en zijn wens om 5 kinderen te krijgen van 5 verschillende vrouwen

Maxwell de Wijzer keek om zich heen. Het had hem flink wat moeite gekost om een nieuwe woonplaats te vinden, maar hier was hij dan eindelijk, bij zijn nieuwe huis in de stadsbuurt van Nirvoas.

Hij keek rond in het schaars gemeubileerde stulpje en liet zich op bed zakken. Dat zou nog veel gebruikt worden, dacht hij met een grijns.In zijn vorige woonplaats verachtte iedereen hem, vanwege zijn vreemde levenswens.

Hij wilde een kind bij vijf verschillende vrouwen. Dat was alles. Blijkbaar dacht niet iedereen er zo luchtig over als Maxwell.

Maxwell besloot dat hij in dit dorp zijn wens waar zou gaan maken, en wel zo snel mogelijk.Hij ging naar het park en keek rond. Het was rustig, vredig, iedereen leefde zijn eigen leventje. Daar zou spoedig verandering in komen – zeker bij de vrouwen, dacht Maxwell tevreden.Vijf vrouwen zouden uitverkoren worden…

Eerlijk gezegd had hij eerder veel hogere eisen. Eerst wilde hij 6 kinderen bij 10 verschillende vrouwen. Toen stelde hij die steeds verder bij naar beneden, tot hij uiteindelijk koos voor 5 vrouwen en daar bij maar één kind krijgen.Hopelijk zou het lukken. Hij wilde kinderen, zonen, dochters. De vrouwen konden hem verder niet zo veel schelen.

In het park ontmoette hij de mooie Carla, een vrouw met kort bruin haar. Het klikte meteen. Thuis trof hij nog meer vrouwen voor zijn deur aan, maar de roodharige schone was al getrouwd en voor de andere vrouw had hij geen interesse.

Die avond ging de telefoon en een onbekende vrouw vroeg of hij mee uit ging.Daar zei Maxwell natuurlijk geen nee tegen!Op de afgesproken plaats trof hij een aantrekkelijke blonde vrouw, die zich voorstelde als Jasmine.

‘Ik zal jou eens even alle toffe plaatsen van Nirvoas laten zien!’ lachte ze. ‘Ik ben benieuwd.’ glimlachte Maxwell. ‘Met jou zal het vast gezellig worden!’Hij mocht haar nu al, haar brede lach, haar spontane karakter.

Ze bezochten een hippe club met bubbelbaden, en Maxwell keek voortdurend oplettend om zich heen, zoekend naar meer kandidaten voor zijn levenswens.

Toch vergat hij dat al gauw toen de drank begon te werken en de muziek hem helemaal in zijn greep kreeg.

Toen hij de volgende dag was bijgekomen van zijn kater, nodigde Maxwell Carla weer uit. Het meisje van het park.Hij besloot maar meteen met de deur in huis te vallen.

En het bleek dat zij dat helemaal niet erg vond!

Daarna ging het heel snel. Na een week trok Carla zelfs al bij Maxwell in!Hij vond haar leuk, maar meer niet. Zij leek daarentegen echt van hem te houden.

Toch had Maxwell er geen moeite mee haar zo te bedriegen. Terwijl zij rond liep in zijn huis, belde hij rustig met Jasmine, die hij ook steeds leuker begon te vinden.

Afgezien van wat kleine ongelukjes, verliep hun leven samen verder rustig.

Ze leefden als een verliefd stel, maar voor Maxwell betekende het verder weinig.

Hij keek elke ochtend hoe Carla naar haar werk vertrok -

- En nodigde dan zo snel hij kon Jasmine uit.

Een uurtje voor Carla weer thuis zou komen, namen ze afscheid.Toen Carla binnen stapte, zat Maxwell onschuldig op haar te wachten met een bord boterhammen.‘O, wat lief!’ lachte Carla.

