Maandberichten 2009

December September / november Juli / augustus Juni Maart Februari Januari Preek H. Drievuldigheidsdag

December

Het rituaal van het zegenen van Wijwater Een belangrijk onderdeel van de voorbereiding van onze ritualen is het maken van het “Wijwater” of, zoals er in de Engelse liturgie over wordt gesproken, “Holy Water”. Dit water wordt door een Priester gemaakt met het doel om alles wat er mee besprenkeld wordt te zuiveren en daardoor Heel of Heilig te maken. De stoffelijke ingrediënten zijn “Zout” en “Water” die door de Priester getransformeerd worden tot een middel om alles in geestelijke zin te zuiveren. De Priester heeft de mogelijkheid gekregen om materie om te vormen door de krachten of de energie van de Schepper van het Universum en die van de Aarde samen te brengen. De teksten in het rituaal maken duidelijk wat door de Priester gedaan wordt. Eerst wordt het element “Zout” gereinigd van alle slechte invloeden door de Kracht van de levende, heilige en almachtige God die de Heer is van de Engelen en de Mensen. Deze energie vervult de gehele aarde met leven-gevende kracht waardoor alles wordt bestuurd en alles tot leven wordt gewekt. Deze leven-gevende kracht wordt duidelijk gemaakt doordat de aandacht van God gevraagd wordt om deze kracht te mogen ontvangen door het uitsteken van Zijn rechterhand. Het is opvallend dat nooit gevraagd wordt om de linkerhand uit te steken. De vraag is dus: Waar is de rechterhand een symbool van? Dezelfde handeling wordt verricht bij het element “Water” door het Licht of Levensenergie van de Schepper door de rechterhand van de Priester er aan toe te voegen. De gelijkenis tussen Licht en Leven wordt ons duidelijk gemaakt in het Johannes Evangelie als over het Scheppende Woord gesproken wordt. Vervolgens wordt over dit gereinigde “Water” driemaal een kruis met het element “Zout” gemaakt waardoor het na vermenging zijn heilzame werking kan vervullen. Deze drie kruizen worden gemaakt onder aanroeping van de energie van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Door deze drie kruizen wordt duidelijk gemaakt dat hierdoor een ruimtelijke vorm ontstaat. Daarna wordt de zegen gevraagd over dit nieuwe symbool van de Gever van de “Onoverwinnelijke Kracht” en de “Koninklijke Macht” die niet is te weerstaan. Door de “Alomvattende Liefde” kan het Heilig Water gebruikt worden voor zuiverende doeleinden. De bijzondere begrippen Kracht en Macht zouden nader toegelicht moeten worden. Het is een prachtig rituaal, maar de vraag is waar het vrouwelijke aspect in dit ogenschijnlijk mannelijke rituaal te vinden is. Geen enkel rituaal heeft iets met een man of een vrouw te maken maar alles met de twee energieën die we in de Schepping kennen, waardoor een levende vorm kan ontstaan - al dan niet zichtbaar voor iedereen als de Liefde aanwezig is. De twee aardse elementen die gebruikt worden zijn “Water” en “Zout” die symbool kunnen staan voor de zichtbare levenskracht van de wateren van de aarde en de essentie van de stoffelijke wereld die in de Oceanen is te vinden en gevormd is uit de essentie van de aardse bergen die door de rivieren uit de aarde genomen is. Op deze wijze is het vormgevende vrouwelijk aspect van de materie in dit rituaal zeer duidelijk aanwezig en wordt het belevendigd door de energie van de Bron van het Universum wat we de “Vader” kunnen noemen. Alleen door het vermengen van de geestelijke en aardse vormen van energie kan een zuiverende volmaakte levende vorm ontstaan. De leven-gevende Lichtkracht wordt in de Adventtijd elke Zondag weer opgeroepen. Daarbij spreekt alles wat het leven op Aarde kan bieden (in levende vormen van bergen, heuvels, eiken, dennen en rozen en dieren tezamen met de engelen, de onzichtbare wezens en de gehele mensheid) de verwachting uit dat de grote Liefdekracht ons het komende jaar weer zal bezielen.

Het zijn allemaal symbolen die we buiten onszelf kunnen waarnemen maar die uiteindelijk alleen in onszelf als speciale eigenschappen of voorwaarden gevonden kunnen worden als de aardse vorm van de Schepper van Hemel en Aarde waaruit de Schepping is ontstaan. De lering die we in dit rituaal kunnen ontdekken is dat we niet alleen naar buiten maar ook naar binnen in onszelf moeten durven kijken om de werking van de Scheppingsvormen te kunnen begrijpen. december 2009 - pr. Tom Fokker

Gedachten over Standvastig dienen opgetekend in Tulsa (USA), 13 juni 2009 “ Ik wil er gewoon zijn voor mensen, dat heb ik in mij, daar heb ik geen God voor nodig”. Ik kan mij zo’n gesprek zomaar voorstellen. Heeft u zo’n gesprek wel eens gehad? Leuk om dan door te vragen:

”Tjonge dat is fijn, ik wil er ook zijn voor mensen, maar hoe diep zit dat dan bij jou?” De ander antwoordt: ”Nou, dat weet ik niet, maar het zit heel diep”. Tot zover dit gesprek.

Innerlijke drijfveren

Als we mensen willen helpen, wetenschap willen beoefenen, bezig willen zijn met verfijning van kunst of muziek, een beroep goed

willen uitoefenen of andere zaken goed willen doen, met de diepe behoefte echt iets tot stand te brengen, dan kunnen we de

gedrevenheid waarmee we dat doen een innerlijke drijfveer noemen.

Als wij een beeld zouden maken van die drijfveer, zouden we dat kunnen zien als een stroom, een beweging, een fontein, of zoveel

u maar wilt verzinnen. In ieder geval is het energie.

Wij ervaren het waarschijnlijk als prettig. Als we kijken naar dat ervaren, kunnen we ons voorstellen dat we op een bepaalde manier

met die energie communiceren.

Onze successen en verliezen brengen een reactie in ons gevoel teweeg.

Communiceren wij met ons gevoel? Het lijkt er wel op.

Als je zegt: “ik” voel “mij” beroerd, communiceer je met “mij”. “Ik” en “mij” zijn 2 verschillende gedaanten. Er is dus uitwisseling

van informatie, dus communicatie.

Er is dus kennelijk communicatie met het gevoelsleven.

Als die drijfveer vanuit ons diepste wezen komt, gaan er andere dingen een rol spelen.

Wij kunnen in die communicatie meer heldere beelden creëren, als het vanuit ons diepste binnenste, ons diepste wezen komt. Hoe

kan zo´n beeld eruit zien ?

Ik bedenk mij dat daar misschien wel 3 niveaus in zijn:

Het eerste niveau is de drijfveer als (water) stroom, beweging, energie.

Deze is, laten we maar zeggen, het minst diep.

Het tweede niveau gaat wat dieper, dan spreken we over een familielid, een indiaan, een monnik, of wat voor een

persoon dan ook. We noemen dat ook wel een gids. Die beleving kan heel helder zijn.

Op het derde, tevens diepste niveau komen we in het gebied van de Goddelijke vertegenwoordigers (Christus, Boeddha

en vele anderen) en God zelf. (Het lijkt wel of engelen een beetje tussen het 2e en 3e niveau in zitten.) Wij kunnen dit

Godsbeleving noemen.

De beelden geven we zelf vorm. Zelfs als uitgelegd wordt hoe ze er ongeveer uit zouden moeten zien, dan is het nog ons eigen

beeld.

Voor het derde niveau hebben we een zekere Godsbeleving nodig. Dat hoeft niet speciaal binnen een religie te vallen.

Het hebben van een Godsbeleving is volgens mij een voorwaarde om “standvastig dienen” samen met “devotie” te kunnen

ontplooien. Dit gezien als eenheid, omdat we ook zeker buiten het hebben van een Godsbeleving heel standvastig kunt dienen.

Een religie kan voor mensen te beperkend zijn. Mensen hebben vaak meer ruimte nodig. Veel mensen willen het goede uit meerdere

religies halen en dat in hun leven en /of denken integreren. Iets wat wij binnen de VKK altijd propageren, omdat daar binnen het

denken in de VKK veel ruimte voor is. Zie de mogelijkheden van toepassing van ideeën van andere religies binnen de Liturgie en

predikaties.

Als we terug gaan naar het begin van mijn verhaal, dan is degene die diep in zichzelf de behoefte en de drijfveer heeft om mensen

te helpen, absoluut vanuit zijn diepste wezen actief (ikzelf vertaal dat als Goddelijk, omdat ik daarin geloof). Er is echter kennelijk

geen behoefte om zich gesteund en gesterkt te willen voelen door een bewuste Godsbeleving.

Je hebt ook levens, denk ik, waar je het moet leren zonder deze beleving.

Standvastig dienen

Ik denk dat er 2 mogelijkheden zijn. Standvastig dienen met bewuste Godsbeleving en

standvastig dienen zonder die Godsbeleving, alhoewel we volgens mij wel in beide gevallen

door het diepste wezen in onszelf (ik noem dat God) als instrument gebruikt wordt.

Wij gaan even uit van het eerste: Standvastig dienen met bewuste Godsbeleving.

We werken met het bewustzijn, dat we als vertegenwoordiger van God met het langzaam ontwakende Goddelijke in ons werkzaam

zijn in deze wereld. Wij verbinden ons met die drijfveer en we handelen met liefde. Als we een verbond sluiten met God met

betrekking tot ons handelen, ontstaat dus devotie.

Als er sprake is van devotie hebben wij datgene lief waarin wij God herkennen en verbinden onszelf om er heel goed voor te zorgen,

om het te onderhouden. En dat kan dus alles zijn, zowel levend als materieel. Ons overgeven om devotionele aandacht te geven.

Het gaat om het voelen van de liefdevolle verbinding tussen het diepste in jezelf met het object.

Een verbinding die je niet zomaar wilt loslaten, nee sterker, waar je je sterk voor maakt.

Volgens mij is “standvastig dienen” met een bewuste Godsbeleving: je devotioneel overgeven aan de werken die jij op je levenspad

krijgt en dat volhouden zonder je teveel door tegenslagen en remmende invloeden van buitenaf te laten weerhouden.

