Makkelijk gezegd!

MAKKELIJKGEZEGD!

An

ja E

lshout M

AKKELIJ

KG

EZEG

D!

DE DERTIENJARIGE REBECCA BAALT ER GOED VAN.

ZE GAAT OP WERKWEEK EN NU WORDT ZE ZOMAAR

OPEENS OPGESCHEEPT MET HAAR NICHTJE LISA,

DIE ZE NAUWELIJKS KENT!

LISA IS, NA DE SCHEIDING VAN HAAR OUDERS, MET

HAAR MOEDER EN ZUS ROSA IN DEZELFDE PLAATS

KOMEN WONEN ALS REBECCA.

EN NU KOMT ZE OOK NOG BIJ HAAR IN KLAS 2G!

‘JE KUNT LISA BEST EEN BEETJE OPVANGEN IN HET

BEGIN,’ HAD HAAR MOEDER VOOR HAAR BESLOTEN.

LEKKER MAKKELIJK GEZEGD!, HAD REBECCA GEDACHT.

HOE MOET ZE DAT UITLEGGEN AAN HAAR VRIENDIN-

NEN, BELINDA, MEREL EN ESMEE? AL JAREN

TREKKEN ZE MET Z’N VIEREN OP. MAAR ZE LAAT

DE WERKWEEK NIET VERPESTEN. ECHT NIET!

TOCH WORDT DAT NOG LASTIG VOOR REBECCA. LISA

BLIJKT NOGAL EEN VREEMD KIND TE ZIJN. BELINDA

LAAT DUIDELIJK MERKEN DAT ZE LISA NIET BIJ HUN

GROEPJE WIL. REBECCA ZIT ER TUSSENIN. WAT MOET

ZE DOEN? EN DAN WORDT ZE OOK NOG VERLIEFD...

EEN VERHAAL MET HUMOR, VERWIKKELINGEN EN

ROMANTIEK VOOR MEIDEN VANAF TWAALF JAAR.

WWW.UITGEVERIJMOZAIEK.NL

An j a E l sh o u t

Mozaïek JuniorMozaïek Junior

NUR 283

O_MakkelijkGezegd!–def 12-06-2006 10:04 Pagina 1

Leeftijd 12+

Vormgeving omslag Mirella DijkermanIllustratie omslag Roelof van der Schans

Lay-out/dtp binnenwerk Gerard de Groot

© 2006 Uitgeverij Mozaïek, ZoetermeerMozaïek Junior is een imprint van Uitgeverij Mozaïek

ISBN (10) 90 239 9191 5ISBN (13) 978 90 239 9191 5

NUR 283

Alle rechten voorbehouden.

Meer informatie over dit boek en andere uitgaven van Mozaïek vindt u opwww.uitgeverijmozaiek.nl

opmk-Makk.gezegd 18-06-2006 21:13 Pagina 2

UITGEVERIJ MOZAÏEK - ZOETERMEER


Makkelijk gezegd!

Rebecca stapt de bus in. Ze hijst haar afgezakteschoudertas omhoog en tuurt door het gangpad.

Klasgenoten die bezig zijn hun tassen in het net bovenhun hoofd te duwen, versperren hier en daar de door-gang. Ze knikt achterom naar Belinda, Merel en Esmee,die na haar de bus zijn ingestapt.‘Achterin is nog vrij!’‘Schiet op dan!’ spoort Belinda haar aan.De vier vriendinnen banen zich een weg door het nauwegangpad. Hun volle tassen bonken tegen enkele klasge-noten, wat verontwaardigde kreten oplevert.Rebecca, die wordt vooruitgeduwd door Belinda, mom-pelt: ‘oeps’ en ‘sorry...’Eindelijk bereiken ze de achterbank.‘Zo, ik zit!’ Rebecca strijkt haar lange krullen uit haargezicht. Haar lichtbruine ogen kijken oplettend om zichheen. Mazzel dat de achterbank nog vrij was. Kunnen zelekker alle vier bij elkaar zitten.‘Kan ik nog even maffen?’ vraagt Belinda onderuitgezakt,haar ogen dicht. ‘Ben al achterlijk vroeg begonnen metinpakken.’‘Wat een lijst spullen moest je meenemen, hè,’ zegtMerel. ‘Ik ben als de dood dat ik nog wat vergeten ben.’Ze draait een lok van haar haren om haar vinger, laathem schieten en begint een nieuwe lok te draaien.