Die avond bleek Carla zwanger te zijn – eindelijk.Tevreden omhelsde Maxwell haar, en zij vatte zijn lach op als een trotse vader. Hij lachte echter omdat zijn plannetje nu eindelijk begon te werken.

De bevalling was iets dat hij liever had overgeslagen, maar het hoorde er nu eenmaal bij.

Ze kregen een zoontje, Tom.Vermoeid keek Carla op hem neer.

‘Geef hem aan mij!’ riep Maxwell meteen. Hij wilde niet dat Carla nog langer met zijn zoon omging. Hij was van hem. Van hem alleen. Zijn droom.

Nu het eerste deel van zijn plan afgewerkt was, besloot hij maar meteen door te gaan.Hij nodigde Jasmine, zijn nieuwe slachtoffer, uit en zoende haar vlak voor Carla’s neus.

Carla begon van wanhoop te huilen en Maxwell stuurde haar weg. Het deed hem vrij weinig.

Kleine Tom lag te huilen in een hoekje, maar daar besteedde Maxwell geen aandacht aan. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd!

Toch verwaarloosde hij zijn zoontje niet. Hij hield juist heel veel van Tom. Hij was de zoon die hij altijd al had willen hebben, het eerste kind van zijn levenswens.

Tom groeide op en Maxwell zag trots dat de jongen veel op hem leek.

Jasmine werd snel zwanger en al gauw brak de dag van de bevalling aan.Ze vloekte moord en brand, en Maxwell deed geschrokken een stapje achteruit.‘Ik wilde helemaal nog geen baby, klootzak, waarom overkomt mij dit nou, dat rotkind, verdomme!’Zo ging het nog een tijdje door.

Toen het jongetje eindelijk ter wereld gekomen was, keken Jasmine en Maxwell elkaar zwijgend aan.‘Hier, neem jij hem maar.’ zei Jasmine nors. ‘Ik ben hier nog niet klaar voor.’

‘Wat bedoel je?’‘Jij bent de vader, neem je verantwoordelijkheden maar. Ik ben weg hier. Ik wil geen moeder zijn.’‘Wat?’ Maxwell probeerde zo wanhopig mogelijk te klinken, maar eigenlijk was dit precies wat hij wilde.

Dit paste precies in zijn plannetje.‘Maar dan zit ik met twee kleine kinderen hier, hoe moet ik ooit…?’‘Dat zoek je maar uit.’En weg was ze.Ze had de baby niet eens een naam gegeven, dus besloot Maxwell hem Peter te noemen.

Zodra Jasmine vertrokken was, haalde Maxwell opgelucht adem.Het begon er steeds meer op te lijken dat hij hier in Nirvoas echt zijn levenswens zou vervullen.Twee van de vijf vrouwen had hij al gehad. Twee van de vijf kinderen kropen nu rond in zijn huis.

Het waren stuk voor stuk schatten van kinderen. Vooral Tom had Maxwell’s hart gestolen, hij werd met de dag slimmer en grappiger.

Naast het zorgen voor zijn zoons vond Maxwell ook nog tijd om nieuwe vrouwen te vinden. Nu liep er toevallig eentje voor zijn huis langs, en hij lokte haar met een smoesje naar binnen.Daar sloeg al gauw de vonk over.‘Weet je dat ik je ontzettend aantrekkelijk vind, Jessica…’ mompelde Maxwell in haar oor.

Zo ging het nog een tijdje door, tot Maxwell Tom naar bed moest brengen.

Intussen hoorde hij hoe Jessica uit zichzelf de kleine Peter in bad deed. Tevreden knikte Maxwell. Zij was zijn volgende kandidaat.

Hun relatie verbeterde de komende weken en ook de kleine Peter groeide op tot peuter.Hij leek veel op Maxwell, maar hij had precies de brede glimlach van zijn moeder Jasmine en ook haar spontane karakter.Soms moest Maxwell toegeven dat hij Jasmine wel een beetje miste.

Maar zulke gevoelens kon hij niet toe laten. Hij bleef trouw aan zijn wens, en daar moest hij sterk voor zijn.Gelukkig had hij zijn twee zoontjes voor afleiding.

