens zijn er zo’n 3 à 5 % met een legaal wapen (zelfmoorden inbegrepen). De rest is met illegale wapens.

Zelfmoordcijfers tonen een zelfde beeld: per 2000 zelfdodingen die elk jaar in België plaats vinden, zijn er zo’n veertigtal gevallen waarbij een legaal wapen gebruikt wordt.

Vlak na de invoering van de strengere wapenwetgeving dook dit cijfer heel even naar beneden, maar zag men een verschuiving naar andere methoden van zelfmoord.

De laatste 10 jaar zijn de zelfmoordcijfers van België trouwens spectaculair gestegen, ondanks een veel strengere procedure voor het verkrijgen van wapens. Vuurwapens compleet verbieden zou dus op het gebied van moord en zelfmoord nauwelijks verandering brengen in een land dat één van de hoogste zelfmoordcijfers per capita heeft van Europa. En toch ligt de prioriteit van de Belgische politiek bij het aanpakken van de wettelijke wapens in plaats van de illegale wapenhandel en illegaal bezit.

Is de wapenwetgeving van België een overbodige zaak? Neen, zeker niet. Registratie en achtergrondcontrole zijn geen overbodige luxe om emotioneel instabiele personen in een vroeg stadium te ontraden zich met deze hobby in te laten.

Maar met één van de meest strikte wapenwetgevingen van Europa zou het niet normaal mogen zijn dat de

15

Zetel : avenue Nobel, 5 bte 2 te 1300 Wavre (België) Website http://www.avwl-vzw.be/ BNP Paribas Fortis : IBAN : BE79 0014 0635 7833 BIC : GEBABEBB

Actieve Verdediging der WapenLiefhebbers v.z.w.

Défense Active des Amateurs d’Armes a.s.b.l.

Inschrijvingsformulier van de DAAA/AVWL

Nederlandse versie 1.07 Ondergetekende, Naam en voornaam: ..................................................................................................................

Adres: ...................................................................................... Nummer: ............ PB: .............

Postcode: ..................... Gemeente: ............................................... Land: ................................

Geboren op ....../......./.......... te ........................................ Nationaliteit.................................

Communicatiemiddelen tél.: ............................................ /...................................................

Fax.: .................................................................. GSM: ...............................................................

E-mail: .........................................................................................................................................

Specifiek interessegebied:

ISSF-schieten / IPSC-schieten / Vrijetijds-schieten / Verzameling / Jacht /

Patrimonium / Historiek / Messen / Ander: ...............................................................

Vraagt zijn inschrijving aan als aansluitend lid bij de DAAA/AVWL.

De aanvraag is op te sturen naar:

Daniel Beets

Oudergemseweg, 41

B-1970 Wezembeek-Oppem

GSM 0498/54 54 55

Het lidmaatschap is gratis voor 2013, doch steungiften kunnen gestort worden op

het rekeningnummer: IBAN : BE79 0014 0635 7833 BIC : GEBABEBB van de

AVWL v.z.w.

Gedaan de ................................. te ................................. handtekening .................................

De in dit formulier bijeengebrachte gegevens worden behandeld volgens de wet op de bescherming van het priveleven van 08/12/1992 en worden uitsluitend gebruikt ten behoeve van de AVWL v.z.w. Verantwoordelijk uitgever: Daniel Beets c/o AVWL v.z.w.

Nog een mededeling aan onze lezers en sympathisanten:Het communicatie team van AVWL, dat we met een knipoog graag het C-team noemen, is tegelijk ook een dynamisch en onderlegd groepje van redacteurs. En net als alle gedreven medewerkers van AVWL werken wij volledig op vrijwillige en onbezoldigde basis.

Echter is er altijd wel nood aan goed onderbouwde artikels die in het belang zijn van onze zaak. Dus als u graag een artikel gepubliceerd ziet van uw hand kan u er ons altijd één toezenden via de gebruikelijke kanalen van AVWL. We kijken het dan na op inhoud, waarna het wordt gepubliceerd na goedbevinding.

Namens het C-team,

VSJ

THEC-TEAM

VErsprEid dEzE NiEuwsbriEf zoVEEl MogElijk

oNdEr uw VriENdEN - wApENliEfHEbbErs of

ANdErE gEïNTErEssEErdEN.!