En dan hebben we het erover, dat wij vanuit ons diepste wezen met Goddelijke verbinding, de ons gegeven kwaliteiten met liefde

aanwenden voor de wereld.

In dat licht zullen we ook moeten kijken welke kwaliteiten we verder moet ontwikkelen. Nou hoeven we ons dààr niet zo druk om

te maken want grappigerwijs lopen wij daar vanzelf tegenaan. Ik bedoel dat we allemaal onze leermomenten kennen of ontdekken.

De Goddelijke energie in onze kerk

Hoe vinden wij die energie terug in onze kerk? Symbolisch wordt het in onze tempel al getoond. Wij hebben de 7 stralen op het altaar, liefde-wijsheid, kracht, harmonie, kennis,

orde, takt en toewijding. Dat zijn onze kwaliteiten die wij moeten ontwikkelen.

Via het Goddelijk kanaal worden we er bij de geboorte mee begenadigd. Je kunt het vergelijken met de stekker op de caravan. Die

was een tijdlang ook zevenvoudig. Echter, in tegenstelling tot de stekker van de caravan is de spanning per draadje wat verschillend.

Het is aan ons, als bij onze geboorte die stekker aangesloten wordt, om in ons leven de spanning zoveel mogelijk in balans te brengen

en op te laten gloeien tot de allerhoogste.

Het met liefde en bij voortduring werken met die energie, is volgens mij standvastig dienen.

En dat kan dus op heel veel manieren. In je gezin, met mensen, in de geneeskunde, in de wetenschap, de muziek, de natuur, noem

maar op.

Het aardige van onze kerk is nu dat die gelegenheid daar absoluut geboden wordt. En het is aan ons om gezamenlijk daaraan te

werken.

Opladen in gezamenlijk werk tijdens de kerkdienst en in het dienen Gods liefde doen uitstromen over het gebied en in de taken waar

we in de wereld mee bezig zijn, versterkt meer onze mogelijkheden en groei.

Pr. Parcival van Gessel

September / november

Maandbericht November December 2009

Kerstmis 2009

Op de laatste zondag voor de Advent maken we de balans op van het afgelopen kerkelijk jaar en van de weg die wij zelf aflegden. Daarna gaan we de Adventsperiode in. Vanuit het volkomen duister wordt de kiem gelegd voor het geestelijk vuur dat ons de energie geeft om het komende jaar in te gaan. Met de geboorte van het Nieuwe Licht, Kerstmis, bezinnen wij ons op datgene wat ons te doen staat. Een bezinning in alle rust en voor velen een bezinning die het verloop van het komende jaar helder moet maken. Dat zal niet voor iedereen even gemakkelijk zijn. Een aantal geliefden van sommige mensen zijn overgegaan naar een hoger leven. De leegte die dit achterlaat kan groot zijn, en is voor anderen niet altijd goed te begrijpen. Voor de direct betrokkenen betekent het vaak een eenzame verwerking die veel tijd kan vragen. Een roes, waar het moeilijk is je weg weer naar buiten te vinden. Contacten vernieuwen is dan moeilijk. Juist in die periode rond Kerst is het aan de omgeving om die contacten aan te halen, om even wat van je te laten horen en om eens af te spreken. Een klein signaal is al hartverwarmend. Want zelf vanuit die roes contact leggen is heel moeilijk. De bedoeling van Kerstmis is vooral dat wij om ons heen kijken en iedereen betrekken bij het opflakkeren van dat nieuwe Licht. In onze kerkgemeenschap staan wij immers samen voor onze ontwikkeling. De geboorte van het Christuskind in ons geeft ons de gelegenheid om in contact te komen met diepe vrede. Een vrede die ons voorhoudt dat het begrijpen van onze medemens essentieel is om de in ons allen aanwezige Liefde met een hoofdletter uit te stralen over onze medemens. Deze Liefde en warmte kan wonderen doen. Het is op zich niet zo vreemd dat een kerk vaak op een plein staat. Dat tijdens het opdragen van de Mis de deuren openstaan en dat de mensen die passeren een blik naar binnen werpen en daar de kaarsen op het altaar zien, de Priester zien, de wierook ruiken, de mensen horen zingen en wellicht aangeraakt worden door die bijzondere warmte. Je kunt je zomaar voorstellen dat die warmte ook in de stal in Bethlehem aanwezig was. Als wij die warmte en Liefde in ons herkennen, dan kunnen wij na Kerstmis de wereld intrekken en de deuren van onze eigen innerlijke tempel openzetten en onze omgeving aanraken met deze Liefde en Warmte. Dat is mijn boodschap voor het komende jaar. Laat onze omgeving kennismaken met de Liefde die in onze eigen innerlijke tempel aanwezig is en zet de deuren voor de ander wagenwijd open. Ik wens u een bijzonder gezegend Kerstfeest toe.

Pr. Parcival van Gessel

Overweging tijdens de Meditaties in de King’s Week, 22 september t/m 1 oktober 2009

Het is boeiend hoe er steeds weer een sluier wordt opgelicht van de ritualen die als een kennelijke vanzelfsprekendheid gevierd worden. Juist doordat het voor mij vragen oproept en ik de beleving wil ervaren, overkomt mij de schoonheid van de kracht die het rituaal teweeg brengt. Ik ervaar het als een geschenk dat ik de mogelijkheid heb om gedurende zeven dagen, als een retraite, deze stilte- beleving te mogen ondergaan en deze ook gedurende de dag en de avond mee te dragen. Waarom doet het me iets en waarom draag ik de herinnering aan die beleving zo dicht in mijn hart mee? Een beleving is niet uit te drukken, wel het doorwerken van de beleving. Ik probeer er woorden aan te geven, want hoe kan ik me anders uitdrukken. Hoe kan ik anders over brengen wat die meditatieve kerkdienst bij mij teweeg brengt? We hebben niet altijd geleerd om uitdrukking te geven aan wat er in ons hart afspeelt, terwijl ik in de veronderstelling verkeer dat het wezenlijk is als we ons hart, onze diepere lagen kunnen en durven laten zien. _......._......._....._......_......_ Het waren speciale dagen, dagen die gevierd werden. Doordat ik me van te voren heb voorbereid en me heb geconcentreerd op de betekenis en het krachtenveld van de Aartsengelen, begin ik stukken van het ritueel tijdens de H.Mis mee te voelen en daarom van dichtbij mee te beleven. Als ik nu na enkele weken er weer aan terug denk, dan ben ik blij deze ervaring te hebben gehad. Wat gebeurde er tijdens die zeven dagen? Er vond een groei plaats, gezien vanuit het gezichtspunt van de Aartsengelen. Als ik het samenvat zie ik het als volgt: Michaël laat ons stil staan bij het allerdiepste Mysterie, de plaats waaruit alles is ontstaan en waar alles weer terug keert, de Alpha en de Omega. Gabriël laat ons stil staan bij het allereerste Licht. Rafaël laat ons stil staan bij de allereerste Beweging. Uriël toont ons dat er harmonie en stabiliteit is in deze oorsprongsgedachte.

Chamuël geeft de eerste struktuur hiervan weer, gezien als een helder kristal. Jofiël laat ons zien dat onze oerstruktuur, onze ziel, is samengesteld uit deze allereerste alles gevende en omvattende Vorm Zadkiël vertegenwoordigt het tot uitdrukking brengen van deze unieke vorm, die opbloeit in daden van volledige liefde en mededogen. Op de sacrale lijn die van het Westen naar het Oosten loopt, zien we Zadkiël, Michaël en Gabriël staan. Als we het straalkruis van Zadkiël zien als de poortwachter naar het aardse leven, dan zien we dat hier liefde en mededogen, de werkzaamheid uitdrukt. Het straalkruis van Michaël staat centraal in de sacrale ruimte, de plaats van het Allerdiepste, het Onnoembare, het Mysterie, de plaats waar de kracht vandaan komt. Gabriël staat centraal als een Lichtzuil midden op het altaar en vertegenwoordigt de Wijsheid. ‘Hij die als God is”, het allereerste Licht, de scheppende levenskracht van het zonnestelsel en zo ook symbool van de Aarde. Gabriël steekt als drager boven de andere kaarsen uit. Gabriël wordt omringt door Zadkiël links, die ons laat zien dat we kunnen opbloeien in liefde en mededogen. Rechts van Gabriël staat Michaël die ons laat zien waar dit alles vandaan komt, de Alpha en de Omega, begin zonder einde, het allerdiepste Mysterie Vanuit het Zuiden zien we in de straalkruizen Uriël en Chamuël uitgedrukt. Hun krachtenveld wordt verbonden met de 2 rechtse kaarsen en laten harmonie en kennis zien. Vanuit het Noorden zien we in de straalkruizen Rafaël en Jofiël uitgedrukt. Hun krachtenveld wordt verbonden met de 2 linkse kaarsen en laten tact en toewijding zien. Door het aansteken van de kaarsen die met deze Aartsengelen verbonden zijn, vragen we de geestelijke bescherming van deze wezens van de niet-stoffelijke wereld. De eigenschappen waar zij voor staan hebben wij nodig om de juiste voorwaarden te scheppen voor de transformatie die in het rituaal van de H.Mis zal gaan plaats vinden en wel het uitdrukken van de Volmaakte Schepping. Waarom doet dit alles iets met mij, dat vroeg ik mij af, in het begin van deze overweging. Nu durf ik te zeggen dat “iets’ in mij door dit alles wordt aangeraakt, het lijkt of mijn innerlijke aan het thuiskomen is, het lijkt of er een herkenning plaats vind. Ik sta van kleins af aan in deze traditie, maar had er niet altijd de woorden voor. De ontdekking om er woorden aan te geven die iets met mij doen is een proces van innerlijke groei en die uitdrukking aan groei, zag ik ook bij deze zeven Aartsengelen. Het bewustwordingsproces van deze evolutie gedachten is het vieren waard en vindt plaats op een punt van evenwicht, het moment waarop nacht en dag even lang zijn, het moment waar de bezieling van de natuur voelbaar is en waar wij als mens scheppend verder mogen gaan, in het bewustzijn van het ‘’goddelijke koningschap’’ in ons. Het feest van St. Michaël is dan het hoogtepunt geworden om zo het diepste Mysterie onder woorden te blijven brengen. De universele meditatie over de Gayatri drukt dit ook uit:

O Gij, Die de Drager zijt van het Heelal,

Uit Wie alle dingen voortkomen en in Wie alle dingen wederkeren,

Ontsluier voor ons het Aangezicht van de ware geestelijke Zon,

Dat voor ons verborgen is door een schijf van gouden Licht,

Opdat wij de Waarheid mogen kennen en onze plicht volledig mogen vervullen

Op weg naar Uw Heilige Voeten. Mianne Bakker

Stof tot nadenken Tijdens de cursus Kabbalah kreeg ik twee verhaaltjes onder ogen, die ik graag met u wil delen. De inhoud er van geeft goed weer hoe tegenstrijdig praktische en geestelijke belangen kunnen zijn en in wat voor lastig parket een bestuurslid zich regelmatig bevindt.