Hij hield met de dag meer van ze, ook al was hij hun moeders dan al totaal vergeten.

Maxwell werkte zorgvuldig aan zijn relatie met de hippe Jessica, maar liet ondertussen ook zijn oog vallen op de oppas die ‘s avonds op zijn kinderen paste als hij het zelf te druk had.

Ze was beeldschoon en Maxwell voelde zich vreselijk tot haar aangetrokken, ondanks het verschil in leeftijd. Hij besloot haar nog even met rust te laten en te doen alsof hij haar niet zag staan, maar misschien was ze een mogelijkheid voor de toekomst…

Tussen Maxwell en Jessica verliep het niet altijd even vlotjes. Ze was een meid die wist wat ze wilde, met een sterke eigen mening. Als er ook maar iets was dat haar niet zinde, liet ze dat meteen weten.Daarom mislukten veel van Maxwell’s pogingen haar te kussen, of zo maar wat met haar te flirten.

Hij vond het jammer, maar haar wilde karakter maakte Jessica tegelijk nog leuker. En Maxwell was ervan overtuigd dat zij zijn nieuwe slachtoffer zou worden, dus hij liet zich door niets uit het veld slaan.Zijn oudste zoontje, Tom, groeide alweer op tot kind. Hij lachte veel en Maxwell was blij dat de jongen niet leed onder het gemis van zijn moeder. Nee, ze hadden het goed voor elkaar.

Tom kreeg zijn eigen kamer, waar de computer stond en nog wat oude spullen die Maxwell nooit gebruikte. Het was klein, maar de jongen was er dolblij mee.

Die middag zat Maxwell met Jessica op de bank, de kleine Peter naast hen, tv te kijken.Jessica liet zowaar toe dat Maxwell zijn arm om haar heen sloeg. En toen besefte hij: ze speelde alleen maar hard to get. Ze wilde heus wel, net zo graag als hij, maar dat liet ze alleen op een nogal moeilijke manier blijken.

En zo brak hij eindelijk door haar verdediging heen, en kuste haar. Jessica begon te giechelen zoals hij nog nooit had gezien, ineens leek ze verlegen.‘Ik hou van je, Jess.’Ze giechelde nog harder, maar mompelde wel: ‘Ik ook van jou, Max.’

Zo kreeg hij haar dan eindelijk zijn bed in – en meteen ook zijn huis in, want ze stemde toe bij hem in te trekken.Mooi. Alles verliep volgens plan.

Tom en Peter vonden het fijn weer een soort moeder in huis te hebben, een vrouw die spelletjes met ze speelde en leuke verhaaltjes vertelde. De jongens kenden hun echte moeders niet, dus waren ze al gauw blij met een vrouw die voor hen zorgde naast hun vader.De tijd vloog, en Peter moest opgroeien tot kind.

Als peuter had hij al veel op zijn spontane moeder Jasmine geleken, als kind was dat alleen maar sterker. Hij stuiterde overenthousiast door het huis, lachte om alles en was nooit chagrijnig te krijgen. Precies zijn moeder, die Maxwell zo spontaan mee had uitgenomen en altijd zijn dagen opvrolijkte met haar brede glimlach…Snel schudde Maxwell zijn hoofd. Hij moest niet meer aan Jasmine denken. Jessica was nu zwanger (erg snel, gelukkig), en daar moest hij zich op focussen.

Dat deed hij dan ook, en na 9 lange maanden begon de bevalling.Maxwell stuurde Tom en Peter de kamer uit, en probeerde Jessica zo goed hij kon te helpen. Toch vloekte ze en schold ze hem uit.

Gelukkig kalmeerde ze zodra ze haar kleine Jesse in de armen hield.Weer een zoon! Maxwell kon zijn geluk niet op.Totdat Jessica’s gezicht ineens betrok.‘We moeten trouwen, Maxwell.’

