18-3-2012 Pagina 1

Off the beaten track

in Martinique

18-3-2012 Pagina 2

Na st. Lucia varen we naar Martinique. Samen

met enkele andere boten kijken we of we de

moeilijke oostkust van Martinique kunnen

bevaren. We varen met geknepen billen tussen

de riffen in een gebied waar vrijwel geen andere

boten varen. George heeft samen met Brian en

Peter een mannen-weekendje en we hebben

een wandeling met een angstige slotfase.

De oostkust

Het anker valt in acht meter helder water. We

liggen alleen in een baaitje bij Franςois aan de

oostkust van Martinique. Het was uiteindelijk veel

makkelijker dan we gedacht hadden.

De afgelopen dagen ontstond het idee om niet

de voor-de-hand-liggende westkust van

Martinique te bevaren maar juist de andere kant.

De kust waar de oostpassaat op staat en waar de

oceaandeining die zich in duizenden mijlen heeft

opgebouwd op kapot slaat. Vrijwel niemand

vaart via de oostkust, sterker nog de meest voor

de hand liggende pilots beschrijven de westkust

niet eens.

Martinique heeft als vrijwel enige Caribische

eiland een koraalrif aan de oostzijde van het

eiland liggen en daarmee wordt het mogelijk om

achter het rif te varen en te ankeren. Maar om

daar te komen moet eerst naar de westkust

gevaren worden en vervolgens genavigeerd

worden naar een smalle doorgang om achter

het rif te komen.

Maar ook achter het rif zie je op allerlei plekken

de golven gevaarlijk breken als teken van een

naderende ondiepte. Het zeilen is hier niet zonder

18-3-2012 Pagina 3

gevaar, maar niet onmogelijk. Donald Street

schrijft het in zijn befaamde pilot dat je hier vaart

met de kaart in je linkerhand, de pilot in je

rechterhand en je vrouw op de tweede zaling.

Met drie vertrekkersboten; de Friends, de La

Goele en de ZsaZsa liggen we in st. Lucia

wanneer we besluiten om via de oostkust van

Martinique naar het noorden te varen. We praten

er over met andere boten die het zonder

uitzondering afraden; te gevaarlijk. Het lukt ons

om een papieren kaart te vinden van de oostkust

en ook de digitale kaarten die we hebben zijn

behoorlijk gedetailleerd, al geeft de Navionics

kaart wel de waarschuwing dat het gebied niet

volledig onderzocht is. Martinique, een Frans

eiland, heeft zelfs enkele tonnen aan de oostkust

om het hoofdvaarwater aan te geven. Donald

Street beschrijft de oostkust in zijn pilot uit 1987 vrij

gedetailleerd en ook in Imray pilot Grenada to

the Virgin Islands wordt de oostkust goed

beschreven.

Het palaver

De avond voor het geplande vertrek komen vijf

Nederlandse boten bij elkaar om de tocht nog

eens goed door te nemen. De Friends en de

ZsaZsa vertrekken morgen, de La Goele een paar

dagen later en de Lola en Tahira besluiten om het

niet te doen. De tocht van morgen is ongeveer 35

mijl en om de ondieptes goed te kunnen zien

moeten we voordat de zon in het westen zit op

onze ankerplek zijn. Dat betekent vroeg

vertrekken om uiterlijk om 14:00 uur op onze plek

18-3-2012 Pagina 4

van bestemming te zijn. We zijn tijdens het palaver

best nerveus voor de tocht van de volgende dag,

best vreemd want we hebben er allemaal al een

half rondje wereld er op zitten. Het kan toch niet

lastiger zijn dan de waddenzee? Nee, alleen

wordt een navigatie-misser hier genadeloos

afgestraft doordat je hier, in tegenstelling tot de

waddenzee, niet op zand loopt maar op een

koraalrif. ´s Avonds voeren we de waypoints in en

stouwen we de dinghy´s goed vast aan dek want

het eerste deel wordt een ruig

stukje pal tegen de wind. Er staat

ongeveer 20 knopen wind met

golven van 3 tot 4 meter.

We zwaaien de Friends uit

wanneer zij ´s morgens om half

zeven vertrekken en maken

daarna de ZsaZsa klaar voor

vertrek. Het aan de windse rak

blijkt gemakkelijke dan dat we

vooraf hadden verwacht. En

nadat we de schoot kunnen

vieren hebben we een heerlijke

halve windse koers. We koersen

af op een groene ton die de

paqssage tussen de riffen

aangeeft. Het is een smal geultje

van 100 meter, links en rechts zien

we grote brekende golven. We

hebben net nog via de marifoon

met de Friends contact gehad, zij

zitten al achter het rif en hebben

vlak water.