Hemelse verbinding Sluit je ogen en maak je gedachten vrij van alle wereldse zaken … Versterk jezelf dan met een krachtig verlangen en mediteer op het hemelse heelal. Verbind je daar met de Bron van jouw ziel en met de Hemelse Lichten. Stelt je voor dat je in het hemelse heelal staat …., dat je … Licht en Voeding naar elk heelal uitzendt. Voel of de Geest … op jou neerdaalt … Aardse Verantwoordelijkheden Een meester … zat eens in het leerhuis met zijn volgelingen, keek een van hen aan en zei tegen hem: “voor vandaag is de hemel voor jou gesloten”. De volgeling viel aan de voeten van de Meester en vroeg hem: “Wat is mijn zonde?” De Meester zei tegen hem: “Het is vanwege alle kippen, die je thuis hebt. Je hebt ze al twee dagen niet gevoed en ze schreeuwen tot God van de honger. God zal je vergeven op voorwaarde dat je ervoor zorgt dat je, voor je ’s morgens vertrekt om te gaan bidden, je kippen voert. Want het zijn domme beesten en ze kunnen niet om hun voer vragen”.

Deze verhalen komen uit het boek: Wijsheid uit de Joodse Mystiek van P. Besserman. Helen

Advent “De Oceanen roepen u, kom Heer kom”, Zo beginnen alle zondagen van Advent. De eerste zondag van Advent is dit jaar op 29 november. Deze beurtzang die bij aanvang van elke Mis in deze periode gezongen wordt, is van een ongekende schoonheid. Vanuit de zee, vanuit de moederschoot is het Woord geboren. Advent (de komst) geeft aan dat de Christus er aan komt. Het bereidt ons voor om het Jeruzalem binnen te treden. Om dit te kunnen is wijding nodig. Wij moeten rein zijn om Jeruzalem binnen te kunnen treden. Volgens de profeet Jesaja zal geen “onbesnedene Jeruzalem binnen gaan”. Het Woord. In de beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Het Woord komt in de loop van de jaren bij ons steeds meer tot uitdrukking. In de Adventsperiode kent men de vier volgende overdenkings-perioden om verder te komen: onderscheidingsvermogen, onzelfzuchtigheid, leven in eenheid en Goddelijke Liefde, en juiste handeling. Deze vier bouwen de Tempel, het nieuwe Jeruzalem, een plek waar wij in ons hoogste zijn kunnen vertoeven. Na de overdenking van al ons handelen en doorleven van alle aspecten van het afgelopen kerkelijk jaar, richten wij in de Adventsperiode de vier schijnwerpers op één punt. Het resultaat van het doorleefde wat wij bekeken hebben en de nieuwe gezichtspunten die bij het vorige gevoegd worden, maken, dat de vier innerlijke zuilen in ons een verandering ondergaan hebben, hoe bescheiden ook. Deze veranderingen doen een ander licht op de wereld schijnen. Met de hernieuwde wetenschap in ons maken wij bewust of onbewust onze eigen leergang voor het komende jaar. De vier schijnwerpers schijnen, zo gauw zij geordend zijn op één punt. Dat is het punt van de toekomst, het heden en verleden, iets wat je misschien het beste kunt benoemen als het "tijdloze” of de "eeuwigheid". Elke nadere omschrijving zou de gedachtewereld rond dit aspect beperken. In het kort kan men zeggen dat bij de eerste lichtstraal ons “zijn” wordt gestimuleerd om een grotere Goddelijke kracht uit te stralen. Dit is een kracht die altijd vernieuwend is, alhoewel wij, door een soms "tegenvallend" jaar ons niet altijd realiseren dat er vernieuwing tot stand gebracht is. Het is makkelijker gezegd dan gedaan om verheugd te zijn vanwege de lessen die wij mogen leren. Het eerste Licht dat ontstoken wordt op de 1e zondag van Advent is de voorbode van het tot volle wasdom komende Licht op Maria Lichtmis in februari. Dan is het nieuwe Licht op volle sterkte.

Juli / augustus

Stukjes uit juli/aug 2009

Themadag Symbolen en Kerkelijke Ritualen, 29 augustus 2009 – een ervaring

Allereerst wil ik beschrijven wat de kerk in Naarden met mij doet en dat heeft zeker met de kerkelijke ritualen

te maken. Iedere Zondag “vier” ik de Zondag, samen met mijn echtgenoot Bart. Begin Mei van dit jaar liet ik

hem de kerk zien, toen we op een mooie dag er naar toe fietsten. Sindsdien verheugen we ons om iedere Zondag

als het mogelijk is, er aanwezig te zijn. We werden vanaf het eerste moment ingewijd in deze nieuwe omgeving,

door al na enkele dagen, de inwijding van Jos mee te maken. Ook nu weer een dienst vol symbolen in de

kerkelijke ritualen.

Voor mij is het niet vreemd, want vanaf mijn jeugd bezoek ik de Rooms katholieke kerk en mijn dierbare

herinneringen lagen in de diensten van de boskapel van de monniken Augustijnen in Nijmegen, waar wij een

aantal jaren vlakbij woonden. Er was een seminarie aan verbonden en ik zie nog de volle koorbanken, links en

rechts van het altaar met al die novicen. Prachtige gregoriaanse gezangen zongen zij tijdens de diensten en

iedere morgen was ik daar te vinden, aangeraakt door het meebeleven van de H.Mis. Dit alles speelde zich af

vanaf 1952. Daarna in de jaren 60 begon een intense verandering zichtbaar te worden in de Kerk en nam de

keuze om toe te treden tot het geestelijke leven sterk af. Toch legde deze periode een basis voor mijn

gevoeligheid voor het Onuitspreekbare, het Mysterie.

Pas op mijn 50e overdacht ik, wat ik nog eigenlijk had willen doen en ik durfde het alsnog aan, om theologie

te gaan studeren. Het vergde veel inspanning, maar de ontdekkingstocht was zeker de moeite waard. Alleen

ervaar je in een studie niet het Mysterie en daar bleef ik naar op zoek in de kloosters. Totdat ik nu eindelijk, een

boskapel vond, zo dicht bij huis, met ritualen en diepe religiositeit, waarin ik het bijzondere terug vond, van

datgene wat mijn innerlijk voedt.

Het is bijna onmogelijk om te beschrijven wat ik in mij opneem, op het moment dat ik de kapel (kerk) binnen

ga. Dan treed ik de andere wereld binnen, mijn binnenste. Alle handelingen die gebeuren, vertaal ik, zonder dit

bewust te doen, naar handelingen, die in mijn wezen plaats vinden. Het aansteken van de kaarsen zijn… de

lichten in mijzelf. De processie met het zingende binnenkomen … dan zing ik de Onuitspreekbare tegemoet.

De wierook… het reinigen van mijn aardse gedachten om zo intens bezig te kunnen zijn met datgene waar het

allemaal om draait… mijn contact met het Hogere, het Onuitspreekbare, die mij de kans geeft om te

transformeren in het Wezen dat ik van oorsprong ben. Dat ik dit allemaal kan beleven, kan alleen maar, omdat

een ieder, de priesters, de diaken en de mensen in de kerk dit zichtbaar mee beleven vanuit intense

betrokkenheid. Dat is voelbaar, er is een heilige, heelmakende energie, een energie van eenheid, er is een

verbondenheid merkbaar. Dat is ontroerend.

De diepere gedachten achter de ritualen zijn uitlegbaar en dat zijn we met een groep van, ik meen 24 mensen,

op die themadag, 29 augustus, aangegaan. Juist de ervaring, in een klein groepje van drie, maakte de enkele

opmerkingen die geplaatst werden kostbaar. Ook nu weer is de ervaring, om elkaar te horen praten vanuit een

beleving, die we allemaal hebben, heel inspirerend. Er werd naar elkaar geluisterd en ik hoorde veel over de

speciale symbolen, die in de Vrij-Katholieke Kerkgemeente gebruikt worden.

Priester Tom en Priester Parcival leidden ons door dit alles heen en lieten ons meedenken. Afgesloten met een

dankzegging, in de vorm van het H.Lof, liet mij voelen waar we in woorden die dag mee bezig waren geweest.

Nu kon de energie weer direct stromen en mijn innerlijk zijn eigen werk doen.

De dag erna, in de overweging tijdens de H.Mis, werd de verbinding gelegd, naar de dag van de studiegroep en

zo werden deze 2 dagen voor mij een retraite, waar ik me had kunnen terugtrekken in de boskapel en waar ik

weer geestelijk voedsel had ontvangen, die mij de kracht gaf om in de wereld mijzelf te geven.

Het boekje, dat PRIESTER TOM heeft geschreven met als titel: KRACHTEN IN DE KERK EN IN DE

MENS, heb ik als een prachtig THEMABOEK meegenomen naar huis. Al lezende komt nu de uitleg naar

boven die ik in stukjes in mijn gedachten had verzameld tijdens die dag. Gelukkig kan ik het nalezen en dan

begrijpen waarom er van alles gebeurt in mij als ik in de kerk de diensten bijwoon. Het is bijzonder, ook nu

weer, dat een priester uit de eigen kerkgemeenschap zich zo inzet om ons, degene die altijd aan het leren is, dit

alles bij te brengen.