‘We hebben samen een kind, dus we moeten trouwen.’‘We moeten helemaal niets. Vind je het niet fijn zoals we nu leven? Alles gaat toch goed?’ probeerde Maxwell haar te sussen – maar stiekem hoopte hij dat dit tot ruzie uit zou draaien en ze haar koffers zou pakken.‘Ik wil trouwen, Maxwell.’‘Ik niet, Jessica.’

‘Je luistert ook nooit naar me! Je negeert mijn wensen, mijn verlangens, alles waar ik in geloof betekent niets voor je! Beteken ik eigenlijk wel iets voor je?’Vloekend en tierend beende Jessica naar de keuken, waar ze haar zoontje oppakte en hem vaarwel kuste.‘Mama houdt het hier niet langer uit, ventje.’ fluisterde ze. ‘Het spijt me. Tot ziens.’

En zo vertrok Maxwell’s derde vriendin.Meteen wierp hij zich op zijn vierde slachtoffer, de oppas Dagmar.

Misschien kwam het doordat ze nog zo jong en onwetend was, en vooral behoorlijk naïef, dat ze meteen op Maxwell’s versierpogingen in ging. Maar Maxwell was allang blij dat hij zo’n gemakkelijk slachtoffer gevonden had.

Met een beetje geduld kreeg Maxwell ook Dagmar zijn bed in, en ze wilde zelfs al samen wonen.Tom, Peter en Jesse kregen zo weer een nieuwe ‘moeder’. De kleine baby Jesse was inmiddels ook al opgegroeid tot een peuter, en Maxwell zag dat hij de blauwe ogen van zijn moeder Jessica had.

Het was vreemd om te zien dat Dagmar nog naar school moest, en samen met zijn zoontjes Tom en Peter de schoolbus in stapte.Voor hem was ze al bijna een volwassen vrouw, zo zag hij haar.

En voor haar kwam de schoolbus al gauw niet meer, toen ze zwanger bleek te zijn en met haar opleiding moest stoppen.Daar baalde ze flink van, ze had altijd al lerares willen worden en deze onderbreking kon ze daarbij niet gebruiken.

Maxwell zag tranen in haar ogen blinken en bijna voelde hij medelijden voor het meisje.‘Het komt wel goed. Wij krijgen deze baby en daarna kun je verder met school. Toch?’‘Dat is wel zo.’‘Natuurlijk is dat zo, liefje. Alles komt goed.’

Maar tijdens de zwangerschap verloor Dagmar alle hoop. Het was vreselijk om zwanger te zijn en ze wilde niets liever dan dat ze nog een gewone tiener was, en dat ze Maxwell nooit ontmoet had.

Uitgeput bracht ze haar zoontje Derrick ter wereld, en gaf hem aan Maxwell.‘Ik wil dit niet.’ zuchtte ze vermoeid. ‘Ik kan dit niet. Ik wil gewoon een tiener zijn, en geen meisje met de verantwoordelijkheden van een volwassen vrouw…’‘Wat bedoel je? Wil je niet voor Derrick zorgen?’‘Ik kan dit niet meer aan.’

‘Ik ben pas zestien, Maxwell.’En Maxwell begreep het. Hij zuchtte en keek naar de grond. Elke keer verloor hij zijn vriendinnetjes razendsnel na de bevalling, en hoewel hij niet even veel voor elke vrouw voelde, was het elke keer weer een klap.‘Ik begrijp het. Ik zal goed voor Derrick zorgen.’

Zo had Maxwell dus vier zoons. Tom en Peter waren zelfs al tiener. Trots keek Maxwell naar Peter. Hij leek veel op hem. Van zijn moeder, Jasmine, had hij de brede lach en de blauwe ogen. Zijn karakter was ook sprekend haar; altijd vrolijk, spontaan en behulpzaam.Maxwell zuchtte. Hij miste Jasmine. Hij had echt van haar gehouden.