5


‘Er stonden anders idiote dingen op,’ vindt Esmee. ‘Zeepin een zeepdoos! Nou ja, echt achtergebleven gebiedsoms, hoor, zo’n school. Wie gebruikt er nu nog eenzeepdoos?’Rebecca grinnikt. ‘Ik heb een fles douchecrème mee-genomen. Ik ruik de hele week naar viooltjes.’‘Viooltjes ruiken volgens mij niet,’ zegt Merel serieus.Belinda schiet in de lach. ‘Hoe weet je nou of viooltjesruiken?’‘Mijn moeder zet de tuin altijd vol met violen en ik hebze nog nooit geroken,’ beweert Merel.‘Heb je er wel eens met je neus in gehangen dan?’ vraagtBelinda belangstellend verder.‘Lekker boeiend, zeg,’ onderbreekt Esmee hen. ‘Hebbenjullie dan wel fietsreparatiemateriaal?’‘Ben je wel eens bij ons in de schuur geweest?’ vraagtBelinda. Ze rolt met haar ogen. ‘Ik ben al blij als ik mijnfiets kan vinden. Ik leen wel van jullie.’Esmee wuift royaal. ‘Mijn moeder heeft een gloednieuwedoos voor me gekocht om mee te nemen, dus ik hebgenoeg.’Belinda knikt of ze niet anders verwacht had. ‘Mooi.’‘En laarzen?’ vraagt Merel verder. Esmee trekt haar wenk-brauwen op. ‘Je denkt toch zeker niet dat ik met van dielompe laarzen ga lopen? Doei!’Merel moet deze opmerking blijkbaar even verwerken,want ze zwijgt nadenkend.Rebecca staat op en duwt haar jack in het bagagenetboven hun hoofd. De bus stroomt steeds voller met leer-lingen. Meneer De Krijger, mentor van 2g, staat voorin.

6


Kalmpjes tussen alle rumoer vinkt hij namen aan op delijst die hij in zijn handen houdt.Rebecca valt weer neer op de zacht verende bank. Danziet ze haar aankomen.Nee, hè! Lisa!Ze heeft de rare neiging even stijf haar ogen dicht te doenen dan weer open in de hoop dat dat vervelende dan opzou lossen in het niets. Toen ze klein was, dacht ze altijddat het werkte.Het gangpad is leeg. Iedereen heeft al een plaatsjebemachtigd. Het meisje dat net is ingestapt, kijkt onzekerrond. Haar zwarte steile haar steekt scherp af tegen haarbleke gezicht. Opeens lichten haar ogen op. Ze loopt opde achterbank af.‘Schuif eens wat op, Lisa moet er nog bij.’Rebecca hoort zelf hoe kortaf haar stem ineens klinkt.‘Ik zit net lekker zo,’ protesteert Belinda. Haar blauweogen worden fel.‘Schiet op,’ sist Rebecca tussen haar tanden door.Onwillig schuift Belinda naar het midden.‘Ach, er kan er nog best één bij.’ Merel kijkt bezwerendvan Belinda naar Rebecca.Belinda haalt haar schouders op. Merel werpt een snelleglimlach naar Rebecca. De metalen plaatjes van haarbeugel op haar witte maar ietwat scheefstaande tanden,zijn nu duidelijk zichtbaar. Haar ogen glinsteren vrolijk.Belinda is dan wel opgeschoven, maar ze kijkt nog steedsgrimmig.‘Ze gaat toch zeker niet de hele tijd achter ons aanhan-gen?’