Melanie en Puck proberen de riffen te ontdekken

18-3-2012 Pagina 5

Nadat we achter het rif zitten

moeten we nog een mijl of

acht om in Franςois te

komen. Het blijft best

spannend maar na verloop

van tijd krijgen we wel het

vertrouwen dat we prima

kunnen. Om 13:00 uur valt

het anker naast de Friends.

´s Avonds BBQ´en we samen

met de Friends.

Crew voor de La Goele

Met Brian en Ester van de La Goele hebben we

afgesproken dat George en Peter samen met

Brian de La Goele naar Franςois varen.

We huren een autootje om hiermee naar st. Anne

te kunnen rijden waar de La Goele voor anker ligt.

Maar nu we toch een auto hebben maken we

hier meteen gebruik van om naar de Carrefour te

gaan. Heerlijk dat we weer in Frankrijk zijn en we

laden de karren vol met kaas, yoghurtjes, groente,

fruit en wijn. De ZsaZsa wordt weer volledig

afgetopt en voorlopig hebben we wijn en lekkers

genoeg aan boord.

´s Morgens net na zonsopkomst vertrekken

George en Peter naar st. Anne. Ester, de kids en

Maarten en Daan nemen de auto mee terug

naar Franςois. We zeilen met de La Goele daarna

tussen de riffen door naar Franςois. Een heerlijke

tocht op een pracht schoener. Het zeilen is

onvergelijkbaar met de ZsaZsa, maar daarom juist

een heerlijke ervaring.

Brekende zeeën zijn een teken

van ondiepte

18-3-2012 Pagina 6

18-3-2012 Pagina 7

Le Robert

De volgende ochtend vertrekken we naar Le

Robert een baaitje verder. We ankeren achter

een klein eilandje waar alle locals in het weekend

op het strand

gaan liggen. Een

mooie plek alleen

vliegen de jetski´s

links en rechts

voorbij, dus we

besluiten een

ander plekje te

zoeken. We

hebben allemaal

behoefte aan

internet en

daarom ankeren

we de boten bij

het stadje Robert.

Terwijl we er naar

toe varen varen

we voorbij de

boventon van een

wedstrijd met

lokale zeilboten,

een geweldig

gezicht.

Op de ankerplek

ligt één Franse

boot, de eerste andere boot die we zien en die

zich natuurlijk verbaast dat er drie boten

tegelijkertijd de ankerplek op varen.

De lokale wedstrijdboten

zonder kiel

18-3-2012 Pagina 8

La Baie du Trésor

18-3-2012 Pagina 9

18-3-2012 Pagina 10

La Baie du Trésor

Als laatste plekje aan de oostkust hebben we een

baaitje in gedachte aan het schiereiland van La

Caravelle. De baai zelf is al vrij smal maar is nog

smaller omdat er grote koraalriffen liggen waar

we tussendoor moeten varen. Het baaitje dat

vroeger door de piraten van Martinique werd

gebruikt en bekend staat als het perfecte

´hurricane-hole´, een plekje waar je zelfs bij een

orkaan nog veilig kunt ankeren.

Het ankeren is hier niet zo eenvoudig omdat de

baai diep en smal is en de stroming eenvoudig de

boot op het rif kan plaatsen. We leggen daarom

alle drie een anker met een lange lijn vanaf het

hek naar de magroven, daarna liggen we met

drie boten op een van de meest schilderachtige

plekjes die we ooit hebben gezien.

We wandelen naar de ruines van Chateau

DUBUC en BBQ´ samen met de La Goele en de

Friends in de namiddag op het strandje; mooier

kan het niet, dat zijn we ons allemaal bewust.

Brian bevestigt onze lijn aan de magroven

18-3-2012 Pagina 11

18-3-2012 Pagina 12

Mannenweekend

Tenzin is de dochter van Brian van de La Goele.

Sinds een paar weken woont zij weer bij haar

vader op de boot. Net als onze kids krijgt zij les via

de Wereldschool, alleen het boekenpakket is

door de douane van st. Lucia een paar weken

vastgehouden. Sinds een paar dagen is het

vrijgegeven. Het blijkt zeer moeilijk te zijn om de

doos op Martinique te krijgen. Brian heeft alles

geprobeerd: koeriers, andere boten, zelf met een

ferry op en neer varen. Uiteindelijk besluiten we

om met de ZsaZsa samen met Brian en Peter in

twee dagen op en neer te varen naar st. Lucia.

Het is een tocht van 45 mijl.

De tocht naar st. Lucia is er een uit het boekje. 20

mijl halve wind, 25 mijl spinnakeren en dat in

Caribische omstandigheden. We hebben twee

vislijnen en binnen een uur hebben we een tonijn

aan de haak, na 10 minuten weer eentje en 20

minuten later weer een, en nog een en daarna

twee baracuda´s. Dit gaat goed

het lijkt net een visfabriek, de

koelkast lig bomvol met vis.