Ik merkte de Zondag erna op, dat ik hierdoor nog meer kon beleven van die ongelofelijke mooie en voedende kerkelijke ritualen.

Mianne Bakker

Maria Hemelvaart en Maria Geboorte

Maria Hemelvaart (15 augustus) en Maria Geboorte (8 september) vallen, net zoals de overige Maria-

feestdagen, buiten de eigenlijke cyclus van het kerkelijk jaar. De Maria-feestdagen zijn alle aan vaste data

gekoppeld. Feitelijk vormen ze een eigen vrouwelijke cyclus binnen de grotere cyclus van het kerkelijk jaar.

Binnen deze cyclus is Maria Hemelvaart de belangrijkste dag.

De onkenbare en transcendente God openbaart zich in de schepping in diverse aanzichten, en het kan niet anders

dat de manlijke en de vrouwelijke aspecten hierin gelijkelijk vertegenwoordigd zijn. De oude Gnostici hadden

begrip van de dubbele Oorsprong, en zij spraken vaak over God als de “Vader/Moeder”. Ook brachten zij het

vrouwelijk aspect van de Godheid in verband met de “Sophia” of Goddelijke Wijsheid, of ook wel met de

Heilige Geest.

De oude kerkvaders zijn er maar slechts ten dele in geslaagd om God als Moeder uit het kerkelijk woordenboek

te schrappen. Maria heeft de eeuwen overleefd. In onze VKK geven wij de figuur van Maria meer inhoud door haar te zien als de vertegenwoordigster van het Vrouwelijk aspect van de Godheid.

Maria en Michael ….en op zekere dag verhuisde Maria vanuit de Maria-stad Amersfoort in het midden van Nederland, naar

Naarden, naar de kerk van St. Michael en alle Engelen op het Theosofisch Centrum aldaar.

De Onze Lieve Vrouwetoren in Amersfoort met haar kind in de arm, had het nakijken…. stadsbeschermer Sint

Joris ook!

Maar de vele zusters van Maria in andere kerken bleven op hun plaats in de kapellen en de zachte Maria-

krachten gingen hand in hand verder met het beschermen van de stad en de mensen.

Onderwijl deden de krachten van Maria met haar wijze hart en geliefde Kind én de kracht van Michael, de

sterke man-engel, al het mogelijke om tot één stralend energieveld te komen, daar in Naarden, de ITC-

Werkplaats, de Loge van veel mensen, werkers en bezoekers, onder-houders en gasten.

En nu is er dan de éénwording, het samen komen van de vrouwelijke ontvankelijkheid en de vurige kracht van

de mannelijke Sint Michael.

Zo kan het Kerkgebouw, door samen te werken aan Eenheid – “Advaita” – vast weer “The Powerhouse of the

Centre” worden genoemd.

In eenheid met alle werkers voor de Waarheid – op welk pad zij ook “geroepen” zijn.

Eens zei een helderziende die een wandeling over ons aller prachtige terrein maakte “dat er op gewacht werd,

dat iederéén in die eenheid zou gaan samenwerken, denken en voelen. Er ligt een schat aan jullie voeten”, zei

hij.

Wat een rijkdom in geestelijke zin, wat een kansen mogelijkheden hebben we tezamen. Wat waardevol is dit

spirituele bezit, de Kerk, het Centrum.

Dit weten, dat Eenheid de kern is van harmonie en vriendschap, en van wijsheid en Liefde. En Maria en Michael

samen in zo’n eenheid aan het werk in de kerk en op het ITC met al die andere mensen samen.

Met heel veel dank aan allen, zichtbaar en onzichtbaar.

Trinette Stots-de Booijs

Verhaal van een Doop en hoe je onze kerk vindt Het was woensdagavond 1 juli toen ik door een collega van mijn werk gebeld werd. Hij had een zwager met 3

kinderen en de jongste moest gedoopt worden. De mensen zijn van huis uit Rooms-Katholiek en de moeder is

van Braziliaanse afkomst. De ouders van de moeder waren over en er was voor de doop geen RK-priester

beschikbaar in Amsterdam en wijde omgeving. Of onze kerk wat voor de mensen kon betekenen. Natuurlijk

kon dat. Na uitgelegd te hebben wat onze kerk is en dat onze doop gewoon geldig is voor onze RK broeders,

werd besloten dat de Doop op zaterdagmiddag 4 juli in onze kerk zou plaatsvinden.

Op die middag kwam een gezelschap van 20 volwassenen en 10 kinderen de kerk in Naarden binnen. Men was

erg enthousiast over de ruimte, maar ook over onze denkbeelden. De prachtige ligging in het bos werd natuurlijk

ook erg gewaardeerd.

Zo werd het 5 maanden oude meisje Mayara Sofie Zondervan gedoopt.

Het was een prachtige dynamische bijeenkomst, mede door de vele kinderen die rond het doopvont geschaard

stonden.

Na afloop was er een gezellig samenzijn met appeltaart en koffie en limonade.

De familie was enorm blij met het feit dat wij dit hebben willen doen. Ik denk dat we ze nog wel eens terug

zullen zien. Ik heb ze in ieder geval van harte uitgenodigd. Pr. Parcival van Gessel

Juni

VKK Naarden

Het feest van St. Albanus en haar symboliek

Het feest van de roos

Als we de periode van 15 juni tot eind juni beschouwen, vinden er ontwikkelingen plaats die door een reeks

symbolen kunnen worden voorgesteld. De liturgie van de Kerk wijst gedeeltelijk op deze innerlijke –

esoterische - gebeurtenissen. Soms wordt op een duidelijke manier een uitleg gegeven, maar andere

betekenissen van de symboliek zijn onvermeld.

Het feest van St. Albanus wordt gevierd op 22 juni. Het is een feest met een zogenoemd octaaf, wat betekent

dat het een hoogfeest is dat 8 dagen duurt. Als 22 juni niet op een zondag valt, wordt het feest de eerst komende

zondag gevierd met het uitdelen van rode rozen en is de liturgische kleur rood.

Daardoor komt als eerste het bekende symbool van de wilde rode roos met vijf bloemblaadjes naar voren. De

‘vijf’ is het fundamentele basisaantal, oneven dus in aantal en dat moet zo zijn. Het getal vijf is de quiëscentie,

de mystieke richting van alle dingen, het getal van ruimte, vrijheid, lucht en de ethersfeer. Het is de hogere

frequentie van het verlichte denken, het transcendente.

De rode roos in de christelijke symboliek is het vergoten bloed van Jezus aan het Kruis, de

verrijzenis en de hemelse Liefde. De vijf blaadjes van de roos verwijzen in die symboliek naar

de vijf wonden van Christus. Het symbool van de rode roos staat ook voor de manifestatie van

goddelijke Intelligentie die in de persoonlijkheid toeneemt. De goddelijke Intelligentie is

zevenvoudig zoals zeven bundels (kleuren) van licht die vanuit één punt beginnen, maar

daarin ook weer verdwijnen om weer te verschijnen vanuit het centrale punt als manifestatie.

Het licht is onderling afhankelijk, en vormen daarom een open structuur, maar zodra deze vormen door het

verstand in de persoonlijkheid wordt gevangen, accepteert de persoonlijkheid de mooie vormen van de roos

zodat het verstand dit als waarheid erkent. Maar als de manifestatie werkelijk werkzaam wordt, kunnen we door

de schone vorm, substantie, structuur en geur, worden gesublimeerd. De geur, het parfum, maakt ons actief in

het diepe verlangen. De intelligentie is dynamisch en het innerlijk weten is dynamisch in een concretere

betekenis; hoofdzakelijk is de intelligentie zevenvoudig als een zevenpuntige ster. Maar onder de huidige

omstandigheden en staat van evolutie is het niet goed mogelijk het zevenvoudige principe in

de vorm van een roos met zeven bloemblaadjes (petal) in de persoonlijkheid toe te laten.

Daarom is de roos met vijf bloemblaadjes nu actueel als symbool voor de manifestatie van de

goddelijke Intelligentie, zichtbaar in de mens van nu.

De Grote Meester die in de kerk St. Albanus wordt genoemd, en voor wie

het feest op 22 juni wordt gevierd, is de perfecte manifestatie van de

goddelijke Intelligentie op aarde. Dat betekent een goddelijke persoonlijkheid en daarom is

zijn symbool ook de rode vijfbladerige roos. In deze periode van het jaar neemt hij alle

mensen, individueel en collectief, mee in de perfecte schepping en zo mee in de perfecte

voltooiing en sublimatie van de roos. Door zijn geur alles omvattend en rust gevend in zijn

grenzeloosheid.Hij laat de mensheid in dit Werk van perfectie delen. De rode

wilde roos is het eerste symbool.

Het feest van het Licht

Het volgende symbool is het symbool van de kathedraal. Een kathedraal met

een grote koepel met vier rozenvensters op de hoekpunten. Maar in deze

constructie kunnen we zeven vensters waarnemen, de kathedraal met zeven

grondvlakken en elk vlak wordt gevormd door andere kleuren en vensters.

Maar ze zijn allen functioneel met elkaar in verband gebracht en er is een grote

uitwisseling van licht en kleuren tussen de vensters. Nu is de sublimatie

verschillend, omdat het licht van buiten een kleurenspel creëert binnen de

koepel, binnen het schip van de kerk. Een mooi en homogeen licht wordt

onderscheiden; het lost iedereen die daarin aanwezig is, op, badend in deze

prachtige spreiding van het licht. Dit is het tweede symbool.

Het feest van loslaten en Scheppen

Het derde symbool is van een geheel ander karakter. In deze periode van het jaar

zijn we vaak bezig met de persoonlijkheid. Het basisaantal van de

persoonlijkheid is geen vijf of zeven, maar vier. De vier jaargetijden: lente,

zomer, herfst en winter. De vier windstreken: noord, oost, zuid en west. De vier

elementen: lucht, vuur, water en aarde.