En ook Tom was een knappe vent geworden. Of hij op zijn moeder Carla leek kon Maxwell niet met zekerheid zeggen. Hij was de vrouw met het korte bruine haar al bijna vergeten.

De jongste, de kleine Derrick, werd peuter en Maxwell herkende meteen zijn mooie, jonge moeder Dagmar.Hij hoopte dat ze haar tienerleventje inmiddels weer had opgepakt, en er zorgeloos van kon genieten.

Maxwell liet zich op een bed in de slaapkamer van de jongens zakken.Hij moest alles even laten bezinken. De jaren hier in het dorp waren zo snel gegaan.Eerst had hij Carla ontmoet, en Tom gekregen. Toen Jasmine, waarmee hij Peter kreeg. Daarna Jessica, en Jesse – en daarna Dagmar, met wie hij Derrick kreeg.

Zijn wens was bijna vervuld. Nog één vrouw, nog één kind, en hij zat aan de vijf.

Hij herinnerde zich vaag dat Jasmine wel eens een meisje had mee genomen als ze uit gingen, een tiener met zwart haar die ook wel eens langs kwam bij hen thuis.Charlotte, zo heette ze.Maxwell nodigde haar uit, en ze herinnerde hem zich nog. Toch reageerde ze woedend toen ze door kreeg wat Maxwell van plan was, en ze duwde hem van zich af.

Maar zoals altijd wist Maxwell haar binnen een paar uur om zijn vinger te winden. Het koste wat moeite, het koste wat gladde praatjes en slijmerige complimentjes – maar daarna had hij haar ook compleet in the pocket.

‘Kom mee naar binnen, Charlotte, het wordt koud.’ zei hij, en ze dronken wijn tot ze samen onder de dekens verdwenen.De volgende ochtend werden ze in elkaars armen wakker en Maxwell wist dat het hem weer gelukt was.

Peuter Jesse werd kind, en Maxwell begon zich zorgen te maken over zijn kleine huis. Er was maar één kleine slaapkamer waar nu Tom, Peter en Jesse samen moesten slapen.Derrick sliep bij Maxwell en Charlotte op de kamer.Toch leken de jongens nergens problemen mee te hebben, en dat stelde Maxwell gerust. Hij wilde een goede vader zijn.

Hoewel Charlotte ouder was dan Dagmar, herkende Maxwell veel in haar toen ze zwanger werd. Ze bracht precies dezelfde argumenten naar voren: ik ben hier nog niet klaar voor, ik ben nog zo jong, enzovoorts.

Maar Charlotte was ook een stuk minder volgzaam dan Dagmar. ‘Ik laat het weghalen!’ schreeuwde ze. ‘Het kan me niet schelen wat jij daarvan vindt, het is mijn lichaam en mijn leven!’‘Jij laat helemaal niets weghalen, Charlotte. Luister naar me, dit is net zo goed mijn baby als die van jou. Hij is van ons samen.’

‘Ik moet niks van die baby hebben, ik moet hem niet!’ brulde Charlotte. ‘Hij is helemaal van jou!’‘Afgesproken.’ kaatste Maxwell terug. ‘Zodra hij eruit is, hoef je er niet meer naar om te kijken.’En zo was het afgesproken dat Charlotte geen abortus zou plegen, en Maxwell de volledige voogdij over de baby zou krijgen.

‘Ik had het moeten laten weghalen toen het nog kon! Dan had ik dit ook niet hoeven doorstaan!’ kermde Charlotte met opeengeklemde kaken toen ze moest bevallen.

Ze keek niet eens of het een jongen of een meisje was, legde het kind op de grond en vertrok.

Maxwell probeerde haar te helpen met inpakken, maar ze duwde hem weg. Ze wilde niets meer met hem te maken hebben.Zodra ze weg was, haalde Maxwell diep adem.Hij pakte zijn dochtertje van de grond en noemde haar Lilah.

Dit was het dan, zijn vijfde kind.

Maxwell moest ook weer even aan Dagmar denken, toen Derrick opgroeide tot kind. Hij leek sprekend op haar, vooral zijn groene ogen met lange wimpers had hij precies van zijn moeder.