7


Belinda doet geen moeite om zacht te praten. Lisa komtsteeds dichterbij. Tenzij Lisa zo doof is als een kwartel,moet ze die opmerking wel gehoord hebben, kreuntRebecca inwendig.‘Alleen maar even in het begin. Stil nou...,’ dwingt zefluisterend.‘Wat is er?’ schalt Esmee, die blijkbaar half iets opvangt.‘Niks!’ Rebecca slaat haar ogen op naar het dak van debus en wenst Lisa naar de andere kant van de aardbol.Haar nichtje is inmiddels aangekomen bij de achterbank.Rebecca merkt dat Lisa snel wegkijkt van de ijspegelblikvan Belinda.‘Kom maar, bij het raam,’ zegt ze. Ze dirigeert Lisa langsde zwijgende Belinda, naar een veilige plek.‘Ik was je kwijt.’ Lisa duwt haar tas in het bagagerek bijde andere tassen.‘O,’ zegt Rebecca. Ze kijkt voor zich uit en zucht onhoor-baar. Heeft zij weer! Wordt ze in de werkweek opge-scheept met een nichtje dat ze nauwelijks kent.‘Lisa krijgt heus wel eigen vriendinnen,’ had haar moedervanmorgen nog gezegd. ‘Het is alleen maar even in hetbegin, om haar wat op te vangen.’Lekker makkelijk gezegd vanachter de ontbijttafel. Heb-ben ze haar wat gevraagd? Het is gewoon over haar hoofdheen beslist.Ze had een half broodje vermorzeld tussen haar tanden.Wat ze ook zou zeggen en al gezegd had, het zou niet hel-pen. Lisa ging mee.‘Het is niet eenvoudig voor Lisa, hoor,’ had haar moedereraan toegevoegd. ‘En wie weet klikt het tussen jullie en

8


wordt ze één van je beste vriendinnen.’Je kunt toch merken dat hersencellen al na je vijfentwin-tigste beginnen af te sterven. Ze kent Lisa nauwelijks! Delaatste jaren hebben ze elkaar zelden gezien.Vorige week was het ook al zo raar. Op school. Toen zehun rooster en boeken op gingen halen. Lisa had daarmaar gestaan, bij de tafels waar de boeken voor het nieu-we schooljaar werden uitgereikt.Onwennig had Lisa rondgekeken. Tot ze haar en haardrie vriendinnen ontdekte, bij de garderobe.‘Dat is nou mijn nichtje, weet je wel?’ Rebecca kon nietanders dan haar hand opsteken. Aarzelend deed Lisahetzelfde.‘O, die van de scheiding.’ Merel knikte verlegen naarLisa.‘Ze lijkt wel een beetje op jou,’ zei Esmee, die Lisa eensgoed bekeek. ‘Die neus, zelfde haarkleur, alleen zij heeftsteil haar.’‘Hoe kom je daar nou bij?’In de spiegels, die boven de kapstokken hingen, had zegezien hoe haar wenkbrauwen zich fronsten. ‘We lijkenhelemaal niet op elkaar.’Nauwkeurig had ze Lisa, die haar boeken aanpakte en ineen grote tas deed, bestudeerd. Haar kleine, enigszinsopwippende neus was een gevoelig punt. Had Lisa ookzo’n neus? Tegen haar zin moest ze toegeven dat het erwel op leek.‘Komt ze bij ons in de klas?’ had Belinda gevraagd.‘Ik geloof het wel.’ Ze had er nog wel meer over willenzeggen, maar ze wist eigenlijk niet wat. Lisa was klaar.

9


Haar boeken zaten in de tas. Ze keek vragend naar hungroepje.‘Kom bij ons staan,’ had ze gewenkt. Ze had echt gepro-beerd om het zo aardig mogelijk te zeggen. Lisa was bijhun groepje gaan staan...‘Halloho... zijn we nog in beeld?’Esmee hangt voor Merel en Belinda langs en stootRebecca aan. Ze knipt met haar vingers. Rebecca schriktop uit haar gedachten.‘Zei je wat?’‘Drie keer nog maar, hoor. Schiet op, draai je om, en kijknaar buiten. Daar loopt Bryan. Hij is zó cool,’ zegt Esmee.Rebecca veert op. Ze draait zich om en gaat, net alsEsmee, Belinda en Merel, op haar knieën op de achter-bank zitten.‘Hij is zoooo cool,’ roept Belinda. Ze knippert heftig methaar wimpers. ‘Merel, vang me op voor ik flauwval!’Ze valt tegen de giechelende Merel aan. Esmee negeerthaar en kijkt de knappe donkere jongen na, tot hij ver-dwijnt in bus nummer drie. Ze zucht en schikt dan zorg-vuldig een van haar blonde lokken over haar schouder.Esmee is de knapste van de vier, vindt Rebecca. Met haarglanzende haar dat rood lijkt in de zon, de opvallendeviolette ogen en haar gave huid. Rebecca strijkt over haareigen gezicht. Een puist vlak bij haar neus en een in op-komst op haar voorhoofd. Rotpuisten. Waarom heeft zijniet zo’n mooie huid? Ze gelooft werkelijk dat ze nognooit een puist heeft gezien bij Esmee. Zelfs geen kleintje! En dan haar figuur. Alles lijkt bij Esmee al op zijn plaatste zitten. Nee, dan die knokige heupen van haar en die