De persoonlijkheid beweegt zicht tussen een omlijnde relatie met het stoffelijke:

de buitenwereld, dus zichtbaar. De horizontale lijn vertegenwoordigt het

zichtbare stoffelijke, die alle onevenheden in deze relaties egaliseert, weer in

evenwicht brengt. Heelmaking in de stof. Maar kruisend evenwijdig op de

horizontale lijn (stoffelijk vlak), wordt de harmonische relatie tussen personen

en andere wezens, atomen, mineralen, planten en dieren, tot uitdrukking

gebracht. Al deze harmonische relaties die wij binnen het verfijnde hogere niveau hebben afgezet op het

verticale (spirituele) en horizontale (stoffelijk) vlak, zorgen voor een actieve en harmonische balans, waarbij

disharmonie definitief verdwijnt. Hiervoor in de plaats komt Vrijheid gebaseerd op diepe Wijsheid. Maar dit

alles vindt plaats in de exoterische wereld. Door harmonisering kan alles in relatie tot het stoffelijke worden

opgelost in het horizontale vlak.

Maar wij hebben ook de verticale verbinding nodig, die ons verheft boven het stoffelijke. Omdat

dit alle relaties - zelfs uiteindelijk die tussen de Diepe Wijsheid van Sofia en de Geest van Vrijheid

van Christus in hun hoogste betekenis - in Absolute zin zal helpen absolveren om tot een

definitieve opstanding te kunnen komen. Dit is de taak van de persoonlijkheid, het is de

belangrijkste opdracht, om alles op te lossen wat ons hindert om tot volledige opstanding te

komen. Het is de laatste akte die voorwaarde is van de verwezenlijking van zelf-creatie. Manifesteren voor de

troon van God.

Zo is het basisgetal van de persoonlijkheid vier en verbonden met het Griekse kruis; het kruis met vier armen

van gelijke lengte, als levende kracht waarop de rode roos kan groeien en bloeien. Dan alleen is het mogelijk

voor de intelligentie die tot ons ‘zijn’ behoort, te komen tot het ‘Zijn’ van licht. Verlost van het ego, in staat om

werkelijk te stralen. Wij zijn dan het symbool van de perfecte Meester, de Heer van de zevende straal, de

patroonheilige van de Vrij-Katholieke kerk. Sint Albanus.

De zevende straal van ceremoniële orde, magie en ritueel.

Dit is het derde symbool.

Het feest van de volmaaktheid

Het vierde symbool is het mooist en het moeilijkste om uit te beelden.

Samengevat is het de gloeiende zon; het is ook twaalfvoudig, en is, om het zo te

zeggen, een hogere orde van het eerder geschetste beeld van de kathedraal: het is

volledig van verschillende kleuren, van differentiatie van het leven en het

hoogtepunt van het gloeien van licht en van goddelijke zorg. Maar nu hebben de

kleuren zich meer intensief gemengd. De beste manier om dat te kunnen voorstellen,

is aan het hart chakra te denken. Het is ook twaalfvoudig en heeft een schitterend

centrum, de as van het wiel. Maar het is niet als een wiel, het is meer als een levende

twaalfbladerige bloem omdat er twaalf spaken zijn, eerst waren er vier en daarna zijn

deze vier verdeeld door weer drie spaken. Zo komen we tot de twaalf, maar het is één gouden en zeer actieve

gloeiende totaliteit. Volmaakt in het twaalfvoudige.

Nu zijn wij op 22 en 23 juni aangekomen. Ook is de hoogste stand van de zon bereikt. De gouden gloed in het

hart-chakra, in de twaalfbladerige bloem.

Door de doop naar de het Licht

Op de vierentwintigste juni vieren we het feest van Johannes de Doper. De gouden gloed van het licht verdwijnt

en het wordt een actief licht, zeer verschillend van het licht dat tijdens de periode van Kerstmis zichtbaar is.

Het is een zeer dynamisch verspreid licht, het licht van de geestelijke pionier. Verbonden met Christus door de

doop, verbonden met Christus in het sterven.

Ook de kleur op de dag van Johannes de Doper, die een directe weg naar God maakte en de weg effende voor

Jezus, die de Christus werd door de doop, is Licht van Licht waarin het licht in alle vrijheid in al zijn gedaanten

en in elke beweging actief is.

Dit is het vijfde symbool, niet eenvoudig te vatten in een vorm; het wordt gesymboliseerd door een actief wit

halo of aura.

Van Licht naar Licht – vuur van wedergeboorte

Het zesde symbool is geen echt symbool en is daardoor op een bepaalde manier heel verschillend. Het is het

draaiende wiel met de vier vlammen, het chakra van Shiva. Kennis van het Allerhoogste. Het is typisch de taak

en functie van de persoonlijkheid, deelnemend aan de essentiële integrale functie in wat genoemd kan worden

de werking van de Heilige Geest, waarbij het onvolmaakte, stoffelijke, wordt uitgedreven en verbrand als het

volledige offer in het goddelijke werk. Het werkt in de stoffelijke wereld, vooral op aarde (het laagste niveau),

in het fysieke voertuig van de vier lagere onderverdelingen. In deze mooie symboliek van het vurige wiel met

de vier vlammen hebben wij ook het symbool - niet zo dynamisch maar zeer fundamenteel, van de vier

Hoekstenen van vuur. Elke apostel, boodschapper, iedere mens, zou een brandende hoeksteen moeten zijn. De

vier hoekstenen of Zuilen van Vuur zijn in de hoogste betekenis uiteindelijk de grote Beschermers van de

Mensheid, de vier grote Rechters. Maar ook de Broeders in de Logos (Logos als het sprankelende Woord van

God) die de Machten en Krachten beheersen, maar ook de tegenkrachten en machten in de lagere werelden en

vooral in de fysieke wereld. De taak van de persoonlijkheid is het opgaan in samenwerking, daarom komt alles

samen in één draaiend wiel van vuur. Het vuur moet een vlam worden; daardoor moeten de vier vlammen in de

Ruimte verdwijnen, moeten zij uit gezicht verdwijnen en zo volledig Vrij zijn – volledige Vrijheid bereiken.

Wanneer dit plaats vindt, wanneer de activiteit van volledige verbranding in de lagere wereld tot een eind komt,

zal dit resulteren in een absolverende laatste daad. Het grote Consummatum est, de finale verlossing van de

dood: “Het is volbracht”.

Op de 22e september wordt dit gevierd als wat we noemen de Volbrenging van het Goddelijk Werk voor het geluk van alle wezens.

Bewerkte tekst (uit het Engels) uit een map van Mgr. dr. De Vreede † Christiaan de Moraaz Imans

Maart

Goede Week en Pasen

Nog een paar weken en dan is het weer Pasen, het feest van de verrijzenis. De Stille week die er aan vooraf gaat

wordt in onze kerk altijd heel intens gevierd. Vanaf Witte Donderdag heeft elke dag zijn symboliek en wordt

daar in de speciale diensten ook met kleine inleidingen speciaal aandacht aan besteed. Het is fijn om die diensten

bij te wonen en de bijzondere sfeer en intenties te beleven.

Pasen is een jaarlijks terugkerend evenement, maar de symboliek van Pasen vindt in vele aspecten en momenten

van ons leven plaats.

Het gaat om sterven en wedergeboren worden. Het symboliseert de weg die wij hebben te gaan, althans dat denk

ik. In onze kerk heb je de ruimte om je eigen mening, je eigen wetenschap te vormen. Het fijne is dat je dan in

de gelegenheid bent om hier ook aan te schaven, het te veranderen, het dichter bij te brengen bij de essentie. Dat

is een prachtige pelgrimstocht.

Jezus is ons voorgegaan. Hij is ons getoond als de Zoon van God. Als je ervan uitgaat dat hij op aarde gekomen

is en ons getoond heeft hoe je je als Goddelijk volmaakt mens moet gedragen, is het voor te stellen dat wij al

lerend, met heel veel vallen en opstaan heel langzaam die kant opgaan. Het is menseigen om te streven een beter

mens te worden.

Nu kan je daar heel lang over nadenken en over praten en vervolgens het idee hebben dat je er nog mee bezig

bent ook. Prachtige verhalen erover vertellen aan anderen en je gaat er zelf in geloven. Er komt dan, soms na

jaren, een ontdekking dat je het wel zegt, maar niet doet.

Oprah Winfrey kenschetste dat heel duidelijk door haar mooie verhalen over afvallen. Verslaafden kunnen ook

heel mooi vertellen hoe goed ze aan het afkicken zijn. Ze geloven er zelf in. Oprah zei het heel kernachtig: “I

talked the talk, but I didn’t walk the walk”. Veel waar dit alles om draait, is balans vinden, harmonie.

Ik heb hierover veel geleerd tijdens stervensbegeleiding. De Tibetanen, ik vertaal het maar even met mijn eigen

woorden, geven aan dat gedurende je hele leven, je denken en voelen voortdurend proberen naar elkaar toe te

groeien, maar tegelijkertijd zijn ze het nooit met elkaar eens. Je weet hoe je moet handelen, maar toch doe je

anders.

U herkent het wel. Het is het beste tekenend als je in een onverwachte situatie terechtkomt, waar je meteen moet

handelen. Durf je het, dan doe je het intuïtief of instinctief meteen goed. Ga je erover nadenken of het in een

groep als casus behandelen, dan overwint het denken en komt er dikwijls iets heel anders uit. Soms is het juist

weer beter ergens goed over na te denken.

Op het moment van overlijden is die levenslang durende strijd gestreden en gaan denken en voelen samen en

vertrekken als geest. Dit vinden we ook terug in de Heilige Mis. Vanaf de opbouw van het begin af aan, werken

we aan een harmonisatieproces, waarbij wij ons meer een zullen voelen met God en met elkaar. Dat kan alleen

als wij in volmaakte harmonie zijn. Tijdens de consecratie vindt mijns inziens die samensmelting plaats.

Wat in de Mis verzinnebeeld wordt, is ook het feest van Pasen. Het moment dat Jezus vrij kwam van het rad van

leven en dood. Als wij in een voortdurende harmonie van denken en voelen zouden verkeren, is de uitdaging van

denken en voelen - een proces dat zich kennelijk in een fysiek lichaam af speelt - niet meer nodig.

Dit harmoniemoment duurt voor ons maar kort. Voor Jezus was dit een constante factor.