En de jongste telg van het gezin, de kleine Lilah, werd peuter en stal meteen het hart van alle mannen in huis.

‘Nee, dat was echt de laatste keer Lilah! We gaan nu naar binnen, naar mama.’‘Mama!’Meteen liet het meisje zich moeiteloos van het speeltoestel in de voortuin plukken.Maxwell glimlachte.

Er was veel veranderd in zijn leven de laatste tijd. Toen hij eenzaam en alleen was achtergebleven met vijf kinderen – zijn grote wens vervuld – voelde hij zich toch niet goed. Hij miste Jasmine. Het was niet makkelijk hun relatie weer op te bouwen, maar uiteindelijk lukte het weer. Ze kochten samen een mooi huisje aan de rand van de stad.

Met nog steeds een brede glimlach op zijn gezicht keek Maxwell naar de poster die hem herinnerde aan hun trouwdag. Al hun vrienden waren aanwezig geweest, en steeds als Maxwell hun gelukswensen las voelde hij zich gelukkig.

Hij hield van Jasmine. Al vanaf het moment dat ze hem zo spontaan mee uit vroeg, terwijl ze elkaar niet eens kenden. Hij hield met zijn hele hart van haar.Nu was ze zijn vrouw, en een moeder voor de vijf kinderen.

Hij had haar met aarzelen verteld over zijn vreemde wens. Ze schrok, maar legde zich er uiteindelijk bij neer.‘Het is nu voorbij.’ had ze gezegd. ‘Jij hebt je vijf kinderen, nu kunnen we weer normaal gaan doen.’Maxwell had zich geschaamd. Ze plaagde hem maar wat, maar toch wist hij dat het waar was.

Achteraf zag hij ook wel in hoe vreemd het was vijf kinderen van vijf vrouwen te willen. Maar eigenlijk zou hij het nooit meer anders willen. Hij had nu een heerlijk gezin, en hij hield van al zijn kinderen.Peter en Tom waren echte pubers, ze deelden een kamer en besteedden veel tijd aan huiswerk – maar natuurlijk ook aan de meisjes, ze waren tenslotte zonen van Maxwell.

De maaltijden samen vond Maxwell het fijnst. Dan keek hij de tafel rond en besefte trots dat dit allemaal kinderen van hem waren. Hij was gelukkig.

Met Jasmine aan zijn zij kon er nooit meer iets mis gaan. Samen stonden ze sterk. Voor vijf kinderen zorgen leek misschien moeilijk, maar met haar kwam hij er wel uit.

Maxwell keek naar zijn oudste zoon, Tom, en besefte niet zonder trots dat de jongen vast veel aandacht van de meisjes kreeg.

Voor Peter gold dat niet, hij had een apart gezicht wat waarschijnlijk niet als ‘knap’ gezien werd door meisjes – maar zijn spontane karakter maakte alles meteen weer goed. De jongen was zo blij dat zijn moeder nu weer bij hen was.

Jesse was een brutaaltje, net als zijn moeder Jessica, maar zijn oudere broers hielden hem wel onder de duim.

Derrick leek met de dag meer op zijn knappe moeder Dagmar, en Maxwell wist niet of dat een goed of een slecht teken was.Met zijn lange wimpers en meisjesachtige manier van doen leek het ventje soms meer op een meisje. Het maakte Maxwell niet uit – hij accepteerde zijn kinderen zoals ze waren.

En dan was er nog de jongste, het meisje na vier jongens – Lilah.Maxwell had een zwak voor haar, elke keer deed ze hem weer smelten met haar groene oogjes en de sproetjes op haar neus.

Met een zucht van geluk liet Maxwell zich naast Jasmine op de bank zakken.

Hij had het niet makkelijk gehad de laatste jaren, maar nu lachte het geluk hem toe. Hij greep het met beide handen. En hij was vastberaden het ook nooit meer los te laten!