Het wordt helemaal leuk

wanneer we met 9 à 10 knopen

reachend aan het spinnakeren

zijn en plots de hengel van Peter

uitloopt. Er hangt een grote

joekel aan de haak maar we

gaan zo hard dat het onmogelijk

is om de lijn binnen te halen. Nog

voordat we de spi omlaag krijgen

En weer een tonijntje

18-3-2012 Pagina 13

broachen we en knapt de vislijn en zijn we de vis

kwijt.

De volgende ochtend halen we het

boekenpakket op en moeten we terug, nu 30 mijl

kruisend naar Martinique. Om 17:00 uur zijn we

terug in ons mooie ankerbaaitje en geloven de

dames en de kids natuurlijk niets van onze

visvangst. Maar het bewijs ligt in de koeling. We

eten sashimi tot we niet mee kunnen en daarna

heerlijk in roomboter gebakken baracuda.

Een wandeling met een angstig einde

Samen met de La Goele besluiten we om naar de

vuurtoren te wandelen. Brian met Merlijn op de

rug en George met Mare op de rug. We

vertrekken nadat de grootste hitte

verdwenen is, zo rond 16:00 uur.

De wandeling is best pittig, klauterend over

rotsen en over rotsachtige paadjes. Na ruim

een uur lopen besluiten we te stoppen

omdat we de vuurtoren niet meer gaan

bereiken voor het donker. We stoppen even

en drinken wat water. Om 17:30 uur

beginnen we aan de wandeling terug. We

hebben niet veel tijd meer want rond 18:30

uur is het donker. Bij Lotte gaat het kaarsje

helemaal uit. Ze is moe. Puck en Tenzin

daarentegen rennen de bergpaadjes op en

af en lopen ver voor ons uit. We komen bij

een splitsing maar weten niet welk pad Puck

en Tenzin hebben gekozen en omdat we

denken dat beide paden elkaar spoedig

wel weer gaan kruisen besluiten we dat ik

18-3-2012 Pagina 14

het linkerpad neem en Melanie het rechterpad.

Brian en Ester lopen dan nog ver achter ons.

Lotte gaat met mij (George) mee. Het pad loopt

steil omhoog. Puck en Tenzin zien we niet maar ik

weet tegelijkertijd niet of dit pad ook naar de

baai loopt waar de boten liggen. Ik twijfel of

omkeren de beste optie is. Maar na 20 minuten

besluit ik te elfder uren om alsnog rechtsomkeert

te maken en terug te lopen naar de splitsing. Het

is al behoorlijk donker aan het worden en Lotte

raakt in paniek. Ik probeer haar rustig te krijgen

maar ben hierin niet erg succesvol. Na 10 minuten

op de terugweg ga ik door mijn enkel . Het doet

angstig pijn. Met Mare op mijn rug kan ik nog

nauwelijks lopen terwijl het al vrijwel donker is.

Ik probeer Lotte (en mijzelf) moed in te praten

door te zeggen dat Brian ons wel komt ophalen.

Op de heenreis een groepsfotootje

18-3-2012 Pagina 15

Gelukkig blijkt dit ook het geval. Brian is, nadat

Puck en Tenzin bij de dinghies waren gezien,

teruggerend en vindt ons in onze penibele

situatie. Zo, dat is een plezierige ontmoeting!

Brian neemt Mare over en ik strompel in het

donker achter Brian en Lotte aan. Lotte is de held,

zij geeft geen kick en loopt pittig door terwijl ze

ook af en toe een steen van het pad opraapt en

weggooit om te voorkomen dat ik hierover zou

kunnen struikelen. Om 19:00 uur zijn we terug op

de boot, iedereen is heftig geschrokken en mijn

enkel is behoorlijk gezwollen maar niet gebroken

of gescheurd. We liggen vroeg op bed en blijven

nog maar een dagje op de ankerplaats om bij te

komen van dit angstige moment.

Ankeren met de preekstoel op het strand

In het baaitje waar we nu al vijf dagen liggen is

een strandje waar het water zo snel diep wordt

dat de kinderen een aanloopje nemen en

´bommetje´ doen. Binnen 1 meter vanaf de

vloedlijn is het 2 meter diep. Het moet dus

mogelijk zijn om de boot hier te ankeren dat we

vanaf de preekstoel op het strand kunnen

springen. Dat gaan we samen met de La Goele

eens proberen.

We varen voorzichtig om het rif heen en varen

dan in de richting van het strand. Vijftig meter

voor het strand gooien we het hekanker uit

waarvan de ankerlijn al uitgebocht klaar ligt. We

varen recht op het strand af en wanneer we bijna

op het strand liggen springt Melanie van boord en

pakt het hoofdanker en legt dit 10 meter verder-

op op het strand. Klaar, leuk!

18-3-2012 Pagina 16