En dan ook nog zicht hebben op de Goddelijke wetten, het innerlijk weten volledig in zicht hebben en er naar

leven, er één mee zijn. Het is al mooi als wij de herinnering van het zijn in dit moment mee kunnen nemen de

wereld in en het als een kostbaar iets bij ons dragen, om vanuit die kracht de wereld te dienen.

Het is fijn dat wij Pasen hebben. Het helpt ons met onze bewustwording.

En wij kunnen elkaar verder helpen op het pad naar de voeten van de Meester.

Ik wens u een gezegend Paasfeest toe. . Pr. P. van Gessel

De onsterfelijke Geest – deel 2

Soms kun je zelf helemaal achter een mening, een overtuiging staan. Dan wil je daar ook iets over vertellen; die

overtuiging delen met anderen. Wanneer je dan naar je hart luistert weet je eigenlijk ook wel dat je zo veel praat,

dat je zo overtuigend en zelfverzekerd doet omdat de essentie van waar over het gaat, jou ook niet zo duidelijk

is. Misschien kunnen anderen jou op weg helpen met argumenten die jij hen dan nota bene aanreikt.

Doorgaans loopt dit in groepsgesprekken scheef. Wanneer je argumenteert, ook weer met drogredenen die jij zelf

hebt opgepikt van anderen, dan merk je, vooral als je onder druk komt van mensen die niet uit jouw straatje

komen, dat je betoog eigenlijk rammelt aan alle kanten. Het was geen rots van vertrouwen waarop de zekerheid

van het Zelf verankerd is, maar drijfzand waarop een lucht kasteel stond; voor je het weet is het weg of het nooit

heeft bestaan.

En waar ging het dan om? Om aan te tonen op oneigenlijke gronden dat de onsterfelijke geest, die absolute

abstractie, de bron is van liefde en wijsheid en dat is de zin van ieders bestaan.

Maar dan dringt het tot je door; wist je het echt niet eerder dat jouw onsterfelijke geest een vonk is van de Godheid

zelf; deel uitmaakt van dat niet te peilen mysterie. En je vond het wel boeiend om daarover te discussiëren? Blijf

liever in meditatie luisteren naar de stem in je binnenste en lees Coelho er nog eens op na; (febr. nr.) “Geen enkel

verlangen is ijdel, geen enkele vraag onbeduidend”.

“Houd het eenvoudig” besef ik nu; is eenvoud ook een bron van wijsheid? Met stelligheid zal ik dit niet zeggen,

ik heb wel een medestander in een kunstenaar die duizenden jaar vóór onze jaartelling in Syrië leefde en die

volgens mij ook worstelde met die “onsterfelijke geest”.

In dat verre verleden nam hij op een dag zittend in zijn atelier een stuk nog zachte klei, sneed dat tot een formaat

van 25 bij 30 cm en bracht daarop 5 horizontale golvende lijnen aan of etste deze er in. Het spijkerschrift, dat al

in de vorige eeuw werd ontcijferd geeft een omschrijving die zo uit Genesis overgenomen zou kunnen zijn: “in

het begin zweefde de Geest Gods (Uhuru) boven het vlak van de afgrond” (Genesis was uiteraard 5000 jaar

geleden nog niet gedrukt). Ook werden in dat tijdvak en in die streek kleibeeldjes vervaardigd en zelfs in brons

afgegoten waar een open mond domineerde.

Is het gewaagd om hier Johannes 1 aan te halen? “In den beginne was het Woord en het Woord was bij God. Dit

was in den beginne bij God. Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden dat

geworden is.”

“Alles is energie” zei Einstein. Johannes zei het 2000 jaar eerder en het zou zelfs kunnen zijn dat deze

kunstenaars van duizenden jaren eerder het met die open-mond-beeldjes verzinnebeelden - verleden – heden –

toekomst; is er wel een begin en een einde?

(bron afbeelding: Internet)

Maar veronderstel niet dat het kunstuitingen waren van een primitief volk. De besproken kleitabletten en figuren

maakten deel uit van de tentoonstelling “Verdwenen beschavingen” die een aantal jaren geleden werd gehouden

in de Nieuwe Kerk van Amsterdam. De schoonheid van die voorwerpen, het vakmanschap, het technisch vernuft

door cultuurperioden van duizenden jaren heen; de dreiging die uitging van die ene zo vreeswekkende

monotheïstische God, wel 3 meter hoog optorend en die geen andere goden naast zich duldde, tot naar een periode

dat er ook ruimte kwam voor de Godin Astarte, dit alles is nauwelijks voor te stellen. En dan, terzijde van al die

pracht en praal dat hoekje, die kleine vitrine met zacht blauwe ondergrond een aantal beeldjes van de Mondriaans

en Picasso’s uit dat verre verleden.

En zo kom ik via een omweg, gewoon door mijn gedachten te volgen weer bij de onsterfelijke geest. Hier zien

wij op een kleibeeldje het symbool van de Geest Gods als tijdloos wezen, een bijna vormloos religieus principe

zwevend boven de afgrond. De gehele préfase van de schepping, verbeeld in 5 golvende energetische lijnen.

Waarom 5, denk ik.

Het is wel speculatief natuurlijk, maar laat ik eens veronderstellen dat dit volk bekend was met getallensymboliek

en dat zij net als de Soefi’s gedurende jaren later het getal 5 als het pad van de zoeker naar God zagen. Misschien

waren het astrologen; in de glyfe van de 5 zijn Jupiter en Saturnus samen. Waarom eigenlijk is in de Tarot het

getal 5 verbonden met de Hogepriester?

Genoeg voor deze keer.

Stop nooit met twijfelen. Als je dat wel doet, is ook je zoektocht gestopt. Dan komt God en breekt alles af, want

Hij waakt over zijn uitverkorenen en wel zo dat Hij ervoor zorgt dat ze de weg die ze moeten gaan, ook helemaal

zullen gaan. Wanneer we om de een of andere reden stoppen, bijvoorbeeld uit gemakzucht, luiheid of het

onterechte idee dat we het noodzakelijke al weten, dwingt Hij ons om verder te gaan.

Maar pas op: sta nooit toe dat twijfels je verlammen. Neem altijd de beslissingen die je moet nemen, zelfs als je

niet zeker weet of ze wel juist zijn. – Paulo Coelho; Brida.

Leo Verdorst

Februari

Uit maandbericht van februari 2009

Littekens Er was eens een kleine, temperamentvolle jongen. Zijn vader gaf hem een zak spijkers en een hamer en zei,

dat elke keer dat de jongen zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in een hek moest slaan. De eerste dag

sloeg de jongen 37 spijkers in het hek. De weken daarop leerde de jongen zich te beheersen en het aantal

keren per dag dat hij in het hek spijkerde werd minder en minder. Hij leerde dat het eenvoudiger was zijn

zelfbeheersing te bewaren dan spijkers in het hek te hameren. Tenslotte brak de dag aan dat hij zijn

zelfbeheersing niet meer verloor.

Dat vertelde hij zijn vader, die hem toen voorstelde om elke keer dat hij zich kon beheersen een spijker uit het

hek te trekken. De tijd verstreek en tenslotte kon de jongen zijn vader vertellen dat er geen spijkers meer in het

hek zaten.

De vader nam zijn zoon bij de hand en ging met hem naar het hek. Hij zei: ADat heb je goed gedaan, mijn zoon,

maar kijk eens naar al die gaten in het hek. Het hek zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je iets doet in een

onbeheerst moment laat het een>litteken= na, net zoals deze gaten. Je kan iemand met een mes steken en die er

dan weer uithalen. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, het litteken zal altijd blijven. En denk erom, een psychisch litteken is even erg als een fysiek litteken.@

Reis naar Oklahoma Ik heb als zo’n slordige 50 jaar een boezemvriend, Reynoud Wijtman. Begin 70er jaren is hij naar Canada geëmigreerd. Ook is hij sinds zijn geboorte lid van de VKK. Reynoud

en zijn echtgenote Gratia wonen in Montreal. In de zomermaanden zitten ze in Canada en in de

wintermaanden reizen ze naar Texas om gezondheidsredenen. Reynoud was tot voor kort diaken in onze kerk en Gratia is het nog steeds. Zij hebben een kleine

gemeenschap in Valleyfield en Montreal en zij verzorgen kerkdiensten op hun camping in Texas. De

regionaris van Canada is Mgr. Maurice Warnon, maar die woont inmiddels in België. Daardoor liet de

Priesterwijding van Reynoud op zich wachten. Onze kerk is in het zuidelijk deel van de VS vertegenwoordigd door Mgr. John Schwartz III. Hij heeft een

kerkgemeenschap in Tulsa, Oklahoma. Zo’n 20 jaar geleden is hij met zijn kerkgemeenten een eigen koers

gaan varen omdat men aldaar de vrouwenwijdingen wilde, die wij nog niet hadden. Hij noemde zijn kerk

LCC Theosophical Synod. Toen onze nieuwe beweging ontstond, heeft hij zich bij ons aangesloten. De Vrij Katholieke Kerk is een beweeglijke kerk. Omdat de Priesters bij ons in hun dagelijks onderhoud

moeten voorzien door het hebben van een normale baan, kan het gebeuren dat je naar elders vertrekt om

daar je brood te verdienen. Als je in die omgeving geen kerk hebt, begin je er een. Soms heb je dan ook

opvolging, maar soms ook niet en dan verdwijnt zo’n kerk weer. Zo is dat ook gebeurd in het zuiden van

de Verenigde Staten. Mgr. John Schwartz III had dringend behoefde aan een Priester in het zuiden van de Verenigde Staten en

hij en Reynoud kruisten elkaars pad. Al gauw was er contact tussen Mgr. John en Mgr. Maurice en besloten

werd dat Reynoud door Mgr. John gewijd zou worden. Mgr. John wilde dit zo snel mogelijk. Reynoud vertelde Mgr. John dat ik de vriend van Reynoud was en Mgr. John stelde het erg op prijs als ik

zou komen en ook de Mis zou opdragen, want Mgr. John is op leeftijd en slecht bij stem. Ook moesten

Reynoud nog de kneepjes van het priestervak worden bijgebracht, zoals het goed opdragen van de Mis en

het bedienen van de sacramenten. Eind november begon dit te spelen en 28 december zat ik in het vliegtuig naar Alamo in Texas, vlak bij de