10


kleine heuveltjes (je moet goed kijken) terwijl Esmee alronde heupen en borsten heeft. ‘Dat komt bij jou ookheus wel,’ heeft haar moeder haar verzekerd. ‘De één isnu eenmaal wat sneller met de groei dan de ander.’Dûh! Daar kan je wat mee als je in een acute ‘hoe zie ikeruit’-crisis zit.Rebecca zucht. Nou ja, gelukkig is Merel ook nog net alszij. Die is zelfs nog platter! Als je haar zo ziet zitten, lijktze niet ouder dan twaalf, zo klein en tenger als ze is.Rebecca zwaait naar haar moeder die met alle andereouders staat te wachten tot ze eindelijk zullen vertrekken.Haar moeder zwaait terug en gebaart dan iets. Naasthaar staat tante Jolanda. Rebecca kijkt naar Lisa. Ze zitstil in het hoekje van de bank en staart naar buiten.Rebecca perst haar lippen op elkaar. Kan gezellig wordenmet zo’n zwijgende schaduw naast haar.Haar moeder en tante Jolanda lopen samen om de busheen. Dan valt Rebecca’s oog op iemand anders. Eenblonde lange jongen die met kalme passen op bus num-mer twee afloopt. Een versleten rugtas draagt hij achte-loos over zijn schouder, een zonnebril met donkere gla-zen op zijn neus.‘Wie is dat?’‘Wat?’ Esmee kijkt de verkeerde kant op.‘Nee, daar.’ Rebecca draait het hoofd van Esmee in dejuiste richting.‘O, hij!’ Esmee drukt haar neus tegen het glas.‘Zo kippig als wat,’ zegt Belinda. ‘Dat is die nerd uit 1jvan vorig jaar, weet je nog. Gruwelijk intelligent, een IQvan 180 ofzo.’ Ze knipt ongeduldig met haar vingers.

11


‘Eh... hoe heet hij ook alweer?’‘Peter,’ zegt Merel. ‘En het is geen nerd. Het is gewooneen aparte jongen.’‘Merel, schei uit,’ gilt Esmee. ‘Hij is gewoon een enormestuud.’Rebecca zegt niets. Peter? Van 1j? Dan is hij wel erg ver-anderd, vindt ze. Ze herinnert zich hem als een dunnejongen met bril, stekeltjeshaar en een beugel. Maar nu!Hij is langer en breder geworden. De beugel is weg, zijnhaar is een stuk gegroeid en valt in wat slordige lagen, dieweggestreken zijn achter zijn oren. Een paar losse piekenvallen over zijn voorhoofd.‘Hij is wel veranderd,’ zegt ze voorzichtig. Belinda kangenadeloos plagen. Rebecca voelt nu al haar scherpe blikbranden.Esmee knikt genadig. ‘Hij is wel stukken leuker nu.’Lisa draait zich ook om en gaat net als de rest op haarknieën op de achterbank zitten. Ze zwaait naar haar moe-der die nu, samen met Rebecca’s moeder, weer aan deachterkant van de bus staat.Meneer De Krijger geeft het sein tot vertrek. De bus zetzich met een schok in beweging. Met een gil houden demeiden zich aan de bank vast en zwaaien naar hun ouders.‘Doei mam, doei, lekker een week zonder je,’ roeptBelinda met een lieve glimlach naar haar moeder.‘Pas maar op. Misschien kan ze wel liplezen, je weet hetnooit met moeders,’ waarschuwt Rebecca.‘Ik neem het risico,’ zegt Belinda.Ze zwaaien tot de bus de hoek omdraait en het plein metouders uit het zicht verdwijnt.

12


Makkelijk gezegd!

Documents

Transcript of Makkelijk gezegd!