Mexicaanse grens. Ik kwam aan het begin van de avond aan. Meteen de volgende dag en de dagen daarop

zijn we gaan trainen. Elke dag 2x de Mis opdragen en alle kleine details behandelen. En weer en weer en

weer. Op 1 januari vetrokken we per auto naar Oklahoma, 1200 kilometer noordelijker. Ook tijdens de reis

hebben we getraind. Toen wij op vrijdagavond 2 januari aankwamen werd mij gevraagd om op zaterdag die nieuwe leden te

dopen. Dit was een bijzondere ervaring. Op 4 januari is Reynoud in Tulsa tot Priester gewijd. Ik heb daar de Mis opgedragen en Mgr. John deed de

wijding natuurlijk. Hij heeft alle teksten gefluisterd en ik heb ze hardop gelezen voor de gemeente. Het

was een prachtige wijding en ook de samenwerking was heel bijzonder. Wij zijn 3 dagen in Tulsa geweest en Mgr. John Schwartz was een heel bijzondere man. Ik heb alles wat

hij vertelde “opgedronken”. Wij hebben er heel veel geleerd. Het bijzondere van zijn kerkgemeente was,

dat wij hebben kunnen ervaren wat de oorspronkelijke essentie van onze kerk is. En dat is verdraaid

moeilijk om uit te leggen. Ik kom daar een andere keer nog op terug. Maar het heeft wel te maken met de

oorspronkelijke integratie van het Theosofisch gedachtegoed in katholiek verband. Ik denk dat het wel zaak zou zijn om nog eens een weekje bij Mgr. John Schwartz door te brengen. Hij had

duidelijk de behoefde om zijn erfgoed aan ons door te geven. Op de terugweg naar Alamo hebben we in de auto tijdens de reis alle sacramentele diensten doorgenomen.

Zoals de genezingsdienst, het Heilig Oliesel, de Requiemdienst enz. Op 10 januari 2009 koos ik weer het luchtruim, om op 11 januari na een belabberde vlucht met heel veel

turbulentie weer op Schiphol te landen. Het was heel, heel erg hard werken en een enorme ervaring rijker

ben ik nog steeds bezig om alles wat er gebeurde en wat ik leerde een plaats te geven. Wordt vervolgd.

Pr. Parcival van Gessel

De onsterfelijke Geest Het overkomt mij zelden dat ik over God spreek. Ja, wel in de geborgenheid van Kerk en koffiekamer of

tijdens een werkgroep, maar wanneer ik het terrein heb verlaten zullen het hoogstens mijn handelingen zijn

die nog enige verwijzing hebben naar de God van Liefde waarin ik geloof. En zelfs dan ben ik er niet zo

zeker van dat de genade van onze Heer zich in al mijn handelingen zal openbaren. Gelukkig staat deze

bede, die tijdens de dienst maar zelden door allen hardop wordt uitgesproken, in de aanvoegende wijs. Het

is of de schrijver van het Post-communio dit voorzag. Maar onlangs komt toch in een kringgesprek van een vereniging waarvan ik lid ben “Het Geloof” ter

sprake. Eerst voorzichtig, meer in de algemeenheid zo van “Ja, oh ik geloof zeker dat er iets is” tot “Nou

ik denk daar meer genuanceerd over sinds ik een aantal boeken van Paulo Coelho las”. Een man zegt:

“Maar vergeet dan Deepak Chopra niet met zijn ‘Leven in Liefde’ daar kan de Kerk het voorlopig mee

doen”. Verbeeld ik het mij of wordt er in mijn richting gekeken? Ja, tenslotte moet ook ik mijn zegje doen over God. Ik merk op dat zowel Coelho, Chopra als Tolle warme

voorstanders zijn van esoterie en religie. Dat de oplagen van hun boeken onvoorstelbaar hoog zijn kan een

uiting zijn van honger naar Spiritualiteit met een hoofdletter. Het kan naar mijn idee best eens zo zijn dat

zij het vermogen hebben om het geloof in de Onsterfelijke Geest levend te houden. Meer dan waartoe de

institutionele kerken voor de komende decennia toe in staat zijn. “Vergeet je Neale Donald Walsch niet te

noemen met zijn “Gesprekken met God” merkt een vrouw op. “Walsch is inderdaad een figuur apart

antwoord ik. Naar mijn mening past hij niet in dit rijtje. Wél brak hij in de afgelopen jaren alle records in

de religieuze sector met zijn boeken en met audio- en videoprogramma’s. Maar oordeel zelf over de

boodschappen die hij rechtstreeks van God zegt te krijgen. En jij Leo, zegt een derde, “je spreekt over een onsterfelijke Geest. Kun je wat voor jou kennelijk een

vanzelfsprekendheid is, ook toelichten?” Ik kijk hem aan. Hier zit een belezen man; eens was hij priester,

later ging hij in zaken waar hij veel geld verdiende. “Hoe kan ik weten wat jij, wat jullie je voorstellen bij

een onsterfelijke Geest. Ik weet alleen dat jullie er een hebben, net als ik. Ik geloof ook dat die ene Geest

zowel ontelbaar als ondeelbaar is. Ook ben ik er van overtuigd dat de wederzijdse kennismaking met die

Geest moeizaam is, wellicht vergt de duurzame relatie een heel leven, wat zou je denken van vele levens.

Maar als jullie het op prijs stellen zal ik een paar regels citeren uit de antifonen en uit psalm 121. “De Heer

zal u bewaren van alle kwaad; Hij is het die uwe Ziel bewaart en De Heer zal behoeden uw uitgaan en uw

ingaan, van nu tot in der eeuwigheid.” “Genoeg” zegt de voorzitter als Mirjam – een theologe met een Amerikaanse graad van leer dreigt te

trekken. We hebben vandaag nog meer te doen. Maar we gaan hier een volgende keer op door. Heer, we zijn mensen en kennen onze grootheid niet. Schenk ons, Heer, de nederigheid om te vragen om wat we nodig hebben. Want geen enkel verlangen is

ijdel en geen enkele vraag onbeduidend. Iedereen weet waarmee hij zijn ziel kan voeden; geef ons de moed

onze verlangens te zien als komend uit de bron van Uw eeuwige Wijsheid. Pas als we onze verlangens aanvaarden, Heer, kunnen we een idee krijgen wie we zijn. Amen. (Bron: Paulo Coelho – Brida) Leo Verdorst

Januari

Januari 2009

Driekoningen en Verheerlijking van onze Heer

Driekoningen

Drie Koningen. Het kunnen inderdaad 'gewoon' drie wijzen zijn die geleerd hebben 'de tekenen' die zich voordoen,

te verstaan. Misschien waren zij inderdaad wel astrologen die een bijzondere conjunctie van sterren waarnamen,

waarvan de betekenis is dat er een Messias wordt geboren.

Of ging het om een geestelijke ster die zij waarnamen? Waren zij mensen die zo open en stil geworden waren dat

zij enig inzicht hadden gekregen in het plan van God? Met het innerlijk oog de ster waarnemend wisten zij dat er

een groot spiritueel mens geboren zou worden. Een die heel veel voor de wereld zou gaan betekenen.

Of wordt ons hier inderdaad de opvatting verbeeld dat wanneer het Christusbewustzijn in een mensenhart

ontwaakt de ster van inwijding van de Koning van de Wereld als een aankondiging en een bevestiging hiervan,

straalt in de innerlijke gebieden? En dat de Drie Koningen de verbeelding zijn dat zulk een mens in principe

toegang krijgt tot alles wat de mensheid tot dan toe in spirituele zin heeft ontwikkeld? Hij ontvangt dat in

symbolen: goud, wierook en mirre.

Of zijn de drie de verbeelding van de goddelijke Wil, Liefde en Kennis die vanuit de goddelijke kern door het pas

geboren Christusbewustzijn zichtbaar wordt in de mens? Staat het feest van Drie Koningen voor iets buiten je of

zegt het iets over de binnenkant van 's mensen wezen?

Verheerlijking van onze Heer

Het volgende beeld dat in deze tijd van het kerkelijk jaar ons wordt voorgehouden is de verschijning van Mozes

en Elia samen met Jezus op de berg Tabor. Petrus, Jacobus en Johannes zijn er getuige van. Weer klinkt er de

stem die zegt dat Jezus de geliefde Zoon is waarin God Zijn welbehagen heeft. Maar deze keer wordt er iets aan

toegevoegd: "..; hoort Hem!" (Mat. 17: 5). Geschreven staat voorts dat zij met elkaar stonden te praten. Er wordt

echter geen melding gedaan waarover zij spraken.

Welke betekenis wil dit beeld aan ons overbrengen? Dat zijn opdracht gefundeerd is in wat Mozes en Elia hebben

verricht, een voortzetting daarvan is, leiding te geven aan het volk Israël? Als Mozes hier staat voor de goddelijke

wet en Elia voor het plan dat God heeft met Zijn schepping en met de mensheid, wordt hier in dit beeld dan aan

ons duidelijk gemaakt dat Jezus de uitvoerder daarvan is?

Vlak voor deze gebeurtenis heeft Jezus zich aan zijn discipelen geopenbaard als de offeraar: Hij kondigt hen zijn

lijden, dood en opstanding aan (Mat. 16:21). De offeraar, de heilige priester die zichzelf offert vanuit de volmaakte

kennis van Gods wet en Gods plan. Wil dit beeld ons vertellen dat de mens waarin het Christusbewustzijn

ontwaakt is, zich verbonden heeft met het lijden der mensheid, door zijn volmaakte kennis van de Gods wet en

het goddelijk plan in staat is het scheppende en bevrijdende Woord te spreken (“…hoort Hem!”) en bewust het

offer te brengen waardoor de wet wordt vervuld en het plan ten uitvoer wordt gebracht?

Allemaal vragen bij eeuwenoude beelden die ons –levend in 2008- iets willen verhalen over een innerlijk

werkelijkheid en waarheid. Ze dagen ons uit om op reis te gaan om die werkelijkheid en waarheid te ontdekken

en daar naar te leven.

pr. Frank Kouwe

(met dank overgenomen uit maandbericht januari 2008 van de kgm. Utrecht)

Doop van onze Heer

Onderstaand verhaal heb ik al eens eerder aan u toevertrouwd, maar toen waren we nog 2 kerkgemeenten. Ik wil

het u niet onthouden.

Op zondag 18 januari gedenken wij in de kerk de Doop van Onze Heer, waarvan de werkelijke dag op 15 januari

is vastgesteld.

De Doop van Onze Heer is te lezen in Mattheus 3: 1 t/m 17. Johannes de Doper predikte in de woestijn van

Judea. Hij droog een kleed van kameelhaar en zijn voedsel bestond uit sprinkhanen en wilde honing.

Hij doopte met water en ook Jezus liet zich dopen met water. Dit gebeurde in de rivier de Jordaan. Metafysisch

staat de Jordaan voor het water dat van hoofd naar voeten stroomt.

Een stroom, een zuivering die nodig is om de doop met de Heilige Geest, het vuur, te kunnen ontvangen. Johannes

de Doper geneerde zich dat hij Jezus moest dopen. "Ik moet door U gedoopt worden en niet andersom" was het

antwoord van Johannes op verzoek van Jezus. Jezus geeft hem aan dat hij, Johannes, de gerechtigheid de kans

moet geven om vervuld te worden.

In deze mededeling komt heel erg naar voren dat je een ander nooit de weg waar hij voor kiest mag onthouden.

Hoe herken je nu dat iemand een bepaalde weg kiest? Je kan zeggen dat je naar Amsterdam wil, maar dat kan je

maar aangepraat zijn, of door allerlei gebeurtenissen "duidelijk" geworden. Als je alle invloeden van buitenaf van

je af kan schudden, zou het wel eens kunnen zijn dat je in je diepste wezen naar Rotterdam wilt.

De taxi naar Amsterdam staat klaar, maar je zegt tegen de chauffeur dat hij naar Rotterdam moet. Daar snapt die

man helemaal niets van.

Je legt hem uit, dat iedereen maar vindt dat je naar Amsterdam moet, maar je wil naar Rotterdam omdat daar een

hele grote taak op je wacht. Dan begrijpt hij het en brengt je naar Rotterdam.

Wij moeten met z'n allen heel erg oppassen dat wij niet de levensweg voor een ander proberen in te vullen. Wij

moeten ook heel erg oppassen dat anderen dat niet voor óns doen. In zekere zin ondergaan wij onze lessen,

alhoewel wij dat niet helemaal door hebben. Het lijkt er wel heel erg op dat je kennelijk de weg gaat die je moet

gaan. Jezus moest voor de vervulling van het grote plan een traject afleggen en daar hoort de doop bij.

Johannes de Doper is een fascinerend mens. Hij leeft in de woestijn.

Wij hebben allemaal perioden dat wij in de woestijn leven. De geestelijke woestijn.

De volgende gevoelens hebben we allemaal wel eens in zekere mate: “Waar is dit alles voor nodig? Ik weet niet

meer wat mijn geestelijke weg is. Ik ervaar God helemaal niet meer. Ik mis inspiratie. Ik kan alleen nog maar

voor de televisie hangen en naar "niets" kijken. Alles wat iedereen zegt gaat nergens over”.

Dit soort gevoelens is gevaarlijk voor mensen met een geestelijk ambt. Ze kunnen er wel eens toe leiden dat men

de pij aan de wilgen hangt. Dat men stopt, zonder een andere bestemming te hebben. Wij hebben de neiging te

verstarren, terwijl we ons eigenlijk moeten ontdoen van de verstarring en daadwerkelijk op zoek moet gaan naar

voedsel.

Ik ben eindelijk, in november 2005 met mijn zoon in de woestijn geweest. De echte. Het was erg toeristisch,

maar het lukte toch om om een berg heen te gaan en even, een kwartiertje, moederziel alleen te zijn. Ik dacht even

heel erg aan mijn broeder Johannes de Doper. De woestijn, doodeng, wonderschoon, ontberend. De woestijn geeft

je hoofd heel veel ruimte. Daar moet je maar tegen kunnen. Er is nauwelijks voedsel. Als je echter toegeeft aan

de omgeving waar je in zit, ga je je beter voelen. Je gaat op zoek naar voedsel. Het zit er dik in dat het een

sprinkhaan wordt. Je kan ervan leven. Het geeft je kracht. Er zijn er genoeg. Aanpassen aan de woestijn helpt.

Neem het voor wat het is en herken je voedsel. De wilde honing zou je leed wel eens kunnen verlichten. Het

maakt je verblijf zoet.

De boodschap uit dit verhaal van Johannes de Doper is misschien wel de volgende. Als je voor je gevoel geestelijk

helemaal op dood spoor zit, God nergens meer in herkent en je uitgedoofd voelt, is het belangrijk om in die

woestijn de Stilte, de leegte te beminnen. De dingen die met je gebeuren vormen een hoeveelheid onverwacht

voedsel. Dat voedsel is meestal niet alledaags. Als je dat herkent als geestelijke verrijking, komt de dankbaarheid

als zoete vlagen van wilde honing over je. Dit is het begin van je weg naar de Jordaan en zal de levensstroom

weer gaan vloeien.

Ik wens u smakelijk eten.

pr. Parcival van Gessel

Preek H. Drievuldigheidsdag

Preek van H. Drievuldigheidsdag

Pr. Eleonore Kemperink

HEILIGE DRIEVULDIGHEID Arnhem 2008 A’dam 2007 Naarden 2009

Lieve vrienden,

Wij kennen veel dingen die zich in drievoud voordoen. Natuurlijk allereerst de drieheid

God de Vader, God de Zoon, God de Heilige Geest.

Maar ook bv. geest, ziel en lichaam. Weten, ervaren en zijn. Ook valt te denken aan

bovenbewustzijn, waakbewustzijn en onderbewustzijn. Er zijn filosofen die spreken over

gedachte, woord en daad.

Als we over tijd spreken dan kennen we verleden, heden en toekomst. En als het over

ruimte gaat kennen we hier, daar en de ruimte ertussen.

En ruimte, ruimte voor beweging, voor schepping, voor groei en ontwikkeling is iets heel

belangrijks. En in al deze drietallen zit ruimte, is beweging, vindt creatie plaats.

Maar als we dan naar een ander getal gaan dat in onze wereld een belangrijke rol speelt:

het getal 2, dan zien we heel wat anders. Het getal 2 speelt een belangrijke rol in de wereld

van groot en klein, langzaam en snel, heet of koud; kortom in de wereld van de dualiteit.

In die wereld is iets dít of dát. Iets anders is er niet. Er is hooguit een kleinere of grotere

versie van zichzelf: minder koud, meer naar rechts of veel groter.

En een heel groot gedeelte van onze wereld en onze ervaringen daarin zijn hierop

gebaseerd.

Alle oorlogen en misverstanden en conflicten zijn gebaseerd op een van de belangrijkste

tegenstellingen die we kennen nl. die van goed en kwaad.

Iedereen maakt conflicten mee waar aan de basis de tegenstelling goed en kwaad ligt en

de verschillende meningen hierover. En in veel gevallen proberen mensen elkaar te

overtuigen van hun gelijk. En daarbij vergeten we vaak dat vanuit de verschillende

standpunten natuurlijk iedereen gelijk heeft. Het ligt er maar aan wat je uitgangspunt is.

En misschien moeten we onszelf eens vaker de vraag stellen: willen we ons gelijk of willen

we gelukkig zijn?

En we kunnen dan ervaren dat in de wereld van de dualiteit het antwoord op al onze vragen

niet ligt.

En als we dan terugkeren naar onze drietallen dan ontdekken we een wereld waarin

helemaal geen tegenstellingen bestaan.

In de wereld van drie-eenheid heeft niets een tegendeel. Alles is één en alles ontwikkelt

zich voortdurend. Alles is organisch met elkaar verbonden.

***Misschien kunnen we God de Vader zien als Het Weten, de Ouder van alle begrip, de

van alle ervaring. Want je kunt niet ervaren wat je niet weet.

***En dan God de Zoon als Het Ervaren, als de belichaming, het uitspelen van alles wat

de Vader over Zichzelf weet, want je kunt niet zijn wat je niet hebt ervaren.

***En dan is God de Heilige Geest het Zijn, als de lichamelijke bevrijding van alles wat

de Zoon van Zichzelf heeft ervaren; dit eenvoudige intense Zijn dat alleen mogelijk is door

de herinnering aan het weten van de Vader en het ervaren van de Zoon.

Telkens als het drievoud opduikt, wordt er een kringloop opgeroepen, en geen patstelling

zoals dat vaak in de wereld van de dualiteit voordoet. En natuurlijk hebben we om te leren

die wereld van de dualiteit heel hard nodig, maar het Goddelijk Bestaan omvat die gehele

wereld van dualiteit en stijgt er tevens vér boven uit.

In de drievoud wordt het hemelse aards, verblijft vervolgens enige tijd in de stof om

ervaring op te doen en zich door die ervaring te leren ontdoen van deze materiële

beperkingen.

Dezelfde cirkelgang ligt ten grondslag aan het beroemde ‘geloof, hoop en liefde’ van de

apostel Paulus:

* het geloof is er door vage herinneringen aan een onbewust goddelijk leven…..

* de hoop ondersteunt de mens op zijn aardse pelgrimstocht …..

* en de liefde wekt hem op tot de terugkeer naar het volkomen bewustzijn van zijn

goddelijke oorsprong.

Dan wordt de Drievuldigheid een grootse uitdrukking van Goddelijk Leven, waarin wij

allemaal onze rol kunnen spelen.

Iedereen heeft de mogelijkheid om gedachte, woord en daad te verheffen tot het hoogst

mogelijke ideaal.

Het is:

* onze hoogste gedachte, ons beste weten (God de Vader),

* ons meest ware woord, geboren uit ervaring (God de Zoon)

* en onze waarachtigste daad geboren uit ons liefdesbewustzijn (God de Heilige Geest)

die wij kunnen inzetten om deze wereld tot een betere plaats te maken en al doende het

goddelijke in onszelf te ontplooien.

En ik wens ons allen toe dat deze dienst die we nu gaan vervolgen óns én de wereld

behulpzaam zal zijn in dit streven.

Moge het zo zijn!

Amen